အေျပာင္းအလဲမ်ားနဲ႔ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ

ဒီတပတ္ ျမန္မာ့အေရး သုံးသပ္ခ်က္အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုနဲ႔အတူ ေပၚေပါက္လာခဲ့တဲ့ DVB ေခၚ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံဟာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံကေန ႐ုတ္သိမ္းၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ အဓိက အေျခစိုက္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရပါသလဲ။ ေရွ ႔အလားအလာ ဘယ္လို ျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲဆိုတာကို DVB တြဲဖက္အမႈေဆာင္ညြန္ၾကားေရးမွဴး ဦးခင္ေမာင္ဝင္း နဲ႔ ဦးေက်ာ္ဇံသာ တို႔ ေဆြးေႏြးသံုးသပ္ထားပါတယ္။ 

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းတို႔ရဲ႕ DVB ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံဟာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွာ ႐ံုးပိတ္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အၿပီးေျပာင္းေရႊ႕ေတာ့မယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား။ 

ဦးခင္ေမာင္ဝင္း ။ ။ ေနာ္ေဝမွာ ႐ံုးပိတ္တာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ အၿပီးေရႊ႕တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ လုပ္ငန္းေတြ ခ်ဲ႕ထြင္တာေတာ့ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပ႐ိုဂရမ္ (program) အစီအစဥ္ ထုတ္လုပ္ေရးအပိုင္းေတြေပါ့။ အသံလႊင့္လုပ္ငန္းေတာ့ အျပင္ကလည္း လုပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ 

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ အသံလႊင့္တဲ့လုပ္ငန္းကို ဘယ္ကလုပ္မွာလဲ။ 

ဦးခင္ေမာင္ဝင္း ။ ။ ေလာေလာဆယ္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အေျခစိုက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔ရွိပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အခုဆိုရင္ တရားဝင္အလုပ္လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့သေဘာရွိေတာ့ ထိုင္းကေနလုပ္ဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္တြင္းကေန တာဝန္ရွိတဲ့လူေတြက ခြၿပီးေတာ့သြားေနမယ္ဆိုေတာ့ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ႏွစ္ခုစလံုးက တန္တူအေရးပါတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ 

ဦးေက်ာ္ဇံသာ ။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေျခအေနေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲလာတယ္လို႔ သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီဘက္ကို ေရႊ႕ဖုိ႔ျဖစ္လာခဲ့သလဲ။ 

ႀကိဳကန္ထားမွ ... (ကာတြန္း ေစာငို)

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၈ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

က်ေနာ္ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာၾကပါစို႔။ နယ္စပ္ကအထြက္ ရဲဂိတ္မွာ ကားေပၚက တျခားခရီးသည္ေတြကို စစ္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ အစစ္မခံရဘူး၊ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ အေဝးေျပးကားဂိတ္ေတြက မတူၾကဘူး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းဆိုရင္ တေနရာမွာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းဆိုရင္ တေနရာ။ ဘယ္သူ႔မွလည္း မေမးရဲဘူး၊ မဲေဆာက္ကားဂိတ္ဘယ္မွာလဲဆိုတာ။ ရဲေတြ အဖမ္းၾကမ္းတယ္ဆိုတာ စမ္ခက သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာ သတိရၿပီး လန္႔တာလည္း ပါတာေပါ့။ 

အဖမ္းခံရမွာမေၾကာက္ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ဘာတခုမွ အဆက္အသြယ္မရေသးခင္ လုပ္ငန္းကိစၥမၿပီးေသးခင္ အဖမ္းခံလို႔မျဖစ္ေသးဘူးေလ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ထိုင္းစကားမတတ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ဘာလက္မွတ္၊ ဘာပတ္စ္ပို႔မွမရွိတဲ့ က်ေနာ္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ေတြ႔ရာဘတ္စ္ကားစီးၿပီး အလြန္က်ယ္တဲ့ ကြင္းႀကီးတခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ကြင္းႀကီးနားမွာ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေရႊေရာင္ေစတီေတြလိုမ်ဳိးေတြ (ထီးေတာ္မပါတာကလြဲလို႔) အုတ္တံတိုင္းအျမင့္ႀကီးတခုေနာက္ကြယ္မွာေတြ႔ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလား၊ ဘာလားေပါ့။ ေနာက္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ႀကီး ျမဘုရားေနရာဆိုတာ သိရတယ္၊ 

အဲဒီျမဘုရားရဲ႕အနီးမွာက ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး သန္႔ျပန္႔တဲ့ ထိုင္းဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခု ေတြ႔တယ္၊ ေက်ာင္းနာမည္က ဝပ္ဖို (WAT PO)၊ ဒါေတြက ေနာက္မွသိရတာပါ။ မနက္ပိုင္း ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီကြင္းႀကီးထဲေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

သာမန္ျပည္သူတေယာက္ (သစ္ေကာင္းအိမ္)

ဘယ္သူ႔ဂ႐ုစုိက္ရမွာလဲ 
ငါတုိ႔အခုေရာက္ေနတာ 
အရက္ေသာက္ဖုိ႔နဲ႔ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ဖုိ႔ပဲေကာင္းတဲ့ 
ေခတ္ႀကီး အခါႀကီး သမယႀကီး 
ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ျဖစ္ရတာလည္း ဒုကၡ
ႏိုဗယ္လ္ဆုရွင္ျဖစ္ရတာလည္း ဒုကၡ 

အတြင္းမွာ အေျပာင္းအလဲတခုေတာ့ လုိအပ္ေနၿပီဗ် … 
အဲဒါေတာ့ မင္းေျပာမွလား ႏြားရဲ႕ 
ဒီမွာလည္း အေရးတႀကီး 
ေပါင္းလက္စမယားကုိ အသစ္လဲဖုိ႔ လုိေနတယ္ 
စီးလက္စ,ကားကုိ အသစ္လဲဖုိ႔ လုိေနတယ္ 
ေလပါတယ္ 

လက္သည္ တရားခံ ... (ကာတြန္း ေစာငို)

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၇ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

သူတို႔စာဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ မေျပာင္းၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုထဲက ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အကသ ေက်ာင္းသားညီငယ္ေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားေမးရတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္မယ္ဆိုရင္ျပန္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုဒုကၡေတြကိုရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာ ဘာမွေျပာလို႔မရေသးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ကလည္း မျပန္ဘူး၊ အကိုတို႔နဲ႔ပဲ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္ဖို႔လိုက္မယ္လို႔ အားလံုးကေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ခရီးဆက္ျဖစ္ၾကတယ္။ 

(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ဆိုးႀကီးကို အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာ စစ္ပညာသြားသင္ၾကၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဖြဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္နဲ႔ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကိုေတာ္လွန္ၾကသလို က်ေနာ္တို႔လည္း နယ္စပ္မွာ စစ္ပညာသင္၊ ၿပီးရင္ ျပည္တြင္းျပန္ဝင္ၿပီး ျပည္သူထူထုနဲ႔အတူ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲဝင္ၾကမယ္၊ စစ္အာဏာရွင္ကို အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းၾကမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ထြက္လာၾကတာပါ။) 

ကြၽန္ (ေဆာင္းလူ)

ကြၽံဆင္းသြားၿပီ ... မရည္ရြယ္ပါဘဲ ... ဥေႏွာက္ကုိေဖာက္စားသူတုိ႔ထံမွာမွ ... ကြၽန္ခံျဖစ္သြားတဲ့အျဖစ္ ...။ ဆုိးလွသည္ ...။ အုိင္ဒီယာမရွိ ...။ အႏုပညာမရွိ ...။ ျဖစ္သလုိႏွင့္ ... ၾကံဳသလုိေလာကႀကီးတြင္ ... ကြၽန္အျဖစ္သုိ႔ ... ျဖစ္သလုိေရာက္ရွိသြားသလုိ ခံစားရသည္။ 

ဗုိက္ပူ နံကား ... ကြၽန္လည္းမဟုတ္ ..သခင္လည္းမဟုတ္ေသာ ကြၽန္တုုိ႔သည္ တဟီးဟီး တဟားဟားျဖင့္ ...။ သူတုိ႔သည္ မည္သူ႔အတြက္ ကြၽန္ဘဝတြင္းသုိ႔ သက္ဆင္းေနၾကေလသနည္း ...။ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔သည္ကား ... ဟုတ္ကဲ့ ... ဟုတ္ကဲ့ႏွင့္ ဘဝႏွင့္ဝါသနာကုိ စေတးအပ္ႏွံကာ ပုတ္သင္ညဳိ အ႐ႈံးေပးရေလာက္ေအာင္ ေခါင္းညိတ္တတ္လြန္းေသာ ခ်ိတုံခ်တုံ ေတြေဝေသာစိတ္ရွိသည့္ ကြၽန္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္တကား ..။ 

ကြၽန္တုိ႔သည္ သူတုိ႔ေအာက္က ကြၽန္မ်ားအား .. ဟိန္းေဟာက္ၾက၏ ... 
သူတုိ႔အထက္က ကြၽန္မ်ားအား ဖား ယား ၾက ၏ ... 

ေခတ္သစ္ သံခ်ပ္ယိမ္း (ကာတြန္း ေစာငို)

အမုိးသမီးေလးေၾကာင့္ မုိးေတြမိေနတယ္ (သစ္ေကာင္းအိမ္)

ေလာက 
အမႈိက္သ႐ိုက္ 
အန္ဖတ္ 
ဒုိက္သေရာေတြကို တိုက္စား 
ဟုိး… ေရျပင္နက္နက္ဆီယူေဆာင္သြားဖို႔ 
မုိးမည္းမည္းေတြ 
သည္းသည္းမဲမဲရြာစမ္းပါ 

ျပည္သူလက္မဲ့အစုိးရ 
နပုန္းပ႑ဳက္၊ ဘိန္းပြဲစား၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာ 
အားလုံးသတင္းျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ 
ငါ မင္းကုိခ်စ္တာေရာ သတင္းမျဖစ္သင့္ဘူးလား 

အေမရိကေရာက္ က်ေနာ္ ဒုကၡသည္ - ၄ (ထက္ရာဇာ)

က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် က်ေနာ့္စိတ္ကို ဖိစီးထားတ့ဲအခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ နိစၥဓူဝ ႏွင္းေတာထဲကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘယ္ေတာ့မွေမ့မရႏုိင္တဲ့ အေမရိကန္ေရာက္ ဒုကၡသည္တဦးရဲ႕ အဆင္းရဲဆံုးေသာ စတင္ျဖတ္သန္းမႈေတြလို႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို ဖုန္းတလံုးဝင္လာပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ကြဲသြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း သူရိန္ေနမင္းဦး(ခ)မင္းမင္း (သူလည္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတေယာက္ပါ။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ကြန္လြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။)ရဲ႕အကို ကိုမုိးေက်ာ္ဦးပါ။ က်ေနာ္ အရမ္းအံ့့ၾသသြားသလို အေမရိကမွာ မိတ္ေဆြတေယာက္ရၿပီဆိုတဲ့စိတ္က က်ေနာ့္ကို အားရွိေစခဲ့ပါတယ္။ သူက ဆူရွီသင္ခ်င္ရင္လာခဲ့ သူ ခ်ီကာဂိုမွာရွိတယ္လို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ့္အတြက္ ခ်ီကာဂိုကိုလာမယ့္ ေလယာဥ္စရိတ္နဲ႔ အသံုးစရိတ္ပါ စာတိုက္က ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။

လက္မွတ္ေလးေတြ ... ထိုးရေအာင္ (ကာတြန္း ေစာငို)

တေစၦႏွစ္ေကာင္ရဲ႕အေမွာင္ (သစ္ေကာင္းအိမ္)

မင္းက 
ညေတြမွာ သြပ္မုိးေပၚလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေၾကာင္တေကာင္ 
ငါက 
ညေရာက္မွ အသက္ဝင္ခြင့္ရတဲ့ ဖုတ္ေကာင္တေကာင္ 
အေမွာင္မွာပဲေတြ႔ၾကတယ္ 

မင္းက 
သေဘၤာပ်က္ၿပီးေမ်ာလာတဲ့ လူတေယာက္ 
ငါက 
သေဘၤာပ်က္ၿပီးေမ်ာလာတဲ့ ပ်ဥ္တခ်ပ္ 
မုန္တုိင္းျဖတ္တုန္းမွာပဲေတြ႔ၾကတယ္ 

မင္းက 
မင္းအခန္းတံခါးကိုလာေခါက္မယ့္ 
ဧည့္သည္ေတြရဲ႕တံခါးေခါက္သံကိုနားစြင့္တယ္ 
ငါက 
ငါတို႔ ေခတ္ကိုေခါင္းနဲ႔ တုိက္ဖြင့္မယ့္ 
တံခါးေခါက္သံေတြကို နားစြင့္တယ္ 

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၆ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

က်ေနာ္တို႔ မြန္ဗဟိုစခန္းမွာ သိပ္မၾကာခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က စထြက္ခဲ့ၾကတဲ့ရက္တြက္လိုက္ရင္ ရက္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ ဗဟိုစခန္းကေနထြက္ေတာ့လည္း တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္းနဲ႔ပါပဲ။ ဒီတေခါက္ လမ္းျပေတြကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ရဲ႕ တျခားတပ္စိတ္တစိတ္ပါ။ အားလံုး က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဂ႐ုစိုက္ၾကပါတယ္၊ လမ္းသြားရင္းနားၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္ေမးၾကည့္တယ္ မြန္ရဲေဘာ္ေလးကို။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ေတာင္တက္ရဦးမလဲလို႔။ ဟာ... အကိုရာ ဟိုမွာျမင္ေနရတဲ့ေတာင္ကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ေရာက္ၿပီ ဘုရားသံုးဆူကို တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္ေပါ့ကြာဆိုၿပီး စိတ္တင္းထားရတာေပါ့။

အမွန္ေျပာရရင္အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ပန္းေနၾကၿပီ။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးပ် ေနဝင္ရီတေရာမွာ ေတာင္ေျခတခုက ရြာတရြာကို ေရာက္ၾကတယ္။ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတဲ့သူေတြ ေနၾကတာ၊ ရြာနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေတာင္ယာဆိုတာ ေတာင္ေတြေပၚမွာ စပါးတို႔ ပဲတို႔ စိုက္ၾကတာ။ တခ်ဳိ႕ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ ေလွခါးထစ္စိုက္ခင္းေတြလုပ္ထားၿပီး စိုက္ၾကတာ လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္။ 

ရြာထဲဝင္ၾကေတာ့ ရြာသူရြာသားတေယာက္မွ မေတြ႔ရဘူး။ အိမ္ေတြအားလံုးကေတာ့ တဲႀကီးတဲငယ္ေတြပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ထူးျခားလွေခ်လားေပါ့၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္းလည္းမဟုတ္ဘဲ ညဘက္အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ခါနီးမွာမွ ရြာသားတေယာက္မွ မရွိတဲ့အိမ္ေတြေတြ႔ရလို႔ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ၾကံဳရာအိမ္ေတြေပၚ ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္တက္ၿပီး ညစခန္းခ်ဖို႔ ျပင္ၾကတာေပါ့။ အိမ္ေတြအားလံုးမွာ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ရယ္လို႔ မရွိၾကဘူး၊ အခန္းရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး၊ အိမ္ေရွ႕နဲ႔ အိမ္ေနာက္ ဒိုးယိုေပါက္ခ်ည္းပါပဲ။ 

ဧည့္ စာ ရ င္ း မ တို င္ တဲ့ က ဗ်ာ ( မိုး သီး ဇြန္ )

ငါေမြးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံကို ငါ တပတ္လွည့္ၾကည့္မယ္ 
ဘယ္ေန႔႔သြားမယ္ 
ဘယ္မွာတည္းမယ္ 
ဘယ္သူေတြနဲ႔႔ေတြ႔႔မယ္ဆိုတာ 
ဘယ္ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးကိုမွ ေျပာေနစရာ မလိုဘူး။ 

ဒီေျမက ငါ့ေျမ 
ဒီလူေတြက ငါ့့လူေတြ 
ဒီေရက င့ါေရ 
ဒီသစ္ပင္က ငါ့့သစ္ပင္ 
ဒီကၽြဲက ငါ့ကၽြဲ 
ကဲ ...။ 

ငါ့့အမ်ဳိးေတြလည္း
ဒီေျမေပၚမွာေန 
ဒီေျမေပၚမွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္္ပဲ 
ေသပြဲဆင္ခဲ့ၾကရဲ႕။ 

အေမရိကေရာက္ က်ေနာ္ ဒုကၡသည္ - ၃ (ထက္ရာဇာ)

ဒီလိုနဲ႔ အိပ္လုိက္စားလိုက္နဲ႔ တလေလာက္ေနအၿပီးမွာေတာ့ အိုင္အာစီလို႔ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္ကူညီတဲ့႐ံုးက က်ေနာ့္ကို ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္မွာ ဟမ္းဖုန္းမရွိေသးပါဘူး၊ အစုိးရက အလကားေပးထားတဲ့ အိမ္ဖုန္းသာရွိပါေသးတယ္။) ေနာက္ ၃ ရက္ၾကာရင္ စက္႐ံုတခုကို အလုပ္ဝင္ဖုိ႔ အင္တာဗ်ဴးသြားရဖို႔နဲ႔ သူတို႔ အိမ္ကို ကားနဲ႔လာႀကိဳၿပီး စက္႐ံုကိုပို႔ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာတာပါ။

၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ဒုကၡသည္ကူညီေရး႐ံုးက ကားေရာက္လာၿပီး ၄၅ မိနစ္ေလာက္ေမာင္းရတဲ့ တျခားၿမိဳ႕ကို စတင္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဒုကၡသည္႐ံုးက အေမရိကန္မ ၂ ေယာက္၊ က်ေနာ္နဲ႔ အီရတ္ အီရန္နဲ႔ ဆိုမားလီးယားက ဒုကၡသည္ စုစုေပါင္း ၁၁ ေယာက္ပါပါတယ္။ ကားေမာင္းၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာၾကမွ ေအဂ်င္စီက အေမရိကန္မက စၿပီး စကားစပါတယ္။ အခုသြားေနတဲ့စက္႐ံုဟာ ၾကက္သြန္နီေတြကို စည္သြပ္ဗူးသြပ္တဲ့စက္႐ံုျဖစ္ၿပီး အခုေခၚလာတဲ့လူအားလံုး အလုပ္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တနာရီကို ၈ ေဒၚလာခြဲကေန အျမင့္ဆံုး ၁၄ ေဒၚလာထိရမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္စိတ္ကူးက ေရႊေရာင္ေတာက္လာရျပန္ပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက ၈ ေဒၚလာခြဲကိုသာျမင္ၿပီး အေမရိကမွာ ၈ ေဒၚလာခြဲဟာ အနိိမ့္ဆံုးလစာျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း မသိေသးတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။)

ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ (စိုးေနလင္း)

ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ သူတို႔သိတယ္
ဘယ္အကြဲခံရဲပါ့မလဲ စားရမွာလည္း
သဲနဲ႔ရွပ္ရွပ္… ပစ္ရမွာလည္း အဆီနဲ႔ဝင္းဝင္း
နင္ၿပီး... နင္ဆင္း ပုတီးစိတ္နည္းကို က်င့္သံုး
အားလံုးျမံႇဳးထဲေရာက္ေနပါၿပီ ခင္ဗ်ား... လို႔ေျပာေနၿပီ။

အသားထဲကေလာက္ေတြကေတာ့
တေက်ာ့... ႏွစ္ေက်ာ့ေတးကိုသီ ငွက္က်ားႏႈတ္ပလီ ေတးသြားနဲ႔
အရွက္မဲ့ကခုန္လို႔ ...
ယုန္႐ုပ္ေရးျပေသာ္လည္း …။

ကဲ… အဲဒီပြဲကို ဘယ္လိုဇာတ္သိမ္းၾကမွာလဲ
ငရဲေခြးေတြကေတာ့
လြတ္ေနျပန္ၿပီ။ ။

စိုးေနလင္း


 

ေဂါက္သီး (ေဆာင္းလူ)

ခုုတေလာ .. ေဂါက္သီး ..ေဂါက္ေနသည္ ...။ အိမ္တြင္ရွိေသာ .. ဂီတာေလးအား တသသလုပ္ကာ.. ဟုိကေဒါင္ ဒီဂေယာင္ျဖင့္ .. ေဂါက္သီးတေယာက္ ဂဏွာမၿငိမ္ ...။

ခုေနာက္ပုိင္း ပုိပုိ၍ေဂါက္လာသည္ဟု ေဂါက္သီး ထင္မိသည္ ...။ ေဂါက္သီးလက္က နာရီတုိ႔သည္ .. သံပတ္ေပးမွ သြားသည္ ...။ ပင္နယံတုိ႔သည္ .. အေခ်ာထည္တုိင္းမဟုတ္ေတာ့ ...။ ေခြးသြားစိတ္ေတြမွာ စိတ္ေတြပဲ့ေနသည္လုုိ႔ ေဂါက္သီး ထင္မိသည္။

ေဂါက္သီးရင္ဘတ္က ႏွလုံးသားတုိ႔တြင္ ေခ်ာဆီမရွိသည့္အတြက္ .. တက်ီက်ီျဖင့္ ေအာ္သံအား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကားေနရသည္ ...။ ေဂါက္သီး ေခ်ာဆီ ထည့္လုိလွသည္ ..။ ေခ်ာဆီဖုိးကား ေစ်းႀကီးလွသည္ ...။

အိုးက မပူ ... စေလာင္းက ပူ (ကာတြန္း ေစာငို)

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၅ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

ခရီးဆက္ၾကရင္း ေတာထဲမွာ ရြာလည္ေနတဲ့ လူ ၃ဝဝ ေက်ာ္အုပ္စုႀကီးနဲ႔ သြားဆံုၾကတယ္၊ အဲဒီေနရာက ရြာနဲ႔ သိပ္မေဝးဘူး သူတို႔နဲ႔ပါလာတဲ့လမ္းျပက လမ္းမွားၿပီး လည္ေနတာေလ။ ဒါနဲ႔ အုပ္စုႀကီး ၂ စု ေပါင္းလိုက္ၾကၿပီး အနီးဆံုးရြာကို ဆက္အတူသြားၾကတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့မွ အဲဒီ လမ္းမွာလည္ေနတဲ့အုပ္စုထဲက က်ေနာ္နဲ႔မေတြ႔တာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ (သူ အဆိုေတာ္ျဖစ္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့) ေက်ာ္ျမင့္လြင္ (ခ) ထူးအိမ္သင္ပါ။ သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သူက ေဟ့ေရာင္ ဒါပဲ ... ဒါပဲလိုတယ္ လို႔ေျပာရင္း သူ႔လက္ညႇိဳးကို ေကြးျပတယ္။ 

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူ႔ၾကည့္ၿပီး ဟုတ္ပါၿပီ ငါ သိပါတယ္ အားလံုးက ဒါပဲလိုတယ္ဆိုၿပီးထြက္လာၾကတာ မင္းကိုယ္မင္းလည္း ျပန္ၾကည့္ဦး... အဆိုေတာ္ မေျပာရဘူး ဝတ္လာတာက အက်ႌျဖဴ ေဘာင္းဘီျဖဴ နဲ႔၊ ဒို႔ အခုသြားေနၾကတာ သီခ်င္းသြားဆိုဖို႔မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ သူက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ မင္းကလည္းကြာ ငါလည္း ၾကံဳသလိုၾကံဖန္ၿပီး ထြက္လာရတာေလ လို႔ေျပာတယ္။ အမွန္က သူ႔ကို အားလံုးကသိေနေတာ့ သီခ်င္းဆိုဖို႔ဆိုၿပီး မလိမ့္တပတ္နဲ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေနလြတ္ေအာင္ ၾကံဖန္ထြက္လာခဲ့တာလို႔ သူေျပာပါတယ္။ 

ရြာထဲမွာ ၂ ရက္ေနရတယ္၊ ရြာနာမည္ေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရြာကေနဆက္ထြက္ၾကေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာ အသားလတ္လတ္ အသက္ ၂ဝ ေက်ာ္လူငယ္တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ကို ဆီးႀကိဳတယ္။ သူက ရြာအဝင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို က်ေနာ္တို႔ကိုေခၚသြားၿပီး သူဟာ CRDB ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီအားလံုးေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိေနပါေၾကာင္း ေျပာပါေတာ့တယ္။ 

ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဝန္မင္းရယ္ ... (ကာတြန္း ေအာင္ေမာ္)

ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားေတြက ခုထိ မမွားေသးဘူး (စိုးေနလင္း)

ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးဖို႔ အေတာ္ ခ်င့္ခ်ိန္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွိေနတဲ့ ပကတိ အေျခအေနအရ ေရးသင့္တယ္ ေရးမွျဖစ္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရးလိုက္တာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးတခုကို တိုးတက္တဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြ ဦးမေဆာင္ဘဲ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူးလို႔ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုဘက္က အစဥ္အျမဲရပ္တည္သြားခဲ့ႀကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ သေဘာတရားမွာ ျပဆိုထားတယ္။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ ပညာတတ္လူတန္းစားဟာ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္ လို႔လည္း ဆိုထားျပန္တယ္။ အဲဒီ သေဘာတရားေတြက ေခါင္းထဲကကေန အလိုလိုေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေခတ္ အဆက္ဆက္ လူ႔သမိုင္းထဲကျဖစ္စဥ္ေတြ ေတာ္လွန္ေရးေတြ၊ အေျပာင္းအလဲေတြထဲကရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ၊ အစုအပံုေတြထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ထုတ္ႏုတ္ သေဘာတရားလုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ 

က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲစဥ္ေတြမွာ အဲဒီလို ေတာ္လွန္တိုးတက္တဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြကဦးေဆာင္ဦးရြက္ ျပဳခဲ့ၾကတာကို သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ရပ္ေတြကိုကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးဆက္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ျပည္သူလူထုေတြ ခုထိ ခါးစီးခံေနၾကရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ေတာ္လွန္တိုးတက္ၿပီး ျပည္သူ႔ဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့သလဲ။ ဘယ္သူေတြ ေဖာက္ျပန္ကိုယ္က်ဳိးရွာခဲ့ၾကသလဲ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြကိုျပန္ဖတ္ရင္ အထင္အရွား ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးသြားၾကၿပီ… သမိုင္းမွာ တင္က်န္ခဲ့သူေတြကို ဒီကေန႔ က်ေနာ္တို႔ အေလးျပဳေနရဆဲ။ စင္က်န္ ေျမာင္းထဲေရာက္သြားသူေတြအတြက္လည္း ျပည္သူလူထုက ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္မက် သာဓု… အေခၚခံခဲ့ၾကသူေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါၿပီ။ 

နယ္စပ္က ပို႔တဲ့ ေထာင္ဝင္ကဗ်ာ (ေမာင္လြမ္းဏီ)

ေထာင္မွာအက်ဥ္းထား 
လ ရက္ လား တူေမာင္။ 

ပုဒ္မ ၁၈ 
က်ဳပ္တို႔ေခတ္မွာ 
ျပာစ လြင့္ပ်ံ ေစရမယ္။ 

အဖြား 
ၾကားပါေစ 
ေပေပၚတင္ထု ထုခ်င္ ထု 
မီးေပၚတင္႐ႈိ႕ ႐ိႈ႕ခ်င္ ႐ိႈ႕။ 

ဒီၿငိမ္းလင္း ဓား
ေၾကမသြားဘူး၊ 
ဘုရားစူး ေစ့ က်ိန္ရတယ္။    ။ 

ေမာင္လြမ္းဏီ 
၂၃ - ၁၁ - ၂၀၁၃


 

နာဂစ္ကို လာဆစ္မေနနဲ႔ ... (ကာတြန္း ေစာငို)

ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ (၁၇) - အုပ္ႀကီးေဖ

၂၅-၂-၂၀၀၂ 

ဘဝတြင္ ဝမ္းအက်င့္၊ ႏႈတ္အက်င့္ကိုေဖ်ာက္ရန္ ခက္ခဲသည္ဟုဆိုရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ က်င္လည္ေနထိုင္စဥ္ကာလ ထမင္းကိုသာ အားျပဳစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ နံနက္ ၄ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ အိပ္ယာမွထကာ ခ်က္ျပဳတ္ၾကၿပီး ၆ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ နံနက္စာကိုစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ ညေနစာကိုေတာ့ ၃ နာရီထိုးသည္ႏွင့္စားေသာက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုမွာ နိစၥဓူဝေျဖရွင္းရေသာ ဝမ္းေရးျဖစ္သည္။ 

သာစည္ဘူတာအနီး ေရႊဝတ္မႈံတည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့လည္း နံနက္ ၆ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ဝမ္းမီးက ပူေလာင္ထႂကြေသာင္းက်န္းေနေတာ့သည္။ မုန္႔ပဲသေရစာ မစားတတ္၊ မတင္းတိမ္၍ျဖစ္မည္။ ဝမ္းမီးၿငိမ္းေစရန္အတြက္ ထမင္းဆိုင္ရွာေတာ္ပံုဖြင့္ရသည္။ ဘူတာႏွင့္မနီးမေဝးေနရာတြင္ ထမင္းဆိုင္ကိုရွာေတြ႔လိုက္သည္။ “မခိုင္” ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ 

က်ေနာ္လည္း ထမင္းဆိုင္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္သြားၿပီး “အစ္မေရ အမဲသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္ပြဲခ်ေပးပါ” ဟုဆိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္က အံ့ၾသေနပံုရသည္။ ခဏအၾကာ “ေမာင္ေလးေရ ထမင္းက အခုမွခ်က္တုန္းရယ္” ဟုဆိုလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “အစ္မေရ ထမင္းၾကမ္းရွိရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ထပ္မံေတာင္းဆိုလိုက္ေသာေၾကာင့္ မေန႔ညကက်န္ေသာ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ အမဲသားဟင္းတစ္ပြဲ လာေရာက္ခ်ေပးသည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕က်ေရာက္လာေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္လိုက္ရမွ မီးကိုေရႏွင့္ၿငိႇမ္းသကဲ့သို႔ ဝမ္းသည္လည္း ၿငိမ္သက္သြားရေလေတာ့သည္။ 

မမွန္မကန္ လုပ္ၾကံေရးတယ္ဆို... က်ေနာ့္ကို တရားစဲြ (ကိုညိဳ)

ကိုယ့္ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာဆိုေပမယ့္ မဟုတ္မမွန္တာေတြနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားအတြက္ျဖစ္ေစ အက်ဳိးမရိွတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မေရးဘူး။ သတင္းဌာနတခ်ဳိ႕က ပံုမွန္သတင္းေထာက္အျဖစ္ သတင္းနဲ႔ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ၊ ကြန္မင္ထရီ သတင္းေတြ ေရးပို႔ဖို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ကိုယ္ မေရးျဖစ္ဘူး။ ဖရီးလင့္စ္ အလြတ္သတင္းေထာက္အေနနဲ႔ပဲ စိတ္ပါရင္ ေရးတယ္၊ ကိုယ့္ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ကိုယ္ေရးတယ္ဆိုေပမယ့္ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီးေရးသလို ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ခံစားမႈကို ခ်ိန္ဆေရးတာျဖစ္တယ္။ ရမ္းသန္း မေရးဘူး၊ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေရးေနရင္ ကိုယ့္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး...။ 

မေန႔က သတင္းဌာနတခုရဲ႕ ေနာ္ေဝးမီဒီယာေတြနဲ႔ေတြ႔ဆံုပဲြတခုမွာ ကိုယ္လည္းတတ္ၿပီး ေဆာင္းပါးေရးသူတေယာက္၊ အလြတ္သတင္းေထာက္တေယာက္အေနနဲ႔ သိလိုတဲ့ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ သြားေမးတယ္။ တေယာက္က ကိုယ္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို မေျဖခင္ ခင္ဗ်ားေဖ့စ္ဘြတ္မွာ အဲဒီ ေမးခြန္းေတြ ဖတ္ရတယ္၊ ခင္ဗ်ားေရးထားတာ အမွားေတြလို႔ အရင္ဆံုးေျပာၿပီး ကိုယ္ေမးတာကို ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ မေျဖသြားဘူး။ ေနာက္တေယာက္က ေဖ့စ္ဘြတ္မွာေရးတာ အသိအမွတ္မျပဳဘူး၊ ဘယ္သတင္းဌာနကို ကိုယ္စားျပဳသလဲလို႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြပ်က္ၿပီး ေမးျပန္တယ္။ 

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၄ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

တကယ္တမ္း က်ေနာ္တို႔အုပ္စုႀကီး ဓနိေတာရြာကေန ခရီးဆက္ၾကတုန္းက ေျခလွ်င္ခရီး မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ ကုန္တင္စက္ေလွေတြနဲ႔ပါ။ မြန္ျပည္သစ္တပ္ဖြဲ႔က ပင္လယ္ျပင္ ကုန္သည္ေတြဆီကေန ေခ်ာဆြဲလာတဲ့ ကုန္တင္စက္ေလွ ၆ စီးနဲ႔ပါ။ စက္ေလွေတြက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ္က သေဘၤာစီးဖူးတယ္ဆိုတာ ရန္ကုန္နဲ႔ ဓႏုျဖဴ သေဘၤာပဲ စီးခဲ့ဖူးတာ။ ခုဟာက ကုန္တင္တဲ့စက္ေလွေတြဆိုေတာ့ သေဘၤာဝမ္းဗိုက္ထဲ ကုန္ေတြထားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔လူေတြထိုင္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုန္ပစၥည္းေတြဆိုရင္ေတာ့ ကုန္ေတြ အထပ္ထပ္ဆင့္တင္ၿပီး အေလးခ်ိန္စီးေပမယ့္ ခု လူေတြဆိုေတာ့ အေလးခ်ိန္ေတြက ကုန္ေတြေလာက္ မမ်ားေတာ့ဘူးေလ၊ အဲဒီေတာ့ စက္ေလွက ပင္လယ္ျပင္လိႈင္းလံုးေတြၾကားမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ လူးၿပီေပါ့။ ဒါေတာင္ ရာသီဥတုေကာင္းမယ့္အခ်ိန္ေစာင့္ၿပီး ထြက္ၾကတာပါ။ 

က်ေနာ္တို႔ လိႈင္းမူးၿပီးအန္လိုက္ၾကတာ ေျပာရရင္ တခ်ဳိ႕မ်ား မစင္(ခ်ီး) ပါအန္ထြက္တဲ့အထိပါပဲ။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ အဲေလာက္အထိ ပင္လယ္လိႈင္းမူးၿပီးအန္ခဲ့တာ တသက္မေမ့ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စက္ေလွ ၆ စီးမွာ တစီးကို လူ ၅ဝ စီတင္ၿပီး သြားခဲ့ရတဲ့ ပင္လယ္ခရီးၾကမ္းပါပဲ။ ဓနိေတာရြာကေန ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ စထြက္ခဲ့ၾကတာ ၇ နာရီေလာက္ ပင္လယ္လိႈင္းမူးၿပီး စီးခဲ့ၾကၿပီးမွ ဒူးယားရြာကိုသြားလို႔ရမယ့္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကိုေရာက္ၾကတယ္၊။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးက သေဘၤာဝမ္းဗိုက္ထဲကေန မူးလိုက္ အန္လိုက္နဲ႔လိုက္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ပင္လယ္လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ႐ႈခင္းေတြၾကည့္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့...။ ဘယ္ေနရာေတြကေနျဖတ္ၿပီး ဘယ္ေနရာကိုေရာက္တယ္ဆိုတာလဲ မသိခဲ့ရတဲ့ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ပင္လယ္ခရီးၾကမ္းပါပဲ။ 

ရန္ကုန္ႏွင့္ စကားေျပာျခင္း (ဒီလက္မ်ဳိး)

ရန္ကုန္ 
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေဝးခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစုၾကာခဲ့ေပါ့။ 
ငါ သတိရတယ္ ရန္ကုန္။ 

ရန္ေတြကုန္ခဲ့လုိ႔ 
ရန္ကုန္လို႔အမည္ရခဲ့တဲ့ မင္းဟာ 
ခုေတာ့လည္း ရန္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းေနပါေပါ့ ရန္ကုန္။ 

မင္းရဲ႕ ဒဏ္ရာအမာရြတ္ေတြေပပြေနတဲ့ ေက်ာကုန္းေပၚမွာ
ငါတို႔မညႇာမတာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း 
သိပ္သတိရတာပဲ ရန္ကုန္။ 

ခုေတာ့ မင္းက သားသားနားနားမ်ားရွိမလားလို႔ 
တကယ္တမ္းၾကေတာ့ 
ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကို ထမီနားခိုစားေနတာေတြ႔ရေတာ့ 
ငါ မင္းကို သနားတယ္ ရန္ကုန္။ 

ရန္ကုန္ 
မင္းဟာ
ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြကုိ ေမြးဖြားေပးခဲ့သလို 
အႏုပညာသမားေတြကိုလည္း ေနရာေပးခဲ့တယ္ ရန္ကုန္။ 

ကမၻာက သိပါတယ္ ... (ကာတြန္း ေစာငို)

ဟန္႔တားပိတ္ပင္ခံေနရေသးတဲ့ သတင္းမီဒီယာ

ဒီတပတ္ ျမန္မာ့အေရး သံုးသပ္ခ်က္အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ရွိလာၿပီလို႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ သတင္းေထာက္ေတြ သတင္းရယူတဲ့အခါ ဟန္႔တားပိတ္ပင္ခံရတာေတြ ရွိေနေသးပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းအတြင္းက လက္ပံေတာင္းေတာင္ကိစၥမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာဟာ အဓိက သာဓကတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဟန္႔တားပိတ္ပင္ခံရသူ သတင္းေထာက္ ကိုေက်ာ္ႏိုင္၊ ျမန္မာဂ်ာနယ္လစ္ကြန္ရက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုျမင့္ေက်ာ္တုိ႔နဲ႔ ဦးေက်ာ္ဇံသာတို႔ ေဆြးေႏြးသံုးသပ္တင္ျပထားပါတယ္။ 

ကိုေက်ာ္ႏိုင္ ။ ။ ဒီကေန ယာခင္းေတြကိုသြားတဲ့ ပင္မလွည္းလမ္းမႀကီးကို လံုထိန္းေတြက ရဲကင္းတဲေဆာက္ၿပီးေတာ့ ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ဆူးေဒါက္တိုင္ေတြခတ္ၿပီးေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့အတြက္ သြားေရးလာေရးလမ္းေတြ ခက္ခဲတဲ့အတြက္ကို သူတုိ႔ဆႏၵေတြ ထုတ္ေဖာ္တယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္မႈေတြက တအားျပင္းထန္လာၿပီးေတာ့ ေဒသခံေတြဘက္က လံုထိန္းရဲေတြ တခုခုလုပ္ရင္ သူတုိ႔ဘက္ကလည္း ျပန္ၿပီးခုခံမယ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ မနက္ပိုင္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့အရွိန္ေတြေၾကာင့္ ညဘက္ပိုင္းေတြမွာ လံုထိန္းရဲေတြက ရြာထဲကိုဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီလံုထိန္းရဲေတြ ရြာထဲကိုဝင္ဖုိ႔ ေဒသခံေတြက အဝင္မခံဘဲနဲ႔ ရြာထိပ္ကပိတ္ၿပီးေတာ့ တားဆီးခ်ိန္မွာ လံုထိန္းရဲ နဲ႔ ရြာသားေတြ ည ၇ နာရီေလာက္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ အျပန္အလွန္ ေလးခြေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီ သတင္းေရာက္တာေတာ့ ၇ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွာ သတင္းရတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီ အင္းၾကင္ေတာင္ သပိတ္စခန္းကိုသြားၿပီးေတာ့ သတင္းရယူဖို႔ သြားေနတဲ့အခ်ိန္ပဲ ရွိေသးတယ္။ 

ကမၻာနဲ႔ ငါရဲ႕ဒုကၡမ်ား (သစ္ေကာင္းအိမ္)

ျမန္မာျပည္မွာ ၾကပ္ေျပး ကဒါဖီ ေၾကာက္ရ 
ထုိင္းေရာက္ေတာ့ ထုိင္းရဲ ေၾကာက္ရ 
နယူးေယာက္ေရာက္ျပန္ေတာ့ 
အေသခံေလယာဥ္ပ်ံႀကီးေတြ ေၾကာက္ရ 

တုိ႔သာကီႏြယ္မ်ဳိးေတြရဲ႕ထုိးဇာတ္မွာ 
မႏွစ္က သၾကၤန္မ႑ပ္ဗုံးေပါက္ေတာ့ 
ငုိယုိၾက ရင္ထုၾက 
ရန္ေတြ႔ၾက ေဒါသထြက္ၾက 
မတရားစြပ္စြဲခံ ဗုံးခြဲတရားခံေတြကုိ ေထာင္ခ်ေတာ့ 
လင္မယားဖက္အိပ္မပ်က္ၾက 

အေမရိကေရာက္ က်ေနာ္ ဒုကၡသည္ - ၂ (ထက္ရာဇာ)

ဒီလို ေန႔နဲ႔ည မွားတဲ့ဒဏ္ကိုခံၿပီးေတာ့ စတင္ဒုကၡေရာက္တာကေတာ့ အစားအေသာက္ျပႆနာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေရာက္တာကလည္း ရက္ပိုင္းပဲရွိေသးေတာ့ ဘယ္မွ မသြားတတ္ မလာတတ္။ ေနာက္တခ်က္က က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ဘုိအိုင္စီးၿမိဳ႕မွာ ႏွင္းက သဲသဲမဲမဲၾကေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး ၄ လက္မေလာက္ကေန ၈ လက္မနီးပါးရွိတဲ့ ႏွင္းေတာထဲမွာ ဘယ္မွာ ဘာဆိုင္ရွိမွန္းမသိဘဲ က်ေနာ္လည္း မသြားရဲတာ အမွန္ပါပဲ။ 

အဲဒီတုန္းက ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့အတြက္ အရက္ဝယ္ခ်င္ရင္ေတာင္ က်ေနာ့္မွာ အိုင္ဒီကတ္ျပား မရေသးတဲ့အတြက္ အရက္က ဝယ္မရ။ (အေမရိကမွာက အရက္ဝယ္ဝယ္ ေဆးလိပ္ဝယ္ဝယ္ အသက္ျပည့္ေၾကာင္း မိမိ အိုင္ဒီကတ္ျပားကိုျပၿပီးမွ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။) အစားအေသာက္ကလည္း သူတို႔ ေရခဲသတၱာထဲမွာထည့္ေပးထားတဲ့ အမဲသားအစိမ္းေတြကို ျပဳတ္လိုက္ ေက်ာ္လိုက္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္ကလာၿပီး ဘာေတြလုပ္လို႔ ဘယ္သြားမွာလဲ ဒီဗီြဘီ ... (ကိုညိဳ)

အခုရက္ပိ္ုင္းအတြင္း ေအာ္စလိုမွာ DVB အသံလႊင့္ဌာန ပိတ္ပဲြအခမ္းအနားကို ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ဖို႔ တာစူေနၾကတယ္။ ျပည္တြင္းနဲ႔ ခ်င္းမိုင္၊ မဲေဆာက္ အေျခစိုက္ DVB ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႕ရယ္၊ ဟိုးအေစာပိုင္း DVB တည္ေထာင္စ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ လူေဟာင္းေတြကိုေရာ သတိတရ ဖိတ္ၾကားၿပီး မနက္ကိုးနာရီခဲြကေန ညေန ေလးနာရီထိ ေရွ႕ေၾကာင္းေနာက္ေၾကာင္းေတြ ျပန္သံုးသပ္တင္ျပၾကမယ္လို႔ ၾကားတယ္။ 

ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနကလည္း စကားနည္းနည္းေျပာမယ္ ၾကားတယ္။ ဒီပိတ္ပဲြကို ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ဖိတ္တယ္...။ သတင္းေထာက္ေတြေရာဆို လူ ၂၀ ေက်ာ္မယ္ ထင္တယ္။ ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္လစ္စ္ေတြကေတာ့ ေနာ္ေဝးအျပင္ ဆြီဒင္၊ ျပင္သစ္ စတဲ့ ဥေရာပႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ ခရီးဆက္မယ္ သိရတယ္။ ဒီပဲြႀကီးတခုလံုးအတြက္ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ Open Society Foundation ရယ္၊ ေနာ္ေဝးအေျခစိုက္ Fritt Ord Foundation အဖဲြ႔ေတြက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံတယ္လို႔ စံုစမ္းသိရတယ္။ တကယ္ေတာ့ DVB ဟာ လာျခင္း ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ျခင္းမလွရွာဘူး။ ေပၚေပါက္စက ျပည္သူ႔ၾသဘာသံ တညံညံရခဲ့ေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျပည္သူရဲ႕ ထြီ... ထြမ္... အေျခစိုက္ဖို႔ျဖစ္သြားၿပီလို႔ပဲ မေထာက္မညႇာ ေျပာရေတာ့မယ္။ 

အုံးျပန္႔ (သစ္ေကာင္းအိမ္)

တထစ္ခ်င္း… 
တထစ္ခ်င္း… 
ေသြးခ်င္းခ်င္းနဲ႔ 
ဆင္းခဲ့ရာ တက္ခဲ့ရာ 
မုိးၾကမ္းထဲလဲေနတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းမ်ား 

တလွမ္းခ်င္း… 
တလွမ္းခ်င္း… 
အလြမ္းခ်င္းခ်င္းနဲ႔ 
ေပြ႔ခဲ့ရာ ပုိက္ခဲ့ရာ 
မ်က္ရည္နဲ႔ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းမ်ား 

ကုိယ္တုိင္က ‘ေတာမီး’ ျဖစ္ၿပီး 
တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ကၽြမ္းၾကရတဲ့အခါ 

စကားလံုး ... (ကာတြန္း ေအာင္ေမာ္)

ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ဘယ္ညာဘယ္ညာနင္း၊ ပြဲခင္းပရိသတ္က တဝါးဝါးဟား (ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္)

ေဆာင္းကေလး ဝင္လာလို႔မ်ားလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ အိပ္မက္ေတြက ကေယာက္ကယက္။ တယ္ၿပီးေတာ့ အေနမသာလွဘူးဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္က ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူငယ္ျပန္တဲ့အရြယ္။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ အသာေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးေလးစိတ္ဝင္စားတာ တစ္ခုပါပဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္း ဟိုအဘိုးႀကီးလိုေပါ့ဗ်ာ။ ဟဲဟဲဟဲ။ 

မေန႔ညကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး လွေအာင္ကို သြားသတိရတယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္း ဥကၠ႒တို႔၊ ဘာတို႔လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ေရခဲေတာင္တက္ခုိင္းတယ္။ မီးပင္လယ္ မျဖတ္ခုိင္း႐ံုတစ္မယ္။ တိရစၧာန္႐ံု ဥကၠ႒လည္း လုပ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ တိရစၧာန္ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ျပပဲြႀကီး လုပ္တယ္ဗ်ာ။ 

ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ေရွ႕ဆံုးက ရင္ေကာ့ခ်ီလာတယ္။ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔။ ဂ်ိမ္းတုတ္တုတ္၊ ဂ်ိမ္းတုတ္တုတ္ ဂ်ိမ္းဆိုင္းခ်က္နဲ႔။ သူ႔ေနာက္က ဝက္ဝံေလးေတြ၊ က်ားေပါက္ေလးေတြ၊ ေမ်ာက္ကေလးေတြ၊ ငန္းကေလးေတြ ခ်ီလာၾကတယ္။ အစီအစဥ္ေၾကညာသူက `ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ခင္ဗ်ာ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွေအာင္ဟာ အဟိတ္ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း´ … (ေနာက္တစ္ေက်ာ့) …`ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း..´။ (ေနာက္တစ္ေက်ာ့)။ ႏွစ္ေက်ာ့၊ သံုးေက်ာ့ ေအာ္ေနတယ္။ ပရိသတ္က တဝါးဝါး။ တဟားဟား။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ဘယ္ညာဘယ္ညာ။ ဆိုင္းခ်က္က ဂ်ိမ္းတုတ္ ဂ်ိမ္းတုတ္။ … အေတာ္ၾကီးၾကာမွ `ယဥ္ေက်းလိမၼာေအာင္ သင္ျပေပးႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား´လို႔ စကားဆက္တယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ တဝါးဝါး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကလည္း ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ။ ဆိုင္းခ်က္ကလည္း ဂ်ိမ္းတုတ္ဂ်ိမ္းတုတ္။ ဟဲ့… ဟဲ့ တိရစၧာန္က ဘယ္သူလဲ။ 

၂ ဆတိုး ... (ကာတြန္း ေအာင္ေမာ္)

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၃ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

က်ေနာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔ထမီ ေယာက်ၤားေလးေတြပုဆိုး ကေတာင္းက်ဳိက္သလို က်ဳိက္ခိုင္းၿပီး ေရွ႕က သူမ်ားေတြျဖတ္သလိုသာ ျဖတ္ေတာ့ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ သူတို႔လည္း ကိြကြိကြကြ အိအိအအ ေအာ္သံေတြနဲ႔ ေမွ်ာ့ေတာႀကီး ျဖတ္ၾကတာေပါ့။ ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔က ပါလာတဲ့ မီးျခစ္နဲ႔ ေမွ်ာ့ႀကီးေတြကို အပူၿမိဳက္ၿပီး ခြာခ်ေပးၾကရတယ္။ 

အားလံုး အိုေကၿပီ။ ေမွ်ာ့ကြင္းႀကီးေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ ကားလမ္းျဖတ္ဖို႔ တဖက္လမ္းကေန လမ္းေၾကာင္းရွင္း အခ်က္ျပမယ့္ မြန္ျပည္သစ္ကရဲေဘာ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးသံကို ေမွ်ာ္ရတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ ရဲေဘာ္ရဲ႕ အခ်က္ေပး လက္ေခါက္မႈတ္သံၾကားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္အုပ္စုက ေရွ႕ဆံုးကေန ေျပးကူးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနာက္က က်န္အုပ္စုေတြကလည္း တန္းစီၿပီး လိုက္ကူးၾကတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လူအုပ္ႀကီး ၃ ပံု ၁ ပံု ကူးၿပီးေတာ့မွ ရဲေဘာ္ေလးရဲ႕ဟာ လမ္းမွားသြားၿပီ၊ ဒီလမ္းက ရြာအဝင္လမ္း မဟုတ္ဘူး၊ ေတာထဲဝင္တဲ့လမ္းဆိုလို႔ ေနာက္ထပ္ ကိုက္တရာသာသာေလာက္ေဝးတဲ့ လမ္းအမွန္ေရာက္ေအာင္ ဝ႐ုန္းသံုးကား ေျပးၾကရျပန္တယ္။ 

အေဆာင္အေယာင္ (ကာတြန္း ေအာင္ေမာ္)

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၂ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

မြန္ျပည္သစ္ရဲ႕ ဗိုလ္မွဴးဆိုသူက က်ေနာ္တို႔တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို သူ႔လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ထိုးၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ရဲလြင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း ျမင္လိုက္ေရာ ဟာ... ဆရာပါလား၊ ဆရာ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား... က်ေနာ္ ထြန္းေအာင္ေလ ဆရာ... ဆိုၿပီး အံ့ၾသဝမ္းသာသြားတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရဲလြင္ကို တံေတာင္နဲ႔တြတ္ၿပီး မင္း ၾကည့္ရွင္းလိုက္ဆိုတဲ့အထာေပးလိုက္တယ္။ 

ရဲလြင္က ဟာဗ်ာ... ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာ က်ေနာ္ျမင္မွမျမင္ရတာ ဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိမွာလဲလို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဗိုလ္မွဴးထြန္းေအာင္ဆိုတဲ့သူက သူ႔မ်က္ႏွာသူ သူ႔ဓာတ္မီးနဲ႔ျပန္ထိုးၿပီး ဆရာ က်ေနာ္ ဆရာ့ဆီမွာ တနဂၤေႏြအပါတ္တိုင္း စာလာလာေမးခဲ့တာေလ၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ဘုန္းႀကီးဝတ္ႀကီးနဲ႔ပါဆရာ... ဆရာ ဒါ ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား၊ ဘာမွမပူနဲ႔ဆရာ၊ က်ေနာ္ အားလံုးတာဝန္ယူတယ္ဆိုၿပီး သူ႔တပည့္ရဲေဘာ္ေတြကို ေဟ့ ဒါ ငါ့ဆရာကြ၊ ငါ တကၠသိုလ္မွာ စာေပးစာယူေက်ာင္းတက္တုန္းက ငါ့ကို စာအျမဲျပေပးတဲ့ ငါ့ဆရာပဲ...လို႔ ေျပာၿပီးသကာလ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု ဓနိေတာရြာထဲ ရင္ေကာ့ဝင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

မဲေဆာက္ေတာင္ေျခ (သစ္ေကာင္းအိမ္)

ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား 
ေရႊ႕ေျပာင္းအစုိးရ 
ေရႊ႕ေျပာင္းကဗ်ာဆရာ 
မုိဘုိင္းဖုန္းသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနတဲ့ကမၻာ 

ဂ်နီဗာ ကတိကဝတ္ေတြထက္ 
ဂ်နီဖာလုိပက္(ဇ္)ရဲ႕အတြင္းခံ ပစၥည္းေတြက 
ပုိၿပီးအေရးပါခဲ့ 

စစ္ပြဲႀကီးေတြအလယ္မွာ 
မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ 
မူးေနာ္ေလး ‘ကိုဖီအာနန္’ ကုိလည္း 
ရြာကုိသာ ျပန္ပုိ႔လုိက္ပါေတာ့ 

ဖတ္မိတဲ့သတင္းတပုဒ္မွာ 
သူ႔ကုိကုိက္တဲ့ေခြးကိုျပန္႐ုိက္မိလုိ႔ 
ကံဆိုးမ တုိင္းျပည္က 
အမ်ဳိးေကာင္းသားေလးတေယာက္ 
မီး႐ိႈ႕အေလာင္းေဖ်ာက္ခံလုိက္ရ 

ခင္ေမာင္တိုး ကြယ္လြန္ျခင္း ၁ ႏွစ္ျပည့္ အလြမ္း (ကာတြန္း ဝင္းေအာင္)

ကုိတုိးႀကီး ခြဲခြာသြားတာ တႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ္ ... 

ေနာက္ဆုတ္လုိ႔ေပးတုိင္းသာ 
အ႐ႈံးလုိ႔ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေလ 
အ႐ႈံးေတြမ်ားၿပီ ေနပေစေလ 
အႏုိင္နဲ႔အ႐ႈံး အဆုံးအျဖတ္ဟာ 
အမွန္နဲ႔အမွား။ 

(ေလာင္စာအခ်စ္မီး သီခ်င္း ... မွ)


 

တံုး ေမာင္း ေခါက္ သံ ( မိုး သီး ဇြန္ )

( ၁ ) 

ကုန္သည္ေလ တိုက္ခ်ိန္ၾကမွ 
ငါတို႔ဟာ လက္ဗလာနဲ႔ 
အိမ္ကို ျပန္လာၾက ... 
လယ္ေတြကို တို႔ မပိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ .... ။ 

ဒါ .. ေျမကို သိမ္းတာမဟုတ္ ... 
ဘဝေတြကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္တာေလ .... ။ 

ေျမေတြကို ယူသြားတာ မဟုတ္ ... 
ေရႊေတြကို ယူသြားတာ .... ။ 
ေတာင္ေတြကို ယူသြားတာ မဟုတ္ ... 
အျပံဳးေတြကို ယူသြားတာ .... ။ 
ထန္းေတာကို ယူသြားတာ မဟုတ္ ... 
ယဥ္ေက်းမႈကို ယူသြားၾကတာေလ .... ။ 
သူတို႔တံခါးေတြ ဖြင့္ 
တို႔တံခါးေတြကို ပိတ္လိုက္တာ .... ။ 

ေခတ္ေျပာင္းၿပီ (ကာတြန္း ဝင္းေအာင္)

က်ေနာ္နဲ႔ ခရီးၾကမ္းလမ္း - ၁ (မင္းေက်ာ္ခိုင္)

က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ကေန ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္ကိုထြက္ခဲ့ၾကတာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ၄ ရက္အၾကာ စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႔ပါ။ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဒႆနိကဌာနက က်ဴတာ ရဲလြင္၊ ေနာက္ ေမာင္တူး၊ တျခားဌာနေတြက က်ဴတာ ၄ ေယာက္အပါအဝင္ ေပါင္း ၇ ေယာက္။ 

ရန္ကုန္က မထြက္ခြာခင္ညက က်ေနာ့္အိမ္ေနာက္ဘက္က အမ်ဳိးသားေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ လူခြဲအိပ္ၾကၿပီး မနက္လင္းအားႀကီး ၄ နာရီခြဲမွာထ၊ က်ေနာ့္ အေဖနဲ႔အေမကို အားလံုးကန္ေတာ့ၾကၿပီး အေမထုတ္ေပးတဲ့ က်ပ္ေငြ ငါးေထာင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အိမ္ရွိတဲ့ ၆ မိုင္ခြဲကေန ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာရွိတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္-မုဒံု ကားဂိတ္ကိုထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ 

ရန္ကုန္-မုဒံု ဟိုင္းလပ္ကားစီးၿပီး မုဒံုေရာက္တဲ့အထိဘာမွ ျပႆနာမရွိဘဲ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုင္းလပ္ကားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္း အဆိုေတာ္မြန္းေအာင္နဲ႔ ဆံုၾကေသးတယ္။ သူက သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူသြားမွာဆိုေတာ့ မုဒံုမွာပဲ သူနဲ႔က်ေနာ္ လမ္းခြဲၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔႔ ခ်ိတ္ထားၿပီးမို႔ပါ။

အေမရိကေရာက္ က်ေနာ္ ဒုကၡသည္ (ထက္ရာဇာ)

ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ၂၀၀၉ ႏွစ္စပိုင္းေလာက္မွာ အေမရိကႏိုင္ငံမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်ေနထုိင္ခြင့္ျပဳေၾကာင္းကို ကုလသမဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုးနဲ႔ အေမရိကန္သံ႐ံုးကေန က်ေနာ့္ဆီကို စာပို႔လာခဲ့ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ အေမရိကကိုထြက္ရမယ့္ ရက္စြဲနဲ႔ အေမရိကကိုစီးရမယ့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္လည္း တခါတည္း ပါလာပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလလည္ေလာက္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာရွိတဲ့ ႏို႔ဖုိးဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ အံုးျပန္႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာရွိတဲ့ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳတဲ့ အေယာက္ ၁၀၀ နီးပါးကို စခန္းေတြကေန ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ သုဝဏၰဘံုမိေလဆိပ္ကို ဘတ္စ္ကားယာဥ္တန္းေတြနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဒုကၡသည္ေတြအားလံုးဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေနာက္လိုက္ ေျပာင္လိုက္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကို ေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ 

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကေန ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္ခါနီးမွာေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ အမူအယာေတြက ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရကို ထားခဲ့ရခဲ့တဲ့အျပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုစြန္႔ခြာၿပီး တခါမွမသိတဲ့ အေမရိကဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ကို သြားၾကရေတာ့မယ္ေလ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထဲမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။ အေမရိကဆိုတာက ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာျမင္ဖူးတယ္ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္ ဒါပဲ။ ခုေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့တိုင္းျပည္တခုကို အၿပီးသြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ 

ဒံုးေဝးတဲ့ေကာင္ (ေမာင္ေအာင္ပြင့္)

ေတြးေခၚတယ္၊ ယူဆတယ္၊ ယံုၾကည္တယ္
အဲဒီ ေလွကားထစ္ေတြ ေက်ာ္နင္းၿပီးရင္
ၾကည္လင္ခုိင္ျမဲတဲ့ ကိုယ္ပုိင္အဘိဓမၼာရၿပီ။

စစ္ပြဲမွာ အစြမ္းထက္ဖို႔ ဒံုးကိုထြင္တယ္
အဲဒီဒံုးကိုခြင္းဖို႔ ဒံုးခြင္းဒံုးကို ထြင္တယ္
အဲဒီ ဒံုးခြင္းဒံုးကို ခြင္းဖို႔ ဒံုးခြင္းဒံုးခြင္းဒံုးခြင္း
တခြင္းခြင္း တဒံုးဒံုး မဆံုးေတာ့ဘူး။

ႏို႔ဖိုးပ်ဳိ - ၄ (ေအာင္ဦး)

‘ကေလးေက်ာင္း’ ထြက္ရတယ္ 

အိမ္ကေလးေတြက ထိလုထိခင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္လို႔ေနေလေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္က သက္ျပင္းခ်သံကို ဒီဘက္အိမ္က အတိုင္းသား ၾကားေနရတတ္တယ္။ ဒီၾကားထဲ အသံမစဲတဲ့ ရန္ပြဲေလးေတြလည္း မၾကာမၾကာႏႊဲတတ္ျပန္ေတာ့ စာဖတ္ရတာနဲ႔၊ စာဖတ္ဖို႔ အာ႐ုံစုစည္းရတာ အေတာ့္ကို ခက္ေပတာေပါ့။ 

လက္တဝါးစာေလာက္ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးတအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ေလးတေခ်ာင္းေလာက္ ေဆာင္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းတိုေလးေတြ မွတ္တမ္းအျဖစ္ က်န္ရစ္ေပမေပါ့။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး ဘဝအေထြေထြဆိုေတာ့ကာ အသံုးအႏႈန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အတိုင္းအထြာအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ တက္သံ၊ ျမင့္သံ အျပင္းအထန္ေပါ့ဗ်ာ။ 

ထူးျခားတာတခုက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္နဲ႔ခ်ီလို႔ စီကာပတ္ကံုးနဲ႔ စိမ္ေျပနေျပရန္ျဖစ္တတ္တဲ့ စံုတြဲမ်ဳိးေတြကို ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ယူၾကံဳးမရျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ပရိတ္သတ္ေကာင္း (အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း) တေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ 

တကယ္ပါ အဲဒီမွာ ေလးငါးနာရီေလာက္ၾကာတဲ့ ဇာတ္လမ္းအရွည္ႀကီး (ရန္ပြဲႀကီး) ကို (တစံုတြဲတည္း၊ တႀကိမ္တည္း၊ တမ်ဳိးတည္းမဟုတ္) ထိုင္နားေထာင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အားရပါးရေျပာ၊ အားရပါးရျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကသလို ေမာင္ေရ၊ ခင္ေရနဲ႔ အိုေကသြားၾကပံုဟာ က်ေနာ့္တသက္နဲ႔တကိုယ္ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳပါ။ ခုေတာင္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ 

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဒါက္တာတူးဂ်ာရဲ႕ အျမင္ခံယူခ်က္

ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား လက္ရွိလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြအတြက္ သူ႔ကို ဖိတ္ၾကားလာရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေကအိုင္အုိ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ ဒုတိယ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ေဒါက္တာတူးဂ်ာ က ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေဒါက္တာတူးဂ်ာ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ဒီမုိကေရစီပါတီဟာ ေအာက္တိုဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔တုန္းကမွ မွတ္ပံုတင္ခြင့္က်ခဲ့တာပါ။ သူက တခ်ိန္က ေကအိုင္အိုနဲ႔ ျမန္မာတပ္ဖြဲ႔ေတြရဲ႕ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးညႇိႏႈိင္းမႈမွာ ပါဝင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗီြအုိေအဝိုင္းေတာ္သား ကိုေဇာ္ဝင္းလိႈင္ က ေဒါက္တာတူးဂ်ာ ကို ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ေနအိမ္မွာ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းထားတာပါ။ 

ကိုေဇာ္ဝင္းလိႈင္ ။ ။ ပူပူေႏြးေႏြးေလး အခုျဖစ္သြားတဲ့ ဆရာပါတီ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ကို ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ေရးေကာ္မရွင္က ခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီ။ ဒီပါတီ တရားဝင္မွတ္ပံုတင္ခြင့္ကိုလည္း ဆရာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳးစားယူခဲ့ရတယ္။ ဆိုေတာ့ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္အထိ ဆရာကို ပါတီမွတ္ပံုတင္ဖို႔အတြက္ သူတုိ႔ဘက္ကေန အခ်ိန္ဒီေလာက္ယူရတာလဲ။ 

ေဒါက္တာ တူးဂ်ာ ။ ။ ဒီဟာကေတာ့ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စနစ္အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ေပါ့။ အရင္က စနစ္ေဟာင္းမွာဆိုေတာ့ ၂၀၁၀ တုန္းကေတာ့ စနစ္ေဟာင္း။ ေနာက္ အစိုးရကလည္းေဟာင္း။ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အခါတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္အထိ ဒီမုိကေရစီ အစိုးရလည္း မဟုတ္တဲ့အခါၾကေတာ့ ဒီေလာက္လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ေဆာင္ခြင့္မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ စပ္ကူးမပ္ကူးကာလ ျဖစ္တာကိုး။ အစိုးရေဟာင္းကေန အသစ္ကိုေျပာင္းဖို႔ အခ်ိန္အခါ စိုင္းျပင္းေနတဲ့ အခ်ိန္အခါျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒါ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ပါတီဟာ မွတ္ပံုတင္မရခဲ့ဘူး။ 

ေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ ကာတြန္းတခ်ဳိ႕

ႏို႔ဖိုးပ်ဳိ - ၃ (ေအာင္ဦး)

အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ျဖစ္ရၿပီ 

မဲေဆာက္မွာၾကားခဲ့တာေတြနဲ႔ေတာ့ အဲဒီကတည္းကစလြဲတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ မဲေဆာက္မွာတုန္းက က်ေနာ္တို႔ကို ႏို႔ဖိုးနဲ႔ မည္ေရြ႕မည္မ်ေဝးတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ရြက္ဖ်င္တဲေတြနဲ႔ ျဖစ္႐ံုထားမယ္လို႔ ဆိုၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလႊင့္တဲ့ ေရဒီယိုသတင္းေတြထဲမွာ ႏို႔ဖိုးက လူခံေတြေျပာတာေလး တခြန္းေလာက္ထည့္လႊင့္ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနေလမလဲေပါ့လို႔ ရယ္ေဖာ့ၿပီး စဥ္းစားခဲ့ဖူးေသးတယ္။ 

သူတို႔ဘာေျပာၾကသလဲဆိုေတာ့ “ေအးဗ်ာ ... က်ေနာ္တို႔ဒီမွာေနလာတာ ၾကာလွေရာ့မယ္။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေဆာက္ေနၾကရတာဗ်။ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ (ပီအိုစီ) (POC- Person of Concern) ေတြၾကေတာ့ အဆင့္ျမင့္တယ္ဗ်ဳိ႕၊ သူမ်ားေဆာက္ၿပီးသားအိမ္ အဆင္သင့္ တက္ေန႐ံုပဲ” တဲ့။ 

ဟုတ္ပါရဲ႕။ အိမ္သစ္တက္တဲ့ေန႔က က်ေနာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံေတာင္ ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ “ဘဝမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ စၿပီးေနရတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ”ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ႀကီးတအိမ္ေစာင္းသြားလို႔ ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲသူကဆြဲ၊ ကုတ္နဲ႔ေကာ္သူကေကာ္၊ တြန္းသူကတြန္းနဲ႔ ညာသံေပးၿပီး မနည္းျပန္တည့္ယူရတာကုိေတာ့ အဓမၼလုပ္အားခိုင္းေစမႈထဲထည့္တြက္ရင္ ဝိုင္းကူၾကသူေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကုန္မွာေပါ့ဗ်ာ မဟုတ္ဘူးလား။