Saturday, July 18, 2009

ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာ ဆယ့္ကိုးဇူလိုင္ (နိဂံုးပိုင္း)


အမွန္ေတာ့ ယင္းဝန္ႀကီးအစည္းအေဝးသည္ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္ က်င္းပရန္မဟုတ္ဘဲ “ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔” တြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။


ဤေနရာတြင္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ားအစည္းအေဝးအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ရွင္းျပရန္လိုေပလိမ့္မည္။


၁၉၄၆ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစိုးရအဖြဲ႔အာဏာကို လက္ခံရယူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ က်င္းပေနက်ျဖစ္သည္။


ထိုအခ်ိန္က ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဘုရင္ခံက တိုက္ိုက္ခန္႔အပ္ထားေသာ ဝန္ႀကီးတဦးျဖစ္ေနရာ သူသည္လည္း အပတ္စဥ္ စေနေန႔တိုင္းက်င္းပေသာ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔အစည္းအေဝးသို႔ တက္ရသည္။


သို႔ရာတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ သေဘာတူ ခ်ဳပ္ဆိုေသာ “ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္” ကို ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔ သေဘာမတူဘဲ ကန္႔ကြက္ ၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔သည္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကရသည္။


ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးမ်ားသို႔ မတက္ၾကရေတာ့ေခ်။

ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အပတ္စဥ္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးကို စေနေန႔ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ဗုဒၶဟူးေန႔က်င္းပရန္ ေျပာင္းေရႊ႕သတ္မွတ္လုိက္သည္။


ယင္းအေၾကာင္းကို ဂဠဳန္ဦးေစာက မသိ။ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးသည္ စေနေန႔ ၁၀ နာရီက်င္းပျမဲ က်င္းပေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။


၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၏ တတိယေျမာက္ အစည္းအေဝးကို ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပရန္ သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ုံမက အစည္းအေဝးဖိတ္စာမ်ားကို ဝန္ႀကီးအသီးသီးထံသို႔ ျဖန္႔ေဝထားၿပီး ျဖစ္သည္။


သို႔ေသာ္ ဇူလုိင္ ၁၆ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၏ ဆပ္ေကာ္မတီတခုျဖစ္ေသာ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးေကာ္မတီ အစည္းအေဝးက်င္းပရန္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ အစည္းအေဝး ၂ ခုတိုက္ေနေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ သတင္းပို႔တင္ျပေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က …


“လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ အစည္းအေဝးက အေရးႀကီးတယ္၊ လူႀကီးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီ အစည္းအေဝးကို ဒီတိုင္းပဲထား၊ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေဝးကိုေတာ့ စေနေန႔ေျပာင္းလုပ္လိုက္၊ ဝန္ႀကီး ေတြဆီကိုလည္း ဖိတ္စာအသစ္ိုက္ၿပီး ေပးလိုက္”


ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္ရာ “မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔” တြင္ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းအေဝး က်င္းပျဖစ္သြားကာ ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။


ဤသည္တို႔ကား ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လဆန္းက အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ရာ ေန႔လယ္ပိုင္း ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္ဝမ္းနည္းယူၾကံဳးမရျဖစ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာ၏ လွည့္စားမႈ သုိ႔မဟုတ္ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားကို ေတြ႔ရပါသည္။


ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ အကယ္၍သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရး တပ္စိတ္ကို ုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔မေပးခဲ့လွ်င္။


ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔က်ေတာ့ လူသတ္သမားအဖြဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား လုပ္ၾကံရန္လာေသာအခါ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ႏွင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္ုံသာရွိမည္။ လုပ္ၾကံမႈႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။


တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္လည္း လံုျခံဳေရးတပ္စိတ္က လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား ပိုေကာင္းသျဖင့္ လူသတ္သမား အဖြဲ႔အား တေယာက္မက်န္ သုတ္သင္ေျခမႈန္းပစ္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။


အကယ္၍သာ တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးေကာ္မတီက ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ အစည္းအေဝးက်င္းပရန္ ခ်ိန္းမထားခဲ့လွ်င္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးကို ခါတိုင္းအပတ္စဥ္ က်င္းပေနက် ဗုဒၶဟူးေန႔ ဇူလိုင္ ၁၆ တြင္ က်င္းပျဖစ္မည္။


ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္းက်င္းပေသာ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးအေၾကာင္းမသိသူ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ၏ လူသတ္ သမားအဖြဲ႔အား ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္လႊတ္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဝန္ႀကီးအစည္းအေဝးမရွိ၍ လုပ္ၾကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားမည္မဟုတ္ေခ်။


အကယ္၍သာ လူသတ္သမားအဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အတြင္းဝန္ုံးတြင္ မလုပ္ၾကံဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေနအိမ္ (ဗဟန္းတာဝါလိန္းလမ္း ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ရွိရာ)တြင္ လာေရာက္လုပ္ၾကံပါက သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ပင္ တက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အမိန္႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားေသာ အိမ္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ျဖစ္မည္။ ယင္းသို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘီဒီေအ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္၍ လက္နက္ကိုင္တြယ္မႈ ကြၽမ္းက်င္သည့္ျပင္ တိုက္ပဲြ အေတြ႔အၾကံဳလည္းရွိေသာေၾကာင့္ လူသတ္အဖြဲ႔အား အလြယ္တကူပင္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ပစ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။


သို႔ရာတြင္ လူသတ္အဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္သို႔မလာဘဲ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္မရွိေသာ အတြင္းဝန္ုံးသို႔ သြားေရာက္လုပ္ၾကံခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဖခင္တို႔၏ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ လူမမယ္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ကာ “လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ” ဟုဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အား အိမ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားအား လက္နက္ တပ္ဆင္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူအတြက္ေတာ့ လံုးဝ မစိုးရိမ္ဘဲ “ငါက ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ေျပာခဲ့ရွာသည္။

သို႔ေသာ္ တကယ္က်ေတာ့ သူထင္သလို မျဖစ္ခဲ့။ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ဘာမွမျဖစ္ဘဲ သူကိုယ္တိုင္ကသာ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔က မႈမလွ “ေရတိမ္နစ္” က်ဆံုးခဲ့ရရွာသည္။


ကံတရားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ဒဏ္ခတ္သလို ပ်က္ရယ္ျပဳ လွည့္စားလိုက္ျခင္းေပလား။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ အဆံုးအမအရ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ရမည္ဟု ညႊန္ျပထားပါသည္။


ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔မွ မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရမိတိုင္း

“သတၱဝါမွန္သမွ် ကံစီမံ ဖန္တီးရာသာ လုိက္နာ၊ နာခံေနၾကရသည္ပါတကား” ဟူေသာ အဂုၤတၱရနိကယ္ အဘိဏွသုတ္ေတာ္လာ တရားသေဘာအတိုင္း ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္း၍ သံေဝဂဥာဏ္ပြားမ်ားၾကရန္သာ ရွိပါေတာ့သတည္း။


စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း

(ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၉၅)



ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

Friday, July 17, 2009

ကြၽန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာ ဆယ့္ကိုးဇူလိုင္


“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔

ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”


ဤကား ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ေျပာေနက် ဆိုုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။


ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆိုိုးစကားလည္းျဖစ္ပါ၏။


အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ ေသေသာသူအား တျဖည္းျဖည္း ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆံုး လံုးလံုး သတိမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္သည္။


ဤသို႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆိုုိးစကားႏွင့္ပတ္္သက္၍ ခြၽင္းခ်က္ေတာ့ရွိေနပါသည္။


ယင္းခြၽင္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ၄၈ ႏွစ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ အလြန္အုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သို႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ႀကီး (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖစ္ရာမွ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အတုံးအုံးႏွင့္ ေရတိမ္နစ္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္း သည္ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္၍မရႏိုင္သည့္ ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသတည္း။


အထူးသျဖင့္ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔က ျဖစ္ရပ္ႏွင့္တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတိုင္မီ တလအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အနီးကပ္သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ မေမ့ႏုိင္ုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကြဲျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ကို ႏွစ္စဥ္ ဇူလိုင္လနီးကပ္လာတိုင္း အလူးအလဲ ခံစားရတတ္ပါသည္။


ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ဆိုရေၾကာင္းကိုလည္း ယခု ဆက္လက္ေဖာ္ျပလတၱံေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။


၁၉၄၇ ခုနစ္၊ ဇူလုိုင္လဆန္းတြင္ ‘ဘီအိုဒီ’ ေခၚ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ ပင္မလက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္းစေသာ ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ားႏွင့္တကြ ခဲယမ္းက်ည္ဆန္ အေျမာက္အျမားကို ပစၥည္းထုတ္ပံုစံအတုမ်ားျဖင့္ မသမာသူတစုက ထုတ္ယူသြားေၾကာင္းကို Special Branch ေခၚ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဌာနခ်ဳပ္၏ ‘သတင္းတပ္ဖြဲ႔’ က သတင္းရသျဖင့္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးမွတဆင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ထံ သတင္းပို႔ အစီရင္ခံခဲ့ပါသည္။


ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏိုင္ငံျခားခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးဝန္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနပါသည္။


ေဖာ္ျပပါလက္နက္ခဲယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့္ ပတ္္သက္၍ အစိုးရအဖြဲ႔က လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတၱျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးအား တာဝန္ေပးလိုက္ပါသည္။


ဝန္ႀကီးဦးျမလည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနက တိုက္ိုက္ကြပ္ကဲေသာ (ေနာက္ပိုင္း ျပည္ေထာင္စုစစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရးတပ္မွ တပ္စိတ္တစိတ္ကို လက္နက္ခဲယမ္း အျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ား အပါအဝင္)ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ုံးခန္း ျပင္ဘက္တြင္ လုံၿခံဳေရး တာဝန္ခ်ထားလိုက္သည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကိုသိထားသူ ဝန္ႀကီးဦးျမသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္စိတ္ လုံၿခံဳေရး အေစာင့္ခ်ထားျခင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လံုးဝ အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔၍ ံုးခန္းအျပင္ဘက္ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ခ်ထားေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားမေျပာရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။


ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာႏွင့္ပင္ ဦးျမအား ကတိေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာဘဲေနလိုက္ပါသည္။


သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ တေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ ုံးဘက္လာၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္ တံခါးေပါက္မွ ုံးခန္းသို႔အဝင္တြင္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးဌာနဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႔သည့္ ေထာင့္နား ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္သံုးေလးဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းျမင္သြားပါသည္။


ခ်က္ခ်င္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ုံးခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေခၚေမးပါသည္။


“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲ”


“ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လုံျခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားတာပါ”


ကြၽန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သေဘာက်ဟန္မတူပါ။


“မလိုပါဘူးကြာ။ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ၾကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစိုးရိမ္ဘူး။ ငါ့ုံးခန္းေရွ႕မွာ လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကို ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးျမဆီ သြားၿပီး ငါက ၫႊန္ၾကားတယ္လို႔ေျပာ။ ငါ့ုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ုပ္ခိုင္းလိုက္။ ကဲ…မင္း အခုပဲ သြားေျပာေပေတာ့”


ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနသို႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ဝန္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႔ေပးလိုက္ပံုကို ေျပာျပလိုက္ပါသည္။


ဝန္ႀကီး ဦးျမသည္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရပါသည္။


“ခက္ေတာ့တာပဲကြာ၊ ငါတို႔က လံုျခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္စိတ္ခ်ထားတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာ ဆိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ႔အမိန္႔ကိုလည္း တို႔က မနာခံလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ”


ဤသို႔ ၿငီးျငဴရင္းႏွင့္ပင္ ဝန္ႀကီးဦးျမသည္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ ကိုင္ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။


ထိုေန႔ ညေနဘက္ ုံးမွအိမ္သို႔အျပန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ တစံုတခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနရင္းမွ ုတ္တရက္ ေကာက္ခါငင္ခါ ကြၽန္ေတာ့္အား ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။


“ေဟ့ တို႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ လက္နက္ရွိသလား”


“မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူတို႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ တရားဝင္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး”


ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚခံစားမိပံုကို ေျပာပါသည္။


“ငါကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ငါစိုးရိမ္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆိုင္ရာကို ဒီေန႔ပဲ မင္းကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ငါကခိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ေတာ္မယ့္ လက္နက္ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ယူၿပီး အိမ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးထားလိုက္ ဒါပဲ”


ဤသို႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆိုင္ရာႏွင့္ ဆက္သြယ္ အစီအစဥ္ လုပ္ၿပီး ေတာ္မီဂန္းတလက္၊ စတင္းဂန္းတလက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴး ႏွစ္လက္တို႔ကို က်ည္ဆံမ်ားႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာဝါလိန္းလမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလိုက္ပါသည္။


ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ဝန္ႀကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးက်င္းပေနခိုက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအဖြဲ႔က ဝင္ေရာက္လုပ္ၾကံပစ္ခတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။


ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။


ုပ္ေဖာ္ပံုကို အင္တာနက္မွ ရပါတယ္။



သခင္ေအာင္ဆန္း တရား

ငါ့ညီ ေျပာင္ဝင္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း
မင္း၏ သားငယ္၊ မင့္ သက္လွယ္ကို
အဘယ္တရား ေဟာမည္နည္း။

ဆန္း၏ သတၱိ
ဆန္း၏ သမာဓိ၊ ဆန္း၏ ပညာ
ေဟာစရာကား၊ အလြန္မ်ား၏
မင့္သားအရြယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္တြင္
လူငယ္ ေအာင္ဆန္း၊ သူ႔ အစြမ္းကို
ပန္းေကာင္းတပြင့္၊ ပန္ဆင္တင့္သို႔
မင့္သား သိေစခ်င္လွ၏။

သူ႔ အစြမ္းကား၊ အျခားမဟုတ္
အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ၊ မ်ဳိးျခားဒဏ္မွ
ျမန္မာလြတ္လမ္း၊ ခရီးၾကမ္းဝယ္
ဗန္းျပအလွ၊ ပကာသနကို
ျပာက် ေလာင္ၿမိဳက္၊ သူ မီးတိုက္၏
ေခတ္လိုက္ခါညီ၊ ေခတ္မီပညာ
ၾကံဳရာဘဝ၊ မွ်တလံုေလာက္၊ ခံၿမိဳ႕ေဆာက္၏
ထိုေနာက္ တဆင့္၊ မိုးထိလြင့္ေအာင္
႐ိုးက်င့္ ျမင့္ၾကံ၊ သူ႔အလံတည့္
ပ်ံတလူလူ၊ သူထူခဲ့ေၾကာင္း
ေခါင္းေဆာင္သေဘာ
မင့္ သားေခ်ာကို
ေျပာလိုက္ပါဘိ ေဟာပါဘိ။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ
လမ္းစဥ္သတင္း၊ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၁၄ (၁၅၊ ၇၊ ၁၉၆၆)


ုပ္ေဖာ္ေကာက္ေၾကာင္းပန္းခ်ီ - မင္းေက်ာ္ခိုင္


Thursday, July 16, 2009

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕(၂၂)


တင္ရွိန္က ပထမဆံုး ဗမာျပည္ထဲက ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ဘယ္လိုဝင္ၾကတယ္ ဆိုတာ စ ေျပာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လံုးေဖာ္လာပါတယ္ သခင္သန္းထြန္း ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား ၂ တြဲစလံုး ဖတ္ထားၿပီးမို႔ အသစ္အဆန္း မပါ။ သူ ေျပာလို႔ အရွိန္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ “ေနဦး” လို႔ က်ေနာ္က လက္ျပၿပီးတားပါတယ္။
“က်ေနာ္သိတာ ၾကားတာက ခင္ဗ်ားေျပာသလို မဟုတ္ဘူး” ပီကင္းေရဒီယိုက ဘယ္လို ေျပာတယ္၊ ျပည္သူ႔ အသံက ဘယ္လို ေျပာတယ္၊ ပဲခူး႐ိုးမေရာက္ဖူးတဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ဘယ္လိုေျပာတယ္ ဆိုၿပီး သူ႔စကားကို ေခ်ဖ်က္ပါတယ္။
“ျပည္သူ႔အသံ ဆိုတာလဲ တ႐ုတ္အသံပဲ၊ တ႐ုတ္ျပည္ထဲက လႊင့္ေနတာ …”
“မဟုတ္ဘူး၊ ၾကဴကုတ္က လႊင့္ေနတာ”… က်ေနာ္က ဘယ္ကသိထားတဲ့ အခ်က္အလက္မွန္း မသိ ေခ်ဖ်က္ရၿပီးေရာ ရမ္းတုတ္လိုက္ပါတယ္။
အေဆာင္ေထာင့္ ကြၽန္းသားတိုင္ႀကီးေပၚမွာ ခဲဆံနဲ႔ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ေရးျခစ္ထားတဲ့ ‘ၾကဴကုတ္ကို ပါတီက ၆၈ ခုႏွစ္မွာ သိမ္းလိုက္ၿပီ’ဆိုတဲ့ စာတမ္းေလးေၾကာင့္လား?။ ကြၽန္းတုန္းက တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ခန္႔မွန္းေျပာဆိုခ်က္ေၾကာင့္လား မသိ။ (ခု ဒီစာေရးေနစဥ္မွာေတာ့ ျပံဳးမိပါတယ္။)
ဒီေနရာမွာ အခ်က္အလက္ ခိုင္မာတိက်ဖို႔ ၿပိဳင္ေနတာမဟုတ္။ ရပ္တည္ခ်က္ခ်င္း ၿပိဳင္ေနတာျဖစ္လို႔ ျပႆနာ မရွိ။
သူကေတာ့ အေတာ္ ႐ံႈ႕သြားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဆက္လက္ႀကိဳးစားၿပီး အခ်က္အလက္ေတြ တင္ပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလမွာပဲ သခင္ဗသိန္းတင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အစုက သခင္သန္းၿမိဳင္ကို ေသဒဏ္ေပးၿပီး အဆံုးစီရင္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပန္တယ္။ (တေလာကမွ သခင္သန္းၿမိဳင္တေယာက္ ဖ်ားနာေသဆံုးသြားေၾကာင္းသိရလို႔ ဒီ စာေရးေနစဥ္မွာ ဒုတိယံပိ ျပံဳးမိျပန္ပါတယ္။)
ထားပါေတာ့ ဘခက္အလွည့္ကို ဆက္လိုက္ပါဦးမယ္။
ဘခက္က ေခ်ာင္းသံေပးလိုက္ၿပီး။ “ခင္ဗ်ားက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေပၚအျမင္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနံပါတ္ ၁ ကို ‘ဗမာျပည္၏ တခုတည္းေသာ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားပါတီ’ လို႔ ေျဖထားတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဟုတ္ခဲ့တယ္။ အခု မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်”ဆိုၿပီး ‘ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား’ထဲက အခ်က္အလက္ေတြ ရြတ္ဖတ္သရဇၩယ္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေရးလိုက္မွတ္လိုက္ ျပံဳးလိုက္။ သူ အရွိန္တက္လာတာနဲ႔ တားလိုက္ ေခ်ဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။
သူက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္၊ ပါတီဗဟို ႐ံုးအုပ္လုပ္လာသူဆိုေတာ့ လမ္းစဥ္အမွားေတြအေၾကာင္း၊ ဗဟိုေကာ္မတီေတြအေၾကာင္း၊ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ကိစၥေတြအေၾကာင္း စာအုပ္လြတ္ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ျပလို႔ ေကာင္းေနပါတယ္။
“ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔လည္း ေတြ႔ၿပီးပါၿပီ။ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ကိစၥေတြေျပာျပေတာ့ ‘ဟုတ္ရဲ႕လား ကိုျမရယ္’ လို႔ စုတ္တသတ္သတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြၽန္းမွာ ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲတိုက္ေတာ့ ‘အလဟႆ ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ကိုကိုးကြၽန္းသြားခ်င္တယ္။ ပဲခူး႐ိုးမ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ကိစၥေတြ ရွင္းျပၿပီး ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ကယ္ေပးခ်င္တယ္၊ ခြင့္ျပဳပါ’ … လို႔ ဗိုလ္မႉးႀကီး တင္ဦး (မ်က္မွန္)ဆီ တင္ျပပါေသးတယ္။ သူက ေနာက္မွသြားၾကတာေပါ့၊ ေျပာတာနဲ႔ မလာျဖစ္တာ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြပဲဗ်ာ” … ဆိုၿပီး လူတန္းစားေမတၱာ ေတြ ထုတ္ျပေနပါေသးေတာ့တယ္။ (ေတာက္ … လာလိုက္လို႔ကေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲႀကီးေကာင္း ျဖစ္သြားမယ္။)
“ခင္ဗ်ားေျဖတဲ့အထဲမွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဖာက္ျပန္တဲ့စစ္အုပ္စုလို႔ အကဲျဖတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒီလိုမထင္ဘူး။ သူတို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ယံုၾကည္လုပ္ကိုင္ေနသူေတြပဲ၊ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္တာေတြ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ သူတို႔အထဲမွာ ေဖာက္ျပန္တဲ့အပိုင္းလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ ဒါေတြကို ပါတီတြင္းတိုက္ပြဲနဲ႔ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံု … (က်ေနာ္ ျပံဳးလိုက္တာ ျမင္လိုက္ဟန္တူပါတယ္ ယံုရဲ႕ေနာက္မွာ ‘ၾကည္’ လိုက္မလာဘဲ) ထင္တယ္” (အင္း … ရမယ္ … ရမယ္)
“ေနာက္တခု မဆလ ကို ဆိုရွယ္လစ္ အတုအေယာင္လို႔ ေျဖတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ကြဲတယ္” … ဆိုၿပီး သိဒိၶြတင္တာေတြ လုပ္လာျပန္တယ္။ ေနကလည္းေစာင္း နားကလည္းညည္းလာၿပီမို႔ …
“ကဲ … ခင္ဗ်ား ရွင္းလင္းခ်က္ေတြလည္း အေတာ္ရွည္လွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြလည္း တခ်က္တေလေတာင္ ေျပာင္းမသြားပါဘူး” … ဆိုၿပီး ဘရိတ္အုပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။
“တျခားေျပာခ်င္တာရွိေသးလား?” လို႔လည္း ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူလည္း အေတာ္ေတာ့ ေမာေနပံုရပါတယ္။
“ေအးဗ်ာ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားလို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္လာတာပါ၊ မိဘေမတၱာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေမတၱာေတြ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့တယ္။ ခု က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီးရလာမွ မိဘေမတၱာဆိုတာ ဒီေလာက္အထိေတာင္ပါပဲလားလို႔ သိလာတယ္။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း အိမ္က လာေတြ႔သြားၿပီမဟုတ္လား? သူတို႔ေမတၱာကို ခင္ဗ်ားခံစားမိမွာပါ။ မၾကာခင္ အျမန္ဆံုစည္းပါေတာ့မယ္။ ကဲ … ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သိခ်င္တာေလးတခုေတာ့ ေျဖသြားဗ်ာ”
( အင္း … ခုမွပဲ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနတဲ့အကြက္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္)
“က်ေနာ္တို႔ အလင္းဝင္ ရဲေဘာ္ေတြထဲကို ၃ မ်ဳိး ၃ စားခြဲႏိုင္တယ္ ထင္ပါတယ္။ နံပါတ္တစ္ အမ်ဳိးအစားက ႏိုင္ငံေရးလည္းစြန္႔လႊတ္ လူမႈေရးလည္း ေဖာက္ျပန္ၾကတယ္။ ေနာက္တမ်ဳိးက်ေတာ့ မာ့က္စ္ဝါဒ လီနင္ဝါဒကို မစြန္႔လႊတ္၊ ဒါေပမယ့္ လူမႈေရးက်ေတာ့ ေဖာက္ျပန္တာရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး အမ်ဳိးအစားက မာ့က္စ္ဝါဒ လီနင္ဝါဒကို ဆက္လက္ကိုင္စြဲ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကၿပီး လူမႈေရးဘက္မွာလည္း မွဲ႔တေပါက္မစြန္းေအာင္ေနတဲ့သူလို႔ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္လိုအမ်ဳိးအစားထဲကလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ပါသလဲ?”။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Saturday, July 11, 2009

လူ႕ေဘာင္ကို ဘယ္လိုသစ္မလဲ (နိဂံုးပိုင္း)


ဖက္ဆစ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။


ဥကၠ႒ ခင္ဗ်ား … ရန္သူကို ဖက္ဆစ္လို႔ လကၡဏာ သေဘာအရ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ … ေခ်မႈန္းပစ္ေရး တခုတည္းပဲရွိတယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ႀကီးေတြက ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။


ဥပမာ ဒုတိယကမၻာစစ္မွာဆိုရင္ ရန္သူႀကီးေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ဟာ … ရန္ျဖစ္ေနတာ ခဏရပ္ထားၿပီး မဟာမိတ္ဖြဲ႔ၿပီး ဖက္ဆစ္ကို ေခ်မႈန္းပစ္ၾကပါတယ္။ ဒါ သမိုင္းပါပဲ။


ဖက္ဆစ္လို႔ေျပာရာမွာ ဟိုတကြက္ သည္တကြက္ ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ တခုလံုးခံၿပီး စနစ္အရသံုးသပ္ၿပီး ဖက္ဆစ္လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေခ်မႈန္းပစ္ေရး ေသနဂၤဗ်ဴဟာကလြဲၿပီး ဘာမွ် ခ်လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ရွင္းေအာင္ ထပ္ေျပာေစခ်င္ပါတယ္။


ဖက္ဆစ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ထပ္ၿပီး အတည္ျပဳေျပာပါမယ္။ ရန္သူဖက္ဆစ္ေတြ က်င့္သံုးေနတာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို မေခ်မႈန္းပစ္သမွ် ျပည္သူေတြ မလြတ္ေျမာက္ပါဘူး။ ဖက္ဆစ္ေတြရဲ႕ စစ္တပ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားကိုပါ ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီး သုတ္သင္ဖယ္ရွင္းပစ္ၿပီးမွသာ ျပည္သူေတြဟာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မယ္။


ဆက္ေျပာရရင္ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီရတဲ့အခါမွာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးလုပ္လို႔ ရပါမယ္။ ဆက္ေျပာရရင္ ျပည္သူေတြအခ်င္းခ်င္းအတြင္းမွာရွိေနတဲ့ ပဋိပကၡေတြကို လက္နက္မကိုင္တဲ့နည္း၊ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးနည္းေတြနဲ႔ ေျဖရွင္းၿပီး … ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွာပဲ။


ရန္သူဟာ ဖက္ဆစ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖက္ဆစ္နဲ႔ေစ့စပ္သူေတြဟာ ျပည္သူရဲ႕ စိတ္ဆႏၵေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳ သြားသူေတြခ်ည္းပါပဲ။


ဒုတိယတေခါက္ ေတြ႔ဆံုျခင္းမွာ အထက္ပါေမးခြန္းေလးရပ္ျဖင့္ အဆံုးသတ္သြားေလသည္။ သူတို႔သည္ စာေပကလပ္ ဟု အသိအမွတ္ျပဳထားရာ မယ္တုကြီေခ်ာင္းေကြ႔ခ်ဳိးထဲရွိ အိမ္ေပၚမွ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ကာ ဆင္းသက္သြားေလသည္။


မယ္တုကြီစမ္းေခ်ာင္းေရကို ျဖတ္လွ်က္တဖက္ရွိ ကမ္းသို႔တက္သြားေနသည္။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးမား လွသည့္ အသက္ ၃၀ မျပည့္တတ္ေသးသည့္ ထိုလူငယ္ ၂ ေယာက္၏ ေက်ာျပင္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။


စာေရးသူစိတ္ထဲ၌မူ သူတုိ႔အားရတက္ႂကြစြာ ေျပာသြားသည့္ စကားမ်ားလည္း ႐ုိက္ခတ္က်န္ေနခဲ့၏။ ေမးခ်ိန္ မတိုင္ေသးေသာ ေမးခြန္းတခုလည္း စိတ္ထဲ၌ ႂကြင္းက်န္ေနရစ္ခဲ့ေသးသည္။


ဤေမးခြန္းကား ႏွင္းႂကြင္းက်န္မ်ားပမာႏွယ္ စာေရးသူစိတ္၌ အံု႔ပ်ံေနသည္။ သူတုိ႔၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားထဲ၌ အဖန္တလဲလဲ ၾကားေနရသည့္စကားမွာ စစ္မွန္ေသာဒီမိုကေရစီဟူ၍ ျဖစ္၏။


ဤအသံုးအႏႈန္းမွာ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း၌ ပါတီတိုင္း၊ အဖြဲ႔အစည္းတုိင္း၊ လူတိုင္းေျပာေနသည့္ စကားျဖစ္သျဖင့္ ေယဘူယ်စကားျဖစ္၏။


သူတုိ႔ပါတီ၏အမည္ကား လူ႔ေဘာင္သစ္ ဟု ထူးျခားခ်က္ပါရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္အတြက္ကား ေမးခြန္းတခုသည္ ႂကြင္းက်န္ရစ္ေနခဲ့၍ သူတို႔အေျဖမ်ားကမူ ျပည့္စံုသြားၾကၿပီလား မဆိုႏိုင္။


သမိုင္းကလည္း လက္ေတြ႔ထဲ၌ေမးရန္ ေမးခြန္းမ်ားစြာျဖင့္ သူတို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ သူတို႔ေျဖၾကားရေတာ့မည္။


ပါတီကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ေအာင္ မည္သုိ႔ျပန္လည္တည္ေဆာက္မည္နည္း။

မည့္သည့္ လမ္းၫႊန္အေတြးအေခၚႏွင့္ မည္သည့္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာလမ္းစဥ္ ခ်မွတ္မည္နည္း။ မည္သည့္ပံုစံျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မေတာ္ တည္ေဆာက္မည္နည္း။


လူ႔ေဘာင္သစ္ဟူသည့္ အမည္နာမ၏ ခမ္းနားႀကီးမားမႈကလည္း သူတို႔ကို ေမးခြန္းမ်ားစြာ ေမးလာေပလိမ့္ဦးမည္။


ရန္ကုန္ ဖက္ဆစ္ေနျပည္ေတာ္မွ သူတို႔အလံကိုကား မာနယ္ပေလာေတာ္လွန္ေရးၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ သယ္ယူ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ၿပီးေလၿပီ။



သူရိယသာရ


Wednesday, July 8, 2009

လူ႔ေဘာင္ကို ဘယ္လိုသစ္မလဲ (၃)


ပါတီရဲ႕ ရံပံုေငြ ေရာင္းခ်ပြဲေတြ ပိတ္တယ္၊ ဖက္ဆစ္ေတြ အတင္းအၾကပ္ေမးေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို မေျဖမေနရ ေျဖေနရတယ္။ လႈပ္ကနဲ သန္႔ကနဲဆိုရင္ ဖမ္းတာပဲ။ အခုအထိ အဖမ္းခံေနရတဲ့ ပါတီဝင္ ၁၅၀၀ ေက်ာ္ၿပီ။


(၃)


ပံုေဖာ္ေကာက္ေၾကာင္း ေမးခြန္းေလးရပ္


လူ႔ေဘာင္သစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသည့္ ႏွစ္ရက္မွာ … ဆက္ရန္မဟုတ္ေပ။ စာေရးသူက ေမးမည့္ေမးခြန္းေလးရပ္ကို ႀကိဳတင္၍ တင္ျပထားႏွင့္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထိုေမးခြန္းေလးရပ္သည္ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၏ အနာဂတ္လမ္းေၾကာင္းအား ပံုၾကမ္းျခစ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေန၍ျဖစ္ပါသည္။ ၾကားထဲ ေလးရက္ျခားၿပီး ျပန္ေတြ႔ဆံုျဖစ္သည္။


ပထမဤေမးခြန္းျဖင့္ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၏ ဥပေဒတြင္းမွ ပံုရိပ္ကို ေဖာ္ၾကည့္ေလသည္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာဘာလဲ။


က်ေနာ္တို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္သံုးရပ္ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပခဲ့ပါတယ္။


၁။ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရး


၂။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္အၿပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး


၃။ တပ္ေပါင္းစုႀကီးတရပ္ေပၚထြန္းေရး


အဲဒီသံုးရပ္ကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပခဲ့ပါတယ္။


ဒုတိယေမးခြန္းျဖင့္ ပံုၾကမ္းေဖာ္ယူၾကည့္ပါသည္။


ဒီဘက္မွာ လြတ္ေျမာက္ေဒသမွာ စိုက္ထူထားေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အေပၚ လူ႔ေဘာင္သစ္အေနနဲ႔ ဘယ္လုိခံယူပါသလဲ။


အတြင္းေရးမွဴးက ေျဖသည္။


အမ်ဳိးသားတိုင္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဟာ အမ်ဳိးသားတုိင္းရဲ႕ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္ပါတယ္။ အတိအက် ေျဖရရင္ အမ်ဳိးသားကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ၊ ဥပေဒျပဳအာဏာနဲ႔ တရားစီရင္မႈအာဏာ … ဒီ အာဏာ ၃ ရပ္ ပါဝင္ပါတယ္။


ဒီအာဏာ ၃ ရပ္ဟာ ဘယ္သူက အသိအမွတ္ျပဳတာ မျပဳတာနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ အမ်ဳိးသားအခြင့္အေရးအျဖစ္ တည္ရွိၿပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကို ေျဖဆိုေနရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္၌က အားနာစရာျဖစ္ေနၿပီေတာင္ ခံစားမိပါတယ္။


ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူနဲ႔ ပတ္သက္၍ေတာ့ အဲ့ဒီ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ေတြအေပၚ အေျခခံတဲ့ ျပည္နယ္ေတြ ဘယ္လုိေပါင္းစုမလဲဆိုတဲ့ျပႆနာလို႔ က်ေနာ္တို႔ နားလည္ပါတယ္။ ျပည္နယ္အစိုးရေတြနဲ႔ ဗဟိုအစိုးရၾကား အာဏာ ဘယ္လုိခြဲေဝမလဲ၊ ဘယ္လိုျပန္လည္စည္း႐ံုးဖြဲ႔စည္းမလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာပါ။


ဒါနဲ႔ပတ္သက္၍ အခု ဒီေအဘီရဲ႕ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမူကုိ အေျခခံအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ သေဘာတူပါတယ္။


တတိယေမးခြန္းမွာမူ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီတရပ္တည္းအတြက္သာ ဦးတည္ခ်က္မဟုတ္ေတာ့။ ျမန္မာျပည္ တျပည္လံုးရွိ ဥပေဒတြင္း ပါတီမ်ား၏ ဘဝႏွင့္အေတြးအေခၚမ်ား အေျခအေနကိုပါ စမ္းသပ္ၾကည့္႐ႈျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။


လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီဟာ ဒီကိုေရႊ႕မလာဘဲ ဥပေဒအတြင္းမွာ ေနလို႔မရဘူးလား။


မရပါဘူး။


ဘာေၾကာင့္မရတာလဲ။


အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဟုိမွာ ေနရင္ ၁/၉ဝ ကိုေထာက္ခံ၊ သူတို႔လုပ္တဲ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံ ေနရွင္နယ္ ကြန္ဗင္းရွင္းကို တက္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ေရးဆြဲမယ့္ အေျခခံဥပေဒကို ေခါင္းညိတ္ရမွာပဲ။ ဒါမလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဒါလုပ္တာဟာ ျပည္သူေတြအေပၚ သစၥာေစာင့္သိရာက်မတဲ့လား။


တျခားအေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ … ဥပမာဆို ပါတီရဲ႕ စာေပထုတ္ေဝခြင့္္ န/သ ကို ပိတ္ထားတယ္။ ဘာမွ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ ပါတီရဲ႕ ရံပံုေငြ ေရာင္းခ်ပြဲေတြ ပိတ္တယ္၊


ဖက္ဆစ္ေတြ အတင္းအၾကပ္ေမးေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို မေျဖမေနရ ေျဖေနရတယ္။ လႈပ္ကနဲ သန္႔ကနဲဆိုရင္ ဖမ္းတာပဲ။ အခုအထိ အဖမ္းခံေနရတဲ့ ပါတီဝင္ ၁၅၀၀ ေက်ာ္ၿပီ။


က်ေနာ္တို႔ဟာ ဟိုမွာ ေနေနတာကိုက ျပည္သူေတြအေပၚ သစၥာေစာင့္သိရာမေရာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစား လာရတယ္။ ျမန္မာျပည္ေတာ္လွန္ေရးဟာ ဥပေဒအတြင္းမွာ လံုးဝ လုပ္မရေတာ့ဘူး။ လက္နက္ကိုင္နည္း တခုပဲရွိေတာ့တယ္။ ဒါကို မသိလို႔မရဘူး။


ဤ စတုတၳေမးခြန္းသည္ ပါတီလမ္းေၾကာင္းႀကီးတခုလံုးအား ခ်မွတ္ရာ၌ ေသနဂၤဗ်ဴဟာက်ေသာ အခ်က္အခ်ာ က်ေသာ ေမးခြန္းႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။


ရန္သူရဲ႕လကၡဏာသတ္မွတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးခ်င္ပါတယ္။


ရန္သူကို ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။


ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။


စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕(၂၁)


က်ေနာ္ ျပံဳးခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားမိတယ္။ ပဲခူး႐ိုးမမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းခ်င္းတေတြ သိထားၿပီးမို႔ပါ။ ရည္းစားလုဘက္ ႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာေတာ့ တေလွထဲစီး တခရီးတည္း သြားေနၾကပါလား။
(၄)
နံနက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က လာေခၚလို႔ ေတြ႔ျဖစ္ၾကရင္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မယ္၊ ဘာေတြ … ဘာေတြ ေျပာမယ္။ ညေန ျပန္မေရာက္လာရင္ အဲဒါေတြေျပာလို႔ပဲဆိုတာ မွတ္ထားၾကပါ … လို႔ မွာထားပါတယ္။
တြက္ထားတဲ့အတိုင္း နံနက္စာစားၿပီးခ်ိန္ လာေခၚပါတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ကို က်ေနာ္ မကြၽမ္းပါ၊ ေစာင္ကလည္း အုပ္ထားေလေတာ့ ဘယ္ေခၚသြားလို႔ ေခၚသြားတယ္မသိ။ ေစာင္ဖြင့္ေပးလိုက္မွ တထပ္တိုက္ကေလးေရွ႕ တံခါးဝမွာေရာက္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိေတာ့တယ္။
အေပါက္ဝေဘး ပုဏၰားကြယ္အခန္းရွိ စားပြဲတလံုးေဘးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ (MI ေတြပဲ ျဖစ္မယ္) စားပြဲေပၚမွာ ဘာပစၥည္း တင္ထားတယ္ မသိ။ ကဒ္ထူျပားတခ်ပ္ေထာင္ၿပီး ကြယ္ထားပါတယ္။ (ေနာက္မွ သိရတာက အသံဖမ္း ရီေကာ္ဒါ တင္ထားတာဆိုပဲ)
အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ႀကိဳေနပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ စားပြဲေဘးမွာ ရပ္ေနသူကို (မေတြ႔ဖူးေပမယ့္) ျမင္ျမင္ခ်င္း သိလိုက္ပါတယ္။ ဘခက္ပဲ။ တျခား စားပြဲတလံုးမွာေတာ့ (ၾကည့္ရတာ) ပီကင္းျပန္ တင္ရွိန္ပဲ ျဖစ္ေလာက္တယ္။
ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ ဘခက္က ဘီလူးမ်က္ႏွာနဲ႔ေမာက္မာၿပီး လူရည္လည္တဲ့ပံု၊ တင္ရွိန္က်ေတာ့ မ်က္ႏွာ မထားတတ္တဲ့ ပံု။ သိပ္တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိ၊ မတတ္သာလို႔ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေနပံု ရတယ္။
“က်ေနာ္က ရဲေဘာ္ ဘခက္၊ သူက ပီကင္းျပန္ ဗိုလ္တင္ရွိန္ပါ”
က်ေနာ္ ျပံဳးခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားမိတယ္။ ပဲခူး႐ိုးမမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းခ်င္းတေတြ သိထားၿပီးမို႔ပါ။ ရည္းစားလုဘက္ ႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာေတာ့ တေလွထဲစီး တခရီးတည္း သြားေနၾကပါလား။
ဘခက္က အင္မတန္မွ လႈိက္လွဲတဲ့ပံုစံနဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လက္ကမ္းလာပါတယ္။ က်ေနာ္က ကျပာကယာ လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ထားလိုက္တယ္။ သူကလည္း လူပါး အေျခအေနကို တမဟုတ္ခ်င္း ျပန္ထိန္္း လိုက္တဲ့အေနနဲ႔ …
“ ကဲ ထိုင္ဗ်ဳိ႕၊ နားဦးဗ်ာ … ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာၾကတာေပါ့” လို႔ ေျပာပါတယ္။
“ ကဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ဗ်ာ ” (က်ေနာ္ မေသာက္တတ္ဘူး)
“ ကြမ္းေရာ ” (မစားပါဘူး)
“ဒီလိုဆို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ … မုန္႔စားေပါ့” (ေၾသာ္ … ခက္ပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေကြၽးတာေမြးတာ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ အစကတည္းက သေဘာထား မရွိဘူးဗ်)
သူ ကြၽဲၿမီးတိုသြားဟန္ ရွိပါတယ္။
“ရပါတယ္၊ ရပါတယ္”ေျပာၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမ ထိုးစစ္ ထိေရာက္သြားပံုပဲ။
တခဏေတာ့ အရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ “ဒီလိုဗ်ာ … ခင္ဗ်ား အကိုနဲ႔ အျပင္မွာ ခဏခဏ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ဒီတေခါက္ လူေတြအမ်ား ႀကီးလြတ္လာေပမယ့္ က်ဳပ္ညီပါမလာဘူး၊ ၾကည့္လည္း လုပ္ေပးပါဦးဗ်ာ … ေျပာတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ဦးစားေပး ေခၚတာပါ” တဲ့။ (အျပင္ေရာက္လို႔ အကိုျဖစ္သူ ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ “ဟ ဒီေကာင္နဲ႔ငါက ကမၻာရန္ပဲကြ၊ ေတြ႔ပါ့မလား” လို႔ ေျဖပါတယ္။)
က်ေနာ္က “ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်” လို႔ တံု႔ျပန္လိုက္ေတာ့ သူ႔အသံ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထြက္မလာ။ ေနာက္မွ …
“ဒီေန႔ ကိုျမ ပါမလာဘူး၊ အလင္းေရာက္ ရဲေဘာ္တေယာက္ အိမ္ေနရာခ်ထားဖို႔ မဂၤလာဒံုဘက္ သြားေနရတယ္။ သူပါမွ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဆိုလည္း ရတယ္၊ မနက္ဖန္ ေရႊ႔လိုက္ၾကတာေပါ့” လို႔ ေျပာထြက္လာတယ္။
“ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၃ ေယာက္စလံုးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ဘယ္တုန္းကမွသိခဲ့ဖူးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူပါမွ မပါမွ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ က်ေနာ့္ဘက္က ေတာင္းဆိုခ်င္တာတခုပဲ ရွိတယ္။ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဒဏ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွတ္ဉာဏ္ေတြ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတာပဲ နားေထာင္ရမလား။ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာႏိုင္ခြင့္ရွိသလား၊ သိခ်င္တယ္”
“ဟာ … ရပါတယ္။ ေျပာခ်င္သေလာက္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္”
“ေကာင္းၿပီ၊ ဒီလိုဆိုရင္ က်ေနာ့္ကို မွတ္စရာ စာရြက္နဲ႔ ခဲတံ ေပးပါ၊ ေမ့မသြားခင္ မွတ္ေတးထားၿပီးမွ ျပန္ေျပာခ်င္တယ္။ ျဖစ္မလား?”
“က်ေနာ္တို႔ကလည္း အဲဒီလို အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးခ်င္တာပါ” … လို႔ေျပာၿပီး ဘခက္က သူ႔ အိတ္ေထာင္ထဲက ေဘာပင္တေခ်ာင္းထုတ္ေပးရင္း တင္ရွိန္ဘက္လွည့္ကာ “စာရြက္ေပးလိုက္ပါ” … လို႔ လွမ္းေျပာပါတယ္။ ( ၾသ … သူက အထက္ကပါလား)
တင္ရွိန္ စာရြက္လာခ်စဥ္ ဘခက္ေပးတဲ့ ေဘာပင္ေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ Lotus … တဲ့။ ဒီစဥ္က (၇၂ ခုႏွစ္ ျဖစ္မယ္) ေဘာပင္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးေသးဟန္ မတူ။ (သံုးရင္လည္း ေထာင္ထဲ ၆ ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေနသူ တေယာက္အေနနဲ႔ မေတြ႔ မသိ။)
ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားၿပီး ခုအထိ မွတ္မိေနသလား၊ ေနာက္တခုကေထာင္ထဲမွာ ခဲတံ၊ ေဖာင္တိန္ဆိုတာ ရတနာ ပါ၊ ဒါေၾကာင့္ စဲြထင္သြားသလား မေျပာတတ္။ ဘခက္က စကားဆက္ကို ျပန္ေကာက္ပါတယ္။
“ပထမ အသုတ္ထဲ ခင္ဗ်ားပါမသြားတာက ခင္ဗ်ားေျဖလိုက္တဲ့ ၁၁ ခ်က္ထဲက အေျဖေတြေၾကာင့္ပဲ။ ခင္ဗ်ားက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ရစရာမရွိေအာင္ အျပစ္တင္ထားတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကိုက်ေတာ့ အရင္အတိုင္း အကဲျဖတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ တ႐ုတ္ပါတီနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ကိုလည္း ေထာက္ခံတယ္ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ တ႐ုတ္ပါတီ CPC နဲ႔ CPB ဆက္ဆံေရးအတြင္းပိုင္း အေျခအေန ေတြ အာဏာလုပြဲအေၾကာင္းေတြကို ကိုတင္ရွိန္က စ, မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါဗ်ာ”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။