ဘဝတြင္ ဝမ္းအက်င့္၊ ႏႈတ္အက်င့္ကိုေဖ်ာက္ရန္ ခက္ခဲသည္ဟုဆိုရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ က်င္လည္ေနထိုင္စဥ္ကာလ ထမင္းကိုသာ အားျပဳစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ နံနက္ ၄ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ အိပ္ယာမွထကာ ခ်က္ျပဳတ္ၾကၿပီး ၆ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ နံနက္စာကိုစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ ညေနစာကိုေတာ့ ၃ နာရီထိုးသည္ႏွင့္စားေသာက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုမွာ နိစၥဓူဝေျဖရွင္းရေသာ ဝမ္းေရးျဖစ္သည္။
သာစည္ဘူတာအနီး ေရႊဝတ္မႈံတည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့လည္း နံနက္ ၆ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ဝမ္းမီးက ပူေလာင္ထႂကြေသာင္းက်န္းေနေတာ့သည္။ မုန္႔ပဲသေရစာ မစားတတ္၊ မတင္းတိမ္၍ျဖစ္မည္။ ဝမ္းမီးၿငိမ္းေစရန္အတြက္ ထမင္းဆိုင္ရွာေတာ္ပံုဖြင့္ရသည္။ ဘူတာႏွင့္မနီးမေဝးေနရာတြင္ ထမင္းဆိုင္ကိုရွာေတြ႔လိုက္သည္။ “မခိုင္” ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္လည္း ထမင္းဆိုင္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္သြားၿပီး “အစ္မေရ အမဲသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္ပြဲခ်ေပးပါ” ဟုဆိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္က အံ့ၾသေနပံုရသည္။ ခဏအၾကာ “ေမာင္ေလးေရ ထမင္းက အခုမွခ်က္တုန္းရယ္” ဟုဆိုလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “အစ္မေရ ထမင္းၾကမ္းရွိရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ထပ္မံေတာင္းဆိုလိုက္ေသာေၾကာင့္ မေန႔ညကက်န္ေသာ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ အမဲသားဟင္းတစ္ပြဲ လာေရာက္ခ်ေပးသည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕က်ေရာက္လာေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္လိုက္ရမွ မီးကိုေရႏွင့္ၿငိႇမ္းသကဲ့သို႔ ဝမ္းသည္လည္း ၿငိမ္သက္သြားရေလေတာ့သည္။
ထို႔အတူ ေစ်းသို႔လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ား သြားေရာက္ဝယ္ယူရာတြင္လည္း “ဘယ္ႏွဘတ္လဲ၊ တစ္ကီလိုဘယ္ေလာက္လဲ” စသည့္စကားလံုးမ်ားက အလိုလိုျပဳတ္က်သြားတတ္သည္။ သတိထားေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြဲျမဲခဲ့ေသာ ႏႈတ္အက်င့္ကား ေဖ်ာက္ရန္အေတာ္ပင္ခက္ခဲလြန္းသည္ဟု ဆိုရမည္။
သာစည္မွတစ္ဆင့္ ပ်ဥ္းမနားဘက္သို႔ နယ္ေျမစည္း႐ံုးေရးသြားရန္အတြက္ စနည္းနာရျပန္သည္။ စစ္အစိုးရမွ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္စပိုင္းတြင္ပင္ ေနျပည္ေတာ္စီမံကိန္း စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပံုရသည္။ တည္းခိုခန္းတြင္ဆံုစည္းခဲ့ေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးထံမွ အခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သိခြင့္ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုတပ္ၾကပ္ႀကီးႏွင့္က်ေနာ္မွာ မိတ္ရင္းေဆြပမာ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ဘဝ၊ ကိုယ့္ဘဝဖလွယ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ဘက္တြင္ေတာ့ ဝွက္ဖဲမ်ားရွိေနသည္ဟု ဆိုရမည္။
ပ်ဥ္းမနားဘက္သို႔လွည့္မည့္ေျခဦးကို ေနာက္သို႔ေခါက္ကာ ရန္ကုန္ဆင္းရန္အတြက္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရႊဝတ္မံႈတည္းခိုခန္းမွ ဘူတာသို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။ ရထားလက္မွတ္ဝယ္ရန္ တန္းစီမည္ဟုစဥ္းစားေသာ္လည္း ယခင္ၾကံဳေတြ႔ဖူးေသာအေတြ႔အၾကံဳအရ မဝယ္ျဖစ္၊ အေျခအေနကိုေလ့လာေတြးေတာေနစဥ္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္အနား ေရာက္လာသည္။ “အကို ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ဟု ေမးလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “ရန္ကုန္ဆင္းမလို႔ ညီေလး” ဟုေျဖလိုက္သည္ႏွင့္ “လက္မွတ္မဝယ္ရေသးဘူးလား၊ က်ေနာ္ ဝယ္ေပးမယ္၊ အခုခ်က္ ခ်င္းရေစရမယ္” ဟု ဆိုလာသည္။
က်ေနာ္လည္း အခက္ေတြ႔ေနစဥ္ကူညီေျဖရွင္းမည့္သူေရာက္လာေသာ ေၾကာင့္ အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။ ထိုေကာင္ေလးထြက္သြားၿပီး ၁၀ မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကိုဆြဲကိုင္ၿပီး က်ေနာ့္ထံျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ လက္မွတ္ဖိုးက်သင့္ေငြထက္ ၃၀၀ က်ပ္ပိုေပးလိုက္ရသည္။ ဘူတာ႐ံုအတြင္း ရထားဆိုက္ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ားႏွင့္ ကုန္စိမ္းသည္မ်ား ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည္။
ရန္ကုန္သို႔ထြက္ခြာမည့္ရထား ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္တက္ရမည့္ အတြဲနံပါတ္၊ ခံုနံပါတ္တို႔ကိုရွာရန္အတြက္ တြဲေပၚသို႔လွမ္းတက္လိုက္သည္။ လိုက္ပါစီးနင္းရမည့္ အတြဲအတြင္းသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူငယ္အမ်ားစုမွာ ဆံပင္ခပ္တိုတိုႏွင့္ တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မိမိထိုင္မည့္ ခံုနံေဘးရွိလူကိုေမးၾကည့္လိုက္မွ ထိုလူငယ္မ်ားမွာ ရန္ကုန္ဗိုလ္ေရြးသို႔သြားမည့္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္က်ေနာ္ အေတာ္ေရစက္ဆံုသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ တြဲေပၚတြင္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်ားအားအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တပ္မေတာ္မွဆရာႀကီးမ်ားအား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္ သူပုန္တစ္ေယာက္ဆိုသည့္ အေနအထားမ်ဳိးမရွိေစရန္အတြက္ ပိပိရိရိမွင္ေသေသႏွင့္လိုက္ပါလာခဲ့ရသည္။ ရထားေပၚ ၂ နာရီခန္႔စီးနင္းၿပီးေနာက္ အတြဲထဲသို႔ ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့သည္။
“ထမင္းေၾကာ္ ရမယ္၊ ထမင္းေၾကာ္ ရမယ္” ဟု ေအာ္ေနသည့္လူငယ္ေလး ဝမ္းေရးအတြက္ မရွက္မေၾကာက္ ၾကံဳရာက်ဘမ္းအလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ရင္း ေလာကဓံကိုရင္ဆိုင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ဟု က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴးေနမိခဲ့သည္။ သူ႔အသံေၾကာင့္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးတစ္ေယာက္မွ “ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲ ေပးပါ” ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ထမင္းေၾကာ္ထည့္ထားေသာဘန္းကို ဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ထိုးေပးလိုက္ေလသည္။
ဗိုလ္ေလာင္းေလးမွာ စားေသာက္ၿပီး၍ ေငြရွင္းရန္အိတ္မွေငြကိုႏႈိက္လိုက္ေသာအခါ ေငြကားမရွိေတာ့ေပ။ ျပာျပာသလဲရွာေဖြေသာ္လည္း မေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ တစ္ဆက္ထည္း ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းသည့္ေကာင္ေလးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ထိုးရင္း “မင္း ငါ့ပိုက္ဆံႏႈိက္ထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့ေငြျပန္ေပး” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ ထမင္းေၾကာ္သည္ကလည္း “ခင္ဗ်ားတို႔ စားၿပီးေငြမေပးခ်င္တိုင္း အဲဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က မရွိလို႔ေစ်းေရာင္းစားေနတာ၊ သိကၡာမဲ့တဲ့အလုပ္မ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ထမင္းေၾကာ္ဘန္းကိုေအာက္သို႔ခ်ၿပီး ပုဆိုးႏွင့္အက်ႌမ်ားကို ခါျပေလသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ေဘးမွထိုင္ၾကည့္ေနေသာ စစ္သားႀကီးတစ္ဦးမွ ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္ေလးကို “ညီေလး မင္း ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္စားတာကိုေတာ့ အကို မေျပာလိုပါဘူး၊ သူတပါးပစၥည္းယူတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲကြာ၊ သူလည္း ႏွေျမာရွာမွာေပါ့၊ ျပန္ေပးလိုက္” ဟု ဆိုလိုက္သည္။
ထမင္းေၾကာ္သည္ကလည္း ေခသူမဟုတ္၊ “ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း လူတစ္ေယာက္ကို စြပ္စြဲဖို႔ပဲသိၾကတယ္၊ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဘာမွမရွိဘူး၊ အကုန္လွန္ျပၿပီးၿပီပဲဗ်ာ၊ ပိုက္ဆံမေပးလဲေနပါေတာ့၊ က်ေနာ္ သြားေတာ့မယ္” ဟုဆိုကာ လွည့္အထြက္ စစ္သားႀကီးမွ ထမင္းေၾကာ္သည္လက္ကိုဖမ္း၍လိမ္လိုက္ရာ လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မအၾကား က်စ္လစ္ေနေသာ ေထာင္တန္တစ္ရြက္ထြက္က်လာသည္။ ထြက္က်လာသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်ားလည္း ဝိုင္း၍ဆြမ္းႀကီးေလာင္းလိုက္ရာ ထမင္းေၾကာ္သည္၏ေအာ္သံမွာ ငယ္သံပါေလေတာ့သည္။
ဘူတာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ရဲလက္သို႔အပ္ရန္ သြားေရာက္အေၾကာင္းၾကားၾကေတာ့သည္။ ဝတ္စံုျပည့္ႏွင့္ ရဲ ၅ ေယာက္ တြဲအတြင္းသို႔ နံပါတ္တုတ္ႏွင့္ လက္ထိပ္ကိုေဝွ႔ယမ္း၍ဝင္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ႏွင့္ က်ေနာ့္ရင္တို႔သည္လည္း မဆီမဆိုင္ တဒိုင္းဒိုင္း တုန္လႈပ္ျမည္ဟီးပါေလေတာ့သည္။
ဆက္ပါအံုးမည္။
အုပ္ႀကီးေဖ
၂၂-၁၁-၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment