Thursday, August 27, 2009

အႏွစ္ ၄ဝ ျပကၡဒိန္

ေအာင္ဘညိဳ


ငါ့ေခတ္ကုိ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ဖုိ႔

ငါ သူရဲေကာင္းဆန္ခ်င္ပါဘိ။


အမွန္တရား

ဘယ္ႏွစ္က်ပ္သား

အမွားခါးခါး ဘယ္ႏွစ္ပိသာ

ဒီလုိခ်ိန္ဆဖို႔

ငါ့ကုိယ္ငါ

ဘယ္ေလာက္ေတာင့္ခံႏုိင္မလဲ။


မနက္ခင္းတုိင္း

ကုိယ္လက္ကုိ သန္႔စင္

ၿပီးရင္

ကုိယ္လုံးေပၚ မွန္ေရွ႕မွာရပ္

မိမိကုိယ္ျပန္ရွက္ဖုိ႔

ရဲရင့္စြာ တံခါးဖြင့္ထားရဲလား။


ေခ်ာတုိင္တက္ပြဲမွ

သံေဝဂ ယပ္ေတာင္

သင့္ ပူေလာင္မႈမ်ား

ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပါစ။


ငါ့ေကာင္းကင္မွ

ေကာက္က်စ္ေတာက္ပေသာ ႏွစ္မ်ား

အခ်စ္ျဖင့္ ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့

ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ။


ေအာင္ဘညိဳ

(ရနံ႔သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၅၈၊ ဧၿပီလ၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ )


အမ်ားညီရင္ ... (ကာတြန္း ေစာငို)


စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕(၂၄)


က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ သစၥာေဖာက္ ၃ ဦးတို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ (လြတ္တဲ့သူ လြတ္ကုန္ၾကတဲ့ အထိ) သူတို႔ကိုေခၚမေတြ႔လို႔ ရဲနီေတြ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ေထာင္မွဴး ေက်ာ္မင္းကတဆင့္ “ရဲေဘာ္ျမ၊ ကိုဘခက္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ပါရေစ” လို႔ တင္ျပၾကပါတယ္။
အေၾကာင္းျပန္ၾကားခ်က္ကေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘာျပႆနာမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ မၾကာခင္ လႊတ္ေပးေတာ့မွာပါ” တဲ့။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ တျခားတင္ျပေဆြးေႏြးစရာေတြလည္းရွိလို႔ ခဏစီျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္” လို႔ ထပ္ဆင့္ တင္ျပၾကျပန္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရဲနီအားလံုး အေဆာင္ထဲကသာမက တိုက္ထဲက ရဲနီေတြပါတေပါင္းတည္း ေခၚေတြ႔ပါတယ္။ ၂ဝ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အခန္းထဲက ရဲနီႀကီးတေယာက္ ပါမသြားပါ။ တနာရီေလာက္ၾကာမွ တေခါက္ ျပန္ေခၚ ပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ခ်န္ထားတဲ့ကိစၥ သူတို႔က ေမးျမန္းေတာင္းဆိုေတာ့ ဘခက္က “ --- ရဲ႕ ညီကို ေျပာတာ မဟုတ္လား၊ ဒီေကာင္က ဘဝင္ျမင့္ေနတာ၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေခြးလို႔ေျပာသြားတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ေတြ႔ၿပီးၿပီ” လို႔ေျပာမွ နာမည္တူ တနယ္ထဲသားခ်င္းပါ လို႔ ရွင္းျပရေၾကာင္း၊ ရဲနီႀကီး ဦးေအာင္ရက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔က အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းဆိုခဲ့ေၾကာင္း၊ စာနယ္ဇင္းမဖတ္ရလို႔ ကမၻာႀကီး ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိရေၾကာင္း၊ အသစ္တက္လာတဲ့ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးသစ္ ပဲရစ္ဒီေကြးလ်ား ဘယ္ႏိုင္ငံသားမွန္းမသိ ျဖစ္ရေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ခြင့္ျပဳဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
ဘခက္တို႔ဘက္က “ခင္ဗ်ားတို႔ ဆရာႀကီး သခင္စိုး အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ က်မ္းျပဳ ေနေၾကာင္း သီးသန္႔ အိမ္ကေလးတလံုးနဲ႔ သီးျခားထားတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အိမ္ တံခါးကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ ပိတ္ခ်င္ပိတ္လို႔ရေၾကာင္း၊ ဒါ့အျပင္ ဆရာႀကီးက က်န္းမာေရးအတြက္ အေလးမ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ေနေၾကာင္း၊ ေထာင္ထဲမွာပဲ မခင္စုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ကေလးတေယာက္ ရေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း” … စသည္မ်ားလည္း ပါ,ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်သာေန လႊတ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္” လို႔ ကတိေပးလိုက္ေၾကာင္းလည္း … ရွင္းျပပါတယ္။
ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ ၃ လေလာက္ရွိေတာ့ ရဲနီေတြအားလံုး လြတ္သြားၾကပါတယ္။
အေဆာင္မွာ ကြၽန္းျပန္ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၇ ေယာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ တိုက္ထဲမွာေတာ့ ၄-၅-၆ ေယာက္ က်န္ႏိုင္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို လက္က်န္ေတြနဲ႔ မေရာဘဲ ထားပါတယ္။ မၾကာခင္ အထက္အခန္းမွ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရလာပါတယ္။
သူတို႔ပြဲေတာင္းခ်က္အရ ညေနမွာ ျပည္သူ႔အသံက သီခ်င္းေတြ၊ တျခား ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ကြၽန္းအာဇာနည္ ရဲေဘာ္ ၈ ဦး (ေပါင္း ၉ ပုဒ္) သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဝါဒါေတြ ဂ်ဴတီခ်ိန္းခ်ိန္ တေန႔ တပုဒ္, ႏွစ္ပုဒ္ ေလာက္ပဲ ဆိုျပခြင့္ရတာပါ။
အေဆာင္နံပတ္ ၄ နဲ႔ကပ္လ်က္ရွိတဲ့ အေဆာင္နံပတ္ ၅ မွာလည္း အက်ဥ္းသားမ်ား ျပည့္ေနပါတယ္။ ၄ ေဆာင္ အေပၚထပ္ ကြၽန္းျပန္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ၅ ေဆာင္အေပၚထပ္ရွိ ေရႊရတု လႈပ္ရွားမႈမွ ထိန္းသိမ္းခံေက်ာင္းသားမ်ား ဆက္သြယ္မိခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္တယ္။
ညအခ်ိန္ အေဆာင္ ၄ အေပၚထပ္ ကြၽန္းျပန္ေတြမွ ေဆးလိပ္မီး ေဝွ႔ယမ္းအခ်က္ျပမႈကို ၅ ေဆာင္က ေက်ာင္းသားမ်ား ဖတ္လို႔ရသြားရာက သတင္း အျပန္အလွန္ ပို႔ႏိုင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္္။
ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ၇ ေယာက္ကို လူရွင္းထားတဲ့ ၅ ေဆာင္ေအာက္ထပ္ကို ေရႊ႕ေပးရာက ေရႊရတု ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အထက္ေအာက္ တိုက္႐ိုက္ဆက္သြယ္မႈ ရခဲ့တာပါ။
အထက္က တက္တက္ႂကြႂကြ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ေပးေနသူ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပဲ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ပါ။ တေယာက္က ပုပု၊ တေယာက္က ရွည္ရွည္ အိုင္တီ အစ္ (it) အတြဲပါ။
တခါေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ တိုက္ပြဲတခုကမိလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္း သိၾကရတယ္။
“ယူနီေဖာင္းႀကီးနဲ႔မိလာတာ၊ အဲဒီ ယူနီေဖာင္း ခုအထိ သူ႔ဆီမွာရွိဆဲ”… လို႔ အေပၚထပ္က စာတေစာင္က်လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ေျပာင္သြားၾကတယ္။
“ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ” … လို႔ တသံတည္း ထြက္လာၾကတယ္။ “ၾကံစမ္းပါဦး”… လို႔လည္း ေတာင္းဆိုလာၾကတယ္။
ေနာက္တေန႔ညေန ဝါဒါေတြရွင္းခါစ သီခ်င္းဆိုျပၿပီးတာနဲ႔ ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ကို ေဖာက္ထားတဲ့ အေပါက္ကေန ကုန္းၾကည့္ေနတဲ့ အေပၚထပ္က ရဲေဘာ္ကို သမံတလင္းေပၚမွာ လက္နဲ႔ စာေရးျပလုိက္တယ္။
“နက္ဖန္ ေရခ်ဳိးဆင္းရင္ ကိုတင္ဝင္း (အေရွ႕ေျမာက္)ကို P.A ယူနီေဖာင္းဝတ္ၿပီး ဆင္းခဲ့ပါ”… လို႔။
စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့၊ အားလံုးရဲ႕ခံစားခ်က္မွာ စိတ္တုန္လႈပ္တာက တဖက္၊ ၾကည္ႏူးရတာက တဖက္ ဆင္းလာတုန္း ယူနီေဖာင္းႀကီး ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္မလား? ယူနီေဖာင္းႀကီးနဲ႔ပဲ တိုက္ထဲ ပို႔လိုက္မလား?
သို႔ေသာ္ ဘာမွမျဖစ္၊ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ စမတ္က်က် ဝတ္ဆင္းလာတဲ့ ရဲေဘာ္ဟာ (ေရမခ်ဳိးမီ) ေရကန္ပတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ က်န္းမာေရးေလ့က်င္းခန္း လုပ္ျပလိုက္နဲ႔ က်က္သေရရွိလိုက္ပါဘိ။ ခုတင္ေပၚမွာ အိပ္သလိုလိုနဲ႔ၾကည့္သူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကည့္သူ ကြယ္ၾကည့္သူေတြ အားလံုး ပီတိျပံဳး ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။
အေသးစိတ္ကအစ စိတ္ထဲမွတ္ေတးထားၾကၿပီး သူတို႔ ျပန္ထြက္သြားတာနဲ႔ စားျမံဳ႕ျပန္ၾကေတာ့တယ္။ အက်ႌက်ယ္သီး ဘယ္ႏွစ္လံုး၊ အေရာင္က ဘာ၊ ယူနီေဖာင္းအသားက ဘာ အစ၊ အေရာင္က ဘယ္တပ္နဲ႔ နီးစပ္တယ္၊ ခ်ဳပ္ပံုက ဘယ္လို … စသည္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ ေျပာမိၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ မၿပီး။ ညေနေရာက္ေတာ့ တခါ စာေရးျပလိုက္တယ္။
“ယူနီေဖာင္းက ၾကယ္သီးတလံုး လိုခ်င္တယ္။ ခ်ေပးလိုက္ပါ”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Sunday, August 23, 2009

မ်က္ရည္သစ္ပင္


မည္သူ႔ကိုမွ က်ေနာ္ အျပစ္မတင္။ လူႀကီးေတြက လူငယ္မ်ားကို နားလည္မႈမေပးႏိုင္ေသာ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းထဲမွ ေနာက္ဆံုးလူသားႏွစ္ဦးဟု က်ေနာ္ႏွင့္ သူမ အမည္ကို ေရးသြင္းလိုက္မိေတာ့၏။


မ်က္ရည္တစ

သည္လမ္းမမွာ

ေႂကြက် က်န္ရစ္

သစ္ပင္ျဖစ္ေန …


က်ေနာ့္ဘဝထဲ၌ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသာ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ထိုအထဲ အထက္ပါ ကဗ်ာတပိုဒ္လည္း အပါအဝင္…။


ေျပာရဦးမည္။


ကဗ်ာကိုသာ အဆံုးမသတ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္။ ကဗ်ာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းကလည္း မလွမပႏွင့္ နိ႒ိတံခဲ့ရေပသည္။


႐ိုးမေတာင္ေျခ ေက်းလတ္၊ ေျမနီလမ္းႏွင့္ က်ေနာ္၏ အခ်စ္ဦးရက္စြဲမ်ား …။


လက္ရွိကာလမွ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ရင့္အိုေနၿပီျဖစ္ေသာအတိတ္ဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။ သို႔ေပမင့္ ထိုအတိတ္ထဲသို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္မိေသာအခါ အရာရာတိုင္းက စိမ္းျမေနျပန္၏။


ထိုစဥ္က …


႐ိုးမေတာင္ေက်းလက္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေသာအိပ္မက္ေတြ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္ မဆန္႔မျပဲ ရွိေနသည္။


သူမကေတာ့ …


ေက်းလက္ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲတြင္ က်ေနာ့္ကို ေမြးျမဴထားခ်င္သည့္သေဘာ။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း သူမ ေမွ်ာ္မွန္းထား ေသာ အနာဂတ္စိတ္ကူးထဲတြင္ က်ေနာ္ အပါအဝင္ မည္သည့္အရာကိုမွ အဆံုး႐ံႈးမခံႏိုင္သည့္သေဘာ ျဖစ္လိမ့္မည္။


ေနာက္ဆံုးေတာ့ …


လူ႔က်င့္ဝတ္ႏွင့္ ဘာသာတရားတို႔ကလြဲလွ်င္ အျခားအရာေတြကို ထိမ္းသိမ္းမထားခ်င္ေသာ ေရွး႐ိုးစြဲမဆန္ေသာ က်ေနာ္ႏွင့္ဘဝကို သမ႐ိုးက်တြက္ထားေသာ သူမတို႔၏ လွပေသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲက နားလည္မႈမ်ားျဖင့္ အဆံုးသတ္လိုက္ႏိုင္သည္။


မွတ္မွတ္ရရ … ထိုေန႔က မိုးေတြ ရြာမေနပါ။


သို႔ေပမင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ အျပန္အလွန္ေျပာၾကရင္း သူမ မ်က္ဝန္းထဲက တိမ္ညိဳညိဳေတြ ၿပိဳက်လာသည္။ က်ေနာ့္ က်န္းမာေရး၊ အေနအထိုင္၊ လူမႈဆက္ဆံေရးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ခိုင္ျမဲမႈသက္တမ္းကို စိမ္းလန္းေနေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔ … စသည့္ အမွာစကားေတြကိုေခြၽရင္း သူမ ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္စေတြသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနေတာ့၏။


မ်က္ရည္တစက ပါးျပင္ေပၚမွခုန္ခ်သြားေသာအခါ ႏွစ္ဦးလံုး ၿပိဳင္တူငံု႔ၾကည္မိသည္။ ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္ၾကေတာ့လည္း ၿပိဳင္တူ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ‘မငိုဖူးေသးတဲ့ မ်က္လံုးမ်ားဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လံုးဝမလွႏိုင္’ ဟူေသာ စကားပံုကို ရင္ခုန္ေနမိျပန္သည္။ သလိုႏွင့္ ျပန္ဆံုၾကရမည့္အခ်ိန္တခုကိုေတြးရင္း ႏွစ္ဦးသား စကားတိတ္ေနၾက၏။


တကယ္ေတာ့ …


သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ဘဝအတြက္ ေနာက္ဆံုးရြာသြန္းေသာ မိုးရည္စက္မ်ားဟု ထိုစဥ္က မသိခဲ့သလို သူမသည္လည္း မေတြးထင္ထားခဲ့။


စာေပအႏုပညာ အိပ္မက္မ်ားျဖင့္ အနာဂတ္ကို အလ်ားလိုက္ကူးခပ္ရေသာ က်ေနာ္၏ၿမိဳ႕ျပျဖစ္တည္မႈေတြက ၾကမ္းလွသည္။ တဖန္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈ ေတာင္းဆိုသံေတးသစ္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာႏွင့္ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာသစ္ကို ဆြဲဖြင့္ပစ္လိုက္ေသး၏။


ထို႔ေနာက္ ယဥ္ေက်းမႈသစ္ေတြႏွင့္ ထိေတြ႔ေပ်ာ္ဝင္ေနရာမွ ေက်းလက္သို႔ ျပန္လာႏိုင္ခဲ့ေပၿပီ။ သမိုင္းဆိုင္ရာ အနာဂတ္ ေတာင္းဆိုမႈလိႈင္းေတြက က်ေနာ့္ ေက်းလက္သို႔လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ႐ိုက္ခတ္ခဲ့ၿပီမို႔ အရာရာေျပာင္းလဲေန၏။


ထို အရာရာထဲတြင္ သူမလည္း ပါဝင္သြားခဲ့ေပၿပီ။


“အေဖ့ကို မလြန္ဆန္ရဲဘူး … ” ဆိုေသာ စကားလံုးသည္သာ က်ေနာ့္အတြက္ သူမ၏ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ယခုေတာ့ ေဟာင္းျမင္းလွသည့္ ေက်းလက္စာအုပ္ထဲတြင္ ေသဆံုးသြားေလာက္ေပၿပီ။ မည္သူ႔ကိုမွ က်ေနာ္ အျပစ္မတင္။ လူႀကီးေတြက လူငယ္မ်ားကို နားလည္မႈမေပးႏိုင္ေသာ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းထဲမွ ေနာက္ဆံုးလူသားႏွစ္ဦးဟု က်ေနာ္ႏွင့္ သူမ အမည္ကို ေရးသြင္းလိုက္မိေတာ့၏။


ေက်းလက္မွ ျပန္လည္ မထြက္ခြာမီ တရက္။


ေလးတြဲ႔ေရြ႕လ်ားေနေသာ တိမ္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း သူမႏွင့္ ေနာက္ဆံုးဆံုေတြ႔ခဲ့ရာ ေျမနီလမ္းမေပၚ ျပန္ေရာက္ခဲ့မိသည္။


ယခုေတာ့ … ေျမနီလမ္း မဟုတ္ေတာ့။ ဂဝံေက်ာက္တို႔ ထူထပ္ေသာ လမ္းမ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထို႔အတူ သူမပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္တစ ခုန္ခ်ခဲ့ရာေနရာတြင္လည္း သစ္ပင္တပင္ ေပါက္ေနေပ၏။


မ်က္ရည္တစ

သည္လမ္းမမွာ

ေႂကြက် က်န္ရစ္

သစ္ပင္ျဖစ္ေန ...


ေအာ္ … ခုထိ က်ေနာ္ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသးေသာ ကဗ်ာတပိုဒ္က သူ႔ဘာသာသူ ကာရန္ႏွင့္ စကားလံုးေတြ လိုက္ရွာေနၿပီလား မသိ။


ေရစီးသံ ဂ်ာနယ္ (ဇြန္လ ၁၆ ရက္၊ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္)


Friday, August 21, 2009

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕(၂၃)


မေန႔က တညေနလံုး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားလံုးစီထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြထဲက အဓိက က်တဲ့ ဝါက်ေတြ အသံုးဝင္လာပါၿပီ။
“ဟုတ္ၿပီ က်ေနာ္ေျပာမယ္၊ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သူတို႔ အသက္ကိုစြန္႔ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရင္း ရာသက္ပန္ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝကို ခံယူသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအထဲက တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြက်ေတာ့ အၿပီးအပိုင္ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းဆံုးေအာင္ မလိုက္ပါ ႏိုင္ဘဲ တပိုင္းတစနဲ႔ က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။
- ဒီေထာင္ထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ဧၿပီ ထိုးစစ္ နာမည္တပ္ၿပီး Suppression (ဖိႏွိပ္ေရး) လုပ္ခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာင့္ခံၾကတယ္။ ဒီအထဲက က်ေနာ္ ေလးစားတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ဟာလည္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတာင့္ခံထားပါတယ္၊ ထမင္းမေကြၽး ေရမေပးဘဲ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေတြထဲ လူအျပည့္ ထည့္ထားတာပါ၊ တခါတရံ ဝင္႐ိုက္လိုက္ေသးတယ္။
အညံ့ခံတဲ့ သူကို အေဆာင္ျပန္ပို႔ၿပီး ေကာင္းေကာင္းေကြၽးေမြးတယ္ … တဲ့။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့အထိ ေတာင့္ခံေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေသရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ‘အညံ့ခံ လက္မွတ္ ဘြန္း(BOND)’ ထိုးေပးလိုက္ရတယ္။
- အေဆာင္ေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ ယူၾကံဳးမရ အေဆာင္နံရံတိုင္ႀကီးကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္တိုက္ၿပီး ငိုတယ္ဆိုပဲ။ ပါးစပ္က သူ႔နာမည္ကို ရြတ္ရြတ္ၿပီး “--- မင္းေခြးျဖစ္ၿပီ၊ --- မင္း ေခြးျဖစ္ၿပီ” … လို႔လည္း ရြတ္ဆိုသတဲ့။
- ကဲ … ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစား၊ မခံႏိုင္လို႔ လက္မွတ္ထိုးမိတဲ့ ပါတီဝင္တေယာက္ကေတာင္ သူ ေခြးျဖစ္ပါၿပီလို႔ ခံယူတယ္ဆိုရင္ ဒူးေထာက္လက္နက္ခ်႐ံုတင္မက ကိုယ့္ပါတီ ကိုယ္ သစၥာေဖာက္တဲ့သူေတြဟာ ဘာျဖစ္သြားမလဲ? ကိုယ္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ေပေတာ့ …”
က်ေနာ္က အသက္မ႐ွဴအားဘဲ တရစပ္ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
မင္းသားေခါင္းစြပ္ႀကီး ျပဳတ္က်သြားပါၿပီ။ မ်က္ႏွာႀကီး ညိဳမည္းသြားကာ ဝုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ တင္ရွိန္ေရာ အေပါက္ဝမွာ အသံခိုးဖမ္းေနတဲ့ ၂ ေယာက္ပါ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။
ဘခက္က စားပြဲကိုလက္ဝါးနဲ႔ တဖ်န္းဖ်န္း႐ိုက္ရင္း …
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ကို ေခြးလို႔ ေျပာတာေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ဒီမယ္ ကို-- ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူး၊ ဒါပဲ” … လို႔ အံႀကိတ္ၿပီး ေျပာပါေတာ့တယ္။
“က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ေခၚလို႔လာတာ။ လြတ္ခ်င္လို႔လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္သေလာက္သာထား” … လို႔ အရသာရွိရွိ ေျပာပစ္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေျမာက္သြားေပၿပီ။
(၅)
ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာနဲ႔ ေမာေနတဲ့ အခန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြ … က်ေနာ့္ကိုျမင္တာနဲ႔ အားရဝမ္းသာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
“ကဲ … ထမင္းခ်န္ထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ဆာလွၿပီ၊ စားရင္း ေျပာၾကတာေပါ့”
က်ေနာ့္ ဇာတ္လမ္းလည္း ၾကားၿပီးေရာ အားလံုး ကြၽက္ကြၽက္ညံသြားၾကတယ္။
“ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ? တျခားအဖြဲ႔အစည္းကလူေတြကိုေကာ ေျပာရမလား?”
“ေျပာေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုရပ္တည္တယ္ဆိုတာ အသိေပးရမယ္။ ဒါမွ သူတို႔ ဘယ္လို ရပ္တည္ရမယ္ … ဆိုတာ စဥ္းစားႏိုင္လိမ့္မယ္”
ရဲနီေတြကလြဲၿပီး ေကာင္းေသာဂယက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူတို႔က ‘ေလက်ယ္တာပါ၊ အဲဒီလို ေျပာရင္ တိုက္ထဲေရာက္သြားမွာေပါ့’ လို႔ေျပာေၾကာင္း တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြက ျပန္ေျပာျပလို႔ သိၾကရတယ္။
အထက္ခန္း၊ ေဘးက အခန္းေတြလည္း သတင္းျဖန္႔လိုက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္အသီးသီးက ေမာင္းတင္ထားၾကေပၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းေခၚေတြ႔တဲ့အခါ ၃ ေယာက္တတြဲ ၄ ေယာက္တတြဲေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပြဲကလည္း တစတစနဲ႔ ပိုၾကမ္းလာပါတယ္။
ကိုေအာင္ေဘာ္တို႔အဆိုင္းကေတာ့ သာသာနဲ႔နာနာႏွက္လာတဲ့ အဆိုင္းျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္နဲ႔ လက္ရွိျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတာေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ခံေနရတာေတြဟာ ခါးေတာင္းက်ဳိက္တျခား ဖင္တျခား ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ‘ေလွာင္ေျပာင္’ ၿပီး ရိခဲ့ၾကတာၾကားလို႔ ျပံဳးမိရေသးတယ္။
(အုတ္႐ိုးသတင္းတခုအရ ဖိုးသံ(ေခ်ာင္း)က သူတို႔နဲ႔ စကားမေျပာဘူး၊ ပါလာတဲ့ MI ဗိုလ္မႉး စိုးျမင့္ကို “သူတို႔က သစၥာေဖာက္ေတြ က်ေနာ္ စကားမေျပာႏိုင္ဘူး၊ ေျပာစရာရွိရင္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ပဲ ေျပာမယ္” … လို႔ ရပ္ခံခဲ့ေၾကာင္းၾကားၾကရလို႔ က်န္ရဲေဘာ္မ်ား ပိုၿပီး အားတက္ကုန္ပါတယ္။ ၾကံဳလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ေၾကာင္း သိရတယ္။)
ေနာက္ဆံုးအဆိုင္းကေတာ့ ပြဲအၾကမ္းဆံုး ျဖစ္သြားပါတယ္။ DSI အရာရွိေဟာင္း ကရင္ႀကီး ကိုေအာင္ႏိုင္က …
“ဒီမယ္ ကိုျမ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ ပဲခူး႐ိုးမကတည္းက သိခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းမိသြားေတာ့ ‘အေသဖမ္းမိျခင္း’ လို႔ သတင္းစာထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒါကိုျပၿပီး လက္နက္ခ်မလား၊ မခ်ဘူးလား ေမးတယ္၊ ေသရမွာေၾကာက္ၿပီး ခင္ဗ်ား လက္နက္ခ်လိုက္တာ မဟုတ္လား?” လို႔ ခ်က္က်က် ေမးခဲ့တယ္။
ရမ္းျဗဲကြၽန္းသား ရခိုင္ကေလး ကိုကံျမင့္က “ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ရန္သူနဲ႔ေပါင္းၿပီး ယုတ္ယုတ္မာမာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ရန္သူပဲ။ ေတြ႔ရာသခ်ႋဳင္း ဓားမဆိုင္းပဲ” လို႔ ႀကိမ္းခဲ့တယ္။
ရဲေဘာ္ ေအာင္ထီက “ခင္ဗ်ားတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို လႊတ္ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ဒီေန႔ လႊတ္ရင္ နက္ဖန္ ေတာခိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို တိုက္မယ္”လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
သူတို႔တေတြကေတာ့ အေဆာင္ျပန္မေရာက္ဘဲ တိုက္ထဲေရာက္ကုန္ၾကပါတယ္။
မၾကာမီ ဒုတိယအသုတ္ (၃ဝ ေက်ာ္) လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ အပါအဝင္ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီက ရဲေဘာ္မ်ား၊ ကိုဉာဏ္ဝင္း၊ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း ညီအကို၊ ထက္ျမက္၊ က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲက ကိုေဌးေမာင္၊ ကိုၫြန္႔ေခါင္၊ ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္ စသည့္ ရဲေဘာ္ေတြ လြတ္သြားပါတယ္။
ကိုဉာဏ္ဝင္းတို႔ ညီအစ္ကိုကို သူတို႔ဖခင္ရဲ႕တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္မွန္တင္ဦးက သူကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းၿပီး အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ပို႔ေပးတယ္ဆိုတဲ့ အုတ္႐ိုးသတင္းတခုလည္း ထြက္လာခဲ့တယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Thursday, August 6, 2009

သမီးေလးအတြက္ အမွတ္တရ

(ေဌးေအာင္)


တေန႔ တေန႔နဲ႔
ဒီေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္ေပါ့
အရင့္အရင္ ႏွစ္ေတြကလိုပဲ
မိုးစက္ေတြဟာ
ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ေႂကြေနၾကတယ္ သမီး။

သမီးရဲ႕အေမကေတာ့
အစိမ္းမွာ အျဖဴေလးေတြ ကြပ္ထားတဲ့
ဂါ၀န္ေလးကိုပဲ အသာအယာပိုက္ရင္း
ပင့္သက္ေတြ ခ်ေနေလရဲ႕။

ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ထၿပီ
မ်က္ႏွာသစ္ၿပီ
ေရခ်ဳိးၿပီ
ေအာ္...
ၾကာခဲ့ေပမယ့္လည္း
အေဖတို႔အတြက္ လန္းဆန္းေနဆဲပါ
သမီးရဲ႕ ဓာတ္ပံုေရွ႕
ပန္းအိုးထဲက
စံပယ္ပြင့္ ေသးေသးေလးေတြလိုေပါ့။

ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတြကလည္း
သမီးကို ဖတ္ျပလို႔ဆိုၿပီး
ၿငိမ္ေနေအာင္ နားေထာင္တတ္တဲ့သမီးကို
သတိရေနမွာပါ။

တဖက္ထဲ ျပန္ရတဲ့
ေဂါက္ေဂါက္ဖိနပ္ေလးက
အေဖတို႔
မျမင္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ
ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါတိုင္း။

သမီးေလးရယ္...
တကယ္ကေတာ့
မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေတာင္မွ
ငိုလို႔ မ၀ေသးပါဘူူးကြယ္။


ကမၻာေလာကရဲ႕ သမီး

(ေဌးေအာင္)

ဆီရႊဲၿပီး နက္ေျပာင္ေနတဲ့ ဆံပင္ကို
အက်အနဖီးလို႔
သနပ္ခါးကို မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားတဲ့
သမီးေလးဟာ
စိမ္းျမတဲ့ ရြက္ႏုေတြအၾကား
ငံုေနတဲ့ စပယ္ျဖဴေလးလို
လွပလန္းဆန္းေနတယ္။

အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္လဲ
ေက်ာင္းသြားဖို႔
ျပင္ဆင္ေနတဲ့
သမီးေလးဟန္ပန္က
ေလေျပနဲ႔အတူ
ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ စပယ္ငံုေလးေပါ့။

သမီး
လမ္းကူးရင္ သတိထားေနာ္
ေဆာ့လည္းမသြားနဲ႔
ေက်ာင္းလႊတ္ရင္ အိမ္ကိုတန္းျပန္ခဲ့
ဟုတ္လား… သမီး၊


နားေထာင္ေနတဲ့ သမီးေလးဟာ
ပါးခ်ဳိင့္ေလးနဲ႔ တခါျပံဳး
အေဖ့ပါးကို တခ်က္နမ္းလို႔
ေပါ့ပါးစြာေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္
လြယ္အိတ္ေလးကို
မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလို႔
ဂါ၀န္ေလးက ေလမွာလႊဲလို႔
ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပါလား။

“ခေလးေတြ သတၱိ ရွွိလိုက္ၾကတာ
ေခြးေတြ ရက္စက္လုိက္ၾကတာ
ေကာင္မေလးတေယာက္ဆိုရင္….”
အို…
ေတာ္ၾကပါေတာ့ ေတာ္ၾကပါေတာ့
ဆက္မေျပာၾကပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။

သမီးေလးရယ္
အေဖနဲ႔အေမတို႔ရဲ႕
အခ်စ္ေတြနဲ႔တင္ မလံုေလာက္လို႔
ကမၻာေလာက တခုလံုးရဲ႕အခ်စ္ကို
သိမ္းၾကံဳးၿပီး အရယူသြားေလေရာ့သလားကြယ္။