Thursday, December 31, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၂၀)

ဒီမနက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဖထီးမန္း ၂ ေယာက္ အိမ္ေဟာင္းေတြက ပ်ဥ္းခ်ပ္ေတြကို သံကုလားေအာ္(သံတူရြင္း) နဲ႔ ခြာပါသည္။ သံကုလားေအာ္မွာ ကိုအုန္းေမာင္ ပန္းပဲဖိုလက္ရာျဖစ္ပါသည္။ ခြာလိုက္တဲ့ပ်ဥ္ေတြကို ႐ိုက္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းအေဟာင္းေတြပါ ႏုတ္ယူပါသည္။

ခြာၿပီးသားပ်ဥ္ေဟာင္းေတြကို ခ်ဳံထဲမွာ ထမ္းၿပီး ဝွက္ထားလိုက္ပါသည္။ ပ်ဥ္ေတြက အမ်ားႀကီးခြာၿပီး ပံုထားလို႔ မျဖစ္ပါ။ တႏိုင္သာသာခြာၿပီး ညမိုးခ်ဳပ္ရင္ ေနရာေရႊ႕ရမွာ။ ဒီေန႔အဖို႔ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး စခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ ေန႔လည္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီး ညေနေစာင္း ထမင္းစားၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။

အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ေတာင္ေၾကာေလး၏ ေတာင္ေျခခ်ဳံအစပ္တြင္ ကြမ္းသီးပင္ေလာက္ အရြယ္ရွိသည့္ ဗန္ဒါ(ဗာဒံ) ပင္ပ်ဳိေလး ၂ ပင္ရွိသည့္အနက္ တပင္ေပၚသို႔ က်ေနာ္ တက္ေနလိုက္ပါသည္။ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခ သဲေသာင္စပ္တြင္ လူသြားလူလာကို အေပၚစီးျမင္ကြင္းမွ ေစာင့္ၾကည့္သည္။

တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းေတြလည္း အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရာမွ ေနဝင္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ စခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ၾကပါသည္။ လူငယ္ပိုင္းကလည္း ငါးရွာ၊ ဖားရွာ၊ ခ႐ုေကာက္သမားေတြ ျပန္ဝင္သြားၾကေလၿပီ။ ကမ္းေျခတြင္ လူရိပ္လူေျခ လံုးဝမရွိေတာ့ပါ။ အားလံုးစခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ေမွာင္ရီလည္း ပ်ဳိးေလၿပီ။ ဗာဒံပင္ေပၚမွ က်ေနာ္ ဆင္းခဲ့သည္။ ခဏအၾကာ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္ ေရာက္လာသည္။

က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ေန႔ခင္းက ခြာၿပီးခ်ဳံထဲတြင္ ဝွက္ထားခဲ့ေသာ ပ်ဥ္ျပားမ်ားကို တေယာက္တႏိုင္ ထမ္း၍ ထြက္လာပါသည္။ ခ်ဳံစပ္ေတာရိပ္ကိုခိုၿပီး ကၽြန္း၏ ေတာင္ဘက္ဖ်ားသို႔ သြားသည္။ ေတာင္စြယ္ ေတာရိပ္ ဆံုးေတာ့ ေသာင္ခံုႀကီးကို ျဖတ္ရသည္။ ဤေသာင္ခံုႀကီးမွာ ကို ၃၀၀ နီးပါးရွိမည္ ထင္သည္။

အကာအကြယ္မရွိသည့္အတြက္ ေသာင္ျပင္ ဟာလာဟင္းလင္းမွာ ၂ ေယာက္သား ပ်ဥ္ေတြ အထမ္းကိုယ္စီႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ ျဖတ္ရပါသည္။ ညေနက လူသြားလူလာ ေစာင့္ၾကည့္ထားေပးမယ့္ ေသာင္ျပင္မွာ ျမင္ကြင္းက ရွင္းလြန္းလွသည္။ ပုန္းကြယ္ခိုနားစရာ မရွိပါ။

ေသာင္ခံုကို ျဖတ္လာလို႔ဆံုးေတာ့ ကိုက္ ၅၀ နီးပါးရွိသည့္ ေရလက္ၾကားကို အထမ္းႏွင့္ျဖတ္ကူးသည္။ ပင္လယ္ဒီေရ တက္ကာစမို႔ ဒူးဆစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ ေရလက္ၾကားဆံုးေတာ့ ေသာင္စပ္ႏွင့္ သႏၱာ ထံုးေက်ာက္မ်ားကို ျဖတ္တက္လိုက္သည္။ စိတ္ေအးသြားရပါၿပီ။ လံုျခံဳသြားပါၿပီ။

ဂ်ယ္ရီကၽြန္းေပၚ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းမွာ သႏၱာေက်ာက္ခက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ဉာဥ့္ကာလအခ်ိန္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကၽြန္းကေလးေပၚသို႔ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္တက္လာသည္။ ဝင္ကစြပ္ေကာင္ေလးမ်ား “ဂေလာက္ ဂေလာက္” “ ဂလက္ ဂလက္” ေလွ်ာက္သြားေနရာမွ ခ႐ုခြံထဲ ျပန္ဝင္သြားၿပီး တိတ္ေနၾကသည္။

ကိုက္ ၁၀၀ နီးပါးခန္႔ ထမ္းလာၿပီး ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံႀကီးတခု၏ ေဘးတြင္ ပ်ဥ္ေတြကို ခ်ထားလိုက္ပါသည္။ ဤ ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံႀကီးမွာ ၁၀ ကိုက္နီးပါး ရိွပါသည္။ ဆပ္သြားဖူးပင္ႀကီးမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ဆပ္သြားဖူးပင္ၾကားတြင္ တေစာင္းပင္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အကိုင္းဆတ္ၿပီး က်ဳိးလြယ္သည့္ အပင္ေလးမ်ား ညႇပ္ေရာၿပီး ေပါက္ေနသည္။

ဖထီးမန္းက ၎အပင္ကေလးမ်ား၏ အကိုင္းကို အသာေလး မၿပီး ေလးဘက္ေထာက္၍ ကုန္းဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆပ္သြားဖူး ေျခသလံုးအရြယ္ အကိုင္းတခုကို ေက်ာ္တက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ဆီကို ပ်ဥ္ေတြသြင္းဖို႔ လွမ္းေတာင္းသည္။ ပ်ဥ္တခ်ပ္ကိုယူၿပီး ျဖည္းျဖည္ေလး ထိုးသြင္းရသည္။ ဖထီးမန္းက လွမ္းယူၿပီး ျဖည္းျဖည္း ဆြဲယူသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေနရာခ်ထားသည္။

တေစာင္းပင္အကိုင္းေလး က်ဳိးမသြားေအာင္ အရြက္ေလးတရြက္ ေႂကြမသြားေအာင္ အလြန္ဂ႐ုစိုက္ရပါသည္။ ဒီခ်ဳံႀကီးကို အျပင္ကေနၾကည့္ရင္ သာမန္ခ်ဳံႀကီးတခ်ဳံအျဖစ္ပဲ ျမင္ေနရမည္။ မူလသဘာဝအေနအထား မပ်က္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကို အေလးအနက္ထားၿပီး လုပ္ခဲ့သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔က ေရွးဦးမဆြ လူေတြေပါ့။

ဒီဆပ္သြားဖူးခ်ဳံႀကီးရဲ႕အလယ္္မွာေတာ့ ရွင္းထားတာ ေလွတစီးတည္ေဆာက္ဖို႔ပါပဲ။ အျပင္ကေန ၾကည့္ေလ၊ ၾကည့္ခ်င္သလိုၾကည့္ သာမန္ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီး တ႐ံုပဲေပါ့။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အဲဒီလို ဆပ္သြားဖူး ခ်ဳံေတြကလည္း ရွိေနတာကိုး။ သဘာဝတရားရဲ႕ ဖန္တီးထားတဲ့ အရွိတရားကို က်ေနာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်သြားတာပါ။ ဒီ အစီအစဥ္၊ ဒီ စိတ္ကူးေတြက ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြက ေပါက္ဖြားလာတာပါ။

ပ်ဥ္တခ်ပ္ခ်င္း သစ္တေခ်ာင္းခ်င္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သြင္းရတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲဆို တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ လက္စသိမ္းၿပီး ၂ ေယာက္သား ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကူးလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္းကေလးထိပ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရလက္ၾကားမွာ ေရတက္လာတာ ရင္ေခါင္းေလာက္ ေရာက္ပါသည္။ ကၽြန္းမႀကီးဘက္ကို ျပန္ကူးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ညဘက္ဆို ငါးမန္းႀကီးေတြကျမဴးၿပီး ဒီ ေရလက္ၾကားကို ေရာက္လာတတ္ပါသည္။

ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလးရဲ႕အဆံုး ေျမာက္ဘက္ထိပ္က ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ကမ္းေစာက္ၿပီး ေရနက္တယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြေပၚကေန ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္ တျခားပင္လယ္ျပင္ ျမင္ကြင္းနဲ႔မတူပါ။ နက္ျပာၿပီး ေမွာင္ေနတယ္။ ျမင္ကြင္းကိုက ေၾကာက္စရာႀကီး။

တေယာက္တည္းသြားၾကည့္ရင္ ေက်ာခ်မ္းမိတယ္။ ဒီေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ငါးမန္းႀကီးေတြက က်က္စားတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီငါးမန္းႀကီးေတြဟာ ညဘက္ဆိုရင္ ဒီေရလက္ၾကားကို ကူးလာတတ္တယ္။ ေနာက္တခုက ရင္ေခါင္းေလာက္ဆိုရင္ ေရလက္ၾကားက ေရစီးသိပ္ျပင္းတယ္။

ကၽြန္းကေလးထိပ္ရဲ႕ ခ်ဳံေတြၾကားက သႏၱာေက်ာက္ေတြေပၚမွာ အိပ္စက္ဖို႔ ခ်ဳံၾကားမွာတိုးၿပီး ေခါင္းခ် အနားယူလိုက္တယ္။ အိပ္မလို႔လုပ္တာနဲ႔ ဝင္ကစြပ္ေကာင္ကေလးေတြက သႏၱာထံုးေက်ာက္ေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့အသံဟာ အေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔မရပါ။ ခ်ဳံေတြၾကားကေန ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ျပင္မွာေတာ့ ၾကယ္ေတြက လင္းလက္လို႔ ေနပါတယ္။ မနက္ေဝလီေဝလင္းမွာ ႏိုးလာၾကတယ္။

ဖထီးမန္းက “က်ေနာ္ ဝင္းထဲကို ျပန္သြားမယ္၊ စားစရာတခုခု ယူလာမယ္။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာပဲေနခဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကၽြန္းကေလးေပၚကို ဘယ္သူေတြကူးလာသလဲ၊ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာ ကင္းေစာင့္ၿပီး ၾကည့္ေပါ့” ဖထီးမန္း ကၽြန္းမႀကီးဘက္ ျပန္ကူးသြားပါသည္။ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလးေပၚတြင္ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ရွိသည္။

ကၽြန္းမႀကီးဘက္က ကူးလာမည့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ၊ ဘာလုပ္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ေနရာရွာသည္။ ျမင္ကြင္းက မေကာင္းပါ။ ကၽြန္းထိပ္တြင္ ၁၅ ေပနီးပါးျမင့္သည့္ အရြယ္တူ အုန္းပင္ပ်ဳိေလး ၃ ပင္က ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ေပါက္ေနသည္။ တပင္ေပၚကို က်ေနာ္ တက္လိုက္သည္။ အုန္းဇက္ကိုခြ၊ အုန္းလက္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အေပၚစီးျမင္ကြင္းမို႔ ကၽြန္းမႀကီးဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ရွင္းလွပါသည္။

အေတာ္ၾကာတြင္ ကၽြန္းမႀကီးဘက္မွ လူလံုး မကြဲေသာ လူ ၃ ေယာက္ ကိုကိုးကၽြန္း၏ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခ အတိုင္း ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာၾကပါသည္။ လူလံုးသဲကြဲစြာ ျမင္ရေတာ့မွာ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွ ဥကၠ႒ သခင္ ခင္ေအာင္၊ ဦးၫြန္႔တင္ (ဂ်ဳိးျဖဴစာေပ)၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္။ သူတို႔လူႀကီး ၃ ဦးသည္ နံနက္ခင္း ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွဴရင္း က်န္မာေရးအရ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါသည္။

သူတို႔စကား တေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း သဲေသာင္ကမ္းစပ္တြင္ ခ႐ုလွလွေလးမ်ား ေတြ႔ရင္လည္း ေကာက္၊ ကမ္းေျခသို႔ လႈိင္း႐ိုက္၍လာဆိုက္ေသာ ပုလင္းလွလွမ်ဳိးစံုကို ေတြ႔ရင္လည္း ေကာက္ၾကပါသည္။ တခါတေလလည္း ေလထီး ဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာ ရာဂ်န္၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္တို႔ ေလညင္းခံ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္ပါသည္။

ဤလူႀကီးမ်ားအတြက္ေတာ့ ပူစရာမရွိပါ။ ဒီဘက္ကမ္းေျခသို႔ ကူးလာၾကမည့္လူမ်ား မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အေညာင္းေျပ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္းကေလးေပၚတြင္ ေလွကို ခိုးၿပီး တည္ေဆာက္သည့္ ကာလတေလွ်ာက္လံုး ဤကၽြန္းကေလးထိပ္တြင္ က်ေနာ္ကင္းေစာင့္ခဲ့ရာ ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္တို႔ ၃ ေယာက္သည္ မနက္ ညေန လမ္းအျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ တခါတေလ ၃ ေယာက္တြဲ ပါမလာတတ္ပါ။ ၂ ေယာက္ (သို႔) ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တေယာက္ကေတာ့ အျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ေလ့ရွိပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၃၀)

အဲဒီေလွလာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီဘက္မွာက်ေတာ့အဲဒီ ခုနကေျပာတဲ့ ေရတပ္က စစ္သားေတြ၊ ေထာင္အမႈထမ္းေတြဟာ သဲေတြထဲမွာ ကတုတ္က်င္းလိုဟာေတြ တူးထားတယ္။ နဂုိကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဟာေတြ။ ခ်ဳိင့္ေတြ၊ က်င္းေတြေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒါေတြထဲမွာ သူတုိ႔က ကတုတ္က်င္းလို၊ လုိက္က်င္းလိုလုပ္ၿပီး အဲဒီမွာ စစ္တုိက္ဖုိ႔ အသင့္ေနရာယူေနၾကတာ။ သူတုိ႔က ဝပ္ၿပီးေနရာယူတယ္။ ေသနတ္ေတြကိုလည္း အသင့္ခ်ိန္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဟုိကလာေနတာ ဘယ္သူမွန္း မသိ၊ ဘယ္ဝါမွန္း မသိေလ။

က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းထဲမွာ ပဲြလာၾကည့္တဲ့လူေတြလုိပဲ ေပ်ာ္လို႔။ ဟုိဟာေျပာ ဒီဟာေျပာလို႔ စုစု စုစုနဲ႔ ဟုိဘက္သြားလိုက္၊ ဒီဘက္သြားလိုက္ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့လူေတြနဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ ဟုိဘက္က သြားခ်ိန္ထားတဲ့ တဖက္ကလာမယ့္ အဲဒီၾကားထဲလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သြားတာပဲ။ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ခ်င္လည္း ရပ္ေနတာ။

အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔လုပ္ေနတာ ေရတပ္က လူေတြကေရာ၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြေရာ နည္းနည္းမွ မၾကည္ဘူး။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြက မႈန္ကုပ္ေနတာ။ ေျပာလို႔လည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာက္က် ေထာင္အမႈထမ္းေတြက လာၿပီးေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။

“ခင္ဗ်ားတုိ႔ဗ်ာ အႏၱရာယ္လည္းရွိပါတယ္ တခုခုျဖစ္သြားလွ်င္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ေနာက္နားခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနၾကပါ” က်ေနာ္တုိ႔လူေတြက သူတုိ႔ေျပာတာ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ၊ ကိုယ့္ဧည့္သည္လာတာကို ႀကိဳဆုိေရး လုပ္ေနတာၾကေနတာပဲ။

က်ေနာ္တို႔ အဲလိုနဲ႔ လာေနတဲ့လူက တျဖည္းျဖည္း ပိုပို ပိုပိုၿပီး နီးလာတာ ျမင္ရတယ္။ ျမင္ကြင္းကလည္း ပိုၿပီး ရွင္းလာတယ္။ ပိုၿပီး သဲကြဲလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ လာေနတာက ေလွမဟုတ္ဘူး။ ေဖာင္။ ေဖာင္တလုံးေပၚမွာ လူ ၃-၄ ေယာက္ ေလွာ္လာၾကတာ။

အဲဒါ ပိုပိုၿပီးနီးလာတဲ့အခါက် အဲဒီေဖာင္ဆုိတဲ့ဟာက စည္ပုိင္းႀကီးေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႔ၿပီးေလွာ္လာတာ။ ဓာတ္ဆီထည့္တဲ့ စည္ပိုင္းလိုဟာမ်ဳိးႀကီးေတြ။ သူတုိ႔က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေလွာ္လာၾကတာ။ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ လက္နက္လည္း ပါဟန္မတူဘူး။ အဲဒီေတာ့ နီးသထက္ နီးလာေတာ့ အဲဒီ ေဖာင္ေပၚကလူေတြက အသားမည္းမည္းေတြ။ ကုလားေတြဆုိတာ ရွင္းသြားတယ္။

ေနာက္ သူတုိ႔ဝတ္ထားတာကလည္း အစိမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္၊ အနီေရာင္။ ေဒါင္လိုက္ ေငြေရာင္အစင္းေတြ၊ ေရႊေရာင္အစင္းေတြ၊ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အက်ႌေဘာင္းဘီေတြ။ အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီက အစ တစတည္းကို ခ်ဳပ္ထားတာ။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ေခါင္းေပၚမွာ မြတ္ဆလင္ေတြ ဗလီတက္တဲ့အခါေဆာင္းတဲ့ ဦးထုပ္လို ဟာမ်ဳိးေလးေတြလည္း ကိုယ္စီေဆာင္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ထဲကလည္း ကိုယ့္အထဲက ကုလားဆုိတဲ့လူေတြကို စကားေျပာခုိင္းၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ကုလားဆုိတဲ့ လူေတြအထဲမွာလည္း ကုလားစကား တကယ္တတ္တာဟာ သိပ္မ်ားမ်ားရွိဟန္ မတူပါဘူးဗ်ာ။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ အတင္းေျပာခုိင္းတာပဲ။

ေနာက္ ကုလားစကားဆုိတာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မသိတာမဟုတ္ဘူး၊ သိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာသာစကားမတူရင္ ကုလားအခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာလို႔ရတာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အတင္းတုိက္တြန္း၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာမယ့္လူကလည္း ျပင္။ အကုန္လုံး က်ေနာ္တုိ႔အေျခအေနကို မိတ္ဆက္ျပမယ္ေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔အဲဒီလူေတြက အဲဒီေဖာင္က ကမ္းနားေရာက္လာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ေရတပ္က ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္းၿပီးေတာ့ အတင္း တက္လာခုိင္းတာပဲ။ အဲဒီလူေတြမွာ လက္နက္ မပါဘူးဆုိတာလည္း ေသခ်ာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရတပ္က တခါတည္း ထြက္ရပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး တက္ခုိင္းတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီလူေတြလည္း ကမ္းေပၚတက္လာေတာ့ လက္ေျမႇာက္ၿပီး တက္လာတယ္။ လက္ေျမႇာက္တက္လာၿပီး ေရတပ္လည္းေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီေရတပ္က သူတုိ႔ကို လက္ထိပ္ေတြ ဘာေတြ မခတ္ပါဘူး၊ ႀကိဳးေတြ ဘာေတြလည္း မခ်ည္ဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ လက္ျပန္ခ်ၿပီး ေခၚသြားတယ္။

ေရတပ္က ေခၚတဲ့ေနရာကို သူတုိ႔လည္း ဘာစကားမွ မေျပာဘူး။ စကားမေပါက္လို႔လား ဘာလို႔လား၊ အဲဒီ ဖမ္းတဲ့လူေတြနဲ႔ အဖမ္းခံရတဲ့လူေတြ စကားေျပာတာ လုံးလုံး မေတြ႔ရဘူး။ အဲဒါ သူတုိ႔လည္း လိုက္လာတာပဲ။ အသာတၾကည္ လုိက္လာတာ။

အဲလို ေရတပ္နဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔သြားေနတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကလူေတြက အဲဒီကုလားေတြကို အတင္းဝင္ၿပီး စကားေျပာၾကတာ။ ကုလားစကား ေျပာတဲ့လူက ေျပာ၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာတဲ့လူက ေျပာေပါ့ေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာခ်င္တာကို က်ေနာ္တုိ႔က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ ျပည္မကေနၿပီးေတာ့ ေထာင္အသီးသီးကေနၿပီး ဒီကို ပို႔တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အကုန္လုံး ေျပာတာပဲ။ ဒီမွာ ဘယ္သူေတြ အစာငတ္ခံပဲြမွာ ေသသြားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေထာင္က ထြက္ေျပးၾကတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အကုန္ေလ်ာက္ေျပာတာ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြက စကားမေပါက္တာလား၊ ဘာလား မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာတာကို မၾကားသလိုဘဲ လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ အဲဒီထဲကတေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔လူတေယာက္ဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ သူ႔လည္ပင္းသူ လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ ျဖတ္ျပတာ။ အဓိပၸာယ္က က်ဳပ္ ေခါင္းျပတ္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဆက္မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ကို စာနာစြာနဲ႔ပဲ ဒီအတုိင္းၾကည့္တာ။ သူတုိ႔လည္း ေၾကာက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုိက ေသနတ္ G-3 လို ဟာမ်ဳိးႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္ထားတာ။ စတင္းဂန္းေတြ၊ G-3 ေတြနဲ႔။ ေနာက္ သူတုိ႔ရဲ႕စက္ေလွဟာ ကိုကိုးေလးကြၽန္းရဲ႕ ဟုိးအေနာက္ ဘက္ကမ္းမွာ ရပ္ထားတာ။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ဘယ္လိုမွ လွမ္းမျမင္ရဘူး။ စက္ေလွလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ နားလည္မိတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီေလွေပၚမွာ ဘာကုန္ေတြပါလို႔ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ က်န္တယ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမွ မသိဘူး။ သူတုိ႔က ဘယ္ႏုိင္ငံသားေတြဆုိတာလည္း မသိလိုက္ရဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာက ဒီလူေတြက ေမွာင္ခုိပစၥည္းသယ္တဲ့ လူေတြပဲလို႔ ထင္တယ္ေလ။

သူတုိ႔ကို ေရတပ္ကေခၚသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတုိ႔အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တျခားအရပ္ကလာကတဲ့ ဇာတ္အဖဲြ႔ေလးတဖဲြ႔ ျပန္သြားသလိုေလာက္ပဲ။ သူတုိ႔လည္း ေပ်ာက္သြားေတာ့ ၿပီးၿပီးေစ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုယ့္မူလဘဝ၊ ကိုယ့္ ေန႔စဥ္ဘဝေတြက အာ႐ုံေတြ ျပန္ေရာက္လာေတာ့တာ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Wednesday, December 23, 2009

ရာသီဖ်ား

ခပ္႐ိုး႐ိုး
အခိုးအေငြ႔ေတြ သယ္ေဆာင္
တိမ္ေယာင္တိမ္ရိပ္ အက်ဳိးအပဲ့ေတြ
ေကာင္းကင္ကို ခ်ဳိးဖြဲ႔သြားမွာစိုးတယ္။ ။

ေနေဇာ္ႏိုင္
စာေပဂ်ာနယ္
ဇူလိုင္ ၁၉၉၅

Seasonal Fever

Simply that
smoke and air carried upwards
to from broken clouds
and shadows.
I’m afraid that
they might break the sky
into pieces.

Nay Zaw Naing

ဗမိုး အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္ဆိုသည္။
စာေပဂ်ာနယ္ ကဗ်ာမ်ား
၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လ

Tuesday, December 22, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၉)

ၾကံဳလို႔ေျပာလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ႀကိဳးတိုက္ထဲမွ အခန္းခ်င္း အုတ္နံရံျခား ကပ္လ်က္ေနခဲ့ရသည့္ က်ေနာ့္ ဆရာ ဦးဝင္းခက္ႏွင့္ မာနယ္ပေလာမွာ ျပန္ေတြ႔ၾကေတာ့ ဆရာဦးဝင္းခက္က သူအျမဲတမ္း ေျပာေလ့ရွိသည့္ စကားတခြန္း ရွိပါသည္။

“ေမာင္ရင္ ကိုယ့္မွာေတာ့ လိပ္ႀကီး ပက္လက္လွန္ထားသလို ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး”

က်ေနာ့္ဆရာ ဒီစကားေျပာတိုင္းေျပာတိုင္း ကိုကိုးကၽြန္း လိပ္ေသာင္မွာ ၁၀ ဂဏန္းေက်ာ္ထက္မနည္း က်ေနာ္ ပက္လက္လွန္ထားခဲ့ေသာ လိပ္ႀကီးမ်ားကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ျမင္ေယာက္မိပါသည္။

လိပ္ႀကီးတေကာင္ကိုဖ်က္ရင္ ေယာကၤ်ားႀကီး ၂ ထမ္းစာ ထမ္းရပါသည္။ လိပ္ ၂ ေကာင္ဆိုေတာ့ ၄ ထမ္းေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ တာဇံတသိုက္ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ လိပ္ေသာင္က ဆုတ္လာလိုက္ပါသည္။ ေထာင္ဝါဒါေတြ ဂိတ္ဝေရွ႕က ျဖတ္လာေတာ့ လိပ္သားနံ႔က တညီႇညႇီ၊ ေခြးေတြက တစီစီျဖစ္ေနပါသည္။

ေထာင္မွဴးေထာင္ပိုင္ေတြက သိေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ကို မေျပာပါ။ ေျပာရင္လည္း ရမွာမဟုတ္သည့္အတြက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ အမွန္က ပင္လယ္လိပ္ႀကီးေတြကို မသတ္ရလို႔ ပင္လယ္ဥပေဒရွိသည္ဟု ၾကားရပါသည္။ ဟုတ္ေသာ္ ဟုတ္ေကာင္းရာ၏။ လိပ္တေကာင္ အရြယ္ေရာက္ဖို႔ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ၾကာသည္ဟု သိရသည္။

ဖိုႀကီးထဲကို ထမ္းလာတဲ့ လိပ္သားေတြေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကို စားေရး ေသာက္ေရးအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးရတယ္။ ဆရာဦးလွေဖတို႔၊ လူထုစိန္ဝင္းတို႔ လူႀကီးေတြ အလုပ္ပိုမ်ားလာပါသည္။ ေအးေအးလူလူေနတတ္တဲ့ ကိုထင္ရွိန္တို႔၊ ကိုရဲျမင့္တို႔၊ ဗိုလ္ကေလး ကိုလွၾကည္၊ ဗိုလ္ကေလး လွတင္ေအာင္၊ ဗိုလ္ကေလး သိန္းေဆြ အစရွိတဲ့ အကိုႀကီးေတြနဲ႔ တျခား ရဲေဘာ္ေတြလည္း ဖိုႀကီးကို ဝိုင္းကူၾကရပါတယ္။

လိပ္တေကာင္၏ ဥသိမ္က ေက်ာက္ဒိုးအရြယ္ေလာက္၊ ဥက ၅၀၀ ေက်ာ္ ၆၀၀ ေလာက္ရွိမည္။ အဲဒီလိပ္ဥေတြကို မုန္႔လုပ္ရပါသည္။ ကုလားပဲျခမ္းကို ေလွာ္၊ အမႈန္႔ ေထာင္း။ ဆန္ ေလွာ္၊ အမႈန္႔ ေထာင္း။ အုန္းသီးအလံုး သံုးေလးဆယ္ အုန္းႏို႔ညႇစ္ ထည့္၊ ႏို႔ဆီ ထည့္၊ သၾကား ထည့္၊ က်ဳိခဲေအာင္ ေမႊ။

ၿပီးေတာ့မွ လက္လုပ္ အိုးခင္းႏွင့္ အထက္မီး ေအာက္မီး ဖုတ္၊ ေနာက္တေန႔ မနက္က်ေတာ့ လက္ ၃ သစ္ေလာက္ထူၿပီး လက္ဝါးေလာက္ႀကီးတဲ့ အတံုးႀကီးတတံုး။ အန႔ံကလည္း သင္း၊ အရသာကလည္း ေျပာျပလို႔မတတ္ေအာင္ အင္မတန္ေကာင္းမြန္သည့္ မဏိတေဘာဇဥ္မွာ လက္ဘက္ရည္က်က်တခြက္၊ အဲဒီမနက္ကေတာ့ ရဲေဘာ္တိုင္းအတြက္ အလုပ္အေကၽြး ဆက္ပါသည္။

လိပ္တေကာင္ရၿပီဆိုလွ်င္ အူမႀကီး၊ အူႏု၊ အသဲ စသည့္ကလီစာက တနပ္ စားရတယ္။ အသားက တနပ္။ အ႐ိုး၊ အခြံ၊ အေခါက္ေတြက စြပ္ျပဳတ္တအိုး။ အေခါက္ေတြကို ႏူးေအာင္ျပဳတ္ၿပီး သုတ္စား။ လိပ္တေကာင္ဆိုရင္ ၃ နပ္ စားရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းဖိုႀကီးက စားအား ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတာေတာင္ ၃ နပ္စားရပါသည္။ လိပ္ ၂ ေကာင္ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ ဝဝလင္လင္ စားရပါသည္။

ေဖာ္ျမဴလာနည္းက်က်နဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္တာ

စားျခင္း၊ ေသာက္ျခင္းအမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွတ္သားဖြယ္တခုကို မွတ္တမ္းျပဳခ်င္ပါေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ ျမင့္ဦးသစ္ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ရွိသည္။ အရပ္က ျမင့္ျမင့္၊ လူေကာင္က ထြားထြား ၿပီးေတာ့လည္း စတိုင္က ခပ္ႂကြားႂကြား၊ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ကလည္း သူမ်ားနဲ႔ နည္းနည္းျခားပါသည္။

သူ႔နာမည္ကို ‘ဆန္းေခ်ာခ်စ္’ လို႔ က်ေနာ္ နာမည္ေပးထားပါသည္။ ဆန္းလည္း ဆန္း၊ ေခ်ာလည္း ေခ်ာ၊ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းလို႔ ဆန္းေခ်ာခ်စ္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ သူက ဂ်ာမန္ဘာသာကို ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ သင္လာခဲ့ရေတာ့ စကားစၾကံဳတိုင္း “အာေဘေဆေဒေအ အက္(စ)ေက” ဆိုတဲ့ ဂ်ာမန္စာ ကႀကီး၊ ခေခြးကို ရြတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ႂကြားေလ့ရွိပါသည္။ စားဖိုေဆာင္မွာ သူလည္း စီမံႀကီးၾကပ္သူ တေယာက္ပါ။

တေန႔ေတာ့ ရမ္းၿဗီးနဲ႔ ကိုေအာင္ထီ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႀကီးတေကာင္ ရပါသည္။ စေကာဝိုင္းေလာက္ ႀကီးပါသည္။ ငါးလိပ္ေက်ာက္ဟာ ဖမ္းရတာ အႏၱရာယ္ရွိပါသည္။ သူ႔အၿမီးက တလံေလာက္ရွည္သည္။ အၿမီးဖ်ားအခၽြန္က အဆိပ္ရွိပါသည္။ ငါးလိပ္ေက်ာက္ထိုးသည့္ မွိန္းက ၂ လံေက်ာ္ ရွည္သည္။ ငါးလိပ္ေက်ာက္ကလည္း လူကိုေတြ႔ရင္ ေတာ္႐ံုမေျပး။ ရမ္းၿဗီးက သူ႔မွိန္းရွည္ႀကီးနဲ႔ လွမ္းထိုးၿပီး ေထာက္ထားလိုက္သည္။

ငါးလိပ္ေက်ာက္ကလည္း အၿမီးနဲ႔ တရႊမ္းရႊမ္း႐ိုက္ၿပီး ထိုးေတာ့သည္။ မွိန္း႐ိုးက ရွည္ေတာ့ လူကိုမထိပါ။ ငါးလိပ္ေက်ာက္ ေမာၿပီး ၿငိမ္ေနေတာ့မွာ ကိုေအာင္ထီက ဓားရွည္ႏွင့္ အၿမီးကို ဇက္ခနဲ ခုတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႀကီး ဖမ္းလာၿပီးေနာက္ ဖိုႀကီးကို အပ္တာေပါ့။ ဆန္းေခ်ာခ်စ္ႀကီး စားဖိုမွာ ႀကီးၾကပ္ေနတဲ့ အလွည့္နဲ႔ၾကံဳပါသည္။ ဒီမွာတင္ ဆန္းေခ်ာခ်စ္ႀကီးက ေႂကြးေၾကာ္ပါေတာ့သည္။

“ဒီ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႀကီးကို ေဖာ္ျမဴလာနည္းက်က် ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်က္ေကၽြးျပမယ္ကြ”

ဆန္းေခ်ာခ်စ္ႀကီးက ေဖာ္ျမဴလာနည္းက်က် လက္စြမ္းျပပါေတာ့သည္။

ဆားကို ၂ ဗူးထည့္၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ တဗူး၊ ဆႏြင္းက ဗူးဝက္၊ ဆီက ၃ ဗူး၊ က်န္တာ အေမႊးအႀကိဳင္နဲ႔ေပါ့။ ဆန္းေခ်ာခ်စ္ႀကီး သူ႔စိတ္ကူးရတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာနဲ႔ ပညာျပၿပီး ခ်က္ပါေတာ့သည္။

ဟင္းက်က္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ျမည္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ “လား ... လား” ငန္တူးၿပီး စပ္ကလည္း စပ္၊ ဆႏြင္းနံ႔ကလည္း စူးစူးဝါးဝါးနဲ႔။ ဒီမွာတင္ ဆန္းေခ်ာခ်စ္ႀကီး မ်က္လံုးျပဴးပါေတာ့သည္။ ၾကားဖူး နားဝရွိတဲ့သူေတြက အငံကို စုပ္တာ မီးေသြးခဲပဲဆိုၿပီးေတာ့ မီးေသြးခဲကို အဝတ္နဲ႔ထုတ္၊ ဟင္းအိုးထဲထည့္။ ဒါလည္းမရ။

ေနာက္ မန္က်ည္းသီးႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ေျဖ၊ ဒါလည္းမရ။ ေနာက္ထပ္ သၾကား ႏို႔ဆီဗူးတဗူးထည့္ ေဖာက္ျပန္တဲ့အရသာ လံုးဝေျဖလို႔ မရဘဲျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထင္းျဖတ္ၿပီးလို႔ ေမာေမာနဲ႔ ျပန္လာၾက။ ၁၀ နာရီေက်ာ္ၿပီ စားရိပ္သာကိုသြားေတာ့ ရိပ္သာကလည္း တံခါးေတြပိတ္ထား။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟင္းမက်က္ေသးလို႔တဲ့။

မသကၤာလို႔ ေနာက္ဘက္မီးဖိုဘက္ လွည့္သြား ၾကည့္ေတာ့ ေဖာ္ျမဴလာနည္းက်က် ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ကိစၥကို က်ိတ္ၿပီးရွင္းေနၾကတာကိုး။ ဘယ္လိုမွမေျပလည္တဲ့အဆံုး ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်ေကၽြးလိုက္ရတာေပါ့။ ဒီမွာတင္ ေဖာ္ျမဴလာရဲ႕အရသာကို ေလြးၾကရပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ေဖာ္ျမဴလာ ငါးလိပ္ေက်ာက္ဟင္းက ငန္ကလည္း ငန္၊ စပ္ကလည္း စပ္၊ ခ်ဥ္ကလည္း ခ်ဥ္၊ ခ်ဳိကလည္း ခ်ဳိ၊ ဆႏြင္းနံ႔ကလည္း ပိုလုိက္ေသး။ ဒီမွာတင္ ဆန္းေခ်ာခ်စ္ ကိုျမင့္ဦးသစ္ႀကီးကို ရဲေဘာ္ေတြ ဝိုင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးလိုက္ၾကတာ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကၽြန္းေပၚမွာေနခဲ့ရ သမွ်ကာလပတ္လံုး ကိုျမတ္ဦးသစ္ႀကီးတေယာက္ ဖိုႀကီးတာဝန္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျခဦးမလွည့္ဘဲ ျဖစ္သြားပါသဗ်ာ။

တိုက္ပြဲတပြဲ တိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ

တိုက္ပြဲတပြဲတိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရာမွာ ဘက္စံု ေထာင့္စံု၊ အေျခအေနစံု လိုအပ္ပါတယ္။ ကၽြန္းေပၚကေန တကယ္ပဲ ထြက္ေျပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါၿပီ။ တြဲေဖာ္တြဲဖက္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ အဓိကထဲက ကိုခ်စ္ေဆြ၊ ကိုအုန္းေမာ္တို႔နဲ႔ ေနအတူ၊ စားအတူ၊ သြားအတူ၊ အလုပ္အတူ သိပ္မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ တခါတေလလည္း ညဘက္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနေတာ့ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြက ေျခမမွန္ေတာ့ေသာ က်ေနာ့္ကို အျမင္လြဲၾကပါသည္။

က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေျဖရွင္းမလဲ။ က်ေနာ္ ကၽြန္းကထြက္ေျပးဖို႔ ေန႔မအား ညမအား လုပ္ေနရတာပါဗ်ာ။ ရဲေဘာ္တို႔ က်ေနာ့္ကို အထင္မလြဲၾကပါနဲ႔ဆိုၿပီး လူတကာကို လုိက္ၿပီးေျဖရွင္းလို႔ ရေကာင္းတဲ့ကိစၥမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အထင္လြဲ အထင္ေသးလည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ တေန႔ေတာ့ ရဲေဘာ္တို႔အားလံုး က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ေတြက ေျဖရွင္းေပးသြားမွာပါ။ ဒီလိုပဲ စိတ္ထဲက မွတ္ယူၿပီး ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့ရပါသည္။

က်ေနာ့္ဘဝခရီးၾကမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဤကဲ့သို႔ အထင္အျမင္လြဲမွားျခင္း ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သည္းခံၿပီး ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့ရသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ကာလတခုေရာက္မွပဲ လက္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေတြက အလုိလို ေျဖရွင္းလိုက္ၾကပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၉)

ေနာက္ ထူးျခားခ်က္တခုက က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က အေတြးအေခၚေရး၊ ႏုိင္ငံေရး အျမဲရွင္သန္ေနေအာင္ ကိုယ့္လူေတြကို ကုိယ္လုပ္ထားႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီမွာ ျပည္မနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေပမယ့္ တျခားေထာင္ေတြမွာလုိ အေဆာင္ တခုနဲ႔တခု တုိက္ခန္းတခုနဲ႔တခု အဆက္ျဖတ္ထားတဲ့ဟာမ်ဳိး လုပ္လို႔မရဘူး။ အျမဲတမ္း အလုပ္ထြက္ လုပ္ေနၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ အကုန္လုံးက တုိးလွ်ဳိေပါက္။ ေနာက္ပိုင္း ျခံစည္း႐ုိးေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး။

အဲဒီေတာ့ အဲလို အဆက္အသြယ္ သိပ္ေကာင္းေနတဲ့အခါက်ေတာ့ တဦးကိုတဦး အၾကံေပးႏုိင္တယ္၊ အားေပးႏုိင္တယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ရင္လည္း အကူအညီေပးႏုိင္တယ္။ တုိင္ပင္ညိႇႏႈိင္းႏုိင္တယ္။ အစည္းေဝးႀကီးေတြ က်င္းပႏုိင္တယ္။ ကလပ္စည္း အစည္းအေဝး မေျပာနဲ႔၊ စခန္းလုံးကြၽတ္ အစည္းအေဝး က်င္းပမလား၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရိကၡာလုံးကြၽတ္ အစည္းအေဝး က်င္းပမလား။ ကပဲြႀကီးေတြလုပ္မလား၊ ေဟာေျပာပဲြႀကီးေတြ လုပ္မလား၊ အားကစားပဲြႀကီးေတြ လုပ္မလား ဘာမဆုိလုပ္လို႔ ရတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အခမ္းအနားေတြမွာ လုပ္ခဲ့တယ္ဆုိလို႔ရွိလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တီးဝုိင္းေတြ အျပည့္အစုံနဲ႔။ တီးဝုိင္းမွာ ေလမႈတ္တဲ့ဘက္ကပဲ နည္းနည္း အားနည္းတယ္။ ေလမႈတ္တာေတာ့ ပေလြပဲရွိတာ။ ႀကိဳးတပ္ တူရိယာေတြမွာဆုိလွ်င္ တေယာ၊ ဒုံမင္း၊ မယ္ဒလင္၊ ဂီတာ၊ ေနာက္ ပတၱလား။ သားေရဘက္မွာဆုိရင္လည္း ေျခာက္လုံးပတ္၊ အုိးစည္ ဒုိးပတ္ အကုန္ရွိတယ္။ ေနာက္ ပါတီသီခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားသီခ်င္းေတြ၊ ကြၽန္းေပၚမွာ ထပ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ေနာက္ တိုက္ပဲြအတြင္းမွာ က်ဆုံးသြားတဲ့လူေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔အဲဒီမွာ တီးၾကမႈတ္ၾက၊ ကပဲြႀကီးေတြဆုိလွ်င္ ဟိန္းေနတာ ျပဇာတ္ေတြနဲ႔။

ဒီ ၅၃ ရက္ တုိက္ပဲြထဲမွာက်သြားတဲ့ ကိုသိန္းၾကည္တုိ႔၊ ကိုေမာင္ေမာင္စုိးတုိ႔ဆုိ သီခ်င္းေရးေကာင္းတဲ့လူေတြေပါ့။ အဲဒီ ၅၃ ရက္မွာက်သြားတဲ့ ကိုထြန္းဝင္းဆုိတာေတာ့ သူ႔လက္ဖ်ားမွာ အလကၤာလို႔ ဆုိရမေလာက္ေအာင္ အႏုပညာေျမာက္တဲ့ တူရိယာပစၥည္းေတြကို ဖန္တီးႏုိင္တဲ့လူ။ က်ေနာ္တုိ႔ တူရီယာဝုိင္းမွာ တူရီယာဝုိင္း ေခါင္းေဆာင္က ကိုလိႈင္တင္၊ ေနာက္ ကိုေတဇ၊ ကိုျမတ္ေဆြ၊ ကိုျမတ္ေသာင္း၊ ကိုဝင္း … အစရွိသူေတြ။ အင္မတန္ၿမိဳင္တဲ့ တူရီယာတီးဝုိင္းပါ။

အားကစားၿပိဳင္ပဲြေတြဆုိလို႔ရွိရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေထာင္ထဲမွာ ေဘာလီေဘာၿပိဳင္ပဲြ၊ ေဘာလုံးၿပိဳင္ပဲြ၊ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပဲြ၊ က်ားၿပိဳင္ပဲြ အကုန္ရွိတယ္။

ေနာက္တခါ သေဘာတရားေရး စာေစာင္ေတြ ျဖန္႔ၾကတာ။ ဒါလည္း အင္မတန္ စနစ္က်တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အထက္ကေျပာခဲ့သလိုပဲ ေရဒီယုိကေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သတင္းေတြ ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးေတြ ရတယ္။ အဲဒါေတြ ကူးတယ္။ ကူးၿပီး စာအုပ္ထုတ္ၾကတယ္။ ေနာက္တခါ အခါႀကီးရက္ႀကီး၊ ေန႔ႀကီးေတြမွာ မဂၢဇင္းေတြ ထုတ္တယ္။

စာအုပ္က ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲဆုိေတာ့ ႏုိ႔ဆီဗူးပက္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က ေကာ္နဲ႔ကပ္ၿပီးေတာ့ စာရြက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ။ ထမင္းလုံးကို ေကာ္တုိက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ပိတ္သားခံၿပီး ထမင္းလုံးကို ေကာ္တုိက္၊ ၿပီးလို႔ရွိရင္ အဲဒီ ႏုိ႔ဆီဗူး အပတ္ကေလးေတြ ကို ထိပ္ကေလးေတြ လိုက္ဆက္ယူတာ။ ႏုိ႔ဆီဗူးပတ္ ၂ ခုဆုိလို႔ရွိရင္ စာအုပ္ငယ္ငယ္၊ ၃ ခုဆုိရင္ နည္းနည္း ပိုႀကီးတာေပါ့။ ေနာက္တခါ ဘိလပ္ေျမအိတ္ အခြံေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒါ စာအုပ္လုပ္တယ္။

အဲ … ေရးတာကေတာ့ ကေလာင္နဲ႔ေရးတာ။ ကေလာင္က အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ ႐ုိး႐ုိးသံျပားက အစ ေၾကးျပားပါမယ္၊ ေဆးပုလင္း ျဖတ္တဲ့လႊကို ကေလာင္လိုေသြးထားတာ၊ အင္မတန္ လက္ရာေျမာက္တယ္။ ေနာက္တခါ ေဆးသြင္းတဲ့ Drip သြင္းတဲ့ အခါမွာသုံးတဲ့ ပုလင္းထဲကို ထုိးစုိက္တဲ့ အပ္အတုတ္ကိုျဖတ္ၿပီးေတာ့ ထိပ္က နည္းနည္းေလးခဲြၿပီး လုပ္ထားတာ။ အဲဒါ အေကာင္းဆုံးပဲ။ မင္က အမ်ားဆုံးကေတာ့ သရက္ပင္အေခါက္နဲ႔ သံေခ်းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ အင္မတန္မွ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။

အဲဒီလို ႏုိင္ငံေရးရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ႏုိင္တဲ့အတြက္ တုိက္ပဲြဝင္တဲ့လူေတြေရာ၊ အျပင္ဘက္က လူေတြေရာ အင္မတန္ တက္ႂကြေနၿပီးေတာ့ တုိက္ပဲြကို အစကေန အဆုံးအထိ အလံတလူလူနဲ႔ သီခ်င္းေတြ တဟိန္းဟိန္းနဲ႔ သယ္ေဆာင္သြားႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလို က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အက်ဥ္းစခန္းထဲမွာ၊ အဖဲြ႔အစည္း အသီးသီးၾကားမွာ၊ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ေခါင္းေတြထဲမွာ အေတြးအေခၚေရးအရ၊ ႏုိင္ငံေရးအရ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးေတြ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ မွတ္ေလာက္သားေလာက္တဲ့ ထူးထူးျခားျခား အျဖစ္အပ်က္တခုနဲ႔ ၾကံဳရတယ္ဗ်။ အေတာ္ေတာ့ မေမ့ႏုိင္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တခု။

အဲဒါက တေန႔၊ ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ၂ နာရီေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ႕အိပ္ေဆာင္ထဲမွာ ထုိင္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလွတစင္း ဒီကြၽန္းဘက္ကို လာေနတယ္ဆုိတဲ့သတင္း က်န္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြက ေျပာလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေတြထဲကို ေရာက္လာေရာ။ က်ေနာ္လည္း “ဟာ!” သိပ္အံ့ၾသသြားၿပီးေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားၿပီး ေလွလာေနတဲ့ဘက္ကို က်ေနာ္တုိ႔ အကုန္ေျပးထြက္သြားၾကတာ။

အဲဒါ အေဆာင္ေတြတုိင္းက လူေတြအကုန္လုံး ေျပးထြက္တာပဲ။ တေယာက္မွေတာင္ မက်န္ဘူးထင္တယ္။ အဖုိးႀကီးေတြလည္း လိုက္လာတယ္။ ဆရာ ရာဂ်မ္တုိ႔၊ ေလထီး ဗုိလ္အုန္းေမာင္တုိ႔ သူတုိ႔လည္း လုိက္လာတယ္။ ဦးေလး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔၊ ဦးျမသန္းတုိ႔လည္း လုိက္လာတယ္။ က်န္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းက လူေတြ၊ က်န္တဲ့အေဆာင္က လူေတြလည္း အကုန္လုံး ထြက္လာၾကတာပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္ေျပာခ်င္တာ တခုရွိတယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကြၽန္းကိုပို႔ၿပီး ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္တုိ႔က သူမ်ားေတြမသိမွာ သိပ္စိုးတယ္။ တကယ္လည္း ဒီစစ္အစိုးရဟာ ကမၻာနဲ႔ေရာ၊ ျပည္တြင္းက လူထုနဲ႔ေရာ အဆက္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီထဲမွာ ကပ္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေနတာ။ အဲဒါကို က်ေနာ္တုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔သတင္းကို အျပင္ကို သိပ္ပို႔ေစခ်င္တာ၊ ေရာက္ေစခ်င္တာ။ အဲဒါကို စာေရး၊ စာကိုပုလင္းထဲမွာထည့္ ပုလင္းကိုပိတ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲပစ္တာမ်ဳိးေတာင္ စဥ္းစားဖူး လုပ္ၾကဖူးေသးတယ္။

အဲဒါ တခါတခါဆုိလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ကြၽန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးေတြ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးေတြက ေန႔ဘက္ဆုိလွ်င္ မီးခုိးေတြ တန္းလို႔၊ မီးခုိးတလူလူနဲ႔ သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ျမင္ေနရတာ တျဖည္းတျဖည္း ေဝးေဝး ေဝးေဝးၿပီး ေပ်ာက္သြားတာ။ ညဆုိလို႔ရွိရင္မီးေတြထိန္လုိ႔ တရိပ္ရိပ္သြားေနတာ။ တခါကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မႏၱေလးက သႀကၤန္အလွျပကားႀကီးတစင္း ျဖတ္သြားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။

သူတုိ႔ကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ အက်ယ္ႀကီးမွာ မုိးေကာင္ကင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးနဲ႔ ျဖတ္သြားၾကတာေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ပင္လယ္ဝန္းရံထားတဲ့ အခ်ဳပ္စခန္းတခုထဲမွာ အပိတ္အေႏွာင္ခံေနရတာ။ တကယ္ကို အဲဒီသေဘၤာႀကီးေတြ ျဖတ္သြားတာၾကည့္ရတာ လြမ္းစရာႀကီးပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အညာမွာ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းထိုင္ၿပီးေတာ့ သေဘၤာႀကီးေတြျဖတ္သြားရင္ လြမ္းရတာထက္ အဲဒီထက္ေတာင္ပိုၿပီး လြမ္းစရာ ေကာင္းေသးတယ္။

အဲဒီေတာ့ အခုဒီမွာ ေလွတစင္းေရာက္လာၿပီ၊ လူစိမ္းေတြလာေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အုိ … က်ေနာ္တို႔ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စား၊ စိတ္လႈပ္ရွားၾကတာ၊ အင္မတန္လည္း တက္ႂကြၾကတာ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုကိုးကြၽန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခဘက္ကို တန္းေျပးၾကတာပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေရတပ္ေတြ၊ ေထာင္အမႈထမ္းေတြက ေရာက္ေနၾကၿပီ။ သူတုိ႔က အကုန္လုံး အေျခအေနသိၿပီးသား။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔က လက္နက္ေတြကုိယ္စီနဲ႔ စစ္တုိက္ပဲြတပဲြလို ေနရာယူၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာ။ အဲဒီေတာ့က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ၁၄ မုိင္ေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကိုကိုးေလးကြၽန္း ရွိတယ္။ ကိုကိုးေလးကြၽန္း ဆုိတာလည္း သိပ္ေတာ့ မေသးဘူး။ သူ႔အရွည္က ၃-၄ မုိင္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ ကိုကိုးေလးကြၽန္းဘက္ကေန ၿပီးေတာ့ ေလွလိုလို၊ ေဖာင္လိုလိုတစင္း က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ကို လာေနတာလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ေပါ့ေလ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Saturday, December 19, 2009

ျခင္သံုးေကာင္ နဲ႔ က်ေနာ္ (ေမာင္ေတာ္ရွင္ခ်စ္)

ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ အနားမွာ တဝီဝီလာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို။ သိပ္မုန္းဖို႔၊ သိပ္ေဒါသထြက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့့ ေကာင္ေတြဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာတာက ကိုက္ရင္လည္း ကိုက္ပလိုက္။ ဘာလဲ တဝီဝီနဲ႔။ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ေၾကာ္ျငာေနသလို၊ “ဟင္း … ကိုက္ပလိုက္မယ္ေနာ္၊ ကိုက္ပလိုက္မယ္ေနာ္ …”လို႔ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေနသလို။

လာကိုက္လိုက္ေတာ့ အေကာင္အထည္ ျမင္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူလ်င္ သူစား၊ ကိုယ္လ်င္ ကိုယ္စား၊ သူတင္ ကိုယ္တင္ ရွိေသးတာေပါ့။ အခုဟာက လာမကိုက္ေသးဘဲ ဟန္ေရးျပေနတာ ဆိုးတယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ့အခန္းက သိပ္အက်ယ္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုင္ရွင္ကလည္း သေဘာေကာင္းစြာ သံဇကာေတြ တပ္ေပးထားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ တဝီဝီအသံကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ တံခါး အဖြင့္၊ အပိတ္လုပ္တိုင္း သတိထားၿပီး အလွ်င္အျမန္ အဖြင့္အပိတ္ လုပ္တာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီသေကာင့္သားေတြက အရမ္းလ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ သတိထားတဲ့ၾကားက မရရေအာင္ကို တိုးဝင္လာႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္က အိပ္ခါနီး မီးမပိတ္ခင္ အခန္းတခုလံုးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္စစ္၊ တဝီဝီအသံကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္၊ ေတြ႔တာနဲ႔ အျပတ္ရွင္း၊ အဲဒီလို အဆင့္လိုက္ စီမံကိန္းနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ၿပီဆိုမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မီးပိတ္၊ အိပ္ေတာ့တာ။

အဲဒီ ညကေတာ့ဗ်ာ … အေတာ့္ကို ဆိုးပါတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္ပဲ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အေတြးေတြကလည္း ကာလသံုးပါး လွည့္ပတ္လို႔ေပါ့။ စိတ္က အိပ္ခ်င္ေနၿပီ၊ အိပ္ဖို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အတိအက် ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား၊ အိပ္မက္ကလည္း မက္ခ်င္ေနၿပီ။ တခါတခါ အိပ္မက္ေတြက အရမ္းလွေတာ့ က်ေနာ္က အိပ္မက္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေလ့ရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ မ်က္ေစ့က အလိုက္မသိစြာ မအိပ္ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွကို မအိပ္ဘူး။ က်ေနာ္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ အိပ္မက္မက္သလုိလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္ေဆာင္ေနရတယ္။ မရပါဘူး၊ တခါျပန္ထ၊ ေရေသာက္၊ အိမ္သာတက္၊ ေဆးလိပ္တလိပ္ကုန္ေအာင္ ေသာက္၊ ျပန္အိပ္၊ ဟိုလွိမ့္၊ ဒီလွိမ့္၊ ေမွာက္လိုက္၊ လွန္လိုက္၊ ေစာင္းလိုက္။ အိပ္ယာေပၚေရာက္တာ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ သြားၿပီ။ မ်က္လံုးနဲ႔ စိတ္နဲ႔ အခုထက္ထိ ညႇိလို႔ မရေသးဘူး။ တခါ ျပန္ထ၊ အခုန အစီအစဥ္အတိုင္း ျပန္လုပ္။ ျပန္ညႇိ။

အဲ … အဲဒီအခ်ိန္မွာ စေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ စဥ္းစားၾကည့္၊ က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚေရာက္တာ ၾကာလွၿပီ၊ ပထမတုန္းက ဘာသံမွ မၾကားရဘဲနဲ႔၊ ခုမွ … ။

“ဝီ … ဝီ … ဝီ … ဝီ”

ေပၿပီးေနပလိုက္တယ္။ နားထဲထိ တိုးဝင္ေတာ့မလို။ ဟိုဖက္လွည့္၊ လက္နဲ႔ ရမ္း၊ အိပ္စမ္းကြာ။

“ဝီ … ဝီ … ဝီ … ဝီ”

အသံပိုက်ယ္လာတယ္။ အေရအတြက္ ပိုမ်ားလာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဝုန္းခနဲ ထထိုင္၊ မီးခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ဖြင့္၊ နားစြင့္။

ေဟာ … ေပ်ာက္သြားတယ္။ အသံ ၿငိမ္သြားတယ္။

ဒီလိုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဘာရလိမ့္မလဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕စီမံကိန္းေတြအဆင့္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေတာ့တာေပါ့။ ေတြ႔ၿပီ … တေကာင္။ သူမ်ားအခန္းေတြက အသံၾကားမွာစိုးလို႔ လက္ဝါးနဲ႔ မ႐ိုက္ရဲဘူး။ အနားအသာ ကပ္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ဖိသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား။ လ်င္လိုက္တဲ့ ေကာင္။ ဝီခနဲ အသံျပဳၿပီး ပ်ံေျပးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မ်က္လံုးကို ေတာင္ပံတက္ၿပီး လိုက္တာေပါ့။ Survival Course တက္ထားတဲ့ေကာင္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

က်ေနာ္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာ သြားနားေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အသာထိုင္ၿပီး ဒီေကာင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ထပ်ံတာနဲ႔ လိုက္ဖို႔အဆင္သင့္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္တေကာင္ ထပ္လာတာပဲ။ စစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုျဖစ္သြားၿပီ။ နားေနတဲ့အေကာင္ကို တခ်က္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္၊ ဒုတိယ စစ္မ်က္ႏွာကို ရင္ဆိုင္။

ေဟာ … နားၿပီ။ မီတယ္၊ ကဲ …

“ေထာက္”

လက္ညႇိဳးနဲ႔ထိမိတဲ့ အုတ္နံရံေတာင္ ေဆးနည္းနည္း ကြာသြားတယ္။

ဒီေကာင္ကလည္း သင္တန္းဆင္းပဲ။ ပထမအေကာင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ သြားနားတယ္။ ပထမ အေကာင္ကလည္း အဲ့ဒီ ေနရာက မေရႊ႕ဘူး။ အသာအယာထိုင္ ျငင္ျငင္သာသာ လႈပ္ရွားၿပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ မီးညႇိေသာက္၊ မ်က္လံုးက မခြာတမ္း။

ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ တဝက္ေလာက္အေရာက္ ျခံဳခိုအတိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒီတခါ ဘာသံမွ မၾကားရဘဲနဲ႔ လည္ပင္းမွာ စူးခနဲ ျဖစ္သြားတာ။ က်င့္သားရေနတဲ့လက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျမာက္တက္သြားတယ္။

“ျဖတ္”

“ဝီ … … ဝီ … …”

ေဒါသေတြ ပစၥိဖိတ္သမုဒၵရာမွာ လႈိင္းထသြားတယ္။

လြဲတယ္ဗ်ာ။ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ လည္ပင္းသာ နာသြားတယ္။

ေရွ႕မွာ … ထပ္လိုက္ … ထပ္႐ိုက္ … ထပ္လြဲ … လိုက္ … လိုက္ … လိုက္ …

ဟား … ဒီေကာင္ေတြ သင္တန္းတခုတည္း ဆင္းထားတာဗ်။ သံုးေကာင္သား မလွမ္းမကမ္းေလး နားေနေလရဲ႕။

ကဲ … လႈိင္းေတြကို နည္းနည္းၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၊ ဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ မရဘူးဆိုတာ အေတြ႔အၾကံဳအရ သိေနတယ္။ သတိထား၊ အသက္မွန္မွန္႐ႈ၊ အေၾကာေတြ ေလ်ာ့ထား၊ အာ႐ံုကို စုစည္း၊ မ်က္ေတာင္ မခတ္မိေစနဲ႔။

စၿပီ …။ တေကာင္ … လုိက္ထား။

အဲဒီေကာင္ကို မ်က္ေျချပတ္သြားလို႔ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ အခုမွ တကယ့္ပြဲ။ ဘာရမလဲဗ်ာ။ မိုးလင္းသြားပေလ့ေစ။

ပထမဆံုး ေနာက္ထပ္ ျခံဳခိုအတိုက္မခံရေအာင္ ဝင္လာႏိုင္တယ္လို႔ထင္ရတဲ့ အေပါက္ေတြ အကုန္ ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚအက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ေနရာပိုေပးၿပီး မွ်ားလုိက္တာေလ။ လာၾကစမ္း … …

လာတယ္ … ႐ိုက္တယ္ … လြဲတယ္ … နားၿပီ … ဖိတယ္ … လြဲတယ္ … ဟိုမွာ တေကာင္ … ေတာက္တယ္ … လြဲတယ္။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားမွန္း မသိဘူး။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း သတၱိေၾကာင္ေတြ။ က်ေနာ္ တကယ္လုပ္မွန္းသိေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္သြားနားမွန္း မသိဘူး။ ဘာသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။

ေဟာ … ခုမွပဲ၊ ညႇိေနတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ေစ့ တည့္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခဏထိုင္နားလိုက္တာ ငိုက္က်လာတယ္။ ေဟး … ေတာင့္ထားဦး။ မိုးလင္းခ်င္လင္းပေစ၊ တေရးမွ မအိပ္ရရင္ ေနပေလ့ေစ၊ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတာ့ စာရင္းရွင္းမွ ျဖစ္မယ္။

အား … မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဗ်ဴဟာေျပာင္းရေတာ့မယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ဒီည ေပးေကြၽးလိုက္ေတာ့မယ္။ မနက္က်ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပ်ံဖို႔ေနေနသာသာ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီက်မွ အသာေကာက္စားလိုက္ … အိုေကပဲေပါ့။

ကဲ … ဘာတူညီမႈရထားတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ေစ့ရဲ႕လုပ္ငန္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္။

*****

အျပင္မွာ အေတာ္ဆူညံလာမွ မ်က္ေစ့ပြင့္တယ္။ ပြင့္ပြင့္ခ်င္း ဟိုေကာင္ သံုးေကာင္ကို သတိရလိုက္တာပဲ။ ခ်က္ခ်င္း လူးလဲထ၊ စီမံကိန္းအဆင့္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့ …

ဟား … ဟား … ဟား … က်ေနာ္ မေျပာဘူးလား။

ေဖာင္းကားမည္းနက္ေနတဲ့ ဗိုက္ေတြကို မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ၿပီး နံရံေပၚမွာ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေနၾကေလရဲ႕။ သင္တန္းက သင္ေပးလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာကို ဒီေကာင္ေတြ မလိုက္နာႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ နင္းကန္ စားထားတယ္ေလဗ်ာ။

လာ … တေကာင္ … “ဇြိ” …

ေနာက္တေကာင္ ... “ဇြိ” …

လြယ္လိုက္တာဗ်ာ။

ညကကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေတာင္ ျပန္ႏွေမ်ာမိေသး။ အေစာႀကီးကတည္းက ဒီဗ်ဴဟာကို က်င့္သံုးလိုက္ရမွာ။ က်ေနာ္ကိုက ညံ့တာပါ။ ။

သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု - အင္တာနက္

ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ဒီမိုကေရစီ (ကာတြန္း ေစာငို)


Friday, December 18, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၈)

ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ၫႊန္ျပရာ ပင္လယ္ဘက္သို႔ က်ေနာ္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာ ပင္လယ္ႀကီးမွာ ျမဴႏွင္းမ်ား ေဝ့ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ ဖထီးမန္း ၫႊန္ျပသည့္ ထိုေန႔မနက္ကျမင္ကြင္းကို ယေန႔အထိ က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးသည္။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို က်ေနာ္ရပ္၍ ၾကည့္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲတြင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းလိုက္သည္။ ကမ္းေျခေရာက္ၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲရေတာ့မည္။ က်ေနာ္ အလြန္ေပ်ာ္လာပါသည္။ စိတ္မွာလည္း ရႊင္လန္းေပါ့ပါးေနပါသည္။

က်ေနာ္ေရာက္ေနေသာ ကုန္းေၾကာကေလးမွာ ႀကိမ္ဆူး၊ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား ထူထပ္ စြာရွိေနသျဖင့္ ဖထီးမန္းသည္ ႀကိမ္ခါးဖူးကို သူ႔ ဓားရွည္ႀကီးျဖင့္ ခုတ္ပါသည္။ ႀကိမ္ခါးဖူး ေလးငါးဆယ္ေခ်ာင္းရမွ က်ေနာ္ တို႔ေတာင္ေျခသို႔ ဆင္းလာၾကပါသည္။ ဖထီးမန္းယူလာေသာ ႀကိမ္းခါးဖူးကို ေတာင္ေျခတြင္ မီးေမႊးၿပီးဖုတ္သည္။ ႀကိမ္ခါးဖူး က်က္ေတာ့မွ သူခြာစားပါသည္။ သူက ေျပာလိုက္ေသးသည္။

“ႀကိမ္ခါးဖူး ခါးသက္သက္ ဆိမ့္ၿပီး စားလို႔ေကာင္းတယ္၊ ခင္ဗ်ားလည္း ခြာစား”

က်ေနာ့္ကို ႀကိမ္ခါးဖူးတခု ေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ တာဇံဓားေျမႇာင္ႏွင့္ ခြာစားပါသည္။ စားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္က သူ႔အစီအစဥ္ကို ဆက္၍ရွင္းျပပါသည္။

“ရိကၡာကေတာ့ လိပ္သားက်ပ္တိုက္ေျခာက္ ၿပီးေတာ့ ကစြန္းဥ၊ ေရကေတာ့ ပံုးလုပ္ၿပီးၿပီ။ ေရခ်ိဳထည့္ၿပီး အဖံုးနဲ႔ျပန္ဖံုးထားမယ္။ ေရပံုးအတြက္ မန္းဝင္းျမင့္ကို လုပ္ခိုင္းထားတယ္”

“ဖထီး မန္းဝင္းျမင့္ကို မေဆြးေႏြးၾကည့္ဘူးလား” က်ေနာ္ ေမးပါသည္။

“က်ေနာ္ သူ႔ကို ေဆြးေႏြးၾကည့္တယ္၊ သူကေတာ့ မလုိက္ရဲဘူးတဲ့၊ ဒီေလာက္အထိ မစြန္႔စားရဲဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တာကို ေဘးကေန ဝိုင္းကူလုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီည လိပ္ေသာင္ကိုသြားမယ္၊ လိပ္ကိုဖမ္းၿပီး အသားက်ပ္တိုက္ေျခာက္ လုပ္မယ္၊ က်ေနာ္တို႔ လူခ်င္းခြဲၿပီး ျပန္ဝင္မယ္”

လိပ္ေသာင္ကို ဦးဆံုးစြန္႔၍ သြားခဲ့သူမ်ား

က်ေနာ္တို႔ လူခ်င္းခြဲၿပီး ဝင္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ မိုးခ်ဳပ္စီစဥ္ထားေသာအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ၁၂ ေဆာင္၏ အေနာက္ဘက္ မလြယ္ေပါက္မွ အသာေလးလွ်ဳိၿပီး ထြက္ခဲ့ပါသည္။ အျပင္တြင္ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ ေစာင့္ေနသည္။

လဆုတ္ရက္မို႔ ၾကယ္ေရာင္ကိုပဲအားျပဳၿပီး ကုန္းေၾကာေလးကိုေက်ာ္ၿပီး အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခသို႔ ဦးတည္ထြက္လာသည္။ အိမ္လြတ္ အိမ္ေဟာင္းေတြေရာက္မွ ေဘာလံုးကြင္းကိုျဖတ္ၿပီး ေျမာက္ဘက္သို႔ ဦးလွည့္သည္။ ေဘာလံုးကြင္းကိုျဖတ္ရာတြင္ ဟင္းလင္းျပင္မို႔ ၾကယ္မ်ား၏ အလင္းေရာင္ျမင္ကြင္းမွာ ရွင္းလွပါသည္။ ေဘာလံုးကြင္းကိုလြန္ၿပီး အုန္းေတာသို႔ဝင္လိုက္ရာ အေမွာင္အားနည္းနည္း ပိုလာပါသည္။

နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ရာ ဗိုလ္တင့္တယ္တို႔ မလညပ ေတာင္ယာ ေရာက္လာသည္။ ေတာင္ယာကိုလြန္ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲသို႔ေရာက္လာ၍ ပိုၿပီးေမွာင္လာပါသည္။ လိပ္ေသာင္ဘက္သို႔သြားသည့္ ေတာလမ္းကို ၾကယ္ေရာင္ကိုအားျပဳလွ်က္ ၂ ေယာက္သား စမ္းစမ္းႏွင့္လာခဲ့ၾကသည္။ တနာရီေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရာ လိပ္ေသာင္ကမ္းေျခကို ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

လိပ္ေသာင္ကို ေတာစပ္အတိုင္း ေတာရိပ္ခိုၿပီး ေျမာက္ဘက္သို႔ ဆက္သြားသည္။ ပင္လယ္ေလကလည္း တဝူးဝူး တိုက္ခတ္ေနသည္။ လႈိင္းေတြကလည္း ေသာင္ေျခကို တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ေျပးေျပး႐ိုက္ေနသည္။ ကမ္းစပ္ေသာင္ေျခရွိ အုန္းပင္တန္းႀကီးကလည္း ပင္လယ္ေလတိုက္သည့္အတြက္ တဝူးဝူး အသံေပးၿပီး ပံုသ႑ာန္မ်ဳိးစံုႏွင့္ ယိမ္းထိုးကေနၾကသည္။ ဤ လိပ္ေသာင္ကို ပထမဆံုး စြန္႔စားၿပီးေရာက္ခဲ့သည္မွာ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ၂ ဦးျဖစ္ပါသည္။

လိပ္ေသာင္ႀကီးတခုလံုးမွာ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ထဲ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လာရာ ပင္လယ္ ဒီေရတက္လာလို႔ ေရျပည့္ခ်ိန္အေရာက္မွ ပင္လယ္လိပ္ႀကီးေတြက တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ မနည္းပါ။ အေကာင္ ၄၀ ေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္။

ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ စေကာဝိုင္းထက္အရြယ္ႀကီးေသာ ပင္လယ္လိပ္ႀကီး ၃ ေကာင္ကို ပက္လက္လွန္ၿပီး ေရွ႕လက္ ဂ်ဳိင္းကေနကိုင္ၿပီးေတာ့ ေတာစပ္ဘက္ ဘီးစပ္ေတာႏွင့္ ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံၾကားသို႔ ဆြဲသြင္းထားလိုက္သည္။

ပင္လယ္ထဲသို႔ျပန္ဆင္းေတာ့မည့္ လိပ္ႀကီးတေကာင္ကို က်ေနာ္ တက္စီးၾကည့္သည္။ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ တက္စီးသည္မွာ ဘာမွျပႆနာမရွိပါ။ ကမ္းေျခေရစပ္သို႔ သူ႔နဂိုဆင္းျမဲအတိုင္း တေရြ႕ေရြ႕ ဆင္းသြားပါသည္။ ေရထဲအေတာ္ေလးေရာက္မွ သူ႔ေက်ာကုန္းေပၚက ဆင္းလိုက္ပါသည္။

ပင္လယ္လိပ္၏ ေရွ႕လက္မွာ ေတာင္ဆုပ္နီးပါးရွိသည္။ ေနာက္လက္မွာေတာ့ တမိုက္ေလာက္ရွိသည္။ အၿမီးက ၄ လက္မ ေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္။ ေခါင္းကေတာ့ ပံုမွန္အုန္းသီး ခပ္ႀကီးႀကီးအရြယ္ေလာက္ ရွိပါသည္။

လိပ္တေကာင္ကို အတြင္းပိုင္း ခ်ဳံနက္နက္သို႔ဆြဲသြင္းၿပီး ေရွ႕လက္ကိုခုတ္ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းကို ျဖတ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာကုန္းအခြံႏွင့္ ရင္ဘတ္အခြံစပ္တြင္ က်ေနာ့္ တာဇံဓားေျမႇာင္ကို ထိုးသြင္းၿပီး ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။

လိပ္ႀကီး၏ဗိုက္ထဲမွ ေက်ာက္ဒိုး အရြယ္ ဝါဝင္းေနေသာ ဥသိမ္မ်ား အျပည့္ရွိေနသည္။ ဥေတြကို အရင္ထုတ္ၿပီးေတာ့မွ အသဲေတြ၊ အူေတြထုတ္ အုန္းလက္ကိုခုတ္ၿပီး အခင္းလုပ္၊ အသားေတြ လွီးထုတ္ၿပီး ၎အုန္းလက္ခင္းေပၚမွာ ပံုပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သဲတြင္းတူးၿပီး အခြံ၊ အ႐ိုးေတြျမႇဳပ္ လက္စေဖ်ာက္ပစ္ပါသည္။

အသည္းႏွင့္ ဥေတြသာ ယူပါသည္။ အူမႀကီးႏွင့္အူကို မယူပါ။ ၿပီးေတာ့ အသား တေယာက္ တထမ္းလြယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ က်န္တဲ့လိပ္ႀကီး ၂ ေကာင္ကေတာ့ ခ်ဳံထဲမွာပဲ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။

လိပ္ေသာင္အတိုင္းျပန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ လိပ္ေသာင္လြန္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာရာ ကမ္းေျခႏွင့္ေဝးသည့္ အေနာက္ပိုင္းေတာထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ေလးတိုင္စင္တခုကို လုပ္လိုက္သည္။ အုန္းလက္ကို ထူထူခင္း၊ လက္ဝါးတံုးႀကီးေလာက္ရွိသည့္ လိပ္သားတံုးႀကီးေတြကိုပံု အေပၚဘက္ကေန အုန္းလက္ထူထူ ျပန္အုပ္၊ ေအာက္ကေန မီးက်ီခဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ က်ပ္တိုက္သည္။

ဒီေန႔အဖို႔ကေတာ့ ပါလာသည့္ မန္းဝင္းျမင့္ ႐ိုက္ေပးလိုက္သည့္ လက္လုပ္ပံုးကေလးႏွင့္ အသည္းေတြ၊ လိပ္ဥေတြ ျပဳတ္၊ ဆားငန္ရည္ နည္းနည္းထည့္ တေန႔လံုး ဆာလိုက္ လိပ္ဥ လိပ္သားစား၊ အုန္းရည္ေသာက္ ပင္လယ္လိပ္အသည္းမွာ တပိႆာနီးပါးရွိရာ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ စားလို႔ကုန္မလဲ။

ရဲေဘာ္ေတြဖို႔ အင္မတန္ေကာင္းမြန္သည့္ အမြန္အျမတ္ အစာေလးကို ေကၽြးခ်င္လွပါသည္။ ေစတနာ ထက္သန္လွေသာ္လည္း ေကၽြးလို႔ေတာ့ မေကၽြးရက္ မေကၽြးရဲပါ။ လိပ္ဥႏွင့္ လိပ္သည္းေကၽြးလိုက္ၿပီး အသားက်ေတာ့ ဘယ္မွာလဲဆိုတာ ျပႆနာႀကီးပါ။

အသားက ေအာက္ကေရာ အေပၚကေရာ အုန္းလက္ထူထူခင္း ထူထူလုပ္ထားေတာ့ အသားဟာ အပူေငြ႔နဲ႔ ေပါင္းထားသလိုျဖစ္ၿပီး အရည္ေတြက စစ္ၿပီးသြားပါသည္။ အသားေတြက က်က္လည္း က်က္၊ ေျခာက္လည္း ေျခာက္၊ စားလို႔လည္းေကာင္း ပါသည္။ ေရေငြ႔ေျခာက္ေတာ့ အၾကာႀကီးလည္းထားလို႔ ျဖစ္သြားပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္လိုမွစားမကုန္ေသာ အသည္းႏွင့္ ဥသိမ္ေတြကို ေစာေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မန္းဝင္းျမင့္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေပးၿပီး တိုုးတိုးတိတ္တိတ္ စားခိုင္းပါသည္။

က်န္တဲ့ခ်ဳံထဲမွာ ပက္လက္လွန္ထားခဲ့ေသာ လိပ္ ၂ ေကာင္ျပႆနာကေတာ့ တြဲေဖာ္တြဲဖက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ကိုအုန္းေမာ္ႀကီးႏွင့္ ကိုခ်စ္ေဆြႀကီးကို လက္တို႔လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လူငယ္တသိုက္ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး လိပ္ေသာင္ကို ထြက္လိုက္လာပါေတာ့သည္။ လိပ္ေသာင္ေရာက္ေတာ့ ပက္လက္လွန္ထားလို႔ ရက္ကန္ရက္ကန္ျဖစ္ေနေသာ လိပ္ႀကီး ၂ ေကာင္ကို တာဇံတသိုက္က ဝိုင္းကိုင္လိုက္တာ ေျခရာလက္ရာ ေပ်ာက္သြားပါေရာ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၈)

အဲဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ကို ျပန္မလႊတ္တာလည္းသိေရာ က်ေနာ္တို႔က ေနာက္တေန႔မွာ တခါတည္း ေထာင္ေပါက္ဝမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဆီကိုလည္း ရာဇသံေတြ ေပးတယ္။ ဒီလူေတြကို လႊတ္ေပး၊ လႊတ္မေပးရင္ တုိက္ပဲြႀကီးတခု ဆင္ရလိမ့္မယ္လို႔ အာဏာပိုင္ေတြကို ရာဇသံေပးတယ္။ အဲဒီဟာနဲ႔ တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔က တုိက္ပဲြအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အဖဲြ႔အစည္းအတြင္း မွာေရာ၊ ရိကၡာ႐ုံအတြင္းမွာေရာ၊ က်န္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြနဲ႔ေရာ ညိႇႏႈိင္းတုိင္ပင္ၾကတယ္။

ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြဟာ ခုနကဖမ္းထားတဲ့ ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စိုးကို ျပန္လႊတ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ထဲမွာက တုိက္ပဲြအတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က က်သြားၿပီ။ ဆုံးျဖတ္ၿပီးတယ္လို႔ သိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ က်ေနာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေလထီးဗုိလ္အုန္းေမာင္တုိ႔၊ ဆရာရာဂ်မ္တုိ႔ဆီကိုသြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔လည္း တုိက္ပဲြထဲပါ ပါရေစလို႔ အလွ်ဳိလွ်ဳိ သြားၿပီးတင္ျပၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔မွာ ကိုကိုးကြၽန္းရဲ႕ အေျခခံအက်ဆုံး ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ေပၚလစီကို ဆန္႔က်င္တုိက္ခုိက္တဲ့ ၅၃ ရက္ အစာငတ္ခံတုိက္ပဲြႀကီးကို စတင္ခဲ့ၾကတယ္။


ဧည္သည္ေတြ ေရာက္လာ

အဲဒီ ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔ကစခဲ့တဲ့ တုိက္ပဲြဟာ ဇူလိုင္လ ၃၁ ရက္ေန႔က်မွၿပီးေတာ့ ဒီတုိက္ပဲြကို ‘၅၃ ရက္ တုိက္ပဲြ’ လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တယ္။ ဒီတုိက္ပဲြဟာ အျခားတုိက္ပဲြေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ေတြရွိတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ အေျခခံအက်ဆုံး ေပၚလစီကို တုိက္တာ။ ဒီကြၽန္းမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထသာ အလုပ္မခုိင္းဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီကြၽန္းကို ထားစရာ အေၾကာင္းကို မရွိဘူး။ ပိုက္ဆံလည္း ကုန္၊ စရိတ္လည္း ကုန္၊ နာမည္လည္းပ်က္တဲ့ အလုပ္။ ဒီ ကိုယ္ထူကိုယ္ထသာ မရွိဘူးဆုိရင္ ဘာမွကို အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ဘူး။ သိပ္အေျခခံက်တဲ့ ေပၚလစီျဖစ္တယ္။

အဲဒါ အေျခခံက်တဲ့ ေပၚလစီျဖစ္တဲ့အတြက္ အုပ္စုိးသူေတြ အာဏာပုိင္ေတြကလည္း ဒါကို အေသအလဲ ကာကြယ္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ သိထားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဲလိုပဲ နားလည္ၿပီးသား။ ေနာက္ ျပည္မနဲ႔၊ ကမၻာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတယ္။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းအတြင္းမွာ ညီၫြတ္ေရးေတြ သိပ္မေကာင္းဘူး။ အဖဲြ႔အစည္း တခုနဲ႔တခုအၾကားမွာလည္း နည္းနည္းေလးေတြ ရွိတယ္။ ခုနကေျပာတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေပါ့။ အဖဲြ႔အစည္း တခုစီအတြင္းမွာလည္း ျပႆနာေလးေတြ ရွိၾကတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ အလံနီေတြရဲ႕မေအာင္ျမင္တဲ့ တုိက္ပဲြ။ အဲဒီကိစၥေတြက ရန္သူ႔ဘက္က အသာစီးရေစၿပီးေတာ့ အခက္အခဲႀကီးေစတဲ့ အရာေတြ။ ဒါေတြ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးတြက္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီတုိက္ပဲြဟာ အခက္အခဲႀကီးမယ္၊ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ ေပးရလိမ့္မယ္လို႔ နဂုိကတည္းက ဆုံးျဖတ္ထားခ့ဲတာ။

ဒီလိုနဲ႔ တကယ္တုိက္ပဲြဝင္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရိကၡာ႐ုံတ႐ုံတည္းကပဲ တုိက္ပဲြဝင္တယ္။ က်န္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြက ေထာက္ခံတယ္ဆုိတာပဲ ရတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဝင္မတုိက္ပါဘူး။ က်ားနဲ႔ဆင္ လယ္ျပင္မွာေတြ႔တဲ့သေဘာပဲ။ စီးခ်င္းထုိးၾကတဲ့သေဘာပဲ။ က်န္တဲ့ဟာေတြက ရွဲသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတုိ႔တေတြ ဒီတုိက္ပဲြကို ေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံတုိင္တယ္၊ ေထာင္ထဲက ေထာင္အျပင္ကို မထြက္ဘဲေနတယ္၊ စည္းကမ္းတက် ေသေသဝပ္ဝပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒါအတြက္ က်ေနာ္တို႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ တုိက္ပဲြတုိက္လိုက္တယ္။ စ လိုက္တယ္ဆုိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ က်ေနာ္တုိ႔ အထဲမွာရွိတဲ့ အယူအဆ ကဲြလဲြတဲ့ဟာေတြလည္း စဲသြားတယ္။ ဒါက ဘာကိုေဖာ္ျပသလဲဆုိလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာဟာ တုိက္ပဲြတုိက္ေရး အေပၚမွာ၊ ရန္သူအေပၚမွာထားတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ မဆုိင္ဘူးဆိုတာ ရွင္းသြားတယ္။

ဒါဟာ ေနာင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္လုပ္ၾကမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျမေအာက္အဖဲြ႔အစည္းေတြ ျပန္ၿပီး တည္ေဆာက္ၾကမယ့္အတြက္ အေျခခံအယူအဆ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ရန္သူအေပၚမွာ ဘယ္လို သေဘာထားမလဲ၊ ရန္သူကို ဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပဲြေတြအေပၚမွာ ဘယ္လို သေဘာထားမလဲ။ အဲဒါအေပၚမွာဆုိလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သူနဲ႔မဆုိ လက္တဲြလုပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္လာတယ္။


ဒီတုိက္ပဲြဟာ စံပဲ။ ဓာတုေဗဒက လစ္တမတ္စကၠဴနဲ႔ စမ္းသပ္သလိုပဲ။ ဒီတုိက္ပဲြနဲ႔ စမ္းသပ္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အေသခံ၊ အစာငတ္ခံတုိက္တယ္ဆုိတာ ေထာင္တုိက္ပဲြထဲမွာ အျမင့္ဆုံးသ႑ာန္ပဲ။ ဒါ တရားဥပေဒေဘာင္ထဲက တုိက္တာ။ ေထာင္တုိက္ပဲြေတြထဲမွာ တျခားအႏၱရာယ္ရွိတဲ့ တုိက္ပဲြသ႑ာန္ေတြ ရွိတာေပါ့။

ဥပမာ … ေထာင္တြင္း ပုန္ကန္မႈလို ဟာမ်ဳိးေပါ့ေလ၊ ဒါကက်ေတာ့ တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔ နည္းနည္းျပႆနာရွိတယ္။ အစာငတ္ခံတုိက္ပဲြကေတာ့ တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္မွ အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အဘက္ဘက္က စဥ္းစား ေတြးဆၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ ဆုံးျဖတ္ရတဲ့ကိစၥမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။

ဗမာျပည္မွာ အစာငတ္ခံတုိက္ပဲြဝင္တယ္ဆုိတာက အေနာက္တုိင္းကဟာေတြနဲ႔ မတူဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ဘာဆုိ ဘာမွ မစားတာ။ ေရကလဲြၿပီး ဘာမွ ဗုိက္ထဲကို မသြင္းဘူး။ ဆားေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ မသြင္းဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ေနာ္တို႔က အစာငတ္ခံတယ္ဆုိလွ်င္ အျမဲတမ္း ဆရာဝန္ေခၚၿပီး လာစစ္ခုိင္းေနတာ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘာမွ မစားဘူးဆုိတာ ေဖာ္ျပတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေထာင္ထဲမွာ အစာငတ္ခံတုိက္ပဲြေဖာ္ထုတ္မယ္ဆုိလွ်င္ အဘက္ဘက္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္တယ္။ တျခားတုိက္ပဲြသ႑ာန္ေတြ စမ္းၾကည့္၊ လုပ္လို႔မရေတာ့မွ ဒါ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ သုံးတာျဖစ္တယ္။ စၿပီဆုိလွ်င္လည္း ဆုတ္လုိ႔ မရဘူး။ အေသခံဖုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ တကယ္မရွိရင္ ဒီလိုတုိက္ပဲြမ်ဳိး ဆင္ႏဲႊလို႔ မရဘူး။

အဲ … ၃ ရက္ အစာငတ္ခံ၊ ၅ ရက္ အစာငတ္ခံ စသျဖင့္ စတိ အစာငတ္ခံတဲ့ တုိက္ပဲြေတြေတာ့ တုိက္လို႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တုိက္ပဲြရဲ႕ပစ္မွတ္ဟာ ႀကီးတာနဲ႔ အမွ် က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ဟာလည္း ႀကီးမားလာမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ခုနက ေျပာခဲ့သလိုပဲ ဒီလို အစာငတ္ခံတုိက္ပဲြေတြထဲမွာ အလံနီရိကၡာ႐ုံကေန မကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရိကၡာ႐ုံထဲမွာ အဲလိုပဲ လက္နက္ခ်ၿပီးေတာ့ အေလ်ာ့ေပးသြားတာေတြ ၾကံဳရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းမွာျဖစ္တဲ့ အစာငတ္ခံတုိက္ပဲြကို ေျပာမယ္ဆုိလို႔ရွိလွ်င္ ကြၽန္းရဲ႕ထူးျခားခ်က္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ၿပီး မေျပာလို႔ မရဘူး။ အခု ေနာက္ဆုံးအေျခအေန (ဒီတုိက္ပဲြေဖာ္ထုတ္မယ့္ ေနာက္ဆုံးအေျခအေန) မွာ အက်ဥ္းသားေတြဘက္က ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သူတုိ႔အဖို႔ဟာ သန္းေခါင္ထက္ညဥ့္ မနက္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္အျပင္ တန္းမရွိေတာ့ဘူး။ ေနာင္႐ုိးတုိက္ပဲြ စိတ္ဓာတ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တကယ္လည္း အဲဒီစိတ္ဓာတ္နဲ႔တုိက္ခဲ့ၾကတာ။ တုိက္ပဲြဝင္ အစာငတ္ခံတဲ့ လူေတြတင္ မကဘူး။ အျပင္မွာရွိတဲ့ လူေတြလည္း ဒီ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့ၾကတာ။

တဖက္မွာ အစုိးရဘက္ကၾကည့္လိုက္လို႔ရွိလွ်င္လည္း သူ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး။ တခုက သတ္ပစ္လို႔မရဘူး။ အေသခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလူေတြေသရင္ သူတုိ႔ အႀကီးအက်ယ္ နာမည္ပ်က္မယ္ဆုိတာ သူတုိ႔သိတယ္။ ေနာက္တခုက ျပည္မေထာင္ေတြမွာလုိ တုိက္ထဲမွာ ပိတ္တာတုိ႔၊ ႐ုိက္တာ ႏွက္တာတုိ႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ သူတုိ႔ အၾကမ္းဖက္မယ္ဆုိလို႔ရွိလွ်င္ ေထာင္က်ေတြဆီမွာလည္း လက္နက္ေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဆီမွာ အားလုံး ဓားေတြ၊ မွိန္းေတြ အကုန္လုံးရွိတယ္။ အကုန္လုံး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ။

သူတုိ႔ အဲလိုလည္း လုပ္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔ကဘာမွ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကုိင္ လုပ္မရတဲ့အေျခအေန။ သူတုိ႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္ ဒီ ကိုကိုးကြၽန္းဆုိတဲ့ စခန္းႀကီးက ျဗဟၼာႀကီးဦးေခါင္းလို ျဖစ္ေနတာ။ ဒါ သူတုိ႔ဘက္က သိပ္ႀကီးတဲ့ အားနည္းခ်က္ျဖစ္တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Wednesday, December 16, 2009

ေဘးကေနပဲ အမိန္႔ အဲ … အဲ အၾကံေပး႐ံုေလးပါ ... (ကာတြန္း ေစာငို)


အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အေျပာင္းအလဲလုပ္မည့္အေပၚ ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ သေဘာထား


“တိုင္းျပည္ရဲ႕အေနအထားက ဒီမိုကေရစီနဲ႔က က်ေနာ္ထင္တယ္ တယူဇနာ မဟုတ္ေတာင္မွ အေတာ္ ကြာကြာလွမ္းလွမ္းကို ရွိေနတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွမရွိဘူးဗ်ာ”

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္ လူႀကီးေတြကလည္း သေဘာတူတယ္လို႔ သိရပါၿပီ။ ဒီကေန႔ကာလ အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိး ဖြဲ႔စည္းသင့္ပါသလဲ။

အန္အယ္ဒီပါတီ လက္ရွိ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးဝင္းတင္ကို ဘီဘီစီက ဆက္သြယ္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ စတင္ေျပာဆိုလာၿပီျဖစ္တဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈ ေျပာင္းလဲမယ့္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုသေဘာထားရပါလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ …

ဦးဝင္းတင္။ ။ ဒီဟာက ျဖစ္လာရမယ့္ ကိစၥပဲလို႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားလည္း ပါတီမွာ ထမ္းေဆာင္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းကို ဆယ္စုႏွစ္ကို ေက်ာ္သြားၿပီေနာ္၊ အသက္ေတြလည္းႀကီးလွၿပီ၊ က်န္းမာေရးေတြကလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့လာၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔က အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္လည္းေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ စီအီးစီက တိုးခ်ဲ႕တယ္ပဲေခၚေခၚ၊ အားျဖည့္တယ္ပဲေခၚေခၚ၊ လုပ္ရေတာ့မယ့္ကိစၥပဲဗ်။

ဘီဘီစီ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ က်ေနာ္တို႔ေလ့လာစံုစမ္းမိသေလာက္ အန္အယ္ဒီ လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ လူငယ္ပိုင္းေတြက ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းကို စနစ္တက် ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္တဲ့ပံုစံနဲ႔ သြားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေရာ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါ့မလား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အဲလိုမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ကို သေဘာတူမယ္လို႔ ထင္ပါသလားခင္ဗ်။

ဦးဝင္းတင္။ ။ ဟာ ... ထင္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ထင္တာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔အစည္းက နာမည္ကိုက အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗ်၊ ဒီမိုကေရစီ အဖြ႔ဲအစည္း။ က်ေနာ္တို႔က အာဏာရွင္အဖြဲ႔အစည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီက်င့္ထံုးေတြ၊ ဒီမိုကေရစီလုပ္ရပ္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီလုပ္ဟန္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ မူအားျဖင့္ေတာ့ အားလံုးလက္ခံမွာပဲဗ်။ ေနာက္တခုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၊ ဦးတင္ဦးတို႔ စသည္ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြရွိေနတဲ့ (အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့ဗ်ာ) ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာလည္း (ေခါင္းထဲမွာလည္း၊ ရင္ထဲမွာလည္း) ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ လုပ္လာခဲ့သူေတြ။ ဒီလူေတြဟာ မေန႔တေန႔ကမွ တက္လာတဲ့လူေတြ၊ ၾကားျဖတ္ၿပီးေတာ့မွ ဝင္လာတဲ့ လုပ္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးထဲကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဒီမိုကေရစီနည္းဟန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ျခင္း ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲ … တခုပဲရွိတယ္။ လူငယ္ေတြ အင္အားသစ္ေတြကေနၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္မွန္းေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီနည္းက် တင္ေျမႇာက္ျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးခ်ယ္ျခင္း ဆိုတာေတြက တခါတေလက်ေတာ့ အခု ဗမာျပည္မွာ အေနအထားက ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကသာ ဒီမိုကေရစီ စိတ္ထားေနတာ၊ ဒီမိုကေရစီ ေရွး႐ႈေနတာ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေနအထားက ဒီမိုကေရစီနဲ႔က က်ေနာ္ထင္တယ္ တယူဇနာ မဟုတ္ေတာင္မွ အေတာ္ ကြာကြာလွမ္းလွမ္းကို ရွိေနတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာလြတ္လပ္ခြင့္မွ မရွိဘူးဗ်ာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႔က အားနဲ႔မာန္နဲ႔၊ ခြန္အားနဲ႔ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ကေလး လုပ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထားရာေန၊ ေစရာသြားဆိုတဲ့ စိတ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္ အခုခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္သစ္ ေဖာ္ထုတ္ေရးတို႔၊ အင္အားသစ္ေဖာ္ထုတ္ေရးတို႔၊ လုပ္ငန္းသစ္မ်ား ေဖာ္ထုတ္ေရးတို႔ဆိုတာေတြဟာ တနည္းမဟုတ္တနည္း အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေပၚလာမွာပဲလို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုယံုၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ။

ဒီဇင္ဘာလ ၁၆ ရက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊
ဘီဘီစီ(ျမန္မာပိုင္း) ညပိုင္းအစီအစဥ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။


ပံုတူေကာက္ေၾကာင္းပန္းခ်ီ - မင္းေက်ာ္ခိုင္

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၇)

ညေန ေနရီဆည္းဆာတြင္ ပင္လယ္ေလကလည္း တသုန္သုန္ျမဴး၊ လႈိင္းကေလးမ်ားကလည္း ျမဴးေနခ်ိန္မွာ မိသားစုကို လြမ္းရွာၾကပါသည္။ ေအာက္ေျခထုအခ်ဳိ႕ဝါဒါမ်ားခမ်ာမွာ ေျဖမဆည္ႏိုင္၊ လြမ္းမ်က္ရည္ ၿဖိဳင္ပါေတာ့ သည္။ က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးကို ဘယ္အခ်ဳိးႏွင့္ဝင္ရမလဲဆိုတာ ေနာေၾကၾကပါသည္။

တကယ္ကလည္း က်ေနာ္တို႔က ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ စည္း႐ံုးတာမဟုတ္ပါ။ လူမႈေရးအရ တကယ္ စာနာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ့္ခံယူခ်က္၊ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္းေရာက္လာလည္း ဘာမွ မႈၾကသူမ်ားမဟုတ္ပါ။ သူတို႔အမႈထမ္းေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ တာဝန္အရ လာၾကရတာ၊ သြားေရာက္ရမယ့္ေနရာကို စခန္းတေနရာဆိုၿပီး အမွန္အတိုင္းလည္း မေျပာ။ အထူးအခြင့္အေရးမ်ားလည္း တစိုးတစိမွ မခံစားရ။ ေရာက္မယ့္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ကၽြန္းမွာအတူတူ။ သူတို႔ရဲ႕ အပူေတြက ထုထည္ မေသးလွ။ အလြန္အမင္း သနားဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ဘဝ ျဖစ္ပါသည္။

ေအာက္ေျခထု ဝါဒါရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အင္မတန္ ေကာင္းလာပါသည္။ လသာေသာရက္မ်ားတြင္ အိုနာဆစ္ သေဘၤာပ်က္ႀကီးေဘးနားက ေသာင္ခံမွာထြက္ၿပီး အနားယူၾက၊ လူႀကီးပိုင္း ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္ တို႔၊ ဆရာ ရာဂ်န္တို႔၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္တို႔၊ ဆရာ ဦးျမသန္းတင့္တို႔ကလည္း ေလညင္းခံ၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ ကိုေတဇတို႔ အႏုပညာသမားေတြ ကလည္း တေယာသံ ညႇင္းညႇင္းသြဲ႔သြဲ႔နဲ႔ လြမ္းခ်င္းေတြနဲ႔ ႏြဲ႔ေနၾကပါသည္။

ကမ္းစပ္ ဝါဒါကင္းတဲေလးထဲတြင္ တာဝန္က် ဝါဒါေလးကလည္း တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာမွေျပာဆိုုဟန္႔တားမႈ မျပဳပါ။ ကၽြန္းေပၚေရာက္စက မနက္ ၆ နာရီ ေထာင္ဖြင့္၊ ညေန ၆ နာရီ ေထာင္ပိတ္၊ အခုလည္း ညေန ၆ နာရီ တရားဝင္ ပိတ္ပါသည္။ မလြယ္ေပါက္ကေန ကမ္းေျခေသာင္ခံုကို အလွ်ဳိလွ်ဳိေရာက္လာၿပီး လြတ္လပ္မႈ၏ အရသာကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ခံယူေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ည ၉ နာရီ၊ ၁၀ နာရီက်မွ မလြယ္ေပါက္ကပဲ အေဆာင္ထဲ ျပန္ဝင္အိပ္ၾကပါသည္။

ကၽြန္းေပၚေရာက္ၿပီး ၆၉ မိုးကုန္ခါနီး ေအာက္တိုဘာလတြင္ အေရွ႕ဘက္မွ မုန္တိုင္းက်လာပါသည္။ မုန္တိုင္းမွာ အေတာ္ျပင္းပါသည္။ အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီးအား လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား ဝင္ၿပီး ေျပး႐ိုက္လိုက္သည္မွာ သေဘၤာ လင္းယဥ္တိုင္ႏွင့္ ကရိန္းတိုင္ကိုပင္ လႈိင္းၫြန္႔က ေက်ာ္ေက်ာ္သြားပါသည္။ မုန္တိုင္းမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္ ၾကာမည္ ထင္ပါသည္။ အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီး၏ ေဘးသံျပားႀကီးတျခမ္းမွာ လႈိင္း႐ိုက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားပါသည္။ အစအန အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ေတာ့ပါ။

ေတာ္လွန္တဲ့ဘဝဆိုတာ

မုန္တိုင္းစဲၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္က က်ေနာ့္အားအေဖာ္ေခၚ၍ အျပင္ကို ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ေဘာလံုးကြင္းေဘးရွိ ၁၀ ေပပတ္လည္ခန္႔ရွိမည့္ ကြန္ကရစ္ အေဆာက္အဦပ်က္ကေလးတခု ရွိပါသည္။ အေပၚသို႔ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္ ဦးေဆာင္တက္သြားပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အား လွမ္းေမွ်ာ္အကဲခတ္ၿပီး ေနာက္ လူသူအရိပ္အေယာင္ ကင္းရွင္းမွ ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး ထူးဆန္းေသာစကားကို ေျပာလာပါသည္။

“က်ေနာ္တို႔ဟာ ရန္သူ႔လက္ထဲမွာ ဒီလိုေနသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းေတြကို ရွာၾကံရမယ္။ ရန္သူ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္၊ မေမွ်ာ္လင္တဲ့ေနရာ၊ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့တိုက္ပြဲကို တိုက္ရမယ္။ အခု ေထာင္ဝါဒါေတြဟာ အေတာ္ေလး သတိေပါ့ေလ်ာ့ေနတယ္။ အခုေန ေလွတစင္းကို လွ်ဳိ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝွက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီကၽြန္းက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္တယ္။ အခုလာမယ့္ ဒီဇင္ဘာ၊ ဇန္နဝါရီ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလေတြဟာ ပင္လယ္မွာ လိႈင္း၊ ေလ အင္မတန္ၿငိမ္သက္တယ္။ အေရွ႕ေျမာက္ေလခိုၿပီး ကန္႔လန္ျဖတ္ ရြက္တိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚကမ္းေျခကို ေရာက္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။ ကမ္းေျခေရာက္ရင္ ဟိုမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္ၿပီးဆင္ႏႊဲသြားႏိုင္မယ္။ ရန္သူ႔လက္ထဲမွာ ဒီလိုငံု႔ခံၿပီး ေနသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး”

က်ေနာ္ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္အကဲခတ္ ေလ့လာေနပါသည္။ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ မ်က္ႏွာမွာ အေတာ့္ကို ထက္သန္တက္ႂကြေနပါသည္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမးခြန္းတခု ထုတ္လိုက္ပါသည္။

“ဖထီးမွာ ဒီရည္မွန္းခ်က္အတြက္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားစိတ္ကူးထားတာ ရွိသလား”

“ရွိတာေပါ့၊ ေလွက ဒီပံုစံပဲ” ပါးစပ္ကေျပာၿပီး ေျမနီခဲတခုႏွင့္ သံမံတလင္းေပၚတြင္ ေလွပံုသ႑ာန္ ဆြဲျပပါသည္။

“ဦးခၽြန္ ဖင္ပိတ္ လွ်ပ္စစ္မီးပူပံုေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလွေတာ့ မေဆာက္ဖူးဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသားေတြပဲ၊ ေလွေဆာက္တာ ျမင္ဖူးတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ေလွေဆာက္ရင္ တတ္ရမွာေပါ့၊ ေလွရြက္လႊင့္တာလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ရြက္လႊင့္ရင္ တတ္ရမွာေပါ့၊ တက္မ ကိုင္တာလည္း ေတြ႔ဖူးတာပဲ၊ က်ေနာ္တို႔လည္း တက္မ ကိုင္ရင္ တတ္ရမွာေပါ့”

ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ ေျပာေနပံုမွာ လုပ္ရင္ တခုမွမျဖစ္တာမရွိ၊ အကုန္ျဖစ္၊ တခုမွ မတတ္တာမရွိ၊ အကုန္တတ္၊ အေတာ္ အားရွိစရာေကာင္းပါသည္။ သူက ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“က်ေနာ္တေယာက္တည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ၿပီး ရဲရဲရင့္ရင့္ စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္မယ့္ ရဲေဘာ္လိုတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ေလ့လာအကဲခတ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ၊ ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္တက္ႂကြတယ္၊ ျဖတ္လည္း ျဖတ္လတ္တယ္၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲလည္း ရွိတယ္၊ ဒီတိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ပူးေပါင္းၿပီးတိုက္ဖို႔ က်ေနာ္ အေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးတယ္”

ဖထီးမန္းက စကားကိုျဖတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြကိုလည္း ၾကည့္ၿပီး စူးစမ္း အကဲခတ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔မ်က္လံုးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ပါသည္။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၿပီး တေယာက္ကိုတေယာက္ မမွိတ္မသံု ၾကည့္ေနပါသည္။ မ်က္ႏွာတခုလံုးႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်ေနာ့္ကို တကယ္ပဲေမွ်ာ္လင့္အားထားပံုမွာ ေပၚလြင္လွပါသည္။ သူ႔မ်က္လံုးသည္ အေရာင္လက္လွ်က္ စူးစူးစိုက္စိုက္ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနပါသည္။

“က်ေနာ္ကေတာ့ ရန္သူကိုတိုက္ရမယ္၊ စြန္႔စားရမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး အဆင္သင့္ပဲ”

ဖထီးမန္း၏မ်က္ႏွာသည္ ဝင္းလက္ရႊင္ျပံဳးသြားၿပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ပါသည္။ သူက “က်ေနာ္ လုပ္လက္စေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္လိုက္ျပမယ္၊ လာသြားၾကစို႔”

တိုက္ပ်က္ေလးေပၚမွ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ဆင္းလာၾကသည္။ တိုက္ပ်က္ကေလးမွ ေတာင္ဘက္သို႔ ဆက္လာရာ ၅၈ ခုႏွစ္၊ ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္ ကၽြန္းသို႔ ပထမအႀကိမ္ ပို႔ခဲ့စဥ္က လူမေနေတာ့သည့္ အိမ္ေဟာင္း၊ အေဆာက္အဦေဟာင္းမ်ားရွိရာသို႔ ေရာက္လာပါသည္။

ကိုကိုးကၽြန္းသည္ ေတာင္ဘက္သို႔ သြယ္တန္း႐ွဴးသြားရာ ေတာင္ေၾကာကေလးတခုသည္လည္း ကၽြန္း၏ ေတာင္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားပါသည္။ ၎ေတာင္ေျခ၏ အေနာက္ဘက္ေတာစပ္ ခ်ဳံေကာင္းေကာင္းေအာက္တြင္ ၆x၁ ပ်ဥ္ျပားမ်ား၊ ၃x၁ခြဲ ပ်ဥ္ေခ်ာင္းမ်ားကို ပံုထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ယခုေနရာမွာ ေတာင္ေၾကာ၏ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေျချဖစ္ပါသည္။

ဖထီးမန္းက ေျပာသည္။ “ပ်ဥ္ေတြ၊ သစ္သားေခ်ာင္းေတြက မေလာက္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေဟာင္းေတြဆီက ဆက္ခြာရဦးမွာေပါ့”

က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္ေၾကာေလးေပၚ တက္လာၾကပါသည္။ ေတာင္ေၾကာကေလး၏တေနရာသို႔အေရာက္တြင္ အေနာက္ဘက္ အိႏိၵယသမုဒၵရာ ပင္လယ္ဘက္သို႔ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္က မ်က္ႏွာမူ၍ လက္ညႇိဳးျဖင့္ထိုးကာ …

“ခင္ဗ်ားၾကည့္စမ္းပါဦး ပင္လယ္ႀကီးက ၿငိမ္သက္ေနတာပဲ၊ ဒီလိုလႈိင္းေလၿငိမ္သက္ၿပီး ရာသီဥတုသာယာရင္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသို႔ အေသအခ်ာ ေရာက္တာေပါ့”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၇)

အႀကီးအက်ယ္ ေစ့စပ္ခ်င္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေျပာင္းအလဲတခု ရွိလာတယ္ဗ်။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာင္တြင္းမွာရွိတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြ အတြင္းမွာ ညီၫြတ္ေရး အရင္ကေလာက္ မေကာင္းတာ၊ ဒါကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကလည္း သိတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သိတဲ့အတြက္ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဖိလာတာေတြ ေတြ႔ရတယ္။

တုိက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ ျပည္မႀကီးမွာျဖစ္ေနတာက ကြၽန္းဆြယ္အေရးအခင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရႊရတု အေရးအခင္း အဲဒါေတြ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ အဲဒါ အျပင္ ဗမာျပည္အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းက နယ္စပ္ တေလွ်ာက္မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္ေရးေအာင္ပဲြေတြကလည္း မျပတ္ေပၚေနတယ္။

အဲလို အေျခအေနေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေကာင္းတာလည္း ရွိ၊ မေကာင္းတာလည္း ရွိ။ အဲဒီလို ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေထာင္တြင္းမွာရွိတဲ့ အလံနီပါတီဦးေဆာင္တဲ့အဖဲြ႔က သူတို႔ခ်ည္း တုိက္ပဲြတခု ေဖာ္ထုတ္လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြကို သူတုိ႔ လုံးဝ မတုိင္ပင္ဘူး၊ မညိႇဘူး။ သူတို႔ ကိုယ္တုိက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့မွ က်န္တဲ့အဖဲြ႔အစည္းေတြကို ေျပာတာ။

ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့က်န္တဲ့အဖဲြ႔အစည္းေတြက “ဟာ … ဒီကိစၥကို အားလုံး အတူညိႇညိႇႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔ တုိက္ၾကရေအာင္” လို႔ေျပာေတာ့ သူတို႔က လက္မခံဘူး။ သူတုိ႔ေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလး။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္မႈကို လက္ခံ၊ လက္ခံလို႔ရွိရင္ ေထာက္ခံပါဝင္ႏုိင္တယ္။ အေတာ္ေလး ရင့္သီးပါတယ္။ က်န္တဲ့အဖဲြ႔အစည္းေတြကို တန္းတူထား မဆက္ဆံဘူး။

သူတုိ႔ေတာင္းဆုိတာက ဖမ္းထားတဲ့သူေတြကို လႊတ္ေပး၊ ရိကၡာႏႈန္းတုိးေပး။ ဒီ ၂ မ်ဳိးထဲပဲ ရွင္းရွင္းေလး။ တုိက္ပဲြဝင္တာလည္း လူနည္းနည္းေလး။

ဒီေနရာမွာ ေျပာဖုိ႔လိုလာတာကဖမ္းထားသူေတြ လႊတ္ေပးဆုိတဲ့ကိစၥ။ ဖမ္းထားသူေတြဆုိတာက အဲဒီကာလ အတြင္း အျဖစ္အပ်က္တခု ရွိတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ ရခုိင္ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္သာေက်ာ္တို႔တေတြ ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးဖုိ႔ လုပ္ၾကတာရွိတယ္။ ပထမ မန္းေအာင္ၾကည္တုိ႔၊ ဦးေအာင္ေဝတို႔၊ မန္းၿငိမ္းေမာင္တို႔ သူတုိ႔ လြတ္ထြက္ေအာင္ျမင္သြားတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းၾကားရေတာ့ေနာက္လူေတြကလည္း ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးဖုိ႔ လုပ္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

အဲဒီထဲမွာ ကိုေအာင္သာေက်ာ္တုိ႔က အရင္ဆုံးလုပ္ၾကတာ။ အဲဒီေတာ့သူတုိ႔ လုပ္တယ္ဆုိတာကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သိေနတယ္။ ေတာထဲမွာ ဝင္လုပ္ၾကရတာကိုး။ သူတုိ႔က လွ်ဳိ႕ဝွက္မႈလည္း ညံ့တာကိုး။ တူသံ၊ လႊသံေတြ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔လုပ္ေနၾကေတာ့ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက သိတယ္။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သိေတာ့ သူတုိ႔အထက္ကို သူတုိ႔အစီရင္ခံတယ္။ ဘယ္သူေတြလုပ္တယ္ ဆုိတာလည္း သူတုိ႔သိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိေအာင္သာေက်ာ္တို႔ ေလွလုပ္ေနၾကၿပီ၊ ထြက္ေျပးဖုိ႔ စီစဥ္ေနၾကတယ္။ အဲလို အထက္ကိုအစီရင္ခံေတာ့ အထက္ကေန “လုပ္ပါေစ၊ ေျပးလည္း ေျပးပါေစ၊ ကမ္းနဲ႔လွမ္းလွမ္း ေရာက္မွ ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္”လို႔ အမိန္႔ေပးမယ္။ လုပ္ပါေစလို႔ပဲ အေၾကာင္းျပန္တယ္။

အဲလိုနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ကိုေအာင္သာေက်ာ္တို႔တေတြ ေလွနဲ႔ထြက္ၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ေလွနဲ႔ ထြက္တာကို မသိပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ မနက္အေစာႀကီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထဲကို သတင္းေရာက္လာတယ္။ ဟိုမွာ ေလွတစင္း ေတြ႔ေနရတယ္။ ရိကၡာေတြ၊ ဗူးသီးေတြ၊ ခရမ္းသီးေတြလည္း အကုန္ ေပါေလာေမွ်ာလို႔ဆုိတဲ့ သတင္း ၾကားရတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေျပးၿပီး သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ။ အဲဒါ ဘာ သြားေတြ႔လဲဆုိေတာ့ ေလွႀကီးတစင္းက တုံးလုံးႀကီးလဲလို႔၊ ေရထဲမွာလဲေနတာ။ ခုနကေျပာတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ ပုံးေတြ ပလုံးေတြေရာ အကုန္လုံး အဲဒီေဘးမွာ ေပါေလာႀကီး ေမ်ာလို႔။ ဘာျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ အဲဒီေလွက အဲဒီ ေရေပၚမွာတင္ လဲက်သြားတာလုိ႔ ေျပာတာပဲ။ အေသးစိတ္ အျဖစ္အပ်က္ေတာ့ မသိဘူး။ တခ်ဳိ႕ကေျပာတာလည္း တက္တဲ့လူမ်ားလို႔ လို႔ ဆုိတယ္။

ဒါနဲ႔ “ကိုေအာင္သာေက်ာ္တုိ႔ေရာ”လို႔ ေမးလုိက္ေတာ့ “ဟာ … သူက စိတ္ပ်က္ၿပီး အိပ္ေဆာင္ကို ျပန္အိပ္ေနတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ အဲလို အိပ္ေနတုန္းမွာပဲ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေရတပ္နဲ႔ သူတုိ႔ကို လာေခၚၿပီး ေရတပ္ စခန္းဘက္ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ ေထာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါက တႀကိမ္။

ေနာက္တခါ အဲဒီ အလံနီရိကၡာ႐ုံကပဲ သူတုိ႔ဆီက အလံနီ၊ ရဲနီေတြ ၃ ေယာက္ထင္တယ္ ေတာတုိးၾကတာ၊ ေတာတုိးၿပီး ဟင္းရွာစားၾကေပါ့ေလ။ အဲဒီအခါမွာ အဖမ္းခံရတာ။ အဖမ္းခံရေတာ့ အိမ္ျပန္မေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အိမ္မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အေဆာင္ကို ျပန္မေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေနာက္ အဖဲြ႔တခုဖဲြ႔ၿပီး ထပ္ၿပီး လိုက္ရွာတယ္။ အဲဒီအဖဲြ႔လည္း အဖမ္းခံရတယ္။ အဲလိုအေျခအေနမွာ အလံနီက ခုနကေျပာတဲ့ ဖမ္းထားသူေတြ လႊတ္ေပး၊ ရိကၡာႏႈန္း တုိးေပးဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ ၂ ခုတင္ၿပီး တုိက္တာပဲ။

သူတို႔ ဒီတုိက္ပဲြဝင္တာဟာ တုိက္ပဲြတပဲြကို သူတုိ႔ခ်ည္းတုိက္လို႔ရတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ေပါင္းဖုိ႔ မလိုဘူးဆုိတာဟာ ျပတာ။ က်န္တဲ့လူေတြက အေခ်ာင္သမားေတြလို႔ သူတုိ႔ေျပာၿပီးတုိက္တာ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဒီတုိက္ပဲြဟာ တေထာင္လုံးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပါဝင္ပါရေစဆုိေတာ့ သူတုိ႔ လက္မခံဘူး။

အဲဒီတုိက္ပဲြက ၄၆ ရက္ၾကာတယ္။ တုိက္ပဲြအတြင္းမွာ သူတုိ႔ထဲကတေယာက္ေသြးပ်က္ၿပီးေတာ့ လက္နက္ခ်သြားတယ္။ အဲ … ၄၆ ရက္ၾကာေတာ့ ရဲနီဗုိလ္ၾကဴ (မႏၱေလးတကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ ပခုကၠဴဘက္က) သူ က်သြားတယ္။ အဲလို သူက်သြားေတာ့မွ သူတို႔လည္း အူယားဖားယားနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အတင္းေစ့စပ္တယ္။ ဖမ္းထားတဲ့ လူေတြကေတာ့ တုိက္ပဲြစၿပီး မၾကာခင္ပဲ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒုတိယေတာင္းဆုိခ်က္ျဖစ္တဲ့ ရိကၡာႏႈန္းတုိးေပးေရးဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔က်ေတာ့ ကိန္းဂဏန္းေတြပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ကစားလိုက္တာ။ အာဏာပိုင္က ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ေလ်ာ့မေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္က အႀကီးအက်ယ္ ေစ့စပ္ခ်င္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ တခါတည္း အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒီတုိက္ပဲြမွာ အင္မတန္ အေျခအေနဆုိးလို႔ ျပည္မ ျပန္ပို႔လိုက္ရတဲ့ ရဲနီေနလင္း ဆုိတဲ့လူ (လူငယ္ပါ သူက ေတာင္တြင္းႀကီးက) သူက ျပန္အပို႔ သေဘၤာေပၚမွာပဲ ဆုံးသြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔စခန္းထဲမွာ ဒီလိုမညီမၫြတ္ေတြ ျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ တုိက္ပဲြတပဲြလည္း ဦးက်ဳိးသြားတယ္ ဆုိေတာ့ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက သိပ္အားတက္သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္တုိက္ပဲြအတြက္ ခလုတ္ျဖဳတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခု ထပ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရိကၡာ႐ုံက ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ ေတာတုိးရင္း အဖမ္းခံရတာ။ က်ေနာ္တို႔ဆီက ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ တမင္ကို ေတာတုိးတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ဒီကြၽန္းကို ႏွံ႔ေအာင္ ပိုင္ေအာင္လုပ္ေနၾကတာ။ ေထာက္လွမ္းတယ္ပဲ ဆုိၾကပါစုိ႔ဗ်။

အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔တေတြ ေတာတုိးရင္းနဲ႔ အဖမ္းခံရတယ္။ ဖမ္းတာ ေရတပ္က ဖမ္းတယ္။ ဖမ္းၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေရတပ္စခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ကိုကိုးကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္ဆုိတဲ့ တရား႐ုံးကေနၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကို ေထာင္ခ်လိုက္တယ္။ အေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္၊ အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေထာင္စကားမွာ ‘ေထာင္အျပင္ တန္းမရွိဘူး’ ဆုိတယ္။ အခုေတာ့ ကြၽန္းအျပင္ ေထာင္ေတာင္ ထပ္ရွိေနလိုက္ေသးတယ္။ တကြၽန္းက်ေနတဲ့အျပင္ လူေတြက ထပ္ၿပီးေထာင္ခ်ခံရေသးတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Tuesday, December 15, 2009

အမိုက္အမဲေလးမို႔ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ (ကာတြန္း ေစာငို)


သင္ ေသသြားေသာ္

က်ေနာ့္ဆရာတေယာက္ေျပာဖူးတဲ့ စကားေလးတခြန္းကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ အဲဒီစကားရပ္ကေတာ့ …

“ဘဝမွာက ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္တာကြ။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းဆိုတာက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း သူျဖစ္တာ” တဲ့။


အလံုးစံုမွန္ကန္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ထင္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္ တတ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာကိုေတာ့ ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဘဝေတြက ကိုယ္ထင္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။ ေတြးၾကည့္စရာပါ။

ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ကာလေတြကို ကိုယ္က ဘယ္လိုပဲ ျဖတ္သန္းျဖတ္သန္း အစားျပန္မရတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ အသက္အရြယ္အပိုင္းအျခားကို မူတည္ၿပီး ဆက္စပ္ ေတြးေတာၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္လို ရွင္သန္ေနထိုင္သြားမယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခါ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕‘သင္ ေသသြားေသာ္’ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို သတိရမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီကဗ်ာထဲက စာပိုဒ္ကေလးတခုက ႏိႈးေဆာ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာစာသားကေတာ့ ႐ုိး႐ိုးကေလးပါ။

“သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ
သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမႇင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏” … တဲ့။

ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီဟာ သူအသက္ရွင္စဥ္ကာလအတြင္း တိုင္းျပည္အတြက္၊ ေလာကအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္တာမို႔ ဒီစာသားကေလးက သူကိုယ္တိုင္ က်င့္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဆင္ျခင္ေတြးဆခ်က္တရပ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္းေတြးသင့္တဲ့ အေတြးကို ေဖာ္ျပလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္သူမဆို ေဒသတခု၊ ႏိုင္ငံတခုမွာ ႀကီးျပင္းလာၾကသူေတြခ်ည္းပါ။ အဲဒီလို ႀကီးျပင္းလာၾကသူေတြအေနနဲ႔ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး သက္ဆိုင္ရာ ေရေျမ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားကို မွီတြယ္ရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေလာကရဲ႕ အဆီအႏွစ္မ်ားကို စားသံုးရွင္သန္ခဲ့ၾကသူမ်ား၊ ေလာကႀကီးထဲကို ဧည့္သည္အျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးလည္း သိၾကၿပီးျဖစ္မွာပါ၊ ဧည့္သည္ဆိုတာ ကိုယ္တည္းခိုခဲ့တဲ့၊ ကိုယ့္အေပၚ ဧည့္ဝတ္ျပဳဖူးတဲ့ေနရာေဒသ၊ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေပၚ ျပန္လည္ေက်းဇူးျပဳဖို႔ လိုုအပ္သလို က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔လည္း ေလာကအေပၚ တစံုတရာ ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ေလာကအေပၚေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေရွ႕ကနမူနာ ျပသသြားသူေတြအေၾကာင္းကို စူးစမ္းၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စံနမူနာယူထိုက္သူမ်ားရဲ႕လုပ္ရပ္မ်ားကို ရွာေဖြေလ့လာၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာေပၚမွာ အနာႀကီးေရာဂါပိုးကို စတင္ေတြ႔ရွိသူဟာ အဲဒီေရာဂါကို အႏိုင္တိုက္ဖို႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္ထဲ ေရာဂါပိုးေတြ ထိုးသြင္းရင္း စမ္းသပ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္တဲ့ေဆး ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ အဲဒီေရာဂါနဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ရရွာပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ အသက္ေတြ၊ ဘဝေတြ ရင္းႏွီးၿပီး အမ်ားေကာင္းက်ဳိး လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူေတြ တပံုတပင္ႀကီးပါ။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ မထင္မရွား ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ေအာင္ျမင္ထင္ရွားသူမ်ားထဲက ေနာက္တဦးကေတာ့ ေသာမတ္အယ္ဒီဆင္ဆိုတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးကို ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့သူပါပဲ။ သူဟာ လူသားအားလံုးအသံုးျပဳဖို႔ လွ်ပ္စစ္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ ေရာင္စံုအလွဆင္ထားတဲ့ မီးဆိုင္းႀကီးေတြ၊ ဒီေန႔ေခတ္ လွ်ပ္စစ္ေရာင္စံုထြန္းညိႇထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေတြရဲ႕ညခ်မ္းအလွအပေတြကို ျမင္မသြားရသလို၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္တိုင္းက် သံုးစြဲမသြားရရွာပါဘူး။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးက်ေတာ့ ေလာကကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့သူေတြလို႔ သံုးႏႈန္းတာထက္ ေလာကကို ေက်းဇူးျပဳသူမ်ားလို႔ေတာင္ ကင္ပြန္းတပ္လို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေဒသကို မိမိတတ္ေျမာက္ထားတဲ့ပညာ၊ မိမိရဲ႕အသိစိတ္ေတြနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳတယ္ဆိုတာဟာ ကိုယ့္ေနာက္က မ်ဳိးဆက္ေတြအေပၚ ေက်းဇူးျပဳတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကိုယ္က ငယ္စဥ္မွာ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ပညာသင္ခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကလူေတြကို မခ်ဳိ႕မတဲ့ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။

ကိုယ္က လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အဆင္မေျပတဲ့ေနရာမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ ဆိုရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကလူေတြကို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့အရပ္မွာ ႀကီးျပင္းႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမအေပၚ တစံုတရာ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္သူ သာလွ်င္ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမကို ေက်းဇူးျပဳတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ တေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ျပဳသူမဟုတ္ဘဲ ဖ်က္သူသာလွ်င္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္ၾကမလဲ။

ကိုယ္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာရွိေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္လိုလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းျပဳေနရသည္ျဖစ္ေစ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္ အဝန္းအဝိုင္းအေပၚ အေကာင္းဆံုးေတြ၊ မိမိအစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးရင္း အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။ ။

ထိန္လင္း
၁၈၊ ၁၁၊ ၂ဝဝ၃

ေရစီးသံ ဂ်ာနယ္
အတြဲ ၇၊ အမွတ္ ၁၀
ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္

Sunday, December 13, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၆)

အုိးစားကြဲၿပီ

က်ေနာ္တို႔ ကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ၾကတဲ့ဘဝ အက်ဥ္းသား ၂၃၃ ေယာက္ဟာ ေရာက္လာၾကၿပီကတည္းက အတူေန၊ အတူ စားလာၾကၿပီး ၆ လေလာက္ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။ အိုးစားကြဲၾကေတာ့တာပါပဲ။ ပမာတင္တဲ့ အုိးစားကြဲစကား၊ ဥပမာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ကို အိုးစားကြဲသြားတာပါ။

အလံနီနဲ႔ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းေတြ ၇၀ ေက်ာ္က အိုးခြဲၿပီး စားလိုက္ၾကတာပါ။ ဘဝတူေတြက အိုးမခြဲေရး၊ ေသြးမခြဲေရး၊ ညီၫြတ္ေရးအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေဆြးေႏြးၾကပါေသးတယ္။ မရပါဘူး။ အိုးခြဲစားတဲ့အတြက္ အိုးစားကြဲသြားပါတယ္။

စားဖိုေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကို အလံနီဖို၊ ေျမာက္ဘက္ျခမ္း မူလဖိုႀကီးကိုေတာ့ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အလံနီကစၿပီး အိုးစားခြဲလိုက္တာ က်န္တဲ့အိုးပိန္၊ အိုးညႇပ္ေတြလည္း တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ အိုးစားေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပဲ။

ေျမာက္ဘက္ျခမ္းဖိုႀကီးကေတာ့ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္တို႔၊ ဆရာ ရာဂ်န္တို႔၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္တို႔၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရယ္၊ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသရယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ကလည္း အဲဒီ ဖိုႀကီးမွာပဲ စားၾကတာေပါ့။ ေျမာက္ဘက္ကဖိုႀကီးကေတာ့ မူလကၽြန္းစၿပီးေရာက္ခဲ့တည္းက စားလာခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ အုပ္စီးမပ်က္ ညီၫြတ္လ်က္ပဲမို႔၊ ခ်ီ - ခ်ီ - ခ်ီ ေရွ႕သို႔ခ်ီ အဆံုးတိုင္ေအာင္လမ္း တို႔ဦးတည္ေပါ့။

အက်ဳိးတူ ဘံုတိုက္ပြဲ

က်ေနာ္ အေစာကတင္ျပခဲ့သလိုပါပဲ။ ကၽြန္းမွာေရာက္လာၾကတာက ႏိုင္ငံေရးအေရာင္အေသြးကလည္း စံုလွတယ္ မဟုတ္လား။ လူႀကီးပိုင္းေတြကေတာ့ တူညီတဲ့ ဘံုတိုက္ပြဲေဖာ္ထုတ္တိုက္ပြဲဆင္ႏိုင္ဖို႔ အျမဲညႇိၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာရာဂ်န္၊ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ရဲနီဦးေအာင္ျမင့္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က ဗိုလ္တင့္တယ္၊ ဗိုလ္မ်ဳိးထြဋ္၊ မလညပ က ဗိုလ္သန္းျမင့္၊ ABKO က ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ လူႀကီးပိုင္းေတြက မၾကာမၾကာ ေတြ႔ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ညႇိၾကပါတယ္။

ျပႆနာတခုတင္လာတိုင္း တင္လာတိုင္း အျမဲထိပ္တိုက္တိုးၾကသူေတြကေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ အလံနီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီပါပဲ။ ေက်ာင္းေတာ္ကကိစၥ၊ အစြဲေတြ၊ အကြဲေတြက ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ အျမဲ ထိပ္တိုက္တိုးတာပါပဲ။ ၾကားထဲက ႏွစ္ဖက္စလံုးကို ဝင္ညႇိၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္တခုကိုက်ေအာင္ အျမဲ ဝင္ညႇိေပးရသူေတြကေတာ့ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္တို႔၊ ဗိုလ္တင့္တယ္၊ ဗိုလ္မ်ဳိးထြဋ္တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ညႇိၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတာလည္း အေတာ္ညီၫြတ္မႈ၊ နားလည္မႈ ရလာၾကပါၿပီ။ တေန႔ေတာ့ ရိကၡာထုတ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ရိကၡာဂိုေထာင္ကို သြားၾက၊ ေပးတဲ့ရိကၡာကို ထုတ္ၾကတာေပါ့။ ငါးပိထုတ္တဲ့ အလွည့္က်ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္တင္ (သာေကတ)(အခုသာေက တမွာ ေဗဒင္လကၡဏာ ကဝိတဆူျဖစ္ၿပီး တပည့္ပရိတ္သတ္ အျခံအရံေတြနဲ႔ ေပါမ်ားျပည့္စံုေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္) ပုဇြန္ ငါးပိ စဥ့္အိုးေတြဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေပၚယံက ေလသလပ္ၿပီး မဲေနပါတယ္။ ဒီမွာတင္ အကြက္ဆိုက္ေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္တင္က …

“ဒီမွာ ဦးေနဝင္း၊ ခင္ဗ်ား ငပိေတြက ငါးပိပုပ္ေတြပဲဗ်၊ မဲတူးေနတာပဲ။ ဒီငါးပိပုပ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ မစားဘူး၊ မယူဘူး” က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ စေထာင္ေပးလိုက္ရာ က်န္တဲ့ လူငယ္ရဲေဘာ္တသိုက္က စမက္(ရွ္) ဝိုင္းဆြဲပါေတာ့သည္။ ရိကၡာေထာင္မွဴး ဦးေနဝင္းမွာ မအူမလည္ႏွင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔က ငါးပိမယူဘဲ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။

အဆိုပါ ငါးပိေတြကို အေပၚကမဲေနသည့္ ငါးပိႏွင့္ ေအာက္ဘက္က ငါးပိေတြကိုေရာေမႊစီမံၿပီး ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္တို႔ကို ထပ္ေပးရာ ျပႆနာက ပိုႀကီးသြားပါသည္။ ငါးပိပုပ္ျပႆနာကေတာ့ တက္လာပါသည္။ က်န္တာကေတာ့ လူႀကီးေတြက ဆက္ကိုင္ေတာ့ေပါ့။

အမွန္ကလည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ငါးပိဆိုေသာ ပစၥည္းမွာ အပုပ္ခံမွျဖစ္လာသည့္ ပစၥည္းမဟုတ္ပါလား။ အဲဒီေန႔က စိမ္းစား ပုဇြန္ငါးပိကလည္း အေပၚယံက ေလသလပ္ၿပီး တလက္မခြဲသာသာ မဲတာပါ။ ေအာက္မွာ နီဝါဝါေလးနဲ႔ အေကာင္းခ်ည္းပါ။ အနံ႔ကလည္း သင္းပါသည္။ က်ေနာ္တို႔က အစလုပ္ၿပီး ျပႆနာရွာတာကို မအူမလည္ ဦးေနဝင္းတေယာက္ ခံလိုက္ရတာပါ။ ရိကၡာေထာင္မွဴး ဦးေနဝင္းက သူ႔အဘ စစ္အာဏာရွင္ တဏွာဘီလူး ဦးေနဝင္းလို ေပြ႐ႈပ္လိမ္ေကာက္ရာတြင္ ဉာဏ္မသြားေသာေၾကာင့္ ခံသြားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဦးေနဝင္းကို က်ေနာ္တို႔ ႏွိပ္ခ်င္သည္မွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါသည္။ ကၽြန္းကိုေရာက္ခါစ က်ေနာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း မစုစည္းမိေသးခင္ ဦးေနဝင္း ေျပာစကားရွိပါသည္။

“ေထာင္ဆိုတာ တိုက္ႏိုင္မွ အခြင့္အေရးရတာ” က်ေနာ္တို႔ကို ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရိသဲ့သဲ ေျပာခဲ့ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက ရင္ထဲက မ်က္သြားေပးမယ့္ အျပင္ကိုထုတ္မျပခဲ့ပါ။

ငါးပိပုပ္တိုက္ပြဲကေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ တိုက္ပြဲ ပူးတြဲဦးစီးေကာ္မတီကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး ပါတီစံုမွ ဝင္တိုက္ပါသည္။ ၁၅ ရက္ၾကာမည္ ထင္သည္။ အခြင့္အေရးတခ်ဳိ႕ တိုး၍ရပါသည္။ ရိကၡာေတြ၊ အမဲသားဗူးေတြ တိုး၍ ရပါသည္။

ေတာ္လွန္တဲ့အေတြးအေခၚ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္

က်ေနာ္တို႔အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ကံတူအက်ဳိးေပး ေနရွင္နယ္ ေလးလိုင္း ေရဒီယိုတလံုးရွိပါသည္။ ေရဒီယိုကို ေသတၱာထဲထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္ထားပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ေရဒီယိုလာခ်ိန္ကစၿပီး ေထာင္ဝါဒါတေယာက္ ယူလာပါသည္။ စားရိပ္သာတြင္ လာခ်ထားၿပီး ေသာ့ဖြင့္ေပးပါသည္။

ေရဒီယိုအခ်ိန္ကုန္လွ်င္ ေသာ့ျပန္သိမ္း၊ မဆလ ၏ ျမန္မာ့အသံတခုတည္းကိုသာ နားေထာင္ခြင့္ေပးပါသည္။ ေန႔လည္ ညေန ယူလာ၊ ေသာ့ဖြင့္ ေသာ့ပိတ္ ျပန္သိမ္း အေတာ္အလုပ္မ်ားပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွ က်ေနာ္တို႔ လူေတြက ပံုစံမ်ဳိးစံုႏွင့္ စည္း႐ံုးလိုက္သည္မွ ေရဒီယိုမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အေနေပ်ာ္ၿပီး ေထာင္ဝါဒါေတြဆီ ျပန္မသြားေတာ့ပါ။

အဲဒီေတာ့မွ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ပညာရွင္ေတြက ပညာျပၾကပါေတာ့သည္။ ညမိုးခ်ဳပ္ၿပီဆိုရင္ ေထာင္ဝင္းသံဆူးႀကိဳး အဝင္အဝတြင္ ကင္းတေယာက္ခ်၊ လမ္းခုလတ္တြင္ ကင္းတေယာက္ခ်၊ ၁၉ ေဆာင္ထိပ္တြင္ ကင္းတေယာက္ခ်၊ ၁၉ ေဆာင္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေရဒီယိုကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ေသာ့ကိုဖြင့္၊ တပ္မေတာ္ (ၾကည္း) ဆက္သြယ္ေရး လံုျခံဳေရးတပ္မွ ကိုေအာင္ထီ (ေက်ာက္ပိုး)၊ ကိုအံုးေမာ္တို႔က ေရဒီယိုလိႈင္းေတြကို လိုက္ဖမ္း၊ ပီကင္း ေရဒီယိုက အသံလႊင့္ ခ်က္ေတြကို လက္ေရးတိုသမားေတြျဖစ္သည့္ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း (ရကသ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဉာဏ္ဝင္း၏ညီ)၊ ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္၊ အျခားမမွတ္မိတို႔က လက္ေရးတိုႏွင့္လိုက္ေရးၿပီးေတာ့မွ အေခ်ာထုတ္လုပ္၊ စကၠဴကေတာ့ ႏို႔ဆီဘူး တံဆိပ္ပတ္ကို ဓားနဲ႔ ညီညီျဖတ္၊ ၃ ရြက္ကိုဆက္လိုက္ေတာ့ အေကာင္းစား စကၠဴအေခ်ာရလာ။ မင္ကေတာ့ (ဂ်ဳိင္းရွင္းဗြိဳင္းလက္) ခရမ္းေရာင္ လိမ္းေဆး၊ ကေလာင္ကေတာ့ ေဆးပုလင္းျဖတ္သည့္ စတီးလႊကေလးကို နစ္ပံုစံေသြး၊ ကေလာင္ျဖစ္လာၿပီး စာေရးလို႔ရသြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဖိုးသံေခ်ာင္းတို႔ မႏၱေလးေထာင္က ဘာတန္ခိုးနဲ႔မ်ား႐ိႈးၿပီး ယူလာခဲ့သည္မသိ။ ေထာင္ထဲမွာ မျမင္ရ မေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ပီးကင္းရီျဗဴး၊ ခ်ဳိင္းနစ္လစ္ထေရခ်ာ၊ နယူးဝိစ္၊ တိုင္းမ္ မဂၢဇင္း၊ ရီးဒါးဒိုင္ဂ်က္၊ အျခား ဂ်က္လန္ဒန္၊ ေဂၚဂီ စတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ စာအုပ္စာတမ္းေတြ အေတာ္စံုပါတယ္။

ဘာသာျပန္တာကေတာ့ ဆရာဦးျမသန္းတင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဦးျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ဆိုတဲ့ဟန္က စာအုပ္ကို ဗမာလို အထစ္အေငါ့မရွိ ေတာက္ေလွ်ာက္အသံထြက္ၿပီး ဖတ္သြားတာကို ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္နဲ႔ အျခားရဲေဘာ္ေတြက ဗမာလို လိုက္ေရးရတာ။ ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေပါင္းလိုက္ၿပီး ‘မီးပြား စာေစာင္’ ကို ထုတ္ေဝပါသည္။

အမ်ားျပည္သူ လူတကာၾကည့္ႏိုင္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အေဆာင္ ၈ မွာထားပါသည္။ စာစံု၊ လူစံု ငွားႏိုင္ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ အေဆာင္ ၉ က စာၾကည့္တိုက္ကေတာ့ အတြင္းစာၾကည့္တိုက္ (လွ်ဳိ႕ဝွက္စာၾကည့္တိုက္) ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို တဖက္ကလည္း အတိုက္အခံလုပ္၊ တဖက္ကလည္း စည္း႐ံုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အက်ဥ္းသားေတြမွာ အေနအထိုင္ အေတာ္လြတ္လပ္လာပါသည္။ ေထာင္အမႈထမ္းေတြကို သူတို႔ အထက္အာဏာပိုင္ေတြက တာဝန္ေပးမႈကို အတိအက်မေျပာဘဲ စခန္းတေနရာဆိုၿပီး ေျပာထားပါသည္။ ျပည္ေတာ္ၫြန္႔ သေဘၤာေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္းေပၚေရာက္လာမွ ကၽြန္းပို႔ခံရမွန္းသိ၍ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ၾကပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၆)

ေနာက္က် က်ေနာ္တို႔ ခုနက ခ်ဳိးေဖာက္တဲ့ဟာေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ညပါ လစ္ထြက္ၾကတာ။ တညလံုး အျပင္မွာေနတယ္။ အဲဒါ မင္ကိုလုပ္ေနတာ။အဲဒီေတာ့ ျခင္ေထာင္ခ်ထားတယ္။ သူတုိ႔ ျခင္ေထာင္လွန္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္တယ္။ အဲလို လွန္ၾကည့္ရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီလူ အိမ္သာသြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္တာ။ အဲဒါ သူတုိ႔ ျခင္ေထာင္ေတြ အလုံးေတြကိုပဲ ေရေရၿပီး သြားတယ္။ အဲဒီလိုကေနၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ကြၽန္းကေနၿပီးေတာ့ ေလွလုပ္ၿပီး ထြက္ေျပးတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာတယ္။

ေလွလုပ္ ထြက္ေျပးေအာင္ျမင္သြားၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ မန္းေအာင္ၾကည္ ABKO ( ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ကရင္ အစည္းအ႐ုံး)က (ေနာင္က်ေတာ့ ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးတာ လြတ္သြားၿပီးေတာ့ KNU ကိုသြားၿပီး ေတာထဲမွာ ေရာဂါနဲ႔ က်ဆံုးသြားတာ။) ေနာက္တေယာက္က မန္းၿငိမ္းေမာင္ (အခုေတာ့ သူ KNU ပါတီမွာ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တုိက္ေဖာ္တုိက္ဖက္ ပုဂၢိဳလ္ေရး အင္မတန္ရင္းတယ္) ေနာက္တေယာက္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ရဲေဘာ္ ေအာင္ေဝ (က်ေနာ္နဲ႔တခန္းထဲေနတာ။ က်ေနာ္ ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ သူနဲ႔ ျပန္အဆက္ရတယ္။ အင္မတန္ လူခ်စ္ လူခင္မ်ားၿပီးေတာ့ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီး။ ပဲခူး႐ိုးမမွာပဲ က်ဆံုးသြားတယ္) သူတို႔ ၃ ေယာက္။

အဲဒီေတာ့ သူတို႔ ထြက္ေျပးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔က အင္မတန္ကို ပိပိရိရိနဲ႔လုပ္တာကိုး။ ဒီအေၾကာင္းကေတာ့ အခုနကေျပာတဲ့ ကိုမန္းၿငိမ္းေမာင္ ေရးတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ ပါၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္ အေသးစိတ္ မေျပာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာမွာက သူတို႔ မသိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္။ သူတို႔က ပိပိရိရိလုပ္ေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔က အထူးသျဖင့္ တာဝန္ရွိတဲ့လူမဟုတ္တဲ့ က်ေနာ္လိုလူက ဘာမွ မသိဘူး။ ကြၽန္းေပၚမွာကလည္း ဒီလုိ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ရွိရင္ အင္မတန္ကို က်ေနာ္တုိ႔ထဲမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ရတယ္။

အဲဒီေတာ့ စနစ္တက်ကို လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတဲ့ဟာက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြ ဘာမွ မသိပါဘူး။ အဲ သူတို႔ သြားၿပီ၊ သူတုိ႔ေလွကို တြန္းခ်ေပးလိုက္ၿပီဆိုေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႔ သိတာ။ တြန္းခ်ေပးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီက ရဲေဘာ္ေတြပဲ အကုန္လိုက္ၿပီး တြန္းခ်ေပးတယ္။

အဲဒီ ေနာင္ ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲမွာက်သြားတဲ ရဲေဘာ္ေတြ။ ရဲေဘာ္ခ်စ္ေဆြတို႔၊ ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္၊ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုး၊ ေနာက္ အခု ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ရဲေဘာ္ဘေထြးၫႊန္႔တုိ႔၊ အဲလို ရဲေဘာ္ေလးေတြကလိုက္ၿပီးေတာ့ ေလွကို ပင္လယ္ထဲ ေရအနက္ထဲေရာက္ေအာင္ လိုက္ၿပီး တြန္းပို႔ေပးလိုက္ရလို႔ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔သိရတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္း ရဲေဘာ္ေအာင္ေဝဆုိ က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲကကိုး။ က်ေနာ္တုိ႔ အေဆာင္ထဲက။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္းျပင္ရတယ္။ သူတို႔ ထြက္တာလည္း ညထြက္တာ။ ေရအတက္ လအျပည့္၊ ေရအတက္ အဲဒါနဲ႔ထြက္ၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ျပင္ရတယ္။ ျပင္တယ္ဆိုတာ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ မနက္ လူလာစစ္ရင္ မေပၚေအာင္လုပ္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးေအာင္ေဝ အိပ္ရာမွာ တေယာက္က ဝင္အိပ္ေပး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အိပ္ယာမွာလည္း ႐ုိး႐ုိးပဲ ျခင္ေထာင္ခ်ထားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လုပ္ေနတာေပါ့။ ေန႔တိုင္း လုပ္ေနတာ။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ လံုးလံုးကို မသိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဟို တနသၤာရီတိုင္းမွာ သြားၿပီးမိေနေတာ့မွ ကုိကုိးကြၽန္းက အာဏာပိုင္ေတြ ေအာ္ ဒီကထြက္ေျပးပါလားဆုိတာ သူတို႔သိတာ။

အဲဒီေတာ့ အခု က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ဘက္က စနစ္တက်ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြလုပ္၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ထြက္ေျပးမႈေတြရွိလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ စနစ္ႀကီးအခုလုပ္ထားတဲ့ ေထာင္စနစ္ႀကီးဟာျဖင့္ မေအာင္ျမင္ဘူးဆုိတာကို အားလုံးျမင္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔လည္း ျမင္လာတယ္။ ဒီအတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူတို႔သိလာတယ္။ သူတို႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထသာ မလုပ္လို႔ရွိရင္ ေလွာင္ထားလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ထားရင္ သူတို႔ ေလွာင္ထားလို႔ မရဘူး။ ပဋိပကၡက အဲဒီမွာျဖစ္တာ။

ဒီမွာ အျဖစ္အပ်က္တခုက ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆုိေတာ့ တေန႔မွာ ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စိုး။ (ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္ဆုိတာက ေလတပ္က အစိုးရေလတပ္က။ ေနာက္ ဆက္သြယ္ေရး လုပ္တယ္။) ေနာက္တခုက ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုးဆုိတာက ေက်ာက္ဆည္က တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား (ဗကသ) သူတုိ႔ ၂ ေယာက္ဟာ အုန္းသီးရွာရင္းကေနၿပီးေတာ့ နယ္လြန္သြားၿပီးေတာ့ဟုိဘက္ ေရတပ္ ဧရိယာထဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္သြားေတာ့ ဟိုက အဆင့္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေခ်ာင္းေစာင့္ေနၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကို ဖမ္းခ်သြားတယ္။ ေရတပ္နဲ႔ အေဝးႀကီးလိုပါေသးတယ္။ ကြၽန္းကို Out of Bond လုပ္ထားတဲ့ေနရာ ဆုိေတာ့ အဲဒါ ေရတပ္နဲ႔ အေဝးႀကီးပါ။

အဲဒီကေနေစာင့္ဖမ္းၿပီး ေခၚသြားေရာ။ ေခၚသြားၿပီး ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္ခ်ထားသလို လုပ္တယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ကြၽန္းေရာက္ၿပီးမွ တခါျပန္ၿပီး ေထာင္က်ရေသးတာ။ အေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုကုိးကြၽန္းကလည္း ၿမိဳ႕နယ္တခုဆုိေတာ့ အဲဒီ ရန္ကုန္တုိင္း အမွတ္ ၁၃ ၿမိဳ႕နယ္ ၿမိဳ႕နယ္တရားသူႀကီးကေန ေတာင္ သူတုိ႔ အျပစ္ေတြဘာေတြ ခ်ပစ္လိုက္တာ။ ပုိင္နက္က်ဴးလြန္မႈနဲ႔ ခ်တာလား ဘာနဲ႔ခ်လဲ မသိဘူး။

အဲဒါ အျပစ္ေတြ ဘာေတြခ်ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာတင္ ေရတပ္ထဲမွာတင္ ခ်ဳပ္ထားတာ။ ဖမ္းခါစေတာ့ မ်က္စိပိတ္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး ႐ုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ လမ္းေခၚသြားေတာ့လည္း အတင္း တလိွမ့္ေကာက္ေကြးေပါ့ေလ၊ အတက္အဆင္းေတြ ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတုိင္း တြန္းတြန္းၿပီး ေခၚသြားေတာ့ လဲတဲ့ေနရာ လဲ၊ ပြန္းတဲ့ေနရာ ပြန္း အဲလိုျဖစ္ကုန္တာေပါ့။

အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔ အဲလိုျဖစ္ၿပီဆုိတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကြၽန္းကလူေတြ အားလုံးစုၿပီးေတာ့ တခါ ေထာင္အာဏာပိုင္ ေတြကုိ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ ေအာ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒါ ၂ ရက္ေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္ပဲြဝင္ၿပီးေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ ဆုိလိုတာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ၾကားမွာ ၾကာေလၾကာေလ တင္းမာမႈက ႀကီးလာေလ ျဖစ္လာတာ။ တဖက္ကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိကုိးကြၽန္းဆုိတဲ့ ေပၚလစီက ၾကာေလၾကာေလ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈ မခုိင္မာမႈကို ေဖာ္ျပလာေနတယ္။ အဲလို အခ်က္ေတြကေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေနာက္တုိက္ပဲြေတြ တုိက္ဖုိ႔အတြက္ သႏၷိ႒ာန္က်လာေစတယ္။ အားရွိလာေစတယ္။ အဲဒီကို အာ႐ုံကဲလာေစတယ္လို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Saturday, December 12, 2009

သူခိုးမေျပးခင္ ... (ကာတြန္း ေစာငို)


မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၅)

ေတာ္လွန္တဲ့ဘဝနဲ႔ ေတာ္လွန္တဲ့ အႏုပညာ

သေဘၤာပ်က္ႀကီးေပၚက သံတိုသံစေတြ စိတ္ထဲမွာ အသံုးဝင္မယ္ထင္တဲ့ ျမင္ကရာ၊ ေတြ႔ကရာ ပစၥည္းေတြကို ေရထဲ ပစ္ခ်ပါသည္။ သံတံစဥ္းလို ပစၥည္းေတြ၊ ေမာ္တာအပ်က္အိုးထဲက နန္းႀကိဳးေတြ၊ သံဗီ႐ိုေတြ၊ ပစၥည္းေတြက အင္မတန္စံုတာပါဗ်ာ။ တျပည္တရပ္ျခားက လာဆိုက္ေပးရွာတဲ့ မျမင္ဘူးတဲ့ သူေဌးႀကီး အိုနာဆစ္ႀကီးကို လွမ္းၿပီး ေက်းဇူးတင္လိုက္ေသးတယ္။

ေရစစ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေရထဲကိုပစ္ခ်ထားတဲ့ အမ်ဳိးအမည္စံုလင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ျပန္ငုပ္၊ ကမ္းေပၚတင္၊ ကမ္းစပ္နဲ႔ကပ္လ်က္ မီးဖိုေခ်ာင္ေဘးသဲခံုကို ပစ္သြင္းေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ရလာတဲ့ပစၥည္းေတြကို ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ ထုတ္လုပ္ဖန္တီးေတာ့တာပါပဲ။

ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေလတပ္က ကိုေတဇတို႔၊ ကိုလိႈင္တင္တို႔၊ ကိုထြန္းဝင္းတို႔က အႏုပညာသမားေတြ၊ ေမာ္တာပ်က္အိုးထဲက ေၾကးနန္းႀကိဳးပ်က္ေတြကို တေယာ၊ မယ္ဒလင္၊ ဒံုမင္းႀကိဳးေတြ ျပန္ၿပီးဖန္တီး၊ တေယာတို႔ မယ္ဒလင္တို႔ကေတာ့ အညံ့စား မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ တကယ့္ထြင္းအိုးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ။

ေန႔ႀကီးရက္ႀကီး ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုရင္ ကိုလိႈင္တင္တို႔၊ ကိုေတဇတို႔ တီးဝိုင္းက တေယာ ၃ လက္၊ မယ္ဒလင္၊ ဒံုမင္း၊ ပတၱလား၊ ေျခာက္လံုးပတ္ အလြန္႔အလြန္ကိုပင္ ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာတဲ့ ဆင္ဖိုနီ တီးဝိုင္းႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔ကၽြန္းမွာ အတူမေနခဲ့ရသူေတြအဖို႔ ေရးျပ၊ ေျပာျပရတာ ပိုကားႂကြားတယ္လို႔ ထင္ၾကမွာပါ။

သီခ်င္းေတြဆိုတာလည္း ဗမာျပည္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေဟာင္းထဲက သီခ်င္းတပုဒ္မွ မပါဘူး။ မဆိုဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကၽြန္းမွာ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့၊ သီဆိုတဲ့ ထြန္းလင္းတဲ့ ကမၻာေလာကသစ္ႀကီးကို ေဖာ္ၫႊန္းတဲ့ ေတာ္လွန္တဲ့ သီခ်င္းေတြႀကီးပါပဲ။

အခုေတာ့ ကၽြန္းတုန္းက သီခ်င္းေတြကို ၈၈ မ်ဳိးဆက္သစ္ ညီငယ္ ညီမငယ္၊ ရဲေဘာ္ ရဲေဘာ္ေမမ်ားက လက္ဆင့္ကမ္း ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ၿပီး သမိုင္းတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းမွာ အင္းစိန္ ဖိႏွိပ္ေရးအက်ဥ္းစခန္းႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာ္လွန္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း ဦးသန္႔နဲ႔ မႈိင္းရာျပည့္ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းေတြကို ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း ၈၈ မ်ဳိးဆက္သစ္ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားကပဲ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ၿပီး သမိုင္းမွတ္တမ္း တင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

သံတိုသံစ သံျပားေတြကိုေတာ့ အလြန္႔ လြန္မရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေလတပ္က ကိုအုန္းေမာင္ႀကီးက ပန္းပဲဆရာႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ဦးေဆာင္ ထုတ္လုပ္ပါတယ္။ လုပ္သားေတြက ကိုအုန္းေမာ္၊ ကိုေအာင္ထီ (သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔က ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေက်ာက္ပိုးလို႔ ေခၚသည္)၊ ကိုခ်စ္ေဆြ၊ ဘဖူးၫြန္႔၊ ကိုလတ္၊ ရမ္းၿဗီး ၿပီးေတာ့ မပါမျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ့္ ဇာတ္လိုက္။

မီးဖိုဆိုက္တဲ့မီးက သစ္နီသားေပါက္ျခမ္းေတြ၊ မီးခဲကလည္း အင္မတန္ေကာင္းတာ၊ မီးဖိုေဘးက စတိုနားမွာ ေပတံုးလုပ္လို႔ေကာင္းတဲ့ သံတံုးႀကီးကိုခ်၊ သစ္နီသား ေပါက္ျခမ္းမီးခဲေတြကို လာပံု၊ ပင္လယ္ကမ္းနားစပ္နဲ႔ ကို ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ မီးဖိုနဲ႔ေဝးတာဆိုေတာ့ ပင္လယ္ေလကလည္း တဟူးဟူးနဲ႔ တကယ့္သဘာဝ ပန္းပဲဖိုႀကီးေပါ့။

အဲဒီ ပန္းပဲဖိုႀကီးထဲကို သံျပားေတြ ထည့္ဖုတ္၊ သံျပားကရဲလာၿပီဆိုရင္ ပန္းပဲဆရာႀကီး ဦးအုန္းေမာင္ ေျပာဆိုၫႊန္ျပတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တုိ႔ငယ္သားေတြကလည္း တေယာက္တလဲ ထုၾက၊ လုပ္အားခ ပူစရာမလိုေတာ့ ဓားတလက္ဆိုရင္ ထုမွထုေပါ့။ ဓားေကာင္းတလက္လိုခ်င္ရင္ နာနာေတရတယ္လို႔ ေရွးအဆိုအမိန္႔ကလည္းရွိတယ္ မဟုတ္လား။

စိတ္ႀကိဳက္ရၿပီဆိုေတာ့မွ ကိုအုန္းေမာင္ႀကီး သေဘၤာေပၚကရတဲ့ သံျဖတ္စို႔ႏွင့္ ႀကိဳက္တဲ့ဓားပံုစံကို ျဖတ္ထုတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ထု၊ ေဆးသားတင္၊ ေဆးသားတင္ၿပီးသား ဓားကို ႏို႔ဆီခြက္ကို ေထာင္၊ ခုတ္ၾကည့္၊ အသြားလိပ္သြားတယ္ဆိုရင္ မႀကိဳက္ေသးဘူး၊ ျပန္ထု၊ ျပန္ေဆးသားတင္၊ ႏို႔ဆီခြက္ကို ျပန္ခုတ္၊ တိခနဲျပတ္မွ အုိေက။

ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကိုအုန္းေမာင္ႀကီး ပန္းပဲဖိုက ဓားေျမႇာင္ေတြ၊ ဓားရွည္ေတြ၊ ဓားမေတြ၊ လွံေတြ၊ မွိန္းေတြ လူငယ္တိုင္းမွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ဓားရွည္ေတြ၊ ဓားေျမႇာင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ကို ထုတ္ေပးတဲ့ အတြင္းခံ၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီက ေဘးဘက္က တျခမ္းကြဲ ႀကိဳးႏွင့္ သံုးခ်က္ ျပန္ခ်ည္ရတယ္။ အဲဒီ ေဘာင္းဘီတိုန႔ံနံ႔ႏွင့္ (က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြက တာဇံေဘာင္းဘီလို႔ နာမည္ေပးထားတယ္) မနက္လင္းၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔လူငယ္တသိုက္ဟာ ခါးမွာလည္း ဓားေျမႇာင္ႀကီး ခ်ိတ္သူက ခ်ိတ္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဓားရွည္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း မွိန္းေတြနဲ႔၊ တာဇံတသိုက္ကေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ကၽြန္းေပၚကို ေလွ်ာက္သြား ရွာေဖြေတာ့တာပဲ။

ေမာရင္ အုန္းပင္လွဲ၊ အုန္းရည္ေသာက္ အုန္းသားစား၊ တခါတေလ အက်ဥ္းသားဘဝကိုေတာင္ ေမ့ေမ့သြားသဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေနဝင္ မိုးခ်ဳပ္လို႔ အိပ္တန္းျပန္တက္ၾကမွပဲ တို႔ဟာ မလြတ္လပ္ပါလားဆိုတဲ့အသိက ဝင္လာတယ္။

ေတာ္လွန္တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္သားမ်ား

ကၽြန္းေပၚေရာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေလတပ္က ရဲေဘာ္မ်ားဟာ မနည္းပါဘူး။ ကိုထြန္းဝင္း (ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုး)၊ ကိုေတဇ၊ ကိုလႈိင္ဝင္း၊ ကိုအုန္းေမာင္၊ ကိုသိန္းလြင္၊ ကၽြန္းမေရာက္ဘဲ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့တာက ေစာေမာင္တင္၊ ေစာေရႊဘ၊ ဝင္းေရႊခ်စ္ အျခားမမွတ္မိေတာ့။ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေလတပ္မွ အဲဒီလို အစဥ္အလာႀကီးခဲ့တာပါ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအံုႂကြတိုက္ပြဲဝင္မႈႀကီးမွာ ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္းရွင္လူ၊ မိဘျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ ေရွ႕ဆံုးတန္းက လက္တြဲ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မိဘျပည္သူမ်ား မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၾကရပဲ မဟုတ္လား။

သမိုင္းအစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရဲေဘာ္ေတြဟာ ျပည္သူေတြဘက္က၊ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ၿပီး ေရွ႕ဆံုးတန္းက ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ သူတို႔ကို ခြပိုးထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ပုခံုးေပၚကခါခ်ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္သြားဦးမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ အေလးအနက္ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ဗမာ့တပ္မေတာ္ (ၾကည္း)ကလည္း သမိုင္းတင္ခဲ့သူေတြပါ။ ကိုအုန္းေမာ္(ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုး)၊ ကိုေအာင္ထီ (ရခိုင္စစ္မ်က္ႏွာတြင္ က်ဆံုး)၊ ကိုေဇာ္လြင္၊ ကိုတင္ဝင္း၊ အျခားသူမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။

က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြ အျပင္ထြက္ၿပီး ရွာလို႔ေဖြလို႔ရလာတဲ့ ငါးတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ မစားရက္ပါဘူး၊ ဖိုႀကီးကို သြားေပးတာပါပဲ။ ဖိုႀကီးကေန လူမမာေတြ၊ နလံထေတြ၊ လူႀကီးပိုင္းေတြကို စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းႀကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္း က်ေနာ္တို႔အက်ဥ္းစခန္းကေန ၃ မိုင္ေလာက္အကြာမွာ လျခမ္းေကြးသ႑ာန္ လိပ္ေသာင္ဆိုတာရွိပါတယ္။ အဲဒီ လိပ္ေသာင္ကို ေရတပ္ကေန စစ္ဧရိယာ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ကန္႔သတ္နယ္ေျမေပါ့။ မသြားရ မလာရ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။

တညေနေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ ရမ္းၿဗီး၊ က်ေနာ္တို႔ကၽြန္းေပၚတက္လာခဲ့တဲ့ ကမ္းနားေသာင္ခံုကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း လိပ္တက္ဥထားသလို သံခံုကိုဖြသြားတဲ့ စြပ္ေၾကာင္းႀကီး ဖံုေအာင္ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္က တုတ္ရွည္ရွည္တေခ်ာင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ဇတ္ခနဲ တုတ္က သဲထဲကို ကၽြံက်သြားတယ္။ တုတ္ကို ဆြဲထုတ္လုိက္ေတာ့ တုတ္အဖ်ားမွာ ခၽြဲက်ိက်ိအရာေတြ ကပ္ပါလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ထိုင္ၿပီးေတာ့ သဲကို ယက္ထုတ္ၾကတယ္။ လက္တႏိႈက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လိပ္ဥေတြ အေဖြးသားကို ေတြ႔ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ပင္လယ္လိပ္ဥက ေပ်ာ့စိစိပါ။ လိပ္ဥက အားလံုး ၇၀ ေက်ာ္တယ္။ တုတ္နဲ႔ထိုးမိတာ ၂ လံုးေလာက္ ကြဲသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ စခန္းထဲျပန္ၿပီး ဖိုႀကီးကို အပ္လိုက္တာပဲ။ ကၽြန္းမွာဆို ပထမဆံုး လိပ္ဥရသူေတြကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ရမ္းၿဗီး ၂ ေယာက္ပါပဲ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၅)

အဲဒီေတာ့ ဒီတုိက္ပဲြမွာ က်ဆုံးတဲ့လူေတာ့ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးခ်ိသြားတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ခ်ိသြားၿပီး လူက ဒုကၡိတလို ျဖစ္သြားတာ။ ဥပမာ … ၅၆ ေရြးေကာက္ပဲြတုန္းက ဝါးခယ္မက အမတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားအမတ္ ဦးတင္ရီ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ကိုလွၾကည္၊ ေနာက္ (ရကသ)က ကိုလွေရႊ (ဒီ ကိုလွေရႊက အခုထိ ေထာင္ထဲက ကိုလွေရႊ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား ကိုလွေရႊပါ) အဲဒီေတာ့ ဒီရဲေဘာ္ေတြက ခ်ိသြားတာ။ လမ္းကို ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ လူက ယုိင္ထုိးယုိင္ထုိးနဲ႔ပဲ ေခါင္းကလည္း ပုံမွန္ကုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ခုနက တုိက္ပဲြထဲမွာ သေဘာတူထားတဲ့အတုိင္း ျပည္မကို ျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္ရတယ္။

ဒီတုိက္ပဲြရဲ႕ အက်ဳိးေက်းဇူးက စာေရးဆက္သြယ္ခြင့္ရတယ္။ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တခ်ဳိ႕၊ အိမ္ကပို႔တဲ့စာအုပ္တခ်ဳိ႕ ဖတ္ခြင့္ရတယ္။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ဖမ္းခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္မွပဲ (ဒီတုိက္ပဲြၿပီးမွပဲ) အိမ္နဲ႔ စာအဆက္သြယ္ ရတယ္။ အဲဒီအရင္က တခါမွ အိမ္ကစာလည္း မဖတ္ခဲ့ရဘူး။ က်ေနာ့္စာလည္း အိမ္က မဖတ္ခဲ့ရဘူး။ စာအဆက္သြယ္ဆုိေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ဆင္ဆာေတာ့ အျပည့္ပဲ။ ဆင္ဆာအျပည့္မွာ သူတုိ႔က အဓိက ဘာထားလဲဆုိလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကိုထားတဲ့ ေနရာဟာ ကိုကိုးကြၽန္းဆုိတာ မေပၚေအာင္လို႔ သူတုိ႔ ဆင္ဆာလုပ္တာပဲ။

ဥပမာဆုိရင္ က်ေနာ့္စာထဲမွာ … ‘က်ေနာ့္တုိ႔ဆီမွာ ၾကက္တူေရြးေတြက အုပ္လိုက္ပ်ံသန္းေနၾကတာ’ အဲဒါပါလို႔ဆိုၿပီး ျဖတ္တာပဲ။ ျဖတ္တာ အဲဒီစာေၾကာင္းျဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ စာတေစာင္လုံး ျဖတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ မေပးေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ေနာင္ က်ေနာ္ ေထာင္ကလြတ္လို႔ အိမ္နဲ႔ျပန္ေမးၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ စာေတြ မေရာက္တဲ့ဟာေတြ မနည္းဘူးဆုိတာ သိရတယ္။

ေနာက္ အသားစုိဆုိတာ ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိတ္ ေပးတယ္။ ဘဲငန္း ေပးတယ္။ ဘဲဥ ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေလာက္ လူအမ်ားႀကီးအတြက္ ဒီ အေကာင္အရွင္ေတြကို သူဘယ္ေလာက္ သယ္ႏုိင္မွာလဲ။ သေဘၤာေပၚမွာ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ အသားစုိဆုိတဲ့ဟာလည္း ဘဲဥေတြပဲ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေမ်ာလာတာနဲ႔အမွ် ေထာင္ဒဏ္ ကြၽန္းဒဏ္ေတြလည္း ပိသည္ထက္ ပိလာတယ္။ က်န္းမာေရး ဆုိးတဲ့ဟာေတြလည္း မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။ ျပန္ပုိ႔ရတာေတြလည္း မနည္းဘူး။ အဲဒါအျပင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေပၚလစီေၾကာင့္မုိ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ေသဆုံးရတာေတြလည္း ရွိလာတယ္။ ေသဆုံးတာ ၂ ေယာက္။ တေယာက္က ဦးထြန္းရွိန္ (မႏၱေလး ေဆး႐ုံႀကီး ေတာင္ဘက္ ဦးဖိုးသာဝင္းထဲက ေက်ာင္းဆရာ) က်ေနာ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး အင္မတန္ကုိရင္းတာ။ ဦးထြန္းရွိန္ ကေတာ့ ငါးရွာတာေပါ့ဗ်ာ။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ ခ႐ုတုိ႔၊ ငါးတုိ႔ လုိက္ေကာက္ရင္းနဲ႔ တေန႔မွာ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ မုန္တုိင္းလိုဟာမ်ဳိးလာၿပီးေတာ့ လႈိင္းေလပုတ္ခ်သြားတာ။ အေလာင္း ဘယ္လိုမွ ရွာမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ တေထာင္လုံး ထြက္ၿပီးရွာတာ။ ရွာတာမွ တရက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ တပတ္ေလာက္ရွာတာ။ ျပန္ကို မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္ဆုိတာ အျပင္က အရာဝတၳဳကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး။ ကမ္းေပၚ ျပန္တင္ေပးေလ့ရွိတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးထြန္းရွိန္ရဲ႕အေလာင္းကေတာ့ ကိုကိုးကြၽန္းကမ္းေပၚကို ျပန္ေရာက္မလာဘူး။ ေသခ်ာတယ္။

ေနာက္တဦးက အလံနီပါတီနဲ႔ႏြယ္တဲ့ ကိုျမင့္သိန္း(ရဲနီျမင့္သိန္း)။ က်ေနာ္နဲ႔ အသက္ရြယ္တူေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ လူငယ္ေလး။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းတဲ့လူ။ အဲဒီမွာက သီးႏွံက မစားရတဲ့အခါက်ေတာ့ အုန္းသီးပဲ စားၾကတာကိုး။ အုန္းသီးရွိေတာ့ အုန္းသီးပဲစားၾကတာ။ ကိုျမင့္သိန္းေလးကလည္း အုန္းပင္ေပၚ တက္ရင္းနဲ႔ အုန္းပင္ေပၚက လိမ့္က်တာ။ အဲဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံပို႔လုိက္ေတာ့ ဟိုမွာပဲ ဆုံးသြားတာ။

ေစာေစာက ရက္ ၄ဝ တုိက္ပဲြၿပီးတာနဲ႔ ကုိကုိးကြၽန္းေပၚမွာ အာဏာပိုင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အၾကားမွာ တင္းမာမႈေတြ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ပုိၿပီး တင္းမာလာတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေသးတယ္။ ေသခ်ာေနတာက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဆုိတဲ့ အခရာက်တဲ့ ေပၚလစီကို အျပတ္မၿဖိဳႏုိင္သေရြ႕ ကိုကုိးကြၽန္းမွာ တုိက္ပဲြေတြ ဆက္ရွိေနဦးမွာ။ ‘ကိုကိုးကြၽန္း’ ဆုိတဲ့ဟာႀကီး ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဒီမွာ ေျပာစရာတခုကလည္း အဲလိုအခ်ိန္မွာပဲ သူတုိ႔ ဒီ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ၊ သေဘာတူညီၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သတင္းလႊင့္လုိက္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔စာေတြ က်ေနာ္တုိ႔ စားစရာေတြ အိမ္ကပို႔တဲ့ဟာေတြ သြင္းေပးတယ္။ ေနာင္ဆုိလို႔ရွိရင္ ဒါတင္မကဘူး၊ အိမ္ကလူေတြေတာင္ ေခၚေပးဦးမွာ။ ကြၽန္းေပၚမွာ စပါးစုိက္ဖုိ႔၊ ဂ်ဳံစိုက္ဖုိ႔ လုပ္ေပးမွာ။ ထြန္စက္ေတြ ေပးမွာ။ ႏြားေမြးဖုိ႔၊ ငါးေမြးဖုိ႔ လုပ္ေပးမွာ။ အဲဒီအသံေတြက အကုန္လုံး လႊင့္ထုတ္လိုက္တယ္။

ဆုိလိုတာက သူတို႔က သူတုိ႔ရဲ႕ အဓိကက်တဲ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေပၚလစီကိုေတာ့ တင္းတင္းမာမာ ဆုပ္ကုိင္ၿပီးေတာ့ ဆက္အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ထဲကို မသိမသာတဲ့နည္းနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔လိုက္တာ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ သတိထားမိတာက ကိုကိုးကြၽန္းမွာရွိတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ တကယ္က်ေတာ့ သူတုိ႔လည္းပဲ (ေထာင္ပိုင္၊ ေထာင္မႉးႀကီးကအစ ဝါဒါအထိပါ) က်ေနာ္တို႔လိုပဲ ကြၽန္းပို႔ခံေနရတဲ့ တကြၽန္းစံေတြပဲ။ သူတုိ႔ စားရတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔မွာ ဘာအာဏာမွ မရွိဘူး။ သူတုိ႔က ဘာမဆုိ ရန္ကုန္ကို အကုန္ အစီရင္ခံၿပီးေတာ့ ဟုိက ခုိင္းတဲ့အတုိင္းလုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔ဟာ အဲဒီကြၽန္းမွာရွိတဲ့ ေရတပ္ကို အစီရင္ခံေနရတယ္။ ေရတပ္က ရန္ကုန္ကို အစီရင္ခံရတယ္။ ရန္ကုန္က အဆုံးအျဖတ္ေပးတယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္တုိ႔ သိတယ္။ ဟိုက အေျဖေပးတာကို သူတို႔က လာၿပီး ေျပာရတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ။

က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ကလည္း အေျခအေန တင္းမာလာတာနဲ႔အမွ် ခုနက အာဏာပိုင္ေတြဘက္က သူတုိ႔ရဲ႕ စီမံကိန္းေတြကို သြယ္ဝုိက္တဲ့နည္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚ ေၾကညာၿပီးေတာ့ ၿခိမ္းေျခာက္လာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ဒါေတြကို ျပန္လွန္ဖုိ႔၊ ဒါေတြကို႐ုိက္ခ်ဳိးဖုိ႔ စဥ္းစားရတယ္။ စဥ္းစားတဲ့အခါက်ေတာ့ စနစ္တက်နဲ႔ အစီစဥ္ရွိရွိနဲ႔ ေထာင္စည္းကမ္းေတြ ခ်ဳိးေဖာက္တာ လုပ္လာခဲ့တယ္။

ဥပမာဆုိလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ကို မသြားရဘူးဆုိတဲ့ Out of Bound ဆုိတဲ့ ေနရာေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ သြားတယ္။ မနက္တိုင္း က်ေနာ္တုိ႔ကို လူစစ္တာ လုပ္တယ္။ ေန႔တုိင္း လူစစ္တယ္။ လူစစ္ေတာ့ မနက္မွာ သူတို႔က လာစစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို သူတို႔လန္႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ေထာင္မွာလို ပံုစံထိုင္ေပးပါလုိ႔ သူတုိ႔ မဆုိရဲဘူး။

အဲဒီေတာ့ “ကိုယ့္အိပ္ယာေပၚမွာပဲ အိပ္ေနပါ၊ ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လာစစ္ပါ့မယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ဘယ္မွေတာ့ မသြားပါနဲ႔၊ လူစစ္ၿပီးမွပဲ အေဆာင္ထဲအခန္းထဲက ထြက္ၾကပါလို႔ သူတုိ႔က အဲလိုေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က “ဟာ … မီးဖိုက်တဲ့လူက မနက္စာလုပ္ရတဲ့လူက အေစာႀကီးထရတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လာစစ္တာ ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူး” ဆိုၿပီး အဲလိုေျပာၿပီး မီးဖိုမွာသြားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ မီးဖိုထိ လိုက္စစ္ရတယ္။ အဲလိုျဖစ္လာတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။