Wednesday, April 29, 2009

ႏွင္းေတြနဲ႔သႀကၤန္

ႏွင္းေတြနဲ႔သႀကၤန္


သူရိယာသည္

ဘူမိကမၺလာတြင္

အတာသဘင္ကိုခ်စ္ျခင္းျဖင့္

အလင္းကို ေစခဲ့၏။


ယမန္တေန႔ကား

သႀကၤန္ဓေလ့ကို ႀကိဳပုံထူး

တန္ခူးမည္မွတ္

ေလာကဓာတ္ေဖြးေဖြး

ႏွင္းေထြးေထြးမွာ

ဘယ္ေတးကို ဆုိရပါတုံ။


ႏွင္းေတြဖုံးလႊမ္းတဲ့

ေရာ့ကီးေတာင္တန္း တည္ရာမွာ

ျပည္ျမန္မာႏွစ္အကူးက

မက္မူးစရာ့ ပိေတာက္ေျမ

ဘယ္ေဖြလို႔လည္းမရွိ

ၾကည့္ေလရာ ကြင္းအလုံး

ႏွင္းတ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔

သီတင္းသုံးတဲ့ အတာ။


သႀကၤန္ေတး သႀကၤန္အကနဲ႔

သႀကၤန္က်တဲ့ သည္နယ္

ဘယ္ၾကမၼာႏွိပ္စက္လို႔

အိပ္မက္နဲ႔ဖြဲ႔စည္းတဲ့

ခရီးရွည္ကိုေလွ်ာက္ပါလိမ့္

ပန္းပိေတာက္ေတြ မေဝ

အခုေတာ့လည္း

ႏွင္းေမွာက္တဲ့ေႏြပါကြယ္။


လတန္ခူးကို

အလွထူးေစ ဆင္ယင္လို႔မို႔

ပင္လုံးၫႊတ္ခိုင္ေရႊဝါ

ေျမအလႊာကိုခင္း

ပိေတာက္သင္းတဲ့ဌာေန

ဇာတိခ်က္ေႂကြ

ပိေတာက္ေရ

ငါ့ေျမထံ

အျမန္ ျပန္ေခၚပါလွည့္။


ႏွင္းနဲ႔ေႏြ

ဘယ္အေျခနဲ႔မွ မစပ္ဟပ္

ေတာအရပ္ေတာင္အရပ္

တံလွ်ပ္ေတြပြက္ပြက္ေဝ

ရြက္ေႂကြေတာ တရံခါလည္း

ဒဏ္ရာေတြမတိတ္

တရိပ္တရိပ္ေဝးလြင့္ခဲ့သည္ေကာ။


ပုစဥ္းရင္ကြဲသံ

ေတာလုံးညံတဲ့

သံလြင္ရဲ႕ၿမိဳင္ေစာင္းကို

ျပန္ေျပာင္းသိမ္းပိုက္

တိုက္ခိုက္လုယူမွျဖစ္ေခ်မယ္။


ပိေတာက္ခင္းတဲ့

ပိေတာက္သင္းတဲ့

ႏွင္းေပ်ာက္တဲ့သႀကၤန္

တံလွ်ပ္ေတြနဲ႔ေႏြ

ရြက္ေႂကြေတာ ေျမယာမွာ

အတာေရ ေလာင္းခြင့္ကား

ေတာင္းယူလို႔မရစရာ

ႏွစ္တို႔အလီလီေျပာင္းပါဘိ။


အတာႏွစ္သစ္

ယခုလွစ္၍

အညစ္ေၾကးကင္းကြာ

က်န္းမာပါစ တိုင္းျပည္။



ဂူရီး

ဒင္းဗား

ဧၿပီ ၂၂၊ ၂ဝဝ၉

Sunday, April 26, 2009

ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾက (ကာတြန္း ေစာငို)

ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾက (ကာတြန္းေစာငို)


Saturday, April 18, 2009

သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ (ေမာင္ေတာက္)

ဘာႏုရာဇာမည္ေသာ တနဂၤေႏြၿဂိဳလ္မင္းက ေအာင္မဲညိဳပြင့္အဆင္းႏွင့္ ဘီလူးကို စီး။ ထင္းမီးတဖက္ ကိုင္၊ ဝမ္းဗိုက္ကို တဖက္က ပိုက္လ်က္ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္သို႔ ဝင္ေလ၏။ သို႔ႏွင့္ သႀကၤန္သံုးပါးတို႔တြင္ အာယာမဟု မည္ေသာ မဟာအတာသႀကၤန္ကား ၿပီးဆံုးခဲ့ေလၿပီ။


ထိုသို႔ၿပီးဆံုးခဲ့ေသာ အတာတန္ခူးတြင္ ထူးတာျမဴးတာမွတဆင့္ ႐ူးတာ၊ မူးတာေလးမ်ားလည္း အရံအသင့္ သေဘာေလာက္ပါမည္ဟု ဉာဏ္ခ်င့္၍ေျပာရေပမည္။ ေပ်ာ္ပြဲက တလြန္လြန္၊ လူေတြကလည္း တသဲသဲေပကိုး။


သို႔ႏွင့္ လူႀကီးသူမ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔အား ဦးေခါင္းေလွ်ာ္၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ နံ႔သာပက္ျဖန္း၍ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ေသာ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔သို႔ ေရာက္ရွိလာျပန္သည္။ ဒါနကုသိုလ္ ဓေလ့စ႐ိုက္ႏွင့္ ႏွစ္သစ္၏ အကူးအစ ပထမဦးဆံုး ေန႔ရက္ကို ဖြင့္လွစ္လိုက္ျခင္းပင္တည္း။


ေကာင္းစြ။


“သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ”


ထိုေဝါဟာရကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့။ ကိုယ္တိုင္လည္း ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးေသာ လူႀကီးသူမတို႔ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ျခင္း (သို႔မဟုတ္) ကိုယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ႀကီး ရင့္ေသာ သူတို႔ကို အ႐ိုအေသျပဳျခင္းဟု သေဘာေပါက္ သိျမင္ေနမိခဲ့၏။ တနည္းအားျဖင့္ အသက္ကို ပဓာနထားကာ ေလးစားဂါရဝျပဳၾကတာဟု လက္ခံထားမိခဲ့သည္။



ထိုစဥ္က … ။


ယခုေတာ့ အသက္အရြယ္ဟူေသာ ပညတ္အျမင္ႏွင့္ယွဥ္တြဲေနသည့္ လူပုဂၢိဳလ္တို႔အေပၚ အာ႐ံုစူးစိုက္လာမိေတာ့ သည္။ အခ်ိန္ကား အကန္႔အသတ္မရွိ စီးဆင္းေန၏။ ထိုအကန္႔အသတ္မဲ့ စီးဆင္းေနေသာ အခ်ိန္ကာလႏွင့္အတူ ပူးကပ္ျဖတ္သန္းေနသည္မွာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။


လူမ်ဳိး ဘာသာမေရြး အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူတိုင္းတြင္ ညီမွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလျဖတ္သန္းမႈတို႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္လား။


အႏွစ္တရာအတြင္း အားလံုးဟာ ေခတ္ၿပိဳင္ခ်ည္းပါပဲဟု ကဗ်ာဆရာတဦးက ဒႆနဆန္ဆန္ ေျပာၾကားခဲ့ဖူး သည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔အရင္ အႏွစ္ ၅ဝ သမိုင္းသည္ အယဥ္လား၊ အ႐ိုင္းလားဟု ေမးခဲ့သည္ရွိေသာ္ ႏုနယ္ေသာအရြယ္က ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္မို႔ ေဝေဝဝါးဝါးပင္ ျပန္လည္ေျဖၾကားႏိုင္ေပမည္။ ထိုထက္ေစာစြာေသာ အတိတ္သမိုင္းတို႔ဆိုလွ်င္ မည္သို႔မွ် ပီပီျပင္ျပင္ ေျဖၾကားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။


“၁၉၂ဝ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မမီလိုက္။ က်ေနာ္ေမြးၿပီး ေနာက္တႏွစ္တြင္ ယင္း ၁၉၂ဝ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာသင္ၾကားခဲ့ရာ အမ်ဳိးသားေန႔ကို ဆင္ႏႊဲမိခဲ့ရသည္။ ယင္း အမ်ဳိးသားေန႔၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ၁၉၂ဝ ေက်ာင္းသား သပိတ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ထိုအတိတ္ကို က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ခံစားထိေတြ႔ခဲ့သည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သမိုင္းေခတ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္းက အတိတ္ကိုေလ့လာရသည္။ ထိုအခါ အတိတ္ကာလကိုမီေသာ က်ေနာ့္ထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးေသာ သူမ်ားထံမွ ေမးျမန္းရသည္။ အတိတ္၏ သမိုင္းေခတ္မ်ားကို သိရသည္”


(ဒဂုန္တာရာ)

“သမိုင္းသည္ မဆံုး”

ေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၁)

ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၉၉၇။


စာေပသစ္ဖခင္ႀကီး ဒဂုန္တာရာ၏ “သမိုင္းသည္မဆံုး” ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကိုဖတ္မိရာမွ လင္းလက္ခဲ့ရေသာ အပိုဒ္တပိုဒ္။ ေလးစားဦးခိုက္စရာ လူႀကီးသူမတို႔၏ အတိတ္ျဖတ္သန္းမႈပံုရိပ္မ်ား။ လူပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္တို႔ကား အတိတ္ျဖတ္သန္းမႈ အယဥ္ အ႐ိုင္းတို႔ႏွင့္ လႈိင္းႂကြေနသည္။


က်ေနာ္ကား အတိတ္သမိုင္းႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္တို႔ကို လြန္ႏွင့္ၿပီးသူမ်ား၏ ျပဳစုေရးသားထားခဲ့မႈမ်ား၊ သမိုင္းဆိုင္ရာ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ အဆိုအမိန္႔မ်ား၊ ထူးျခားေသာျဖစ္စဥ္ထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ထုတ္ယူရရွိမႈမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ထိရင္း ဆက္လက္ႀကီးျပင္းေနၾကရသည္။


ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၏သမိုင္းကား မသိလို႔ မျဖစ္။ ႏိုင္ငံ၏သမိုင္းကိုမသိလွ်င္ မိမိကိုယ္မိမိ မသိသူသာလွ်င္ ျဖစ္ေပေတာ့ မည္။

သည္တြင္ မကေသး။ သက္ရွိထင္ရွား လူႀကီးသူမမ်ား၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ညီမွ်ေသာ ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ စံျပ စ႐ိုက္မ်ား လကၡဏာမ်ား၊ ေလးနက္ေသာ လမ္းၫႊန္မႈမ်ားျဖင့္ ပူးကပ္ေနထိုင္လွ်က္ ဆက္လက္ျဖတ္သန္း ႀကီးျပင္းေနရေသးသည္။

လူႀကီးသူမတို႔၏ ဒိေဌ၊ ဒိဌ ေက်းဇူးတရားတို႔အား ေလးစားဂါရဝျပဳစရာ တန္ဖိုးအနဂၢမ်ားပင္။


“သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ”


ယခုေတာ့ … ။


အသက္ႀကီးေနသျဖင့္ ပူေဇာ္ရသည္ဟူေသာ သာမညအေျမႇးပါးသည္ က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္မိေသာ အေတြးတံခါး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆြဲအဖယ္ခံလိုက္ရသည့္ ဇာခန္းဆီး ပါးပါးလွပ္လွပ္ကေလးကဲ့သို႔ လႈပ္လႈပ္ခါခါ က်န္ရစ္ခဲ့ေပေတာ့သည္။


ယခု ဆိုပါေတာ့ … ။ ။


သရုပ္ေဖာ္ပံု - ကာတြန္းေစာငို


Saturday, April 4, 2009

ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ေကာင္



က်ဳပ္ေလ … က်ဳပ္

ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္ခဲ့

ၿမိဳ႕မွာေနတုန္းက

မေအာင္ဖူးတဲ့ ဒီဆယ္တန္းေၾကာင့္

ေကာင္မေလးေတြက ေငါ့တယ္

ဟင္း … ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တာ

ဘာလုပ္ရမွာလဲတဲ့ … ေအာ္ … ခက္ၿပီ။


အိမ္မွာေနတုန္းကလည္း

မေအာင္ေသးတဲ့ ဒီဆယ္တန္းေၾကာင့္

အေမက ေျပာတယ္

နင္ … ေခြးျဖစ္မယ္ တဲ့၊

က်ေနာ္ အခုထိ ေခြးမျဖစ္ေသးပါ

ဒါကို … အေမ သိမသြားခဲ့။


လူေတြကလည္း က်ေနာ့္ဘဝမွာ

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးလားလို႔

တဖြဖြ အေမးခံခဲ့ရ

ဟင့္အင္း လို႔ေျဖရင္

မ်က္လံုးအေရာင္ ေျပာင္းလဲ၊ ဆက္ဆံေရးလည္းက်ဲ

ကဲ … ဒီဆယ္တန္းႀကီးမေအာင္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ။


အခု က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ည့ံခ်က္က နာ

ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ေကာင္က

ကိုယ့္အက်ဳိးကို အပုပ္ခံ၊ လူထုအတြက္ျမႇဳပ္ႏွံ

ေသြး ေခြၽးကို စေတး ဒီမိုကေရစီကို ဘဝနဲ႔ေရးတဲ့

ေတာ္လွန္ေရးသမားဗ် …၊


က်ဳပ္တို႔ ေတာ္လွန္စစ္လမ္းေၾကာင္းေပၚကို

သန္းနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေကာင္ေတြ မလာပါ၊


သန္းနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ

အနစ္နာမခံပါ၊


မိုးထဲ ေရထဲ က်ည္ဆံထဲမွာ

ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့က်ဳပ္

အသက္ကိုစေတး ျပည္သူ႔အတြက္ေလ။


သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္ေကာင္ေကာ

ဘြဲ႔ရေကာင္ေရာ

ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရင္

ဒီမိုကေရစီလည္း ျမန္ျမန္ရ

က်ဳပ္လည္း ဆယ္တန္းျမန္ျမန္ေအာင္

ကဲ … မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။


ဂမုန္း

၈၊ ၂၊ ၂ဝဝ၁


သံလြင္ေသြးသစ္ စာေပအင္အားစုမွ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိသည့္

ေဒါနေနျခည္စာေစာင္ အတြဲ ၄ အမွတ္ ၂၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ မွ


Wednesday, April 1, 2009

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕ - ၁၈



ျပည္သူ႔ သူရဲေကာင္းမ်ား

ကြၽန္းပါတီက ဇူလိုင္လ ၃၁ ရက္ကို ‘ျပည္သူ႔ သူရဲေကာင္းမ်ားေန႔’ လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေတြရဲ႕ အသုဘအခမ္းအနားကို ပါတီေန႔ (ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္)မွာ က်င္းပမယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့တယ္။

ဒီရက္ေတြအတြင္း (အာဇာနည္ ၂ ေယာက္အတြက္ သီခ်င္း ၂ ပုဒ္ စပ္ထားၿပီးၿပီမို႔) က်န္ အာဇာနည္ ၆ ေယာက္အတြက္ သီခ်င္းစပ္ဖို႔ အဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ (၅ ေယာက္စီ) ဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ တဖြဲ႔ကို ၂ ေယာက္ႏႈန္း သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က ရဲေဘာ္ျမေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔မွာ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ စပ္ရမွာက ရဲေဘာ္ စိန္ခ်င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စိုးအတြက္ ...

ရဲေဘာ္ ျမေအာင္က သီခ်င္းစပ္ရာမွာ ကြၽမ္းက်င္ၿပီးသားမို႔ က်ေနာ္တို႔က ပါေစခ်င္တဲ့အခ်က္အလက္၊ အေၾကာင္းအရာပဲ ေရြးေပးရပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ၁ဝ ရက္မတိုင္မီ တီးဝိုင္းအဖြဲ႔ကို အဖြဲ႔အသီးသီးက သီခ်င္းအပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ပါတီ ဂီတဝိုင္းကလည္း ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္စလံုးအတြက္ ရည္ၫႊန္းတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ စပ္ပါတယ္။

ပါတီေန႔မေရာက္မီအတြင္း အာဏာပိုင္ေတြဆီက ဘိလပ္ေျမေတြေတာင္းၿပီး အာဇာနည္ ေက်ာက္တိုင္တခု ‘ထူ’လိုက္ၾကပါတယ္။
ရဲေဘာ္အားလံုးရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ေပါင္းစပ္ကာ ထူေဆာက္လိုက္တဲ့ အာဇာနည္ေက်ာက္တိုင္ဟာ အျမင့္ ၈ ေပရွိၿပီး အေပၚမွာ ၈ လက္မအရြယ္ ၾကယ္နီတခု ထြင္းထုတင္စိုက္လိုက္လို႔ စုစုေပါင္း ၈ ေပနဲ႔ ၈ လက္မ ျမင့္ပါတယ္။

ေက်ာက္တိုင္ဟာ ၈ ေျမႇာင့္၊ ၈ မ်က္ႏွာပံုသ႑ာန္ ျဖစ္တယ္။ တမ်က္ႏွာစီရဲ႕ေအာက္မွာ အုတ္ဂူေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒီအေပၚမွာ က်ဆံုးသူ ရဲေဘာ္အမည္၊ အသက္၊ ပါတီဝင္၊ တိုက္ပြဲဝင္ရက္ေတြ ေရးထားတယ္။ အထက္ေက်ာက္တိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ သက္ဆိုင္ရာရဲေဘာ္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔တခုကို ကမၺည္းထိုးလိုက္ၾကတယ္။

အေရွ႕အရပ္မွာ ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ရဲ႕အုတ္ဂူရွိၿပီး အစဥ္အတိုင္း ပတ္ဝိုင္းထားတာပါ။

ေက်ာက္တိုင္ လက္စသတ္လိုက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕စိတ္ကူးနဲ႔လက္ရာကို က်န္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက လက္ဖ်ားခါၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ ျမေအာင္ ေရးဆြဲထားတဲ့ အာဇာနည္ရဲေဘာ္ ၈ ဦးရဲ႕ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားႀကီးေတြလည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အခမ္းအနားေန႔အတြက္ လိပ္ရွာ၊ လိပ္ဥစု၊ ငါးဖမ္း လုပ္တဲ့သူေတြလည္း လိုအပ္သေလာက္ စုထားလိုက္ၾကပါၿပီ။
ေၾသာ္ … သူတို႔သာရွိၾကရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ … လႈပ္ရွားေနၾကရတာပါ။

ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေရာက္ပါၿပီ။

အာဇာနည္ဗိမာန္ကေနၿပီး ေခါင္း ၈ လံုးကို ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္စီ ထမ္းထုတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က ရဲေဘာ္ ေလးေမာင္ရဲ႕ေခါင္းကို ထမ္းခြင့္ရတယ္။ ကိုရန္ေရႊလည္း ပါတယ္။ ကိုသိန္းျမကေတာ့ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုးရဲ႕ ေခါင္းကိုထမ္းတာ ေတြ႔ရတယ္။

မုန္တိုင္းလည္း စဲသြားပါၿပီ။ လႈိင္းေလကလည္း တလိမ့္လိမ့္ တျဖဴးျဖဴး ညႇင္းညႇင္းသာသာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းကင္တျပင္လံုး ၾကည္လင္ေနပါတယ္။

စခန္းဝင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္၊ အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီးနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး၊ ပင္လယ္ကမ္းထိပ္နားမွာ အုန္းသံုးပင္က ႀတိဂံပံု ေပါက္ေနတယ္။ အလယ္မွာေတာ့ က်င္းအက်ယ္ႀကီးတက်င္း တူးထားၿပီးပါၿပီ။

ေခါင္းေတြမွာေတာ့ ၄ ေထာင့္ေၾကးျပားႀကီး တခ်ပ္စီထည့္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ ေၾကးျပားတိုင္းမွာ အာဇာနည္ ေက်ာက္တိုင္ေပၚနဲ႔ အုတ္ဂူေလးေတြေပၚမွာ ေမာ္ကြန္းတင္ထားတဲ့အတိုင္း ကမၺည္းထိုးထားပါတယ္။

ထမ္းထုတ္သယ္ယူလာတဲ့ ေခါင္း ၈ လံုးေစ့တာနဲ႔ ပါတီတီးဝိုင္းက အင္တာေနရွင္နယ္သီခ်င္းကို တေယာ ၈ လက္ အပါအဝင္ တူရိယာစံုနဲ႔ တီးမႈတ္ရင့္က်ဴးပါတယ္။

ေနာက္ က်ဆံုးသြားတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း ရဲေဘာ္တေယာက္စီရဲ႕ေခါင္းကို သူ႔အတြက္ စပ္ဆိုထားတဲ့ ဂုဏ္ျပဳေတးနဲ႔ ေျမခ်ပါတယ္။ ၈ ေယာက္စလံုးကို ေပါင္းစုဂုဏ္ျပဳတဲ့ သီခ်င္းတီးမႈတ္သီဆိုၿပီးမွ ေျမဖို႔ပါတယ္။
ေနာက္ ပန္းေခြခ် အခမ္းအနား စပါတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက စၿပီး လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ် အေလးျပဳပါတယ္။ ဦးၫႊတ္အေလးျပဳလိုက္ၾကရတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းေနၾကတယ္။
ေနာက္မွ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳတာပါ။ တသီးပုဂၢလမ်ားကလည္း ကိုယ္စီ အေလးျပဳၾကျပန္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အလံနီ (ေဟာင္း) မႏၲေလးသား သခင္ ရန္ေခြၽႀကီးက တို႔ဗမာေခတ္ပံုစံ ဓားမႀကီးထမ္းကာ အေလးျပဳခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ ျဖတ္သန္းၾကရင္း အျပန္အလွန္ ဂိုဏ္းဂနေတြ၊ အသိအမွတ္ မျပဳႏိုင္မႈေတြ၊ ပြတ္တိုက္မႈေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ဒီတပြဲမွာေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ဒီ ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစီမံကိန္း ဖ်က္ေပးရတာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုး ျပည္မ ျပန္ေရာက္ၾကရတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။

မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ၾကျခင္း

က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ျပည္မ မျပန္ရမီ မိုးမရြာတဲ့ ညမ်ားမွာ အုန္းသံုးပင္အရပ္ကိုသြားၿပီး ထိုင္မိတတ္ၾကတယ္။ မီးေတြဖိုၿပီး စကားစု,ေျပာၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ဂုဏ္ျပဳေတးေတြ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို လြမ္းစိတ္နဲ႔တမ္းတခဲ့ၾကတယ္။ တလျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ခဲ့တယ္။

ျပည္မ ျပန္ပို႔ရက္ သေဘၤာေပၚမတက္ခင္မွာလည္း အသုတ္လိုက္သြားၿပီး ႏုတ္ဆက္ အေလးျပဳခဲ့ၾကတယ္။

မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ … ေပါ့။

နိဂံုး

(၁) ၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ ႏွစ္ ၃ဝ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေရးျခစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် အမွတ္မွားတာ ေမ့က်န္တာေတြ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္တဲ့ဘက္ အေလးမကဲဘဲ ျပန္ေျပာင္းသတိရခ်က္ တခုအျဖစ္သာ သေဘာထားေစခ်င္ပါတယ္။

တိုက္ပြဲႀကီးတခုလံုးမွာ ေအာက္ေျခမွ က်ေနာ္ေပါင္းစပ္ေပးခဲ့တာက အစိတ္အပိုင္းေလးတခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက ေသာ့ခ်က္ေနရာမွာပါဝင္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေကဒါေတြ ႏွစ္ ၃ဝ အတြင္းမွာ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕က ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ထဲမွာပဲ က်ဆံုးကုန္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ေရးမသြားႏိုင္ၾကပါ။

(၂) ၅၃ ရက္ တိုက္ပြဲအတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့သူေတြေရာ ေနာက္ပိုင္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ရင္း က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ ကြၽန္းရဲေဘာ္ေတြထဲမွာပါ၊ ကြၽန္းကာလ အယူအဆ ၃ မ်ဳိးကို သီးျခားစီ ကိုယ္စားျပဳခဲ့သူေတြခ်ည္းပါ။ ဒီမွာေတြ႔ရတာက လမ္းစဥ္ အယူအဆ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကြဲကြဲ၊ အရင္းခံ မူႏွစ္ခ်က္ကို လက္မလႊတ္သမွ် ကိုယ္စီ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကို အလုပ္အေကြၽးျပဳႏိုင္တယ္ … ဆိုတာပါပဲ၊ ဒီႏွစ္ခ်က္ကေတာ့

(၁) ပါတီကို ယံုၾကည္ရမယ္။

(၂) ျပည္သူကို ယံုၾကည္ရမယ္ … ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) ေရးႏိုင္သူ ေပါင္းစပ္ႏိုင္သူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကြၽန္းရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္းမွာအတူေနခဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ မဟာမိတ္ေတြပါ။ သူတို႔ေရးႏိုင္လာတဲ့တေန႔မွာ ဒီ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီး အေတာ္အတန္ ျပည့္စံုသြားႏိုင္ပါတယ္။

ေရးႏိုင္မယ့္တေန႔ကို ေစာင့္ႀကိဳၾကပါစို႔။ ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။