Sunday, May 30, 2010

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ အနာဂတ္

“ဟုတ္ကဲ့ … က်မတို႔ အဲဒါေတြ နားမလည္ဘူး။ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုတာကို မသိဘူး။ အင္း … အေရးေတာ့ ပါတာေပါ့၊ ဘယ္လိုမ်ဳိး အေရးပါလဲဆိုေတာ့ အဲလိုက်ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိဘူး၊ နားမလည္ဘူး”

“စိတ္မဝင္စားၾကဘူး၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒါကို၊ အဲဒါက်ေတာ့ မသိဘူးဗ်၊ အခုမွ မဖတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ဘယ္သူမွ သတင္းစာကို ဖတ္ကို မဖတ္ၾကည့္ေတာ့တာ”

“အဲ … ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ ဟိုဟာလုပ္ထားတာေတြ က်မတို႔ဘာမွ နားမလည္ေသးဘူး လို႔”

“မသိဘူးဗ်၊ စာေတြလည္း သိပ္မဖတ္ရေတာ့က် မသိဘူး”

“သိသလားဆိုေတာ့ မသိကိုမသိတာ။ ဖတ္လည္း မဖတ္ဘူး၊ သြားလည္း မသြားဘူး၊ လူတိုင္း ခံယူခ်က္ေပါ့ေနာ္”

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာဘာလဲလို႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေမးၾကည့္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက လူႀကီးလူငယ္ အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕အေျဖကို ၾကားခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ ဖြဲ႔ဆိုႏိုင္ပါသလဲ။ BLC လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္ပအေျခစိုက္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဥပေဒပညာရွင္ ဦးေအာင္ထူးက အခုလို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္။

“ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အေျခခံအခြင့္အေရးေတြကို အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အာမခံ ျပ႒ာန္းထားတာျဖစ္ပါတယ္၊ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ပင္မဥပေဒ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီ ဥပေဒကေနၿပီးေတာ့ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအျခခံကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ တန္းတူညီမွ်မႈကို အာမခံရပါတယ္။

အဲေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာက ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕အခြင့္အေရးကို ျပ႒ာန္း႐ံုနဲ႔မရဘဲနဲ႔ အဲဒီအခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ယႏၱယားေတြ တပ္ဆင္ထားေပးရတယ္။ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ထိပါးလာရင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ့္ လြတ္လပ္တဲ့ တရားစီရင္ေရးလိုဟာမ်ဳိးေတြကို အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျပ႒ာန္းေပးထားတယ္၊ ဒီလို အေျခခံမ်ဳိးနဲ႔ ျပင္ဆင္ျပ႒ာန္းေပးထားတဲ့ အရာမ်ဳိးကိုမွသာလွ်င္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒလို႔ ေခၚပါတယ္”

ဖြဲ႔စည္းပံုဆိုင္ရာ အေျခခံဥပေဒကိုၾကည့္ရင္ ၂ မ်ဳိး ၂ စားေတြ႔ရတယ္လို႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကန္ဒ တကၠသိုလ္က သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းက အခုလို သမိုင္းေနာက္ခံနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။

“Constitutionalism လို႔ ေခၚတဲ့ စည္းမ်ဥ္းခံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ရဲ႕သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ေပါ့ေလ၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာ ၂ မ်ဳိး ၂ စား ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ တမ်ဳိးကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူေပါ့၊ ေအာက္ေျခထုက အထက္လႊာ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ေတြ (သို႔တည္းမဟုတ္) ႏိုင္ငံတခုကိုထူေထာင္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြကို ေအာက္ကေန တင္ျပၿပီးေတာ့ အတည္ျဖစ္လာတဲ့ ေအာက္ကေန အထက္ကိုဆန္တဲ့ ပံုစံေပါ့၊

ဒီပံုစံကို အဂၤလန္တို႔၊ အေမရိကားတို႔၊ ျပင္သစ္တို႔ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ အေပၚကအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြက ေအာက္က အုပ္ခ်ဳပ္ခံျပည္သူေတြကို ခ်ျပတဲ့ပံုစံပါ။ ဒီဟာကို သေဘာတူသလား၊ မတူသလား ဆိုၿပီးေတာ့ ခ်ျပတဲ့ပံုစံေပါ့ေလ။ ဒါကေတာ့ အေပၚက ေအာက္ကို စုန္တဲ့ပံုလို႔ ေခၚႏိုင္တာေပါ့။ ဒါကို အာဏာရွင္ တိုင္းျပည္ေတြမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရပါတယ္။ အခု ဗမာျပည္မွာ အမ်ဳိးသားညီလာခံက ေရးဆြဲလိုက္တဲ့ အေျခခံဥပေဒဟာ ဒုတိယပံုစံသေဘာ သက္ဝင္ေနတယ္ခင္ဗ်”

ဒီလို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပံုစံ ၂ မ်ဳိးရွိတဲ့အနက္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ေအာက္ေျခကေန အထက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုတင္ျပၿပီး အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမ်ဳိး က်င့္သံုးၾကတာ ေတြ႔ရတယ္လို႔ ေဒါက္တာ ေအးခ်မ္းက ေျပာပါတယ္။

“ေအာက္ကေန အေပၚကိုဆန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာဟာ ျပည္သူအမ်ားစုရဲ႕ဆႏၵကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ ေစတဲ့အတြက္ ဒီႏိုင္ငံေတြဟာ တိုးတက္တာပါပဲ။ လက္ေတြ႔ၾကည့္လိုက္ပါ။ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ျပင္သစ္ ဒီႏိုင္ငံေတြပါပဲ။ ဂ်ာမဏီ။ တကယ္ေတာ့ အေပၚကေနခ်လိုက္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ ႐ႈံးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ အခုက ေအာက္ကေန အေပၚကိုဆန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ တိုးတက္လာတာပါပဲ။ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔မရတဲ့အခ်က္ပါ”

တခါ အထက္ကေန ေအာက္ကိုခ်ျပတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုမ်ဳိးက်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတယ္ဆိုတာကို ေဒါက္တာေအးခ်မ္းက အခုလိုေျပာပါတယ္။

“ဘယ္လိုေတြ႔ရမလဲဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ရွင္းရွင္ေလးပဲေလ။ ၁၉၇၄ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကို ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ သိတာေပါ့။ ၁၄ ႏွစ္ပဲ ခံတာပဲ။ ၁၉၈၈ မွာ ျပည္သူက အံုႂကြတာပဲ။ ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို ျပတာပဲ။ ဒီလိုပဲ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒကလည္း ဒီအတိုင္းပဲေလ။ ျပည္သူေတြက အံုႂကြေတာ္လွန္တာပဲ။ ဒီေန႔ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမတႏိုင္ငံမွာ လူထုႀကီးတခုလံုးက အံုႂကြမႈမရွိေသာ္လည္းပဲ ဒီဟာကို သေဘာမတူဘူးဆိုတာ ဆန္႔က်င္တဲ့ အယူအဆေတြကို ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပေနၾကတာပဲ။ ဒါကို ေတြ႔ရမွာပဲ။ က်ေနာ္ ဒီလိုပဲ ျမင္ပါတယ္”

အဲဒီလိုအေျခခံေတြနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့ၾကတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံနဲ႔ အဲဒီႏိုင္ငံေန ျပည္သူလူထုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ အေရးပါတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဥပေဒပညာရွင္ ဦးေအာင္ထူးကပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွင္းျပပါတယ္။

“စစ္မွန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံတရပ္ ေပၚလာၿပီဆိုရင္ တိုင္းျပည္မွာ လက္ရွိတည္ဆဲဥပေဒေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ တည္ဆဲဥပေဒေတြဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕အခြင့္အေရးကို ဆန္႔က်င္တဲ့ဥပေဒဆိုရင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ ဥပေဒေတြအားလံုးကို ရပ္ဆိုင္း ဖ်က္သိမ္းပစ္လို႔ ရတယ္၊ ပယ္ဖ်က္ပစ္ရတာ ျဖစ္တယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာ ေနာက္ထပ္ဥပေဒသစ္ေတြ ျပ႒ာန္းေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္းပဲ ဒီ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ အာမခံျပ႒ာန္းေပးထားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕အခြင့္အေရးကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ဥပေဒမ်ဳိးကိုသာလွ်င္ ဆက္လက္ ျပ႒ာန္းေပးထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ဥပေဒအားလံုးရဲ႕ ပင္မအသက္ေသြးေၾကာ အျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕အေျခခံအခြင့္အေရးေတြကို ေတာက္ေလ်ာက္ ေနာက္ထပ္ေပၚလာတဲ့ဥပေဒေတြက ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေရး အေျခခံကေနၿပီးေတာ့ အင္မတန္ကို အေရးႀကီးတာျဖစ္ပါတယ္”

ဒီေတာ့ကာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္မယ့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ေဖာ္ျပေရးဆြဲထားတာျဖစ္တာမို႔ အထူးပဲ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဒီေတာ့ကာ ျမန္မာျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားေတြ မေဖာ္ထုတ္ခင္ ဒီအေျခခံဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒမွာ ဘယ္လိုေရးဆြဲထားတယ္။ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာကို အေသအခ်ာ ေလ့လာသင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ဦးဘေမာ္ စုစည္းတင္ျပခ်က္ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။


Thursday, May 27, 2010

၂၀၁၀ ၾကတ္ေျပး ယၾတာ (ကာတြန္း ေစာငို)

ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီပါတီရဲ႕ ဒုတိယ ဥကၠ႒ ဦးေ႒း ႏွင့္ ဘီဘီစီ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို မဲမေပးၾကဖို႔၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ၾကဖို႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုတို႔က မေန႔ကတုန္းက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။

ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီပါတီကေတာ့ ဒီတိုက္တြန္းခ်က္ကို ဒီေန႔မွာ ကန္႔ကြက္လိုက္ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္က ဦးဝင္းျမင့္က တင္ျပေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲသြားမေပးဖို႔အတြက္ အမ်ားျပည္သူေတြကို တိုက္တြန္းေနတာဟာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေရြးေကာက္ပြဲကေနျဖတ္သန္းမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ထားတဲ့ ပါတီေတြအတြက္ကေတာ့ အခက္အခဲေတြရွိလာႏိုင္တယ္လို႔ UDP ျပည္ေထာင္စု ဒီမိုကေရစီပါတီရဲ႕ ဒုတိယ ဥကၠ႒ ဦးေ႒းက အခုလို ေျပာပါတယ္။

“Boycott လုပ္ရင္ က်ေနာ္တို႔မွာ အခက္အခဲရွိတယ္၊ တည္ဆဲအစိုးရကေန ဖိႏွိပ္လို႔မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုအတြင္းကလာတဲ့ Campaign ေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ပထမဆံုးက က်ေနာ္တို႔ပဲ အခက္အခဲ ျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုကိုယ္စားလွယ္ကို တိုက္ခိုက္ရာေရာက္တဲ့အတြက္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုကိုယ္စားလွယ္ေတြက ႐ႈံးဖို႔မ်ားလာႏိုင္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေရးနိမ့္သြားႏိုင္တယ္ ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္တမ္းရလဒ္က တပ္မေတာ္က Sponsor လုပ္ထားတဲ့ ပါတီေတြနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရဖို႔ျဖစ္သြားတယ္။ လက္ရွိတပ္မေတာ္အစိုးရကပဲ အႏိုင္ရၿပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ အစိုးရျမဲဖို႔ သြယ္ဝိုက္ ေထာက္ခံသလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ”

အဲေတာ့ အမ်ားျပည္သူက မဲသြားမေပးရင္ စစ္အစိုးရနဲ႔ပတ္သက္ေနတဲ့ ပါတီေတြက ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္လာမလဲ ခင္ဗ်။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေရြးေကာက္ပြဲက ဆက္လုပ္မွာပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲမဲကေတာ့ လူထုက ထိုက္သင့္တဲ့သူကို ေပးမယ့္သူက ေပးမွာကိုး၊ Majority Vote ရဲ႕ သေဘာကေတာ့ မဲအမ်ားဆံုးရတဲ့ပါတီက ဘယ္ႏွမဲပဲႏိုင္ႏိုင္ သူက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္မွာေလ။ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအရလည္း ၂၅% သူက ယူထားတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ႏိုင္ဦးမယ္ဆိုရင္ သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ သူက ပါလီမန္မွာလည္း စိုးမိုးမယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာလည္း စိုးမိုုးသြားမွာေပါ့”

အခု ဒီ ေရြးေကာက္ပြဲကိုဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြေျပာတာက အခုဖြဲ႔စည္းပံုကိုက ဒီမိုကေရစီမက်ဘူး၊ စစ္အာဏာ တည္ျမဲေရးအတြက္ လုပ္ထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုျဖစ္လို႔ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို လက္မခံဘူးလို႔ ေျပာေနေတာ့ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ဦးမလားခင္ဗ်။

“လက္ရွိဖြဲ႔စည္းပံုတို႔၊ လက္ရွိေရြးေကာက္ပြဲတို႔က က်ေနာ္တို႔ ေထာက္ခံတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ လက္ခံဖို႔ ျဖတ္သန္းတာ။ ေရြးေကာက္ပြဲက ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္က တခါေပၚတယ္။ အခုတခါ ေပၚတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲက်ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ရလဒ္ကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ ၂၀ လုပ္ၿပီးၿပီ။ မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဒုတိယ အဆင့္အေနနဲ႔ ျပန္ႀကိဳးပမ္းၾကရတာ။ ဒီအခြင့္အလမ္းေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔က ေနာက္အႀကိမ္ က်ေနာ္တို႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကည့္ပါရေစ အဲဒါပဲ။ အဲဒါအေပၚမွာေတာ့ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔ ေတြးေတာဖို႔၊ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ က်ေနာ္တို႔က အဲဒါကိုေတာ့ အထူးေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္”

ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔အတြက္ တိုက္တြန္းေနသူေတြကို ဦးေ႒းက ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္မွာ မေန႔တုန္းကအထိ ပါတီမွတ္ပံုတင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ တင္ထားတဲ့ အဖြဲ႔ေပါင္း ၄၁ ဖြဲ႔ ရွိၿပီးေတာ့ ၁၄ ဖြဲ႔ကိုေတာ့ ပါတီအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီလို႔ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က ထုတ္ျပန္ေၾကညာထားပါတယ္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလ ၂၆ ရက္ေန႔ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္း အစီအစဥ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။


Wednesday, May 26, 2010

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၃၉)

ေနာက္တခု က်ေနာ္ စိုးရိမ္သည့္ကိစၥတခု ရွိပါသည္။ မုန္တိုင္းက်ေသာ ေလတိုက္ႏႈန္း အလြန္ျပင္းထန္ေသာေၾကာင့္ ရြက္တိုင္မွာ ကန္႔လန္သလိုျဖစ္ၿပီး ေလွကြဲသြားမွာ၊ ေလွပ်က္သြားမွာ အလြန္စိုးရိမ္ရပါသည္။ ၃ နာရီခန္႔မွ် မုန္တိုင္းထဲတြင္ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္ ေလွမွာ တစံုတရာမွ် ခ်ဳိ႕ယြင္းပ်က္စီးမႈမရွိပါ။

က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္သည္ ကိုယ့္ေလွကေလးအေပၚ အေတာ္ကို ယံုၾကည္ စိတ္ခ်သြားပါၿပီ။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိလာပါသည္။ အားလည္း တက္လာပါသည္။ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္က မုန္တိုင္းထဲမွ ေလသံ လႈိင္းသံ တေဝါေဝါၾကားထဲမွ လွမ္းေအာ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါေသးသည္။

“ဒီတခါ ေလွမပ်က္ရင္ က်ေနာ္တို႔ေလွ မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ဒီတခါမွ မေသရင္ ပင္လယ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူး”

ဖထီးမန္းစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ပိုၿပီး အားတက္လာပါသည္။ မုန္တိုင္းထဲမွာေတာ့ ေလွကေလးတစင္းနဲ႔ လူ ၃ ေယာက္ လႈိင္းဒဏ္၊ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္အန္တုရင္း မုန္တိုင္းထဲမွာ ျဖတ္သန္းေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

မနက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္ေရာက္မွ မုန္တိုင္းစဲသြားသည္။ ပင္လယ္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ မုန္တိုင္းထဲမွာ စမ္းသပ္ခံလိုက္ရသည့္ အက်ဳိးဆက္ကား က်ေနာ္တို႔ ဘဝခရီးတေလွ်ာက္တြင္ ၾကံခိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို ရရွိေစခဲ့ပါသည္။ ၾကမ္းတမ္းေကြ႔ေကာက္ေသာ ဘဝခရီးတေလွ်ာက္တြင္ လူအခ်ဳိ႕တို႔၏ ေအာက္တန္းက် ယုတ္ညံ့သိမ္ဖ်င္းစြာ က်ေနာ့္အား ဂုတ္ႏွိပ္ခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုက်ဳိးဦးၫြတ္မသြားခဲ့ပါ။ ပုတ္ခ်လိုက္ေသာ ေဘာလံုးပမာ ျပန္ခုန္တက္လာပါသည္။

ဘုရင္ကို ပလႅင္ေပၚက ဆြဲခ်ရဲတယ္

ဘုရင္ကို ပလႅင္ေပၚက ဆြဲခ်ရဲသည့္စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး အျမဲစိုက္ထူႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ မုန္တိုင္း၏သေဘာကို အေတာ္ သေဘာေပါက္လာပါသည္။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ပင္ ျပင္းထန္ အားေကာင္းပါသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးကဲ့သို႔ အမာခံထုမ်ဳိး၊ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးကဲ့သို႔ ထုထည္မ်ဳိးကို တအားေျပးေဆာင့္ပါသည္။ ကၽြန္းမွာရွိစဥ္တုန္းက မုန္တိုင္းက်ခဲ့ရာ အိုနာစစ္ သေဘၤာႀကီးကို လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား ေျပးေျပးေဆာင့္သည္မွာ ကရိန္းတိုင္ ထိပ္ဖ်ားကိုပင္ လႈိင္းၫြန္႔ေက်ာ္သြားပါသည္။

သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေဒါင္းအိုးေဝ မဂၢဇင္းတြင္ က်ေနာ္ေရးခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ ‘မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ လႈိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ားကို ေတာဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီးမ်ားပမာ အစြယ္ႏွာေမာင္းေထာင္၍ ေျပးလႊားလာၾကသည္’ ဟု တင္စားခဲ့ပါသည္။

ယခု က်ေနာ္တို႔ၾကံဳေတြ႔ရေသာ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာသည့္ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား၏ အရြယ္ပမာဏေရာ၊ ခြန္အားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေလွကေလးတစင္းႏွင့္ လူ ၃ ေယာက္မွာ လႈိင္းလံုးႀကီးအတြက္ ဖက္ရြက္သာသာေလာက္မွ်သာ ရွိပါသည္။ လႈိင္းလံုးႀကီး၏ ေက်ာေပၚတြင္ အသာေလး သယ္ေဆာင္သြားပါသည္။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း တအားေျပးေဆာင့္ရမည့္အရာမ်ဳိး သူ႔အတြက္မဟုတ္ပါ။

မုန္တိုင္းလည္း စဲခဲ့ၿပီ။ လႈိင္းအသင့္အတင့္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ မုန္တိုင္းထဲတြင္ လႈိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ားကို အံတုရင္ ပဲ့ကိုင္ ရြက္တိုက္ခဲ့ေသာ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္သည္လည္း အေကာင္းဆံုး မာလိန္မွဴးအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ ပို၍ အားကိုးယံုၾကည္လာရပါသည္။

ေနာက္တခုက က်ေနာ္တုိ႔ေလွကေလး တဖက္တခ်က္တြင္ တြဲထားေသာ ဝါးေဖာင္ကေလးမွာ အလြန္ တန္ဖိုးရွိပါသည္။ လႈိင္းၫြန္႔ႀကီးမ်ားသည္ ေလွကို တိုက္႐ိုက္မထိဘဲ ေဖာင္ကိုလာလာ႐ိုက္ၿပီး လႈိင္းၫြန္႔ ကြဲသြားသည္။ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း အလြန္ေကာင္းၿပီး အေမွ်ာ္အျမင္ ရွိပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္ ပီသပါေပသည္။

မုန္တိုင္းကစဲခဲ့ေပမယ့္ မိုးက တဖြဲဖြဲရြာေနတုန္းပါ။ ေလမွာ တိုက္သည္ဆို႐ံုမွ် ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွသည္ တအိအိသာ ေရြ႕သည္ဆိုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ မိုးေငြ႔မိုးဖြဲေၾကာင့္ ေနသည္ မသာပါ။ အံု႔ဆိုင္းေနသည္။ မိုးသည္ ဖြဲဖြဲရြာလိုက္၊ သည္းလိုက္ႏွင့္ တေနကုန္ခဲ့သည္။ မိုးသည္ ဖြဲဖြဲရြာလိုက္၊ ျပန္သည္းလိုက္ႏွင့္ ညေနေမွာင္လာသည္အထိ ျဖစ္သည္။

ညဦးပိုင္း ၉ နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးတစင္း က်ေနာ္တို႔ဘက္သို႔ ဦးတည္ေမာင္းလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွက ေရွာင္ေပးလိုက္သည္။ ကိုက္ တေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ အကြာအေဝးရွိသည္ ထင္သည္။ သေဘၤာစက္သံ ဆူညံစြာၾကားရၿပီး သေဘၤာဒီဇယ္အနံ႔သည္ က်ေနာ္တို႔ဆီအထိ အနံ႔ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေလွေဘးမွျဖတ္သြားေသာ သေဘၤာႀကီးအား မီးႏွင့္အခ်က္ျပျခင္း မလုပ္ပါ။ ဤသေဘၤာသည္ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၊ မည္သည့္သေဘၤာနည္း။ ရန္သူႏွင့္နီးစပ္သည့္ႏိုင္ငံမွ သေဘၤာဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ကိုဖမ္းဆီးၿပီး ရန္သူဆီျပန္ပို႔ႏိုင္ပါသည္။ ဤအတြက္ေၾကာင့္ အေတြ႔မခံျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။


Monday, May 24, 2010

မၾကာေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔လည္း ေလာင္မီးက်ေတာ့မွာပါ ... (ကာတြန္း ေစာငို)


မီး

ေမလ ၂၄ ရက္။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ၿမိဳ႕နယ္က မဂၤလာေစ်းႀကီး ဒီမနက္ ေစ်းစဖြင့္ခ်ိန္မွာ မီးေလာင္ၿပီး နာရီအေတာ္ၾကာ မီးၿငိႇမ္းသတ္ခဲ့ၿပီး ည ၈ နာရီေက်ာ္အထိ မီးၿငွႇိမ္းလို႔ မၿပီးေသးဘူးလို႔ သိရပါတယ္။

အထည္အလိပ္ ေဆးဝါးနဲ႔ ကုန္မ်ဳိးစံု လကၠားေစ်းႀကီးျဖစ္တဲ့ မဂၤလာေစ်းမွာ ေစ်းဆိုင္နဲ႔ ဆိုင္ခန္းေပါင္း ၄ ေထာင္ေလာက္ ရွိပါတယ္။

အထပ္ ၅ ထပ္ရွိတဲ့ေစ်းႀကီးရဲ႕ စတုတၳထပ္ကေန မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ မီးစေလာင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ့သူ ရွိမရွိနဲ႔ မီးဘာေၾကာင့္ေလာင္တာလဲဆိုတာ အတိအက် မသိရေသးေပမယ့္ အေပၚဆံုးထပ္မွာ ဘတၳီရီအားသြင္းရာကေန အပူမ်ားၿပီး ဝါယာေရွာ့ခ္ျဖစ္ၿပီး မီးေလာင္တာျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေစ်းသူေစ်းသားတခ်ဳိ႕က ေျပာပါတယ္။ (ဘီဘီစီ)

ဓာတ္ပံု - AP, Reuters, Getty Images


Saturday, May 22, 2010

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၃၈)

က်ေနာ္တို႔ေလွမွာ တညလံုး၊ တေန႔လံုး လႊင့္လာလိုက္တာ ေရအက်ႏွင့္ ေရတက္ကိုလိုက္ၿပီး စုန္ဆန္ေနသည့္အတြက္ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ မိုးကလည္း ဖြဲဖြဲရြာေနသည္။ လႈိင္းမူးတာလည္း ေျပပါၿပီ။ အေနာက္ေတာင္ဘက္သို႔ ေလွဦးကို တည့္ေပးလိုက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ေလွာ္ထြက္လာပါသည္။

ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္ရီပ်ဳိးစၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ရြက္တင္လိုက္ပါသည္။ ဦးစြာ ေလးေထာင့္ရြက္ႀကီးတခုကိုသာ တင္ၾကည့္ပါသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းမႀကီးလည္း ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သြားပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း စိတ္ေအးသက္သာရွိသြားၾကပါသည္။

မၾကာမီတြင္ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ကၽြန္းႀကီးတခုကို လွမ္းျမင္ရပါသည္။ ကၽြန္းႀကီးမွာ ေၾကးစည္ပံုသ႑ာန္ရွိပါသည္။ ေၾကးစည္မ်ား၏ ႏွစ္ဖက္စြန္းတြင္ ျပန္လွန္ၿပီး အေကာက္ေလး ခ်ိပ္ေနသည့္ ပံုအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္အခါတြင္ ျပန္သိရသည္မွာ နာဂိုတန္ကၽြန္းဟု သိရသည္။ ေျမပံုထဲတြင္ျပန္ၾကည့္ရာ နာဂိုတန္ကၽြန္းပင္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္းႀကီးမွ တမိုင္ေက်ာ္ေလာက္ အကြာအေဝးမွ ျဖတ္လာခဲ့သည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ဤတြင္ ထူးဆန္းေသာ ေရသတၱဝါတမ်ဳိးကို စတင္ေတြ႔ရပါသည္။ တလံေက်ာ္ေလာက္ရွည္သည့္ ငါးႀကီး ၂ ေကာင္သည္ ၂ ေကာင္ ယွဥ္ၿပီးသြားလ်က္ ယွဥ္ၿပီးငုတ္သြားသည္။ ယွဥ္ၿပီးျပန္ေပၚလာသည္။ ျပန္ေပၚလာသည့္အခါတြင္ ပါးစပ္ထဲမွ “ဝူး” ဟု အသံႏွင့္အတူ ေရကို မႈတ္ထုတ္ပါသည္။ ဖထီးမန္းက ေျပာသည္။

“အဲဒါ လင္းပိုင္(လင္း႐ွဴး) ပဲ။ အဖိုနဲ႔အမ ၂ ေကာင္တြဲသြားတယ္။ ေလွ၊ သေဘၤာေတြကို သူတို႔ ၂ ေကာင္က ေက်ာနဲ႔ တြန္းတြန္းၿပီး ကမ္းေျခကို ပို႔ေပးတယ္။ ဒီ လင္း႐ွဴးေတြရွိရင္ ငါးမန္း မရွိဘူး။ သူ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္ တျခားငါး မခံႏိုင္ဘူး”

ဖထီးမန္းေျပာခ်က္အရ အႏၱရာယ္ေပးသည့္ ငါးမ်ဳိးမဟုတ္သည့္အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေလွမွာလည္း ရြက္တင္ထားၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ေလွာ္စရာမလိုေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္အလုပ္တခုကေတာ့ အျမဲတမ္းရွိေနပါသည္။ စိမ့္ၿပီးထြက္လာေသာေရကို နာရီဝက္နီးပါးတႀကိမ္ အျမဲေရခပ္ထုတ္ရပါသည္။

ေရမွာ ရြက္တိုင္ေအာက္ေျခ ၾကက္ေျခခတ္ေအာက္မွ စိမ့္ထြက္လာသည့္အတြက္ ဖထီးမန္းေရာ၊ က်ေနာ္ပါ ႀကိဳးစားၿပီး ပြဲညက္နဲ႔ ဖာပါသည္။ ေရစိမ့္ထြက္မႈမွာ ဘာမွ မထူးျခားပါ။ မိုးက ခ်ဳပ္စျပဳလာပါၿပီ။ ဖထီးမန္းက ေျပာသည္။

“ကဲ … စိတ္ခ်ရၿပီ၊ အဂၤလိပ္ရြက္ေတြပါ တင္မယ္”

အဂၤလိပ္ရြက္ကိုတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ရြက္မွာ အဖ်ားခၽြန္ကို ရြက္တိုင္ေပၚဆြဲတင္ၿပီးေနာက္ ေအာက္နားညီမွ ေအာက္ဖ်ားစြန္း ၂ ဖက္ကို ဝါးလံုးတလံုးႏွင့္ ကန္႔လန္ေထာက္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ေလထုအားကို ရပါေတာ့သည္။

ဗမာရြက္က ရြက္ႀကိဳး ၄ ေခ်ာင္း၊ အဂၤလိပ္ရြက္က ရြက္ႀကိဳးတေခ်ာင္းတည္း ျဖစ္ပါသည္။ ရြက္ ၃ ဖံုအားနဲ႔ဆိုေတာ့ ေလခိုအားေကာင္းၿပီး ေလွသြားႏႈန္းလည္း ျမန္လာပါသည္။ ေအးေအးလူလူႏွင့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာၾကပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ညေနစာစားဖို႔ ျပင္ဆင္ပါသည္။ လိပ္သားက်ပ္တိုက္ေျခာက္ တေယာက္ တတံုး၊ ကန္စြန္းဥ တလံုး၊ သခြားသီးတလံုးစီ ေဝေပးလိုက္ပါသည္။ လိပ္သားက်ပ္တိုက္ေျခာက္ကို ဝါးလိုက္၊ ကန္စြန္းဥ ကိုက္လိုက္၊ သခြားသီးစားလိုက္ႏွင့္ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။

ပင္လယ္ေလကလည္း တသုန္သုန္ျဖဴးေနပါသည္။ သခြားသီးစားသည့္အတြက္ ေရေသာက္စရာ မလိုပါ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ေရခ်ဳိ ၅ ပံုး ပါသည္။ ပထမပံုးကို ေဖာက္သည္။ ေဆးပုလင္းသြင္းသည့္ပိုက္ ဆန္႔႐ံုအေပါက္ကေလး ေဖာက္ၿပီး ေရကိုေသာက္ၾကသည္။ အားလံုးေသာက္ၿပီး ပိုက္ကိုျပန္ထုတ္၊ အေပါက္ကေလးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ပါသည္။

မုန္တိုင္းကို ဆန္ၿပီ

ညသည္ နည္းနည္းေမွာင္လာပါသည္။ ရြက္တိုက္ျခင္းႏွင့္ တက္မကိုင္ျခင္းကုိ ဖထီးမန္းပဲ ဦးစီးပါသည္။ ေလႏွင့္ လႈိင္းေၾကာင့္ အလိုက္သင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ေလွဦးကို တည့္ထားလိုက္လွ်င္ အလိုက္သင့္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ညနည္းနည္း ပိုေမွာင္လာေတာ့ ေလက ပိုၿပီးထန္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ လႈိင္းလည္း နည္းနည္း ပိုႀကီးလာသည္။

ည ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ မိုးေကာင္းကင္တခုလံုး မဲေမွာင္ၿပီး လွ်ပ္စီးလက္ မိုးႀကိဳးပစ္ပါသည္။ မၾကာပါေခ်၊ ပင္လယ္တခုလံုး တေဝါေဝါနဲ႔ မိုးသက္ေလျပင္းက်လာပါေတာ့သည္။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ားလည္း ထႂကြလာပါေတာ့သည္။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴ ႀကီးမ်ားမွာ ၁၀ ေပေက်ာ္ ျမင့္မည္ထင္သည္။

မုန္တိုင္းက်လာပါၿပီ။ ရြက္ႀကိဳးမ်ားလည္း တင္းေတာင့္ေနၿပီ။ ျဖဳတ္လိုက္လို႔ မရေတာ့ပါ။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔ ေလွကေလးကို ဖံုးအုပ္သြားေတာ့မလား၊ ဖုံးအုပ္သြားေတာ့မလား စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနရပါသည္။

လႈိင္းေခါင္းျဖဴ ႀကီးမ်ားကို ေလွတေစာင္းေပးၿပီး ခံပါသည္။ လႈိင္ေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ားမွာ လႈိင္းၫြန္႔က်ဳိးၿပီး ေလွကို လာ႐ိုက္ပါသည္။ ေလွေဘးတြင္ တြဲထားေသာ ဝါးေဖာင္ကေလးကို လႈိင္းက႐ိုက္ၿပီး ေဖာင္ေအာက္ကို ဝင္သြားပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးမွာ လႈိင္းေခါင္းျဖဴႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ခုန္ပ်ံေတာ့မေလာက္ ေျပးလႊားေနပါသည္။

ရြက္သံုးဖံုအားေၾကာင့္ ေလွေျပးႏႈန္းမွာ မာနယ္ပေလာ ေသာင္ရင္းျမစ္တေၾကာတြင္ ေမာင္းႏွင္ေနၾကေသာ စက္ေလွႀကီးမ်ား၏ သြားနႈန္းနီးပါရွိမည္ ထင္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔လည္း အလြန္စိုးရိမ္ပါသည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္စကပင္ ကြန္တီတီေဖာင္မွ ေလ့လာထားေသာ အေတြ႔အၾကံဳအရ ၁၀ ေတာင္နီးပါးရွည္ေသာ ဝိုင္ယာႀကိဳးကို ပုခံုးႏွင့္ ဂ်ဳိင္းေအာက္တြင္ စလြယ္သိုင္းခ်ည္ၿပီး အစကို ေလွဝမ္းတြင္ ခ်ည္ထားပါသည္။ ဤႀကိဳးမွာ အသက္ကယ္ႀကိဳးျဖစ္ၿပီး အမိန္႔မရလွ်င္ လံုးဝ ျဖဳတ္ခြင့္မရွိပါ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။


Friday, May 21, 2010

လိုခ်င္ေပါင္၊ ဆယ္ပါးတည္း ... နည္းေသးတယ္ (ကာတြန္း ေစာငို)

ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေအာက္မွ ေသြးစည္းၾကစို႔

ေတာင္ေပၚက ေရပဲ ေသာက္ ေသာက္
ေတာင္ေအာက္က ေရပဲ ေသာက္ ေသာက္
အဓိက လူသားဆန္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ကေလးရွိဖို႔ …

ေတာင္ေပၚက ဆန္ပဲ စား စား
ေတာင္ေအာက္က ဆန္ပဲ စား စား
အဓိက … လူ႔က်င့္ဝတ္သိကၡာ ထိန္းသိမ္း
ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုဖို႔ …

ေတာင္ေပၚက အဝတ္ပဲ ဝတ္ ဝတ္
ေတာင္ေအာက္က အဝတ္ပဲ ဝတ္ ဝတ္
အဓိက … လူသားအခ်င္းခ်င္း
ဝံသာႏု ရကၡိတ တရားရွိဖို႔ …

က်ေနာ္တို႔အားလံုး တမိုးေအာက္မွာ
တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္
တေသြးတည္း တသားတည္း
တစိတ္တည္း တဝမ္းတည္း
တေရာင္ထဲ ျခယ္ တႏြယ္ထဲ ဖြား
ေသြးသားရင္းတူ တအူထံု႔ဆင္း
ေဆြမ်ဳိးရင္းျခာ ခ်စ္ၾကည္စြာလက္တြဲ
အမိေျမကို ေစာင့္ေရွာက္
အမိႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္
ညီၫြတ္ေရး လမ္းကို ေဖာက္
ေသြးေသာက္ရဲေဘာ္ခ်င္း
ျပည္ေထာင္စု ‘မူ’ ကို ကိုင္စြဲ
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လက္တြဲ လမ္းေလွ်ာက္
ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ အဓိက ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ …

“ဗမာက တမ်ဳိး ကရင္က တဖံု ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္းတို႔က တျခား၊ အကြဲကြဲအျပားျပား လုပ္ေနၾကရင္ အက်ဳိးရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စုေပါင္းလုပ္ၾကမွ အက်ဳိးရွိမယ္”

(ပင္လံုၿမိဳ႕ ေစာ္ဘြားမ်ား ထမင္းစားပြဲတြင္ ၁၁-၂-၁၉၄၇)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စကား
ေလးစား႐ုိေသၾကမယ္ဆိုရင္ …

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ တရား
အားကိုုး ယံုၾကည္ၾကမယ္ဆိုရင္ …

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေက်းဇူး
ဆပ္ဖူးခ်င္ၾကမယ္ဆိုရင္ …

က်ေနာ္တို႔အားလံုး အျပံဳးမ်က္ႏွာ
ေမတၱာမ်က္ဝန္း ႏႈတ္ခမ္းသကာ
ပ်ဴငွာခ်ဳိျမ အလွရႊန္းစို
တေယာက္ကို တေယာက္ဖက္
တေယာက္လက္ တေယာက္ဆြဲ
အသည္းႏွလံုးခ်င္ ဖလွယ္
ငါ ဆိုတဲ့ အတၱကို ဖယ္ခြာ
အာဃာတေတြ စြန္႔ပစ္
အနာဂတ္လမ္းသစ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္
ကမၻာ့မိသားစုအေရးမွ … ျမန္မာ့မိသားစုအေရးသို႔
ငါတို႔ေသြးနဲ႔ ညွႇိႏႈိင္း ပန္းတိုင္းပြင့္ပါေစ
ပြင္ေသာပန္းတိုင္း ေမႊးပါေစ
တို႔ေျမ တို႔ေရ ေအးခ်မ္းမႈ အေမြ
တို႔ေတြ ေပးဆပ္ရမယ္ေလ …

အေမွာင္ထဲက … အလင္းတေခတ္
ဝင္းျပက္ထြန္းဖို႔ရာ
စည္လံုးျခင္းသည္ အား
ညီၫြတ္ျခင္းသည္ အား
ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ မခြဲျခား
ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ အေျခခံထား
ငါတို႔ ေျခလက္ေတြ ဆန္႔တန္းထား
ငါတို႔ မ်က္ေစ့ေတြ ဖြင့္လို႔ထား
ငါတို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ႏိုးၾကားထား

အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ … ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေအာက္မွာ
ရဲရဲေတာက္ သတၱိေတြ ေမြး၊ အေရးႀကီးရင္ျဖင့္ ေသြးနီးရာဆိုသည့္အတိုင္း
ကိုင္း ထထ ႂကြႂကြနဲ႔ ဝိုင္းၾကေပးေရာ့ … အဖိုးမိႈင္းရဲ႕စကား
ငါတို႔ ႏွလံုးသားေတြထဲမွာ ခြန္အားသစ္ေတြ ထုဆစ္
ျပည္သူခ်စ္တဲ့ … ရဲရဲေတာက္ တို႔ျမန္မာ သတၱိခဲေတြ
ေသြးစည္းၾကဖို႔ ခ်ိန္တန္ၿပီ။
အာဏာရွင္စံနစ္ တိုက္ဖ်က္ရမည္။ ။

ဖ်ာပံုနီလံုဦး

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေႏြဦးအိုးေဝ နံရံကပ္ စာေစာင္ မွ …

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္


Thursday, May 20, 2010

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၃၇)

အခ်ိန္မွာ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ ေရအက်ႏွင့္မွန္း၍ ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖထီးမန္းက ထိုးဝါးႏွင့္ ထိုးထြက္ခိုင္းသည္။ သူကိုယ္တိုင္က ပဲ့ကိုင္ေနသည္။ ဆရာဦးေအာင္ေငြက အသက္ကယ္အျဖစ္ အသံုးျပဳမည့္ ၁၅ ေတာင္ခန္႔ရွိ ဝါးလံုးေျခာက္ႏွင့္ ေလွကိုကမ္းမွထြက္ႏိုင္ေအာင္ ထိုးထြက္ေနသည္။

ဆရာဦးေအာင္ေငြ ေလွထိုးတာ သူ ထိုးသည့္ ဝါးလံုးမွာ ေရေအာက္ ေက်ာက္သားခံထိ မေရာက္ဘဲ ဝါးလံုးမွာ ျပန္ျပန္ၿပီး ကန္တက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေလွေပၚ ခုန္တက္လိုက္ၿပီး ေနသားတက်ျဖစ္ေတာ့မွ ထရပ္လိုက္သည္။

“ေဟာသလို ထိုးရတယ္၊ ေဟာသလို ထိုးရတယ္ …”

ပါးစပ္က ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔လက္ထဲမွ ဝါးလံုးကိုယူၿပီး ေရထဲသို႔ အရွိန္ႏွင့္ တအားထိုးခ်လိုက္ပါသည္။ ေရေအာက္ ေက်ာက္သားလႊာကိုထိၿပီး ေလွကို ထိုးထြက္လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ ေလွကို ထိုးထြက္ရင္း ထိုးထြက္ရင္းႏွင့္ ဝါးလံုးမွာ ေရကို မမီေတာ့ပါ။

ဖထီးမန္းက ခပ္ကြင္းကိုျပင္ၿပီး ေလွတက္ကို တပ္ပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ဦးေအာင္ေငြကလည္း ေလွကို ေလွာ္ထုတ္လွ်က္ ဖထီးမန္းက ပဲ့ကိုင္ပါသည္။ ေလွဦးကို တည့္ထားသည့္လမ္းေၾကာင္းမွာ အေရွ႕ေတာင္ဘက္စူးစူးသို႔ ေလွကို ဦးတည္၍ ထြက္မည္။ ဒါမွသာလွ်င္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ရန္သူေရတပ္စခန္း ရွိေန၍ ၎ႏွင့္ပို၍ေဝးမည္။ တရက္ခန္႔ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ ထိုးထြက္ၿပီးေနာက္တြင္မွ နဂိုရည္မွန္းထားေသာ မူလလမ္းေၾကာင္း အေနာက္ေတာင္ဘက္ ေလွဦး ျပန္လွည့္မည္။

ေလွကို က်ေနာ္နဲ႔ ဦးေအာင္ေငြက ေလွာ္ခပ္ကာ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္က ပဲ့ကိုင္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ထြက္လာပါသည္။ ဂ်ယ္ရီ ကၽြန္းလည္းလြန္ေရာ လိႈင္းႏွင့္စတိုးပါ ေတာ့သည္။ စထြက္တုန္းက ကၽြန္းရိပ္ကိုခိုၿပီး ထြက္လာတာဆိုေတာ့ ကၽြန္းကခံေနသည့္အတြက္ ေလကြယ္ေနပါသည္။ ကၽြန္းလြန္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လႈိင္းႏွင့္စတိုးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

လႈိင္းမွာအေတာ္ေလး ႀကီးတန္သေလာက္ ႀကီးပါသည္။ ပထမဦးဆံုး လႈိင္းႏွင့္စတိုးျဖစ္သည့္အတြက္ လႈိင္းအေပၚ ေလွက ေျမာက္သြားလိုက္၊ လႈိင္းျပန္က်လာလွ်င္ ေလွက ျပန္က်လိုက္နဲ႔ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ေအးခနဲျဖစ္ၿပီး လူက မူးပါေတာ့သည္။ လႈိင္းမူးသည္မွာ အေတာ္ခံရခက္ပါသည္။ ရွိသမွ်အားေတြ ဆြဲခ်သလို ခံစားရၿပီး လူမွာ ႏံုးခ်ည့္ေပ်ာ့ေခြသြားပါသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ပ်ဳိ႕အန္ခ်င္လာပါသည္။

ဖထီးမန္းက လွမ္းေျပာသည္။

“စိတ္ကိုတင္းထား၊ စိတ္ေလွ်ာ့ထားရင္ ပိုၿပီးအန္ခ်င္တယ္”

တဆက္တည္း သူက လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

“သီခ်င္းဆိုမယ္၊ သီခ်င္းဆိုမယ္ …”

“ေတာ္လွန္ေရးလမ္းအတိုင္း ေရွ႕သို႔ခ်ီ သီခ်င္းဆိုမယ္”

သံုးေယာက္သား သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ဟစ္၍ ဆိုလိုက္ပါသည္။

သီခ်င္းကိုဆိုလိုက္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ အေတာ္တက္ႂကြလာပါသည္။ လႈိင္းႏွင့္တိုးတာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ လႈိင္းမူးတာလည္း သက္သာသြားပါသည္။

ပင္လယ္ဒီေရအက် ဆြဲအားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခပ္မွန္မွန္ ေလွေလွာ္ၿပီး ထြက္လာၾကပါသည္။ လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔လ၏ လင္းေနေသာေအာက္တြင္ ကၽြန္းရိပ္မဲမဲကို လွမ္းၿပီးျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွမွာ လူ ၃ ေယာက္ႏွင့္ ရိကၡာမ်ားတင္ထားသည့္တိုင္ ေလွမွာ အေတာ္ႀကီးကို ေပၚေနပါေသးသည္။ ေနာက္ထပ္ လူ ၂ ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး တင္၍ရပါေသးသည္။

က်ေနာ္တို႔ထြက္လာၿပီး ၂ နာရီနီးပါးခန္႔အၾကာတြင္ ေလွဝမ္းထဲတြင္ ေရအေတာ္ဝင္ေန၍ ခပ္ၿပီး ထုတ္ရပါသည္။ ေရဝင္သည့္ေနရာကို အပိုေဆာင္လာေသာ ပြဲညက္ႏွင့္ ထပ္၍ဖာပါသည္။ ေရအဝင္နည္းသြားၿပီး နည္းနည္း စိမ့္ဝင္ေနပါေသးသည္။ နာရီဝက္နီးပါးတႀကိမ္ေလာက္ မန္းဝင္းျမင့္ လုပ္ေပးလိုက္သည့္ ေရဆြဲပံုးျဖင့္ ေလွဝမ္းထဲမွေရကို မွန္မွန္ ခပ္ထုတ္ေပးေနရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေလွမွာ ေလွဦးႏွင့္ ေလွပဲ့တြင္ အံဖံုးလုပ္ထားပါသည္။ အကယ္၍ လႈိင္း႐ိုက္သည့္တိုင္ေအာင္ ေရလွ်ံၿပီး က်သြားေစရန္ ျဖစ္သည္။

တညလံုး ေရအက်ႏွင့္ ေမွ်ာၿပီးလုိက္လာလိုက္တာ မနက္လင္းလာပါသည္။ က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ကိုကိုးကၽြန္းမႀကီးကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ ကိုကိုကၽြန္းကေလးကိုလည္း လွမ္းၿပီးျမင္ေနရပါသည္။ ကၽြန္း ၂ ကၽြန္း၏ ေတာင္ဘက္ဖ်ားအဆံုး တြင္ က်ေနာ္တို႔ေလွမွာ ႀတိဂံထိပ္ဖ်ားသေဘာမ်ဳိးေနရာတြင္ ေရာက္ေနပါသည္။ က်ေနာ္က လွမ္းေျပာသည္။

“ဖထီးမန္း တညလံုး က်ေနာ္တို႔ထြက္လာလိုက္တာ ဘယ္မွမေရာက္ေသးဘူး။ ကၽြန္း ၂ ကၽြန္းရဲ႕ထိပ္ဖ်ားမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္”

က်ေနာ္ေျပာသည္ကို သူတို႔ ၂ ေယာက္ မယံုၾက၊ လက္မခံၾကပါ။

ေရကလည္း ျပန္တက္လာပါၿပီ။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ေျပာတာက တျခားတေနရာကို အေတာ္ေလးေရာက္လာတာ၊ အခုျမင္ေနရတာက အျခားကၽြန္းတခုျဖစ္မယ္၊ သူတို႔ ၂ ေယာက္အျမင္က တခု၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္း အျမင္ကတခု ျငင္းၾက ေျပာၾကေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဆက္မျငင္းေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ေနလိုက္သည္။ ေရအတက္နဲ႔ ေလွကလည္း ေမ်ာၿပီးလိုက္လာတာ ကၽြန္းဘက္ကို အေတာ္ေလးလည္း နီးလာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာေသးတယ္။

“ဖထီးမန္း အခု က်ေနာ္တို႔လွမ္းျမင္ေနရတာက ကိုကိုးကၽြန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခပဲ၊ ေဟာဟိုက ျမင္ေနရတဲ့ ေျပာင္ေျပာင္ဟာ ဂ်ပန္ေတာင္ေျပာင္ေနရာေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔ ကၽြန္းေပၚစတက္ခဲ့တဲ့ေနရာပဲ”

ဂ်ပန္ေတာင္ေျပာင္မွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္မ်ားေနရာယူခဲ့သည္။ ဤေတာင္ထိပ္မွ အိႏၵိယ သမုဒၵရာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ျမင္ကြင္းေကာင္းၿပီး အခ်က္အခ်ာက်သည္။ ေတာင္မွာ ေလတိုက္လြန္း၍ ဆားငန္ေငြ႔႐ိုက္ၿပီး အျခားအပင္မ်ား မေပါက္ပါ။ ျမက္ပင္မ်ားသာေပါက္သည့္အတြက္ ဂ်ပန္ေတာင္ေျပာင္ဟု က်ေနာ္တို႔က အမည္ေပးထားသည္။

ေလွသည္ ေရအတက္ႏွင့္ ကၽြန္းအေရွ႕ဘက္သို႔ တေရြ႕တေရြ႕ လြန္လာပါၿပီ။ ကၽြန္း၏ေတာင္ဖ်ားစြန္းကိုလြန္၍ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းေျခကို ျဖတ္လိုက္ရေတာ့မွ သူတို႔အံအားသင့္ကုန္ၾကပါေတာ့သည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္း၊ က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့သည့္ အက်ဥ္းစခန္းေရွ႕တြင္ ထိုးဆိုက္ထားေသာ အိုနာဆစ္သေဘၤာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရပါသည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္လည္း တအားလည္း စိုးရိမ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္း စိုးရိမ္ေနပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။


NLD ေခါင္းေဆာင္ သခင္စိုးျမင့္ ကြယ္လြန္

NLD အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရန္ကုန္တိုင္း ဥကၠ႒အျဖစ္ေရာ၊ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္တေယာက္အေနနဲ႔ပါ တာဝန္ယူခဲ့သူ ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္စိုးျမင့္ဟာ ဒီကေန႔ ေန႔လည္ကပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က သူ႔ရဲ႕ေနအိမ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

အသက္ ၈၇ ႏွစ္အရြယ္ သခင္စိုးျမင့္ဟာ မေန႔ကအထိ အျပင္ထြက္ လႈပ္ရွားသြားလာေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဒီကေန႔ ေန႔လည္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္းေသဆံုးေနတာကို ေန႔လည္တနာခြဲကမွ ေတြ႔ျမင္သိခဲ့တာလို႔ မိသားစုက ေျပာပါတယ္။

အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာ အေစာဆံုး သခင္အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာပါဝင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့သလို ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္၊ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုကာလကေန ဒီကေန႔ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ သူယံုၾကည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့တယ္လို႔ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးသူေတြက ေျပာပါတယ္။

သခင္စိုးျမင့္နဲ႔ မိသားစုလိုရင္းႏွီးၿပီး သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေရွ႕ေနဦးေသာ္လင္းက သခင္စိုးျမင့္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္မႈေတြအေၾကာင္း အခုလို ေျပာပါတယ္။

“လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီမွာ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ ဝင္ေဆာင္ရြက္တယ္။ သခင္စိုးျမင့္ရဲ႕ အနစ္နာခံတဲ့အပိုင္း ေျပာရမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ လုပ္တဲ့အခါမွာ သခင္စိုးျမင့္က အမတ္အေနနဲ႔ အေရြးခံဖို႔က ျပင္ၿပီးသားခင္ဗ်၊ ေနာက္က်ေတာ့ သူက ႏိုင္ငံေရး ေဇာက္ခ်လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အမတ္ကေန ထြက္ၿပီးေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီမွာ ပါတီတာဝန္ယူၿပီးေတာ့ အဲလို လုပ္တယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္။

ေနာက္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ သခင္လြင္တုိ႔၊ ဝိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္တို႔ ခဲြထြက္ၿပီးေထာင္တဲ့အခါမွာ သူ ဒီဘက္ ပါသြားတယ္ေပါ့ေလ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔၊ ဘာတို႔ အာဏာ ရေနတဲ့ဘက္မွာမလုပ္ဘဲနဲ႔ သူ ဒီဘက္ကို ထြက္တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ၅၄-၅၅ ေလာက္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးကို နားလိုက္တယ္ေပါ့ေနာ္၊ ၈၈ အေရးအခင္းကာလမွာ သူျပန္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ လုပ္တယ္။ ပထမေတာ့ သူ သခင္ခ်စ္ေမာင္တို႔ ပါတီမွာ ဝင္ေဆာင္ရြက္တယ္။ CEC အေနနဲ႔။ ေနာက္က်ေတာ့ NLD ကို ေရာက္ၿပီး NLD, CEC အေနနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေပါ့ေလ။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ ကိုယ္က်ဳိးရွာခဲ့တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး”

NLD, CEC အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ သခင္စိုးျမင့္ဟာ မေန႔ကအထိလည္း ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုခဲ့ေသးတယ္လို႔ NLD ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ဦးဉာဏ္ဝင္းက ေျပာပါတယ္။

“မေန႔က သူ ႐ံုးကိုလာတယ္ (ေရႊဂံုတိုင္)။ ဒီေန႔ညေနပိုင္းက်ေတာ့ အခု သတင္းၾကားလို႔ အဲဒီကို သြားေနတာ။ မေန႔တုန္းက ႐ံုးကိုလာေတာ့ ဦးစိုးျမင့္နဲ႔က်ေနာ္ တနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြေရာ၊ ဘာေတြေရာေပါ့၊ ဦးစိုးျမင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္တာက သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးထဲက ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ပါ။ ႏိုင္ငံေရး ဝါရင့္ပုဂၢိဳလ္တဦးေပါ့ေနာ္။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးကြယ္လြန္တဲ့အခ်ိန္အထိကို NLD အဖြဲ႔ဝင္ထုနဲ႔ေရာ၊ NLD ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ေရာ တသားတည္းရပ္တည္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္”

ဟုတ္ကဲ့၊ မေန႔ကအထိ သခင္စိုးျမင့္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဆိုေတာ့ အခုလက္ရွိ ျမန္မာ့မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေကာ သခင္စိုးျမင့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုယူဆတယ္ဆိုတာကို သိပါသလား။

“အဓိကေျပာရရင္ သခင္စိုးျမင့္ရဲ႕အယူအဆက ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ တြက္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တယ္၊ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ လုပ္ေနဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ အဲ့ေတာ့ အခုဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း သူက အျပည့္အဝ ေထာက္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါ။ မေန႔ကေျပာျဖစ္တာကေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ”

ဦးဉာဏ္ဝင္းပါရွင္။ သခင္စိုးျမင့္ရဲ႕စ်ာပနကိုေတာ့ လာမယ့္ စေနေန႔မွာ ေရေဝး သုႆန္မွာ ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။

(၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၂၀ ရက္ေန႔ ဘီဘီစီျမန္မာပိုင္း အစီအစဥ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္)


ဦးစိုးျမင့္ (ခ) သခင္စိုးျမင့္ ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း


ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ ၁ မွ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္သည္။

၁၉၂၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ ေမြးဖြားသည္။ အဖ ဦးရွိန္ျဖစ္သည္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕၌ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ၆ တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး အတြင္းေရးမႉး၊ နယ္ခ်ဲ႕ႏွင့္ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး ေျမေအာက္ေခါင္းေဆာင္၊ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ - BDA တပ္ရင္းမႉး၊ ပုသိမ္ခ႐ိုင္ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚ တိုင္းစစ္ေကာ္မတီဝင္၊ ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ပံုပါတီ တည္ေထာင္ရာ၌ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ၌ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္ ဥကၠ႒ႏွင့္ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖဆပလ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္၊ ဗတလစ ဗဟို အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္၊ ဆိုရွယ္နီ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ဗီယင္နာ ကမၻာ့လူငယ္ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္းဝင္ ပထမအဆင့္ ရခဲ့သည္။

အယ္ဒီတာ၊ စာျပဳ၊ ၁၇ လိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး စသျဖင့္ ဘဝမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့သည္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္၊ ဗဟိုလယ္သမားမ်ားအဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္၊ ရန္ကုန္တိုင္း စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒ တာဝန္ယူခဲ့သည္။

အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ဂႏၶီခန္းမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း နဝတ က လႊတ္ေတာ္ေခၚယူခြင့္မေပးလွ်င္ လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္ နည္းလမ္းသံုးသြယ္ စာတမ္းကို ေရးသားျပဳစုရာတြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ ေခတၱ ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းသည့္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၌ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ တိုးျမႇင့္ တာဝန္ေပးအပ္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ စက္တဘၤာ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီ၌ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၃ဝ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ဒီပဲယင္း ေသြးေခ်ာင္းစီး လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖစ္ပြားစဥ္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရာမွ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝဘၤာ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လြတ္သည္။

ဇနီးမွာ ေဒၚေအးႂကြယ္ျဖစ္ၿပီး သားသမီးမ်ားမွာ ေဒၚေဆြေဆြျမင့္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ေဒၚသစ္သစ္ျမင့္၊ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိျမင့္ႏွင့္ ေဒၚသင္းသင္းျမင့္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

Wednesday, May 19, 2010

တြင္းတူးၿပီးေတာ့ မိုက္တဲ့သူ (ကာတြန္း ေစာငို)

က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ ျပဴေစာထီး၊ ဒီေခတ္မွာ စြမ္းအားရွင္ (နိဂံုးပိုင္း)

(၃)

ဒီအခ်ိန္မွာ ‘လူထု’ သတင္းေထာက္ ကိုထြန္းေအာင္တေယာက္ ဓာတ္ပံုေတြ တပံုၿပီးတပံု လွည့္႐ိုက္ေနပါတယ္။ ဒါကို ေတြ႔သြားေတာ့ ျပဴေစာထီးလူဆိုးေတြက ဝိုင္းလုပါတယ္။ သူက မေပး … လွည့္ပတ္ထြက္ေျပးတယ္။ သူ႔ကိုမိသြားေတာ့ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ကိုေက်ာ္ေထြးလက္ထဲ ကင္မရာ ထိုးထည့္ေပးၿပီး …

“ေျပး … ေျပး လြတ္ေအာင္ေျပး” လို႔ ေအာ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ပံုေပၚေအာင္ ကိုေက်ာ္ေထြးႀကီးအေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။

အရပ္က ၅ ေပ၊ ၁၁ လက္မခန္႔ ဗလေတာင့္ေတာင့္ အသားညိဳညိဳ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ႀကီးႀကီးမားမား ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္းႀကီးပါ။

“ေရွးေခတ္ ဗမာႀကီးေတြဟာ ခင္ဗ်ား ႐ုပ္ရည္ ခင္ဗ်ား အဆက္အေပါက္မ်ဳိးပဲဗ်၊ ဗႏၶဳလသံခ်ပ္ကာအက်ႌ ခင္ဗ်ားကို စြပ္ေပးလိုက္ရင္ အံက်ေနမွာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားက လူနဲ႔သိပ္တူတာပဲ။ က်ေနာ္သာ ႐ိုဒင္လို ပန္းပုဆရာျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ားကို ေမာ္ဒယ္ေနရာမွာထားၿပီး ကမၻာေက်ာ္သြားေအာင္ ထုဆစ္မယ္”

… လို႔ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္က စရန္သတ္ထားသူ ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ခံလိုက္ရရင္ သူခ်ည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ‘ကံဆိုးသူ ေမာင္ရွင္’ လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ခုလည္း သဲထဲမွာ လြတ္ေအာင္မေျပးႏိုင္ပါ။ ဝိုင္းမိ ခ်ဳပ္မိသြားပါတယ္။ ဝိုင္းကူဆြဲထုတ္ၾကေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲက ကင္မရာကို ဘယ္သူမွ ရေအာင္မလုႏိုင္။ လက္ကို မေျဖႏိုင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ျပဴေစာထီးတေယာက္က ေျပာလိုက္တယ္။

“ဒီေကာင္ႀကီးကို ကလိထိုးၾကကြာ” … တဲ့။

ေရွးေခတ္ ဗမာႀကီး မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ကင္မရာ ပါသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီဘက္မွာလည္း ေလာက္စပီကာ ဟြန္းႀကီးေတြထဲ သဲေတြအျပည့္ေလာင္းထားၿပီမို႔ တရားေဟာေနတဲ့သူေတြ အလြတ္ေအာ္ၿပီး ေဟာေနရပါတယ္။ အသံနာ အသံဝင္ ျဖစ္ကုန္ခဲ့ၾကၿပီ။ ေဟာသူလည္း ဝေလာက္ၿပီ။ ထုၾက ႏွက္ၾကသူေတြလည္း အားရေလာက္ပါၿပီ။ ဦးေမာင္ကိုကလည္း ‘ဆုတ္မိန္႔’ ေပးလိုက္ၿပီမို႔ က်ေနာ္တို႔က သဲေတြခပ္ထုတ္ကာ ကားေတြ တြန္းထုတ္လုပ္ၾကရပါတယ္။

တပ္ဆုတ္တာ ေတြ႔ရေတာ့ ရြာသူ ရြာသား တခ်ဳိ႕က လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီး ေလွာင္ၾက ေျပာင္ၾကပါတယ္။ အမ်ားစုက ခိုင္းလို႔လုပ္ေနၾကရတာပါ။ စိတ္ပါလက္ပါ မရွိၾက။ ရင္ဆိုင္မႈကလည္း ညိႇဳးသူရန္ဘက္ပံုသ႑ာန္ မေဆာင္။ သႀကၤန္ပြဲသာသာ ျဖတ္သန္းလိုက္ၾကရတာပါ။ အားမရေသးတဲ့လူေတြက ကားေတြ တြန္းထုတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဂုတ္ (ကုပ္)ေပၚကို သဲပူေတြ ေလာင္းေပးပါတယ္။

အသဲထိတ္စရာ ကိစၥတခု ေပၚခဲ့တာေတာ့ရွိတယ္။ ဘယ္သူက အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္ မသိရ။ အမူးသမား ျပဴေစာထီးတစု ဦးေမာင္ကိုဆီ ဝိုင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ ဘာလက္နက္မွ မေတြ႔ရ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာထားေတြက သိပ္မေကာင္းလွ။ ဆရာ ဦးေမာင္ကိုကလည္း လ်င္ပါတယ္။ အိတ္ထဲက ပစၥတိုကို ဆြဲထုတ္ထိုးခ်ိန္လိုက္ၿပီး …

“ေသခ်င္တဲ့ေကာင္ လာခဲ့ …”

လို႔ စိန္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဆရာ႔ကိုဝိုင္းၿပီး အကာအကြယ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ျပဴေစာထီးေတြ ‘ရွဲ’ခနဲ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။

ဆရာ႔ကားကို အလ်င္ထြက္ေစၿပီး က်ေနာ္တို႔လည္း ကတိုက္က႐ိုက္ သူ႔ကား ကိုယ့္ကား မေရြးေတာ့ဘဲ စက္ႏႈိးႏွင့္တဲ့ ကားေပၚ ခုန္တက္ၾကပါတယ္။

ဒီစဥ္ (႐ုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္း) ပိတ္ထားတဲ့ ရြာတံခါးႀကီး ၂ ခ်ပ္ ပြင့္ထြက္သြားၿပီး ကားႀကီးတစီး ထိုးထြက္လာပါတယ္။ ကားေရွ႕မွာ ေလာက္စပီကာဟြန္းႀကီး တပ္ထားပါတယ္။

“အားနာပါတယ္ ဦးေမာင္ကို …”

လို႔ အစခ်ီၿပီး ခနဲ႔ပါေတာ့တယ္။ မေန႔ညက ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ‘စိန္’ေခၚသြားတဲ့ ကားႀကီးပါပဲ။ ေဘးကလည္း ေဝး … ဝါး … စတဲ့ ျပဴေစာထီးေတြရဲ႕ ေအာ္သံ၊ ေလွာင္သံေတြ စီစီညံေနပါတယ္။

ဒီလို ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ေတြ ျဖစ္ေနစဥ္ ကိုေက်ာ္ေထြးႀကီးကို ဘယ္ကားကမွ လက္မခံ။ ‘မင္းက ေမာင္ရွင္ပဲ’ လို႔ ဝိုင္း စ ေနၾကတာက ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ က်ေနာ္တို႔ ကားေပၚေရာက္လာတယ္။ ဒါေတာင္ တေယာက္က …

“ခင္ဗ်ားေရာ ဆိုရင္ ၁၃ ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆင္း … ဆင္း …” လို႔ ေနာက္ေနျပန္ပါတယ္။

ေျပာစရာျဖစ္တာက ဒမိုက္က ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာလာလို႔ ဘာမွမၾကာခင္ လမ္းေဘး ရြာတရြာ ျခံစည္း႐ိုးေပၚက နီဝါဝါ အလံုးႀကီးတလံုး အမိုးဖြင့္ က်ေနာ္တို႔ဂ်စ္ ကားေပၚ ‘ခြမ္း’ခနဲ က်ကြဲပါတယ္။ က်လာတာက ေသာက္ေရအိုးႀကီး။ ဂေတာ (ကေတာရြာထြက္) အိုးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ က်တဲ့ေနရာက ကိုေက်ာ္ေထြးေခါင္းေပၚ…။

ေခါင္းေတာ့ မကြဲ။ ႀကီးစြာေသာ ‘ဖု’ ႀကီးတဖုပဲ ေရာင္ကားတက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ အကြဲအစေတြလႊင့္ပစ္မယ္ လုပ္ေတာ့ ဆရာက တားပါတယ္။

“ပါေအာင္ယူခဲ့ၾက …” တဲ့။

အျပန္ခရီးမွာလည္း တဝါးဝါး တဟားဟားပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဝင္ကာနီးေတာ့ ဆရာက သတိေပးပါတယ္။

“မင္းတို႔မ်က္ႏွာေတြ မသာအိမ္ မ်က္ႏွာမ်ဳိးထားၾက …” တဲ့။

တကိုယ္လံုးလည္း ဖံုတေသာေသာ ေခ်းေညႇာ္ အထပ္ထပ္နဲ႔။ မ်က္ႏွာေသ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲ ေမာင္းဝင္ခဲ့ၾကတယ္။

ပထမဆံုး အေရးပိုင္ (ခ႐ိုင္ဝန္)အိမ္သြားၿပီး တိုင္ၾကေတာၾကပါတယ္။ သက္ေသခံပၥည္းေတြျပၿပီး ဂါတ္တဲမွာ အမႈဖြင့္ၾကတယ္။ ေနာက္ ၿမိဳ႕ထဲလွည့္ၿပီး တရားေဟာ၊ အိုးျခမ္းကြဲေတြေျမႇာက္ျပ၊ ကိုေက်ာ္ေထြးေခါင္းေပၚက ‘ဖု’ ႀကီးကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၾကတယ္။

ေနာက္ေန႔ လူထုသတင္းစာနဲ႔ ဗဟိုစည္သတင္းစာတို႔မွာ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔တြဲၿပီး သတင္းေတြ အက်ယ္တဝင့္ ပါလာပါတယ္။

အမႈ႐ံုးတင္ေတာ့ ကင္မရာ ျပန္ရခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဖလင္ျပန္မရပါ။ ေလ်ာ္ေၾကး ေပး မေပး မမွတ္မိ၊ ဘယ္လို စီရင္ခ်က္ခ်သလဲဆိုတာလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။

(၄)

ေခတ္ ႏွစ္ေခတ္ကို ယွဥ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။

ဆိုရွယ္လစ္ေတြလည္း ျပည္သူေတြကို သတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္ လဲဗီး၊ ျပဴေစာထီးေတြနဲ႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ သတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အသတ္ခံရသူဦးေရကလည္း ဒီေခတ္နဲ႔စာရင္ နည္းပါတယ္။ သတ္သမွ်လည္း ေပၚတာက မ်ားပါတယ္။ အသတ္ခံရသူ အေရအတြက္ သိရပါတယ္။ တရားခံ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိပါတယ္။

ရြာလံုးကြၽတ္သတ္တာ မတရားျပဳက်င့္တာ မီး႐ိႈ႔တာေတြကိုေတာ့ စစ္တပ္က လုပ္တာျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကေတာ့ စာရင္းမရွိ အင္းမရွိပဲ။ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္ထဲဝင္ရွာလည္း ေတြ႔ရမွာမဟုတ္ပါ။ ၄၈-၄၉ ခုႏွစ္ေတြမွစၿပီး ၅၈ ခု အိမ္ေစာင့္ အစိုးရ ၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ ျပည္မေတြမွာ စစ္တပ္သတ္သမွ် ဘယ္မွာစာရင္း ရွိလို႔လဲ။

ဒီပဲယင္းကိစၥ ပူပူေႏြးေႏြးရွိေသးတယ္။ စစ္တပ္က ဝန္းရံေပးထားကာ လက္သံုးေတာ္ လက္မရြံ႕ၾကံ႕/ဖြံ႔ စြမ္းအားရွင္ေတြကို အရက္ကိုးေမာင္းတိုက္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ အသတ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ၄ ေယာက္ပဲ ေသတာပါလို႔ စာရင္းျပတယ္။

အေတြ႔အၾကံဳအရ ျပဴေစာထီးေတြ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ‘စြမ္းအားရွင္’မ်ားကိုေတာ့ ၾသခ်ၾကရမွာပါ။

ျပဴေစာထီးက ခရမ္းသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ။

စြမ္းအားရွင္ေတြက ခ်ိန္းႀကိဳး၊ သံေခ်ာင္း၊ ဝါးခြၽန္၊ တုတ္၊ ဓား။

ျပဴေစာထီးက ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း ၿခိမ္းေျခာက္႐ံု၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ထိုးႀကိတ္ ႐ိုက္သတ္၊ ပစ္ခတ္။

ျပဴေစာထီးက ကင္မရာတလံုးပဲ လုယူခဲ့၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ လုယူဖ်က္ဆီးလိုက္တဲ့တန္ဖိုးက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။

ဒမိုက္ရြာအစား က်ည္ရြာ ဒီပဲယင္း။ ဖဆ ဆိုရွယ္အစား နဝတ-နအဖ။ ျပဴေစာထီးေနရာမွာ ၾကံ့/ဖြံ႔ စြမ္းအားရွင္ စသည္ အစားထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ … …

ဤစာကိုပင္ က်ေနာ္ ေရးႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ။


ရဲေဘာ္စိုးခ်စ္


ေရစီးသံဂ်ာနယ္
အတြဲ ၇၊ အမွတ္ ၈၊ ၉၊ ၁၀
ေအာက္တိုဘာ၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္


Tuesday, May 18, 2010

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (နိဂံုးပိုင္း)

အင္တာေနရွင္နယ္ (The Internationale)

ထေလာ့ … အငတ္ေဘး က်ေရာက္သူတို႔တေတြ
ထေလာ့ … ကမၻာ့တဝွမ္းက ေက်းကြၽန္ေတြ
ေတာ္လွန္ကာ ထစ္ခ်ဳန္းျမည္ ေႂကြးေၾကာ္လို႔ေန
ေနာက္ဆံုးပိတ္တိုက္ပြဲ ႏႊဲဆင္မေလ …။

ေရွး႐ိုးအစဥ္အလာ အယူအဆစြဲေတြ စြန္႔ေလ
ေက်းကြၽန္ေတြ … ထေလ ထၾကေလ …
အေျခအေနေတြ ဒို႔ေတာ္လွန္ကာသာ ေျပာင္းမေလ
ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ ရွင္းပစ္စို႔ေလ …။

(သံၿပိဳင္) - ရဲေဘာ္တို႔လာ စု႐ံုး ေန
အဆံုးစစ္ပြဲ ႏႊဲဆင္မေလ
အင္တာေနရွင္နယ္ ကမၻာမွာ အကုန္ညီေစ …။
ရဲေဘာ္တို႔လာ စု႐ံုးေန
အဆံုးစစ္ပြဲ ႏႊဲမယ္ေလ
အင္တာေနရွင္နယ္ စည္း႐ံုးစုစည္းကာေန …။

ကယ္တင္ရွင္ ဘယ္ေသာခါကမွ မရွိေပ
နတ္သိၾကားနဲ႔ မင္းဘုရား ဒို႔မယံုေပ
ေႏွာင္ႀကိဳးကို ဒို႔လက္႐ံုးျဖင့္ ခ်ဳိးဖ်က္မေလ
ေသာက ဗ်ာပါဒ ေလာဘကင္းစင္ေစ …။

လုုယက္ျခင္းမွ မွန္မလြဲပင္ ကင္းမေလ
မ်ားျပည္သူ တူညီေပ်ာ္ျမဴးၾကေစ
အားလံုးက တာဝန္ကိုယ္စီထမ္းမေလ
သံပူခိုက္ဝယ္ အားစိုက္ထုႏွက္ေဟ …။

(သံၿပိဳင္)
လယ္သမား လုပ္အားစိုက္ထုတ္သူ အေပါင္းေတြ
ပစၥည္းမဲ့မ်ားနဲ႔ ေပါင္းစည္းေဟ …
ညီရင္းအကိုပမာ သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳစို႔ေဟ
ေသြးစုပ္ေကာင္ေတြ ေမာင္းထုတ္ေဟ …။

ဒို႔ရဲ႕ေသြးသား သူတို႔ဝါးၿမိဳစားသေလ
ႏွစ္ကာလ ရွည္ၾကာခံခဲ့ရေပ …။
ေၾကာက္လန္႔စိတ္ အကုန္အစင္စြန္႔ေလ
အ႐ုဏ္က်င္းကာ အလင္းသို႔ေရာက္ၿပီေဟ …။

(သံၿပိဳင္)


ကိုကိုးကၽြန္းမွာ က်ဆံုးသူ၊ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သူမ်ား စာရင္း


* ရဲနီတင္ၿငိမ္း
အသားဝါေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္။
သူေသဆံုးမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ရက္ ၄၀ တိုက္ပြဲေပၚရ။

* ဦးထြန္းရွိန္ (မႏၲေလး၊ ေက်ာင္းဆရာ)
ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ခ႐ု၊ ငါး ဟင္းစားရွာရင္း မုန္တိုင္းမိ၊ လႈိင္းထဲ နစ္ျမဳပ္ေသဆံုး။

* ရဲနီျမင့္သိန္း
အုန္းပင္ေပၚမွ လိမ့္က်ေသဆံုး။

* မန္းေအာင္ၾကည္ (ABKO)
ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္။ KNU ေရာက္ၿပီး ေရာဂါနဲ႔ေသဆံုး။

* မန္းၿငိမ္းေမာင္
ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္။ ယခု KNU ဗဟိုေကာ္မတီဝင္။

* ရဲေဘာ္ေအာင္ေဝ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ)
ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္။ ပဲခူး႐ိုးမမွာ က်ဆံုး။

* ရဲနီဗိုလ္ၾကဴ (မႏၲေလးတကၠသိုလ္၊ ပခုကၠဴ)
အလံနီေတြရဲ႕တိုက္ပြဲ ၄၆ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲနီေနလင္း (ေတာင္တြင္းႀကီး)
အလံနီေတြရဲ႕ ၄၆ ရက္တိုက္ပြဲအၿပီး က်န္းမာေရးဆိုးရြားလို႔ ျပည္မျပန္အပို႔ သေဘၤာေပၚမွာ ဆံုးသြား။

* ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၃၆ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲေဘာ္အုန္းေမာ္
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၄၆ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲေဘာ္ခ်စ္ေဆြ (ျပည္ခ႐ိုင္က ဗကသ)
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၄၈ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲေဘာ္ထြန္းျမင့္ (အစိုးရဝန္ထမ္း၊ ရန္ကုန္)
၅၃ ရက္တုိက္ပြဲ၊ ၄၃ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲေဘာ္စိန္ခ်င္း (ပခုကၠဴ)
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၄၃ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္စိုး (ခ) ကိုလတ္ (ေက်ာက္ဆည္သား၊ မႏၲေလးတကၠသိုလ္)
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၅၃ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ကိုေလးေမာင္ (ကဗ်ာဆရာ)
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၅၃ ရက္ေျမာက္မွာ က်ဆံုး။

* ရဲေဘာ္ထြန္းဝင္း (ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသား၊ အစိုးရ ေလတပ္က၊ ပဲခူး႐ိုးမ UG)
၅၃ ရက္တိုက္ပြဲ၊ ၅၃ ရက္ေျမာက္မွာ အ႒မေျမာက္၊ ေနာက္ဆံုး က်ဆံုး။

ၿပီးပါၿပီ။


Monday, May 17, 2010

၂၀၁၀ ျပည္သူ႕သေဘာထား

ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္း ႏွင့္ ဘီဘီစီ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္

ေမလ ၆ ရက္ေန႔က NLD ပါတီ တရားဝင္ရပ္တည္မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားေပမယ္လို႔ NLD အဖြဲ႔ဝင္တခ်ဳိ႕က NDF လို႔ေခၚတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအင္အားစု ဆိုၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုအျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းလွ်က္ရွိပါတယ္။ NDF အေနနဲ႔ ဒီကေန႔ အစည္းအေဝးျပဳလုပ္ၿပီးေတာ့ အခုတပတ္အတြင္း ေနျပည္ေတာ္မွာ မွတ္ပံုတင္ဖို႔ရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ပါတီျဖစ္ေျမာက္ေရးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းက BBC ကိုေျပာပါတယ္။

အဲေတာ့ NDF ပါတီအျဖစ္တည္ေထာင္ရာမွာ ဒီမိုကေရစီ နည္းမက်ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြလည္း ၾကားသိရတဲ့အတြက္ ဒီကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုမ်ားျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါသလဲ လို႔ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းကို ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းၾကည့္ပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေဝဖန္တာ မေဝဖန္တာဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အထူး ဘာမွ မွတ္ခ်က္ မေပးလိုပါဘူး။ ဒါဟာ ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား က်ေနာ္တို႔ေသခ်ာလည္း ဘာမွမသိပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ NLD ပါတီမွာ ၂၉ ရက္ေန႔က ဆက္ၿပီးေတာ့ မွတ္ပံုမတင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာက NLD ပါတီ ဆက္ၿပီးမွတ္ပံုမတင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တာ။ အဲေတာ့ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ဘာမွ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္တာ မရွိဘူး။

အခုဟာက က်ေနာ္တို႔က NLD ပါတီ မရွိေတာ့လို႔ သို႔မဟုတ္ ပ်က္ျပယ္သြားၿပီလို႔ ယူဆစရာ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ရွိေနလို႔သာ သက္သက္ က်ေနာ္တို႔က ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဆိုလိုတာကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အေရးေပါ့၊ Human Rights ေပါ့၊ လူ႔အခြင့္အေရးအရ က်ေနာ္တို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း ကိုယ္လုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ NLD ပါတီကို က်ေနာ္တို႔ ဘာမွသစၥာေဖာက္တယ္တု႔ိ၊ ဘာတို႔ဆိုတာ ဒါ လံုးဝ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးဆိုတာ ႐ိုး႐ိုးေလးစဥ္းစားရင္ ရပါတယ္။


တခုကေတာ့ NLD ပါတီမွာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါမွာ အဓိက လက္ရွိေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ဥပေဒေတြဟာ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ လူပုဂၢိဳလ္ တဦးတေယာက္တည္းကိုျဖစ္ေစ၊ အဖြ႔ဲတခုတည္းကိုျဖစ္ေစ ရည္ၫႊန္းထားတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မေက်နပ္တဲ့သေဘာေတြ ေတြ႔ရတယ္ေလ၊ အဲေတာ့ တကယ္လို႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါတီတရပ္အေနနဲ႔ ဆက္ၿပီးပါမယ္ဆိုရင္ ဒီဥပေဒေတြဟာ မွ်တမႈမရွိဘူးဆိုရင္ ခုနေျပာတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေကာ ဒါေတြက ဘာဆက္လုပ္လို႔ရမွာလဲ။

မွ်တတဲ့ဥပေဒ၊ တရားတဲ့ဥပေဒေတြ မရွိဘူးဆိုတာ ဒါ အသစ္အဆန္းမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ NLD ပါတီႀကီး စၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတာတို႔၊ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးထဲဝင္လာတယ္ဆိုတာေတြက အဲဒီလို မွ်တမႈမရွိတာတို႔ ဒါေတြကိုျပဳျပင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဝင္လာတာပဲဗ်၊ အခုမွ ဒါေတြရွိတာမွမဟုတ္တာပဲ။ အဲေတာ့ ဒီလို မမွ်တမႈဆိုတဲ့ ကိစၥေတြဟာ အခုလိုလုပ္ရင္းနဲ႔ ေလွ်ာ့သြားတာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ တိုးလာတာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ က်ေနာ္တို႔တာဝန္ကေတာ့ အဲဒါေတြရွိေနသမွ် ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီ မမွ်တမႈေတြကို မွ်တတဲ့အထိ၊ မေကာင္းတာေတြကို ေကာင္းသြားတဲ့အထိ၊ မတရားတာေတြကို တရားသြားတဲ့အထိ ဒါေတြကို ဥပေဒေဘာင္ထဲကေနၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားသြားမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ ဒါပဲ အေရးႀကီးတာပါ။ ဒါကိုပဲ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေနတာပါ။

ဒါေပမယ့္လို႔ Political Space ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံေရးအရ လႈပ္ရွားဖို႔နယ္ပယ္ကို ေလ့လာလိုက္တဲ့အခါမွာ အခုလက္ရွိ စစ္တပ္ တမတ္သားအျပင္ေပါ့ေနာ္၊ သူတို႔နဲ႔မဟာမိတ္ဖြဲ႔ထားတဲ့ အင္အားစုေတြ၊ ၾကံ႕ခိုင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အဖြဲ႔ေတြရွိတဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့အဖြဲ႔ေတြဟာ လႊတ္ေတာ္မွာ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုေဆာင္ရြက္ခြင့္ေတြမွ ရပါ့မလားလို႔ ေဝဖန္တာေတြလည္းရွိေတာ့ တကယ္တမ္း လႊတ္ေတာ္တရပ္ ေပၚလာရင္ေကာ ကိုယ့္ရဲ႕ Political Rights ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလားခင္ဗ်။

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို ေရာက္မယ္၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္လို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီရမယ္လို႔ ဒီလိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ျမန္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာက အေျခအေနအရနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏိုင္မလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဒါကိုမရမခ်င္း ကိုယ္စြမ္းရွိသေလာက္၊ ဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ ျပည္သူအတြက္ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္သြားဖို႔ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ အဓိကလို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။

ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္း ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္း အစီအစဥ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။

Saturday, May 15, 2010

က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ ျပဴေစာထီး၊ ဒီေခတ္မွာ စြမ္းအားရွင္ (၁)

ခုသြားရမယ့္ရြာက က်ေနာ္တို႔ မဲဆႏၵနယ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္။ ျမင္းျခံေတာင္ပိုင္း မဲဆႏၵနယ္။ တည္ျမဲ ဖဆပလ အမတ္ေလာင္းက ဦးစံျပည့္။ သူ႔အေၾကာင္းလည္း မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ လိုပါမယ္။ ဗမာျပည္တဝွမ္း လူသတ္ရာမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့ၾကတဲ့ ဖဆ ဆိုရွယ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာင္ပင္လယ္ သိန္းေဖ၊ လယ္ေဝး သခင္ၾကည္ရွိန္၊ မိတၳီလာ ဆရာထီ၊ ငါန္းဇြန္ ဗိုလ္မွဴး တက္ျမင့္တို႔နဲ႔အၿပိဳင္ နာမည္ႀကီးသူပါ။

ဆိုရွယ္လစ္ေတြအမ်ားႀကီးထြက္တဲ့ ဗိုလ္ခ်စ္ခိုင္တို႔ရြာ(ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ ဝဲေလာင္ရြာသစ္ဘက္)သားျဖစ္တယ္။ (တနည္း) စစ္ဘက္နယ္ဘက္မွာ တြင္က်ယ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးထြက္တဲ့ ေဒသသား။ ေနေတာ့ ျမင္းျခံၿမိဳ႕ေပၚမွာေနတယ္။ သူ႔ဆႏၵ သူ႔ႏႈတ္ထြက္စကားက ဥပေဒျဖစ္ေနတဲ့ကာလ …။

နယ္လူထုက သူ႔ကို ‘ေနထြက္ဘုရင္’။ အိမ္ေျခတေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ဒမိုက္ရြာႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဒမိုက္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ သူ႔ညီ ကိုဝင္းရွိန္ကိုေတာ့ ‘ေနဝင္ဘုရင္ေတြ’ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ရြာထဲ သူတို႔မွလြဲ၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တရားေဟာခြင့္မျပဳခဲ့။ ၿပိဳင္ဘက္ အမတ္ေလာင္းကိုလည္း ေထာင္ထဲထည့္ထားလိုက္ၿပီ။
ပမညတ အမတ္ေလာင္းအျဖစ္ ကိုသန္း(ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဗိုလ္ဟိႏၵက) ၿပိဳင္မယ္။ သူနဲ႔ ဦးေမာင္ကိုက ရွားေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း။ ဒါေပမယ့္ ခု သူက ေထာင္ထဲမွာ။ သူ႔ဘက္ မဲဆြယ္ပြဲေတြက ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနလို႔ သြားကူၾကရမွာပါ။

(၃)

သူငယ္ခ်င္းတစု ကားေပၚထိုင္ၿပီး ဒမိုက္ခံတပ္အေၾကာင္း စကားေကာင္းေနပါတယ္။ ေလာပိတမွာ တအိမ္တည္းေနခဲ့ၾကရတဲ့ ဒမိုက္ရြာသားတေယာက္ရွိတယ္။ ကိုဝင္းရွိန္က သတ္မွာစိုးလို႔ ကယားျပည္ နယ္ဘက္ထြက္ေျပးလာၿပီး အလုပ္ဝင္လုပ္ေနတာပါ။ သူကိုယ္တိုင္က ဆိုရွယ္ မလစ္ တလစ္ … ဒါေပမယ့္ တနယ္ထဲသားေတြမို႔ အိမ္တအိမ္တည္းထဲ စုေနခဲ့ၾကတာပါ။

“ကြန္ျမဴနစ္အမာခံ ဖမ္းမိလာလို႔ကေတာ့ မသက္သာဘူး မွတ္။ တို႔လူေတြက လက္သံသိပ္ေျပာင္တာ။ သူတို႔စစ္တာ ငါ တခါၾကံဳဖူးတယ္။ ဘတ္ခြ (ေလာက္ေလးခြ) နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ပစ္,ပစ္ၿပီး စစ္တာကြ။ မင္းတို႔ ၾကံဳဖူးသလား။ အဖုအပိမ့္ႀကီးေတြ ထလာတာမ်ား ၾကက္သီးထစရာ မ်က္လံုးေတာင္ ကြၽတ္ထြက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သတ္ပစ္လိုက္တာပါပဲကြာ” … တဲ့။

သူ႔စကားကို အစေဖာ္ၿပီး ဒမိုက္ျပဴေစာထီးေတြ လက္သံေျပာင္ပံု … ဇာတ္စံုခင္းလိုက္ေတာ့ ငိုက္ေနတဲ့သူေတြ မ်က္လံုးက်ယ္လာတယ္။ ဆဲသူက ဆဲတယ္။ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္ ျပန္မလာခင္ ၿမိဳ႕တဝိုက္ ျပဴေစာထီး ေသာင္းက်န္းတာေတြ ျပန္ေျပာျပၾကတယ္။ သန္းေကာင္ေလာက္က်မွ ထိုင္လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သူ ေပ်ာ္။ ငိုက္သူ ငိုက္ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

နံနက္ ၅ နာရီေလာက္မွာ လိုက္ခ်င္တဲ့သူေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကတယ္။ နံနက္စာကို ဆရာတို႔အိမ္က ေကြၽးပါတယ္။ ကားတစီး ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ စီးၾကတယ္။ အမတ္ေလာင္း ဗိုလ္ဟိႏၵက အိမ္ကလည္း ဂ်စ္ကားတစီး လိုက္လာတယ္။ ရန္ကုန္ ျပည္သူ႔လူငယ္ဌာနခ်ဳပ္ကလာကူတဲ့ ေမာင္ေလးေအာင္(ကဗ်ာဆရာ)နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္း ေမြးစ,စထားတဲ့ ကိုေက်ာ္လွတို႔ ပါလာတာ မွတ္မိတယ္။ ကားမဆန္႔လို႔ က်န္ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။

ပထမဆံုး ၿမိဳ႕ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္ဝန္အိမ္ဘက္ ကား ၄ စီးေမာင္းသြားၿပီး တိုင္တည္ပါတယ္။ ဒမိုက္ရြာဘက္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ စည္း႐ံုးေရးခရီး ထြက္မယ္။ မဲဆြယ္တရားပြဲ က်င္းပမယ္။ တစံုတခုျဖစ္ခဲ့ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္၏ တာဝန္ဟုယူဆမည့္အေၾကာင္း ဦးေမာင္ကိုကေျပာၾကားခဲ့ၿပီးမွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ကာ ဒမိုက္ရြာဘက္ ေမာင္းထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကားကလြဲၿပီး က်န္ကား ၃ စီးေပၚမွာ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ တင္လာပါတယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး သီခ်င္းေတြ အားရပါးရ ဆိုၾကတယ္။ တလမ္းလံုး တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ …၊ အႏၲရာယ္ကို ေမ့ထားလိုက္ၾကတယ္။ ခရီးအေဝးက ၁၂ မိုင္ေလာက္ ရွိမယ္။ လမ္းက ေျမလမ္း။ က်ေနာ္ တခါမွမသြားဘူးေသးတဲ့ ခရီး။

(စေလ ဦးပုည စားရတဲ့) ရြာစည္ရြာ၊ ဂ်ဳပၸင္၊ ထေနာင္းကုန္း၊ ထေနာင္းတိုင္ရြာေတြ ျဖတ္သြားရတယ္။ ၆ မိုင္ခရီး ေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ဒမိုက္ဘက္နီးလာတာနဲ႔ ေနာက္ေတြ႔ရတဲ့ရြာေတြက ရြာသားေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြက သိပ္မသာယာေတာ့ပါ။ တခ်ဳိ႕က စိုးရိမ္တဲ့မ်က္ႏွာ၊ တခ်ဳိ႕က တင္းတင္းမာမာ … ရြာတရြာကေတာ့ ဆက္မသြားဖို႔ တားၾကတယ္။

“အားလံုး အဆင္သင့္ ျပင္ထားၾကၿပီ။ ရြာထဲ အဝင္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ စုထားတဲ့ လူေတြကိုက အမ်ားႀကီး … ထုမယ့္ႏွက္မယ့္ ပစၥည္းေတြကလည္း ပံုလို႔” … တဲ့။

လွည့္ျပန္မယ့္ကား တစီးမွမရွိ။ ခုန္ခ်ေနရစ္မယ့္လူလည္း တေယာက္မွမရွိ။ တတိယေျမာက္ ကားဒ႐ိုင္ဘာ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ဆရာဦးေမာင္ကိုရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူက သတိေပးလိုက္တယ္ မသိ။ လက္ကိုင္ပဝါႀကီးတထည္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကိုပတ္ခ်ည္ၿပီး ေပါင္းထားလိုက္တယ္။ ထိပ္ေျပာင္ႀကီးနဲ႔သူ႔ကို ႐ုတ္တရက္ မမွတ္မိေအာင္ ႐ုပ္ဖ်က္လိုက္တာလို႔ (ေနာက္မွ) သိရတယ္။

ဒမိုက္ရြာအဝင္မွာ သဲေတာႀကီးတခု ရွိတယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရြာအဝင္ တံခါးေပါက္ေရွ႕ကေနၿပီး သဲလမ္းႀကီးတေလွ်ာက္ လူေတြေဖြးလို႔၊ ရြာတံခါးႀကီးကေတာ့ ပိတ္လ်က္သား …။

ဦးေမာင္ကိုက လူအုပ္ႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး ရြာတံခါးအေရာက္ေမာင္းဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးမတြင္။ သဲထုက နက္,နက္လာတယ္။ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ သူတို႔လက္ထဲက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အရန္သင့္ အစီအရီခ်ထားတဲ့ ခဲယမ္းေတြကို ခုမွ သတိထားမိၾကတယ္။

“ဟာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါလား”

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕အသံထြက္လာတယ္။

ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေအာင္ မူးေနတဲ့ လူတသိုက္က ကားလမ္းပိတ္ၿပီး ဆီး, တားေနၾကတယ္။ ကားေတြက ေကြ႔ေရွာင္၊ ပတ္ေရွာင္ ေမာင္းရင္းက တတန္းတည္း အေနအထား ပ်က္သြားတယ္။ စက္ေတြလည္း ရပ္ကုန္တယ္။ ႏႈိးလိုက္ ေမာင္းလိုက္ ရပ္လိုက္ပဲ၊ ၾကာေတာ့ ႏႈိးမရေအာင္ဆိုၿပီး ျပဴေစာထီး အမူးသမားေတြက စက္ေခါင္းဖြင့္ၿပီး သဲေတြ ေလာင္းထည့္ပါတယ္။ လူေတြက ကားေပၚကဆင္းလိုက္ၾကတဲ့အခါ ကားေဘာ္ဒီထဲလည္း သဲေတြ ေလာင္းပါတယ္။

ခုအထိ သူတို႔ခဲယမ္းလက္နက္ေတြ မသံုးေသး။ လူဆိုးတသိုက္ (၁၄-၅ေယာက္)ရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းတဲ့အသံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ သူတို႔က ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့အေနနဲ႔ ျပဴးျပ ျပဲျပၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ခပ္ျပံဳးျပံဳး၊ ေဘးက ရြာသူရြာသားေတြ မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ သူတို႔လက္ထဲက လက္နက္ေတြၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ မ်က္ႏွာေတြက ရယ္ျဖဲျဖဲ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကားေတြရပ္သြားတာနဲ႔ ဦးေမာင္ကိုက “စၾကေတာ့” လို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ စပီကာပါတဲ့ကားေပၚက ရဲေဘာ္ေတြ တရား စေဟာၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ဟိႏၵက ကားေပၚပါလာတဲ့ ကိုေလးေအာင္၊ ကားတစီးေပၚက ကိုေအာင္သူတို႔ ေဟာတာ ေတြ႔ရတယ္။

ဒီေတာ့မွ ခဲယမ္းေတြ ပ်ံတက္လာၿပီး ေဟာသူေရာ လက္ခုပ္တီးေပးေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကိုပါ တဖုန္းဖုန္း တဒိုင္းဒိုင္း မွန္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ မ်က္ႏွာမွန္လိုက္ရင္ ျဖာခနဲ ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ၿပီး ခရမ္းသီးႀကီးေတြ နံေဘးမွန္လို႔ ကေတာ့ ‘အြတ္’ ခနဲ ‘အင့္’ ခနဲအသံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ဂုတ္(ကုပ္)ကိုၿဖိဳၿပီး ပံုးနဲ႔ သဲေလာင္းေပးသူက ေပးပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးအေစးေတြေပၚ ဖံုကပ္ၿပီး ေခြၽးေတြသဲေတြနဲ႔ ေနရခက္ပါဘိ။ အနာခံၿပီး မိနစ္ ၂ဝ-၃ဝ ေလာက္ တြန္းေဟာၾကပါတယ္။

ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္တခုက ဆရာဦးေမာင္ကို မိုက္ခြက္ကိုင္ၿပီး တရားေဟာေနစဥ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတလံုး ဝဲပ်ံလာကာ ပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားတာပါပဲ။ (သူကေတာ့ မဝင္ပါဘူး၊ ပါးစပ္ပဲ မွန္တာပါ … လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေထြးထုတ္လိုက္ရတာေတာ့ အမွန္) ထြီခနဲေထြးထုတ္ၿပီး ဆက္ေဟာပါတယ္။ သူ႔ေပၚမွာ ဗံုးမိုးေစြေနပါတယ္။ ခဲယမ္းျပတ္သြားမွာ မပူရ။ ခံေတာင္းနဲ႔ရြက္လာသူေတြ ထမ္းဆိုင္းနဲ႔ ထမ္းလာသူေတြ မျပတ္ရွိေနတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။