Saturday, September 26, 2009

ခရီးလမ္းေတြလား၊ ဆူးၾကမ္းေတြလား

(၁)

လူသားေတြဘဝမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးအရာဟာ ဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသလဲ။

အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာရွိေနၾကတဲ့ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးဟာ အဓိပၸာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖြင့္ဆိုၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္စားေသာက္ခြင့္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ က်မ ဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ ေျပာျဖစ္တာလဲဆုိရင္ က်မကုိဒီလုိေျပာျဖစ္သြားေစဖုိ႔ လုံေလာက္တ့ဲအေၾကာင္းေတြ က်မ အမ်ားႀကီးၾကံဳဆုံခဲ့ရဖူးလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတဲ့ ေတာေတာင္ေတြထဲက ျမန္မာဒုကၡသည္ ေတြကို ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ က်မရဲ႕အျမင္ဟာ ပိုၿပီးမွန္ကန္သြားၿပီလို႔ေတာင္ ခံစားရတယ္။ အိုးမရွိ အိမ္မရွိ၊ ေျပးလႊားသြားလာ ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကိုု ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အခါ …

ဒီအျဖစ္ေတြကို ဘယ္သူ႔ကို တိုင္တည္ေျပာရမလဲ။

ဒီအျဖစ္ဆိုးေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာလဲ။

ဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာႏိုင္မလဲ။

စတဲ့ေမးခြန္းေတြေမးခ်င္လာသလို အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးေလးအတြက္ကိုပဲ ေသမတတ္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ သူတို႔ဘဝ တေစ့တေစာင္းကို က်မ သိမီွသမွ်ကုိ ေဝမွ်ေျပာျပခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚမိပါတယ္။

(၂)

တေန႔မွာေတာ့ ေအးခ်မ္းသာယာလွပတဲ့ရာသီဥတုရဲ႕ ေတာင္တက္လမ္းေလးအတိုင္း တရိပ္ရိပ္ေျပးလြားေနတဲ့ မဲေဆာက္ - ႏိုဖိုး လိုင္းကားေပၚမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု စကားေတြေျပာရင္း လိုက္ပါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားက ခါတိုင္းႏွင့္မတူဘဲ ေနရာအႏွံ႔ကို ရပ္ေနေတာ့တာပါ။ ခရီးသည္ေတြကလည္း တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစုကလည္း စာေမးပဲြေျဖအၿပီး အျပန္ခရီးဆိုေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြေျပာဆုိလာလိုက္ၾကတာ တကၠသိုလ္တုန္းကထြက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေလ့လာေရးခရီးေတြကိုေတာင္ သြားၿပီးအမွတ္ရမိတယ္။

ေလ့လာေရးထြက္ၿပီဆို အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕စကားကိုလိုက္နာ၊ ျပႆနာျဖစ္ရင္ စုၿပီးေျဖရွင္း၊ သြားမယ့္ခရီးစဥ္ကို ညိွႏႈိင္း အတည္ျပဳႏွင့္ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း ညီၫြတ္မႈလည္းရရွိတာေၾကာင့္ အားရွိသလိုခံစားရတယ္။ အခုလည္း က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ဟာ တဦးကုိတဦးအားေပးရင္း တစုံတရာေတာ့ အားရွိေနသလုိပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕လည္း ခရီးၾကမ္းဒဏ္မခံႏိုင္လို႔ ကားမူးၿပီး အန္ၾကတယ္။ က်မလည္း ပါလာတဲ့ ကားမူးေျပေဆးကို မွ်ေဝေပးၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေဆးကုိႀကိဳေသာက္ထားပါတယ္။ ေတာင္ကလည္း ေတာင္တက္လမ္း၊ အေကြ႔အေကာက္ကလည္း မ်ားလြန္းေတာ့ ကားစီးရတဲ့ဒုကၡက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ႀကီးပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခရီးဟာ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာလည္း စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြက စစ္လိုက္တာအရမ္းပဲ။ က်မတို႔ကလည္း ထိုင္းစကားမတတ္ေတာ့ စကားမေျပာတတ္တဲ့ အ အ ေတြလိုပဲ။ Camp ေထာက္ခံစားေလးျပၿပီး စစ္ေဆးသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးနဲ႔ ဂိတ္ေတြကုိ အသက္ေအာင့္ၿပီး ျဖတ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တဂိတ္ၿပီး တဂိတ္အစစ္ေဆးခံရၿပီး ေၾကာက္စိတ္ေျပ႐ံုရွိေသး ေနာက္ဂိတ္တခုအေရာက္မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး။ ကားသမားက ဂိတ္စခန္းထဲကိုဝင္သြားခဲ့တယ္။ က်မတို႔လည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။ ထိုင္းရဲတေယာက္ထြက္လာ ၿပီး လက္မွတ္လာေတာင္းတယ္။ မင္မပ်က္သာ ေနေနရတယ္။ ရင္ထဲကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေလ။ ေတာ္ပါေသးတယ္ ထုိင္းစကားတတ္တဲ့ ကားဆရာက အက်ဳိးအေၾကာင္းနဲ႔ ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ ကားကုိ ဆက္ၿပီးထြက္ခြင့္ေပးပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ ရင္ထဲကအလံုးႀကီး က်သြားသလို ခံစားရေတာ့တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးရွိသြားလို႔ စကားေျပာမယ္ ဟန္ေရးျပင္တုန္း စစ္ေၾကာေရးဂိတ္ထဲက အမ်ဳိးသမီး ၂ ဦး၊ အမ်ဳိးသား ၇ ဦး ေျပးထြက္လာၿပီး ကားေပၚ အလုအယက္ ေျပးတက္ၾကတာကုိ အ့ံအားသင့္ရင္း လွမ္းၿပီးအကဲခပ္မိၾကပါတယ္။

က်မလည္း သူတုိ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အေျပးတပိုင္းျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ကားလည္းျပန္ထြက္ေရာ နေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို လက္တို႔ၿပီး ေမးမိတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ တိုင္းရင္းသားေတြဆိုတာသိႏုိင္ေပမယ့္ ဘာ လူမ်ဳိးမွန္း အတိအက်ေတာ့ မခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူးေပါ့။ က်မမိတ္ေဆြက ကရင္လုိစၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျပန္အလွန္ ေျပာလိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ဘယ္လိုအဖမ္းခံရၿပီး ဘယ္လိုအႏွိပ္စက္ခံရတယ္ဆိုတာ အလံုးစံု သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔လူသိုက္ စိတ္မေကာင္းအေတာ့္ကို ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံ အကုန္စုၿပီး ဘတ္ ၃ဝဝဝ ဒဏ္ေငြအျဖစ္ ေပးလိုက္ရတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပေနတဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ သူတို႔အဖုိ႔ေတာ့ ဒီ ဘတ္ ၃ဝဝဝ ရဖို႔ဆိုတာ အေတာ့္ကိုၿခိဳးျခံၿပီး စုထားရတာေနမွာပါ။

ဒီလူစုၾကည့္ရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရၿပီး ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ေမးစရာေတာင္ မလိုေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ အဝတ္ေတြကလည္း ညစ္ႏြမ္းၿပီး မ်က္တြင္းေတြကလည္း ေဟာက္ပက္နဲ႔၊ စာနယ္ဇင္းေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အီသီယိုးပီးယား ဒုကၡသည္ေတြလား ထင္ရတယ္။ တဖက္သား ဒုကၡေရာက္တာကို ကုိယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရေပမယ့္ လမ္းခရီးမွာဆိုေတာ့ ဘာမွထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။ မဲေဆာက္မွာ ဆို ဘာပဲေျပာေျပာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ကူညီႏိုင္ၾကမွာပါ။

က်မထင္တာ သူတို႔တေတြဟာ အုန္းျဖန္ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုဖိုး ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြပဲလို႔ ထင္ခဲ့တာ။

သူူတို႔ေျပာျပမွ ေတာင္ယာေတြထဲမွာ တေနရာက တေနရာေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး က်ဘမ္းလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ က ဒုကၡသည္ေတြဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ေတာင္ယာတခုကေနတခု အလုပ္ရွိရင္ရွိသလို ေျပာင္းေရြ႕လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကရတဲ့ ဂ်စ္ပစီလို ေနၾကရတဲ့လူေတြတဲ့။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈေတြ မထြန္းကားေသးခင္ကာလ ကမၻာဦးအစက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာေနရတဲ့ မာႏုတို႔ ဂူရီးတုိ႔လုိ ဘဝမ်ဳိးမွာ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္သူက ေက်ာက္ခ်ထား တာလဲ။

အဲဒီလုိက်မစဥ္းစားေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းက သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ဘာသာျပန္ၿပီး ေျပာျပပါတယ္။

ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ရယ္လို႔လည္း ဘယ္သူမွမရွိၾကေတာ့ ရဲအဖမ္းခံရတာကလည္း ခဏခဏပဲ တဲ့။ ေတာထဲမွာ သြားရင္း လာရင္း မသကၤာလို႔ ရဲက ပစ္သတ္တာမ်ိဳးေတြေတာင္ ရွိတယ္တဲ့။

နအဖရဲ႕ အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစလို႔၊ ရြာမီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးခံရလို႔ ထြက္ေျပးေနရတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြဆိုတာလည္း သိခဲ့ရတယ္။

သူတို႔လိုေျပးလႊားေနရသူ အမ်ားစုဟာ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ တေန႔မဟုတ္တေန႔ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ တဲ့။

ကမၻာဦးလူသားကမွ သဘာဝေဘးဒဏ္နဲ႔ပဲ တုိက္ပြဲဆင္ရတယ္။ သူတုိ႔မွာေတာ့ ျမန္မာစစ္တပ္လည္းေၾကာက္ရ၊ ထုိင္းရဲလည္း ေၾကာက္ရ၊ ေရာဂါေပါင္းစုံကုိလည္းေၾကာက္ရနဲ႔ ကမၻာဦးလူသားထက္ေတာင္ ဒုကၡေတြပုိႀကီးေနပါလားလုိ႔ က်မ တေယာက္တည္း စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

(၃)

ဒုကၡသည္ေတြဟာ ပိုက္ဆံကုန္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းကိစၥႀကီးငယ္ရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မဲေဆာက္ကို သြားလိုက္ျပန္လိုက္လုပ္ ၾကရပါတယ္။ တခါတေလ ခြင့္ေထာက္ခံစာ မေတာင္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကုိယ့္ကိစၥနဲ႔ကုိယ္ အေရးေပၚလာလုိ႔ သြားရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလုိမ်ဳိးဆုိရင္ ဘာေထာက္ခံစာမွ မပါတဲ့အတြက္ကုိပဲ အဖမ္းခံရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးဆုိ တခ်ဳိ႕လည္း ေငြေပးၿပီး ေျဖရွင္းလို႔ရတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေျဖရွင္းလုိ႔မရဘူး။ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ အစကေတာ့ လမ္းမွာဖမ္းတယ္ေျပာရင္ က်မ မယံုဘူး။ ကိုယ္တိုင္မ်က္စိနဲ႔ျမင္ေတြ႔ရမွပဲ ေၾကာက္ရမွန္းသိေတာ့တယ္။ က်မတုိ႔ အဖမ္းခံရတုန္းကဆုိရင္ အခ်ဳပ္ခန္းမွာ ညမအိပ္ရဘဲ တေန႔ထဲန႔ဲေျဖရွင္းလုိ႔ရေအာင္ ဘတ္ ၅ဝဝဝ ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ရင္ေတာ့ လူကယ္ရီမႈ၊ ေမွာင္ခိုမႈ စတဲ့ အမႈမ်ဳိးစံုတပ္ၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္ႏိုင္တယ္။

အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ ငါသာ သူတို႔လိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာေတြးၾကည့္ၿပီး အသက္႐ွဴၾကပ္လာတယ္။

ဒီတေခါက္ခရီးစဥ္ဟာ က်မအဖို႔ အေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာေတြ၊ သင္ခန္းစာယူဖို႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္တိုက္ၾကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

(၄)

လမ္းခရီးက ေခါင္လြန္းေတာ့ လမ္းခုလပ္တေနရာမွာ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲက ေနာက္ထပ္ခရီးၾကံဳလိုက္မယ့္လူ မရွိေတာ့ေပဘူးလုိ႔ ထင္ထားတာ၊ ေနာက္တေနရာလည္းေရာက္ေရာ လူတေယာက္ဟာ သစ္ပင္အကြယ္ေလးကေန ကားကို လွမ္းေအာ္ၿပီး တားလိုက္ပါတယ္။ ကားရပ္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ေနာက္ထပ္ လူ ၅ ေယာက္ဟာ သစ္ပင္ခ်ဳံကြယ္ေတြ ၾကားထဲက အေျပးအလႊားထြက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္မွာလည္း အဝတ္ ၂ စံုုေလာက္ကိုု ပုဆိုးနဲ႔ ပတ္လိမ္ၿပီး သိုင္းထားလို႔။ သူတို႔ေနာက္က ရန္သူလိုက္လာသလိုမ်ဳိး ျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔ ကားေပၚကုိ အတင္းေျပးတက္ၾကပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ဒီလမ္းခရီးရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳရွိသူဆိုေတာ့ သူကရွင္းျပပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ လက္မွတ္မရွိလို႔ ဂိတ္ေတြ ကိုေရွာင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာသူေတြဆိုတာ က်မ သိခဲ့ရတယ္။ က်မအဖို႔ေတာ့ (Action) ႐ုပ္ရွင္ကားတကား ၾကည့္ေနရ သလို သည္းထိပ္ရင္ဖိုျဖစ္လို႔။ တခါတေလ အသက္႐ႈဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္။

ေတာင္တက္လမ္းတေနရာမွာ ကားက ေနာက္တခါ ရပ္သြားျပန္ပါတယ္။ ကားရပ္လို႔ ၾကည္လိုက္ေတာ့ မိန္းမႀကီးတဦးက ကားတားၿပီး ကေလးမေလးတေယာက္ကို ကားေပၚတင္ေပးတယ္။ ကားသမားကလည္း ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ထင္ပါရဲ႕။ ရတယ္ တက္ပါဆုိတာမ်ဳိး ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမေလးဟာ ကားေပၚဘယ္လုိမွမတက္ဘဲ အတင္းကို႐ုန္းကန္ေနေတာ့တာပဲ။

“သမီး မလိုက္ရဲဘူး၊ သမီး ေၾကာက္တယ္၊ အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္”လို႔ ငုိရင္းေျပာျပေနတဲ့အသံ၊ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို က်မအိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ေဖ်ာက္မရေအာင္ ၾကားေန ျမင္ေနေတာ့တယ္။

ကေလးမေလးဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အေၾကာက္ အကန္ျဖစ္ေနရတာလဲ။

ကားတင္ေပးတဲ့ အေဒၚႀကီးကလည္း အဲဒီကေလးမေလးနဲ႔ ဘယ္လုိေတာ္စပ္သလဲ။

ကေလးမေလးရဲ႕အေမေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။

က်မမွာ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အေတာ္႐ႈပ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနပုံကုိေထာက္ရင္ ကေလးမေလးရဲ႕ ေသာကကုိ လူတုိင္းမွန္းဆၾကည့္လုိ႔ ရႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔မ်ား ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကုိေတာ့ ကာယကံရွင္ ကေလးမေလးမွပဲ အသိဆံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

(၅)

က်မ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။

က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕စီးပြားေရးခြၽတ္ခ်ဳံက်မႈေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးဟာ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ အရင္းစစ္လို႔ အျမစ္လွန္လိုက္ေတာ့ ဒီအျဖစ္ဆုိးေတြဟာ တိုင္းျပည္ကို တရားမဝင္ မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနတဲ့ နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ အလုပ္အကိုင္က ရွားပါး၊ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြက မမွ်တ၊ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပးခိုင္းေစမႈေတြက လည္း ဆက္ကာဆက္ကာျဖစ္ဆုိတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြကို တရား မဝင္သြားေရာက္ၾကၿပီး ၾကံဳရာက်ဘမ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရပါတယ္။ က်မ သိသေလာက္ဆုိရင္ တရားမဝင္ လာေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသူ အေရအတြက္ဟာ ၂ သန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ဒုကၡေတြ၊ အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ မဲေဆာက္ရဲ႕ တေန႔လုပ္ခဟာ ၁၄၃ ဘတ္ လုိ႔ က်မ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ျမန္မာအလုပ္သမားမွ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔စားခကုိ အျပည့္အဝ မရၾကဘူး။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံေနရတယ္ဆိုတာေတြကုိ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားေနရပါတယ္။

လုပ္ခအတိအက်ရေရး တင္ျပေတာင္းဆုိမိလုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာ၊ အလုပ္သမားလက္မွတ္ (ထုိင္းႏုိင္ငံအေခၚ ဘတ္) ကုိ ကုိယ္တုိင္ ကုိင္ေဆာင္ခြင့္မေပးဘဲ ထုိင္းသူေဌးက ကုိင္ထားတဲ့အတြက္ လမ္းမွာရဲနဲ႔ေတြ႔ရင္ ရွင္းမရျဖစ္ၾကရတာ၊ ဖမ္းၿပီး တရားမဝင္လာေရာက္သူအျဖစ္ ေသာင္ရင္းတဖက္ကမ္းကုိ အမႈိက္သြန္သလုိ သြားအသြန္ခံရတာ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ကံၾကမၼာ ဆုိးေတြေၾကာင့္ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးမ်ားအျဖစ္ကုိ ေရာက္သြားရတာ စတဲ့ စတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ၾကားမွာ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။

အခုလို ဒီမိုကေရစီအထိုက္ အေလ်ာက္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာေတာင္ ျမန္မာျပည္သားေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရးမရွိ၊ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတယ္ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ မတရားဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ျမန္မာျပည္သူူေတြ ဘယ္လိုဒုကၡေတြမ်ား ခါးစည္းခံေနရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္လုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။

(၆)

က်မတို႔ ဘာေတြ လုပ္ႏိုင္မလဲ။

ဒီအျဖစ္ဆိုးေတြကို ဒီလိုပဲ ေခါင္းငုံ႔ခံေနၾကရမွာလား။

စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ က်မတို႔ကို ဒီလိုပဲ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ခြင့္ေတြ အျမဲရေနေတာ့မွာပဲလား။

အဲဒီလို က်မ မထင္ဘူး။

က်မတို႔ အေသအခ်ာ လြတ္ေျမာက္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလို လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ဘယ္ကယ္တင္ရွင္မွ မရွိႏိုင္ဘူး။

က်မတို႔လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူဟာ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲဆိုတာ က်မ ပိုၿပီးေလးနက္လာမိပါတယ္။

က်မ ရင္ထဲမွာ …

တေန႔တျခားဆိုးဝါးလာတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ျမင္ေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတုိင္း က်မေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ဒီမိုကေရစီ အျမန္ဆံုးရေစခ်င္တယ္။ မေဝးေတာ့တဲ့ အေျခေနမွာလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာ ေစခ်င္တယ္။

ျမန္မာျပည္သူေတြ ေၾကာင့္က်မဲ့စြာနဲ႔ သူတုိ႔ဘဝေတြ ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးေစေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရေစခ်င္တယ္။

ေသခ်ာတယ္။ က်မတို႔ အမ်ားႀကီး ဆက္ၿပီးႀကိဳးစားၾကရလိမ့္မယ္။

အင္ၾကင္းေမ

(၁၃-၂-၂ဝဝ၇)


Thursday, September 24, 2009

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၄)



တပ္ဦးညီလာခံ

အဲဒီတပ္ဦးညီလာခံမမွာ ဥကၠ႒က ပဲခူး႐ိုးမမွာ ေသဆံုးသြားတဲ့ ကိုေက်ာ္ခင္၊ အတြင္းေရးမွဴးက ေပါင္းေလာင္းဘက္မွာ အစိုးရနဲ႔တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္း က်သြားတဲ့ ကိုေသာင္းေရႊ၊ က်ေနာ္က တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး။ အဲဒီလိုျဖစ္လာတယ္။ ဒီအမႈေဆာင္ အဖြဲ႔က ေနာင္ သမဂၢေရြးေကာက္ပြဲမွာဝင္ဖို႔ အားျပင္တဲ့ အဓိပၸာယ္ပဲ။

အဲဒီလို က်ေနာ္တို႔ တဖက္က ကိုယ့္အတြင္းစည္း႐ံုးေရးကိုျပန္လုပ္ၿပီးေတာ့ အျပင္ဘက္မွာလည္း ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ဝင္ပါၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အဲဒီ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ေအာက္ေျခသိမ္းကအစ က်ေနာ္တို႔ ဝင္လုပ္တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဟုိ … သုခဝတီပံုႏိွပ္တိုက္ အေနာက္ဘက္က ဦးသန္းေဖအိမ္မွာ အဲ … ညတိုင္း ပိုစတာ ေရးတာ။ က်ေနာ္ခုနေျပာတဲ့ ကိုေသာင္းေရႊတို႔နဲ႔အတူသြားၿပီး ညတိုင္း ပိုစတာေရး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေကာ္ေတြက်ဳိ၊ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးထြန္း၊ ၿပီးေတာ့ အမရပူရ ပို႔၊ မတၱရာ ပို႔၊ မႏၱေလးမွာ ၆ ခ႐ိုင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲႀကီးလုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိတာကိုး။ အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲႀကီးမွာပါမယ့္ ပိုစတာေတြ ပို႔ရတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ဒီမွာျပန္ေျပာခ်င္တာက ခုနေျပာတဲ့ တပ္ဦးညီလာခံလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အရင္တပ္ဦး ေကာင္စီဝင္ (တပ္ဦးအဖြဲ႔ဝင္ေပါ့ဗ်ာ) အားလံုးတက္ခြင့္ရွိတာဆိုေတာ့ တက္လာၾကတယ္။ တက္တာ မကန္႔သတ္ပါဘူး။ မဲေပးတာေတာ့ တပ္ဦးေကာင္စီဝင္ေတြမွာ မဲေပးခြင့္ရွိတယ္။ တက္လာၾကတဲ့အထဲမွာ မဆလကို ေထာက္ခံၿပီးေတာ့ စစ္အစိုးရလုပ္တာ မွန္ပါတယ္ေျပာၾကတဲ့ အရင္တပ္ဦးေဟာင္းေတြလည္း ပါလာတယ္။ သူတို႔လည္း လာတက္တယ္။ တက္ခြင့္ရွိတယ္။ လံုးဝမကန္႔ကြက္ဘူး၊ တက္ပါ။ သူတို႔လည္း အဲဒီမွာ ဝင္ေျပာ၊ အမႈေဆာင္အတြက္ သူတို႔လူကို တင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တခါတည္း ခြက္ခြက္လန္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႔ေတြ႔တာပဲ။

ဟိုမွာကေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို ဟားတိုက္တာတုိ႔၊ ေအာ္တာတို႔၊ ေမာင္းထုတ္တာတို႔ အဲလိုေတာ့ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဆံုးအျဖတ္က အညႇာအတာကင္းတယ္။ သူတို႔ကို ေထာက္ခံတဲ့လူူက သူတို႔လူေလး ၃-၄ ေယာက္။ အဲဒါအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ က်န္တဲ့ ခန္းမတခုလံုးက သူတို႔ကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳထားလိုက္တာ။ အဲလိုနဲ႔ ခြက္ခြက္လန္ပဲ။ သူတို႔ကို ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေတြ႔ကိုမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။

ဆိုလိုတာက အဲဒီကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာကေတာ့ ျပတ္ေနၿပီ။ စစ္အစိုးရနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ျပတ္တယ္။ ျမင္တယ္။ ဘယ္သူမွ မျမင္တာမဟုတ္ဘူး။ အရင္ေခတ္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ လုပ္ရတာနဲ႔ကို မတူဘူး။ လူစုဖို႔က သိပ္လြယ္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း သိပ္တက္ႂကြတယ္။ ေနာက္ခုနက အဲဒီ မဆလ ကိုေထာက္ခံတဲ့သူေတြကလည္း တခါတည္း ေခြးတိုးဝက္ဝင္ေနရာေလးေလာက္ေတာင္ မရဘဲနဲ႔ အဲဒီညီလာခံထဲကေနၿပီး ေတာ့ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ထြက္သြားၾကရတာ။ က်ေနာ္ ဒီေန႔အထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ သူတို႔နာမည္ေတြ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အခုထက္ထိ ရွိေနပါေသးတယ္ တခ်ဳိ႕က။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ေက်ာင္းသားသမဂၢထဲကို က်ေနာ္တို႔ပါလာၾကတာဟာ တခုက အေျခအေန အခ်ိန္အခါက ေတာင္းဆိုလို႔၊ တြန္းပို႔လို႔ျဖစ္လာတာ။ ေနာက္ ဒုတိယအခ်က္က က်ေနာ္တို႔ကို အကူအညီေပးတဲ့ (အကူ အညီေပးတယ္ဆိုတာက ဟုိ … တည့္တည့္ေျပာရင္ သြန္သင္ဆံုးမသလုိပဲဗ်ာ) အဲလိုလုပ္ေပးတဲ့ ေနာင္ေတာ္၊ အမေတာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒီလို တာဝန္ေတြယူလာရတာ။

သူတို႔ဆီက က်ေနာ္တို႔ရတာ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ တခုက အသိ၊ ေက်ာင္းသားအေရးဟာ မွန္တယ္ဆိုတာ တင္ မလံုေလာက္ဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္ဟာမွမွန္တယ္။ တရားအရသိေအာင္၊ ဒီဟာေတြကို အေတြးအေခၚ ျဖစ္လာေအာင္ သူတို႔ဆီက လက္ခံရရွိတာ။ ေနာက္တခုက အဲဒီအေတြးအေခၚနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့၊ အေတြးအေခၚကေန ထပ္ၿပီးေပးလာတဲ့ သတၱိ။

က်ေနာ္ ရွင္းေအာင္ေျပာပါမယ္။ လူေတြမွာ သတၱိဆိုတာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတၱိဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာ သတၱိရွိ တာလဲ။ ဘာအတြက္ သတၱိရွိတာလဲ။ အဲဒါက်ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မတူေတာ့ဘူး။ အဲ … “လူ႐ိုက္ရဲတယ္ကြာ” အဲဒီသတၱိဟာ ဆႏၵျပပြဲမွာ ေရွ႕ကအလံကိုင္ၿပီး တက္ရဲတဲ့သတၱိနဲ႔ တူပါ့မလား။ မတူပါဘူး။ တျခားစီပါ။ ခုနက အလံကိုင္ၿပီးတိုက္တဲ့သတၱိမ်ဳိးဆိုတာ သာမန္မိုက္စိတ္ေလာက္နဲ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ၊ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဒီအေရးေတာ္ပံု၊ ဒီဆႏၵျပပြဲ၊ ဒီတိုက္ပြဲက မွန္ကန္တယ္။

အဲဒီအတြက္ အနစ္နာခံရတာ၊ စြန္႔လႊတ္ရတာ၊ ေနာက္ဆံုး အေသခံရတာဟာ မွန္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ ေခါင္းထဲကို ျမဲျမဲရွိမွ အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္တာ။ အဲဒါမွ တကယ့္သတၱိ။ အဲဒီလို သတၱိမ်ဳိး က်ေနာ္ေျပာသလို အဆက္ဆက္က ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္ေတြရဲ႕ သြန္သင္မႈ၊ အဆက္ဆက္က အာဇာနည္ေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္ၿပီးမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမြးယူတည္ေဆာက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္ဆက္ၿပီးေျပာမယ္။ ၆၃ ခုႏွစ္မွာ အဲ … ဒုတိယ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ကစၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈဟာ အရွိန္ျမင့္လာတယ္။ အေသအခ်ာလည္း အေကာင္အထည္ေပၚလာတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ေတာတြင္း လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးလာတာေတြလည္း မ်ားမ်ားစားစား လုပ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဟာေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ္တို႔ျပည္သူလူထုဘက္ကလည္း လႈပ္ရွားမႈေတြ မ်ားလာတယ္။ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔လာတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ နက္႐ႈိင္းလာတယ္။

အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ အစြမ္းကုန္ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသူေတြ ဆႏၵျပပြဲႀကီးေတြမွာ ပါတယ္။ အလွဴေငြေကာက္ခံတဲ့ အဖြဲ႔ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြပဲ။ အဲ … ေနာက္ၿပီး ဒီဟာကို ဝါဒျဖန္႔တဲ့ေနရာမွာလည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ လုိက္ေဝတဲ့ေနရာမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ပါတာပဲ။ တျခားလူ႔အလႊာ၊ လူတန္းစားေတြပါ ပါတယ္ေနာ္။ မပါတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ တတပ္တအား ပါဝင္တယ္ဆိုတာ ေျပာတာပါ။

ဒါေပမယ့္ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီ … ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဆိုတဲ့ အစိုးရဟာ ဒီ … ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို တကယ္လုပ္လာလုပ္လာရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူ႔ဇာတ္သူ မႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူ သိလာတယ္။ အဲဒီ သူ႔ဇာတ္သူ မႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာကို တံုးတိႀကီး ဖ်က္ခ်ေတာ့တာ။

အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာလည္း ဖ်က္လိုက္ေရာ၊ တခါတည္း တျပည္လံုးမွာ လူဖမ္းပြဲေတြလုပ္တယ္၊ ဖမ္းတာမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္တဲ့ လူဆိုလို႔ရွိရင္ (ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို လူေလာက္ကို ခ်န္ၿပီးေတာ့) က်န္တာေတြ အကုန္လံုးဖမ္းတာပဲ။ အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ဖမ္းတယ္။ သမဂၢနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ကိုေတာ့ အကုန္လံုးလိုက္ဖ်က္တယ္။ ဟို … ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သမဂၢဝါးကပ္တဲႀကီးလည္း အဖ်က္ခံရတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ သူတို႔အာဏာသိမ္းခါစကထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို အျပတ္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ေစာေစာကေတာ့ က်ေနာ္ ခုနက ေျပာခဲ့သလိုပဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတို႔က အျပတ္မလုပ္ရဲေသး ဘူး။ မလုပ္ဝံ့ေသးဘူး။ လုပ္လို႔မရေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အခုက်ေတာ့ သူတို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႔က ဗမာျပည္မွာ စစ္တပ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္မရွိေစရဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္တာပဲ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Tuesday, September 22, 2009

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၃)


အဲဒီလိုနဲ႔ ၆၃ ခုႏွစ္ ‘ေစ့စပ္ေရး’ မ်က္လွည့္ျပပြဲႀကီး ေရာက္လာေရာ။ အဲဒီက်ေတာ့ သူတို႔လည္း နည္းနည္းပါးပါး ကိုယ္ရွိန္ သတ္ထားရတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက အတင္းေျဗာင္လႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္ တရားဝင္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ဟာ နံပတ္(၁) သမဂၢ တရားဝင္ရပ္တည္ခြင့္ရေရး။ အဲဒီရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ လုပ္တာ။

က်ေနာ္ ဒီေနရာမွာ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္။ ဘယ္ေခတ္ ေက်ာင္းသားပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္မွာ ဖိႏွိပ္သူ အုပ္စုိးသူရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး သူတို႔ရဲ႕ အဓိက နံပါတ္တစ္၊ ပထမေျခလွမ္း အေျခခံအက်ဆံုးလုပ္ရမယ့္ဟာက ‘သမဂၢ ေဖာ္ထုတ္ေရး’ ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢ မရွိရင္ ဘယ္လုပ္ငန္းမွ စုစုစည္းစည္း၊ ညီညီၫြတ္ၫြတ္၊ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ (တကြဲတျပား က်ေနာ္တို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အခုလည္း ေပၚေနတာပဲ။ ထိေရာက္သင့္သေလာက္ မထိေရာက္ဘူး။) ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာမ်ဳိးရွိမွ တျပည္လံုးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ တျပည္လံုးက ေက်ာင္းသားေတြ၊ (တျပည္လံုးဆိုတာ ဟိုး အထက္ဘက္ ကခ်င္ျပည္နယ္ကေန ေအာက္ဆံုး တနသၤာရီအထိ) တျပည္လုံးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေတြရိွမွ က်ေနာ္တို႔လုပ္ငန္းေတြဟာ တကယ္ထိေရာက္မွာပါ။ ဒါ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕တာဝန္၊ အရင္က ထမ္းခဲ့တဲ့တာဝန္၊ ေနာင္ ထမ္းရမယ့္တာဝန္လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္။

အဲဒီေတာ့အခုနကေျပာသလိုပဲ အစိုးရရဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတဲ့ဟာႀကီးကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး က်ေနာ္တို႔ သမဂၢေတြ ျပန္ဖြင့္ဖို႔လုပ္ၾကတဲ့အထဲမွာ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ‘ယာယီသမဂၢအေဆာက္အဦ’ ဆိုၿပီး ကပ္တဲႀကီးတခု ေဆာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကပ္တဲႀကီးကိုပဲ ဗဟိုျပဳ၊ အဲဒီထဲမွာပဲ စာလွိမ့္စက္ေတြဘာေတြထားၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးမွာေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးက အဲဒီေလာက္အဆင္မေျပေတာ့ အေဆာက္အဦေတြ ဘာေတြ မေဆာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီက စီစဥ္ထားတာကလည္း ရန္ကုန္နဲ႔ခ်ိန္သားကိုက္ၿပီး လႈပ္ရွားတယ္လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ပဲ ရည္မွန္းခ်က္လည္း အတူတူ တင္ျပခ်က္လည္း အတူတူ၊ ခံစားမႈလည္းတူတာကိုးဗ်။ အကုန္လံုး အတူတူပဲ လႈပ္ရွားၾကတာပါ။

က်ေနာ္တို႔ အဲဒီတုန္းက သမဂၢေပၚေပါက္ေရး လံုးပမ္းတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီတုန္းကေပၚေနတဲ့ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး၊ အေကာင္အထည္ေပၚေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ လႈပ္ရွားၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သမဂၢေဖာ္ထုတ္ေရး အတြက္အစီအစဥ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ က်ေနာ္တို႔ျပင္ၿပီး လုပ္ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းထဲမွာ သမဂၢေဖာ္ထုတ္ေရးဆိုတာ ပါးစပ္နဲ႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ကို အစီအစဥ္ရွိရွိ လုပ္တာ။ ေရြးေကာက္ပြဲအထိ စဥ္းစားထားၿပီးသား။

ပထမဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဘာလုပ္သလဲဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕နယ္ ဗကသေတြ ေဖာ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ခ႐ုိင္ ဗကသေတြ ေဖာ္တယ္။ က်ေနာ္ဆိုရင္ မႏၱေလး အေရွ႕ေျမာက္ၿမိဳ႕နယ္ ဗကသမွာ က်ေနာ္ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္တယ္။ အဲဒါက က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလး လက္ဆည္ကန္ ေအာင္နန္းရိပ္သာအေရွ႕ ၅၆၆၊ အကြက္ ၁ဝ ဓမၼာ႐ံုမွာလုပ္တာ။ အဲဒီနားက တုိင္းခ်စ္တို႔၊ ေနရွင္နယ္တို႔ … အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ တက္ၾက တယ္။ အဲဒီကေန တဆင့္တက္ၿပီးေတာ့ ခ႐ုိင္ဗကသကို ဖြဲ႔တယ္၊ ေရြးတယ္။ အဲဒါက ဘယ္မွာလုပ္သလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ေရႊက်ီးျမင္ဘုရားထဲမွာ လုပ္တယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေနတာ ဥကၠ႒က ဟုိ ကဗ်ာဆရာ ကိုၾကည္ေအာင္ (လူနာမည္ေတာ့ ကိုၾကည္လင္)ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အကိုႀကီးတေယာက္ပါ။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ မစိမ္းပင္တို႔ (သူ႔နာမည္အရင္းက မေအးစန္း)။ သူလည္း သမဂၢလုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အမေတာ္တေယာက္လို႔ ေျပာရမယ့္ ဟာ တေယာက္ပါ။ က်ေနာ့္ကုိ အမ်ားႀကီးသင္ေပး သတၱိေမြးေပးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပါ။ သူတို႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ဟာ ဒီလုပ္ငန္းထဲကို ပါဝင္လာရတာပါ။

ဆိုလိုတာ က်ေနာ္တို႔အစီအစဥ္ရွိရွိ ေျခလွမ္းရွိရွိ လုပ္ေနၾကတာ။ အဲဒါေတြၿပီးေတာ့ ဘာမွ မၾကာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦး အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကိ ျပန္ဖြဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းသား ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဆိုတာက အလြယ္တကူ ဖြဲ႔လို႔မရဘူး။

တပ္ဦးေကာင္စီဆိုတာ တပ္ဦးအဖြဲ႔ဝင္ေဟာင္းေတြ ညီလာခံ ေခၚရတယ္။ အဲဒီလိုေခၚၿပီး ညီလာခံကဖဲြ႔မွ ညီလာခံမွာ မဲေပး၊ ဆႏၵေပးၿပီးေတာ့ေရြးမွ အတည္ျဖစ္တယ္။ ဒီတိုင္း ကုိယ့္ဟာကိုယ္ လူတစုႀကိတ္ၿပီး လုပ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္အဝင္မွာ ရွိတဲ့ ပန္းျခံထဲမွာ တပ္ဦးညီလာခံကို က်ေနာ္တို႔ က်င္းပတယ္။ အလံေတြ တလူလူနဲ႔ေပါ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Sunday, September 20, 2009

လင္ဆိုး မယား


လူတေယာက္ကုိ

႐ုိက္ႏွက္ႏွိပ္စက္တာဟာ ရာဇဝတ္မႈျဖစ္တယ္ လုိ႔

ဥပေဒမွာ ျပဌာန္းထားပါတယ္။ ေယာက်ၤားတေယာက္က

သူ႔ရဲ႕ဇနီးမယားကုိ ႐ုိက္ႏွက္ညႇဥ္းဆဲတယ္ဆုိတာလည္း ရာဇဝတ္မႈတခုပါပဲ။

ဒါေပမယ့္

ဒီလုိ ႐ုိက္ႏွက္ခံရတာကုိ ရဲသြားတုိင္တ့ဲအခါ ဒါမွမဟုတ္၊

ဇနီးျဖစ္သူက ျပန္ၿပီးခုခံရင္ ဘာျဖစ္လာမယ္ထင္သလဲ။

အေျဖသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကေလး ၃ ေယာက္အေမ

စန္းစန္းကုိသာ ေမးေပေတာ့။

သူက လူသတ္မႈနဲ႔ တရားစဲြခံထားရတယ္။


“က်မ သမီးႀကီးက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရိွၿပီ၊ သူ႔ကုိ ေမြးၿပီးတ့ဲအခ်ိန္ကတည္းက က်မဟာ ႐ုိက္တာႏွက္တာ ခံခ့ဲရတယ္” လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ စန္းစန္းရဲ႕ပုံစံကုိေျပာရမယ္ဆုိရင္ ထုသားေပသားက်ေနတ့ဲ ခပ္ဝဝ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးဆုိပါေတာ့။ ေနာက္ဘက္မွာ ေလ်ာ့လ်ဲလ်ဲ ထုံးထားတ့ဲ မသပ္မရပ္ ဆံပင္ေတြက သူ႔မ်က္ႏွာ ႏြမ္းလ်လ်ကုိ အားျဖည့္ေပးထားေလရဲ႕။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပင္ဖုိ႔ဆင္ဖုိ႔ သူ႔ခမ်ာ အခ်ိန္လည္းမရိွ၊ ပုိက္ဆံလည္း မရိွ။


“ရဲစခန္းကုိ တေခါက္ေတာ့ သြားဖူးတယ္၊ အားကုိးမိတာေပါ့ေလ။ သူတုိ႔က ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ့ မိသားစုအတြင္းေရးေတြ မွာ ဝင္မပါခ်င္ဘူးတ့ဲ။ သူတုိ႔က မကူညီပါဘူး။ ေျပာေသးတယ္၊ ျပန္ၿပီးမ႐ုိက္ႏုိင္ မခုခံႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ေျပးရင္ေျပး၊ ပုန္းရင္ပုန္းေနေပါ့ တ့ဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ စိတ္ဆုိးေျပတ့ဲအထိ ေစာင့္တ့ဲ။ ဒါပဲေျပာတယ္”


ရဲစခန္းက ေပးလုိက္တ့ဲအၾကံအတုိင္းေတာ့ စန္းစန္း လုိက္မလုပ္ခ့ဲပါဘူး။ လင္မယားရန္ပဲြကေတာ့ ပုံမွန္ျဖစ္ေနတယ္။ ေယာက်ၤားက သူ႔ကုိ႐ုိက္တယ္၊ သူက ျပန္ခုခံတယ္။ အသက္အႏၱရာယ္ရိွတ့ဲအထိ အ႐ုိက္ၾကမ္းလာရင္ေတာ့ ေျပးေတာ့ ပုန္းေတာ့တာပဲ။ ျပႆနာေတြ အဆုံးအစြန္တက္သြားတ့ဲည မတုိင္ခင္အထိေတာ့ အဲသလုိ ေျပးခ့ဲပုန္းခ့ဲရတာေပ့ါ။


“သူနဲ႔ၿငိေနတ့ဲ မိန္းမဆီကုိ မသြားဖုိ႔ က်မကေျပာေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားတယ္ေလ၊ ဓားကုိင္ၿပီး က်မေနာက္ ကုိ လုိက္ခုတ္တာပဲ”


စန္းစန္းက ရန္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ အနားမွာရိွတ့ဲအေမ့အိမ္ထဲ ေျပးသြားတယ္ တ့ဲ။ “အိမ္ထဲက ေသနတ္ကုိ သြားယူၿပီး၊ က်မ ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူက ရပ္ေစာင့္ေနတယ္၊ ဓား တရမ္းရမ္းနဲ႔။ က်မကုိလည္း ၿခိမ္းလားေျခာက္လားနဲ႔။ က်မလည္း ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ သူ႔ ထိ မထိေတာ့ မသိပါဘူး။ မီးပြင့္သြားတာေတြ႔လုိက္ၿပီး က်မလည္း အေတာ္ေလး လန္႔သြားတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ေသနတ္ကုိ ျခံဳပုတ္ထဲ လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္၊ သူ က်မေနာက္ကုိလုိက္လာမွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားရင္း က်မ ထြက္ေျပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘယ္လုိက္လာႏုိင္ေတာ့မလဲ”


ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ႕အသုဘၿပီးသြားေတာ့ စန္းစန္းက ရဲစခန္းမွာသြားဝန္ခံဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ သူ႔ေယာက်ၤားကုိ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လုိက္တာ သူပါပဲလုိ႔။ “ျဖစ္ခ့ဲတာေတြအတြက္ အျပစ္မကင္းဘူး၊ မေကာင္းဘူးလုိ႔ က်မ ခံစားမိတယ္” ရဲကေတာ့ သူ႔ကုိ ႀကိဳတင္ၾကံရြယ္ၿပီး လူသတ္မႈက်ဴးလြန္တယ္လုိ႔ စြဲခ်က္တင္လုိက္တယ္။ အာမခံေငြေၾကးက မ်ားလြန္းလုိ႔ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ အမႈရင္ဆုိင္ေနရတ့ဲတခ်ိန္လုံး ေထာင္ထဲမွာပဲ ေနခ့ဲရတာေပ့ါ။ အမ်ဳိးသမီးေဖာင္ေဒးရွင္းအဖဲြ႔(Foundation for Women )က လာကယ္တ့ဲအထိ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ေနခ့ဲရတယ္။ စန္စန္းကုိ ေစာင့္ေရွာက္ထားတ့ဲ ဒီအဖဲြ႔က အၾကမ္း ဖက္ခံရတ့ဲသူေတြ၊ ေရာင္းစားခံရတ့ဲသူေတြကုိ ကူညီတ့ဲအဖဲြ႔ပါ။


“ကေလးတေယာက္ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ မေတာ္မတရားလုပ္ခံရလုိ႔ဆုိၿပီး က်မတုိ႔ဆီကုိ ဆရာမတေယာက္က အကူအညီလာေတာင္းတယ္ေလ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီကေလးက စန္းစန္းရဲ႕သမီးျဖစ္ေနတယ္။” ဒီအဖဲြ႔ရဲ႕ တာဝန္ခံ တေယာက္က ရွင္းျပတာပါ။ သူက ဆက္ၿပီး ေျပာပါေသးတယ္။ “ကဲ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ မိခင္ေတြကုိ ေထာင္ထဲထည့္ လုိက္ၿပီဆုိရင္၊ သူတုိ႔ကေလးေတြဘာျဖစ္ေနမလဲ။ သူတုိ႔ကုိလည္း ၾကည့္မယ့္႐ႈမယ့္သူ မရိွဘူးဆုိရင္ေပ့ါ”


စန္းစန္းကေတာ့ သူ ကံသိပ္မဆုိးေသးဘူးလုိ႔ ထင္ေနတယ္။ ေထာင္ထဲမွာတုန္္းက မိန္းမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆုံခ့ဲရတယ္။ သူလုိပဲ လင္ဆုိးမယားေတြ။ လင္ေယာက်ၤားေတြ ႏွိပ္စက္အၾကမ္းဖက္တာကုိ ျပန္ခုခံရင္း လူသတ္မႈ မေတာ္တဆ က်ဴးလြန္မိတ့ဲသူေတြ။


“ဒါေပမယ့္လည္း သူတုိ႔မွာ ေရွ႕ေနေတြ ဘာေတြ မရိွခ့ဲလုိ႔ လူသတ္သမားေတြအျဖစ္နဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်ခံခ့ဲရတယ္” လုိ႔ စန္းစန္းက ျပန္ေျပာျပတယ္။ စန္းစန္းရဲ႕အမႈကလည္း မျပတ္ေသးပါဘူး၊ မျပတ္ေသးေပးမယ့္လည္း စန္းစန္းက သူ႔ကုိယ္သူ ယုံၾကည္မႈ ရိွပုံရတယ္။ အဖဲြ႔ကလည္း ဒီလုိအမႈေတြမွာ အေတြ႔အၾကံဳရိွတ့ဲ ေရွ႕ေနတေယာက္ ငွားထားေပးတယ္။ သူ႔ကေလးေတြကုိ ကူညီဖုိ႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ “တခ်ိန္လုံး က်မကေလးေတြအတြက္ပဲ စိတ္ပူေနရတယ္၊ က်မ အတြက္ေတာ့ စိတ္မပူပါဘူး” စန္းစန္းရဲ႕အသံက ဆုိ႔ဆုိ႔နင့္နင့္။ တုန္ေနတ့ဲ ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ၿပီး ခပ္ေဝးေဝးကုိ ေငးေနေလရဲ႕။


“တကယ့္ကုိ မတရားတာပဲ၊ က်မတုိ႔အ႐ုိက္ခံရ၊ ႏွိပ္စက္ခံရၿပီဆုိရင္၊ ရဲေတြက ျဖစ္ေနက်ပဲေလ၊ ဘာထူးဆန္းလုိ႔လည္းဆုိၿပီး အကူအညီေပးတာမဟုတ္ဘူး။ က်မတုိ႔ တုိင္ခ်က္ဖြင့္တာကုိေတာင္ လက္ခံတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ခုခံရင္းနဲ႔ မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားတ့ဲအခါက်ရင္ေတာ့ ၊ ဥပေဒ ဆုိတာႀကီးနဲ႔ က်မတုိ႔ကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူေတာ့တာပါပဲ”


ဒီလုိ အႏုိင္က်င့့္ႏွိပ္စက္ခံခ့ဲရတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕အမႈေတြကုိ လုိက္ၿပီးအက်ဳိးေဆာင္ေပးရတာ ပုိက္ဆံ အင္မတန္ အကုန္အက်မ်ားတယ္ တ့ဲ။ ပထမဆုံး အာမခံနဲ႔ အခ်ဳပ္ကလြတ္ေအာင္လုပ္တာနဲ႔ စရပါမယ္။ အာမခံေငြက လူတေယာက္ ကုိ ဘတ္သုံးသိန္း၊ (ျမန္မာေငြနဲ႔ဆုိ က်ပ္ သိန္းငါးဆယ္ေလာက္ေပ့ါ။) အင္မတန္အခ်ိန္ၾကာတ့ဲ အမႈရင္ဆုိင္ရမယ့္ ကာလ အတြင္း ေရွ႕ေနငွားဖုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ ဘယ္ေလာက္ရိွမလဲဆုိတာ ေမးမေနနဲ႔ေတာ့။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ အဖဲြ႔အေနနဲ႔ စန္းစန္းလုိမ်ဳိး အ႐ုိက္အႏွက္ခံရလုိ႔ ျပန္ခုခံရင္း လူသတ္မႈက်ဴးလြန္မိတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးေလးေယာက္ကုိ ကူညီေနပါတယ္။ ဒီလုိ အမ်ဳိး သမီးေတြကုိ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ပုိၿပီးကူညီႏုိင္ဖုိ႔ ဒီအဖဲြ႔ငယ္ေလးက ရန္ပုံေငြရွာေနတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။


ဒီအဖဲြ႔နဲ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံ မဟီေဒါတကၠသုိလ္ရဲ႕ေလ့လာေတြ႔ရိွခ်က္တခုအရ ယုိးဒယားအမ်ဳိးသမီး ၄၄% ေလာက္ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ေယာက်ၤားေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူရည္းစားေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္တာကုိ ခံေနရပါသတ့ဲ။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ႏွိပ္စက္မႈကုိခံေနရတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးေပါင္း ၂၈% ရိွၿပီး၊ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ႏွိပ္စက္တာ ၂၂%၊ အတင္းအၾကပ္ လိင္ဆက္ဆံဖုိ႔ ႏွိပ္စက္တာ ၂၉% စသျဖင့္ ရိွေနၾကတယ္လုိ႔ ေလ့လာေတြ႔ရိွရတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒီေလ့လာမႈကုိ အသက္ ၁၅ ႏွစ္နဲ႔ ၄၉ႏွစ္အၾကားမွာရိွတ့ဲ ယုိးဒယားအမ်ဳိးသမီးေပါင္း ၄၀၀၀ ကုိ ေမးျမန္းၿပီးျပဳလုပ္ခ့ဲတာျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစုအတြင္း အၾကမ္းဖက္ႏွိပ္စက္မႈေတြကုိ ေလ့လာစူးစမ္းတ့ဲထဲမွာေတာ့ အျပည့္စုံဆုံး ေလ့လာခ်က္ပါပဲ။


ေလ့လာခ်က္အရ ထပ္သိရတာကေတာ့ ႏွိပ္စက္ခံရတ့ဲ အမ်ဳိးသမီး ၄၂% ဟာ ႀကိတ္မွိတ္ငုံ႔ခံေနၾကသတ့ဲ။ ဘယ္သူမွ သူတုိ႔ကုိ ကူညီႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနပုံရပါတယ္။ “က်မတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈအရ မိန္းမေတြဟာ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အႏုိင္က်င့္ခံရတာေတြကုိ ၿမိဳသိပ္ထားၾကတယ္။ ၿမိဳသိပ္ထားတယ္ဆုိေတာ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာျပႆနာေတြေပၚလာၿပီေပ့ါ” လုိ႔ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္တေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။ ဥပေဒပိုင္းအရ ကူညီတာေတြအျပင္၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအရ လည္း ကူညီေဖးမၾကဖုိ႔ သူက အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႔အစည္းေတြကုိ တုိက္တြန္းလုိက္ပါေသးတယ္။


“ႏွိပ္စက္ခံရတ့ဲ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ကုိယ့္ျပႆနာေတြကုိ တျခားသူေတြ မျမင္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ရင္းနဲ႔ အစုိးရိမ္လြန္တာေတြ၊ ညဘက္အိပ္မရတာေတြတုိးပြားလာၿပီး စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တျခားေဝဒနာေတြ စဲြကပ္လာမွာပဲ” လုိ႔ သူက ရွင္းျပပါတယ္။ “ျပႆနာေတြကုိရွင္းမရတ့ဲအဆုံး ေသေၾကာင္းၾကံစည္္တာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းသြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ”

သူ႔ရွင္းျပခ်က္ေတြ မွန္ကန္တ့ဲအေၾကာင္းကုိ အထက္မွာေဖာ္ျပခ့ဲတ့ဲ ေလ့လာေတြ႔ရိွခ်က္ကလည္း ေထာက္ျပေနတယ္။ ေလ့လာခ်က္မွာလည္း ဒီလုိအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ စိတ္က်ေဝဒနာ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္လာတယ္၊ သုံးပုံတပုံေလာက္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသတ္ေသၾကတယ္၊ ေနာက္ သုံးပုံတပုံကလည္း သတ္ေသဖုိ႔ နည္းနာေတြကုိ ေလ့လာခ့ဲဖူးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။


ကုိယ့္ေယာက်ၤား၊ ကုိယ့္ခ်စ္သူက ႏွိပ္စက္တယ္ဆုိရင္ ၇% ေလာက္ကပဲ ရဲသြားတုိင္ၿပီး၊ က်န္တ့ဲအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အသက္အႏၱရာယ္ရိွလာတ့ဲအခ်ိန္အထိ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနပါသတ့ဲ။ ၃၉% က ထြက္ေျပးၾကတယ္၊ ၄% ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ဆယ္ေခါက္ထက္မနည္း ေျပးခ့ဲဖူူးပါသတ့ဲ။


ဘာေၾကာင့္မုိ႔ ဒီမိန္းမေတြဟာ ဒီလုိ မေတာ္မတရား ျပဳႏွိပ္စက္တာေတြကုိ ငုံ႔ခံေနရတာလဲ။ ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္ ကေတာ့ ယိုးဒယားယဥ္ေက်းမႈကုိ အျပစ္တင္ပါတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈအရ ယုိးဒယား အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ စိတ္ရွည္သည္းခံတ့ဲ ဇနီးသည္ေတြအျဖစ္ မိခင္ေလာင္းေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါသတ့ဲ။ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အားနည္းေအာင္လည္း ဒီလူမႈအသုိင္းအဝုိင္းက လုပ္ထားတာေၾကာင့္ အေၾကာက္တရားေတြ၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာလုံျခံဳမႈ ကင္း လာတာေတြ တုိးလာပါသတ့ဲ။


သူက ထပ္ေျပာတာကေတာ့ ဒီလုိပါ။ “ဘယ္မွသြားလုိ႔မရေတာ့မွာကုိ၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အားကုိး လုိ႔ မရေတာ့မွာကုိ သူတုိ႔ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီအတုိင္းပဲ အႏုိင္က်င့္ခံေနၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ဒီလုိအႏုိင္က်င့္တာကုိ ၿငိမ္ခံမေနဘူးဆုုိရင္ ပုိဆုိးလာၿပီး၊ အသတ္ခံရမယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္”


အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ႏွိပ္စက္အႏုိင္က်င့္တာကုိ ငယ္ကတည္းက ျမင္ေနၾကံဳေနရတ့ဲ ေယာက်ၤားေလးေတြဟာ သူတုိ႔ အရြယ္ေရာက္လာတ့ဲအခါမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ႏွိပ္စက္အႏုိင္က်င့္လာတတ္ၾကတယ္လုိ႔လည္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။


“ဒီလုိျဖစ္ေနတာေတြကုိ ရပ္သြားေအာင္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ ေလးစားတတ္ေအာင္လုိ႔ ေယာက်ၤားေလးေတြ ငယ္တုန္းကရင္း သင္ေပးရမယ္”


စန္းစန္းလုိပဲ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစုက သူတုိ႔ေယာက်ၤားဆုိးေတြကုိ ရဲေတြက ေထာင္ခ်လုိက္မွာကုိလည္း မလုိခ်င္ျပန္ဘူး။ ႏွိပ္စက္အႏုိင္က်င့္တာေတြ ရပ္သြားရင္ပဲ သူတုိ႔ေက်နပ္ေနတတ္တယ္။ ရဲေတြက ဒီလုိအမႈေတြလာတုိင္တ့ဲအခါ ဂ႐ုမစုိက္ ဥေပကၡာျပဳထားျပန္ေလေတာ့ ရဲေတြပါ အျပစ္မကင္းဘူးေပ့ါ။ ေနာက္ဆုံး မျဖစ္သင့္တာေတြ မေတာ္တဆျဖစ္လာလုိ႔ တရား႐ုံးေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တ့ဲ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ အခက္ေတြ႔ရၿပီ။


တရား႐ုံးက စီစဥ္ေပးတ့ဲ ေရွ႕ေနေတြကလည္း ဒီလုိ အႏုိင္က်င့္ႏွိပ္စက္ခံရတာေတြအေပၚ သေဘာေပါက္ကြၽမ္းက်င္မႈ နည္းပါးေနျပန္တယ္။ တရား႐ုံးမွာ အမႈရင္ဆုိင္ေနရတုန္းမွာပဲ အိမ္ကေနပဲ အမႈရင္ဆုိင္တ့ဲ အခြင့္အေရးရဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါမွသာ မိခင္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူရိွေနႏုိင္္မွာပါ။


စန္းစန္းကေတာ့ အခုလုိ ရွင္းျပပါတယ္။ “က်မတုိ႔လုိ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ ခုအခ်ိန္မွာ စာနာနားလည္ေပးတာေတြ အကူအညီေတြ လုိအပ္ပါတယ္၊ အေျခအေနေတြ ဆုိးသြားတ့ဲအခ်ိန္ မေရာက္ခင္ ကူညီစာနာမွ ျဖစ္မွာပါ။ က်မတုိ႔ အႏုိင္က်င့္ခံေနရတာ သိပ္ၾကာေနပါၿပီ။ က်မတုိ႔ကုိ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ ကူညီၾကပါ။ က်မတုိ႔ကေလးေတြနဲ႔ က်မတုိ႔ အတူေနခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်မတုိ႔က ဆင္းရဲတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာလည္း မသိၾကဘူး”


ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ေနးရွင္းသတင္းစာ (ဇန္နဝါရီ ၂၉၊ ၂ဝဝ၂) ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ ဘာသာျပန္ပါတယ္။

နဒီ အမ်ဳိးသမီးေရးရာစာေစာင္

ေမလ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္။ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၁


Friday, September 18, 2009

ေလလြင့္သူရဲ႕အိပ္မက္


မုန္းတီးမႈမ်ား

ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း

ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။


ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား

ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။


လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္

အိပ္မက္ေတြကို ျဖတ္တိုင္း

အနက္႐ႈိင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား

ဘုရားတရင္း စိန္ေခၚခဲ့ရၿပီ။


ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေႂကြမြၿပီး

စီးထားတဲ့ဖိနပ္ေအာက္

အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါ

ဘဝဆိုတာ ေကာလဟာလပါပဲ။


ေရႊရွာသူမ်ား

ေငြရွာသူမ်ား

ေနရာယူသူမ်ား

အားလံုးေတြရဲ႕ေနာက္မွာ

ငါ … … ေလဆာေရာင္ျခည္ေသနတ္နဲ႔

လူသတ္ခ်င္တယ္။


ဒါေပမယ့္

ဘာေတြမွေတြးမေနနဲ႔။


တိမ္ေတြရဲ႕ကိစၥ

ရာသီေတြရဲ႕ကိစၥ

ေလာကကို မေတာင္းဆိုလိုက္ေလနဲ႔

အိေႁႏၵႀကီးတဲ့ေကာင္းကင္လိုေနလိုက္ေပါ့။


ဂ်ဳး

၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ


Thursday, September 17, 2009

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂)


အဲဒီေတာ့ ခုနက ေျပာသလို တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္မွာျဖင့္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမယ္ဆိုတာနဲ႔ စၿပီးေတာ့ အဲဒီမုန္တိုင္းအတြက္ ေလနီၾကမ္း စေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မတ္လမွာ အာဏာသိမ္းတယ္၊ ဇြန္လေလာက္ ကတည္းကစၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္၊ လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ စၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။

ေနာက္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ဆက္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီမွာ အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးကလူေတြအေနနဲ႔ ဇူလိုင္ ၇ ရက္မွာ ရန္ကုန္လို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံခဲ့ရဘူး။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေရဒီယို နားေထာင္၊ သတင္းပလင္းေတြနားေထာင္၊ တယ္လီဖုန္းေတြနားေထာင္ၿပီး တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။

က်ေနာ့္မိဘေတြေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ သမဂၢအတူလုပ္တဲ့ လူေတြေရာ အဲဒီသတင္းကို ေမွ်ာ္ၿပီးေတာ့ စိုးရိမ္တာပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္လိုမွလည္း အဆက္အသြယ္က မရ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းဝင္လာ တဲ့ ‘ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ’ ဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ေတြကလည္း ေစာ္ကားေမာ္ကား။ အဲဒီေန႔ရက္မ်ားဟာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ထပ္ေျပာပါမယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ပထမဆံုး အစေတးခံရတာလည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ။ အဲဒါကေတာ့ အရင္ သမတႀကီးေဟာင္း စဝ္ေရႊသိုက္ရဲ႕သား၊ အသက္ ၁၇ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ စဝ္မီမီသိုက္ဟာ ေလေသနတ္ လို ေသနတ္ေလးကိုင္ၿပီး ထြက္လာတာကို ေအာက္က လက္နက္မ်ဳိးစံုတပ္ထားတဲ့ စစ္တပ္ကေနၿပီးေတာ့ တခါတည္း ပစ္ခ်လိုက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသရွာတာပါ။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ေအာင္ ဒီစစ္အစိုးရဟာ စတက္ကတည္းက ေက်ာင္းသား ကို သတ္တယ္၊ ေနာက္ တလ ႏွစ္လပဲရွိေသးတယ္ သမဂၢႀကီးကို ၿဖိဳတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးကို သတ္တယ္ … စကတည္းက ေက်ာင္းသားေသြးနဲ႔ ေျခေဆးၿပီးတက္လာတဲ့ စစ္အစိုးရလို႔ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အျမဲမွတ္မိေနပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ဒိုင္းနမိုက္ႏွင့္ ၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရသည့္ သမိုင္း၀င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦ

၇ ရက္ ဇူလိုင္အၿပီး သမဂၢႀကီးကိုၿဖိဳဖ်က္တဲ့ကိစၥမွာ အခုအခါက်မွ စစ္အစိုးရက (ဦးေနဝင္းတို႔၊ ဦးေအာင္ႀကီးတို႔ အပါအဝင္) ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ သူ႔ပံုခ် ငါ့ပံုခ် လုပ္ေနၾကတာ။ စၿဖိဳကာစတုန္းက သူတို႔ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ နည္းနည္းေလးမွ ေနာင္တရတဲ့ ေလသံ မပါဘူး။ “သူပစ္တာ သူပစ္တာ” လို႔ ေျပာဆိုေနေပမယ့္ “ငါ ပစ္တာ” လို႔ တိုက္႐ိုက္မေျပာ႐ံုတမယ္၊ ဗိုလ္ေနဝင္း အဲဒီတုန္းက ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းက …။

အဲဒီတုန္းက စစ္အစိုးရဟာ ဘာေၾကာင့္မို႔ ဒီေလာက္သဲႀကီးမဲႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွိမ္နင္းရသလဲဆိုတဲ့ဟာ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ တက္ႂကြသူ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့သူေတြအားလုံး၊ အားလံုးေနာ္ တေယာက္မက်န္ ေက်ာင္းသားပရဝုဏ္ထဲက ေမာင္းထုတ္ဖို႔၊ ဖယ္ပစ္ဖုိ႔ ဒါ့အျပင္ ေျမေပၚ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚကေန ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ အဲဒါနဲ႔လုပ္တာပါ။

တနည္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအားလံုးကို အငုတ္အျမစ္မက်န္ေအာင္ တူးေဖာ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ပစ္တာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးရွိေနသေရြ႕ ဒီတသုတ္ဖမ္းလည္း ေနာက္တသုတ္က တက္ၿပီး အဲဒီ ေပၚမွာ သမဂၢလုပ္ေနဦးမွာပဲ။

သူတို႔ အဲဒီလိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဒီ သမဂၢအေဆာက္အဦမရွိမွ ေအးမယ္ဆိုၿပီး ေတာ့ တမင္ ေသခ်ာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ သမဂၢႀကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ေက်ာင္းသား ေတြဟာ အဲဒီလို ရာနဲ႔ခ်ီသတ္လိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢႀကီးကို မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း ရက္ရက္စက္စကၿဖိဳခြဲျပလိုက္လို႔ ၿငိမ္မသြားပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးမွာလည္း သမဂၢၿဖိဳတာမ်ဳိး ေက်ာင္းသားေတြသတ္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေပမယ့္လည္း အကုန္လံုး ဖမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာမပါေသးတဲ့ အဆင့္မေရာက္ေသးတဲ့ အတြက္ က်ေနာ္တို႔ အဖမ္းခံရတဲ့အထဲ မပါ ပါဘူး။ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ သမဂၢအေဆာက္အဦက ကပ္တဲႀကီးပါ။ အဲဒီကပ္တဲႀကီးလည္း ညႀကီးမင္းႀကီး လာဖ်က္ၿပီးေတာ့ ေလာ္ရီကားႀကီးနဲ႔ တိုက္ယူသြားတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ တလလည္းေနေရာ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ အထိမ္းအမွတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚလာတယ္။ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေက်ာင္းနံရံေတြမွာ ပိုစတာ ကပ္တယ္။ အနည္းဆံုးေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရာင္စံုေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေက်ာင္းနံရံေတြမွာ ေရးတယ္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ အလံနက္ကေလးေတြ တပ္ၾကတယ္။

အဲဒီကတဆင့္တက္လာၿပီးေတာ့ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြ ထုတ္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြက အစကေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး ေနာက္က်ေတာ့ ေျဗာင္ပဲ ဆိုင္ေပၚတင္ ေရာင္းတယ္။ ဝယ္တဲ့လူလည္း အလုအယက္ဝယ္တယ္။ အမွတ္တရ ခံုခံုမင္မင္ သိမ္းဆည္းထားၾကတယ္။ တပါတည္းမွာ ေၾကညာခ်က္ေတြကလည္း မျပတ္ထြက္ေနတာ။

ဆဲဗင္း ဇူလိုင္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဒဂံုေဆာင္ စာဖတ္အသင္းမွ အထူးထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ကဗ်ာစာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုး (ဓာတ္ပံု-ဒီဗီြဘီ)

အဲဒီတုန္းကထြက္ေျပးတဲ့ ကိုေအာင္သူတို႔ ဘယ္မွာပုန္းေနတာ က်ေနာ္ သိေနတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခိုးခိုးၿပီး သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီ ကုိေအာင္သူတို႔ကေနၿပီး ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာကေနၿပီး ဒီလႈပ္ရွားမႈကို ဆက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပါ။ သူတို႔က ေခါင္းေဆာင္တာေပါ့ေလ။ အဲက်ေနာ္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္တဲ့အတိုင္း ညႊန္ၾကားတဲ့အတုိင္း လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ဟာေတြ ဆက္လုပ္ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ သတိျပဳရမွာက အဲဒါက ၆၂။ အဲဒီအရင္ ဘာမွမၾကာေသးတဲ့ကာလေလးအတြင္းကပဲ ဗမာျပည္မွာက ဒီမိုကေရစီ အေျခခံရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဒီမိုကေရစီ အေျခခံရွိေနတဲ့အတြက္ စစ္အစိုးရဟာ အခုလုပ္သလို အျပတ္ သူတို႔လုပ္ခ်င္လို႔မရေသးဘူး။

ဒါ ျပည္တြင္းရဲ႕အာေဘာ္ပိုင္းမွာေရာ ျပည္ပအာေဘာ္ပိုင္းမွာေရာ အဲဒီေလာက္ထိ သူတို႔ကို ခြင့္မျပဳေသးဘူး။ သူတို႔လုပ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေန မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူတို႔က အခုေနာက္ပိုင္း လုပ္သေလာက္ထိ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္ေသးတာလို႔ ေျပာရင္ရမယ္ ထင္တယ္။

ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး မ်က္လွည့္ျပပြဲႀကီးတခုလုပ္ဖို႔မဆလဆိုတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္အလိမ္အညာႀကီးတခု ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြကလည္း ရွိေနေသးတဲ့အခါက်ေတာ့ အားလံုးကို အျပတ္လုပ္ပစ္ဖို႔လည္းသူတို႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရေသးဘူး ျဖစ္ေနေသးတယ္။

အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုး သူတို႔ လုပ္တာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လက္ဝဲသမားေတြ၊ ‘ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြ ေထာင္ထဲထည့္’ ဆိုတဲ့ဟာ။ က်ေနာ္က လက္ဝဲဆိုေတာ့ (လက္ယာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လည္း အဲဒီထက္ ေစာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္မယ္။ နီးၿပီဆိုတာနဲ႔ တခါတည္း အကုန္လံုး၊ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္လံုး ေထာင္ထဲေရာက္သြားတာပဲ။

အာဏာသိမ္းတုန္းကေတာ့ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးကို ေထာင္ထဲထည့္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆက္လာၿပီး သူတို႔ မဆလ ေၾကညာၿပီး ‘ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္’ ေၾကညာေတာ့မယ္။ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ အတုအေယာင္ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လက္ယာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္လံုး ေထာင္ထဲပို႔တယ္။) အဲ … အခုနက ၇ ဇူလိုင္ အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္ဝဲသမားေတြ ေထာင္ထဲပို႔တယ္။ အဲဒီလို ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္တာ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။