Monday, November 30, 2009

ဘုရားႀကီးလိပ္ကန္ထဲက ငါးကေလးေတြ (နိဂံုးပိုင္း)

အဲဒီအခါမွာ မခင္ေမ ကုမၸဏီက ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ ၁ လုိ႔ဆုိရမယ့္ အလုပ္သမေလးတေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီ ေတာင္းလာေတာ့တယ္။

“စိတ္ညစ္လာၿပီ ဦးေလးရဲ႕။ လုပ္ခမွန္မွန္မရွင္းတာ ၾကာၿပီဗ်”

“နင့္ ရွင္းဖုိ႔ေနေနသာသာ၊ ပုိင္ရွင္ေတာင္မွ အာလူးေႂကြး၊ ဆီေႂကြးေတြဝုိင္းေနတာ ငါျမင္သားဥစၥာ”

“အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ ဦးေလးရာ။ ဦးေလးအသိထဲမွာ အလုပ္သမားလုိတဲ့ေနရာေတြ ဘာေတြရွိရင္ေျပာပါ။ က်ေနာ္ ၁ဝ တန္း (B)နဲ႔ ေအာင္ထားတာပါလုိ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္လုိ႔”

“လာျပန္ၿပီ၊ ဒီ ၁ဝ တန္း(B)။ နင့္ B ႀကီးက ပုိက္ဆံရလုိ႔လား”

“ပုိက္ဆံမရလုိ႔ ရတာလုပ္မယ္ေျပာတာေပါ့။ တေန႔ အိမ္က တရာ၊ တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ကုန္တာ ဦးေလးရ”

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူေျပာတဲ့ တရာ၊ တရာ့ငါးဆယ္ကုိ ေစ်းေရာင္းတဲ့ အေရာင္းစာေရးမေတြက မရႏုိင္။ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမွျဖစ္မွာ။ ေက်ာင္းတုန္းက ဓာတုေဗဒအတူယူခဲ့တဲ့ ကျပားညီအကုိ ၃ ေယာက္ကုိ သြားသတိရတယ္။

သူတို႔က ဝက္အူေခ်ာင္း အႀကီးအက်ယ္ လုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္မက ကမၻာေက်ာ္တဲ့ ဝက္အူေခ်ာင္း။ ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့ ျမန္မာေတြက သူတို႔တံဆိပ္မွ ဝယ္ခိုင္းၾကတာ။ ကုမၸဏီႀကီးက အႀကီးအက်ယ္ ျဖန္႔ရတာ။ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီမွာ အလုပ္ရႏိုင္တယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ ေကာင္မေလးေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္သြားတယ္။

၁၀ တန္း(B)နဲ႔ ေအာင္ၿပီးသား၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္မယ္ ခိုင္းပါဆိုေတာ့ အငယ္ဆံုးေကာင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက အင္တင္တင္နဲ႔။ ခ်ဳိသည္ ခါးသည္ တိတိက်က်မေျပာဘဲ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔။ က်ေနာ္လည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္လာ၊ လမ္းမွာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေဒါသေတြထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အရပ္ထဲမျပန္ေသးဘဲ ေကာင္မေလးကို ဘုရားႀကီး လိပ္ကန္မွာထားခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္တန္း တေခါက္ျပန္သြားတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက က်ေနာ္ျပန္လာမွာကို ငါသိၿပီးသားပါဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ရယ္က်ဲက်ဲ။

“နင္က ဘာအေပါက္ခ်ဳိးတာတုန္း။ နင့္မွာ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနတာ တေနရာမွာ ခန္႔လိုက္ ၿပီးေရာေပါ့ကြ”

သူက ရယ္ေနသည္။

“မင္းေကာင္မေလးက ၁၀ တန္း(B)ဆိုကြ”

“ေအးေလ”

“၁၀ တန္းဆိုရင္ စဥ္းစားဉာဏ္၊ ဦးေႏွာက္ အေတြးအေခၚ ရွိတယ္ကြ”

က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ အေတြးအေခၚရွိေတာ့ ပိုခိုင္းမေကာင္းဘူးလားကြ”

သူ ေခါင္းခါတယ္။

“ငါတို႔ဆီမွာ အလုပ္သမားေတြအားလံုး ဟိုး … ေတာေခါင္ေခါင္က ဘာမွန္းမသိတဲ့ ရြာသား၊ ရြာသူေတြႀကီးပဲ။ မႏၱေလးက ေန႔ျပန္ အလုပ္ဆင္းတာ အေရာင္းမွာပဲ ရွိတယ္။ ကုန္ထုတ္ဘက္မွာ မထားဘူး။ တရြာတည္းသားေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုး ေခၚၿပီး ေနဖို႔ စားဖို႔ပါ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္မယ္။ အခ်င္းခ်င္း ႀကိဳက္ၾကမယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္။ ရယ္ၾက ေမာၾက၊ ငါတို႔ျပေပးတဲ့ ဗီဒီယိုကားေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကမယ္။ ဒါပဲကြ။ အျပင္ထြက္လည္တဲ့ အက်င့္ မရွိဘူး။ ည အိမ္မျပန္ဘူး။ အျပင္ကဧည့္သည္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို အလည္မလာဘူး။ မ႐ႈပ္ဘူး။ မင္းနားလည္လား”

သူေျပာတာကို က်ေနာ္ ေရးေတးေတးသိသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

“သူတို႔ စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ရင္ ၿပီးေရာ။ သူတို႔က အျခားဟာကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ မင္းေကာင္မေလးက ၁၀ တန္း ဆိုေတာ့ ေတြးေခၚတတ္မယ္။ ေလ့လာမယ္။ ဆက္စပ္ စဥ္းစားမယ္။ တီထြင္ထုတ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာမယ္။ လက္ေတြ႔လည္း ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကဲ ... မင္းငါ့ေနရာက စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ငါ့ကုန္ပစၥည္းလို အရသာမ်ဳိး၊ အရည္အေသြးမ်ဳိး ေနာက္ထပ္တံဆိပ္တခုနဲ႔ ထပ္ထြက္မယ္ကြာ။ ေစ်းလည္း ငါ့ထက္ ခ်ေရာင္းမယ္ကြာ။ မင္း ဘာလုပ္မလဲ”

တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ အ တယ္။

“အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ မင္းနဲ႔ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း၊ မေျပလည္ရွာဘူးဆိုရင္ ငါ တေထာင္မ်ဳိး ႏွစ္ေထာင္မ်ဳိး ကူညီပါ့မယ္။ အလုပ္ေတာ့ မသြင္းေပးပါရေစနဲ႔ကြာ”

က်ေနာ္ ငိုင္ေနတယ္။ သူ႔ေနာက္ဖက္မွာရွိတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ အဲယားကြန္ဒီးရွင္းတတ္ထားတဲ့ အလံုပိတ္အုတ္တိုက္ႀကီးထဲမွာ ေထာင္ခ်ီတဲ့လုပ္သားေတြနဲ႔ ကမၻာထိျဖန္႔ေနတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီး။ မဆီမဆိုင္ အန္တီပုကို ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ကျပင္ျပဳတ္က်ၾကတဲ့ အရပ္ထဲက စပ္စုမ်ားကို က်ေနာ္ သတိရေနတယ္။

ဘုရားႀကီးလိပ္ကန္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေငြ ႏွစ္ေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ အစာေကြၽးတဲ့လူေတြဆီက အစာေလးေတြကို လုယက္စားေနၾကတဲ့ လိပ္ကန္ထဲကငါးကေလးေတြကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေျခဆန္႔ၿပီး ေရစီးထဲမွာ အစာထြက္ရွာလို႔ကလည္း မရ၊ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘဝတူအခ်င္းခ်င္း တြန္းထိုးလုယက္ၿပီး မဝေရစာ စားလို႔ ဝါးလံုးေခါင္းထဲ လသာေနၾကရွာတယ္။ ျမစ္မေရစီးထဲက ငါးမ်ားမွာေတာ့ အစာေရစာကလည္း ေပါ၊ အစာရွာစရာေနရာ ကလည္း အက်ယ္ႀကီး။ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သမွ် ရွာပါေလ့။

“ဦးေလး၊ က်ေနာ္ေျပာတာ မၾကားဘူးလား”

“ဘာတုန္းဟ”

“က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ အာလူးေၾကာ္လုပ္ငန္းတခု ေထာင္မယ္”

“ဟင္၊ ေရွ႕ကဟာေတြေတာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနတာကို”

“အို … ဦးေလးကလည္း သူတို႔က ကုန္ၾကမ္းေရာ၊ လုပ္အားခေရာ ေထာင္းလို႔ျဖစ္တာ။ က်ေနာ္က ကိုယ္တိုင္ လုပ္တတ္တဲ့ ဟာ။ ကုန္ၾကမ္းဖိုးပဲ ကုန္မွာ။ လုပ္အားခက်န္ရင္ ထမင္းစားေလာက္တာပဲဟာ။ ၁၅ဝဝိ ေလာက္ဆိုရင္ အာလူး တဆိုင္း ျဖန္႔ႏိုင္တယ္။ နာမည္တမ်ဳိးနဲ႔ အာလူးေၾကာ္ေထာင္မယ္။ လာ သြားစို႔ ဦးေလး”

သူ ေလာေဆာ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ မထျဖစ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိတာက မျဖစ္စေလာက္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလးေတြကို ပါးစပ္ေလးေတြဟၿပီး ဝိုင္းလုေနၾကတဲ့ လိပ္ကန္ထဲက ငါးကေလးေတြ။ အင္း … ဒင္းတို႔ထဲမွာ တေကာင္တိုးျပန္ေပါ့။

ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၱေလး)
မေဟသီ။ ၁၄၇။ ၁၉၉၇-ေဖေဖာ္ဝါရီ။

သ႐ုပ္ေဖာ္-ဝသုန္

Sunday, November 29, 2009

ဂု႐ု တႏွစ္ျပည့္ အလြမ္း

ငါတို႔ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မင္းရဲ႕ မဂၤလာပြဲ

ရဲေဘာ္ႀကီးတေယာက္က ပို႔ေပးတဲ့ မင္းရဲ႕မဂၤလာပြဲပံုေလးေတြကို မင္
း ထြက္သြားတဲ့ တႏွစ္ျပည့္အေနနဲ႔ အမွတ္တရ ျပန္တင္တယ္။ မင္း ေကာင္းရာဘံုဘဝမွာ ရွိေနမယ္လို႔ ငါတို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ေနာင္ဘဝေတြ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျပန္ဆံုခ်င္ေသးပါတယ္။

မင္းရဲ႕
ငဦး နဲ႔ ပြားပြား


မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၁၀)

အတြင္းအျပင္ ခ်ိန္ကိုက္ ဖိႏွိပ္ေရးထိုးစစ္

ျပည္တြင္းတြင္လည္း ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တဝိုက္မွစၿပီး ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚတြင္ ေရႊလင္းယုန္၊ မိုးဟိန္း စစ္ဆင္ေရးမ်ားျဖင့္ ျဖတ္ေလးျဖတ္ ထိုးစစ္ကို အရက္စက္၊ အၾကမ္းတမ္းဆံုး၊ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေလသည္။ KNUP ႏွင့္ CPB ကို အဓိက ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။

ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား ထမင္းေကၽြးသူ၊ လက္ခံသူကို သတ္။ ဖြက္ထားသူကို သတ္။ လမ္းျပသူကို သတ္။ ေမာ္ေတာ္ေနာက္ၿမီးတြင္ခ်ည္၍ ျမစ္ထဲတြင္ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းၿပီး သတ္ျခင္း၊ ေျခလက္ခ်ည္ၿပီး ဂံုနီအိတ္ထဲထည့္ ခဲဆြဲၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ျမစ္ထဲပစ္ခ် ေရႏွစ္သတ္ျခင္း၊ အရွင္လတ္လတ္ ျမစ္ထဲပစ္ခ် ေရႏွစ္သတ္ျခင္း၊ အရွင္ လတ္လတ္ ေျမျမွဳပ္သတ္ျခင္း၊ လက္ျပန္ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတြင္ဆြဲၿပီး ႀကိဳးျဖဳတ္ခ်၊ ေျခ လက္ ခါး က်ဳိးသြားေသာအခါ သတ္ပစ္ျခင္း၊ ေျခေတာက္ ေဇာက္ထိုးဆြဲၿပီး လွည့္၊ ႐ိုက္ အဲဒါကို ဟယ္လီေကာ္ပတာ စီးသည္ဟု ေျပာသည္။

ဖမ္းမိလာေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားႏွင့္ မသကၤာသူမ်ားကို ဗ်ဴဟာ (သို႔) စစ္ေၾကာင္း႐ံုးသို႔ေခၚလာရာတြင္ စစ္ေဆးဖို႔အတြက္ စာရြက္မရွိဘူး၊ အခ်ိန္မရွိဘူးဟုေျပာလ်က္ လက္စသတ္ ေဖ်ာက္ပစ္ျခင္း၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအား မုဒိမ္းက်င့္သတ္ပစ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားအေပၚတြင္ အရက္စက္ အျပင္းထန္ဆံုး လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈ၊ လူမ်ဳိးေရး ကလဲ့စားေခ်မႈ၊ လူမ်ဳိးေရး မ်ဳိးျဖဳတ္မႈ အစီအစဥ္ျဖင့္ စနစ္တက် သုတ္သင္သတ္ျဖတ္ေလေတာ့သည္။

ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ျဖတ္ေလးျဖတ္ကာလအတြင္း ျမစ္ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ ေလွႀကီးေလွငယ္မ်ား ေရထဲတြင္ မရွိရ။ ကမ္းေပၚ ဆြဲတင္ထားရသည္။ ဆယ့္ေလးငါးမိုင္ က်ယ္ဝန္းသည့္ ျခံစည္း႐ိုးခတ္၊ လက္တကမ္း ကင္းေစာင့္၊ ျခံစည္း႐ိုးနားကပ္လ်င္ ပစ္သတ္၊ စပါးရိတ္ခ်ိန္၊ စပါးေတြရင့္မွည့္ေနေသာ္လည္း စပါးေတြ မည္သူမွ် မထြက္ရိတ္ရ။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ စပါးမ်ား ေႂကြက် ေလလြင္ကုန္သည္။ ျခံစည္း႐ိုးခတ္ထားသည့္ ဆယ့္ေလးငါးမိုင္အတြင္း လူထုကို ေရွ႕ကေမာင္းတင္ၿပီး စစ္တပ္က ေနာက္ကလိုက္လ်က္ ကိုင္းေတာ၊ ျခံဳေတာေတြကို လိုက္လံရွင္းလင္း။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္အထိ ရန္သူ၏ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ျဖတ္ေလးျဖတ္ ပိတ္ဆို႔ေရးတြင္ ရန္သူကို အညံ့မခံ အလံမလွဲဘဲ သူရဲေကာင္းပီသစြာ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ ကရင္မ်ဳိးခ်စ္ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ားမွာ KPLA တပ္ရင္း ၂ တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေသာင္းၫြန္႔၊ ‘တခ်က္ တေကာင္ ခ်စ္ေလးေမာင္’ အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ ၾကားထင္ရွားခဲ့သည့္ KPLA တပ္ရင္း ၂ တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္ႀကီး ခ်စ္ေလးေမာင္၊ KPGF တပ္ရင္း ၆ တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ကြက္ေကာ့၊ KPGF တပ္ရင္း ၆ တပ္ခြဲမွဴး ဗိုလ္ႀကီးသန္းရွိန္၊ KPGF တပ္ရင္း ၃ တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂါးမင္း၊ တပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဖန္းေရွာင္း၊ ဗိုလ္မွဴး ေစာဂ်က္၊ အမွတ္ ၇ ခ႐ိုင္အတြင္းေရးမွဴး မန္းအယ္ေရွာင္း (ခ) မန္းဘခင္၊ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ မန္းရွန္ေဖာင္းႏွင့္တကြ ကရင္မ်ဳိးခ်စ္တပ္မွဴး တပ္သား ေျမာက္မ်ားစြာတို႔သည္ သူရဲေကာင္းပီသစြာ က်ဆံုးပီသစြာ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကသည္။

အလားတူစြာပင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ သခင္ဗိုလ္ဦး ႏွင့္ မိသားစုမ်ား တပ္မွဴးတပ္သားမ်ားတို႔သည္ ရန္သူကို အညံ့မခံ အ႐ႈံးမေပးဘဲ ရဲရင့္သည့္သံဓိ႒ာန္ျဖင့္ ျပည္သူတို႔အတြက္ အသက္ေပးလွဴခဲ့ၾကေလသည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ထဲတြင္ ပဲခူး႐ိုးမ ေအာင္စိုးမိုးစစ္ဆင္ေရးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ႏွင့္ KNUP ကို ျဖတ္ေလးျဖတ္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေပသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ဦးစီခ်ဳပ္ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ်သည္ ျပည္သူတို႔အတြက္ အသက္ေပးလွဴခဲ့သည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဥကၠ႒ သခင္သန္းထြန္းအား ေထာက္လွမ္းေရးမွ လႊတ္လိုက္သည့္ လံုတတ္ (ခ) ၾကံဳတိတ္ (ခ) ေမာင္ျမသည္ သခင္သန္းထြန္းအား လုပ္ၾကံခဲ့ေလသည္။

အလားတူစြာပင္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ KNUP အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္က်င္ေဖသည္ ျပည္သူတို႔အတြက္ အသက္ေပးလွဴခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအား စစ္ေရးျဖင့္ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ျခင္းႏွင့္အတူ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းတြင္လည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား အေထြေထြဖိႏွိပ္မႈကို ျပဳလုပ္ခဲ့ေလသည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔ တြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအားထားသည့္ ၃၊ ၄၊ ၅ ေဆာင္မ်ားမွ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ည ၁၀ နာရီ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ တေဆာင္လံုး မီးပိတ္လ်က္ ေထာက္လွမ္းေရး မ်ား၊ ေထာင္ဝါဒါမ်ား၊ စစ္သားမ်ား၊ စစ္ေခြးမ်ားျဖင့္ အေဆာင္အတြင္းသို႔ အသီးသီး ဝင္ေရာက္လာလွ်က္ နာမည္တပ္၊ ေစာင္အုပ္ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ဝါဒါႏွင့္ စစ္သားမ်ားက ဝိုင္းဝန္း႐ိုက္ႏွက္ ထိုးႀကိတ္ကန္ေၾကာက္ၾကေလသည္။

ထုတ္၍ ညွဥ္းပမ္းႏိွပ္စက္ခံရသူမ်ားမွာ လူမဆန္စြာ တိရိစၦာန္ကဲ့သို႔ ႐ိုက္ႏွက္ညွဥ္းဆဲခံခဲ့ရေလသည္။ ထို ညႇဥ္းဆဲခံရသူမ်ားထဲတြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီအတြင္းက သမတ မန္းဝင္းေမာင္၊ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ ေလထီးအတူဆင္းခဲ့သည့္ ေလထီး ဗိုလ္အုန္းေမာင္မွာ နံ႐ိုး ၃ ေခ်ာင္း က်ဳိးသြားခဲ့ေလသည္။ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွ ဦးၾကည္ၫြန္႔ေမာင္မွာ သရက္ရြက္ ပ်က္သြားခဲ့သည္။

အျခားေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဥကၠ႒ သခင္ ခင္ေအာင္၊ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ (နဝတ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ဖမ္းဆီးခံရၿပီးေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္) ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုစိန္ဝင္း (နဝတ စစ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရၿပီး ေသဆံုး သြားသည္) မန္းဒါဝိတ္ (ABKO ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ကရင္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ နဝတ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ အလားတူ ညႇဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္) မန္းေအာင္ၾကည္ (ABKO အတြင္းေရးမွဴး)၊ ေစာေမာင္ေမာင္ (ABKO ဗဟိုေကာ္မတီဝင္)၊ စာေရးဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ စာေရးဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္၊ ကိုဉာဏ္ဝင္း (ရကသ အတြင္းေရးမွဴး) ဘိုကေလး ကိုသိန္းေဆြ (တကသ)၊ ဘိုကေလး ကိုလွၾကည္ (ဗကသ)၊ ဘိုကေလး လွတင္ေအာင္ (တကသ)၊ ပဲခူး ကိုလွေရႊ (တကသ)၊ ကိုထင္ရွိန္၊ ကိုကံႀကီး၊ ပဲခူး ကိုတင္ေအာင္၊ ကိုေဖေအာင္၊ ဘဖူးၫြန္႔၊ ကိုသိန္းထြန္း၊ ကိုခ်စ္ေအာင္၊ ကိုျမေအာင္၊ ကိုရန္ေအာင္၊ ကဗ်ာဆရာ ကိုေလးၫြန္႔၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ ကိုထြန္းဝင္း (ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး ၅၂ ရက္ၾကာ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးခဲ့)၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ ကိုေတဇ၊ ကိုသိန္းလြင္၊ ကိုအုန္းေမာင္၊ ကိုလႈိင္တင္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ဗမာ့တပ္မေတာ္(ၾကည္း)မွ ကိုအုန္းေမာင္ (ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး ၅၂ ရက္ၾကာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပပြဲတြင္ က်ဆံုးခဲ့) ဗမာ့တပ္မေတာ္(ၾကည္း) ဆက္သြယ္ေရးတပ္မွ ကိုေအာင္ထီ (လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီး ရခိုင္ျပည္တြင္ က်ဆံုးခဲ့) တပ္မေတာ္ (ၾကည္း) ဆက္သြယ္ေရးမွ ကိုေဇာ္လြင္ စသည့္ တပ္မေတာ္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ မွ တပ္မေတာ္သားမ်ား၊ ဦးလွေဖ ယခုျပည္ပေရာက္ (RFA ဦးတင့္ေဇာ္)၊ ျပည္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုခ်စ္ေဆြ (၅၂ ရက္ၾကာ ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးခဲ့)၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ဆရာ ရာဂ်န္၊ အျခားရဲေဘာ္မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္အား ထုတ္႐ိုက္ၿပီးေနာက္ ၂ တိုက္၊ ၄ တိုက္၊ ၅ တိုက္၊ ၆ တိုက္၊ ေခြးတိုက္၊ အလံုတိုက္ အသီးသီးတြင္ ထည့္သြင္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေလသည္။ ၈ ေပ၊ ၁၀ ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ၆ ေယာက္၊ ၇ ေယာက္ ထည့္သြင္းေလွာင္ပိတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္အတြက္ က်ပ္တည္းမြန္းသိပ္ေနၿပီး လြန္စြာ ဒုကၡေရာက္ေလသည္။

အခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ လူ ၆ ေယာက္၊ ၇ ေယာက္အတြက္ အညစ္အေၾကးစြန္႔ေသာ ေထာင္အေခၚ ဂန္ဖလား (အင္တံုခြက္) တခုသာရွိ သည့္အတြက္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ကိစၥမွာ အေတာ့္ကို ဒုကၡေရာက္လာပါသည္။ အခန္းထဲတြင္ က်ဥ္းၾကပ္ေလွာင္ပိတ္ၿပီး အန႔ံအသက္ ဆိုးရြားလွေလသည္။

လံုးတီးထမင္းႏွင့္ တေန႔အတြက္ ေရတခြက္သာတိုက္သည့္အတြက္ စိတ္၏ဒုကၡ၊ ကိုယ္၏ဒုကၡမွာ မေဖာ္ျပႏိုင္ ေအာင္ လြန္စြာဆိုးရြားလွပါသည္။ ဤ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ အေထြေထြဖိႏွိပ္မႈခံခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားမွာ အခ်ဳိ႕မွာ ၆ လခန္႔၊ အခ်ဳိ႕မွာ ၈ လ၊ အခ်ဳိ႕မွာ ၁၀ လ တိုက္ပိတ္ ညႇဥ္းဆဲခံခဲ့ရေလသည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ အင္းစိန္အက်ဥ္း ေထာင္တခုလံုးရွိ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးကို တဦးခ်င္းစီ ထုတ္၍ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းႏွင့္ အမႈတြဲအေၾကာင္းကို ေခၚယူစစ္ေဆးခဲ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂၀)

တခါ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေရခ်ဳိးထုတ္တယ္ဆုိတာလည္း အစေတာ့ အဆုိင္းနဲ႔ စနစ္တက်။ ေနာက္က်ေတာ့ ထင္းသြားလုပ္တဲ့လူက ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ကိုသပ္သပ္ ေရခ်ဳိးထုတ္ေပးရ။ ဟာ … မီးဖုိေခ်ာင္ လုပ္တဲ့လူက ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးမွ ေရခ်ဳိးတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကို သပ္သပ္ထုတ္ေပးရ။ ေနာက္ေတာ့သူတုိ႔လည္း မႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမာင္မင္းႀကီးသားတုိ႔ သေဘာပဲဆုိတာမ်ဳိး ျဖစ္လာေရာ။

တျခားမေျပာနဲ႔၊ သူတုိ႔ ေငြေတြေၾကးေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္ခံၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီစခန္းႀကီး ၃ ခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း ေခၚလာၿပီးေရာ ေနာက္ထပ္အသုတ္ေတြေခၚဖုိ႔ သူတုိ႔ စဥ္းစားကို မစဥ္းစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ အခန္းေထာင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာသည္အထိ ေဟာင္းေလာင္းပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာင္မွ အဲဒီအေဆာင္ေတြထဲကိုဝင္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လိုခ်င္တဲ့ဟာေတြကို ဖ်က္ယူ၊ သုံးခ်င္တာ သုံးေနၾကတာ။ ေရပံုးလုပ္ဖုိ႔သြပ္ျပားလိုခ်င္တယ္ဆုိ အဲဒီအခန္းကိုသြားၿပီး သြပ္ျပားေတြ ခြာတယ္။ ေနာက္တခါ တူရိယာ ပစၥည္းေတြ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ဆုိၿပီး သစ္သားေကာင္းေတြ အဲဒီအေဆာင္ထဲ သြားယူတယ္။

ေနာက္ဆုံး ကုိကိုးကြၽန္းကထြက္ေျပးတဲ့ ေလွ ၂ စင္းဟာ … မန္းၿငိမ္းေမာင္တုိ႔ ခုနကေျပာတဲ့ ဦးမန္းေအာင္ၾကည္ တုိ႔၊ ဦးေအာင္ေဝ (ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ရဲေဘာ္ေအာင္ေဝ) သူတုိ႔ ၃ ေယာက္ စီးထြက္တဲ့ေလွဟာ ဆုိလို႔ရွိရင္ အဲလိုပဲ ပင္လယ္ထဲကရတဲ့ ပ်ဥ္ျပားလည္း ပါတယ္။ အဲဒီကခြာတဲ့ ပ်ဥ္ျပားလည္း ပါတယ္။ အဲလို လုပ္ၾကရတာပဲ။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာေဘးက အိုနာဆစ္သေဘၤာႀကီးရွိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီသေဘၤာေပၚတက္ၿပီးေတာ့ အကုန္ယူ ၾကတာ။ တူရိယာပစၥည္းေတြအတြက္ ဂစ္တာ၊ ဒုံမင္း၊ မယ္ဒလင္ အဲဒါေတြအတြက္ ႀကိဳးေတြ အကုန္လုံး။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ႔က ပတ္ႀကိဳးလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ပတ္ႀကိဳးရစ္တဲ့စက္ကေလးေတြေတာင္ လုပ္ထား ေသးတယ္။ ဒုံမင္းမွ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပုံစံလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စားပဲြတင္ဒုံမင္းမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ခုံႀကီးတခုနဲ႔ ေဆာင္းေဘာက္အႀကီးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဒုံမင္းမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။ ပတၱလားေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ အဲဒီ မယ္ဒလင္ေတြကေတာ့ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။

အဲဒါေတြအျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ကဓားေတြ၊ ဓားေျမႇာင္ေတြ၊ ေနာက္ ငါးထုိးဖုိ႔ မွိန္းေတြ အဲဒီ အုိနာဆစ္သေဘၤာႀကီး ေပၚကရတဲ့ သံတိုသံစေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပန္းဘဲဖုိလုပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတာပဲ။ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ ေတာတုိးတဲ့ဓားေျမႇာင္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဓားေျမႇာင္ဆုိေပမယ့္ ခုတ္လို႔လည္း ရတာေပါ့။ အနည္းဆုံးေတာ့ အုန္းသီး ေဖာက္ေသာက္လို႔ ရတယ္။ ဒါေတာင္ အင္မတန္ မ်က္စိမဲြပါတယ္ဆုိတဲ့ ဦးေလး ဦးျမသန္းေတာင္မွ (စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္) ဓားရွည္တေခ်ာင္းနဲ႔။ သူကလည္း ေရကူးတာတုိ႔၊ ေတာတုိးတာတုိ႔ အင္မတန္ ဝါသနာပါတာ။ ျမင္သာ မျမင္တာ။

အဲလိုျဖစ္လာၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ေထာင္ကလူေတြ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေၾကာက္တာလည္း ဘာမွ အျပစ္ေျပာလို႔ မရဘူး။ ၾကည့္ေလ သူတုိ႔ေပးတဲ့ဟာက က်ေနာ္တုိ႔ကိုေပးတဲ့ဟာက အဝတ္အစားဆုိရင္ အျဖဴေတြ၊ အက်ႌအျဖဴ၊ လုံခ်ည္အျဖဴ၊ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေတြ။ အဲဒါက သိပ္ၿပီးလြယ္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီဟာေတြကို အေရာင္ဆုိးတယ္။ ေဆးဆုိးတယ္။

ဘာနဲ႔ဆုိးလဲဆုိေတာ့ အုန္းခံြနဲ႔ ဆုိးတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ သရက္ေခါက္ေတြ၊ အဲဒီမွာ ေတာသရက္ပင္ေတြ ရွိတယ္။ အဲ … သရက္ေခါက္ေတြ၊ အုန္းခံြေတြကို ဧရာမ မုိးျဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႔က်ဳိ။ က်ဳိၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြ ပစ္ထည့္။ အဲ … အဝတ္အစားေတြက ညိဳညိဳေတြ၊ မဲမဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟို နက္ျပာေရာင္ေတြ မႈိင္းမႈိင္းအေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ အကုန္လုံး။ လူတဦးတေယာက္မွ မရွိတဲ့ ေတာႀကီးတေတာထဲမွာ ဝါဒါတေယာက္ဟာ ခုနက အက်ႌကလည္း အကုန္လုံး ညိဳညိဳမဲမဲ မႈိင္းမႈိင္းနဲ႔။ လူေတြကလည္း တကယ့္ကို မ်က္ႏွာေတြကလည္း ခက္ထန္ေနတဲ့လူေတြ။ ဓားေတြ၊ လွံေတြ၊ မွိန္းေတြနဲ႔ထြက္လာေတာ့ ျဗဳန္းကနဲ ေတြ႔လိုက္တယ္ဆုိ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ဟို … ဝါဒါေတြ ထြက္ကိုေျပးတာ က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳဖူးတယ္။

ေနာက္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို လာေခ်ာ့ေပါင္းတာ။ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ့ဟာေလးေတြ သူတုိ႔က ရွာေပးတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဝါဒါဟာ ကိုယ့္ရန္သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ရန္သူလို သေဘာမထားဘူး။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔တေတြဟာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ အမႈထမ္းပဲဆိုၿပီးေတာ့ နားလည္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ ၾကာေတာ့ မိတ္ေဆြျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလို ေထာင္ရဲ႕အေျခအေနဟာ အာဏာပိုင္ေတြ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ဟာနဲ႔ လံုးဝမကိုက္ဘဲနဲ႔ တမ်ဳိးတမည္ ေျပာင္းလဲလာတယ္။

အဲလိုေျပာင္းလဲလာတဲ့အခါ တႏွစ္ေလာက္ေနတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တုိ႔ သတင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကားလာရတယ္။ တခုက ဘာလဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရိကၡာသြားထုတ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ရွိတယ္ေလ။ အေဆာင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေန ရိကၡာသြားထုတ္။ ရိကၡာသြားထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔က ေျပာလႊတ္တယ္။

“ခင္ဗ်ားတုိ႔အတြက္ ဒီမွာစိုက္ပ်ဳိးဖုိ႔ မ်ဳိးေစ့ေတြ ယူေပးမွာ။ စပါးစိုက္ရင္ေတာင္ ရႏုိင္တယ္။ ေနာက္ ေမြးျမဴစရာ အေကာင္ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာင္ဆုိလို႔ရွိရင္ သားစုိငါးစုိ စားရမွာပါ။ ေမြးျမဴစရာအေကာင္ေတြကို က်ေနာ္ ျပည္မက ယူေပးမွာ။ အခုလုိအပ္ရင္ လယ္ထြန္စက္ေတာင္ ယူေပးမွာ” အဲလို သူတုိ႔က ေျပာလာတယ္။

အဲဒါနဲ႔ တခ်ိန္တည္းမွာ ဝါဒါေတြကတဆင့္ က်ေနာ္တို႔ဆီ သတင္းေတြျပန္႔လာတာ။ အင္း … ဇနီးသား မယားေတြေတာင္ ေခၚေပးမယ္ဆုိတဲ့ဟာမ်ဳိး။ အဓိပၸာယ္က သူတုိ႔ရဲ႕ကိုကိုးကြၽန္းစီမံကိန္းက သိပ္ႀကီးတာ။ ေနာက္ … က်ေနာ္တုိ႔ကို အခု လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ဟာေတြထက္ကို အမ်ားႀကီးပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့၊ ပိုႀကီးမားတဲ့ ထုတ္လုပ္ေရးစီမံကိန္းေတြနဲ႔ ေထာင္ခ်ဖုိ႔ ျပင္ထားတာ။ အဲဒါအျပင္ ဇနီး သားမယားေတြပါ ေခၚေပးမယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သာမက သားမယားေတြပါ ေထာင္ခ်မယ့္ စီမံကိန္းႀကီးပဲ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ဘုရားႀကီးလိပ္ကန္ထဲက ငါးကေလးေတြ

က်ေနာ္တုိ႔အရပ္ထဲမွာ အာလူးေၾကာ္လုပ္ငန္းကုိ စတင္သယ္ေဆာင္လာတဲ့သူက အန္တီပု ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကုိင္းတန္းေစ်း မ်ဳိးဆက္။ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေျမကြက္ရေပမယ့္မေနဘဲ က်ေနာ္တုိ႔အရပ္ထဲမွာ အိမ္ငွားေနတဲ့သူ။ ေယာက္်ားက ၾကံဳရာ က်ပန္းလုပ္ၿပီး သူကေတာ့ ေစ်းေရာင္းတယ္။ တေန႔ ေစ်းကျပန္လာေတာ့ အာလူးေတြ အိတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆယ္ပိႆာေလာက္ သယ္ခ်လာတယ္။ အာလူးႀကိတ္ စက္ကေလးတလုံးလည္း ပါလာတယ္။ အိမ္ကျပင္မွာ အာလူးအိတ္ႀကီးကုိ ခ်၊ မုိးၿဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႔ ျပဳတ္၊ အခြံသင္။ ႀကိတ္ေနၿပီဆုိကတည္းက အရပ္ထဲက စိတ္ဝင္စားလွၿပီ။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ထုံးစံအတုိင္း ဗုိက္ပူနံကား ဘုစုခ႐ုကေလးေတြ ကလည္း အုံလုိ႔။

“အန္တီပု ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ကက္တလိပ္ ေၾကာ္မလုိ႔လား”

“ဘယ္ကလာ အာလူးအေျခာက္ ေၾကာ္ေရာင္းမလုိ႔”

“ဟင္ … အာလူးေၾကာ္က အဝုိင္းမလွီးဘူးလား”

“အဲဒါက အာလူးအစိမ္းေၾကာ္၊ ငါလုပ္မွာက တမ်ဳိး။ ဒါမ်ဳိး နမူနာစားၾကည့္ … ေရာ့”

သူေပးတဲ့အထုပ္ ေဖာက္စားၾကည့္ေတာ့ အာလူးေျခာက္ေၾကာ္က ငါးမုန္႔အရသာမ်ဳိး။ တမ်ဳိးေလး။ ေကာင္းသား။ စပ္စုတဲ့ သူေတြကေတာ့ အာလူးေၾကာ္နမူနာ တဂြၽတ္ဂြၽတ္ဝါးလုိက္၊ စက္ထဲကထြက္လာတဲ့ အာလူးေခ်ၿပီးသားေတြကုိ လက္နဲ႔ တုိ႔ၾကည့္လုိက္၊ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔။

“ကဲ သြားၾက၊ သြားၾက။ ဒါက ဒီအတုိင္းလုပ္မရဘူး။ ေရာရဦးမွာ၊ ကဲ ကုိဟုိဒင္းေရ၊ ႀကိတ္ၿပီးသား ဗန္းႀကီး အိမ္ထဲမခဲ့”

“ဘာနဲ႔ေရာရမွာတုန္း၊ အန္တီပုရဲ႕”

“ဟဲ့ … အဲဒါ နင့္ေျပာလုိ႔ရမလား၊ ငါ ဒီနည္းကုိ တေထာင္ေပး သင္ထားရတာ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ဟဲ့ သိရဲ႕လား။ ကဲ နင္တုိ႔လည္းသြားၾကေတာ့။ အိမ္ကလူ … အိမ္ထဲယူခဲ့လုိ႔ဆုိေန … ေတာ္”

အန္တီပုက ေအာ္လည္းေအာ္၊ ႏွင္လည္းႏွင္ထုတ္လုိ႔သာ လွ်ာထုတ္၊ ပခုံးတြန္႔ၿပီး ျပန္ေျပးၾကရတယ္။ အန္တီပု ဘာနဲ႔ ေရာမွာလည္းဆုိတာ သိခ်င္ေနၾကတယ္။ သိေအာင္လုပ္ရတာလည္း ခက္မွတ္လုိ႔။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ ဖင္ခ်င္းေခါင္းခ်င္း ဆက္ေနတာ။ ဝင္းထရံမွ မရွိတာ။ အန္တီပုလည္း အိမ္ထဲဝင္သြားေရာ၊ စပ္စုတဲ့လူအုပ္ႀကီးက အန္တီပုအိမ္ထဲကုိ စီးျမင္ေနရတဲ့ ေနာက္ေဖးအိမ္ကျပင္ကုိ ေရာက္သြားၾကေရာ။ တေယာက္ေခါင္း တေယာက္ ေက်ာ္ၿပီး စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာ ကျပင္က်ဳိးေရာလုိ႔ အဆိုရွိပါတယ္။ က်ဳိးတဲ့ၾကားက ဆင့္ေပၚမွာ ရပ္ၿပီး ေဝဖန္ၾကေသးသတဲ့။

“ေဟာ … အျဖဴမႈန္႔ေတြနဲ႔ ေရာနယ္ေနၿပီ၊ ေတြ႔လား”

“ပဲမႈန္႔ေနမွာကြ”

“မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ဂ်ဳံထင္တယ္”

“ဂ်ဳံမႈန္႔က ေၾကာ္လုိက္ရင္ မာသြားတာ။ သူ႔မုန္႔အရသာလုိ ႂကြပ္ရြရြကေလးျဖစ္ခ်င္ရင္ သာကူမႈန္႔လုိ႔ ထင္ရတယ္”

“ေအး … သာကူမႈန္႔ျဖစ္ႏုိင္တယ္”

ေရာေမႊၿပီး ပလာတာႏွယ္သလုိႏွယ္ေနတုန္း အန္တီပုကလွမ္းျမင္လုိ႔ ေအာ္ဆဲတာနဲ႔ေျပးလုိက္ၾကတာ ေသေျပး ရွင္ေျပး အလဲအကြဲပါပဲတဲ့။ ၾကည့္တဲ့လူေတြက ေျပးလုိ႔ၿပီးေပမယ့္ မၿပီးတဲ့လူက က်န္ခဲ့တယ္။ သူက ပန္းနာရင္က်ပ္ျဖစ္လုိ႔ ဆုိက္ကား မနင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဦးစိန္ႀကိဳင္။ အိမ္ျမဲျမဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကေလးတခု ေထာင္ခ်င္ေနတာ။ အန္တီပုဆီက ခုိးၾကည့္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အာလူးႀကိတ္၊ အျဖဴမႈန္႔သုံးမ်ဳိးနဲ႔ တမ်ဳိးၿပီး တမ်ဳိး ေရာၾကည့္ၿပီး ေၾကာ္တာ။ သာကူမႈန္႔နဲ႔ေရာေတာ့မွ အန္တီပုကုမၸဏီထြက္ အာလူးေၾကာ္နဲ႔ အရသာတဖံုတည္း တူသတဲ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အာလူးေၾကာ္ကုမၸဏီႏွစ္ခု မေရွးမေႏွာင္း ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဦးစိန္ႀကိဳင္ကုိ ေခ်ာ့ေပါင္းလုိက္၊ အရက္ကေလး တုိက္လုိက္၊ ဝုိင္းကူလုပ္ေပးလုိက္၊ အရိပ္အကဲၾကည့္လုိက္နဲ႔ တပည့္ခံၿပီး သင္လုိက္တဲ့ မခင္ေမရဲ႕ ကုမၸဏီနဲ႔ပါ ေပါင္းလုိက္ရင္ စုစုေပါင္း ၃ ခုေပါ့ဗ်ာ။

အာလူးေၾကာ္ကုမၸဏီေတြဟာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္အရ ျမန္မာျပည္မွာအေျခလာစုိက္တဲ့ ကုမၸဏီေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းကုိ အမီလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္က ေလဘာလုိ႔ေခၚတဲ့ လုပ္အားရွင္ေတြေပါ့။ လူပ်ဳိေတြ အာလူးႀကိတ္၊ အပ်ဳိေတြ အာလူးလွီး၊ ကေလးေတြ အထုပ္ထုပ္။ အစပုိင္းမွာ အလုပ္ျဖစ္လုိက္ၾကတာ၊ ကုမၸဏီရွင္ေတြက ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲ။

ကမၻာေပၚမွာ အငယ္ဆုံး အလုပ္သမားဆုေပးရင္ အာလူးေၾကာ္ အလုပ္သမားေတြ ရႏုိင္တယ္။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ေၾကာ္ၿပီးထြက္လာတဲ့ ဗန္းထဲက အာလူးေၾကာ္ေတြကုိ ပလတ္စတစ္အိတ္သြင္းတဲ့အခါ ကေလးေတြ တေပ်ာ္တပါး အိတ္ထဲတဝက္၊ ပါးစပ္ထဲတဝက္ သြပ္ၾကလုိ႔ပါပဲ။ လက္လႈပ္ႏိုင္တဲ့ သုံးႏွစ္သားေလာက္ကစၿပီး အာလူးေၾကာ္အိတ္ သြပ္တတ္တယ္ဗ်ာ။ ကုမၸဏီရွင္ေတြကလည္း ဟဲ့ တခြန္းမေငါက္ဘူး။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အလြန္အီတာ။ လက္တခုပ္အျပင္ ႏွစ္ခုပ္ မစားႏုိင္ဘူးဆုိတာ သိတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလာၾကေတာ့တယ္။ တရပ္ကြက္လုံးမ်ား အာလူးေၾကာ္ပဲ ဝုိင္းေထာင္ေနၾကသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ သူလည္း ေၾကာ္၊ ငါလည္း ေၾကာ္။ အိမ္နားက မုန္႔စံုဆုိင္ေတြမွာဆုိရင္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ေတြခ်ည္း ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ မင္းမူေနေတာ့တာပဲ။ တံဆိပ္ေတြကလည္း ဆယ္မ်ဳိးေလာက္ ရွိတယ္။

အာလူးေစ်း တက္တယ္။ အမႈန္႔(သာကူမႈန္႔)ေစ်း၊ ဆီေစ်း တက္တယ္။ ပလတ္စတစ္ေစ်း တက္တယ္။ မတက္တာက ကုန္ေခ်ာေစ်း။ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ႀကီး ၁ဝ ထုပ္ တတြဲကုိ ၃၅ိ သြင္းရတယ္။ ဆုိင္ကလက္ကား ၄ဝိ ျပန္ေရာင္းတယ္။ စားသုံးသူ က (၅ိ) ဝယ္စားရတယ္။ ေစ်းတက္မေရာင္းရဲဘူး။ ကုိယ့္ေစ်းကြက္ကုိ သူမ်ားဝင္လုသြားမွာစုိးလုိ႔။ ဒီၾကားထဲကေတာင္မွ ငါ့ သူလုတယ္၊ သူ႔ ငါလုတယ္။ သူခုိးမ၊ သူဝွက္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္လုိက္ၾကတာ ပြက္ၾကမ္းလုိ႔။ လုိအပ္ခ်က္အရ ေစ်းကြက္သစ္ရွာရေရာ။

မႏၱေလးတၿမိဳ႕လုံးက အာလူးေၾကာ္ေတြေတာ့ ဘယ္ျဖန္႔ၾကတယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲက အာလူးေၾကာ္ေတြခမ်ာမွာေတာ့ မတၱရာ၊ ျပင္ဦးလြင္၊ ျမင္းျခံ၊ ၿမိဳ႕သာ၊ ေက်ာက္ဆည္၊ ကူမဲထိသြားၾကရတာ။ ျခင္းႀကီး ျခင္းငယ္တင္ရတာနဲ႔ စရိတ္ေထာင္းျပန္ေရာ။ လုပ္ရတာအဆင့္ေတြမ်ားေတာ့ လုပ္သားစရိတ္ေတြ တက္။ လုပ္ငန္းက အေရာင္းက်လာေတာ့ စိတ္က မပါ။ လုပ္သားေတြနဲ႔ လႊဲထား။ အာလူးနဲ႔ သာကူမႈန္႔နဲ႔အခ်ဳိးက လက္မွန္းနဲ႔လုပ္။ ကြာလတီကြန္ထ႐ုိးလ္က မရွိ။ မာတဲ့အခါ မာ၊ ထုံျပင္းျပင္းျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္။ ဆုိင္ေတြမွာ ေရွ႕ကပုံေနေတာ့ ေနာက္ထပ္မပုိ႔နဲ႔ဦးတားထားလုိ႔ ေငြကမွန္မွန္ မရ၊ လုပ္ငန္းမလည္ပတ္ေတာ့ဘူး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Saturday, November 28, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၉)

က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘဝတူႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြက ဝိုင္းဝန္းႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အခန္းမွာ ေပ ၁၀၀ ခန္႔ ရွိပါသည္။ သမံတလင္းခင္းေပၚတြင္ သံေျခေထာက္အေသစိုက္ၿပီး ၆ x ၁ ပ်ဥ္းကတိုးျပား ၃ ျပား တင္ထားပါသည္။ အက်ဥ္းသားတေယာက္လွ်င္ အဆိုပါ ကုတင္တခု။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနသာအခန္းမွာ အက်ဥ္းသား ၄၀ ခန္႔ရွိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို အစစအရာရာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေနဖို႔ အိပ္ဖို႔ ေနရာခ် စီစဥ္ေပးသူမွာ ကိုကံႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အသက္အာမခံ႐ံုးမွ ဝန္ထမ္းျဖစ္ၿပီး အလြန္တက္ႂကြသူ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအေပၚတြင္ အလြန္ျပဳစုသူ၊ အားေပးႏွစ္သိမ့္ တတ္သူ၊ အလြန္ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာႏွင့္ ျပည့္ဝသူျဖစ္ပါသည္။

ဤတိုက္တန္းလ်ားႀကီးမွာ အေဆာင္အမွတ္ ၃ ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ေပတရာရွည္သည့္ အခန္းႀကီး ၄ ခန္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အခန္းႀကီး ၂ ခန္း၊ အခန္းက်ဥ္း ၄ ခန္းရွိပါသည္။ အေပၚထပ္အခန္းက်ဥ္းေလးမ်ားတြင္ ထင္ရွားေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ပအိုဝ့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးလွေဖ၊ နဂါးနီ ဦးထြန္းေအး၊ တကသ ေခါင္းေဆာင္ ကိုတင္ေမာင္ ဝင္း (လႊတ္ေတာ္အမတ္ ခရမ္းမဲဆႏၵနယ္၊ နဝတ လက္ထက္ ဖမ္းဆီးခံရၿပိး အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္၍ အသတ္ခံရသူ ျဖစ္ပါသည္) ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံ၏ေယာက္ဖ ဖထီးမန္းဖရယ္ဒီ၊ ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံ၏သားမက္ မန္းစံဝင္း၊ တပ္မဟာ ၅ မွ တပ္မင္း လင္းထင္တပ္မွာ ဖားလူေက်ာ္၊ ဗြိဳက္(စ)ခြာ၊ ေဝထူး၊ ခြန္ဘေဆြ အျခားအမည္မ်ား မမွတ္မိေတာ့ပါ။

က်ေနာ္တို႔ေနေသာ အခန္းႀကီးမွာ ေအာက္ထပ္ အခန္းနံပါတ္ ၇ ျဖစ္ပါသည္။ အခန္းႀကီးမ်ားမွာ တေန႔ ေရခ်ဳိး တနာရီ ရပါ သည္။ အခန္းက်ဥ္းမွာ နာရီဝက္ရပါသည္။ ေအာက္ထပ္အခန္းႀကီး ၅ တြင္ ေဒါက္တာ မင္းသိန္း၊ အခန္း ၆ တြင္ ကိုေက်ာ္ႏိုင္(စာေရးဆရာ ထက္ျမတ္)၊ အေပၚထပ္အခန္းက်ယ္တြင္ ကိုႀကီးေအာင္၊ ထရန္ဗန္ဝမ္း၊ ကိုရဲျမင့္တို႔ႏွင့္ ဤ အေဆာင္ ၃ တြင္ ျပန္ဆံုၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ားမ်ာ ဗကသ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဘိုကေလး ကိုလွၾကည္ (ေတာခိုၿပီး ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္တြင္ ျပန္မိသူ)၊ ဦးေနဝင္း၏ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္စြာျမင့္၊ ေတာခိုမႈေၾကာင့္ အဖမ္းခံ ခဲ့ရသည့္ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္စြာျမင့္၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဤ ၃ ေဆာင္တြင္ ႏိုင္ငံေရးအေရာင္အေသြး စံုလွပါသည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗလညဖ၊ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ အမႈထမ္း၊ ကုန္သည္၊ သာမန္ျပည္သူစသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးအလႊာစံုလွပါသည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ထက္၊ မဆလ လက္ထက္၊ အာဏာဓားျပတိုက္ၿပီး မင္းမူေသာင္းက်န္းသည့္ ေခတ္တြင္ သူတို႔ မထင္လွ်င္မထင္သလို ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥႏွင့္လည္း ဖမ္းပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေဆာင္တြင္ အတူေနခဲ့ၾကသည့္ သူ႔အမည္ကို က်ေနာ္ေမ့ေနပါသည္။ အခန္း ၅ တြင္ေနသည္။ ႒ာနတခုမွ ဝန္ထမ္း တဦးျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အတင္းအက်ပ္ မခ်ီတက္မေနရေသာေၾကာင့္ သူသည္လည္း ခ်ီတက္သူမ်ား အၾကားတြင္ ပါခဲ့သည္။ သူရာေရ စိတ္ႂကြေဆး မွီဝဲလာသည့္အတြက္ ေျခကလည္း သြက္၊ အာကလည္း သြက္လွပါသည္။ ခ်ီတက္လာသည့္လူတန္းႀကီး၏ ေရွ႕ဆံုးမွ ဒိုးပတ္ အိုးစည္အဖြဲ႔ထဲတြင္ ကလိုက္၊ ဆိုလိုက္ႏွင့္ ေခၽြးေလးစို႔စို႔ ျဖစ္လာပါသည္။ ဆိုရင္း ကရင္း ျမဴးထူးရႊင္ျပ စိတ္ႂကြလာျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ေပၚလာ သည့္ သံခ်ပ္တခုကို ေကာက္ခါငင္ကာ ထိုးလိုက္ပါသည္။

“ပင္လယ္ေရေတြ ေပါတယ္၊ ေပါတယ္။ ဆားေတြ ရွားတယ္၊ ရွားတယ္” သူက စတင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔လိုပဲ အူျမဴးေနသူ တသိုက္က အတုိင္အေဖာက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ သိုက္ၿမိဳက္ဆူညံလာပါသည္။ ဤတြင္ အနီးကပ္ လိုက္ပါလာၾကသည့္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက ဆြဲလိုက္ပါေတာ့သည္။ ပင္လယ္ေရေတြ ေပါတယ္။ ဆားေတြ ရွားတယ္ ဆရာႀကီး အင္းစိန္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း အက်ဥ္းစခန္းတြင္ မိေဝးဖကြာ ညာတကာႏွင့္ ကင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲႀကီးစြာျဖင့္ ၅ ႏွစ္ၾကာေညာင္းသည္အထိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ညွဥ္းဆဲျခင္း ခံခဲ့ရေလသည္။

ထိုစဥ္က ဆားကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ခ်ဳပ္ကိုင္ကန္႔သတ္ထားသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ပါခဲ့ၿပီး ဆား အလြန္ရွားပါးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ေရခ်ဳိးႏွင့္ထမင္းစားမွ တခန္းခ်င္းအလွည့္က် လွည့္သြားပါသည္။ ေရခ်ဳိးထြက္ခ်ိန္တြင္ လက္လုပ္ ေဘာ္လီေဘာ ျဖင့္ ေဘာလီေဘာျဖင့္ ေဘာလီေဘာပုတ္သူ၊ ျခင္းခတ္သူ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္သူ၊ ကိုယ္ဝါသနာပါရာ ကိုယ္လုပ္ၾကပါသည္။ အေဆာင္တြင္ အုန္းဆံေမြ႔ရာတခု၊ ျခင္ေထာင္တခု၊ က်ဴထရံကြက္ အျပာေရာင္ ပုဆိုး ၂ ထည္၊ အက်ႌလက္တိုအျဖဴ ၂ ထည္၊ မနက္ႏွင့္ေနလည္တြင္ ေကာ္ဖီတိုက္သည္။ တလအတြက္ တေယာက္ကို ေဆးလိပ္တရာ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္သူ မုန္႔တထုတ္၊ မနက္စာ ပဲဟင္း၊ ငပိရည္၊ တို႔စရာ၊ ညေနဘက္တြင္ အသားတမ်ဳိးႏွင့္ ဟင္းခ်ဳိ၊ ထမင္းဝိုင္းတြင္ တူရာတူရာ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ ၄ ေယာက္တတြဲ၊ ၃ ေယာက္တတြဲ စားၾကၿပီး မိမိပံုစံဟင္းခြက္ထဲမွ အသားတဖတ္စီခြဲထားၿပီး ညေနထမင္းစားၿပီးေနာက္ မိုးခ်ဳပ္စတြင္ ေစာေစာက စုထားေသာ အသားတဖတ္စီကိုစုလိုက္ၿပီး စိုက္ထားေသာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ထဲမွ ပန္းေဂၚဖီျဖစ္ေစ၊ မံုလာဥျဖစ္ေစ၊ တခုခုႏွင့္ေရာသုတ္ၿပီး ေထာင္မွ ညေနဘက္ေပးလာသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ကိုယ့္အသိုင္းဝန္းႏွင့္ကိုယ္ ဝိုင္းဖြဲ႔၊ စာဖတ္ (သို႔) ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာတခုခုကို ေဆြးေႏြးမႈျပဳပါသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေနစဥ္၊ ေရွ႕သို႔စာေစာင္၊ လမ္းစဥ္ဂ်ာနယ္၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ သတင္းစဥ္ စသည္တို႔ကို ေထာင္က ေပးပါ သည္။ မိမိကိုယ္ပိုင္ေငြရွိသူတို႔က ႐ႈမဝ၊ ေသြးေသာက္၊ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ မဂၢဇင္းမ်ားကို မွာ၍ရပါသည္။

ထိုစဥ္အခ်ိန္ကာလက ေထာက္လွမ္းေရးမွ အဖမ္းခံခဲ့ရသူမ်ား၏ မိဘ ေဆြမ်ဳိး သားမယားမ်ား ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔မရပါ။ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက စာ၊ ေငြႏွင့္ ပစၥည္းပို႔ခ်င္လွ်င္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ သြားပို႔ရပါသည္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ စိစစ္ၿပီး ေထာင္သို႔တဆင့္ ပို႔ေပးပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ရရွိခဲ့ေသာ ေျခာက္တီး ေျခာက္ခ်က္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးမ်ားမွာ ယခု နဝတ၊ နအဖ လက္ထက္တြင္ လံုးဝမရရွိေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ဂ်ပိုး၊ သူခိုး၊ ကေလကလြင့္လို သေဘာထားၿပီး ေထာင္က် ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသား မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး တတန္းတစားတည္း ဆက္ဆံပါ သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ေအာက္တန္းက် ရက္စက္ယုတ္မာစြာ ညႇဥ္းဆဲ၊ ႏွိပ္စက္၊ သတ္ျဖတ္ လ်က္ရွိေနသည္မွာ မိဘျပည္သူမ်ား အျမင္အၾကားပင္ျဖစ္ပါသည္။

အိမ္မွ ေငြႏွင့္ ပစၥည္းပို႔ခြင့္ရသူမ်ားမွာ ကိုကံႀကီး၊ ကိုထင္ရွိန္၊ ကိုျမင့္ေသာင္း တို႔ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အတြက္ တတ္အားသမွ် မွာေပးပါသည္။ ပို႔လာေသာေငြကို ေထာင္မွစာရင္းဖြင့္ေပးပါသည္။ အေဆာင္တြင္ မနက္ထမင္းစားၿပီး ေန႔လည္ေလာက္တြင္ လုပ္သားျပည္သူ႔သတင္းစာကို အေဆာင္သို႔ လာပို႔ပါသည္။ သတင္းစာကို ကိုေအာင္ကိုး (ေငြစာရင္း မင္းႀကီး႐ံုး) က အျမဲဒိုင္ခံဖတ္ျပပါသည္။ သူ၏သတင္းစာဖတ္ပံုမွာ ျပတ္သား ရွင္းလင္လွပါသည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ေတာင္ဗီယက္နမ္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (တက္) ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ အေထြေထြ ထိုးစစ္သည္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ေပသည္။ ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကန္သံ႐ံုးကို တပ္ဦးတို႔က ဝင္ေရာက္စီးနင္း တိုက္ခိုက္ရာ သံ႐ံုးအေဆာက္အဦ ၈ ထပ္တြင္ ေအာက္ထပ္ ၅ ထပ္ကို သိမ္းပိုက္မိခဲ့ေပသည္။ အေမရိကန္ သံအမတ္ႀကီး ေဘကာ သည္ ေခြးေျပးဝက္ေျပး အေျပး႐ံုတမယ္ အေစာင့္အၾကပ္ ထူထပ္စြာျဖင့္ ဒေရာေသာပါး ထြက္ေျပးခဲ့ရေလသည္။ သံ႐ံုးကိုလည္း အေမရိကန္ ရိန္းဂ်ားမ်ားက ေခါင္မိုးေပၚ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ အတင္းဆင္း၍ အေသအလဲ ျပန္လည္တုိက္ခိုက္ယူခဲ့ရေပသည္။

ဆိုင္ဂံု ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္လည္း တိုက္ပြဲျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။ ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ ခ်ဳိလံု တ႐ုတ္တန္း ရပ္ကြက္မွာလည္း ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၊ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားကို မည္သို႔မွ် ရွင္းထုတ္၍ မရသည့္အတြက္ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ႀကီး မ်ားျဖင့္ ဗံုးၾကဲ၊ တင္ကားမွ အေျမာက္ေတြနဲ႔ထုလုိက္သည္မွာ ခ်ဳိလံု တ႐ုတ္တန္းရပ္ကြက္တခုလံုး ျပားျပားဝပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရ ေလသည္။

‘တက္’ ႏွစ္သစ္ကူ အေထြေထြထိုးစစ္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ေတာင္ဗီယက္နမ္ ေျမာက္ပိုင္းလမ္းငါးသြယ္ဆံုသည့္ ေျမာက္ဗီယက္ နမ္ မွ ေတာင္ဗီယက္နမ္သို႔ ဆက္သြယ္သည့္ အခ်က္အျခာလမ္းဆံုတြင္ စခန္းခ် ထိန္းခ်ဳပ္ ထားေသာ အေမရိကန္ (ေခဆမ္) စစ္စခန္းႀကီးအား တၿပိဳင္တည္း ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေပသည္။ ေခဆမ္ စစ္စခန္းႀကီး တြင္ ေလယာဥ္ကြင္းပါ ပါရွိၿပီး ေခတ္မီ စစ္စခန္းႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ စခန္းႀကီးအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ထားေသာ အေမရိကန္စစ္အင္အား ၃ ေထာင္ခန္႔ ရွိေလသည္။

ေခဆန္ စခန္းႀကီးအား တပ္ဦးတို႔က ၂ လေက်ာ္ၾကာဝိုင္းပတ္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေပသည္။ စစခန္းတြင္းရွိ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ အေမရိကန္စစ္သားမ်ားအား ကယ္တင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဘီ ၅၂ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ဗံုးၾကဲ ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား အပါအဝင္ တင္ကား သံခ်ပ္ကာကားမ်ားႏွင့္ ေခတ္မီစစ္ယႏၱယား အစံုအလင္ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝတ္စမိုးလင္း ကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး အေမရိကန္စစ္သား ၂ ေသာင္းေက်ာ္အသံုးျပဳ၍ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ထိုးစစ္ဆင္ကာ ကယ္တင္ခဲ့ရေပသည္။ ေတာင္ဗီယက္နမ္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးႏွွင့္ ေတာင္ဗီယက္နမ္တို႔၏ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ေအာင္ပြဲသည္ က်ေနာ္တို႔ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအတြက္ ဧရာမ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကိုျဖစ္ေစ၊ တက္ႂကြလန္းဆန္းေစပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၉)

က်ေနာ္တို႔ စ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ပထမဆံုးလုပ္ၾကရတာ အလုပ္ဆိုင္းဖဲြ႔ အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြ၊ အသက္ႀကီးေတြက တခ်ဳိ႕ ၆ဝ နီးပါး ပါတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့လူေတြ၊ ေထာင္ထဲမွာအႏွစ္ႏွစ္ ဒဏ္ေတြခံလာခဲ့တဲ့လူေတြ၊ သူတို႔ကို ပလပ္ၿပီးေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့လူေတြ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေရး အသင့္အတင့္ရွိတဲ့လူေတြ ကိုယ္နဲ႔တန္ရာ အလုပ္ေတြ ကိုယ္ဝင္လုပ္ၾကရတယ္။

ဖြဲ႔လိုက္တာကေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ ေရခတ္တဲ့အဆိုင္း၊ ထင္းခုတ္ထြက္တဲ့အဆိုင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္တဲ့အဆိုင္း၊ မီးဖို ထမင္းခ်က္တဲ့အဆိုင္း၊ မီးဖိုထမင္းခ်က္တယ္ဆိုေပမယ့္ လူရာနဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ ခ်က္ရတဲ့အတြက္ မသက္သာလွဘူး။ ပါသြားတဲ့ အထဲမွာ အခုနေျပာသလို ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ဖူးသူ၊ အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္တတ္တဲ့လူက အမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္ အပါအဝင္။

အဲေတာ့ … ဟိုက်မွ အကုန္ျပန္သင္ရတာ။ ေရေတာင္လံုးလံုး မထမ္းတတ္သူ။ အဲဒါက ေရထမ္းတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ မႏၱေလးအေခၚ တျပေက်ာ္ေသး၊ တျပခြဲေလာက္ ရွိတယ္။ အဲဒီေလာက္အေဝးကို လမ္းမွာ ကမူႀကီးတခု ေက်ာ္တက္ရေသးတယ္။ အဲလိုထမ္းရတာ။ အဲေတာ့ အေတာ္ကို မသက္သာတဲ့အလုပ္ပဲ။ အစမွာေတာ့။ ပုခံုးေပါက္တာ ျပဲတာေလာက္ကေတာ့ ေျပာမေနမနဲ႔။ ေရပံုးဟာ ေရေတြ ဖိတ္လည္း ဖိတ္၊ ေနာက္တခါ ဟိုရြဲ႕ ဒီရြဲ႕နဲ႔။

ေပါက္ျပားေပါက္တယ္ဆိုရင္လည္းပဲ မေပါက္တတ္လို႔၊ ထင္းခဲြတယ္ဆိုရင္လည္း မခြဲတတ္လို႔။ စခြဲတုန္းက ပံုက်ေအာင္ မခြဲတတ္ဘူး။ ခြဲျခမ္းရရွိ႐ံုနဲ႔ မရေသးဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ လႊေသြးရတာ ျဖစ္လာဦးမယ္။ ဓားေသြးရတာ ျဖစ္လာဦးမယ္။ ဒါေတြကလည္း ဘာမွမလုပ္ဘူးတဲ့လူေတြအတြက္ အေတာ့္ကို ကာလတခု ျဖတ္သန္းၿပီး အေတာ့္ကို ေလ့က်င့္ရေသးတဲ့ ကိစၥေတြပါ။

အဲဒီအထဲမွာေလ့က်င့္ရတဲ့ ေနာက္တခုက ပင္လယ္အစားအစာ၊ က်ေနာ္တို႔တေတြကို ေထာင္ကေကြၽးတာက အစားအေသာက္ေတြလည္း သံဗူး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြလည္း သံဗူးပဲ။ က်န္တာက ပဲ၊ ငါးပိ။ အစားအေသာက္အတြက္ အသားက တပတ္ကို ၂ ခါ ေပးတယ္။ အဲဒီလိုေပးတဲ့ဟာ ဘယ္လိုမွ အာဟာရနဲ႔မျပည့္စံုလို႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေရခ်ဳိးထြက္တဲ့အခါ ပင္လယ္အစားအေသာက္ကို ရွာၾကတယ္။ ခ႐ုေကာက္တယ္။ ေယာက္သြားခြာတယ္… အစရွိသျဖင့္ေပါ့။

ပင္လယ္အစားအေသာက္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔လည္း အဲက်မွသိတာ။ စားက်င့္မရွိတဲ့သူ စားတဲ့အခါက်ေတာ့ အသားဝါေရာဂါျဖစ္တာ။ အဲဒီဒဏ္ကို ေထာင္ထဲကပါလာတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေတာ္ဆိုးတာကိုး။ ေနာင္မွာ က်ေနာ္ထပ္ေျပာပါမယ္။ ရဲနီတေယာက္ အလံနီပါတီကပုဂၢိဳလ္တေယာက္ဆို ဆံုးကိုသြားတာ။ အသားဝါေရာဂါနဲ႔။

အဲေတာ့ … က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ့ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လိုေပၚလာလဲဆိုေတာ့ ေျပာျပဦးမယ္။ ေထာင္စကားမွာ ‘ေထာင့္အျပင္ တန္းမရွိ’ ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ တန္းဆိုတဲ့ဟာ ေထာင္ထဲမွာ တိုက္ပိတ္ေအာင္လို႔ သံႀကိဳးနဲ႔ တန္းဆြဲၿပီး ခ်ီထားတာကို ေျပာတာ။ အဓိပၸာယ္က “ေထာင့္အျပင္ တန္းမရွိပါဘူးကြ” ဆိုတာ “သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ပါဘူး” ဆိုတာ ေထာင္ထဲ ေရာက္မွေတာ့ “သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ပါဘူး၊ ဘာမွ ေၾကာက္ပါဘူး” ဆိုတ့ဲစကားအတိုင္း ဒါ ႐ိုး႐ိုးေထာင္သား ေျပာတဲ့စကားပါ။

အဲ … က်ေနာ္တို႔က်ေတာ့ ေထာင္လည္းမက တိုက္လည္းမက တန္းလည္းမက၊ ကြၽန္းေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ေထာင္ဒဏ္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ခ်လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္လည္း မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး အခု အာဏာပိုင္ေတြ ေျပာပံုဆိုပံုအရဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အကန္႔အသတ္မရွိဘဲ ဒီေထာင္မွာ ေနရေတာ့မွာ။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းထဲမွာ ေသမထူး ေနမထူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ နည္းနည္းကြာေတာ့တာ။ ဒါက က်ေနာ္တို႔ေခါင္းထဲက။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကက်ေတာ့လည္း သူတို႔မွာျပႆနာက ဘယ္လိုျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္ ၾကမ္းခိုင္းခ်င္လို႔ တနည္းအားျဖင့္ နံႏွိမ္ခ်င္လို႔ ကြၽန္းကိုပို႔လိုက္တာ။ ေနာက္တခုက အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ခ်င္လို႔။ ျပည္မက လူထုနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခ်င္လို႔။ က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတဲ့သတင္း ျပည္မကမၾကားေအာင္ ကြၽန္းကိုပို႔လိုက္တာ။

ဒါေပမယ့္ ျဖစ္တာက ကြၽန္းမွာ သတ္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို ေလာေလာဆယ္ေပါ့၊ ဘာလို႔ဆို က်ေနာ္တို႔က ေတာထဲက ဖမ္းလာတဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေတာထဲကဖမ္းတဲ့လူကေတာ့ ထြက္ေျပးလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ေတာထဲမွာတင္ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ အဲလိုပဲ သတ္ေနတာပဲေလ။တေလွ်ာက္လံုး။ ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ အိမ္ကမိဘေတြ မ်က္စိေအာက္က ဖမ္းတာေလ။ သတ္ပစ္လည္း မျဖစ္ဘူး။

အဲဒီမွာထားေတာ့ သူက ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ခိုင္းတယ္။ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ကိရိယာ တံဆာပလာေတြ ေပးရတယ္။ တူ၊ လႊ၊ ေဆာက္၊ ေပါက္ျပား၊ ဓား၊ အဲဒါေတြ ေပးရတယ္။ အဲဒါေတြေပးရေတာ့ ဒါေတြက က်ေနာ္တို႔လက္ထဲမွာ လက္နက္လို ျဖစ္လာတယ္။ ဝါဒါေတြက်ေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ခြင့္ မရွိဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အျပင္ထုတ္ရမွာ။ အျပင္ထုတ္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းရမွာ။ က်ေနာ္တို႔ လူ ၂၀ ေလာက္ကို ဝါဒါတေယာက္က ‘အေစာင့္’ ဆိုၿပီး လိုက္ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၂ ေယာက္ လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔လက္ထဲမွာ တူေတြ၊ လႊေတြ၊ ဓားေတြနဲ႔။

အဲ … ဝါဒါေတြလက္ထဲမွာေတာ့ ေသနတ္ေပးမိရင္ က်ေနာ္တို႔လုလိုက္လို႔ရွိရင္ ဒုကၡပဲ။ အဲေတာ့ ဝါဒါလည္း ေသနတ္ကိုင္ခြင့္ မရွိဘူး။ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ဝါဒါေတြကိုင္ေနက် တုတ္ကေလးတေခ်ာင္းပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ တုတ္ကေလးကေတာ့ ထည့္ေျပာမေနနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ လက္ထဲမွာ ဓားေတြ ေဆာက္ေတြ အကုန္ရွိေနတယ္။ ေပါက္ျပားေတြေရာ။ ဝါဒါေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ေၾကာက္တယ္။

အဲဒါအျပင္ သူတို႔လဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူတူပဲ ေထာင္က်ေနတာပဲ။ အိမ္ကမိဘ သားခ်င္းနဲ႔ခြဲ၊ ဒီေရာက္လာၾကတာ။ ေနရတဲ့ ေနရာပဲမတူတာ။ စားရတာကလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး။ အဲ … သူတို႔က စိတ္ဓာတ္လည္း က်တယ္။ စိတ္လည္း မပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ထဲက ထင္းခုတ္တယ္၊ ေတာင္ယာလုပ္တယ္ဆိုရင္ လူအုပ္နဲ႔ သြားတယ္။ ဟိုမွာ မီးေမႊးတယ္၊ ၾကံဖန္ ခ်က္ျပဳတ္စားတယ္။ ေနာက္တခါ ဟင္းရွာသြားဆို ေတာထဲကို ဝင္သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ ဓားပါသြားတယ္။ ဝါဒါေနာက္က မလိုက္ရဲဘူး။

အဲေတာ့ ျပည္မေထာင္ေတြမွာက်ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူတို႔မသိလို႔ရွိရင္ အျပစ္က်ဴးလြန္တယ္ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ၿပီး တိုက္ပိတ္ေနရတယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းမွာ တိုက္ပိတ္လို႔ မရဘူး။ တိုက္ပိတ္ရင္ သူတို႔ ထမင္းခ်က္ေကြၽးရမွာ။ အဲလိုသာ ခ်က္ေကြၽးမယ္ဆိုရင္ အကုန္လံုးက တိုက္ထဲဝင္ၾကမွာ။ ဒါဆို ‘ကိုယ္ထူကိုယ္ထ’ဆိုတဲ့ ေပၚလစီတခု ဟာ အဓိပၸာယ္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဆိုေတာ့ တိုက္ပိတ္လို႔လဲမျဖစ္ဘူး။ တိုက္ပိတ္ရေအာင္ လည္း သူတို႔မွာ အင္အား မရွိဘူး။ သူတို႔အင္အားသံုးလိုက္ရင္လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ တုတ္ေတြ ဓားေတြနဲ႔ ျပႆနာေတြ ႀကီးေတာ့မွာ။

အဲေတာ့ အခုျဖစ္လာတာက ဘာမွမၾကာဘူး က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္ဆိုင္းအျဖစ္ ထုတ္လိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ဝါဒါေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ကို ေၾကာက္တဲ့လူေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ “သြားမလုပ္နဲ႔ သူတို႔က ေသမထူး ေနမထူးေတြ၊ ဘာမွေၾကာက္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔မွာ သားမယားေတြ ငဲ့ရဦးမွာ” အဲဒီလိုျဖစ္လာတယ္။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္လာရတာလဲရွိေတာ့ ဟို… ၾကာေတာ့ ေဒါသလည္းျဖစ္၊ စိတ္ကလည္း တိုၾကတယ္။

အဲေတာ့ ထင္းလုပ္တဲ့ ထင္းတံုးေလးေတြ သယ္လာတယ္။ ထမ္းၿပီး သယ္လာတယ္။ ထမ္းၿပီးေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ပို႔ရမွာ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲပို႔ဖို႔ဆိုရင္ ဟို … က်ေနာ္တို႔ ထင္းလုပ္တဲ့ေနရာ ဥပမာ … မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔နီးတဲ့ဘက္က ထင္းေတြကို သယ္လာတယ္။ အဲဒီကေန ဟိုးဖက္ တံခါးေပါက္ကို ျပန္သြား။ အဲဒီကေနဝင္ၿပီးေတာ့ ေထာင္တေလွ်ာက္လံုး ျပန္ေလွ်ာက္လာရတယ္။ ေနာက္ထပ္ မီတာႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ေနရဦး မွာ ထင္းတံုးႀကီးထမ္းၿပီးေတာ့။

အဲေတာ့ ဘယ္သူမွ မထမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ထင္းတံုးေတြကို၊ ထင္းတံုးေတြ ဒါမွမဟုတ္ ခြဲျခမ္းေတြကို သံဆူးႀကိဳး အျပင္ဘက္ကေန အထဲကိုေရာက္ေအာင္ ပစ္ခ်တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေအာက္ကေန အတင္း ထိုးသြင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၾကာေတာ့ သံဆူးႀကိဳးေတြ ျပတ္ကုန္တာေပါ့။ တခါတေလက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ခဲြျခမ္းေတြကို တမင္ကို သံဆူးႀကိဳးေပၚ ပစ္ခ်တာကို သူတို႔ မျမင္ဘူး။ သံဆူးႀကိဳးေတြ ျပတ္ကုန္ေရာ၊ ျပတ္ကုန္ေတာ့ သူတို႔လည္း ျပင္မေနခ်င္ဘူး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

အာဟာရ စတိုင္ (ၾကည္ေအာင္)


ႏို႔ညႇစ္ ႏြားမ
သူ႔ အာဟာရ
ႏြားကေလး မစို႔ရ။

ေတာက ၿမိဳ႕ပို႔
ႏို႔ဆီ ပ်စ္ခဲ
ေဝ့ဝဲ မလိုင္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ထိုင္
စတိုင္က်တဲ့ သူမ်ားပ။

ၾကည္ေအာင္
စတိုင္သစ္၊ မတ္ ၁၉၉၇

သ႐ုပ္ေဖာ္ - မင္းေက်ာ္ခိုင္

Wednesday, November 25, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၈)

အျခားငရဲခန္းတခုသို႔

၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလဆန္း ရက္မမွတ္မိေတာ့။ နံနက္စာထမင္းစားၿပီး က်ေနာ့္ကို လာေခၚထုတ္သြား သည္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ တေနရာေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာအဝတ္ကိုေျဖသည္။ တန္းလ်ားအေဆာက္အဦတခု အေရွ႕ေရာက္ေနသည္။ စစ္သား ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ရွိသည္။ ေသနတ္ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ကင္းေစာင့္ သမားတေယာက္ရွိသည္။ က်ေနာ့္ကဲ့သို႔ ေခၚထုတ္လာသူမ်ားမွာ ၂၀ နီးပါးေလာက္ရွိမည္ဟု ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာကို အဝတ္မစည္းေတာ့ပါ။ လက္ထိပ္ကေတာ့ မပါမၿပီးပါ။ ကားႀကီးတစီးေပၚတက္ခိုင္းသည္။ ကားေနာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ စစ္သား သံုးေလးေယာက္ကထုိင္၍ လုိက္လာသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ကားၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ကားသည္ ေမာင္းထြက္လာပါသည္။

ဂိတ္ဝထြက္အလာတြင္ က်ေနာ္ေနခဲ့ရသည့္ ေၾကာက္လန္႔ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အတိၿပီးေသာ ဤေရၾကည္အိုင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္အခ်ဳပ္ေထာင္ႀကီးကို သိလို ျမင္လိုလွပါသည္။ ဂိတ္ဝကိုလြန္ေတာ့ က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္သည္။ ဂိတ္ဝတြင္ တေယာက္ေန ကင္းတဲတလံုး၊ အျဖဴအနီသုတ္ထားသည့္ ေမာင္းတံတလက္၊ အခ်က္ျပမီးနီ မီးစိမ္းတိုင္တခု ျခံစည္း႐ိုးမွာ ၾကခတ္႐ံုႀကီးမ်ားကို မညႇပ္မျပဳ သဘာဝအတိုင္း ေပတရာလမ္းမႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ သာဓုကန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အုတ္နံရံ အျဖဴအေဖြးႏွင့္။

က်ေနာ့္ရင္ထဲ အသိတခုဝင္လာသည္။ လမ္းမႀကီးတဖက္မွာေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူျမတ္ေလာင္းတို႔၏ ကိန္းေအာင္းေမြ႔ေလ်ာ္ရာ ေက်ာင္းေဂဟာ။

အျခားတဖက္မွာေတာ့ သူေတာ္ မဟုတ္၊ လူယုတ္မာတို႔၏ ဆိုးသြမ္းမင္းမူ ေသာင္းက်န္းရာ ေနရာဌာနႏွစ္ခုက နီးပင္နီးျငားေသာ္လည္း ကြာျခင္းလြန္းလွသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုသည္ကား လူသားတို႔၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာက၊ ပရိေဝဒတို႔အား ေျပေပ်ာက္ေစလ်က္ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ေအးခ်မ္းေစကာ ကုသိုလ္တရားတို႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းျပည္ဝေစသည့္ သုခရိပ္သာ။

အျခား၏ ဟိုတဖက္မွာေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာက၊ ပရိေဒဝမီးတို႔ တရွိန္ရွိန္တညီးညီး ေတာက္ေလာင္ကာ အကုသိုလ္တရားတို႔ပြားစီးသည့္ ငရဲဌာေနရာ။

က်ေနာ္တို႔ကိုတင္လာသည့္ကားသည္ ရန္ကုန္ဘက္သို႔ဦးတည္ေမာင္းေနပါသည္။ ေရၾကည္အုိင္ ငရဲခန္းအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလာသည္။ သာမန္လူတေယာက္ ေရၾကည္အိုင္ေရွ႕မွျဖတ္သြားပါက အထဲတြင္ ဘာေတြရွိမွန္း၊ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း ဘယ္လိုမွမသိႏိုင္ပါ။ ဤမွ်အထိ အျပင္ပန္းတြင္ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလး ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားပါသည္။

စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္ကား ရက္စက္ယုတ္မာ႐ိုင္းစိုင္းရာတြင္ အစၨ်တၱေရာ ဗဟိႏၶပါ ပံုဖမ္း႐ုပ္ဖ်က္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလ်က္ ရွိၾကပါတကား။

က်ေနာ္တို႔ကို တင္ေဆာင္လာသည့္ ကားသည္ မဂၤလာဒံုမွ ဒညင္းကုန္း၊ အင္းစိန္ ဘက္သို႔ ေမာင္းလာပါသည္။ ကားေပၚတြင္ တဦးႏွင့္တဦး စကားေပး မေျပာပါ။ အင္းစိန္ေထာင္းဗူးဝေရွ႕တြင္ ကားရပ္လိုက္သည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းခိုင္းၿပီးေနာက္ လူတေယာက္ခ်င္းစီးကို ေထာင္ဗူးဝ သံတံခါးမႀကီးေဘးရွိ မလြယ္ေပါက္မွ ဝင္ခိုင္းပါသည္။ ဗူးဝႏွင့္ကပ္ရက္ အခန္းတခုထဲတြင္ စုထားၿပီး နာမည္စစ္ပါသည္။

ၿပီးမွ က်ေနာ္ႏွင့္အျခားတေယာက္ကို ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ေခါင္းကိုေစာင္အုပ္လ်က္ ဝါဒါတေယာက္က ေစာင္စ ဆြဲ၍ ေခၚလာပါသည္။ ေခါင္းသာအုပ္ထား၍ ေခၚလာသည့္လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္တြင္ ပုဆိုးျဖဴျဖဴႏွင့္ ေထာင္သားမ်ား၏ ခါးေအာက္ပိုင္းကို ျမင္ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေခၚလာစဥ္ ဤပုဆိုးျဖဴဝတ္ မ်ားသည္ ေရွ႕ကို လက္ခ်င္းအုပ္လ်က္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

အတန္ၾကာေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ဘယ္ေကြ႔ပါသည္။ ထံုးေဖြးေဖြး ကိုးနဝင္း ေစတီေလးတဆူကို ေအာက္ေျခပစၥယံကို ရိပ္ခနဲ လွမ္းဖူးလိုက္ရပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တေနရာ အေရာက္တြင္ ရပ္လိုက္ပါသည္။ ဝါဒါက အခန္းတခု၏ေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဂေလာက္ ေဂ်ာင္းဆိုၿပီး သံတံခါးကို ဆြဲဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ကိုအုပ္ထားသည့္ေစာင္ကို ဆြဲခြာလိုက္ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ခိုင္းပါသည္။

ကံဇာတာၿဂိဳဟ္စီး ဒုကၡမီးေနာက္ကလိုက္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလက္ထဲ ေရာက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အေတြ႔ကလည္း စိမ္း၊ အၾကံဳကလည္းစိမ္း၊ ခံစားခ်က္ကလည္းစိမ္းလွပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ယခုေရာက္လာ လိုက္တဲ့ေနရာကလည္း အဲဒီလို စိမ္းသက္သက္ခ်ည္းပါ။

၈ ေပ ၁၂ ေပရွိမည့္ တိုက္ခန္းအခန္းနံရံက ဝါက်င့္က်င့္ ထံုးေရာင္၊ အျမင့္ကေတာ့ ၁၅ ေပေလာက္ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ အခန္း၏ေနာက္ဘက္ အုတ္နံရံက ၁၂ ေပေလာက္အျမင့္တြင္ တေပခြဲ ႏွစ္ေပအျမင့္ ေလဝင္ေပါက္ သံတိုင္တံခါးတခု အခန္းေပါက္ဝေရွ႕မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္း၍ သံေခ်းတက္ေနေသာ ၃ ေပ၊ ၇ ေပရွိမည့္ ဝက္ထြက္သံတံခါးတခု၊ အခန္းထဲတြင္ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ ၃ ေပ၊ ၆ ေပ သမံတလင္းႏွင့္ကပ္ရက္၊ အုတ္နံရံႏွင့္ကပ္ရက္ တဖက္စီတြင္ တခုစီခင္းထားသည္။

အခန္းထဲမွ အနံအသက္သည္ ေအာက္သိုးသိုးႏွင့္ ေလေကာင္းေလသန္႔မရိွပါ။ အခန္းေရွ႕ ၁၂ ေပေလာက္ အကြာတြင္ ၁၀ ေပခန္႔ျမင့္မည့္ အုတ္နံရံသ႐ိုးေတြက ကြာက်၊ ေရညႇိေတြကပ္ အထပ္ထပ္ မြဲေျခာက္သည့္ အေရာင္က မလွမပ။ ျမင္လိုက္ရသည့္တခဏ စိတ္ေတြက ေနာက္က်ိ႐ႈတ္ေထြးလွ။ ၿမိဳ႕ပ်က္၊ တိုက္ပ်က္ႀကီး တခုအလယ္ ေရာက္ေနသည္လားလို႔ ထင္မွတ္ရ။

က်ေနာ္ႏွင့္တခန္းတည္းေနရသူမွာ ကိုထင္ရွိန္။ က်ေနာ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ႀကီးပါသည္။ သူေျပာျပ၍ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ဟု သိရသည္။ ရန္ကုန္ သတင္းစာတိုက္မွ သတင္းေထာက္ ေရၾကည္အိုင္မွာတုန္းက ကိုရဲျမင့္ ေျပာျပထားလို႔ နာမည္ၾကားၿပီး ရင္းႏွီးေနသူပါ။ သူလည္း က်ေနာ့္နာမည္ကို ၾကားထားပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲဘဝက ရင္းႏွီးမိတ္ေဆြျဖစ္ၾကပံုမွာ သံုးမ်ဳိး သံုးစားရွိသည္။ ပထမမ်ဳိးက လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး ရင္းႏွီးရသည့္ မိတ္ေဆြ၊ ဒုတိယမ်ဳိးက ပထမရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြက သူ႔ သူငယ္ခ်င္း သို႔မဟုတ္ သူ႔အမႈတြဲက ဘယ္သူ၊ သူ႔နာမည္က ဘယ္လို သူ႔အလုပ္က ဘာအလုပ္ဆိုၿပီးေျပာထားလို႔ တဆင့္စကားနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ရသည့္ မိတ္ေဆြ၊ တတိယမ်ဳိးကေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းခ်င္းကပ္ရက္ အသံပဲၾကားရၿပီး သိကၽြမ္းခင္မင္ရ သည့္ မိတ္ေဆြဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးသံုးစား ရွိပါသည္။

အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ၿပီး စကားနည္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ ဗကသ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔ဆီက ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေတြ႔အၾကံဳ ေမးျမန္း သိခြင့္ရၿပီး က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ညီငယ္တေယာက္လို၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တေယာက္လို သြန္သင္ဆံုးမပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူငယ္ပီပီ တက္ႂကြသည္။ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးပမ္းသည္။ လူငယ္သဘာဝအတိုင္း အျမဲတမ္း တက္ႂကြေနပါသည္။

အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္ေျပာျပခ်က္အရ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲကာလက ၅ ခ႐ိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရေသးေၾကာင္း၊ ၈ မိုင္ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းတေနရာတြင္ ခ်ဳပ္ထားေၾကာင္း၊ ညမိုးခ်ဳပ္ရင္ လူဝႀကီးတေယာက္က အခန္းသံတိုင္ဝတြင္ ဖေယာင္းတိုင္လာထြန္းၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနပါသည္။ ဘာစကားတခြန္းမွ မေျပာပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ကုန္လွ်င္ လူဝႀကီးျပန္သြားပါသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ အျမဲေရာက္လာပါသည္။ မနက္တိုင္း ထမင္းလံုးတီး တပန္းကန္ႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရည္က်ဲတခြက္ လာေကၽြးေၾကာင္း၊ စားခ်င္စိတ္မရွိေသာ္လည္း အာဟာရ မျပတ္ေရးအတြက္ စားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ရက္ ၄၀ ခ်ဳပ္ခံရၿပီး ျပန္ထြက္လာပါသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေဆးကုယူရ ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

မနက္က်ရင္ ႏွစ္ႀကီးရာဇဝတ္ ေထာင္က်အက်ဥ္းသားေတြကို ေရြးထုတ္ၿပီး ေခၚပါသည္။ အက်ႌအျဖဴလက္တို၊ ပုဆိုးအျပာ ဝါဒါက တံခါးဖြင့္ရင္ အဆိုပါေထာင္က်က အခန္းထဲရွိ (ဂန္ဖလား) အင္တံုကို လာခ်ပါသည္။ တခ်ိန္တည္း ေရခ်ဳိးထုတ္ ေစာင္အုပ္ပါသည္။

တိုက္တန္းလ်ားအခန္းသည္ ၂၀ ေလာက္ရွိသည္ ထင္သည္။ တိုက္ခန္းအလယ္ ေလာက္တြင္ သြပ္ျပား ကာထားသည့္ ေရခ်ဳိးခန္းရွိပါသည္။ အခန္းထဲတြင္ တေယာက္တဖက္လွည့္ ေရခ်ဳိးပါသည္။ ကိုထင္ရွိန္က ေရခ်ဳိးခံႏွင့္ လူႀကီးခ်ဳိး ခ်ဳိးပါသည္။ က်ေနာ္က တဖက္လွည့္ၿပီး ကေလးခ်ဳိး ခ်ဳိးပါသည္။ ေရခ်ဳိးရသည္မွာ အလုအယက္ႏွင့္ ကသုတ္ကရက္ႏိုင္လွပါသည္။ ဝါဒါက ေတာ္ေတာ့ ဆိုလွ်င္ ေရခ်ဳိးရပ္ၿပီး ေတာ္လိုက္ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔အခန္းေရွ႕ ၁၀ ေပခန္႔ျမင္ကြင္းကို ကာကြယ္ထားသည့္ အုတ္တံတိုင္း တခုျခားၿပီးေနာက္ လမ္းၾကားတခု ရွိပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ေပခန္႔ျမင့္မည့္ ျမင္ကြင္းကာ အုတ္တံတိုင္းတခု ျခားထားျပန္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေနသည့္တိုက္၊ အခ်ဳပ္ခန္း တန္းလ်ားထက္ရွည္မည့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္တန္းလ်ားတခု၏ အုတ္ႂကြပ္မိုး နီနီေခါင္မိုးကို လွမ္းျမင္ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေနေသာ အခ်ဳပ္တန္းလ်ားမွာ အေတြ႔အၾကံဳအရ ၄ တိုက္လို႔ သိလာရပါသည္။ ေခါင္မိုးနီနီလွမ္းျမင္ရေသာတိုက္မွာ ၅ တိုက္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေနေသာ ၄ တိုက္အခ်ဳပ္မွာ ဘေခ်ာ အျမဲျပႆနာရွာသူ၊ ေထာင့္ကလည္း မက်ဳိးပါ၊ က်ေနာ့္ကို ျပႆနာ တခါ ႏွစ္ခါ လာရွာပါေသးသည္။ အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္က ၾကားဝင္၍ျပႆနာ မတက္ခဲ့ပါ။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ အလယ္ေလာက္တြင္ မနက္စာ စားၿပီး အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္ႏွင့္ က်ေနာ့္ကို တိုက္ခန္းတံခါးဖြင့္၊ ေခါင္းေစာင္အုပ္ ေခၚထုတ္သြားပါသည္။ တေနရာအေရာက္တြင္ တံခါးတခုကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး အုပ္ထားသည့္ေစာင္ကို ခြာလိုက္ပါသည္။ ေပ ၄၀၀ ေက်ာ္ရွည္လ်ားသည့္ ဝါက်င့္က်င့္ ႏွစ္ထပ္ တိုက္တန္းလ်ားႀကီး တခုထဲကို ေခၚသြားပါသည္။ တိုက္တန္းလ်ားႀကီး၏ စႀကႍလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္ အခန္းတခုေရွ႕အေရာက္တြင္ သစ္သားတံခါးႀကီးကို ေသာ့ဖြင့္လိုက္ၿပီး အထဲကို သြင္းပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၈)

ေတာ္လွန္ေရးသမား

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ

အဲဒီေတာ့ ဒီ ကိုယ္ထူကိုယ္ထဆိုတာဟာ ဗမာျပည္ေထာင္သမိုင္းမွာ အသစ္ပဲ။ ဗမာျပည္ေထာင္သမိုင္း၊ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ အသစ္ဆန္းဆံုးေသာ အရာလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို B ကလပ္ကေနၿပီးေတာ့ ျဖဳတ္၊ အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး အခုဟာက သာမန္အက်ဥ္းသားေတြထက္ ပိုဆိုးတဲ့အဆင့္ကို ပို႔လိုက္တာျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ကုိယ့္ထမင္းကိုယ္ ခ်က္ရ႐ုံမက ကိုယ့္ထင္း ကိုယ္ရွာရမယ္။ ကိုယ့္ေရ ကိုယ္ခပ္ရမယ္။ ကိုယ့္သီးႏွံ ကိုယ္စုိက္ရမယ္။ ဒီလို စည္းကမ္းသတ္မွတ္တဲ့ ေထာင္မ်ဳိးကို ျပည္မမွာ လုပ္လို႔မရဘူး။ သူတုိ႔ ဒါသိတယ္။ ျပည္မမွာလုပ္ရင္ ဒါဟာ ႏုိင္ငံတကာကလည္း သိသြားမယ္။ ျပည္တြင္းကလည္း သိကုန္မယ္။ ေနာက္တခါ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ေျပာပါမယ္။ ျပည္မမွာ လုပ္လုိ႔မရတဲ့ အပိုင္းေတြ ထြက္ေျပးကုန္ၾကမွာ။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္းပို႔မွ လုပ္လို႔ရတာ။ အဲဒီအတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာကုိ စီစဥ္ၿပီးေတာ့ စီမံကိန္းတခုနဲ႔ လုပ္တယ္ဆုိတာ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ထပ္ၿပီးေတြ႔ရလိမ့္ဦးမယ္။

ေစာေစာတုန္းက က်ေနာ္ေျပာတဲ့သေဘၤာေပၚက လွမ္းျမင္ရတယ္ဆုိတဲ့ အိမ္ေတြက လယ္ေက်းရွင္းက အိမ္ေတြ။ ေျမေက်း ရွင္းလုပ္သားေတြ ဒီမွာရွိတယ္။ အုန္းပင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ဟာေတြ။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ အထဲနည္းနည္းဝင္လာေတာ့ ေထာင္အမႈထမ္းေတြရဲ႕ တန္းလ်ားေတြ။ ေထာင္အမႈထမ္းေတြရဲ႕တန္းလ်ား ဆုိေတာ့ ေထာင္အမႈထမ္းေတြလည္း သူတုိ႔ဇနီးေတြ ဘာေတြ ေခၚလာရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟို … ေထာင္ပိုင္ကအစ အကုန္လုံး ဒီမွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္မွ မရွိဘူး။

အဲဒီ တန္းလ်ားေတြေက်ာ္လာ၊ ေနာက္ ကမူေလးတခုကိုေက်ာ္လိုက္ေတာ့မွ အဲဒီလမ္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ညာဘက္ ႏွစ္ဖက္ စလုံးမွာ သံဆူးႀကိဳး ႏွစ္ထပ္ကန္႔ထားတဲ့ ဝင္းႀကီး ၃ ဝင္းကို လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ ဧရာမ ဝင္းႀကီးေတြ၊ အထဲမွာ အေဆာင္ေတြ နဲ႔။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ကိုထားမယ့္ အေဆာင္ေတြပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးကို ဝင္းႀကီးတဝင္းထဲမွာပဲ ထည့္လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ ဝင္းႀကီး ၂ ဝင္းက လြတ္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လိုပဲ အလားတူႀကီးတဲ့ ဝင္းႀကီးေတြ။ တဝင္းကဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ေတာင္ ပုိႀကီးေသးတယ္။

ဝင္းတဝင္းထဲမွာ ထည့္လိုက္တယ္။ ထည့္လိုက္တာက လူ ၂၃၃ ေယာက္။ အေဆာင္ေတြမွာ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပဲ ပိုေတာင္ေနေသးတယ္။ ေနာင္မွ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္တြက္ၾကည့္တာ ဝင္း ၃ ဝင္းလုပ္ထားတာ ဒီစခန္းထဲမွာ လူအျပည့္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ ထည့္ႏုိင္မယ္ဆုိလို႔ရွိရင္ ဒီဝင္း ၃ ဝင္းဆုိလုိ႔ရွိရင္ လူ ၁၀၀၀ ေလာက္ကို ပို႔ႏုိင္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁၀၀၀ ကိုကုိးကြၽန္းပို႔ဖုိ႔ဆုိတဲ့ အစီအစဥ္။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္ ယုတ္မာလိုက္တယ္ဆုိတာ စဥ္းစားလို႔ရတယ္။

အဲဒီေတာ့က်ေနာ္တို႔တေတြ အေဆာင္ထဲဝင္သြားတယ္ဆုိေတာ့ ေနရတာက ဘားတုိက္လိုဟာေတြ။ စစ္တန္းလ်ား ဘားတုိက္လိုဟာေတြ၊ အဲဒီမွာ ကုတင္ မရွိဘူး။ ကြပ္ပ်စ္လိုအေဆာင္ ဘားတုိက္အျပည့္ ႐ုိက္ထားတဲ့ဟာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအလယ္မွာ လူသြားလမ္းက အုတ္စီ ကြန္ကရစ္နဲ႔။ အဲဒီကုတင္ ေတြရဲ႕ေအာက္မွာေတာ့ သဲေတြပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့အေဆာင္ေတြထဲမွာကိုပဲ ဝင္ကစြပ္ေတြ၊ ဂဏန္းအေသးေလးေတြ သြားလာေနၾကတုန္းရွိေသးတယ္။ ဆုိလိုတာ ဒီစစ္အစိုးရဟာ ေထာင္ေတြ တုိးခ်ဲ႕ျခင္းအားျဖင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါ အႀကီးအက်ယ္ ထိခုိက္ေစတယ္။ ဒီလို က်ေနာ္တုိ႔ ထင္းခုတ္၊ ေတာင္ယာခုတ္နဲ႔ ပိုကိုထိခုိက္သြားတာ။

အဲဒီေတာ့ ဒီတခါပို႔လိုက္တဲ့လူကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္က ရာခုိင္ႏႈန္း ၇ဝ-၈ဝ ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲက ေက်ာင္းသားခ်ည္းကိုက တဝက္ေက်ာ္ (ရာခုိင္ႏႈန္း ၅ဝ ေက်ာ္) ေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ အဲလိုစာရင္းေတာ့ တြက္မၾကည့္ဘူးေပါ့ေလ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ရာခုိင္ႏႈန္း ၅ဝ အထက္မွာပဲ။ ၆ဝ ေတာင္ေက်ာ္ေလာက္တယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ၅၈ ခုႏွစ္ ကိုကိုးကြၽန္းပို႔တုန္းက ေက်ာင္းသားက နည္းနည္းေလး။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားဟာ ကိုကိုးကြၽန္းပို႔တဲ့ အေရအတြက္ထဲမွာ ၁ဝ ခုိင္ႏႈန္းေတာင္ မရွိဘူး။ ဒီတခါက်ေတာ့ ရာခုိင္ႏႈန္းက ၅ဝ-၆ဝ အဲလိုျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ေထာက္ျပခ်င္တာက က်ေနာ္ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚထားတဲ့ အာဃာတ အၿငိဳး၊ အဲဒါကို ထပ္ၿပီးေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ဒီတခါ ပို႔လိုက္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္စစ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့(ဗကသ)က ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ခ႐ုိင္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ပါတယ္။ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ပါတယ္။ မႏၱေလးခ႐ုိင္ (ဗကသ)က လူငယ့္တပ္ဦး။ ေနာက္ … ျမန္မာႏုိင္ငံ အလုပ္သမား ညီၫြတ္ေရးပါတီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ အလံနီပါတီ၊ ABKO ၊ ရခုိင္လူငယ္ … စတဲ့ဟာေတြပါတယ္။ ဖဆပလ၊ ပထစ တေယာက္မွ မပါဘူး။ အကုန္လုံး ေထာင္ေတြထဲမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ လႊတ္လည္း မလႊတ္ေသးဘူး။ အဲဒီတုန္းက အရင္ကြၽန္းေရာက္ဖူးသူေတြ လည္း ၃-၄ ေယာက္ပါတယ္။ အရင္တခါ ကြၽန္းပါၿပီးသား ဗုိလ္အုန္းေမာင္ အပါအဝင္ေပါ့ေလ။

အဲဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္သူ၊ လက္ဝဲနဲ႔ မပတ္သက္သူရယ္လို႔ ဒီ ေဒသ ဆုိင္ရာအာဏာပိုင္ေတြ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ လဝကတုိ႔၊ မဝကတုိ႔ အဲဒီ ေကာင္ေတြေပါ့။) သူတုိ႔က သူတုိ႔နဲ႔မတည့္လို႔ ညစ္ၿပီးထည့္လိုက္တဲ့ ဘယ္လိုမွ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္တဲ့၊ မပတ္သက္တဲ့ တခါမွ မလုပ္ဘူးတဲ့လူေတြ ၄-၅ ေယာက္ ေလာက္ ပါလာတယ္။ ဥပမာ … မႏၱေလးကပါလာတဲ့ ေဒါက္တာ ကူးမားတုိ႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြ။ က်န္တာကေတာ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ လက္ဝဲေတြႀကီးပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ေနရတဲ့ ဟို ဝိုင္းထဲမွာအေဆာင္ ၁၂ ေဆာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီ ၁၂ ေဆာင္ ထဲက အေဆာင္ ၂ ေဆာင္ကို လွပ္ထား လိုက္တယ္။ တေဆာင္ကို ဆန္ဂုိေဒါင္ လုပ္တယ္။ တေဆာင္ကို ေဆး႐ုံအေဆာင္ဆုိၿပီးေတာ့ လွပ္ထား လိုက္တယ္။ အဲဒီ က်န္တဲ့ ၁ဝ ေဆာင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ၂၃၃ ေယာက္ မွ်ေနၾကတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ဟာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္အဆံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ က သူနဲ႔ အေရွ႕ဘက္ဖ်ားဆိုေတာ့ အေရွ႕ဘက္အစြန္မွာ ရိကၡာ႐ံု အႀကီးႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီ ရိကၡာ႐ံုအႀကီးႀကီးမွာ မီးဖိုအႀကီး ႏွစ္ခု ရွိတယ္။ ေနာက္ … ထမင္းစားခန္းႀကီး ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတာက ကြၽန္းရဲ႕ေတာင္ဘက္အဖ်ား။ ေတာင္ဘက္ အဖ်ားမွာဆိုေတာ့ ကြၽန္းက အဖ်ား႐ွဴးတဲ့အပိုင္းကို ေရာက္ေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ဘက္နားမွာ နည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္းက အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ဘက္ဆိုလို႔ရွိရင္ မီတာ ၄ဝဝ မီတာ ၅ဝဝ ေလာက္ရွိတယ္။ ကြၽန္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္ဖ်ားမွာက်ေတာ့ သူတုိ႔ ေရတပ္ တို႔၊ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းတို႔၊ အုန္းဆံႀကိဳးစက္တို႔၊ ေျမေက်းရွင္းတုိ႔ အဲဒါေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရိကၡာ႐ံုကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ အေရွ႔ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ သေဘၤာပ်က္ႀကီးတခု လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ သေဘၤာပ်က္ႀကီးက ဘာမွ မေဝးဘူး။ ဒီေရက်ခ်ိန္ဆုိလို႔ရွိရင္ လမ္းေလွ်ာက္သြား အဲဒီ ေရစပ္ေရာက္လို႔ ရွိရင္ ေရထဲ ဆင္း။ အဲ ေရကူးစရာရွိရင္ ေနာက္ထပ္ ကိုက္ သံုးေလးဆယ္ ေရကူးလိုက္ရင္ အဲဒီသေဘၤာႀကီးကို ေရာက္သြားေရာ။ ဆန္တင္သေဘၤာႀကီး။ က်ေနာ္က အဲဒီသေဘၤာႀကီးကို အိုနာဆစ္လို႔ နာမည္ ေပးထားတယ္။ ဂရိသေဘၤာ သူႂကြယ္ႀကီး အုိနာဆစ္။ ၾကားဖူးတာက ဒါ … ဂရိ သေဘၤာတစင္းလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ၾကားဖူးတယ္။

ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ေနာင္မွ က်ေနာ္တို႔ သေဘၤာေပၚ တက္ၾကည့္ၾကတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဂရိစာေတြ ဘာေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိုနာဆစ္သူေ႒းရဲ႕ သေဘၤာဟုတ္ မဟုတ္ဆုိတာေတာ့ မေသခ်ာဘူးေလ။ အဲဒီဟာက ဒီသေဘၤာရဲ႕သမိုင္းကလည္း ဒီလို …။

ဗမာျပည္မွာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဆန္ေတြ ျပတ္လပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ (အဲဒီတုန္းက မဆလအစိုးရေပါ့) သူတို႔က ျပည္သူလူထုမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး ဆန္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားကိုထုတ္ေရာင္းတာ။ ဒီသေဘၤာမွာတင္ၿပီး လႊတ္လိုက္တာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီသေဘၤာက ဒီနားမွာေရာက္ေတာ့ မီးေလာင္တာ။ သေဘၤာမီးေလာင္တာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကြၽန္းနားကို ေရတိမ္တဲ့ေနရာ အတင္း ထိုးၿပီးေတာ့ သေဘၤာထိုးတက္လိုက္ၿပီး လူေတြအကုန္လံုး ဆင္းေျပးရတာ။ အဲဒီသေဘၤာႀကီးက ဒီအတိုင္း က်န္ေနခဲ့တာ။ သေဘၤာေပၚမွာ မီးေလာင္ထားတဲ့ ဟာေတြ အမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္တို႔ တက္ရွာတဲ့အခါက်ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ ဆန္အိတ္အပုပ္ေတြ၊ ဆန္အိတ္ေတြက ပုပ္ၿပီးနံေနၿပီ။ လက္ႏွိပ္စက္အပ်က္ေတြ၊ တျခားတန္ဖိုးရွိတဲ့ပစၥည္းေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္မွာက်ေတာ့ ဒီသေဘၤာႀကီးနဲ႔ အဲဒီ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကပဲ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အင္မတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အဓိက ကုန္ၾကမ္း အရင္းအျမစ္ေတြ ျဖစ္တာ က်ေနာ္ ဆက္ေျပာျပပါမယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Tuesday, November 24, 2009

က, ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္ (မိုးခ်ဳိသင္း)

“ဟယ္ … စုိးစုိး၊ နင္ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ”

“မေန႔ကပဲဟ၊ ငါ နင္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔သာ လာရတာ၊ လမ္းက သိပ္မမွတ္မိဘူး။ ေမးလာရတယ္”

“နင္က ငါ့ကိုေမ့ေနတာကိုး၊ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အျမဲလာလည္တဲ့အိမ္ေတာင္ နင္က မမွတ္မိဘူးဆိုေတာ့…”

“ဟိတ္ အပုိေတြေျပာမေနနဲ႔။ သတိမရရင္ ဒီလုိ တကူးတက လာပါ့မလားဟ”

“ဟုတ္ပါၿပီရွင္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

“အင္းေလ … ခုဆို ၇ ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္”

“နင္ အခု ဘာလုပ္ေနလဲ”

“ဟယ္ … ငါထည့္လိုက္တဲ့စာ နင္မရဘူးလား။ ငါ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတယ္လို႔ စာေရးလုိက္တယ္ေလ”

“ျမတ္စြာဘုရား၊ နင္ ဆရာမလုပ္ေနတယ္ ဟုတ္လား။ ဆရာမအလုပ္ကို ဝါသနာ မပါဘူး၊ စိတ္မရွည္ပါဘူး ဆို၊ ခုေရာ ဘယ္ႏွယ့္လဲ”

“ခုေတာ့ မဆိုးပါဘူးလုိ႔ေျပာရမွာပဲ။ နင္မွတ္မိေသးလား။ ေက်ာင္းတုန္းက နင္နဲ႔တျခားေနရာေတြမွာတူၾကေပ မယ့္ ဆရာမအလုပ္ကိစၥမွာ ကြဲျပားၾကတယ္ ေလ။ ငါက ဆရာမအလုပ္ဆုိရင္ တူးတူးခါးခါး၊ နင္က မက္မက္ေမာေမာ။ ခုေရာ ကိုယ္ဝါသနာပါတာ လုပ္လို႔ရလို႔ ေပ်ာ္ေနၿပီမဟုတ္လား”

“မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူးဟာ၊ ကေလးေတြအစား ငါ သိပ္ရင္ေမာတာပဲ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာမႀကီးရဲ႕”

“နင္က ကံေကာင္းပါတယ္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သင္ရတဲ့ဆရာမဆိုေတာ့ ဒီလို ဘယ္ ရင္ေမာရပါ့မလဲ၊ ငါ တာဝန္က်တဲ့ ရြာမွာ ကေလးေတြက သိပ္သနားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဟာ။ ငါက သူငယ္တန္းကို ကုိင္ရတယ္။ ကေလးေတြက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပညာေရးကို စိတ္မဝင္စားႏိုင္ဘူး သိလား။ သူတို႔ေခါင္းထဲမွာရွိတာ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားႏိုင္ဖို႔ပဲ။ ဒီအရြယ္ေလးေတြနဲ႔ မိဘနဲ႔အတူ႐ုန္းကန္ၿပီး ထမင္းမွန္မွန္စားႏိုင္ဖို႔ မိဘကို အလုပ္ကူလုပ္ၾကရ တယ္”

“ကြာလုိက္တာကြာ၊ ငါသင္ရတာက သူငယ္တန္း မဟုတ္ဘူး။ ငါက အေမရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းမို႔လို႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သင္ရတာပါ။ ႏို႔မို႔ဆို ငါလည္း ဘယ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရလိမ့္မလဲ။ မူႀကိဳသင္တာ။ ဒါေပမယ့္ေဟ့ အသက္က ေက်ာင္းမဝင္ခင္ စပ္ၾကား ၃ ႏွစ္က ၅ ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ စာလိုခ်င္တာ လက္ဖ်ားတင္ မကဘူး။ ေျခဖ်ားပါ ခါသြားရမယ္။ ေက်ာင္းမဝင္ခင္ သူငယ္တန္း စာအုပ္ကုိ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေနေအာင္တတ္သြားမွ၊ ဒါမွေက်ာင္းဝင္ေတာ့ ပထမရၾကမွာေလ”

“ငါ့ကေလးေတြလည္း ဒီလိုျပည့္စုံရင္ ဒီလိုပဲ စာလိုခ်င္ၾကမွာေပါ့ေလ။ ခုေတာ့ ငါက ေန႔တိုင္း မွန္မွန္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းအဆင္းေတြမွာ မိဘေတြကို လုိက္စည္း႐ုံးရတယ္။ ကိုယ့္ကေလး ပညာတတ္ဖို႔ပဲဟာ။ ဘယ္သူ မလႊတ္ခ်င္ပဲေနမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းလႊတ္လိုက္ရင္ ဟင္းရြက္ခူးဖို႔ လူမရွိဘူး။ ငါးပုစြန္ႏိႈက္ဖို႔ ခိုင္းစရာမရွိဘူး။ ကေလး ကူထိန္းေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ကဲ … ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

“ဒါဆို ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြက သိပ္ကံေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ သူတို႔မွာ ဘာမွပူပန္စရာမရွိၾကဘူး။ သူတို႔မွာ ထမင္းခ်ဳိင့္ဆြဲေပးမယ့္ အိမ္ေဖာ္က အဆင္သင့္။ လက္ထဲမွာ ဂ်ယ္လီေတြ၊ ေခ်ာကလက္ေတြနဲ႔။ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ကားေတြနဲ႔ …”

“နင့္ကေလးေတြဘဝမ်ဳိးကို ငါ့ကေလးေတြ အိပ္မက္ေတာင္မက္ဖူးပါ့မလား မသိဘူး။ စာေမးပြဲေတြမွာေတာ့ ငါက မွန္မွန္လာေျဖေစခ်င္တယ္ေလ။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ကေလးေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ေခၚရင္ ‘အေမ ေနမေကာင္းလို႔ ဒီတခါ က်ေနာ္ မေျဖေတာ့ဘူး’ လို႔မ်ား ျပန္ေျပာရင္ ငါျဖင့္ ဝမ္းနည္းလို႔မဆုံးဘူး၊ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕စကားေတြမွာ ေခတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနတယ္”

“ငါ့ကေလးေတြရဲ႕စကားထဲမွာေတာ့ ညကၾကည့္တဲ့ ဗီြဒီယိုအေခြက ကာတြန္းကား အေၾကာင္းပါမယ္။ ပန္းျခံထဲမွာ ရထားစီးတာေတြ၊ ေလထီးစီးတာေတြ ပါမယ္။ သူတို႔ပါပါးက ႏိုင္ငံျခားကပို႔လုိက္တဲ့ ဓာတ္ခဲနဲ႔ သြားတဲ့ရထားေလးအေၾကာင္း ပါတယ္။ ဒါပဲ”

“ငါေတာ့ေျပာရင္းနဲ႔ ဘာကိုစိိတ္နာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ငါ့ကေလးေတြမွာ ကေလးစိတ္ေလးေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ နင္ယံုမလား။ ဒီ့ထက္ ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔မွာ ႀကီးလာရင္ ဆရာဝန္ လုပ္မယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိၾကဘူးဟာ။ ကိုယ့္ရြာကေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္မယ္။ ဆရာျပန္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့အဆင့္ေတာင္ မေမွ်ာ္မွန္းရဲၾကဘူး။ ငါက ‘သားတို႔သမီးတို႔ႀကီးရင္ ဘာလုပ္မလဲ’ လို႔ေမးရင္ စဥ္းစားမေနဘဲ ‘ဆရာမကလဲ လယ္စိုက္မွာေပါ့’ တဲ့။ ငါကေတာ့ အတင္းေျပာင္းယူတာပဲ။ ဆရာမလို ဆရာမ မလုပ္ခ်င္ဘူးလားလို႔။ စာႀကိဳးစားရင္ ဆရာမလုပ္လို႔ရတယ္။ ဆရာဝန္ျဖစ္တယ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ စာႀကိဳးစားဖို႔ ပညာေတာ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိဦးမွဆိုတာ ငါအခုမွ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာတာ”

“ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဟာ။ နင့္လို ဆရာမအလုပ္ ဝါသနာပါလြန္းသူမို႔ပဲ။ ဒီက ကေလးေတြကေတာ့ မူႀကိဳ ကတည္းက ဆရာဝန္က တျပားမွမေလွ်ာ့ဘူး။ သူတို႔ပဲေျပာၾကတာေလ။ စာမတတ္ရင္ စကၠဴေကာက္ရမယ္ တဲ့။ ငါတို႔ဆီမွာ မူႀကိဳတက္လို႔ စာေတြရသြားတာေတာင္ ေက်ာင္းဝင္ရင္ အတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ ယူၾကေသးတာ။ ဒါမွ ပထမရမွာ တဲ့။ ပထမေနရာဆိုတာ အေတာ္ဆုံးအတန္းမွာ ၁ဝ ေယာက္ ၁၅ ေယာက္ ထပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေကာ နင္ ယုံမလား။ သူငယ္တန္းကတည္းက တစ္မွတ္ ႏွစ္မွတ္ ကပ္ၿပိဳင္ေနၾကတာပဲ”

“ေအာင္မယ္ေလး … ဒီအရြယ္ေလးေတြက က်ဴရွင္နဲ႔လား”

“သြားၿပီ။ နင္ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္ေနာက္က်သြားၿပီ။ ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြက တ႐ုတ္ေလးေတြ မ်ားတယ္ဟ။ က်ဴရွင္က တခုတည္းေတာင္မကဘူးေနာ္။ တ႐ုတ္စာ က်ဴရွင္ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ က်ဴရွင္ ရွိတယ္။ ေက်ာင္းစာသင္တဲ့ က်ဴရွင္ ရွိတယ္။ ကဲ … နင္ဘာေျပာမလဲ”

“ဘာမွမေျပာပါဘူးဟယ္။ ငါ ေၾကာင္ေတာင္လာၿပီ”

“ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ စာလည္းမေတာ္ပဲေနပါ့မလား။ ဒီေလာက္ျပည့္စုံ ေနတဲ့ဟာကို”

“အဲဒါ ေခတ္တရားပဲလားေဟ”

“ဒါေတာ့ ငါမသိဘူး။ အဲဒီအတုိင္းျဖစ္ေနတာပဲ”

“ဟဲ့ … ဟုိမွာေထာင္ထားတာ နင့္ တပည့္ပုံလား။ ျပစမ္းပါဦး ၾကည့္ရေအာင္။ ခ်စ္စရာေလးဟ။ အက္စ္အီးနဲ႔ ႐ုိက္ထားတာပါလား။ ေအာင္မယ္ ဒီအေနာက္က စာေၾကာင္းကေရာ သူကုိယ္တိုင္ ေရးတာလား။ တယ္ဟုတ္ ပါလားေဟ့။ လက္ေရးလည္း မဆိုးဘူး။ ဝတ္ထားတာကလည္း တကယ့္ကို အပ်ံစားပဲ။ ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြနဲ႔မ်ား ကြာပါ့။ ငါ့ကေလးေတြက တပတ္မွာတခါမွ ေရခ်ဳိးၾကရဲ႕လား မသိဘူး။ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ ေနတာပဲ။ သူတို႔ ေရခ်ဳိးရင္လည္း ေခ်ာင္းထဲဆင္းခ်ဳိးၿပီး ဒီအက်ႌပဲ ျပန္ဝတ္တာကိုးဟ။ အက်ႌအပိုေတြလည္း မရွိရွာဘူး ထင္ပါတယ္ဟာ။ ဆံပင္ေတြကလည္း နီေၾကာင္လို႔။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆီမထိတဲ့ေခါင္း။ သူတို႔မွာ လွလွပပ ဝတ္ခ်င္စိတ္မရွိရဘူးလို႔ ဘုရားက အမိန္႔ခ်ထားသလိုပဲ”

“နင္ဒီလုိေျပာလို႔ ငါ့ကေလးေတြအေၾကာင္းေျပာရရင္ မတရားပဲေနေတာ့မယ္။ သူတို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔။ စီးတဲ့ဖိနပ္ေလးေတြကလည္း လွမွလွ။ ႏွိပ္လိုက္ရင္ သံစုံျမည္တဲ့ ကြန္ပါဘူးနဲ႔။ အက်ႌ၊ စကတ္၊ ေဘာင္းဘီဆိုတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔”

“ေအးေဟ့ … နင္မေျပာတာပဲ ေကာင္းတယ္။ ၾကာရင္ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ငါေသသြားႏိုင္တယ္။ ငါမေသ ခ်င္ေသးဘူး။ ငါ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔အတူ ဘဝကို ငါ ခံစားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္”

“ဘယ္လိုလဲ … ကေလးသံေယာဇဥ္တင္ပဲလား”

“ဟား … ဟား။ နင့္ေမးခြန္းကလဲ မင္းသမီးေတြ အင္တာဗ်ဴးသလိုပါပဲလား။ ငါကေတာ့ အေတြးေခါင္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ ငါေမြးတဲ့ကေလးက်ရင္ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲ မေတြးဝံ့တာနဲ႔ပဲ ရင္ေလးလြန္းလို႔ အပ်ဳိႀကီးဘဝ ကေန ဗိမာန္ျဖစ္ေနတယ္”

“နင့္ကေလးက်ရင္လား။ ငါေျပာျပမယ္ေလ။ ဘယ္ကေလးမ်ဳိးျဖစ္မလဲဆိုတာ…”

“ဟုိး … ဆရာ။ ေတာ္ၿပီ။ ငါျပန္ေတာ့မယ္။အလုပ္က သိပ္အားတာ မႈတ္ဘူး ”

* * * * *

(၁၉၉၀၊ ေအာက္တိုဘာလ မေဟသီမဂၢဇင္းတြင္ပါရွိေသာ ဝတၳဳကို ‘မွန္တင္ခံုေပၚက ႏွင္းဆီပြင့္’ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ဝသုန္

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၇)

ဤအိမ္ပုေလးတြင္ ၃ ပတ္ခန္႔ေနလိုက္ရသည္ဟု ထင္ပါသည္။ တေန႔မနက္တြင္ က်ေနာ့္ကို လာေခၚထုတ္သြားပါသည္။ လာေခၚထုတ္သြားသူမွာ ထံုးစံအတိုင္းပါ။ မ်က္ႏွာ ပုဝါစည္း၊ လက္ထိပ္ေတာ့ မခတ္ပါ။ က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားရင္း လမ္းတြင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက အျခားခါတိုင္းေခၚထုတ္သကဲ့သို႔မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္ပုခံုးကိုဖက္ၿပီး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းႏွင့္ သြားသလို ေခၚလာသည္။ သူ႔ေႏြးေထြးမႈကို ျပသေနပါသည္။ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း ေျပာလုိက္ပါေသးသည္။

“မင္းအမႈက ဘာမွႀကီးတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ေမးစမ္းရင္ ေကာင္းေကာင္းေျဖလိုက္ လြတ္သြားမွာပဲ”

က်ေနာ္စိတ္ထဲက ျပံဳးလိုက္ပါသည္။ ဒီအေျပာမ်ဳိး ႐ိုးေနပါၿပီကြာ။

ေခၚသြားသည့္လမ္းတေလွ်ာက္ ေဖာ္ေရြေႏြးေထြးမႈကို ျပသေပမယ့္ ငံု႔၊ ေက်ာ္၊ ရပ္၊ သြား၊ ဘယ္ေကြ႔၊ ညာေကြ႔ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မ်ားကေတာ့ မလစ္လပ္ေစရပါ။ ေနာက္ဆံုး ရပ္သြားေတာ့ မ်က္ႏွာစည္းထားေသာအဝတ္ကို ေျဖလိုက္သည္။ သပ္ရပ္ေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီးတခုထဲ ေရာက္ေနသည္။ က်ေနာ္အဖမ္းခံခဲ့ရစဥ္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာကို စီးကရက္ႏွင့္ထုိးသူ၊ ရင္ၫြန္႔ကို စစ္ဖိနပ္ဦးႏွင့္ေဆာင့္ကန္သူ၊ မူးမူးႏွင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင့္စြတ္ထိုးသူ၊ မ်က္မွန္တဝင္းဝင္းႏွင့္ လန္ဘားႀကီးပါလား။ သူေဘးတြင္ တပြင့္ႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ရွိသူတဦး၊ သူႏွင့္တြဲထိုင္ေနသည့္ လန္ဘားႀကီးက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ စကားစေျပာသည္။

“မင္းတို႔မဟုတ္တာေတြလုပ္လို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာ။ အခုမင္းတို႔ကို ေကာင္းေကာင္းေမးမယ္၊ မင္းတုိ႔ေျဖမယ့္အေျဖေပၚမွာ မင္းတို႔ကို လႊတ္ရမလား၊ ဆက္ခ်ဳပ္ရမလား စဥ္းစားမယ္”

ၿပီးေတာ့မွာ သူက သံုးရစ္ႏွင့္ စစ္သားကိုေခၚသြားလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သံုးရစ္ႀကီးက က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို အဝတ္ႏွင့္ျပန္ စည္းၿပီး ေခၚထုတ္သြားပါသည္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာအဝတ္ေျဖေပးလိုက္သည္။ အခန္းတခုထဲေရာက္လာသည္။ အခန္းထဲက ပန္ကာတခုက တဝီဝီလည္ေနသည္။ စာေရးစားပြဲတလံုး၊ ကုလားထိုင္ ၂ လံုးကို စားပြဲတဖက္တခ်က္တြင္ ခ်ထားသည္။ ဗီ႐ို ၂ ခုရွိသည္။ ေသာ့ခတ္မထားပါ၊ ဖိုင္တြဲေတြရွိသည္၊ ဓာတ္ပံုေတြရွိသည္။ သံုးရစ္ႀကီးက က်ေနာ့္ကိုပို႔ထား ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို အျပင္က ေသာ့ခတ္မသြားပါ။ ဟစိေလးထားခဲ့သည္။

သူတို႔ဘာလုပ္တာလဲ၊ ငါ့ကို အကဲစမ္းတာလား။

က်ေနာ္ထၿပီး အခန္းထဲေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ဗီ႐ိုကို အသာေလးဆြဲဟၾကည့္သည္။ ဆြဲဟလို႔ရပါသည္။ ဘာမွအက်ဳိးထူး မည္မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္က အသာေလး ကုလားထိုင္တြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ ဘဝတူလူေတြက ေျပာတာၾကားခဲ့ရသည္။ အေဆာက္အဦတိုင္း၊ အခန္းတိုင္းမွာ မိုက္က႐ိုဖုန္းေတြ ျမႇဳပ္ထားသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္ႏိုင္ပါသည္။ အေဆာက္အဦတိုင္းမွာ မ်က္ႏွာက်က္ရွိသည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္တာလည္းရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ တခန္းလံုးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

က်ေနာ္တေယာက္တည္း မ်က္ႏွာက်က္က ပန္ကာလည္တာ တဝီဝီအသံသာ ၾကားေနရသည္။ နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမည္ထင္သည္။ ဒီေတာ့မွ လူတေယာက္ဝင္လာသည္။ လူက ခပ္ဝဝ၊ လူေကာင္ႀကီးသည္၊ ဆံပင္တုိသည္၊ တိုက္ပံု ျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဝတ္ထားသည္။ သူက မရယ္မျပံဳး အတည္ေပါက္မ်က္ႏွာမ်ဳိး ေအးစက္စက္ႏွင့္ ရက္စက္မည့္အစားထဲက ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲ၏ တဖက္ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကား ဘာညာ တခြန္းမွ မေျပာ။ သံပတ္ေပးထားသည့္ ႐ုပ္မ်ဳိး။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ ဖိုင္ကိုဆြဲထုတ္သည္။ ဖိုင္ကိုဖြင့္ စာရြက္ထဲမွာ က်ေနာ့္ကို အရင့္အရင္ သြားေလသူမ်ားအတိုင္း ေမးပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း အရင့္အရင္ေျဖေနက်အတိုင္း ေျဖပါသည္။ လူဝႀကီးက ကြက္လပ္ မ်ားတြင္ျဖည့္သည္။ ေမးသည္။ ေရးသည္။ အေျခအေပၚစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဆက္ေမးသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူက ေဆးလိပ္ ထုတ္ေသာက္သည္။ က်ေနာ့္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သလား၊ ေဆးလိပ္ေသာက္မလား မေမး။ ေလာကဝတ္မရွိ။ ၃ နာရီနီးပါးစစ္ၿပီး သူ႔စာရြက္ဖိုင္ေတြ ျပန္သိမ္းၿပီး ထြက္သြားသည္။

“မင္း ဒီမွာထိုင္ေစာင့္ေန”

ဒါပဲေျပာသြားသည္။ သူ ျပန္ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို မပိတ္ပါ။ ဝင္လာတုန္းကအတိုင္းပဲျဖစ္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ စစ္သားတေယာက္ ထမင္းလာေကၽြးသည္။ ပန္းကန္ထဲတြင္ ထမင္းဟင္းပံုလ်က္ ပဲဟင္းတခြက္ႏွင့္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး နာရီ ဝက္ေလာက္အၾကာတြင္ မနက္က လူဝႀကီးျပန္ဝင္လာသည္။ စာရြက္တရြက္ႏွင့္ စာရြက္လြတ္တထပ္ေပးသြားသည္။ သူက …

“ဒီစာရြက္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြပါတယ္၊ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး မင္းကိုယ္တိုင္ေရးေျဖပါ”

ဒါပဲေျပာၿပီး သူျပန္ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္က သူေပးထားေသာ ေမးခြန္းစာရြက္ကို ယူၾကည့္သည္။ နံပါတ္တစ္ ေမးခြန္းက …

သင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈအေပၚ သင့္တြင္ အျပစ္ရွိ မရွိ
သင့္အား လႊတ္သင့္ မလႊတ္သင့္ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေျဖပါ။

နံပါတ္ႏွစ္ ေမးခြန္းက …

သင့္ႏွင့္တအိမ္တည္းေနခဲ့ၾကသူမ်ားထဲတြင္ မည္သူ႔အား လႊတ္သင့္ မသင့္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ လႊတ္သင့္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ မလႊတ္သင့္သည္ကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေျဖပါ။

“ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္းကို သတင္းေပးလုပ္ခိုင္းၿပီး သစၥာေဖာက္အလုပ္ လုပ္ခိုင္ေနပါေရာ့လား”

က်ေနာ့္အေျဖက တိုပါသည္၊ ရွင္းပါသည္။ က်ေနာ္သည္ အျပစ္မရွိ။ လႊတ္သင့္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူေနခဲ့ရသူ မ်ားမွာ ဘာမွအျပစ္မရွိပါ။ လႊတ္သင့္ပါသည္။

ညေနေစာင္းေတာ့ လူဝႀကီးျပန္လာသည္။ က်ေနာ္ေရးထားေသာစာရြက္မ်ား ျပန္သိမ္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စစ္သား တေယာက္လာေခၚထုတ္သြားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ေစ့ပိတ္၊ ငံု႔၊ ေက်ာ္၊ ရပ္၊ သြား ၿပီးေတာ့ အိမ္တအိမ္ထဲေရာက္သြား သည္။ မူလ ကိုႀကီးေအာင္၊ ဦးေလးထြန္းတို႔ ထရန္ဗန္ဝမ္းတို႔ႏွင့္ေနခဲ့သည့္ အိမ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူတို႔ႏွင့္ျပန္မဆံုေတာ့ပါ။

ယခုေရာက္လာသည့္အိမ္မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ပါ သံုးေယာက္စလံုးက အင္းတိုင္စစ္လက္နက္ပစၥည္းတပ္မွ စစ္သားေတြ ျဖစ္သည္။ နာမည္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သူတို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ႏြယ္သည့္ကိစၥေၾကာင့္ အဖမ္းခံရသည္ဟု ေျပာသည္။ စစ္သားဆိုေတာ့ သတိထားဆက္ဆံရသည္။ လာျမႇဳပ္ၿပီး လာႏိႈက္ဖို႔ လႊတ္တာလားမသိ။ ဒီစစ္သားေတြႏွင့္ တပတ္ၾကာေနလိုက္ရသည္။ ယခု က်ေနာ္ေရာက္ေနသည့္ အိမ္ႏွင့္ကပ္လ်က္အိမ္က စာေရးဆရာ ဦးရဲလင္းအသံၾကားရသည္။ ခိုးၿပီး ေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။


ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၇)

ဒါ ကိုကိုးကၽြန္းျဖစ္တယ္

အဲဒီကေန တဆက္တည္း ဟိုး … ေနာက္မွာ အခန္းတခန္းရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာ ဘယ္သူေတြပါေသးလဲဆုိတာ စံုစမ္းၾကည့္ရတယ္။ အဲ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူမ်ားေျပာျပတာအရ သိရတာေတာ့ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္ ပါတယ္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဗဟိုေကာ္မတီ ဆရာ ရာဂ်န္ ပါတယ္။ ဒါ … နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြ။ ေလထီး ဗိုလ္အုန္းေမာင္ဆိုရင္ ဒါက ကိုကိုးကၽြန္းကို ဒုတိယအႀကိမ္။ သူက လိပ္ကၽြန္းကိုလည္း ေရာက္ဖူးေတာ့ တတိယကၽြန္း လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေနာက္တခါ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ထဲက ခရမ္း ကိုစိန္ဝင္း၊ တကသက ကိုလွၾကည္၊ ေနာက္ … ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ကိုဉာဏ္ဝင္းလည္း ပါလာတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။

တခါ က်ေနာ္က ဟုိ … ကိုယ့္ ‘လူထုသတင္းစာ’ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက ဘယ္သူေတြမ်ား ပါေသးလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ … က်ေနာ္နဲ႔ ညီလို အကိုလို တေလွ်ာက္လံုး ေနလာခဲ့တဲ့ လူထုစိန္ဝင္းလည္း ပါတယ္။ ေနာက္တခါ လူထုမွာ ရန္ကုန္က သတင္းေထာက္လုပ္တဲ့ ကိုတင္ေမာင္ေလး၊ ေနာက္ … ဦးေဖရွိန္။ ဦးေဖရွိန္က ရန္ကုန္သတင္းေထာက္လည္း လုပ္တယ္။ လူထုသတင္းေထာက္လည္း လုပ္တယ္။ သူတို႔လည္း ပါတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။

ဒါနဲ႔ အခန္းခ်င္းျခားထားတဲ့ အဲဒီသေဘၤာဝမ္းထဲကေန နံရံကိုသြားကပ္၊ သူမ်ားေတြလုပ္သလိုေပါ့၊ မတ္ေစ့ေပါက္ကေလး ေလာက္ရွိတဲ့ အေပါက္ကေလးကေနၿပီးေတာ့ အေခၚခိုင္းရတယ္။ ဦးစိန္ဝင္း ေခၚေပးပါ… ဦးတင္ေမာင္ေလး ေခၚေပးပါ… ဦးေဖရွိန္ ေခၚေပးပါ … စသည္ျဖင့္ ေခၚၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ပါလာၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႔ကလည္း ဝမ္းသာလိုက္ တာ။ က်ေနာ္က အရင္ေထာင္ထဲေရာက္သြားတာ။ သူတို႔ကေနာက္မွ ေထာင္ထဲေရာၾကတာ။ သူတို႔က ၆၇ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ အစိုးရက သိမ္းဖမ္းတဲ့အခါက်မွ ပါလာၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္ပါလာၿပီးေတာ့ ဝမ္းသာတာ၊ ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္းေပါ့ေလ။ ဝမ္းသာတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရတာ ခက္ေတာ့ခက္တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ မနက္ မိုးမလင္းတလင္းေလာက္မွာပဲ သေဘၤာ စထြက္လာတယ္။ ဒီသေဘၤာတစီးလံုးဟာ က်ေနာ္တို႔ ကိုကိုးကၽြန္း လိုက္ပို႔ဖို႔ တမင္ဆြဲေခၚလာတဲ့သေဘၤာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္မို႔ ဒီသေဘၤာမွာ သေဘၤာဝမ္းထဲမွာဆိုရင္ ေထာင္က်ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြခ်ည္းပဲ။ သေဘၤာဝမ္းေပၚမွာဆိုရင္ စစ္သားေတြ ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေထာင္အမႈ ထမ္းေတြ ပါတယ္။ အရာရွိေတြ ပါတယ္။ ေထာင္အရာရွိေတြ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို လုိက္ပို႔ဖို႔သက္သက္ တေခါက္ဆြဲတဲ့ သေဘၤာပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အညာေဒသကလာတဲ့ ဘဝတူေတြကို ဒီေရာက္ႏွင့္ၿပီးသား ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ရခိုင္ျပည္နယ္ … အစရွိတဲ့ ၿမိတ္ဘက္က၊ တနသၤာရီက ပုဂၢိဳလ္ေတြက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲပဲ ႀကိဳၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေတာ့ မ်ားမ်ားမေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး။ အားလံုးက ေရွ႕ဘာျဖစ္မလဲ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ အဲဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနၾကတာ။ သေဘၤာေပၚမွာ အဲဒီလိုနဲ႔ အေျခအေနက တင္းတင္းမာမာဆိုတာမ်ဳိးႀကီး။

ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ မႏၱေလးဘက္ကလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔တေတြက အဲဒီမွာ သီခ်င္းေတြ ေကာက္ဆိုၾကတယ္။ ဆိုတဲ့သီခ်င္းေတြက ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားသီခ်င္းေတြ ေကာက္ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီ လိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္တု႔ိလူလည္း မနည္းပါဘူး။ အဲဒီလိုဆိုလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း အားတက္လာၾက တယ္။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္ပဲ ဟိုဘက္အခန္းကလည္း၊ ေနာက္ဘက္ခန္းကလည္း သီခ်င္းဆိုသံ (အင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္း ဆိုတဲ့အသံ) ေပၚထြက္လာတယ္။

ဆိပ္ကမ္းကခြာၿပီးေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေတာ့မွ ထင္တယ္ … သူတို႔ သေဘၤာဝမ္းေပါက္ေဘးက အေပါက္ကေလးေတြ၊ အေပါက္ဝိုင္းကေလးေတြ ဖြင့္ေပးတယ္။ အဲဒီအေပါက္ဝိုင္းကေလးေတြက ေခါင္းထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေလေကာင္း ေလသန္႔ကေလးေတြ ရတာေပါဗ်ာ။ အဲဒီက်ေတာ့ ဟုိး … ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီး ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း က်န္ရစ္တာကို က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႔ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန ခြာလာၾကၿပီ။

လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ တညအိပ္တယ္။ ထမင္ေကၽြးေတာ့ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚ တက္စားရတယ္။ ေထာင္ေကၽြးသလိုပါပဲ၊ ပံုစံနဲ႔ေကၽြးတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ တန္းစီ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ပန္းကန္းျပားခ်စားၾကရတာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ သေဘၤာဝမ္းထဲမွာေနေပ မယ့္ ကုန္းကို ျမင္ရၿပီ။ ကုန္းေျမျမင္ရတဲ့ ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ခုနက သေဘၤာေဘးက အေပါက္ဝိုင္းေလးဆီေျပးၿပီး သြားၾကည့္ၾကတယ္။ စုေဝး။ အဲလိုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ဟိုး … ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျဖဴလြလြ သဲေသာင္ျပင္၊ အုန္းပင္တန္းေလးေတြ၊ ေနာက္ … သြပ္မိုးအိမ္ မဲမဲေလးေတြ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ သာေတာင့္သာယာပါပဲ။ အဲလိုေငးၿပီးလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သူမွ စကားလည္း မေျပာၾကဘူး။ ေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္မလဲ။ အဲဒါကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားေန ၾကတာ။

အဲလို ေငးၾကည့္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ သေဘၤာေက်ာက္ခ်တဲ့အသံ ၾကားလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သေဘၤာကေန လွမ္းၾကည့္ေနတုန္းမွာ သေဘၤာႀကီးက ရပ္လိုက္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ဟိုဘက္က ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ သေဘၤာက မီတာ ၁၀၀ ေလာက္ ေဝးေသးတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ ကမ္းတက္ယာဥ္တစင္းက က်ေနာ္တုိ႔ကို ကမ္းဘက္အထိ လိုက္ပို႔တယ္။ ကမ္းတက္ယာဥ္ဆိုေပမယ့္ ကမ္းဘက္ပို႔တယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းက (ေရမရွိတဲ့ေနရာနဲ႔က) မီတာ ၅၀ ေလာက္ လိုေသးတယ္ ထင္တယ္။ ၅၀-၆၀-၇၀ အဲေလာက္မ်ား လိုမယ္။ အေတာ္လိုေသးတယ္။ အဲလို လိုတဲ့ေနရာမွာရပ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီကေန ဆင္းရတာ။

လႈိင္းေတြကလည္း လႈိင္းႀကီးလာတာမဟုတ္ေပမယ့္ ကမ္းေပၚတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ လႈိင္းေတြက အလိပ္လိပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္တခါက ေအာက္က ေက်ာက္တံုးေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး။ က်ေနာ္တို႔မွာ ပစၥည္းေတြကလည္း တိုးလို႔တြဲလဲနဲ႔။ အို … လဲတဲ့သူက လဲ၊ ပစၥည္းေတြ လိုက္ဖမ္းရတဲ့လူက ဖမ္းရ၊ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရာဘာဖိနပ္ကို လိုက္ျပန္ဖမ္းရ။ အဲဒီလိုပဲ အေတာ့္ကို ကသိကေအာက္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ။

ေနာက္ … က်ေနာ္တို႔ အဲဒီသဲေသာင္ျပင္ေပၚေရာက္ေတာ့ သဲေသာင္ျပင္မွာ အားလံုးထိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနရတယ္။ ခဏေန ေတာ့မွ အားလံုး တန္းစီခိုင္းတယ္။ တန္းစီခိုင္းၿပီး နည္းနည္းေလး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္။ နည္းနည္းေလး လမ္းေလွ်ာက္ ခိုင္းၿပီးေတာ့ သဲေသာင္ျပင္တခုမွာပဲ ထပ္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ ကုန္းအျမင့္ေလး ရွိတယ္။ နည္းနည္း ေလး ျမင့္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ ေနကလည္း ပူလိုက္တာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္။ သဲကလည္း ပူလိုက္တာ။


အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ထုိင္ေနတုန္း ေထာင္က အထူးအရာရွိ ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီး ထြန္းရင္ေလာ ( သူက ေနာင္က်ေတာ့ မဆလ ဗဟိုေကာ္မတီလည္း ျဖစ္ေသးတယ္ ထင္တယ္) က်ေနာ္တို႔ကို မိန္႔ခြန္းေႁခြတာပဲ။ သူေႁခြတဲ့မိန္႔ခြန္းရဲ႕ အဓိကအခ်က္ ကေတာ့ … ကၽြန္းေပၚမွာ သူတို႔တေတြ ‘ကိုယ္ထူကိုယ္ထ’ ဆိုတဲ့ ကိုယ္စားဖို႔ေသာက္ဖို႔၊ ကိုယ္ေနထိုင္ဖို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေပၚလစီကို ေျပာတာပဲ။ သူတို႔က လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာ တန္ဆာပလာ ေပးမယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ ထမင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္စားၾက၊ အဲဒီသေဘာပဲ။ ဒါ ကိုကိုးကၽြန္းျဖစ္တယ္။ ေပးတာယူ၊ ေကၽြးတာစား၊ စကားမမ်ား နဲ႔။ ဒါ ကိုကိုးကၽြန္းျဖစ္တယ္။ ထြက္ေျပးရင္ ေျပးၾကည့္။ ပတ္ပတ္လည္မွာ ငါးမန္းေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါ ကိုကိုးကၽြန္းျဖစ္တယ္။ အကုန္လံုး ၿခိမ္းေျခာက္စကားပဲ။ သူက စကားေျပာတာေတာ့ ဝဲတဲဝဲတဲနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အင္မတန္ ပီတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Sunday, November 22, 2009

ေဝဖန္ေရးသမားဆုိတာ (အုပ္စိုးႏိုင္)

ေဝဖန္ေရးဟာ တိုးတက္ေရးအတြက္ အေထာက္အပ့ံ တစုံတရာျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါပဲ။ လုပ္ရပ္တခုခု၊ ျဖစ္ရပ္တခုခု ဒါမွမဟုတ္ အရွိတရားတခုခုအေပၚ သုံးသပ္တင္ျပတာဟာ ေဝဖန္ေရးပါပဲ။ ေဝဖန္ေရးဆိုတာ ရွိၿပီး၊ ျဖစ္ၿပီးတ့ဲအေပၚမွာသာ တာဝန္ခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မျဖစ္ေသးတာကို ႀကိဳတင္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲတာမ်ဳိးကေတာ့ ေဝဖန္ေရး မဟုတ္ပါဘူး။ ခန္႔မွန္း ေဖာ္ျပခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ ေဟာကိန္း စသျဖင့္ တခုခုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ ေဝဖန္ေရးနဲ႔ ကင္းကြာခ့ဲမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ မွားတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မွန္တာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာက္ျပထုတ္ေဖာ္ခ့ဲၾကမွာပါ။ အခ်ဳိ႕အေျခအေနေတြမွာ ေဝဖန္ေရးဟာ က်န္းမာသန္စြမ္းဖြ႔ံၿဖိဳးၿပီး အခ်ဳိ႕အေျခအေနေတြမွာ ေဝဖန္ေရးဟာ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔သာ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေလာကဓမၼတာပါ။

ေဝဖန္ေရးဟာ စံနစ္တက်အသုံးျပဳတတ္မယ္ဆုိရင္ ေဆးဝါးသဖြယ္ အက်ဳိးကုိျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္။ ေဝဖန္ေရးကို ပရမ္းပတာ အသုံးျပဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လက္နက္တစင္းလုိ ထိခိုက္ရွနာေစၾကမွာပါ။ ေဝဖန္တာဟာ ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ မူအရ ဆုိၾကေစကာမူ ေဝဖန္ေရးဟာ ႏွစ္ဖက္ဓားသြားလုိ သုံးတတ္လွ်င္ ေဆး၊ မသုံးတတ္လွ်င္ ေဘး ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။

ေဝဖန္ေရးဟာ လုိအပ္တယ္လုိ႔ပဲ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕။ သူ႔မွာ တာဝန္ႏွစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ တခုက မွားတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မွန္တယ္ဆိုတာကို ခိုင္ခိုင္လုံလုံ ေထာက္ျပႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔ ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ တာဝန္ႏွစ္ခုကုိမွ အနည္းဆုံး မေက်ပြန္ႏိုင္ခ့ဲဘူးဆုိရင္ အဲဒီေဝဖန္ေရးဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ ရွိေန မွာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ေထာက္ျပတ့ဲလူကို အျခားလူေတြက ထပ္ၿပီး ေထာက္ျပစရာေတြရွိေနဦးမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူဟာအမွားေတာ့ ကင္းႏုိင္မွာမဟုတ္ပါ။

ေဝဖန္ေရးစစ္စစ္ဆိုရင္ ေဝဖန္သူဟာ ကိုယ္ေျပာခ်င္တ့ဲ ေျပာေနတ့ဲအေၾကာင္းအရာကို ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိဖို႔လိုပါတယ္။ ေလကိုဖမ္းၿပီး ဝါးရမ္းခ်ည္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ေျပာရရင္ၿပီးေရာဆုိတ့ဲ မည္ကာမတၱစိတ္မ်ဳိး မေမြးၾကရပါဘူး။ ေစတနာမပါတ့ဲ ေဝဖန္ေရးဟာ ဆားမပါတ့ဲဟင္းလုိပဲ အျမဲေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။

အခ်ဳိ႕က ေဝဖန္ေရးသမားတေယာက္မွာ မွားတာ မွန္တာကိုပဲေျပာျပဖုိ႔ တာဝန္ရွိတယ္။ ျပဳျပင္တာ မျပဳျပင္တာဟာ သူ႔တုိ႔ တာဝန္မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယူဆၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါပဲ။ ေျပာလုိက္လုိ႔ သိသြား ကုန္ၾကၿပီ၊ ဒါဟာ လုံေလာက္ပါတယ္လုိ႔ ယူဆၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အမွားကုိျပဳျပင္ေစခ်င္တ့ဲ အမွန္ကိုအသိအမွတ္ျပဳေစခ်င္တ့ဲ ေစတနာမ်ဳိးမွမရွိဘူးဆုိရင္ ေဝဖန္ေရးဆုိတ့ဲ စကားကုိ မသုံးသင့္ဘူး။ ေဝဖန္ေရးဟာ အနည္းဆုံး တစုံတေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ အက်ဳိးျဖစ္ေစတ့ဲ အျပဳသေဘာ ေဖာ္ျပခ်က္တခုခုသာ ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

ေဝဖန္သူနဲ႔ အေဝဖန္ခံရသူၾကားမွာ အျပဳသေဘာခ်ဥ္းကပ္မႈ တစုံတရာမရွိခ့ဲဘူးဆုိရင္ ေဝဖန္ေရးဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မွန္မွန္ တခါတရံမွာ အက်ဳိးမျပဳဘဲ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ တတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕သူေတြဟာ ေဝဖန္ေရးကို ျပဳျပင္ေစလုိတ့ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ …

၁။ ပုဂၢိဳလ္ေရး နစ္နာေစလုိျခင္း

၂။ အုပ္စု၊ ဂိုဏ္းဂဏကိုပါ သြယ္ဝုိက္ထိခိုက္ေစလိုျခင္း

၃။ မိမိ အခန္းက႑ကုိ မသိမသာ သို႔မဟုတ္ သိသိသာသာ ထူေထာင္လိုျခင္းစတ့ဲ အခ်က္ေတြကို ေပၚလြင္လုိတ့ဲအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာေတြကုိလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ေစတနာမွန္တ့ဲ ေဝဖန္သူမ်ားဟာ လုပ္ရပ္တခုခု ျဖစ္ရပ္တခုခု ဒါမွမဟုတ္ အရွိတရားတခုခုကုိ ေထာက္ျပတ့ဲေနရာမွာ ေထာက္ျပတ့ဲအခ်က္ မွန္ကန္ေၾကာင္းကို ခိုင္လုံေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ မွားယြင္းေနတာေတြကို မွန္ကန္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေစလုိတ့ဲေစတနာ ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာျပ၊ ေရးျပၾကပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တ့ဲ စကားလုံးေတြကုိ တတ္အားသမွ် ေရြးခ်ယ္သုံးႏႈန္းၿပီး အေဝဖန္ခံရတ့ဲသူ နားဝင္လာေအာင္ စည္း႐ုံးၾကပါတယ္။ အေဝဖန္ခံရတ့ဲသူကုိ ေခ်ာင္မွာပိတ္ၿပီး ဖမ္းဖုိ႔ထက္ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနရင္ေတာင္ ကူညီဖြင့္ေပးႏုိင္ေအာင ္လမ္းျပဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပးၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ေလးစား ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတ့ဲ ေဝဖန္ေရးမ်ဳိးပါ။

အတင္းအဖ်င္းနဲ႔ စကားတင္းဆုိျခင္းသက္သက္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနၾကသူမ်ားဟာ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ေဝဖန္ေရးေကာင္းသူမ်ားလုိ႔ မယူဆထိုက္ၾကပါဘူး။ သိကၡာရွိရွိ တည္တည္တ့ံတ့ံနဲ႔ အျပဳသေဘာ ေရးသားေျပာဆုိမႈေတြကေတာ့ အမ်ားရဲ႕ေလးစားမႈ အသိအမွတ္ျပဳမႈေတြကုိ ရၾကမွာမလဲြပါ။

ေဝဖန္မႈတိုင္းကို လူတုိင္းက သေဘာတူခ်င္မွတူၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဝဖန္သူဟာ ႐ိုးသားမႈရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပႏုိင္တယ္ ဆုိရင္ အေဝဖန္ခံရသူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပရိသတ္ထံကပင္ နားလည္ေလးစားမႈကုိ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။

ငယ္က်ဳိးငယ္နာေဖာ္ၿပီး ပဲြဆူေအာင္လုပ္ၾကတ့ဲ ေဝဖန္ေရးမ်ဳိးကေတာ့ ေရပြက္ပမာ ခဏတာေတာ့ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ နားလည္ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္ၾကသူေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔အတြက္ ေနရာမရွိတတ္ၾကပါဘူး။ အခ်ဳိ႕က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ရတာကို ႀကိဳဆုိရမယ္လုိ႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ပြင့္လင္းရမယ္ဆုိတာကို ေခတ္ေပၚယဥ္ေက်းမႈတခုလုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ယူဆေနၾကေပမယ့္ အရာခပ္သိမ္း ပြင့္လင္းရေလာက္ေအာင္ ေခတ္ကာလႀကီးက တကယ္ေကာ အေျခအေနေပးေနရဲ႕လားဆိုတာလည္း စဥ္းစားၾကစရာပါ။ အငိုလြယ္ၿပီး အ႐ိႈက္ခက္လွတ့ဲ ဒီေလာကႀကီးမွာ ေဝဖန္ခ်င္တုိင္း ေဝဖန္လုိ႔မရေလာက္ေအာင္ သိမ္ေမြ႔တ့ဲကိစၥေတြက မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနၾကတာပါ။

သီးၾက၊ ပြင့္ၾကတာဟာ မဂၤလာျဖစ္ေပမယ့္ အခ်ိန္မတိုင္မီ သီးၾက၊ ပြင့္ၾကတိုင္း ရသေျမာက္ မေျမာက္ကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကရဆဲပါ။ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရးကရိယာေတြကို လူတုိင္းအသုံးျပဳႏုိင္ၾကတ့ဲေခတ္ႀကီးမွာ အျခားေသာ စစ္မ်က္ႏွာ အသီးသီးနဲ႔အတူ ေဝဖန္ေရးဖံြ႔ၿဖိဳးလာမႈဟာ ႀကိဳဆိုခ်င္စရာေကာင္းလွသလုိ ‘လြတ္လပ္စြာေဖာ္ျပခြင့္’ ကုိ ‘လြပ္လပ္စြာ ေစာ္ကားခြင့္’ နဲ႔ မွားယြင္းနားလည္သူေတြနဲ႔ ၾကံဳရရင္လည္း သက္ျပင္းခ်ေနၾကရ႐ံုပါပဲ။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဒါကိုပင္ ‘ဒီမိုကေရစီ’ ရယ္လို႔ လြဲမွားစြာ ဘာသာျပန္ေနၾကျပန္ပါေသးတယ္။

ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာေတာ့ ‘မွန္ေသာ္လည္း အက်ဳိးမရွိလွ်င္ မေျပာအပ္’ ဆိုတ့ဲ ဗုဒၶရဲ႕အဆုံးအမအခ်ဳိ႕ကုိ လုိက္နာႏုိင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အမွန္တရားမွာ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုမရွိရဘူးဆုိၿပီး ငါ့စကားႏြားရ ေရရြတ္တတ္ၾကသူ ေတြကုိလည္း ေတြ႔ဖူးခ့ဲၾကပါၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္မွန္တ့ဲေဝဖန္ေရးနဲ႔ အျပဳသေဘာေဆာင္တ့ဲ ျဖစ္ထြန္းမႈေတြေပၚလာဖုိ႔ကေတာ့ အားလုံး ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစား ၾကရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး အျပဳသေဘာေဆာင္တ့ဲ ေဝဖန္မႈဟာ တုိးတက္ေရးအတြက္ အားေဆးတခြက္ဆိုတာကိုလည္း မမွိတ္မသုန္ ယုံၾကည္ၾကရေအာင္ပါ။

အုပ္စိုးႏိုင္

Saturday, November 21, 2009

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၆)

ထမင္းမဝျခင္းအမႈကို ေရပိုေဆာင္းေသာက္ျခင္းျပဳ၍ ရသတဏွာကိစၥ ေျဖရွင္းလိုက္ရပါသည္။ ျပဳေနၾကသည့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ ၿပီးျပတ္၍သြား ပါသည္။ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အနားယူဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ၾကရင္း က်ေနာ္တို႔ စံမေပ်ာ္သည့္ အိမ္ေဂဟာေလးတည္ေနပုံကို လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈၾကပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္က ေခါင္းရင္းဘက္ ဝင္းထရံ ျခားထားသည့္ အိမ္ခ်င္းကပ္ ဘဝတူမ်ားဘက္ဆီသို႔ အရပ္ ၈ မ်က္ႏွာကို လွည့္ပတ္ အကဲခတ္ၿပီးေနာက္ ထမင္းဝျခင္းရွိ မရွိ စူးစမ္းျခင္းအမႈကို ျပဳပါေလေတာ့သည္။

ကိုႀကီးေအာင္၏ ေၾကာင္းက်ဳိးေမွ်ာ္သိ အားကိုးခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာအတိၿပီးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ထမင္းမဝျခင္းအမႈကို ဆက္စပ္ေနေသာ ဘဝတူမ်ားႏွင့္ တန္းညႇိၿပီး ထမင္းဝလင္စြာ စားရေရးအတြက္ အေျခအေန အက်ဳိးအေၾကာင္း ကို တို႔ဆိတ္ တီးေခါက္ေနပါသည္။ ေခါင္းရင္းအိမ္၊ ေျခရင္းအိမ္မ်ားသာမက ၅ လံုးတြဲအိမ္တန္းရွိ လူမ်ားအားလံုးသည္ မည္သည့္အိမ္မွ ထမင္းမဝၾကပါ။

ကိုႀကီးေအာင္သည္ လင္းလက္ရႊင္ျပံဳးသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ တခ်က္ေဝ့ ျပံဳးလိုက္ပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္ အစီအစဥ္မွာ ထမင္းမဝသည့္ကိစၥကို စစ္သားေတြလာသည့္အခါက်ရင္ ညီညာဖ်ဖ် ဝိုင္းၿပီးေျပာျပဖို႔ အစီအစဥ္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္ အစီအစဥ္ ေၾကာင့္ အားလံုး စိတ္လက္ေပါ့ပါးၾကပါသည္။

ေနဝင္ခ်ိန္ တိမ္ေတာက္အလင္းေရာင္ မေပ်ာက္ေသးသည့္အခ်ိန္မွာ အခ်ဳပ္ဝင္းႀကီး၏ အေနအထားကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး လွမ္းေမွ်ာ္ အကဲခတ္ၾကည့္ၾကသည္။ အခ်ဳပ္ဝင္းႀကီး၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ဧရာမ ကင္းေမွ်ာ္စင္ႀကီးတခု ရွိပါသည္။ ဤေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚတြင္ တလံနီးပါးမွ် မ်က္ႏွာဝက်ယ္ဝန္းသည့္ ဆလိုက္ မီးေမာင္းႀကီးတခု။ ဝင္းႀကီး၏ေဒါင့္ ၄ ခုတြင္ အလားတူ ကင္းေမွ်ာ္စင္ႀကီးတခုစီႏွင့္ ဧရာမဆလိုက္ႀကီးတခုစီ ဤေမွ်ာ္စင္ႀကီး ၅ ခုေပၚတြင္ ဂ်ီသရီး၊ ဂ်ီဖိုး ေသနတ္ကိုင္ စစ္သား ေလးငါးဦးသည္ ေသနတ္ကို အသင့္ အေနအထားလြယ္လ်က္ အရပ္ ၈ မ်က္ႏွာသို႔ အျမဲမျပတ္ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ၾကပ္ေနလ်က္ရွိပါသည္။

အုတ္နံရံသည္ ၁၅ ေပနီးပါးျမင့္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ၎အုတ္နံရံေပၚ တြင္ သံျပားအျခားကို ဗြီရွိတ္ပံုခြဲလ်က္ သံဆူးႀကိဳး တဖက္ ၃ တန္းစီ တင္ထားပါသည္။ ဗြီရွိတ္၏ ခ်ဳိင့္ခြက္ထဲတြင္ သံဆူးႀကိဳးေခြ အလိပ္လိုက္ ခ်ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အုတ္နံရံႀကီး၏ ကိုက္ ၅၀ အကြာခန္႔အကြာအေဝးတိုင္းတြင္ ကင္းေမွ်ာ္စင္ေလးတခုစီ ရိွပါသည္။

ထိုကင္းေမွ်ာ္စင္ေလးေပၚတြင္ စစ္သား ၃ ေယာက္ခန္႔သည္ အလားတူ စြာပင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈ အကဲခတ္ ေနပါသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို သိမ္းၾကံဳး ေလ့လာအကဲခတ္ၿပီးေနာက္ ေနဝင္ ေမွာင္စပ်ဳိးလာၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္ၾကပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ေျပာပါသည္။ “ရန္ကုန္ ေထာင္ႀကီးကို လူျမင္ကြင္း ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ကေန လူမျမင္ဆိတ္ကြယ္ရာ ဒီမွာ ေျပာင္းလာလိုက္တာပဲ”

ဉာဥ့္သည္ ေမွာင္လာပါၿပီ။ ဧရာမ ဆလိုက္မီးေမာင္းႀကီး ၅ ခုသည္ စတင္အလုပ္လုပ္ပါေတာ့သည္။ ျဖဴေဖြးေတာက္ပေသာ အလင္းတန္း ႀကီးမ်ားျဖင့္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကို ေဝ့ပတ္၍ထိုးေနပါသည္။ အိမ္တိုင္း အေဆာက္အဦတိုင္း၏ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသည္ မီးေမာင္း ႀကီးအလင္းေရာင္ မက်ေရာက္သည့္ေနရာမရွိပါ။ ဤအေဆာက္အဦ မ်ားအား စီစဥ္တည္ေဆာက္သူမ်ားသည္ အစီအစဥ္ စနစ္တက်ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းရေလသည္။

အေဆာက္အဦးအျပင္ဘက္သို႔ က်ေနာ္စမ္းထြက္လိုက္သည္။ မီးေမာင္းႀကီးတခုက က်ေနာ့္အေပၚေဝ့ၿပီး က်ေရာက္လာကာ က်ေနာ့္အား မီးေမာင္းႀကီးက မခြာဘဲ ထိုးထားပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္လိုက္ ပါသည္။ ဦးေလးထြန္းက စိုးရိမ္စြာျဖင့္ …

“ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္အျပင္ထြက္တာလဲ”

“အေျခအေန သိခ်င္လို႔ေပါ့ဗ်ာ”

“မေတာ္ ေသနတ္နဲ႔လွမ္းပစ္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ”

က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ ဦးဘိုနီႏွင့္ ကိုႀကီးေအာင္တို႔က ညမိုးခ်ဳပ္ရင္ အိမ္တံစက္ၿမိတ္အျပင္ မထြက္ဖို႔ ေျပာပါသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ လူႀကီးမ်ားေျပာထားသည့္အတိုင္း ညမိုးခ်ဳပ္တြင္ က်ေနာ္တို႔လူငယ္မ်ား တံစက္ၿမိတ္အျပင္ မထြက္ေတာ့ပါ။

ဤညအဖို႔ က်ဥ္းၾကပ္မြန္းသိပ္ေလွာင္ပိတ္ေနေသာ လူ႔တိရစၦာန္႐ံု အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွ လူ႔ေလာက လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ လူ႔အသိုက္အဝန္းႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ထိေတြ႔ျခင္း အနည္းငယ္ ျပန္လည္ရရွိလိုက္သည့္အတြက္ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာ ေျပေပ်ာက္ေစပါသည္။

က်ေနာ္ ေရၾကည္အိုင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးအခ်ဳပ္တြင္ ေနခဲ့ရစဥ္ကာလ ဤဝင္းအတြင္း တေထာင့္တေနရာ တြင္ အတူရွိေနသူမ်ားမွာ တ႐ုတ္-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းကိစၥႏွင့္ အခ်ဳပ္ခံရသူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေဝ ႏွင့္ ဦးျမတ္ေလး၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဥကၠ႒ သခင္ဇင္၏ဇနီး ေဒၚၾကည္ၾကည္၊ တကသ ဥကၠ႒ ကိုဗေဆြေလး၏ ဇနီး၊ ပထမဝန္ႀကီး ဦးဝင္း (ယခု CRPP ဥကၠ႒ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း၏ ဖခင္) သမတ မန္းဝင္းေမာင္၊ ဝန္ႀကီးဦးရာရွစ္ အစရွိသည့္ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား အတူရွိေနၾကပါသည္။

ဇြန္လ ဆန္ျပတ္လပ္မႈအေရးအခင္း၊ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း၊ ဤအေရးအခင္းႏွစ္ခုကာလအတြင္း အဖမ္းခံခဲ့ရသူမ်ားကို ဆက္စပ္လိုက္ရာ ၂၀၀ ေက်ာ္မွ် ရွိေလသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ထမင္းခ်ဳိင့္လာသိမ္းေသာအခါ ကိုႀကီးေအာင္၏ ထမင္း ဝလင္စြာ စားရေရးအစီအစဥ္ကို စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါ ေတာ့သည္။ ငါးလံုးတြဲ အိမ္တိုင္းေစ့ မည္သည့္အိမ္မွ ထမင္းမဝ ေၾကာင္း ေကာင္းမြန္ ေအးေဆးစြာ တသံတည္း ေျပာလိုက္သည္။ စစ္သားမ်ား ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထမင္းခ်ဳိင့္သိမ္း၍ ျပန္သြားပါသည္။

ယခုမနက္လာပို႔မည့္ ထမင္းမွာ အားလံုးကဝိုင္း၍ ေမွ်ာ္ေနၾကပါသည္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္တြင္ စစ္သားမ်ား သည္ ထမင္းခ်ဳိင့္၊ ထမင္းပံုးေတြ ႏွင့္ ဆြဲသူက ဆြဲလာ၊ ထမ္းသူက ထမ္းလာ အိမ္ေပါက္ေစ့လိုက္ပို႔ပါသည္။ အခ်ဳိး ေျပာင္းလာပါသည္။ ကိုႀကီးေအာင္ အစီအစဥ္ တကယ္ပဲ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ထမင္းမွာ ခ်ဳိင့္ႏွင့္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဆြဲပံုးႀကီးႏွင့္တပံုး အျပည့္အေမာက္အသိပ္ႏွင့္ ျဖစ္လာပါသည္။

စစ္သားမ်ားတံခါးပိတ္ၿပီးျပန္သြားေသာအခါ ကိုႀကီးေအာင္ကို ဝိုင္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳၾကပါသည္။

“ဒါမွ တို႔ ကိုႀကီးေအာင္ကြ၊ တကယ့္ကို အားကိုးရတယ္”

ကိုႀကီးေအာင္ ျပံဳးတံုးတံုးႏွင့္ ဂုဏ္ယူမဆံုးသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ျဖစ္ေနပါ သည္။

ထမင္းဝိုင္းကို ျပင္ဆင္ခူးခပ္ ဝိုင္းလိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ဟင္းခ်ဳိင့္ကို ဖြင့္လိုက္ပါသည္။ ဘဲဥျခမ္းႏွင့္ ေရာထားေသာ အာလူဟင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုမနက္ထမင္းဝိုင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းသာဖြယ္ရာအျပည့္ႏွင့္ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ကိုႀကီးေအာင္၏ အစီအစဥ္ကို ဝိုင္းဝန္းခ်ီးက်ဴးၾကပါသည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း ထမင္းဝိုင္းမွာ ထမင္းလည္း ေျပာင္၊ ဟင္းလည္း ေျပာင္ ဘုန္းေမာင္မ်ားမွာ ထမင္းမဝရွာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ကိုႀကီးေအာင္လည္း ထပ္မံ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ စစ္သားေတြကလည္း ထမင္းကို ဆြဲပံုးႀကီးႏွင့္တပံုးအျပင္ ေလးဆင့္ခ်ဳိင့္အပိုပါ ေဆာင္းလာပါ သည္။ ဒါလည္း မေျပလည္ပါ။ ဆန္ကလည္းရွားပါးေန၊ က်ေနာ္တို႔ ကလည္း ေကၽြးသမွ်မဝ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္။

စစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို မယံုသည့္ သံသယမ်က္လံုးႏွင့္ စူးစမ္း သည္။ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ရွာပါေတာ့သည္။ ႂကြက္တြင္း ႂကြက္ေပါက္ ေတြကို လိုက္ၾကည့္၊ တုတ္ႏွင့္ေလွ်ာက္ထိုး လုပ္လာသည္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ ထမင္းေတြကို သြန္ပစ္သလား၊ ႂကြက္တြင္းေတြထဲ ထည့္ပစ္ သလား”

ကိုႀကီးေအာင္ႏွင့္ ဦးဘိုနီက “က်ေနာ္တို႔ ထမင္းေတြမသြန္ပစ္ပါဘူး၊ ႂကြက္တြင္းေတြထဲမထည့္ပါဘူး။ တကယ္ စားမဝလို႔ပါ”

စားမဝရင္ေတာ့ ႀကိဳးစားစီစဥ္ေပးမယ္၊ စားမကုန္ဘဲ ေလွ်ာက္သြန္ပစ္ ရင္ေတာ့ မင္းတို႔မစားသာဘူး မွတ္”

စစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို မယံုပါ။ အျပင္မွာ ဆန္ရွားေနသည္။ က်ေနာ္တို႔က အႏုနည္းႏွင့္ ျပႆနာလုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြန္ပစ္၊ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနသည္ဟု ယူဆသည္။

အမွန္က မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔မွာ မသထာေရစာေတြကို ၿမိဳဆို႔ေနရလို႔လား မသိပါ။ ေကၽြးသမွ်ကို မဝႏိုင္ျဖစ္ေနပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Friday, November 20, 2009

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၆)

အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြ

က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ကိုကိုးကြၽန္းကို သြားရမယ္ဆုိတာလည္း ရွင္းသြားၿပီ။ ဘဝမွာ အေကြ႔အေျပာင္းႀကီးတခုကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာလည္း ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ျဖတ္ေျပာခ်င္တာတခုက ေထာင္ထဲေရာက္ တဲ့လူေတြ (ရာဇဝတ္မႈနဲ႔ပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ႏုိင္ငံေရးအမႈနဲ႔ပဲ ေရာက္ေရာက္) ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြဟာ သူတုိ႔အတြက္မွာ ေထာင္ဆုိတာဟာ ဘဝရဲ႕အဆစ္အခ်ဳိးေလးတခု ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ အေကာင္းဘက္ ေျပာင္းသြားတာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အဆုိးဘက္ ေျပာင္းသြားတာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆစ္အခ်ဳိးႀကီး၊ အေကြ႔အေျပာင္းႀကီးတခု ျဖစ္သြားေလ့ရွိတာက အမွန္။ က်ေနာ့္တဦးခ်င္းအဖုိ႔ဆုိလို႔ရွိရင္ အဲဒီအတုိင္းပဲ။

က်ေနာ္ဟာ ေထာင္ထဲ မေရာက္ခင္တုန္းက ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရးေလာက္ပဲ သိတယ္။ ဟိုၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးကိုလုိခ်င္တဲ့ သာမန္လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ အသိတခုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲဝင္လာခဲ့တာ။ စာဖတ္တာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္အသိ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲ … ေထာင္ထဲ ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီ စစ္အစိုးရအေပၚမွာ နာက်ည္းမႈက အသည္းထဲ စဲြသြားခဲ့တယ္။ အစိုးရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့၊ ကိုယ္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ဒုန္းဒုန္း က်သြားေစတာ ေထာင္ပဲဗ်။

အဲ … ေထာင္ထဲမွာမွ တခါ ကိုကိုးကြၽန္းဆုိတဲ့အဆင့္က်ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္မွ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို၊ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ကို ျမဲျမံသြားေစခဲ့တယ္လို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းက ေပးလိုက္တဲ့ အသိ၊ ကုိကိုးကြၽန္းက ေပးလိုက္တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ကုိကိုးကြၽန္းက ေပးလိုက္တဲ့ အေတြးအေခၚဟာ က်ေနာ့္အဖုိ႔ လက္စားေခ်စိတ္ နီးပါးကို ျဖစ္လာတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္အေနနဲ႔ လက္စားေခ်ဆုိတဲ့စကားမ်ဳိးက ေျပာလို႔ မေကာင္းပါဘူး။ ေျပာလို႔လည္း မသင့္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ တကယ္ပဲ က်ေနာ္ဟာ ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲစဥ္းစားစဥ္းစား ကြၽန္းမွာ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္တင္ က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို မစဥ္းစားဘဲကို မေနႏုိင္ေအာင္ သူတုိ႔အတြက္ သူတုိ႔အတြက္ဆုိတာမ်ဳိးေတြ အျမဲတမ္းလိုလို ေပၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ က်ေနာ္က လက္စားေခ်စိတ္ နီးပါး ျဖစ္ရတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာတာ။

အဲဒီ ကြၽန္းကျပန္လာတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ တေယာက္ေယာက္က တာဝန္ေပးလိုက္သလိုပဲ၊ အဲဒီမွာ က်သြားတဲ့ လူေတြက တာဝန္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ ေနာက္ က်ေနာ္ကလည္း သူတုိ႔ကိုအာမခံၿပီး အဲဒီတာဝန္ကို ယူလာသလိုလိုပဲ။ အဲ … တေလွ်ာက္လုံး၊ တဘဝလုံး အဲဒါ ပါေတာ့တာပဲ။

ဒီေနရာမွာ တခါတည္း ဆက္ေျပာခ်င္တာက အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕အခန္း။ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားတေယာက္။ မိမိယုံၾကည္ခ်က္အေပၚမွာ ေရရွည္ သံႏိၷ႒ာန္ ျမဲေစတဲ့အေၾကာင္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္ထင္တာ အဓိကက်တဲ့အခ်က္က ၂ ခ်က္ရွိတယ္လို႔ ထင္တယ္။

ပထမ အခ်က္က သူယုံၾကည္တဲ့ အမွန္တရား၊ နံပါတ္ ၂ အခ်က္က အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြ။ သူတုိ႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို ခုနကေျပာတဲ့ သူယုံၾကည္တဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ သူ ပိုင္းျဖတ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ပိုင္းျဖတ္လုပ္တဲ့ ဟာကို အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြက (အထူးသျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔အတူ တုိက္ေဖာ္တုိက္ဖက္ သူရဲေကာင္းေတြက) ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုျမဲျမံေစတယ္။ သံႏၷိ႒ာန္ပုိၿပီးေတာ့ ခုိင္မာေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ အဲလိုျမင္တယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ ဘယ္ႏုိင္ငံေရး အဖဲြ႔အစည္းမဆုိ၊ ဘယ္လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမဆုိ ေတာ္လွန္ေရးအာဇာနည္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၾကရစျမဲ၊ သူတုိ႔ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိေတြကို သင္ၿပီးေတာ့ အတုယူစရာအျဖစ္ လူငယ္ေတြကို အျမဲပညာေပး ရစျမဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္တခုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းတခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ဘာသာေရးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ေတြကို စံတင္ၾကရတာပဲ။ အဲဒီလိုစံမရွိဘဲနဲ႔ လူေတြဟာ သေဘာတရားတခုတည္းနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတခု ေလွ်ာက္လို႔မရေသးဘူးလို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ တျခားမၾကည့္နဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ဒီဗမာျပည္က လက္ရွိရွိေနတဲ့ စစ္အစိုးရပဲၾကည့္ (နအဖ) သူတို႔လည္း သိတယ္။ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြကို စံတင္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ သူတို႔လည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔မွာ တိုင္းျပည္က အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ တိုင္းျပည္ကေလးစားေလာက္တဲ့ သူရဲေကာင္း မရွိဘူး။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုလည္း သူရဲေကာင္း မတင္ႏိုင္ဘူး။ မတင္ခ်င္ဘူး။ ဟိုအရင္ ဖဆပလ အစိုးရ လက္ထက္တုန္းကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္ပုံကို မဲပံုးကပ္ၿပီး မဲေတာင္းတ့ဲအထိေတာင္ လုပ္ခဲ့တာဗ်။ အသံုးခ်တာေတာ့။

အခု စစ္အစိုးရက်ေတာ့ အဲဒီလိုလည္း သူ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ထဲမွာလည္း တေကာင္တၿမီးမွ လူေလးစား ေလာက္တာ မရွိဘူး။ နံပတ္ ၁ ဗိုလ္ေနဝင္းက အစ၊ အဆက္ဆက္ အကုန္လံုး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ခမ်ာမွာ ရွားရွား ပါးပါး သမိုင္းစာရြက္ေတြ ေလွ်ာက္လွန္ၿပီးေတာ့ ဟိုးအေဝးႀကီးက ဟာေတြကို လွမ္းၿပီးေတာ့ သူရဲေကာင္းလုပ္ ေနရတာ။ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေတြရဲ႕ လုပ္ကိုင္မႈေတြကိုပဲ (နယ္ခ်ဲ႕မႈေတြ ဘာေတြ အပါအဝင္ေပါ့ဗ်ာ) အဲဒါေတြ ကိုပဲ စံတခုလုပ္ၿပီးေတာ့ သူရဲေကာင္းတင္ေနရတာ။

တကယ္က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တိုင္းျပည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံဟာ ဒီ အနီးေခတ္သမိုင္းမွာ ဂုဏ္ယူစရာ သူရဲေကာင္း မရွိတဲ့ႏိုင္ငံ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာမွာရွိတဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔ပဲယွဥ္ယွဥ္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးသမိုင္း၊ ဒီဘက္သမိုင္း၊ ေနာက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲသမိုင္း … သမိုင္းအဆက္ဆက္မွာ အင္မတန္ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြအျပည့္နဲ႔ တုိင္းျပည္ပါ။

က်ေနာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္က ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ အစိုးရက ဗလခ်ာရမ္းေနတဲ့ အစိုးရ၊ အဲဒီလို အေျခအေနထဲမွာ ႏုိင္ငံျခားေရာက္လို႔ရွိရင္ အင္မတန္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္။ အဲ … ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ရွိရင္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူႏိုင္တယ္။ “ငါဟာ ဗမာျပည္သားကြ” လို႔ လက္မေထာင္ ေျပာလို႔ ရတယ္။ ဒီအာဇာနည္ေတြေၾကာင့္၊ ဒီသူရဲေကာင္းေတြေၾကာင့္ …။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာပါ့မယ္။ က်ေနာ္အထက္ကေျပာခဲ့သလိုပဲ က်ေနာ္ သေဘၤာဝမ္းထဲကိုေရာက္ေရာ။ သေဘၤာေအာက္က ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ေရွ႕ခန္း ေနာက္ခန္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေရွ႕ခန္းကိုေရာက္တယ္။ ေရာက္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ဆုံးေရာက္တာနဲ႔ တူတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကားေပ့ါဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ကား ဆိုတာက အင္းစိန္ေထာင္က မဟုတ္တဲ့လူေတြ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အေဆာင္ကေနထြက္လာတဲ့ တြဲဘက္အမွတ္ ၂ အေဆာင္ကေန ထြက္လာတဲ့သူေတြ အညာကလူေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ဟာေပါ့။

အဲ … က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ဝင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ပစၥည္းေတြ တို႔လို႔တြဲလြဲနဲ႔ သေဘၤာဝမ္းထဲကို ဆင္းလာ ၾကေတာ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူေတြက ေငးၾကည့္ေနၾကတာ။ အင္းစိန္ေထာင္က ထြက္လာတဲ့သူေတြက ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဆိုလို႔ နည္းနည္းပဲ ပါၾကတာ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီမွာက ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဗမာ တျပည္လံု မွာ အစိုးရက ဖိႏွိပ္မႈေတြ စၿပီးဆံုးျဖတ္ၿပီး စလုပ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ထဲကိုလည္း အတင္းဝင္ၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္တာ။ အကုန္လံုး ေခၚၿပီးေတာ့ ႐ုိက္တာ။ ေရသြင္းထားတဲ့ အခန္းေတြထဲထားတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႏွိပ္စက္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္လာခဲ့တာ။

အဲဒီေတာ့ သူတို႔ထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္ကလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ေရာဂါလည္းမ်ဳိးစံု။ ႏိွပ္စက္တဲ့ဒဏ္ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးခံလာခဲ့ရတာ။ ဥပမာ … ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္ဆိုရင္ အဲဒီမွာ နံ႐ိုးက်ဳိးေအာင္အထိ အ႐ိုက္ခံခဲ့ရတာ။ ေနာက္ … ျပည္သူ႔ တိုးတက္ေရးပါတီက ကိုတင္ေမာင္ၫြန္႔ ဆိုရင္လည္း ႐ိုက္တာ သရက္ရြက္တဖက္ကို ေၾကထြက္သြားတာ။ အဲဒီလိုပဲ။ တျခားလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွိပ္စက္ခံၿပီးမွေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ။

သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကုိ ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်က္ျခင္း ႏႈတ္ဆက္လို႔ရေအာင္ ၾကည့္တဲ့သူကလည္း မျမင္ေသးလို႔။ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကတာ။ ေနာက္ … အထဲက်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီး ပစၥည္းေတြဘာေတြ ခ်။ ထိုင္စရာေလး ဘာေလး ရွာ။ (ထုိင္စရာဆိုလို႔လည္း သေဘၤာဝမ္းထဲဆိုေတာ့ေတြ႔ကရာ ထိုင္ၾကတာပါပဲ။)

အဲဒီလုိထိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္က်မွ ေဘးမွာရွိတဲ့သူနဲ႔ မိတ္ကေလး ဘာေလး ဆက္။ အကုန္လံုးက ဘဝတူေတြဆိုေတာ့ ဟိုမိတ္ဆက္လို႔ေတာ့ ေကာင္းတာေပ့ါဗ်ာ။ ဘယ္သူေတြပါသလဲဗ်ာ။ ဘာညာ ေမးၾကည့္ရတာေပါ့။ ေမးၾကည့္ ေတာ့မွ က်ေနာ္တုိ႔အခန္းထဲမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ (ဦးေလး ဦးတင္ေအာင္)၊ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ျမသန္းတင့္ (ဦးေလး ဦးျမသန္း) ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ေကတီ ဦးေက်ာ္တင့္ ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ဟို ABKO က (ကိုကိုးကြၽန္းကေန ေလွနဲ႔ထြက္ေျပးတဲ့) မန္းေအာင္ၾကည္ (ကရင္ေခါင္းေဆာင္) သူတုိ႔ပါတာကို သိရတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဦးတင္ေအာင္နဲ႔ ဦးျမသန္းကိုက်ေတာ့ က်ေနာ္က က်ေနာ္ ဘယ္သူပါလို႔ မိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ သြားၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးတင္ေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ေတြ႔ဖူးေတာ့ ေတြ႔ဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ၾကာေနၿပီ။ ေနာက္ က်ေနာ္လည္း ငယ္လည္းငယ္ေတာ့ သူက ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။ က်ေနာ္က “က်ေနာ္ ဘယ္သူပါ လို႔” သြားၿပီး ဂါရဝျပဳရတာေပါ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

Thursday, November 19, 2009

ထာဝရ ခရီးသည္ ရဲ႕ အႏၱိမ ဆုေတာင္းခန္း (ေဒါင္းနီ)


ခရီးသည္

ၿမိဳ႕ေပ်ာက္
ေတာေမွာက္
ေနာက္က်ေသာ အိပ္မက္လမ္း
ဇရာလမ္းမွာ က်န္ေန …၊

ၾကက္ မေမာ
ယာ မညက္
အျပန္ခက္ေသာ အိမ္လြမ္းခန္း
လက္က်န္ရက္ေတြ နည္းေန …၊

ေဆး မေပး
မီး မယူ
ေဖာ္မဲ့ အပူ ကြၽမ္းေလာင္စမ္း
ပ်ံသန္း ထိုးေဖာက္ ရင့္မာေန။ ။

ေဒါင္းနီ
ဝ၉-ဝ၁-ဝ၉


ထာဝရ

ငါ ေတာ္လွန္လမ္းကို အလ်ားလိုက္ကူး
ႏိုင္ငံကိုလည္း ရင္ထဲဆြဲသြင္းခ်င္
ေနာင္တမဲ့ ေတာင္ပံဖြင့္လြင့္လို ့
အမနာပေလထန္လည္း
အညံခံျပန္လွည့္႐ုိး မရွိ …၊

ငါ့ရဲ့ျပာမႈန္ ေလဟုန္ထိုးေဖာက္
အာကာယံထက္ ကပ္ၿငိတြဲ
ႀကိဳၿပီးလမ္းခြဲ လြင့္ခဲ့လည္း
ျဖစ္တည္ရာ ေနရာတိုင္း
သမိုင္းေႂကြးကို မွတ္ထားမိ …၊

ငါ့ တိုက္ပြဲေဖာ္ အေမွာင္႐ုိက္ခ်ဳိး
နံရံေတြေတာင္ ႐ုိက်ဳိးဝပ္တြား
ေသြးေအာင္လံ တလြင့္လြင့္တိုး
ကမၻာတ႐ုိး မ်ဳိးဆက္စိုက္ကာ
ဝိညာဥ္ရွိသေရြ႕ အာခံေနပါ၏။

ေဒါင္းနီ
ဝ၉-ဝ၉-ဝ၉

အႏိၱမ ဆုေတာင္းခန္း

ဘဝ ဆက္တိုင္း
လြတ္လပ္ျခင္း
တရားမွ်တျခင္း
တန္းတူညီမွ်ျခင္း
ငါ့ေျမ ငါ့ရြာ
ငါ့တိုင္းျပည္မွာ
ႏွစ္ၿခိဳက္ပီတိျဖစ္စြာ ရလို၏၊

လူျပန္ျဖစ္တိုင္း
တာဝန္ေက်ျခင္း
သစၥာတည္ျခင္း
သိကၡာျမဲျခင္း
ငါ့ေသြးေသာက္မ်ား
အမိႏိုင္ငံေတာ္မွာ
ႏွစ္ေထာင္းအားရ ပိုင္လို၏၊

ခႏၶာရွိတိုင္း
စြန္႔လႊတ္ျခင္း
ေပးဆပ္ျခင္း
ပံ့ပိုးျခင္းမ်ား
တေျမတည္းဖြား
တေရတည္ေသာက္
တမိုးေအာက္ထဲ
ေႏြးေထြး ေဝမွ် ေပးလို၏၊

ေသြးလည္ပတ္တိုင္း
ေက်းဇူးသိတတ္ျခင္း
ဦးၫြတ္ ဂါရဝျပဳျခင္း
ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီျခင္း
ဒို႔မိ ဒို႔ဖ
ဒို႔ဆရာတို႔အား
ၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္ အပ္လို၏၊

အေတြးေဝတိုင္း
တြဲလက္ခိုင္ျခင္း
ေဖးမစာနာျခင္း
ျပန္လွန္ ေပးဆက္
ငါ့သက္ထား
ငါ့ေရာင္းရင္း
ငါ့မိတ္ေဆြတို႔အား
ယုံၾကည္ ေလးစား သြားခ်င္ပါ၏။

ေဒါင္းနီ
ဝ၉-၁၉-ဝ၉