“စိန္ေလာရင့္ျမစ္ဟာ ေရပဲ
ၿပီးေတာ့
မစၥစၥပီျမစ္ဟာ ရႊံ႕ေနာက္ရည္ေတြ
ဒါေပမယ့္
သိမ္းျမစ္မွာေတာ့ သမုိင္းအရည္ေတြဗ်ဳိ႕”။
၁၉ ရာစု ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ဂၽြန္ဘန္း
သူ႔ျမစ္ဝွမ္းကေန ႂကြားဝင့္လုိက္တာ
ငါ သေဘာတူတယ္
ကုိယ့္ျပည္ ကုိယ့္ျမစ္ကုိ ကုိယ္ခ်စ္လုိ႔
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာထည့္ဝံ့တာ
ငါ သေဘာတူတယ္
ဂၽြန္ဘန္း ေျပာခြင့္ရွိတာ
ငါ သေဘာတူတယ္
ငါဟာ
ဒုိ႔ေတြခ်စ္တဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းက
ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေယာင္ထုံးမွာ
ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္းသား မဟတၱမဂႏၵီဂ်ီးရဲ႕
နံ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေတြၾကားမွာ
ယုတ္စြဆုံး
မယ္နံေခ်ာင္းဖရား ျမစ္ဝွမ္းသား
ဘုရင္ ဘူမိေဘာရဲ႕ ႏွာေခါင္းဖ်ားက
က်လုဆဲ ေခၽြးတစ္စက္မွာ
သူတုိ႔ရဲ႕
တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအေပၚ အခ်စ္စိတ္ေတြ
တဖိတ္ဖိတ္ ၿပိဳးျပက္လင္းလက္ေနတာ
ငါ အခါခါ ပူေဇာ္မိပါရဲ႕
ဂၽြန္ဘန္း ခင္ဗ်ား
ျမစ္တုိင္းဟာ သမုိင္းအရည္ေတြပါဗ်။