ၿပီးေတာ့
မစၥစၥပီျမစ္ဟာ ရႊံ႕ေနာက္ရည္ေတြ
ဒါေပမယ့္
သိမ္းျမစ္မွာေတာ့ သမုိင္းအရည္ေတြဗ်ဳိ႕”။
၁၉ ရာစု ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ဂၽြန္ဘန္း
သူ႔ျမစ္ဝွမ္းကေန ႂကြားဝင့္လုိက္တာ
ငါ သေဘာတူတယ္
ကုိယ့္ျပည္ ကုိယ့္ျမစ္ကုိ ကုိယ္ခ်စ္လုိ႔
ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာထည့္ဝံ့တာ
ငါ သေဘာတူတယ္
ဂၽြန္ဘန္း ေျပာခြင့္ရွိတာ
ငါ သေဘာတူတယ္
ငါဟာ
ဒုိ႔ေတြခ်စ္တဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းက
ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေယာင္ထုံးမွာ
ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္းသား မဟတၱမဂႏၵီဂ်ီးရဲ႕
နံ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေတြၾကားမွာ
ယုတ္စြဆုံး
မယ္နံေခ်ာင္းဖရား ျမစ္ဝွမ္းသား
ဘုရင္ ဘူမိေဘာရဲ႕ ႏွာေခါင္းဖ်ားက
က်လုဆဲ ေခၽြးတစ္စက္မွာ
သူတုိ႔ရဲ႕ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအေပၚ အခ်စ္စိတ္ေတြ
တဖိတ္ဖိတ္ ၿပိဳးျပက္လင္းလက္ေနတာ
ငါ အခါခါ ပူေဇာ္မိပါရဲ႕
ဂၽြန္ဘန္း ခင္ဗ်ား
ျမစ္တုိင္းဟာ သမုိင္းအရည္ေတြပါဗ်။
ဂၽြန္ဘန္း ခင္ဗ်ား
ကစ္ပလင္ ကဗ်ာထဲက
‘ေခါင္းတစ္ရာ သခၤ်ဳိင္း’ ကံဆုိးရြာရွိခဲ့ရာ
က်ဳပ္တုိ႔ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက
ေပပင္ေမာ္ေခ်ာင္းကေလးဟာလည္း
သမုိင္းအရည္ေတြနဲ႔ စီးဆင္းေနဆဲပါ။
“တကယ္လုိ႔သာ
ကုိယ္ခႏၶာအတၱေဘာႀကီးကုိ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အခႊံႏႊာသလုိႏႊာၾကည့္လုိ႔
ေနာက္ဆုံး ႏႊာလုိ႔မရေတာ့တဲ့
အစိတ္အပုိင္းကုိ ေရာက္ရင္
ဝိဉာဥ္ဆုိတာကုိ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္”။
ညီေတာ္အာနႏၵာ (လာျခင္းေကာင္းေသာအရွင္)
ဘဝကူးေျပာင္းမႈ အယူအဆ
ဂဂၤါျမစ္ဝွမ္း ဟိႏၵဴေတြက စခဲ့
ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူေတာ့ ေခတ္စားႏွင့္လွၿပီ
ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္
‘အေနက ဇာတိ သံသာရံ’ အစခ်ီ
ကနဦး က်ဴးရင့္ၿပီး
‘ေယဓမၼာ ေဟတုပၸ ဘာဝါ’ ခ်ီ
အေၾကာင္းအက်ဳိးတရားကုိ ဖြင့္ဆုိေတာ္မူ
‘အတၱမွ အနတၱသုိ႔’ တရားေဟာၾကားေနခ်ိန္
ေယ႐ုရွလင္ကုိ
‘နဲဘူခ်ဲနဲဇာ’ က သိမ္းပုိက္ခ်ိန္
(ဆုံး႐ႈံးသထက္ ဆုံး႐ႈံးရလြန္းလုိ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ
အလုံးစုံ ပ်က္သုဥ္းကိန္းဆုိက္
သဲကႏၱရႀကီး ျဖစ္သြားရတဲ့)
နိနဲဗဲဟာ မဲဒဲ လက္ထဲက်သြားခ်ိန္
မာေဆးလိကုိ
ေဖာ္ကာယန္တုိ႔တည္ေထာင္ခ်ိန္
လူ႔သမိုင္းစဥ္နဲ႔ႏႈိင္းဆေတာ့
ဟိႏၵဴဒီအယူအဆနဲ႔ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာ
က႑ေကာဇ ျဖစ္ၾကတာ
သိပ္မွ မၾကာေသးဘဲ
ဒီအရင့္အရင္
ကေမၻကမၻာက စီးဆင္းလာခဲ့တဲ့
ဒီျမစ္ႀကီးေတြ
ဆက္လက္စီးဆင္းေနဆဲ စီးဆင္းျမဲေလ။
‘ဣတၱိဝကၤ နဒီဝကၤ’ သံၾကားရတုိင္း
ငါေအာ့ခ်င္ အံခ်င္ျဖစ္ရ
ျမစ္တုိ႔ဟာ
သဘာဝအေလ်ာက္ ေကြ႔ေကာက္ေနလို႔သာ
ေရတံအေလ်ာက္ တေျဖာင့္တည္းဆိုရင္
ေရစီး ညင္သာပါေတာ့မလား
ေရစီးၾကမ္းရင္
ျမစ္ကမ္းပါးေတြ ခံႏုိင္ပါမလား
ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြ တာရွည္ပါမလား
တူးေျမာင္းနဲ႔ ျမစ္ အတူတူ မခ်စ္ႏုိင္ဘူး
အို ျမစ္တုိ႔ … …
ေကြ႔ေကာက္ညင္သာ စီးဆင္းျမဲစီးဆင္းပါ
အို ျမစ္တုိ႔ … …
မာယာ လွပ ျပျမဲျပပါ။
ေရာဟီနီျမစ္မွာ
ေရလုပဲြစစ္ႀကီး ျဖစ္မယ့္ဆဲဆဲ
ဗုဒၶ တားေတာ္မူႏိုင္ခဲ့ရဲ႕
ေရနံေၾကာင့္တဲ့လား
အၾကမ္းဖက္ဆန္႔က်င္တာတဲ့လား
ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
အခု ၂၁ ရာစု အဝင္
တီဂရစ္ျမစ္မွာ စစ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ
ေတာ႐ုိင္းေကာင္ရဲ႕ သြားစြယ္
ေျခသည္းလက္သည္း အားကုိး အမူအက်င့္ေပပဲ
ဒါကုိ မေရွာင္လဲြႏုိင္ၾကတာ
ကမၻာႀကီး အျဖစ္ဆုိးပ
ဒီတီဂရစ္ျမစ္မွာပဲ
၁၃ ရာစု မြန္ဂုိဘုရင္ ‘ဟူလာလူ’
မင္းမူ ထင္တုိင္းၾကဲတုန္းက
မင္လက္ေရး စာေပအေမြေတြကုိ
ျမစ္ထဲခ် ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာ
ျမစ္ေရေတြ ျပာႏွမ္းကုန္ေရာတဲ့ေလ
ဂၽြန္ဘန္းခင္ဗ်ား …
ျမစ္တုိင္းမွာ သမုိင္းအရည္ေတြပါဗ်။
မင္းကြန္းျမစ္ကမ္းစပ္က
ပန္းခ်ီဆရာေတြရဲ႕ ဂယ္လာရီမွာ
တစ္ည အိပ္တုန္း
သန္းေခါင္းသန္းလဲြ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး
ျမစ္ေရစီးထဲ
ေမ်ာပါသြားတဲ့ မိန္းမသံေတြ
ကယ္ပါ ယူပါ တစာစာ ငရဲပြက္ညံ
ပန္းခ်ီဆရာ ‘ညမင္းေက်ာ္’ ေျပာျပမွ
မိန္းမေတြ
ေဖာင္စီးၾကရတဲ့ အျဖစ္ပါလား
ငါ
အေတြးေတြနဲ႔ အိပ္မရေတာ့ဘူး
မန္႔ခ်္ရဲ႕ ‘ေအာ္သံ’ ထဲက
ေၾကာက္လြန္းလို႔
လူပံုပ်က္သြားတဲ့လူနဲ႔
သူမတုိ႔ ေပါင္းေအာ္ဟစ္သံ
ငါ့ရင္ထဲပြက္ဆူ
ေျခလွမ္းမွာ ေလွထမ္းျပန္ရတဲ့
ေရွးေဟာင္း
ေဗာ္လဂါျမစ္႐ုိးက ပန္းခ်ီကားထက္
ခုေခတ္
ဧရာဝတီ အျဖစ္ဆုိးလွခ်ည့္။
မင္းကြန္းေအာက္နား ရြာတစ္ရြာကေန
ေရစုန္ေလဆန္ခရီး
မႏၱေလးကုိ
ေလွစီးျပန္တဲ့ ညေနဆည္းဆာ
တိမ္ေတြ လွခ်င္တုိင္းလွေန
ကမ္းပါးေတြ ၿပိဳခ်င္တုိင္းၿပိဳ
ေလွဝမ္းကို
လႈိင္းေတြ တဗ်န္းဗ်န္းပုတ္
ဒီခဏ ငါ စိတ္ကူး ကြန္႔ျမဴး
ေလွဦးကုိ မ်က္ႏွာမူ ထရပ္
ေစာင္းသမဆီက ေစာင္းကုိယူ
ငါ့ဦးထိပ္ေပၚ ကန္႔လန္႔တင္
ေစာင္းႀကိဳးရွိသမွ် အကုန္
တၿပိဳင္တည္း တရစပ္ ဒီလိုတီးခတ္သံ
ေလနတ္သားပဲ စြမ္းႏုိင္ေတာ့မေပါ့
သဘာဝအလွ သံစဥ္ကုိ
ငါ ခံစားမူးယစ္ေနတုန္း
မိန္းမသားေတြ ကၽြက္ကၽြက္ဆူကုန္ၾက
ဦးရွင္ႀကီးကုိ ေၾကာက္ရသတဲ့
‘အဘုိး’ ကုိေၾကာက္ရသတဲ့
ေလွေမွာက္မွာ ေၾကာက္ၾကသတဲ့ေလ
ခုနက ငါ့ ခံစားမူးယစ္တာေလး
ေၾကာက္တတ္တာကုိ ေၾကာက္ၿပီး
ထြက္ေျပးသြားေပါ့
လူေတြေၾကာက္ေနဖုိ႔က
ပုိအေရးႀကီးသလား မကၡရာဗီလီ
ဖေလာရင့္ၿမိဳ႕သားေတြကေတာ့
ခင္ဗ်ာ့ကုိယ္မွာ
မာနတ္ကုိယ္နံ႔ နံေဟာင္တယ္တဲ့ဗ်။
“အႏၱရာယ္ အေပါင္းတုိ႔အနက္
အႀကီးဆံုး အႏၱရာယ္ဟာ
ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္တယ္ ”
အရွင္သိဒၶိတၴ (လာျခင္းေကာင္းေသာအရွင္)
ေမာင္တင့္တယ္ ေမာင္ႏွမ
ဖိုက်င္ထုိးသတ္ခံရတဲ့စကားပင္ကုိ
တေကာင္းဘုရင္က
ဧရာဝတီျမစ္ထဲ
ေၾကာက္ေဆးအျဖစ္ ေမွ်ာခ်လိုက္ေလရဲ႕၊
ပုဂံေရာက္ေတာ့
ေသလည္ေၾကာင္ဘုရင္ ဆယ္တင္
သူ႔သရပါတံခါးဝမွာ
ပန္းပုထု ျပထားျပန္ေရာ
ေဟာ အခု
ျမစ္ဝွမ္းသားေတြရဲ႕
အိမ့္ဥရည္တိုင္မွာ
ရွတ္ပန္းနီ အုန္းဆဲြ
ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္ေနေပါ့
လူေတြ ေၾကာက္ေနဖုိ႔က
ပုိအေရးႀကီးသလား မကၡရာဗီလီ
ဘယ္သူ႔အတြက္ ဒါေလာက္
အေၾကာက္ခုိင္းေနရတာလဲ မကၡရာဗီလီ။
ဒုိ႔ျမစ္ဝွမ္းသားေတြ
ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ အိမ္ေစာင့္နတ္
မေကာင္းတစ္က်ိပ္ ႏွစ္ပါး
ေကာင္းတစ္က်ိပ္ ႏွစ္ပါး
ကုိယ္ေစာင့္နတ္နဲ႔
႐ုိးရာ နတ္အေပါင္းကုိ
ေက်ာခ်မ္းေအာင္ ေၾကာက္ၾက၊
သူတုိ႔ေၾကာက္ၾကမွာပဲ
ေၾကာက္ေဆးကို
ျမစ္ႀကီးထဲ ေဖ်ာ္တုိက္တယ္
မေၾကာက္ေဆး ဆုိလို႔
လက္ဖက္ရည္ဇြန္း တစ္ဝက္စီေလာက္
ဘယ္သူ ဘယ္တုန္းက
တုိက္ေကၽြးဖူးလုိ႔လဲဗ်ာ။
မကၡရာဗီလီရဲ႕ အဆုိကုိ
အခုပဲ ငါ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္မယ္
ေၾကာက္ေနဖုိ႔ထက္ ခ်စ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတယ္
ေၾကာက္ေနဖုိ႔ထက္
ခ်စ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတယ္
ေၾကာက္ေနဖုိ႔ထက္
ခ်စ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတယ္
ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကုိေတာင္ ငါ ခ်စ္တယ္
သူ႔တုိ႔အမည္ေတြ တန္းစီရြတ္လိုက္ရင္ကုိ
ငါ့ရင္ထဲ ကဗ်ာျဖစ္သြားေရာ
ဧရာဝတီ၊ သံလြင္၊ ခ်င္းတြင္း၊ စစ္ေတာင္း၊ လႈိင္၊
ပန္းလႈိင္၊ တုိး၊ ျပန္မေလာ့၊ ငဝန္၊ မူး၊ မန္း၊
ပင္း၊ မုိးမခ စတဲ့ ဒီအမည္ေတြကုိ
ဘယ္သူ စတင္ေပးခဲ့လဲ
ဒီျမစ္ဝွမ္း ဒီေခ်ာင္းေတြက
ျပည္သူေတြပဲ ေပးခဲ့မွာေပါ့
အုိ ျမစ္ဝွမ္းသားတုိ႔
အုိ ျပည္သူတုိ႔
မကၡရာဗီလီကို ဆန္႔က်င္ၾက
မကၡရာဗီလီကုိ ဆန္႔က်င္ၾက။
ယူနန္နယ္
‘ကုိကုိးေနာ’ ေရအုိင္ႀကီးပတ္လည္ဟာ
ဒုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေနရင္းေဒသတဲ့ေလ
စစ္ရဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖိစီးမႈဒဏ္က
ကင္းေဝးရာ တေျပးတည္း ေျပးၾကရ
ဒါေၾကာင့္
အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္က်ရ
သမုိင္းက အခုိင္အမာ ဆုိတယ္
နတ္ထိပ္ေတာင္ၾကား သိတယ္
ေက်ာက္ဆည္ လြင္ျပင္သိတယ္
ဟုတ္ပါရဲ႕၊ အခုထိ ဒို႔လူမ်ဳိးေတြ
လက္နဲ႔ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုင္
ထမင္းစားေနၾကရတုန္း
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ
တစ္ခ်ိန္လံုး အေအးမိေနရ
…………………………………………
ယန္းေပါဆတ္ကုိ
ျပင္သစ္ျပည္သူ႔ ျမစ္ဝွမ္းမွာေမြး
ေနာင္ေတာ့
သူကုိယ္တုိင္ပဲ ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းျဖစ္
သူ႔ ‘အတၱအမွန္ဝါဒ’ ပင္လွ်င္
ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းျဖစ္
သူ႔တရားစီးေၾကာင္းေတြ
‘နံရံ’ကုိ ေဖာက္ထြက္
အတၱလန္တစ္ ကမ္းႏွစ္ဖက္သာမက
တစ္ကမၻာလုံးကုိ ကြန္ယက္ျဖာစီးသြား
ဗာတိကန္ တားျမစ္ မာတိကာစာရင္း
ဘာ တတ္ႏုိင္ေသးလဲ
လူကုိ ထာဝရဘုရားက ဖန္ဆင္းတာလား
ထာဝရဘုရားကုိ လူက ဖန္ဆင္းတာလား
ျမစ္ေတြက ေမးဝံ့တတ္ပေလ။
အီတလီေျမာက္ပုိင္းနဲ႔
႐ုိင္းျမစ္အေရွ႕ဘက္ကမ္းက
ၿမိဳ႕ေတြကုိ သိမ္းယူႏုိင္တုန္းကေတာ့
“ဒါဟာ ေျမမွာက်ေနတဲ့
ျပင္သစ္ သရဖူႀကီးကုိ
ငါ့လက္သုံးေတာ္ဓားနဲ႔ ေကာက္ယူခဲ့တယ္” လုိ႔
ၾကံဳးဝါး ဟိန္းေဟာက္ႏုိင္မေပါ့
ဥေရာပ ေျမပုံကုိလိပ္
သူ႔ကုတ္အက်ႌအိတ္ထဲ
ထည့္ပစ္ႏုိင္တဲ့ နပုိလီယံ ဘုိနာပတ္ေပါ့
……………………………………………
အီတလီ အာႏုိျမစ္ေပၚက ဖေလာရင့္ၿမိဳ႕သား
မုိက္ကယ္ အိန္ဂ်လုိရဲ႕ အႏုပညာ
ကမၻာတည္သေရြ႕ ျမဲတယ္
အႏုပညာလက္ရာေတြနဲ႔
ထုံမႊမ္းေနတဲ့ ဖေလာ့ရင့္ေျမ
တစ္လက္မေလာက္ကုိမွ
ဗုံးဒဏ္ မခံရေစလုိ႔
ကမၻာစစ္တုန္းက ေၾကညာခဲ့ရ
ဒါ အႏုပညာရဲ႕ အရိပ္အာဝါသပဲ
အႏုပညာဟာ ေမတၱာ
ေမတၱာဟာ အႏုပညာ
အုိ အႏုပညာ
ေမတၱာတန္ခုိးေတြ
ကမၻာကုိ ျဖန္႔အုပ္မုိးပါ။
စပိန္ သူ႔ျမစ္ဝွမ္းမွာ ပီကာဆုိကုိ ေမြး
ပီကာဆုိက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ဳိးျဖဴကုိေမြး
အျပာေရာင္ေခတ္
ပန္းေရာင္ေခတ္နဲ႔
ဂြာယာနီကာတုိ႔ကုိေမြး
ျမစ္ဟာ ေမြးဖြားရွင္သန္ျခင္းပဲေလ။
အဲဒီျမစ္ေတြမွာ
ပြင့္ေမ်ာရိပ္ ရွိတယ္ အလွတရားရွိတယ္
ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြ ရွိတယ္
‘ေဗာ္လဂါမွ ဂဂၤါသုိ႔’
လူသားရဲ႕ သမုိင္းေရစီး ခရီးရွည္ႀကီး။
ျမစ္မွာ ေဗဒါပန္း ေရၾကင္ေဆြရွိတယ္
ေတးသံခ်ဳိလြင္ရွိတယ္
မုိးေလထန္တုန္း အားမာန္ရွိတယ္
ဝဲပ်ံ ဝဲကေတာ့
ဝဲမွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္
အဲဒီကမွ ‘ဝဲၾသဂသံသရာ’ စကားလုံး ရတယ္
အဲဒီကမွ
အဘိဓမၼာတရား အျငင္းပြားစရာေတြ ရတယ္
ဒီေတာ့
ျမစ္ေတြ ေကာက္ေကြ႔တာ လွပၿပီး
လူေတြ ေကာက္ေကြ႔တာ မလွေပဘူး။
တစ္ခါေတာ့
မုန္းေခ်ာင္းအတုိင္း
ေက်ာင္းေတာ္ရာကုိ ေရာက္သြား
‘ဘူးသီး’ ရြာထိပ္မွာ
သိပ္နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ငါးႀကီးေတြေလ
ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေတြ ပစ္ခ်ရင္
သူတုိ႔ပါးစပ္ေပါက္ ဝလုံးႀကီးေတြ
(အစာမက္ေလ ပုိက်ယ္ ပုိဝုိင္းစက္ေလ
ဒီလုိ ဘဝကုိ ခုံမင္တပ္မက္တာ
ၾကည့္လုိ႔တယ္ေကာင္း)
ဒီငါးႀကီးေတြဟာ
ဝါဝင္ ဝါထြက္ကုိ အတိအက် သိၾကသတဲ့ေလ
ငါးစာေကၽြးလုိ႔ ငါးေတြ ေရာက္လာတာလား
ငါးေတြလာလုိ႔ ငါးစာေကၽြးၾကတာလား
ဒီေနရာဟာ
ဆရာတာရာ့ ဘုိးေဘးဘီဘင္တုိ႔ ေဒသ
‘မုန္းမွ ကာလီဖုိးနီးယားသုိ႔’ ကဗ်ာ
အခု ျပန္ဖတ္ခ်င္မိ
ဆရာခင္ဗ်ား
မုန္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔
ကာလီဖုိးနီးယား လူ႔အဖြဲ႔အစည္း
ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း
ေဝးသင့္တာထက္ ပုိေဝးလြန္းေနသလားလုိ႔။
သုံးဆယ္တစ္ဘုံ မယုံဘူးလားတဲ့
တမလြန္ဘဝ မယုံဘူးလားတဲ့
“ဒီမဟာ စၾကာဝဠာထဲမွာ
ေနက ေကာင္းကင္ဘုံမွာ
သိမ္းျမစ္က ဒီေျမကမၻာမွာ
ဒါ ေသခ်ာတဲ့တရားပါဗ်ာ” လုိ႔
ဆာေဝါလ္တာစေကာ့ရဲ႕ စကား
ခဏ ငွားသုံလုိက္ဖူးရဲ႕
ငါေသခ်ာတာကုိ ယုံခ်င္တယ္
ယုံၾကည္တာကုိ ေသခ်ာခ်င္တယ္။
ေႏြဦးသန္႔မွ ျမစ္သန္႔တယ္
ေႏြဦး သန္႔ပါသလား
မုိးဦး ေဆာင္းဦးေကာ သန္႔ပါသလား
ျမစ္ဝွမ္းသားေတြက
ေသာက္ေရကုိ
ျမစ္လယ္ထြက္ခပ္ရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕ သိၾကတယ္။
ငါဟာ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္တယ္
ငါ့ကမ္း ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္
ဥယ်ာဥ္ေတြ ျဖစ္တယ္
စုိက္ပ်ဳိးေျမေတြ ျဖစ္တယ္
ကဗ်ာေတြ ပြင့္တယ္ သီးတယ္
ထပ္ ေျပာတယ္
ငါဟာ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္တယ္။ ။
ေမာင္ေအာင္ပြင့္
(ပိေတာက္ပြင့္သစ္ - မတ္လ၊ ၂၀၀၇)
ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္၏ ျပင္ဦးလြင္ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုရ ကဗ်ာျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ ခင္လြန္းရဲ႕ေဖ့ဘုတ္ကေန ကူးယူေဖာ္ျပတာပါ။ သူကေတာ့ ဒီကဗ်ာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီလိုမွတ္ခ်က္ျပဳထားေလရဲ႕ …
(ေမာင္ေအာင္ပြင့္ဟာ ျမစ္ျဖစ္တယ္။ သစ္ပင္ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းကင္လဲျဖစ္တယ္။ ေျမႀကီးလဲျဖစ္တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္လဲျဖစ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ဳိးငွက္တေကာင္လဲျဖစ္တယ္။ သူဟာ အရာအားလုံးျဖစ္ၿပီး အရာအားလုံးကို ခ်စ္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ သူပုန္ကဗ်ာဆရာတေယာက္စစ္စစ္လဲျဖစ္ခဲ့ရပီး လူေတြတ႐ိႈက္႐ႈိက္မက္မက္ေျပာေနတဲ့ အထည္ႀကီးႀကီးစကားလုံးေတြအားလုံးဟာ သူ႔ေျမသားေပၚမွာ သီးပြင့္ၿပီးသားအျဖစ္ ေတြ႔ႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္ ...)
No comments:
Post a Comment