အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္ (ေကာင္းဆက္ႏိုင္)

ပထမအေတြးနဲ႔ တတိယအေတြး

ေတြးေခၚသံုးသပ္မႈ တစ္ခုဟာ စ, ေတြးမိစဥ္မွာေတာ့ မွန္သလိုလိုနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတတ္တာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဒီအေတြးကိုပဲ ေနာက္ထပ္ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္လွန္သံုးသပ္ၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ရလဒ္က ပထမအႀကိမ္ရလဒ္နဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္သြားတတ္တာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳရဖူးပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးသူမ ပညာရွိေတြက ျပႆနာတစ္ခုကို တစ္ႀကိမ္တည္း စဥ္းစားဆံုးျဖတ္တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ဆံုးမၾကပါတယ္။

ပထမဆံုးေတြးမိတာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ျပည္သူေတြဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို အေသအခ်ာ မေလ့လာၾကဘဲနဲ႔ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးပါဘဲနဲ႔ ၉၂.၄၈ ရာခိုင္ႏႈန္းႀကီးမ်ားေတာင္ ေထာက္ခံမဲေတြ ထည့္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုေတာ့ (ေတာင္းပန္ပါတယ္) ေတာ္ေတာ္ ႏံုတာပဲလို႔ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာလာလို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ျပည္သူေတြႏံုတယ္လို႔ ေတြးမိတာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာၿပီဗ်ာ။


သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရ တက္လာၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာေတာ့ တတိယအႀကိ္မ္ ျပန္သံုးသပ္မိၿပီး ျပည္သူေတြ မႏုံဘဲႏံုတဲ့သူက က်ဳပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ခံရတာမ်ားလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အလြန္လည္ဝယ္ၿပီး အရမ္းတြက္ခ်က္တတ္တဲ့ ျပည္သူေတြပဲဗ်ာ။ အံ့ၾသရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခန္႔မွန္းတာေတာ္သလဲဆုိရင္ အေျခခံဥပေဒစာအုပ္ေတာင္ လွန္ၾကည့္စရာမလုိဘူး။ အေျခခံဥပေဒ (မူၾကမ္း) ျဖစ္လာဖို႔ ၁၈ ႏွစ္နီးပါး အခ်ိန္ယူထားတယ္ဆုိေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲမ်ားသြားလို႔ ျပန္ျပင္ရရင္သြားေပဦးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၁၈ ႏွစ္ ေနေပဦးေတာ့။ စစ္အာဏာရွင္ေအာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ၁၈ ႏွစ္။ ၁၈ ရက္ေတာင္ မေနခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ ထည့္တယ္ဗ်ာ ေထာက္ခံမဲ။ တီးတယ္ေလ လက္ခုပ္ေတြ။

ဒီလိုနဲ႔ ကန္႔ကြက္မႈေတြ ေဝဖန္မႈေတြ ၾကားထဲကေန ေထာက္ခံမဲ ၉၂.၄၈ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ေပၚထြက္လာတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပဲြ က်င္းပေရး ေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္တိုးရဲ႕လက္မွတ္န႔ဲ ဆႏၵခံယူပြဲ ရလဒ္ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာပါတယ္။

ဆႏၵခံယူပြဲ ရလဒ္ေၾကညာအၿပီး သံုးရက္ေျမာက္ေန႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းလုိ္က္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ႏုိင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ ဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ လက္မွတ္နဲ႔ ထြက္လာပါတယ္။

ဘြာမခတ္ေၾကးေနာ္ 

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘြာအခတ္ခံထားရဖူးတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ေနာက္တစ္ခါ ဘြာခတ္ဦးမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အတည္ျဖစ္မွ အာဏာလႊဲေျပာင္းမႈ အထေျမာက္ၿပီး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္က လြတ္ေျမာက္မယ္ဆိုတာလည္း တြက္တတ္သြားပါၿပီ။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမည္းစမ္းဖူးတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မဟုတ္ရင္ၿပီးေရာ၊ ဖဲစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဘာလာလာ ေဒါင္းေတာ့မယ္ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါၿပီ။

စစ္အရာရွိႀကီးမ်ား တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုၾကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္းႀကီးဟာလည္း အသင္းဝင္ ဦးေရ ၂၄ သန္းနဲ႔ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာက္ ေတာင့္တင္းခိုင္မာလာရာက ႏုိင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ။ အဓိက အတိုက္အခံ အင္အားစုျဖစ္တဲ့ NLD ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ ၂၀၁၀ မဝင္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဘက္ဘက္က အသာစီးရေနတဲ့ စစ္အရာရွိႀကီးမ်ားက ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ၿပီး ေသနတ္ေတြ အျပင္မွာထားခဲ့မယ္။ ႏုိင္ငံေရး အေဆာက္အအံုထဲ ဝင္လာပါရေစဆုိေတာ့ ျပည္သူေတြက ဝမ္းသာအားရ လက္ကမ္း ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ (တျခားနည္းလည္း မျမင္ပါ)။

ျပည္သူေတြရဲ႕ အဲဒီကာလက ဉာဏ္ရည္ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ရတဲ့အခြင့္အေရး မွန္သမွ် အကုန္ယူၿပီး ျပည္ခုိင္ၿဖိဳး အမတ္ေလာင္းေတြကို မဲေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပည္သူေတြဟာ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရရင္ေတာင္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးကိုပဲ ေသခ်ာေပါက္ မဲထည့္ခဲ့ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြတြက္တဲ့အတိုင္း ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးဟာ အာဏာရပါတီ ျဖစ္သြားေတာ့ န.အ.ဖ အဖြဲ႔ ဖ်က္သိမ္းၿပီး အာဏာလႊဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

လိုခ်င္တာ ရၿပီးရင္ 

လူေတြဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို မရရေအာင္ နည္းေပါင္းစံုသုံုးၿပီး ရယူတတ္ၾကပါတယ္။ ပညာရွိေတြက ဒီလိုလူမ်ဳိးကို အေကာင္းအဆုိး ခြဲျခားၿပီးမွ ခ်ီးက်ဴးသင့္သူကို ခ်ီးက်ဴးၾကေပမယ့္ ဉာဏ္နည္းသူမ်ားကေတာ့ သိမ္းက်ဳံးၿပီး အထင္ႀကီး အားက်တတ္ပါတယ္။

လူေတြဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာရဖို႔ဆိုရင္ ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ဘဲ အားထုတ္ခဲ့ရာက လိုခ်င္တာရၿပီး ျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ လိုခ်င္တာတစ္ခု ထပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သူရရွိခဲ့တာဟာ တရားမွ်တတယ္ဆိုတဲ့ အသိအမွတ္ျပဳမႈ လိုခ်င္တာပါပဲ။

တရားမွ်တပါတယ္ဆုိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ရဖို႔ဆုိတာက ခံစားမႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥဆိုေတာ့ အခက္တကာ့ အခက္ဆံုးပါပဲ။ ေငြတို႔ အာဏာတုိ႔နဲ႔ ဖန္တီးလို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ ရတယ္လို႔ဆိုတဲ့လူရွိခဲ့ရင္ အဲဒါဟာ အေပၚယံပါပဲ ရင္ထဲအထိ မေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏွိမ့္ခ်မႈ၊ သေဘာထားႀကီးမႈနဲ႔ အလိုနည္းမႈ စတာေတြကို လက္ေတြ႔လုပ္ျပဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္က မ႐ိုးေျဖာင့္တာရွိခဲ့ရင္ ေျဖေဆးက ေတာ္ေတာ္ အစြမ္းထက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လူေတြထင္ မထားတာကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ လက္ေတြ႔လုပ္ျပဖို႔ လိုလာပါၿပီ။

ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရဟာ NLD ကို လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝင္ႏုိင္ဖို႔ ကန္႔သတ္မႈေတြ ပယ္ဖ်က္ၿပီး လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးတယ္။ ျပည္ပေရာက္ေနသူ ႏုိင္ငံသားေတြကို ျပန္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚတယ္။ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ေပးတယ္။ ဖိႏွိပ္ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးခဲ့တယ္။

လူ႔မလိုင္လႊာေတြ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတဲ့ ကားေစ်းကြက္ကို အမ်ားျပည္သူ ဝယ္ယူသံုးစြဲႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ အားလံုး အံ့အားသင့္စရာေတြခ်ည္းပါ။

သမၼတႀကီးနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္ ျဖစ္မလာဘဲ မေအာင္ျမင္တဲ့က႑ကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးက႑ပါပဲ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြဟာလည္း တစ္ခ်ိန္က လူ႔မလိုင္လႊာေတြ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတဲ့ ေစ်းကြက္တစ္ခုပါပဲ။ သူန႔ဲ တုိက္ေဆာက္ ကားစီးႏုိင္ခဲ့သူေတြ ဒီေန႔အထိ အထင္ကရပါပဲ။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အလကားေပးတဲ့ ဆင္းကတ္ (SIM) ေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူေတြ ေရႊနဲ႔စက္ဝယ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ က႑မ်ဳိးစံုတိုးတက္ဖို႔အတြက္ ထိပ္ဆံုးကေန ဦးေဆာင္ ေျပာင္းလဲရမယ့္ ဆက္သြယ္ေရးက႑ဟာ ဆင္းကတ္ (SIM)တစ္ကတ္ ႏွစ္သိန္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အေႏွးေကြးဆံုးနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေပးေနတာဟာ ျပည္သူေတြကို စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေစခဲ့ပါတယ္။

ဒီဆက္သြယ္ေရးက႑နဲ႔ ပုဂၢလိက သတင္းစာ မရွိတာေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ျပည္သူေတြဟာ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈအေပၚမွာ အျပည့္အဝ ယံုၾကည္အားထားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ငါးကေလး ပံုျပင္ 

အလြန္လည္တဲ့ ငါးေလးတစ္ေကာင္ဟာ စူးဝင္ေနတဲ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ႐ုန္းမေနေတာ့ဘဲ ဆြဲတဲ့ေနာက္ကို ေမွ်ာၿပီး လိုက္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ ငါးမွ်ားတံကိုင္ထားသူကို ႏုိင္ငံတကာ ျမင္ကြင္းအေရာက္ ေခၚသြားပါတယ္။

အားလံုးက ဝိုင္းၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ငါးမွ်ားတံကိုင္ထားသူက သေဘာထားႀကီးစြာနဲ႔ ငါးေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ငါးေလးဟာ ဘဝတူ ငါးေလးေတြဆီကို ကူးခတ္သြားၿပီး ပူးေပါင္းလုိက္ပါတယ္။ ဒီငါးေလးလိုပဲ အလြန္လည္တဲ့ ျပည္သူေတြပါ။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ရလဒ္ဟာ ဘြာခတ္လို႔မရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ NLD ပါတီက ေရြးေကာက္ပဲြမွာ အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD အႏုိ္င္ရၿပီး ႏုိင္ငံေရစီးေၾကာင္းထဲ ဝင္လာတာဟာ အာဏာရပါတီရဲ႕ ေခါင္းႀကီးပို္င္းမ်ားအတြက္ ကံေကာင္းတယ္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏုိင္ငံတကာ ေလ့လာသူမ်ားကို ခြင့္ျပဳၿပီး ႀကိဳတင္မဲ စတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ မသမာမႈေတြလည္း ကင္းရွင္းတဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ အေရာင္တင္ေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္အသီးသီးနဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ဟာ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈနဲ႔ အားေပးမႈကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ အတိုက္အခံအေပၚမွာ သေဘာထားႀကီးမႈကို အမ်ားက ေလးစားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြဟာ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းထူးၿပီး တိုင္းျပည္ခ်စ္တယ္ ဆိုလာရင္ေတာ့ အႂကြားလြန္တာပဲ ျဖစ္ပါမယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အျပစ္သားေတာင္မွ အျပစ္ဟာ အျပစ္ပဲ တုိင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္လာရင္ အက်ဳိးျပဳခ်င္စိတ္ ရွိမွာပါပဲ။ တကယ္ခ်စ္မခ်စ္က ဘာကိုၾကည့္ၿပီး သိႏုိင္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အက်ဳိး၊ ကိုယ့္အာဏာ၊ ကိုယ့္ရာထူး စြန္႔သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ စြန္႔ႏုိင္မစြန္႔ႏုိင္ၾကည့္ၿပီး သိႏို္င္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကလည္း မနိမ့္ပါဘူး။ အဖိႏွိပ္ခံဘဝမွာ အခြင့္မသာခဲ့လို႔သာပါ။ အခုေျပာမယ့္ စိတ္ဓာတ္တခ်ဳိ႕ျပင္လိုက္ရင္ ဘယ္သူ႔ မ်က္ႏွာမွ ေမာ့ၾကည့္စရာ၊ အားကိုးစရာလိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ ျပင္ရမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြက...

ေနာက္လိုက္ေတာင္ မလုပ္ဖူးဘဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္တဲ့ ဘဝင္စိတ္။

Team Work ေခၚ စုေပါင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ မလုပ္ခ်င္ဘဲ တစ္ကိုယ္တည္း ေတာ္ခ်င္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္စိတ္၊ ေရွ႕မေန ေနာက္မလိုက္ ေဘးတုိက္လိုက္ခ်င္တဲ့ ကန္႔လန္႔စိတ္။

ဒီေန႔မွသိတဲ့အလုပ္ကို အေတြ႔အၾကံဳမယူဘဲ ဒီေန႔မွာပဲ ကုမၸဏီေထာင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္စိတ္။

ေမတၱာဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတာင္မသိဘဲ ေမတၱာမေပးတတ္သူက လူအမ်ားရဲ႕ ေလးစား ၾကည္ညိဳ ခ်စ္ခင္မႈကို ခံခ်င္တဲ့ ေပၚျပဴလာစိတ္။

လူတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ နည္းနည္းေအာင္ျမင္တာနဲ႔ အမ်ားႀကီး ဝိုင္းအံု အထင္ႀကီးၿပီး၊ အခိုက္အတန္႔ေလး မေအာင္ျမင္႐ံုနဲ႔ မတန္တဆ ႏွိမ့္ခ်ဝိုင္းပယ္တတ္တဲ့ ကေလးကလားစိတ္။

ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ေကာင္းစားမွကိုယ္လည္း ေကာင္းစားမယ္ဆုိတာ မျမင္တတ္တဲ့ ေမာဟစိတ္။

ႏိုင္ငံေရးကို ႏုိင္ငံႀကီးပြား တုိးတက္ေရးလို႔မခံယူဘဲ ကိုယ့္မိသားစု ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးအတြက္ စားက်က္တစ္ခုလိုထင္တဲ့ သိုက္သမားစိတ္ေတြပါပဲ။ ။

(ျပည္သူ႔ေခတ္ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၁၇)