သူမ်ား ဆဲလည္း နားမလည္
အဖိုးတို႔ တပ္ခြဲေနတဲ့ရြာက ဇရပ္ကြင္းရြာ။ ႐ုိးေလးတေခ်ာင္း ရွိတယ္။ အဖိုးတို႔က ႐ုိးတဖက္မွာ။ အျခားတဖက္မွာ ရန္သူ ရွိတယ္။
အဖိုးတို႔နဲ႔အတူရွိတာက ဗိုလ္မွဴးျမေမာင္။ သူက ဒုရင္းမွဴး။ ဗိုလ္ဘသန္းက အဲဒီတုန္းက တပ္ရင္းမွဴး။ တြံေတးဘက္က တေယာက္ရွိေသးတယ္။ ဗိုလ္မွဴးျမခ်ဳိဆိုတာ သူကလည္း တြံေတးဘက္က ဆုတ္လာတာ။
“ေဟ့ ေက်ာ္ေသာင္း အခု ငေပၚငၾကာ ခုတ္ခြာတို႔ဘက္မွာ ရန္သူစစ္တပ္က အားေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္ကြ။ မင္း ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ခ်ႏိုင္ပါ့မလား” ဗိုလ္မွဴးျမေမာင္က ေမးတယ္။
“မ်ားမ်ားေပါ့ ဗိုလ္မွဴး။ က်ေနာ္တို႔ ကမ္းနားကို တေယာက္မွ မေရာက္ေစရဘူး။ ခ်မယ္ ဒီေကာင္ေတြကို”
အဖိုးလူေတြကလည္း ရွိတာကိုး။ ဟိုေကာင္ေတြက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ …
“ေသခ်င္ရင္ စိန္မစားနဲ႔။ ဗိုလ္ေက်ာ္ေသာင္း တပ္စုကို သြား” တဲ့။
ဒီေကာင္ေတြက စကားဆိုနဲ႔ ။ ဒါနဲ႔ တေယာက္က ထေျပာတယ္။
“လိုက္လာရင္ ဗိုက္ဆာမွာေပါ့ကြာ” တဲ့။
“ဗိုလ္မွဴးမယံုရင္ ေစာင့္ၾကည့္” လို႔ အဖိုးေျပာေတာ့ ဗိုလ္မွဴးျမေမာင္က ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ သူ ဗိုလ္စလြယ္ကိုေျပာတာ အဖိုး ၾကားတယ္။
“ခင္ဗ်ားဗိုလ္ေတြ တပ္စုမွဴးေတြက တကယ့္ထိပ္သီးေတြခ်ည္းပဲ” တဲ့။
ေနာက္မၾကာဘူး။ အဖိုးတို႔နားမွာ တိုက္ပြဲျဖစ္တာပဲ။ ၃ နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ပစ္လိုက္ရပ္လိုက္ ပစ္လိုက္ရပ္လိုက္နဲ႔။ ေရထဲမွာ ေဗဒါေလးေတြ ရွိတာကိုး။
ေရကလည္း ၿငိမ္ေနတယ္။ သူတို႔ ဆင္းလာမလို႔ လုပ္လိုက္။ အဖိုးတို႔က ပစ္လိုက္။ သူတို႔ ေရစပ္ကိုေတာင္ မဆင္းရဲဘူး။ နည္းနည္းဆင္းလာမလို႔ လုပ္လိုက္။ အဖိုးတို႔က စုၿပီးေတာ့ ပစ္လိုက္။ ၾကာေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ေရထဲေတာင္ မဆင္းရဲဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ကုန္းေပၚကေနၿပီး အဖိုးတို႔ကို ေအာ္ၿပီး ဆဲေတာ့တာပဲ။
မေအေတြေရာ ႏွမေတြေရာ စံုလို႔။