ပိေတာက္ကို က်ေနာ္ ခ်စ္သည္။ ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္ ခ်စ္သည္။ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပိေတာက္ပန္းကို ခ်စ္သက္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ လြန္မည္မထင္ပါ။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က မိသားစုႏွင့္အတူေနထိုင္ခဲ့ေသာ အိမ္ငယ္ကေလး၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးတပင္ ရွိပါသည္။ အမ်ားသူငါ ဥဒဟုိသြားလာေနက် လမ္းၾကားကေလး၏ နံေဘးတြင္ အဆိုပါ ပိေတာက္ပင္ႀကီး ရွိေနပါသည္။ မည္သူက စိုက္သြားခဲ့သလဲ၊ မည္သူေတြက ေရေလာင္းေပါင္းသင္ခဲ့သလဲဆိုတာကို က်ေနာ္ မသိခဲ့။ အိမ္က အေမ၊ အမေတြကလည္း ေျပာမျပ။ သူ႔အလိုလို ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ေနသည့္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးအျဖစ္ က်ေနာ္ သိရွိနားလည္ခဲ့ရသည္။ ပိုင္ရွင္တိတိက်က် မရွိ။ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး အျဖစ္သာ။
ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္တို႔ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ မင္းမူလာသည့္ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ေႏြသည္ က်ေနာ္တို႔ကေလးငယ္မ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳေနက်ျဖစ္လာသည္။ မိဘမ်ားက အိမ္ျပင္ထြက္မေဆာ့ရ အမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္လိုက္၏။ က်ေနာ္တို႔ကေလးမ်ားကလည္း လူႀကီးမ်ား လစ္လွ်င္လစ္သလို ထြက္ထြက္ေဆာ့၏။ ထိုသို႔ ထြက္ေဆာ့ေသာအခါတိုင္းလည္း အေမက ဝါးျခမ္းျပားကိုင္ကာ လိုက္ေခၚ၏။ ေျခသလံုးသား ႏုႏုကို အေမ့ဝါးျခမ္းျပားက အားမလိုအားမရ နမ္း၏။ နီရဲသြားေသာ အ႐ႈိးရာကေလးေတြ ေပၚလာ၏။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တလိမ့္လိမ့္စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္တို႔သည္ ပုလဲလံုးေလးေတြမ်ားျဖစ္လိုက္လွ်င္ ဒီတသက္ စားလို႔ကုန္မည္ မထင္ေပ။ မေဆာ့ရမေနႏိုင္ေသာ က်ေနာ္တို႔ကေလးမ်ားအဖို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ ေအးျမေသာအရိပ္သည္ က်ေနာ္တို႔၏ တခုတည္းေသာ ေႏြရာသီ ကြန္းခိုေဆာ့ကစားရာ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ အေမကလည္း ပိေတာက္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ေဆာ့မည္ဆိုလွ်င္ ခြင့္ျပဳခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မသိစိတ္နဲ႔လား သိစိတ္နဲ႔လားေတာ့မသိ၊ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိေတာက္ကို ခ်စ္ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
တည…
တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ အေဖ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အိပ္ယာက ႏိုးလာသည္။ ေဘးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ အေမလည္း ေပ်ာက္ေနသည္။ မီးခြက္အလင္းေရာင္ကေန အရိပ္ႏွစ္ခုကို ျခင္ေထာင္ထဲမွ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အရိပ္တခုက အိမ္ေခါင္မိုးနား ကပ္ေနသည္။ ျခင္ေထာင္ကို အသာ မ ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမကို ေတြ႔ရသည္။ အေမက ေအာက္ကေန အေဖ့ကို ဓနိပ်စ္ပိုင္းကေလးေတြ ကမ္းေပးေနသည္။ အေဖက မိုးယိုသည့္ ေနရာမ်ားကို သူ႔လက္တဖက္ျဖင့္ စမ္းကာ ပ်စ္စားထိုးေနသည္။ ခုမွ သတိထားမိသည္။ တေဖာက္ေဖာက္နဲ႔ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီး မိုးရြာေနတာကိုး။ အေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒါ သႀကၤန္မိုးေလ သားရဲ႕ လို႔ အေျဖေပးသည္။ ေၾသာ္ … သႀကၤန္က်ေတာ့မွာပါလား။
မိုး ဘယ္အခ်ိန္မွာ တိတ္သြားသည္ကို က်ေနာ္ မသိ။ ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ တခါျပန္လို႔ ႏိုးလာခဲ့သည္။ အသံေတြကို နားေထာင္ စူးစမ္းေနရင္းက သစ္ကိုင္းက်ဳိးသံေတြ ၾကားလာရသည္။ လူသံေတြလည္း ၾကားေနရသည္။ ဆဲသံဆိုသံေတြလည္း ပါလာသည္။ အသံေတြက ပိေတာက္ပင္ႀကီးဘက္မွ ျဖစ္ေနသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီက တုံးေခါက္သံေတြ ၾကားရသည္။ မနက္ခင္းကို ေရာက္ေတာ့မည္ကိုး။ ‘လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္’ ဟု အေမ့ဆီက ညည္းသံၾကားရသည္။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိ။ ေမွးခနဲ တခ်က္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ပါးလ်ေနေသာ ျခင္ေထာင္ပိတ္သားကိုျဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ယာထဲတြင္ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔တို႔ လႈိင္ေနသည္။ အိပ္မက္လား။ တကယ္လား။ က်ေနာ္ ထထိုင္လိုက္သည္။ နံနက္ခင္း၏ ေနျခည္သည္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေလးထဲ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ေနပါသည္။ ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ဖြင့္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕ တံခါးမႀကီးရွိရာ က်ေနာ္ လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေသာ စားပြဲႀကီးေပၚမွာ အဝါေရာင္ေတြ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးကို ပြတ္ၿပီး အေသအခ်ာၾကည့္မိေတာ့ ဟာ … ပိေတာက္ပန္းေတြ ….။
“အေဖ ညကသြားခူးခဲ့တာလား အေမ”
“ဟဲ့ ငါ့ေယာက္်ားက ဘာလို႔သြားခူးရမွာတဲ့တုန္း”
“ဒါျဖင့္ ဘယ္သူေတြ ခူးလာေပးလဲဟင္”
“တယ္ လွ်ာရွည္တဲ့ကေလးေလးပဲ၊ ငါ မသိဘူး နင့္အမကို သြားေမးၾကည့္”
အေဖက က်ေနာ့္ကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ က်ေနာ္က အမကို သြားေမးမည့္ဟန္ျပင္ေတာ့ အေဖက က်ေနာ့္ကို တိုးတိုးကေလး ေျပာသည္။
“သြားမေမးနဲ႔ မင္း ဗိုက္ေခါက္ေၾကာ လိမ္ဆြဲခံရလိမ့္မယ္”
အဲဒီေန႔က အမျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ခါတိုင္းထက္ တည္ေနပါသည္။ စကားေျပာလည္း နည္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းေန႔ေတြထက္ အမခ်က္ေသာ ဒီေန႔ ဟင္းလ်ာသည္ အရသာႏွင့္ ျပည့္စံုေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အဆိုေတာ္ ေအဝမ္းတင္တင္လွ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ‘ပိေတာက္ပြင့္ရက္ဝယ္ …. ေမာင္လာေနက်ကြယ္ …’ဆိုသည့္ သီခ်င္းစာသားကို သနပ္ခါးလူးရင္း ဆိုညည္းေနတာကို က်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိသည္။ ထိုေန႔က က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕စားပြဲေပၚတြင္ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ခဲ့သည္။ ဘုရားစင္ေပၚက ေညာင္ေရအိုးတိုင္းမွာလည္း ပိေတာက္ေတြ ပြင့္သည္။ ေမေမ့ေခါင္းမွာေရာ က်ေနာ့္မမေလး ေခါင္းမွာပါ ပိေတာက္တို႔ အၿပိဳင္ပြင့္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးမ်ား၏ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း ပိေတာက္ေတြ လႈိင္လႈိင္ပြင့္ခဲ့သည္ကို က်ေနာ့္ တသက္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ …
“အေမ သား သြားေဆာ့လိုက္ဦးမယ္ေနာ္”
“မေဆာ့ရဘူး”
“ဟာ အေမကလဲ ပိေတာက္ပင္ေအာက္မွာ ေဆာ့မွာေလ”
“ေတာ္တို႔ ပိေတာက္ပင္ကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး”
ခါတိုင္းျမင္ေနက် ပိေတာက္ပင္ႀကီးသည္ က်ေနာ့္ျမင္ကြင္းတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနပါေတာ့သည္။ အေတာ့္ကိုၾကည့္ယူမွ အကိုင္း၊ အခက္၊ အရြက္တုိ႔မဲ့ေနေသာ ပင္စည္ငုတ္တုတ္ႏွင့္ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေၾသာ္… မနက္ကၾကားေနရတဲ့ အသံေတြက ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ခုလို စီရင္လိုက္ၾကတာကိုး။
ေနာက္ ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ျမဴနီစပယ္က အျမစ္က လွန္လိုက္ေလသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိ။ မည္သူကမွ်လည္း ပိေတာက္ပင္ႀကီးအတြက္ ဝမ္းမနည္း။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးမ်ားအတြက္သာ ေႏြေခါင္ေခါင္ ခိုလႈံရာ မဲ့ခဲ့ေတာ့သည္။
“ခုတေလာ သႀကၤန္မိုး မရြာတာ သံုးေလးႏွစ္ရွိၿပီေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေျမလွန္လိုက္ကတည္းက စတာပဲဗ်”
“ေအးဗ် ပိေတာက္ေတြလည္း ႏွစ္စဥ္ အခ်ိန္မွန္ မပြင့္ေတာ့ဘူးဗ်”
“ဟုတ္တယ္ … အိမ္ကေကာင္လည္း ေႏြရာသီ သူ႔ကစားကြင္းကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာေပါ့ဗ်ာ”
ပိေတာက္ပင္ႀကီး ေသဆံုးသြားသလို က်ေနာ့္အသက္သည္လည္း တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ခါတိုင္းလုိ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေဂၚလီလွိမ့္တန္း မကစားေတာ့။ ေဘာ္လံုးဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကြင္းျပင္မွာ ေဘာ္လံုးကန္ရသည္ကလည္း ရင္ခုန္စရာ အသစ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဇာတိရပ္ရြာကို စြန္႔ခြာ၊ တရပ္တေက်းမွာ ပညာရွာ … ၿပီးေတာ့ အလုပ္စခန္းဝင္ …။
ႏွစ္ရွည္လမ်ား ပိေတာက္ႏွင့္ က်ေနာ္ မေတြ႔ဆံုခဲ့ေတာ့။ ပိေတာက္က က်ေနာ့္ကို မစိမ္းကားခဲ့သလို က်ေနာ္ကလည္း ပိေတာက္ကုိ ျမတ္ႏိုးတသ သတိရေနဆဲ။ ဒါေပသိ ပိေတာက္ပန္းသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ႏွစ္စဥ္ မေတြ႔ဆံုႏိုင္ခဲ့ေတာ့ …။
ေၾသာ္ … ပိေတာက္ပန္းတို႔သည္ က်ေနာ့္ မျမင္ကြယ္ရာမွာ ခိုးၿပီးပြင့္ေနေလေရာ့သလား …
မကဒတ ေျမာက္ပိုင္းရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕စ်ာပနကို က်ေနာ္ေခတၱေရာက္ရွိေနရာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်င္းပဖို႔ ၾကံဳလာခဲ့ပါသည္္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီမွာျဖစ္သည္။ ညက အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးအေပၚ မိုးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းခဲ့သည္္။ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ရဲေဘာ္အတြက္ ေခါင္းတလား ဝယ္ဖို႔ထြက္ခဲ့သည္္။ ေခါင္းတလားဆိုင္က အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေဆး႐ံုႀကီးေရွ႕မွာ ရွိသည္္။ ေခါင္းတလားဝယ္ေနရင္းက ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ကို ရလိုက္သလို ခံစားေနရသည္။ ဒါနဲ႔ ဟိုဟို သည္သည္ မ်က္စိကစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ …..
ပိေတာက္ေတြ ….
ဘဝမွာ သိပ္ေသခ်ာခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ေတြ ….
ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲက ပိေတာက္ပင္ေတြေပၚမွာ… ေရႊဝါေရာင္ ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္လို႔ပါလား ….
အို … ပြင့္မွ ပြင့္တတ္ပါေလ … ပိေတာက္ရယ္ …..။ ။
No comments:
Post a Comment