ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၃၀)

အဲဒီေလွလာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီဘက္မွာက်ေတာ့အဲဒီ ခုနကေျပာတဲ့ ေရတပ္က စစ္သားေတြ၊ ေထာင္အမႈထမ္းေတြဟာ သဲေတြထဲမွာ ကတုတ္က်င္းလိုဟာေတြ တူးထားတယ္။ နဂုိကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဟာေတြ။ ခ်ဳိင့္ေတြ၊ က်င္းေတြေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒါေတြထဲမွာ သူတုိ႔က ကတုတ္က်င္းလို၊ လုိက္က်င္းလိုလုပ္ၿပီး အဲဒီမွာ စစ္တုိက္ဖုိ႔ အသင့္ေနရာယူေနၾကတာ။ သူတုိ႔က ဝပ္ၿပီးေနရာယူတယ္။ ေသနတ္ေတြကိုလည္း အသင့္ခ်ိန္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဟုိကလာေနတာ ဘယ္သူမွန္း မသိ၊ ဘယ္ဝါမွန္း မသိေလ။

က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းထဲမွာ ပဲြလာၾကည့္တဲ့လူေတြလုိပဲ ေပ်ာ္လို႔။ ဟုိဟာေျပာ ဒီဟာေျပာလို႔ စုစု စုစုနဲ႔ ဟုိဘက္သြားလိုက္၊ ဒီဘက္သြားလိုက္ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့လူေတြနဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ ဟုိဘက္က သြားခ်ိန္ထားတဲ့ တဖက္ကလာမယ့္ အဲဒီၾကားထဲလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သြားတာပဲ။ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ခ်င္လည္း ရပ္ေနတာ။

အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔လုပ္ေနတာ ေရတပ္က လူေတြကေရာ၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြေရာ နည္းနည္းမွ မၾကည္ဘူး။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြက မႈန္ကုပ္ေနတာ။ ေျပာလို႔လည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာက္က် ေထာင္အမႈထမ္းေတြက လာၿပီးေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။

“ခင္ဗ်ားတုိ႔ဗ်ာ အႏၱရာယ္လည္းရွိပါတယ္ တခုခုျဖစ္သြားလွ်င္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ေနာက္နားခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနၾကပါ” က်ေနာ္တုိ႔လူေတြက သူတုိ႔ေျပာတာ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ၊ ကိုယ့္ဧည့္သည္လာတာကို ႀကိဳဆုိေရး လုပ္ေနတာၾကေနတာပဲ။

က်ေနာ္တို႔ အဲလိုနဲ႔ လာေနတဲ့လူက တျဖည္းျဖည္း ပိုပို ပိုပိုၿပီး နီးလာတာ ျမင္ရတယ္။ ျမင္ကြင္းကလည္း ပိုၿပီး ရွင္းလာတယ္။ ပိုၿပီး သဲကြဲလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ လာေနတာက ေလွမဟုတ္ဘူး။ ေဖာင္။ ေဖာင္တလုံးေပၚမွာ လူ ၃-၄ ေယာက္ ေလွာ္လာၾကတာ။

အဲဒါ ပိုပိုၿပီးနီးလာတဲ့အခါက် အဲဒီေဖာင္ဆုိတဲ့ဟာက စည္ပုိင္းႀကီးေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႔ၿပီးေလွာ္လာတာ။ ဓာတ္ဆီထည့္တဲ့ စည္ပိုင္းလိုဟာမ်ဳိးႀကီးေတြ။ သူတုိ႔က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေလွာ္လာၾကတာ။ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ လက္နက္လည္း ပါဟန္မတူဘူး။ အဲဒီေတာ့ နီးသထက္ နီးလာေတာ့ အဲဒီ ေဖာင္ေပၚကလူေတြက အသားမည္းမည္းေတြ။ ကုလားေတြဆုိတာ ရွင္းသြားတယ္။

ေနာက္ သူတုိ႔ဝတ္ထားတာကလည္း အစိမ္းေရာင္၊ အျပာေရာင္၊ အနီေရာင္။ ေဒါင္လိုက္ ေငြေရာင္အစင္းေတြ၊ ေရႊေရာင္အစင္းေတြ၊ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အက်ႌေဘာင္းဘီေတြ။ အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီက အစ တစတည္းကို ခ်ဳပ္ထားတာ။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ေခါင္းေပၚမွာ မြတ္ဆလင္ေတြ ဗလီတက္တဲ့အခါေဆာင္းတဲ့ ဦးထုပ္လို ဟာမ်ဳိးေလးေတြလည္း ကိုယ္စီေဆာင္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ထဲကလည္း ကိုယ့္အထဲက ကုလားဆုိတဲ့လူေတြကို စကားေျပာခုိင္းၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ကုလားဆုိတဲ့ လူေတြအထဲမွာလည္း ကုလားစကား တကယ္တတ္တာဟာ သိပ္မ်ားမ်ားရွိဟန္ မတူပါဘူးဗ်ာ။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ အတင္းေျပာခုိင္းတာပဲ။

ေနာက္ ကုလားစကားဆုိတာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ မသိတာမဟုတ္ဘူး၊ သိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာသာစကားမတူရင္ ကုလားအခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာလို႔ရတာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အတင္းတုိက္တြန္း၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာမယ့္လူကလည္း ျပင္။ အကုန္လုံး က်ေနာ္တုိ႔အေျခအေနကို မိတ္ဆက္ျပမယ္ေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔အဲဒီလူေတြက အဲဒီေဖာင္က ကမ္းနားေရာက္လာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ေရတပ္က ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္းၿပီးေတာ့ အတင္း တက္လာခုိင္းတာပဲ။ အဲဒီလူေတြမွာ လက္နက္ မပါဘူးဆုိတာလည္း ေသခ်ာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရတပ္က တခါတည္း ထြက္ရပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေတြကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး တက္ခုိင္းတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီလူေတြလည္း ကမ္းေပၚတက္လာေတာ့ လက္ေျမႇာက္ၿပီး တက္လာတယ္။ လက္ေျမႇာက္တက္လာၿပီး ေရတပ္လည္းေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီေရတပ္က သူတုိ႔ကို လက္ထိပ္ေတြ ဘာေတြ မခတ္ပါဘူး၊ ႀကိဳးေတြ ဘာေတြလည္း မခ်ည္ဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ လက္ျပန္ခ်ၿပီး ေခၚသြားတယ္။

ေရတပ္က ေခၚတဲ့ေနရာကို သူတုိ႔လည္း ဘာစကားမွ မေျပာဘူး။ စကားမေပါက္လို႔လား ဘာလို႔လား၊ အဲဒီ ဖမ္းတဲ့လူေတြနဲ႔ အဖမ္းခံရတဲ့လူေတြ စကားေျပာတာ လုံးလုံး မေတြ႔ရဘူး။ အဲဒါ သူတုိ႔လည္း လိုက္လာတာပဲ။ အသာတၾကည္ လုိက္လာတာ။

အဲလို ေရတပ္နဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔သြားေနတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကလူေတြက အဲဒီကုလားေတြကို အတင္းဝင္ၿပီး စကားေျပာၾကတာ။ ကုလားစကား ေျပာတဲ့လူက ေျပာ၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာတဲ့လူက ေျပာေပါ့ေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာခ်င္တာကို က်ေနာ္တုိ႔က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ ျပည္မကေနၿပီးေတာ့ ေထာင္အသီးသီးကေနၿပီး ဒီကို ပို႔တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အကုန္လုံး ေျပာတာပဲ။ ဒီမွာ ဘယ္သူေတြ အစာငတ္ခံပဲြမွာ ေသသြားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေထာင္က ထြက္ေျပးၾကတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း အကုန္ေလ်ာက္ေျပာတာ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြက စကားမေပါက္တာလား၊ ဘာလား မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာတာကို မၾကားသလိုဘဲ လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ အဲဒီထဲကတေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔လူတေယာက္ဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ သူ႔လည္ပင္းသူ လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ ျဖတ္ျပတာ။ အဓိပၸာယ္က က်ဳပ္ ေခါင္းျပတ္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဆက္မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ကို စာနာစြာနဲ႔ပဲ ဒီအတုိင္းၾကည့္တာ။ သူတုိ႔လည္း ေၾကာက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုိက ေသနတ္ G-3 လို ဟာမ်ဳိးႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္ထားတာ။ စတင္းဂန္းေတြ၊ G-3 ေတြနဲ႔။ ေနာက္ သူတုိ႔ရဲ႕စက္ေလွဟာ ကိုကိုးေလးကြၽန္းရဲ႕ ဟုိးအေနာက္ ဘက္ကမ္းမွာ ရပ္ထားတာ။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ဘယ္လိုမွ လွမ္းမျမင္ရဘူး။ စက္ေလွလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ နားလည္မိတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီေလွေပၚမွာ ဘာကုန္ေတြပါလို႔ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ က်န္တယ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမွ မသိဘူး။ သူတုိ႔က ဘယ္ႏုိင္ငံသားေတြဆုိတာလည္း မသိလိုက္ရဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာက ဒီလူေတြက ေမွာင္ခုိပစၥည္းသယ္တဲ့ လူေတြပဲလို႔ ထင္တယ္ေလ။

သူတုိ႔ကို ေရတပ္ကေခၚသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတုိ႔အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ ဘာမွမၾကားရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တျခားအရပ္ကလာကတဲ့ ဇာတ္အဖဲြ႔ေလးတဖဲြ႔ ျပန္သြားသလိုေလာက္ပဲ။ သူတုိ႔လည္း ေပ်ာက္သြားေတာ့ ၿပီးၿပီးေစ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုယ့္မူလဘဝ၊ ကိုယ့္ ေန႔စဥ္ဘဝေတြက အာ႐ုံေတြ ျပန္ေရာက္လာေတာ့တာ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။