ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။ အနားမွာ တဝီဝီလာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို။ သိပ္မုန္းဖို႔၊ သိပ္ေဒါသထြက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့့ ေကာင္ေတြဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာတာက ကိုက္ရင္လည္း ကိုက္ပလိုက္။ ဘာလဲ တဝီဝီနဲ႔။ သူတို႔ ကိုယ္သူတို႔ ေၾကာ္ျငာေနသလို၊ “ဟင္း … ကိုက္ပလိုက္မယ္ေနာ္၊ ကိုက္ပလိုက္မယ္ေနာ္ …”လို႔ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေနသလို။လာကိုက္လိုက္ေတာ့ အေကာင္အထည္ ျမင္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူလ်င္ သူစား၊ ကိုယ္လ်င္ ကိုယ္စား၊ သူတင္ ကိုယ္တင္ ရွိေသးတာေပါ့။ အခုဟာက လာမကိုက္ေသးဘဲ ဟန္ေရးျပေနတာ ဆိုးတယ္။
က်ေနာ္ေနတဲ့အခန္းက သိပ္အက်ယ္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုင္ရွင္ကလည္း သေဘာေကာင္းစြာ သံဇကာေတြ တပ္ေပးထားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ တဝီဝီအသံကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ တံခါး အဖြင့္၊ အပိတ္လုပ္တိုင္း သတိထားၿပီး အလွ်င္အျမန္ အဖြင့္အပိတ္ လုပ္တာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီသေကာင့္သားေတြက အရမ္းလ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ သတိထားတဲ့ၾကားက မရရေအာင္ကို တိုးဝင္လာႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္က အိပ္ခါနီး မီးမပိတ္ခင္ အခန္းတခုလံုးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္စစ္၊ တဝီဝီအသံကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္၊ ေတြ႔တာနဲ႔ အျပတ္ရွင္း၊ အဲဒီလို အဆင့္လိုက္ စီမံကိန္းနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ၿပီဆိုမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မီးပိတ္၊ အိပ္ေတာ့တာ။
အဲဒီ ညကေတာ့ဗ်ာ … အေတာ့္ကို ဆိုးပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္ပဲ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အေတြးေတြကလည္း ကာလသံုးပါး လွည့္ပတ္လို႔ေပါ့။ စိတ္က အိပ္ခ်င္ေနၿပီ၊ အိပ္ဖို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အတိအက် ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား၊ အိပ္မက္ကလည္း မက္ခ်င္ေနၿပီ။ တခါတခါ အိပ္မက္ေတြက အရမ္းလွေတာ့ က်ေနာ္က အိပ္မက္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေလ့ရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ေစ့က အလိုက္မသိစြာ မအိပ္ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွကို မအိပ္ဘူး။ က်ေနာ္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ အိပ္မက္မက္သလုိလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္ေဆာင္ေနရတယ္။ မရပါဘူး၊ တခါျပန္ထ၊ ေရေသာက္၊ အိမ္သာတက္၊ ေဆးလိပ္တလိပ္ကုန္ေအာင္ ေသာက္၊ ျပန္အိပ္၊ ဟိုလွိမ့္၊ ဒီလွိမ့္၊ ေမွာက္လိုက္၊ လွန္လိုက္၊ ေစာင္းလိုက္။ အိပ္ယာေပၚေရာက္တာ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ သြားၿပီ။ မ်က္လံုးနဲ႔ စိတ္နဲ႔ အခုထက္ထိ ညႇိလို႔ မရေသးဘူး။ တခါ ျပန္ထ၊ အခုန အစီအစဥ္အတိုင္း ျပန္လုပ္။ ျပန္ညႇိ။
အဲ … အဲဒီအခ်ိန္မွာ စေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ စဥ္းစားၾကည့္၊ က်ေနာ္ အိပ္ယာေပၚေရာက္တာ ၾကာလွၿပီ၊ ပထမတုန္းက ဘာသံမွ မၾကားရဘဲနဲ႔၊ ခုမွ … ။
“ဝီ … ဝီ … ဝီ … ဝီ”
ေပၿပီးေနပလိုက္တယ္။ နားထဲထိ တိုးဝင္ေတာ့မလို။ ဟိုဖက္လွည့္၊ လက္နဲ႔ ရမ္း၊ အိပ္စမ္းကြာ။
“ဝီ … ဝီ … ဝီ … ဝီ”
အသံပိုက်ယ္လာတယ္။ အေရအတြက္ ပိုမ်ားလာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဝုန္းခနဲ ထထိုင္၊ မီးခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ဖြင့္၊ နားစြင့္။
ေဟာ … ေပ်ာက္သြားတယ္။ အသံ ၿငိမ္သြားတယ္။
ဒီလိုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဘာရလိမ့္မလဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕စီမံကိန္းေတြအဆင့္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေတာ့တာေပါ့။ ေတြ႔ၿပီ … တေကာင္။ သူမ်ားအခန္းေတြက အသံၾကားမွာစိုးလို႔ လက္ဝါးနဲ႔ မ႐ိုက္ရဲဘူး။ အနားအသာ ကပ္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ဖိသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား။ လ်င္လိုက္တဲ့ ေကာင္။ ဝီခနဲ အသံျပဳၿပီး ပ်ံေျပးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မ်က္လံုးကို ေတာင္ပံတက္ၿပီး လိုက္တာေပါ့။ Survival Course တက္ထားတဲ့ေကာင္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
က်ေနာ္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာ သြားနားေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အသာထိုင္ၿပီး ဒီေကာင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ထပ်ံတာနဲ႔ လိုက္ဖို႔အဆင္သင့္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္တေကာင္ ထပ္လာတာပဲ။ စစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုျဖစ္သြားၿပီ။ နားေနတဲ့အေကာင္ကို တခ်က္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္၊ ဒုတိယ စစ္မ်က္ႏွာကို ရင္ဆိုင္။
ေဟာ … နားၿပီ။ မီတယ္၊ ကဲ …
“ေထာက္”
လက္ညႇိဳးနဲ႔ထိမိတဲ့ အုတ္နံရံေတာင္ ေဆးနည္းနည္း ကြာသြားတယ္။
ဒီေကာင္ကလည္း သင္တန္းဆင္းပဲ။ ပထမအေကာင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ သြားနားတယ္။ ပထမ အေကာင္ကလည္း အဲ့ဒီ ေနရာက မေရႊ႕ဘူး။ အသာအယာထိုင္ ျငင္ျငင္သာသာ လႈပ္ရွားၿပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ မီးညႇိေသာက္၊ မ်က္လံုးက မခြာတမ္း။
ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ တဝက္ေလာက္အေရာက္ ျခံဳခိုအတိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒီတခါ ဘာသံမွ မၾကားရဘဲနဲ႔ လည္ပင္းမွာ စူးခနဲ ျဖစ္သြားတာ။ က်င့္သားရေနတဲ့လက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျမာက္တက္သြားတယ္။
“ျဖတ္”
“ဝီ … … ဝီ … …”
ေဒါသေတြ ပစၥိဖိတ္သမုဒၵရာမွာ လႈိင္းထသြားတယ္။
လြဲတယ္ဗ်ာ။ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ လည္ပင္းသာ နာသြားတယ္။
ေရွ႕မွာ … ထပ္လိုက္ … ထပ္႐ိုက္ … ထပ္လြဲ … လိုက္ … လိုက္ … လိုက္ …
ဟား … ဒီေကာင္ေတြ သင္တန္းတခုတည္း ဆင္းထားတာဗ်။ သံုးေကာင္သား မလွမ္းမကမ္းေလး နားေနေလရဲ႕။
ကဲ … လႈိင္းေတြကို နည္းနည္းၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၊ ဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ မရဘူးဆိုတာ အေတြ႔အၾကံဳအရ သိေနတယ္။ သတိထား၊ အသက္မွန္မွန္႐ႈ၊ အေၾကာေတြ ေလ်ာ့ထား၊ အာ႐ံုကို စုစည္း၊ မ်က္ေတာင္ မခတ္မိေစနဲ႔။
စၿပီ …။ တေကာင္ … လုိက္ထား။
အဲဒီေကာင္ကို မ်က္ေျချပတ္သြားလို႔ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ အခုမွ တကယ့္ပြဲ။ ဘာရမလဲဗ်ာ။ မိုးလင္းသြားပေလ့ေစ။
ပထမဆံုး ေနာက္ထပ္ ျခံဳခိုအတိုက္မခံရေအာင္ ဝင္လာႏိုင္တယ္လို႔ထင္ရတဲ့ အေပါက္ေတြ အကုန္ ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚအက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ေနရာပိုေပးၿပီး မွ်ားလုိက္တာေလ။ လာၾကစမ္း … …
လာတယ္ … ႐ိုက္တယ္ … လြဲတယ္ … နားၿပီ … ဖိတယ္ … လြဲတယ္ … ဟိုမွာ တေကာင္ … ေတာက္တယ္ … လြဲတယ္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားမွန္း မသိဘူး။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း သတၱိေၾကာင္ေတြ။ က်ေနာ္ တကယ္လုပ္မွန္းသိေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္သြားနားမွန္း မသိဘူး။ ဘာသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။
ေဟာ … ခုမွပဲ၊ ညႇိေနတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ေစ့ တည့္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခဏထိုင္နားလိုက္တာ ငိုက္က်လာတယ္။ ေဟး … ေတာင့္ထားဦး။ မိုးလင္းခ်င္လင္းပေစ၊ တေရးမွ မအိပ္ရရင္ ေနပေလ့ေစ၊ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတာ့ စာရင္းရွင္းမွ ျဖစ္မယ္။
အား … မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဗ်ဴဟာေျပာင္းရေတာ့မယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ဒီည ေပးေကြၽးလိုက္ေတာ့မယ္။ မနက္က်ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပ်ံဖို႔ေနေနသာသာ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီက်မွ အသာေကာက္စားလိုက္ … အိုေကပဲေပါ့။
ကဲ … ဘာတူညီမႈရထားတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ေစ့ရဲ႕လုပ္ငန္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္။
*****
အျပင္မွာ အေတာ္ဆူညံလာမွ မ်က္ေစ့ပြင့္တယ္။ ပြင့္ပြင့္ခ်င္း ဟိုေကာင္ သံုးေကာင္ကို သတိရလိုက္တာပဲ။ ခ်က္ခ်င္း လူးလဲထ၊ စီမံကိန္းအဆင့္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့ …ဟား … ဟား … ဟား … က်ေနာ္ မေျပာဘူးလား။
ေဖာင္းကားမည္းနက္ေနတဲ့ ဗိုက္ေတြကို မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ၿပီး နံရံေပၚမွာ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေနၾကေလရဲ႕။ သင္တန္းက သင္ေပးလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးသင္ခန္းစာကို ဒီေကာင္ေတြ မလိုက္နာႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ နင္းကန္ စားထားတယ္ေလဗ်ာ။
လာ … တေကာင္ … “ဇြိ” …
ေနာက္တေကာင္ ... “ဇြိ” …
လြယ္လိုက္တာဗ်ာ။
ညကကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေတာင္ ျပန္ႏွေမ်ာမိေသး။ အေစာႀကီးကတည္းက ဒီဗ်ဴဟာကို က်င့္သံုးလိုက္ရမွာ။ က်ေနာ္ကိုက ညံ့တာပါ။ ။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု - အင္တာနက္
No comments:
Post a Comment