ဒီမနက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဖထီးမန္း ၂ ေယာက္ အိမ္ေဟာင္းေတြက ပ်ဥ္းခ်ပ္ေတြကို သံကုလားေအာ္(သံတူရြင္း) နဲ႔ ခြာပါသည္။ သံကုလားေအာ္မွာ ကိုအုန္းေမာင္ ပန္းပဲဖိုလက္ရာျဖစ္ပါသည္။ ခြာလိုက္တဲ့ပ်ဥ္ေတြကို ႐ိုက္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းအေဟာင္းေတြပါ ႏုတ္ယူပါသည္။ခြာၿပီးသားပ်ဥ္ေဟာင္းေတြကို ခ်ဳံထဲမွာ ထမ္းၿပီး ဝွက္ထားလိုက္ပါသည္။ ပ်ဥ္ေတြက အမ်ားႀကီးခြာၿပီး ပံုထားလို႔ မျဖစ္ပါ။ တႏိုင္သာသာခြာၿပီး ညမိုးခ်ဳပ္ရင္ ေနရာေရႊ႕ရမွာ။ ဒီေန႔အဖို႔ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး စခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ ေန႔လည္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီး ညေနေစာင္း ထမင္းစားၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ေတာင္ေၾကာေလး၏ ေတာင္ေျခခ်ဳံအစပ္တြင္ ကြမ္းသီးပင္ေလာက္ အရြယ္ရွိသည့္ ဗန္ဒါ(ဗာဒံ) ပင္ပ်ဳိေလး ၂ ပင္ရွိသည့္အနက္ တပင္ေပၚသို႔ က်ေနာ္ တက္ေနလိုက္ပါသည္။ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခ သဲေသာင္စပ္တြင္ လူသြားလူလာကို အေပၚစီးျမင္ကြင္းမွ ေစာင့္ၾကည့္သည္။
တခ်ဳိ႕လူႀကီးပိုင္းေတြလည္း အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရာမွ ေနဝင္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ စခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ၾကပါသည္။ လူငယ္ပိုင္းကလည္း ငါးရွာ၊ ဖားရွာ၊ ခ႐ုေကာက္သမားေတြ ျပန္ဝင္သြားၾကေလၿပီ။ ကမ္းေျခတြင္ လူရိပ္လူေျခ လံုးဝမရွိေတာ့ပါ။ အားလံုးစခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ေမွာင္ရီလည္း ပ်ဳိးေလၿပီ။ ဗာဒံပင္ေပၚမွ က်ေနာ္ ဆင္းခဲ့သည္။ ခဏအၾကာ ဖထီး မန္းေအာင္ၾကည္ ေရာက္လာသည္။
က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ေန႔ခင္းက ခြာၿပီးခ်ဳံထဲတြင္ ဝွက္ထားခဲ့ေသာ ပ်ဥ္ျပားမ်ားကို တေယာက္တႏိုင္ ထမ္း၍ ထြက္လာပါသည္။ ခ်ဳံစပ္ေတာရိပ္ကိုခိုၿပီး ကၽြန္း၏ ေတာင္ဘက္ဖ်ားသို႔ သြားသည္။ ေတာင္စြယ္ ေတာရိပ္ ဆံုးေတာ့ ေသာင္ခံုႀကီးကို ျဖတ္ရသည္။ ဤေသာင္ခံုႀကီးမွာ ကို ၃၀၀ နီးပါးရွိမည္ ထင္သည္။
အကာအကြယ္မရွိသည့္အတြက္ ေသာင္ျပင္ ဟာလာဟင္းလင္းမွာ ၂ ေယာက္သား ပ်ဥ္ေတြ အထမ္းကိုယ္စီႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ ျဖတ္ရပါသည္။ ညေနက လူသြားလူလာ ေစာင့္ၾကည့္ထားေပးမယ့္ ေသာင္ျပင္မွာ ျမင္ကြင္းက ရွင္းလြန္းလွသည္။ ပုန္းကြယ္ခိုနားစရာ မရွိပါ။
ေသာင္ခံုကို ျဖတ္လာလို႔ဆံုးေတာ့ ကိုက္ ၅၀ နီးပါးရွိသည့္ ေရလက္ၾကားကို အထမ္းႏွင့္ျဖတ္ကူးသည္။ ပင္လယ္ဒီေရ တက္ကာစမို႔ ဒူးဆစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးသည္။ ေရလက္ၾကားဆံုးေတာ့ ေသာင္စပ္ႏွင့္ သႏၱာ ထံုးေက်ာက္မ်ားကို ျဖတ္တက္လိုက္သည္။ စိတ္ေအးသြားရပါၿပီ။ လံုျခံဳသြားပါၿပီ။
ဂ်ယ္ရီကၽြန္းေပၚ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းမွာ သႏၱာေက်ာက္ခက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ဉာဥ့္ကာလအခ်ိန္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကၽြန္းကေလးေပၚသို႔ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္တက္လာသည္။ ဝင္ကစြပ္ေကာင္ေလးမ်ား “ဂေလာက္ ဂေလာက္” “ ဂလက္ ဂလက္” ေလွ်ာက္သြားေနရာမွ ခ႐ုခြံထဲ ျပန္ဝင္သြားၿပီး တိတ္ေနၾကသည္။
ကိုက္ ၁၀၀ နီးပါးခန္႔ ထမ္းလာၿပီး ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံႀကီးတခု၏ ေဘးတြင္ ပ်ဥ္ေတြကို ခ်ထားလိုက္ပါသည္။ ဤ ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံႀကီးမွာ ၁၀ ကိုက္နီးပါး ရိွပါသည္။ ဆပ္သြားဖူးပင္ႀကီးမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ဆပ္သြားဖူးပင္ၾကားတြင္ တေစာင္းပင္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အကိုင္းဆတ္ၿပီး က်ဳိးလြယ္သည့္ အပင္ေလးမ်ား ညႇပ္ေရာၿပီး ေပါက္ေနသည္။
ဖထီးမန္းက ၎အပင္ကေလးမ်ား၏ အကိုင္းကို အသာေလး မၿပီး ေလးဘက္ေထာက္၍ ကုန္းဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆပ္သြားဖူး ေျခသလံုးအရြယ္ အကိုင္းတခုကို ေက်ာ္တက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ဆီကို ပ်ဥ္ေတြသြင္းဖို႔ လွမ္းေတာင္းသည္။ ပ်ဥ္တခ်ပ္ကိုယူၿပီး ျဖည္းျဖည္ေလး ထိုးသြင္းရသည္။ ဖထီးမန္းက လွမ္းယူၿပီး ျဖည္းျဖည္း ဆြဲယူသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေနရာခ်ထားသည္။
တေစာင္းပင္အကိုင္းေလး က်ဳိးမသြားေအာင္ အရြက္ေလးတရြက္ ေႂကြမသြားေအာင္ အလြန္ဂ႐ုစိုက္ရပါသည္။ ဒီခ်ဳံႀကီးကို အျပင္ကေနၾကည့္ရင္ သာမန္ခ်ဳံႀကီးတခ်ဳံအျဖစ္ပဲ ျမင္ေနရမည္။ မူလသဘာဝအေနအထား မပ်က္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကို အေလးအနက္ထားၿပီး လုပ္ခဲ့သူေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔က ေရွးဦးမဆြ လူေတြေပါ့။
ဒီဆပ္သြားဖူးခ်ဳံႀကီးရဲ႕အလယ္္မွာေတာ့ ရွင္းထားတာ ေလွတစီးတည္ေဆာက္ဖို႔ပါပဲ။ အျပင္ကေန ၾကည့္ေလ၊ ၾကည့္ခ်င္သလိုၾကည့္ သာမန္ဆပ္သြားဖူး႐ံုႀကီး တ႐ံုပဲေပါ့။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အဲဒီလို ဆပ္သြားဖူး ခ်ဳံေတြကလည္း ရွိေနတာကိုး။ သဘာဝတရားရဲ႕ ဖန္တီးထားတဲ့ အရွိတရားကို က်ေနာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်သြားတာပါ။ ဒီ အစီအစဥ္၊ ဒီ စိတ္ကူးေတြက ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြက ေပါက္ဖြားလာတာပါ။
ပ်ဥ္တခ်ပ္ခ်င္း သစ္တေခ်ာင္းခ်င္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သြင္းရတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာသလဲဆို တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ လက္စသိမ္းၿပီး ၂ ေယာက္သား ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကူးလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္းကေလးထိပ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရလက္ၾကားမွာ ေရတက္လာတာ ရင္ေခါင္းေလာက္ ေရာက္ပါသည္။ ကၽြန္းမႀကီးဘက္ကို ျပန္ကူးလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ညဘက္ဆို ငါးမန္းႀကီးေတြကျမဴးၿပီး ဒီ ေရလက္ၾကားကို ေရာက္လာတတ္ပါသည္။
ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလးရဲ႕အဆံုး ေျမာက္ဘက္ထိပ္က ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ကမ္းေစာက္ၿပီး ေရနက္တယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြေပၚကေန ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ရင္ တျခားပင္လယ္ျပင္ ျမင္ကြင္းနဲ႔မတူပါ။ နက္ျပာၿပီး ေမွာင္ေနတယ္။ ျမင္ကြင္းကိုက ေၾကာက္စရာႀကီး။
တေယာက္တည္းသြားၾကည့္ရင္ ေက်ာခ်မ္းမိတယ္။ ဒီေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ငါးမန္းႀကီးေတြက က်က္စားတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီငါးမန္းႀကီးေတြဟာ ညဘက္ဆိုရင္ ဒီေရလက္ၾကားကို ကူးလာတတ္တယ္။ ေနာက္တခုက ရင္ေခါင္းေလာက္ဆိုရင္ ေရလက္ၾကားက ေရစီးသိပ္ျပင္းတယ္။
ကၽြန္းကေလးထိပ္ရဲ႕ ခ်ဳံေတြၾကားက သႏၱာေက်ာက္ေတြေပၚမွာ အိပ္စက္ဖို႔ ခ်ဳံၾကားမွာတိုးၿပီး ေခါင္းခ် အနားယူလိုက္တယ္။ အိပ္မလို႔လုပ္တာနဲ႔ ဝင္ကစြပ္ေကာင္ကေလးေတြက သႏၱာထံုးေက်ာက္ေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့အသံဟာ အေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔မရပါ။ ခ်ဳံေတြၾကားကေန ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ျပင္မွာေတာ့ ၾကယ္ေတြက လင္းလက္လို႔ ေနပါတယ္။ မနက္ေဝလီေဝလင္းမွာ ႏိုးလာၾကတယ္။
ဖထီးမန္းက “က်ေနာ္ ဝင္းထဲကို ျပန္သြားမယ္၊ စားစရာတခုခု ယူလာမယ္။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာပဲေနခဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကၽြန္းကေလးေပၚကို ဘယ္သူေတြကူးလာသလဲ၊ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာ ကင္းေစာင့္ၿပီး ၾကည့္ေပါ့” ဖထီးမန္း ကၽြန္းမႀကီးဘက္ ျပန္ကူးသြားပါသည္။ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလးေပၚတြင္ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ရွိသည္။
ကၽြန္းမႀကီးဘက္က ကူးလာမည့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ၊ ဘာလုပ္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ေနရာရွာသည္။ ျမင္ကြင္းက မေကာင္းပါ။ ကၽြန္းထိပ္တြင္ ၁၅ ေပနီးပါးျမင့္သည့္ အရြယ္တူ အုန္းပင္ပ်ဳိေလး ၃ ပင္က ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ေပါက္ေနသည္။ တပင္ေပၚကို က်ေနာ္ တက္လိုက္သည္။ အုန္းဇက္ကိုခြ၊ အုန္းလက္ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အေပၚစီးျမင္ကြင္းမို႔ ကၽြန္းမႀကီးဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ရွင္းလွပါသည္။
အေတာ္ၾကာတြင္ ကၽြန္းမႀကီးဘက္မွ လူလံုး မကြဲေသာ လူ ၃ ေယာက္ ကိုကိုးကၽြန္း၏ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခ အတိုင္း ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာၾကပါသည္။ လူလံုးသဲကြဲစြာ ျမင္ရေတာ့မွာ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွ ဥကၠ႒ သခင္ ခင္ေအာင္၊ ဦးၫြန္႔တင္ (ဂ်ဳိးျဖဴစာေပ)၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္။ သူတို႔လူႀကီး ၃ ဦးသည္ နံနက္ခင္း ေလေကာင္းေလသန္႔႐ွဴရင္း က်န္မာေရးအရ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါသည္။
သူတို႔စကား တေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း သဲေသာင္ကမ္းစပ္တြင္ ခ႐ုလွလွေလးမ်ား ေတြ႔ရင္လည္း ေကာက္၊ ကမ္းေျခသို႔ လႈိင္း႐ိုက္၍လာဆိုက္ေသာ ပုလင္းလွလွမ်ဳိးစံုကို ေတြ႔ရင္လည္း ေကာက္ၾကပါသည္။ တခါတေလလည္း ေလထီး ဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဆရာ ရာဂ်န္၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္တို႔ ေလညင္းခံ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္ပါသည္။
ဤလူႀကီးမ်ားအတြက္ေတာ့ ပူစရာမရွိပါ။ ဒီဘက္ကမ္းေျခသို႔ ကူးလာၾကမည့္လူမ်ား မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အေညာင္းေျပ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္းကေလးေပၚတြင္ ေလွကို ခိုးၿပီး တည္ေဆာက္သည့္ ကာလတေလွ်ာက္လံုး ဤကၽြန္းကေလးထိပ္တြင္ က်ေနာ္ကင္းေစာင့္ခဲ့ရာ ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္တို႔ ၃ ေယာက္သည္ မနက္ ညေန လမ္းအျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ တခါတေလ ၃ ေယာက္တြဲ ပါမလာတတ္ပါ။ ၂ ေယာက္ (သို႔) ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တေယာက္ကေတာ့ အျမဲတမ္း ေလွ်ာက္ေလ့ရွိပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
