မယ္ျမန္မာ၊ ေမာင္ျမန္မာ

ဇန္နဝါရီလ ၃၀ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ Myanmar Convention Center မွာ က်င္းပတဲ့ မယ္ျမန္မာ၊ ေမာင္ျမန္မာ ၿပိဳင္ပြဲက ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ပါ။

Photos : AP

ေဟ့လား ေမာင္႐ို႕ ဝါး (ကာတြန္း ေစာငို)

ေနျပည္ေတာ္က တံခါးပိတ္ လႊတ္ေတာ္

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လႊတ္ေတာ္အသီးသီးကို ဒီကေန႔ စတင္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်င္းပတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ေတြမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒အျဖစ္ ၾကံ႕ခိုင္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးပါတီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း သူရ ဦးေရႊမန္းနဲ႔ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ၾကံ႕ခိုင္ေရးပါတီကပဲ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးခင္ေအာင္ျမင့္တို႔ အေရြးခံရပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္စလံုးရဲ႕ ဒုတိယ ဥကၠ႒ေတြကလည္း ၾကံ႕ခိုင္ေရးပါတီကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ေပါင္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ပထမ အစည္းအေဝးကိုလည္း က်င္းပခဲ့ပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားပါတီထဲက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တေယာက္မွ အေရြးမခံခဲ့ရတာကို စိတ္ပ်က္မိတယ္လို႔လည္း ကိုယ္စားလွယ္တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးေတြကို ျပည္တြင္း ျပည္ပ သတင္းေထာက္ေတြကို လံုးဝ တက္ေရာက္ သတင္းရယူခြင့္ကို မေပးခဲ့ပါဘူး။ ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းအသီးသီးမွာ က်င္းပတဲ့ တိုင္းေဒသႀကီးနဲ႔ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း ၾကံ႕ခိုင္ေရးဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီကိုယ္စားလွယ္ေတြကပဲ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

မနက္ျဖန္မွာေတာ့ ဒုတိယသမၼတ တဦးစီကို လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္က တဦးစီနဲ႔ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားေတြက တဦးစီ ေရြးၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ သမၼတ တဦးကို ေရြးၾကမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

သတင္း - ဘီဘီစီ

Photos : AP, Reuters, Getty Images

တံခါးပိတ္ လႊတ္ေတာ္ (ကာတြန္း ေစာငို)

စည္း႐ံုးေရးဆိုတာ နားလည္ဖုိ႔လုိတယ္ (လူထုစိန္ဝင္း)

ႏိုင္ငံေရးဆိတ္သုဥ္းလုနီးပါး အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ေနခဲ့ၾကရေလေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးဆက္ ျပတ္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္လို႔ရတဲ့ေခတ္ကို သိမီခဲ့သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ရွိတန္သေလာက္ရွိေနေသးေပမယ့္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါၾကရွာေတာ့ဘူး။

ေၾကညာခ်က္ေတြ ေဝၾက

၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာ ၇ ရက္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ္လို႔ အစိုးရက ေၾကညာၿပီး ပါတီေတြ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ခြင့္ ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ တႏိုင္ငံလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။ အေသြးအေရာင္တူသူေတြ စုေပါင္းၿပီး ပါတီ ေထာင္ၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြကလည္း သူတို႔ေဒသ သူတို႔လူမ်ဳိးကို အေျခခံၿပီး ပါတီ ေထာင္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မဲဆြယ္စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေၾကညာခ်က္ေတြ႐ိုက္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲလိုက္ေဝၾကတယ္။ လူစုလူေဝးနဲ႔ တရားပြဲေတြ ဘာေတြ သိပ္မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ပါတီေတြအတြက္ေကာင္းသြားတာက ဂ်ာနယ္ေတြ တရာ့ေလးငါးဆယ္ေလာက္ ရွိေနတာျဖစ္တယ္။

ဂ်ာနယ္ေတြ တာဝန္ေက်

ဂ်ာနယ္ေတြက ပါတီေတြနဲ႔အမတ္ေလာင္းေတြအေၾကာင္း ျပည္သူလူထုသိေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးသတင္းေပးၾကတယ္။ လူငယ္ဂ်ာနယ္သမားေတြ တာဝန္ေက်ၾကတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြက မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ ပါတီစံုေခတ္ကလို မလိုတဲ့ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းကို နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး အပုပ္ခ်တာမ်ဳိး ကင္းရွင္းၾကတယ္။ ပုပ္လို႔ေပၚလာတဲ့ပါတီနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကိုေတာင္ ဖံုးဖံုးဖိဖိနဲ႔ သက္သက္ညႇာညႇာ ေရးၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။

စည္း႐ံုးေရးဆိုတာ နားမလည္ၾက

သတင္းသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာရင္ ဘာသြားေတြ႔ရလဲဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ အမတ္ေလာင္းေတြအားလံုး မဲဆြယ္တာပဲ လုပ္တတ္ၿပီး စည္း႐ံုးေရးမလုပ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ အားနည္းခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စည္း႐ံုးေရးဆိုတာကို နားမလည္ၾကတာ။ ေၾကညာခ်က္ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဝတာနဲ႔ တရားေဟာတယ္ဆိုတာက မဲဆြယ္တာပဲ။ စည္း႐ံုးတာ မဟုတ္ဘူး။

စည္း႐ံုးတယ္ဆိုတာက ေရြးေကာက္ပြဲတပဲြအတြက္ တပြဲထိုးလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ပါတီကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ေထာက္ခံတဲ့ အမာခံပါတီဝင္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ပါတီရဲ႕ မူဝါဒလမ္းစဥ္ေတြကို ေၾကေၾကညက္ညက္ နားလည္ၿပီး ပူးေပါင္းပါဝင္ ေဆာင္ရြက္လိုသူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ရတာျဖစ္တယ္။

အမာခံမဟုတ္ဘူး

မဲဆြယ္စဥ္ကာလမွာ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ရင္ ဘာလုပ္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ကိုသေဘာက်ၿပီး မဲထည့္တဲ့ မဲဆႏၵရွင္ဆိုတာက ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့အမာခံအျဖစ္ ယူဆလို႔မရဘူး။ ေနာက္တေယာက္က ကိုယ့္ထက္သာေအာင္ လုပ္ေပးပါမယ္ေျပာရင္ ေျပာတဲ့ဘက္ကိုပါသြားမွာပဲ။

ဒါမွမဟုတ္ ေရွး ဖဆပလေခတ္က ပ်ဴေစာထီးေတြလို ေသနတ္ျပၿပီး ေျခာက္ရင္လည္း ေၾကာက္လို႔ပါသြားမွာပဲ။ ဘယ္လိုအႏၲရာယ္မ်ဳိးမဆိုရင္ဆိုင္ၿပီး ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ပါတီဘက္က ရပ္တည္မယ္ဆိုတာက ပါတီရဲ႕ မူဝါဒလမ္းစဥ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္လို႔ဝင္လာတဲ့ ပါတီဝင္ေတြသာျဖစ္တယ္။

အမည္မခံဘဲထည့္ဝင္

အဲဒီလို ပါတီဝင္မ်ဳိး မ်ားမ်ားရေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္တာကို စည္း႐ံုးေရးေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ သူတို႔က မူဝါဒကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဝင္ေၾကးတို႔ လစဥ္ေၾကးတို႔ေပးၿပီး ဝင္လာၾကတယ္။ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႔ ဝင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီး ဝင္လာၾကတာ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ 'Paid Member' လို႔ ေခၚတဲ့ အဲဒီလို ပါတီဝင္မ်ဳိးေတြကိုမွ အမာခံလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္။

ပါတီရန္ပံုေငြလိုတယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔က ဝိုင္းရွာေပးၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခတ္မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ၾကတယ္။ ပါတီက စည္း႐ံုးေရးေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ရန္ပံုေငြ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ရွိလာတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္ေတြကလည္း မူႀကိဳက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကိဳက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္ အလံုးအရင္းနဲ႔ ထည့္ဝင္ေလ့ရွိတယ္။ အက်ဳိးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္းသူေတြရွိသလို မူ ဒါမွမဟုတ္ လူကို ႀကိဳက္လို႔ အမည္မခံဘဲ ထည့္ဝင္လွဴဒါန္းသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

လူထုက မ႑ိဳင္

စည္း႐ံုးေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္မူဝါဒလမ္းစဥ္ကို လူေတြသိေအာင္ခ်ျပၿပီး လူထုေထာက္ခံမႈ မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ လူထုေထာက္ခံမႈ အျပည့္အဝ အခိုင္အမာရရွိတဲ့ပါတီ ဒါမွမဟုတ္ လူပုဂၢိဳလ္ဟာ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈအတြက္ ဘာမွပူစရာမလိုဘူး။ အမာခံပါတီဝင္ေတြနဲ႔ လူထုက ေက်ာ႐ိုးမ႑ိဳင္အျဖစ္ ေနာက္က အျမဲေထာက္ခံ ရပ္တည္ေပးမွာ ျဖစ္တယ္။

အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က ကိုယ္ကိုင္စြဲတဲ့ မူဝါဒလမ္းစဥ္ေတြဟာ လူထုရဲ႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ အျမဲတမ္း တထပ္တည္းက်ေနဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဆႏၵစြဲအားႀကီးၿပီး ေျခလွမ္းက ေရွ႕ကိုသိပ္ကြၽံေနလို႔မျဖစ္သလို ေႏွးေကြးထံုထိုင္းၿပီး လူထုရဲ႕ေနာက္ၿမီး ဆြဲလုပ္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ လူထုနဲ႔အျမဲတမ္း တသားတည္း ရွိေနရမယ္။

တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔

ဒီတႀကိမ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာေတာ့ စည္း႐ံုးေရးသေဘာ နားမလည္႐ံုသာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မူဝါဒလမ္းစဥ္ဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါလည္း သူတို႔ကိုအျပစ္မတင္ပါဘူး။

ျပည္သူက ေရွ႕အမ်ားႀကီးေရာက္

တပ္မေတာ္အစိုးရက ဒီမိုကေရစီလမ္းကိုသြားမယ္ဆိုၿပီး ပါတီေတြေထာင္ခြင့္ ေပး၊ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပး လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ထူေထာင္လုိက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာမွန္းသိပ္သိၾကေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးေသာ ပါတီေတြက ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတဲ့ ေယဘုယ်မူဝါဒကိုသာ ေျပာႏုိင္ၾကတယ္။

ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီလဲ၊ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလဲ ဆိုတဲ့ တိက်ေရရာတဲ့ လမ္းစဥ္မ်ဳိးခ်ျပႏိုင္တာ မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူလူထုက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြထက္ေရွ႕ကို အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘယ္လိုဒီမိုကေရစီမ်ဳိးလဲ ယိုးဒယား ဒီမိုကေရစီမ်ဳိးလား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ဘုရင္ေတြနဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီမ်ဳိးလားဆိုတာ အတိအက် သိခ်င္ၾကတယ္။

ေယဘုယ်နဲ႔ မလံုေလာက္

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွာလည္း ဂ်ပန္တို႔၊ အေမရိကန္တို႔က ပံုစံလား၊ တ႐ုတ္က ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ပံုစံလား၊ ဗီယက္နမ္ ပံုစံလားဆိုတာ ေရေရရာရာ သိခ်င္ၾကတယ္။

http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။

ေထရဝါဒ ကျပား

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာထြန္းကားရာ ႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာ့ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာသည္ မ်ားမၾကာမီကာလအတြင္း ကမၻာကိုပင္ လႊမ္းေတာ့မည္ဟု စကားလံုး ေဖာေဖာသီသီမ်ားသံုးကာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာျပဳတကၠသိုလ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေနသည္ကိုလည္း မၾကာခဏ သြားေရာက္ႏွမ္းျဖဴးေနသူကား နအဖ၏ ေထရဝါဒ သာသနာ့ ဒါယကာႀကီး ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔သာ ျဖစ္ေပ၏။

အႏွီကဲ့သို႔ ေထရဝါဒ သာသနာ့ ဒါယကာႀကီး ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔တေယာက္ သာသနာေရးမ်ားကို လိုက္လံ၍ ရာဇသံေပးေနခ်ိန္ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းေတြျပည့္ မတတ္ဝတ္ထားေသာ အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႔ အေဆာင္လက္စြပ္တို႔ကျဖင့္ အေတာ့္ကို အေနရၾကပ္ရွာမွာပဲဟု က်ေနာ္ ေတြးေနမိေပသည္။

ႏိုင္ငံတကာမွ က်င့္သံုးေနေသာ ဒီမိုကေရစီကိုလက္မခံဘဲ ျမန္မာ့ဟန္၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီကိုသာ က်င့္သံုးမည္ဟု ေခါင္းမာေနေသာ ေထရဝါဒစြမ္းေဆာင္ရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာေရးတို႔ကိုယ္တုိင္ ဘုရားထီးတင္သည္မွအစ လမ္းေဖာက္၊ တံတားေဆာက္တာအဆံုး မဟာယာန၊ တႏၱရယာန၊ မႏၱရယာန ဂိုဏ္းေထာင္ဘိုးေတာ္မ်ား၏ အမိန္႔ေပးမႈ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္း တသေဝမတိမ္း လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္ကိုၾကည့္ၿပီး မအံ့ၾသမိသည့္အျပင္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုပါ ဖိႏွိပ္ၿမိဳသိပ္ထားရျပန္၏။

စစ္အုပ္စုႀကီး တန္ခိုးအာဏာထြားဖို႔ ဘိုးေတာ္အပါးမွာခစား၊ ထုိဘိုးေတာ္မ်ား၏ အိမ္မက္ႏွင့္ အခါေပးမႈေၾကာင့္ သမိုင္းဝင္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ဘုရားပုထိုး ေစတီတန္ေဆာင္းတို႔အား ဖ်က္သိမ္းကာ အသစ္တည္ေဆာက္ၾကသည္ တဲ့ …။

ေတြးသာ ၾကည့္ၾကစမ္းပါေတာ့။ ေထရဝါဒႏွင့္ဆန္႔က်င္ကာ အယူလြဲေနေသာ ဘိုးေတာ္မ်ား၏ႏႈတ္မိန္႔ကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဓမၼေစတီ၊ ဓာတုေစတီ၊ ပရိေဘာဂေစတီ၊ ဥဒၶိႆေစတီတို႔ကိုဖ်က္ၿပီး အသစ္ျပင္ရဲသည့္ အေတြးအေခၚ ဟက္တက္ကြဲႀကီး ႏွင့္ နအဖပါတကား။

“တစံုတေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ လူအမ်ား ထူးဆန္းအ့့ံၾသဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖားေယာင္းလွည့္ပတ္ ေသြးေဆာင္တတ္၏။ တည္ၾကည္မႈမရွိ။ ဝင့္ႂကြား ေမာက္မာေလ့ရွိ၏။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာနတုိ႔ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ထိုသူ၏ စည္း႐ံုး လမ္းၫႊန္ ေဟာေျပာမႈမ်ားသည္ ဗုဒၶ၏သာသနာအတြက္ အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္၏။ ထိုသူမ်ဳိးသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို မၾကည္ညိဳ။ မ႐ိုေသသူသာ ျဖစ္၏”

(အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ စတုကၠနိပါတ္၊ ကုဟသုတ္)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေအခ်မ္းသာယာေရးတို႔၏ အတုျမင္အတတ္သင္မႈေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ဆန္းေဟ့ဆိုလွ်င္ မိမိအိမ္မွ ဘုရားစင္ကိုေမ့ၿပီး အေျပးအလႊား ေလွ်ာက္လုိက္ၾကေသာ ဓေလ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အေတာ့္ကို ေမြ႔ေလ်ာ္လာၾကၿပီ ဟု ဆိုရေတာ့မည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အဓိက ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာႀကီးအား ႏိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းရန္ အၿမီးလွည့္ေခါင္းလွည့္ လုပ္ေနေသာ နအဖ စစ္အုပ္စုေၾကာင့္ လူမႈဘဝ ဘက္စံုခ်ဳိ႕ယြင္းေနၾကရသည့္ ျမန္မာလူထုအတြက္ ဒုကၡအက်ပ္အတည္းၾကားမွ အလင္းတန္းမွ်င္မွ်င္ကေလးသည္ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ နတ္ကေတာ္ႏွင့္ ပုဂိၢဳလ္ထူးမ်ားဟု လြဲမွားစြာယံုၾကည္ရင္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ စိတ္ေမာေနၾကေတာ့၏။

သို႔ေပေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာေရးတို႔၏ ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့ျဖင့္ ယခုအထိ “ေထရဝါဒ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေဖာေဖာသီသီႀကီး အသံုးျပဳေနဆဲ။

“ေထရဝါဒဆိုတာ ဘုရားအလုိေတာ္က် တသေဝမတိမ္းလိုက္နာရတဲ့ လမ္းစဥ္ပဲ။ မေတာ္တေရာ္ေတြ ေလွ်ာက္ေခၚၿပီး အိမ္ေပၚတင္ကိုးကြယ္ခြင့္ေပးထားတဲ့ လမ္းစဥ္မဟုတ္ဘူး” ဟု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းက ဘာသာေရး ေဆာင္းပါးရွင္တဦး ေရးသားတင္ျပခဲ့ဖူးသည္။

ဟုတ္ေပ၏။ မွန္ေပ၏။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အေတာ္မ်ားမ်ား၏ ဘုရားစင္မ်ားေပၚတြင္ မဟာယန၊ တႏၲရယာန၊ မႏၲရယာန ဝါဒမ်ား၏ အေဆာင္လက္ဖြဲ႔ ႏွင့္ ႐ုပ္တုမ်ဳိးစံုတို႔ ေနရာယူထားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

အေရာင္းရတြင္က်ယ္ေသာ နကၡတၱေရာင္ျခည္မဂၢဇင္းထဲတြင္လည္း ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားေတာ္၏ ႏႈတ္ကပါတ္ေတာ္လာ ပရိတ္ရတနာေတာ္မ်ားကို အပိုင္းပိုင္း ျဖတ္ေတာက္ေနရာခ်ၿပီး သိဒၶိအဖံုဖံု ကံုလံုႂကြယ္ဝေရးနည္းသစ္ဟု အမည္တပ္ကာ ေရးသားေဖာ္ျပဖ်က္ဆီးပစ္ေနၾကၿပီဟု ဆိုခ်င္သည္။
ထို႔ျပင္တဝ … ရွိေနၾကပါေသး၏။ နအဖ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဖန္သားျပင္ေပၚမွ “အလွဴဒါန … ျပဳၾကသူငါ” သတင္းမ်ား။

ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီး ထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးအတြက္(သို႔မဟုတ္) ပုဗၺ၊ မံုစ၊ ပရ ဆိုေသာ ေစတနာသံုးတန္ ေပါက္ဖြားကာ လွဴဒါန္းၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္။ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ပါမစ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးပါမစ္၊ ကုမၸဏီေထာင္ခြင့္၊ သစ္ခုတ္ခြင့္မ်ားရသျဖင့္ သာသနာ့အလွဴထဲ ဖိတ္စင္ေပးရျခင္းပင္။

တပံုက ဘုရားလွဴ၊ တပံုက နအဖ ႏွင့္ အက်ဳိးတူ၊ ႏွစ္ပံုက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္က စားဆိုသည့္ “အလွဴဒါန၊ ျပဳၾက ပါတနာ” ေခတ္ ႀကီးျဖစ္ေန၏။

“ယခုအခါ ျမန္မာျပည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔သည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လာဘ္ေန၊ နတ္ေန၊ စက္ေန၊ မိတ္-ရန္၊ ဓာတ္ဖက္၊ ေျမခံ၊ နဂါးလွည့္၊ ျပႆဒါး၊ ရက္ရာဇာ၊ ေကာင္းကင္နကၡတ္၊ လၾကတ္၊ ေနၾကတ္၊ ၿဂိဳလ္စီး၊ ၿဂိဳလ္နင္း၊ သိုက္၊ တေဘာင္၊ စံနည္း၊ ဘေဝါ၊ ေရႊေပလႊာ၊ မဂၤလာ၊ အမဂၤလာ၊ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ အိပ္မက္၊ အင္းအိုင္၊ လက္ဖြဲ႔၊ မႏၱာန္၊ ဓားၿပီး၊ တုတ္ၿပီး၊ ကာယသိဒၶိ၊ ဓနသိဒၶိ၊ ဣတၳသွ်ိဳ၊ ဓနသွ်ဳိ၊ ငွက္ျမည္၊ ငွက္နား၊ ပ်ားစြဲ၊ ေတာင္ပို႔ေပါက္ စသည္တုိ႔၏ အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ဳိး အျပစ္ကို ဒိဌဳပါဒါန္၊ သီလဗၺတုပါဒါန္တို႔ျဖင့္ စြဲစြဲျမဲျမဲယံုၾကည္ၾကကုန္သည္။ ဝိဇၨာမယိဒၶိ ေခၚ ထြက္ရပ္ေပါက္အတတ္တို႔ကို ေလ့လာလိုက္စားမႈ၊ နတ္ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ပသမႈ၊ ေဗဒင္ကိုယံုၾကည္လိုက္နာမႈ စသည္တို႔ကိုလည္း ဘာသာေရးႏွင့္ ေရာေထြးကာ ျပဳလုပ္ၾကကုန္သည္။
ဤမွ်ေလာက္ေသာ အ႐ႈပ္အေထြးတို႔၏အၾကား၌ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာသည္ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲမ်ားစြာႏွင့္ မလႊဲမေရွာင္သာ ေတြ႔ၾကံဳေနရေပသည္”

အရွင္ပညိႏၵာဘိဝံသ
(ျမန္မာႏိုင္ငံ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာစစ္တမ္း)

သပၸဴရိသႏြယ္ဝင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ …။

ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီး ကမၻာႏွင့္အဝွမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ရြက္ေဆာင္မည္ဟု မီး႐ွဴးမီးပန္းေဖာက္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာေရးတို႔ကိုယ္တိုင္ မေန႔တေန႔ကမွ ပိတ္ျဖဴဝတ္ၿပီး ေလာကီနည္းအစံုစံုႏွင့္ ဥံဳဖြဆရာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ အမိန္႔ခ်မွတ္သမွ် အေတြးအေခၚ ဟက္တက္ကြဲႀကီးျဖင့္ ကြၽဲျပဲစီးေနၾကေသာေၾကာင့္ မၾကာမီ ကာလအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္အေတာ္မ်ားမ်ား “ေထရဝါဒ ကျပား” မ်ားျဖစ္လာၾကေတာ့မည္ဟု စိုးရိမ္ေနရပါ ေၾကာင္း သာသနာအက်ဳိးေမွ်ာ္၍ ႏႈိးေဆာ္လိုက္ရပါေပ၏။

ေရစီးသံဂ်ာနယ္
အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၁၃
၁ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္

ျမန္မာ့ ႐ုပ္ေသး

ဇန္နဝါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကန္ေတာ္ႀကီးပန္းျခံ ကရဝိတ္မွာ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ေသးပြဲက ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ပါ။

Photos : AP

သင့္ကိုလည္း အလိုရွိေနပါတယ္ … (ကာတြန္း ေစာငို)

အေမ - နီလြင္ေသြး (ဒႆနိက)

ပဲခူး႐ုိးမဆီက
ေနဝန္းနီေပၚထြက္လာတဲ့အခါ
ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးေအာက္မွာ
အေမ့အိမ္ေလး ေတာက္ပလင္းလက္
နံနက္ခင္းကုိ အေမ့ရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္ဂီတနဲ႔ စတင္ခဲ့။

အစုန္သာရွိၿပီး အဆန္မရွိတဲ့ျမစ္
အေမ့ေမတၱာနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ေခတ္မွာ
သစၥာတရားကုိ အဆုပ္လုိက္ပြင့္လွပ္ခဲ့ၾက
ကံ့ေကာ္ေတာအုပ္မွာ တေတာလုံးဝါလုိ႔
ေႂကြၿပီးရင္ ေဝဖုိ႔အသင့္ရွိၾကတယ္။

ကုိယ္တုိင္သူရဲေကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္
သူရဲေကာင္းေတြကုိ ထုဆစ္ခဲ့သူ
အေဖ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ေထာင္ၾကတဲ့အခါ
ေထာင္ဝင္စာ ပုံမွန္ေတြ႔ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္
ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိး လယ္သူမ တမန္းႏုိး
ေကာက္စုိက္ ပ်ဳိးႏႈတ္ရင္း ေလာကဓံတရားထဲမွာ
ေနသားတက်နဲ႔ သားေတြကုိလုံျခံဳေစခဲ့ေပါ့
အေမဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕သူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

၁၉၈၈ မွာ အေမ့အိမ္ကုိခြဲခြာ
မုိးမခေတာကုိ ထြက္ခြာသြားတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္
တေယာက္က ပုန္းခုိရာဆီ
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္တဲ့ သစၥာတရားနဲ႔
သားေတြကုိ ဂုဏ္ယူရင္း
ေလာကဓံနဲ႔ စီးခ်င္းထုိးခဲ့ရ
ေလာကေကာင္းက်ဳိးအတြက္
အေမ အားတက္ခဲ့တယ္။

အေမဟာ
ေဂၚဂီရဲ႕အေမကုိ မသိေပမယ့္
ကုိေအာင္ဆန္းရဲ႕အေမကုိ သိတယ္
ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕အေမကုိ သိတယ္
ကုိဖုန္းေမာ္ရဲ႕အေမကို သိတယ္
ကုိမင္းကိုနုိင္ရဲ႕အေမကုိ သိတယ္
ကုိမင္းေအာင္ရဲ႕အေမကုိ သိတယ္။

အေမဟာ
နယ္စင္မန္ဒဲလားကုိ မသိေပမယ့္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ သိတယ္
ကုိမင္းကုိႏိုင္ကုိ သိတယ္
မစုစုေႏြးကုိ သိတယ္
မမီးမီးကုိ သိတယ္
မနီလာသိန္းကုိ သိတယ္။

အေမရဲ႕ျခံထဲက
ႏွင္းဆီပြင့္အနီေတြ
ေႏြဦးမွာ ရဲရဲတြတ္ေနလိမ့္မယ္။

ေခတ္သစ္သူပုန္အိမ္
အေမ့အိမ္ဂုဏ္ဓာတ္က
အေမ့ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့သစၥာတရား
ပုန္ကန္သူထက္ ပုန္ကန္သူကုိေမြးဖြားေပးခဲ့သူက
ပုိၿပီးေတာက္ပလိမ့္မေပါ့
ေႏြဦးကုိႀကိဳေတာ့ အေမ။

မီးေနစဥ္မွ
ဘဝမဆုံးခင္
မိခင္အရိပ္နဲ႔
လိပ္ျပာလုံ
အသက္ေပးၿပီးပုံခ်စ္ခဲ့
တုႏႈိင္းမမီတဲ့ အေမ့ရဲ႕ေမတၱာတရား
ေက်းဇူးႀကီးမားခဲ့။

အေမ့အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္နီးမွာ
ခရီးသြားဆဲအေမ
အေမ့ကို လက္ႏွစ္ျဖာထိပ္မွာမုိးလုိ႔
ရွိခုိးကန္ေတာ့ပါတယ္ အေမ။ ။

(အေမနဲ႔ ဗမာျပည္အေမွာင္ေခတ္က အေမမ်ားသုိ႔ ပူေဇာ္လွ်က္)

၂၃၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၁ (တနဂၤေႏြ)

သ႐ုပ္ေဖာ္ ေအာင္ထက္

သတင္းေထာက္ မလာရ (ကာတြန္း ေစာငို)

ေအာင္ေျမမွာ ေစာင့္ေနမယ္ဆိုတာ ယံုတယ္ (ဒႆ)

ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ
သိပ္ရက္စက္ သူစိမ္းဆန္ၾကတယ္ …
ဘာလို႔ ျဖတ္လမ္းကို သံုးၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘံုကို အရင္ႏွင့္သြားၾကတာတုန္း။

ကိုျမင့္ေဇာ္
ကိုခ်စ္တီး (စိုးဝင္းညိဳ)
မိုင္အိုက္ပန္
အဘ ဦးျမင့္ေအာင္
ကိုႏိုင္ထြန္း
ကိုဘုန္းႏိုင္
ဂု႐ု
ကိုၿငိမ္း
အခု …
ခင္ဗ်ား ... ကိုေသာ္ဇင္

ဘာလို႔မ်ား
မေျပာမဆိုနဲ႔
ရုတ္တရက္
ဒိုးသြားၾကတာလဲ။

ေစာင့္ၾကအံုးေလဗ်ာ …
က်ဳပ္တို႔သြားရမယ့္ေနရာက အတူတူပဲေလ …
ဘာလို႔ ျဖတ္လမ္းကို သံုးၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘံုကို အရင္သြားႏွင့္ၾကတာတုန္း။

ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္ ယံုပါတယ္ …
မာနယ္ပေလာ ေအာင္ေျမမွာ
ခင္ဗ်ားတို႔ ေစာင့္ေနၾကမယ္ဆိုတာကိုေလ။

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္

စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔တာ ဒို႔မမႈပါ … (ကာတြန္း ေစာငို)

ကုိယ္က်ဳိးရွာသမားမ်ားနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့အလုပ္ (လူထုစိန္ဝင္း)

လတ္တေလာ ထုတ္ေဝေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေပါင္း ၁၇၀ ေလာက္ရွိတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီ ၁၇၀ ေလာက္ထဲက စတုတၳ မ႑ိဳင္ထဲ အက်ဳံးဝင္တဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္ရွိတယ္။

အခါမလပ္ေစာင့္ၾကည့္

သတင္းဂ်ာနယ္ ၆၀ ေလာက္ပဲ စတုတၳမ႑ိဳင္ထဲမွာ အက်ဳံးဝင္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့ေလေတာ့ က်န္တာေတြကုိ စတုတၳမ႑ိဳင္ထဲ ထည့္သြင္းမထားဘူးလားလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆို သတင္းစာနဲ႔ သတင္းဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားကုိပဲ စတုတၳ မ႑ိဳင္ထဲ ပါဝင္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးဆုိတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေန႔စဥ္အခါမလပ္ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္႐ႈၿပီး ႏုိင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပုိင္ျဖစ္တဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးကုိ အစီရင္ခံတင္ျပတဲ့ တာဝန္ကုိထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းစာနဲ႔ သတင္းမီဒီယာေတြကို ‘watch dog’ အိမ္ေစာင့္ေခြးလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။

ဘဝခ်င္းမတူ

စတုတၳမ႑ိဳင္ထဲမွာ အက်ဳံးမဝင္ဘူးလို႔ဆိုတဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ဟာေတြက အလကားပဲ အသံုးမက်ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံတုိင္း၊ လူမ်ဳိးတိုင္းအတြက္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အားကစားက႑မ်ား အေရးႀကီးသလို ေဖ်ာ္ေျဖေရးလည္း လိုအပ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီက႑မ်ားရဲ႕သဘာဝက အဓိကမ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္ကုိ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္႐ႈတဲ့ ‘watch dog’ သဘာဝမဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာနဲ႔ သတင္းမီဒီယာလုပ္ငန္းေတြကသာ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ျပည္သူကုိ အစီရင္ခံ တင္ျပတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္တာျဖစ္လို႔ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ ေခၚတာျဖစ္တယ္။

လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြ

စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ သတင္းမီဒီယာအလုပ္ဟာ အင္မတန္မွကုိ တာဝန္ႀကီးတယ္။ ႏုိင္ငံသားတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံရတဲ့ ႏုိင္ငံသားက်င့္ဝတ္အျပင္ အင္မတန္တင္းၾကပ္တဲ့ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္ေတြကုိလည္း လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရတယ္။ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္ေတြကုိ အတိအက် အမွန္အကန္ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းႏုိင္ရင္ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အလြန္႔အလြန္ျဖဴစင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္လို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဆရာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္လို၊ ဆရာ လူထုဦးလွလို ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ လူေတြၾကားမွာ အင္မတန္ရွားတဲ့ လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြပါ။ အင္မတန္ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္တဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးက ဒီေခတ္မွာ ရွားတယ္။ ကမၻာမွာကုိ ရွားတာ။ ေတာ္သူေတြ ေပါပါတယ္။ ေတာ္လည္းေတာ္ၿပီး လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြလို႔လည္း ေခၚႏုိင္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးကေတာ့ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။

လူေတာ္ဆိုတာ

လူေတာ္လူေကာင္းလို႔ ေျပာတဲ့အခါမွာ အက်ယ္ဝိတၱာရခ်ဲ႕ၿပီးေျပာဖို႔ နည္းနည္းေတာ့ လိုအပ္တယ္။ လူေတာ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ပညာရပ္နယ္ပယ္တခုခုမွာ ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ကြၽမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားသူကို လူေတာ္လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံလူမ်ဳိး ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိ၊ စံႏႈန္းတခုတည္းပါပဲ။

ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံသား ႏွလံုး အစားထိုးခြဲစိတ္ကုသမႈလုပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီး ခရစၥတီယန္ဘားနာ့ဒ္ဟာ အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့လည္း ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုသ ဆရာဝန္ႀကီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကတာပါ။ အဂၤလန္က ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္ကို ကမၻာတခုလံုးကလည္း ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီးအျဖစ္ ေလးစားၾကပါတယ္။

လူေကာင္းဆိုတာ

လူေကာင္းဆိုတာက်ေတာ့ ေျပာစရာနည္းနည္းရွိလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ႏႈန္းစံက လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိး၊ ႏိုင္ငံတခုနဲ႔တခု မတူၾကလို႔ျဖစ္တယ္။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ အရက္ကိစၥကို ျပခ်င္တယ္။ အရက္ေသာက္တာကို ကမၻာ့လူမ်ဳိးတုိင္းလိုလိုက အျပစ္ႀကီးတခုလို႔ မယူဆၾကေတာ့ဘူး။ အရက္ေသာက္တတ္လို႔ လူေကာင္းမဟုတ္ဘူးလို႔ မသတ္မွတ္ဘူး။

ဗုဒၶဘာသာ လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကေတာ့ အရက္ေသာက္တာကို အျပစ္ႀကီးတခု၊ သီလပ်က္ယြင္းမႈတခုလုိ႔ သေဘာထားတယ္။ အရက္ေသာက္သူကို လူေကာင္းလို႔ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဘုရားေဂါပကေရြးရင္ တျခားစာရိတၱပိုင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားသူဆိုရင္ ဝင္ေရာက္ အေရြးခံခြင့္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ေဂါပကအဖြဲ႔တိုင္းရဲ႕စည္းမ်ဥ္းမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပထားၾကတယ္။

ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ ျခားနားမႈ

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေတာင္ေပၚနဲ႔ ေျမျပန္႔ မတူတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ေျမျပန္႔သားေတြက အရက္ေသာက္တာကို သီလပ်က္ယြင္းမႈအျဖစ္ ႐ႈျမင္ေပမယ့္ အလြန္ခ်မ္းေအးတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာေတာ့ ဒီလို မျမင္ေတာ့ဘူး။ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ လူႀကီး လူငယ္ က်ားမ မေရြး အရက္ေသာက္ၾကတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ဒီလိုကြဲျပားမႈေတြရွိၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္ေဘာလံုးသမားေတြ အိမ္ေထာင္ဖက္အေပၚ သစၥာမေစာင့္မႈေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္ရတဲ့သတင္းေတြ အျမဲမျပတ္သတင္းစာေတြမွာ ဖတ္ေနရတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြက ဒီကိစၥကိုေတာ္ေတာ္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ သေဘာထားတယ္။

ျပင္သစ္ေဘာလံုးေလာကမွာေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြကို သတင္းစာေတြက ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ၿပီးေရးေလ့ မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံမွာက အိမ္ေထာင္ဖက္အျပင္ ခ်စ္သူ(Lover)ထားတာမ်ဳိးက မဆန္းေတာ့တဲ့ကိစၥအျဖစ္ သေဘာထားၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ဘယ္သူမဆို 'ခ်စ္သူ' ထားၾကတာပဲလို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။

မတားပါဘူး

အတိအက် အခိုင္အမာ ေျပာခ်င္တာတခုေတာ့ ရွိတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာအစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေစာင့္ထိန္း လိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္။

မ်က္စိရွက္လို႔

အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ကိစၥမွာလည္း ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအလိုက္ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ႏႈန္းစံေတြရွိၾကတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ အျဖစ္မွန္၊ သတင္းမွန္ကို အတိအက် အမွန္အကန္ ေရးသားတင္ျပရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံ ယဥ္ေက်းမႈအလိုက္ ျခားနားခ်က္ေတာ့ ရွိၾကတယ္။

မႈခင္းသတင္းတပုဒ္ကိုေဖာ္ျပရာမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက မႈခင္းက်ဴးလြန္သူေရာ၊ က်ဴးလြန္ခံရသူကိုပါ နာမည္လိပ္စာ အတိအက် ေဖာ္ျပေလ့ရွိတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ သတင္းမီဒီယာ အမ်ားစုက နာမည္နဲ႔ လိပ္စာေနရာမွာ ကြက္လပ္ထား ေဖာ္ျပၾကတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံ သတင္းစာေတြမွာ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းအျဖစ္ အသားေပးေဖာ္ျပေလ့ရွိတဲ့ သတင္းတမ်ဳိးဆိုရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္အေနနဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပဖို႔ဆိုတာ ထား။ ဖတ္ရမွာေတာင္ မ်က္စိရွက္လို႔ ေက်ာ္ဖတ္သြားရတယ္။

စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မၾကာခဏ လာေမးၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာနယ္ဇင္းသမားေကာင္းတေယာက္ အေခၚခံရဖို႔က ႏိုင္ငံျခားမွာထက္ ပိုခက္တဲ့အေၾကာင္း အျမဲေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ၾသဇာရိပ္ႀကီးမားတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာေတြက 'သီလ' ပိုင္းကို သိပ္အေလးထားတဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္။

သာသနာျပဳနဲ႔တူတဲ့ အလုပ္

အရက္ေသာက္တာေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းသမားေကာင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အရက္ လံုးဝ မေသာက္ေပမယ့္ တျခားနည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ပ်က္စီးေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

အဓိကအက်ဆံုးကေတာ့ စာနယ္ဇင္းသမားအလုပ္ကို ခုတံုးလို အသံုးခ်ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာတဲ့အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းအလုပ္ဆိုတာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းနဲ႔တူတဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္တယ္၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာသမားမ်ားနဲ႔ လံုးဝ မအပ္စပ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (တင္မိုး)

ေအာင္ဆန္း တဲ့ စုၾကည္
ေအာင္ဆန္းဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီး
ႀကီးျမတ္ဂုဏ္ရည္။

အာဇာနည္
ျမန္ျပည္ရဲ႕ခ်စ္သမီး။

ယေန႔အေရးမွာျဖင့္
ဖေအ့ေသြးပီပီမို႔
ဘာမထီ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ကယ္နဲ႔
ျမန္မာျပည္ ေဒါင္းေတာင္နိမိတ္ေတြနဲ႔
ေက်ာင္းေခါင္ရိပ္ အနီးမွာလ
ေကာင္းေအာင္ ဟိတ္ႀကီးပါဘိ
ေခါင္းေဆာင္ထိပ္သီး။

တင္မိုး
၁၁၊ ၁၂၊ ၈၈ နံနက္ခင္း

၁၉၉၀၊ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ေန႔က ထုတ္ေဝတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လူငယ္) မႏၱေလး အေရွ႕ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ မဟာေအာင္ေျမ အေရွ႕ ရဲ႕ ပို႔စကဒ္မွ

အလိုတူ အလိုပါ (ကာတြန္း ေစာငို)

ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး ကြယ္လြန္ျခင္း ၄ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ

U_TIN_MOE

ရဲေဘာ္သန္းလြင္သို႔ … (ATN)

ေဟာသည္ ကမၻာေပၚမွာ
ဖက္တြယ္စရာေတြ သိပ္မရွိေတာ့တဲ့အခါ
ငါတို႔ဟာ …
အခ်င္းခ်င္းကိုသာ ဖက္တြယ္ထားရေလေတာ့တယ္ …

ရင္ဘတ္ကို ရင္ဘတ္ခ်င္း
လက္ကို လက္ခ်င္း …
ႏွလံုးသားကို ႏွလံုးသားခ်င္း …
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း …
ေသနတ္ေမာင္းကို ျဖဳတ္တတ္ေသာလက္မ်ား အခ်င္းခ်င္း …

သူငယ္ခ်င္း …
မင္းကို … ညီေလး လို႔ … ငါက ေခၚ …
င့ါကို … အကိုႀကီး လို႔ … မင္းက ေခၚ …

တကယ္ေတာ့
ညီအကိုဆိုတာထက္ေတာင္ ပိုေနေသးတယ္ …
မင္းအသက္ကို ငါ့ ေပးထားတာ …
ငါ့အသက္ကို မင့္ ေပးထားတာ …
ငါ့တို႔ဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္လ်က္ …
ႏွလံုးသားခ်င္းကေတာ့ …
ရင္ခ်င္းအပ္လ်က္ …
ခ်စ္တတ္သူေတြလိုမ်ဳိး …
ေဆးအိတ္ကေလး လြယ္ၿပီး ျပံဳးျပံဳးေနတတ္တဲ့ မင္း …

ရဲေဘာ္ သန္းလြင္ …
သင္ ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ မနက္ခင္းမ်ား …
ငါတို႔အားလံုး ယံုၾကည္ခဲ့ …
တပ္မဟာ ၆ ရဲ႕ေန႔ရက္မ်ား
သင့္အား သတိရေနၾကလိမ့္ …
င့ါစာမ်က္ႏွာ တခုမွာ
သင့္အမည္အား ေရးထိုးထားပါမည္ …
ထာဝရ ဘုရား …
သင့္အား ေကာင္းခ်ီးေပးပါ့ …
အာမင္ …

စစ္မႈထမ္းရမယ္ (ကာတြန္း ေစာငို)

ခ်စ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ျပည္သူမ်ား ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ား - ၈

ငွက္ေပ်ာသီးေလး စားလိုက္၊ ထန္းလ်က္ခဲ ကိုက္လိုက္၊ ပဲႀကီးေလွာ္ ဝါးလိုက္၊ ထမင္းခ်ိန္မွာ ေပါင္မုန္႔စားလိုက္နဲ႔ တရြာဝင္ တရြာထြက္ စနည္းနာရပါတယ္။ ဒီေခတ္လို ေရသန္႔ဘူး မရွိ။ ဆာတဲ့အခ်ိန္ ေတြ႔တဲ့ရြာ ေရဝင္ေတာင္း ေသာက္ၾကတယ္။

ဘယ္ရြာကမွ သတင္းမရ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ဝင္လိုက္တာနဲ႔ တံခါးပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ အသံေပးလည္း ထြက္မလာ။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ျပတင္းေပါက္ေတြက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ရိပ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

ညေနလည္း ေစာင္းလာၿပီ။ ဆာကလည္း ဆာ။ တေနကုန္ ေလွ်ာက္ေနရလို႔ လူေတြကလည္း ပန္းလွၿပီ။ က်ေနာ့္ေရွ႕က ဦးေဆာင္ေနသူ ရဲေဘာ္ေတာင္ ေျခဒရြတ္ဆြဲေနရာက “ခက္တာပဲ” လို႔ ညည္းစျပဳေနၿပီ။ ရြာတရြာကို လွမ္းဝင္ၾကရျပန္ၿပီ။ ဒီစဥ္ ရြာထဲက ေခြးတအုပ္ ေျပးထြက္လာပါတယ္။

ရဲေဘာ္က “ဟာ … ေခြးေတြနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္က ေခြးေတာ့ ေၾကာက္တယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆီ လာကပ္ပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း သူရဲေကာင္း မဟုတ္။ ေခြးေတြကလည္း ဆြဲေတာ့မလို တဟုန္တိုး ေျပးလာေနၾကၿပီ။ ေဒါသေတြက ဘယ္ႀကိဳ ဘယ္ၾကားက ထြက္လာတယ္မသိ။

“ဖယ္စမ္း၊ ဖယ္စမ္း။ ဒီေလာက္ေတာင္ ကိုက္ခ်င္ၾကတဲ့ေကာင္ေတြ လာ … ကိုက္စမ္း”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ေခြးအုပ္ဆီ ခပ္သြက္သြက္ထြက္ၿပီး ရင္ဆိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေခြးေတြက ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၊ ခဏေၾကာင္ရပ္သြားၿပီးမွ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေဟာင္ေနပါေတာ့တယ္။

ရဲေဘာ္က က်ေနာ့္ကို အထင္ႀကီးသြားၿပီး …

“ဟာ … ခင္ဗ်ား တယ္စြမ္းပါလား”

လုိ႔ အမွတ္ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္က …

“ခင္ဗ်ားႏွယ္ ဘာဆန္းလို႔လဲ၊ သူတို႔ကကိုက္ရင္ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ကိုက္မွာေပါ့ဗ်”

လို႔ အေျဖေပးလုိက္ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး …

“ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာက တကယ္ကိုက္မယ့္ပံုပဲ” တဲ့။

ရြာသား ၃-၄ ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။ ရဲေဘာ္က ခရီးသြားေနတာ အခ်ိန္လည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ရြာမွာ တည္းခိုပါရေစ။ ထမင္းလည္း ဝယ္စားခ်င္တယ္။ ဆိုေတာ့ “ရပါတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္က သူတို႔ ရခိုင္သံကို က်ေနာ္ အဓိပၸာယ္ မေပါက္ပါ။ ရဲေဘာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ေျပာဆိုေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အိမ္တအိမ္မွာ ထမင္းေကြၽးပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးတာ လက္မခံပါ။ စားၿပီးလို႔ လက္ေဆးခါရွိေသး။ ေသနတ္ ၂ လက္ လြယ္ထားတဲ့လူ ၂ ေယာက္ ဝင္လာပါတယ္။ စကားမ်ားမ်ား မေျပာ။ “လာ … လိုက္ခဲ့” ဆိုလို႔ လိုက္သြားရပါတယ္။ ရြာအျပင္ ေတာစပ္မွာ ေသနတ္လြယ္ထားတဲ့ ေနာက္ ၂ ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရျပန္ပါၿပီ။

တေယာက္က ဘာကိစၥလာသလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ ‘ ပါတီကို လာရွာေၾကာင္း၊ ပါတီက ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း’ ေျဖရတယ္။ ဘာအေထာက္အထားပါသလဲ လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္က အားလံုးေရွ႕မွာပဲ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတို ခါး႐ံႈ႕လိုင္းထဲက စာလိပ္ေလးတလိပ္ ဆြဲထုတ္ၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ ရခိုင္ရဲေဘာ္က ေမွာင္ပ်ပ် လက္က်န္ ေနေရာင္ေလး အကူအညီနဲ႔ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္ေနၿပီးမွ …

“ဟုတ္တယ္၊ အတြင္းေရးမႉးရဲ႕လက္ေရးပဲ” တဲ့။

တေယာက္က “ဘာေတြ ေရးထားသလဲ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

“ဟာ … ဖတ္မရလို႔ အတြင္းေရးမႉးရဲ႕လက္ေရးလို႔ ေျပာတာေပါ့” တဲ့။

သူ႔အေျဖ တိက်လိုက္ပံုက အတြင္းေရးမႉး ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ျမနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္ေပါက္ ပါတယ္။ ခုအထိ ဦးေႏွာက္စားရဆဲ။ (နာမည္ေက်ာ္ လက္ေရးပါ)

ပါလာသူရဲေဘာ္က ရွင္းလင္းေျပာျပတယ္။ က်ေနာ့္ကို ရခိုင္ရဲေဘာ္ေတြ လက္ထဲအပ္လိုက္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရြာသားတေယာက္နဲ႔အတူ လိုက္သြားပါတယ္။

သူတို႔ေခၚရာ လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးဖြဲဖြဲေလး က်လာတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ အားစိုက္လိုက္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေတာင္ယာတဲထဲ အိပ္ရမွာလား။ စိတ္ခ်ရတဲ့ ရြာတရြာမွာ အိပ္ရမလား။ ပါတီေျပာက္က်ားစခန္းကို တန္းေခၚသြားမွာလားေပါ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

သံလြင္ သူရဲေကာင္း (ေဒါင္းနီ)

႐ုတ္တရက္ ေဒါင္းတြန္သံ ဆြံ႔အ
က်န္ရစ္သူ ပုလဲခ ေႂကြက်ရွာေပါ့။

ေၾသာ္-ေျမခစရာ အေရြးမွားေလေရာ့လား။

ရဲေဘာ္ဟာ ျဖစ္တည္ရာအရပ္
လူထုအာ႐ံု ရင္ဝယ္ျခံဳလႊမ္း
ၾကယ္စင္လမ္းမွာ အလံလႊင့္ေနေရာ့သလား။

သင္ဟာ ႏႈတ္မဆက္ လက္မျပ ဘဝေတြရဲ႕
ျဖစ္ပ်က္နဲ႔ မလြဲသာတဲ့နိဂံုး
ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ သံလြင္ကမ္းေပၚ ျဖန္႔ၾကဲခဲ့ေရာ့သလား။ ။

01/19/2011 ရက္ေန႔တြင္ တိုင္းျပည္အတြက္ သူရဲေကာင္းပီသစြာ က်ဆံုးသြားေသာ ရဲေဘာ္ ေသာ္ဇင္ (သို႔) ရဲေဘာ္သန္းလြင္ အား အမွတ္တရ။

----------------------

ရဲေဘာ္ သန္းလြင္ (ေခၚ) ေသာ္ဇင္ (အသက္ ၄၄ ႏွစ္) ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

(ကိုယ္ပိုင္အမွတ္ ၃၃၅၄)။

ဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)။

(၈ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၆၇ - ၁၉ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၁)။

ရဲေဘာ္ သန္းလြင္ (ေခၚ) ေသာ္ဇင္သည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ဖခင္ ဦးေရႊထြန္း၊ မိခင္ ေဒၚတင္ေမ တို႔မွ ေမြးဖြားသည္။ ေမြးခ်င္း ၅ ဦး အနက္ ဒုတိယေျမာက္သား ျဖစ္သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုကာလ၌ ေမာ္လၿမဳိင္တကၠသိုလ္တြင္ ဒုတိယႏွစ္ (ဘူမိေဗဒအဓိက) တက္ေရာက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္း က်ဳိက္ထိုၿမဳိ႕နယ္ သပိတ္ေကာ္မတီ၏ ျပင္ပဆက္ဆံေရး တာဝန္ခံ၊ မြန္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (က်ဳိက္ထိုၿမဳိ႕နယ္ကိုယ္စားလွယ္)၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (SDF) ၏ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမႉး တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

စစ္အာဏာသိမ္းသည့္ေန႔တြင္ပင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ကရင္ျပည္နယ္ ေသ့ေဘာဘိုးသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ၁၉၈၈-၈၉ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း မကဒတ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)၊ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းတြင္ စစ္သင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၉-၉၁ ကာလမ်ားအတြင္း မကဒတ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ အမွတ္ ၂၀၄/၂၀၅ ပူးတြဲစစ္ေၾကာင္း၌ ေဆးမႉးတာဝန္ျဖင့္ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး တပ္မဟာ ၆ နယ္ေျမအတြင္း စစ္ဆင္ေရးမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မာနယ္ပေလာ ခံစစ္တြင္ ေနာ္တ စစ္မ်က္ႏွာျပင္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၉၂-၉၃ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း မယ္ေညာခီး စစ္မ်က္ႏွာျပင္တြင္လည္းေကာင္း ပါဝင္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။

၁၉၉၃ မွ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း အလယ္ပိုင္းေဒသ အထူးအလုပ္အဖြဲ႔တြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ အလယ္ပိုင္းေဒသတြင္ မတင္တင္ႏြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္ မကဒတ ေပါင္းစည္းေရးညီလာခံတြင္ အမွတ္ (၆) နယ္ေျမ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ကရင့္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး တပ္မဟာ ၆ နယ္ေျမ အေျခစိုက္ အမွတ္ ၈ တပ္ရင္းတြင္ ျပန္လည္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည္။

၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္တြင္ ဒုတိယ စစ္ေရးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ေပးအပ္ခံခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္၊ စစ္ဦးစီးမႉး ဒုတိယတန္း (စစ္ေရး) အျဖစ္ တာဝန္ေပးအပ္ ခံခဲ့ရသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ မွ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္အတြင္း ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္၏ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉးတာဝန္ကိုပါ ပူးတြဲ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

ယင္းကာလအတြင္း ၁၉၈၈ မွ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ကာလမ်ားအတြင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၏ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ၊ က်ဆံုး၊ ေသဆံုး စာရင္းမ်ား ထုတ္ျပန္ႏိုင္သည္အထိ ႀကဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ တြင္ မကဒတ အ႒မအႀကိမ္ ညီလာခံျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မရွင္၊ ဘ႑ာေရး တာဝန္ခံအျဖစ္ တာဝန္ေပးအပ္ခံရသည္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ က်င္းပေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး အ႒မအႀကိမ္ ညီလာခံတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံခဲ့ရၿပီး ဗဟိုဘ႑ာေရးဌာန တာဝန္ခံအျပင္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ႐ံုးအဖြဲ႔မႉး တာဝန္မ်ားကို ပူးတြဲတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ တြင္ မကဒတ နဝမအႀကိမ္ ညီလာခံျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မရွင္၊ ဘ႑ာေရးတာဝန္ခံ အျဖစ္ တာဝန္ေပးအပ္ခံခဲ့ရသည္။

ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္မ်ားကိုထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၁၉ ရက္ ေန႔လည္ ၂ နာရီတြင္ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္၍ အသက္ ၄၄ ႏွစ္ တြင္ က်ဆံုးသည္။

ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ဇနီး ေဒၚတင္တင္ႏြယ္ ႏွင့္ ရင္ေသြးမ်ားျဖစ္ေသာ သမီး ယမံုေသာ္၊ သား ဝသုန္ေသာ္ ႏွင့္ သမီး နဒီေသာ္ တို႔ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ၾကယ္ေတြေကာက္ေနသူ (ေမာင္လြမ္းဏီ)

ေဟမႏၱေဆာင္းေတြက
ေႏြထေနာင္းရဲ ႔
ရြက္ပ်ဳိေတြကို ေႂကြဆင္းေစသတဲ့လား။

အခါမဲ့မိုးနဲ ့
ငိုခ်င္းေတြရဲ႕ ခ်ဳိးကူသံကေရာ
လြမ္းသံေႏွာေလသလား သမီး ယမံု။

႐ိုးသား ေရာင့္ရဲ၊ ရင့္က်က္ ရဲရင့္
ရဲေဘာ္စိတ္ဓာတ္၊ ျမင့္ျမတ္ျခင္းေတြ
အေမြႏွင္းအပ္၊ လက္ထပ္သင္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္
သား ဝသုန္ေသာ္၊ တေန႔ေသာ္
ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ရမွာ။

အနာဂတ္ေမွာ္႐ံုေတာ
သမီးေထြး နဒီေသာ္ ေရ၊
အေဖ့ေခၚသံ၊ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း
ေဒါင္းအိုးေဝသံ
ခံစားစီးဆင္းရစ္ေပေတာ့။

အိပ္မက္ေတြေအာက္
မိုးေသာက္အိမ္လို
လင္းလက္ပ်ဳိမ်စ္၊ ျမစ္သံလြင္ေပၚ
ရဲေဘာ္ ေသာ္ဇင္၊ ကိုသန္းလြင္ တေယာက္
ၾကယ္ေတြေကာက္ေနေလာက္ေရာေပါ့။ ။

ေမာင္လြမ္းဏီ
၁၈ - ၁ - ၂၀၁၁

ယေန႔ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ က်ဆံုးသြားေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ရဲေဘာ္ သန္းလြင္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

ရဲေဘာ္မ်ား ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား ...

မကဒတ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ဗဟိုဘ႑ာေရးတာဝန္ခံ ႏွင့္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ႐ံုးအဖြဲ႕မႉး၊ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္ ၃၃၅၄ ရဲေဘာ္သန္းလြင္ ေခၚ ေသာ္ဇင္ သည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၁၉ ရက္ (ဗုဒၶဟူးေန႔) ေန႔လည္ ၂း၀၀ နာရီတြင္ က်ဆံုးသြားပါေၾကာင္း ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါသည္။

ခ်စ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ျပည္သူမ်ား ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ား - ၇

ရခိုင္ခရီး

မွတ္ပံုတင္အတုလုပ္ရ၊ လိုအပ္တာဝယ္ျခမ္းနဲ႔ ေငြက အေတာ္ကုန္သြားပါတယ္။ ၂ ေယာက္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ အိမ္က ဝယ္ဆင္ထားတဲ့ ၉ဝဝ တန္ Seiko L.M နာရီကေလးကို လမ္းေဘးမွာ ၆ဝဝ က်ပ္နဲ႔ ေရာင္းလိုက္ရပါတယ္။

မဂၤလာဒံုေလဆိပ္မွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ ရဲေဘာ္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ကြၽန္းရဲေဘာ္တေယာက္နာမည္နဲ႔ တူေနလို႔ အေတာ္အားရွိသြားပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာ အတူတပူးတြဲတြဲ မေနပါ။ က်ေနာ္က တံခြန္ အားကစားဂ်ာနယ္ တေစာင္ဝယ္ၿပီး ေရတပ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတေယာက္ ထိုင္ခံုေဘးမွာထိုင္ၿပီး ဖတ္ေနပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက က်ေနာ့္ တံခြန္ဂ်ာနယ္ကို ၾကည့္ပါရေစ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ေပးလိုက္ရာက အားကစား ဝါသနာရွင္ ၂ ဦး မိတ္ေဆြျဖစ္သြားပါတယ္။ သူလည္း စစ္ေတြကို လိုက္မွာတဲ့။

တစင္းၿပီးတစင္း ဆင္းလာတဲ့ ေလယာဥ္ေတြ …။ ေနာက္ တက္သြားတဲ့ ေလယာဥ္ေတြကို တေမ့တေမာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေတာသားဆိုေတာ့ အမ်ဳိးအစား မခြဲတတ္။ ေကာင္းမွန္း ဆိုးမွန္း မသိ။ တ႐ုတ္ျပည္က ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီး ဆင္းလာေတာ့ တျခားေလယာဥ္ေတြထက္ ႀကီးေနတာေတြ႔ရၿပီး အားရေနမိတယ္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ အေမရိကန္ ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီး တစင္း ေျမတုန္ေအာင္ဆင္းလာေတာ့ ပီတိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။

ရခိုင္ဘက္ပ်ံသန္းမယ့္ ဗမာ့ေလေၾကာင္းပိုင္ ေလယာဥ္ကလည္း ဂ်က္ေလယာဥ္ပဲ။ တျပည္လံုး ၂ စီးပဲရွိတယ္။ ဝယ္တာ မၾကာေသးဘူးလို႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပေနပါတယ္။

ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတက္ၾကေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးက က်ေနာ့္ေဘးမွာက်တယ္။ လက္မွတ္ဝယ္ကတည္းက ခြဲဝယ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဘးမွာထိုင္ေနရလို႔ တလမ္းလံုး စိတ္ထဲမွာလံုျခံဳသလို ခံစားမိတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚပါလာတဲ့ ခရီးသည္တဝက္ေက်ာ္က ႏိုင္ငံျခားသား တိုးရစ္စ္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ လူေတြအာ႐ံုက သူတို႔ အေပၚမွာ ေရာက္ေနတာကလည္း ေကာင္းတာပဲ။

ဧရာဝတီတိုင္းေပၚ ျဖတ္ပ်ံေနစဥ္ တပ္ၾကပ္ႀကီး လက္ညႇိဳးတၫႊန္ၫႊန္နဲ႔ မိတ္ဆက္ရွင္းလင္းျပတာေတြကို နားေထာင္ေနမိတယ္။ စစ္ေတြအေၾကာင္း၊ ရခိုင္အေၾကာင္းကိုလည္း မသိမသာ ေမးမိတယ္။

စစ္ေတြေလဆိပ္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ရည္မွန္းခ်က္ တဆင့္ေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ဒီေနရာကစၿပီး အရာရာကို၊ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ပါလာသူ ရဲေဘာ္အား လႊဲလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွမသိ၊ ဘာမွမကြၽမ္း။ သူစီစဥ္သမွ် လိုက္နာ႐ံုပဲရွိတယ္။

ထမင္းဆိုင္ တဆိုင္သြားၿပီး တည္းခိုၾကတယ္။ ထမင္းလည္းစား အိပ္လို႔လည္းရ။ ဒီေခတ္လို တျခား ဝန္ေဆာင္ခေငြ ကုန္စရာတယ္ မရွိလွ။ နာမည္ႀကီး ရခိုင္ငပိေထာင္း။ င႐ုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ စားလို႔ေကာင္းပါဘိ။

၁၄-၅ ေယာက္အိပ္ႏိုင္တဲ့ အိပ္စင္ႀကီးေပၚ ဧည့္သည္ ၆ ေယာက္ေလာက္ ခပ္ခြာခြာ အိပ္ၾကပါတယ္။ ေရွ႕ အခက္အခဲ ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆိုတာ မခန္႔မွန္းတတ္။ ပါလာသူ ရဲေဘာ္အေပၚ အရာရာပံုအပ္လိုက္ၿပီမို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္လိုက္မိတယ္။

(၃)

ေျပာက္က်ားေဒသ

ေနာက္တေန႔ ပုဏၰားကြၽန္းဘက္ထြက္မယ့္ သေဘၤာတစင္း ေပၚတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကုလားတန္ျမစ္အတိုင္း ေကြ႔လိုက္ ေကာက္လိုက္ ျမစ္လက္တက္ေတြထဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ညေနေစာင္းမွ ပုဏၰားကြၽန္းကို ေရာက္ပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ တည္းပါတယ္။ အထူးအေထြ တင္ေလွ်ာက္စရာလည္း မလို။ လႉဖြယ္တန္းဖြယ္ ပါစရာမလို (က်ေနာ့္ ရဲေဘာ္ကေတာ့ ကန္ေတာ့စရာ ငွက္ေပ်ာဖီး၊ ဖေယာင္းတိုင္ စသည္ ဝယ္လာခဲ့တယ္) ခရီးသြားမ်ားျဖစ္၍ တညတာ တည္းခိုခြင့္ျပဳပါမည့္အေၾကာင္းေလာက္သာ တင္ေလွ်ာက္လိုက္႐ုံနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ခြင့္ရပါတယ္။

ခရီးၾကမ္းက ေနာက္ေန႔က်မွ စပါေတာ့တယ္။ ေျပာက္က်ားေဒသကို စ’တိုးရေတာ့မယ္လို႔ ပါလာသူရဲေဘာ္က သတိေပးထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ကလႊတ္တဲ့ သူလွ်ဳိဒလန္ေတြ ရွိတတ္တာမို႔ ဒီနယ္ထဲ ဗမာေတြဝင္လာရင္ ေဒသခံလူထုက သံသယနဲ႔ ၾကည့္တတ္ေၾကာင္းလည္း သိရပါတယ္။

ပုဏၰားကြၽန္းၿမိဳ႕ေပၚက စားစရာေသာက္စရာတခ်ဳိ႕ ဝယ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အဝတ္အစားထည့္ဖို႔ လြယ္အိတ္တလံုးပဲ ပါ,ပါ တယ္။ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ကေတာ့ ခါးဝတ္ခါးစားနဲ႔ပဲ လိုက္လာသူ ျဖစ္တယ္။ ဒါကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ပစၥည္းပစၥယ မ႐ႈပ္ေတာ့ ေဘးလူက သကၤာမကင္း သိပ္မျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

မဂၤလာ စာေစာင္ (အတြဲ - ၁၊ အမွတ္ - ၁)

Mingalar-jan2011

ခ်စ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ျပည္သူမ်ား ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ား - ၆

ေဒါနေတာင္တန္းျဖတ္ၿပီး ေျခလ်င္လမ္းက ဝမ္ခဘက္ တက္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာလို႔ တီကိုးတီ စာေရးစကၠဴနဲ႔ ခရီးသြားလာခြင့္ လက္မွတ္တေစာင္ ေရးေပးပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ခရီးထြက္ၾကတယ္။ တလမ္းလံုး ဝမ္ခ အေျခအေန KNU ရဲ႕ ဘ႑ာေရး ေတာင့္တင္းပံု၊ လက္နက္ပစၥည္း ျပည့္စံုပံု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမေမာင္အေၾကာင္း စတာေတြ မိတ္ဆက္ျပလာလို႔ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြပဲ တိုးပြားေနမိတယ္။

ေဒါနေတာင္ေျခနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ရြာတရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စတည္းခ်ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက အုန္း၊ ငွက္ေပ်ာ က အစ မုန္႔မ်ဳိးစံု ခ်ေကြၽးပါတယ္။ ဝမ္ခသြားမွာမွန္းသိေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ေတြးေတြးဆဆ ျဖစ္လာပါတယ္။ အစိုးရတပ္ေတြ ေဒါနေတာင္ဘက္ တက္ၾကတာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ပဲ။ ျဖစ္ပါ့မလား လို႔ ေျပာတယ္။ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ တိုက္ေလယာဥ္ ၅ စင္း ပ်ံတက္လာကာ ေဒါနေတာင္ေျခတေလွ်ာက္ ပစ္ခတ္ဗံုးၾကဲေနတာ ေက်ာင္းဝင္းထဲက လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။

ပထမဆံုးအေတြ႔အၾကံဳမို႔ စိတ္ဝင္တစား ရပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ပစ္သံ ခတ္သံ သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။ ေလယာဥ္ေတြဟာ လာလမ္းအတိုင္း ျပန္သြားလိုက္၊ ျပန္လာၿပီးပစ္လိုက္ လုပ္ေနတာပါ။ ေမွာင္ရိပ္သန္းလာမွ ရပ္သြားပါတယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

“ညီေလးေရ ျပန္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ကြာ”

လို႔ ဖထီးက ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က လက္တကမ္းေရာက္ေနတဲ့ အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံခ်င္ပါ။

“တျခားလမ္း မရွိဘူးလား” ဆိုေတာ့ …

“မရွိဘူး” ... တဲ့။

“ ၃/၄ ရက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေခ်ာင္မွ သြားတာေပါ့” ေျပာေတာ့လည္း …

“ တိုက္ပြဲသေဘာအရ ပိုေတာင္က်ပ္လာလိမ့္မယ္။ တေယာက္တည္းဆိုရင္ သြားရဲတယ္။ ညီေလး တခုခုျဖစ္သြားရင္ ညီေလးတို႔ပါတီကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ မစြန္႔စားခ်င္ပါနဲ႔”

လို႔ ပိတ္ေျပာတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္တေန႔ အျပန္လမ္း သံလြင္ဘက္ ဆင္း၊ ပဲ့ခ်ိတ္တစင္း တားစီးၿပီး စုန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေရႊဂြန္းဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အလာတုန္းကနဲ႔မတူ ေရေရလည္လည္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းခံရပါတယ္။

႐ိုင္းစိုင္းေမာက္မာတဲ့ မဆလ တပ္သားေတြရဲ႕ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြၾကည့္ၿပီး ကရင္ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝကို စာနာ နားလည္မိလိုက္ပါတယ္။ ဖထီးကပဲ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေအာက္က်ဳိ႕ေတာင္းပန္ၿပီး ေျဖပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ သိပ္ စိတ္ဝင္စားပံု မျပပါ။

“အလုပ္သြားလုပ္မလို႔၊ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနလို႔ ျပန္လွည့္လာတာပါ”

ေျပာ႐ံုနဲ႔ ၿပီးသြားပါတယ္။ သူတို႔ ဂိတ္ကိုေက်ာ္တာနဲ႔ စက္ေလွသမားနဲ႔ ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ေမတၱာပို႔သံေတြ ဆူဆူညံညံထြက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆိပ္ကမ္းက ပိုၾကမ္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စက္ေလွေပၚ တက္ၾကည့္ လွန္ေလွာရွာေဖြ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီးမွ ဆင္းသြားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ခရီးလည္း ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ သည္ခရီးက ဆိုးေတာ့ မဆိုး။

(၁) ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ပဥၥမတန္း ေဒါင္းဖတ္စာထဲမွာပါတဲ့ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားကိုလည္း ဖူးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

(၂) ဗမာျပည္မွာ အရွည္လ်ားဆံုးျမစ္ကို ျဖတ္ဖူးၿပီ။

(၃) လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ သူပုန္စစ္သားဆိုတာကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးၿပီ။

(၄) ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဗံုးၾကဲတာလည္း ျမင္ဖူးခဲ့ၿပီကိုး။

မူလေက်ာင္းကို ျပန္မသြားေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႕စြန္ တျခား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္း ေျပာင္းေနပါတယ္။ အရင္ေက်ာင္းနဲ႔ လံုးဝ ဆန္႔က်င္ဘက္ေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေတာ္ဆင္းရဲတဲ့ ေက်ာင္းပါ။

ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဦးပဇင္း ၂ ပါးပဲ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ နံနက္စာေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေကြၽးႏိုင္ပါတယ္။ ညေနစာကိုေတာ့ လမ္းေဘးဆိုင္ ထြက္စားရတယ္။ ဒီေခတ္နဲ႔မတူတာ ေတြ႔ရပါမယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာတည္းရင္ ခုေခတ္လို အစစ္အေဆး အေမးအျမန္း မခံရပါ။ ထမင္း တနပ္ကလည္း (၂ က်ပ္/၃ က်ပ္)နဲ႔ ၿပီးႏိုင္တယ္။ တံခြန္ဂ်ာနယ္ကို တမတ္ (၂၅ ျပား) ေပးဖတ္ႏိုင္တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

တာရာမင္းေဝ အမွတ္တရ စာစုမ်ား

Taryar Minwai

အပင္နိမ့္ေလ၊ ေလတိုက္ခံရေလ

http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။

ခ်စ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ား ျပည္သူမ်ား ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ား - ၅

ည ၁၁ နာရီ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ကိုျမင့္ေဆြက “အေျခအေန ထူးတယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္မယ္။ ျပႆနာမရွိဘူးေနာ္ လွမ္းေခၚမယ္” ဆိုၿပီး ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ျပန္သြားပါတယ္။ သူ႔အိမ္က အနီးဆံုးပဲ။ ဒါေတာင္ ေဘာလံုးကြင္း တဝက္စာေက်ာ္ေက်ာ္ ေဝးေသးတယ္။ ဘာသံမွ မၾကားေတာ့ပါ။ နာရီဝက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အသံတသံ ထြက္လာတယ္။

“ဗၾကည္ေရ … ဗၾကည္ေရ” ဆိုတဲ့ အသံ။

က်ေနာ္က အနားမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ထပ္အိပ္ေနၾကတဲ့ ကုလားပံုႀကီးထဲက တေယာက္ကို လက္နဲ႔ ကုတ္ၿပီး

“ခင္ဗ်ားတို႔ရြာမွာ ဗၾကည္ဆိုတာရွိလား”

လုိ႔ ေမးရပါတယ္။

“မရွိဘူး အကို”

ဆိုၿပီး ျပန္အိပ္သြားပါတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ရွိေတာ့ ‘ေခၚသံ’ ထပ္ၾကားရပါတယ္။ ဦးထြန္းေအာင္က ...

“ကိုျမင့္ေဆြအသံနဲ႔ တူတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ က်ေနာ္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္။ အႏၱရာယ္ မရွိဘူးဆိုမွ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္”

ေျပာၿပီး ထြက္သြားျပန္ပါတယ္။ တာဝန္ယူစိတ္ အင္မတန္ႀကီးေသာ ကရင္ႀကီးပါ။ သို႔ေသာ္ ေခၚသံလည္းမၾကား။ လူလည္း ျပန္ေပၚမလာ။

က်ေနာ္က သာေနတဲ့လ၊ ျမင္ေနရတဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး အႏၱရာယ္ေတြၾကားကေန အိမ္နဲ႔ (အထူးသျဖင့္) အေဖ့ကို သတိရေနမိတယ္။ ေစာင္မပါ ဘာမပါနဲ႔ လူကလည္း ေအးလွၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ...

“ကိုသိန္းဝင္းေရ … ကိုသိန္းဝင္းေရ”

ဆိုတဲ့ ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ အားမနာႏိုင္ေသးဘဲ ခုနက ကုလားကိုပဲ ...

“ခင္ဗ်ားတို႔ရြာမွာ ကိုသိန္းဝင္းဆိုတာ ရွိလား”

လုိ႔ ေမးရျပန္တယ္။ ကုလားက ...

“မရွိပါဘူးဗ်ာ”

လုိ႔ေျပာၿပီး တဖက္ေစာင္းအိပ္သြားပါတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ နည္းနည္း ကြၽဲၿမီးတိုသြားပံုပဲ။

မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဦးထြန္းေအာင္နဲ႔ ကိုျမင့္ေဆြတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ေခၚသံထြက္လာျပန္တယ္။

“ညီေလးေရ … ညီေလးေရ”

ဆိုတဲ့ေခၚသံ။ သူ႔ဘက္လွည့္လာဦးေတာ့မွာပဲဆိုတာတြက္ၿပီး ခုန ကုလားက ဦးႏွင့္ေအာင္ ...

“က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ကိုညီေလး ဆိုတာလဲ မရွိဘူးဗ်”

လို႔ ေရပိတ္စကားေျပာတာ ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္က ...

“ဟုတ္လား။ ကိုညီေလး ဆိုတာ က်ေနာ္ပဲ။ သြားၿပီဗ်ဳိ႕” လို႔ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းရွင္းျပဖို႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဝရမ္းေျပးဆိုေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္ ေတြ႔တဲ့လူကို နာမည္ တမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံပါတယ္။ ‘ကိုသိန္းဝင္း’ ဆိုတာကလည္း ဦးထြန္းေအာင္နဲ႔ေတြ႔မွ ေခၚေစတဲ့နာမည္ပါ။ သူကလည္း ‘ညီေလး’ လုိ႔ပဲ တေလွ်ာက္လံုး ေခၚလာေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ကို ေမ့ေနပါတယ္။ စိတ္ေမာေနတာရယ္၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးရယ္၊ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ လူက ထံုေနတာရယ္ စတာေတြလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။

‘ေပၚတာ’ကိစၥျဖစ္သြားပံုကိုလည္း ရွင္းျပရပါဦးမယ္။ ရြာထဲက ကာလသား ကုလား ၃ ေယာက္ တျခားရြာ သြားလည္ရာက မူးျပန္လာတယ္။ ရြာအဝင္မွာ ဆဲဆိုဆူပူလာရာက ထံုးစံအတိုင္း စစ္တပ္ ေပၚတာလာဆြဲျပန္ၿပီ ထင္ၿပီး ရြာပ်က္မတတ္ ျဖစ္သြားတာပါ။

ဒီရြာမွာပဲ ေနာက္ထပ္ တရက္ ႏွစ္ရက္ေန ေထာက္လွမ္းၿပီး ဦးထြန္းေအာင္က ေရႊဂြန္းဘက္ တက္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စိတ္ေလာေနသူျဖစ္လို႔ ခ်က္ခ်င္း သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။

သေဘၤာတစီးေပၚတက္ၿပီး သံလြင္ကို ဆန္တက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘာျပႆနာမွ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္ေတြ အဆင္းအတက္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းက လက္ေတြ႔ျဖစ္လာတယ္။ ေရႊဂြန္းၿမိဳ႕ေလး အေနအထားကလည္း ထူးျခားေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕ပတ္လည္ က်င္းေတြ၊ ေညႇာင့္ေတြ၊ သစ္ေတြ၊ ဝါးေတြ ျခံကာထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းက ကရင္ ေျပာက္က်ားေဒသေတြၾကား ေျခခ်မိၿပီဆိုတာ သိလာရတယ္။

ကရင္တပ္သားေတြနဲ႔ ရြာထဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္ မၾကာခဏ ဆံုေတြ႔ေနရပါတယ္။ ခဏခဏလည္း အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းခံရပါတယ္။

ရြာတရြာမွာ စတည္းခ်ၿပီး (ဖထီး) ဦးထြန္းေအာင္က သူ႔သား ကရင္တပ္ခြဲမႉးသတင္း စံုစမ္းပါတယ္။ သူ႔သားက ဒီရြာသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဒီရြာမွာေနတာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ေခြၽးမ မၾကာမီကပဲဆံုးသြားလို႔ သားျဖစ္သူက စိတ္ေလ၊ တပ္က ခြင့္ယူၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႔ သိရတယ္။ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးထြန္းေအာင္ ေရာက္ေနတယ္ၾကားၿပီး သူ႔သား ေပါက္လာပါတယ္။ မူးလိုက္တာလည္း ေထာင္လို႔။ (တို႔သားအဖနဲ႔ေတာ့ ကြာလိုက္တာ)

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ေပါင္ ႏွင့္ မုန္႔ (ေမာင္ဝဏၰ)

၁။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အယ္ဒီတာ တပိုင္း၊ စာျပင္ဆရာ တပိုင္းေပါ့။ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ေတာင္ မပါေသးပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာျပင္တဲ့အလုပ္ လုပ္ရတာပါ။
စာမူ တခ်ဳိ႕ေတာ့ ဖတ္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ စာမူေရြးတာ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ မဟုတ္ဘူးလုိပဲ။ မွတ္ခ်က္ကေလး ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာသမားဆီ ပို႔ေပးရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးေလ့ရွိတဲ့ မွတ္ခ်က္ကေတာ့ "သင့္" ဆုိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္ခန္းက ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းက်ဥ္းတခုမွာပါ။ အယ္ဒီတာ ႐ံုးခန္းသာ ဆုိရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပံုႏွိပ္တုိက္နဲ႔ တြဲလ်က္။ ပံုႏွိပ္စက္က ေနာက္ခန္းမွာ တဂ်ဳံးဂ်ဳံး၊ တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္း ျမည္ေအာင္ ႐ို္က္ေနတာ။ ထပ္ခိုးေပၚမွာက ခဲစာလံုး စာစီဆရာေတြ။ စာစီ ဆရာေတြက စီတဲ့ စာမူ ကုန္ခါနီးရင္ "ေကာ္ပီ ဆရာေရ" လုိ႔ လွမ္းေအာ္ တတ္တယ္။ "ေကာ္ပီ" ဆုိတာ စီရမယ့္ စာမူကုိ စာစီဆရာ၊ အယ္ဒီတာေတြ အဲဒီတုန္းက ေခၚတဲ့ စကားလံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကုိယ့္ဆရာသမား ခ်ေပးထားတဲ့ စာမူေတြကုိ သတ္ပံုျပင္၊ ပုဒ္ျဖတ္၊ အပိုဒ္ခြဲ၊ စာခ်ဲ စသျဖင့္ သေကၤတေတြ ေရးၿပီး စာစီဆရာေတြဆီ ညႇပ္ခ်ိတ္ ႀကိဳးေလးနဲ႔ တင္ေပးရတယ္။ ႀကိဳးတေခ်ာင္းထိပ္မွာ ကလစ္ညႇပ္တခု ခ်ည္ထားတာပါပဲ။ အဲဒီ ညႇပ္ခ်ိတ္ႀကိဳးနဲ႔ စာစီခန္းကုိ စာမူ တင္ေပးတယ္။ စာစီၿပီး ဂယ္လီပ႐ုက စၿပီး စက္တင္ ပံုႏွိပ္ေတာ့မယ့္ စက္တင္ေဖာင္ပ႐ုထိ စာစီ ဆရာေတြက ျပန္ခ်ေပးတယ္။ ျပန္ဆြဲတင္တယ္။

ပံုႏွိပ္မင္နံ႔၊ ခဲစားလံုးနံ႔၊ လက္ေဆးတဲ့ ေရနံဆီနံ႔၊ စကၠဴနံ႔၊ ေခၽြးနံ႔ စတဲ့ အနံ႔မ်ဳိးစုံကုိလည္း ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ဝါသနာ ပါတဲ့အလုပ္ဆုိေတာ့ မညည္းမညဴ လုပ္တာပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ၾကာေတာ့ ၿငီးေငြ႔လာတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသလုိ ၿငီးေငြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အပန္းေျဖတဲ့ နည္းေလးတခုရွိတယ္။ အဲဒီနည္းကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာသမားက ျပေပးထားတာပါ။ လက္ထပ္သင္တဲ့ သေဘာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အရိပ္ျပ အေကာင္ထင္ သေဘာနဲ႔ နည္းေပး လမ္းျပ လုပ္တာပါ။
၂။

ဒီလုိ ခင္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္တုိက္လုိ႔ ေခၚတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ စားပြဲသုံးလုံး ရွိတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း အေပါက္ဝ စားပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ထုိင္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကပ္လ်က္ စားပြဲမွာ ဒုတိယအဆင့္ အယ္ဒီတာဆရာ ထုိင္တယ္။ ဟုိေနာက္ဆုံး စားပြဲမွာက်မွ ဆရာသမားက ထုိင္တယ္။ အလုပ္ခန္းက က်ဥ္းေလေတာ့ ဆရာသမားခမ်ာလည္း တခမ္းတနား အခန္းတခန္း နဲ႔ မေနႏုိင္ရွာဘူးေပါ့။ အဲ အဲဒီေတာ့ ဆရာ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ျမင္ေနရသေပါ့ဗ်ာ။
ဆရာသမားက အသက္အရြယ္ရေပမယ့္ ႐ုပ္က ေျဖာင့္တယ္ ခင္ဗ်ာ။ လူပုံကလည္း ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အထင္ေတာ့ မေသးလုိက္နဲ႔ဗ်ဳိ႕။ ဆရာက စြံတယ္။ ဆရာသမား ခ်ိတ္လုိက္ၿပီ ဆုိတဲ့ ျမာဟာ အေျဖာင့္စား၊ အေတာင့္စားေတြခ်ည္းပဲ ခင္ဗ်။ ဆရာသမားက တခုေတာ့ ထိန္းတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ဆုိ ထိေတာင္ မထိဘူး။ အဲဒါကိုလည္း နည္းယူရတယ္။ ထိန္းရတယ္။ စာေပသမားေတြရဲ႕ ေလာကကလည္း ဘာသားထုထား သမုိ႔တုံးဗ်ာ။ ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ကိစၥေတြ ရွိတာပါပဲ။ အားလုံး မဟုတ္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တျခားေလာကေတြလုိပဲ ထုံးစံအတုိင္း ခပ္ေထြးေထြးေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာသမားက အဲသလုိ "ျမာ" မ်ဳိးဆုိရင္ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မွန္းဆၿပီး သိေလ့ရွိတယ္ ခင္ဗ်။ ပါရမီ ေခၚမလား မသိ။ အမ်ဳိးသမီး တခ်ဳိ႕ကလည္း စာေပ အေၾကာင္းျပၿပီး ဟုိဒင္း၊ ဒီဒင္းေလး ျဖစ္ၾကတာကုိး။ ေယာက်္ား ဆုိတာကလည္း ေယာက်္ားပဲ ဆုိေတာ့ အဲသလုိ မစြမ္းရင္း ကလည္းရွိရင္ ကန္စြန္းခင္းလည္း ၿငိေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

အဲသလုိ ၿငိဖုိ႔ ဆုိတဲ့ ျဖစ္တန္စြမ္း (ျဖစ္တန္ရာအေျခ) ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကုိ နည္းတယ္ ခင္ဗ်ာ။ စာေပ ဝါသနာပါတယ္ ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ အဲသလုိမ်ဳိးက ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ေျပာရရင္ ဒသမ တစ္ရာႏႈန္းေတာင္ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ စာေပဝါသနာရွင္ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုဟာ မမွည့္ဘူးဗ်ာ။ မေတာင့္ဘူး။ မေျဖာင့္ဘူး။ မေခ်ာဘူးဗ်။ မယုံ စာေရးဆရာမေတြ ၾကည့္။ ေခ်ာေတာေတာရယ္ လုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲေတာ့ တေယာက္မွ မေတြ႔ဘူး။

ဘုတ္ထုိင္းႀကီးေတြ၊ ပိန္ကပ္ကပ္ေတြ၊ မ်က္မွန္ထူေတြ၊ တေျဖာင့္တည္း ဝါးျခမ္းျပားေတြ၊ တုိင္ကီပုံေတြ၊ စဥ့္အုိးရွိပ္ေတြ၊ ေပမမီ ေဒါက္မမီ ပုတုတုေတြ၊ ဂလန္ဂလား ရွည္ေမ်ာေမ်ာေတြ၊ မီးေသြးအိတ္ကုိ ကတၱရာ သုတ္ထားတဲ့ ပုံေတြ၊ ပုိးဟပ္ကုိ ထုံးသုတ္ထားပုံေတြ၊ ဓာတ္တုိင္ကုိ မိတ္ကပ္ ျခယ္ထားပုံေတြ ... စတာေတြပဲ မ်ားတယ္။ ဒါေပါ့ေလ ႐ုပ္ရည္အဆင္း ေျပျပစ္တင့္တယ္မွေတာ့ စာေရးဆရာမ ဘယ္လုပ္ေတာ့ မတုံး။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတုိ႔၊ ေမာ္ဒယ္လ္တုိ႔ လုပ္ေတာ့မွာေပါ့။ (မင္းသမီးေတြ၊ အဆုိေတာ္ေတြ စာေရးတာ သူတုိ႔ကိစၥပဲေလ)

စာေရးဆရာမႀကီးေတြ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေခ်ာသားဗ်။ ဥပမာ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၊ ဂ်င္းေဖာမယ္(ေဒၚ) ခင္ဖုန္းတင့္၊ ဆရာမႀကီး (ေဒၚ) ခင္ေဆြဦး၊ (ေဒၚ) ပတၱျမားခင္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဆရာမႀကီးေတြ ငယ္ငယ္က ဓာတ္ပုံေတြ ေတြ႔ဖူးမွာေပါ့။ သူတုိ႔ ငယ္ငယ္က လွသဗ်။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း စာေရးဆရာမေတြကေတာ့ ေျပာမေျပာခ်င္ ေပါင္ဗ်ာ။ (စာေရးဆရာ ငနဲေတြက ပုိဆုိးေသး၊ မယုံ ကြၽန္ေတာ့္ ၾကည့္)
အဲဒီထဲကမွ စာေပ ဝါသနာပါတယ္ ဆုိၿပီး စာေပသမားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ တကယ္တမ္းလည္း စာေပ ဝါသနာပါတာ မဟုတ္။ စာေပ ေရးႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းလည္း သိပ္မရွိ။ ဟုိလုိ ဒီလုိနဲ႔ စာသမားေတြၾကားထဲ ေရာက္လာေလ့ ရွိတာကုိး။ အဲသလုိေတြထဲက တခ်ဳိ႕ရဲ႕ တခ်ဳိ႕ကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာသမားက က်ဴတယ္ဗ်။

အစပုိင္းေတာ့ မရိပ္မိပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာသမားက သိပ္ကုိ မင္ေမာင္း ေကာင္းတာဗ်။ မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္တည္တည္။ စကားေျပာပုံကလည္း ဣေႁႏၵရရ။ သူ ဘာမွ မဘာသလုိပဲ။ ဒါေပတဲ့ အဲသလုိ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာၿပီးရင္ စာရြက္ တရြက္ေပၚ မွတ္ခ်က္လုိလုိ ေရးတယ္ဗ်။ ခဏလည္းေနေရာ အမ်ဳိးသမီးက ထြက္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာသမားက တုိက္ပုံေလး ေကာက္စြပ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က သိပ္မသကၤာတာနဲ႔ ေနာက္ေယာင္ခံ လုိက္ေခ်ာင္း ၾကည့္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ ေခ်ာင္က်က် တ႐ုတ္ဆုိင္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားဆုိင္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ိန္းတာကုိး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီဆရာ ဘယ္လုိမ်ား စြံပါလိမ့္လုိ႔ အရိပ္အကဲနဲ႔ နည္းပညာေတြကုိ ၾကည့္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္လာတယ္။

ဆရာသမားက ဟတၳ ပါဒပရာမာသ (လက္ေျခထိ ပါျခင္း) နည္းကုိ သုံးတာကုိး။ အဲဒါ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းကတည္းက အိႏၵိယမွာ သုံးခဲ့တဲ့ နည္းခင္ဗ်ာ။ (မေဟာသဓ ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ မေဟာသဓ ပညာရွိက အမရာေဒဝီကုိ လက္သီး ဆုပ္ျပၿပီး အိမ္ေထာင္ ရွိလား သေကၤတနဲ႔ ေမးတယ္။ အမရာေဒဝီက လက္ဝါး ျဖန္႔ျပၿပီး အိမ္ေထာင္ မရွိဘူးလုိ႔ သေကၤတ ျပတယ္ေလ) ခုထိလည္း ကမၻာအႏွံ႔သုံးတုန္းပါပဲ။

သေကၤတျပဳတဲ့နည္း လုိ႔လည္း ဆုိသဗ်။ လက္ယပ္ ေခၚရင္ လာပါလုိ႔ ေျပာတာမ်ဳိး။ လက္ခါျပရင္ သေဘာမက်ဘူး၊ သေဘာမတူဘူးလုိ႔ ေျပာတာမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာသမား လႈပ္ရွားပုံက သိပ္ညင္သာတယ္ ခင္ဗ်။ သူလႈပ္ရွားတာက ေျခဖဝါး။ ေျခဖဝါးမွာမွ ေျခမနဲ႔ ေျခညႇိဳး ႏွစ္ေခ်ာင္းတည္း။ ခပ္ပ်ံပ်ံ အမ်ဳိးသမီးလုိ႔ သူက သိလုိက္ၿပီဆုိရင္ စားပြဲေအာက္က အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ေျခဖမုိးကုိ သူ႔ေျခဖဝါးနဲ႔ အသာထိတာ။ အမ်ဳိးသမီးက စခ်င္ရင္လည္း ဒီနည္းပဲတဲ့။ (ေရွးအိႏၵိယနည္းတဲ့။ အမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ မသုံးပါဘူး) အဲဒီက စလုိ႔ သေကၤတျပရင္း အဓိပၸာယ္ပါတာေတြ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။

အမ်ဳိးသမီးကလည္း အုိေကတယ္ ဆုိရင္ ေအးေဆးပဲေပါ့။ ဒီအခါက်ေတာ့မွ ဆရာသမားက စာရြက္ေပၚမွာ မွတ္ခ်က္ေရး သလုိလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာကုိ ေရးျပလုိက္တာပါပဲ။ အစပုိင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က လုံးဝ မရိပ္မိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာသမားကုိ ေနာက္ေယာင္ခံ လုိက္ၾကည့္။ တုိက္မွာ ဆရာလႈပ္ရွားပုံ အကဲခတ္ၿပီးမွ ဒီနည္းကုိ သေဘာေပါက္လာတာပါ။

၃။

ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္ ဆုိတဲ့ စကားအရ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲသလုိ နည္းမ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္။
တေန႔ေတာ့ ဆရာသမားက တုိက္မွာမရွိဘူး။ ကိစၥတခုနဲ႔ အျပင္သြားေနတယ္။ ဒုတိယ ဆရာသမားကလည္း စာမူ ပ႐ုဖတ္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ အလုပ္တုိက္ထဲ ဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တုိက္ကုိ သူဝင္ထြက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ စာေရးလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ပုံကလည္း မလာလွပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာသမားကလည္း သူ႔ကုိ သိပ္ဂ႐ုမစုိက္ဘူး။

ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္က်ၿပီ ထင္တာေပါ့ေလ။
အမ်ဳိးသမီးက တခုလပ္ ဆုိလား ေျပာသံၾကားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကုိ မႀကိဳက္လွပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ အစကေျပာသလုိ ပုံႏွိပ္စက္သံက ဆူညံ။ စာသမား၊ ေပးသမား ဆုိတဲ့ ငနဲေတြကလည္း ႐ူးေၾကာင္၊ မူးေၾကာင္ေတြက မ်ားသား၊ ေျပာေတာ့ မုိးလား ကဲလား၊ လုပ္ေတာ့တလြဲေတြ။
အဲ စကၠဴနံ႔၊ မင္နံ႔၊ ေရနံ ဆီနံ႔ေတြကလည္း လႈိင္ေန။ အခန္းကက်ဥ္း။ စိတ္ကအုိက္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အပ်င္းေျပ သေဘာထားၿပီး ဆရာသမားရဲ႕နည္းကုိ အသုံးခ် စမ္းသပ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

၄။

အမ်ဳိးသမီးက "ဆရာေကာ" တဲ့။

ကြၽန္ေတာ္က ဆရာ့ဂုိက္ဖမ္းၿပီး ေခါင္းငုံ႔လ်က္ ခပ္တည္တည္။

"အျပင္သြားပါတယ္။ ခဏ ထုိင္ေစာင့္ပါ"

သူက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕က ခုံမွာ ဝင္ထုိင္တယ္။ ေဘးက ခုံပုမွာ သူဝယ္လာတယ္ ထင္ရတဲ့ အထုပ္ေတြခ်ထားတယ္။ အခန္းက က်ဥ္းေလေတာ့ သူ႔ေနာက္က ျဖတ္သြားသူ ဝင္သာ ထြက္သာေအာင္ ထုိင္ခုံကုိ ေရွ႕နားတုိးထားတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္က ကြၽန္ေတာ့္ ေျခေထာက္နဲ႔ ကပ္လ်က္ေလာက္ ရွိေနတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္မ်ားတဲ့ဟန္နဲ႔ စာမူတပုဒ္ကုိဖတ္ရင္း ပုဒ္ခြဲ၊ ပုိဒ္ခြဲ၊ စာျခားမ်ဥ္းေတြ တားေနရင္း "ဘာကိစၥမ်ား ရွိပါလိမ့္" လုိ႔ ေခါင္းငုံ႔လ်က္ ေျပာတယ္။ (ဆရာသမားရဲ႕ ဂုိက္မ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ) သူက "လမ္းၾကံဳလုိ႔ ဝင္လာတာပါ။ ကြၽန္မ စာမူေပးပုိ႔ ထားတာလည္း ၾကာၿပီမုိ႔ စုံစမ္းရင္းပါ"

"အဲဒါေတာ့ ဆရာပဲ ဆုံးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆရာ့ဆီ တင္ထားပါတယ္။ ဆရာ့ကုိပဲ ေမးပါ"

ကြၽန္ေတာ္ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအမ်ဳိးသမီး စာေရးမွမေကာင္းတာ။ ကေပါက္ခ်ိ ကေပါက္ခ်ာေတြ ေလွ်ာက္ေရးတတ္တာ။ ဝါက်ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မေရးတတ္ဘူး။ သတ္ပုံလည္း မမွန္ဘူး။ ကတၱားေတြ၊ ကံေတြလည္း မွားတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ စာေရးဆရာမ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ (တကယ္လည္း ျဖစ္မလာပါဘူး)

ဒါေပတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးကို ေစာင့္ခုိင္းထားလုိက္ပါတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာသမားရဲ႕ နည္းအတုိင္း "ဟတၳပါဒ" ကိစၥ စၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ့္ ေျခမနဲ႔ သူ႔ ေျခဖမုိးလုိ႔ ထင္ရတဲ့ေနရာကုိ ထိၾကည့္တယ္။သူက ေအးေဆးပဲ။ ဒီလုိနဲ႔။ ေျခဖဝါးကုိ အေပၚဘက္ နည္းနည္းေရႊ႕တယ္။ ထိၾကည့္တယ္။ ေအးေဆးပဲ။ ထိရတာက ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိမုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ဒီ အမ်ဳိးသမီးက ပုံသာ သိပ္မလာတာ အသားက ႏူးညံ့သားပဲလုိ႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တဆင့္တက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေျခမနဲ႔ အဲဒီ ေပ်ာ့အိအိကုိ ကုတ္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးက ဘာမွမျဖစ္သလုိ ေအးေဆးပဲ။ သိေတာင္ မသိဘူးဆုိတာမ်ဳိး။
ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဒီအမ်ဳိးသမီးလည္း "ဟတၳပါဒ ပရာမာသ" သိေနပါကလား လုိ႔ ယူဆလုိက္တယ္။

နည္းနည္း ထပ္ကဲၿပီး အဲဒီ ေပ်ာ့အိအိကုိ ေျခဖဝါးနဲ႔ ကုတ္ၿပီး ဖိလုိက္တယ္။ ဒီတခါ အုိေကရင္ ဆရာသမားနည္းအတုိင္း ခ်ိန္းဆုိခ်င္တဲ့ေနရာကုိ စာရြက္ေပၚေရးၿပီး သူ႔ကုိ ျပလုိက္႐ုံေပါ့။ (ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ၄၄ လမ္းထိပ္က ေက်ာက္စားပြဲ တ႐ုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ ခ်ိန္းမယ္ စိတ္ကူးေသး) တယ္ဟုတ္ပါလား။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါ ပါလားလုိ႔ ပီတိေတြမ်ား ေနမိသေပါ့။

ေျခမကုိ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းထပ္ၿပီး ေရွ႕တုိးတယ္။ ေပ်ာ့အိအိက ေနာက္ နည္းနည္း ဆုတ္သြားသလုိပဲ။
သူ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ဘာမွ မျဖစ္သလုိ။ ဟန္ၿပီအထင္နဲ႔ ေျခမကုိ ေရွ႕ထပ္တုိးတယ္။ ဖိတယ္။ နည္းနည္း ထပ္ေရြ႕သြားတယ္။ ေရွ႕ထပ္ တုိးတယ္။ ေျခမနဲ႔ ဖိတယ္။ ေပ်ာ့အိအိ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ...

"ဟင္ ဆရာ။ ကြၽန္မ ေပါင္မုန္႔ကုိ ဘာလုိ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေနတာလဲ" တဲ့။

ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ ေရာက္ေနတာကုိ ငုံ႔ၾကည့္မိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ့္ ေျခမဟာ သူဝယ္လာတဲ့ ျပည္သူ႔မုန္႔တုိက္က ျပင္သစ္ေပါင္မုန္႔လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေပါင္မုန္႔ရွည္ရွည္ ခြၽန္ခြၽန္ႀကီးကုိ နင္းထားမိသလုိ ႀကီး ျဖစ္ေနတာကုိးဗ်။
ကြၽန္ေတာ္ ရွက္ကုိး ရွက္ကန္းနဲ႔ "ေဆာဒီး" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရတယ္။

အဲဒီတုန္းက ျပည္သူ႔ မုန္႔တုိက္က ေပါင္မုန္႔ဝယ္ရင္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထည့္ေပးတယ္။ စကၠဴအိတ္က ေသးေလေတာ့ ေပါင္မုန္႔သားက အျပင္ထြက္ေနတယ္။
သူက မုန္႔တုိက္က ေပါင္မုန္႔တုိ႔၊ ဘာတုိ႔ဝယ္ၿပီး အျပန္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ကုိ ခရီးၾကံဳဝင္လာတာကုိး။ ေပါင္မုန္႔ထုပ္ကုိ သူ႔ေဘးနား ကပ္လ်က္ ခ်ထားတာကုိး။
ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီ ေပါင္မုန္႔ႀကီးကုိ သူ႔ေျခသလုံး မွတ္ၿပီး ေျခဖမုိးနဲ႔ "ဟတၳ ပါဒ ပရာမာသ" (လက္ေျခတုိ႔ ထိပါးျခင္းအမႈ) ျပဳေနမိတာကုိး။ လြဲပါ့ဗ်ာ။ တိတိက်က် အမွန္အကန္လြဲပဲ။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဟုတ္လွၿပီ မွတ္တာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ေပါင္မုန္႔ႀကီးကုိ ဟတၳ ပါဒ။ အဲဒီကတည္းက အဲဒီ "ဟတၳပါဒ" နည္း မသုံးရဲေတာ့တာ ခုထိပါပဲဗ်ာ။
အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးလည္း ဘယ္ဆီ ဘယ္ဝယ္ ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိရပါဘူး။ စာေရးဆရာမလည္း ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဆုိးလုိက္တဲ့ အျဖစ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အျဖစ္ဆုိးတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ အျဖစ္ဆုိးမယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ။ ေပါင္မုန္႔မွန္း၊ ေပါင္မုန္႔မွန္း မသိတဲ့ အျဖစ္။

http://shweamyutay.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္

မိုးႀကိဳး သတင္းစဥ္ အမွတ္ - ၁၁၄

MOJO_114

ကာတြန္း ေအာင္ေမာ္