ဘံုလယ္တခြင္ဥကၠလန္အေနာက္ပိုင္း … သံပံုးစက္႐ုံတြင္ အလုပ္ရ၏။ ၁၃ ႏွစ္သား ကေလးအလုပ္သမားေလး ဂ်က္၏ လုပ္ခက … တနာရီလွ်င္ ၁၀ ဆင့္ ရ၏။ ပထမတြင္ ဂ်က္သည္ တေန႔ ၁၀ နာရီ အလုပ္ဆင္း၏။ ဂ်က္၏လုပ္ခတေန႔ တေဒၚလာက မိသားစု၏မီးဖိုေခ်ာင္အား မီးခုိးမွန္မွန္ မထြက္ႏုိင္ …။ အိမ္စားရိတ္အား မရ …။ ဤတြင္ ဂ်က္သည္ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္အား တေန႔လွ်င္ … ၁၈ နာရီအထိ တုိးလုပ္ခဲ့၏။
အလုပ္သြားရာတြင္ ဘတ္(စ္)ကားကို မစီးႏုိင္ …။ လမ္းေလွ်ာက္၍ပင္ အလုပ္သို႔သြားရ၏။ အျပန္တြင္မူ ဂ်က္သည္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်စြာႏွင့္ ယိုင္ထုိး၍ေနေလၿပီ … …။ ၾကာလာေသာအခါ ဂ်က္သည္ အလုပ္၏ ဒဏ္အားမခံႏုိင္ေတာ့ …။ မ်က္တြင္းမ်ားက ေဟာက္ပက္ …။ နားထင္မ်ားက ခ်ဳိင့္ဝင္ေနၿပီး၊ အသားအရည္က ညိဳေျခာက္၍ေနၿပီ။ ငယ္ရြယ္ေသာ ဂ်က္၏အေသြးအသားတုိ႔အား သံပံုးစက္႐ုံက ဝါးၿမိဳ၍ သြားခဲ့ေလၿပီ။
ဤအတုိင္းဆက္သြားပါက ဂ်က္သည္ လူမျဖစ္မီမွာပင္ လူဘဝအား အဆံုးသတ္ရေလမည္လား …။ စဥ္းစားရင္း … ဂ်က္သည္ သူ႔ဘဝႏွင့္ သူ႔အလုပ္အေပၚ နာၾကည္းလာ၏။ စက္႐ုံ၏ေက်းကြ်န္တေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ သူ႔ဘဝသည္ လံုးပါး ပါးရေတာ့မည္လား …။ ဂ်က္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ ၿပီးလွ်င္ … သံပံုးစက္႐ုံအလုပ္သမားအျဖစ္မွ ထြက္ခဲ့၏။
အလုပ္မွထြက္ၿပီး … ဂ်က္၏ေျခလွမ္းမ်ားက အိမ္သို႔မျပန္ …။ ဥကၠလန္ဆိမ္ကမ္းဆီသို႔ …။ ဥကၠလန္ ဆိမ္ကမ္းက ‘ဂ်က္’ ေက်ာင္းသားဘဝ အထီးက်န္ ဝံပုေလြငယ္တေကာင္အျဖစ္ႏွင့္ရွိစဥ္ကပင္ ေရာက္ခဲ့ က်င္လည္ခဲ့ဖူးသည့္ ေနရာ …။ ဂ်က္အတြက္ မစိမ္း …။ ဥကၠလန္ဆိပ္ကမ္းက လူေပါင္းစံု၏။ ေဝလငါးဖမ္းသည့္ ေရမုဆိုးႀကီးမ်ား … ပင္လယ္ဓားျပမ်ား …၊ ဘိန္းကုန္သည္မ်ား …၊ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤသားမ်ား …၊ တံငါးသည္မ်ား …၊ ငါးသူခိုးမ်ား …၊ ျပည္တန္ဆာမ်ား … ႐ႈပ္သည္။ ေပြသည္။ ရက္စက္သည္။ ေကာက္က်စ္သည္။ ဥပေဒအျပင္မွ စီးပြားရွာစားၾကသည့္ သူတုိ႔က်က္စားရာ စားက်က္ …။ ေတာနက္ႀကီး၏ သားရဲတြင္း …။
ဤစားက်က္ … သားရဲတြင္းသို႔ ဂ်က္သည္ ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက ေရာက္ခဲ့ … ခိုသီခဲ့ဖူး၏။
ဥကၠလန္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ဂ်က္အတြက္ အလုပ္သစ္က အဆင္သင့္ …။ အလုပ္က ဆန္ဖရန္စစၥကို ကမ္းလြန္ပင္လယ္အတြင္း ‘ကမာ’ ခိုးဖမ္းသည့္အလုပ္ …။ တည … တည ၅ နာရီ၊ ၆ နာရီလုပ္႐ံုမွ်ႏွင့္ အနည္းဆံုး ၅ ေဒၚလာ၊ ၁၀ ေဒၚလာ ရသည္။ ယခင္သံပံုးစက္႐ုံတြင္ ၁၈ နာရီလံုးလံုး ပင္ပင္ပမ္းပမ္းလုပ္၍မွ ၂ ေဒၚလာပင္ မျပည့္ခ်င္သည့္လုပ္ခႏွင့္စာလွ်င္မူ …‘ကမာ’ ခိုးဖမ္းသည့္အလုပ္က လုပ္ခမ်ားစြာသာ၏။ မတတ္ႏိုင္ …။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းလုပ္ကိုင္သည့္အလုပ္ႏွင့္ ဝမ္းမီးအား မၿငိမ္းသတ္ႏုိင္သည့္အခါ၌ ဥပေဒအျပင္မွအလုပ္အား ေရြးခ်ယ္ရန္မွတပါး အျခားေရြးလမ္းက မရွိေတာ့ …။
ဤသို႔ႏွင့္ … ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ကမ္းေျခႏွင့္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္တြင္ က်င္လည္ရင္း … … ပင္လယ္ဝံပုေလြတေကာင္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့၏။ ပင္လယ္ျပင္လႈိင္းေလအၾကား ရြက္လႊင့္ရင္း စီးခ်င္းထုိးလား … ထုိး၏။ ကမ္းေျခေစာင့္ရဲႏွင့္ေပါင္း၍ ဓားျပဂိုဏ္မ်ားအား ဖမ္းလား … ဖမ္းခဲ့၏။ ေနာက္ … ‘ဆူသာလင္’ အမည္ရွိ ငါးဖမ္းသေဘာၤတြင္ သေဘာၤသားအျဖစ္ႏွင့္ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ျပန္ေလ၏။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာအတြင္း ပင္လယ္ျပင္၌ သဘာဝအ႐ုိင္းႏွင့္ အသက္လုတုိက္ပြဲမ်ား …။
ဘဝတကၠသိုလ္
‘ဂ်က္’ … ပထမဆံုးဖတ္ခဲ့ရသည့္စာအုပ္က စာေရးဆရာႀကီး ‘ဝါရွင္တန္အိုင္ဗင္’ ေရးသည့္ ‘အာလတ္ဆရာ’ ဟူသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ အာလတ္ဆရာမွစၿပီး ဂ်က္သည္ စာဖတ္သည့္အေလ့ … ရသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တအုပ္ၿပီး တအုပ္ဖတ္ေတာ့၏။ အထီးက်န္ဆန္ေသာ ဂ်က္၏ဘဝတြင္ စာအုပ္စာေပဟူသည့္ မိတ္ေဆြ ေရာင္းရင္းေကာင္းေလး ရွာေတြ႔သြားျခင္းျဖစ္၏။ ဤသို႔ဂ်က္အား မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းဖက္မိေစရန္ မိတ္ဆက္ေပးသူေအာင္သြယ္က ဥကၠလန္သဒၵါေက်ာင္းမွ ဂ်က္၏အတန္းပိုင္ဆရာမတဦးပင္ျဖစ္သည္။
ဂ်က္သည္ … သဒၵါေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္မွ စာအုပ္မ်ားအား တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ေလာဘတႀကီးႏွင့္ ဖတ္ေတာ့၏။ စာ … စားပိုးနင့္ေအာင္ ဖတ္၏။ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ပင္ … သူေနသည့္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ရွိ စာအုပ္မ်ားအားလံုးအား သူသည္ ဖတ္၍ ကုန္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္၌ ဖတ္စရာ စာအုပ္မရွိေတာ့ …။
ဤတြင္ … ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ျပန္၏။ ဂ်က္၏ အသိဉာဏ္ မိုးေကာင္းကင္က ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွ ပ်ံ႕ထြက္ခဲ့ၿပီ။ ဥကၠလန္ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္ရွိ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ ဝတၳဳအားလံုးအား ဖတ္သည္။ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ကြန္ရက္၊ ကစ္ပလင္း၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္း …၊ ဖေလာဘတ္ဇိုလာ၊ ရွိတ္စပီးယာ၊ ဂါေတး …၊ ေဘာဘဇက္၊ ေဒါ့ေတာ့ယက္စကီး … တုိ႔၏ စာမ်ားႏွင့္ ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္မွတဆင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ခဲ့ရသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအႏွံ႔ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ထူၿပီး လွည့္လည္သြားလာေနထိုင္ရင္း… အခ်ိန္ရသည္ႏွင့္ဂ်က္သည္ စာကိုသာဖတ္၏။ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္မ်ားသည္ သူ၏စားက်က္…။ သူစာဖတ္ရာေနရာက … အမ်ားျပည္သူတုိ႔အပန္းေျဖရာ ပန္းျခံမ်ား… …။
ဂ်က္က … စာကိုမေရြး…။ အကုန္ဖတ္သည္။ အေပါစား စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳမ်ားလည္း ဖတ္၏။ အဘိဓမၼာ၊ သိပၸံ၊ လူမႈေရး၊ သမုိင္း စသည့္ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ စာေပႀကီးမ်ားကိုလည္း ႏႈိက္ႏႈိက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ဖတ္သည္။ ဤသို႔ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ဘဝႏွင့္ပင္ ဂ်က္သည္ ကားလ္မာ့ကၡ(စ္)၏ အရင္းက်မ္း၊ ဒါဝင္၏ လူ၏မူလအစ၊ မီ(လ္)တန္၏ နိဗၹာန္ဘံုေပ်ာက္ဆံုးခန္း၊ ဟာဘတ္စပင္စာ၏ အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ားႏွင့္ ၾသဂုတ္တပ္၊ ကြက္ဘီ၊ နီေရွး၊ ေဗာ္တုိင္ယာ၊ လုိင္လာ၊ အဒမ္စမစ္၊ ေဒးဗစ္ရီကာဒို…တုိ႔၏စာမ်ားအား ေက်ညက္ခဲ့၏။
ခ်ာတိတ္ ဆိုရွစ္လစ္
ျပည္တြင္းစစ္အၿပီး တည္ၿငိမ္မႈရွိခဲ့ေသာ အေမရိကန္သည္ ဆယ္ႏွစ္တႀကိမ္ ဆိုက္ကပ္ေလေသာ စီးပြားေရးကပ္ေၾကာင့္ စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံေပါင္းမ်ားစြာအား ပိတ္လုိက္ရ၏။ ဘဏ္တုိက္ႀကီးမ်ား ေဒဝါလီခံၾကရ၏။ အလုပ္လက္မဲ့တုိ႔က တေန႔တျခားလမ္းေပၚတြင္ မ်ားလာ၏။ သန္းႏွင့္ခ်ီသည္။ အိမ္ျဖဴေတာ္ႏွင့္ ကြန္ကရက္သည္ ထုိျပႆနာအား မည္သို႔ကိုင္ရမည္မသိ…..။ စမ္းတဝါးဝါးျဖစ္ေနသည္။
ဤတြင္ … အိုဟုိင္အိုးျပည္နယ္မွ မစၥတာ ‘ကိုစီ’ ဆိုသူက အလုပ္လက္မဲ့တပ္မေတာ္ႀကီး ဖြဲ႔စည္းၿပီး ဝါရွင္တန္သို႔ ခ်ီမည္။ ဝါရွင္တန္တြင္ အိမ္ျဖဴေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔မည္။ လႊတ္ေတာ္အာဏာပိုင္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔မည္။ ေတြ႔ၿပီး … အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိမည္။ အလုပ္လက္မဲ့တပ္မေတာ္၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို စီးဦးေဆာင္သည့္ တပ္မႀကီးသည္ ဤသို႔ႏွင့္ အိုဟုိင္အိုးမွ ဝါရွင္တန္သို႔ ခရီးရွည္ခ်ီတတ္ၾကေတာ့၏။
ဤသို႔ႏွင့္… ကိုစီလမ္းစဥ္အတုိင္း ဥကၠလန္ၿမိဳ႕တြင္လည္း အလုပ္လက္မဲ့တပ္ဗိုလ္… ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကယ္လီဦးေဆာင္သည့္ အလုပ္လက္မဲ့တပ္မေတာ္ႀကီးသည္လည္း ဝါရွင္တန္သို႔ ခ်ီျပန္ေလ၏။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကယ္လီ၏ အလုပ္လက္မဲ့တပ္မေတာ္တြင္ ဂ်က္သည္ တပ္သားတေယာက္အျဖစ္ ဝင္၏။ ဝါရွင္တန္သို႔ခ်ီရာတြင္ လုိက္ပါခဲ့၏။ ဤသို႔ႏွင့္… ဂ်က္သည္ အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္စၿပီး ႏုိင္ငံေရးအား စတင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္ဟု ဆုိရမည္။
အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြင္း ေျခခ်ပါဝင္ခဲ့ေသာ ဂ်က္သည္ တိက်မွန္ကန္သည့္ ႏုိင္ငံေရးဝါဒႏွင့္ သေဘာတရားမ်ားကို ရွာေဖြေလ့လာခဲ့၏။
စိန္႔ဆိုင္မြန္၊ ေဘးရီးယား၊ ပ႐ိုဒြန္တို႔၏သေဘာတရားမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္၏။ မွတ္၏ ေတြးေတာ၏။ ‘ပဲရစ္ကြန္ႁဗြန္း’ အေရးေတာ္ပံုႀကီးႏွင့္ပတ္သတ္၍ ယ်ထာဘူတ ပညာရွင္မ်ား၏ က်မ္းမ်ားကိုလည္း ရွာဖတ္၏။ ႏုိင္ငံေရးအာဏာသိမ္းပိုက္ၿပီးပါမွ အေရးနိမ့္သြားရေသာ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို မေက်မခ်မ္းျဖစ္ရ၏။ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရ၏။ သခၤန္းစာလည္း ထုတ္မိ၏။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
