ကၽြန္းကိုေရာက္ခါစအခ်ိန္တြင္ ေရဒီယိုသတင္းကို ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အျမဲနားေထာင္ပါသည္။ သတင္းထူးလွ်င္ မ်က္ႏွာက်က္ ဘိလပ္ေျမေက်ာက္ျပားအကြဲေပၚတြင္ ေျမျဖဴခဲႏွင့္ သတင္းေရးသားထားၿပီး စားရိပ္သာတြင္ ေထာင္ထားပါသည္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ထုတ္ျပန္သည့္သတင္းကို ‘လင္းယုန္ သတင္းစာ’ ဟု က်ေနာ္တို႔က တင္စားေခၚေဝၚပါသည္။တခါတရံတြင္ ပထဝီႏိုင္ငံေရးအျမင္ျဖင့္ ကမၻာ့ေျမပံုေပၚတြင္ ႏိုင္ငံတကာေတာ္လွန္ေရး အေျခအေနအေပၚကို ေဖာ္ျပမႈ ျပဳလုပ္ပါသည္။ ဤပုဂၢိဳလ္မွာ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုစိန္ဝင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျခားတေယာက္မွာ လူထုသတင္းစာ အယ္ဒီတာ ကိုစိန္ဝင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို အားလံုးက လူထု ကိုစိန္ဝင္းဟု ေခၚပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ကၽြန္းပို႔ခံရၿပီးေနာက္ ၆၉ ခုႏွစ္၊ မိုးတြင္းဘက္တြင္ လူထုစိန္ဝင္းမွာ စားဖိုေဆာင္တြင္ ဦးစီးၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ကိုက် စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးပါသည္။ လူထုစိန္ဝင္းမွာ က်န္းမာေရးသိပ္ေကာင္းသူ မဟုတ္ပါ။ ခႏၶာကိုယ္အရလည္း ေတာင့္တင္းသူ မဟုတ္ပါ။
တညေနတြင္ ဖိုႀကီးမွ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေမာေမာပမ္းပမ္းႏွင့္ ၎ေနထိုင္ရာ အေဆာင္ အမွတ္ ၈ သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ အိပ္စင္အစြန္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ မူးေမ့ၿပီး ေအာက္သို႔ျပဳတ္က်ပါသည္။ ေဒါက္တာ ေဖစိန္၊ ေဒါက္တာ ကူးမား၊ ေဒါက္တာ က်ီးတို႔ ႀကိဳးစားၿပီးကုေသာ္လည္း က်န္းမာေရးအေျခအေန တိုးတက္မႈ မရွိပါ။
မိုးတြင္းကာလ ျပည္မသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ရပါသည္။ ျပည္မသို႔ျပန္ပို႔ၿပီးေနာက္ ေကာင္းမြန္လံုေလာက္သည့္ ေဆးဝါးကုသမႈကို မရခဲ့ပါ။ တိုက္သို႔ ျပန္ပို႔ခံခဲ့ရပါသည္။ တိုက္ထဲတြင္ တေလွ်ာက္လံုးေနခဲ့ရၿပီး ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ ၁၃ ရက္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔တြင္ ကၽြန္းျပန္ရဲေဘာ္မ်ားအား လႊတ္ေပးသည့္ တတိယအသုတ္ ရဲေဘာ္ ၁၃ ေယာက္ႏွင့္အတူ လြတ္ေျမာက္ပါသည္။
လူထု ဦးစိန္ဝင္းမွ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ မဆလ၏ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံရမႈေၾကာင့္ ခ်ိနဲ႔သြားခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ ခ်ဳိင္းေထာက္ ၂ ဖက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရပါသည္။ ခရီးေဝးေဝး မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုစိန္ဝင္းမွာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲတြင္ ပုလိပ္က နံပတ္တုတ္ျဖင့္႐ိုက္ေသာေၾကာင့္ ခါး႐ိုးက်ဳိးသြားၿပီး ခါးမွာ မသန္စြမ္းေတာ့ပါ။ သူ၏ခါးကို ထိန္းထားသည့္ ခါးပတ္ျပားႀကီးတခုကို အျမဲေဆာင္ထားရပါသည္။ သည့္အတြက္ သူ႔ကို ခါးႀကီးကိုစိန္ဝင္းဟု ေခၚၾကပါသည္။ (၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီမိုကေရစီ လူထုအံုႂကြမႈတိုက္ပြဲႀကီးတြင္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ နဝတ၏ ဖမ္းဆီးမႈကိုခံခဲ့ရၿပီး အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ညႇဥ္းပန္းသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္)
ကၽြန္းမွျပန္လြတ္လာၿပီးေနာက္ သူ၏ဇာတိ တညင္တြင္ က်ဴရွင္ဆရာ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ၈၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့ရာ ဦးစိန္ဝင္း၏တပည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။
ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည့္ လူေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ဦးျမင့္ေဇာ္ႏွင့္လည္း ဇာတိရပ္တူျဖစ္ပါသည္။ ဥကၠ႒ ဦးျမင့္ေဇာ္ႏွင့္လည္း အေတာ္ရင္းႏွီးေၾကာင္း ဦးျမင့္ေဇာ္ ျပန္လည္ေျပာျပပါသည္။ ၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ဦးျမင့္ေဇာ္တို႔ႏွင့္ အတူတကြ လႈပ္ရွားတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါသည္။
က်ေနာ္ ေထာင္မွျပန္လြတ္လာၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသို႔ ထြက္ခါနီးဆဲဆဲ ရက္ပိုင္းတြင္ ခါးႀကီး ကိုစိန္ဝင္းႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရန္ကုန္တေနရာတြင္ ျပန္ေတြ႔ၾကရာ တဦးႏွင့္တဦး ဝမ္းသာအားရ ေပြ႔ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ သူ႔ခါးကိုဖက္ရင္း သူသြားမည့္ေနရာသို႔ ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
“ကိုစိန္ဝင္းေရ၊ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ကို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ျပန္ေတြ႔ၾကဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္၊ က်ေနာ္ ခရီးရွည္တခု ထြက္စရာရွိတယ္။ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္းမွာတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့တာရွိရင္လည္း က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ”
သူက ...
“က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ဟာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓာတ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့သူပဲ”
က်ေနာ္တို႔ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာခဲ့ၾကပါသည္။ သူႏွင့္ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ခဲ့ၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသို႔ထြက္ခါနီး မေတြ႔မျဖစ္ေတြ႔ရမည့္ ပုဂၢိဳလ္တဦးလည္း ရွိပါေသးသည္။ က်ေနာ္ အလြန္ေလးစား ၾကည္ညိဳသည့္ ဆရာဗန္းေမာ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔စာေပ၊ သူ႔ၾသဇာ၊ သူ႔အရိပ္ျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ က်ေနာ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေက်းဇူးႀကီးမားသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာအေနမ်ားသည့္ ဘားလမ္းမွ ပင္းယစာေပတိုက္တြင္ ျဖစ္သည္။
ဆရာ့ကိုသြားေတြ႔ၿပီး အရိပ္အႁမြက္ေျပာ၍ ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ဆရာ့အေပၚ ပုဂၢိဳလ္စြဲ ၾကည္ညိဳမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ဆရာသည္ အလြန္သိမ္ေမြ႔ ေဖာ္ေရြသူ၊ ႀကီးငယ္မဟူ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတတ္သူ၊ က်ေနာ္တို႔မွာ သူ႔တူ သူ႔သား အရြယ္ေလာက္သာ ရွိပါသည္။
က်ေနာ္တို႔လူငယ္မ်ား မရွင္းလင္းသည္မ်ားကို သိခ်င္သည္မ်ားရွိပါက ဆရာ့ကိုေမးျမန္းလွ်င္ အျမဲပင္ တေလးတစား ဂ႐ုတစိုက္ ရွင္းလင္းေျဖၾကားတတ္ပါသည္။ ဥပဓိ႐ုပ္လည္း ၾကည္လင္သန္႔ရွင္း ခန္႔ညားသူ ျဖစ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသို႔ေရာက္ၿပီး ေလးငါးႏွစ္အၾကာ ညတညတြင္ မျဖစ္စဖူး ဆရာဗန္းေမာ့္ကို အိပ္မက္ပါသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ …
“ဆရာ … ကၽြန္းမွာတုန္းက က်ေနာ္တို႔က လူငယ္ေတြျဖစ္ေတာ့ တက္ႂကြတာပဲရွိတယ္ ဆရာ၊ အေတြ႔အၾကံဳ ႏုနယ္ေသးတယ္။ ဆရာအေပၚမွာ ဆက္ဆံခဲ့တာ အျပစ္ႀကီး အျပစ္ငယ္ရွိရင္ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါဆရာ”
က်ေနာ္ေျပာၿပီး လန္႔ႏိုးလာပါသည္။ အိပ္ရာမွႏိုးေသာအခါ မ်က္ရည္ဝဲေနပါသည္။ ဆရာ့ကို တမ္းတမ္းတတ သတိရမိသည္။
၁၉၈၈ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း ဆရာဦးလွေဖတို႔၊ ကိုေအာင္ေစာဦးတို႔ကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ က်ေနာ္ အိပ္မက္သည့္ကာလႏွင့္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္သည့္ကာလမွာ တလတည္းျဖစ္ၿပီး တိုက္ဆိုင္ေနပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment