ကိုေလးေမာင္က က်ေနာ့္ထက္ အသက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္တာလည္း အမ်ားႀကီး ေစာတယ္။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ စၿပီးပါေတာ့ အေျခအေနေတြဟာ အရင္ကာလေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။အထူးအျဖင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင ္၇ ရက္ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ လႈပ္ရွားရတဲ့ပံုသ႑ာန္ဟာ လံုးဝေျပာင္းသြားၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သမဂၢကို အဓိက တာဝန္ယူေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အဖမ္းခံသူ ခံရ၊ တိမ္းေရွာင္သူ ေရွာင္ရ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။
အဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာရွိေနတဲ့ က်န္ရစ္တဲ့ အစိုးရက မဖမ္းေသးတဲ့အထဲက အားလံုးရွိသမွ် အင္အားစုၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းကို ျပန္ဆက္ထူေထာင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္၊ အဲ့ဒီမတိုင္ခင္အခ်ိန္ ကိုေလးေမာင္ဟာ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္နဲ႔ပဲ အဓိက ရပ္တည္ေနတာ။ သူဟာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲ့ေတာ့ အခုလို လူနည္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူလည္း ျပန္ပါဝင္လာတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ သမဂၢအေဆာက္အဦဟာ မႏၱေလးမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အဖ်က္ခံလိုက္ရၿပီ။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔စုေနၾက ေဗာဓိကုန္းက ‘သေျပ’ ဆိုတဲ့ အိမ္ေလးမွာ ကိုေအာင္သူတို႔က မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူမစုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီတုန္းက အမ်ားအားျဖင့္ လူစုၾကတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ေရနီေျမာင္းထိပ္က ကိုကံရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္။ စကားေျပာစရာရွိရင္ အဲ့ဒီေဗာဓိကုန္းထဲက ကိုေလးေမာင္တို႔အိမ္မွာ ေျပာတယ္။ သူေနတဲ့အိမ္က ထံုးျဖဴသုတ္ထားတဲ့ ဝါးကပ္တဲ။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက အဲ့ဒီ ဝါးကပ္တဲႀကီးကို ‘အိမ္ျဖဴေတာ္’လို႔ ရယ္စရာ ေမာစရာ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့က အိမ္တအိမ္လံုးမွ ဝါရွင္တန္က အိမ္ျဖဴေတာ္ရဲ႕ စားပြဲတလံုးေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲ့ဒီေနာက္ ၆၃ ခုႏွစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲအပ်က္ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္လာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢလုပ္ရွားမႈကို ေျမေအာက္လုပ္ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကလည္း ကိုေလးေမာင္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ အတူတူ လႈပ္ရွားရတာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေနတာက မႏၱေလး၊ မလြန္ရပ္က ၈၅ လမ္းေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ စာေရးဆရာ ကိုေတာလူ (ကိုေစာလြင္)ရဲ႕ တိုက္ကေလးတလံုး ရွိတယ္။ ကိုေစာလြင္က မန္းတကၠသိုလ္သမဂၢမွာ ဥကၠ႒ လုပ္ဖူးတယ္။
အဲ့ဒီတိုက္ဝန္းေနာက္က တိုက္ခန္းထဲမွာ ကိုေလးေမာင္ ေနတယ္။ ကိုေလးေမာင္နဲ႔ ကိုသာႏိုးနဲ႔ အတူတူေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈဟာ အဲ့ဒီေနရာမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား အေျခခံတာ။ (ကိုသာႏိုးကေတာ့ မပါေတာ့ပါဘူး) ကိုေလးေမာင္ရွိတဲ့ဆီမွာပဲ က်ေနာ္တို႔က အေျခခံလုပ္ၾကတာမ်ားတယ္။
မေအးစန္း ေခၚ မစိမ္းပင္တို႔နဲ႔အတူ ခြပ္ေဒါင္းစာေစာင္ ထုတ္ၾကေတာ့လည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အတူတူ စာအုပ္ထုတ္ၾက။ စာအုပ္အဖံုး ဖံုးၾက။ ေနာက္ ျဖန္႔ေဝၾက။ ကိုေလးေမာင္ေနတဲ့ေနရာမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုေလးေမာင္တို႔ေနတဲ့ေနရာမွာပဲ က်ေနာ္တို႔လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီက ဆက္ၿပီးေတာ့ ၆၆ ခုႏွစ္မွာ အဖမ္းခံရေတာ့လည္း အတူတူ။ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ ၁ တိုက္၊ ၄ တိုက္၊ ၂ တိုက္၊ စစ္ေထာင္ေတြကို သူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ တေန႔တည္း အျမဲအတူေျပာင္းရတာခ်ည္းပဲ။
မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ လႈပ္ရွားမႈရဲ႕အဓိက တာဝန္ခံလို႔ဆိုရမယ့္ ကိုေဌးလွ က်ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္အဖို႔ အစစအရာရာ ကိုေလးေမာင္ကိုပဲ အဓိက တိုင္ပင္ခဲ့ရတယ္။ လူဆိုတာ ေထာင္ထဲမွာ ျဖတ္သန္းတဲ့အခါမွာ (အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔လို အဲ့ဒီတုန္းက အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ လူေတြအဖို႔မွာ ဆိုလို႔ရွိရင္) အေတြးအေခၚ အတက္အက်၊ ေခါင္းထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကံဳေတြ႔ရတယ္။
အဲ့ေတာ့ ကိုယ့္တေယာက္တည္း ေျဖရွင္းလို႔မရဘူး။ တိုင္ပင္စရာ အျမဲလိုတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကိုေလးေမာင္ဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့ အကူအညီေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ဘဝမွာ သာမန္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈလုပ္ေနရာကေန ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္လာေအာင္ အေတြးေခၚအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲတဲ့ေနရာမွာ ကိုေလးေမာင္ရဲ႕ ၾသဇာေတြ အမ်ားႀကီးပါႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။
အဲေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ခုနကေျပာသလို တိုက္ေတြမွာလည္း အတူတူ။ တေလွ်ာက္လံုး အတူတူေပါ့ေလ။ ကြၽန္းေရာက္လာေတာ့လည္း အတူတူေပါ့ေလ။ ကြၽန္းေရာက္ေတာ့ သူဟာ အမ်ားရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈလည္း ခံရတယ္။ လူက စကားနည္းတယ္။ ေျပာရင္ တိတိက်က်နဲ႔ စကားကိုတန္ဖိုးထားၿပီး ေျပာတယ္။ ေနာက္ ႐ိုးသားတယ္။ ပြင့္လင္းတယ္။ ႏွိမ့္ခ်တယ္။ အနစ္နာခံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္သိပ္မ်ားတယ္။
ခုေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္ သူ က်ဆံုးတယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မ်က္ရည္က်႐ံုတင္ မကဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္အိပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေအာင္ေဘာ္ရဲ႕ပုခံုးေပၚမွာ က်ေနာ္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခဲ့မိတယ္။ ဒါ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထဆံုးအႀကိမ္ ဒီလိုငိုတာပဲ။
ဒီမွာစပ္မိလို႔ ကိုေအာင္ေဘာ္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အမႈတြဲအတူတူ၊ တေလွ်ာက္လံုး မႏၱေလးေထာင္မွာလည္း အတူတူ၊ ေနာက္ ကြၽန္းမွာလည္း အတူတူ။ သူက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသား၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္က။ သူက ကြၽန္းကျပန္လာ၊ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အျခားကြၽန္းျပန္ေတြျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ ကိုဉာဏ္ဝင္း၊ ကိုဉာဏ္ဝင္းရဲ႕ညီ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းတို႔နဲ႔အတူတူ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ပဲခူး႐ိုးမကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပဲခူး႐ိုးမမွာပဲ က်ဆံုးသြားခဲ့တယ္။
ကိုေလးေမာင္က်ဆံုးတာက ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္ ထင္တယ္။ သူရဲ႕တိုက္ပြဲဝင္ေဆာင္ပုဒ္အျဖစ္ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာ တပုဒ္ထဲက သူလုပ္ခဲ့တဲ့ UG လုပ္ငန္းရဲ႕ နိမိတ္ပံုျဖစ္တဲ့ …
‘ရန္သူ႔ႏွလံုးအိမ္တြင္း စိုက္သြင္းထားတဲ့ ဓားေျမႇာင္နီ’
ဆိုတာကို ေရြးထားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီလို သူက်ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေထာင္မႉးႀကီးနဲ႔ ေထာင္မႉးေတြ စာရြက္ေလးတရြက္ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ စခန္းထဲကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က တိုက္ပြဲေဆာင္ေတြထဲဆီ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း ‘ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းပါၿပီ’ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဝန္ခံကတိ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔လည္း ေအာင္ပြဲခံၿပီဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ တိုက္ပြဲသိမ္းၿပီဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ အင္တာေနရွင္နယ္ (ႏိုင္ငံတကာသီခ်င္း)ကို အားလံုးသံၿပိဳင္ဝိုင္းဆိုၾကတယ္။ သီခ်င္းဆိုရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သီခ်င္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ နာနာက်ည္းက်ည္းဆိုေနၾကတာ။ ရင္ပြင့္မတတ္ပဲ။ ဝမ္းသာတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမရွိဘူးဆိုတာ အဲဒီတုန္းက အမွန္ပဲ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment