က်ေနာ္တုိ႔အရပ္ထဲမွာ အာလူးေၾကာ္လုပ္ငန္းကုိ စတင္သယ္ေဆာင္လာတဲ့သူက အန္တီပု ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကုိင္းတန္းေစ်း မ်ဳိးဆက္။ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေျမကြက္ရေပမယ့္မေနဘဲ က်ေနာ္တုိ႔အရပ္ထဲမွာ အိမ္ငွားေနတဲ့သူ။ ေယာက္်ားက ၾကံဳရာ က်ပန္းလုပ္ၿပီး သူကေတာ့ ေစ်းေရာင္းတယ္။ တေန႔ ေစ်းကျပန္လာေတာ့ အာလူးေတြ အိတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆယ္ပိႆာေလာက္ သယ္ခ်လာတယ္။ အာလူးႀကိတ္ စက္ကေလးတလုံးလည္း ပါလာတယ္။ အိမ္ကျပင္မွာ အာလူးအိတ္ႀကီးကုိ ခ်၊ မုိးၿဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႔ ျပဳတ္၊ အခြံသင္။ ႀကိတ္ေနၿပီဆုိကတည္းက အရပ္ထဲက စိတ္ဝင္စားလွၿပီ။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ထုံးစံအတုိင္း ဗုိက္ပူနံကား ဘုစုခ႐ုကေလးေတြ ကလည္း အုံလုိ႔။“အန္တီပု ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ကက္တလိပ္ ေၾကာ္မလုိ႔လား”
“ဘယ္ကလာ အာလူးအေျခာက္ ေၾကာ္ေရာင္းမလုိ႔”
“ဟင္ … အာလူးေၾကာ္က အဝုိင္းမလွီးဘူးလား”
“အဲဒါက အာလူးအစိမ္းေၾကာ္၊ ငါလုပ္မွာက တမ်ဳိး။ ဒါမ်ဳိး နမူနာစားၾကည့္ … ေရာ့”
သူေပးတဲ့အထုပ္ ေဖာက္စားၾကည့္ေတာ့ အာလူးေျခာက္ေၾကာ္က ငါးမုန္႔အရသာမ်ဳိး။ တမ်ဳိးေလး။ ေကာင္းသား။ စပ္စုတဲ့ သူေတြကေတာ့ အာလူးေၾကာ္နမူနာ တဂြၽတ္ဂြၽတ္ဝါးလုိက္၊ စက္ထဲကထြက္လာတဲ့ အာလူးေခ်ၿပီးသားေတြကုိ လက္နဲ႔ တုိ႔ၾကည့္လုိက္၊ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔။
“ကဲ သြားၾက၊ သြားၾက။ ဒါက ဒီအတုိင္းလုပ္မရဘူး။ ေရာရဦးမွာ၊ ကဲ ကုိဟုိဒင္းေရ၊ ႀကိတ္ၿပီးသား ဗန္းႀကီး အိမ္ထဲမခဲ့”
“ဘာနဲ႔ေရာရမွာတုန္း၊ အန္တီပုရဲ႕”
“ဟဲ့ … အဲဒါ နင့္ေျပာလုိ႔ရမလား၊ ငါ ဒီနည္းကုိ တေထာင္ေပး သင္ထားရတာ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ဟဲ့ သိရဲ႕လား။ ကဲ နင္တုိ႔လည္းသြားၾကေတာ့။ အိမ္ကလူ … အိမ္ထဲယူခဲ့လုိ႔ဆုိေန … ေတာ္”
အန္တီပုက ေအာ္လည္းေအာ္၊ ႏွင္လည္းႏွင္ထုတ္လုိ႔သာ လွ်ာထုတ္၊ ပခုံးတြန္႔ၿပီး ျပန္ေျပးၾကရတယ္။ အန္တီပု ဘာနဲ႔ ေရာမွာလည္းဆုိတာ သိခ်င္ေနၾကတယ္။ သိေအာင္လုပ္ရတာလည္း ခက္မွတ္လုိ႔။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ ဖင္ခ်င္းေခါင္းခ်င္း ဆက္ေနတာ။ ဝင္းထရံမွ မရွိတာ။ အန္တီပုလည္း အိမ္ထဲဝင္သြားေရာ၊ စပ္စုတဲ့လူအုပ္ႀကီးက အန္တီပုအိမ္ထဲကုိ စီးျမင္ေနရတဲ့ ေနာက္ေဖးအိမ္ကျပင္ကုိ ေရာက္သြားၾကေရာ။ တေယာက္ေခါင္း တေယာက္ ေက်ာ္ၿပီး စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာ ကျပင္က်ဳိးေရာလုိ႔ အဆိုရွိပါတယ္။ က်ဳိးတဲ့ၾကားက ဆင့္ေပၚမွာ ရပ္ၿပီး ေဝဖန္ၾကေသးသတဲ့။
“ေဟာ … အျဖဴမႈန္႔ေတြနဲ႔ ေရာနယ္ေနၿပီ၊ ေတြ႔လား”
“ပဲမႈန္႔ေနမွာကြ”
“မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ဂ်ဳံထင္တယ္”
“ဂ်ဳံမႈန္႔က ေၾကာ္လုိက္ရင္ မာသြားတာ။ သူ႔မုန္႔အရသာလုိ ႂကြပ္ရြရြကေလးျဖစ္ခ်င္ရင္ သာကူမႈန္႔လုိ႔ ထင္ရတယ္”
“ေအး … သာကူမႈန္႔ျဖစ္ႏုိင္တယ္”
ေရာေမႊၿပီး ပလာတာႏွယ္သလုိႏွယ္ေနတုန္း အန္တီပုကလွမ္းျမင္လုိ႔ ေအာ္ဆဲတာနဲ႔ေျပးလုိက္ၾကတာ ေသေျပး ရွင္ေျပး အလဲအကြဲပါပဲတဲ့။ ၾကည့္တဲ့လူေတြက ေျပးလုိ႔ၿပီးေပမယ့္ မၿပီးတဲ့လူက က်န္ခဲ့တယ္။ သူက ပန္းနာရင္က်ပ္ျဖစ္လုိ႔ ဆုိက္ကား မနင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဦးစိန္ႀကိဳင္။ အိမ္ျမဲျမဲ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကေလးတခု ေထာင္ခ်င္ေနတာ။ အန္တီပုဆီက ခုိးၾကည့္ၿပီး သူ႔ဘာသာ အာလူးႀကိတ္၊ အျဖဴမႈန္႔သုံးမ်ဳိးနဲ႔ တမ်ဳိးၿပီး တမ်ဳိး ေရာၾကည့္ၿပီး ေၾကာ္တာ။ သာကူမႈန္႔နဲ႔ေရာေတာ့မွ အန္တီပုကုမၸဏီထြက္ အာလူးေၾကာ္နဲ႔ အရသာတဖံုတည္း တူသတဲ့။
အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အာလူးေၾကာ္ကုမၸဏီႏွစ္ခု မေရွးမေႏွာင္း ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဦးစိန္ႀကိဳင္ကုိ ေခ်ာ့ေပါင္းလုိက္၊ အရက္ကေလး တုိက္လုိက္၊ ဝုိင္းကူလုပ္ေပးလုိက္၊ အရိပ္အကဲၾကည့္လုိက္နဲ႔ တပည့္ခံၿပီး သင္လုိက္တဲ့ မခင္ေမရဲ႕ ကုမၸဏီနဲ႔ပါ ေပါင္းလုိက္ရင္ စုစုေပါင္း ၃ ခုေပါ့ဗ်ာ။
အာလူးေၾကာ္ကုမၸဏီေတြဟာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္အရ ျမန္မာျပည္မွာအေျခလာစုိက္တဲ့ ကုမၸဏီေတြရဲ႕ ေျခလွမ္းကုိ အမီလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္က ေလဘာလုိ႔ေခၚတဲ့ လုပ္အားရွင္ေတြေပါ့။ လူပ်ဳိေတြ အာလူးႀကိတ္၊ အပ်ဳိေတြ အာလူးလွီး၊ ကေလးေတြ အထုပ္ထုပ္။ အစပုိင္းမွာ အလုပ္ျဖစ္လုိက္ၾကတာ၊ ကုမၸဏီရွင္ေတြက ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲ။
ကမၻာေပၚမွာ အငယ္ဆုံး အလုပ္သမားဆုေပးရင္ အာလူးေၾကာ္ အလုပ္သမားေတြ ရႏုိင္တယ္။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ေၾကာ္ၿပီးထြက္လာတဲ့ ဗန္းထဲက အာလူးေၾကာ္ေတြကုိ ပလတ္စတစ္အိတ္သြင္းတဲ့အခါ ကေလးေတြ တေပ်ာ္တပါး အိတ္ထဲတဝက္၊ ပါးစပ္ထဲတဝက္ သြပ္ၾကလုိ႔ပါပဲ။ လက္လႈပ္ႏိုင္တဲ့ သုံးႏွစ္သားေလာက္ကစၿပီး အာလူးေၾကာ္အိတ္ သြပ္တတ္တယ္ဗ်ာ။ ကုမၸဏီရွင္ေတြကလည္း ဟဲ့ တခြန္းမေငါက္ဘူး။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ အလြန္အီတာ။ လက္တခုပ္အျပင္ ႏွစ္ခုပ္ မစားႏုိင္ဘူးဆုိတာ သိတယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ခ်ဴသံပါေအာင္ ညည္းလာၾကေတာ့တယ္။ တရပ္ကြက္လုံးမ်ား အာလူးေၾကာ္ပဲ ဝုိင္းေထာင္ေနၾကသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ သူလည္း ေၾကာ္၊ ငါလည္း ေၾကာ္။ အိမ္နားက မုန္႔စံုဆုိင္ေတြမွာဆုိရင္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ေတြခ်ည္း ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ မင္းမူေနေတာ့တာပဲ။ တံဆိပ္ေတြကလည္း ဆယ္မ်ဳိးေလာက္ ရွိတယ္။
အာလူးေစ်း တက္တယ္။ အမႈန္႔(သာကူမႈန္႔)ေစ်း၊ ဆီေစ်း တက္တယ္။ ပလတ္စတစ္ေစ်း တက္တယ္။ မတက္တာက ကုန္ေခ်ာေစ်း။ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ႀကီး ၁ဝ ထုပ္ တတြဲကုိ ၃၅ိ သြင္းရတယ္။ ဆုိင္ကလက္ကား ၄ဝိ ျပန္ေရာင္းတယ္။ စားသုံးသူ က (၅ိ) ဝယ္စားရတယ္။ ေစ်းတက္မေရာင္းရဲဘူး။ ကုိယ့္ေစ်းကြက္ကုိ သူမ်ားဝင္လုသြားမွာစုိးလုိ႔။ ဒီၾကားထဲကေတာင္မွ ငါ့ သူလုတယ္၊ သူ႔ ငါလုတယ္။ သူခုိးမ၊ သူဝွက္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္လုိက္ၾကတာ ပြက္ၾကမ္းလုိ႔။ လုိအပ္ခ်က္အရ ေစ်းကြက္သစ္ရွာရေရာ။
မႏၱေလးတၿမိဳ႕လုံးက အာလူးေၾကာ္ေတြေတာ့ ဘယ္ျဖန္႔ၾကတယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲက အာလူးေၾကာ္ေတြခမ်ာမွာေတာ့ မတၱရာ၊ ျပင္ဦးလြင္၊ ျမင္းျခံ၊ ၿမိဳ႕သာ၊ ေက်ာက္ဆည္၊ ကူမဲထိသြားၾကရတာ။ ျခင္းႀကီး ျခင္းငယ္တင္ရတာနဲ႔ စရိတ္ေထာင္းျပန္ေရာ။ လုပ္ရတာအဆင့္ေတြမ်ားေတာ့ လုပ္သားစရိတ္ေတြ တက္။ လုပ္ငန္းက အေရာင္းက်လာေတာ့ စိတ္က မပါ။ လုပ္သားေတြနဲ႔ လႊဲထား။ အာလူးနဲ႔ သာကူမႈန္႔နဲ႔အခ်ဳိးက လက္မွန္းနဲ႔လုပ္။ ကြာလတီကြန္ထ႐ုိးလ္က မရွိ။ မာတဲ့အခါ မာ၊ ထုံျပင္းျပင္းျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္။ ဆုိင္ေတြမွာ ေရွ႕ကပုံေနေတာ့ ေနာက္ထပ္မပုိ႔နဲ႔ဦးတားထားလုိ႔ ေငြကမွန္မွန္ မရ၊ လုပ္ငန္းမလည္ပတ္ေတာ့ဘူး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment