မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၈)

အျခားငရဲခန္းတခုသို႔

၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလဆန္း ရက္မမွတ္မိေတာ့။ နံနက္စာထမင္းစားၿပီး က်ေနာ့္ကို လာေခၚထုတ္သြား သည္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ တေနရာေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာအဝတ္ကိုေျဖသည္။ တန္းလ်ားအေဆာက္အဦတခု အေရွ႕ေရာက္ေနသည္။ စစ္သား ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ရွိသည္။ ေသနတ္ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ကင္းေစာင့္ သမားတေယာက္ရွိသည္။ က်ေနာ့္ကဲ့သို႔ ေခၚထုတ္လာသူမ်ားမွာ ၂၀ နီးပါးေလာက္ရွိမည္ဟု ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာကို အဝတ္မစည္းေတာ့ပါ။ လက္ထိပ္ကေတာ့ မပါမၿပီးပါ။ ကားႀကီးတစီးေပၚတက္ခိုင္းသည္။ ကားေနာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ စစ္သား သံုးေလးေယာက္ကထုိင္၍ လုိက္လာသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ကားၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ကားသည္ ေမာင္းထြက္လာပါသည္။

ဂိတ္ဝထြက္အလာတြင္ က်ေနာ္ေနခဲ့ရသည့္ ေၾကာက္လန္႔ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အတိၿပီးေသာ ဤေရၾကည္အိုင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္အခ်ဳပ္ေထာင္ႀကီးကို သိလို ျမင္လိုလွပါသည္။ ဂိတ္ဝကိုလြန္ေတာ့ က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္သည္။ ဂိတ္ဝတြင္ တေယာက္ေန ကင္းတဲတလံုး၊ အျဖဴအနီသုတ္ထားသည့္ ေမာင္းတံတလက္၊ အခ်က္ျပမီးနီ မီးစိမ္းတိုင္တခု ျခံစည္း႐ိုးမွာ ၾကခတ္႐ံုႀကီးမ်ားကို မညႇပ္မျပဳ သဘာဝအတိုင္း ေပတရာလမ္းမႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ သာဓုကန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အုတ္နံရံ အျဖဴအေဖြးႏွင့္။

က်ေနာ့္ရင္ထဲ အသိတခုဝင္လာသည္။ လမ္းမႀကီးတဖက္မွာေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူျမတ္ေလာင္းတို႔၏ ကိန္းေအာင္းေမြ႔ေလ်ာ္ရာ ေက်ာင္းေဂဟာ။

အျခားတဖက္မွာေတာ့ သူေတာ္ မဟုတ္၊ လူယုတ္မာတို႔၏ ဆိုးသြမ္းမင္းမူ ေသာင္းက်န္းရာ ေနရာဌာနႏွစ္ခုက နီးပင္နီးျငားေသာ္လည္း ကြာျခင္းလြန္းလွသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုသည္ကား လူသားတို႔၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာက၊ ပရိေဝဒတို႔အား ေျပေပ်ာက္ေစလ်က္ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ေအးခ်မ္းေစကာ ကုသိုလ္တရားတို႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းျပည္ဝေစသည့္ သုခရိပ္သာ။

အျခား၏ ဟိုတဖက္မွာေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာက၊ ပရိေဒဝမီးတို႔ တရွိန္ရွိန္တညီးညီး ေတာက္ေလာင္ကာ အကုသိုလ္တရားတို႔ပြားစီးသည့္ ငရဲဌာေနရာ။

က်ေနာ္တို႔ကိုတင္လာသည့္ကားသည္ ရန္ကုန္ဘက္သို႔ဦးတည္ေမာင္းေနပါသည္။ ေရၾကည္အုိင္ ငရဲခန္းအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလာသည္။ သာမန္လူတေယာက္ ေရၾကည္အိုင္ေရွ႕မွျဖတ္သြားပါက အထဲတြင္ ဘာေတြရွိမွန္း၊ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း ဘယ္လိုမွမသိႏိုင္ပါ။ ဤမွ်အထိ အျပင္ပန္းတြင္ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလး ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားပါသည္။

စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္ကား ရက္စက္ယုတ္မာ႐ိုင္းစိုင္းရာတြင္ အစၨ်တၱေရာ ဗဟိႏၶပါ ပံုဖမ္း႐ုပ္ဖ်က္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလ်က္ ရွိၾကပါတကား။

က်ေနာ္တို႔ကို တင္ေဆာင္လာသည့္ ကားသည္ မဂၤလာဒံုမွ ဒညင္းကုန္း၊ အင္းစိန္ ဘက္သို႔ ေမာင္းလာပါသည္။ ကားေပၚတြင္ တဦးႏွင့္တဦး စကားေပး မေျပာပါ။ အင္းစိန္ေထာင္းဗူးဝေရွ႕တြင္ ကားရပ္လိုက္သည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းခိုင္းၿပီးေနာက္ လူတေယာက္ခ်င္းစီးကို ေထာင္ဗူးဝ သံတံခါးမႀကီးေဘးရွိ မလြယ္ေပါက္မွ ဝင္ခိုင္းပါသည္။ ဗူးဝႏွင့္ကပ္ရက္ အခန္းတခုထဲတြင္ စုထားၿပီး နာမည္စစ္ပါသည္။

ၿပီးမွ က်ေနာ္ႏွင့္အျခားတေယာက္ကို ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ေခါင္းကိုေစာင္အုပ္လ်က္ ဝါဒါတေယာက္က ေစာင္စ ဆြဲ၍ ေခၚလာပါသည္။ ေခါင္းသာအုပ္ထား၍ ေခၚလာသည့္လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္တြင္ ပုဆိုးျဖဴျဖဴႏွင့္ ေထာင္သားမ်ား၏ ခါးေအာက္ပိုင္းကို ျမင္ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေခၚလာစဥ္ ဤပုဆိုးျဖဴဝတ္ မ်ားသည္ ေရွ႕ကို လက္ခ်င္းအုပ္လ်က္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

အတန္ၾကာေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ဘယ္ေကြ႔ပါသည္။ ထံုးေဖြးေဖြး ကိုးနဝင္း ေစတီေလးတဆူကို ေအာက္ေျခပစၥယံကို ရိပ္ခနဲ လွမ္းဖူးလိုက္ရပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တေနရာ အေရာက္တြင္ ရပ္လိုက္ပါသည္။ ဝါဒါက အခန္းတခု၏ေသာ့ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဂေလာက္ ေဂ်ာင္းဆိုၿပီး သံတံခါးကို ဆြဲဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ကိုအုပ္ထားသည့္ေစာင္ကို ဆြဲခြာလိုက္ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ခိုင္းပါသည္။

ကံဇာတာၿဂိဳဟ္စီး ဒုကၡမီးေနာက္ကလိုက္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလက္ထဲ ေရာက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အေတြ႔ကလည္း စိမ္း၊ အၾကံဳကလည္းစိမ္း၊ ခံစားခ်က္ကလည္းစိမ္းလွပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ယခုေရာက္လာ လိုက္တဲ့ေနရာကလည္း အဲဒီလို စိမ္းသက္သက္ခ်ည္းပါ။

၈ ေပ ၁၂ ေပရွိမည့္ တိုက္ခန္းအခန္းနံရံက ဝါက်င့္က်င့္ ထံုးေရာင္၊ အျမင့္ကေတာ့ ၁၅ ေပေလာက္ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ အခန္း၏ေနာက္ဘက္ အုတ္နံရံက ၁၂ ေပေလာက္အျမင့္တြင္ တေပခြဲ ႏွစ္ေပအျမင့္ ေလဝင္ေပါက္ သံတိုင္တံခါးတခု အခန္းေပါက္ဝေရွ႕မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္း၍ သံေခ်းတက္ေနေသာ ၃ ေပ၊ ၇ ေပရွိမည့္ ဝက္ထြက္သံတံခါးတခု၊ အခန္းထဲတြင္ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ ၃ ေပ၊ ၆ ေပ သမံတလင္းႏွင့္ကပ္ရက္၊ အုတ္နံရံႏွင့္ကပ္ရက္ တဖက္စီတြင္ တခုစီခင္းထားသည္။

အခန္းထဲမွ အနံအသက္သည္ ေအာက္သိုးသိုးႏွင့္ ေလေကာင္းေလသန္႔မရိွပါ။ အခန္းေရွ႕ ၁၂ ေပေလာက္ အကြာတြင္ ၁၀ ေပခန္႔ျမင့္မည့္ အုတ္နံရံသ႐ိုးေတြက ကြာက်၊ ေရညႇိေတြကပ္ အထပ္ထပ္ မြဲေျခာက္သည့္ အေရာင္က မလွမပ။ ျမင္လိုက္ရသည့္တခဏ စိတ္ေတြက ေနာက္က်ိ႐ႈတ္ေထြးလွ။ ၿမိဳ႕ပ်က္၊ တိုက္ပ်က္ႀကီး တခုအလယ္ ေရာက္ေနသည္လားလို႔ ထင္မွတ္ရ။

က်ေနာ္ႏွင့္တခန္းတည္းေနရသူမွာ ကိုထင္ရွိန္။ က်ေနာ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ႀကီးပါသည္။ သူေျပာျပ၍ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ရွိၿပီ ဟု သိရသည္။ ရန္ကုန္ သတင္းစာတိုက္မွ သတင္းေထာက္ ေရၾကည္အိုင္မွာတုန္းက ကိုရဲျမင့္ ေျပာျပထားလို႔ နာမည္ၾကားၿပီး ရင္းႏွီးေနသူပါ။ သူလည္း က်ေနာ့္နာမည္ကို ၾကားထားပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထဲဘဝက ရင္းႏွီးမိတ္ေဆြျဖစ္ၾကပံုမွာ သံုးမ်ဳိး သံုးစားရွိသည္။ ပထမမ်ဳိးက လူခ်င္းေတြ႔ၿပီး ရင္းႏွီးရသည့္ မိတ္ေဆြ၊ ဒုတိယမ်ဳိးက ပထမရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြက သူ႔ သူငယ္ခ်င္း သို႔မဟုတ္ သူ႔အမႈတြဲက ဘယ္သူ၊ သူ႔နာမည္က ဘယ္လို သူ႔အလုပ္က ဘာအလုပ္ဆိုၿပီးေျပာထားလို႔ တဆင့္စကားနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ရသည့္ မိတ္ေဆြ၊ တတိယမ်ဳိးကေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းခ်င္းကပ္ရက္ အသံပဲၾကားရၿပီး သိကၽြမ္းခင္မင္ရ သည့္ မိတ္ေဆြဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးသံုးစား ရွိပါသည္။

အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ၿပီး စကားနည္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ ဗကသ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔ဆီက ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳ၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအေတြ႔အၾကံဳ ေမးျမန္း သိခြင့္ရၿပီး က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိလွပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ညီငယ္တေယာက္လို၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တေယာက္လို သြန္သင္ဆံုးမပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူငယ္ပီပီ တက္ႂကြသည္။ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးပမ္းသည္။ လူငယ္သဘာဝအတိုင္း အျမဲတမ္း တက္ႂကြေနပါသည္။

အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္ေျပာျပခ်က္အရ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲကာလက ၅ ခ႐ိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရေသးေၾကာင္း၊ ၈ မိုင္ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းတေနရာတြင္ ခ်ဳပ္ထားေၾကာင္း၊ ညမိုးခ်ဳပ္ရင္ လူဝႀကီးတေယာက္က အခန္းသံတိုင္ဝတြင္ ဖေယာင္းတိုင္လာထြန္းၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနပါသည္။ ဘာစကားတခြန္းမွ မေျပာပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ကုန္လွ်င္ လူဝႀကီးျပန္သြားပါသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ အျမဲေရာက္လာပါသည္။ မနက္တိုင္း ထမင္းလံုးတီး တပန္းကန္ႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ရည္က်ဲတခြက္ လာေကၽြးေၾကာင္း၊ စားခ်င္စိတ္မရွိေသာ္လည္း အာဟာရ မျပတ္ေရးအတြက္ စားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ရက္ ၄၀ ခ်ဳပ္ခံရၿပီး ျပန္ထြက္လာပါသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေဆးကုယူရ ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

မနက္က်ရင္ ႏွစ္ႀကီးရာဇဝတ္ ေထာင္က်အက်ဥ္းသားေတြကို ေရြးထုတ္ၿပီး ေခၚပါသည္။ အက်ႌအျဖဴလက္တို၊ ပုဆိုးအျပာ ဝါဒါက တံခါးဖြင့္ရင္ အဆိုပါေထာင္က်က အခန္းထဲရွိ (ဂန္ဖလား) အင္တံုကို လာခ်ပါသည္။ တခ်ိန္တည္း ေရခ်ဳိးထုတ္ ေစာင္အုပ္ပါသည္။

တိုက္တန္းလ်ားအခန္းသည္ ၂၀ ေလာက္ရွိသည္ ထင္သည္။ တိုက္ခန္းအလယ္ ေလာက္တြင္ သြပ္ျပား ကာထားသည့္ ေရခ်ဳိးခန္းရွိပါသည္။ အခန္းထဲတြင္ တေယာက္တဖက္လွည့္ ေရခ်ဳိးပါသည္။ ကိုထင္ရွိန္က ေရခ်ဳိးခံႏွင့္ လူႀကီးခ်ဳိး ခ်ဳိးပါသည္။ က်ေနာ္က တဖက္လွည့္ၿပီး ကေလးခ်ဳိး ခ်ဳိးပါသည္။ ေရခ်ဳိးရသည္မွာ အလုအယက္ႏွင့္ ကသုတ္ကရက္ႏိုင္လွပါသည္။ ဝါဒါက ေတာ္ေတာ့ ဆိုလွ်င္ ေရခ်ဳိးရပ္ၿပီး ေတာ္လိုက္ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔အခန္းေရွ႕ ၁၀ ေပခန္႔ျမင္ကြင္းကို ကာကြယ္ထားသည့္ အုတ္တံတိုင္း တခုျခားၿပီးေနာက္ လမ္းၾကားတခု ရွိပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ေပခန္႔ျမင့္မည့္ ျမင္ကြင္းကာ အုတ္တံတိုင္းတခု ျခားထားျပန္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေနသည့္တိုက္၊ အခ်ဳပ္ခန္း တန္းလ်ားထက္ရွည္မည့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္တန္းလ်ားတခု၏ အုတ္ႂကြပ္မိုး နီနီေခါင္မိုးကို လွမ္းျမင္ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေနေသာ အခ်ဳပ္တန္းလ်ားမွာ အေတြ႔အၾကံဳအရ ၄ တိုက္လို႔ သိလာရပါသည္။ ေခါင္မိုးနီနီလွမ္းျမင္ရေသာတိုက္မွာ ၅ တိုက္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေနေသာ ၄ တိုက္အခ်ဳပ္မွာ ဘေခ်ာ အျမဲျပႆနာရွာသူ၊ ေထာင့္ကလည္း မက်ဳိးပါ၊ က်ေနာ့္ကို ျပႆနာ တခါ ႏွစ္ခါ လာရွာပါေသးသည္။ အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္က ၾကားဝင္၍ျပႆနာ မတက္ခဲ့ပါ။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ အလယ္ေလာက္တြင္ မနက္စာ စားၿပီး အကိုႀကီး ကိုထင္ရွိန္ႏွင့္ က်ေနာ့္ကို တိုက္ခန္းတံခါးဖြင့္၊ ေခါင္းေစာင္အုပ္ ေခၚထုတ္သြားပါသည္။ တေနရာအေရာက္တြင္ တံခါးတခုကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး အုပ္ထားသည့္ေစာင္ကို ခြာလိုက္ပါသည္။ ေပ ၄၀၀ ေက်ာ္ရွည္လ်ားသည့္ ဝါက်င့္က်င့္ ႏွစ္ထပ္ တိုက္တန္းလ်ားႀကီး တခုထဲကို ေခၚသြားပါသည္။ တိုက္တန္းလ်ားႀကီး၏ စႀကႍလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္ အခန္းတခုေရွ႕အေရာက္တြင္ သစ္သားတံခါးႀကီးကို ေသာ့ဖြင့္လိုက္ၿပီး အထဲကို သြင္းပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။