က်ေနာ္တို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘဝတူႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြက ဝိုင္းဝန္းႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အခန္းမွာ ေပ ၁၀၀ ခန္႔ ရွိပါသည္။ သမံတလင္းခင္းေပၚတြင္ သံေျခေထာက္အေသစိုက္ၿပီး ၆ x ၁ ပ်ဥ္းကတိုးျပား ၃ ျပား တင္ထားပါသည္။ အက်ဥ္းသားတေယာက္လွ်င္ အဆိုပါ ကုတင္တခု။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနသာအခန္းမွာ အက်ဥ္းသား ၄၀ ခန္႔ရွိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို အစစအရာရာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေနဖို႔ အိပ္ဖို႔ ေနရာခ် စီစဥ္ေပးသူမွာ ကိုကံႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အသက္အာမခံ႐ံုးမွ ဝန္ထမ္းျဖစ္ၿပီး အလြန္တက္ႂကြသူ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအေပၚတြင္ အလြန္ျပဳစုသူ၊ အားေပးႏွစ္သိမ့္ တတ္သူ၊ အလြန္ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာႏွင့္ ျပည့္ဝသူျဖစ္ပါသည္။ဤတိုက္တန္းလ်ားႀကီးမွာ အေဆာင္အမွတ္ ၃ ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ေပတရာရွည္သည့္ အခန္းႀကီး ၄ ခန္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အခန္းႀကီး ၂ ခန္း၊ အခန္းက်ဥ္း ၄ ခန္းရွိပါသည္။ အေပၚထပ္အခန္းက်ဥ္းေလးမ်ားတြင္ ထင္ရွားေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ပအိုဝ့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးလွေဖ၊ နဂါးနီ ဦးထြန္းေအး၊ တကသ ေခါင္းေဆာင္ ကိုတင္ေမာင္ ဝင္း (လႊတ္ေတာ္အမတ္ ခရမ္းမဲဆႏၵနယ္၊ နဝတ လက္ထက္ ဖမ္းဆီးခံရၿပိး အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္၍ အသတ္ခံရသူ ျဖစ္ပါသည္) ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံ၏ေယာက္ဖ ဖထီးမန္းဖရယ္ဒီ၊ ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံ၏သားမက္ မန္းစံဝင္း၊ တပ္မဟာ ၅ မွ တပ္မင္း လင္းထင္တပ္မွာ ဖားလူေက်ာ္၊ ဗြိဳက္(စ)ခြာ၊ ေဝထူး၊ ခြန္ဘေဆြ အျခားအမည္မ်ား မမွတ္မိေတာ့ပါ။
က်ေနာ္တို႔ေနေသာ အခန္းႀကီးမွာ ေအာက္ထပ္ အခန္းနံပါတ္ ၇ ျဖစ္ပါသည္။ အခန္းႀကီးမ်ားမွာ တေန႔ ေရခ်ဳိး တနာရီ ရပါ သည္။ အခန္းက်ဥ္းမွာ နာရီဝက္ရပါသည္။ ေအာက္ထပ္အခန္းႀကီး ၅ တြင္ ေဒါက္တာ မင္းသိန္း၊ အခန္း ၆ တြင္ ကိုေက်ာ္ႏိုင္(စာေရးဆရာ ထက္ျမတ္)၊ အေပၚထပ္အခန္းက်ယ္တြင္ ကိုႀကီးေအာင္၊ ထရန္ဗန္ဝမ္း၊ ကိုရဲျမင့္တို႔ႏွင့္ ဤ အေဆာင္ ၃ တြင္ ျပန္ဆံုၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ားမ်ာ ဗကသ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဘိုကေလး ကိုလွၾကည္ (ေတာခိုၿပီး ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္တြင္ ျပန္မိသူ)၊ ဦးေနဝင္း၏ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္စြာျမင့္၊ ေတာခိုမႈေၾကာင့္ အဖမ္းခံ ခဲ့ရသည့္ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္စြာျမင့္၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဤ ၃ ေဆာင္တြင္ ႏိုင္ငံေရးအေရာင္အေသြး စံုလွပါသည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗလညဖ၊ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ အမႈထမ္း၊ ကုန္သည္၊ သာမန္ျပည္သူစသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးအလႊာစံုလွပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီလက္ထက္၊ မဆလ လက္ထက္၊ အာဏာဓားျပတိုက္ၿပီး မင္းမူေသာင္းက်န္းသည့္ ေခတ္တြင္ သူတို႔ မထင္လွ်င္မထင္သလို ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥႏွင့္လည္း ဖမ္းပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေဆာင္တြင္ အတူေနခဲ့ၾကသည့္ သူ႔အမည္ကို က်ေနာ္ေမ့ေနပါသည္။ အခန္း ၅ တြင္ေနသည္။ ႒ာနတခုမွ ဝန္ထမ္း တဦးျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အတင္းအက်ပ္ မခ်ီတက္မေနရေသာေၾကာင့္ သူသည္လည္း ခ်ီတက္သူမ်ား အၾကားတြင္ ပါခဲ့သည္။ သူရာေရ စိတ္ႂကြေဆး မွီဝဲလာသည့္အတြက္ ေျခကလည္း သြက္၊ အာကလည္း သြက္လွပါသည္။ ခ်ီတက္လာသည့္လူတန္းႀကီး၏ ေရွ႕ဆံုးမွ ဒိုးပတ္ အိုးစည္အဖြဲ႔ထဲတြင္ ကလိုက္၊ ဆိုလိုက္ႏွင့္ ေခၽြးေလးစို႔စို႔ ျဖစ္လာပါသည္။ ဆိုရင္း ကရင္း ျမဴးထူးရႊင္ျပ စိတ္ႂကြလာျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ေပၚလာ သည့္ သံခ်ပ္တခုကို ေကာက္ခါငင္ကာ ထိုးလိုက္ပါသည္။
“ပင္လယ္ေရေတြ ေပါတယ္၊ ေပါတယ္။ ဆားေတြ ရွားတယ္၊ ရွားတယ္” သူက စတင္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔လိုပဲ အူျမဴးေနသူ တသိုက္က အတုိင္အေဖာက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ သိုက္ၿမိဳက္ဆူညံလာပါသည္။ ဤတြင္ အနီးကပ္ လိုက္ပါလာၾကသည့္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက ဆြဲလိုက္ပါေတာ့သည္။ ပင္လယ္ေရေတြ ေပါတယ္။ ဆားေတြ ရွားတယ္ ဆရာႀကီး အင္းစိန္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း အက်ဥ္းစခန္းတြင္ မိေဝးဖကြာ ညာတကာႏွင့္ ကင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲႀကီးစြာျဖင့္ ၅ ႏွစ္ၾကာေညာင္းသည္အထိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ညွဥ္းဆဲျခင္း ခံခဲ့ရေလသည္။
ထိုစဥ္က ဆားကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ခ်ဳပ္ကိုင္ကန္႔သတ္ထားသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ပါခဲ့ၿပီး ဆား အလြန္ရွားပါးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ေရခ်ဳိးႏွင့္ထမင္းစားမွ တခန္းခ်င္းအလွည့္က် လွည့္သြားပါသည္။ ေရခ်ဳိးထြက္ခ်ိန္တြင္ လက္လုပ္ ေဘာ္လီေဘာ ျဖင့္ ေဘာလီေဘာျဖင့္ ေဘာလီေဘာပုတ္သူ၊ ျခင္းခတ္သူ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္သူ၊ ကိုယ္ဝါသနာပါရာ ကိုယ္လုပ္ၾကပါသည္။ အေဆာင္တြင္ အုန္းဆံေမြ႔ရာတခု၊ ျခင္ေထာင္တခု၊ က်ဴထရံကြက္ အျပာေရာင္ ပုဆိုး ၂ ထည္၊ အက်ႌလက္တိုအျဖဴ ၂ ထည္၊ မနက္ႏွင့္ေနလည္တြင္ ေကာ္ဖီတိုက္သည္။ တလအတြက္ တေယာက္ကို ေဆးလိပ္တရာ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္သူ မုန္႔တထုတ္၊ မနက္စာ ပဲဟင္း၊ ငပိရည္၊ တို႔စရာ၊ ညေနဘက္တြင္ အသားတမ်ဳိးႏွင့္ ဟင္းခ်ဳိ၊ ထမင္းဝိုင္းတြင္ တူရာတူရာ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ ၄ ေယာက္တတြဲ၊ ၃ ေယာက္တတြဲ စားၾကၿပီး မိမိပံုစံဟင္းခြက္ထဲမွ အသားတဖတ္စီခြဲထားၿပီး ညေနထမင္းစားၿပီးေနာက္ မိုးခ်ဳပ္စတြင္ ေစာေစာက စုထားေသာ အသားတဖတ္စီကိုစုလိုက္ၿပီး စိုက္ထားေသာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ထဲမွ ပန္းေဂၚဖီျဖစ္ေစ၊ မံုလာဥျဖစ္ေစ၊ တခုခုႏွင့္ေရာသုတ္ၿပီး ေထာင္မွ ညေနဘက္ေပးလာသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ကိုယ့္အသိုင္းဝန္းႏွင့္ကိုယ္ ဝိုင္းဖြဲ႔၊ စာဖတ္ (သို႔) ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာတခုခုကို ေဆြးေႏြးမႈျပဳပါသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေနစဥ္၊ ေရွ႕သို႔စာေစာင္၊ လမ္းစဥ္ဂ်ာနယ္၊ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ သတင္းစဥ္ စသည္တို႔ကို ေထာင္က ေပးပါ သည္။ မိမိကိုယ္ပိုင္ေငြရွိသူတို႔က ႐ႈမဝ၊ ေသြးေသာက္၊ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ မဂၢဇင္းမ်ားကို မွာ၍ရပါသည္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္ကာလက ေထာက္လွမ္းေရးမွ အဖမ္းခံခဲ့ရသူမ်ား၏ မိဘ ေဆြမ်ဳိး သားမယားမ်ား ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔မရပါ။ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက စာ၊ ေငြႏွင့္ ပစၥည္းပို႔ခ်င္လွ်င္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ သြားပို႔ရပါသည္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ စိစစ္ၿပီး ေထာင္သို႔တဆင့္ ပို႔ေပးပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ရရွိခဲ့ေသာ ေျခာက္တီး ေျခာက္ခ်က္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးမ်ားမွာ ယခု နဝတ၊ နအဖ လက္ထက္တြင္ လံုးဝမရရွိေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ဂ်ပိုး၊ သူခိုး၊ ကေလကလြင့္လို သေဘာထားၿပီး ေထာင္က် ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသား မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာၿပီး တတန္းတစားတည္း ဆက္ဆံပါ သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ေအာက္တန္းက် ရက္စက္ယုတ္မာစြာ ညႇဥ္းဆဲ၊ ႏွိပ္စက္၊ သတ္ျဖတ္ လ်က္ရွိေနသည္မွာ မိဘျပည္သူမ်ား အျမင္အၾကားပင္ျဖစ္ပါသည္။
အိမ္မွ ေငြႏွင့္ ပစၥည္းပို႔ခြင့္ရသူမ်ားမွာ ကိုကံႀကီး၊ ကိုထင္ရွိန္၊ ကိုျမင့္ေသာင္း တို႔ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အတြက္ တတ္အားသမွ် မွာေပးပါသည္။ ပို႔လာေသာေငြကို ေထာင္မွစာရင္းဖြင့္ေပးပါသည္။ အေဆာင္တြင္ မနက္ထမင္းစားၿပီး ေန႔လည္ေလာက္တြင္ လုပ္သားျပည္သူ႔သတင္းစာကို အေဆာင္သို႔ လာပို႔ပါသည္။ သတင္းစာကို ကိုေအာင္ကိုး (ေငြစာရင္း မင္းႀကီး႐ံုး) က အျမဲဒိုင္ခံဖတ္ျပပါသည္။ သူ၏သတင္းစာဖတ္ပံုမွာ ျပတ္သား ရွင္းလင္လွပါသည္။
၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ေတာင္ဗီယက္နမ္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (တက္) ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ အေထြေထြ ထိုးစစ္သည္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ေပသည္။ ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကန္သံ႐ံုးကို တပ္ဦးတို႔က ဝင္ေရာက္စီးနင္း တိုက္ခိုက္ရာ သံ႐ံုးအေဆာက္အဦ ၈ ထပ္တြင္ ေအာက္ထပ္ ၅ ထပ္ကို သိမ္းပိုက္မိခဲ့ေပသည္။ အေမရိကန္ သံအမတ္ႀကီး ေဘကာ သည္ ေခြးေျပးဝက္ေျပး အေျပး႐ံုတမယ္ အေစာင့္အၾကပ္ ထူထပ္စြာျဖင့္ ဒေရာေသာပါး ထြက္ေျပးခဲ့ရေလသည္။ သံ႐ံုးကိုလည္း အေမရိကန္ ရိန္းဂ်ားမ်ားက ေခါင္မိုးေပၚ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ အတင္းဆင္း၍ အေသအလဲ ျပန္လည္တုိက္ခိုက္ယူခဲ့ရေပသည္။
ဆိုင္ဂံု ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္လည္း တိုက္ပြဲျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။ ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ ခ်ဳိလံု တ႐ုတ္တန္း ရပ္ကြက္မွာလည္း ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၊ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္မ်ားကို မည္သို႔မွ် ရွင္းထုတ္၍ မရသည့္အတြက္ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ႀကီး မ်ားျဖင့္ ဗံုးၾကဲ၊ တင္ကားမွ အေျမာက္ေတြနဲ႔ထုလုိက္သည္မွာ ခ်ဳိလံု တ႐ုတ္တန္းရပ္ကြက္တခုလံုး ျပားျပားဝပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရ ေလသည္။
‘တက္’ ႏွစ္သစ္ကူ အေထြေထြထိုးစစ္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ေတာင္ဗီယက္နမ္ ေျမာက္ပိုင္းလမ္းငါးသြယ္ဆံုသည့္ ေျမာက္ဗီယက္ နမ္ မွ ေတာင္ဗီယက္နမ္သို႔ ဆက္သြယ္သည့္ အခ်က္အျခာလမ္းဆံုတြင္ စခန္းခ် ထိန္းခ်ဳပ္ ထားေသာ အေမရိကန္ (ေခဆမ္) စစ္စခန္းႀကီးအား တၿပိဳင္တည္း ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေပသည္။ ေခဆမ္ စစ္စခန္းႀကီး တြင္ ေလယာဥ္ကြင္းပါ ပါရွိၿပီး ေခတ္မီ စစ္စခန္းႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ စခန္းႀကီးအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ထားေသာ အေမရိကန္စစ္အင္အား ၃ ေထာင္ခန္႔ ရွိေလသည္။
ေခဆန္ စခန္းႀကီးအား တပ္ဦးတို႔က ၂ လေက်ာ္ၾကာဝိုင္းပတ္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေပသည္။ စစခန္းတြင္းရွိ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ အေမရိကန္စစ္သားမ်ားအား ကယ္တင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဘီ ၅၂ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ဗံုးၾကဲ ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား အပါအဝင္ တင္ကား သံခ်ပ္ကာကားမ်ားႏွင့္ ေခတ္မီစစ္ယႏၱယား အစံုအလင္ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝတ္စမိုးလင္း ကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး အေမရိကန္စစ္သား ၂ ေသာင္းေက်ာ္အသံုးျပဳ၍ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ထိုးစစ္ဆင္ကာ ကယ္တင္ခဲ့ရေပသည္။ ေတာင္ဗီယက္နမ္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးႏွွင့္ ေတာင္ဗီယက္နမ္တို႔၏ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ေအာင္ပြဲသည္ က်ေနာ္တို႔ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအတြက္ ဧရာမ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကိုျဖစ္ေစ၊ တက္ႂကြလန္းဆန္းေစပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment