အဲဒီအခါမွာ မခင္ေမ ကုမၸဏီက ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ ၁ လုိ႔ဆုိရမယ့္ အလုပ္သမေလးတေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ အကူအညီ ေတာင္းလာေတာ့တယ္။“စိတ္ညစ္လာၿပီ ဦးေလးရဲ႕။ လုပ္ခမွန္မွန္မရွင္းတာ ၾကာၿပီဗ်”
“နင့္ ရွင္းဖုိ႔ေနေနသာသာ၊ ပုိင္ရွင္ေတာင္မွ အာလူးေႂကြး၊ ဆီေႂကြးေတြဝုိင္းေနတာ ငါျမင္သားဥစၥာ”
“အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ ဦးေလးရာ။ ဦးေလးအသိထဲမွာ အလုပ္သမားလုိတဲ့ေနရာေတြ ဘာေတြရွိရင္ေျပာပါ။ က်ေနာ္ ၁ဝ တန္း (B)နဲ႔ ေအာင္ထားတာပါလုိ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္လုိ႔”
“လာျပန္ၿပီ၊ ဒီ ၁ဝ တန္း(B)။ နင့္ B ႀကီးက ပုိက္ဆံရလုိ႔လား”
“ပုိက္ဆံမရလုိ႔ ရတာလုပ္မယ္ေျပာတာေပါ့။ တေန႔ အိမ္က တရာ၊ တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ကုန္တာ ဦးေလးရ”
က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူေျပာတဲ့ တရာ၊ တရာ့ငါးဆယ္ကုိ ေစ်းေရာင္းတဲ့ အေရာင္းစာေရးမေတြက မရႏုိင္။ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမွျဖစ္မွာ။ ေက်ာင္းတုန္းက ဓာတုေဗဒအတူယူခဲ့တဲ့ ကျပားညီအကုိ ၃ ေယာက္ကုိ သြားသတိရတယ္။
သူတို႔က ဝက္အူေခ်ာင္း အႀကီးအက်ယ္ လုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္မက ကမၻာေက်ာ္တဲ့ ဝက္အူေခ်ာင္း။ ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့ ျမန္မာေတြက သူတို႔တံဆိပ္မွ ဝယ္ခိုင္းၾကတာ။ ကုမၸဏီႀကီးက အႀကီးအက်ယ္ ျဖန္႔ရတာ။ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီမွာ အလုပ္ရႏိုင္တယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ ေကာင္မေလးေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္သြားတယ္။
၁၀ တန္း(B)နဲ႔ ေအာင္ၿပီးသား၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္မယ္ ခိုင္းပါဆိုေတာ့ အငယ္ဆံုးေကာင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက အင္တင္တင္နဲ႔။ ခ်ဳိသည္ ခါးသည္ တိတိက်က်မေျပာဘဲ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔။ က်ေနာ္လည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္လာ၊ လမ္းမွာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေဒါသေတြထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အရပ္ထဲမျပန္ေသးဘဲ ေကာင္မေလးကို ဘုရားႀကီး လိပ္ကန္မွာထားခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္တန္း တေခါက္ျပန္သြားတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက က်ေနာ္ျပန္လာမွာကို ငါသိၿပီးသားပါဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ရယ္က်ဲက်ဲ။
“နင္က ဘာအေပါက္ခ်ဳိးတာတုန္း။ နင့္မွာ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနတာ တေနရာမွာ ခန္႔လိုက္ ၿပီးေရာေပါ့ကြ”
သူက ရယ္ေနသည္။
“မင္းေကာင္မေလးက ၁၀ တန္း(B)ဆိုကြ”
“ေအးေလ”
“၁၀ တန္းဆိုရင္ စဥ္းစားဉာဏ္၊ ဦးေႏွာက္ အေတြးအေခၚ ရွိတယ္ကြ”
က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ အေတြးအေခၚရွိေတာ့ ပိုခိုင္းမေကာင္းဘူးလားကြ”
သူ ေခါင္းခါတယ္။
“ငါတို႔ဆီမွာ အလုပ္သမားေတြအားလံုး ဟိုး … ေတာေခါင္ေခါင္က ဘာမွန္းမသိတဲ့ ရြာသား၊ ရြာသူေတြႀကီးပဲ။ မႏၱေလးက ေန႔ျပန္ အလုပ္ဆင္းတာ အေရာင္းမွာပဲ ရွိတယ္။ ကုန္ထုတ္ဘက္မွာ မထားဘူး။ တရြာတည္းသားေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုး ေခၚၿပီး ေနဖို႔ စားဖို႔ပါ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္မယ္။ အခ်င္းခ်င္း ႀကိဳက္ၾကမယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္။ ရယ္ၾက ေမာၾက၊ ငါတို႔ျပေပးတဲ့ ဗီဒီယိုကားေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကမယ္။ ဒါပဲကြ။ အျပင္ထြက္လည္တဲ့ အက်င့္ မရွိဘူး။ ည အိမ္မျပန္ဘူး။ အျပင္ကဧည့္သည္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို အလည္မလာဘူး။ မ႐ႈပ္ဘူး။ မင္းနားလည္လား”
သူေျပာတာကို က်ေနာ္ ေရးေတးေတးသိသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“သူတို႔ စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ရင္ ၿပီးေရာ။ သူတို႔က အျခားဟာကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ မင္းေကာင္မေလးက ၁၀ တန္း ဆိုေတာ့ ေတြးေခၚတတ္မယ္။ ေလ့လာမယ္။ ဆက္စပ္ စဥ္းစားမယ္။ တီထြင္ထုတ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာမယ္။ လက္ေတြ႔လည္း ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကဲ ... မင္းငါ့ေနရာက စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ငါ့ကုန္ပစၥည္းလို အရသာမ်ဳိး၊ အရည္အေသြးမ်ဳိး ေနာက္ထပ္တံဆိပ္တခုနဲ႔ ထပ္ထြက္မယ္ကြာ။ ေစ်းလည္း ငါ့ထက္ ခ်ေရာင္းမယ္ကြာ။ မင္း ဘာလုပ္မလဲ”
တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ အ တယ္။
“အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ မင္းနဲ႔ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း၊ မေျပလည္ရွာဘူးဆိုရင္ ငါ တေထာင္မ်ဳိး ႏွစ္ေထာင္မ်ဳိး ကူညီပါ့မယ္။ အလုပ္ေတာ့ မသြင္းေပးပါရေစနဲ႔ကြာ”
က်ေနာ္ ငိုင္ေနတယ္။ သူ႔ေနာက္ဖက္မွာရွိတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ အဲယားကြန္ဒီးရွင္းတတ္ထားတဲ့ အလံုပိတ္အုတ္တိုက္ႀကီးထဲမွာ ေထာင္ခ်ီတဲ့လုပ္သားေတြနဲ႔ ကမၻာထိျဖန္႔ေနတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီး။ မဆီမဆိုင္ အန္တီပုကို ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ကျပင္ျပဳတ္က်ၾကတဲ့ အရပ္ထဲက စပ္စုမ်ားကို က်ေနာ္ သတိရေနတယ္။
ဘုရားႀကီးလိပ္ကန္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေငြ ႏွစ္ေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ အစာေကြၽးတဲ့လူေတြဆီက အစာေလးေတြကို လုယက္စားေနၾကတဲ့ လိပ္ကန္ထဲကငါးကေလးေတြကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေျခဆန္႔ၿပီး ေရစီးထဲမွာ အစာထြက္ရွာလို႔ကလည္း မရ၊ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘဝတူအခ်င္းခ်င္း တြန္းထိုးလုယက္ၿပီး မဝေရစာ စားလို႔ ဝါးလံုးေခါင္းထဲ လသာေနၾကရွာတယ္။ ျမစ္မေရစီးထဲက ငါးမ်ားမွာေတာ့ အစာေရစာကလည္း ေပါ၊ အစာရွာစရာေနရာ ကလည္း အက်ယ္ႀကီး။ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သမွ် ရွာပါေလ့။
“ဦးေလး၊ က်ေနာ္ေျပာတာ မၾကားဘူးလား”
“ဘာတုန္းဟ”
“က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ အာလူးေၾကာ္လုပ္ငန္းတခု ေထာင္မယ္”
“ဟင္၊ ေရွ႕ကဟာေတြေတာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ေနတာကို”
“အို … ဦးေလးကလည္း သူတို႔က ကုန္ၾကမ္းေရာ၊ လုပ္အားခေရာ ေထာင္းလို႔ျဖစ္တာ။ က်ေနာ္က ကိုယ္တိုင္ လုပ္တတ္တဲ့ ဟာ။ ကုန္ၾကမ္းဖိုးပဲ ကုန္မွာ။ လုပ္အားခက်န္ရင္ ထမင္းစားေလာက္တာပဲဟာ။ ၁၅ဝဝိ ေလာက္ဆိုရင္ အာလူး တဆိုင္း ျဖန္႔ႏိုင္တယ္။ နာမည္တမ်ဳိးနဲ႔ အာလူးေၾကာ္ေထာင္မယ္။ လာ သြားစို႔ ဦးေလး”
သူ ေလာေဆာ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ မထျဖစ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိတာက မျဖစ္စေလာက္ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလးေတြကို ပါးစပ္ေလးေတြဟၿပီး ဝိုင္းလုေနၾကတဲ့ လိပ္ကန္ထဲက ငါးကေလးေတြ။ အင္း … ဒင္းတို႔ထဲမွာ တေကာင္တိုးျပန္ေပါ့။
ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၱေလး)
မေဟသီ။ ၁၄၇။ ၁၉၉၇-ေဖေဖာ္ဝါရီ။
မေဟသီ။ ၁၄၇။ ၁၉၉၇-ေဖေဖာ္ဝါရီ။
သ႐ုပ္ေဖာ္-ဝသုန္
1 comment:
ကိုဦးနဲ႔မသႏၱာ
“ဘုရားႀကီးလိပ္ကန္ထဲက ငါးကေလးေတြ”ကိုဖတ္ၿပီးေတာ့
တခါတုန္းက ဆရာေမာင္သာရ ေရးတဲ့ ၀ထၳဳေလးထဲက
ရွာေဖြရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ဘ၀ အေျခအေနကို ၾကက္ကေလးေတြ အစာလုရွာစားရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ႏႈိင္းျပီးေရးသြားတဲ့ နိဂုံးပိတ္ေလးကို သြားသတိယတယ္ဗ်ာ
“ေအာ္.ၾကက္ကေလးေတြမ်ား ေျပာပါတယ္ဗ်ာ ရုန္းရကန္ရ လုၾကယက္ၾကရ” ဆိုၿပီးဗ်ာ.ကုန္တိုက္ ေအာက္မွာ လူငွါးတန္းစီတိုးရတဲ့ အလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္းဗ်ာ.ဖတ္ၾကရမယ္ထင္ပါတယ္.
Post a Comment