မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၄၃)

ညဘက္သို႔ေရာက္လွ်င္ ပင္လယ္မွာ မီးစုန္းဓာတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လင္းလင္းလက္လက္ရွိပါသည္။ လင္းလင္းလက္လက္ အေရာင္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ညဘက္တြင္ အခ်ဳိ႕ေသာငါးမ်ားမွာ အေရာင္လင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

မုန္တိုင္းႏွင့္တိုး မိုးစဲၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးေပၚတြင္ အသက္ကယ္အျဖစ္တင္ထားေသာ ဝါးလံုးေျခာက္ ၅ လံုးခန္႔ ရွိသည္။ ေလွ၏ပဲ့ပိုင္းကို ဝါးလံုးအဖ်ား လြန္လွ်က္ရွိသည္။ ေလွပဲ့ပိုင္းကို လြန္ေနေသာ ဝါးလံုးအစြန္းဖ်ားေလးေပၚတြင္ စင္ေရာ္ေလးတေကာင္သည္ ညဘက္ေရာက္လာတိုင္း အျမဲလာနားပါသည္။

က်ေနာ္တို႔လည္း သူ႔ကို ဘာမွမလုပ္ၾကပါ။ တို႔လည္း ဒုကၡေရာက္လို႔ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္တာ၊ ဒီ စင္ေရာ္ေလးလည္း ခိုနားစရာမရွိလို႔ တို႔ဆီလာၿပီး ခိုနားရွာတာ ဘဝတူေတြပဲဟု သေဘာထားၿပီး စင္ေရာ္ေလးအေပၚတြင္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိပါသည္။ ဖထီးမန္းက ေျပာေသးသည္။ စင္ေရာ္ေတြ ပ်ံသြားတဲ့ဘက္ဟာ ကမ္းေျခဘက္ကိုပဲ ပ်ံသြားတယ္။

က်ေနာ္က ဖထီးမန္းႏွင့္ ဦးေအာင္ေငြကို ေျပာျပေသးသည္။ ဟိုတုန္းက တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ ဗုိလ္မွဴးဘေသာ္တို႔ ေရနစ္တုန္းက အသက္ေလွကေလးနဲ႔ ေမ်ာေနၾကတာ၊ ပင္လယ္စင္ေရာ္က လာနားတယ္။ သူတို႔က သိပ္ဆာေနေတာ့ စင္ေရာ္ေလးကို ဖမ္းၿပီးစားရတယ္လို႔ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ကို အျမဲမျပတ္ အလုပ္တခုေပးထားပါသည္။ ဘယ္လိုမွ ဖာ၍မရဘဲ စိမ့္ၿပီး ဝင္လာေသာေရကို နာရီဝက္နီးပါးတႀကိမ္ အျမဲခတ္ထုတ္ေနရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ပဲ့ကိုင္ျခင္းကို က်ေနာ္ေရာ၊ ဦးေအာင္ေငြပါ လုပ္ကိုင္လာႏိုင္ပါၿပီ။ စိမ့္ဝင္လာသည့္ေရကို အျမဲမွန္မွန္ ခပ္ထုတ္ေနရပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖထီးမန္း သင္ေပးမႈေၾကာင့္ ရြက္တိုက္ျခင္း၊ ပဲ့ကိုင္ျခင္းကို က်ေနာ္ေရာ ဦးေအာင္ေငြပါ လုပ္ကိုင္လာႏိုင္ပါၿပီ။ စိမ့္ဝင္လာေသာေရကို အျမဲမွန္မွန္ ခပ္ထုတ္ရေသာေသာေၾကာင့္ အလွည့္က် ပဲ့ကိုင္၊ ရြက္တိုက္တာဝန္က်တိုင္း ေရကိုပါ ခပ္ထုတ္ယူရပါသည္။

ရက္မမွတ္မိေသာတေန႔ ေန႔လည္တြင္ အလ်ားမိုင္ဝက္ခန္႔ရွိမည့္ ငါးအုပ္တအုပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ ငါးမ်ားမွာ ေရျပင္ေပၚသို႔ ခုန္၍တက္ပါသည္။ ငါးမ်ားမွာ ၂ ေတာင္နီးပါး၊ တေတာင္၊ ထိုထက္ေအာက္ အရြယ္မ်ဳိးစံုပါသည္။ ေကာင္ေရမွာ သန္းႏွင့္ခ်ီ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ၎ငါးအုပ္ႀကီး ေရျပင္ေပၚသို႔ ျမဴးတူးခုန္တက္ေသာအသံသည္ ေရျပင္ေပၚသို႔ မိုးသဲႀကီးမဲႀကီး ရြာေသာ အသံႏွင့္ ဆင္တူသည္။

၎ငါးအုပ္ႀကီးအေပၚတြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ စင္ေရာ္ငွက္အုပ္ႀကီးကလည္း ျမဴး၍ ခုန္တက္လာေသာ ငါးမ်ားကို လုိက္၍ထိုးသုတ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးႏွင့္ ကိုက္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္သာ ေဝးမည္ထင္သည္။ ညေနေစာင္း ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္တြင္ ေရျပင္မွာ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။

လိပ္ႀကီးတေကာင္သည္ မလႈပ္မရွား ေရေပၚတြင္ ေပၚေနသည္။ ၎လိပ္၏ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတေကာင္သည္ နားေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွႏွင့္ ကိုက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ေဝးမည္ ထင္သည္။ မၾကာမီ လိပ္ႀကီးမွာ ေရထဲသို႔ ငုပ္သြားသည္။

တေန႔ ေန႔လည္တြင္ ထူးဆန္းေသာ အသံတခု ၾကားရသည္။ “ဝူ-ဝု” “ဝူ-ဝု” ဆိုေသာ အေဝးဆီးမွ အသံႀကီးတခုကို ၾကားရသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေျမာက္ ဝဲယာ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ မီးခိုးတလူလူႏွင့္ သေဘၤာေခါင္းတိုင္ ေရးေရးေလးကို အေဝးဆီတြင္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာတစင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေဝးလြန္းသည့္အတြက္ စက္သံ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းသာ ၾကားရသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ ဤသို႔ “ဝူ-ဝု” “ဝူ-ဝု” အသံၾကားရတိုင္း သတိထားလုိက္ၾကည့္သည္။ ဘာမွလည္း မေတြ႔ရပါ။ ရြက္တင္ထားလွ်င္ ရြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။ ေနာင္ေသာအခါ ဤအသံမ်ဳိးသည္ ပင္လယ္ျပင္မွာသာမက ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးမ်ား ပ်ံသန္းသြားလွ်င္လည္း အလားတူအသံမ်ဳိး ၾကားရပါသည္။

ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္တေစာင္တြင္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလာေသာ ကိုကိုးကၽြန္း ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕

ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တဆံုးေသာ အရာ

ျပင္လယ္ျပင္တြင္ ျဖတ္သန္းေနစဥ္ က်ေနာ္တို႔ အာသာျပင္းျပ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တဆံုး အရာတခုရွိပါသည္။ စာဖတ္သူ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္ မေဖာ္ျပေသးပါ။ အဘယ္အရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တဆံုးအရာလို႔ ထင္ပါသနည္း?။ တေန႔တေန႔ကို နာရီမလပ္ ေတာင့္တ၍သာေနပါသည္။ စာဖတ္သူ စဥ္းစား၍ ေပၚလာပါၿပီးလား?။

အဘယ္ေသာ အရာရွိပါသနည္း?။ ပင္လယ္သမုဒၵရာအား အနားသတ္ ေရးသပ္ထားေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ဘဂၤလားပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ျဖတ္လာခဲ့တာ ၁၀ ရက္ပင္တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ လင္းပိုင္းအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ တာဝန္က်ပါသည္။ ပဲလည္းကိုင္၊ ေရလည္းပက္ထုတ္ေပါ့။ ပင္လယ္စင္ေရာ္ကေလးကေတာ့ ပ်ံသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေရာင္နီဦးၾကယ္လည္း ေပၚလာၿပီ။ တခ်ဳိ႕က မိုးေသာက္ၾကယ္လို႔လည္း ေခၚသည္။ ဤေရာင္နီၾကယ္မွာ ထြန္းလင္းအား ေကာင္းလွသည္။ ေရာင္နီပ်ဳိး၍ လင္းဖို႔ပင္ အခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ။ မၾကာခင္ လင္း၍လာပါသည္။

ဖထီးမန္းႏွင့္ ဦးေအာင္ေငြတို႔ အနားယူ အိပ္စက္ေနတုန္းရွိပါေသးသည္။ အေရွ႕မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းသို႔ ျပဳေနၾကဝတ္အတိုင္း လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ပါသည္။ အေဝးဆီ မ်က္ေစ့တဆံုး မႈန္ျပျပတြင္ မည္းေမွာင္ေသာ အရာဝတၳဳရွည္ေမ်ာေမ်ာတခုကို ရိပ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။

လႈိင္းအိကေလး နိမ့္ဆင္းသြားသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ ရိပ္ခနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားသည္။ လႈိင္းအိကေလး အေပၚျပန္ေျမာက္လာေတာ့ မည္းေမွာင္ေသာ အရာဝတၳဳ ရွည္ေမ်ာေမ်ာကို ရိပ္ခနဲ ျပန္ျမင္ရျပန္သည္။ ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္၊ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ က်ေနာ္ပဲ စိတ္ေစာ စိတ္စြဲလို႔ ျမင္တာလား။

က်ေနာ္ မ်က္လံုးကို အေသအခ်ာပြတ္သပ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ မေရြ႕မလ်ားေသာအရာ၊ မေပ်ာက္ကြယ္ေသာအရာ က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့အျမင္ ေမွာက္မွားျခင္း မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရပင္ ေအာ္လိုက္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ အနာဂတ္ (၁၀)

ေနာက္တခါ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပုဒ္မ ၄၉ မွာ တိုင္းေဒသႀကီး ၇ ခု၊ ျပည္နယ္ ၇ ခုနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမမ်ားဆိုၿပီး ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅၆ ထဲမွာလည္း နာဂကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသ၊ ဓႏု၊ ပအို႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ကိုးကန္႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသေတြအျပင္ ဝ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္းေတြကို အသစ္ျပ႒ာန္းထားတဲ့အတြက္ ဒါဟာ တျခားဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔မတူတဲ့ ထူးျခားခ်က္လို႔ ေျပာႏိုင္မလား။

“တဖက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ နာမည္အရေပါ့ေလ၊ ဖြဲ႔စည္းပံုထဲမွာ ဒီလို စုဖြဲ႔မႈအသစ္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ေပးတယ္ ဆိုတာကေတာ့ အျခားဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ မတူဘူးေပါ့၊ ထူးျခားခ်က္လို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ထူးျခားခ်က္ေအာက္မွာ အေသးစိတ္ ျပန္ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ဒီ အသစ္ထည့္ေပးထားတဲ့ဟာက နာမည္ပဲျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဒသမွာ တကယ့္လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ျပန္ၾကည့္လို႔ရွိရင္ မ်ားမ်ားမေတြ႔ရဘူးခင္ဗ်။

ဥပမာဆုိရင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္းဆိုတာက ဝ ကို ေျပာတာ။ က်န္တဲ့ ဓႏု၊ ပအို႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ကိုးကန္႔နဲ႔ နာဂကိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသဆိုၿပီးေတာ့ တိုင္းနဲ႔ေဒသဆိုၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီးေတာ့ ခြဲလိုက္ေသးတယ္။

သို႔ေသာ္လည္းပဲ တိုင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ေဒသမွာျဖစ္ျဖစ္ ဦးစီးအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ရတယ္။ ဦးစီးအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔မယ္ဆိုရင္ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ေစလႊတ္တဲ့ တပ္မေတာ္သား ၄ ဦးက အဲဒီဦးစီးအဖြဲ႔မွာ မျဖစ္မေန ပါရမယ္။

ေနာက္တခ်က္က အဲဒီဦးစီးအဖြဲ႔ဥကၠ႒ေတြကို အဲဒီ တိုင္းတို႔၊ ေဒသတို႔က ကိုယ္ဘာသာေရြးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ခန္႔လို႔ မရဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ ဒီလူကို ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကေနတဆင့္ သမၼတကေန ခန္႔ရမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။

ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သမၼတနဲ႔ ဆန္႔က်င္ကြဲလြဲတဲ့သူ၊ သမၼတနဲ႔မႀကိဳက္တဲ့သူဆိုရင္ အဲဒီ တိုင္း၊ ေဒသေတြက လံုးဝ ခန္႔ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရဆိုတဲ့ဟာက သက္ဆိုင္ရာ ဗဟိုကခ်ေပးတဲ့ ဥပေဒေတြေအာက္မွာ စီမံခန္႔ခြဲတဲ့လုပ္ငန္းပဲ ျဖစ္မယ္ဗ်”

ပအို႔ဝ္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မွဴးခြန္ဥကၠာရဲ႕အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ တခါ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ကေန မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ဦးေရႊအံုးကလည္း အခုလို ႏိႈင္းယွဥ္ျပပါတယ္။

“အဲေတာ့ ၇၄ ခုႏွစ္ဟာက်ေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္တဲ့ ျပည္နယ္ ၇ ခုနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လံုးဝမရွိတဲ့ တိုင္း ၇ ခုတို႔ တတန္းတည္းထားေသာ္လည္းပဲ ဒါဟာ ျပည္ေထာင္စု ဘယ္လိုမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ေခၚေတာ့ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ေတြပဲ ေခၚတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒက်ေတာ့ အဲဒီ ၇၄ ခုႏွစ္က အေျခခံဥပေဒကိုပဲ လိုက္တာပဲ အမွန္ကေတာ့။

တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တိုင္းကို တိုင္းေဒသႀကီးတို႔ ဘာတို႔ နာမည္ေလးေျပာင္းလိုက္တာ။ မ်က္လွည့္ျပတာေပါ့။ ေျပာင္းလိုက္ၿပီးေတာ့လုပ္တာ အမွန္ကေတာ့ မူအားျဖင့္ေတာ့ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ပဲ အမွန္ကေတာ့။ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္လုပ္လာျခင္းအားျဖင့္ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ၇၄ ခုႏွစ္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာတာပဲ။

ပိုၿပီးေတာ့ ထူးလာတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ၇၄ ခုႏွစ္တုန္းက တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ျဖစ္ေပမယ့္ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ပဲ။ စစ္အာဏာရွင္ မဟုတ္ဘူး။ အခုက်ေတာ့မွ ပါတီစံုလို႔ ေျပာတယ္။ ပါတီစံုထဲမွာမွ စစ္တပ္က ဟိုက ယူလိုက္၊ ဒီက ယူလိုက္ ၂၅ % ယူနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးလွည့္ယူလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္မႈပဲ အမွန္ကေတာ့။

အဲေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒက ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားၿပီ။ အေျခအေနက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုးဆိုး ဆိုးဆိုးလာတာ အမွန္ကေတာ့။

က်ေနာ္တို႔က ၄၇ ခုႏွစ္တုန္းကနဲ႔စာရင္ ၇၄ ခုႏွစ္ နည္းနည္း ဆိုးတယ္၊ ၇၄ ခုႏွစ္နဲ႔စာရင္ အခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျပန္လမ္းမရွိသလို ျဖစ္သြားတယ္ အမွန္က”

ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမား ဦးေရႊအံုးက ေခတ္အဆက္ဆက္ အေျခခံဥပေဒေတြကို ေဝဖန္သံုးသပ္ျပသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕အခြင့္အေရးကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္လို႔ေျပာလို႔ရမယ့္ အခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္အနက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔လူဦးေရကို အေျခခံၿပီးဖြဲ႔စည္းခဲ့သလို အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္မွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္းနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသတခုစီက ကိုယ္စားလွယ္တဦးစီပါဝင္ၿပီး တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္တခုစီ အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ၁၂ ဦးက်စီ တူညီစြာေရြးေကာက္ၿပီး အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၁၆၈ ဦးကို တင္ေျမႇာက္ခြင့္ ျပဳထားပါတယ္။

ဒီအေပၚမွာေတာ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားေကာင္စီ အတြင္းေရးမွဴး ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလွ်ံမႈန္းက အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ရဲ႕အခန္းက႑ကို ရွင္းျပထားပါတယ္။

“ျပည္နယ္နယ္နမိတ္ကို ျပင္ဆင္တဲ့ေနရာမွာ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္က ဘာအခြင့္အေရးမွမရွိဘဲနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကသာ ျပင္ဆင္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဆုိေတာ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ဆိုတာ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေပါင္းၿပီးမွ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္မွာေရာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္မွာေရာ အမ်ားစုက ေျပာရရင္ ဗမာေတြကမ်ားေနတဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ျပည္နယ္ နယ္နမိတ္ကို ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။

ဥပမာအေနနဲ႔ေျပာလိုက္လို႔ရွိရင္ ခ်င္းျပည္နယ္ကို ၃ ပိုင္း ပိုင္းမယ္၊ တပိုင္းကို မေကြးတိုင္းထဲမွာ ထည့္မယ္၊ တပိုင္းကို စစ္ကိုင္းတိုင္းထဲမွာ ထည့္ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့အပိုင္းေသးေသးေလးကို ခ်င္းျပည္နယ္အျဖစ္ ခ်န္ထားမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတရပ္ တင္သြင္းလုိ႔ရွိရင္ ခ်င္းျပည္နယ္ စကားေျပာၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္မွာထိုင္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ခ်င္းျပည္နယ္ရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔မဲက အင္မတန္မွ နည္းပါးသြားၿပီ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အမ်ဳိးသား လႊတ္ေတာ္ကေနၿပီးေတာ့ ျပည္နယ္အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာ လံုးဝ မရွိဘူးဆိုတာ သြားေတြ႔ရပါတယ္”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

စည္းခ်က္

ကိစၥတခုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္ကိုေရာက္သြားရင္း သူမကို စတင္ျမင္ဖူးခဲ့တာပါ။ သိပ္ေသခ်ာတာကေတာ့ … သူမ ျပံဳးေသာအျပံဳးက အရက္ျပံဳး၊ အရက္သမားမ်ားနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီအရည္ဝင္ၿပီး ေက်နပ္လို႔ျပံဳးတဲ့ အျပံဳးပါ။

ကြၽန္ေတာ္ကိစၥတခုနဲ႔ အိမ္တအိမ္ကိုသြားအရွာ အိမ္မွားၿပီးဝင္သြားမိေတာ့ သူမက ရပါတယ္ ဆိုၿပီး ကရင္လို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အေမရိကန္နိုင္ငံကို သူတို႔ေရာက္လာေပမယ့္ အိမ္ရဲ႕ျပင္ဆင္မႈနဲ႔ သန္႔ရွင္းမႈ အေနအထားကေတာ့ ေဒါနေတာင္ေျခရင္းက လယ္သမား၊ ေတာင္ယာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေသာ မိသားစုရဲ႕ အိမ္ပံုစံ အေနအထားအတိုင္းပါပဲ။

ေရခံေျမခံကို မေမ့ခ်င္ေသာသေဘာေတြလည္း ပါမွာေပါ့။ တခါက ကေလးေလးေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္မႈနည္းလို႔ ဆိုၿပီး ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔က စကားျပန္အျဖစ္ေခၚလို႔ သြားရျပန္ေတာ့ သူမနဲ႔ စကားေျပာရျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ အရက္မမူးေတာ့ပါဘူး၊ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဧည့္ခံစကားေျပာရွာၿပီး ေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရွာပါတယ္။

၎ရဲ႕ခင္ပြန္းသည္ကိုေမးေတာ့ ထိုင္းဒုကၡသည္စခန္းမွာေနထိုင္ရင္း စခန္းကေနခိုးထြက္ၿပီး ေတာထဲက ဝက္ဝံတေကာင္ကို ဟင္းစားနဲ႔ သည္းေျခအတြက္ပစ္လိုက္မိတာ ယေန႔တိုင္ ေထာင္ထဲကမထြက္ရေသးေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ထိုင္းရဲ႕သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးဥပေဒအရ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမႈေၾကာင့္ ဥပေဒအရ သူမ၏ခင္ပြန္းကို ထိုင္းႏိုင္ငံမွတဆင့္ ဘယ္တတိယႏိုင္ငံကိုမွ ထြက္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလို႔ သူမရဲ႕ေျပာျပခ်က္အရ သိရပါတယ္။

သူမကိုေျပာရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း ျပံဳးျပံဳးေလး နားေထာင္ေနတတ္ၿပီး အျမဲတမ္း လုပ္ခ်င္တာ ေလွ်ာက္လုပ္တတ္သူတဦးပါ။ ကြၽန္ေတာ့ထက္သာတာကေတာ့ သူမရဲ႕ ကားအစိမ္းေရာင္ေလးကို ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းၿပီး တခါတခါ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဘာသာစကား အဆီးအတားတခုက သူတို႔တေတြကို အခက္အခဲမ်ားစြာ ေပးပါတယ္။ ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တာ ၂ ႏွစ္နီးပါး ရွိေနေပမယ့္ ယခုတိုင္ ကြၽန္ေတာ္ ကားမေမာင္းတတ္ေသးပါဘူး။

တေန႔ကိစၥတခုေၾကာင့္ သူမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ကားၾကံဳလိုက္စီးရင္း သူမရဲ႕ကားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိပါတယ္။

“ေနပါဦးညီမ … အခုေမာင္းေနတဲ့ကားက ဘာအမ်ဳိးအစားလဲ” လို႔ ဆိုေတာ့ …

“အကိုရယ္ … ကြၽန္မလည္း ဘာအမ်ဳိးအစားမွန္း မသိပါဘူး…။ ဝယ္တာ ၃ လေလာက္ရွိၿပီ။ ကားဆိုရင္ ေမာင္းလို႔ရရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား၊ အမ်ဳိးအစားေတြ ဘာေတြ မလိုပါဘူး” တဲ့ ေလ။ မွတ္သားေလာက္စရာပါပဲ။

သူမရဲ႕ကေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ရႈမႈနည္းေတာ့ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔ (ဃဏွ)က အရာရွိနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ပတ္ တခါ သူမဆီ ေရာက္ေနက်ပါပဲ။

အိမ္ေထာင္ရွိေသာ အမ်ဳိးသားတေယာက္နဲ႔ သူမတို႔ရဲ႕ လူမႈေရးသတင္းေတြ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကရင္ဒုကၡသည္ အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္း ၾကားလာရေတာ့၊ အားလံုး မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ရေအာင္ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ သတိေပးမိပါတယ္။

“ကြၽန္မကေတာ့ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းပဲ ေနခ်င္တယ္၊ သူပဲ ခဏခဏ လာလာ ေႏွာက္ယွက္ေနလို႔ကို ခက္ေနတာ” ဆိုၿပီး ျပံဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာတတ္စျမဲပါ။ အဲ့ဒီအမ်ဳိးသားကိုလည္း သူမ အရမ္းမုန္းတယ္လို႔ဆိုၿပီး ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အဲ့ဒီ … သူ မုန္းပါတယ္ဆိုေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာလည္း၊ မယားေဟာင္းရဲ႕ အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီး သူမရဲ႕အိမ္ေပၚကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိလို႔သြားပါၿပီ။

“အစ္ကိုရယ္ … ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ရည္းစားေတြပါ၊ ဟိုး … ထားဝယ္ေဒသမွာ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးကို အတူလုပ္ခဲ့ၾကတုန္းကေပါ့” ဆိုၿပီး ျပံဳးလို႔ …။ တဖန္ သူမရဲ႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကလည္း၊ ဂႏၳဝင္ပဲဆန္သလားေတာ့ မသိဘူး၊ အခု သူတို႔ႏွစ္ဦး ဇာတ္ျပန္ေပါင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တဖက္မွာ ကေလး ၄ ေယာက္စီ။

ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ဇနီးသည္ကလည္း ဘဝမွာအားကိုးစရာဆိုလို႔ ဒီေယာက္်ားပဲရွိတာ၊ သူမရဲ႕ဘဝတခုလံုး ပံုအပ္
ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ အတူတူစီးကာ၊ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ဒီအေမရိကန္ကို ေရာက္ခဲ့တာ ကေလး ၄ ေယာက္ရတဲ့ အထိပါပဲေလ။ ညေနတိုင္း သူမရဲ႕ေသာကကိုေျဖေဖ်ာက္ဖို႔၊ အရက္ေတြပဲ နင္းကန္ေသာက္ေနတာကို ၾကားရေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ဇနီးအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

ဘယ္သူေတြ … ဘာပဲေျပာေျပာ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ဘဝသစ္ကို အတူေလွ်ာက္ရင္း အိမ္မက္ေတြနဲ႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသူကေတာ့ ျပံဳးပိုင္ရွင္မမပါပဲ။ “သူက ကြၽန္မခေလးေတြကို အရမ္းနားလည္တာ” – “သူ႔ခမ်ာ … သူ႔မယားေဟာင္းနဲ႔ေတာင္ အဆက္အသြယ္လုပ္ခြင့္ မရရွာဘူး” ဆိုၿပီး မွတ္သားစရာ ဂ႐ုဏာအသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ရင္ ေျပာေနက်။

ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာခမ်ာ ဘယ္အိမ္ျပန္လို႔ရေတာ့မလဲ အသည္းႏွလံုး မီးေလာင္ကြၽမ္းေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ႕ ဇနီးသည္ေဟာင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာဖလိုးၿမိဳ႕ ကရင္ရပ္မိရပ္ဖကို သူမရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုရင္ဖြင့္ၿပီး (ခ်စ္လင္ေဟာင္း) ကေလးေတြရဲ႕ဖခင္သြားေတာ့ သားသမီးေတြရဲ႕ေရွ႕ေရး ကိစၥေတြကို အပူတျပင္း လာေရာက္ တိုင္ပင္ရွာပါတယ္။ “ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို လံုးဝ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး … အိမ္ေပၚျပန္မတက္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီၾကပါဦး” လို႔ဆိုလာေတာ့ - သူ အိမ္ကို ေရာက္လာတာနဲ႔ (911) ကို ေခၚၿပီး ရဲကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔ အၾကံေပး စီစဥ္လိုက္ရတာေပါ့။

“ခင္ဗ်ားအိမ္က သားသမီးေတြကို ျပန္မေတြ႔ဘူးလား” လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကိုေမးေတာ့ ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ “ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့အစ္ကိုရယ္ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာတာတုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္အရိပ္နင္းတာနဲ႔ ရဲေခၚမယ္လုပ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွျပန္လို႔မရေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာရွာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း “ေအး မင္းဒုကၡ၊ မင္းပဲရွာတာ” လို႔ဆိုေတာ့ … မ်က္လံုးေလး ေပကလတ္၊ ေပကလတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ရွာပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီျပႆနာေျဖရွင္းလို႔ မတတ္ပါ။

တေန႔ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က “ခင္ဗ်ားၾကားၿပီးၿပီးလား … ေနာ္အယ္မူး (အမည္ရင္း မဟုတ္ပါ) တေယာက္
သူ႔ရဲ႕သားကို ဓားေျမႇာင္နဲ႔လိုက္လို႔ ရဲက ဖမ္းသြားၿပီ” လို႔ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမသိေသးဘူး၊ ႐ံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ျဖစ္ရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ စကားျပန္လုပ္ေပးေနက်ပဲေလ၊ ကြၽန္ေတာ္ သိသင့္တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ တပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စကားျပန္လုပ္တဲ့႐ံုးက “ခင္ဗ်ား ေနာက္တပတ္ တနလၤာေန႔ မနက္က်ရင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆရာဝန္ႀကီး အခ်ဳပ္သားတေယာက္ကို စစ္ေဆးဖို႔ရွိတာ ခင္ဗ်ား သြားရမယ္” လို႔ ဆိုေတာ့ - “ေနပါဦး … သူက ဘယ္သူလဲ” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ “ေနာ္အယ္မူး ပါ” တဲ့ ေလ … ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။

အခ်ဳပ္သားေထာင္မွာ ဝတ္႐ံုအနီႀကီးဆင္ျမန္းလို႔ မမအယ္မူးကို ေတြ႔လိုက္ပါၿပီ။ သူမ ကိုယ္ဝန္ေတာင္ အေတာ့္ကို ရင့္ေနၿပီပဲ။ မေျပာင္းလဲပါ၊ အျပံဳးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ရွာပါတယ္။ သူမ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ေလာကဓံ တရားေတြက ဒီ တည္ၿငိမ္မႈကို ေပးထားပံုရပါတယ္။

“ကဲ - နင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ ...

“ကေလးကို ဆံုးမတာပါ၊ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ရာဇဝတ္မႈကို မက်ဴးလြန္မိပါဘူး” တဲ့ေလ။ “ဟ … ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနရတာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ …

“ကြၽန္မသား .. မနက္ကတည္းက အိမ္ကေနထြက္သြားလိုက္တာ … ည ကိုးနာရီအထိကို အိမ္ျပန္မေရာက္ဘူး၊ အဲ့ဒါ က်မစိတ္ပူၿပီး သူ႔ကိုလိုက္ရွာတာ၊ ေတြ႔လည္းေတြ႔ေရာ သူက ေျပး၊ က်မကလိုက္ က်မလည္းသူ႔ကို မိတာနဲ႔ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ကို ႐ိုက္လိုက္မိတာပါ”

“ေအး … ေကာင္းၿပီ၊ ရဲကို ဘယ္သူေခၚလိုက္သလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ …

“သမီးက ေခၚလိုက္တာပါ” လို႔ ေျပာၿပီး သူမ မ်က္ရည္က်ရွာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “ကြၽန္မေလ-ကြၽန္မေယာက္်ားကို အရမ္းသတိရတာပဲ” တဲ့ ေလ။

အယ္ … သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကလည္း ခမ္းနားလိုက္တာ။

မေန႔ညေနပိုင္းေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္မသိ မရင္းႏွီးေသာ တယ္လီဖုန္းနံပတ္နဲ႔ ဖုန္းေခၚလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က “ဘယ္သူလဲကြ” လို႔ ေမးမိလိုက္ေတာ့ …

“ကြၽန္ေတာ္ပါ”

“ဘယ္သူလဲကြ ကြၽန္ေတာ္ဆိုတာ”

“ေစာေနဘလူးပါ”

“ဘာကိစၥလဲ”

“ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမကို ရဲဖမ္းသြားတာ ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီ၊ အဲ့ဒါ သူ႔ကိုဘယ္မွာထားမွန္း မသိလို႔ပါ”

“ဘယ္မိန္းမလဲကြ”

“ေနာက္မိန္းမပါ အစ္ကို”

“ေအး … ငါလည္း မသိဘူး”

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး စံုစမ္းေပးပါဗ်ာ”

“ေအး … ငါ သူ႔ကို ေတြ႔ခြင့္ရရင္ မင္းကို ျပန္ေျပာျပမယ္”

“အစ္ကိုရယ္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမကိုေတြ႔ရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး စကားေလးတခြန္းေလာက္ ေျပာေပးပါ”

“ေဟ … ငါ ဘာေျပာေပးရမလဲ” လို႔ ဆိုေတာ့ …

“ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အရမ္းကို သတိရေနပါတယ္” လို႔။

ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးမိပါတယ္။ ကရင္ ေခတ္သစ္ ကိႏၵရီကိႏၵရာေတြပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတာ ကႏၲာရထဲက လမင္းပဲမဟုတ္လား။

ကဲ … ဒီေန႔ ႐ံုးထုတ္ၿပီ။

လက္ထိပ္ႀကီးခပ္လို႔ အေမရိကန္ လူထြားထြားႏွစ္ဦးၾကားမွာ၊ ေသးေသးညွက္ညွက္ကေလးနဲ႔ သူမကို ပံုေဖာ္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆးေလးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕နံေဘးမွာ ထိုင္ေနသူက သူမရဲ႕မိခင္ႀကီး၊ ဇရာရဲ႕အေငြ႔အသက္၊ ကြမ္းေသြးေတြ ေပက်ံေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ အေမရိကန္ရဲ႕ျပစ္မႈဆိုင္ရာ တရား႐ံုးမွာ ကရင္ထမိန္ႀကီးဝတ္လို႔။ ၿပီးေတာ့လည္း ကရင္လြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ရက္သား။ သူမခမ်ာ ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္ေသာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္းမွာ ေဘာင္းဘီရွည္ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္ျမန္းခဲ့ပံုရတယ္။ ဒီ သမီးအတြက္ တရား႐ံုးကိုလာေသာအခါမွာလည္း သူမအတြက္ အဆင္အေျပဆံုး ကရင္ထမိန္ကိုသာ ဝတ္လာခဲ့ျခင္း
ပဲျဖစ္မွာပါ။

လက္ထိပ္နဲ႔သမီးကို တရားသူႀကီးေရွ႕ ရဲအေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ ေခၚလာတာကိုျမင္ေတာ့ သူမ မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ တရားခံက ၎ရဲ႕သမီး။ တရားလိုက သူမကိုယ္တိုင္။ ေျမးကို ပါး႐ိုက္၊ ဓားနဲ႔လိုက္တယ္ ဆိုေသာကိစၥတို႔အတြက္ သူမက တရားစြဲရျခင္းပါ။ ေၾကကြဲစရာလည္း ေကာင္း၊ သူမတို႔ မိသားစုအတြင္း သင္ခန္းစာယူစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

ေနာ္အယ္မူး ဝန္ခံခ်က္ထိုးၿပီး အခ်ဳပ္က ထြက္ရတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ၎ရဲ႕အိမ္ကို ျပန္ခြင့္မရေတာ့။ သူမ ဓားေျမွာင္ႏွင့္ လိုက္ခဲ့သည္ဆိုေသာသားႀကီးကို ေတြ႔ခြင့္လံုးဝမရေတာ့။ တယ္လီဖုန္းဆက္ခြင့္ လံုးဝ မရွိေတာ့၊ သူမ၏ ေယာင္းမေတာ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္၏ေနအိမ္တြင္ သြားေရာက္ေနထိုင္ရေပေတာ့မည္။

“ကြၽန္မရဲ႕သားကို … ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႔လို႔မရေတာ့ဘူးလား” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးရွာပါတယ္။
“ေအး … ညီမ ေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီးေတာ့ ဥပေဒကိုေလးစား၊ အေသာက္အစား မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ တရားသူႀကီးက ျပန္စဥ္းစားမွာေပါ့” လို႔သာ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့သည္။

တရား႐ံုးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထြက္ေတာ့ သူမကို ကြၽန္ေတာ္ေမးမိသည္။

''ညီမအခ်ဳပ္မွာဘယ္ႏွစ္ရက္ေနခဲ့လဲ''

“၁၀ ရက္ပါ”

“ဘယ္လိုလဲ … အခ်ဳပ္ထဲမွာေနခဲ့တာ” ဟု ဆိုေတာ့ …

“ေပါင္မုန္႔ေတြပဲ၊ စားေနရတာ၊ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ၿပီး ထမင္းအရမ္းစားခ်င္လာၿပီ၊ ထမင္းမစားရတာ ၁၀ ရက္ ရွိၿပီေလ” ဟူ၍သာ ျပံဳး၍ေျဖပါသည္။

တခုကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာ တခုရွိသည္။ မည္သည့္ အခက္အခဲဒုကၡ ၾကံဳေတြ႔ေနပါေစ၊ သူမသည္ အျပံဳးေတာ့မပ်က္။ ၎၏အိမ္၌ သားသမီးမ်ားႏွင့္ စုစုစည္းစည္း ေတြ႔ရစဥ္ကလည္း ဒီ မ်က္ႏွာ။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ျမင္ေတြ႔ရစဥ္တုန္းကလည္း ဒီ မ်က္ႏွာျပံဳးျပံဳးေလး။ ၿပီးေတာ့ တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ ဆံုေတာ့လည္း တခါ ဒီ မ်က္ႏွာ ဒီအျပံဳး … သူမကပဲ မွားေနတာပဲလား သို႔မဟုတ္ ေလာကႀကီးကပဲ တိုင္ပင္တခုခု ပို၍ျမန္ေနသလား သို႔မဟုတ္ ေႏွးေနသလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမကေတာ့ ျပံဳးေနဆဲ …။ ။

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္

၂၀၁၀ ၾကတ္ေျပး ေဗြးထုတ္ယိမ္း (ကာတြန္း ေစာငို)

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ အနာဂတ္ (၉)

အပိုင္း (၄)

အပိုင္း (၄) မွာေတာ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးေတြ အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္သန္း စီစဥ္ၿပီးေတာ့ ေဒၚသီတာႏြယ္က တင္ဆက္ေပးမွာပါ ခင္ဗ်ာ။

ေသာတရွင္မ်ားရွင္၊ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ အနာဂတ္ေရး အစီအစဥ္ စတုတၳပိုင္းအျဖစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းမွာပါဝင္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္နဲ႔ ဒီအေျခခံဥပေဒဟာ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ဘယ္ေလာက္ အာမခံမလဲဆိုတဲ့အေၾကာင္း တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဥပေဒပညာရွင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕အျမင္ကို တင္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္။

အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္း ပုဒ္မ ၈ မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပည္ေထာင္စုစနစ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္း တည္ေဆာက္သည္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဘယ္လိုျပည္ေထာင္စုအမ်ဳိးအစားကို ဆိုလိုပါသလဲ။ ျပည္ေထာင္စု စနစ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုအဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ညီၫြတ္ရသလဲဆိုတာ ၁၉၄၇ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္၊ ရွမ္းျပည္တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ေဟာင္း ဦးေရႊအံုးက ျပည္ေထာင္စုေပၚေပါက္ရတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကို အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။

“သေဘာတူရင္ ဘာသေဘာတူသလဲဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေပါင္းမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုပံုစံ ေျပာင္းမယ္။ Union ပဲ။ Unitary မဟုတ္ဘူး။ Union က ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ရမလဲဆိုရင္ နံပါတ္ ၁ က ႏိုင္ငံေရး တန္းတူညီမွ်မႈရွိရမယ္။ နံပါတ္ ၂ က ျပည္တြင္း လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိရမယ္။ ၃ က ခြဲထြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိရမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အဲ ေပးမယ္၊ ဒါေတြ က်ေနာ္ အကုန္လံုး သေဘာတူတယ္။ ဒါေတာင္မွ သူတို႔ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနတာ သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ဘူး။

အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရွမ္းျပည္ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဒီေလာက္ အခြင့္အေရး၊ ဒီေလာက္ သေဘာတူညီခ်က္ ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ပုဂၢိဳလ္ရွိလို႔သာ ဒီလိုဟာမ်ဳိးရတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ေခါင္းေဆာင္ကလည္း ေနာက္ ေပၚခ်င္မွေပၚမွာ၊ အဲ့ေတာ့ ဒီလိုအခါမွာေတာ့ ေပါင္းသင့္ၿပီထင္တယ္ေျပာတဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ယံုၾကည္အားကိုးလို႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ျဖစ္လာတာ”

ရွမ္းျပည္တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ေဟာင္း ဦးေရႊအံုး

ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ျပ႒ာန္းခြင့္ရရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးေတြကို အေျခခံ ဥပေဒသစ္မွာ ထည့္သြင္းထားတယ္လို႔ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္ခဲ့တဲ့ မဂၤလာဒံုၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ ၁ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးတင္ထြန္းေမာင္က ေျပာပါတယ္။

“တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးက အရင္ကတည္းက ပါေနတာပဲေလ၊ ဒါနဲ႔ ခုဟာမွာက ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္းေတြ ထပ္ေပးထားတယ္။ ေနာက္တခ်က္က လူဦးေရရဲ႕ ၀.၁ % ဆို အလိုအေလ်ာက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြရတဲ့ဟာေတြ ေပးထားတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒါေတြက ဘာပဲေျပာေျပာ အရင္တုန္းက မရခဲ့ဘူးေသးတဲ့ဟာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

ဒါေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အျခားတိုင္းရင္းသားေတြ ကိုမထိခိုက္လို႔ရွိရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား ဒါေတြအကုန္လံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ က်ေနာ္တို႔က အေကာင္းဘက္က ျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ အရင္ကထက္ပိုရလာတယ္လို႔ ျမင္တယ္ေလ”

ဒါေပမယ့္ အခုေရးဆြဲထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စုပံုစံက ဥပေဒ႐ႈေဒါင့္ကၾကည့္ရင္ လက္ခံႏိုင္စရာမရွိဘူးလို႔ (BLC) ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးေအာင္ထူးက ေထာက္ျပပါတယ္။

“ျပည္ေထာင္စုစနစ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ပထမတခ်က္က ျပည္ေထာင္စုအစိုးရနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းရာမွာ ပါဝင္တဲ့ ယူနစ္မ်ားၾကားထဲမွာ အာဏာေတြကို မွ်တစြာ ခြဲေဝထားဖို႔လိုတယ္။ ဒီအခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔က မေတြ႔ရဘဲ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ပဲ တျပည္ေထာင္စနစ္ပံုစံမ်ဳိးလို႔ အတိအက်ေျပာလို႔ရတဲ့ တင္းက်ပ္တဲ့ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို က်င့္သံုးတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ကို ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ထားတာ ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တခုက ဖြဲ႔စည္းရာမွာပါဝင္တဲ့ ယူနစ္ေတြနဲ႔ တခုနဲ႔တခုၾကားထဲမွာလည္း တန္းတူေရး အေျခခံကို ဘာတခုမွ အာမခံခ်က္ေပးထားႏိုင္ျခင္း မရွိဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသ အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြကို ဖြဲ႔စည္းမႈအရ ပံုသ႑ာန္အရ ဖြဲ႔စည္းေပးထားေသာ္ျငားလည္းပဲ အဲဒီ တိုင္းရင္းသားေဒသရဲ႕ အႏွစ္သာရအရ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ဘာမွမရွိဘူး”

ဦးေအာင္ထူးက အႏွစ္သာရပိုင္းကို ေထာက္ျပသြားေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဥပေဒျပဳေရး အာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ၊ တရားစီရင္ေရး အာဏာဆိုတဲ့ အာဏာ ၃ ရပ္ကို ျပည္ေထာင္စုတိုင္းေဒသႀကီးမ်ား၊ ျပည္နယ္မ်ားနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ စီရင္စုမ်ားကို ခြဲေဝအပ္ႏွင္းတယ္လို႔ ပုဒ္မ ၁၁ က ဆိုပါတယ္။ ဒီ ခြဲေဝအပ္ႏွင္းမႈအေပၚ ပအို႔ဝ္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ ဗိုလ္မွဴးႀကီးခြန္ဥကၠာက အခုလို သံုးသပ္ျပပါတယ္။

“အာဏာ ၃ ရပ္ကို ခြဲေဝေပးတယ္ဆိုတာကို Principle ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇယားကို ေသခ်ာၾကည့္လို႔ရွိရင္ ခြဲေပးတဲ့အာဏာေတြဟာ ျမဴနီစပယ္အခြန္၊ ေစ်းခြန္၊ ပြဲခြန္ေကာက္ဖို႔ေလာက္ အဲဒီေလာက္ အာဏာေတြမွာ ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ အဓိကက်တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သစ္ေတာ၊ ေရေျမေတာေတာင္၊ သဘာဝ သယံဇာတ စသည္ျဖင့္ အဲဒီအေရးေတြ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမပါတာကို ျပန္ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ အဲဒီဥပေဒျပဳဇယားကို ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္လို႔ရွိရင္ ဗဟိုက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ ဇယားပဲျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ျပည္နယ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပည္နယ္ထက္တဆင့္နိမ့္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသေတြ၊ တိုင္းေတြမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း ဥပေဒျပဳအာဏာ ေပးထားတယ္လို႔ေျပာေပမယ့္ သူတို႔ရတဲ့အာဏာဟာ Municipal အဆင့္၊ Local အဆင့္မွာပဲ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရတယ္ခင္ဗ်”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

တစည ပါတီ ေျပာခြင့္ရသူ ဦးဟန္ေရႊ၊ NDF ပါတီ နာယက ဦးခင္ေမာင္ေဆြ ႏွင့္ ဘီဘီစီ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္

စစ္အစိုးရက ဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္း က်င္းပေပးမယ္လို႔ဆိုတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကိုဝင္မယ့္ ပါတီေတြ ပါတီဝင္ေတြရရွိေအာင္ စည္း႐ံုးရာမွာ လိုက္နာရမယ့္အခ်က္အလက္ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြကို ထုတ္ျပန္လိုက္ပါၿပီ။

ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ့္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုး ညီညြတ္ေရးပါတီကေတာ့ စည္းကမ္းေတြရွိေပမယ့္လည္း သူတို႔ပါတီအတြက္ေတာ့ အခက္အခဲမရွိပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ပါတီရဲ႕ တြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ ပါတီရဲ႕ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဦးဟန္ေရႊကေတာ့ …

“ေတာ္႐ံုေတာ္႐ံု အင္အားေလာက္ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ ပါတီ႐ံုးခြဲေတြမွာပဲ က်င္းပလို႔ရတဲ့ အေျခအေနရွိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုဘဲနဲ႔ ဒီလိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၇ ရက္ ႀကိဳတင္အသိေပးတဲ့ သေဘာမ်ဳိးပဲ လုပ္လို႔ရတဲ့အေျခအေန ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ပါတီအေနနဲ႔ကေတာ့ သိပ္အခက္အခဲမရွိဘူးလို႔ ဒီလိုပဲ ေျပာရမယ့္သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်”

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ ေကာ္မရွင္အေနနဲ႔ေျပာတာကေတာ့ လြတ္လပ္ၿပီးေတာ့ တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ဖို႔ကုိ ဒီလို စည္းကမ္းေတြထုတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေနေတာ့ အခုဟာက လူထုကို ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ေတြ ပြင့္လင္းၿပီးေတာ့ ေခၚၿပီးေတာ့ စည္း႐ံုးေျပာဆိုဖို႔မွာ ဒီလို စည္းမ်ဥ္းေတြခ်လိုက္ေတာ့ လူထုစည္း႐ံုးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အခက္အခဲေတြ ရွိလာႏိုင္ပါလားဗ်။

တစည ပါတီ ေျပာခြင့္ရသူ ဦးဟန္ေရႊ

“ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုတာကေတာ့ မစည္း႐ံုးရဘူးဆိုတာ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ထမ္းလည္း စည္း႐ံုးမွာပဲ၊ သို႔ေသာ္ သက္ဆိုင္ရာ ဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔က ပါတီႏိုင္ငံေရးမွာ ဘက္မလိုက္ဘဲ ေဆာင္ရြက္ဖို႔အေနအထားမ်ဳိးသာ က်ေနာ္တုိ႔ ရွိပါတယ္။ ဒါမွလည္းပဲ ပါတီစံုမွာ အစိုးရက မၾကာခဏေျပာင္းတဲ့အခါမွာ ဝန္ထမ္းေတြ အေနနဲ႔က ဒီယႏၱယားႀကီးက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ လည္ပတ္ၿပီးေတာ့ လုပ္သြားႏိုင္မယ့္ အေနအထားရွိမွ ဒီစနစ္ႀကီးက ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ ဒီလိုပဲ ယူဆပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြေလ၊ အဲ အသိေပးၿပီးေတာ့ ေျပာရမယ္၊ ျပည္သူလူထုကို ဒီမိုကေရစီအေျခခံအုတ္ျမစ္ ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေျပာလို႔ရႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ ဟို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးေျပာတာတို႔၊ ဘာတို႔ ဆိုတဲ့ဟာကေတာ့ ဒါက ေျပာတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ေလ၊ ေစတနာေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာတဲ့စကားက ထြက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တက္သႏိုင္သမွ်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးလုပ္ငန္းကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ သြားေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ က်ေနာ္တို႔ပါတီမွာ ရွိပါတယ္”

တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီရဲ႕ ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဦးဟန္ေရႊ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးကို ျပည္သူေတြစိတ္ဝင္စားေအာင္၊ ပါတီဝင္ အင္အားရေအာင္ စည္း႐ံုးရာမွာ အခုလို တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ စည္းကမ္းေတြေအာက္မွာဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတြရွိမွာပဲလို႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ့္ ပါတီတခ်ဳိ႕က တာဝန္ရွိသူေတြက ဆိုေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ရွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု NDF ရဲ႕ နာယက ဦးခင္ေမာင္ေဆြကေတာ့ အခုလို ေျပာပါတယ္။

“ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းမယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြၾကားမွာ လူစုတဲ့ကိစၥေတာင္မွ တင္ျပ အေၾကာင္းၾကားၿပီးမွ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ဟာကေတာ့ လုပ္ရကိုင္ရတဲ့ေနရာမွာ အေတာ့္ကို အခက္အခဲေတြရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔အျမင္ေတာ့ ဒါ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႀကီး ေဆာင္ရြက္ေတာ့မယ္ဆိုတ့ဲသေဘာကို ျပေနတာ သေဘာတူရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ လုပ္ရကိုင္ရတာ အင္မတန္မွ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းသြားမယ့္ အေနအထားရွိတာကိုေတာ့ ခံစားနားလည္ရပါတယ္”

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ ေနာက္တခုကေတာ့ ေရးသားေဖာ္ျပမႈအပိုင္းေပါ့ေလ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ မေျပာရဘူး၊ ေနာက္ တပ္မေတာ္ၿပိဳကြဲမႈကို ျဖစ္ေအာင္မလုပ္ရဘူးဆိုေတာ့ တင္းက်ပ္မႈေတြကိုေရွာင္ၿပီးေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔ စာေစာင္ေတြ ထုတ္ေဝမယ္၊ ျပည္သူကို စည္း႐ံုးမယ္ဆို ဘာမ်ားေရးသားထုတ္ေဝႏိုင္မလဲဗ်။

“တကယ္ပဲ ေရြးေကာက္ပြဲကို အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအျမင္နဲ႔ သြားၾကေတာ့မယ့္ဆိုလိုရွိရင္ ျပည္သူနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြၾကားမွာ ဆက္ဆံေရးကို ဒီေလာက္အထိ တင္းက်ပ္ဖို႔လိုသလား၊ ဒီေလာက္အထိ ကန္႔သတ္ဖို႔ လိုသလားဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔က ေကာ္မရွင္ကိုထိေတြ႔ဆက္ဆံၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီအားလံုးနဲ႔ ေကာ္မရွင္နဲ႔ဟာ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမႈေတာ့လိုၿပီလို႔ က်ေနာ္ျမင္တဲ့အခ်က္ဟာ အခု ခင္ဗ်ားေမးေနတဲ့ အခ်က္အားလံုးအေပၚမွာ လႊမ္းျခံဳၿပီးေတာ့မွ ေျဖတဲ့အေျဖ ျဖစ္ပါတယ္”

NDF ပါတီ နာယက ဦးခင္ေမာင္ေဆြ

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ အဲေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔ NDF အေနနဲ႔ေပါ့ေလ၊ အကယ္၍မ်ား ဒီလိုမ်ဳိး လႈပ္သာရွားသာ မရွိဘဲနဲ႔ ဒီေလာက္တင္းက်ပ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဘာမွလည္း တရားမွ်တတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ ကိုယ္ေမွ်ာ္မွန္းသလိုေပါ့ ရသေလာက္အေပါက္ကေန ထြက္ၾကည့္မယ္၊ လုပ္ၾကည့္မယ္ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေကာ ဆက္လုပ္ဦးမွာပဲလားဗ်။

“ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားတယ္ မထားဘူးဆိုတာကေတာ့ ပကတိ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္ကာလမွာ ျဖစ္လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္မွာရွိေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႕ အနည္းအမ်ားအေပၚ လိုက္ၿပီးေတာ့ကာ အခြင့္အေရးက ရရွိသြားႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ က်ေနာ္ေျဖတဲ့အေျဖဟာ ေကာ္မရွင္ကို တင္ျပၿပီးေတာ့ကာ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးကေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ျဖင့္ မလုပ္အပ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ရင္ ေျပာဆိုဖို႔အခ်ိန္ေတာ့ ေရာက္ေကာင္း ေရာက္လာလိမ့္မယ့္လို႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္”

အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအင္အားစု (NDF) နာယက ဦးခင္ေမာင္ေဆြျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ ၂၃ ရက္၊ ဘီဘီစီ (ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္) မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။

တပ္မေတာ္အစိုးရ မဟုတ္ေတာ့ပါ ... (ကာတြန္း ေစာငို)

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ အနာဂတ္ (၈)

“ဒီ နအဖ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအရ တရား႐ံုးထံုးစနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့အခါမွာ စစ္ဘက္ ဆိုင္ရာတရား႐ံုးဆိုၿပီးေတာ့ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီတရား႐ံုးက အရပ္ဘက္ဆိုင္ရာ တရား႐ံုး တျပည္လံုးမွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီ ယွဥ္ၿပိဳင္တရား႐ံုးမွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္မွာ အယူခံစီရင္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က အဆိုးဆံုးျဖစ္သြားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲေတာ့ စစ္တပ္က သီးျခားလြတ္လပ္တဲ့အဖြဲ႔ႀကီးျဖစ္တဲ့အျပင္ကို တရားစီရင္ပိုင္ခြင့္မွာေတာင္မွ လူထုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္”

ေရွ႕ေနဦးခင္ေမာင္ေဇာ္ကေတာ့ ဒီအေျခခံဥပေဒမွာ တပ္မေတာ္သား ၂၅% အေရအတြက္ အရယူထားတာထက္ အာဏာကို တပ္မေတာ္က ၉၀% ေလာက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့အခ်က္က ပိုအေရးပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

“အမ်ားေျပာေျပာေနၾကတဲ့ တပ္မေတာ္သား ၂၅% ဆိုတဲ့ကိစၥ။ အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ၂၅% ဆိုတာက လူဦးေရပဲဗ်။ အဲဒီ ၂၅% လူဦးေရျဖစ္ေပမယ့္လို႔ အာဏာရဲ႕ ၉၀% က တပ္မေတာ္ဆီေရာက္ေနတယ္ လို႔ အဲဒီလို ခံစားမိတယ္ဗ်”

ဘယ္အခ်က္ေတြကို ေထာက္ထားၿပီး သူ ဒီလိုေျပာတာပါလဲ။

“ႏိုင္ငံေတာ္မွာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဆိုၿပီးေတာ့ ထားတယ္ဗ်၊ အဲဒီလံုျခံဳေရး ေကာင္စီက သူ႔ရဲ႕အာဏာက ေတာ္ေတာ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ ႀကီးႀကီးမားမား ရွိတယ္။ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ကိုသည္ပင္လွ်င္ ျပန္ၿပီးေတာ့ခ်ဳပ္ကိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ ပုဒ္မ ၂၀၄ မွာဆိုလို႔ရွိရင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ ျပစ္ဒဏ္လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ တနည္းဆိုရင္ Amnisty ေပးလုိ႔ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ (ခ) မွာ ဆက္ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးႏွင့္ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္အညီ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးပိုင္ခြင့္ရွိသည္လုိ႔ ဒီလိုမ်ဳိး ေျပာတယ္။ ပုဒ္မ ၂၀၆ မွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဟာ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရး ႏွင့္ လံုျခံဳေရးေကာင္စီႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းလ်က္ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္တခုခုႏွင့္ သံတမန္အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္သည္လို႔ သူက လာတယ္ဗ်။ အဲေတာ့ သူ႔ရဲဲ႕အခန္းက႑က ေတာ္ေတာ္ကို ႀကီးမားေနတာကိုး။ အဲေတာ့ လူဦးေရက ၂၅% ဆိုေပမယ့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ၉၀% က တပ္မေတာ္ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ယူဆတာေပါ့ဗ်ာ”

ဦးခင္ေမာင္ေဇာ္ေျပာသလိုပဲ ဒီအေျခခံဥပေဒက အခြင့္အာဏာေပးအပ္ထားတဲ့ အထဲမွာ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ အလြန္အေရးပါတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္အေရးပါသလဲဆိုရင္ သမၼတ က အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကညာမယ္ဆိုရင္လည္း အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းၿပီးမွသာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ခန္႔ထားရာမွာလည္း သမၼတမွာ အမွန္တကယ္ အာဏာ မရွိဘူးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္အသစ္ကို အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက အဆိုျပဳမွာျဖစ္သလို အဲဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ေထာက္ခံမႈလည္းလိုအပ္တယ္ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ က လက္မွတ္ထိုးရ႐ံုသာ အခြင့္အာဏာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကို ပုဒ္မ ၄၁၀၊ ပုဒ္မ ၄၁၇ နဲ႔ ပုဒ္မ ၃၄၂ ေတြမွာ ျပ႒ာန္းထားတာပါ။

ဒါထက္ပိုၿပီး အေရးပါတာကေတာ့ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီဟာ အေရးေပၚအေျခအေနေၾကညာၿပီး တပ္မေတာ္ကို အာဏာသိမ္းခြင့္ေပးႏုိင္ၿပီး တပ္မေတာ္ အာဏာသိမ္းထားစဥ္ကာလမွာလည္း ပုဒ္မ ၄၂၇ အရ အာဏာသံုးရပ္ က်င့္သံုးခြင့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုအခြင့္အာဏာထူးေတြ ရယူထားတဲ့ ကာကြယ္ေရးနဲ႔လံုျခံဳေရးေကာင္စီဆိုတာ ဘယ္လို အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးပါလဲ။ ေရွ႕ေနဦးေအာင္ထူးရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္က …

“အဓိကအားျဖင့္ အ့ံၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့ ကမၻာမွာ ဘယ္ဖြဲ႔စည္းပံုမွာမွ မေတြ႔ရတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ အာဏာႀကီး ၃ ရပ္ရွိတဲ့အနက္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ အခန္းက႑မွာ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီကို ခမ္းခမ္းနားနား ေဖာ္ျပထားတာျဖစ္တယ္။

အဲဒီထဲမွာ အဖြဲ႔ဝင္ ၁၁ ေယာက္ရွိတဲ့အနက္က ၆ ေယာက္က လက္ရွိတပ္မေတာ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြျဖစ္တယ္။ အဲေတာ့ က်န္တဲ့ ၅ ေယာက္ကလည္းပဲ တပ္ကထြက္သြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အမ်ဳိးသား ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာဆိုဆို အစည္းအေဝး လုပ္လုပ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ၆ ေယာက္က သာလွ်င္ အမ်ားစုျဖစ္ၿပီးေတာ့ အျမဲတမ္း အႏိုင္ရၿပီးေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးကို အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီကတဆင့္ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲသြားမယ့္ သေဘာရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရွိတဲ့ ကာလအေတာ္အတြင္းမွာျဖစ္ေစ၊ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကာလအေတာ္အတြင္းမွာျဖစ္ေစ ဘယ္အေျခအေန ေအာက္မွာမဆို အာဏာႀကီး ၃ ရပ္ကို အဓိကခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္သြားမယ့္ အာဏာသိမ္း စစ္ေကာင္စီသဖြယ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရပ္တည္သြားလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ တင္ျပလိုပါတယ္”

ဦးေအာင္ထူးက အေျခခံဥပေဒမွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ကာကြယ္ေရးနဲ႔လံုျခံဳေရး ေကာင္စီရဲ႕ အလားအလာကို ေဝဖန္ဆန္းစစ္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားရွင္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္တုန္းက က်မတို႔ေလ့လာသံုးသပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အပိုင္း ၂ နဲ႔ အခု အပိုင္း ၃ ေရွ႕ပိုင္းက ေလ့လာခ်က္ေတြကိုၾကည့္ရင္ သမၼတ၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီတို႔ဟာ ဒီအေျခခံဥပေဒရဲ႕ လြဲအပ္ခ်က္အရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာအရွိဆံုး လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အေျခခံဥပေဒက ဒီလိုအာဏာေပးအပ္ထားတဲ့အတြက္ အကယ္၍ ဒီအေျခခံ ဥပေဒသာ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့ရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ဘယ္လုိျဖစ္လာႏိုင္ပါ သလဲ။ တကယ္လို႔ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ သမၼတ ဟာလည္း စစ္တပ္ကပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲ။ ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး သခင္ခ်န္ထြန္းရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ကေတာ့ …

“ဒီဟာကေတာ့ တပ္မေတာ္က ႀကိဳးကိုင္ေနတဲ့အဖြဲ႔ႀကီးျဖစ္ေနလို႔ တပ္မေတာ္က အေျခခံဥပေဒအရ အာဏာသိမ္းထားတဲ့သေဘာလို႔ပဲ သက္ေရာက္တယ္လို႔ ဒီလိုပဲ ယူဆပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ တပ္မေတာ္က ထာဝရ အေျခခံဥပေဒအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေနတယ္လို႔ ဒီလိုပဲ ျမင္တယ္။ အေျခခံ ဥပေဒမရွိဘဲနဲ႔ ဒီအတိုင္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုၿပီး ေျပာင္ေျပာင္ အုပ္ခ်ဳပ္တာကမွ ဒါစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပဲဆိုၿပီးေတာ့ ခံသာေသးတယ္။ ဟိုက်တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါ အေျခခံ ဥပေဒႀကီးနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေျပာလို႔ရေအာင္လုပ္တဲ့ဟာလို႔ ဒီလိုပဲ ျမင္တယ္”

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရရင္ေတာ့ ဒီအေျခခံဥပေဒဟာ ပုဒ္မ ၆ (စ) မွာေဖာ္ျပထားသလို ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကို တပ္မေတာ္က အျပည့္အဝရယူထားတ့ဲ အေျခခံဥပေဒလို႔သာ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

ေနာက္တပတ္ အပိုင္း ၄ မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အနာဂတ္အေရးမွာ အလြန္ အေရးပါတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ရပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ တာဝန္ ဝတၱရားေတြကို ေလ့လာသံုးသပ္သြားမွာမို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္နားဆင္ၾကပါရွင္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

၂၀၁၀ ၾကတ္ေျပး ေအာ္သံ (ကာတြန္း ေစာငို)

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ အနာဂတ္ (၇)

ေနာက္တခါ သမၼတနဲ႔ ဒုတိယသမၼတ ေရြးခ်ယ္ခြင့္အပိုင္းကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

ပထမ အဆင့္အေနနဲ႔ ဒုတိယ သမၼတ ၃ ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယ အဆင့္အေနနဲ႔ ဒုတိယ သမၼတ ၃ ေယာက္ထဲကေနမွ သမၼတကို ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အားလံုးရဲ႕မဲနဲ႔ ထပ္ေရြးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအပိုင္းမွာေတာ့ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အေရအတြက္ ၄ ပံု ၁ ပံုသာရွိေပမယ့္ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ ၄ ပံု ၁ ပံုထက္ ပိုယူထားပါတယ္။ ၃ ပံု ၁ ပံု ဒါမွမဟုတ္ ၃၃.၃ % အထိ ရယူထားတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။

ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဒုတိယသမၼတ ၃ ေယာက္အနက္ ဒုတိယ သမၼတ ၂ ေယာက္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရၿပီး က်န္ ဒုတိယ သမၼတ တေယာက္ကိုေတာ့ တပ္မေတာ္သား ကုိယ္စားလွယ္ေတြက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရမွာ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

အဲဒီ တပ္မေတာ္ သားကိုယ္စားလွယ္ေတြအားလံုးဟာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ တဦးတည္း ဆံုးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့သူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒုတိယ သမၼတ တဦးကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရတ့ဲ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကို အခုလို အခြင့္အေရးေတြ ေပးထားတာဟာ တရားမွ်တမႈအေျခခံကို ေဖာက္ဖ်က္ရာ မက်ေပဘူးလား။ ဦးတင္ထြန္းေမာင္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ …

“တပ္မေတာ္ကို က်ေနာ္တို႔က အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး အင္အားစုအေနနဲ႔ ျမင္တယ္။ လက္ရွိ ပကတိ အေျခအေနကလည္း လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ က်ေနာ္တို႔ လက္ခံထားတာပါ။ ဟို ၂၅ % တို႔၊ ၃ ပံု ၁ ပံုတို႔၊ ၅၀ % တို႔ ဒါေတြက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္အလုပ္လုပ္လို႔ ျဖစ္မလား၊ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းမလား ဒါပဲ စဥ္းစားတာေလ”

ဦးတင္ထြန္းေမာင္ ေျပာျပသြားတာျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကို ေရြးခ်ယ္ရာမွာေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ေရြးခ်ယ္ထားၾကတဲ့ ဒုတိယ သမၼတ ၃ ေယာက္ထဲကေန ထပ္မံေရြးခ်ယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတရဲ႕ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ထဲမွာ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပါတယ္။ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုပါသလဲ။ စစ္မႈထမ္းဖူးသူ ဒါမွမဟုတ္ လက္ရွိ စစ္မႈထမ္းေနသူျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါလား။

စစ္ေရးအျမင္ရွိရမယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကို တပ္မေတာ္သားေဟာင္းတဦးျဖစ္တဲ့ အၿငိမ္းစား ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအးျမင့္က ဘယ္လိုနားလည္ပါသလဲ။

“စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဒါမွမဟုတ္ တပ္မေတာ္အရာရွိ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စစ္ေရးကိုပဲ တတ္ကၽြမ္းနားလည္တဲ့သူသာလွ်င္ သမၼတ ျဖစ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ရွင္းေနတာပဲဗ်ာ။ အရပ္သားတေယာက္က စစ္ေရးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ အေျခအေနေတြကို သူက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေတြးႏိုင္ပါ့မလဲ။ စစ္ဗိုလ္ကလြဲရင္ သမၼတ ဘယ္သူမွမျဖစ္ေအာင္ေရးထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု ဗ်”

ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေအးျမင့္ပါ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္ထပ္ အခန္းက႑ တရပ္ကိုလည္း ဒီအေျခခံဥပေဒထဲမွာ ထပ္ေတြ႔ရပါေသးတယ္။

ကာကြယ္ေရးဌာန၊ ျပည္ထဲေရးဌာန၊ နယ္စပ္ေရးရာဌာနေတြရဲ႕ ဝန္ႀကီးနဲ႔ ဒု ဝန္ႀကီးေတြကို တပ္မေတာ္သားေတြထဲကပဲ ခန္႔ရမယ္။ ခန္႔တဲ့အခါမွာလည္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ အမည္စာရင္းေပးတဲ့ သူကိုသာ ခန္႔ထားရမယ္လို႔ ပုဒ္မ ၂၃၂ (ခ) ၂ မွာ ဆိုထားပါတယ္။

ရာထူးတာဝန္ကေနရပ္စဲေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အပိုင္းမွာလည္း တျခားဝန္ႀကီးေတြ ကိုေတာ့ သမၼတလက္ ဝကြက္အပ္ထားပါတယ္။ သမၼတ က ျဖဳတ္လိုျဖဳတ္၊ ထုတ္လိုထုတ္ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက စစ္သားဝန္ႀကီးေတြကိုေတာ့ သမၼတက ဘာမွလုပ္ခြင့္မရွိပါဘူး။

စစ္သားဝန္ႀကီးေတြကို ျဖဳတ္ဖို႔လိုရင္ ပုဒ္မ ၂၃၅ (ဂ) ၂ အရ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ညႇိႏႈိင္း အသိေပးရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအခ်က္နဲ႔တကြ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရယူထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြအေပၚ ျပည္ပ အေျခစိုက္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရွ႕ေနမ်ားေကာင္စီ BLC ရဲ႕အတြင္းေရးမွဴး ဦးေအာင္ထူးကေရာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကိုေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြဟာ အလြန္အကၽြံ ျဖစ္ေနပါသလား။

“ခ်ဳပ္ေျပာလို႔ရွိရင္ေတာ့ ဥပေဒျပဳေရးမွာေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာေရာ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က ရာခိုင္ႏႈန္းအမ်ားစု တိုင္းျပည္မွာ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ ရွိသြားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္တဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း အားလံုးဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္မွာရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က တတိုင္းျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးရဲ႕ ထိပ္ဆံုးျဖစ္သြားတယ္။

ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔ေတြ၊ လံုျခံဳမႈထိမ္းသိမ္းေရး တပ္ရင္းေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြက အရပ္သား အစိုးရရဲ႕ တိုက္႐ိုက္ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ ရွိရပါတယ္။ ဒါ စစ္တပ္နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ စစ္တပ္က တပ္မေတာ္ရွိမယ္၊ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရွိမယ္၊ ဒါကိုပဲ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲသြားရတာ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ အဲဒါနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ တျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ လူထုအစိုးရက တိုက္႐ိုက္ ႀကီးၾကပ္သြားရမယ့္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ေတြ အားလံုးဟာလည္းပဲ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္လက္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္။

ဒီလို အခ်က္အလက္ေတြအရ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ လူတေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာသာ အာဏာရွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးသြားမယ့္ အေနအထားမ်ဳိးကို ေရာက္သြားေအာင္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့အာဏာေတြ ေပးထားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္”

ဦးေအာင္ထူးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အေရးကိစၥေတြမွာ ေရြးေကာက္ခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဘာမွေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရွိတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဟာ တပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥ အားလံုးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးကိစၥေတြကို ျဖစ္ေစ၊ တပ္မေတာ္ဆိုင္ရာကိစၥေတြကို ျဖစ္ေစ ေဆြးေႏြးဖို႔လိုအပ္ရင္ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္ထားတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ ၇၅% က ဘာမွေဆာင္ရြက္ခြင့္မရွိဘဲ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ တဦးတည္းကေရြးတဲ့ တပ္မေတာ္သားကိုယ္စားလွယ္ ၂၅% ကသာ ေကာ္မတီဖြဲ႔ ေဆာင္ရြက္ရမယ္ လို႔ ပုဒ္မ ၁၁၅ (ခ)နဲ႔ ၁၄၇ (ခ)တို႔က အတိအလင္း ေဖာ္ျပေရးသားထားပါတယ္။

အကယ္၍ အရပ္သားကိုယ္စားလွယ္ပါဖို႔ လိုရင္ေတာင္မွ တပ္မေတာ္သားခ်ည္း ပါတဲ့ ေကာ္မတီကသာ သူတို႔ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အရပ္သား ကိုယ္စားလွယ္ကို ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ တရားစီရင္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စစ္ေဆးဖို႔ကိုလည္း စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ သီးျခားခံု႐ံုးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုတရား႐ံုးခ်ဳပ္က ဘာမွ စြက္ဖက္ခြင့္ မရွိပါဘူး။

ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕အဆံုးအျဖတ္ဟာ အၿပီးအျပတ္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြေၾကာင့္ စစ္တပ္ဟာ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကေနလြတ္သြားတယ္လို႔ ဦးေအာင္ထူးက ဆိုပါတယ္။ စစ္တပ္ဟာ ဥပေဒရဲ႕အထိန္းအကြပ္၊ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ရဲ႕ အထိန္းအကြပ္ေတြကေန သီးျခား ကင္းလြတ္တဲ့အဖြဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၄၂)

ကၽြန္းမွ ထြက္ေျပးရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား ကိုကိုးကၽြန္းသို႔ပို႔ခဲ့ရာတြင္ တိုင္းျပည္သို႔ မေၾကညာဘဲ၊ ႏိုင္ငံတကာကိုလည္း မေၾကညာဘဲ စစ္အစိုးရသည္ ကၽြန္းသို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာပို႔ခဲ့ျခင္း၊ အင္းစိန္ေထာင္ႏွင့္တကြ ေထာင္အသီးသီးတြင္ အက်ဥ္းသားမ်ားအား ရက္စက္ျပင္းထန္စြာ ဖိႏွိပ္ညႇဥ္းဆဲျခင္းစသည္မ်ားကို ျပည္တြင္းျပည္ပသို႔ ဖြင့္ခ်ေဖာ္ထုတ္ရန္ ျဖစ္သည္။

ယခု ကၽြန္းမွထြက္ ေျပးေသာ တိုက္ပြဲသည္ ရန္သူ၏ဖိႏွိပ္ညႇဥ္းဆဲမႈကို ေခါင္းငံု႔မခံဘဲ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္သည့္ တိုက္ပြဲျဖစ္သည္။

ဤတိုက္ပြဲသည္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔အား ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စိတ္ဓာတ္ေရးအရ အလုပ္အေကၽြးျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤတိုက္ပြဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ က်ဆံုးသြားႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတိုင္း၏ တိုက္ပြဲဝင္စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္တင္အားေပးသည့္ တိုက္ပြဲျဖစ္သည္။ ငါတို႔သည္ ပင္လယ္ျပင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲရန္ျဖစ္သည္။

ငါတို႔သည္ ေတာ္လွန္သည့္ သူရဲေကာင္းဝါဒကိုကိုင္စြဲလ်က္ ေအာင္ပြဲရသည့္အထိ တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္။ ဤတိုက္ပြဲတြင္ တိုက္ပြဲဦးစီးမွဴးအျဖစ္ မန္းေအာင္ၾကည္ကို တာဝန္ေပးအပ္သည္။ ေတာ္လွန္သည့္ သူရဲေကာင္းဝါဒ အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။

၁၉၇၀ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္
၁၃၃၂ ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔

ဤတိုက္ပြဲဝင္ အဓိ႒ာန္စာတမ္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ ၃ ဦး အသီးအသီး လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့သည္။

ပင္လယ္ျပင္သည္ ေန႔လည္ အခ်ိန္တြင္ လံုးဝ ေလတိုက္ခတ္မႈမရွိဘဲ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးတခုလံုးမွာ သင္ျဖဴးခင္းထားသည့္အလား ညီစြာျပန္ျဖဴးလွပါ သည္။ ေလွတိုက္ခိုက္မႈမရွိဘဲ ၿငိမ္သက္ေလ ေနပူဒဏ္သည္ပို၍ ခံရေလျဖစ္သည္။

ညေနေစာင္း ေနဝင္ခ်ိန္အခါတြင္မွ ေလေျပေအး နည္းနည္း စတင္တိုက္ခတ္သည္။ ေလွမွာ ဤအခ်ိန္ေရာက္မွ ရြက္တင္ၿပီး ရြက္တိုက္ႏိုင္သည္။ ေလွသည္ တနာရီ ၅ မိုင္ႏႈန္းခန္႔သာ သြားေနသည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ မုန္သုန္၏အားမွာ ထင္ထားသည္ထက္ လိႈင္းအား ေပ်ာ့ေနပါသည္။

တခါတရံ ညေနေစာင္း ေနဝင္ဆည္းဆာတြင္ ကၽြဲထက္မကႀကီးေသာ ငါးႀကီးမ်ားသည္ ဆူးေတာင္မ်ား ေပၚလွ်က္ ၿငိမ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွအား အႏၱရယ္ျပဳမည္ကို စိုးရိမ္မိသည္။

ညမိုးခ်ဳပ္တြင္ ေလအရွိန္ နည္းနည္း ပိုေကာင္းလာၿပီး ေလွသြားႏႈန္း နည္းနည္း ပိုျမန္လာသည္။ ညဦးပိုင္း ေလတခ်က္သာရၿပီး ၉ နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ ေလမွာ လံုးဝ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ညဘက္တြင္ ရြက္ျပန္ခ်၊ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္းတြင္ ရြက္ျပန္တင္၊ နံနက္ပိုင္းတြင္ ရြက္ျပန္ခ် စသည္တို႔ လုပ္ရသည္။

မနက္လင္းပိုင္းတြင္ တခ်က္ႏွင့္ ညေနေစာင္းႏွင့္ ညဦးပိုင္းတြင္သာ ေလနည္းနည္း တိုက္သည္။ ညဘက္တြင္ ခုႏွစ္စင္ၾကယ္ႏွင့္ ဓူဝံၾကယ္ကိုမွတ္၍ ေျမာက္အရပ္ကို အမွတ္ျပဳရပါသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ အေနာက္ဘက္မွ အလြန္လင္းအား ေကာင္းေသာ ၾကယ္တလံုး ထြက္လာပါသည္။

ည ၉ နာရီေလာက္တြင္ ျပန္ဝင္သြားၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဤ ထြန္းလင္း ေတာက္ပသည့္ ၾကယ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး အေနာက္အရပ္ကို မွတ္သားရသည္။

ငါးမန္းအုပ္ႀကီး

၈ ရက္ေျမာက္ေသာေန႔ဟု ထင္ရပါသည္။ ေန႔လည္ခ်ိန္ ထံုးစံအတိုင္း ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူျပင္းေနသည္။ ေရေအာက္သို႔ အေတာင္ ၃၀ ခန္႔ျမင္ရမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ဤတြင္ ငါးမန္းႀကီးတအုပ္ႏွင့္ တိုးပါေတာ့သည္။

ငါးမန္းႀကီးမ်ားမွာ တလံေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီး အေကာင္ ၁၀၀ နီးပါးရွိမည္ဟု ထင္ရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွႀကီးကို ပတ္ခ်ာလည္လွည့္၍ ဝိုင္းပါသည္။ က်ေနာ္တို႔တြင္ မွိန္းႏွင့္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ပါသည္။ မွိန္းႏွင့္ ထိုးသည္၊ ထိုး၍ မထိပါ။ ေရအလြန္ၾကည္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ငါးမန္းမ်ားမွာ အလြန္ လ်င္ျမန္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ထိုး၍ မထိပါ။

ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ လိပ္သားေျခာက္ တပ္ၿပီး မွ်ားသည္။ ဒါလည္း မဟတ္ပါ။ ငါးမန္းမ်ားမွာ ေလွကို ပတ္ခ်ာလည္လွည့္ၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ ေရလႊာေပၚသို႔ပင္ ခုန္တက္ပါသည္။ က်ေနာ္ထင္တာ ငါးမန္းမ်ား ျမဴးေနပံုရသည္။

က်ေနာ္တို႔ေၾကာက္ေသာ ငါးမန္းအမ်ဳိးအစားမွာ ငါးမန္းစြယ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ၎၏ ႏွာေမာင္းတဖက္စီတြင္ ဆူးမ်ားရွိေသာ ငါးမန္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ၎၏ငါးမန္းစြယ္ႏွင့္ ေလွကို ခုတ္လွ်င္ ေလွပ်က္စီးသြားႏိုင္သည္။ ယခုေတြ႔ရေသာ ငါးမန္းအုပ္စုမွာ စုပ္ငါးမန္းဟုေခၚေသာ (တကယ္စုပ္ျခင္း မဟုတ္ပါ) ကိုက္ေသာ ငါးမန္းမ်ဳိး ျဖစ္သည္။

ေန႔လည္ေနခင္း ေနပူဒဏ္ခံစားရေသာအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တို႔၏ သခြားသီးမွာ အလြန္အသံုးဝင္ၿပီး တန္ဖိုးရွိလွပါသည္။ သခြားသီး စားလိုက္လွ်င္ ရင္ေအးၿပီး ေရငတ္ေျပသည္။ ေနာက္တခုမွာ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဗီတာမင္ေဆးျပား အေတာ္မ်ားမ်ား ယူလာခဲ့သည္။

ဗီတာမင္ေဆးျပား ၃ ျပားေလာက္ကို ေရခ်ဳိခြက္ထဲထည့္၊ သၾကားကို လိုသေလာက္ထည့္ၿပီး ေရေဖ်ာ္လိုက္လွ်င္ ခ်ဳိခ်ည္ေသာ ေဖ်ာ္ရည္တခြက္ရရွိၿပီး ေသာက္၍ အရသာ အလြန္ရွိပါသည္။ ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကိုလည္း ေျပေပ်ာက္ေစေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ လြတ္ခဲ့တာက သူ႔ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ပါ ဆိုတဲ့ ကိုေအးလြင္

“ဘယ္လို တံု႔ျပန္လဲဆိုေတာ့ လႊတ္ေပးတာေပါ့ဗ်ာ။
သူတို႔ လြတ္လာတာေပါ့ဗ်ာ”

ကိုေအးလြင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕မွာ ဆႏၵျပဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တိုင္းစည္း႐ံုးေရး ေကာ္မတီရဲ႕ တင္ျပခ်က္ကို ဗဟိုက အစည္းအေဝး ထိုင္ေနၿပီးေတာ့ ဗဟိုကလည္း ပါတီမူဝါဒနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အတည္ျပဳဖို႔မ်ားတယ္လို႔ ပါတီဥကၠ႒ ကိုေအးလြင္က ဆိုပါတယ္။

သူတို႔အဖြဲ႔က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းတာဟာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ပါ လို႔ အျပစ္တင္ေပမယ့္ အစိုးရေၾကာင့္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းရတာပါ လို႔ အျပစ္တင္သူေတြကလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစိုးရကို အျပစ္တင္သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာရပါသလဲလို႔ ကိုေအးလြင္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူက အခုလို စေျဖပါတယ္။

“အဲဒါကလည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ သံုးသပ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာကေတာ့ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နားလည္ထားတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ဒီေန႔ ျဖတ္သန္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥကို အထေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ျမင္တယ္၊ အဲေတာ့ တခုရွိတာက အစိုးရရဲ႕ အားနည္းခ်က္ဆိုတာက ဒါက အစိုးရဘက္က သက္ဆိုင္တဲ့ကိစၥေတြပါ”

အစိုးရဘက္ကတာဝန္က အစိုးရနဲ႔ပဲသက္ဆိုင္ပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ေလ၊ ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေဒၚလာေတြကို ဆင္းရဲမြဲေတမႈတိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ဘာတခုမွ ေဆာင္ရြက္တာမ်ဳိး မေတြ႔ရပါဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကိုေရာ ဦးေအးလြင္တို႔အေနနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဆႏၵျပတာမ်ဳိး၊ ေဝဖန္တာမ်ဳိး မလုပ္သလဲခင္ဗ်။

“အဲဒါက ရွင္းရွင္းေလးပါ ခင္ဗ်၊ ျပည္ပက က်ေနာ္တို႔ကို ဆင္းရဲေအာင္ ဝိုင္းလုပ္ေနတယ္ေလ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာေျပာေသးလဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အမ်ဳိးသားလံုျခံဳေရးကို ထိခိုက္ေနၿပီ၊ ထိပါးေအာင္လုပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထြက္တယ္ေလ။

အဲေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လံုျခံဳေရးကိစၥအတြက္ အစိုးရအေနနဲ႔ စိုးရိမ္စရာေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲေတာ့ တိုင္းျပည္ကရတဲ့ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ေတြကေန ထုတ္ေဖာ္လို႔ရတဲ့ ထုတ္ကုန္ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ ေငြေၾကးေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားေငြေတြက က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူလူထုရဲ႕ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးကိစၥေတြ၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အစရွိတဲ့ကိစၥေတြအတြက္ မသံုးႏိုင္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ကာကြယ္ေရးမွာသံုးဖို႔ ျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါလည္း ျပည္ပက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔ ဆိုင္ေနပါတယ္”

ဒါဆိုလိုရွိရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းက ဆင္းရဲမြဲေတတာေတြ၊ စီးပြားေရး အဆင္မေျပတာေတြက အစိုးရမွာေရာ တာဝန္ မရွိဘူးလား။

“အဲဒါ အစိုးရမွာတင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း တာဝန္ရွိလို႔ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေနတာပါ အခုက”

စီးပြားေရးပိတ္ဆိုမႈကိုေတာ့ ဆႏၵျပတာေတာ့ ဟုတ္ၿပီေပါ့ေနာ္၊ ဦးေအးလြင္ကိုယ္တိုင္လည္း ၈၈ ခုႏွစ္မွာ ဆႏၵျပတာေတြကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ ဒီမုိကေရေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္လို႔ ေစာေစာတုန္းက ဆိုပါတယ္ခင္ဗ်၊ အဲ့ေတာ့ ဦးေအးလြင္တို႔နဲ႔အတူ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ (ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ အပါအဝင္ေပါ့ေနာ္) သူတို႔တေတြကို ဖမ္းဆီးထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေကာ လႊတ္ေပးဖို႔ ကိုေအးလြင္တို႔အေနနဲ႔ အစိုးရကို ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိးေတြ ရွိပါသလားခင္ဗ်။

“မင္းကိုႏိုင္တို႔အုပ္စုကို က်ေနာ္ ေျပာစရာရွိတာေတြ ေျပာခဲ့တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္တုိ႔က အခ်င္းခ်င္း ဘာမွ ေျပာလို႔မရဘဲနဲ႔ သူရဲ႕သေဘာေၾကာင့္ သူဟာသူျဖစ္တဲ့ကိစၥ၊ ကိုယ့္ရဲ႕သေဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျဖစ္တဲ့ကိစၥ အဲဒါမ်ဳိးေတြက ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရင္တုန္းက သူတို႔ ပထမဆံုး ျပန္မလြတ္ခင္တုန္းကေပါ့၊ က်ေနာ္ အစိုးရကို ပန္ၾကားခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။

မင္းကိုႏိုင္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ၁၀ (က) နဲ႔ ထပ္ခါ ထပ္ခါေပ့ါေနာ္၊ ထိန္းသိမ္းခံေနရတယ္။ လြတ္တဲ့သူက Policy Maker ဟို NLD ေပါ့ဗ်ာ၊ Policy Maker က ေဒၚစုေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြက တသုတ္ႀကီး ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားလိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဒၚစုကေတာ့ ေနအိမ္မွာ ေနရတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေထာင္ထဲမွာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေထာင္က်လို႔ ျပန္လြတ္လို႔ လြတ္ရက္ေစ့တာေတာင္ ေနာက္ပုဒ္မေတြနဲ႔ ထပ္ထပ္ၿပီး ထည့္ေနတယ္။

အဲဒါကို က်ေနာ္ အစိုးရကို ေျဗာင္ေျပာပါတယ္။ ‘ဒါ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို တာဝန္ယူေနတဲ့ အစိုးရ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္ရွိတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ေစာင့္ေရွာက္တာျဖစ္ရမယ္၊ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္တာ ျဖစ္ရမယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာေတြ လုပ္တာျဖစ္ရမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္မွတ္ထားလြန္းအား ႀကီးေနတယ္။ ဒါ သမိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုးက်ရင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရင္ မေကာင္းဘူး’လို႔ က်ေနာ္ ေျပာဖူးတယ္”

ဟုတ္ကဲ့။ အဲသလိုေျပာတဲ့အေပၚမွာ အစိုးရဘက္ကေရာ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္သလဲ ခင္ဗ်။

“ဘယ္လို တံု႔ျပန္လဲဆိုေတာ့ လႊတ္ေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ လြတ္လာတာေပါ့ဗ်ာ”

ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ ပထမလြတ္လာတာက ကိုေအးလြင္တို႔ေတာင္းဆိုလို႔ လြတ္လာတယ္လို႔ အဲသလို ဆိုလိုတာလားခင္ဗ်။

“ဟုတ္တယ္ခင္ဗ်၊ ဒါ အခု ပထမဆံုး က်ေနာ္ Media ကုိ ေျပာတာပါ။ ေနာက္ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာပါဘူး ဒါမ်ဳိးေတြ။ ဒါ ေမးလို႔ေျပာတာပါ။ ဦးသုေဝတို႔၊ ဦးေထြးျမင့္တို႔လြတ္လာတာလည္း က်ေနာ္ ေတာင္းဆုိတာပဲဗ်ာ”

တျခားဆႏၵျပတာေတြအေပၚမွာ အစိုးရက ဖမ္းဆီးတာေတြ၊ ဖိႏွိပ္တာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေအးလြင္တို႔ အခုဆႏၵျပတာေတြ အေပၚမွာက်ေတာ့ အစိုးရက အတိုင္းအတာတခုအထိ ခြင့္ျပဳထားတာကေရာ ဘာေၾကာင့္လို႔ ယူဆသလဲခင္ဗ်။

“အဲဒါက သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို ေထာက္ခံေနတာျဖစ္မွာပါ ခင္ဗ်”

ကိုေအးလြင္ကို ေမးျမန္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ ၁၃ ရက္၊ ဘီဘီစီ (ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္) မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။

၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ႏွင့္ အနာဂတ္ (၆)

အပိုင္း (၃)

ဒီတပတ္မွာေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ အေျခခံဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းေရးဆြဲထားတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေလ့လာ သံုးသပ္သြားမွာပါ။ ကိုသိန္းျမတ္ စီစဥ္ထုတ္လုပ္ၿပီး မသီတာႏြယ္က တင္ဆက္ေပးထားပါတယ္။

စစ္တပ္ရဲ႕အခန္းက႑ဟာ ဒီအေျခခံဥပေဒနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းအပြားၾကဆံုး အစိတ္အပိုင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခခံဥပေဒဟာ စစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္မႈေနရာမွာထားမယ္ဆိုတာကို ပုဒ္မ ၆ (စ) မွာ အခုလို အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

“ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္္းေဆာင္ႏိုင္ေရးကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္”

ဒီေတာ့ ဒီအေျခခံဥပေဒမွာ စစ္တပ္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးေဆာင္မႈေနရာ ေပးထားပါသလဲ။ ဘယ္လို ဦးေဆာင္ခြင့္ ေပးထားပါသလဲ။ ဒါေတြဟာ ေစာေစာက နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းထဲမွာ ေရးသား သီဆိုထားသလို တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြဖီ၊ မေဖာက္ျပန္ တည့္မတ္မွန္ကန္မႈရွိပါရဲ႕လား။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္လို ၾသဇာသက္ေရာက္ေစမွာလဲ ဆိုတာေတြကို ေလ့လာသံုးသပ္သြားမွာပါရွင္။

ဒီအေျခခံဥပေဒမွာ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားၾကရာမွာ အဓိက အျငင္းပြားၾကတဲ့အခ်က္က တပ္မေတာ္သား ၄ ပံု ၁ ပံု ပါဝင္ေရးဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ရွိ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာသာမက တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္အဆင့္ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း တပ္မေတာ္သား ၄ ပံု ၁ ပံုစီ ပါဝင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရပ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၃ ပံုကို မဲေပးခြင့္ရွိသူ ျပည္သူ သန္း ၃၀ ဝန္းက်င္က ေရြးခ်ယ္ၿပီး တပ္မေတာ္သား ၁ ပံုကိုေတာ့ ျပည္သူကလည္း ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရ၊ တပ္မေတာ္ကလည္း ေရြးခြင့္မရဘဲ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ တဦးတည္းရဲ႕ဆႏၵနဲ႔သာ ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူ သန္း ၃၀ ဟာ ကိုယ္စားလွယ္ ၃ ပံုကို မဲေပးေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိၿပီး က်န္တဲ့ကိုယ္စားလွယ္ ၁ ပံုကို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတဲ့အတြက္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဟာ လူ ၁၀ သန္းရဲ႕မဲေပးပိုင္ခြင့္ Voting Right ကို ရယူထားတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

အခုလို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္ထားတာမဟုတ္တဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ ၄ ပံု ၁ ပံု ပါေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လို ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲ။ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕က ေရွ႕ေန ဦးခင္ေမာင္ေဇာ္က အခုလို ေျပာပါတယ္။

“သူတို႔ ဒီ ၂၅% က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က တိုက္႐ိုက္ေရြးတာဗ်၊ တိုက္႐ိုက္ေရြး၊ တိုက္႐ိုက္အမည္စာရင္း ေပးၿပီးေတာ့မွ ခန္႔တာဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကပဲ အကုန္လံုးကို ကိုင္တြယ္ထားတယ္၊ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈက ႀကီးေနမွာေပါ့ဗ်ာ”

ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕က ေရွ႕ေနဦးခင္ေမာင္ေဇာ္ ေျပာသြားတာပါ။ မဂၤလာဒံု မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ ၂ တသီးပုဂၢလ ကိုယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္ၿပီး အၿငိမ္းစားဗိုလ္ႀကီး တဦးလည္းျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ထြန္းေမာင္ကေတာ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံ တက္ေရာက္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းေရးဆြဲရာမွာ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ တပ္မေတာ္သား ၄ ပံု ၁ ပံု ပါဝင္တဲ့အေပၚ သူ႔သေဘာထားကို အခုလိုေျပာပါတယ္။

ဦးတင္ထြန္းေမာင္ (ဓာတ္ပံု - လွ်ပ္တျပက္)

“က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ႏိုင္ငံေရးရာကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ကင္းကြာေနၾကတယ္ေလ၊ ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုအသစ္ျဖစ္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ အသစ္ျဖစ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၊ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ သြားမယ္ဆိုေတာ့က ဘာပဲေျပာေျပာ ထိန္းေၾကာင္းမႈတခုက လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။

အမ်ဳိးသားအင္အားစုျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံအက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ အက်ဳိးရွိမယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္လို႔ပါ။ ၂၅% က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ေရြးခ်ယ္တာဆုိေပမယ္လို႔ တကယ္တမ္းက်ရင္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က သူ႔လူေတြ သူအကုန္လံုး သိခ်င္မွ သိႏိုင္မယ္၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သူတို႔အတြင္းမွာ ညႇိႏိႈင္းတုိင္ပင္ၿပီးေတာ့မွ ေရြးခ်ယ္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အဲေတာ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က နာမည္တပ္ေပမယ့္လို႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တပ္မေတာ္ဆိုတဲ့ Institution ႀကီးကေနၿပီးေတာ့ ေစလႊတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ယူဆပါတယ္”

မဂၤလာဒံု မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ ၂ ကုိယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္ၿပီး အၿငိမ္းစားဗိုလ္ႀကီး တဦးလည္းျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ထြန္းေမာင္ ေျပာျပသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

၂၀၁၀ ေနာက္ဆံုးေပၚ ၾကတ္ေျပး ဂူသခ်ဳႋင္းသစ္ႀကီး

မတြတ္ရဲ႕ ေဂဟေဗဒ (ကံထြန္းသစ္)

၁။

ညီကုိ ေလးေယာက္သား ေဂဟစနစ္ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကစဥ္မွာ မတြတ္ကုိ ဖမ္းမိလာၾကသည္။

၂။

“တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ခုလို ေဆးဖ်န္းတာေတြ ဘာေတြ မရွိပါဘူးကြာ။ ဒီလုိ ပဲခင္းေတြ ပ် က်ေတာ့လည္း ေနပူတာနဲ႔ ပ် ေတြ ေပ်ာက္သြားေတာ့တာ”

အေတြ႔ အႀကဳံအရလည္း အႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ အစ္ကုိႀကီးက ေထာက္ျပလိုက္ေတာ့ ...

“ဟုတ္တယ္ေနာ္ အစ္ကုိႀကီး၊ ေရွးတုန္းကေတာ့ ဘာစုိက္စိုက္ ေျမေပၚ မ်ဳိးေစ့က်တာနဲ႔ ေပါက္ၿပီးသား။ သီးႏွံထြက္လည္း ေကာင္းၿပီးသား။ ခုေတာ့ ဖ်န္းလုိက္ရတဲ့ ေဆး၊ ေကြၽးလိုက္ရတဲ့ ေျမၾသဇာ”

အစ္ကိုေလး၏ ထိုေထာက္ခံေဆြးေႏြးမႈကို မႀကိဳဆိုသူက ညီငယ္ ကိုေက်ာ္။

“အဲဒီတုန္းက ခုလိုေဆးမွ မေပၚေသးတာ။ ေပၚေနလို႔ေတာ့ ေရွးလူႀကီးေတြလည္း ဖ်န္းၾကမွာပါဗ်”

"ဟ ဖိုးေက်ာ္ရ၊ ငါက ေဆးဖ်န္းတာကို အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အက်ဳိး ရွိမရွိ ခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔။ ခု မင္းတို႔ ေဆးဖ်န္း ေနေတာ့ေကာ ဟိုတုန္းကလို သီးႏွံထြက္လို႔လား”

“ဟုတ္ပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ဆို ပင္ျဖစ္ေဆးဆို ပင္ျဖစ္ေဆး၊ သီးေအာင္ဆို သီးေအာင္ေဆး ဖ်န္းတာပါပဲ။ မထူးလွပါဘူး။ အဲ ထူးတာဆိုလို႔ ေဆးဖ်န္းရလြန္းလို႔ ေဆးနံ႔ေတြ႐ွဴ႐ႈိက္ရၿပီး ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးက်န္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”

ေနာင္ေတာ္မ်ား၏ ေဆြးေႏြးခန္းတြင္ ဝင္ေရာက္ ဆင္ႏႊဲရန္ ငံ့လင့္ေနမိသည္။ ခက္တာက သူတို႔ ေျပာဆိုေနသည္မ်ားႏွင့္ မရင္းႏွီး၊ ငယ္စဥ္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ေနရ။ ခုေတာ့လည္း ၿမိဳ႕မွာအေျခက်ဆိုေတာ့ ပို၍ပင္မယဥ္ပါး။ သီးႏွံအထြက္ ဆုတ္တာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာေနၾကေၾကာင္းကိုေတာ့ ရိပ္မိသည္။

ဉာဏ္မီသေရြ႕ ဆက္စပ္ၾကည့္မိသည္။ ဟိုတုန္းက စိုက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ခုေခတ္ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ဟိုတုန္းက ရာသီဥတုႏွင့္ ခုေခတ္ ရာသီဥတု၊ ဟိုတုန္းက လူဦးေရႏွင့္ ခုေခတ္ လူဦးေရ။ ေရွးတုန္းက ေျမဆီလႊာက မပြန္းေသး၊ တႏွစ္မွ တသီးသာ စိုက္ၾကရာ ေျမဆီလႊာက အႂကြယ္မပ်က္။ ေနာက္ၿပီး ခ်ဲ႕ထြင္စရာ ေျမလြတ္ေတြကလည္း က်ယ္ေျပာလွခ်ည့္။ လုပ္ကိုင္သူ လူဦးေရနည္းလို႔ အိႏၵိယက လယ္ကူလီေတြကိုေတာင္ ကိုလိုနီအစိုးရက သြင္းခဲ့ရေသးသတဲ့။ ဒါတင္မက ကြၽဲေတြ၊ ႏြားေတြ အတြက္ စားက်က္ေျမ ဆိုတာလည္း သီးသန္႔ သတ္မွတ္ေပးသတဲ့။ ေကာင္ေရအလိုက္ အက်ယ္အဝန္း ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီ ေျမေတြလည္း ဘယ္သူ႔စားက်က္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလည္း မသိ။

ရာသီဥတု ဆိုတာလည္း သိပ္မွန္တာတဲ့။ ေမလ ဆယ့္ငါးရက္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရက္ အတြင္း မုတ္သုံဝင္ျမဲ။ အစ အလယ္ အဆံုးဆိုတဲ့ မိုးသံုးပါးညီ သတဲ့။ မုတ္သုံ အဝင္မွန္၊ အထြက္မွန္ ဆိုေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးရ အဆင္ေျပၿပီေပါ့။ ဒီလို မုတ္သုံမွန္ေအာင္ ဖိတ္ေခၚႏိုင္စြမ္းတဲ့သူေတြကလည္း ေတာအႏွံ႔၊ ေတာင္အႏွံ႔ စိမ္းလို႔ ညိဳလို႔ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့လည္း သင္းတို႔လည္း ဘယ္ဝယ္ ဘယ္ဆီ ျမန္းၾကေလၿပီ မသိ။ ဒီအထဲ ဥတုရာသီ ယြင္းခြၽတ္ဖို႔ ဖန္ေလွာင္အိမ္ ယဥ္ေက်းမႈတဲ့။ ဟို အျပာေရာင္ အုိဇုန္းလႊာ ေပါက္ျပဲမႈတဲ့ … ဟူး။

လူဦးေရကေတာ့ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က ဆယ့္ကိုးသန္း ဆိုလားပဲ။ ဒီေတာ့ သူ႔လူႏွင့္ သူ႔ရိကၡာ ထုတ္မႈမွ်ေနမွာေပါ့။ ခုေတာ့ လူဦးေရက သန္းငါးဆယ္ေက်ာ္။ ဒီအထဲ ...

“ကိုယ္မဖ်န္း ကိုယ္ခံသြားရမွာေပါ့။ အခင္းနားနီးေတြက ေဆးဖ်န္းတယ္။ ကိုယ္က မဖ်န္းရင္ ရွိသမွ်ပိုးက ကိုယ့္စိုက္ခင္းထဲ အကုန္က်ေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အသီးမေျပာနဲ႔ အ႐ိုးေတာင္ ရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး”

ညီ ကိုေက်ာ္ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား။ ကိုယ္မျပဳေပမယ့္ သူျပဳလွ်င္လည္း ကိုယ့္ကို သက္ေရာက္ေစတဲ့ ေဂဟေဗဒ အေနအထား။

“ေဆးဖ်န္းမွ မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရာ။ ဟိုေန႔က ဗ်ဳိင္းတအုပ္ ဝဲေနတာ ေဆးဖ်န္းထားတဲ့ ပဲတီခင္းေတြကိုေရွာင္ၿပီး ငါ့ပဲခင္းထဲ က်သြားတာ တခါတည္း ပိုးစိမ္းေကာင္ေတြ ေျပာင္သြားတာပဲ”

“ဟုတ္တယ္။ အဲဒါက ပိုေကာင္းတယ္ ကိုႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေဆးဖ်န္းမွ ပိုးေတြပိုၿပီး ပြားလာသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ပိုးက ျပတ္မွ မျပတ္ဘဲ။ တမ်ဳိးၿပီး တမ်ဳိးပဲ”

အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီတို႔ရဲ႕ အေျခအတင္ပြဲမွာ ဘယ္ဘက္ကိုလုိက္ရမလဲလို႔ ေဝခြဲမရ။ ဖိုးေက်ာ္ေျပာတာ ဟုတ္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ခုလိုနည္းပညာေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ေလွ်ာ္ႏိုင္မွ။

“တမန္းညက္ေအာင္၊ ရာသီမလင့္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အဲ ေဆးဖ်န္းဖို႔ကေတာ့ အေႂကြးတင္ခံၿပီးေတာ့ကို ဖ်န္းၾကတယ္။ ဖ်န္းေတာ့လည္း နားမလည္၊ ပါးမလည္နဲ႔ တခ်ဳိ႕ဆို အပင္သန္တဲ့ေဆးကို ပြင့္ဝင္ခ်ိန္ ဖ်န္း၊ အသီးေဆးကို ပ်ဳိးပင္ေပါက္မွာဖ်န္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေဆးအတြက္နဲ႔ ေလးကုန္ၾကေရာ"

အဲ … အစ္ကိုႀကီး ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနျပန္ေရာ။ “ငေအာႀကီး ေျပာေတာ့လည္း ေခ်ာလို႔၊ ငေလာႀကီး ေျပာေတာ့လည္း ေမာလို႔” ဆိုတဲ့ အေမခိုင္းတဲ့ ပံုကိုေတာင္ အမွတ္ရမိသည္။ သူ႔ဟာႏွင့္ သူဟုတ္လုိ႔။ အင္း … ပိုးသတ္ေဆး ထုတ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြကေတာ့ ေပါမွေပါပဲ။ ပါဠိ နာမည္ေတြနဲ႔ေရာ၊ တိရစၦာန္နာမည္ေတြနဲ႔ေရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေၾကာ္ျငာေနၾကတာ။ ေဆးသံုးစြဲပံု သံုးစြဲနည္းနဲ႔ အက်ဳိးအျပစ္ေတြကိုပါ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေၾကညာေပးၾကရင္ ေကာင္းမွာ။ တကယ္ဆို ေၾကညာသင့္တယ္။ မေၾကညာလို႔ ေဆးေၾကာင့္ ဆိုးက်ဳိးျဖစ္ရင္ သူတုိ႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္။ အင္း … ေၾကညာေတာ့ေကာ ရြာသားေတြက ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ့မလား။ မဖတ္ဘဲ ၾကားဖူး နားဝနဲ႔ သံုးေနၾကေလေတာ့ ကိုႀကီးေျပာသလို ေဆး အတြက္ေလး။

ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရသည္။ ခုနက ကိုႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ ဗ်ဳိင္းတို႔၊ ငွက္ေတာ္တို႔လို လူ႔မိတ္ေဆြ ငွက္မ်ားအေၾကာင္း၊ သီးႏွံပိုးမ်ားကို ေကာက္ယူစားသံုးရင္း လူေတြကိုကူညီသည့္အေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြမ်ားသည္ လူေတြကို စိတ္နာ သြားၾကကုန္ၿပီထင့္။ ငွက္ေတြ ရွားပါးကုန္ၿပီး ငွက္ေတာ္လို အခ်ဳိ႕ငွက္ဆို မ်ဳိးတံုးမွာပင္ စိုးရ၊ မျမင္ေတြ႕ရေတာ့။ လူေတြ ဖ်န္းေသာ ပိုးသတ္ေဆးကို အင္းဆက္ႏွင့္ ႂကြက္မ်ားက စား၊ ထိုအေကာင္မ်ားကို ငွက္ကစား။ သို႔ျဖင့္ ငွက္တို႔သည္ မ်ဳိးမပြားဘဲ မ်ဳိးျပဳန္း။ ထိုအခါ သီးႏွံပိုးတို႔ကို သုတ္သင္ေပးရန္ လူတို႔ကို မကူညီႏိုင္။ မကူညီႏိုင္ေသာအခါ စိုက္ခင္းမ်ားပ်က္။ စိုက္ခင္းမ်ား ပ်က္ေတာ့ သီးႏွံမေအာင္။ သီးႏွံမေအာင္ေတာ့ ဟူး …။

သည္ေတာ့ သီးႏွံေအာင္ဖို႔ ေဆးပိုဖ်န္း။ ေဆးပိုဖ်န္းေတာ့ အပင္ေပၚတြင္မက ေျမေပၚသို႔တိုင္က်။ ေျမေပၚက်ေတာ့ ေျမေအာင္း အျပစ္မဲ့ပိုးေလးေတြ ေသေက်။ ပိုးေလးေတြ ေသေက်ေတာ့ ေျမၾသဇာျဖစ္ေစသည့္ မစင္ကို မစြန္႔မေပးႏိုင္။ မစြန္႔ႏိုင္ေတာ့ ေျမဆီၾသဇာ အသစ္မရ။ မရေတာ့ အပင္မေအာင္။ အပင္မေအာင္ေတာ့ ဟား၊ တကယ့္ ဆက္ႏြယ္မႈ ေဗဒ။ ဒါကိုၾကားေနၿပီး အစ္ကိုေတြနဲ႔ ညီကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွင္းျပၾကည့္မည္။ နားေထာင္လွ်င္ အျမတ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္က ေအာ္က်က္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္းကင္တခို၊ ၿပိဳမလို တိမ္ညိဳ ဘာေၾကာင့္ မႈိင္းပါတယ္ အစ ခ်ီတဲ့ ေရသံသရာ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ရွင္းျပရလွ်င္၊ ဟို “ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရတယ္” ကမွ ပိုရင္းႏွီးတာ။ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ရွင္း ...။

“ေဟာဒီမွာ ဦးႀကီး ဂ်ဳံသူခိုးေတြ မိလာၿပီ”

၃။

ဘုတ္ခနဲ က်လာသည္က ပုဆိုးပိုင္းႏွင့္ထုပ္ထားသည့္ အထုပ္တခုႏွင့္ ေတာင္းငယ္ တလံုး။ ေတာင္းထဲတြင္ ဂ်ဳံႏွံဝင္းဝင္းမ်ား၊ အႏွံရင္း ကပ္ခ်ဳိးထားတာေၾကာင့္ အျမင္မွာ နည္းေသာ္လည္း အထြက္က မနည္းႏိုင္။ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ေမာင္ႏွမႏွင့္အတူေနေသာ တူ ေမာင္စန္းလြင္က သူ႔ဦးႀကီးထံသို႔ သူခိုးမ်ားကို ခိုးရာပါပစၥည္းႏွင့္ အပ္ႏွံလာ၍ ၿပိဳင္တူ ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္။ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္အရြယ္မ်ား။ ရွင္မီးႏြမ္းေလးႏွင့္က တေယာက္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေလးႏွင့္က တေယာက္။

သူတို႔ႏွင့္အတူ ရြာထံုးစံ ရပ္ထံုးစံမပ်က္ ၾကည့္ၾကကုန္အံ့ ဆိုသည့္ ဝိုင္းအံုလာသူေတြလည္း မနည္း။ အရြယ္စံု။ က်ားနည္း မမ်ားတာသာ ျခားသည္။ ဂ်ဳံေတြ မၾကာခဏ အခိုးခံရ။ အခိုးခံရ၍ ေစာင့္ဖမ္းေနရာ ယခုမိလာေၾကာင္း၊ သူခုိးမ်ားသည္ ခိုးရည္ဝေနေၾကာင္း၊ ဂ်ဳံကို အပင္လိုက္ရိတ္ယူက အခင္းရွင္သိႏိုင္၍ ယခုကဲ့သို႔ အႏွံကိုသာခ်ဳိး၍ ပင္ေထာင္ မပ်က္ ခုိးယူၾကေၾကာင္း၊ စပါးစိုက္ခ်ိန္ဆိုလည္း စပါးခိုး၊ ေျပာင္းဖူးခ်ိန္ဆိုလည္း ေျပာင္းဖူးမို႔ ခုိးယူခံရေၾကာင္း၊ သူခိုးတဝက္၊ ပိုးတဝက္ လုပ္ကိုင္စားေနရေၾကာင္း တူေတာ္ေမာင္က မေက်မခ်မ္း ရွင္းျပေနသည္။ သူ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္မည္ဆိုလည္း ျဖစ္သင့္ေပသည္။ သူက ဦးႀကီးႏွင့္အတူ အဓိက ထြန္ရယက္ရ စိုက္ပ်ဳိးရသူ မဟုတ္လား။

ထိုေျပာဆိုသံမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွမ အပ်ဳိႀကီးမသည္ အိမ္အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာကာ ကေလးမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လ်က္ ...

“ေအာင္မယ္ ညည္းကိုး။ အရင္ေန႔ေတြကတည္းက ဂ်ဳံခင္းေတြနားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ ေတြ႔ေနတယ္ ေအာက္ေမ့တာ လက္စသတ္ေတာ့ အၾကံနဲ႔ကိုး”။ ေကာင္ကေလးက ေခါင္းကို ပို၍ငုံ႔သြားေစေပမင့္ အၫႊန္းခံ ရွင္မီးမေလး ကေတာ့ အရယ္အက်ဲ မပ်က္။

“အံမယ္ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ အရင္ေန႔ေတြကလည္း ညည္းတို႔ပဲ မဟုတ္လား”

“ဒီတခါတည္း ရွိပါေသးတယ္ အစ္မရယ္”

“မညာပါနဲ႔ေအ။ ညည္းတို႔ေခ်ာင္က လြန္လြန္းတယ္။ ေျပာင္းဖူးလည္း ထြက္ခ်ဳိး၊ ပဲလည္း ထြက္ဆြတ္၊ သီးႏွံဦး ခူးစား႐ံု မကဘူး။ ခုေရာင္းစားဖို႔ပါ ခိုးၾကနဲ႔၊ ဟင္း …”

ဟုတ္တာပဲ။ လယ္သမား၊ ယာသမားဆိုတာ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စိုက္ၾကပ်ဳိးၾကရ။ မစိုက္မီက်လည္း စိုက္စရိတ္ရွာရ၊ ပ်ဳိးစရိတ္ ေဖြရ။ စိုက္ၿပီးေတာ့လည္း ရာသီပူရ၊ ဥတုပင္ရ။ ပြင့္ခ်ိန္ သီးခ်ိန္က်လည္း ပိုးပူရ၊ ခိုးပူရ။ ရိတ္သိမ္းၿပီးေတာ့လည္း ဟူး။

ထိုသို႔ ရင္းခဲ့၊ က်ဳိးခဲ့ၾကရေသာ ခမ်ာမ်ား ယခုလို အမႈၾကံဳရေတာ့ ...

“ၾကာပါတယ္ ေဒၚေဒၚရာ လူႀကီးအိမ္ကို ပို႔လိုက္မယ္။ ဥကၠ႒က သီးႏွံခိုးရင္ ဒဏ္႐ိုက္မယ္လို႔ ေမာင္းခတ္ ထားတာပဲ”

ႏွမျဖစ္သူႏွင့္ တူေတာ္ေမာင္တို႔ ေျပာဆိုေနဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး အစ္ကိုႀကီးလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနသလို၊ အစ္ကိုေလးႏွင့္ ညီဖိုးေက်ာ္တို႔လည္း ဘာဆံုးျဖတ္ရမည္ မသိျဖစ္ေနဟန္မို႔။

“ဟုတ္တယ္ ငါ့ႏွမနဲ႔ ေမာင္စန္းလြင္ေျပာတာ သဘာဝက်တယ္။ လူႀကီးအိမ္သာ သြားပို႔လိုက္ မဆင့္”

ဝင္ေရာက္ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ရာ စတင္လႈပ္ရွားလာသူက ေဘာင္းဘီဝတ္ ေကာင္ေလး။

“လူႀကီးအိမ္ေတာ့ မပို႔ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ တခါမွ မခိုးဖူးပါဘူး။ ခုဟာက သူလာေခၚလို႔ လိုက္မိတာပါ”

ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ မယ္ရွင္မီးကေတာ့ ရယ္က်ဲဆဲ။

“ကဲၾကာတယ္။ လူႀကီး အိမ္သြားမယ္။ ေမာင္စန္းလြင္ ငါ့တူ ဟို ဂ်ဳံထုပ္ေတြယူခဲ့။ သက္ေသခံရေအာင္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွမျဖစ္သူ မဆင့္က ထသြားဟန္ျပင္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မ်က္ရည္ထုတ္၍ ေတာင္းပန္သည္။ ဟို ရွင္မီးမလည္း ခုမွ စိတ္ပူရေကာင္းမွန္း သတိရထင့္။ မ်က္ႏွာညိႇဳးစ ျပဳသည္။ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ခမ်ာမ်ားကိုၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္း၍ ျပန္လႊတ္လိုက္ရန္ ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက သေဘာမတူ။

“ဟာ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ဒီလို အေရးမယူဘဲ ျပန္လႊတ္လို႔ကေတာ့ သူခိုးေတြ ေရာင့္တက္ေအာင္ လုပ္ရာက်ေတာ့မေပါ့။ ကဲပါ … မဆင့္ရယ္ ၾကာပါတယ္။ ေခၚသာသြားေတာ့”

အစ္ကိုႀကီး ကန္႔ကြက္ေနသည့္ၾကားက ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ အစ္ကိုႀကီးသာ မဟုတ္၊ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈလာသူ ေရႊပြဲလာမ်ားကလည္း သေဘာမတူၾက။ လူႀကီး အိမ္မပို႔ရန္ လူႀကီးက ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာႏွင့္ ဆိုၾကကာ တေယာက္တေပါက္ တားျမစ္ၾကသည္။ ေျခရင္းအိမ္က ေဒၚေကတူးကဆို “လူႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ ေပါင္ခ်ိန္႐ူး ႐ူးေနတာ။ မေတာ္တေရာ္ ဒဏ္႐ိုက္ၿပီး ယူလိုက္ရင္ ၿပီးပါေလေရာ အစ္မဆင့္ရယ္” ဟု ဝင္ေရာက္ ေတာင္းပန္လာျပန္သည္။ ရြာသူရြာသားေတြႏွယ္ ခက္တာပဲ။ ေတာင္သူခ်င္း စာနာဖို႔ထက္ သီးႏွံခိုးသူကို ညႇာတာေနၾကျပန္သည္။ ဘက္မွားၿပီး ညီ ၫြတ္ေနၾကတာပဲ။ တို႔ဆီကလူေတြ အဲဒီလို ဘက္မွားၿပီး ညီၫြတ္တာက အက်င့္တခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၾကၿပီလား။ ဒီအထဲ ဟို ႏြားလွည္းသမား ကံရႊင္ ဆိုသူကလည္း ဒီကေလးေတြဟာ သူသြားေနက် အေနာက္ဘက္ရြာကျဖစ္လို႔ သူ သိေၾကာင္း၊ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ဝင္ေရာက္ အာမခံလာသည္။ သူ႔စကားက ဒီလူေတြကပဲ မတရား ဖမ္းဆီးသေယာင္ ကြၽတ္။

စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ တကယ္လို႔ သူတို႔သီးႏွံကို ခုလို ခိုးယူခံရလွ်င္ေကာ။

"လူေတြက ေတာ္ေတာ္ တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ ပစၥည္းေလး ေျပာင္းဖူး၊ တဖူးတေလ ေပ်ာက္ရင္ေတာင္ က်ိန္လိုက္၊ ဆဲလိုက္ၾကတာ။ သူမ်ားဟာ အခိုးခံရလို႔ တရားနည္းလမ္းအတိုင္း တိုင္မယ္ေတာမယ္ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္သေလး၊ ညာျဖစ္သေလးနဲ႔ ဝင္သနားေနလိုက္ၾကတာ၊ ေနာက္တခါ မခုိးပါဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အာမခံမလား”

တူေတာ္ေမာင့္စကား အကြက္က်လွသည္။ အသံ သိပ္မထြက္ၾကေတာ့။ ၾကည့္သူဦးေရကေတာ့ တိုး၍ တိုး၍ လာေနသည္။ လူစုရွဲဖို႔ …

"ကဲ … ကဲ၊ ဥပေဒေၾကာင္းအတိုင္းပဲ ေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြလည္း ေနာင္ၾကဥ္သြားတာေပါ့။ လူႀကီးသင့္သလို ဆံုးျဖတ္လိမ့္မေပါ့။ ကိုင္း၊ မဆင့္ေရ ေခၚသာသြားေတာ့”

မညႇာတာလို႔ေတာ့ မဟုတ္။ စာရိတၱကို မျပဳျပင္ႏိုင္ေတာင္ ဒီလိုလုပ္လွ်င္ ဒီလိုအျပစ္ရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ သိေစခ်င္သည္။ ႏို႔မဟုတ္ဘဲ ပိုင္ရွင္မသိလွ်င္ လုပ္ေကာင္းသည္ဟု မွတ္ထင္သြားခဲ့ေသာ္ ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အစ္ကိုႀကီး ကလြဲ၍ အားလံုးသေဘာတူၾကသည္မို႔ မဆင့္တို႔ တူဝရီး ဦးေဆာင္ကာ အခမဲ့ သနားသူမ်ားျခံရံလ်က္ ခ်ီတက္ သြားၾကေတာ့သည္။

ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ေဂဟေဗဒ အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို မေတြ႔ေတာ့။

၄။

“အေမရိကန္လို ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြမွာဆို ခုလိုေဆးေတြ ဘာေတြ ဖ်န္းထားတဲ့ သီးႏွံေတြ၊ မ်ဳိးဗီဇျပဳျပင္ထား တဲ့ အသီးအရြက္ေတြကို မစားသံုးၾကေတာ့ဘူး။ သဘာဝအတိုင္း စိုက္တဲ့၊ ပ်ဳိးတဲ့ သီးႏွံကမွ”

စကားပင္ မဆံုးလိုက္။ ခ်ီတက္သြားသူတခ်ဳိ႕ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ဘာျဖစ္ျပန္ပါလိမ့္။

“ေမာင္ေမာင္ႀကီးက မတိုင္ရဘူး တဲ့။ တလမ္းလံုး လိုက္ဆူေနလို႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္ ေမာင္ေမာင္တို႔ေရ”

ႏွမျဖစ္သူ မဆင့္၏ လွမ္းေျပာလိုက္သံ။

“ဟုတ္တယ္။ ဦးႀကီးက ဘာမွန္းမသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူပဲ သီးႏွံေတြေပ်ာက္ရင္ ဆူတယ္။ ခု သူခုိးမိေတာ့လည္း မတိုင္ရဘူး၊ ျပန္လႊတ္ရမတဲ့။ ေနာက္ဆို ခိုးခ်င္တဲ့သူ ခုိးၾက။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မဖမ္းဘူး”

တူေမာင္၏ မေက်မခ်မ္း စကား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး အစ္ကိုႀကီးကို ဝိုင္းဝန္းျပစ္တင္ၾကသည္။ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ဘာမွ မတံု႔ျပန္။ ဒါသည္က အစ္ကိုႀကီး၏ စိတ္ရင္း။ သနားတတ္သည္။ အားနာတတ္သည္။ ကေလးေတြ မ်က္ရည္က်တာ ျမင္ကတည္းက ျပန္လႊတ္ ေစလိုေနသည္။ ညီေတြ အထူးသျဖင့္ စာကေလး ဘာကေလး မေတာက္တေခါက္ ေရးေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မဆန္႔က်င္လို၍သာ ၿငိမ္ေနခဲ့ၿပီး သူႏိုင္သည့္ ႏွမငယ္ႏွင့္ တူတို႔ကို လမ္းမွသြားကာ တားျမစ္ခဲ့ျခင္းပင္။

“အစ္ကိုႀကီးက ေနရာတကာ သနားတတ္တာကိုး။ ဒါ သနားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို စာရိတၱပ်က္ေအာင္ အားေပးတာ”

“ခုေလာက္ဆို သူတို႔လည္း ေၾကာက္သြားပါၿပီကြာ။ ေနာင္လုပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”

“ေမာင္ေမာင္ႀကီးကလည္း သူတို႔လား ေနာင္မလုပ္မွာ ေဝးပါေသး။ တို႔ကို ဖမ္းတယ္ဟဆိုၿပီး အၿငိဳးနဲ႔ ေတာင္လုပ္ဦးမယ္ ဟင္း”

မဆင့္၏ ေသာကထင္ေၾကး ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မလုပ္ဘူးဟု ဘယ္သူမွ မဆိုႏိုင္။ လူဆိုတာ ႀကီးငယ္မဟူ အၿငိဳးဖြဲ႔တတ္တာကလား။ ထိုအၿငိဳးႏွင့္ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳခဲ့လွ်င္၊ ဒါဆို အစ္ကိုႀကီး ဆႏၵအတိုင္း ျပန္လႊတ္လိုက္ရင္ေကာ။ အဲဒီအခါက်လည္း အင္း ...။

“ကဲ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

“ငါ သူတို႔ မိဘေတြ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ အဲဒီ ရြာကို စံုစမ္းခိုင္းလိုက္တယ္ကြ”

ဟုတ္သားပဲ။ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ အစီအစဥ္ အေကာင္းသား။ သူတို႔မိဘေတြေခၚၿပီး ေနာင္မလုပ္ေအာင္ ဆံုးမေပးဖို႔ ေျပာဆိုၿပီး အပ္ႏွံလိုက္႐ံုေပါ့။ ဒါ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္း။ ဒါေၾကာင့္အားလံုး သေဘာတူညီၿပီး ညီကိုေက်ာ္က …

“အဲဒါ ေကာင္းတယ္။ မိဘလည္း အသိေပးၿပီးသားျဖစ္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ လွည္းမီးခ်တဲ့ ဖိုကပဲ။ ဟိုေကာင္မေလးကေတာ့ ရြာအေရွ႕ေတာင္ေခ်ာင္ထဲက ျဖစ္မယ္။ အဲဒီမွာ စံုစမ္း အေခၚခိုင္းလိုက္ေပါ့”

ထို အဆိုကို အထိတ္တလန္႔ ကန္႔ကြက္သူက …

“အေမတို႔ကို အေခၚ မခိုင္းပါနဲ႔။ ကိုတြတ္ က်ဳပ္ကို သတ္လိမ့္မယ္ေတာ့”

၅။

ေကာင္ေလးက စိတ္သက္သာရဟန္ရွိသြားေသာ္လည္း ရွင္မီးကမူ ခုမွ ပိုတုန္လႈပ္လာသည္။ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ သူ႔အိမ္ကို မေခၚဖို႔ ေျပာေနသည္။ ေမာင္ေလးဖ်ားေနလို႔ အေမ အေဝးႀကီးသြားေနေၾကာင္း၊ ကိုတြက္က ႏြားထြန္ သြားေနေၾကာင္း၊ သူ႔ အိမ္ ဘယ္မွာရွိေၾကာင္းမွအစ တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေနသည္။ ေျပာဆိုပံု သ႐ုပ္မပီလို႔ထင့္ မည္သူမွ် မယံုၾက။ က႐ုဏာ မသက္ၾက။

တစတစ အားေပးသူ ပရိသတ္ကေတာ့ လူစုကြဲသြားၿပီ။ အိမ္ေထာင္ကြဲ အစ္ကိုေလးနဲ႔ ညီတို႔ကလည္း ညမွလာခဲ့ဦးမယ္ ဆိုကာ ျပန္ၾကၿပီ။ အစ္ကိုႀကီးတို႔၊ မဆင့္တို႔ကလည္း ဆိုင္ရာဝန္တို႔ကိုထမ္းရန္ သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သာ ငုတ္တုတ္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ သူတို႔ကို တန္းလ်ားခံုေပၚ တက္ထိုင္ရန္ ေျပာရသည္။

ႏွစ္ေယာက္ကိုယွဥ္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ ကေလးမက ပို၍ ႏြမ္းပါးဟန္ပင္။ ေကာင္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ကေလးမို႔လား မသိ၊ မ်က္ႏွာဟန္ပန္က ေျပာင္းလြယ္ လဲလြယ္။ ခုနက မ်က္ရည္မ်က္ႏွာသည္ ခုေတာ့ ျပံဳးရယ္ကာ အေဖာ္ေကာင္ေလးကို စကားေျပာေနျပန္သည္။ ဘာေတြေျပာေနသည္ေတာ့ မသိ။

အင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြပဲ။ ေက်ာင္းမွ ေနၾကရဲ႕လားမသိ။ သူတို႔မိဘေတြ ကေကာ ဒီအရြယ္ေတြမွာ ပညာ မသင္ေစဘဲ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ထားၾကေလေရာ့လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလးေတြကို ခုလိုျဖစ္တာ မေကာင္းေၾကာင္း၊ သူတကာ အထင္ျမင္ေသးဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပရဦးမည္ဟု ေတြးရင္း စကားေတာက္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ ခုနစ္တန္းတက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘြားသိလွ်င္ ႐ိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ႐ိုး႐ိုး ေကာက္သင္းေကာက္ထြက္ရာ ေကာင္မေလးသင္ျပ၍ ယခုလို ...

“ငါ သင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ နင့္ဘာသာ ခိုးတာပါ”

“မေန႔က နင္ပဲလာေခၚတာေလ။ ဒီေန႔လည္း နင္ပဲ ဒီအခင္းခ်ဳိးမယ္လို႔ ေျပာတာ”

ခုေတာ့ သေဘာထားကြဲၾကၿပီ။ မေန႔ကလည္း ခ်ဳိးေသးဆိုပါလား။ မဆင့္ ၾကားရင္ေတာ့ ေဒါပြဦးမည္။ အစ္ကိုႀကီးေကာ ခုလို ျပန္လႊတ္မိတာ မွားၿပီ ထင္မလား။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ဒီလို နည္းနည္းခိုးရင္းက တျဖည္းျဖည္း အင္း သီးႏွံေလာက္ေနမွာပါ ေလ။ တ၀မ္းတခါးေနမွာပါ။ အူမေတာင့္တဲ့အခ်ိန္က် ဒါေတြ ေစာင့္ႏိုင္သြားၾကမွာပါ။ ခုဟာက တကယ့္ ကေလးအရြယ္ေလးေတြ။ ရွိလွ ရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သားႀကီးအရြယ္ေလးေတြ။ ေၾသာ္ ဒီအရြယ္ေတြနဲ႔။

“ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္လႊတ္ေပးပါ ဦးေလးရယ္။ ေနာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”

ျပန္လႊတ္ေပး၍ မျဖစ္ေသး။ မေတာ္ တစံုတခု လမ္းမွာျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ မိဘထံပင္ ေသခ်ာအပ္ႏွံရေပမည္။ လႊတ္ပံုမရေတာ့ ေကာင္ေလးက မ်က္ရည္ကူသည္ထင့္။ ငိုသည္။ ဒါကို ရွင္မီးမယ္က ဝမ္းသာဟန္ မထီၾကည့္၊ သူ႔ အေပါင္းအသင္းကို ၾကည့္ေနသည္။ ႏွစ္ဦးယွဥ္ၾကည့္မိမွ အဆင္းအသြင္ ကြာသလို အမူအရာကလည္း ကြဲသည္။

“မင္းတို႔ ဘယ္မွာေတြ႔ၾကတာလဲ”

“သူက လာေခၚတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီရြာကို ဒီႏွစ္မွေရာက္တာ။ ေျမာင္ကိုျပန္ရင္ ဂ်ဳံဆံ က်ဳိေသာက္ရေအာင္ လိုက္သြားတာပါ”

“မင္းက ေက်ာင္းေနတယ္။ သူကေကာ”

“ဟဲ့ နင့္ ေမးေနတယ္။ ေျဖလိုက္ေလ”

“ဟင့္အင္း”

သူက ဒါပဲ ေျဖသည္။ စဥ္းစားထားေသာ ဆံုးမစကားတို႔သည္ ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ သင္းကေလးနားနဲ႔ တန္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ့။ ခိုးတာမေကာင္းေၾကာင္း၊ ခိုးလွ်င္ ငရဲႀကီးတတ္ေၾကာင္း၊ အင္း ဒါေလာက္နဲ႔ျဖံဳမည့္ပံု မေတြ႕ရ။ သူ႔ဥစၥာကို သိလ်က္သားနဲ႔ ေလာဘစိတ္ထား ခိုးယူလို ကဗ်ာေလးဆိုျပ၊ အဲ ေလာဘစိတ္ထား ေလာဘ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ …

“မင္းတို႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိဘူးလား”

ဘာေၾကာင့္ေမးသလဲ ဆိုသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဟိုမယ္ရွင္မီးကျဖင့္ အေရးမလုပ္။ လမ္းမဘက္ လွမ္းေငးေနလိုက္ေသး။

“ေအး … အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းတို႔အေၾကာင္းၾကားသြားရင္ မင္းတို႔ကို ကဲ့ရဲ႕လိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ...”

ေကာင္ေလးမ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္လႈပ္သည္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီအခ်က္ကို ဖိေျပာေပးရမည္။

"စာရိတၱမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါတင္မက အဖမ္းအဆီးလည္း ခံရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတပါးဟာဆို မေပးဘဲမယူရဘူး။ လိုခ်င္ ေတာင္းရတယ္။ ဂ်ဳံဆံက်ဳိေသာက္ခ်င္ရင္လည္း ေတာင္း”

“အံမယ္ အိမ္ျပန္မလာပါလား ေအာက္ေမ့ေနတာ သင္းက ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုး၊ လာခဲ့”

အေဒၚႀကီးတေယာက္ သုတ္သုတ္ ဝင္လာသည္။ လွည္းမီးခ်ဖိုက ျဖစ္မည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေျမးလက္ကိုဆြဲကာ တင္ပါးကို လက္ဝါးႏွင့္ တျဖန္းျဖန္းခ်၍ မဆင့္ မီးဖိုေဆာင္မွထြက္လာကာ …

“မလုပ္ပါနဲ႔ အေဒၚ။ ေနာင္မလုပ္ေအာင္သာ ဆံုးမေပးပါ”

“ဆံုးမပါတယ္ တူမရယ္။ အခုဟာကလည္း ဟို အဆြယ္ေကာင္းလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ေနာင္မျဖစ္ေစရပါဘူး။ အမေလး လူႀကီးအိမ္မပို႔တာဘဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ ေတာ္”

ေျပာသင့္ ဆိုသင့္ေသာ စကားေလးေတြ ဝင္ေျပာေပးကာ ေကာင္ေလးကို ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မဆင့္က သူ႔ ဂ်ဳံေတာင္းေလးကိုလည္း ဂ်ဳံႏွံေတြႏွင့္တကြ ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုေျမးအဘြား ျပန္မည္ျပဳေတာ့ ရွင္မီးမေလးကလည္း လိုက္အံ့ျပင္သည္။ ျပန္ထည့္လိုက္၍ မျဖစ္ေသး။ သူက ဒီအမႈတြင္ အခရာ။ သူ႔ မိဘထံ ေသခ်ာအပ္ႏွံမွ။

“ညည္းက ေနခဲ့ဦး”

ႏွစ္ေယာက္လာရာ တေယာက္ျပန္ရၿပီး သူက်န္ရစ္ေတာ့ ဝမ္းနည္းလာသည္ ထင့္။ ရွင္မီးမ ဟီးခနဲ ငိုခ်လိုက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ မဆင့္ပင္ ျပန္ထြက္လာျပန္ကာ ဘာျဖစ္တာလဲ စူးစမ္းရသည္။

“ဟဲ့ မငိုနဲ႔ေလ။ ခုနက အေဒၚႀကီးနဲ႔ အေမ့ကို မမွာလိုက္ဘူးလား”

“အီး ဟီ ကိုတြတ္သိရင္ သတ္မွာ အီး ဟီး ဟိ”

ေရာ္ ခက္ၿပီ။ ကိုတြက္ တဲ့။ ဒါ သူ႔အေဖေနမွာ။ သင္း ခုမွ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိတယ္။ အဲဒီ ကိုတြတ္ဆိုတဲ့ လူကိုက ခ်ာတာ။ ကေလးကို ဒီအရြယ္နဲ႔ ခိုင္းစားရမလား။ ကေလးရဲ႕ ေကာက္သင္းေကာက္တဲ့လုပ္စာက ဘယ္လိုမ်ားမ်ား မွာမို႔လဲ။ ေကာက္သင္းေကာက္လို႔ မရျပန္ရင္လည္း ၿငိဳျငင္ၾကဦးမွာ။ ဒါကို ေၾကာက္တဲ့ကေလးက ေကာက္သင္းမရေတာ့ ရတာယူ။ ရတာယူရင္း အတင့္ရဲၿပီး …

“ညည္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚတုံး”

“မတြတ္”

“ညည္း အေဖကေကာ”

“ကိုတြတ္”

“ေဟ အေဖကလည္း တြတ္၊ သမီးကလည္း တြတ္ ဟုတ္ေပ့ကြာ”

မဆင့္က ရယ္သည္။ ေနာက္ေနတာလားလို႔ သင္းကေလးကို ျပန္ၾကည့္ရေသးသည္။ သူက ခပ္တည္တည္ပင္။ မင္းတန္း ရြာေတာင္ပိုင္းထဲကျဖစ္မည္ထင္ေၾကာင္း မဆင့္က ဝင္ေမးေတာ့ …

“ဟုတ္တယ္ ေတာင္ပိုင္း၊ ဦးစံေရႊတို႔ အိမ္နားက”

“ညည္း အေဖက ဘာလုပ္လဲ”

“မသိဘူး။ ကိုတြတ္ကေတာ့ ဦးစံေရႊအိမ္မွာ လူငွား လုပ္တယ္”

“ကိုတြတ္က ညည္း အေဖ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ သူက အေမ့ ေယာက္်ား”

“ေဟ”

အာေမဍိတ္ကို ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ ျပဳမိသည္။ နားမ်က္စိ လည္ကုန္ၿပီ။ ကိုတြတ္။ သူက အေမ့ ေယာက္်ား။ အေဖက ဘာလုပ္မွန္း မသိ။ လယ္သူရင္း ငွားလုပ္တယ္။ ဘယ္ႏွာတုံး။ သူ႔အေဖကို တုိင္မည္စိုး၍ ပါးစပ္ထဲရွိတာေတြ ေျပာေနတာ ျဖစ္မည္။ ေစာေစာကပဲ ကိုတြတ္က ႐ိုက္မွာစိုးေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ကိုတြတ္က သူ႔ဖေအ မဟုတ္လုိ႔၊ ဘယ္သူ႔ အေဖတုံး။ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ဟန္ကိုၾကည့္ရင္း ႏွမျဖစ္သူ မဆင့္ ရယ္(ရီ)ေနသည္။ မေက်နပ္၍ ထပ္ၿပီး …

“ညည္းအေဖက ဘယ္သူ”

“မသိဘူး”

“ဟင္ ခုနကေတာ့ ကိုတြတ္ဆို”

“ကိုတြတ္က အေမ့ ေယာက္်ားရယ္”

“အမ္း နင့္အေမ ေယာက်္ားက နင့္အေဖ”

ကြၽန္ေတာ္၏ ေလာဂ်စ္ မက်အေတြးကို အခ်ိန္မီ ကြၽန္ေတာ့္ႏွမက ဝင္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးသည္။ “သူ႔အေမက ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ေမာင္ေမာင္” ဟု တီးတိုးေျပာသည္။

ၿပီးမွ “ဦးစံေရႊတို႔ အိမ္နားကဆိုေတာ့ မရင့္ သမီးလား”

“ဟုတ္တယ္ေတာ့”

ခုမွ လိပ္ပတ္ မြတ္ေတာ့သည္။ အေမ့ေယာက္်ားတိုင္း အေဖမဟုတ္ႏိုင္။ သူက ေၾကာက္ရြံ႕ရသည္ဆိုေတာ့ အင္း ေခါင္လိုက္တဲ့ ငါ။ ႏွမျဖစ္သူက စာေရးဆရာဆိုသည့္ အစ္ကို႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ရယ္ျပန္သည္။ ရယ္သင့္သပ ငါ့ ႏွမရယ္။

“ကိုတြတ္က အေမ့ ေယာက္်ား။ ညည္းအေဖက ဒါဆို ဘယ္သြားတံုး”

“မသိဘူးေတာ့။ က်ဳပ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မရွိတာ”

ကိုတြတ္ကို ေခၚဖို႔ေျပာေတာ့ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့တာကို ရိပ္မိၿပီ။ ဒါဆို အခ်ိန္မီေသးလား။ သူ႔အေမ ကိုသာ အေခၚခိုင္းရေကာင္းသား။

“ညည္း အေမကို မမွာလိုက္ဘူးလား”

“အေမက မရွိဘူး။ ဟိုး အေနာက္တာဆီမွာ ဂ်ဳံရိတ္လိုက္ေနတယ္”

“ျပန္ေရာက္ေတာ့ လာမွာေပါ့”

“လာခ်င္မွလာမွာေတာ့္။ မိုးခ်ဳပ္မွာမို႔ ေမာင္ေလးကို ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ တိုက္ထားဖို႔ မွာခဲ့တယ္”

“ေမာင္ေလးက ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“သူလား၊ ဖ်ားေနတာ။ ခုေလာက္ဆို က်ဳပ္ကိုေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္”

“ကိုတြတ္ တိုက္ထားမွာေပါ့ကြယ္”

“ကိုတြတ္လား ခုခ်ိန္ဆို သူက မူးေနမွာ”

သေဘာေပါက္ၿပီ။ သင္းကေလးကို ဘယ္လိုျပန္လႊတ္ရပါ့။ တေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ရေအာင္ကလည္း ေနဝင္လုၿပီ။ သူ႔အိမ္က လိုက္မေခၚႏိုင္လွ်င္ ခက္ကၿပီ။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ တူေတာ္ေမာင္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးေလာက္မွ စက္ဘီးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ပို႔ခိုင္းရေတာ့မည္။ ထိုစဥ္ မဆင့္က ဟင္းေတြ ပံုထည့္ထားေသာ ထမင္း တပန္းကန္ကို ယူလာေကြၽးသည္။ သူ ဟန္မေဆာင္ မြတ္သိပ္စြာ ေလြးေတာ့သည္။

မဆင့္က “ထမင္းလိုရင္ ထပ္ေတာင္းေနာ္”

ထမင္းကို အားရပါးရ စားေနေသာ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစံုတခု သင္ျပေနသေယာင္ပင္။

၆။

“ကြၽန္မ သတင္းၾကားလို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာတာ။ သာထြန္းရြာ အေနာက္ပိုင္းက အိမ္ႀကီးတအိမ္မွာ ဖမ္းထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါဆို အေမႀကီးကံတို႔ အိမ္ေနမွာပဲဆိုၿပီး လိုက္လာတာ ေတာ္ပါေသး။ ဟဲ့ လာခဲ့ မသာမေလး”

အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းမတေယာက္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိခင္ႀကီးနာမည္ကို ေျပာကာဝင္လာၿပီး မတြတ္ကို ဆြဲသည္။ ႐ိုက္အံ့ရြယ္၍ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ပ်ာပ်ာသလဲ။

“မလုပ္ပါ၊ မလုပ္ပါနဲ႔”

“မ႐ိုက္ပါနဲ႔”

တားျမစ္ၾကရသည္။ မေအလက္ထဲတြင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ပါေနေသာ မတြတ္ကိုလည္း ကြယ္ၾက၊ ကာၾကရသည္။ အေဝးကျပန္လာေသာ မိခင္သည္ သမီးကိုမေတြ႔။ သားကိုလည္း ေဆးမတိုက္ရေသး။ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးကလည္း မစီမံရေသး။ ဒီအထဲ ခုလို တရြာကိုလိုက္လာရဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္ေပမေပါ့။ တရြာႏွင့္တရြာ အလွမ္းမေဝးတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေသး။

မေမွာင္ခင္ျပန္ၾကဖို႔ သတိေပးရင္း သူ႔အထုပ္ေလးကို ျပန္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အစစ ႏွေျမာတတ္သူအျဖစ္ နာမည္ထြက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွမ အပ်ဳိႀကီးမက ဂ်ဳံႏွံေလးေတြ ျပန္မယူလိုက္သည့္ျပင္ ပဲတျပည္ ထပ္ေဆာင္းကာ

“ေရာ့ ... ဒါ မတြတ္ကို ေပးတာ။ အိမ္က်ျပဳတ္စားဖို႔”

ျပန္သြားၾကေသာ သားအမိကို ေငးၾကည့္ရင္း ေန႔ခင္းဘက္က ညီအစ္ကိုတေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာခဲ့ၾကေသာ ေဂဟေဗဒ အေၾကာင္းကို ျပန္သတိရသည္။

ည အစ္ကိုတို႔ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ေဂဟစနစ္အေၾကာင္းကို ဥပမာအသစ္ႏွင့္ ေျပာျပရေပဦးမည္။

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္

၂၀၁၀ ၾကတ္ေျပး ေျဗာက္အိုး (ကာတြန္း ေစာငို)

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၄၁)

အလြန္ပူေသာ ေတာ္သလင္းေန

အလြန္မိုးသည္းေသာ မိုးစဲသြားေသာအခါ အလြန္ပူေသာေန သာျပန္ေတာ့သည္။ ေလကလည္း ၇ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကေန လံုးလံုးၿငိမ္လိုက္တာ တေန႔ခင္းလံုးပဲ။ ဒီမွာတင္ ေတာ္သလင္းေနက အစြမ္းျပေတာ့သည္။ ပင္လယ္ထဲမွာ အရိပ္အာဝါသ ဆာယာမရွိဆိုေတာ့ ေနပူဒဏ္ကို တခါခံရျပန္ေရာ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ရက္လံုးလံုးကလည္း ေန႔ေရာညပါ မိုးရဲ႕အေအးဒဏ္၊ အခုေတာ့ တခါလာျပန္ၿပီ။ ေနပူဒဏ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ အရပ္မ်က္ႏွာမွတ္သားရတာ အေတာ္ခက္ပါသည္။ ရပ္ရွစ္ခြင္ အျမင္တခုလံုးကလည္း ဆံုးစမထင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ ေနထြက္ဆည္းဆာနဲ႔ ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ အေရွ႕ အေနာက္ မွတ္လို႔လြယ္ပါသည္။ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကည့္ ျမင္ကြင္းတဆံုးဟာ အကုန္လံုး အတူတူပဲဆိုေတာ့ မွတ္၍မလြယ္ပါ။

အဲဒီအရပ္မ်က္ႏွာမွတ္သားရတဲ့ ခက္ခဲမႈျပႆနာကို ဆရာဦးေအာင္ေငြရဲ႕ ပညာစြမ္းက ေျဖရွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အေစာပိုင္းက မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ဦးေအာင္ေငြရဲ႕ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ ၂ ခုကို ယွဥ္ၿပီးခ်လိုက္တာနဲ႔ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ဘယ္မွာ ေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သြားပါတယ္။

သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ ၂ ခုဟာလည္း ကိုယ္လုပ္တာမို႔ ခ်ီးက်ဴးတာ မဟုတ္ဘူး။ ၂ ခုစလံုးက ေတာင္ေျမာက္ျပတာ ညီေနတာပဲ။ အဲဒါေလာက္ထိေအာင္ပါ။ ဦးေအာင္ေငြရဲ႕ ပညာစြမ္းက ကမ္းမျမင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေက်းဇူးျပဳခဲ့တာပါ။

ေတာ္သလင္းလသည္ မိုးအားနည္းသြားၿပီး လႈိင္းေလ အနည္းငယ္စဲေသာ ကာလေလးကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အေနာက္ေတာင္ေလကို ခို၍ ရြက္လႊင့္လိုက္လွ်င္ မုတၱမပင္လယ္ေကြ႔ထဲသို႔ ေရာက္သြားႏိုင္သည္။

ကိုကိုးကၽြန္း၏ အေရွ႕ယြန္းယြန္းတြင္ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မ်ဥ္းေျဖာင့္တတန္းတည္းလို ရွိသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းႏွင့္ ထားဝယ္သည္ ကီလိုမီတာ ၄၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိသည္ဟု ေလ့လာရသည္။ ထားဝယ္အထက္တြင္ ေရးႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ထားဝယ္၏ ေအာက္ဘက္တြင္ ၿမိတ္၊ ၿမိတ္၏ေအာက္ဘက္တြင္ မေလးရွားကၽြန္းဆြယ္ႀကီး တလံုးက ခံေနေသးသည္။

က်ေနာ္တို႔ေလ့လာထားမႈအရ ပင္လယ္ေရစီးေၾကာင္းသည္ ထားဝယ္သို႔ တေၾကာင္း ဆြဲသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွသည္ အကယ္၍ စကၤာပူသို႔ဆြဲေသာ ပင္လယ္ေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ပါသြားပါက ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေတာင္းမည္။ ၿပီးေနာက္ ေစာၾကာဒိုးႏွင့္ ဆက္မည္။

ထုိစဥ္က ဦးႏု ေတာတြင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပါတီကို ထူေထာင္သည္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပါတီတြင္ ေစာၾကာဒိုးလည္း ပါဝင္သည္။ ေစာၾကာဒိုးႏွင့္ ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္သည္ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ရွိစဥ္က အလြန္ပဲ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၾကသည္ဟု ဖထီးမန္းေအာင္ၾကည္ ေျပာျပသည္။ ထုိမွတဆင့္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ျပန္ဆက္သြယ္မည္။

တိုက္ပြဲဝင္ အဓိ႒ာန္စာတမ္း

က်ေနာ္တို႔၏ ပင္လယ္ျပင္ျဖတ္သန္းမႈအပိုင္းတြင္ အပိုင္း ၃ ပိုင္း သတ္မွတ္ ထားသည္။

ပထမအပိုင္းတြင္ ျပင္ဆင္ေရးကာလအပိုင္း၊

ဒုတိယအပိုင္းတြင္ ပင္လယ္ျပင္ျဖတ္သန္းေရးအပိုင္း၊

တတိယအပိုင္းတြင္ ကမ္းေျခေရာက္ၿပီးေနာက္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ျပန္ဆက္သည့္အပိုင္း ဟူ၍ ၃ ပိုင္းခြဲျခားထားသည္။

ပထမပိုင္း ျပင္ဆင္ေရးကာလတြင္ ေလွတစင္း တည္ေဆာက္ရမည္။ ေတြ႔ၾကံဳႏိုင္သည့္ အခက္အခဲမ်ားမွာ အေစာင္ဝါဒါမ်ား ေစာင့္ၾကပ္ေတြ႔ရွိႏိုင္မႈ၊ ဘဝတူအက်ဥ္းသားမ်ား၏ ေတြ႔ရွိႏိုင္မႈေၾကာင့္ ရည္မွန္းခ်က္ ပ်က္သြားႏိုင္သည္။ ၎အျပင္ ေလွတစင္းကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္တည္ေဆာက္ရာတြင္ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏိုင္သည္။ လမ္းခရီးတြင္စားသံုးရန္အတြက္ ရိကၡာကိုစုေဆာင္း ရွာေဖြရန္လိုအပ္သည္။

ဒုတိယအပိုင္း ပင္လယ္ျပင္ျဖတ္သန္းေရးကာလတြင္ ၾကံဳေတြႏိုင္သည့္ အခက္အခဲမ်ားမွာ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေလွတိမ္း ေမွာက္ပ်က္စီးၿပီး ေသဆံုးသြားႏိုင္သည္။ ပင္လယ္ေရသတၱဝါႀကီးမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ေလွပ်က္စီးၿပီး ေသဆံုးသြားႏိုင္သည္။ ရန္သူေရတပ္မွ ျပန္လည္ဖမ္းမိၿပီး သတ္ပစ္ႏိုင္သည္ (သို႔) ႏိွပ္စက္ညႇဥ္းပမ္းၿပီး ေထာင္သို႔ျပန္ပို႔ႏိုင္သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာႀကီးမ်ားမွေတြ႔ရွိၿပီး ဖမ္း၍ ရန္သူ႔ထံ ျပန္ပို႔ႏိုင္သည္။ ေနပူဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ခံရႏိုင္သည္။

တတိယအပိုင္း ကမ္းေျခေရာက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးသို႔အေရာက္သြားရာတြင္ ရန္သူ၏ စစ္တပ္၊ ပုလိပ္ႏွင့္ အမည္ခံ ေဖာက္ျပန္သည့္ ျပည္သူ႔စစ္မ်ား ေတြ႔ရွိဖမ္းဆီးၿပီး သတ္ပစ္ႏိုင္သည္။ ေတာေတာင္ထဲတြင္ ေတာတြင္း သတၱဝါမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားႏိုင္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။