၁။၂။
“တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ခုလို ေဆးဖ်န္းတာေတြ ဘာေတြ မရွိပါဘူးကြာ။ ဒီလုိ ပဲခင္းေတြ ပ် က်ေတာ့လည္း ေနပူတာနဲ႔ ပ် ေတြ ေပ်ာက္သြားေတာ့တာ”အေတြ႔ အႀကဳံအရလည္း အႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ အစ္ကုိႀကီးက ေထာက္ျပလိုက္ေတာ့ ...
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ အစ္ကုိႀကီး၊ ေရွးတုန္းကေတာ့ ဘာစုိက္စိုက္ ေျမေပၚ မ်ဳိးေစ့က်တာနဲ႔ ေပါက္ၿပီးသား။ သီးႏွံထြက္လည္း ေကာင္းၿပီးသား။ ခုေတာ့ ဖ်န္းလုိက္ရတဲ့ ေဆး၊ ေကြၽးလိုက္ရတဲ့ ေျမၾသဇာ”
အစ္ကိုေလး၏ ထိုေထာက္ခံေဆြးေႏြးမႈကို မႀကိဳဆိုသူက ညီငယ္ ကိုေက်ာ္။
“အဲဒီတုန္းက ခုလိုေဆးမွ မေပၚေသးတာ။ ေပၚေနလို႔ေတာ့ ေရွးလူႀကီးေတြလည္း ဖ်န္းၾကမွာပါဗ်”
"ဟ ဖိုးေက်ာ္ရ၊ ငါက ေဆးဖ်န္းတာကို အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အက်ဳိး ရွိမရွိ ခ်င့္ခ်ိန္ဖို႔။ ခု မင္းတို႔ ေဆးဖ်န္း ေနေတာ့ေကာ ဟိုတုန္းကလို သီးႏွံထြက္လို႔လား”
“ဟုတ္ပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ဆို ပင္ျဖစ္ေဆးဆို ပင္ျဖစ္ေဆး၊ သီးေအာင္ဆို သီးေအာင္ေဆး ဖ်န္းတာပါပဲ။ မထူးလွပါဘူး။ အဲ ထူးတာဆိုလို႔ ေဆးဖ်န္းရလြန္းလို႔ ေဆးနံ႔ေတြ႐ွဴ႐ႈိက္ရၿပီး ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးက်န္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္”
ေနာင္ေတာ္မ်ား၏ ေဆြးေႏြးခန္းတြင္ ဝင္ေရာက္ ဆင္ႏႊဲရန္ ငံ့လင့္ေနမိသည္။ ခက္တာက သူတို႔ ေျပာဆိုေနသည္မ်ားႏွင့္ မရင္းႏွီး၊ ငယ္စဥ္ကလည္း ေက်ာင္းတက္ေနရ။ ခုေတာ့လည္း ၿမိဳ႕မွာအေျခက်ဆိုေတာ့ ပို၍ပင္မယဥ္ပါး။ သီးႏွံအထြက္ ဆုတ္တာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာေနၾကေၾကာင္းကိုေတာ့ ရိပ္မိသည္။
ဉာဏ္မီသေရြ႕ ဆက္စပ္ၾကည့္မိသည္။ ဟိုတုန္းက စိုက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ခုေခတ္ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ဟိုတုန္းက ရာသီဥတုႏွင့္ ခုေခတ္ ရာသီဥတု၊ ဟိုတုန္းက လူဦးေရႏွင့္ ခုေခတ္ လူဦးေရ။ ေရွးတုန္းက ေျမဆီလႊာက မပြန္းေသး၊ တႏွစ္မွ တသီးသာ စိုက္ၾကရာ ေျမဆီလႊာက အႂကြယ္မပ်က္။ ေနာက္ၿပီး ခ်ဲ႕ထြင္စရာ ေျမလြတ္ေတြကလည္း က်ယ္ေျပာလွခ်ည့္။ လုပ္ကိုင္သူ လူဦးေရနည္းလို႔ အိႏၵိယက လယ္ကူလီေတြကိုေတာင္ ကိုလိုနီအစိုးရက သြင္းခဲ့ရေသးသတဲ့။ ဒါတင္မက ကြၽဲေတြ၊ ႏြားေတြ အတြက္ စားက်က္ေျမ ဆိုတာလည္း သီးသန္႔ သတ္မွတ္ေပးသတဲ့။ ေကာင္ေရအလိုက္ အက်ယ္အဝန္း ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီ ေျမေတြလည္း ဘယ္သူ႔စားက်က္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလည္း မသိ။
ရာသီဥတု ဆိုတာလည္း သိပ္မွန္တာတဲ့။ ေမလ ဆယ့္ငါးရက္နဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရက္ အတြင္း မုတ္သုံဝင္ျမဲ။ အစ အလယ္ အဆံုးဆိုတဲ့ မိုးသံုးပါးညီ သတဲ့။ မုတ္သုံ အဝင္မွန္၊ အထြက္မွန္ ဆိုေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးရ အဆင္ေျပၿပီေပါ့။ ဒီလို မုတ္သုံမွန္ေအာင္ ဖိတ္ေခၚႏိုင္စြမ္းတဲ့သူေတြကလည္း ေတာအႏွံ႔၊ ေတာင္အႏွံ႔ စိမ္းလို႔ ညိဳလို႔ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့လည္း သင္းတို႔လည္း ဘယ္ဝယ္ ဘယ္ဆီ ျမန္းၾကေလၿပီ မသိ။ ဒီအထဲ ဥတုရာသီ ယြင္းခြၽတ္ဖို႔ ဖန္ေလွာင္အိမ္ ယဥ္ေက်းမႈတဲ့။ ဟို အျပာေရာင္ အုိဇုန္းလႊာ ေပါက္ျပဲမႈတဲ့ … ဟူး။
လူဦးေရကေတာ့ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က ဆယ့္ကိုးသန္း ဆိုလားပဲ။ ဒီေတာ့ သူ႔လူႏွင့္ သူ႔ရိကၡာ ထုတ္မႈမွ်ေနမွာေပါ့။ ခုေတာ့ လူဦးေရက သန္းငါးဆယ္ေက်ာ္။ ဒီအထဲ ...
“ကိုယ္မဖ်န္း ကိုယ္ခံသြားရမွာေပါ့။ အခင္းနားနီးေတြက ေဆးဖ်န္းတယ္။ ကိုယ္က မဖ်န္းရင္ ရွိသမွ်ပိုးက ကိုယ့္စိုက္ခင္းထဲ အကုန္က်ေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အသီးမေျပာနဲ႔ အ႐ိုးေတာင္ ရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
ညီ ကိုေက်ာ္ ေျပာျပန္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား။ ကိုယ္မျပဳေပမယ့္ သူျပဳလွ်င္လည္း ကိုယ့္ကို သက္ေရာက္ေစတဲ့ ေဂဟေဗဒ အေနအထား။
“ေဆးဖ်န္းမွ မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ရာ။ ဟိုေန႔က ဗ်ဳိင္းတအုပ္ ဝဲေနတာ ေဆးဖ်န္းထားတဲ့ ပဲတီခင္းေတြကိုေရွာင္ၿပီး ငါ့ပဲခင္းထဲ က်သြားတာ တခါတည္း ပိုးစိမ္းေကာင္ေတြ ေျပာင္သြားတာပဲ”
“ဟုတ္တယ္။ အဲဒါက ပိုေကာင္းတယ္ ကိုႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ ေဆးဖ်န္းမွ ပိုးေတြပိုၿပီး ပြားလာသလားလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ပိုးက ျပတ္မွ မျပတ္ဘဲ။ တမ်ဳိးၿပီး တမ်ဳိးပဲ”
အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီတို႔ရဲ႕ အေျခအတင္ပြဲမွာ ဘယ္ဘက္ကိုလုိက္ရမလဲလို႔ ေဝခြဲမရ။ ဖိုးေက်ာ္ေျပာတာ ဟုတ္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ခုလိုနည္းပညာေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ေလွ်ာ္ႏိုင္မွ။
“တမန္းညက္ေအာင္၊ ရာသီမလင့္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အဲ ေဆးဖ်န္းဖို႔ကေတာ့ အေႂကြးတင္ခံၿပီးေတာ့ကို ဖ်န္းၾကတယ္။ ဖ်န္းေတာ့လည္း နားမလည္၊ ပါးမလည္နဲ႔ တခ်ဳိ႕ဆို အပင္သန္တဲ့ေဆးကို ပြင့္ဝင္ခ်ိန္ ဖ်န္း၊ အသီးေဆးကို ပ်ဳိးပင္ေပါက္မွာဖ်န္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေဆးအတြက္နဲ႔ ေလးကုန္ၾကေရာ"
အဲ … အစ္ကိုႀကီး ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနျပန္ေရာ။ “ငေအာႀကီး ေျပာေတာ့လည္း ေခ်ာလို႔၊ ငေလာႀကီး ေျပာေတာ့လည္း ေမာလို႔” ဆိုတဲ့ အေမခိုင္းတဲ့ ပံုကိုေတာင္ အမွတ္ရမိသည္။ သူ႔ဟာႏွင့္ သူဟုတ္လုိ႔။ အင္း … ပိုးသတ္ေဆး ထုတ္လုပ္တဲ့ ကုမၸဏီေတြကေတာ့ ေပါမွေပါပဲ။ ပါဠိ နာမည္ေတြနဲ႔ေရာ၊ တိရစၦာန္နာမည္ေတြနဲ႔ေရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေၾကာ္ျငာေနၾကတာ။ ေဆးသံုးစြဲပံု သံုးစြဲနည္းနဲ႔ အက်ဳိးအျပစ္ေတြကိုပါ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေၾကညာေပးၾကရင္ ေကာင္းမွာ။ တကယ္ဆို ေၾကညာသင့္တယ္။ မေၾကညာလို႔ ေဆးေၾကာင့္ ဆိုးက်ဳိးျဖစ္ရင္ သူတုိ႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္။ အင္း … ေၾကညာေတာ့ေကာ ရြာသားေတြက ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ့မလား။ မဖတ္ဘဲ ၾကားဖူး နားဝနဲ႔ သံုးေနၾကေလေတာ့ ကိုႀကီးေျပာသလို ေဆး အတြက္ေလး။
ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရသည္။ ခုနက ကိုႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ ဗ်ဳိင္းတို႔၊ ငွက္ေတာ္တို႔လို လူ႔မိတ္ေဆြ ငွက္မ်ားအေၾကာင္း၊ သီးႏွံပိုးမ်ားကို ေကာက္ယူစားသံုးရင္း လူေတြကိုကူညီသည့္အေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြမ်ားသည္ လူေတြကို စိတ္နာ သြားၾကကုန္ၿပီထင့္။ ငွက္ေတြ ရွားပါးကုန္ၿပီး ငွက္ေတာ္လို အခ်ဳိ႕ငွက္ဆို မ်ဳိးတံုးမွာပင္ စိုးရ၊ မျမင္ေတြ႕ရေတာ့။ လူေတြ ဖ်န္းေသာ ပိုးသတ္ေဆးကို အင္းဆက္ႏွင့္ ႂကြက္မ်ားက စား၊ ထိုအေကာင္မ်ားကို ငွက္ကစား။ သို႔ျဖင့္ ငွက္တို႔သည္ မ်ဳိးမပြားဘဲ မ်ဳိးျပဳန္း။ ထိုအခါ သီးႏွံပိုးတို႔ကို သုတ္သင္ေပးရန္ လူတို႔ကို မကူညီႏိုင္။ မကူညီႏိုင္ေသာအခါ စိုက္ခင္းမ်ားပ်က္။ စိုက္ခင္းမ်ား ပ်က္ေတာ့ သီးႏွံမေအာင္။ သီးႏွံမေအာင္ေတာ့ ဟူး …။
သည္ေတာ့ သီးႏွံေအာင္ဖို႔ ေဆးပိုဖ်န္း။ ေဆးပိုဖ်န္းေတာ့ အပင္ေပၚတြင္မက ေျမေပၚသို႔တိုင္က်။ ေျမေပၚက်ေတာ့ ေျမေအာင္း အျပစ္မဲ့ပိုးေလးေတြ ေသေက်။ ပိုးေလးေတြ ေသေက်ေတာ့ ေျမၾသဇာျဖစ္ေစသည့္ မစင္ကို မစြန္႔မေပးႏိုင္။ မစြန္႔ႏိုင္ေတာ့ ေျမဆီၾသဇာ အသစ္မရ။ မရေတာ့ အပင္မေအာင္။ အပင္မေအာင္ေတာ့ ဟား၊ တကယ့္ ဆက္ႏြယ္မႈ ေဗဒ။ ဒါကိုၾကားေနၿပီး အစ္ကိုေတြနဲ႔ ညီကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွင္းျပၾကည့္မည္။ နားေထာင္လွ်င္ အျမတ္ေပါ့။ ငယ္ငယ္က ေအာ္က်က္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္းကင္တခို၊ ၿပိဳမလို တိမ္ညိဳ ဘာေၾကာင့္ မႈိင္းပါတယ္ အစ ခ်ီတဲ့ ေရသံသရာ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ရွင္းျပရလွ်င္၊ ဟို “ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရတယ္” ကမွ ပိုရင္းႏွီးတာ။ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ရွင္း ...။
“ေဟာဒီမွာ ဦးႀကီး ဂ်ဳံသူခိုးေတြ မိလာၿပီ”
၃။
ဘုတ္ခနဲ က်လာသည္က ပုဆိုးပိုင္းႏွင့္ထုပ္ထားသည့္ အထုပ္တခုႏွင့္ ေတာင္းငယ္ တလံုး။ ေတာင္းထဲတြင္ ဂ်ဳံႏွံဝင္းဝင္းမ်ား၊ အႏွံရင္း ကပ္ခ်ဳိးထားတာေၾကာင့္ အျမင္မွာ နည္းေသာ္လည္း အထြက္က မနည္းႏိုင္။ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ေမာင္ႏွမႏွင့္အတူေနေသာ တူ ေမာင္စန္းလြင္က သူ႔ဦးႀကီးထံသို႔ သူခိုးမ်ားကို ခိုးရာပါပစၥည္းႏွင့္ အပ္ႏွံလာ၍ ၿပိဳင္တူ ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္။ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္အရြယ္မ်ား။ ရွင္မီးႏြမ္းေလးႏွင့္က တေယာက္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေလးႏွင့္က တေယာက္။သူတို႔ႏွင့္အတူ ရြာထံုးစံ ရပ္ထံုးစံမပ်က္ ၾကည့္ၾကကုန္အံ့ ဆိုသည့္ ဝိုင္းအံုလာသူေတြလည္း မနည္း။ အရြယ္စံု။ က်ားနည္း မမ်ားတာသာ ျခားသည္။ ဂ်ဳံေတြ မၾကာခဏ အခိုးခံရ။ အခိုးခံရ၍ ေစာင့္ဖမ္းေနရာ ယခုမိလာေၾကာင္း၊ သူခုိးမ်ားသည္ ခိုးရည္ဝေနေၾကာင္း၊ ဂ်ဳံကို အပင္လိုက္ရိတ္ယူက အခင္းရွင္သိႏိုင္၍ ယခုကဲ့သို႔ အႏွံကိုသာခ်ဳိး၍ ပင္ေထာင္ မပ်က္ ခုိးယူၾကေၾကာင္း၊ စပါးစိုက္ခ်ိန္ဆိုလည္း စပါးခိုး၊ ေျပာင္းဖူးခ်ိန္ဆိုလည္း ေျပာင္းဖူးမို႔ ခုိးယူခံရေၾကာင္း၊ သူခိုးတဝက္၊ ပိုးတဝက္ လုပ္ကိုင္စားေနရေၾကာင္း တူေတာ္ေမာင္က မေက်မခ်မ္း ရွင္းျပေနသည္။ သူ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္မည္ဆိုလည္း ျဖစ္သင့္ေပသည္။ သူက ဦးႀကီးႏွင့္အတူ အဓိက ထြန္ရယက္ရ စိုက္ပ်ဳိးရသူ မဟုတ္လား။
ထိုေျပာဆိုသံမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွမ အပ်ဳိႀကီးမသည္ အိမ္အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာကာ ကေလးမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လ်က္ ...
“ေအာင္မယ္ ညည္းကိုး။ အရင္ေန႔ေတြကတည္းက ဂ်ဳံခင္းေတြနားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ ေတြ႔ေနတယ္ ေအာက္ေမ့တာ လက္စသတ္ေတာ့ အၾကံနဲ႔ကိုး”။ ေကာင္ကေလးက ေခါင္းကို ပို၍ငုံ႔သြားေစေပမင့္ အၫႊန္းခံ ရွင္မီးမေလး ကေတာ့ အရယ္အက်ဲ မပ်က္။
“အံမယ္ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ မွန္မွန္ေျပာစမ္း။ အရင္ေန႔ေတြကလည္း ညည္းတို႔ပဲ မဟုတ္လား”
“ဒီတခါတည္း ရွိပါေသးတယ္ အစ္မရယ္”
“မညာပါနဲ႔ေအ။ ညည္းတို႔ေခ်ာင္က လြန္လြန္းတယ္။ ေျပာင္းဖူးလည္း ထြက္ခ်ဳိး၊ ပဲလည္း ထြက္ဆြတ္၊ သီးႏွံဦး ခူးစား႐ံု မကဘူး။ ခုေရာင္းစားဖို႔ပါ ခိုးၾကနဲ႔၊ ဟင္း …”
ဟုတ္တာပဲ။ လယ္သမား၊ ယာသမားဆိုတာ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စိုက္ၾကပ်ဳိးၾကရ။ မစိုက္မီက်လည္း စိုက္စရိတ္ရွာရ၊ ပ်ဳိးစရိတ္ ေဖြရ။ စိုက္ၿပီးေတာ့လည္း ရာသီပူရ၊ ဥတုပင္ရ။ ပြင့္ခ်ိန္ သီးခ်ိန္က်လည္း ပိုးပူရ၊ ခိုးပူရ။ ရိတ္သိမ္းၿပီးေတာ့လည္း ဟူး။
ထိုသို႔ ရင္းခဲ့၊ က်ဳိးခဲ့ၾကရေသာ ခမ်ာမ်ား ယခုလို အမႈၾကံဳရေတာ့ ...
“ၾကာပါတယ္ ေဒၚေဒၚရာ လူႀကီးအိမ္ကို ပို႔လိုက္မယ္။ ဥကၠ႒က သီးႏွံခိုးရင္ ဒဏ္႐ိုက္မယ္လို႔ ေမာင္းခတ္ ထားတာပဲ”
ႏွမျဖစ္သူႏွင့္ တူေတာ္ေမာင္တို႔ ေျပာဆိုေနဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး အစ္ကိုႀကီးလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနသလို၊ အစ္ကိုေလးႏွင့္ ညီဖိုးေက်ာ္တို႔လည္း ဘာဆံုးျဖတ္ရမည္ မသိျဖစ္ေနဟန္မို႔။
“ဟုတ္တယ္ ငါ့ႏွမနဲ႔ ေမာင္စန္းလြင္ေျပာတာ သဘာဝက်တယ္။ လူႀကီးအိမ္သာ သြားပို႔လိုက္ မဆင့္”
ဝင္ေရာက္ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္ရာ စတင္လႈပ္ရွားလာသူက ေဘာင္းဘီဝတ္ ေကာင္ေလး။
“လူႀကီးအိမ္ေတာ့ မပို႔ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ တခါမွ မခိုးဖူးပါဘူး။ ခုဟာက သူလာေခၚလို႔ လိုက္မိတာပါ”
ငိုမဲ့မဲ့ႏွင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ မယ္ရွင္မီးကေတာ့ ရယ္က်ဲဆဲ။
“ကဲၾကာတယ္။ လူႀကီး အိမ္သြားမယ္။ ေမာင္စန္းလြင္ ငါ့တူ ဟို ဂ်ဳံထုပ္ေတြယူခဲ့။ သက္ေသခံရေအာင္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွမျဖစ္သူ မဆင့္က ထသြားဟန္ျပင္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မ်က္ရည္ထုတ္၍ ေတာင္းပန္သည္။ ဟို ရွင္မီးမလည္း ခုမွ စိတ္ပူရေကာင္းမွန္း သတိရထင့္။ မ်က္ႏွာညိႇဳးစ ျပဳသည္။ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ခမ်ာမ်ားကိုၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္း၍ ျပန္လႊတ္လိုက္ရန္ ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက သေဘာမတူ။
“ဟာ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ဒီလို အေရးမယူဘဲ ျပန္လႊတ္လို႔ကေတာ့ သူခိုးေတြ ေရာင့္တက္ေအာင္ လုပ္ရာက်ေတာ့မေပါ့။ ကဲပါ … မဆင့္ရယ္ ၾကာပါတယ္။ ေခၚသာသြားေတာ့”
အစ္ကိုႀကီး ကန္႔ကြက္ေနသည့္ၾကားက ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ အစ္ကိုႀကီးသာ မဟုတ္၊ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈလာသူ ေရႊပြဲလာမ်ားကလည္း သေဘာမတူၾက။ လူႀကီး အိမ္မပို႔ရန္ လူႀကီးက ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာႏွင့္ ဆိုၾကကာ တေယာက္တေပါက္ တားျမစ္ၾကသည္။ ေျခရင္းအိမ္က ေဒၚေကတူးကဆို “လူႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ ေပါင္ခ်ိန္႐ူး ႐ူးေနတာ။ မေတာ္တေရာ္ ဒဏ္႐ိုက္ၿပီး ယူလိုက္ရင္ ၿပီးပါေလေရာ အစ္မဆင့္ရယ္” ဟု ဝင္ေရာက္ ေတာင္းပန္လာျပန္သည္။ ရြာသူရြာသားေတြႏွယ္ ခက္တာပဲ။ ေတာင္သူခ်င္း စာနာဖို႔ထက္ သီးႏွံခိုးသူကို ညႇာတာေနၾကျပန္သည္။ ဘက္မွားၿပီး ညီ ၫြတ္ေနၾကတာပဲ။ တို႔ဆီကလူေတြ အဲဒီလို ဘက္မွားၿပီး ညီၫြတ္တာက အက်င့္တခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၾကၿပီလား။ ဒီအထဲ ဟို ႏြားလွည္းသမား ကံရႊင္ ဆိုသူကလည္း ဒီကေလးေတြဟာ သူသြားေနက် အေနာက္ဘက္ရြာကျဖစ္လို႔ သူ သိေၾကာင္း၊ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ဝင္ေရာက္ အာမခံလာသည္။ သူ႔စကားက ဒီလူေတြကပဲ မတရား ဖမ္းဆီးသေယာင္ ကြၽတ္။
စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ တကယ္လို႔ သူတို႔သီးႏွံကို ခုလို ခိုးယူခံရလွ်င္ေကာ။
"လူေတြက ေတာ္ေတာ္ တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ ပစၥည္းေလး ေျပာင္းဖူး၊ တဖူးတေလ ေပ်ာက္ရင္ေတာင္ က်ိန္လိုက္၊ ဆဲလိုက္ၾကတာ။ သူမ်ားဟာ အခိုးခံရလို႔ တရားနည္းလမ္းအတိုင္း တိုင္မယ္ေတာမယ္ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္သေလး၊ ညာျဖစ္သေလးနဲ႔ ဝင္သနားေနလိုက္ၾကတာ၊ ေနာက္တခါ မခုိးပါဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အာမခံမလား”
တူေတာ္ေမာင့္စကား အကြက္က်လွသည္။ အသံ သိပ္မထြက္ၾကေတာ့။ ၾကည့္သူဦးေရကေတာ့ တိုး၍ တိုး၍ လာေနသည္။ လူစုရွဲဖို႔ …
"ကဲ … ကဲ၊ ဥပေဒေၾကာင္းအတိုင္းပဲ ေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြလည္း ေနာင္ၾကဥ္သြားတာေပါ့။ လူႀကီးသင့္သလို ဆံုးျဖတ္လိမ့္မေပါ့။ ကိုင္း၊ မဆင့္ေရ ေခၚသာသြားေတာ့”
မညႇာတာလို႔ေတာ့ မဟုတ္။ စာရိတၱကို မျပဳျပင္ႏိုင္ေတာင္ ဒီလိုလုပ္လွ်င္ ဒီလိုအျပစ္ရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ သိေစခ်င္သည္။ ႏို႔မဟုတ္ဘဲ ပိုင္ရွင္မသိလွ်င္ လုပ္ေကာင္းသည္ဟု မွတ္ထင္သြားခဲ့ေသာ္ ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အစ္ကိုႀကီး ကလြဲ၍ အားလံုးသေဘာတူၾကသည္မို႔ မဆင့္တို႔ တူဝရီး ဦးေဆာင္ကာ အခမဲ့ သနားသူမ်ားျခံရံလ်က္ ခ်ီတက္ သြားၾကေတာ့သည္။
ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ေဂဟေဗဒ အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို မေတြ႔ေတာ့။
၄။
“အေမရိကန္လို ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြမွာဆို ခုလိုေဆးေတြ ဘာေတြ ဖ်န္းထားတဲ့ သီးႏွံေတြ၊ မ်ဳိးဗီဇျပဳျပင္ထား တဲ့ အသီးအရြက္ေတြကို မစားသံုးၾကေတာ့ဘူး။ သဘာဝအတိုင္း စိုက္တဲ့၊ ပ်ဳိးတဲ့ သီးႏွံကမွ”စကားပင္ မဆံုးလိုက္။ ခ်ီတက္သြားသူတခ်ဳိ႕ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ဘာျဖစ္ျပန္ပါလိမ့္။
“ေမာင္ေမာင္ႀကီးက မတိုင္ရဘူး တဲ့။ တလမ္းလံုး လိုက္ဆူေနလို႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္ ေမာင္ေမာင္တို႔ေရ”
ႏွမျဖစ္သူ မဆင့္၏ လွမ္းေျပာလိုက္သံ။
“ဟုတ္တယ္။ ဦးႀကီးက ဘာမွန္းမသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူပဲ သီးႏွံေတြေပ်ာက္ရင္ ဆူတယ္။ ခု သူခုိးမိေတာ့လည္း မတိုင္ရဘူး၊ ျပန္လႊတ္ရမတဲ့။ ေနာက္ဆို ခိုးခ်င္တဲ့သူ ခုိးၾက။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မဖမ္းဘူး”
တူေမာင္၏ မေက်မခ်မ္း စကား။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး အစ္ကိုႀကီးကို ဝိုင္းဝန္းျပစ္တင္ၾကသည္။ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ဘာမွ မတံု႔ျပန္။ ဒါသည္က အစ္ကိုႀကီး၏ စိတ္ရင္း။ သနားတတ္သည္။ အားနာတတ္သည္။ ကေလးေတြ မ်က္ရည္က်တာ ျမင္ကတည္းက ျပန္လႊတ္ ေစလိုေနသည္။ ညီေတြ အထူးသျဖင့္ စာကေလး ဘာကေလး မေတာက္တေခါက္ ေရးေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မဆန္႔က်င္လို၍သာ ၿငိမ္ေနခဲ့ၿပီး သူႏိုင္သည့္ ႏွမငယ္ႏွင့္ တူတို႔ကို လမ္းမွသြားကာ တားျမစ္ခဲ့ျခင္းပင္။
“အစ္ကိုႀကီးက ေနရာတကာ သနားတတ္တာကိုး။ ဒါ သနားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို စာရိတၱပ်က္ေအာင္ အားေပးတာ”
“ခုေလာက္ဆို သူတို႔လည္း ေၾကာက္သြားပါၿပီကြာ။ ေနာင္လုပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”
“ေမာင္ေမာင္ႀကီးကလည္း သူတို႔လား ေနာင္မလုပ္မွာ ေဝးပါေသး။ တို႔ကို ဖမ္းတယ္ဟဆိုၿပီး အၿငိဳးနဲ႔ ေတာင္လုပ္ဦးမယ္ ဟင္း”
မဆင့္၏ ေသာကထင္ေၾကး ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မလုပ္ဘူးဟု ဘယ္သူမွ မဆိုႏိုင္။ လူဆိုတာ ႀကီးငယ္မဟူ အၿငိဳးဖြဲ႔တတ္တာကလား။ ထိုအၿငိဳးႏွင့္ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳခဲ့လွ်င္၊ ဒါဆို အစ္ကိုႀကီး ဆႏၵအတိုင္း ျပန္လႊတ္လိုက္ရင္ေကာ။ အဲဒီအခါက်လည္း အင္း ...။
“ကဲ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ငါ သူတို႔ မိဘေတြ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ အဲဒီ ရြာကို စံုစမ္းခိုင္းလိုက္တယ္ကြ”
ဟုတ္သားပဲ။ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ အစီအစဥ္ အေကာင္းသား။ သူတို႔မိဘေတြေခၚၿပီး ေနာင္မလုပ္ေအာင္ ဆံုးမေပးဖို႔ ေျပာဆိုၿပီး အပ္ႏွံလိုက္႐ံုေပါ့။ ဒါ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္း။ ဒါေၾကာင့္အားလံုး သေဘာတူညီၿပီး ညီကိုေက်ာ္က …
“အဲဒါ ေကာင္းတယ္။ မိဘလည္း အသိေပးၿပီးသားျဖစ္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ လွည္းမီးခ်တဲ့ ဖိုကပဲ။ ဟိုေကာင္မေလးကေတာ့ ရြာအေရွ႕ေတာင္ေခ်ာင္ထဲက ျဖစ္မယ္။ အဲဒီမွာ စံုစမ္း အေခၚခိုင္းလိုက္ေပါ့”
ထို အဆိုကို အထိတ္တလန္႔ ကန္႔ကြက္သူက …
“အေမတို႔ကို အေခၚ မခိုင္းပါနဲ႔။ ကိုတြတ္ က်ဳပ္ကို သတ္လိမ့္မယ္ေတာ့”
၅။
ေကာင္ေလးက စိတ္သက္သာရဟန္ရွိသြားေသာ္လည္း ရွင္မီးကမူ ခုမွ ပိုတုန္လႈပ္လာသည္။ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ သူ႔အိမ္ကို မေခၚဖို႔ ေျပာေနသည္။ ေမာင္ေလးဖ်ားေနလို႔ အေမ အေဝးႀကီးသြားေနေၾကာင္း၊ ကိုတြက္က ႏြားထြန္ သြားေနေၾကာင္း၊ သူ႔ အိမ္ ဘယ္မွာရွိေၾကာင္းမွအစ တတြတ္တြတ္ ေျပာျပေနသည္။ ေျပာဆိုပံု သ႐ုပ္မပီလို႔ထင့္ မည္သူမွ် မယံုၾက။ က႐ုဏာ မသက္ၾက။တစတစ အားေပးသူ ပရိသတ္ကေတာ့ လူစုကြဲသြားၿပီ။ အိမ္ေထာင္ကြဲ အစ္ကိုေလးနဲ႔ ညီတို႔ကလည္း ညမွလာခဲ့ဦးမယ္ ဆိုကာ ျပန္ၾကၿပီ။ အစ္ကိုႀကီးတို႔၊ မဆင့္တို႔ကလည္း ဆိုင္ရာဝန္တို႔ကိုထမ္းရန္ သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တို႔သာ ငုတ္တုတ္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ သူတို႔ကို တန္းလ်ားခံုေပၚ တက္ထိုင္ရန္ ေျပာရသည္။
ႏွစ္ေယာက္ကိုယွဥ္ၿပီး ၾကည့္မိေတာ့ ကေလးမက ပို၍ ႏြမ္းပါးဟန္ပင္။ ေကာင္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ကေလးမို႔လား မသိ၊ မ်က္ႏွာဟန္ပန္က ေျပာင္းလြယ္ လဲလြယ္။ ခုနက မ်က္ရည္မ်က္ႏွာသည္ ခုေတာ့ ျပံဳးရယ္ကာ အေဖာ္ေကာင္ေလးကို စကားေျပာေနျပန္သည္။ ဘာေတြေျပာေနသည္ေတာ့ မသိ။
အင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြပဲ။ ေက်ာင္းမွ ေနၾကရဲ႕လားမသိ။ သူတို႔မိဘေတြ ကေကာ ဒီအရြယ္ေတြမွာ ပညာ မသင္ေစဘဲ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ထားၾကေလေရာ့လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလးေတြကို ခုလိုျဖစ္တာ မေကာင္းေၾကာင္း၊ သူတကာ အထင္ျမင္ေသးဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပရဦးမည္ဟု ေတြးရင္း စကားေတာက္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ ခုနစ္တန္းတက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘြားသိလွ်င္ ႐ိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ႐ိုး႐ိုး ေကာက္သင္းေကာက္ထြက္ရာ ေကာင္မေလးသင္ျပ၍ ယခုလို ...
“ငါ သင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ နင့္ဘာသာ ခိုးတာပါ”
“မေန႔က နင္ပဲလာေခၚတာေလ။ ဒီေန႔လည္း နင္ပဲ ဒီအခင္းခ်ဳိးမယ္လို႔ ေျပာတာ”
ခုေတာ့ သေဘာထားကြဲၾကၿပီ။ မေန႔ကလည္း ခ်ဳိးေသးဆိုပါလား။ မဆင့္ ၾကားရင္ေတာ့ ေဒါပြဦးမည္။ အစ္ကိုႀကီးေကာ ခုလို ျပန္လႊတ္မိတာ မွားၿပီ ထင္မလား။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ဒီလို နည္းနည္းခိုးရင္းက တျဖည္းျဖည္း အင္း သီးႏွံေလာက္ေနမွာပါ ေလ။ တ၀မ္းတခါးေနမွာပါ။ အူမေတာင့္တဲ့အခ်ိန္က် ဒါေတြ ေစာင့္ႏိုင္သြားၾကမွာပါ။ ခုဟာက တကယ့္ ကေလးအရြယ္ေလးေတြ။ ရွိလွ ရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သားႀကီးအရြယ္ေလးေတြ။ ေၾသာ္ ဒီအရြယ္ေတြနဲ႔။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္လႊတ္ေပးပါ ဦးေလးရယ္။ ေနာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”
ျပန္လႊတ္ေပး၍ မျဖစ္ေသး။ မေတာ္ တစံုတခု လမ္းမွာျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ မိဘထံပင္ ေသခ်ာအပ္ႏွံရေပမည္။ လႊတ္ပံုမရေတာ့ ေကာင္ေလးက မ်က္ရည္ကူသည္ထင့္။ ငိုသည္။ ဒါကို ရွင္မီးမယ္က ဝမ္းသာဟန္ မထီၾကည့္၊ သူ႔ အေပါင္းအသင္းကို ၾကည့္ေနသည္။ ႏွစ္ဦးယွဥ္ၾကည့္မိမွ အဆင္းအသြင္ ကြာသလို အမူအရာကလည္း ကြဲသည္။
“မင္းတို႔ ဘယ္မွာေတြ႔ၾကတာလဲ”
“သူက လာေခၚတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီရြာကို ဒီႏွစ္မွေရာက္တာ။ ေျမာင္ကိုျပန္ရင္ ဂ်ဳံဆံ က်ဳိေသာက္ရေအာင္ လိုက္သြားတာပါ”
“မင္းက ေက်ာင္းေနတယ္။ သူကေကာ”
“ဟဲ့ နင့္ ေမးေနတယ္။ ေျဖလိုက္ေလ”
“ဟင့္အင္း”
သူက ဒါပဲ ေျဖသည္။ စဥ္းစားထားေသာ ဆံုးမစကားတို႔သည္ ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ သင္းကေလးနားနဲ႔ တန္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ့။ ခိုးတာမေကာင္းေၾကာင္း၊ ခိုးလွ်င္ ငရဲႀကီးတတ္ေၾကာင္း၊ အင္း ဒါေလာက္နဲ႔ျဖံဳမည့္ပံု မေတြ႕ရ။ သူ႔ဥစၥာကို သိလ်က္သားနဲ႔ ေလာဘစိတ္ထား ခိုးယူလို ကဗ်ာေလးဆိုျပ၊ အဲ ေလာဘစိတ္ထား ေလာဘ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ …
“မင္းတို႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိဘူးလား”
ဘာေၾကာင့္ေမးသလဲ ဆိုသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဟိုမယ္ရွင္မီးကျဖင့္ အေရးမလုပ္။ လမ္းမဘက္ လွမ္းေငးေနလိုက္ေသး။
“ေအး … အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းတို႔အေၾကာင္းၾကားသြားရင္ မင္းတို႔ကို ကဲ့ရဲ႕လိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ...”
ေကာင္ေလးမ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္လႈပ္သည္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီအခ်က္ကို ဖိေျပာေပးရမည္။
"စာရိတၱမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါတင္မက အဖမ္းအဆီးလည္း ခံရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတပါးဟာဆို မေပးဘဲမယူရဘူး။ လိုခ်င္ ေတာင္းရတယ္။ ဂ်ဳံဆံက်ဳိေသာက္ခ်င္ရင္လည္း ေတာင္း”
“အံမယ္ အိမ္ျပန္မလာပါလား ေအာက္ေမ့ေနတာ သင္းက ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုး၊ လာခဲ့”
အေဒၚႀကီးတေယာက္ သုတ္သုတ္ ဝင္လာသည္။ လွည္းမီးခ်ဖိုက ျဖစ္မည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေျမးလက္ကိုဆြဲကာ တင္ပါးကို လက္ဝါးႏွင့္ တျဖန္းျဖန္းခ်၍ မဆင့္ မီးဖိုေဆာင္မွထြက္လာကာ …
“မလုပ္ပါနဲ႔ အေဒၚ။ ေနာင္မလုပ္ေအာင္သာ ဆံုးမေပးပါ”
“ဆံုးမပါတယ္ တူမရယ္။ အခုဟာကလည္း ဟို အဆြယ္ေကာင္းလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ ေနာင္မျဖစ္ေစရပါဘူး။ အမေလး လူႀကီးအိမ္မပို႔တာဘဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ ေတာ္”
ေျပာသင့္ ဆိုသင့္ေသာ စကားေလးေတြ ဝင္ေျပာေပးကာ ေကာင္ေလးကို ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မဆင့္က သူ႔ ဂ်ဳံေတာင္းေလးကိုလည္း ဂ်ဳံႏွံေတြႏွင့္တကြ ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုေျမးအဘြား ျပန္မည္ျပဳေတာ့ ရွင္မီးမေလးကလည္း လိုက္အံ့ျပင္သည္။ ျပန္ထည့္လိုက္၍ မျဖစ္ေသး။ သူက ဒီအမႈတြင္ အခရာ။ သူ႔ မိဘထံ ေသခ်ာအပ္ႏွံမွ။
“ညည္းက ေနခဲ့ဦး”
ႏွစ္ေယာက္လာရာ တေယာက္ျပန္ရၿပီး သူက်န္ရစ္ေတာ့ ဝမ္းနည္းလာသည္ ထင့္။ ရွင္မီးမ ဟီးခနဲ ငိုခ်လိုက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ မဆင့္ပင္ ျပန္ထြက္လာျပန္ကာ ဘာျဖစ္တာလဲ စူးစမ္းရသည္။
“ဟဲ့ မငိုနဲ႔ေလ။ ခုနက အေဒၚႀကီးနဲ႔ အေမ့ကို မမွာလိုက္ဘူးလား”
“အီး ဟီ ကိုတြတ္သိရင္ သတ္မွာ အီး ဟီး ဟိ”
ေရာ္ ခက္ၿပီ။ ကိုတြက္ တဲ့။ ဒါ သူ႔အေဖေနမွာ။ သင္း ခုမွ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိတယ္။ အဲဒီ ကိုတြတ္ဆိုတဲ့ လူကိုက ခ်ာတာ။ ကေလးကို ဒီအရြယ္နဲ႔ ခိုင္းစားရမလား။ ကေလးရဲ႕ ေကာက္သင္းေကာက္တဲ့လုပ္စာက ဘယ္လိုမ်ားမ်ား မွာမို႔လဲ။ ေကာက္သင္းေကာက္လို႔ မရျပန္ရင္လည္း ၿငိဳျငင္ၾကဦးမွာ။ ဒါကို ေၾကာက္တဲ့ကေလးက ေကာက္သင္းမရေတာ့ ရတာယူ။ ရတာယူရင္း အတင့္ရဲၿပီး …
“ညည္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚတုံး”
“မတြတ္”
“ညည္း အေဖကေကာ”
“ကိုတြတ္”
“ေဟ အေဖကလည္း တြတ္၊ သမီးကလည္း တြတ္ ဟုတ္ေပ့ကြာ”
မဆင့္က ရယ္သည္။ ေနာက္ေနတာလားလို႔ သင္းကေလးကို ျပန္ၾကည့္ရေသးသည္။ သူက ခပ္တည္တည္ပင္။ မင္းတန္း ရြာေတာင္ပိုင္းထဲကျဖစ္မည္ထင္ေၾကာင္း မဆင့္က ဝင္ေမးေတာ့ …
“ဟုတ္တယ္ ေတာင္ပိုင္း၊ ဦးစံေရႊတို႔ အိမ္နားက”
“ညည္း အေဖက ဘာလုပ္လဲ”
“မသိဘူး။ ကိုတြတ္ကေတာ့ ဦးစံေရႊအိမ္မွာ လူငွား လုပ္တယ္”
“ကိုတြတ္က ညည္း အေဖ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ သူက အေမ့ ေယာက္်ား”
“ေဟ”
အာေမဍိတ္ကို ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ ျပဳမိသည္။ နားမ်က္စိ လည္ကုန္ၿပီ။ ကိုတြတ္။ သူက အေမ့ ေယာက္်ား။ အေဖက ဘာလုပ္မွန္း မသိ။ လယ္သူရင္း ငွားလုပ္တယ္။ ဘယ္ႏွာတုံး။ သူ႔အေဖကို တုိင္မည္စိုး၍ ပါးစပ္ထဲရွိတာေတြ ေျပာေနတာ ျဖစ္မည္။ ေစာေစာကပဲ ကိုတြတ္က ႐ိုက္မွာစိုးေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ကိုတြတ္က သူ႔ဖေအ မဟုတ္လုိ႔၊ ဘယ္သူ႔ အေဖတုံး။ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ဟန္ကိုၾကည့္ရင္း ႏွမျဖစ္သူ မဆင့္ ရယ္(ရီ)ေနသည္။ မေက်နပ္၍ ထပ္ၿပီး …
“ညည္းအေဖက ဘယ္သူ”
“မသိဘူး”
“ဟင္ ခုနကေတာ့ ကိုတြတ္ဆို”
“ကိုတြတ္က အေမ့ ေယာက္်ားရယ္”
“အမ္း နင့္အေမ ေယာက်္ားက နင့္အေဖ”
ကြၽန္ေတာ္၏ ေလာဂ်စ္ မက်အေတြးကို အခ်ိန္မီ ကြၽန္ေတာ့္ႏွမက ဝင္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးသည္။ “သူ႔အေမက ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ေမာင္ေမာင္” ဟု တီးတိုးေျပာသည္။
ၿပီးမွ “ဦးစံေရႊတို႔ အိမ္နားကဆိုေတာ့ မရင့္ သမီးလား”
“ဟုတ္တယ္ေတာ့”
ခုမွ လိပ္ပတ္ မြတ္ေတာ့သည္။ အေမ့ေယာက္်ားတိုင္း အေဖမဟုတ္ႏိုင္။ သူက ေၾကာက္ရြံ႕ရသည္ဆိုေတာ့ အင္း ေခါင္လိုက္တဲ့ ငါ။ ႏွမျဖစ္သူက စာေရးဆရာဆိုသည့္ အစ္ကို႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ရယ္ျပန္သည္။ ရယ္သင့္သပ ငါ့ ႏွမရယ္။
“ကိုတြတ္က အေမ့ ေယာက္်ား။ ညည္းအေဖက ဒါဆို ဘယ္သြားတံုး”
“မသိဘူးေတာ့။ က်ဳပ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မရွိတာ”
ကိုတြတ္ကို ေခၚဖို႔ေျပာေတာ့ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့တာကို ရိပ္မိၿပီ။ ဒါဆို အခ်ိန္မီေသးလား။ သူ႔အေမ ကိုသာ အေခၚခိုင္းရေကာင္းသား။
“ညည္း အေမကို မမွာလိုက္ဘူးလား”
“အေမက မရွိဘူး။ ဟိုး အေနာက္တာဆီမွာ ဂ်ဳံရိတ္လိုက္ေနတယ္”
“ျပန္ေရာက္ေတာ့ လာမွာေပါ့”
“လာခ်င္မွလာမွာေတာ့္။ မိုးခ်ဳပ္မွာမို႔ ေမာင္ေလးကို ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ တိုက္ထားဖို႔ မွာခဲ့တယ္”
“ေမာင္ေလးက ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သူလား၊ ဖ်ားေနတာ။ ခုေလာက္ဆို က်ဳပ္ကိုေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္”
“ကိုတြတ္ တိုက္ထားမွာေပါ့ကြယ္”
“ကိုတြတ္လား ခုခ်ိန္ဆို သူက မူးေနမွာ”
သေဘာေပါက္ၿပီ။ သင္းကေလးကို ဘယ္လိုျပန္လႊတ္ရပါ့။ တေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ရေအာင္ကလည္း ေနဝင္လုၿပီ။ သူ႔အိမ္က လိုက္မေခၚႏိုင္လွ်င္ ခက္ကၿပီ။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ တူေတာ္ေမာင္ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးေလာက္မွ စက္ဘီးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ပို႔ခိုင္းရေတာ့မည္။ ထိုစဥ္ မဆင့္က ဟင္းေတြ ပံုထည့္ထားေသာ ထမင္း တပန္းကန္ကို ယူလာေကြၽးသည္။ သူ ဟန္မေဆာင္ မြတ္သိပ္စြာ ေလြးေတာ့သည္။
မဆင့္က “ထမင္းလိုရင္ ထပ္ေတာင္းေနာ္”
ထမင္းကို အားရပါးရ စားေနေသာ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစံုတခု သင္ျပေနသေယာင္ပင္။
၆။
“ကြၽန္မ သတင္းၾကားလို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာတာ။ သာထြန္းရြာ အေနာက္ပိုင္းက အိမ္ႀကီးတအိမ္မွာ ဖမ္းထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါဆို အေမႀကီးကံတို႔ အိမ္ေနမွာပဲဆိုၿပီး လိုက္လာတာ ေတာ္ပါေသး။ ဟဲ့ လာခဲ့ မသာမေလး”အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းမတေယာက္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိခင္ႀကီးနာမည္ကို ေျပာကာဝင္လာၿပီး မတြတ္ကို ဆြဲသည္။ ႐ိုက္အံ့ရြယ္၍ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ပ်ာပ်ာသလဲ။
“မလုပ္ပါ၊ မလုပ္ပါနဲ႔”
“မ႐ိုက္ပါနဲ႔”
တားျမစ္ၾကရသည္။ မေအလက္ထဲတြင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ပါေနေသာ မတြတ္ကိုလည္း ကြယ္ၾက၊ ကာၾကရသည္။ အေဝးကျပန္လာေသာ မိခင္သည္ သမီးကိုမေတြ႔။ သားကိုလည္း ေဆးမတိုက္ရေသး။ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးကလည္း မစီမံရေသး။ ဒီအထဲ ခုလို တရြာကိုလိုက္လာရဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္ေပမေပါ့။ တရြာႏွင့္တရြာ အလွမ္းမေဝးတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေသး။
မေမွာင္ခင္ျပန္ၾကဖို႔ သတိေပးရင္း သူ႔အထုပ္ေလးကို ျပန္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အစစ ႏွေျမာတတ္သူအျဖစ္ နာမည္ထြက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ႏွမ အပ်ဳိႀကီးမက ဂ်ဳံႏွံေလးေတြ ျပန္မယူလိုက္သည့္ျပင္ ပဲတျပည္ ထပ္ေဆာင္းကာ
“ေရာ့ ... ဒါ မတြတ္ကို ေပးတာ။ အိမ္က်ျပဳတ္စားဖို႔”
ျပန္သြားၾကေသာ သားအမိကို ေငးၾကည့္ရင္း ေန႔ခင္းဘက္က ညီအစ္ကိုတေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာခဲ့ၾကေသာ ေဂဟေဗဒ အေၾကာင္းကို ျပန္သတိရသည္။
ည အစ္ကိုတို႔ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ေဂဟစနစ္အေၾကာင္းကို ဥပမာအသစ္ႏွင့္ ေျပာျပရေပဦးမည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
No comments:
Post a Comment