ညဘက္သို႔ေရာက္လွ်င္ ပင္လယ္မွာ မီးစုန္းဓာတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လင္းလင္းလက္လက္ရွိပါသည္။ လင္းလင္းလက္လက္ အေရာင္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ညဘက္တြင္ အခ်ဳိ႕ေသာငါးမ်ားမွာ အေရာင္လင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။မုန္တိုင္းႏွင့္တိုး မိုးစဲၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးေပၚတြင္ အသက္ကယ္အျဖစ္တင္ထားေသာ ဝါးလံုးေျခာက္ ၅ လံုးခန္႔ ရွိသည္။ ေလွ၏ပဲ့ပိုင္းကို ဝါးလံုးအဖ်ား လြန္လွ်က္ရွိသည္။ ေလွပဲ့ပိုင္းကို လြန္ေနေသာ ဝါးလံုးအစြန္းဖ်ားေလးေပၚတြင္ စင္ေရာ္ေလးတေကာင္သည္ ညဘက္ေရာက္လာတိုင္း အျမဲလာနားပါသည္။
က်ေနာ္တို႔လည္း သူ႔ကို ဘာမွမလုပ္ၾကပါ။ တို႔လည္း ဒုကၡေရာက္လို႔ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္တာ၊ ဒီ စင္ေရာ္ေလးလည္း ခိုနားစရာမရွိလို႔ တို႔ဆီလာၿပီး ခိုနားရွာတာ ဘဝတူေတြပဲဟု သေဘာထားၿပီး စင္ေရာ္ေလးအေပၚတြင္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိပါသည္။ ဖထီးမန္းက ေျပာေသးသည္။ စင္ေရာ္ေတြ ပ်ံသြားတဲ့ဘက္ဟာ ကမ္းေျခဘက္ကိုပဲ ပ်ံသြားတယ္။
က်ေနာ္က ဖထီးမန္းႏွင့္ ဦးေအာင္ေငြကို ေျပာျပေသးသည္။ ဟိုတုန္းက တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ ဗုိလ္မွဴးဘေသာ္တို႔ ေရနစ္တုန္းက အသက္ေလွကေလးနဲ႔ ေမ်ာေနၾကတာ၊ ပင္လယ္စင္ေရာ္က လာနားတယ္။ သူတို႔က သိပ္ဆာေနေတာ့ စင္ေရာ္ေလးကို ဖမ္းၿပီးစားရတယ္လို႔ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ကို အျမဲမျပတ္ အလုပ္တခုေပးထားပါသည္။ ဘယ္လိုမွ ဖာ၍မရဘဲ စိမ့္ၿပီး ဝင္လာေသာေရကို နာရီဝက္နီးပါးတႀကိမ္ အျမဲခတ္ထုတ္ေနရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ပဲ့ကိုင္ျခင္းကို က်ေနာ္ေရာ၊ ဦးေအာင္ေငြပါ လုပ္ကိုင္လာႏိုင္ပါၿပီ။ စိမ့္ဝင္လာသည့္ေရကို အျမဲမွန္မွန္ ခပ္ထုတ္ေနရပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဖထီးမန္း သင္ေပးမႈေၾကာင့္ ရြက္တိုက္ျခင္း၊ ပဲ့ကိုင္ျခင္းကို က်ေနာ္ေရာ ဦးေအာင္ေငြပါ လုပ္ကိုင္လာႏိုင္ပါၿပီ။ စိမ့္ဝင္လာေသာေရကို အျမဲမွန္မွန္ ခပ္ထုတ္ရေသာေသာေၾကာင့္ အလွည့္က် ပဲ့ကိုင္၊ ရြက္တိုက္တာဝန္က်တိုင္း ေရကိုပါ ခပ္ထုတ္ယူရပါသည္။
ရက္မမွတ္မိေသာတေန႔ ေန႔လည္တြင္ အလ်ားမိုင္ဝက္ခန္႔ရွိမည့္ ငါးအုပ္တအုပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ ငါးမ်ားမွာ ေရျပင္ေပၚသို႔ ခုန္၍တက္ပါသည္။ ငါးမ်ားမွာ ၂ ေတာင္နီးပါး၊ တေတာင္၊ ထိုထက္ေအာက္ အရြယ္မ်ဳိးစံုပါသည္။ ေကာင္ေရမွာ သန္းႏွင့္ခ်ီ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ၎ငါးအုပ္ႀကီး ေရျပင္ေပၚသို႔ ျမဴးတူးခုန္တက္ေသာအသံသည္ ေရျပင္ေပၚသို႔ မိုးသဲႀကီးမဲႀကီး ရြာေသာ အသံႏွင့္ ဆင္တူသည္။
၎ငါးအုပ္ႀကီးအေပၚတြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ စင္ေရာ္ငွက္အုပ္ႀကီးကလည္း ျမဴး၍ ခုန္တက္လာေသာ ငါးမ်ားကို လုိက္၍ထိုးသုတ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွကေလးႏွင့္ ကိုက္ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္သာ ေဝးမည္ထင္သည္။ ညေနေစာင္း ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္တြင္ ေရျပင္မွာ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။
လိပ္ႀကီးတေကာင္သည္ မလႈပ္မရွား ေရေပၚတြင္ ေပၚေနသည္။ ၎လိပ္၏ ေက်ာကုန္းေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတေကာင္သည္ နားေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွႏွင့္ ကိုက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ေဝးမည္ ထင္သည္။ မၾကာမီ လိပ္ႀကီးမွာ ေရထဲသို႔ ငုပ္သြားသည္။
တေန႔ ေန႔လည္တြင္ ထူးဆန္းေသာ အသံတခု ၾကားရသည္။ “ဝူ-ဝု” “ဝူ-ဝု” ဆိုေသာ အေဝးဆီးမွ အသံႀကီးတခုကို ၾကားရသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေျမာက္ ဝဲယာ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ မီးခိုးတလူလူႏွင့္ သေဘၤာေခါင္းတိုင္ ေရးေရးေလးကို အေဝးဆီတြင္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာတစင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေဝးလြန္းသည့္အတြက္ စက္သံ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းသာ ၾကားရသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ ဤသို႔ “ဝူ-ဝု” “ဝူ-ဝု” အသံၾကားရတိုင္း သတိထားလုိက္ၾကည့္သည္။ ဘာမွလည္း မေတြ႔ရပါ။ ရြက္တင္ထားလွ်င္ ရြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။ ေနာင္ေသာအခါ ဤအသံမ်ဳိးသည္ ပင္လယ္ျပင္မွာသာမက ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးမ်ား ပ်ံသန္းသြားလွ်င္လည္း အလားတူအသံမ်ဳိး ၾကားရပါသည္။
ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္တေစာင္တြင္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလာေသာ ကိုကိုးကၽြန္း ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕
ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တဆံုးေသာ အရာ
ျပင္လယ္ျပင္တြင္ ျဖတ္သန္းေနစဥ္ က်ေနာ္တို႔ အာသာျပင္းျပ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တဆံုး အရာတခုရွိပါသည္။ စာဖတ္သူ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္ မေဖာ္ျပေသးပါ။ အဘယ္အရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တဆံုးအရာလို႔ ထင္ပါသနည္း?။ တေန႔တေန႔ကို နာရီမလပ္ ေတာင့္တ၍သာေနပါသည္။ စာဖတ္သူ စဥ္းစား၍ ေပၚလာပါၿပီးလား?။
အဘယ္ေသာ အရာရွိပါသနည္း?။ ပင္လယ္သမုဒၵရာအား အနားသတ္ ေရးသပ္ထားေသာ ပင္လယ္ကမ္းေျခေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ ဘဂၤလားပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ျဖတ္လာခဲ့တာ ၁၀ ရက္ပင္တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ လင္းပိုင္းအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ တာဝန္က်ပါသည္။ ပဲလည္းကိုင္၊ ေရလည္းပက္ထုတ္ေပါ့။ ပင္လယ္စင္ေရာ္ကေလးကေတာ့ ပ်ံသြားခဲ့ပါၿပီ။ ေရာင္နီဦးၾကယ္လည္း ေပၚလာၿပီ။ တခ်ဳိ႕က မိုးေသာက္ၾကယ္လို႔လည္း ေခၚသည္။ ဤေရာင္နီၾကယ္မွာ ထြန္းလင္းအား ေကာင္းလွသည္။ ေရာင္နီပ်ဳိး၍ လင္းဖို႔ပင္ အခ်ိန္ေရာက္လာပါၿပီ။ မၾကာခင္ လင္း၍လာပါသည္။
ဖထီးမန္းႏွင့္ ဦးေအာင္ေငြတို႔ အနားယူ အိပ္စက္ေနတုန္းရွိပါေသးသည္။ အေရွ႕မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းသို႔ ျပဳေနၾကဝတ္အတိုင္း လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ပါသည္။ အေဝးဆီ မ်က္ေစ့တဆံုး မႈန္ျပျပတြင္ မည္းေမွာင္ေသာ အရာဝတၳဳရွည္ေမ်ာေမ်ာတခုကို ရိပ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
လႈိင္းအိကေလး နိမ့္ဆင္းသြားသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ ရိပ္ခနဲ ျပန္ေပ်ာက္သြားသည္။ လႈိင္းအိကေလး အေပၚျပန္ေျမာက္လာေတာ့ မည္းေမွာင္ေသာ အရာဝတၳဳ ရွည္ေမ်ာေမ်ာကို ရိပ္ခနဲ ျပန္ျမင္ရျပန္သည္။ ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္၊ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ က်ေနာ္ပဲ စိတ္ေစာ စိတ္စြဲလို႔ ျမင္တာလား။
က်ေနာ္ မ်က္လံုးကို အေသအခ်ာပြတ္သပ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ မေရြ႕မလ်ားေသာအရာ၊ မေပ်ာက္ကြယ္ေသာအရာ က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့အျမင္ ေမွာက္မွားျခင္း မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရပင္ ေအာ္လိုက္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment