အလင္းရန႔ံ ဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၂)

အလင္းရန႔ံ ဂ်ာနယ္

အမွတ္ (၂)

ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္

ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ ဝတၳဳ

၃၈ လမ္းေစ်းက

ပဲပင္ေပါက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေရ

အခြင့္အေရးဆိုတာ

ပေထြးကေပးမယ့္ အေမြလိုပဲ

ဘာေၾကာင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာလဲကြယ္။

တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးမွာ

ဘယ္သူမွမသိတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ရွိၿပီးသားပါ

တို႔ႏွစ္ဦးသား နစ္ေမ်ာမႈကို

အျပစ္ေျပာခ်င္သူေတြ ေျပာပေစေပါ့့။

ငါ စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္

ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ပဲ ေနခ်င္တယ္ လို႔

ေရႊငါးေလးေတြ ေမြးခ်င္တယ္ လို႔

ေရကန္ထဲက ၾကာပြင့္ေတြလို

လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းခ်င္တယ္ လို႔။

တကယ္ေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ

ငါထင္သေလာက္ မသာယာပါဘူး

တေနရာရာမွာ

စစ္ပြဲေတြက ရွိျမဲ ရွိေနတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးေရ

ဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာ

လူ႔ဘဝရဲ႕ ပန္းတိုင္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ေလနဲ႔။

ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့ ေသၾကမယ္ဆိုတာ

ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ေတာင္ မသိႏိုင္ပါဘူး

ဒီေတာ့ ငါတို႔ ဘယ္လို ေနေနရတယ္ဆိုတာ

ဘယ္သူမွ မသိၾကလည္း

ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ကြယ္။

လူ႔ဘဝဆုိတာ

ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သြားရမွာ ပ်င္းသလို

အားကစားသတင္းေတြ ဖတ္ရမွာ ပ်င္းသလို

အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ေခ်ဘူး။

တို႔လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ေန႔ေတြကလည္း

တို႔ကို သိမ္ေမြ႔ေအာင္

ဘယ္လုိမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။

၃၈ လမ္းေစ်းက

ပဲပင္ေပါက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေရ

တို႔တေတြ မရွိတဲ့ေဖာင္ကို

ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဖ်က္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။

မိန္းမေကာင္းက

မိန္းမပ်က္ကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးကိုလည္း

တို႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။

ဘယ္လိုမွ

မၿငီးေငြ႔ႏိုင္ေသးတာကေတာ့

လူျဖစ္ေနရတဲ့ အရသာပါပဲကြယ္။

ဟိုတေန႔က

ေရဒီယိုက ၾကားရတယ္

အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚ လူတေယာက္ေရာက္ဖို႔

အေမရိကန္ေဒၚလာ ကုေဋ ၅ဝဝဝ ေလာက္

ကုန္က်မယ္ တဲ့

အဲဒါကိုလည္း လူ ၁ဝဝ မွာ လူ ၄ ေယာက္ပဲ

သေဘာက်သတဲ့။

ကမၻာေပၚက

ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနၾကသူေတြခမ်ာ

ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူေတြခမ်ာ

အဂၤါၿဂိဳဟ္ကို သတိရပါ့မလား

တခါတခါ က်ေတာ့လည္း

ေလာကႀကီးကို

ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။

တကယ္ဆို

ေခတ္ႀကီးကိုက အ, လြန္းပါတယ္

ခုႏွစ္တခ်ဳိ႕တေလ အေခ်ာင္ရသြားတဲ့ သူေတြကို

မနာလို ျဖစ္မေနပါန႔ဲကြာ။

ဒါေပမယ့္

အျမစ္မရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကိုေတာ့

မခ်စ္ခင္နဲ႔ေလ

အူေနတဲ့ မီးခိုးေတြကိုလည္း

မကိုးကြယ္ေလနဲ႔

တို႔ေတြဟာ ေခတ္ရဲ႕ ဓားစာခံ ျဖစ္ခဲ့ၿပီပဲ။

၃၈ လမ္းေစ်းက

ပဲပင္ေပါက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေရ

တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကားမွာ

ျပဒါးတိုင္ေတြ မလိုပါဘူးကြယ္

တကယ္လိုအပ္ေနတာက တႏိုင္ေမြးျမဴေရးပါ။

လွသန္း

စာေပဂ်ာနယ္

၁၉၉၅၊ ဇန္နဝါရီ။

သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု - အင္တာနက္

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕ - ၁၅

အမဲစက္ တကြက္

ဒီအတြင္း ဒုတိယအသုတ္က ဝင္တိုက္ေနတဲ့ Striker ေတြထဲကတေယာက္ ေဖာက္ထြက္သြားပါတယ္။ ေဆးလာစစ္တဲ့ ဆရာဝန္အေရာက္မွာ “က်ေနာ္ ေဆးအကုခံေတာ့မယ္။ ဆက္မတိုက္ေတာ့ဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ထမ္းစင္္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသယ္ထုတ္ေနစဥ္ သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ တတိယအသုတ္ Striker ရဲေဘာ္ ေလးေမာင္က “ေဟ့ေကာင္ … သစၥာေဖာက္၊ မင္းမ်က္ႏွာ မၾကည့္ခ်င္ဘူး” … လို႔ ေအာ္လႊတ္လိုက္တယ္။

… ဟာ ရွက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေစာင္နဲ႔ဖံုးကာ လိုက္သြားရပါေတာ့တယ္။

ျဖစ္စဥ္က ျမန္လြန္းၿပီး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ျဖစ္သြားတာမို႔ အျပင္မွာရွိေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္၊ ထမ္းစဥ္နဲ႔ Striker တေယာက္ သယ္ထုတ္လာတာေတြ႔လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာင္ေအာက္ကလြတ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ကို ျမင္မိၾကတယ္။

“ၾသ … ေျခမႀကီးကိုး” လို႔ အာေမဋိတ္သံ ျပဳလိုက္ၾကတယ္။

ရန္သူက အားတက္သြားပါၿပီ၊ ရဲေဘာ္ေတြ ေဒါပြကုန္ပါတယ္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း စိတ္ပူကုန္ၾကတယ္။ က်န္အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ဟန္မွဟန္ပါေတာ့မလား၊ သံသယ ဝင္ကုန္ၾကတယ္။ အကူအညီေတြ ပိုေပးလာပါတယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ လွဴပါတယ္။ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူေတြ တိုးၿပီးေပးလာပါတယ္။ တိုက္ပြဲရက္ ပိုၾကာေတာ့မယ္လို႔ တြက္,ရၾကၿပီေလ။

က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ အဖိုးႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႔စဥ္က တိုက္ပြဲအလားအလာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မိမိအျမင္ တင္ခဲ့တယ္။ “တိုက္ပြဲကေတာ့ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ရင္ ႏိုင္မွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုး ၃ ေယာက္၊ အမ်ားဆံုး ၅ ေယာက္ေလာက္ က်ႏိုင္တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ အနည္းဆံုး ၅ ေယာက္လို႔ ျပင္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။

အာဇာနည္ဂုဏ္ျပဳေတးေတြကို တဦးစီအလိုက္ မေရးႏိုင္ေတာ့ပါ။ အလုပ္က ပို႐ႈပ္လာခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ျပဳစုေရးဘက္မွာ ျဖစ္တယ္။ တီးဝိုင္းက ေနာက္ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္၊ ရဲေဘာ္ အံုးေမာ္တို႔ အတြက္စပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ထဲမွာ က်န္က်ဆံုး ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြထည့္ၿပီး ျပင္တယ္ဆို႐ံု ျပင္ကာ တီးမႈတ္လႈံ႔ေဆာ္ေနရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဟာ အဲဒီညမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ထဲ လာထိုင္ၾကၿပီး အေလာင္းစဥ္ေပၚက စီတန္းေနတဲ့ ေခါင္း ၃ လံုးကိုၾကည့္ကာ ငိုင္ေနၾကတယ္။ အသံတိုးတိုးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေနၾကတယ္။ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါေလ …

၄။ ရဲေဘာ္ ထြန္းျမင့္ (ဒုတိယ အသုတ္)

မဲႀကီးက်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ေျခေတြလက္ေတြ ေအးေနၿပီ … ေလ၊ ဒါဟာ က်ေတာ့မယ့္ လကၡဏာပဲ၊ ဆရာ ရာဂ်န္ဟာ သူ႔ေျခရင္းမွာထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္ကေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္၊ အေတြးအေခၚလုပ္ငန္းလည္း တဖက္က လုပ္ေပးေနရွာတယ္။

“ရဲေဘာ္ထြန္းျမင့္ ေျခေထာက္ေတြေတာင္ အေတာ္ေအးေနၿပီ၊ ေႏြးသြားေအာင္ အဝတ္နဲ႔ပတ္ ေစာင္ျခံဳေပးထားပါ”လို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေနသူ ရဲေဘာ္တဦးကို ခိုင္းလိုက္တယ္။

ဒါကို သူၾကားေတာ့ “ဆရာရယ္ … က်ေနာ့္ ေျခေတြလက္ေတြေအးေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားက ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚနဲ႔ ေႏြးေထြးေနဆဲပါ” … လို႔ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ မွတ္တမ္းေရး မသြားပါဘူး၊ ၄၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔ သူ က်ဆံုးသြားပါတယ္။

အင္တာေနရွင္နယ္ဆိုၿပီးတာနဲ႔ မိုးေတြသည္းသည္း၊ ေလျပင္းျပင္းမွာ ဘူးဝကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔အတြက္ စြဲခ်က္ေတြတင္၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြတိုင္အၿပီး အေဆာင္ေတြဘက္ ျပန္အလွည့္၊ လမ္းတဝက္လည္းေရာက္ေရာ …

အားလံုးသတိ !

အင္တာေနရွင္နယ္ စ,ဆို !

… ဆိုတဲ့အသံ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ သိလိုက္ပါၿပီ၊ ရဲေဘာ္ စိန္ခ်င္းတေယာက္လည္း က်သြားပါပေကာ …။

ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္လိုက္ၾကၿပီး ရင္ေတြ၊ ႏွလံုးေတြ အက္ကြဲစြာနဲ႔ စြဲခ်က္ေတြတင္ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ၾကရျပန္ၿပီ … ေလ။

ရဲေဘာ္ ထြန္းျမင့္က စာေရးဝန္ထမ္း၊ ကေလး ၂ ေယာက္ဖခင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာရဲ႕ထူးျခားခ်က္က အျမဲျပံဳးေနတာ ျဖစ္တယ္။ အေဆာင္ ၄ ကျဖစ္ၿပီး ညေန ညေနမွာ အေဆာင္ ၈ နဲ႔ ၉ အၾကားရွိ ႏွစ္တန္းဘားစင္ေပၚမွာ အျမဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေတြ႔ၾကရင္ ေရႊသြားေလးေပၚေအာင္ ျပံဳးျပတတ္တာကလြဲလို႔ စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ့ မရွိ၊ ေမ်ာက္႐ံႈးတဲ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတြဲမညီလွ၊ သူက လူႀကီးဆန္ပါတယ္။

၅။ ရဲေဘာ္ စိန္ခ်င္း (ဒုတိယ အသုတ္)

တိုက္ပြဲေဆာင္ ၂ မွာ ရဲေဘာ္ ထြန္းျမင့္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္အိပ္ေနသူ၊ ဆရာ ရာဂ်န္ကို သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္း (ေျခမႀကီး သစၥာေဖာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က) က်ေနာ္တို႔ ၾကားထားၾကၿပီး ျဖစ္တယ္။

“က်ေနာ္ကေတာ့ အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ညိႇဳးႏြမ္းေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး ဆရာ” … တဲ့။

သူရဲ႕တိုက္ပြဲဝင္ရက္ ၄၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ က်ဆံုးသြားရွာတယ္။ သူက ပခုကၠဴဘက္မွ ျဖစ္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းစံုေအာင္ လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ေတြ႔ရတဲ့ လူ႔အလႊာအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြရဲ႕စ႐ိုက္ေတြက ဘယ္လို ဆိုတာေတြ ေျပာျပတတ္တယ္။ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္၊ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ရာေတြ မယံုၾကည္ေလာက္စရာေတြ အမ်ားအျပားပါ။

အလုပ္ၾကမ္းသမားဆိုေပမယ့္ ဂီတအႏုပညာဘက္မွာ တိမ္းၫြတ္မႈရွိတယ္။ တေယာ ေကာင္းေကာင္း ထိုးတတ္တယ္။ တိုက္ပြဲတြင္းမွာပဲ (ထင္တယ္) သူစပ္သြားတဲ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ဟာ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ရင္ကို အေတာ္ေလး စြဲခိုက္ေစခဲ့တယ္။

လူၾကမ္းႀကီးရဲ႕ ရင္ထဲကထြက္လာတဲ့ ဒီ ေတာ္လွန္ေရး ေတးကေလးဟာ ႏူးညံ့လွပလြန္းေနပါတယ္။

တိုက္ပြဲတြင္းက သူ႔ေျပာစကားေလးကိုပဲ အာဇာနည္ဗိမာန္မွာ ဆြဲခ်ိတ္ထားလိုက္ၾကရပါတယ္။

အဆံုးအျဖတ္အခန္း

က်ေနာ္မွန္းထားတဲ့ ၅ ေယာက္ေစ့သြားပါၿပီ၊ က်န္အမ်ားစုကလည္း ေန႔ခ်င္းညခ်င္း က်သြားႏိုင္ၾကတဲ့ အေျခအေန … ။

ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ အံုးေမာ္က်ၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ စီမံကိန္းတခု ဝင္ေနတာရွိခဲ့တယ္။ ညတည အာဇာနည္ဗိမာန္မွာ အိပ္ရာ မဝင္ေသးတဲ့ ရဲေဘာ္တစုထိုင္ေနၾကစဥ္ တင္ျပလိုက္တယ္။

ဒီ ရဲေဘာ္ေတြကယ္ဖို႔ နည္းတနည္း စဥ္းစားမိတယ္။ “သူတို႔ကို အမီလိုက္ဖို႔ပဲ၊ အဖိုးႀကီးေတြနဲ႔ မက်န္းမာသူေတြ ခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့ လူေတြ ေရပါျဖတ္ တိုက္ပြဲဝင္ရမယ္”

အားလံုးၿငိမ္သြားၾကတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္သူရယ္။ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ေနသူရယ္။ သူတို႔ က အမ်ားစု … တဦး ႏွစ္ဦးက ပစ္ေထာက္ခံတယ္။

ေနာက္ေန႔ ဖိုးသံကို ေဆြးေႏြးေတာ့ “စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ပါ AN ရာ၊ Striker ေတြကို ဘယ္သူျပဳစုမလဲ” တဲ့။

“တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြကို အကူအညီေတာင္းမွာေပါ့” လို႔ေျပာေပမယ့္ သူက လက္ခံပံု မျပ။

ကိုေအာင္ေဘာ္၊ ကိုၫြန္႔ေခါင္၊ ကိုေဇာ္တို႔ကေတာ့ “ခ်လိုက္ေလ ၾကာသလား” သေဘာထား ေပးသူေတြပါ။

၅ ေယာက္ေစ့သြားတဲ့ရက္မွာ အဖိုးႀကီး ၂ ေယာက္ဆီသြားၿပီး တင္ျပမိျပန္တယ္။ တုိုက္ပဲြရဲ႕တက္မကုိင္ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ ဗုိလ္အုန္းေမာင္က …

“မျဖစ္ဘူးထင္တယ္။ အဲဒီလို ဝင္လိုက္မွ ရန္သူက ‘ဒီေကာင္ေတြ သူတို႔လူေတြေသမွာ သိပ္စိုးေနၾကၿပီ။ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔တိုက္ပြဲလွန္ႏိုင္တယ္’ လို႔ တြက္သြားႏိုင္တယ္။ ပိုအက်အဆံုး မ်ားသြားလိမ့္မယ္” လို႔ တုံ႔ျပန္တယ္။

(ခု ျပန္စဥ္းလိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို အႏၲရာယ္ႀကီးပါလား)

ဒီလိုနဲ႔ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ေန႔တာ ညတာေတြကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ျဖတ္သန္းေနၾကရျပန္တယ္။ တေန႔ၿပီး တေန႔ … တညၿပီး တည …

အာဏာပိုင္ေတြကလည္း တိုက္ပြဲလွန္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ တကယ္က သူတို႔လည္း ေခ်ာက္ခ်ားေနၾကပါၿပီ။ ဒါကို အျပင္ဘက္စခန္းမွာေနတဲ့ မလညပ ရဲေဘာ္တေယာက္ ပစ္သြင္းလိုက္တဲ့ စာအရ သိရတယ္။

ေနာင္မွာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့ ဝါဒါေတြေျပာတာမွာလည္း ဒီ အခ်က္ထင္ရွားတယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ မသိဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ႐ူးကုန္မလား ထင္မိတယ္။ အိပ္မရ စားမရပါပဲ၊ အင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းသံၾကားၿပီဆိုရင္ ဆက္နားမေထာင္ရဲေတာ့ဘူး၊ နားေတြ ပိတ္ထားရတယ္”… တဲ့။

ပထမ အသုတ္ တိုက္ပြဲဝင္ရက္ ၅၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ေထာင္အာဏာပိုင္တခ်ဳိ႕ တိုက္ပြဲေဆာင္ထဲ ေရာက္လာတယ္။

“သပိတ္မလွန္ေသးဘူးလား” … လို႔ေမးပါတယ္။ ပါတီေကာ္မတီဝင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ ေဖေအာင္ (သခင္ ခင္ေအာင္တူ)က “က်ေနာ္တို႔ ေတာင္းဆိုတာကိုေပးေလ၊ မေပးရင္ မလွန္ဘူးပဲ” လို႔ ေျဖပါတယ္။

“ခု ၅ ေယာက္ရွိသြားၿပီ၊ ထပ္ေသကုန္ပါဦးမယ္ဗ်ာ”လို႔ ေျခာက္ျပန္ပါတယ္။

ကိုေဖေအာင္က ခန္းဆီးေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြကို လွပ္လိုက္ၿပီး

“ေဟာဒီမွာ ၾကည့္သြား … ေနာက္ထပ္ အေသခံဖို႔ တန္းစီေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ...”

ဒီေတာ့မွ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ “ဒီေကာင္ေတြ တေယာက္မက်န္ အေသခံေတာ့မွာပါလား” လို႔ စဥ္းစားမိသြားၾကဟန္တူတယ္။ Striker ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို သူတို႔ ရဲရဲေတာင္ မၾကည့္ရဲ၊ လႊဲထားၾကတယ္။

“ကဲ … သပိတ္လွန္လိုက္ၾကပါေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖ်က္သိမ္းေပးပါမယ္”လို႔ ေလွ်ာခ်လိုက္ပါတယ္။

“ဒီလိုဆိုရင္ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးေပး …”လို႔ က်ေနာ္တို႔ဘက္က အခိုင္အမာရေအာင္ ေတာင္းဆိုၾကျပန္တယ္။

“ဟာ … ဒါကေတာ့ … က်ေနာ္တို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး၊ မနက္ဖန္ ေနဗီစခန္းဘက္ က်ေနာ္တို႔ သြားယူေပးမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က သပိတ္လွန္ႏွင့္ေပါ့ …”လို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း လက္မွတ္ထိုးေပးၿပီးမွ တိုက္ပြဲလွန္မယ့္အေၾကာင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ အေျဖေပးလိုက္ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တမိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ျပန္တယ္။

ဒီညမွာ က်ေနာ္တို႔ တေမွးမွ အိပ္မရ၊ ရွည္လြန္းတဲ့ ညတာရယ္ ကုန္ႏိုင္ခဲပါဘိ … တသက္မွာ တခါၾကံဳရတဲ့ည … စကၠန္႔တိုင္း ရပ္ဆိုင္းရပ္ဆိုင္း ျဖစ္ေနသလားထင္ရေလာက္ေအာင္ ေႏွးေကြးလြန္းတဲ့ည။

Striker ေတြကေတာ့ ထူးျခားမႈ မျပ၊ မွိန္းျမဲမွိန္းေနၾကလွ်က္ပါ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

က်ေနာ္ ေမ့သြားတယ္

ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပံုေတြကေတာ့ ကြဲျပားလ်က္ပါ။

တခ်ဳိ႕ကို စိတ္ဝင္တစား လုပ္ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္ခဲ့တယ္။

တခ်ဳိ႕ကို အာ႐ံုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း လုပ္လိုက္တယ္ … စသျဖင့္ေပါ့။

အဲဒီလို ကြဲျပားတဲ့လုပ္ေဆာင္မႈေတြအတုိင္း ရလဒ္ေတြကလည္း ကြဲျပားေနတာပါပဲ။

ရွက္စရာလား၊ ရယ္စရာလား မကြဲ ျပားတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကေလးတခု က်ေနာ့္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက က်ေနာ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးေပါ့။

ဟိုး … ေရွးေရွးတုန္းကလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အခ်ိန္က အဆင့္ျမင့္႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ မရွိေသးဘဲ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေရာင္းခ်တာေတြ တြင္က်ယ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ႐ုုပ္ရွင္ကား ဆိုရင္ အႀကိတ္အနယ္ တိုးေဝွ႔ၿပီး လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့အရြယ္။ အဲဒီအခါတုန္းကေပါ့။

႐ုပ္ရွင္႐ံုကိုသြားတာက က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္အေမရယ္၊ က်ေနာ့္တူမေလး တေယာက္ရယ္ပါ။ ႐ုုပ္ရွင္က ဘာကားလဲေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားတယ္။ အခ်ိန္ေစာေစာ ေရာက္သြားတာေတာင္ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ လူက အမ်ားႀကီး။

ဒီေတာ့ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ တိုးၾကပါေလေရာ။ နဂိုက တန္းစီေနတဲ့သူေတြအျပင္ ေဘးကေန ၾကားျဖတ္တိုးတဲ့သူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ တကယ့္ကို အႀကိတ္အနယ္ပါပဲ။

ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ အပင္ပန္းခံၿပီး ေခြၽးထုတ္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြေပါ့။ အဲဒီလို တိုးရင္းနဲ႔လည္း ကိုယ့္ေနရာေပ်ာက္ၿပီး တန္းစီထားတဲ့ေနရာရဲ႕အျပင္ကို ေရာက္သြားမွာ၊ ၾကားျဖတ္မယ့္လူ ဝင္လာမွာေတြကို စိုးရိမ္တႀကီး ျဖစ္ေနရပါေသးတယ္။

ဒီအခါ က်ေနာ္က မေမ့သင့္တဲ့အရာကို ေမ့သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္တူမေလးပါ။ ၁ဝ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ကေလးဟာ တိုးေဝွ႔ေနတဲ့လူအုပ္ၾကားမွာ မ်က္လံုးေလး ကလည္ကလည္နဲ႔ ညပ္ေနလို႔ က်ေနာ့္ေနာက္က အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕က “ဟဲ့ ဒီမွာ နင့္ ကေလး ညပ္ေနၿပီ”လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ “ဘယ္က နင့္ကေလးလဲ။ အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔”လို႔ ရန္ေတြ႔ရင္း ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ရဖို႔ပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနမိပါတယ္။ ကေလးကေတာ့ က်ေနာ့္အေမနဲ႔အတူ လူအုပ္ၾကားထဲမွာညပ္ရင္း ယိမ္းထိုးေနရွာတာေပါ့။ ဒါကိုျမင္ၿပီး သနားလို႔ ေနာက္က အမ်ဳိးသမီးေတြက ထပ္ေျပာေတာ့လည္း က်ေနာ္က ထပ္ၿပီး ရန္လုပ္လိုက္တာပါပဲ။

ေနာက္ဆံုး ကေလးက ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚလိုက္မွ သတိရသြားၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိရပါတယ္။

ဒါက က်ေနာ့္ရဲ႕ မဟာေမ့ေလ်ာ့မႈႀကီးတခုပါပဲ။ ဒီတခုတည္းလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားအစုတ္ႀကီးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္ျဖစ္တာ၊ ပိုက္ဆံေမ့က်န္ခဲ့လို႔ ေစ်းဆိုင္ေရာက္ခါနီးမွ ျပန္လွည့္လာရတာေတြ စတဲ့ ေမ့ေလ်ာ့မႈ ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေမ့ေလ်ာ့တဲ့အတြက္ တခုခုလြဲေခ်ာ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္စကားေလးတခြန္းကိုပဲ အေဖာ္ျပဳၾကတယ္ မဟုတ္လား။ “က်ေနာ္ ေမ့သြားတယ္” “က်မ ေမ့သြားတယ္”ေပါ့။

ဒီလို ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေတြက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရပါသလဲ။ မွတ္ဉာဏ္အားနည္းလို႔ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားက အလံုးစံု မမွန္ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ရဲ႕အာ႐ံုစူးစိုက္မႈအေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း အားနည္းတာေၾကာင့္သာ ေမ့ေလ်ာ့တာက မ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ကေတာ့ လတ္တေလာ အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္အရာကို တျခားအရာေတြနဲ႔ အစားထိုးလိုက္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီး သူမေတြေျပာတတ္ၾကတဲ့ “စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္ဘူး”ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ခရီးတခုကို က်ေနာ္တို႔က ကားေမာင္းၿပီး သြားၾကတယ္ဆိုပါစို႔။ လတ္တေလာ က်ေနာ္တို႔ အာ႐ံုစိုက္ၾကရမွာက ကားလမ္းတေလွ်ာက္က အေနအထားေတြ၊ ကိုယ္ေမာင္းေနတဲ့ကားရဲ႕ အေျခအေနတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ကိုယ့္အိမ္က အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အလုပ္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ စသျဖင့္ စဥ္းစားေတြး ေတာမိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ လမ္းေဘးက ႐ႈခင္းေကာင္းေကာင္း၊ ျမင္ကြင္းလွလွကေလး ေတြ႔လိုက္ရင္လည္း ေငးလိုက္ခ်င္ေသး။

ဒီေတာ့ မျဖစ္သင့္တာေတြကို ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုအေတြးမ်ားနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေဆး႐ံံုေရာက္သြားၾကတာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အျပင္မွာလည္းရွိေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုက္တြန္းသင့္တာကေတာ့ “သားေရး သမီးေရး အိမ္ေထာင္ေရး … ကိစၥအဝဝ … ေတြးရင္း ေတာရင္း ေငးရင္းေမာရင္း … မေမာင္းနဲ႔ဗ်” ဆိုတဲ့ ယာဥ္စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး သီခ်င္းလိုေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ဘဝမွာ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္တာ၊ လုပ္မယ္ကိုင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒါေတြကို အနည္းနဲ႔အမ်ား က်ေနာ္တို႔က လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပံုေတြကေတာ့ ကြဲျပားလ်က္ပါ။ တခ်ဳိ႕ကို စိတ္ဝင္တစား လုပ္ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကို ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကို အာ႐ံုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း လုပ္လိုက္တယ္ … စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီလို ကြဲျပားတဲ့လုပ္ေဆာင္မႈေတြအတုိင္း ရလဒ္ေတြကလည္း ကြဲျပားေနတာပါပဲ။

အမ်ားသိတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူမဆို ေဇာက္ခ်ၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ကိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ကြၽမ္းက်င္လာၾကသလို အာ႐ံုစူးစိုက္မႈရွိမွသာ အမွားအယြင္းနည္းမွာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို လူတုိင္းလိုလို သိရွိၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ လူတိုင္းလိုလို အမႈမထားဘဲ ေနတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေမ့ၾကတာေပါ့။

ဘဝဆိုတာ တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ကာလေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔တည္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီ တိုေတာင္းတဲ့ ကာလေတြအတြင္းက ေမ့ေလ်ာ့မႈမ်ားကို ဂ႐ုုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘဝကိုလည္း ထိန္းသိမ္းၿပီးသားျဖစ္မယ္လို႔ က်ေနာ္က ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း “က်ေနာ္ ေမ့သြားတယ္”လို႔ မေျပာျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ထိန္းရဦးမွာပါ။

ထိန္လင္း

၂၄၊ ၇၊ ၂ဝဝ၃

ေရစီးသံဂ်ာနယ္

အတြဲ ၇၊ အမွတ္ ၅

ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕- ၁၄

ကြၽန္းအာဇာနည္မ်ား

၁။ ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ (ပထမ အသုတ္)

မုန္တိုင္းက မစဲ၊ မိုးက မျပတ္၊ ရာသီကေအး, ေအးလာရင္းက ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္တေယာက္ အေအးမိ သြားခဲ့တယ္။ သူ႔အသက္႐ႉသံဟာ ျပင္းသည္ထက္ ျပင္းလာခဲ့တယ္။ သူ႔ရင္အံုဟာ ဖားဖိုႀကီးလို ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလိုက္နဲ႔၊ ေလ႐ႉသံ ႏွာမႈတ္သံက တခန္းလံုးကို လႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။

မုန္တိုင္း ခဏၿငိမ္သြားတဲ့အခိုက္ဆိုရင္ တျခားအခန္းေတြကပါ ၾကားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ အိပ္လို႔ရပါေတာ့မတုန္း။ နာက်င္မႈေဝဒနာေတြ ကိုယ္စီနဲ႔အမွ်ပါ။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ၃-၄ ရက္ရွိသြားခဲ့ၿပီ။

တိုက္ပြဲဝင္ရက္ ၃၇ ရက္အေရာက္ ထူးထူးျခားျခား ေနသာေနပါတယ္။ မရေတာ့မွန္း သိလာၾကေတာ့တဲ့အခါ … ညေနခင္း တိုက္ပြဲေဆာင္ ၁ ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္ ငွက္ေပ်ာပင္ေအာက္က တေယာသံေလးတသံ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တျမႇင္းျမႇင္းထြက္လာတဲ့ ေတးသြားက အင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းသံ …။

တေယာျပားေလး ေမးေအာက္မွာထားၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဆို႔နစ္စြာ ေတးသြားကို ေဖာ္က်ဴးေနသူ ရဲေဘာ္ျမင့္ေသာင္း (ဒူးခ်က္ဖ္) ရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းလို႔ …။

ဒီ ေတးသြားကို ႐ုတ္တရက္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တာက “သတိ” ဆိုတဲ့အမိန္႔ေပးသံ …

တခန္းလံုးရွိ ရဲေဘာ္ေတြ ေရာက္ရာအရပ္မွာ သတိဆြဲ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ “အင္တာေနရွင္ နယ္သီခ်င္း စ,ဆို” ဆိုတဲ့အသံ ဆက္ေပၚလာတာနဲ႔ အင္တာေနရွင္နယ္သီခ်င္းသံဟာ တကြၽန္းလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားပါေတာ့တယ္။

သီခ်င္းလည္းဆံုးေရာ … ဘူးဝ သြား။ အာဏာပိုင္ေတြကို ေခၚ။ လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို တိုင္ၾကတယ္။

ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ကို သတ္တာ … … (စစ္အစိုးရ၊ စစ္အစိုးရ)

ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ … … (အလိုမရွိ၊ အလိုမရွိ)

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ … … (ဖ်က္သိမ္းပစ္၊ ဖ်က္သိမ္းပစ္)

ရဲေဘာ္တေယာက္က်တိုင္း တနာမည္တိုးၿပီး ဒီပံုစံအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတယ္။

ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းကို က်ပ္စီးလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕စခန္းသစ္ဘက္ ထြက္သြားၿပီး၊ သြပ္ျပားေတြ ခြာ၊ အိပ္စင္ပ်ဥ္တခ်ဳိ႕ ျဖဳတ္ယူလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ စခန္းတြင္း အလယ္အူေၾကာထဲမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္တခု ထူေဆာက္လိုက္တယ္။ အထဲမွာ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ တိုင္ေတြစိုက္ တန္းရွည္ႀကီး ႏွစ္တန္း ပစ္ထားပါတယ္။ အေလာင္းစင္ပါ။

ခြာလာတဲ့ သြပ္ျပားေတြကို ေခါင္း႐ိုက္၊ ျပာေတြထည့္၊ ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္တင္ ျပာဖံုး၊ သြပ္ျပားအဖံုးနဲ႔ ပိတ္လိုက္ၾကကာ စင္ေပၚထိပ္ဖ်ားမွာ တင္လိုက္ၾကပါတယ္။

ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ၊ ေျပာခဲ့တဲ့ ၾသဝါဒ၊ မွာခဲ့တဲ့ စကားေတြထဲက တခ်ဳိ႕ကို ပိုစတာေရးၿပီး ဗိမာန္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ …

‘ဆံခ်ည္တမွ်င္ေတာင္ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔ ဆက္တိုက္ …’ဆိုတာပဲ၊ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး စကားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ကို ခ်က္ခ်င္းျပဳစုၿပီး က်န္ရဲေဘာ္ေတြကို ဖတ္ျပရတယ္။ သူဟာ အိမ္ေထာင္ရွင္ တဦးျဖစ္တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းပါတီ ဂီတဝိုင္းရဲ႕ ဂီတမႉးျဖစ္တယ္။ မာမာေအးကို ပထမဆံုး စင္တင္ေပးတဲ့အထဲမွာ သူလည္းတေယာက္ အပါအဝင္လို႔ သိရတယ္။

အခ်က္အျပဳတ္၊ မုန္႔ဖုတ္ေကာင္းလို႔ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔ကို ‘အေမၾကည္’လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အခမ္းအနားေတြတိုင္း သူ႔လက္ရာ မုန္႔ေတြ တဝတျပဲစားၾကရတယ္။ ကြၽန္းမွာ သီခ်င္းတခ်ဳိ႕စပ္သြားခဲ့တယ္။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ မွာလည္း စပ္ခဲ့တယ္။ သူ စပ္ဆိုသြားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြကို အဆင့္ရွိတဲ့သီခ်င္းေတြလို႔ ဂီတနားလည္သူေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရဲေဘာ္ေတြ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ သူ႔သီခ်င္းေတြ ပ်ံဝဲေနတာပါ။ စစ္ခ်ီသီခ်င္းတပုဒ္ဆိုလွ်င္ အခမ္းအနားတိုင္းမွာ မပါလွ်င္မၿပီး။

ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္က်ဆံုးၿပီးေနာက္တေန႔မွာ ကြၽန္းအာဏာပိုင္တစု လက္ကိုင္အသံခ်ဲ႕စက္ကေလးကိုင္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနေၾကာင္း ကင္းက သတင္းပို႔တယ္။ မၾကာခင္ …။

“ထိန္းသိမ္းအားလံုး ဘူးဝမွာ စုေပးၾကပါ။ ေျပာစရာရွိတယ္။ ေျပာစရာရွိတယ္” … ဆိုတဲ့ အသံ ေပၚလာပါတယ္။ စပီကာက မေကာင္းေတာ့ အသံထြက္လာပံုက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေအာ္ေခၚေနတာပါ။

ပါတီရဲ႕ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ ဘယ္သူမွ မသြားၾက။

ဒီေတာ့မွ ေရတပ္က ဗိုလ္မွဴးဟန္တြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အာဏာပိုင္တစု သက္ေတာ္ေစာင့္တခ်ဳိ႕ျခံရံၿပီး ေၾကာင္စီစီနဲ႔ ဝင္လာပါတယ္။ တေဆာင္ၿပီးတေဆာင္ ဝင္ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ စိတ္ဝင္စားဟန္ မျပၾက။

“တိုက္ပြဲ ရပ္ေပးၾကပါ။ မၾကာမီ ကြၽန္းစခန္းဖ်က္သိမ္းေပးပါ့မယ္။ ၾကားကာလမွာေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဆက္လုပ္ေပးၾကပါ”… လို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာတယ္။

သူတို႔ စ,ဝင္တဲ့ အေဆာင္ေတြက တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ အေဆာင္ေတြပါ။ အထဲမွာရွိတဲ့ ထိန္းသိမ္းေတြက “အခု တိုက္ပြဲဝင္ေနတာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေထာက္ခံတယ္။ တိုက္ပြဲ ရပ္, မရပ္ သူတို႔နဲ႔ပဲ စကားေျပာပါ”… လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ပါတီအေဆာင္ေတြထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း “ေခါင္းေဆာင္ေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ သြားေျပာၾကပါ” … လို႔ ခါ,လႊတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ သူတို႔ကို ဂ႐ုျပဳဟန္ မျပ၊ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ပဲလုပ္ေနၾကတယ္။

ဗိုလ္မွဴးဟန္တြဲ႔ဟာ သခင္ ခင္ေအာင္နဲ႔ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ စကားေတြ ေျပာေနတာ ျမင္ရတယ္။ အန္ကယ္ႀကီး သခင္ ခင္ေအာင္ကေတာ့ တခ်က္ပဲ ဝတ္ေက်ျပန္ျပံဳးျပလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရွိရာကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က သူတို႔ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ေျပာျပၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက လက္မခံ၊ “ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထကို ဖ်က္သိမ္းေပးပါ” … လို႔ ျပန္ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အေပးအယူ မတည့္ၾက။ တပ္ေခါက္ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့သီခ်င္းကို ရဲေဘာ္ေတြ စု,စပ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားကို တီးမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖၾကတယ္။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ မ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္။

တိုက္ပြဲအရွိန္ကေတာ့ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္လာခဲ့ၿပီ။

၂။ ရဲေဘာ္ အံုးေမာ္ (ပထမ အသုတ္)

သူဟာ ရန္သူ႔ေရတပ္က မရိန္းတပ္သားတဦး ျဖစ္တယ္။ ေရတပ္သားျဖစ္ၿပီး ေရမကူးတတ္လို႔ အျမဲတမ္း က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္တာ ခံေနရသူပါ။ ကြၽန္းေရာက္မွ ရဲေဘာ္ေတြ ဝိုင္းသင္ေပးၾကတယ္။ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အဆက္မျပတ္ ေလ့က်င့္ပါေတာ့တယ္။ အိုနာဆစ္ သေဘၤာႀကီးကို ပတ္ကူးႏိုင္တဲ့ေန႔ကေတာ့ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ၾသဘာေပးခံခဲ့ရတယ္။

ဆက္သြယ္ေရးတပ္သားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ သူနဲ႔ ကိုေအာင္ထီ (ရခိုင္မွာ ေျပာင္ေျမာက္စြာ က်ဆံုးသူ) က ရန္သူ႔ၾကားျဖတ္သတင္းေတြ ဖမ္းေပးခဲ့လို႔ အမ်ားႀကီး အက်ဳိးရွိခဲ့ပါတယ္။ ‘ျပည္သူ႔အသံ’ကို စလႊင့္တဲ့ ပထမရက္မွာပင္ မိေအာင္ဖမ္းေပးႏိုင္ခဲ့သူေတြပါ။

ရဲေဘာ္ ေအာင္ထီက ပုပု၊ သူက အရပ္ ၆ ေပ နီးပါးနဲ႔ ထြားက်ဳိင္းသန္မာသူတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဆန္ျပဳတ္ကို ဘာလီခ်ဳိင့္ တခ်ဳိင့္ ကုန္ေအာင္ေသာက္ႏိုင္သူျဖစ္လို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ‘ဆန္ျပဳတ္ႀကီး’ လို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကပါတယ္။ ဝမ္းေတြေလွ်ာတဲ့အခါက်ေတာ့ ‘ကိုပါႀကီး’ လို႔ ေျပာင္းေခၚၾကျပန္တယ္။

တပ္ထဲမွာ U-G လုပ္ၾကရင္း ၆၇ -ခုႏွစ္မွာ သူနဲ႔ ကိုေအာင္ထီကိုဖမ္းမိေတာ့ ရန္သူက အေတာ္တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ဗကပ ယူဂ်ီဟာ တို႔လက္ရင္းတပ္ေတြထဲအထိ ေရာက္ေနပါလား … ဆိုၿပီး အႀကီးအက်ယ္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။

၆၈ ခုႏွစ္ ပဲခူး႐ိုးမထိုးစစ္နဲ႔အတူ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ ဖိႏွိပ္မႈ ေတြလုပ္တုန္းက ဗကပ ရဲေဘာ္ေတြ အလူးအလိမ့္ခံၾကရတယ္။ အထူး ဦးစားေပးရန္သူ နံပါတ္ ၁ သတ္မွတ္ၿပီး အညႇိဳးထား ဖိႏွိပ္တာပါ။

ရဲေဘာ္ အုံးေမာ္ဆိုရင္ ဝါဒါ ႏွစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း တဖက္တခ်က္စီ ဒရြတ္ဆြဲၿပီး အေဆာင္ေပၚက တိုက္ထဲေရာက္တဲ့ အထိ ဆဲဆိုေခၚသြားတာပါ။ တိုက္ထဲေရာက္မွ တကိုယ္လံုး အသားေတြထဲဝင္ေနတဲ့ ခဲေလးေတြ၊ သစ္တိုသစ္စေလးေတြ ထြင္ထုတ္ပစ္ရတယ္လို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။

ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်စ္လိုက္တာ သံေယာဇဥ္ရွိလိုက္တာကလည္း အရမ္း သူ႔မွတ္တမ္းထဲမွာ ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ အလူးအလိမ့္ ခံေနရတာကို မခ်ိမဆန္႔ ေရးထားတယ္။ တေနရာမွာ … “ငါ အရင္ဆံုးက်မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ က်န္ရဲေဘာ္ေတြကို ကယ္ႏိုင္မယ္”… လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ (ရဲေဘာ္တေယာက္ က်တိုင္း သူတို႔ ကိုယ္ေရး ရာဇဝင္နဲ႔ မွတ္တမ္းေတြကို ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး တာဝန္ေပးထားတဲ့ က်ေနာ့္ဆီ အပ္ထားပါတယ္)

ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ အရင္က်သြားမွာစိုးလို႔ ေရမေသာက္ဘဲေနတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ေရးထားတယ္။ ဒါကို ေစာေစာက မရိပ္စားမိၾက ေန႔စဥ္ ေပါင္ခ်ိန္ေနရတာမို႔ သူ႔ ေပါင္ခ်ိန္က ဒလေဟာ က်လိုက္ လာပါတယ္။ ျပဳစုသူရဲေဘာ္ေတြက သတိထားေစာင့္ၾကည့္ရာက သိသြားၿပီး သတင္းပို႔ပါတယ္။

ပါတီက ေရကို ပံုမွန္ေသာက္ရမယ္လို႔ အမိန္႔ေပးမွ ျပန္ေသာက္သူပါ။ တိုက္ပြဲဝင္ရက္ ၄၆ ရက္ ေစ့တဲ့ေန႔မွာ သူ က်ဆံုးသြားေတာ့ သူ႔မွာ အသားအေရေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ေျခာက္ကပ္ မသြားပါဘူး။

သူ႔မွတ္တမ္းထဲက အဆိုအမိန္႔တခုကို ေရြးႏုတ္ၿပီး ပိုစတာေရးမယ့္ရဲေဘာ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။

“လယ္သမားဟာ ထယ္ထိုးတဲ့အခါ အငုတ္အျမစ္ပါ မက်န္ေအာင္ ထိုးရသလို ရန္သူကုိ တိုက္ရာမွာ အငုတ္အျမစ္ပါ မက်န္ေစရဘူး”… တဲ့။

၃။ ရဲေဘာ္ ခ်စ္ေဆြ (မဲႀကီး) (ဒုတိယ အသုတ္)

ဝိုင္းဝန္းေျပာဆိုၾကရာက ေနာက္ဆံုးေတာ့ DC နာခံပါမယ္ျဖစ္လာလို႔ ဒုတိယအသုတ္က ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘာနဲ႔အလားသ႑န္တူသလဲဆိုေတာ့ ေတာတြင္းမွာ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနတဲ့ က်ားႀကီးတေကာင္ (တိုက္ပြဲသြင္းေပးလိုက္တာနဲ႔ ေက်နပ္သြားၿပီး) ပၪၥလက္နဲ႔ ယုန္ကေလးတေကာင္အသြင္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလိုက္သလို ရဲေဘာ္ေတြက ခံစားၾကရတယ္။

သူရဲ႕ရယ္သံေမာသံေတြ ၾကားလာရျပန္တယ္။ အားလံုးကို ညင္ညင္သာသာ ဆက္ဆံၿပီး ျပံဳးပန္းေတြ ေဝလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူအလို မျပည့္တာတခုကေတာ့ က်န္ေနဆဲ … သူ႔ကို ရဲေဘာ္ ေအာင္ေမသုက အေခၚအေျပာ မလုပ္တာျဖစ္တယ္။

ရဲေဘာ္ ေအာင္ေမသုဟာ ျပဳစုေရးတာဝန္က်ေပမယ့္ မဲႀကီးရွိရာ တိုက္ပြဲေဆာင္ ၂ ကိုမသြားဘဲ၊ တိုက္ပြဲေဆာင္ ၁ မွာပဲ ေပကပ္ေနတယ္။ မဲႀကီးက သူ႔ကို စကားေျပာခ်င္ေနတယ္။ က်န္ရဲေဘာ္ေတြကို အေခၚလႊတ္ေပမယ့္ မလာ။

တေန႔ … မဲႀကီးက က်ေနာ့္ကို စကားစ,ပါတယ္။ “ဆိတ္သိုးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား ေျပာရင္ရပါတယ္ဗ်ာ။ လႊတ္ေပးပါလား” … တဲ့။ (ရဲေဘာ္ ေအာင္ေမသုရဲ႕ရယ္သံက ဆိတ္ျမည္သံ ထြက္တယ္။ သူ႔ပါးသိုင္းေမႊးေတြရယ္၊ သူ႔အိပ္ရာနား ဆိတ္သိုးႀကီးတေကာင္ လာေအာ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားျခင္းျဖစ္)

Striker တေယာက္ရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းေပရမွာက ျပင္ပရဲေဘာ္ေတြရဲ႕တာဝန္မို႔ “ေျပာပါ့မယ္ဗ်ာ” လို႔ ကတိေပးလိုက္မိတယ္။ ရမည္၊ မရမည္ မသိ။ ခက္မယ္ဆိုတာပဲ သိတယ္။

က်ေနာ္က ကိုေအာင္ေမသုကို “ခင္ဗ်ား အေဆာင္ ၉ မွာခ်ည္းမေနနဲ႔၊ အေဆာင္ ၈ လည္းသြား … မဲႀကီးနဲ႔လည္း စကားေျပာပါ” … လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။ သိပ္လုပ္ခ်င္ပံု မရ၊ ဒါေပမယ့္ ထြက္သြားတာေတာ့ ျမင္လိုက္ရတယ္။

ေနာက္ေန႔ မဲႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ ‘လာရဲ႕လား’ ေမးမိတယ္။

“လာေတာ့လာတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္ေျပာတာပဲ နားေထာင္ၿပီး အခ်ိန္က်တာနဲ႔ ထျပန္သြားတယ္။ ေတာင္းပန္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္သလိုလိုေတာ့အရွိသား ဒါေပမယ့္ တမ်ဳိးႀကီးပဲဗ်ာ” … တဲ့။ သူ႔အသံက ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ႀကီး … က်ေနာ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။

ရဲေဘာ္ ေအာင္ေမသုကိုလိုက္ရွာၿပီး ေဆြးေႏြးရျပန္တယ္။ သူက အင္း မလႈပ္၊ အဲ မလႈပ္ …

“ဒီမွာ ကိုေအာင္ေမသု၊ ရဲေဘာ္တေယာက္ အခ်ိန္မေရြးက်ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဓနရွင္ေပါက္စ မာနေတြ ထားမေနနဲ႔၊ သူ႔ကို DC မနာခံလို႔ မေခၚမေျပာဘူးလုပ္ခဲ့တယ္။ ထားေတာ့ … ခု သူနာခံေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားအလွည့္ေရာက္လာၿပီေနာ။ ခု က်ေနာ္ေျပာေနတာဟာ ရဲေဘာ္အားလံုးရဲ႕ဆႏၵ၊ သေဘာထား၊ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ DC ပဲ၊ ျပန္ေျပာရမယ္”

သူ ငိုင္က်သြားပါတယ္။

၈ ေဆာင္ကထြက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ထြက္လာလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ‘ျပန္ေျပာေနတာေတာ့ ေတြ႔တယ္၊ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ ’ တဲ့။

ဒါေပမယ့္ မဲႀကီးကေတာ့ ေက်နပ္သြားပါၿပီ၊ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ “ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ …” လို႔ ေျပာရွာတယ္။

တိုက္ပြဲတိုက္တာလည္း ၄၈ ရက္ရွိခဲ့ၿပီ၊ ရန္သူ႔ဘက္ကလည္း ေနာက္ထပ္ ထူးျခားတဲ့ ေဖာ္ျပခ်က္မရွိ။ မဲႀကီးတို႔ ဒုတိယအသုတ္ ၄၁ ရက္ေျမာက္ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ ၈ ေဆာင္ဘက္က ျပဳစုသူ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကတိုက္က႐ိုက္ ေျပးလာတယ္။

“ကိုေအးျမင့္၊ ထဦး … မဲႀကီး ဝမ္းေတြသြားေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း သိပ္က်သြားၿပီ၊ ေခ်ာင္ၿပီး ယိုဆင္းက်သြား သလိုပဲ”

ကတိုက္က႐ိုက္ ထ,လိုက္သြားမိၾကတယ္။ မဲႀကီးကေတာ့ မလႈပ္၊ ဝမ္းသြားထားတာက ေဆး႐ံုသံုး ေႂကြဂံဖလားေလးထဲမွာမို႔ လွပ္ျပလိုက္တာနဲ႔ ငံု႔ၾကည့္မိလိုက္ၾကတယ္။

“အိုး” … ဆိုးလိုက္တဲ့အနံ႔ႀကီး၊ အေရာင္ေတြကလည္း မဲလို႔၊ ခ်က္ခ်င္းျပန္အပိတ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။

အျပင္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအးျမင့္က … “မရေတာ့ဘူး၊ ငယ္ေခ်းလို႔ ေခၚတာမ်ဳိးေပါ့ …” တဲ့

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာမွာပဲ ရဲေဘာ္ခ်စ္ေဆြ(မဲႀကီး) က်ဆံုးသြားရွာပါတယ္။ သူက်သြားေတာ့ “မဲႀကီးေရ၊ ဖိုးခ်စ္ေရ၊ မင္းနဲ႔ငါဟာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အခ်စ္ဆံုးပါကြာ၊ ခုေတာ့ …”ဆိုၿပီး တစ္ဆို႔သြားတဲ့ ကိုေအာင္ေမသုရဲ႕ တုန္တုန္ယင္ယင္ ငိုညည္းသံကို ၾကားလိုက္ၾကရတယ္။

ဝါဒါစခန္းဘက္မွာေတာ့ အင္တာေနရွင္နယ္သံဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္ ေျပးဝင္လာတဲ့ ဝါဒါတေယာက္က ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။ “မဲႀကီး က်သြားၿပီတဲ့ေဟ့ …” ဆိုပဲ၊ သူတို႔ အျမဲလန္႔ေနရတဲ့ သူတေယာက္ … ခုေတာ့ တေတာလင္းၾကၿပီေပါ့။

မဲႀကီးရဲ႕မွတ္တမ္း က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ ဒီအထဲက ေရြးထုတ္ေပးလိုက္မိတာက “ခိုင္မာတဲ့ သႏၷိ႒ာန္သာရွိရင္၊ မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ မလုပ္ႏိုင္တာ ဘာမွမရွိဘူး” … တဲ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

သေျပညိဳ မအိုပင္

သေျပညိဳကို

စာဆိုစိုက္ပ်ဳိး၊ ဘယ္မညႇိဳးခဲ့။

အမ်ဳိးဘာသာ၊ သာသနာတြက္

ဆရာအားထုတ္၊ ေနာက္မဆုတ္ခဲ့။

မိုးခ်ဳပ္ေနဝင္၊ အလုပ္ခြင္၌

ျမင္သည္ ၾကားသည္၊ ေတြးၾကံသည္ကို

သူသည္ စာဖြဲ႔၊ မနားခဲ့။

သေျပညိဳကား

ပင္အို သကၠရာဇ္၊ သို႔ပင္ျဖစ္လည္း

ရြက္သစ္ေဝဆဲ၊ ႏုပ်ဳိဆဲပင္

ပြဲတိုင္းမွာႏု၊ ေဇယ်တုႏွင့္

ေအာင္ဆုေပးေဝေနဆဲပင္။

သေျပညိဳလွ်င္၊ မအိုပင္ကား

လူ႔ခြင္ေကာင္းက်ဳိး၊ သူ သယ္ပိုးရင္း

အရိပ္မိုး၍ ေနဆဲပင္။ ။

(ဆရာမင္းသုဝဏ္ ေမြးေန႔သို႔)

စာေပဂ်ာနယ္

ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္

စစ္အုပ္စု သက္တမ္းရွည္ေနသေရြ႕ - ၁၃

ရန္သူကလည္း က်ေနာ္တို႔ အျပတ္တိုက္မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား၊ ရဲေဘာ္ေတြအေနနဲ႔ကလည္း ပစၥည္းမဲ့ပါတီ တရပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ဒီလိုထူေထာင္ရပါလားလို႔ ေလးနက္ၿပီးသား … ဒီတိုက္ပြဲဟာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကြၽန္းဘဝ သက္ဇိုးရွည္/မရွည္ ဆံုးျဖတ္မယ့္ပြဲ၊ အရင္းအႏွီးမေပးဘဲ မရႏိုင္။

၁၉၇၁ ခု ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔ ျဖစ္တယ္။

အေဆာင္ ၉ အဝင္ေပါက္ထိပ္မွာ နဖူးစည္းစာတမ္းႀကီးတခု အစြင့္သားေရာက္ေနပါၿပီ။ ျပည္သူ႔အသံ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ။

“ရန္သူတကာ ေၾကာက္ဒူးတုန္ပါေစ၊ ျပည္သူအေပါင္း ရႊင္လန္းအားတက္ၾကပါေစ” တဲ့။

နံက္ ၇ နာရီမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘူးဝကိုသြားၾကပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ‘အရာရာကို ရင္ဆိုင္မယ္’ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ေတြ ေပၚေနပါတယ္။ သြက္သြက္လက္လက္ လွမ္းသြားၾကတာပါ။

ေခါင္းေဆာင္ေတြက အေစာင့္ဝါဒါေတြထဲမွတေယာက္ကို အာဏာပိုင္ေတြဆီ လႊတ္လိုက္တယ္။ ‘စကားေျပာစရာ ရွိတယ္၊ အျမန္ လာေတြ႔ပါ’ ေရာက္လာတာနဲ႔ ပထမ၊ စစ္အစိုးရရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို ႐ႈတ္ခ်ပါတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖ်က္သိမ္းေပးဖို႔၊ ျပည္မ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔ကလည္း အထက္ကို တင္ျပေပးပါမယ္လို႔ တုံ႔ျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ မရမခ်င္း အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဝင္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာပါတယ္။

ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္မယ့္ရဲေဘာ္က ပုဆိုးကို တင္းတင္းတိုတို ျပင္ဝတ္လိုက္တယ္။

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ - (ဖ်က္သိမ္းေပး၊ ဖ်က္သိမ္းေပး)

ျပည္မအခြင့္အေရး - (ခ်က္ခ်င္းေပး၊ ခ်က္ခ်င္းေပး) … လို႔ အားရပါးရ ေႂကြးေၾကာ္ၾကၿပီး ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ တိုက္ပြဲမၿပီးမခ်င္း မနက္တခါ ညေနတခါ ဒီပံုစံအတိုင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။

ဒီေန႔မွစၿပီး ဖိုႀကီးႏွစ္ဖိုက ထမင္းစား၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေပၿပီ။

လႈပ္ရွားမႈတိုင္း ျငင္ျငင္သာသာ၊ သတိႏွင့္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း ဦးတည္ခ်က္တခု အတြက္ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ တိုက္ပြဲေဆာင္ ၁ ရွိ Striker ေတြကို ဆႏၵအရ ဟုတ္ မဟုတ္ ေမး၊ ေဆးစစ္ ေပါင္ခ်ိန္ လုပ္ေနၾကေပၿပီ။

ပထမအသုတ္

(၁) ရဲေဘာ္ စိန္ဝင္း

(၂) ရဲေဘာ္ သိန္းၾကည္

(၃) ရဲေဘာ္ အုံးေမာ္

(၄) ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္စုိး

(၅) ရဲေဘာ္ ဗဖူးၫြန္႔

(၆) ရဲေဘာ္ လွခ်ဳိ

(၇) ရဲေဘာ္ ေအာင္ဝင္း

(၈) ရဲေဘာ္ သန္းေမာင္

(၉) ရဲေဘာ္ ၫြန္႔စိန္

(၁ဝ ) ရဲေဘာ္ ေသာင္းစိန္ တို႔ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ …။

ပထမ အသုတ္တြင္ ရဲေဘာ္ ခ်စ္ေဆြ မပါလိုက္ရပါ။ သူ႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ စိတ္မေကာင္ ၾက၊ သူလည္း မႈိင္က်သြားတယ္။ သို႔တိုင္ သူက်ရာ တာဝန္ကို မလစ္ဟင္းရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက ဝိုင္းေဆြးေႏြး အဖိုးႀကီးေတြက ေခၚရွင္းျပလုပ္ရာက ေနာက္ဆံုးမွာ သူ DC နာခံပါမယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒုတိယ အသုတ္မွာ အေရြးခံလိုက္ရပါၿပီ။

တိုက္ပြဲအေနအထား

တိုက္ပြဲအလားအလာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မတုိက္ခင္ကတည္းက အစုအသီးသီးက မိမိတို႔အျမင္ေတြ တင္ျပထားၾကၿပီးလည္း ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က အလံနီ ၄၆ ရက္ တိုက္ပြဲအေပၚ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး အခုေတာင္းဆိုခ်က္က ပိုျမင့္တယ္။ အလံနီ ၂ ေယာက္ က်ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က အနည္းဆံုး ၃ ေယာက္ အမ်ားဆံုး ၅ ေယာက္ က်ႏိုင္တယ္ … လို႔ တြက္ျပခဲ့တယ္။ အဖိုးႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႔တုန္းကလည္း တင္ျပၿပီးျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာ …။

ရန္သူကလည္း က်ေနာ္တို႔ အျပတ္တိုက္မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား၊ ရဲေဘာ္ေတြအေနနဲ႔ကလည္း ပစၥည္းမဲ့ပါတီ တရပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ ဒီလိုထူေထာင္ရပါလားလို႔ ေလးနက္ၿပီးသား … ဒီတိုက္ပြဲဟာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကြၽန္းဘဝ သက္ဇိုးရွည္/မရွည္ ဆံုးျဖတ္မယ့္ပြဲ၊ အရင္းအႏွီးမေပးဘဲ မရႏိုင္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္က ေထာက္လွမ္းေရးၫႊန္ၾကားေရးမွဴး လန္ဘား တင္ဦး (မ်က္မွန္ တင္ဦးလို႔လည္း ေခၚၾက) ကိုယ္တိုင္ ေရတပ္စခန္းမွာလာထိုင္ၿပီး ကြပ္ကဲပါေတာ့တယ္။ ဒါကို စက္ထဲကတဆင့္ ပါတီေကာ္မတီက သိေနတယ္။ ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕ဝွက္ကိစၥမို႔ က်ေနာ္တို႔ မသိရ၊ ေနာင္မွသိရတဲ့ ကိစၥပါ။

ဒီအေျခအေနၾကားမွာ ဒုတိယအသုတ္နဲ႔ တတိယအသုတ္ ရဲေဘာ္ေတြ ‘တိုက္ပြဲေဆာင္ ၂’ (အခန္း ၈) ထဲ လွမ္းဝင္ေနၾကပါၿပီ။

က်ေနာ့္ကိုေပးထားတဲ့တာဝန္က ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းျဖစ္တယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက ျပည္သူ႔အသံ၊ ပီကင္းေရဒီယိုကလာတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ခ်က္ခ်င္းဖမ္း ခ်က္ခ်င္းကူးေပးၾကတာေတြကို က်ေနာ္က ၈ ေဆာင္နဲ႔ ၉ ေဆာင္မွာ တလွည့္စီ ဖတ္ျပရပါတယ္။ တေန႔တခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။

ညေနခင္းေတြမွာေတာ့ အႏုပညာအဖြဲ႔က ေတာ္လွန္ေရး ေတးသီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ သီဆိုတီး မႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖတာရွိတယ္။

တတိယအသုတ္ တိုက္ပြဲဝင္အၿပီး စုစုေပါင္း ၂၁ ရက္ေက်ာ္ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ အလံနီမွ ရဲနီတဦး (ရဲနီ ေအာင္စိုး)၊ ေနာက္ရက္မွာ မလညပ ဗဟုိေကာ္မတီ ဦးစိုးသိမ္း၊ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ေတာ္လွန္တဲ့ျပည္သူ႔အဖြဲ႔မွ ကိုသိန္းလြင္ တို႔ ေရွ႕စဥ္ေနာက္ဆက္ ဝင္လာပါတယ္။

စုစုေပါင္း ၃၃ ဦး ရွိ သြားပါၿပီ။ ပါတီအသီးသီးမွ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ တဦးစီ စ,ထည့္ေပးပါတယ္။

တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ …

- အမ်ားစုက ျပဳစုသူရဲေဘာ္ေတြ၊ အခ်ိန္အားလို႔ လာစကားေျပာသူေတြနဲ႔ စကားစမည္ ေျပာ၊ ေဆြးေႏြးစရာရွိ ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။

- တခ်ဳိ႕က ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတြ ေရးၾကတယ္။ သီခ်င္းေရးသူလည္း ရွိတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ ေျပာစကားနဲ႔ မွတ္တမ္းေတြထဲမွာ

- ပါတီအေပၚ ယံုၾကည္မႈ

- ျပည္သူအေပၚ ယံုၾကည္မႈ၊ အလုပ္အေကြၽးျပဳလိုမႈ

- ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ ယံုၾကည္မႈ၊ သစၥာရွိမႈ

- ျပည္သူကို ခ်စ္ခင္မႈ၊ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ တြယ္တာခ်စ္ခင္မႈ

- ရန္သူအေပၚ တူးတူးခါးခါး မုန္းတီးမႈ … ေတြအျပင္ ေတာ္လွန္တဲ့ သူရဲေကာင္းဝါဒ အျမင္ေတြ စိုက္ထူထားၾကတာေတြ႔ရတယ္။

တခ်ဳိ႕က မိမိ ပထမဆံုး က်လိုေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾကတယ္။ စာနဲ႔မေရးဘဲ ေျပာစကားနဲ႔လုပ္ဟန္ေတြအရ ဒီ စိတ္ဓာတ္ကိုေဖာ္ျပသြားတဲ့ အခ်င္းအရာေတြကေတာ့ မ်ားမွမ်ားပါ။

မိုးကလည္း ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်လာပါၿပီ၊ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြက်ေတာ့ မုန္တိုင္းပါ,ပါလာခဲ့တယ္။ ျပဳစုသူ ရဲေဘာ္ေတြ၊ ကင္းသမားေတြနဲ႔ ဖိုတာဝန္က် ရဲေဘာ္ေတြ မိုးထဲမုန္တိုင္းထဲမွာ စိုစိုရႊဲရႊဲနဲ႔ အေျပးအလႊား ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေနပူရက္ မရွိသေလာက္ပဲ၊ ရက္ ၄ဝ တိုက္ပြဲတုန္းကေတာ့ မိုးရြာလိုက္သည္ မရွိ၊ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔လွခ်ည့္။

ခုေတာ့ ဘူးဝ သြား၊ လည္ေခ်ာင္းကြဲေအာင္ ေအာ္၊ မိုးထဲေရထဲ အဝတ္အစားက ေျခာက္လိုက္သည္ မရွိ၊ ေအးလြန္းရင္ ဖိုႀကီးဘက္သြား … မီးလႈံ႐ံုပဲ ရွိတယ္။ ဘယ္သူမွ မညည္းညဴ၊ ကိုယ့္တာဝန္ လစ္ဟင္းသြားမွာပဲ စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။ အာ႐ံုတခုတည္းအေပၚမွာပဲ စူးစိုက္ေနၾကတာကလား။

မိုးကစဲသည္ မရွိေတာ့၊ စြတ္စိုထိုင္းမႈိင္းမႈႀကီးက အိပ္ရာေတြထဲအထိ လိုက္ေနပါပေကာ၊ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ေတြ အေအးမမိေအာင္ ျပတင္းတံခါးေတြ အလံုပိတ္ထားရတယ္။ အဝင္အထြက္တံခါး ၄ ေပါက္က်ေတာ့ ဂုန္နီအိတ္ခြံေတြစပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ခန္းဆီးအကာေတြ လုပ္ေပးထားရတယ္။ ဒါမွ လူအဝင္အထြက္ ကပ္လိုက္လာတဲ့ မိုးစက္မိုးမႈန္ေတြကို တားထားႏိုင္မွာ …။ ဒါလည္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ဝင္တာပါပဲ။

လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း ‘စက္ပ်က္သည္’ အေၾကာင္းျပၿပီး မလင္းတာၾကာၿပီ။ လက္ဆြဲမီးအိမ္ကေလးေတြ ေပးထားတယ္။ ေန႔ခင္းမွာေမွာင္ေနတတ္ၿပီး အလံုပိတ္အခန္းထဲမွာ လဲေလ်ာင္းေနရတဲ့ရက္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ခရစ္ယာန္က်မ္းလာ ေနာဧရဲ႕ ေလွႀကီးဝမ္းပိုင္းနဲ႔ တူေနသလား။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိ။

ပထမဆံုးျပႆနာ

တလေက်ာ္လာၿပီး မိုးေတြေလေတြ က်ေနဆဲမွာ ခရမ္းမွ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ ကိုစိန္ဝင္း (နဝတ လက္ထက္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းမွာ က်ဆံုး) က်ေနာ္ျဖစ္ခဲ့သလို ေရေသာက္မဝင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေရတစက္ဝင္တာနဲ႔ ဗိုက္ထဲက အဝါရည္၊ အစိမ္းရည္ေတြ အန္,အန္ ထြက္ေနတယ္။ တရက္၊ ႏွစ္ရက္ … ၾကာေတာ့ ေမာလာၿပီ။

ေဆးမွဴး ကိုေအးျမင့္ (က်ီးသဲ)က အိပ္စဥ္ေပၚ လူနာေဘးထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ေျခရင္း တမံတလင္းေပၚ ရပ္လ်က္သား …။

က်ီးက က်ေနာ့္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး “AN တုန္းကလို ေရငံု,ငံု ေထြးေနလို႔ အက်ဳိးမရွိဘူး၊ တိုက္ပြဲရက္က ရွည္မွာ၊ ဝင္ေအာင္တိုက္။ အန္ခ်င္အန္ပေစ”ဆိုၿပီး ျပဳစုသူ ရဲေဘာ္ကို ခိုင္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေသာက္လိုက္ အန္လိုက္နဲ႔ ေန႔ဝက္ေလာက္ ႀကိဳးစားလိုက္တာ ညက်ေတာ့ ပံုမွန္ျဖစ္သြားၿပီ၊ ရဲေဘာ္ေတြက ေဆးမႉးက်ီးကို ေက်းဇူးတင္ၾကတယ္။

ရဲေဘာ္ ကိုစိန္ဝင္းလည္း တိုက္ပြဲကိုၿပီးသည္အထိ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူက ပထမအသုတ္ ရဲေဘာ္ျဖစ္တယ္။ အရပ္ ၅ ေပ၊ ၁၁ လကၼေလာက္။ ခႏၶြာကိုယ္ခပ္ျပည့္ျပည့္၊ အသား လတ္လတ္၊ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္။ ကြၽန္းပါတီေကာ္မတီထဲမွာ ပါခဲ့သူ။ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္ၾကည္ေလးစားတဲ့ အကိုႀကီး။

၅၈ ခုႏွစ္ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယား ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အန္ဂ်လာ ဗမာျပည္ေရာက္ခဲ့စဥ္ ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ သမဂၢႀကီး ၃ ခုနဲ႔ေပါင္းၿပီး အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ ဆႏၵျပပြဲတခုလုပ္ခဲ့တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက ႐ိုက္ၿပီး လူစုခြဲေစရာမွာ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ ကိုစိန္ဝင္း ခါး႐ိုးက်ဳိးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဗက္ ၆ လက္မ ေလာက္ရွိတဲ့ ခါးပတ္ျပားႀကီး ပတ္ထားရတဲ့သူျဖစ္တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။