အန္အယ္ဒီရဲ႕ ေရွ႕ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိခဲ့ၿပီးေတာ့ အာဏာလြဲေျပာင္းေပးျခင္းကို မရခဲ့တဲ့ NLD ပါတီဟာ အခု ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီအျဖစ္လည္း မွတ္ပံုတင္မတင္သလို၊ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ဝင္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ သမိုင္းဝင္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ NLD ပါတီအေနနဲ႔ NLD ပါတီဆိုတဲ့ နာမည္ေအာက္မွာ ဆက္ၿပီးေတာ့ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔အတြက္ အခက္အခဲေတြ ေတြ႔လာရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ NLD ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ ေရွ႕မွာေလွ်ာက္လွမ္းၾကမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအရ လမ္းေၾကာင္းက ဘာလဲဆိုတာကို NLD ပါတီက ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဦးဉာဏ္ဝင္းကို ဆက္သြယ္ေမးရာမွာေတာ့ …

ဦးဉာဏ္ဝင္း ။ ။ NLD က လက္ရွိေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥကို နဂိုအတိုင္းပဲ ဆက္သြားမယ္၊ ဆက္လုပ္မယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အကုန္လံုးတစပ္တဆက္တည္း၊ ဒီလုပ္ငန္းေတြ အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ေတြပဲ။ တခုပဲရွိတယ္၊ အခုနေျပာတဲ့ NLD ဆိုတဲ့ အမည္ကိုသံုးစြဲခြင့္မရွိတဲ့ဟာမ်ဳိး ၾကံဳႏိုင္ပါတယ္။ သံုးစြဲခြင့္ မရွိရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈက ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သြားမယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာလို႔ရတယ္။ အေသးစိတ္အားျဖင့္ ဘယ္ကိစၥ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္အေနန႔ဲ အခုအခ်ိန္မွာ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေနာက္ သံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါမွ ေျပာလို႔ရမယ့္ကိစၥေတြပါ။

ဘီဘီစီ ။ ။ အဖြဲ႔ႀကီးတခုအေနနဲ႔ပဲ ဆက္သြားမွာလား ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႔ေလးေတြခြဲၿပီးေတာ့ အျခားပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္သြားမွာလား။

ဦးဉာဏ္ဝင္း ။ ။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးက ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္လာမွာေပါ့ေနာ္၊ အခုလက္ရွိအားျဖင့္ NLD ဟာ အေပၚမွာ CEC, CC ေနာက္ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ ဒီလို အေပၚေအာက္အဆင့္ သြားတာကိုး။ အကယ္၍ NLD သာ ဟိုဒင္းျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီအဆင့္အတိုင္းမဟုတ္ေတာ့ ဆက္ဆံမႈ Communication လိုင္းေတြဟာ အသစ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ အသစ္ျဖစ္လာမယ့္ Communication လိုင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အခုအခ်ိန္ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဘီဘီစီ ။ ။ NLD ပါတီရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ပါတီအျဖစ္မွတ္ပံု မတင္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို မဝင္ဘူးဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ဒီမိုကေရစီေရးလိုလားတယ္လို႔ေျပာတဲ့ ပါတီေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲနည္းလမ္းပဲရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကေနဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီကို ခ်ဲ႕မယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီလို ပါတီေတြေပၚမွာေကာ NLD ရဲ႕သေဘာထားက ဘယ္လိုရွိသြားပါသလဲခင္ဗ်။

ဦးဉာဏ္ဝင္း ။ ။ NLD က အဲဒီလိုပါတီေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕သေဘာထားကို မေဝဖန္လိုဘူး။ ဒါ သူတို႔မွာ အခြင့္အေရးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။ NLD က ဒီလိုဆံုးျဖတ္ရတာဟာ နဝတ၊ နအဖ က်င္းပတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရၿပီးသား ပါတီတခုအေနနဲ႔ ဒါကိုထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး အခုလိုဆံုးျဖတ္တာလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ကို က်ေနာ္တို႔ မေဝဖန္ပါဘူး။

ဒါကေတာ့ NLD ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ ဦးဉာဏ္ဝင္းပါ။

မတ္လ ၃၁ ရက္၊ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဘီဘီစီ (ညပိုင္း) အစီအစဥ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။

သတိေပးလိုက္တယ္ေနာ ... (ကာတြန္း ေစာငို)

စာစိတ္ေပစိတ္အစ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္က (ေမာင္ေတာက္)

စတုတၳတန္း စာေမးပြဲႀကီးကား ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ေပၿပီ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ေမြးစားဖခင္၏ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ေဆး႐ံုလုိတိုက္ႀကီးထဲတြင္ ကိုယ့္ကံဇာတာႏွင့္ကိုယ္ အထီးက်န္ဆန္ေနရသည္။

စည္းကမ္းႀကီးလြန္းေသာ ေမြးစားဖခင္အရာရွိေၾကာင့္ တုိက္ေပၚမွ လမ္းမေပၚသုိ႔ပင္ ဆင္းမေဆာ့ရ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေခတ္ကလည္း မထြန္းကားေသး။ ေဆးေရာင္စံု လူပေဒသာမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၊ ယဥ္ထိန္းရဲ၊ ႐ိုး႐ိုးရဲ၊ က်ေနာ္တို႔ရိပ္သာမွ အရြယ္တူမ်ား၏ လမ္းမေပၚ ေဘာလံုးပြဲ။
အေပၚထပ္ဝရံတာမွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္႐ႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာရင္း ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၏ နာရီလက္တံေတြကို စိတ္အေတြးျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္ပစ္ေနရသည္။

ၾကာေတာ့ ဝရံတာသို႔ပင္ မထြက္ခ်င္ျဖစ္လာ၏။ ၿမိဳ႕ျပျမင္ကြင္းတို႔ကလည္း အျမင္အာ႐ံုကုိ ေျပာင္းလဲလႈပ္ခတ္လာေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ၾကေတာ့။ ႐ိုးအီသြားသည္ဟုပဲ ဆိုရေတာ့မည္။

သလုိႏွင့္ ျပင္ပျမင္ကြင္းတုိ႔ကိုေက်ာခုိင္းၿပီး အိမ္တြင္းမွာပင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိ႔ကို အကုန္ျမန္ေစမည့္ တစံုတရာကုိ ရွာေဖြမိေပၿပီ။ ကစားစရာေတြရွိေသာ္လည္း တဦးတည္းမို႔ မထိမကိုင္ခ်င္ျပန္။ ေမြးစားဖခင္က ႐ံုးသြားၿပီး အမျဖစ္သူကလည္း ႐ံုးဝန္ထမ္းျဖစ္စ၊ မိခင္ကေတာ့ တရားစာအုပ္ႏွင့္ ေလာကႀကီးကို ဖုန္သုတ္ေနတတ္၏။

ဘာရယ္မသိ။ တအိမ္လံုးရွိ အခန္းမ်ားသို႔ အဝင္အထြက္ျပဳရင္း မည္သည့္အရာကို ရွာေဖြေနမွန္းမသိ ရွာေဖြေနမိသည္။ ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔သြားေတာ့ အမျဖစ္သူ၏ စာအုပ္စင္ေရွ႕။ အစီအစဥ္ မက်တက် ထပ္ထားေသာ စာအုပ္မ်ားဆီ အၾကည့္ေရာက္ၿပီးေနာက္ လက္ကလည္း ေကာက္ကိုင္လိုက္မိသည္။

‘ကမၻာကုန္က်ယ္သေရြ႕ဝယ္’

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ထုိစာအုပ္ႀကီးက ထူလြန္းလွေသာ္လည္း က်ေနာ္ျပန္မခ်ျဖစ္ေတာ့။ စာဖတ္ျမန္ေသာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္သေဘာေပါက္ထားသည္မို႔ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ကာ မနားတမ္း ဖတ္႐ႈမိေတာ့သည္။
စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္မို႔ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ စာလံုးမေပါင္းတတ္ေသး။

သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ဇာတ္ေဆာင္တုိ႔၏ စ႐ိုက္လကၡဏာတုိ႔ကို ႏုႏုငယ္ငယ္အရြယ္ႏွင့္ ၿငိတြယ္သြားေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ပုိင္း တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ အသည္းစြဲ က်ေနာ့္အမစာအုပ္စင္ေပၚမွ ‘ေႏြကႏၱာဦး’၊ ‘ညီမေလးရယ္ စိုးရိမ္မိတယ္’၊ ‘မုန္းရစ္ေလဦး’၊ ‘သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္’ စသျဖင့္ တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ဖတ္ေနမိေတာ့သည္။

ဆိုပါေတာ့။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ မိမိအိမ္ထဲမွာပင္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ဖန္တီးမႈအႏုပညာ အက်ယ္ခ်ဳပ္မိေနရေသာ က်ေနာ္။

*****

၁၉၈၉ ခုႏွစ္။

စာေပနယ္ထဲသို႔ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖင့္ စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး စာနယ္ဇင္းေလာကထဲမွာပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ပံုအပ္ထားလုိက္ေတာ့သည္။ သည့္ေနာက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ‘ရင္ခုန္ပြင့္’ မဂၢဇင္းကုိ အမည္မခံ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ မဂၢဇင္းထုတ္ေဝသည့္ စာေပတုိက္အမည္က …

‘အားမာန္သစ္ စာေပ’

ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ကို အားမာန္သစ္စာေပတိုက္သို႔ ေရာက္လာမွ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လည္း အတိတ္ကို သတိရကာ က်ေနာ္၏ စာစိတ္ေပစိတ္အစကို စိတ္အေတြးျဖင့္ ျပန္လည္ တူးဆြမိေတာ့၏။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသားဘဝ၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ လံုးခ်င္းဝတၳဳမ်ား၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္။ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ စကားလံုး၊ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ား၊ သည့္ေနာက္ စိတ္ပညာ႐ႈေထာင့္။

၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ စိတ္ပညာ ဝိဇၨာဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ရရွိခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၅၉-၆၁ တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔လြန္မဟာဌာနမွ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ ရရွိခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေရးသမွ် ေတြးသမွ် အႏုပညာလက္ရာမွန္သမွ်ထဲ စိတ္ပညာ႐ႈေထာင့္ အျမင္ကေလးတြဲၿပီး ေဖာ္က်ဴးတတ္သည္။

မွတ္မိေသး၏။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ တနဂၤေႏြတရက္။ အားမာန္သစ္စာေပတုိက္ပိုင္ရွင္ ခြန္ဂ်ာမႈိင္းႏွင့္ က်ေနာ္ နံနက္ေစာေစာထကာ သန္လ်င္သုိ႔ သြားခဲ့ဖူးသည္။ ခရီး၏ဦးတည္ရာကား ဓမၼေရာင္ျခည္ေက်ာင္းလမ္းထဲက ဆရာႀကီး၏အိမ္။ နံနက္ေစာေစာသြား၍ ေန႔လည္တြင္ ရန္ကုန္ဘက္ျပန္ကူးမည္ဟု က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ဦး၏ သေဘာတူဆံုးျဖတ္ထားခ်က္ကား ဆရာႀကီးႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ အရည္ေပ်ာ္က်သြားရသည္။

ေခါမ၊ ေရာမႏွင့္ ဂရိ အေတြးအေခၚမ်ား၊ စိတ္ပညာ႐ႈေထာင့္အျမင္မ်ားႏွင့္ ကမၻာ့စာေပ၊ ျမန္မာ့စာေပအေၾကာင္း မပင္မပန္းေျပာျပေနသည့္ ဆရာႀကီး၏ တန္ဖုိးရွိေသာစကားလံုးမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ ခြန္ဂ်ာမႈိင္းတို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ဝင္သြားၾကျခင္းပင္။ ထုိစဥ္က သန္လ်င္ျမစ္ကူးတံတားႀကီး မၿပီးေသးသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးကူးတို႔သေဘၤာ ထြက္ခ်ိန္နီးမွ ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ကမန္းကတန္း ျပန္ခဲ့ၾကရသည္။

“ကဗ်ာဆန္တာနဲ႔ ကဗ်ာမႈျပဳတာ ခြဲၾကည့္ရေအာင္။ ကဗ်ာဆန္တယ္ဆိုတာက လွပတဲ့စကားလံုးေလးေတြကုိ ပုလဲတလံုး ရြဲတလံုးစီၿပီး သီခ်င္းအျဖစ္ ဆိုလိုက္တယ္။ အသက္မပါဘူး။ ကဗ်ာမႈျပဳတယ္ဆိုတာက စကားလံုးေတြက လွ႐ံုတင္မကဘူး။ အဲဒီ စကားလံုးေလးေတြ သြားႏုတ္လုိ႔မရဘူး။ အပိုတိုးလို႔လည္း မရဘူး။ သူတုိ႔သာလွ်င္ ဒီဟာကုိ ေျပာႏိုင္တယ္။ တျခားစကားလံုးေတြက မေျပာႏိုင္ဘူး”

ဂီတကို ကဗ်ာမႈျပဳျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စာနယ္ဇင္းဆရာ ဝင္းၿငိမ္းႏွင့္ေတြ႔ဆံုခန္းတြင္ ဆရာႀကီးေျပာျပခဲ့ဖူးေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္၏။ စကားေျပာလွ်င္ မိမိလည္း စိတ္ပါလက္ပါ၊ တျခားသူေတြလည္း စိတ္ဝင္တစားရွိေအာင္ ေျပာတတ္သူပင္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးေျပာသမွ် အပိုအလိုမရွိ အားလံုးပကတိ တန္ဖိုးရွိေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ခုေတာ့ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလ ၁ဝ ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၇ နာရီခန္႔က သန္လ်င္ၿမိဳ႕ ဓမၼေရာင္ျခည္ေက်ာင္းလမ္း အိမ္အမွတ္ ၃၆ ေနအိမ္မွာပင္ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီေရး ေတာင္းဆုိလႈပ္ရွားမႈႀကီးေပၚေပါက္ေနခ်ိန္ တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ံုတြင္ ဒီမိုကေရစီေရး ေဟာေျပာခဲ့သျဖင့္ ပညာေရးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္မွ အၿငိမ္းစားယူခဲ့ရေသာ ဦးခင္ေမာင္တင့္ သို႔မဟုတ္ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ (၁၉၃ဝ-၂ဝဝ၂) … …

*****

အျပင္ဘက္မွာေတာ့ မိုးေရစက္ေတြက ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ ေပါက္က်ေန၏။ ဆရာႀကီးေရးသားခဲ့ေသာ ‘သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္’ ဝတၴဳထဲမွ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးမ်ားကေတာ့ မိုးေရစက္ႏွင့္ ေလတိုးသံမ်ားၾကား ဘယ္ညာရမ္းရင္း “တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ မေသဘူး” ဟု ျငင္းဆန္ေနၾကေရာ့မည္။

က်ေနာ့္မွာေတာ့ စာစိတ္ေပစိတ္အစ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္က ဟု က်ေနာ့္ငယ္ဘဝကုိတမ္းတၿပီး ဆရာႀကီး၏ ေက်းဇူးတရားတုိ႔ကို ဂါရဝျပဳမိေနေတာ့သည္။

ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

ေရစီးသံဂ်ာနယ္
အတြဲ ၆၊ အမွတ္ ၂
ေမလ ၁၆ ရက္၊ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၃၂)

ဖထီးမန္းက ဂိုက္လိုင္းေပးတယ္။ က်ေနာ္က အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္။ တေန႔ေတာ့ လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္ ဖထီး အယ္ႏိုး ကို က်ေနာ္သြားေတြ႔တယ္။

“ဖထီးရယ္ အေဆာင္မွာ ၾကမ္းပိုးေတြ သိပ္ကိုက္တာပဲ၊ ညညက်ရင္ အိပ္လို႔မရဘူး၊ ဖထီးမွာ စက္က်ဆီေတြ မရွိဘူးလား၊ ရွိရင္ နည္းနည္း လိုခ်င္တယ္၊ အေဆာင္ကို ၾကမ္းပိုးေတြ ေသေအာင္ သုတ္ခ်င္လို႔”

ဖထီး အယ္ႏိုးကလည္း လြယ္လြယ္ကူကူပဲ မီးစက္ထဲက စက္ဆီအက်ေတြ ေခၚေပးတယ္။ ေတာင္းတုန္းက နည္းနည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ယူေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုးနဲ႔ တပံုးအျပည့္ ယူတယ္၊ ဖထီးအယ္ႏိုးကလည္း ဘာမွ မေမး၊ မစပ္စုဘူး။

ဖထီးအယ္ႏိုးကို အတံုအလွည့္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ယာကထြက္တဲ့ ပဲေတာင္ရွည္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္ င႐ုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ သခြားသီးေတြ သြားေပးတယ္။ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ဘာကိစၥမဆို ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစရာ၏ ဆိုတာလည္း ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ဖထီး အယ္ႏိုးေပးလိုက္တဲ့ စက္က်ဆီကို ေတာင္ယာထဲမွာ က်င္းတူး၊ က်င္ထဲကိုထည့္၊ အေပၚက သြပ္ျပားပိုင္းေလးနဲ႔ ျပန္အုပ္၊ အဲဒီအေပၚကမွ တခါ ရွင္းထားတဲ့ ေပါင္းျမက္ေတြ ျပန္အုပ္၊ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ စြန္႔ထားတဲ့ အမႈိက္ေပါ့။ ဒါကို ညမိုးခ်ဳပ္မွာ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလးကိုပို႔၊ က်န္တာကေတာ့ ေရနံအျဖစ္နဲ႔ ေလွကို သုတ္႐ံုပဲေပါ့။

ဒီေနရာမွာ အျဖစ္အပ်က္ အပိုေဆာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္းေပၚေရာက္စတုန္းက ပင္လယ္ေရဆိုရင္ သူခ်ဳိးခ်င္၊ ငါခ်ဳိးခ်င္ ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါလည္း လူ႔သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။ ရွားပါးခက္ခဲရင္ ဘယ္သူမဆို လိုခ်င္တဲ့သေဘာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ခ်လိုက္တာ ပင္လယ္ေရ ခ်ဳိးခ်င္သေလာက္ခ်ဳိး၊ တေန႔လံုးစိမ္ၿပီး ခ်ဳိးခ်င္လည္းရတာပဲ။ အဲဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ေတာင္းေတာင္းတတ မခ်ဳိးၾကေတာ့ပါဘူး။

ေရာက္ခါစ ပင္လယ္ေရ မစို႔မပို႔ခ်ဳိးရတဲ့အခါတုန္းက ေရကူးတတ္တဲ့လူေတြကလည္း အားရပါးရ ကူးၾကေပါ့၊ ေရမကူးတတ္တဲ့ လူေတြကလည္း ေရကူးသင္ၾကေပါ့။ ေရမကူးတတ္တဲ့ လူေတြထဲမွာ ဦးျမသန္းတင့္လည္း ပါတယ္။ သူလည္း ေရကူး သိပ္တတ္ခ်င္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ေရကူးသင္ေပးပါေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ေရကူးသင္ေပးလိုက္တာ ေရကူးတတ္သြားပါတယ္။

ေရကူးတတ္တဲ့လူေတြထဲမွာ နည္းစနစ္တက်နဲ႔ ေရကူးတတ္လာတဲ့လူေတြထဲမွာ ကိုေဖေအာင္ရယ္၊ ေဒါက္တာက်ီးရယ္၊ ဆရာဗန္းေမာ္ရယ္။ သူတို႔ေရကူးတာ စနစ္တက်တတ္လာတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ ၾကည့္လို႔လည္း လွတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျမစ္နားေခ်ာင္းနား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသားေတြမိုလို႔ အမ်ားသူငါ တတ္လာသလိုပဲ ေရကူးတာမ်ဳိးပါ။

၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္ ကၽြန္းကို ပထမအႀကိမ္ပို႔ခဲ့စဥ္တုန္းက အခုလို မလြတ္လပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီ ၅၈ ခုႏွစ္၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္တုန္းက ကၽြန္းကို အပို႔ခံခဲ့ရသူေတြဟာ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္၊ ဆရာဗန္းေမာ္၊ ဆရာ ဦးျမသန္းတင့္၊ ကိုေဖေအာင္တုိ႔ျဖစ္တယ္။ ခုတခါပါနဲ႔ဆို ဒုတိယအႀကိမ္ေပါ့။

စံခ်ိန္တင္ ေရကူးခဲ့တဲ့ ဦးျမသန္းတင့္တုိ႔

ဦးျမသန္းတင့္ ဘာစိတ္ကူးရတယ္ မသိပါဘူး၊ သူေျပာသံၾကားရတာကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္မယ္ဆိုရင္ တကယ္ ေရကူးတတ္ရမယ္၊ အၾကာႀကီး ကူးႏိုင္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီသေဘာနဲ႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ သူရယ္၊ ျမင္းျခံ ကိုေအာင္ၿငိမ္း၊ ျပည္က ကိုခ်ဳိရယ္။ သူတို႔ ၃ ေယာက္သား အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ က်ေနာ္တို႔ ကိုကိုးကၽြန္းကိုပို႔တုန္းက တက္ခဲ့တဲ့ေနရာ မွာ သူတို႔ေလ့က်င့္လိုက္ၾကတာ အဲဒီကမ္းေျချပန္႔ျပန္႔ေလးမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ မနားတမ္း ဆက္တိုက္ ၃ နာရီအခ်ိန္ၾကာ တဲ့ထိေအာင္ ေရထဲမွာစိမ္ၿပီး ဆက္တိုက္ကူးႏိုင္တယ္။ စံခ်ိန္ပဲ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။

သဲထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရပ္

ေနာက္အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ အင္မတန္ သဲထိတ္ရင္ဖိုစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကိစၥကလည္း ရိပ္မိတဲ့သူေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရိပ္မိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း အားက်တာရွိတာေပါ့။ ၿပိဳင္ခ်င္တာလည္း ရွိမွာေပါ့။ တုခ်င္တာလည္း ရွိမွာေပါ့။

၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ စစ္ေတြဆန္လုပြဲမွာ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသား ေအာင္သာေက်ာ္၊ ကိုျမတ္သန္း ၿပီးေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီးက ကိုတင္ေအး။ သူတို႔ ၃ ေယာက္ အၾကံႀကီး ၾကံပါေလေရာ။ လုပ္ကိုင္ပံုကေတာ့ မေသမသပ္နဲ႔။ အင္မတန္မွပဲ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။

ကိုကုိးကၽြန္းရဲ႕ေတာင္ဘက္ ကၽြန္းဆြယ္ေလးရဲ႕အဆံုးလည္းျဖစ္၊ ေတာင္စြယ္ေလးရဲ႕အဆံုးလည္းျဖစ္တဲ့ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ေတာစပ္ကေလးမွာ သူတို႔ ေနရာယူၿပီး လုပ္တာ။ သူတို႔ေနရာယူၿပီး လုပ္တဲ့ေနရာက က်ေနာ္တို႔ လွ်ဳိ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝွက္နဲ႔ ပစၥည္းေတြသယ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေနတယ္။

မိုးလယ္ ဇူလိုင္လထဲမွာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ကိုင္စရာ တေန႔တာၿပီးလို႔ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေန ျပန္ကူးလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပစၥည္းသယ္ေနက် လမ္းကေလးကပဲ ေတာရိပ္ခိုၿပီး သတိနဲ႔ျပန္လာတယ္။

ခဏေလးသြားေတာ့ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ထုသံ၊ ႐ိုက္သံ ၾကားရတယ္။ အသံၾကားတဲ့ဆီကို က်ေနာ္ ေျခဖြၿပီး ဝင္သြားတယ္။ လား လား ဘသားေခ်ာ ၃ ေယာက္ ထု႐ိုက္ေနတာကို ပက္ပင္းတိုးေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကို အံအားသင့္၊ သူတို႔ ၃ ေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္ကို အံအားသင့္ မွင္သက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။

သူတို႔လုပ္တာကိုင္တာ က်ေနာ္ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ သူတို႔ေဆာက္တဲ့ ေလွပံုစံက ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွ ေလွမျဖစ္လာႏိုင္ဘူး။ ပင္လယ္မေျပာနဲ႔၊ ေခ်ာင္း႐ိုး ေျမာင္း႐ိုးကေလးေတာင္ သြားလို႔မျဖစ္တဲ့ ပံုစံပါ။ ေလွက အလ်ား ၅ ေတာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေလွတကူမရွိ ဘာမရွိနဲ႔။ လုပ္တာကိုင္တာ ကင္းမခ် ဘာမခ်နဲ႔၊ ဝါဒါေတြနဲ႔သာ ဘြားခနဲတိုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အကုန္လံုး ဒုကၡျဖစ္မွာ။

ေအာင္သာေက်ာ္က က်ေနာ့္ကိုေခၚတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲၿပီးလုပ္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေနတာ သူတို႔သိပါတယ္တဲ့။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွ အစီအစဥ္မရွိပါဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေစာင့္ေလး၊ ကင္းေလးခ်ၿပီးေတာ့မွ လုပ္ရင္ေကာင္းတာေပါ့။ တကယ္လို႔ ဝါဒါေတြေတြ႔သြားရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ဝါဒါေတြလည္း ေလွ်ာက္သြားတာရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သတိထားလုပ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တာ က်ေနာ္ေတြ႔သြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘက္က ေပါက္ၾကာတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစရပါဘူး။ က်ေနာ္ ထိန္းသိမ္း ပါ့မယ္။ စိတ္ခ်ပါ”

ေျပာၿပီး က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။

ညေနေစာင္း ဖထီးမန္းနဲ႔လူခ်င္းျပန္ဆံုေတာ့ ေအာင္သာေက်ာ္နဲ႔ ပက္ပင္းတိုးခဲ့တဲ့ကိစၥကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ ဖထီးမန္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဖထီးမန္းက ေျပာတယ္။

“ေအာင္ေက်ာ္သာတို႔ လုပ္တာကိုင္တာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္၊ ရန္သူ ခဏေလးနဲ႔သိၿပီး ယုန္ေထာင္ ေၾကာင္မိျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔လုပ္ငန္းပါ ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ဒီေလာက္ေတာ့ ငါ မည့ံေသးပါဘူး။

“ပါတီမရွိလည္း ႏိုင္ငံေရးရွိေနဖို႔က အေရးႀကီးတယ္” (ဦးဝင္းတင္)

“ပါတီမရွိလည္း ႏိုင္ငံေရးရွိေနဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ပါတီကို သံေျခက်ဥ္းခတ္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး”

ဒီကေန႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ CEC အစည္းအေဝးကေနၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေရးေကာ္မရွင္မွာ NLD ပါတီ မွတ္ပံုတင္ေရး မတင္ေရး အဆံုးအျဖတ္ကို မခ်မွတ္ေသးဘဲ လာမယ့္မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔မွာမွ CEC အဖြဲ႔တင္မက တႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ ဗဟိုဦးစီး အဖြဲ႔ဝင္CC ေတြကိုပါ အစည္းအေဝးဖိတ္ေခၚၿပီး သေဘာထားေတြကို ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ခ်ျပျခင္းေတြ လုပ္ၿပီးမွ အားလံုး လွ်ဳိ႕ဝွက္မဲေပးၿပီး ဆံုးျဖတ္မွာျဖစ္တယ္လို႔ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီဝင္ ဦးဝင္းတင္က ဗြီအိုေအကို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ အစည္းအေဝးမွာ ပါတီရပ္တည္ေရးအတြက္ ဦးစားေပးၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အေနအထားကိုပါ ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးၾကရင္ ဦးဝင္းတင္က သူ႔ရဲ႕သေဘာထားကေတာ့ ပါတီမရွိလည္း ႏိုင္ငံေရးရွိေနဖို႔က အေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာၾကားပါတယ္။ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ ဗြီအိုေအ ဝိုင္းေတာ္သား ကိုေရာ္နီညိမ္းတို႔ရဲ႕ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္ကို တင္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဗြီအိုေအ။ ။ လာမယ့္မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ အစည္းအေဝးဟာ အကယ္၍မ်ား ဆရာ၊ ပါတီရပ္တည္ေရးကို ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ အမ်ားက ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘယ္လိုသေဘာထားရွိပါသလဲ ဆရာ။

ဦးဝင္းတင္။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလိုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီအဖြဲ႔အစည္းကို တည္ေထာင္တဲ့သူထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ပါတီအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္။ ဒီပါတီရဲ႕ အရွည္တည္တံ့ေရး၊ ခိုင္ျမဲေရးကို လိုလားပါတယ္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုတြက္လဲဆိုေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီစစ္အစိုးရက အခုလုပ္ေနတာက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပါတီတြင္းကိစၥကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ လုပ္တယ္။ ဘာျပလဲဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွကို ႏိုင္ငံေရးမရွိေလာက္ေအာင္ လုပ္တာ။ က်ေနာ့္သေဘာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ပါတီတရပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးရွိရမယ္။ ႏိုင္ငံေရးမရွိရင္ ဒီပါတီဟာ ဘာမွအသံုးမက်ဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ က်ေနာ့္ ပုဂိၢဳလ္သေဘာ ခံယူခ်က္။

အဲေတာ့ ႏိုင္ငံေရးရွိၿပီးေတာ့ ပါတီမရွိရင္ေတာင္မွ လႈပ္ရွားလို႔ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမရွိဘဲနဲ႔ ပါတီရွိေနလို႔ အလကားပဲ။ ပါတီသာရွိၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမရွိရင္လည္း ေခါင္းမရွိတဲ့လူလိုပဲျဖစ္မွာပဲ လို႔ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပါတီကို သံေျခက်ဥ္းခတ္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ့္သေဘာထားက ဒါပါပဲ။

ဗြီအိုေအ။ ။ ဆရာ ဒီကေန႔အစည္းအေဝးအေျခအေန က်ေနာ္တို႔ကို နည္းနည္းေျပာျပေပးပါလား ခင္ဗ်။

ဦးဝင္းတင္။ ။ CEC ကေန ဆံုးျဖတ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ မၾကာခင္တုန္းကဖြဲ႔လိုက္တဲ့ CC ေတြနဲ႔ အကုန္လံုးေပါင္းၿပီးေတာ့ CC ရယ္၊ CEC ရယ္ အားလံုးစုစုေပါင္း ၁၂၈ ေယာက္ရွိမွာေပါ့၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ အကုန္လံုး စုေပါင္းေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မွတ္ပံုတင္မယ္ သို႔မဟုတ္ရင္လည္း မတင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါကို ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စီမံတယ္၊ အဲ ... ရက္က မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ေပါ့။ ၂၉ ရက္ေန႔ ၃၀ ေပါ့။

ဗြီအိုေအ။ ။ အဲေတာ့ ဆရာ၊ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ကို ခုနဆရာေျပာသလို တျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ NLD၊ က်န္တဲ့ CC အဖြဲ႔ဝင္ေတြေကာ အစံုအညီ လာေရာက္ႏိုင္မယ့္ အေနအထားရွိပါသလား ဆရာ။

ဦးဝင္းတင္။ ။ စစ္အစိုးရကလည္း သူတြက္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီဟာက က်ေနာ္တို႔ကေနၿပီးေတာ့ မွတ္ပံုမတင္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္မယ့္ပြဲမ်ဳိး ျဖစ္မယ္လို႔ထင္ရင္ သူတို႔ မေပးဘဲ ေနေကာင္းေနမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ သို႔မဟုတ္ရင္လည္း မွတ္ပံုတင္မယ့္ အေနအထားရွိမယ္ဆိုရင္ မွတ္ပံုမတင္ခ်င္တဲ့သူက နည္းနည္းပဲရွိမယ္ထင္ရင္လည္း လြတ္ေပးရင္ ေပးမွာေပါ့၊

ဒါကေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းပံုသ႑ာန္ပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာေတြ၊ အက်င့္ေတြကိုေတာ့ ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔တြက္ေနတာက ဘာလည္းဆိုရင္ ဒီဟာက ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီမိုကေရစီနည္းက် လုပ္ရမယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔အစည္း။

အဲေတာ့ ဒီကိစၥကလည္း အခုဟာ ဒီမွတ္ပံုတင္ ဥပေဒတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာႀကီးက ဒီမိုကေရစီနည္းကို လံုးဝ မက်ဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏိုင္ျခင္း မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ဒီဟာကုိ ဒီမိုကေရစီနည္းက် ပါတီေအာက္ေျခက အခုဖြဲ႔လိုက္တဲ့ CC ေတြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တု႔ိက ေခၚျခင္းပဲဗ်။ ဒါပဲ။ အဓိကက ဒါပဲ။

ဗြီအိုေအ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ၊ အဲ့ေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ကိစၥကို ျပန္ၿပီးေကာက္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အဲဒီမတိုင္ခင္ေကာ ဆရာတို႔ CEC အေနနဲ႔က်ေတာ့ေရာ ဘယ္လိုမ်ားျပင္ဆင္ထားမယ္လို႔ CEC မွာ စိတ္ကူးထားပါသလဲ ဆရာ။

ဦးဝင္းတင္။ ။ ဒီလိုရွိတယ္ဗ်၊ က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးမွာကေတာ့ ဒီအေတာအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ CEC ေတြၾကားထဲမွာ အထပ္ထပ္ေဆြးေႏြးရမယ့္ အေၾကာင္းကိစၥကေတာ့ ဒီဥပေဒေတြဟာ လက္ခံႏိုင္တဲ့ဥပေဒေတြလား၊ လက္မခံႏိုင္တဲ့ ဥပေဒေတြလား၊ အဲ လက္မခံႏိုင္ရင္ ဘာေၾကာင့္လဲ။ လက္ခံႏိုင္ရင္ ဘာလဲဆိုတာ ဒါ က်ေနာ္တို႔လုပ္မွာပဲ။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ CEC ေတြကေနၿပီးေတာ့ ဟာ … မွတ္ပံုတင္မယ္၊ မတင္ဘူးဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေအာက္ေျခထုကို ခ်ျပမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ေျခထုကလည္း သူတို႔သေဘာထားေတြ သူတို႔ တက္လာခဲ့၊ ကိုင္စြဲၿပီး တက္လာခဲ့။ က်ေနာ္တို႔ CEC ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ညွိႏႈိင္းၿပီးသား လုပ္ထားမယ္၊ အဲဒါေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ ေပါင္းစည္းၿပီးေတာ့ ဒီ ၁၂၀ ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဒါ မဲခြဲဆံုးျဖတ္မွာပဲဗ်။ လွ်ဳိ႕ဝွက္မဲနဲ႔ ဆံုးျဖတ္မွာပဲ။

ဒီကေန႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ႐ံုးခ်ဳပ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အစည္းအေဝးတက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ ဦးဝင္းတင္ကို ဗြီအိုေကက ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ ဗြီအိုေအ အင္တာဗ်ဴး (မတ္လ ၁၅ ရက္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္)

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၄၂)

အဲဒီမွာ အံ့ၾသစရာတခုေျပာခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒါကဘာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲဒီလုိ ထူးထူးျခားျခား အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတယ္၊ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ ေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြကလည္း သတိထားမိၾကတယ္။ သူတို႔လည္း မ်က္ႏွာ မသာဘူး။ က်ေနာ္တို႔က အမဲသားေတြကို သူ႔တို႔လည္း ေကြၽးတယ္။ သူတုိ႔လည္း မစားေတာ့ဘူး။

အရင္ဆို က်ေနာ္တို႔ေခြးေတြက အသားဆို အငမ္းမရ၊ သူတုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔လိုပဲ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ဟာေတြ။ အဲေတာ့ ေခြးေတြကေတာင္ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျပန္ရတာက ေအာက္တိုဘာလလား၊ ႏိုဝင္ဘာလလား က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အခု က်ေနာ္ျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ကြၽန္းကိုလာတုန္းကကိစၥေတြကို ကြၽန္းကျပန္တဲ့ ကိစၥေတြထက္ ပိုၿပီးမွတ္မိေနတယ္။ ကြၽန္းကျပန္တဲ့ကိစၥကို ေခါင္းထဲမွာ သိပ္မရွိဘူး။

အဲဒါ ျပန္ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျပန္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို လာႀကိဳတာက အလာတုန္းက ‘ျပည္ေတာ္ၫြန္႔’ သေဘၤာပဲ။ ျပန္မယ့္ေန႔ မနက္အေစာႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး။ အာဇာနည္ေတြကိုသြားၿပီး အသုတ္လိုက္ အေလးျပဳၾကတယ္။ ဘာနဲမွမတူတဲ့ ခံစားမႈပဲေလ၊ က်ေနာ္တဦးခ်င္းမွာေတာ့ အဲဒီနားမွာတင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်သြားတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ငါေရွ႕မွာ ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အဲဒီမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။

အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ လာတဲ့ေနရာဘက္ကပဲ ျပည္ေတာ္ၫြန္႔ သေဘၤာေပၚ ျပန္တက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အလာတုန္းက သေဘၤာႀကီးက အျဖဴေရာင္ႀကီး၊ အခုေတာ့ သူတုိ႔ ေဆးေျပာင္းသုတ္ထားတယ္။ အနက္ေရာင္ႀကီး၊ ဒါပဲကြာတယ္။ သေဘၤာဝမ္းထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အလာတုန္းက ဘာမွမရွိဘူး။ ဒီ ေအာက္ခံ ႐ိုး႐ိုးသံၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဖင္ခ်ထိုင္ရတာ။ အခု အျပန္ၾက သေဘၤာဝမ္းထဲမွာ ႏွစ္ထပ္အိပ္စင္ အျပည့္လုပ္ထားတာ။ ၾကည့္ရတာသူတုိ႔ ခရီးသည္ေတြဆြဲတဲ့ သေဘာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အိပ္စင္တိုင္းမွာလည္း အသက္ကယ္ေဘာ အက်ႌေလးေတြ ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို သေဘၤာဆိပ္ကဆင္း ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းတက္ေတာ့ ညပိုင္း ၈ နာရီ၊ ၉ နာရီေလာက္ရွိၿပီ ထင္တယ္။ အလာတုန္းကလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ကားႀကီးေတြေပၚတင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို တန္းေမာင္းသြားတယ္။

မွန္ျပဴတင္းေပါက္မွာေတာ့ အလာတုန္းကလို စကၠဴအျဖဴေတြ ကပ္မထားေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးထဲကို အကုန္လံုး သြင္းလိုက္တယ္။ ေထာင္ဘူးထဲေရာက္ေတာ့ နာမည္နဲ႔လူစစ္ၿပီး ေခါင္းေပၚေစာင္အုပ္ၿပီး ေခၚသြားတာပဲ။ အသုတ္လုိက္ အသုတ္လုိက္ ေခၚသြားတာ။

ဘူးခန္းထဲကေနၿပီး က်ေနာ္တို႔ ၾကက္တူေရြး ေလွာင္အိမ္ကိုျဖတ္၊ ဟိုဘက္ေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို ပံုစံထိုင္ခိုင္းတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔က မထိုင္တက္ေတာ့ မထိုင္ၾကဘူး။ မထိုင္ေတာ့ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြက ဝိုင္း႐ိုက္တာပဲ။ ေခါင္းကိုအုပ္ထားေတာ့ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ လဲက်သြားၿပီးေနာက္က်ေတာ့ ထိုင္လိုက္ရတာပဲ။

အဲဒီေနာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုက်ေတာ့ ၄ တိုက္ကို ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကြၽန္းျပန္ေတြအားလံုးကို တျခား ဘယ္အက်ဥ္းသားနဲ႔မွ မေရာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ကြၽန္းျပန္ေတြခ်ည္းပဲ သပ္သပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ၄ တိုက္မွာလည္း အားလံုး ကြၽန္းျပန္ေတြခ်ည္းပဲ။

က်ေနာ္နဲ႔ တခန္းထဲေနရတာက မႏၱေလးဘက္ကလာတဲ့လူ။ လူငယ့္တပ္ဦးက ကိုေအာင္ျမင့္ တဲ့၊ သူက ေရႊဘိုသား။ အရင္က မႏၱေလးပန္တ်ာေက်ာင္းက ပန္းခ်ီေက်ာင္းသား။ မႏၱေလးေထာင္မွာလည္း ေနဖူးတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ညာဘက္အခန္းမွာက စာေရးဆရာ ဦးေလး ဦးျမသန္းတင့္။ ဦးေလး ဦးျမသန္းတင့္နဲ႔ အတူေနတာက (တေလာက NLD က က်သြားတဲ့ အုတ္ဖိုက ကိုနီေအာင္ေမသုေပါ့။ မ်က္ႏွာက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔၊ အင္းစိန္ေထာင္ အာဏာပိုင္ေတြၾကားမွာ အလြန္ေခါင္းမာတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့လူ။)

က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္အခန္းမွာက ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို႔က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္(အျဖဴ) လို႔ ေခၚတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ၂ ေယာက္ရွိတာမိုလို႔ သူက ရန္ကုန္ ေရေက်ာ္က။ သူနဲ႔အတူေနရတာက ခုနက ကိုေအာင္ျမင့္နဲ႔ အမႈတြဲတခုတည္းျဖစ္တဲ့ လူငယ့္တပ္ဦးက ကိုခင္ေမာင္သန္း၊ သူလည္းပဲ ေရႊဘိုကပဲ။

ေထာင္ထဲသြင္းလိုက္ၿပီဆိုကတည္းက အားလံုးေစာင္အုပ္ၿပီး ေခၚသြင္းလာတာ။ ေဘးခန္းေတြနဲ႔ မဆက္သြယ္ရဘူး။ စကားမေျပာရဘူး။ ေျပာရင္အေသပဲ ဆိုတာမ်ဳိးေျပာၿပီး အထဲကို ကန္ထည့္လိုက္တာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုေတာ့ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ေနရတာ။ ေနာက္က်မွ ေဘးခန္းနံရံကုိ ေခါက္ၿပီးဆက္သြယ္ရတယ္။ ‘ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္’ ေပါ့ေလ။

ပထမဆံုး အဲဒီဘက္အခန္းမွာ ဘယ္သူရွိလည္းဆိုတာပဲ ေမးၾကရတာ။ ဒါ အလြယ္ဆံုးနည္းပဲ။ အဲဒါကေတာ့ … A B C D စကားလံုးေတြကို A ဆိုရင္ ၁ ခ်က္၊ B ဆိုရင္ ၂ ခ်က္၊ C ဆိုရင္ ၃ ခ်က္၊ Z ဆိုရင္ ၂၆ ခ်က္။ အဲဒီလိုေခါက္ၿပီး ဆက္ၾကရတာ။ အေတာ္လက္ဝင္တဲ့ ကိစၥ။ ေထာင္ထဲမွာကေတာ့ အခ်ိန္ကလည္း ေပါတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ လက္ဝင္ေပမယ့္လည္း ၾကာၾကာႀကီး အလုပ္လုပ္လို႔ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္တဲ့လူကလည္း နားဝင္တယ္။ သိပ္လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။

စ႐ိုက္တာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း Who ဘယ္သူလဲေပါ့ ဗ်ာ။ ဒီေတာ့မွ တဖက္က နာမည္ကို ျပန္႐ိုက္ျပတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း သူ႔နာမည္ က်ေနာ့္ကို အတုိ TAK လို႔ ႐ိုက္ျပတယ္။ ျပႆနာက က်ေနာ္တို႔အထဲမွာက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒီ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို က်ေနာ္တို႔က လိပ္ကေလးလို႔ ေခၚတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က ‘လိပ္ကေလးလား’ လို႔ ေမးခ်င္တာနဲ႔ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာလံုး လိပ္(tortoise) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ႐ိုက္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီစာလံုးက t o r t o i s e ရွစ္လံုးေတာင္၊ ႐ိုက္ရတာ အရွည္ႀကီး။ အဲဒီေတာ့ သူက စိတ္မရွည္ဘူး၊ နံရံကုိ ဂ်စ္ဂ်စ္ ဂ်စ္ဂ်စ္ ဆိုၿပီး ဆြဲျခစ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ႐ိုက္တယ္။ l a k e လိပ္ တဲ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ပြဲက ျပတ္သြားေရာ။ ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ျမားခ ည (ေနေဇာ္ႏိုင္)

ည
လတစင္း
ေရဆင္းေသာက္။

သစ္ရြက္ေႂကြ
ေရျပင္ဝဲ
လ
အသည္းေပါက္။ ။

ေနေဇာ္ႏိုင္

ကလ်ာ
ေအာက္တိုဘာ ၁၉၉၄

Arrow – hit night

Night –
the moon, going down
for a drink of water,
was shot by an arrow.
A leaf
falls and whirls
on the water surface –
pieces through the heart
of the moon.

Nay Zaw Naing

ဗမိုး အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္ဆိုသည္။
စာေပဂ်ာနယ္ ကဗ်ာမ်ား
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ မတ္လ

သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု - ေအာင္ထက္

အၿမီးႏွန္႔ေနၾကသူမ်ား (ကာတြန္း ေစာငို)

ျမင္းစီးေနရေသာ ေလွထုိးသား (သို႔မဟုတ္) ဝံပုေလြႀကီး၏ ဘဝႏွင့္စာေပ ( နိဂံုးပိုင္း )

‘Black Cat’ မဂၢဇင္းက အေမရိကန္တႏုိင္ငံလံုးသို႔ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိသည့္ မဂၢဇင္းျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားသည့္ မဂၢဇင္းတခုဟု ဆုိရမည္။ အေမရိကန္ပညာရပ္ဝန္းမွ ေစာင့္ဖတ္ရသည့္ မဂၢဇင္း …။ ဤမဂၢဇင္းႀကီးမွ ဂ်က္လန္ဒန္၏ ‘ေသမင္းတေထာင္’ ဝတၳဳတိုအား ပထမဦးစြာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပ၏။ စာမူခအား ေဒၚလာ ၄၀ ေပး၏။

ယခင္ကမူ စာမူတပုဒ္အား ၅ ေဒၚလာသာ ရ၏။ စာေရးျခင္းျဖင့္ ဝမ္းမီးအားၿငိမ္းေစႏုိင္ရာ၏ဟု ဂ်က္သည္ ေတြးထင္မိလာ၏။ မၾကာ …။ ‘ေျမာက္အရပ္ရွာပံုေတာ္ခရီး’ ဝတၳဳတုိအား ‘အတၱလန္တိတ္’ အမည္ရွိ မဂၢဇင္း၌ ေဖာ္ျပပါရွိျပန္သည္။ အတၱလန္တိတ္ မဂၢဇင္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္သာမက ဥေရာပသုိ႔တုိင္ လက္တန္ရွည္၏။ ေျမာက္အရပ္ရွာပံုေတာ္ခရီး ဝတၳဳတုိအတြက္ ဂ်က္သည္ စာမူခ ေဒၚလာ ၁၂၀ ရ၏။

ထုိစဥ္က… ဂ်က္၏အသက္သည္ ၂၃၊ ၂၄ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ သတင္းစာမ်ားက … ‘စာေရးဆရာႀကီး မစၥတာဂ်က္လန္ဒန္’ ဟူ၍ ေဖာ္ျပၫႊန္းလာၾက၏။

ဂ်က္သည္ … တေန႔လွ်င္ စာလံုးေရ ၂၀၀၀ ၿပီးေအာင္ ေရး၏။ တပတ္လွ်င္ … တရက္သာ အနားယူၿပီး ၆ ရက္တိတိ စာေရး၏။

‘Black Cat’ အတၱလန္တိတ္ မဂၢဇင္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အေမရိကန္၌ ၾသဇာႀကီးၾကသည့္ ‘မက္ကလူး’၊ ‘ေကာ့စမိုပိုလီကန္’၊ ‘မီရာဆင္’၊ ‘ဟာပါး’ မဂၢဇင္းတို႔ကလည္း ဂ်က္၏စာမူမ်ားအား အလုအယက္ ဝယ္ယူ ေဖာ္ျပလာၾက၏။ ဂ်က္၏ စာေရး၍ရသည့္ ဝင္ေငြက တလလွ်င္ ေဒၚလာ ၃၀၀ ထက္ မနည္းေတာ့ … …။ ဂ်က္၏ စာဖတ္ပရိသတ္သည္လည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကိုေက်ာ္လြန္ကာ ဥေရာပအထိ က်ယ္ျပန္႔၍ေနေလၿပီ။

ထုတ္ေဝသူမ်ားက ဂ်က္၏ဝတၳဳတိုမ်ားအားစု၍ စာအုပ္ထုတ္၏။ ဂ်က္အား တနင့္တပိုးေသာ စာမူခအား ေပး၏။

‘မိဘ႐ိုးရာ ႏွင့္ ႏွင္းမုန္တုိင္း၏သားေျမးမ်ား’ ဟူ၍ ဝတၳဳတိုစုအား ထုတ္၏။ ေရာင္း၍မေလာက္…။ ထုတ္၍ မေလာက္ …။

ဂ်က္၏ပထမဆံုး လံုးခ်င္းဝတၳဳရွည္က … …‘ႏွင္းကမၻာ၏ သမီးပ်ဳိ’ ျဖစ္သည္။ ႏွင္းကမၻာ၏သမီးပ်ဳိ က လူျဖဴ၊ လူမဲခြဲျခားေရးဝါဒမ်ားပါေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ထုတ္ေဝသူတုိ႔ မွန္းဆသေလာက္ … ေရာင္းမေလာက္ မျဖစ္ခဲ့…။

ေတာင္အာဖရိကတြင္ ‘ဘုိးဝါး’ စစ္ႀကီးျဖစ္သည္။ AP သတင္းဌာနက ဘုိးဝါး စစ္ပြဲသတင္း လုိခ်င္၏။ ဂ်က္အား စစ္ေျမျပင္သတင္းေထာက္လွမ္းရယူေပးရန္ ဂ်က္အား ကမ္းလွမ္း၏။ ကုန္က်စရိတ္အားလံုးအား က်ခံၿပီး အသားတင္ ရက္သတၱပတ္လွ်င္ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေပးမည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

မိခင္ႏွင့္ဇနီးၾကား မေျပလည္သည့္အၾကားမွ အေဝးသို႔ေျပးခ်င္ေနေသာ ဂ်က္သည္ AP ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလုိက္၏။

ဂ်က္အဂၤလန္သို႔ ေရာက္သည္။ အဂၤလန္မွတဆင့္ ေတာင္အာဖရိကသို႔ …။ ခရီးစဥ္က … လန္ဒန္သို႔ ေရာက္သည္တြင္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ … AP မွ ကမ္းလွမ္းခဲ့သည့္ စစ္သတင္းေထာက္ အလုပ္အား ဖ်က္လုိက္သည္။

ဂ်က္လန္ဒန္ … လန္ဒန္တြင္ ေရာက္ေနခိုက္ … လန္ဒန္အေရွ႕ပိုင္းရပ္ကြက္သို႔ သြားသည္။ လန္ဒန္ အေရွ႕ပိုင္းရပ္ကြက္က … သူခုိးဂ်ပိုး … ေအာက္တန္းစား ကေလကေခ်မ်ားေနေသာ ရပ္ကြက္ … က်ဴးေက်ာ္ကြက္သစ္။ ထုိရပ္ကြက္တြင္ အခန္းငယ္ေလးငွားၿပီး ဂ်က္သည္ ၂ လခန္႔ ေန၏။ ႀကီးျမတ္ေသာ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံသား လူ႔ေအာက္တန္းစားမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေထြးေထြး …။ ထိပ္ပုတ္ ေခါင္းပုတ္ ေပါင္းသင္း၏။ သူတုိ႔၏ဘဝမ်ားအတြင္းသို႔ ဂ်က္သည္ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း စီးေမွ်ာေပ်ာ္ဝင္ခြင့္ရခဲ့၏။

ၿပီးလွ်င္ … အေမရိကန္သို႔ ျပန္လာၿပီး စာအုပ္တအုပ္ ေရး၏။ ‘အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ေနသူမ်ား’ …။ အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသူမ်ားက ေနမဝင္အင္ပါယာ၏ အာဏာပိုင္မ်ား ၊ လူခ်မ္းသာမ်ားအဖို႔ အနာေပၚတုတ္က်ျဖစ္ေစခဲ့၏။ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနက အေမရိကန္အစုိးရထံသို႔ စာတုိ စာရွည္မ်ားေရး၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကန္႔ကြက္၏။ အဂၤလိပ္စာေပႏွင့္ ေဝဖန္ေရးသမားမ်ားကမူ ဂ်က္၏စာအုပ္အား လက္ခံႀကိဳဆုိၾက၏။

အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသူမ်ား ၿပီးေနာက္ ‘အ႐ိုင္း၏ေခၚသံ’ …။ ‘ပင္လယ္ဝံပုေလြ’…။ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္ … ၁၉၀၄ ဆက္တုိက္ ထြက္လာ၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထုတ္ရ၏။ အထပ္ထပ္ ပိုက္ဆံရ၏။ ပင္လယ္ဝံပုေလြႏွင့္ ဂ်က္သည္ ေဒၚလာ တသိန္းခြဲအထိ ရရွိခဲ့သည္ဟုဆုိ၏။

၁၉၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ႐ုရွား-ဂ်ပန္ စစ္ျဖစ္ပြားရာ စစ္ေျမျပင္သို႔ စြန္႔စြန္႔စားစားသြားျပန္သည္။ စစ္ေျမျပင္မွ အေမရိကန္သို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး ဂ်က္သည္ … ‘သံဖေနာင့္’ ဝတၱဳရွည္ႀကီးအား ေရး၏။

သံဖေနာင့္တြင္ … …“အေထြေထြ အရင္းရွင္စနစ္ႀကီး၏ အနာဂတ္အလာအလားႏွင့္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ားကို ေဟာကိန္းထုတ္ ေဝဖန္ျခင္းမွ်မက အေမရိကန္ အပါအဝင္ ႏုိင္ငံတကာ အလုပ္သမား လူတန္းစား လႈပ္ရွားမႈႀကီးအတြင္း ရန္သူလူတန္းစားအေပၚ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ တြက္ခ်က္တတ္ေသာ ေရႊျပည္ေအးဝါဒႏွင့္ အေခ်ာင္သမားဝါဒ၏ အႏၱရယ္ကိုပါ တပ္လွန္႔လုိက္ေသာ ႏုိင္ငံေရးေၾကညာခ်က္ႀကီး” ဟု ဆုိၾကသည္။

‘မက္မီလန္’ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးက သံဖေနာင့္အား ၁၉၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ … အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္၍ … ထပ္၍ ထုတ္ေဝရျပန္သည္။ ‘သံဖေနာင့္’ ေနာက္ပိုင္းထြက္လာေသာ ဂ်က္လန္ဒန္၏ စာမ်ားက သံဖေနာင့္အရင္ ဂ်က္လန္ဒန္၏စာမ်ားကို စိန္ေခၚ၍မႏုိင္ေတာ့ …။ ဂ်က္လန္ဒန္၏စာေပဝိဉာဥ္သည္ စာေရးသူႏွင့္ ေကြကြင္းခဲ့ေလၿပီလား…။

ဂ်က္၌စာေရးရန္ အေၾကာင္းအရာက ခမ္းေျခာက္၍ေနေလၿပီ။ အတတ္ပညာ၌ မည္မွ် လိမၼာတတ္ကြ်မ္းေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာခ်ဳိတဲ့ေသာ စာသည္ မည္သို႔ေသာ ဂ်က္လန္ဒန္၏စာမ်ဳိး ျဖစ္ေလမည္နည္း …။

‘ဂြ်န္ဘာလီကြန္း’ က ဂ်က္၏ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံဟု ဆုိရမည္။ ဂြ်န္ဘာလီကြန္းက သူ၏ ဖ်က္ခနဲေတြ႔ရေသာ ဂ်က္လန္ဒန္ အတၳဳပၸတၱိဟု ဆိုရမည္။ ဂြ်န္ဘာလီကြန္းတြင္ သူျပဳတ္က်ခဲ့ရသည့္ အရက္သမားဘဝ တြင္းနက္ႀကီးအတြင္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအား ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဖြင့္ခ်ျပရန္ ႀကိဳးစား၏။ သို႔ေသာ္ … အခ်ဳိ႕ အခ်ဳိ႕ေသာ သူ၏မွားယြင္းမႈမ်ားက ကေလာင္ဖ်ားသို႔ ထြက္က်မလာရဲခဲ့ … ဟု ဂ်က္က ဂြ်န္ဘာလီကြန္းတြင္ ဝန္ခံခဲ့၏။ ထုိစဥ္က သူ႔အသက္သည္ ၃၆ ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။ ၃၆ ႏွစ္အလြန္ႏွစ္မ်ားက ဂ်က္လန္ဒန္၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ ေနဝင္ရက္မ်ားဟု ဆိုရမည္ …။

“စာေရးဆရာဘဝႏွင့္ စာေရးသားျခင္းအလုပ္အကိုင္မ်ားကို ေငြေၾကးရရွိေရးတခုတည္းအတြက္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ တြဲကပ္လုပ္ကိုင္ေနရျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သည္းညည္းခံ လုပ္ကိုင္ေနရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့မူ ထုိဘဝႏွင့္ ထုိအလုပ္အကိုင္ကို ကြ်ႏု္ပ္သည္ အလြန္တရာ စိတ္ကုန္ခမ္းလွ်က္ရွိသည္။ အလြန္တရာ စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႔၍လည္း ေနသည္။ ယခုအခါ စာေရးသားရျခင္းအလုပ္သည္ ကြ်ႏု္ပ္အဖို႔ အလြန္တရာ ဝန္ေလးပင္ပန္းေသာ အလုပ္တခုလုိ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုလုပ္ငန္းကိုမလုပ္လွ်င္ မျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဝဋ္ေႂကြးႀကီးတခုလို လုပ္ကိုင္ေနရျခင္းသာ ျဖစ္သည္”

(ဂ်က္လန္ဒန္)
စာေရးဆရာ အပၸတန္စင္ကလဲရားထံသို႔ ေပးစာမွ

ကိုးကား
- ဂ်က္လန္ဒန္၏ဝတၱဳတုိမ်ား (နတ္ႏြယ္ ျမန္မာျပန္သည္)
- ပင္လယ္ဝံပုေလြ (ၫြန္႔ၾကဴး ျမန္မာျပန္သည္)
- ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဂ်က္လန္ဒန္၊ သူ႔ဘဝ၊ သူ႔စာေပ

မုန္တိုင္းကိုဆန္၍ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ေသာအခါ (၃၁)

မိုးက်လာပါၿပီ။ အိမ္ေဟာင္းေတြတဝိုက္က သြပ္ျပား ၃ ခ်ပ္ကိုခြာပါတယ္။ ဆပ္သြားဖူးခ်ဳံထဲကိုသြင္းၿပီးေတာ့ အနိမ့္ အျမင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးလုပ္ၿပီး ေလွကိုမိုးထားလိုက္တယ္။ သြပ္မိုးအနိမ့္ကက်လာတဲ့ မိုးေရေတြကို ေရတံေလွ်ာက္တခုလုပ္ၿပီး မိုးေရေတြကို မန္းဝင္းျမင့္ ႐ိုက္ေပးလိုက္တဲ့ ေရပံုးေျခာက္ပံုးထဲကို က်လာတဲ့ မိုးေရေတြကို ထည့္လိုက္တယ္။ ေရျပည့္ေတာ့ အဖံုးနဲ႔ျပန္ဖံုးၿပီး ပြဲညက္နဲ႔ဖာလိုက္ေတာ့ ေရလံုပံုးေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္ခ်သြားရတယ္။

ရြက္တိုင္ေနရာကို ေလွဦးရဲ႕အလယ္ေလာက္ေနရာမွာ သစ္သား (၄x၂) ၄ ေခ်ာင္းကို ၾကက္ေျခခတ္ ႐ိုက္လိုက္တယ္။ ၾကက္ေျခခတ္ဆံုတဲ့ေနရာမွာ ရြက္တိုင္အေပါက္ကို ေဖာက္တယ္။ ေလွဝမ္းမွာ ပ်ဥ္ထုတခုခံတဲ့ ပ်ဥ္အေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ (၄x၂) ေခ်ာင္း ၄ ေခ်ာင္းကို ၾကက္ေျခခတ္လုပ္၊ ရြက္တိုင္အေပါက္တခု ထပ္ၿပီးေဖာက္လိုက္ေတာ့ ရြက္တိုင္ကို ေလွဝမ္းမွာ တခ်က္၊ ေလွေပၚမွာ တခ်က္ ခ်ဳပ္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။

သိပ္ကိုခိုင္ၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ ရြက္တိုင္ေပါက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ရြက္တိုင္ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ ရြက္ကိစၥပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဆရာဦးေအာင္ေငြကလည္း ဖထီးမန္းကို ေလွအေျခအေန စကား စ ကာ ေမးတယ္။ ဖထီးမန္းက ေျပာတယ္။

“ခင္ဗ်ား က်န္းမာေရး ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုစိုက္ပါ”

ဒါပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ဦးေအာင္ေငြ လိုက္ေရး မလိုက္ေရး ျပႆနာက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ကိစၥ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လိုက္ပါလုိ႔ မဆြဲေဆာင္ေကာင္းသလို မလိုက္ပါနဲ႔လို႔လည္း မတားျမစ္ေကာင္းဘူးလို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဦးေအာင္ေငြက စိတ္ကသာ ထက္သန္ေနတာ လူက ဟန္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ရက္ ၄၀ တိုက္ပြဲ ဒုတိယအသုတ္ တိုက္ပြဲဝင္သူေတြထဲမွာ သူပါခဲ့တာ။ သူလည္း ခ်ိတဲ့အထဲမွာ တေယာက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဆန္႔တန္႔ ဆန္႔တန္႔နဲ႔ ေျခကဆြဲၿပီး တြဲေနတာ။ သူလည္း က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး အေတာ္ျပင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး သြားႏိုင္ လာႏိုင္ျဖစ္လာတယ္။ ဦးေအာင္ေငြက က်ေနာ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့ကမွ တိုက္႐ိုက္ဆက္ဆံမႈ မရွိဘူး။ ဖထီးမန္းနဲ႔ပဲ ရွိတယ္။

ရြက္ကိစၥကို ဖထီးမန္းနဲ႔ ဦးေအာင္ေငြပဲ စီစဥ္တယ္။ ဦးေအာင္ေငြက စိတ္ရွည္တယ္၊ ေစ့စပ္တယ္၊ ထီတြင္တတ္တယ္၊ အႏုစိတ္ လုပ္တတ္တယ္။ ၄ ေထာင့္ရြက္ႀကီးက တဖံု၊ အေနာက္တိုင္း ၂ နားညီ ႀတိဂံပံု စြန္ေတာင္ရြက္ အႀကီးတခု၊ အေသးတခု၊ ရြက္ ၃ ဖံု။ ၿပီးေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ရြက္ႀကိဳးေတြကိုေတာ့ ဂံုနီအိတ္က ဂံုနီႀကီးေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ရြက္ႀကိဳး က်စ္တယ္။ ဦးေအာင္ေငြ ႀကိဳးစားလိုက္တာ အားလံုး ေခ်ာေမာစြာနဲ႔ ကိစၥၿပီးသြားတယ္။

ကၽြန္းမွာ ထုတ္ေပးတဲ့ အဝတ္အစားေတြက အျဖဴခံေပၚမွာ အျပာစင္းနဲ႔။ အဲဒါေတြကို အံုးေခါက္နဲ႔ ျပဳတ္။ စိတ္ႀကိဳက္ရၿပီဆိုေတာ့မွ ဆားခပ္ၿပီး အေရာင္ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ နီညိဳေရာင္ ေယာဂီေရာင္ ရလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အက်ဥ္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီလိုပဲ အုန္းေခါက္ျပဳတ္ဆိုးၿပီး ဝတ္တာ မ်ားတယ္။ ရြက္ေတြအားလံုးကိုလည္း အုန္းေခါက္ျပဳတ္ၿပီး ဆိုးထားတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းေပါက္က က်ေနာ္တို႔လုပ္ထားတဲ့ လိပ္သားက်ပ္တိုက္ေျခာက္ဟာလည္း မိုးတြင္းေရာက္လာေတာ့ မိုးေငြ႔႐ိုက္တာ ထင္ပါတယ္။ မႈိေတြတက္တာနဲ႔ ခ်က္ၿပီးစားပစ္ ေပးပစ္လိုက္တာ ကုန္သြားတယ္။ အသစ္ထပ္ရွာရမယ္။

ေစာေစာပိုင္းက က်ေနာ္တင္ျပခဲ့သလိုပဲ လိပ္ေသာင္ကို ဦးစြာသြားခဲ့သူမ်ားဟာ ဖထီးမန္းနဲ႔ က်ေနာ္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဒီလိုပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ စြန္႔စားရင္ ရတယ္ဆိုတာ သိလာၾကေတာ့ ေတာင္ဘက္ဖိုက ဘဝတူေတြလည္း လိပ္ေသာင္ကိုသြား၊ လိပ္ေတြဖမ္း။ ေျမာက္ဘက္ဖိုက ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြလည္း လိပ္ေသာင္ကိုသြား၊ လိပ္ေတြဖမ္းနဲ႔ လိပ္ေသာင္က လိပ္ေတြ အေကာင္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေခ်ာသြားၿပီ။ လိပ္ေသာင္ဟာ လိပ္ေသာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လိပ္သခ်ဳႋင္းလို ျဖစ္လာတယ္။

ဟုိး … ဦးစြာမဆြ ပထမဆံုး လိပ္ေသာင္ကို ဖထီးမန္းနဲ႔ က်ေနာ္သြားခဲ့စဥ္တုန္းက လိပ္အေကာင္ သံုးေလးဆယ္ဟာ ေသာင္ျပင္မွာ တ႐ွဴး႐ွဴး တရွဲရွဲနဲ႔ တင့္ကားတပ္ႀကီး ခ်ီတက္လာသလို ဧရာမ လိပ္ေျခရာ စြတ္ေၾကာင္းႀကီးေတြကလည္း တင့္ကားခ်ိန္းႀကိဳးရာနဲ႔ လြန္စြာပဲတူပါတယ္။

အခုေတာ့ လိပ္ေတြလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သိလာၾကတယ္ထင္တယ္။ လိပ္ေတြဟာ အတက္သာရွိၿပီး ျပန္အဆင္းမရွိၾကေတာ့ လိပ္ေသာင္ဟာ လိပ္ေတြမတက္ေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ၄ ခါေလာက္ သြားေစာင့္မွ တခါေလာက္ပဲရတာမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္။

လိပ္တေကာင္ျပန္ရဖို႔ အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားေနရတယ္။ လိပ္ေသာင္ဟာ စစ္တပ္ဧရိယာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ လိပ္ေသာင္ကိုသြားခ်င္ရင္ ညေနေစာင္း ၃ နာရီေလာက္အေရာက္သြားၿပီး ကင္းပုန္း ဝပ္ေနရတယ္။ ညေန ၅ နာရီေလာက္ဆိုရင္ လိပ္ေသာင္ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ပိုင္းမွာ ေက်ာက္ညီေနာင္ဆိုတဲ့ ေက်ာက္တံုးႀကီး ၂ တံုးက ကမ္းေျခကို ပိတ္ထားသလို ရွိေနတယ္။ (ဆရာဦးျမသန္းတင့္ရဲ႕ ‘ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္’ ဆိုတဲ့အထဲက ေက်ာက္ညီေနာင္ဟာ ဒီ ေက်ာက္ညီေနာင္ကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္)။

တကယ္လို႔ ကၽြန္းရဲ႕ေျမာက္ပိုင္းက ခပ္ျပာျပာ အဝတ္အစားနဲ႔ ငတိေတြလာရင္ အဲဒီေက်ာက္ညီေနာင္ေပၚကပဲ ေက်ာ္ၿပီး ဆင္းလာရတယ္။ တျခားဘယ္ကမွ ေကြ႔ပတ္ၿပီး ေက်ာ္ဆင္းလို႔မရဘူး။ အဲဒါကို မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေနာက္ခံ (စကိုင္းလိုင္း)နဲ႔ ကင္းပုန္းဝပ္ေနရာက လွမ္းၿပီးျမင္ရတယ္။

အဲဒါဆို ဆုတ္ခဲ့ေတာ့ ဒီညအဖို႔ ျပာျပာဝတ္ေသာ ငတိမ်ား လိပ္ေသာင္ကို ပိုင္သြားၿပီ။ တကယ္လို႔ ေက်ာက္ညီေနာင္ေပၚက သူတို႔ေတြ ေပၚမလာရင္ေတာ့ ဒီညအဖို႔ လိပ္ေသာင္ကို အပိုင္စားေစဗ်ား။

ေနာက္တခုကလည္း က်ေနာ္တို႔ဘဝတူ အခ်င္းခ်င္းေတြက ေတာင္ဘက္ဖို႔နဲ႔ ေျမာက္ဘက္ဖို ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ေတာင္ဘက္ဖိုက ဘဝတူေတြက လိပ္ေသာင္ကို အရင္ေရာက္ေနႏွင့္ရင္ ေျမာက္ဘက္ဖိုက ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ား ေနာက္မွေရာက္လာရင္ေတာ့ ဒီညအဖို ေနာက္မွေရာက္တဲ့ လူက ဆန္ျပဳတ္ေပေတာ့။ အဲဒီလိုကလည္း ရွိေသးတယ္။ အိုးစားကြဲသြားၾကၿပီဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲရွိေပေတာ့မေပါ့။

ဒီၾကားထဲ အၾကံသမား က်ေနာ္တို႔ကလည္း အရိပ္ ၃ ပါးကိုၾကည့္ၿပီး အငိုက္ဖမ္းၿပီး လိပ္ေသာင္ကို သြားလာရတာဆိုေတာ့ လိပ္ တေကာင္ရဖို႔ရာ အေတာ္ခက္ခဲလာတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိလာေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ္တို႔က ေလွကကြဲသြားတဲ့ ပ်ဥ္ေတြျပန္ခြာ၊ အစားျပန္ၿပီး႐ိုက္တာလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ေလွရဲ႕ပ်ဥ္ ၂ ခုၾကားက အခ်ပ္ေတြမွာ ပြဲညက္ ေထးဖို႔ ဖာဖို႔ လုပ္ရဦးမယ္။ အုန္းဆံခြံကိုထုလိုက္ေတာ့ အုန္းဆံႀကိဳးေလးေတြရတယ္။ အဲဒီ အုန္းဆံႀကိဳးေလးေတြကိုက်စ္ၿပီး ေလွရဲ႕ပ်ဥ္ ၂ ခုၾကားထဲကို ဓားဦးနဲ႔ဖိၿပီး သြင္းၿပီးေတာ့မွ ပြဲညက္နဲ႔ ဖာလိုက္တယ္။ ေလွကို ပြဲညက္ဖာတဲ့ ကိစၥၿပီးသြားၿပီ။ ေလွကို ေရနံသုတ္ဖို႔ က်န္ေသးတယ္။ ေလွသမၺာန္ဆိုတာ ေရနံကို အျပန္ျပန္သုတ္နိုင္မွ ေရနံဝေလ ေကာင္းေလ မဟုတ္လား။

ဒီကၽြန္းေခါင္ေခါင္ႀကီးမွာ ဘယ္ကလာၿပီး ေရနံကရမွာလည္း ၾကံရတာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ၾကံရတာေပါ့။ ဖထီးမန္းရဲ႕ သီအိုရီက ဘာမွမျဖစ္တာမရွိဘူး။ အကုန္လံုးျဖစ္တာခ်ည္းပဲ။ ဖထီးမန္းေျပာလိုက္ရင္ အေတာ္အားရွိစရာ ေကာင္းတယ္။ ဝါဒါေတြထဲမွာ ႏွစ္ရစ္နဲ႔ ကရင္အမ်ဳိးသား ဆရာႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက ဗ်ဴကယ္ မႈတ္တယ္။ ကၽြန္းကိုေရာက္ခါစ မီးစက္ေမာင္းၿပီး မီးေတြေပးေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မီးေတြမေပးေတာ့ဘူး။ သူက မီးစက္ေတြကိုင္ရတယ္။ သူ႔ကို ဟိုအေစာပိုင္းကတည္းက ပုဂၢိဳလ္ေရးရင္းႏွီးမႈ တည္ေဆာက္ထားတယ္။ တခါတေလ ေသြးစကားေျပာမ်ဳိးလည္း ရွိတာေပါ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

အခ်စ္ေရ ... မီးေတြေလာင္ (ကာတြန္း ေစာငို)

နာတာရွည္ (ေမာင္သာပို)

အစာအိမ္ပိန္ပိန္
အႀကိမ္ႀကိမ္ လႈပ္။

ေျခလႈပ္
လက္လႈပ္
ခႏၶာလႈပ္
ပါးစပ္ သိပ္မလႈပ္။ ။

ေမာင္သာပို
စာေပဂ်ာနယ္
အမွတ္ ၉ ၁၉၉၀


LINGERING DISEASE

Stomach slender
in tremor many a time
while
the mouth does not
as the feet
the hand
the body
Often move.

Maung Tha Po

ဗမိုး အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္ဆိုသည္။
စာေပဂ်ာနယ္ ကဗ်ာမ်ား
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ မတ္လ

ျမင္းစီးေနရေသာ ေလွထုိးသား (သို႔မဟုတ္) ဝံပုေလြႀကီး၏ ဘဝႏွင့္စာေပ ( ၂ )

႐ုရွားမွ ‘ဘာကူနင္’ ၏ အနာကစ္ဝါဒသေဘာတရားႏွင့္ ၿဗိတိန္ရွိ ‘ေဖဘီယန္း’ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒတို႔ကိုမူ ဂ်က္က သေဘာမတူ …။

ကားလ္မက္ႏွင့္ ပရဲဒရစ္အိန္ဂ်ယ္တုိ႔ ျပဳစုသည့္ ‘ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္း’ ကိုမူ ဂ်က္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သေဘာက်၏။ စြဲစြဲႏွစ္ႏွစ္ ယံုၾကည္၏။

“ဆုိရွယ္လစ္ဝါဒီမ်ားအတြက္ ၎တုိ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္သေဘာထားမ်ားကို ဖံုးကြယ္ထားရန္ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိေခ်။ တည္ရွိဆဲျဖစ္ေသာ လူမႈေရးစနစ္ အေဆာက္အအံုႀကီးတရပ္လံုးကို အၾကမ္းဖက္ေသာနည္းျဖင့္သာ ေမွာက္လွန္ပယ္ရွားႏုိင္ေသာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာဝ့ံရမည္ျဖစ္၏။ ယင္းေၾကညာခ်က္ျဖင့္ အုပ္စုိးသူလူတန္းစားတရပ္လံုး ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါေစ၊ ေႏွာင္တည္းထားေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ားမွလြဲ၍ အရင္းမဲ့မ်ားတြင္ ဆံုး႐ႈံးစရာ အျခားဘာမွ်မရွိ၊ ကမၻာေျမတခုလံုးကို ေအာင္ႏုိင္စရာသာရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာမွ အလုပ္သမားမ်ားမ်ား စည္းလံုးညီၫြတ္ျခင္း ရွိၾကေလာ့ … …”

ဤအပိုဒ္အား ဖတ္တုိင္း ဂ်က္သည္ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထသည္ဟု ဆိုသည္။ သေဘာတရားေရးအရ ေလ့လာသကဲ့သို႔ လက္ေတြ႔တြင္လည္း ဂ်က္သည္ လုပ္ေဆာင္သည္။

ပထမ ဥကၠလန္ အလုပ္သမားအသင္းအဖြဲ႔မ်ားတြင္ ပါဝင္၏။ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား၊ တရားပြဲမ်ားတြင္ တတ္တတ္ႂကြႂကြ…။ ထုိမွတဆင့္… ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ ဆိုရွယ္လစ္အလုပ္သမားပါတီႏွင့္ နီးစပ္ယဥ္ပါးခဲ့၏။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အလုပ္သမားပါတီ္ရပ္ ပီပီျပင္ျပင္… ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ ဂ်က္သည္ လႈ႔ံေဆာ္ စည္း႐ုံး၏။ ပါတီအစည္းအေဝးမ်ားတြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစားပါတီတရပ္တြင္ အယူဝါဒ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေစဖို႔ … ခိုင္ခန္႔ဖို႔အေရးႀကီးေၾကာင္း ရပ္ခံတင္ျပ၏။ ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတရပ္၏ သြားရာလမ္းသည္ မဲပံုးေထာင္ေသာ လမ္းမဟုတ္ … ဟု ဂ်က္က ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္၏။

ယံုၾကည္သည့္အတုိင္းလည္း လႈ႔ံေဆာ္သည္။ လူထုတရားပြဲမ်ား၌ လူထုအား အရင္းအတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပ၏။ ေဟာေျပာ၏။ ရွင္းလင္းျပ၏။ ေဟာေျပာပြဲမ်ား၌ ဂ်က္သည္ … …

“… … ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနၾကသူမ်ားကို အျမန္ဆံုးရွင္းလင္းဖယ္ရွားရမည္။ ၿပီးေတာ့… အေမရိကန္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အသစ္တဖန္ဖြဲ႔စည္းရမယ္… …” ဟူ၍ အျမဲနိဂံုးခ်ဳပ္ ေျပာတတ္၏။ သူ၏ ရဲရဲေတာက္ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဥကၠလန္ရွိ ပုဂိၢဳလ္မ်ားက ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးကို ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း လႈ႔ံေဆာ္မႈွႏွင့္ ဖမ္း၏။ ႐ုံးတင္ တရားစြဲ၏။

သတင္းစာမ်ားက ဂ်က္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ စာလံုးမည္းႀကီးမ်ားႏွင့္ သတင္းေဖာ္ျပၾကသည္။ ေခါင္းစီးထိုးၾက၏။

“အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေမွာက္လွန္ရန္ေဟာေျပာသည့္ ခ်ာတိတ္ဆိုရွယ္လစ္တဦး”

ဂ်က္လန္ဒန္

ထုိစဥ္က … ဂ်က္သည္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ကမ္းလြန္ပင္လယ္ႏွင့္ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္မ်ားတြင္ သေဘာရွိ စီးခ်င္းထုိးၿပီး၍ ဥကၠလန္အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ပါးစပ္လႈပ္ဖို႔အတြက္ ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ရွိ ဂုန္ေလ်ာ္စက္႐ုံတ႐ုံတြင္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတဦးအျဖစ္ လုပ္အားကို တေန႔ ၁၀ နာရီမွ်ထုတ္၍ ေရာင္းခ်ေနရ၏။ တေန႔ … ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕မွလစဥ္ထုတ္ေဝသည့္ ‘ေခၚသံ’ အမည္ရွိ မဂၢဇင္းဝတၳဳတုိ ဖိ္တ္ေခၚၿပိဳင္ပြဲတခု ျပဳလုပ္၏။ ထူးျခားေသာ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တခုအား ေရးသားရန္ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ စာမူခအတြက္ ဆုခ်ီးျမႇင့္မည္က ၂၅ ေဒၚလာ …။ ဂ်က္ ထုိမဂၢဇင္းသို႔ စာမူတပုဒ္ ေရး၍ပို႔သည္။

“တ႐ုတ္ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္မွ ေလျပင္းမုန္တုိင္း” ဟူသည့္ ဝတၳဳတိုျဖစ္သည္။ ‘ဆူသာလင္’ သေဘၤာတြင္ သေဘၤာသားဘဝ သူ႔၏အေတြ႔အၾကံဳအခ်ဳိ႕ …။ လူသားႏွင့္ သဘာဝအ႐ိုင္း၏ စီးခ်င္းထိုးပြဲ …။ ဂ်က္၏ဝတၳဳတုိအား ‘ေခၚသံ’မဂၢဇင္းက ေရြးခ်ယ္၍ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုစာမူက ဂ်က္၏ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရေသာ စာမူ …။ ပံုႏွိပ္စာလံုးႏွင့္ သူ၏စာမူအား ေတြ႔ျမင္ရၿပီးေနာက္ ဂ်က္သည္ ဝတၳဳတိုမ်ားအား တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ေရးေတာ့၏။ တဖက္က တေန႔ ၁၀ နာရီ အလုပ္လုပ္ရင္း … ရသမွ်အခ်ိန္အတြင္း လံု႔လထုတ္၍ ေရးသားခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ တပုဒ္ၿပီး … တပုဒ္မဂၢဇင္းတုိက္သို႔ ပို႔၏။ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ မဂၢဇင္းတုိက္မွလည္း ပယ္၏။ ၅ ပုဒ္ခန္႔ ဆက္တုိက္ပယ္ခံရၿပီးေသာအခါ ဂ်က္သည္ ဆက္မပို႔ေတာ့ …။ စာေရးျခင္းကိုမူ မဖ်က္ … …။ ဆက္၍ ေရးသည္သာ …။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခအႏွံ႔ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ကူးခဲ့ၿပီးေနာက္ … ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္သို႔ ျပန္လာျပန္၏။

၁၈၉၅ ခုႏွစ္ …။

ဥကၠလန္အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းကူလုပ္ရင္း အထက္တန္းပညာအား သင္၏။ ထုိစဥ္က … ဂ်က္ အသက္သည္ ၁၉ ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ ဥကၠလန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ‘ေခတ္’ အမည္ႏွင့္ စာေပမဂၢဇင္းတေစာင္အား လစဥ္ထုတ္၏။

ဂ်က္သည္ ေခတ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးႏွင့္ ဝတၳဳတုိမ်ား ေရး၏။ ေခတ္မွလည္း ေဖာ္ျပသည္။ ေခတ္တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ ဝတၳဳတုိမ်ားက … ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ ကေလကေခ်တို႔၏ ဘဝမ်ား …။ အေမာမ်ား …။ အားမာန္မ်ား … …။ ရင္ခုန္သံမ်ား …။

ေဆာင္းပါးတပုဒ္၌ ဂ်က္သည္ ဆုိရွယ္လစ္ဝါဒသေဘာတရား အေၾကာင္းေဖာ္ျပ၏။ ပညာေရးအား ေဝဖန္၏။ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္လုိအပ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပ၏။ ထုိေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ဥကၠလန္ရွိ ပညာေရး အာဏာပိုင္တုိ႔က မ်က္လံုးျပဴးကုန္ၾကရ၏။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားၾကရ၏။ ၿပီးလွ်င္ … … မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၾက၏။

ရလဒ္ကား … ဂ်က္၏စာမူမ်ားအား ေခတ္ တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိျခင္း မရွိေတာ့ …။ မၾကာ … ဂ်က္ကိုလည္း အေၾကာင္းရွာ၍ ဥကၠလန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ထုတ္ပစ္လုိက္ေတာ့၏။

ေခတ္မဂၢဇင္းက ဂ်က္၏စာမူမ်ားကို မေဖာ္ျပေတာ့ေသာ္လည္း သူသည္ စာေရးမပ်က္ … ။ ေရး၏။ သူ႔တြင္ ေရးၿပီးသား ဝတၳဳတို ပုဒ္ေရ ၅၀ ခန္႔ ႏွင့္ ေဆာင္းပါးပုဒ္ေရ ၃၀ ခန္႔ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ စာမူမ်ားအား ဂ်က္သည္ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးရွာၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရွိ လစဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားသို႔ ပို႔၏။ ပို႔ေသာ္လည္း … ေဖာ္ျပခံရျခင္းကား မရွိ …။ သူ၏ ထုိထုိေသာ စာမူမ်ားက … အေမရိကန္ အလုပ္သမား လူတန္းစားႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူမ်ား၏ဘဝအားဖြဲ႔သည့္ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ဝတၳဳတုိမ်ားႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာတရား၊ အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈ အေၾကာင္းအရာတုိ႔ကို ေရးသားသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားသာ ျဖစ္၏။

အေျခအေနကား … ထုတ္ေဝသူ၊ အယ္ဒီတာတုိ႔က ဂ်က္၏စာမူပါ အေၾကာင္းအရာေနာက္ လိုက္၍မမွီ …။ ကြာဟေနသကဲ့သို႔ …။ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ သူ၏စာမူမ်ားအား ေဖာ္ျပျခင္းမရွိသည့္အေရးအေပၚ … ဤသို႔ ဂ်က္ ဆင္ျခင္မိ၏။ ဤတြင္ … လူတန္းစားအဖြဲ႔အစည္းအတြင္း လူတန္းစားတုိက္ပြဲအေၾကာင္းအရာမွ … လူသားႏွင့္ သဘာဝအ႐ိုင္း တုိက္ပြဲမ်ားဆီသို႔ ဦးလွည့္၍ ‘ခ်’ ေရးရေတာ့၏။

‘ခရီးလမ္းၾကမ္း’ ဝတၳဳတုိအား ေရး၏။ ခရီးလမ္းၾကမ္းက ေရခဲျပင္၊ ဆီးႏွင္း၊ မုန္တုိင္း၊ အေမွာင္ထု၊ စြပ္ဖားဆြဲသည့္ ေခြးမ်ားႏွင့္ ေရႊတူးသမား၏ တုိက္ပြဲ …။ သက္ရွိႏွင့္ သက္မဲ့၏ ပဋိပကၡ … …။ ခရီးလမ္းၾကမ္းအား အေမရိကန္ႏုိင္ငံထုတ္ မဂၢဇင္းတေစာင္က ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပ၏။ စာမူခအျဖစ္ ၅ ေဒၚလာ ခ်ီးျမႇင့္မည့္အေၾကာင္း သူထံသို႔ အေၾကာင္းၾကား၏။

မဂၢဇင္းတြင္ ခရီးလမ္းၾကမ္းအား ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ၿပီး ၂ လၾကာသည့္တုိင္ စာမူခ ၅ ေဒၚလာက ဂ်က္ထံသို႔ ေရာက္မလာ …။ သည္းညည္းမခံႏုိင္ေတာ့ …။ မီးရထားခိုးစီးၿပီး မဂၢဇင္းတုိက္ရွိရာၿမိဳ႕သို႔ သြားသည္။ ၿပီးလွ်င္ … အယ္ဒီတာမ်ားအား ႐ိုက္ပုတ္ၿပီး သူ၏စာမူခ ၅ ေဒၚလာအား ထုတ္ယူခဲ့သည္ဟု ဆုိ၏။ ဂ်က္လန္ဒန္က အေမရိကန္စာေရးဆရာမ်ားအနက္ အယ္ဒီတာမ်ားအား ႐ိုက္ပုတ္၍ စာမူခေတာင္းသူဟူ၍ ဆုိစမတ္ျပဳရ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း … ႐ုိက္ပုတ္ခံရသည့္ အယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္ ႐ုိက္ပုတ္ခဲ့သည့္ စာေရးဆရာတုိ႔က နားလည္သင့္ျမတ္ၿပီး ‘ႏွင္းကမၻာ’၊ ‘မုိင္ေလးဆယ္ခရီး’၊ ‘ဝံပုေလြ႔သားေတာ္’ စသည့္တုိ႔ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ေဖာ္ျပခဲ့၏။

အေမရိကန္မဂၢဇင္း သံုးေလးေစာင္မွလည္း ဂ်က္၏စာမူမ်ားအား ထည့္သြင္းေဖာ္ျပလာၾကရာ … ဂ်က္၏ စာေပအေရးအသားအေပၚ အေမရိကန္ စာေပအသုိင္းအဝိုင္းသည္ တစတစႏွင့္ ဂ႐ုစိုက္လာၾကေတာ့သည္။ ‘ခ်ာတိတ္ဆိုရွယ္လစ္’ ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့သည့္ ဥကၠလန္သတင္းစာမ်ားမွလည္း … ‘အလာအလားရွိေသာ လူငယ္စာေရးဆရာ ဂ်က္လန္ဒန္’ ဟူ၍ ေျပာင္းလဲၫႊန္းလာၾက၏။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၄၁)

ဒီလိုနဲ႔ ‘ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းမ်ားရဲ႕စ်ာပန’ ကို က်ေနာ္တို႔ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပတယ္။ ေခါင္းတလံုးကို လူ ၈ ေယာက္စီ ထမ္းၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြတင္မကဘူး။ မဟာမိတ္ ပါတီအဖြဲ႔ေတြက ရဲေဘာ္ေတြလည္း ဝင္ထမ္းၾကတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ရာသီဥတုဟာ သာယာေကာင္းမြန္ပါတယ္။ မုန္တိုင္းလည္း စဲသြားၿပီ။

အာဇာနည္ေတြကိုျမႇဳပ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေရြးလိုက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ကင္းစခန္းရဲ႕အေရွ႕ဘက္ေထာင့္၊ ပင္လယ္ကမ္းကေန တက္လာမယ္ဆိုရင္ မီတာ ၇ဝ-၈ဝ ေလာက္ တက္ရမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ အုန္းပင္ ၃ ပင္ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ ေပါက္ေနတဲ့ေနရာရွိတယ္။ အဲဒီ အုန္းပင္ ၃ ပင္ရဲ႕အလယ္မွာပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲ့ဒီမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ကို ျမႇဳပ္ပါတယ္။

အဲ … ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာကေတာ့ အိုနာဆစ္သေဘၤာပ်က္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သေဘၤာပ်က္ႀကီးကေတာ့ လႈိင္းေတြထဲမွာ ယိမ္းထိုးေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေတြထမ္းသြားတဲ့အခါမွာ ေလေျပေလးက တသုန္သုန္ ျဖဴးေနတယ္။ အုန္းပင္ ၃ ပင္ရဲ႕အလယ္မွာ က်င္းအက်ယ္ႀကီး၊ အနက္ႀကီးတခု က်ေနာ္တို႔ တူးထားတယ္။ အာဇာနည္ေတြရဲ႕ေခါင္းေတြကိုမပိတ္မီမွာ သူတို႔ရဲ႕နာမည္ႏွင့္တကြ အသက္၊ သူတို႔ရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္၊ စတာေတြကို ေရးထားတဲ့ ေၾကးျပားေလးေတြကို အထဲမွာထည့္ၿပီးမွ ေခါင္းပိတ္ပါတယ္။

အာဇာနည္ သုသာန္ေနရာမွာ ေခါင္း ၈ လံုးစံုၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕တူရိယာဝိုင္းကေနၿပီးေတာ့ ‘အင္တာေနရွင္နယ္’ လို႔ ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာသီခ်င္းကို တေယာ ၈ လက္နဲ႔ အျခားတူရိယာအစံုနဲ႔ တီးမႈတ္ ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္တေယာက္စီကို သူတို႔အတြက္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့သီခ်င္းေတြသီဆိုၿပီး ေခါင္းတေခါင္းစီ ေျမခ်ပါတယ္။ သူတို႔ က်ဆံုးတဲ့အစဥ္အတိုင္း တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဂုဏ္ျပဳၿပီးေတာ့ ေျမခ်တာပါ။ ေခါင္း ၈ လံုး ေျမက်ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔ ၈ ေယာက္စလံုးအတြက္ ဂုဏ္ျပဳစပ္ထားတဲ့ ‘ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔’ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းကို တီးမႈတ္သီဆိုပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေျမဖို႔ၾကတာပါပဲ။

ေျမဖို႔ၿပီးၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေတြ ခ်ၾကပါတယ္။ ပထမဆံုးခ်တာက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ပန္းေခြပါ။ ပန္းေခြခ်ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာရဲေဘာ္ေတြက ဦးၫြတ္အေလးျပဳၾကပါတယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ပန္းေခြခ်ၿပီးတဲ့အခါမွာ က်န္ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းေတြက ပန္းေခြေတြ အသီးသီးခ်ၾကပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခားေျပာရမွာက မႏၱေလးက ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး သခင္ ရန္ေခြၽ။ သူက သူ႔ပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ကို ပန္းေခြခ် သီးသန္႔အေလးျပဳပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတိုက္ပြဲဝင္လာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မ်ားဟာ ပထဝီေျမႀကီးေအာက္ကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ဝိဉာဥ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အခုအထိအတူ ဆက္ခ်ီတက္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ အေကြ႔အခ်ဳိးတိုင္း၊ ဆံုးျဖတ္မႈတိုင္းမွာ သူတို႔ကို သတိရပါတယ္။ သူတို႔ကို ျပန္စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမာင္းတင္ရ၊ သံပတ္တင္းရတာမ်ဳိးေတြလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳရဖူးပါတယ္။

အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြသာမရွိရင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ဖို႔ မေျပာနဲ႔။ ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးကုိ သယ္ေဆာင္ဖို႔ေတာင္မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခု ကိုကိုးကြၽန္းသမိုင္းဟာ အႏွစ္ ၃ဝ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာေနေန။ ကိုကိုးကြၽန္းသမိုင္းေၾကာင္း အာဇာနည္မ်ားရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕စြန္လႊတ္မႈ၊ သူတို႔ေၾကာင့္ရရွိတဲ့ ေအာင္ပြဲကိုေတာ့ အသိအမွတ္မျပဳလို႔ မေနႏိုင္ပါဘူး။

အေမ့ေခၚသံ

က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ကုိယ္ထူကိုယ္ထလုပ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်ိန္ေတြက အမ်ားႀကီးရတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ပိုလာတယ္။ စာဖတ္လို႔ရတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အားကစားေတြ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ ရဲေဘာ္ေတြမရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ သူတို႔ကိုပဲ သတိရေနတယ္။

အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူစုမိတိုင္း သူတို႔အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေျပာၾကတယ္။ တခါတခါ သူတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေတးေတြ စုၿပီး သီခ်င္း ဆိုၾက၊ တီးၾက၊ မႈတ္ၾကတယ္။ ေရၾကည္ေသာက္တိုင္း ေရတြင္းတူးတဲ့သူေတြကို မေမ့ၾကတာေပါ့ေလ။ အဲ့လုိ စ်ာပနၿပီးတဲ့ေနာက္ တလအၾကာမွာ သူတို႔ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မုတ္သုန္လြန္တဲ့အခါမွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ျပည္မ ျပန္ပို႔တယ္။ သူတို႔က လာႀကိဳတဲ့သေဘၤာ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ကိုလာၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းၾကားတယ္။

“ေနာက္ ၂ ရက္ေနရင္ ထြက္ခြာရမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါ”

လို႔ လာၿပီးေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ ျပည္မ ျပန္ရမယ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္လွတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ျပည္မကေထာင္ေတြ (အထူးသျဖင့္ အင္းစိန္ေထာင္)အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိထားေတာ့ ကြၽန္းကျပန္ရတယ္ဆိုတာဟာ ဒယ္အိုးထဲကေန မီးေတာက္ထဲကို ခုန္ခ်ရတာျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ထားၾကတယ္။ ဟုိေရာက္ရင္ ကြၽန္းမွာလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားလံုးအတူတူ မေနရမွာကလည္း ေသခ်ာေနတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႔ ျပင္ၾကတယ္။

ျပင္ၾကတယ္ဆိုတာ ဘာျပင္လဲဆိုေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ အကုန္လံုး ဖ်က္ဆီးၾက၊ ေျမျမႇဳပ္တန္တာ ျမႇဳပ္ၾကေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေလးေတြ ထုပ္ၾကပိုးၾကတာ။ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းကေတာ့ မ်ားမ်ား မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္လို လူသာ အိမ္ကပို႔တဲ့ စာအုပ္ေတြ မ်ားေနတာ။ (အဲဒီစာအုပ္ေတြလည္း အင္းစိန္ေထာင္ ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ျပန္မေတြ႔ေတာ့ဘူး။)

ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႔မွာ စုထားတဲ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြရွိတယ္။ ဥပမာ … အမဲသားဘူးတို႔၊ လိပ္သားေျခာက္တို႔၊ ႏို႔ဆီဗူး အပါအဝင္ေပါ့ေလ၊ က်ေနာ္တို႔ ရိကၡာေတြ ပိုေနတဲ့ဟာေတြ ရွိတယ္။ တမင္စုထားတာ၊ က်ေနာ္တို႔ အခမ္းအနားေတြ၊ ပြဲေတြလမ္းေတြၾကရင္ စားရ ေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့။ အခုေတာ့ အဲဒါေတြ က်ေနာ္တို႔ အျပတ္ရွင္းၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ရိကၡာ႐ံုမွာရွိတဲ့ ႏို႔ဆီေတြ၊ လိပ္သား ေျခာက္ေတြ၊ အမဲဗူးေတြကို အနပ္တိုင္း စားၾကတာပဲ။ အမဲဗူးထဲက အမဲသားေတြဆိုရင္ အေျခာက္ေၾကာ္ၿပီး ဗန္းႀကီးေတြနဲ႔ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတယ္။ စားလို႔လည္း မကုန္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္း စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

၂၀၁၀ ပြဲစားႀကီးမ်ား (ကာတြန္း ေစာငို)