ဖထီးမန္းက ဂိုက္လိုင္းေပးတယ္။ က်ေနာ္က အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္။ တေန႔ေတာ့ လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္ ဖထီး အယ္ႏိုး ကို က်ေနာ္သြားေတြ႔တယ္။“ဖထီးရယ္ အေဆာင္မွာ ၾကမ္းပိုးေတြ သိပ္ကိုက္တာပဲ၊ ညညက်ရင္ အိပ္လို႔မရဘူး၊ ဖထီးမွာ စက္က်ဆီေတြ မရွိဘူးလား၊ ရွိရင္ နည္းနည္း လိုခ်င္တယ္၊ အေဆာင္ကို ၾကမ္းပိုးေတြ ေသေအာင္ သုတ္ခ်င္လို႔”
ဖထီး အယ္ႏိုးကလည္း လြယ္လြယ္ကူကူပဲ မီးစက္ထဲက စက္ဆီအက်ေတြ ေခၚေပးတယ္။ ေတာင္းတုန္းက နည္းနည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ယူေတာ့ ေလးေထာင့္ပံုးနဲ႔ တပံုးအျပည့္ ယူတယ္၊ ဖထီးအယ္ႏိုးကလည္း ဘာမွ မေမး၊ မစပ္စုဘူး။
ဖထီးအယ္ႏိုးကို အတံုအလွည့္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ယာကထြက္တဲ့ ပဲေတာင္ရွည္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္ င႐ုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ သခြားသီးေတြ သြားေပးတယ္။ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ဘာကိစၥမဆို ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစရာ၏ ဆိုတာလည္း ရွိတယ္မဟုတ္လား။
ဖထီး အယ္ႏိုးေပးလိုက္တဲ့ စက္က်ဆီကို ေတာင္ယာထဲမွာ က်င္းတူး၊ က်င္ထဲကိုထည့္၊ အေပၚက သြပ္ျပားပိုင္းေလးနဲ႔ ျပန္အုပ္၊ အဲဒီအေပၚကမွ တခါ ရွင္းထားတဲ့ ေပါင္းျမက္ေတြ ျပန္အုပ္၊ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ စြန္႔ထားတဲ့ အမႈိက္ေပါ့။ ဒါကို ညမိုးခ်ဳပ္မွာ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေလးကိုပို႔၊ က်န္တာကေတာ့ ေရနံအျဖစ္နဲ႔ ေလွကို သုတ္႐ံုပဲေပါ့။
ဒီေနရာမွာ အျဖစ္အပ်က္ အပိုေဆာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္းေပၚေရာက္စတုန္းက ပင္လယ္ေရဆိုရင္ သူခ်ဳိးခ်င္၊ ငါခ်ဳိးခ်င္ ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါလည္း လူ႔သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။ ရွားပါးခက္ခဲရင္ ဘယ္သူမဆို လိုခ်င္တဲ့သေဘာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ခ်လိုက္တာ ပင္လယ္ေရ ခ်ဳိးခ်င္သေလာက္ခ်ဳိး၊ တေန႔လံုးစိမ္ၿပီး ခ်ဳိးခ်င္လည္းရတာပဲ။ အဲဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ေတာင္းေတာင္းတတ မခ်ဳိးၾကေတာ့ပါဘူး။
ေရာက္ခါစ ပင္လယ္ေရ မစို႔မပို႔ခ်ဳိးရတဲ့အခါတုန္းက ေရကူးတတ္တဲ့လူေတြကလည္း အားရပါးရ ကူးၾကေပါ့၊ ေရမကူးတတ္တဲ့ လူေတြကလည္း ေရကူးသင္ၾကေပါ့။ ေရမကူးတတ္တဲ့ လူေတြထဲမွာ ဦးျမသန္းတင့္လည္း ပါတယ္။ သူလည္း ေရကူး သိပ္တတ္ခ်င္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ေရကူးသင္ေပးပါေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ေရကူးသင္ေပးလိုက္တာ ေရကူးတတ္သြားပါတယ္။
ေရကူးတတ္တဲ့လူေတြထဲမွာ နည္းစနစ္တက်နဲ႔ ေရကူးတတ္လာတဲ့လူေတြထဲမွာ ကိုေဖေအာင္ရယ္၊ ေဒါက္တာက်ီးရယ္၊ ဆရာဗန္းေမာ္ရယ္။ သူတို႔ေရကူးတာ စနစ္တက်တတ္လာတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ ၾကည့္လို႔လည္း လွတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျမစ္နားေခ်ာင္းနား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသားေတြမိုလို႔ အမ်ားသူငါ တတ္လာသလိုပဲ ေရကူးတာမ်ဳိးပါ။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ေနဝင္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္ ကၽြန္းကို ပထမအႀကိမ္ပို႔ခဲ့စဥ္တုန္းက အခုလို မလြတ္လပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီ ၅၈ ခုႏွစ္၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္တုန္းက ကၽြန္းကို အပို႔ခံခဲ့ရသူေတြဟာ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္၊ ဒလ ဦးထြန္းစိန္၊ ဆရာဗန္းေမာ္၊ ဆရာ ဦးျမသန္းတင့္၊ ကိုေဖေအာင္တုိ႔ျဖစ္တယ္။ ခုတခါပါနဲ႔ဆို ဒုတိယအႀကိမ္ေပါ့။
စံခ်ိန္တင္ ေရကူးခဲ့တဲ့ ဦးျမသန္းတင့္တုိ႔
ဦးျမသန္းတင့္ ဘာစိတ္ကူးရတယ္ မသိပါဘူး၊ သူေျပာသံၾကားရတာကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္မယ္ဆိုရင္ တကယ္ ေရကူးတတ္ရမယ္၊ အၾကာႀကီး ကူးႏိုင္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီသေဘာနဲ႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ သူရယ္၊ ျမင္းျခံ ကိုေအာင္ၿငိမ္း၊ ျပည္က ကိုခ်ဳိရယ္။ သူတို႔ ၃ ေယာက္သား အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ က်ေနာ္တို႔ ကိုကိုးကၽြန္းကိုပို႔တုန္းက တက္ခဲ့တဲ့ေနရာ မွာ သူတို႔ေလ့က်င့္လိုက္ၾကတာ အဲဒီကမ္းေျချပန္႔ျပန္႔ေလးမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ မနားတမ္း ဆက္တိုက္ ၃ နာရီအခ်ိန္ၾကာ တဲ့ထိေအာင္ ေရထဲမွာစိမ္ၿပီး ဆက္တိုက္ကူးႏိုင္တယ္။ စံခ်ိန္ပဲ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။
သဲထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရပ္
ေနာက္အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ အင္မတန္ သဲထိတ္ရင္ဖိုစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကိစၥကလည္း ရိပ္မိတဲ့သူေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရိပ္မိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း အားက်တာရွိတာေပါ့။ ၿပိဳင္ခ်င္တာလည္း ရွိမွာေပါ့။ တုခ်င္တာလည္း ရွိမွာေပါ့။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ စစ္ေတြဆန္လုပြဲမွာ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသား ေအာင္သာေက်ာ္၊ ကိုျမတ္သန္း ၿပီးေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီးက ကိုတင္ေအး။ သူတို႔ ၃ ေယာက္ အၾကံႀကီး ၾကံပါေလေရာ။ လုပ္ကိုင္ပံုကေတာ့ မေသမသပ္နဲ႔။ အင္မတန္မွပဲ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။
ကိုကုိးကၽြန္းရဲ႕ေတာင္ဘက္ ကၽြန္းဆြယ္ေလးရဲ႕အဆံုးလည္းျဖစ္၊ ေတာင္စြယ္ေလးရဲ႕အဆံုးလည္းျဖစ္တဲ့ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ေတာစပ္ကေလးမွာ သူတို႔ ေနရာယူၿပီး လုပ္တာ။ သူတို႔ေနရာယူၿပီး လုပ္တဲ့ေနရာက က်ေနာ္တို႔ လွ်ဳိ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝွက္နဲ႔ ပစၥည္းေတြသယ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ေနတယ္။
မိုးလယ္ ဇူလိုင္လထဲမွာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ကိုင္စရာ တေန႔တာၿပီးလို႔ ဂ်ယ္ရီကၽြန္းကေန ျပန္ကူးလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပစၥည္းသယ္ေနက် လမ္းကေလးကပဲ ေတာရိပ္ခိုၿပီး သတိနဲ႔ျပန္လာတယ္။
ခဏေလးသြားေတာ့ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ထုသံ၊ ႐ိုက္သံ ၾကားရတယ္။ အသံၾကားတဲ့ဆီကို က်ေနာ္ ေျခဖြၿပီး ဝင္သြားတယ္။ လား လား ဘသားေခ်ာ ၃ ေယာက္ ထု႐ိုက္ေနတာကို ပက္ပင္းတိုးေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကို အံအားသင့္၊ သူတို႔ ၃ ေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္ကို အံအားသင့္ မွင္သက္ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
သူတို႔လုပ္တာကိုင္တာ က်ေနာ္ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ သူတို႔ေဆာက္တဲ့ ေလွပံုစံက ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွ ေလွမျဖစ္လာႏိုင္ဘူး။ ပင္လယ္မေျပာနဲ႔၊ ေခ်ာင္း႐ိုး ေျမာင္း႐ိုးကေလးေတာင္ သြားလို႔မျဖစ္တဲ့ ပံုစံပါ။ ေလွက အလ်ား ၅ ေတာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေလွတကူမရွိ ဘာမရွိနဲ႔။ လုပ္တာကိုင္တာ ကင္းမခ် ဘာမခ်နဲ႔၊ ဝါဒါေတြနဲ႔သာ ဘြားခနဲတိုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အကုန္လံုး ဒုကၡျဖစ္မွာ။
ေအာင္သာေက်ာ္က က်ေနာ့္ကိုေခၚတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲၿပီးလုပ္ပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေနတာ သူတို႔သိပါတယ္တဲ့။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာမွ အစီအစဥ္မရွိပါဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေစာင့္ေလး၊ ကင္းေလးခ်ၿပီးေတာ့မွ လုပ္ရင္ေကာင္းတာေပါ့။ တကယ္လို႔ ဝါဒါေတြေတြ႔သြားရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ဝါဒါေတြလည္း ေလွ်ာက္သြားတာရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သတိထားလုပ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တာ က်ေနာ္ေတြ႔သြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘက္က ေပါက္ၾကာတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစရပါဘူး။ က်ေနာ္ ထိန္းသိမ္း ပါ့မယ္။ စိတ္ခ်ပါ”
ေျပာၿပီး က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ညေနေစာင္း ဖထီးမန္းနဲ႔လူခ်င္းျပန္ဆံုေတာ့ ေအာင္သာေက်ာ္နဲ႔ ပက္ပင္းတိုးခဲ့တဲ့ကိစၥကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ ဖထီးမန္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဖထီးမန္းက ေျပာတယ္။
“ေအာင္ေက်ာ္သာတို႔ လုပ္တာကိုင္တာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္၊ ရန္သူ ခဏေလးနဲ႔သိၿပီး ယုန္ေထာင္ ေၾကာင္မိျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔လုပ္ငန္းပါ ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment