အဲဒီေတာ့ ခုနက ေျပာသလို တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္မွာျဖင့္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမယ္ဆိုတာနဲ႔ စၿပီးေတာ့ အဲဒီမုန္တိုင္းအတြက္ ေလနီၾကမ္း စေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မတ္လမွာ အာဏာသိမ္းတယ္၊ ဇြန္လေလာက္ ကတည္းကစၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္႐ုတ္၊ လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ စၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။
ေနာက္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ဆက္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီမွာ အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးကလူေတြအေနနဲ႔ ဇူလိုင္ ၇ ရက္မွာ ရန္ကုန္လို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံခဲ့ရဘူး။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေရဒီယို နားေထာင္၊ သတင္းပလင္းေတြနားေထာင္၊ တယ္လီဖုန္းေတြနားေထာင္ၿပီး တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။
က်ေနာ့္မိဘေတြေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ သမဂၢအတူလုပ္တဲ့ လူေတြေရာ အဲဒီသတင္းကို ေမွ်ာ္ၿပီးေတာ့ စိုးရိမ္တာပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္လိုမွလည္း အဆက္အသြယ္က မရ။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းဝင္လာ တဲ့ ‘ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ’ ဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ေတြကလည္း ေစာ္ကားေမာ္ကား။ အဲဒီေန႔ရက္မ်ားဟာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ထပ္ေျပာပါမယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ပထမဆံုး အစေတးခံရတာလည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ။ အဲဒါကေတာ့ အရင္ သမတႀကီးေဟာင္း စဝ္ေရႊသိုက္ရဲ႕သား၊ အသက္ ၁၇ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ စဝ္မီမီသိုက္ဟာ ေလေသနတ္ လို ေသနတ္ေလးကိုင္ၿပီး ထြက္လာတာကို ေအာက္က လက္နက္မ်ဳိးစံုတပ္ထားတဲ့ စစ္တပ္ကေနၿပီးေတာ့ တခါတည္း ပစ္ခ်လိုက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသရွာတာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ေအာင္ ဒီစစ္အစိုးရဟာ စတက္ကတည္းက ေက်ာင္းသား ကို သတ္တယ္၊ ေနာက္ တလ ႏွစ္လပဲရွိေသးတယ္ သမဂၢႀကီးကို ၿဖိဳတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးကို သတ္တယ္ … စကတည္းက ေက်ာင္းသားေသြးနဲ႔ ေျခေဆးၿပီးတက္လာတဲ့ စစ္အစိုးရလို႔ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အျမဲမွတ္မိေနပါတယ္။
၇ ရက္ ဇူလိုင္အၿပီး သမဂၢႀကီးကိုၿဖိဳဖ်က္တဲ့ကိစၥမွာ အခုအခါက်မွ စစ္အစိုးရက (ဦးေနဝင္းတို႔၊ ဦးေအာင္ႀကီးတို႔ အပါအဝင္) ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ သူ႔ပံုခ် ငါ့ပံုခ် လုပ္ေနၾကတာ။ စၿဖိဳကာစတုန္းက သူတို႔ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ နည္းနည္းေလးမွ ေနာင္တရတဲ့ ေလသံ မပါဘူး။ “သူပစ္တာ သူပစ္တာ” လို႔ ေျပာဆိုေနေပမယ့္ “ငါ ပစ္တာ” လို႔ တိုက္႐ိုက္မေျပာ႐ံုတမယ္၊ ဗိုလ္ေနဝင္း အဲဒီတုန္းက ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းက …။
အဲဒီတုန္းက စစ္အစိုးရဟာ ဘာေၾကာင့္မို႔ ဒီေလာက္သဲႀကီးမဲႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွိမ္နင္းရသလဲဆိုတဲ့ဟာ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ တက္ႂကြသူ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့သူေတြအားလုံး၊ အားလံုးေနာ္ တေယာက္မက်န္ ေက်ာင္းသားပရဝုဏ္ထဲက ေမာင္းထုတ္ဖို႔၊ ဖယ္ပစ္ဖုိ႔ ဒါ့အျပင္ ေျမေပၚ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚကေန ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ အဲဒါနဲ႔လုပ္တာပါ။
တနည္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအားလံုးကို အငုတ္အျမစ္မက်န္ေအာင္ တူးေဖာ္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ပစ္တာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးရွိေနသေရြ႕ ဒီတသုတ္ဖမ္းလည္း ေနာက္တသုတ္က တက္ၿပီး အဲဒီ ေပၚမွာ သမဂၢလုပ္ေနဦးမွာပဲ။
သူတို႔ အဲဒီလိုစဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဒီ သမဂၢအေဆာက္အဦမရွိမွ ေအးမယ္ဆိုၿပီး ေတာ့ တမင္ ေသခ်ာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ သမဂၢႀကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ေက်ာင္းသား ေတြဟာ အဲဒီလို ရာနဲ႔ခ်ီသတ္လိုက္လို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢႀကီးကို မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း ရက္ရက္စက္စကၿဖိဳခြဲျပလိုက္လို႔ ၿငိမ္မသြားပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးမွာလည္း သမဂၢၿဖိဳတာမ်ဳိး ေက်ာင္းသားေတြသတ္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေပမယ့္လည္း အကုန္လံုး ဖမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာမပါေသးတဲ့ အဆင့္မေရာက္ေသးတဲ့ အတြက္ က်ေနာ္တို႔ အဖမ္းခံရတဲ့အထဲ မပါ ပါဘူး။ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ သမဂၢအေဆာက္အဦက ကပ္တဲႀကီးပါ။ အဲဒီကပ္တဲႀကီးလည္း ညႀကီးမင္းႀကီး လာဖ်က္ၿပီးေတာ့ ေလာ္ရီကားႀကီးနဲ႔ တိုက္ယူသြားတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ တလလည္းေနေရာ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ အထိမ္းအမွတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚလာတယ္။ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေက်ာင္းနံရံေတြမွာ ပိုစတာ ကပ္တယ္။ အနည္းဆံုးေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရာင္စံုေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေက်ာင္းနံရံေတြမွာ ေရးတယ္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ အလံနက္ကေလးေတြ တပ္ၾကတယ္။
အဲဒီကတဆင့္တက္လာၿပီးေတာ့ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြ ထုတ္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြက အစကေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး ေနာက္က်ေတာ့ ေျဗာင္ပဲ ဆိုင္ေပၚတင္ ေရာင္းတယ္။ ဝယ္တဲ့လူလည္း အလုအယက္ဝယ္တယ္။ အမွတ္တရ ခံုခံုမင္မင္ သိမ္းဆည္းထားၾကတယ္။ တပါတည္းမွာ ေၾကညာခ်က္ေတြကလည္း မျပတ္ထြက္ေနတာ။
အဲဒီတုန္းကထြက္ေျပးတဲ့ ကိုေအာင္သူတို႔ ဘယ္မွာပုန္းေနတာ က်ေနာ္ သိေနတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခိုးခိုးၿပီး သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီ ကုိေအာင္သူတို႔ကေနၿပီး ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာကေနၿပီး ဒီလႈပ္ရွားမႈကို ဆက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပါ။ သူတို႔က ေခါင္းေဆာင္တာေပါ့ေလ။ အဲက်ေနာ္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္တဲ့အတိုင္း ညႊန္ၾကားတဲ့အတုိင္း လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ဟာေတြ ဆက္လုပ္ၾကတာပါ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ သတိျပဳရမွာက အဲဒါက ၆၂။ အဲဒီအရင္ ဘာမွမၾကာေသးတဲ့ကာလေလးအတြင္းကပဲ ဗမာျပည္မွာက ဒီမိုကေရစီ အေျခခံရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဒီမိုကေရစီ အေျခခံရွိေနတဲ့အတြက္ စစ္အစိုးရဟာ အခုလုပ္သလို အျပတ္ သူတို႔လုပ္ခ်င္လို႔မရေသးဘူး။
ဒါ ျပည္တြင္းရဲ႕အာေဘာ္ပိုင္းမွာေရာ ျပည္ပအာေဘာ္ပိုင္းမွာေရာ အဲဒီေလာက္ထိ သူတို႔ကို ခြင့္မျပဳေသးဘူး။ သူတို႔လုပ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေန မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူတို႔က အခုေနာက္ပိုင္း လုပ္သေလာက္ထိ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္ေသးတာလို႔ ေျပာရင္ရမယ္ ထင္တယ္။
ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး မ်က္လွည့္ျပပြဲႀကီးတခုလုပ္ဖို႔မဆလဆိုတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္အလိမ္အညာႀကီးတခု ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြကလည္း ရွိေနေသးတဲ့အခါက်ေတာ့ အားလံုးကို အျပတ္လုပ္ပစ္ဖို႔လည္းသူတို႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရေသးဘူး ျဖစ္ေနေသးတယ္။
အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုး သူတို႔ လုပ္တာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လက္ဝဲသမားေတြ၊ ‘ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြ ေထာင္ထဲထည့္’ ဆိုတဲ့ဟာ။ က်ေနာ္က လက္ဝဲဆိုေတာ့ (လက္ယာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လည္း အဲဒီထက္ ေစာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္မယ္။ နီးၿပီဆိုတာနဲ႔ တခါတည္း အကုန္လံုး၊ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္လံုး ေထာင္ထဲေရာက္သြားတာပဲ။
အာဏာသိမ္းတုန္းကေတာ့ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးကို ေထာင္ထဲထည့္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆက္လာၿပီး သူတို႔ မဆလ ေၾကညာၿပီး ‘ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္’ ေၾကညာေတာ့မယ္။ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ အတုအေယာင္ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လက္ယာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္လံုး ေထာင္ထဲပို႔တယ္။) အဲ … အခုနက ၇ ဇူလိုင္ အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္ဝဲသမားေတြ ေထာင္ထဲပို႔တယ္။ အဲဒီလို ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္တာ။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment