လူသားေတြဘဝမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးအရာဟာ ဘာျဖစ္ႏုိင္ပါသလဲ။
အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာရွိေနၾကတဲ့ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးဟာ အဓိပၸာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖြင့္ဆိုၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္စားေသာက္ခြင့္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ က်မ ဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ ေျပာျဖစ္တာလဲဆုိရင္ က်မကုိဒီလုိေျပာျဖစ္သြားေစဖုိ႔ လုံေလာက္တ့ဲအေၾကာင္းေတြ က်မ အမ်ားႀကီးၾကံဳဆုံခဲ့ရဖူးလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတဲ့ ေတာေတာင္ေတြထဲက ျမန္မာဒုကၡသည္ ေတြကို ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ က်မရဲ႕အျမင္ဟာ ပိုၿပီးမွန္ကန္သြားၿပီလို႔ေတာင္ ခံစားရတယ္။ အိုးမရွိ အိမ္မရွိ၊ ေျပးလႊားသြားလာ ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကိုု ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရတဲ့အခါ …
ဒီအျဖစ္ေတြကို ဘယ္သူ႔ကို တိုင္တည္ေျပာရမလဲ။
ဒီအျဖစ္ဆိုးေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတာလဲ။
ဘာေတြလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာႏိုင္မလဲ။
စတဲ့ေမးခြန္းေတြေမးခ်င္လာသလို အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးေလးအတြက္ကိုပဲ ေသမတတ္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ သူတို႔ဘဝ တေစ့တေစာင္းကို က်မ သိမီွသမွ်ကုိ ေဝမွ်ေျပာျပခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚမိပါတယ္။
(၂)
တေန႔မွာေတာ့ ေအးခ်မ္းသာယာလွပတဲ့ရာသီဥတုရဲ႕ ေတာင္တက္လမ္းေလးအတိုင္း တရိပ္ရိပ္ေျပးလြားေနတဲ့ မဲေဆာက္ - ႏိုဖိုး လိုင္းကားေပၚမွာ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစု စကားေတြေျပာရင္း လိုက္ပါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားက ခါတိုင္းႏွင့္မတူဘဲ ေနရာအႏွံ႔ကို ရပ္ေနေတာ့တာပါ။ ခရီးသည္ေတြကလည္း တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစုကလည္း စာေမးပဲြေျဖအၿပီး အျပန္ခရီးဆိုေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြေျပာဆုိလာလိုက္ၾကတာ တကၠသိုလ္တုန္းကထြက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေလ့လာေရးခရီးေတြကိုေတာင္ သြားၿပီးအမွတ္ရမိတယ္။
ေလ့လာေရးထြက္ၿပီဆို အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕စကားကိုလိုက္နာ၊ ျပႆနာျဖစ္ရင္ စုၿပီးေျဖရွင္း၊ သြားမယ့္ခရီးစဥ္ကို ညိွႏႈိင္း အတည္ျပဳႏွင့္ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း ညီၫြတ္မႈလည္းရရွိတာေၾကာင့္ အားရွိသလိုခံစားရတယ္။ အခုလည္း က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ဟာ တဦးကုိတဦးအားေပးရင္း တစုံတရာေတာ့ အားရွိေနသလုိပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕လည္း ခရီးၾကမ္းဒဏ္မခံႏိုင္လို႔ ကားမူးၿပီး အန္ၾကတယ္။ က်မလည္း ပါလာတဲ့ ကားမူးေျပေဆးကို မွ်ေဝေပးၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေဆးကုိႀကိဳေသာက္ထားပါတယ္။ ေတာင္ကလည္း ေတာင္တက္လမ္း၊ အေကြ႔အေကာက္ကလည္း မ်ားလြန္းေတာ့ ကားစီးရတဲ့ဒုကၡက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ႀကီးပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခရီးဟာ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာလည္း စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြက စစ္လိုက္တာအရမ္းပဲ။ က်မတို႔ကလည္း ထိုင္းစကားမတတ္ေတာ့ စကားမေျပာတတ္တဲ့ အ အ ေတြလိုပဲ။ Camp ေထာက္ခံစားေလးျပၿပီး စစ္ေဆးသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးနဲ႔ ဂိတ္ေတြကုိ အသက္ေအာင့္ၿပီး ျဖတ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တဂိတ္ၿပီး တဂိတ္အစစ္ေဆးခံရၿပီး ေၾကာက္စိတ္ေျပ႐ံုရွိေသး ေနာက္ဂိတ္တခုအေရာက္မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး။ ကားသမားက ဂိတ္စခန္းထဲကိုဝင္သြားခဲ့တယ္။ က်မတို႔လည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။ ထိုင္းရဲတေယာက္ထြက္လာ ၿပီး လက္မွတ္လာေတာင္းတယ္။ မင္မပ်က္သာ ေနေနရတယ္။ ရင္ထဲကေတာ့ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေလ။ ေတာ္ပါေသးတယ္ ထုိင္းစကားတတ္တဲ့ ကားဆရာက အက်ဳိးအေၾကာင္းနဲ႔ ရွင္းျပလုိက္ေတာ့ ကားကုိ ဆက္ၿပီးထြက္ခြင့္ေပးပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ ရင္ထဲကအလံုးႀကီး က်သြားသလို ခံစားရေတာ့တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးရွိသြားလို႔ စကားေျပာမယ္ ဟန္ေရးျပင္တုန္း စစ္ေၾကာေရးဂိတ္ထဲက အမ်ဳိးသမီး ၂ ဦး၊ အမ်ဳိးသား ၇ ဦး ေျပးထြက္လာၿပီး ကားေပၚ အလုအယက္ ေျပးတက္ၾကတာကုိ အ့ံအားသင့္ရင္း လွမ္းၿပီးအကဲခပ္မိၾကပါတယ္။
က်မလည္း သူတုိ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အေျပးတပိုင္းျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ကားလည္းျပန္ထြက္ေရာ နေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို လက္တို႔ၿပီး ေမးမိတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ တိုင္းရင္းသားေတြဆိုတာသိႏုိင္ေပမယ့္ ဘာ လူမ်ဳိးမွန္း အတိအက်ေတာ့ မခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူးေပါ့။ က်မမိတ္ေဆြက ကရင္လုိစၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျပန္အလွန္ ေျပာလိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ဘယ္လိုအဖမ္းခံရၿပီး ဘယ္လိုအႏွိပ္စက္ခံရတယ္ဆိုတာ အလံုးစံု သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔လူသိုက္ စိတ္မေကာင္းအေတာ့္ကို ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ဆံ အကုန္စုၿပီး ဘတ္ ၃ဝဝဝ ဒဏ္ေငြအျဖစ္ ေပးလိုက္ရတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပေနတဲ့ အေဒၚႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ သူတို႔အဖုိ႔ေတာ့ ဒီ ဘတ္ ၃ဝဝဝ ရဖို႔ဆိုတာ အေတာ့္ကိုၿခိဳးျခံၿပီး စုထားရတာေနမွာပါ။
ဒီလူစုၾကည့္ရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရၿပီး ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ေမးစရာေတာင္ မလိုေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ အဝတ္ေတြကလည္း ညစ္ႏြမ္းၿပီး မ်က္တြင္းေတြကလည္း ေဟာက္ပက္နဲ႔၊ စာနယ္ဇင္းေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အီသီယိုးပီးယား ဒုကၡသည္ေတြလား ထင္ရတယ္။ တဖက္သား ဒုကၡေရာက္တာကို ကုိယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ရေပမယ့္ လမ္းခရီးမွာဆိုေတာ့ ဘာမွထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။ မဲေဆာက္မွာ ဆို ဘာပဲေျပာေျပာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ကူညီႏိုင္ၾကမွာပါ။
က်မထင္တာ သူတို႔တေတြဟာ အုန္းျဖန္ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုဖိုး ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြပဲလို႔ ထင္ခဲ့တာ။
သူူတို႔ေျပာျပမွ ေတာင္ယာေတြထဲမွာ တေနရာက တေနရာေရႊ႕ေျပာင္းၿပီး က်ဘမ္းလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ က ဒုကၡသည္ေတြဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ေတာင္ယာတခုကေနတခု အလုပ္ရွိရင္ရွိသလို ေျပာင္းေရြ႕လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကရတဲ့ ဂ်စ္ပစီလို ေနၾကရတဲ့လူေတြတဲ့။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈေတြ မထြန္းကားေသးခင္ကာလ ကမၻာဦးအစက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာေနရတဲ့ မာႏုတို႔ ဂူရီးတုိ႔လုိ ဘဝမ်ဳိးမွာ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္သူက ေက်ာက္ခ်ထား တာလဲ။
အဲဒီလုိက်မစဥ္းစားေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းက သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ဘာသာျပန္ၿပီး ေျပာျပပါတယ္။
ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ရယ္လို႔လည္း ဘယ္သူမွမရွိၾကေတာ့ ရဲအဖမ္းခံရတာကလည္း ခဏခဏပဲ တဲ့။ ေတာထဲမွာ သြားရင္း လာရင္း မသကၤာလို႔ ရဲက ပစ္သတ္တာမ်ိဳးေတြေတာင္ ရွိတယ္တဲ့။
နအဖရဲ႕ အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစလို႔၊ ရြာမီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးခံရလို႔ ထြက္ေျပးေနရတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြဆိုတာလည္း သိခဲ့ရတယ္။
သူတို႔လိုေျပးလႊားေနရသူ အမ်ားစုဟာ ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ တေန႔မဟုတ္တေန႔ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ တဲ့။
ကမၻာဦးလူသားကမွ သဘာဝေဘးဒဏ္နဲ႔ပဲ တုိက္ပြဲဆင္ရတယ္။ သူတုိ႔မွာေတာ့ ျမန္မာစစ္တပ္လည္းေၾကာက္ရ၊ ထုိင္းရဲလည္း ေၾကာက္ရ၊ ေရာဂါေပါင္းစုံကုိလည္းေၾကာက္ရနဲ႔ ကမၻာဦးလူသားထက္ေတာင္ ဒုကၡေတြပုိႀကီးေနပါလားလုိ႔ က်မ တေယာက္တည္း စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
(၃)
ဒုကၡသည္ေတြဟာ ပိုက္ဆံကုန္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္းကိစၥႀကီးငယ္ရွိလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မဲေဆာက္ကို သြားလိုက္ျပန္လိုက္လုပ္ ၾကရပါတယ္။ တခါတေလ ခြင့္ေထာက္ခံစာ မေတာင္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကုိယ့္ကိစၥနဲ႔ကုိယ္ အေရးေပၚလာလုိ႔ သြားရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလုိမ်ဳိးဆုိရင္ ဘာေထာက္ခံစာမွ မပါတဲ့အတြက္ကုိပဲ အဖမ္းခံရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးဆုိ တခ်ဳိ႕လည္း ေငြေပးၿပီး ေျဖရွင္းလို႔ရတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေျဖရွင္းလုိ႔မရဘူး။ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ အစကေတာ့ လမ္းမွာဖမ္းတယ္ေျပာရင္ က်မ မယံုဘူး။ ကိုယ္တိုင္မ်က္စိနဲ႔ျမင္ေတြ႔ရမွပဲ ေၾကာက္ရမွန္းသိေတာ့တယ္။ က်မတုိ႔ အဖမ္းခံရတုန္းကဆုိရင္ အခ်ဳပ္ခန္းမွာ ညမအိပ္ရဘဲ တေန႔ထဲန႔ဲေျဖရွင္းလုိ႔ရေအာင္ ဘတ္ ၅ဝဝဝ ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ရင္ေတာ့ လူကယ္ရီမႈ၊ ေမွာင္ခိုမႈ စတဲ့ အမႈမ်ဳိးစံုတပ္ၿပီး ေထာင္ခ်ပစ္ႏိုင္တယ္။
အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ ငါသာ သူတို႔လိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာေတြးၾကည့္ၿပီး အသက္႐ွဴၾကပ္လာတယ္။
ဒီတေခါက္ခရီးစဥ္ဟာ က်မအဖို႔ အေတာ္စိတ္မေကာင္းစရာေတြ၊ သင္ခန္းစာယူဖို႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္တိုက္ၾကံဳ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
(၄)
လမ္းခရီးက ေခါင္လြန္းေတာ့ လမ္းခုလပ္တေနရာမွာ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲက ေနာက္ထပ္ခရီးၾကံဳလိုက္မယ့္လူ မရွိေတာ့ေပဘူးလုိ႔ ထင္ထားတာ၊ ေနာက္တေနရာလည္းေရာက္ေရာ လူတေယာက္ဟာ သစ္ပင္အကြယ္ေလးကေန ကားကို လွမ္းေအာ္ၿပီး တားလိုက္ပါတယ္။ ကားရပ္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ေနာက္ထပ္ လူ ၅ ေယာက္ဟာ သစ္ပင္ခ်ဳံကြယ္ေတြ ၾကားထဲက အေျပးအလႊားထြက္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္မွာလည္း အဝတ္ ၂ စံုုေလာက္ကိုု ပုဆိုးနဲ႔ ပတ္လိမ္ၿပီး သိုင္းထားလို႔။ သူတို႔ေနာက္က ရန္သူလိုက္လာသလိုမ်ဳိး ျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔ ကားေပၚကုိ အတင္းေျပးတက္ၾကပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ဒီလမ္းခရီးရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳရွိသူဆိုေတာ့ သူကရွင္းျပပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ လက္မွတ္မရွိလို႔ ဂိတ္ေတြ ကိုေရွာင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာသူေတြဆိုတာ က်မ သိခဲ့ရတယ္။ က်မအဖို႔ေတာ့ (Action) ႐ုပ္ရွင္ကားတကား ၾကည့္ေနရ သလို သည္းထိပ္ရင္ဖိုျဖစ္လို႔။ တခါတေလ အသက္႐ႈဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္။
ေတာင္တက္လမ္းတေနရာမွာ ကားက ေနာက္တခါ ရပ္သြားျပန္ပါတယ္။ ကားရပ္လို႔ ၾကည္လိုက္ေတာ့ မိန္းမႀကီးတဦးက ကားတားၿပီး ကေလးမေလးတေယာက္ကို ကားေပၚတင္ေပးတယ္။ ကားသမားကလည္း ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ထင္ပါရဲ႕။ ရတယ္ တက္ပါဆုိတာမ်ဳိး ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမေလးဟာ ကားေပၚဘယ္လုိမွမတက္ဘဲ အတင္းကို႐ုန္းကန္ေနေတာ့တာပဲ။
“သမီး မလိုက္ရဲဘူး၊ သမီး ေၾကာက္တယ္၊ အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္”လို႔ ငုိရင္းေျပာျပေနတဲ့အသံ၊ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို က်မအိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ေဖ်ာက္မရေအာင္ ၾကားေန ျမင္ေနေတာ့တယ္။
ကေလးမေလးဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အေၾကာက္ အကန္ျဖစ္ေနရတာလဲ။
ကားတင္ေပးတဲ့ အေဒၚႀကီးကလည္း အဲဒီကေလးမေလးနဲ႔ ဘယ္လုိေတာ္စပ္သလဲ။
ကေလးမေလးရဲ႕အေမေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။
က်မမွာ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အေတာ္႐ႈပ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနပုံကုိေထာက္ရင္ ကေလးမေလးရဲ႕ ေသာကကုိ လူတုိင္းမွန္းဆၾကည့္လုိ႔ ရႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔မ်ား ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကုိေတာ့ ကာယကံရွင္ ကေလးမေလးမွပဲ အသိဆံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
(၅)
က်မ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။
က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕စီးပြားေရးခြၽတ္ခ်ဳံက်မႈေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးဟာ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ အရင္းစစ္လို႔ အျမစ္လွန္လိုက္ေတာ့ ဒီအျဖစ္ဆုိးေတြဟာ တိုင္းျပည္ကို တရားမဝင္ မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနတဲ့ နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ပါပဲ။
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ အလုပ္အကိုင္က ရွားပါး၊ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြက မမွ်တ၊ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပးခိုင္းေစမႈေတြက လည္း ဆက္ကာဆက္ကာျဖစ္ဆုိတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြကို တရား မဝင္သြားေရာက္ၾကၿပီး ၾကံဳရာက်ဘမ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရပါတယ္။ က်မ သိသေလာက္ဆုိရင္ တရားမဝင္ လာေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသူ အေရအတြက္ဟာ ၂ သန္းေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ဒုကၡေတြ၊ အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ မဲေဆာက္ရဲ႕ တေန႔လုပ္ခဟာ ၁၄၃ ဘတ္ လုိ႔ က်မ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ျမန္မာအလုပ္သမားမွ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔စားခကုိ အျပည့္အဝ မရၾကဘူး။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံေနရတယ္ဆိုတာေတြကုိ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားေနရပါတယ္။
လုပ္ခအတိအက်ရေရး တင္ျပေတာင္းဆုိမိလုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာ၊ အလုပ္သမားလက္မွတ္ (ထုိင္းႏုိင္ငံအေခၚ ဘတ္) ကုိ ကုိယ္တုိင္ ကုိင္ေဆာင္ခြင့္မေပးဘဲ ထုိင္းသူေဌးက ကုိင္ထားတဲ့အတြက္ လမ္းမွာရဲနဲ႔ေတြ႔ရင္ ရွင္းမရျဖစ္ၾကရတာ၊ ဖမ္းၿပီး တရားမဝင္လာေရာက္သူအျဖစ္ ေသာင္ရင္းတဖက္ကမ္းကုိ အမႈိက္သြန္သလုိ သြားအသြန္ခံရတာ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ကံၾကမၼာ ဆုိးေတြေၾကာင့္ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးမ်ားအျဖစ္ကုိ ေရာက္သြားရတာ စတဲ့ စတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ၾကားမွာ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။
အခုလို ဒီမိုကေရစီအထိုက္ အေလ်ာက္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာေတာင္ ျမန္မာျပည္သားေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရးမရွိ၊ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတယ္ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ မတရားဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ျမန္မာျပည္သူူေတြ ဘယ္လိုဒုကၡေတြမ်ား ခါးစည္းခံေနရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္လုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။
(၆)
က်မတို႔ ဘာေတြ လုပ္ႏိုင္မလဲ။
ဒီအျဖစ္ဆိုးေတြကို ဒီလိုပဲ ေခါင္းငုံ႔ခံေနၾကရမွာလား။
စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ က်မတို႔ကို ဒီလိုပဲ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ခြင့္ေတြ အျမဲရေနေတာ့မွာပဲလား။
အဲဒီလို က်မ မထင္ဘူး။
က်မတို႔ အေသအခ်ာ လြတ္ေျမာက္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလို လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ဘယ္ကယ္တင္ရွင္မွ မရွိႏိုင္ဘူး။
က်မတို႔လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူဟာ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲဆိုတာ က်မ ပိုၿပီးေလးနက္လာမိပါတယ္။
က်မ ရင္ထဲမွာ …
တေန႔တျခားဆိုးဝါးလာတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ျမင္ေတြ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတုိင္း က်မေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ဒီမိုကေရစီ အျမန္ဆံုးရေစခ်င္တယ္။ မေဝးေတာ့တဲ့ အေျခေနမွာလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာ ေစခ်င္တယ္။
ျမန္မာျပည္သူေတြ ေၾကာင့္က်မဲ့စြာနဲ႔ သူတုိ႔ဘဝေတြ ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးေစေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရေစခ်င္တယ္။
ေသခ်ာတယ္။ က်မတို႔ အမ်ားႀကီး ဆက္ၿပီးႀကိဳးစားၾကရလိမ့္မယ္။ ။
အင္ၾကင္းေမ
(၁၃-၂-၂ဝဝ၇)
