“က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေဝႆႏၱရာမင္းႀကီးထုံးအတုိင္းပဲ။ အိမ္က မယ္မဒၵီ လုပ္ေကြၽးတာ စားေနတယ္ဗ်ဳိ႕”
စစ္အတြင္း ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္လုိက္ေသာအခါ ျမန္မာျပည္၏လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနႏွင့္တကြ အေတြးအေခၚမ်ားမွာ ၿဖိဳခြဲပစ္လုိက္သလုိ ပ်က္စီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ အေျခအေနမွာ နာရီပုိင္းတြင္း တမ်ဳိး၊ တမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ မ်က္လွည့္ျပသည့္ပမာ ျမန္လွသည္။
မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ဘယ္ေတာ့မွပ်က္စီးမည္ဟု မထင္ရေသာ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာႀကီး ၿပိဳကြဲသြားသည္။ ျမန္မာျပည္ကို ၿဗိတိသွ်တို႔ စြန္႔ေျပးၿပီး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ဝင္ေရာက္လာသည္။ ဂ်ပန္ႏွင့္ၿဗိတိသွ်တို႔ ဗံုး၊ အေျမာက္ေတြႏွင့္ စစ္တိုက္ၾကသည့္ စပ္ၾကားတြင္ ျမန္မာျပည္ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈအင္အား ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးအတြက္ အသက္၊ အိုး အိမ္ကိုပါ စြန္႔မည္ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရင့္သန္ခဲ့ၾကသည္။
စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးမွာလည္း ေျပာင္းလဲမႈႀကီးမားလာသည္။ တႀကိမ္တခါက အစိုးရအမႈထမ္းအရာရွိ (သို႔မဟုတ္) အျခားလခစား အမႈထမ္းတို႔ကို စိတ္ခ်ရသည့္ အလုပ္အကိုင္လက္ရွိလူေတြဟု အထင္ႀကီးခဲ့ၾကသည္။ ကုန္သည္၊ ေစ်းသည္အလုပ္ဆိုလွ်င္ ပိုက္ဆံေၾကးေငြဘယ္ေလာက္ပင္ရရ ဂုဏ္မရွိဟု ထင္တတ္ၾက၏။
စစ္ႀကီးျဖစ္လာေသာ္ လခစားလူတန္းစားႀကီးငယ္မဟူ မ်က္စိသူငယ္ႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အစိုးရအေျပာင္းအလဲ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလတြင္ အားငယ္ၾကရသည္။
အေျခအေနအရ အစိုးရအဖြဲ႔၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔ တည္ေထာင္လိုက္ေသာအခါ လခစားလုပ္သူ ႀကီးငယ္မေရြး ေလွ်ာက္လႊာကေလး ကိုယ္စီႏွင့္ ႐ံုးတကာလိုက္ သတင္းေမးၾကရသည္။ ႐ႈပ္ေထြးေနသည့္ အေျခအေနၾကားထဲတြင္ အလုပ္ကလည္းရဖို႔ မလြယ္ကူေခ်။
အခ်ိန္ေတြ၊ ရက္ေတြေညာင္းလာသေလာက္ လက္ထဲ ရွိစုမဲ့စုကေလးမ်ားကလည္း ေျပးရလႊားရ၊ ေပ်ာက္ရွဆံုးပါးတာကတမ်ဳိး လံုးပါး ပါးလာၾကရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းပညာ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာရွိေသာသူတို႔သည္ အေရာင္းအဝယ္ႏွင့္ စီးပြားျဖစ္ေနၾကသည္။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား သည္ ေရွးအစဥ္အလာအတိုင္း ေရာင္းတတ္၊ ဝယ္တတ္သည့္ ပညာမ်ဳိးေစ့မ်ား ရွင္သန္လာၾကေတာ့သည္။ အစက မလုပ္ဖူးေစကာမူ မုဆိုးကုိ စိုင္သင္ဟူသကဲ့သို႔ ကုန္သည္ပဲြစားအလုပ္မွာ ကြၽမ္းက်င္လာၾကသည္။
ေရွးက လင္ေယာက်္ားလုပ္စာကို ထိုင္စားလာခဲ့ၾကေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားပင္ မိမိတို႔အိမ္တြင္းပစၥည္းမ်ားကို စားစရိတ္အတြက္ ထုခြဲေရာင္းခ်ရင္း အလုပ္လုပ္တတ္လာၾကသည္။ သူတို႔၏ဝင္ေငြမွာ ႐ံံုးသြားအလုပ္ဆင္းသည့္ ခင္ပြန္းသည္မ်ားထက္ပင္ ေကာင္းလာၾကသည္။
အိမ္တြင္းပစၥည္းကေလးမွ ေရာင္းစရာမရွိ၊ ရင္းႏွီးဖို႔လည္း ေငြစမရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားပင္လွ်င္ အိမ္မွာေနရင္း မုန္႔ပဲသေရစာေတြ လုပ္ေရာင္းတတ္ၾကသည္။ မုန္႔ေရာင္းသည့္ဝင္ေငြမွာ အိမ္ကလူ၊ စာေရးႀကီး၊ အရာရွိႀကီးမ်ားထက္ပင္ မ်ားေသးသည္။
ေငြတန္ဖိုးေလွ်ာ့က်သျဖင့္ ႐ံုးသမားတို႔၏ လခမွာ ဆီ၊ ဆန္ဖိုးမွ်မရွိသည့္အခ်ိန္တြင္ အိမ္ကဇနီးသည္၏ မုန္႔ေရာင္း၍ရေသာေငြႏွင့္ မ တည္ကာ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကရေတာ့သည္။
ထိုေခတ္က မိသားစုပံုစံမွာ ဤသို႔ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်္ားက ႐ံံုးသြားသည္။ ဇနီးသည္က လမ္းေလွ်ာက္ ပြဲစားလုပ္လွ်င္လုပ္၊ ေစ်းထဲက ေစ်းဆိုင္ထြက္ခ်င္ထြက္၊ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္မွာပင္ မုန္႔ပဲေရာင္းသည္။
ေယာက်္ား၏ဝင္ေငြမွာ သူ ႐ံုးသို႔ယူသြားသည့္ ထမင္းခ်ဳိင့္စားရိတ္ပင္ မရွွိေခ်။ တအိမ္လံုး၏ စားရိတ္ကို ‘မ’၏ လုပ္စာႏွင့္ သံုးရသည္။ ‘က်ား’မွာအိမ္နီးနားခ်င္း ႐ိုေသ႐ံု ႐ံုးတက္သည့္အျဖစ္မ်ဳိးေရာက္ခဲ့သည္။
‘က်ား’တို႔သည္ မိန္းမဝယ္ေပးသည့္ လံုခ်ည္အဝတ္အစားဝတ္၊ ႐ံုးတက္၊ မိန္းမဝင္ေငြႏွင့္ဝယ္ႏိုင္သည့္ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို စားေနၾကသည္။ ‘မ’တို႔ကလည္း ၾကည္ျဖဴၾကသည္။ လင္ကိုအရွင္သခင္ အိမ္ဦးနတ္ကဲ့သို႔ သေဘာထားေလးစားၾကသည္။
‘က်ား’တုိ႔ကလည္း ‘မ’၏လုပ္စာႏွင့္ ရပ္တည္ေနရသည္ကုိ ဂုဏ္ငယ္သည္ဟု မယူဆေခ်။ အေျခအေနအရျဖစ္ရသည္။ လူတုိင္းသည္လုိပဲ ဟု သေဘာထားၾကသည္။ “က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေဝႆႏၱရာမင္းႀကီးထုံးအတုိင္းပဲ။ အိမ္က မယ္မဒၵီ လုပ္ေကြၽးတာ စားေနတယ္ဗ်ဳိ႕” ဟု ရယ္စရာလုိ တကယ္ေျပာတတ္ၾကသည္။
တခုေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ရဦးမည္။ ဂုဏ္ျပဳသည့္မွတ္တမ္းေတာ့မဟုတ္။ အညံံ့စား မွတ္တမ္းပဲဆုိၾကပါစုိ႔။ ေခတ္ပညာတတ္၊ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ လူတန္းစား အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာ သူတုိ႔လုိ ေစ်းလည္း မေရာင္းတတ္၊ အျဖစ္လည္းမရွိၾကသျဖင့္ လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ ႐ုံးမွာ လခစားဝင္လုပ္ၾကရသည္။ လခကလည္း ဆီဖုိး၊ ဆန္ဖုိးမွ် မရေသာ္လည္း ေပကပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကရသည္။
႐ုံးအလုပ္ခြင္မွာ ဝင္အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ လူျမင္သည္။ ရေတာ့လည္း မျဖစ္စေလာက္ႏွင့္။ လင္ေယာက်္ား၏ ဂုဏ္သေရေတာင္ပ်က္သေယာင္ အေျပာခံရေသးသည္။ ေစ်းေရာင္းတာေတာ့ မိန္းမအလုပ္ပဲဟု သေဘာထား သျဖင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံၾကသည္။ ႐ုံးထုိင္အလုပ္လုပ္ေသာ ပညာတတ္လူတန္းစား အမ်ိဳးသမီးတုိ႔မွာ မ်က္ႏွာမရရွိခဲ့ၾကရသည္။
စစ္အတြင္းက ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား စစ္ဖက္တြင္ ဝင္ေရာက္အမႈထမ္းခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အသက္မငဲ့၊ ‘က်ား’ ရဲေဘာ္မ်ားနည္းတူ စြန္႔စားခဲ့ၾကသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္၏ သမုိင္းက႑တခုပင္ ျဖစ္သည္။
စစ္ၿပီးေခတ္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့သည္။ စစ္ႀကီးၿပီးေသာအခါ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲလာျပန္သည္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကလည္း အရွိန္ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတုိ႔၏ ဘဝအေျခအေနမွာလည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ရျပန္သည္။
စစ္ၿပီးေခတ္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား
စစ္ႀကီးၿပီး၍ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည္ႏွင့္ လူငယ္၊ မိန္းမ၊ ေယာက်္ားမ်ားသည္ စစ္ေၾကာင့္ အားျပတ္သြားေသာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးတုိ႔ကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားလာၾကသည္။ ေနရာတကာတြင္ လုိလုိခ်င္ခ်င္၊ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိလာၾကသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ထုိလူလတ္ပုိင္းလူမ်ားမွာ သားမယားႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီျဖစ္၍ အလုပ္တဖက္ႏွင့္ တကၠသုိလ္ ဒီဂရီမ်ားရဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾက သည္။ ‘က်ား’ မ်ားသာမက၊ ‘မ’တုိ႔လည္း အိမ္ေထာင္တဖက္၊ ကေလးတဖက္ႏွင့္ ျပန္၍ ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ သူတုိ႔၏ ခင္ပြန္းသည္မ်ား ေက်ာင္းျပန္တက္ႏုိင္ေအာင္ အလုပ္ဝင္လုပ္၍ တဖက္က အိမ္မိသားစုတာဝန္ကုိ ထမ္းၾကရေလသည္။
တခါတုန္းက ‘မ’ ေတြ ႐ုံးအလုပ္ခြင္၌ ဝင္လုပ္ၾကသည္ကုိ ၾကည့္မရၾက။ အာဃာတရွိၾကေသာ္လည္း ယခုအခါမွာ အလုပ္လုပ္မွပင္ ဂုဏ္ရွိသကဲ့သုိ႔ အေတြးအေခၚေျပာင္းလဲလာသည္။
မိဘမ်ားသည္ ယခင္ကလုိ သားေတြမွ ပညာသင္ေပးမည္၊ ေက်ာင္းထားမည္၊ သမီးေတြ အိမ္မွာေနေစမည္ ဟူေသာ အယူမရွိၾကေတာ့ ေခ်။ သမီးေတြကိုပါ ေက်ာင္းထား၊ ပညာသင္ဖုိ႔ စိတ္ပါလာၾကသည္။ သမီးေလး ပညာသင္ေပး၍ အလုပ္လုပ္ခုိင္းရမည္မွာ ပုိ၍ တြက္ေျခကုိက္သည္။ သားက မယားရလွ်င္ မိဘေတြ သူ႔အနား မကပ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ သမီးေလးဆုိေတာ့ သူရသည့္လခကုိ အေမက အခ်ိန္မေရြး ေတာင္းယူႏုိင္သည္။ လင္ယူ သြားေသာ္လည္း ကုိယ့္သမီးဟာ ကုိယ့္သမီးပဲ။ သားကုိ ညႇဥ္းဆဲလုိ႔ မရရင္သာရွိမည္။ သမီးကုိေတာ့ ညႇဥ္းႏုိင္သည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ သမီးရွင္မ်ားသည္ သမီးမ်ားကုိ အထက္တန္းပညာကုိ တတ္အားသေရြ႕ ရယူေစခ်င္သည္။ ေရွးကမိဘေတြကဲ့သုိ႔ လင္ေပးစားဖုိ႔ခ်ည္း စိတ္မသန္ၾကေတာ့ေခ်။ တကယ္ေတာ့ လင္ယူသြားမွာကုိ စုိးေနသည္။ (အထူးသျဖင့္ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္အျဖစ္ လခေကာင္းရေသာ သမီးမ်ား။)
အိမ္ေထာင္လင္သားမ်ားႏွင့္ ‘မ’တုိ႔ ႐ုံးအလုပ္ခြင္ အလုပ္လုပ္သူေတြမ်ားလာသည္။ ေရွးကလုိ အလုပ္ထြက္လုပ္လွ်င္ လင္၏ဂုဏ္သေရ ေလ်ာ့မသြားေတာ့ဘဲ ပုိ၍ပင္ တုိးေနျပန္သည္။
စစ္ၿပီးေခတ္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ပုိ၍လြတ္လပ္ခြင့္ရလာသည္။ အခြင့္အလမ္းမ်ားလည္း ပုိမ်ားလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခြင့္အေရး ႏွင့္ လြတ္လပ္မႈမ်ားကို ႏွစ္လိုအားရျခင္း မရွိႏိုင္ေသာ အေျခအေနမ်ား ၾကံဳရျပန္သည္။
‘မ’တို႔မွာ တာဝန္ေတြပို မ်ားလာသည္။ အလုပ္ခြင္မွာလည္း သူမ်ားနည္းတူ ကြၽမ္းက်င္မႈစြမ္းရည္ရွိဖို႔ ႀကိဳးစားရ သည္။ အိမ္မွာ သားသမီး တာဝန္ေတြကိုလည္း ထမ္းရသည္။ အိမ္ကအလုပ္ေတြကိုလည္း ေခါင္းပြန္းမခံရဲ။ မလစ္ဟင္းေအာင္လုပ္ရသည္။ “အျပင္ထြက္ေနတဲ့ မိန္းမပဲ၊ အိမ္ထဲဘာမွ မလုပ္ဘူး”ဟု အေျပာခံရတတ္သည္။
လင္ေယာက်္ားမ်ားသည္ မိမိတို႔ဇနီးသည္မ်ား၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကုိ သေဘာက်ဂုဏ္ယူတတ္လာၾကသည္။ ေရွးကလို မိန္းမေတြကို မီးဖိုထဲမွာခ်ည္း ေနရမည္၊ သည္ေနရာႏွင့္သာတန္သည္ ဟူေသာ အယူအဆမွ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တသက္လံုးက မ်ဳိး႐ိုးစဥ္ဆက္ပါလာခဲ့သည့္ အေတြးအေခၚ၊ စြဲလမ္းမႈေတြျပတ္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္လွပါ။ အသက္ ၄ဝ အထက္ အသက္အရြယ္ရွင္ ‘က်ား’ တို႔က ‘မ’ တို႔သည္ သူတို႔၏ အလုပ္အေကြၽးျဖစ္သည္။ သူတို႔ကုိ အေစအပါးကဲ့သို႔ လုပ္ေကြၽးရမည္ဟု ယူဆေနၾကေသးသည္။
ထို ‘က်ား’ တို႔သည္ သူတို႔နည္းတူ တေန႔လံုး ႐ံုးအလုပ္ခြင္၌ အလုပ္လုပ္ရေသာ ဇနီးသည္မ်ားက သူတို႔ကို လုပ္ေကြၽးသမႈျပဳေစခ်င္သည္။ အိမ္တြင္းမီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ကို ‘ေစ့င’ ျပည့္စံုရမည္။ ငါးေျခာက္ဆို ဖုတ္ၿပီးသား အသင့္ ျဖစ္ရမည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကမူ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္လံုးေလးတလံုးကို ေရႏွင့္က်င္းေပးရလွ်င္ ေယာက်္ားသိကၡာေတြ ေလ်ာ့မည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လူငယ္ပိုင္းေယာက်္ားမ်ားတြင္ ထိုအေတြးအေခၚမ်ား ေခါင္းပါးစျပဳလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးတြင္ ညီတူညီမွ်တာဝန္ယူဖို႔ ဝန္မေလးၾကေခ်။
ဤသို႔ လူမႈဆက္ဆံေရး အေတြးအေခၚမ်ားေျပာင္းလဲလာေသာ္လည္း ဘဝျပႆနာမ်ား ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလာသည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုး အလုပ္ထြက္လုပ္ရသည့္ အိမ္ေထာင္မ်ားမွာ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ရဖို႔ခဲယဥ္းလာသည္။
သားသမီးမ်ားကို ငယ္စဥ္က ထိန္းေက်ာင္းရသည္။ က်န္းမာေအာင္ဂ႐ုစိုက္၊ ပိုးလိုေမြးရသည္။ ႀကီးလာေသာအခါ ပညာသင္ေပးဖို႔၊ လိမၼာေအာင္ဆံုးမဖို႔ တာဝန္ေတြရွိသည္။ ထိုကိစၥေတြမွာ သိသိသာသာ လစ္ဟင္းလာသည္။ သားသမီးေတြ က်န္းမာေရး ညံ့ဖ်င္းလွ်င္၊ ေက်ာင္းမွာစာမလိုက္ႏိုင္လွ်င္၊ လမ္းသရဲျဖစ္လွ်င္၊ ဤကိစၥေတြ အားလံုးမွာ ‘အေမ’ မိန္းမအေပၚမွာ ပံုက်လာတတ္သည္။
ထိုကိစၥမွာ အိမ္ဦးနတ္(လင္ေယာက်္ား)၏ တာဝန္ရွိေနသည္ကိုကား ေျပာၾကည့္ဖို႔ေမ့ေနေလသလား။ သားသမီး၊ အိမ္တာဝန္ကို မိန္းမခ်ည္းတေယာက္တည္းယူရမည္ဟု ဥပေဒရွိေလသလား မသိေတာ့ေပ။
တဖန္ နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ရသည့္ ျပႆနာေတြေပၚလာျပန္သည္။ လင္ႏွင့္မယား တၿမိဳ႕စီေနရ။ သားသမီးေတြမွာလည္း ၾကားထဲမွာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနရသည္၊၊ အခ်ဳိ႕အစိုးရဌာနမ်ားတြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံစံုမ်ားကိုု တၿမိဳ႕တည္းက်ေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဌာနမ်ားမွာ ဤကိစၥကို ထည့္စဥ္းစားအပ္သည္ဟုပင္ မထင္ဘိသကဲ့သို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ စိတ္ကင္းမဲ့သည္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔၏ မိသားစုဖဲြ႔စည္းပံုမွာ စည္းစည္းလံုးလံုးသေဘာရွိသည္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈအတြက္ လင္ႏွင့္မယား တၿမိဳ႕စီတရြာစီ ခြဲခြာလုပ္ကိုင္ရေသာ အေျခအေနမ်ဳိးကို ေရွးကမေတြ႔ၾကံဳခဲ့ဖူးၾကေပ။
ယေန႔လူငယ္မ်ား အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားမႈေတြကို ေတြ႔ၾကရေသာအခါ ယင္းမိသားစုစနစ္ပံုစံ ပ်က္မႈေၾကာင့္ ေပေလာဟု စဥ္းစားစရာျဖစ္လာသည္။
ယခုအခါ လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ‘မ’မ်ား အိမ္အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ အိမ္ တာဝန္၊ သားသမီးတာဝန္ေတြကို မလစ္ဟင္းေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြ လိုအပ္လာသည္။
‘က်ား’တို႔သည္ အိမ္ဦးနတ္အျဖစ္ ျပဳစုခံ၊ အလုပ္အေကြၽးခံ ေနရာမ်ဳိးမွ တစ္ထစ္၊ ႏွစ္ထစ္ေလာက္ေတာ့ ဆင္းေပးဖို႔ လိုလာသည္။ ေရွးကလိုခ်ည္း အေပၚစီးမ်ဳိးေနလွ်င္ ပထမ ‘မ’ ေတြမွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ခ်ဳံးက်ၿပီး ၾကာရွည္မခိုင္းရဘဲေနေတာ့မည္။ ဒုတိယ သားသမီးေတြ နစ္နာမည္။
သို႔ျဖစ္၍ ‘က်ား’ ႏွင့္ ‘မ’ တို႔ ဆက္ဆံၾကရာတြင္ အလုပ္တာဝန္ကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွေဝမွ်၍ တရားသျဖင့္ယူၾကဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ေလ သည္။ ဤကိစၥမွာ အေတြးအေခၚကို သဘာဝက်က်စဥ္းစားၿပီး ေျပာင္းသင့္လွ်င္ ေျပာင္းၾကရေပမည္။ ဘာမဆို ေလွနံဓားထစ္ တရားေသယူဆေနလို႔ မျဖစ္ေခ်။
လူမႈေရးဆိုသည္မွာ အစိုးရက ဥပေဒသတ္မွတ္ေပး႐ံုႏွင့္ ကိစၥၿပီးသည္မဟုတ္၍ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ယထာဘူတက်ေအာင္ စဥ္းစား လုပ္ေဆာင္ၾကရေပမည္။
ယခုေခတ္အခါ ‘မ’တို႔မွာ ေရွးကမလုပ္သည့္အလုပ္အပိုေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ေနရသည္ကို ျမင္ရသည္။ လင္ေယာက်္ား ရွာေဖြေပးသည္ကုိ ေအးေအး ထိုင္မစားရဘဲ ထြက္လုပ္ကိုင္ရွာေဖြရသည္သာ မဟုတ္ေသးေခ်။
ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းၿပီး ကေလးေတြ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ လုပ္ရေသးသည္။ ကေလးေတြကို အမွတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ စာသင္ေပးရ ေသးသည္။ လူမႈေရး ဧည့္ဝတ္ေဆာင္ဝတ္ဆိုတာေတြကလည္း ေရွးကထက္ ဝန္ပိုလာသည္။
ပိုခက္သည္မွာ ေရွးကကဲ့သို႔ အိမ္တြင္ကူညီမည့္သူ မရွိေတာ့ေပ။ လူပိုလူလွ်ံလာေနမည့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းလည္း ရွားသည္။ လခေပးငွားသည့္ အိမ္ေဖာ္ျပႆနာမွာလည္း ႀကီးလွသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္ေဖာ္မငွားႏိုင္၍ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနၾကရေလသည္။
ဤကိစၥေတြမွာ ဘယ္သမိုင္းမွာမွ စာတင္ရမည့္ကိစၥေတြမဟုတ္ေသာ္လည္း မိသားစု၏ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ စည္းလံုးေရးအေျခကို ပ်က္စီးေစမည့္ကိစၥမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကမၻာ႔ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ ထိုကိစၥမ်ားကို ေရွ႕တန္းတင္၍ စဥ္းစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္
ႏိုင္ငံတကာအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ ႏွင့္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္။
ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေၾကးမံု၊ ၁၉၉၈၊ ဇြန္။
