အငတ္ - ေဆာင္းလူ

SungLuu

အငတ္စာ (အပိုင္း - ၂)

“ဒီမွာ ကုိဘညြန္႔ … ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ”

ဦးျဖဴမင္းက လွမ္းေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဘက္သုိ႔ လွည့္လုိက္ရသည္။

“ေမ်ာက္စာထုပ္တဲ့ … ဘာေတြပါသလဲလုိ႔ က်ဳပ္ ေျဖၾကည့္လုိက္တာ … ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ေျပာင္းဖူးေစ့ ဆယ္ေစ့ေလာက္၊ ေျမပဲေစ့က ခုနစ္ေစ့ ရွစ္ေစ့ေလာက္နဲ႔ က်န္တာက အဖုိးမတန္တဲ့ ပဲကေလးေတြ ကေတာ့ထုိးၿပီး ထည့္ထားတာ … က်ဳပ္ ရွစ္ေထာင္ တေသာင္း ဖုိးဝယ္တာ ဘယ္ေလာက္မွလည္း မ်ားမ်ားမရဘူး … ေမ်ာက္စာတထုပ္မွာ ပါတဲ့ ပဲေစ့ ပဲဆန္ေတြကလည္း နည္းနည္းေလးပါတာ၊ က်ဳပ္နည္းနည္းမွ မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ … က်ဳပ္ပုိက္ဆံေတြ ေမ်ာက္စာအတြက္ ေပးလုိက္ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ လူစာအတြက္ ေပးလိုက္ရတာဗ် … သိလား … လူစာအတြက္”

ဦးျဖဴမင္းက အေတာ္အသုံးမက်တဲ့သူေတြ၊ တကုိယ္ေကာင္းသမားေတြ၊ လူလိမ္ေတြဆုိၿပီး ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲ ေရရြတ္ေနသည္။ ေရာ … ကုိျဖဴမင္းတေယာက္ ကုသုိလ္တပဲ ငရဲတပိႆာ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။

သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လုံး တကိုယ္ေကာင္းသမားလုပ္လာတာက် ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ျပန္မျမင္ႏုိင္ပါလား။

“ေအးဗ်ာ … ေမ်ာက္စာထုပ္ေတြက သိပ္ေတာ့ မတန္လွဘူး ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိျဖဴမင္းရယ္ … သူတုိ႔မွာလည္း သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ ရွိၾကမွာေပါ့ဗ်ာ”

“ဘာအေၾကာင္းရွိရွိဗ်ာ … ေမ်ာက္စာအတြက္ဆုိၿပီး လူစာအတြက္ ဒီလုိလိမ္မယူသင့္ဘူးဗ် … က်ဳပ္ေတာ့ မေက်နပ္ဘူး … အလကား ေအာက္တန္းစားေတြ၊ ေအာက္တန္းစားပီပီ စိတ္ထား ညံ့တယ္”

ဒီစကားကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္လွပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ ေျဖသိမ့္ေပးရမယ့္အခ်ိန္မုိ႔ …

“ဘုရားဖူးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥကုိ ဒါေလာက္လည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ အျဖစ္မခံပါနဲ႔ ကုိျဖဴမင္းရာ … ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဘဝင္မရွင္းရင္ ဒီေမ်ာက္စာေရာင္းတဲ့ကေလးမကုိ ေတာင္ေျခက် အက်ဳိးအေၾကာင္း က်ဳပ္ ေမးေပးပါ့မယ္”

ဦးျဖဴမင္း ခပ္ေတြေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ျပန္ဆင္းၾကစုိ႔ ဟုေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ကလပ္ထိပ္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းလာသည္။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေမာလည္းေမာ၊ ေညာင္းလည္း ေညာင္းေနသျဖင့္ ဦးျဖဴမင္း၏ ေဒါသစိတ္မ်ား အေတာ္အတန္ လြင့္ပါးသြားပုံရသည္။

ေတာင္ေျခတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေမ်ာက္စာေရာင္းလုိက္သည့္ ကေလးမကုိ အဆင့္သင့္ပင္ ေတြ႔ရပါသည္။

သူကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဂ႐ုျပဳမိဟန္ျဖင့္ “အဘတုိ႔ ေမာလာၾကၿပီထင္တယ္” ဟုဆုိကာ သူ႔ေဘးရွိ ေသာက္ေရအုိးငယ္ကေလးမွ ေရတခြက္ ခပ္ကာ ကမ္းေပးလာပါသည္။ “ေက်းဇူးပါပဲ သမီးရယ္” ဟု ဆုိကာ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ေစတနာ ေရတခြက္ကုိ လက္ခံလုိက္ၿပီး အုတ္ခုံေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ဦးျဖဴမင္းလည္း ေမာေမာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ဝင္ထုိင္သည္။

“သမီးကုိ အဘတုိ႔ မသိလုိ႔ေမးရဦးမယ္ … စိတ္မဆုိးနဲ႔ေနာ္… သမီးတုိ႔ ေမ်ာက္စာထုပ္ကေလးေတြက ေမ်ာက္စာပါတာ နည္းသလားလုိ႔ ထင္ေနမိတယ္”

မိန္းကေလးက အေတာ္ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာရွိၿပီး ရည္မြန္ အကင္းပါးပုံရပါသည္။

“အမွန္ပဲ နည္းပါတယ္ အဘရယ္”

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဟင္ခနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။

“ေနာက္ၿပီး ဒီက အဘကလည္း ေမ်ာက္စာထုပ္ရဲ႕တန္ဖုိးေငြဟာ ေမ်ာက္စာအတြက္ ေပး႐ုံတင္မက လူစာအတြက္ပါ ယူထားတယ္လုိ႔ ထင္ေနတယ္ကြဲ႔”

“ဒါလည္း အမွန္ပါပဲ အဘရယ္”

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာဆက္ေမးရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားၾကပါသည္။

“သမီးေျပာျပပါမယ္ … ေမ်ာက္ကေလးေတြ သိပ္ငတ္ေနၾကတာ အဘတုိ႔အျမင္ပဲ။ ေကြၽးတာကုိ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ အတင္းဝင္လုေနတာကုိပဲၾကည့္။ လူေတြကလည္း အရင္ကေလာက္ လွဴဒါန္းႏုိင္တဲ့သူေတြ သိပ္မမ်ားေတာ့ဘူး။ ေမ်ာက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ နည္းသြားတယ္လုိ႔ အဘတုိ႔ ထင္သလဲ”

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မေျဖႏုိင္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

အာရွအားကစားပဲြမွာ ျမန္မာ ေရႊတံဆိပ္ႏွစ္ဆုရ

စေနေန႔က တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ ၁၆ ႀကိမ္ေျမာက္ အာရွအားကစား ပြဲေတာ္မွာ ျမန္မာအသင္းက ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းမွာ ေရႊတံဆိပ္ ၂ ခု အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ဆုတံဆိပ္ ၁၀ ခု ရရွိခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

အမ်ဳိးသား ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ဗိုလ္လုပြဲမွာ ျမန္မာနဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားအသင္းတုိ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီး ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ဗိုလ္လုပြဲမွာေတာ့ ျမန္မာအသင္းနဲ႔ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအသင္းတို႔ ကစားခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီ ႏွစ္ပြဲစလံုးမွာ ျမန္မာက ေရႊတံဆိပ္ရရွိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘိလိယက္ထိုးၿပိဳင္ပြဲ၊ နဂါးေလွၿပိဳင္ပြဲနဲ႔ ဝူ႐ွဳးပြဲေတြမွာ ျမန္မာအသင္းက ေငြတံဆိပ္ ၅ ခု၊ ဘိလိယက္နဲ႔ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ေၾကးတံဆိပ္ ၃ ဆုရရွိခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမန္မာအသင္းက ေရႊ၊ ေငြ၊ ေၾကး စုစုေပါင္း ၁၀ ခုရခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အာရွႏိုင္ငံေပါင္း ၃၅ ႏိုင္ငံ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ အာရွအားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ဆုတံဆိပ္ေပါင္း ၄၁၆ ဆုနဲ႔ ဆုအမ်ားဆံုးရရွိတဲ့ နံပါတ္ ၁ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆုအမ်ားဆံုးရတဲ့ဇယားမွာ နံပါတ္ ၂၁ ရခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

Photos: Getty Images, Reuters, AP

ေဒၚစုနဲ႔ ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္ ေတြ႔ဆံု

ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ရဲ႕ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ဗီေဂ်း နမ္ဘီးယားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏွစ္ရက္ၾကာခရီး စတင္ေရာက္ရိွၿပီး ဒီေန႔ မြန္းလဲြပိုင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနအိမ္မွာ ေဒၚစု အပါအဝင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြအျပင္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ မစၥတာ နမ္ဘီးယားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဦးဉာဏ္ဝင္းနဲ႔ သီးျခားေတြ႔ဆံုသလို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ခဲ့တဲ့ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ (ျမန္မာ) နဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအင္အားစု (NDF) ပါတီတုိ႔အျပင္ တျခား ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ နဲ႔လည္း ေတြ႔ဆုံခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

Photos : Getty Images, AP

အငတ္စာ (အပိုင္း - ၁)

“ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပုဂံျပတုိက္က ဝန္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ VIP ေတြလာရင္ ရွင္းျပဖုိ႔ အတြက္ခန္႔ထားတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ … လူႀကီးေတြလာမွ ‘ပဲမ်ားၿပီး’ ပ်ာယာခတ္ေနၾကတာ၊ ႐ုပ္သံလႊင့္တဲ့ မင္းသမီးေတြလုိ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ဟန္လုပ္ ရွင္းျပတတ္တာ။ သာမန္ျပည္သူေတြ လာရင္ေတာ့ မဂၢဇင္း အဖတ္မပ်က္၊ အတင္းတုတ္တာ မပ်က္ … နည္းနည္းေလးမွ အေရးမလုပ္ဘူး၊ ျပည္သူေတြ အ႐ုပ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္႐ုံကလြဲၿပီး ဘာအသိအျမင္မွ မရပါဘူးဗ်ာ”

ဟု ဝင္ေျပာလုိက္ေသာအခါ သူလည္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္ျဖစ္သျဖင့္ ၿငိမ္သြားသည္။

ပုပၸားသုိ႔လာေသာလမ္းတြင္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ႏွင့္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းစုိစုိတုိ႔ကုိ ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ ရင္ထဲမွာ ေအးျမ လန္းဆန္းသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေက်းလက္ေန ေတာသူေတာင္သားေတြ၏ ဘဝအေျခအေနေတြကုိ ျမင္ေတြ႔ၾကား သိရေသာအခါတြင္မူ စိတ္မေကာင္း။

x x x

ပုပၸားေတာင္ကလပ္ ေျခရင္းသုိ႔ ဘုရားဖူးကားႏွစ္စီး ထုိးရပ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဘုရားပန္း၊ နတ္ပန္းေရာင္းသည့္ ပန္းသည္ေတြႏွင့္ ေမ်ာက္စာေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္ေတြ အေျပးအလႊား အလုအယက္ ေရာက္လာၾကသည္။

ဘုရားဖူးကားႏွစ္စီးေပၚမွ ငယ္ရြယ္သူေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ ဘုရားပန္းေတြဝယ္၊ ေမ်ာက္စာေတြကုိဝယ္ကာ ေတာင္ကလပ္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ တက္သြားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးျဖဴမင္းတုိ႔ ဇရာအုိႏွစ္ဦးသာ အထုိင္အထ ေႏွးသျဖင့္ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၾကသည္။

“ကုသုိလ္ယူဖုိ႔ ဘုရားပန္းေတြ နတ္ပန္းေတြ ဝယ္သြားၾကပါဦးအဘတုိ႔ရယ္ … ဘုရားပန္းေလးေတြ လတ္ပါတယ္ … ပုပၸားမယ္ေတာ္ႀကီး နတ္ကြန္းမွာလည္း သည္ပန္းေတြနဲ႔ နတ္တင္ႏုိင္ပါတယ္ … ေတာင္ေပၚမွာလည္း ဘုရားပန္း ကပ္ႏုိင္ပါတယ္”

“ေမ်ာက္ေတြကုိ ေမ်ာက္စာေကြၽးၿပီးေတာ့လည္း ကုသုိလ္ယူႏုိင္ပါတယ္ရွင္ … ေမ်ာက္ကေလးေတြက သနားစရာေတြပါ အဘတုိ႔ရယ္ ... ေမ်ာက္ကေလးေတြ အတြက္ ေမ်ာက္စာထုပ္ကေလးေတြ ဝယ္ၿပီး ကုသုိလ္ယူၾကပါဦးရွင္”

ေမ်ာက္စာသည္ ကေလးမ အမ်ားႀကီး ေျပာျပေနစရာ မလုိပါ။ ေမ်ာက္စာဝယ္ေနတုန္းမွာပဲ ေမ်ာက္ေတြက ေမ်ာက္စာ ဝင္လုေနသျဖင့္ ေစ်းသည္ကေလးေတြက မနည္းႀကီး ေျခာက္လွန္႔ ေမာင္းထုတ္ေနရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုရားပန္း သုံးေထာင္ဖုိးႏွင့္ ေမ်ာက္စာ သုံးေထာင္ဖုိး ဝယ္လုိက္ပါသည္။ ကေလးမက ထပ္ဝယ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းေနသျဖင့္ …

“အဘ ဒါေလာက္ပဲ တတ္ႏုိင္လုိ႔ပါ မိန္းကေလးရယ္” ဟု ေတာင္းပန္လုိက္ေသာအခါ အလုိက္သိစြာ ထပ္မတုိက္တြန္းေတာ့ပါ။ ကုိျဖဴမင္းကေတာ့ ဘုရားပန္းတေပြ႔တပုိက္သာမက ေမ်ာက္စာထုပ္ေတြ ငါးေထာင္ဖုိးမက တေသာင္းဖုိးနီးပါး ဝယ္ယူလုိက္သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေမ်ာက္ေတြက အလုအယက္ေတာင္းယူ စားေသာက္ေနၾကသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ဖုိးဝယ္ဝယ္ ေလာက္မည့္ပုံမေပၚပါ။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာင္ကလပ္အတက္ ခရီးတေလွ်ာက္ ေမ်ာက္သားသမီးငယ္ေလးမ်ားကုိ ေက်ာလြယ္၊ ေပြ႔ပုိက္ထားၾကသည့္ ေမ်ာက္မိခင္မ်ားကုိသာ ေရြးၿပီး ေခြၽေခြၽတာတာ ေကြၽးလာရသည္။ ကုိယ္က သည္ေလာက္ပဲ တတ္ႏုိင္တာကုိး။

လူအုိလူႀကီးဆုိ၍ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သာပါၿပီး သက္တူရြယ္တူခ်င္းလည္း ျဖစ္သျဖင့္ အဝလြန္ဆူၿဖိဳးေနေသာ ဦးလူမင္းကုိစာနာကာ ကြၽန္ေတာ္က ေစာင့္ေခၚၿပီး ေတာင္ကလပ္ထိပ္သုိ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း တက္လာၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ကလပ္ထိပ္သုိ႔ ေရာက္ၿပီးဘုရားကုိ ပန္းကပ္ကာ ဝတ္ျပဳေနၾကေသာအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သား ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားက ေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းဖုိ႔ပင္ ျပင္ေနၾကၿပီ။

“အဘတုိ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးမွ ဆင္းလာေနာ္ … ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ေတာင္ေျခမွာ ေလွ်ာက္လည္ရင္း ေစာင့္ေနမယ္” ဟု ရပ္ကြက္လူငယ္ေလးေတြက မွာၾကားၿပီး ဆင္းသြားၾကသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း စိတ္ေအးလက္ေအး ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ေတာင္ထိပ္မွာ စိမ္ေျပနေျပနားေနမိပါသည္။

ေတာင္ကလပ္ထိပ္ ဘုရားရင္ျပင္မွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ပုပၸားေတာင္ေျခ႐ႈခင္းကုိ ျမဴမင္ျပာမ်ားၾကားမွ မႈန္မႈန္ရီရီ ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ ေတာင္ကလပ္မွ ေတာင္ေအာက္ေတာတန္းႏွင့္ ကားလမ္းဘက္ လွမ္းၾကည့္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသလုိ လြမ္းဆြတ္စရာလည္း ေကာင္းပါသည္။

ေအးေသာရာသီ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ေတာင္ကလပ္ထိပ္တြင္ ျမဴခုိးမင္ျပာ ယွက္သန္း ရစ္သုိင္း အုံ႔ဆုိင္းေနသည္ကုိလည္း သေဘာက်ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္က သဘာဝ႐ႈခင္းတြင္ နစ္ေမ်ာေနစဥ္ ဦးျဖဴမင္းကေတာ့ သူ႔လက္ထဲ က်န္ေနေသးသည့္ ေမ်ာက္စာထုပ္ေလးငါးထုပ္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ဖဲႀကိဳးျဖဴတို႔ျဖင့္ ကမၻာႀကီးအား ၿငိမ္းခ်မ္းေစ

(၁)

တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ပဲ ေျပာရမလား။

ဒီ ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈေတြႏွင့္သက္ဆိုင္တဲ့ကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားကို က်မတို႔ ကူညီေျဖရွင္းေပးခဲ့ရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီလမွာ ႏိုင္ငံတကာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈ ပေပ်ာက္ေရးေန႔ ရွိတယ္ဆိုတာ ေမ့ေနၾကတာလား၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာလား ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဴးလြန္သူ ကာယကံရွင္ေတြသာ အသိဆုံး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အဲ့ဒီေန႔က က်မလည္း႐ုံးမွာ အစည္းအေဝးၿပီးစ ထမင္းစားမယ့္အခ်ိန္၊ က်မတို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ညီအမ တေယာက္ ဖုန္းေခၚလာတယ္။

“အမေရ … အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ဒုကၡေရာက္လို႔ အကူအညီေပးပါ” ဆိုလို႔ က်မလည္း “ဘာေက့စ္ျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္နားမွာလဲ” ေမးျမန္းေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ … “အေၾကာင္းစုံကို ေနာက္မွရွင္းျပမယ္ … အခု မဲေဆာက္ပန္းျခံကို အျမန္လိုက္လာခဲ့ပါ” ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တာေၾကာင့္ က်မ ႐ုံးကိုအေၾကာင္းၾကားခဲ့ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လိုက္သြားတယ္။

ပန္းျခံကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ထင္ရတဲ့ ကေလးမေလးတေယာက္ကို အဝတ္အစား ခတ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ပုံကေလးႏွင့္ ေတြ႔ရတယ္။ က်မလည္း လမ္းမႀကီးေဘးမွာဆိုေတာ့ ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ က်မတို႔ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေဆ့ဖ္ေဟာက္စ္ (Safe House) အမ်ဳိးသမီးေဂဟာရွိရာကို က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကေလးမေလးကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။

ပိန္ပိန္ပါးပါး ခ်ိနဲ႔နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေရာက္မဆိုက္ဘဲ ေမးခြန္းေတြ မေမးခ်င္ေပမယ့္ အလုပ္သေဘာအရ သိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေမးခဲ့ရပါတယ္။

(၂)

သူက ဒီလို စေျပာပါတယ္။

သမီးနာမည္က သဇင္ပါ။ အသက္က ၁၄ ႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ သမီးမွာ မိဘေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖနဲ႔အေမက သမီးကို ေမြးစားမိဘေတြ လက္ထဲေပးခဲ့တာ။ ေမြးစား မိဘေတြကလည္း သမီးကို သိပ္မခ်စ္ၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အျမဲတမ္းပဲ သမီးကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ႐ိုက္ႏွက္တယ္၊ သမီးဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေအာင္ေနေန အျပစ္ရွာၿပီး ဆူၾကတယ္။

သမီးကေတာ့ သူတို႔ေမြးစားတာ သမီးကိုခိုင္းဖို႔တင္မကဘဲ ႏွိပ္စက္ဖို႔ပါ ျဖစ္ပုံရတယ္လို႔ ေတာင္ေတြးေနမိတဲ့ အထိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေမြးစားအဖြားကေတာ့ သမီးကို သူ႔ေျမးအရင္းလို ခ်စ္ရွာတယ္၊ ေမြးစားအေဖကေတာ့ သမီးကို မခ်စ္ဆုံးနဲ႔ တူပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာင္ေလးေတြနဲ႔ ညီမေလးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေပးေပး သမီးအျပစ္ မကင္းတာ မ်ားတယ္။ တခါတေလသမီးကို ႐ိုက္ေနရင္ အဖြားက “နင္တို႔ဟယ္ … သူ႔ကိုႏွိပ္စက္ရင္ ငါေသမွ ႏွိပ္စက္ၾကပါ၊ ကေလးမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူး” လို႔ ငိုရင္းသမီးကိုဖက္ၿပီး ဝင္လည္းဆြဲ ေျပာလည္းေျပာ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္း အဖြားရွိတုန္းေလ။ အဖြားမရွိေတာ့ သမီး ဘယ္လိုမွ ေနလို႔မရေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းထားေပးတာကိုေတာ့ သမီး ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး။

ထမင္းဆိုတာလည္း အဝ မစားရပါဘူး။ အျမဲတမ္း ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာ ခံရင္းနဲ႔ပဲ စားခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ အဖြားလည္းမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ သမီးဘယ္လိုမွ ေနမေပ်ာ္တာနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚႀကီးရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အခုလို ထြက္လာခဲ့မိတာပါ။

အစကေတာ့ တကယ္ပဲ အလုပ္ရမယ္ထင္ခဲ့တာေလ၊ ေနာက္ေတာ့မွ သမီးတို႔ ေရာင္းစားခံလိုက္ရတာလို႔ သိရတယ္။

သမီးကိုေခၚသြားတဲ့ အိမ္မွာလည္း သမီးလိုအရြယ္ ေကာင္မေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ သူတို႔က အစကေတာ့ သမီးကို သနားၾကည့္ ၾကည့္ၾကတယ္၊ သမီးလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ အမတို႔ ဘာလုပ္တာလဲဆိုေတာ့ ညီမေလး အခု အားေမြးထား ညက်ရင္ အလုပ္ဆင္းရေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဘာအလုပ္လဲဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း မေျပာသလို သမီးလည္း မေမးမိခဲ့ပါဘူး။ အဲ့လိုမေမးမိတဲ့အတြက္ သမီးဘဝ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲခန္းပို႔ခံရတာပါပဲ ဆရာမရယ္”

(၃)

သမီးလည္း အစက စားေသာက္ဆိုင္တခုခုရဲ႕ စားပြဲထိုးလားလို႔ ထင္ေယာင္မွားေတာ့ ျဖစ္မိသား။ ဒါေပမယ့္ အေယာက္ ၃၀ နီးပါးရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အိမ္တအိမ္မွာ စုၿပီးထားတာ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးႀကီးေတာ့ ခံစားရတယ္။ မိန္းကေလးအမ်ားစုကလည္း ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြပဲ။ အသက္နည္းနည္းႀကီးတယ္လို႔ထင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေတာင္ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေနတယ္။

ညဘက္က်ေတာ့ သမီးကို အသက္ႀကီးႀကီး လူတေယာက္နဲ႔ အခန္းတခုတည္းမွာ ဝတ္ေကာင္းစားလွဝတ္ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ပထမဆုံးေန႔ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ အဲ့လို ေနခိုင္းတာပါလိမ့္ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရဘူး၊ အဲ့ဒီလူႀကီးက အရက္ခိုးေတြေဝေနတာ၊ မ်က္ႏွာတခုလုံး ရမၼက္ခိုးေတြထေနတာ ျမင္လိုက္ေတာ့မွ ငါ့ဘဝေတာ့ ပ်က္ပါၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။

သမီးလည္း ေၾကာက္လြန္းလို႔ ရွိခိုးေတာင္းပန္ၿပီး ေျပာေပမယ့္ မရေတာ့ပါဘူး။

ညည္းကို ေငြေတြ အမ်ားႀကီးေပးၿပီး လာေနရတာ ျပန္လို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။

သမီးလည္း မလုပ္ပါနဲ႔ဦးရယ္ … သမီးကအခုမွ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္လို႔ ရွိခိုး ငိုယိုၿပီး ေတာင္းပန္ေပမယ့္ သမီးဘဝ ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ အားကိုရာမဲ့အျဖစ္ရဆုံး ည၊ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္မွိတ္ငိုေႂကြးရဆုံး ညေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း လိင္အေဖ်ာ္ေျဖခံဘဝကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။

သမီးဘဝပ်က္ခဲ့ရၿပီဆိုေတာ့ ေကၽြးတာစား ေပးတာယူရင္း ခိုင္းသမွ် လုပ္ေပးေနရေပမယ့္ တညကို သမီးတို႔ ဘယ္ေလာက္ေငြေၾကးရတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ မုန္႔ဖိုးလည္း မေပးဘူး၊ အဝတ္အစားေကာင္းေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ေတြေတာ့ ဝယ္ေပးပါတယ္။

မ႐ိုေသစကားေျပာရရင္ေတာ့ သမီးကို တခ်ဳိ႕လူေတြက ႐ိုး႐ိုးဆက္ဆံတာမဟုတ္ဘဲ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးကို ဆက္ဆံၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သမီး ေရရွည္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အခုသမီးကို ေနမေကာင္းလို႔ နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာ့ခိုင္းတယ္၊ ဒီလို ေနသိပ္မေကာင္းျဖစ္လာတာကိုကပဲ သမီးရဲ႕ကံလို႔ ေျပာရမလားမသိေတာ့ဘူး၊ သမီး ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ စဥ္းစားခ်ိန္ေလး ရလာလို႔ေလ။

သမီးဘယ္လိုမွ မေနခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဒီအိမ္ကေနထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားမိခဲ့တယ္။ တေန႔ အခြင့္ၾကံဳတုန္း သမီးထြက္ေျပးလိုက္တာ ပန္းျခံလို႔ထင္ရတဲ့ ေနရာေရာက္သြားတယ္၊ ပုန္းေနေပမယ့္ ကံမေကာင္းေတာ့ သူေဌးရဲ့တပည့္ေတြက ျပန္မိသြားၿပီး သမီးကို႐ိုက္ပါေလေရာ။

ကေလးမေလးက သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို ရင္ထဲကအတိုင္း တခုၿပီးတခု ေျပာျပေနတာပါ။
က်မေရာ၊ က်မ သူငယ္ခ်င္းေရာကေတာ့ အသက္ေတာင္ မ႐ွဴမိေတာ့သလိုပဲ။

(၄)

သမီးကို အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚႀကီးက ေနာက္ထပ္အေဖာ္တေယာက္နဲ႔အတူ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို အလုပ္သြင္းေပးမယ္ဆိုၿပီး ေခၚေဆာင္လာခဲ့တာ မဲေဆာက္ကားဂိတ္လို႔ထင္ရတဲ့ အနားမွာ သမီးနဲ႔အတူ အရြယ္တူ ေကာင္မေလးတေယာက္ကိုပါ လူႀကီးတေယာက္လက္ထဲကို အပ္လိုက္တာ၊ အဲ့ဒီလူႀကီးက သမီးတို႔ကို ေခၚလာေပးတဲ့ အေဒၚႀကီးကို သမီးတို႔မျမင္ဘူးတဲ့ ေငြေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္တာ၊ အဲ့ဒါေတြကို သမီး အမွတ္ရေနေသးတယ္။

သမီး အခုလို ဘဝပ်က္ရမယ္ဆိုတာသိခဲ့ရင္ ေမြးစားအေဖ ဘယ္ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ခံေနခဲ့မွာပါ။ အခုလိုအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳရမယ္မွန္းသိခဲ့ရင္ အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚႀကီး ဘယ္ေလာက္ အဆြယ္ေကာင္းေကာင္း လိုက္ခဲ့ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အိမ္နီးခ်င္း အေဒၚႀကီးကို အစက သမီးကိုသနားေနတာလို႔ပဲ ထင္ေနခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးမွ သမီးဘဝ ေရနစ္တာကို ဝါးကူလို႔ထိုးလိုက္သူပါလားဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲ့လိုသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သမီး သိပ္ကိုေနာက္က်သြားၿပီ ဆရာမရယ္။

ကေလးမရဲ႕အျဖစ္ေတြကို နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ထဲလည္း မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို အလိုဆႏၵမရွိဘဲ အခုလို အလုပ္ လုပ္ေစရတာလဲ၊ ဘယ္လိုလူေတြကမ်ား သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာ အခုလို လုပ္ခဲ့ၾကတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးေတြ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ဘဝပ်က္ခဲ့ရတာလဲ စတဲ့ … စတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုေတာ့ က်မ ရင္ထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေမးေနမိတယ္။

တခ်က္ တခ်က္ က်မရဲ႕ေမးခြန္းေတြ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ျဖစ္သြားတာ သူငယ္ခ်င္းက ရိတ္မိၿပီး “အမ ပင္ပန္းေနရင္ က်မ ဆက္ေမးရမလား” ဆိုေတာ့ “ရပါတယ္ … ညီမ၊ ဒီေန႔အဖို႔ ေမးခြန္းေတြ ထပ္မေမးသင့္ေတာ့ဘူးထင္တယ္” လို႔ ေျပာၿပီး စကားျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီကေလးမေလးကို ေဆးခန္းျပဖို႔ တိုင္ပင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

(၅)

ေနာက္တေန႔ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းကို ကေလးမေလးအတြက္ ေဆးစစ္ေပးဖို႔ ေရာက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိ ေရာက္ၿပီးရင္းေရာက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တာဝန္က် ဆရာမေလးေတြႏွင့္ေတာင္ ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ ကေလးမေလးအေၾကာင္းကို တိုရင္းလိုရွင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။

တာဝန္က်ဆရာ ဆရာမကလည္း ကေလးမေလးကို ေသြးစစ္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ေဆးဝါး ကုသမႈေတြ လုပ္ေပးပါေတာ့တယ္။

ေဆးခန္းအေျဖထြက္္ဆိုခ်က္ကို သိလိုက္ရေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ကေလးမေလးမွာ AIDS ေရာဂါ ကူးစက္ခံေနရၿပီေလ၊ သူမရဲ႕ မိန္းမကိုယ္ တဝိုက္မွာလည္း အနာေတြေပါက္ေနလို႔ ေဆးကုသခဲ့ရတယ္။

က်မလည္း တခါတေလ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ “သမီးေနေကာင္းလား၊ ဘာစားခ်င္လဲ” စသျဖင့္ သြားေမးတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ပ်ာပ်ာသလဲ အခန္းထဲက အေျပးတပိုင္းထြက္လာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရတာ သူမဘဝအတြက္ လုံျခံဳတဲ့ အရိပ္အာဝါသတခုကို ရွာေတြ႔သြားလို႔ စိတ္ခ်သြားတဲ့ ပုံမ်ဳိးေလး၊ ေတာ္ေသးရဲ႕လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ရေတာ့မွာပါ။

“သမီးေနေကာင္းသြားရင္ ဘာလုပ္မလဲ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္သလား” ဆိုေတာ့ “သမီး မျပန္ရဲဘူး ဆရာမ၊ ဒီအျဖစ္ေတြကို အေဖတုိ႔သိရင္လည္း သမီးကို သတ္ၾကလိမ့္မယ္၊ ဒီမွာသမီး ေက်ာင္းေနခြင့္ရရင္ေတာ့ ေနခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာရွာတယ္။

အခုေတာ့ သဇင္ေလးကို ေအ့စ္ေဝဒနာသည္ေတြေနထိုင္တဲ့ ေဂဟာေလးကို ပို႔ေပးလိုက္ပါၿပီ။
ေက်ာင္းေနမယ္ဆိုလည္း သူမရဲ႕ဘဝေလး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေနႏိုင္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
က်မကေတာ့ သဇင္ေလးရဲ႕အနာဂတ္ေလး တစုံတရာ လုံျခံဳသြားသလို သဇင္လိုပဲ ေနာက္ထပ္က်န္ေနခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြလည္း လုံျခံဳမႈေတြရွိေစဖို႔အတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးစားၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးေနဦးမွာပါ။

(၆)

မေန႔ညက က်မ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္သားေတြကေတာင္ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔လား မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းဘူးလို႔ ေမးၾကေပမယ့္ ေမးခြန္းေတြကို က်မ ျပန္မေျဖမိဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။
မနက္ျဖန္ဟာ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔ေလ။

အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈ ပေပ်ာက္ေရးေန႔၊ ဖဲႀကိဳးျဖဴေန႔ မဟုတ္လား။

ဘယ္လိုပဲ က်မတို႔တတ္စြမ္းသမွ် လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကတယ္ဆိုဆို အမ်ဳိးသမီးေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြ မပ်က္စီးသင့္ဘဲ စကၠန္႔ႏွင့္အမွ် ပ်က္စီးေနၾကရဆဲ ျဖစ္ေနရတာေတြ။ တေန႔တျခား ေတာင္ ပိုပိုၿပီး ဆိုးသည္ထက္ ဆိုးေနၾကရရွာတာေတြ ေတြးၾကည့္ေနမိရင္း သက္ျပင္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိေနေတာ့တယ္။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈပေပ်ာက္ေရးေန႔မွာ က်မတို႔ စကားဝိုင္းေတြ ျပဳလုပ္ၾကရမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီစကားဝိုင္းေတြမွာ က်မတို႔ ဘယ္လို မက္ေဆ့ခ်္ေတြ ေပးၾကမလဲ။

ဘယ္လို ကူညီေျဖရွင္းမႈေတြလုပ္ေပးရင္ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးေလးေတြ ဒီထက္ပိုလို႔ အနာဂတ္ေတြ လုံျခံဳလွပေစႏိုင္မလဲ က်မတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာပဲ အေျဖရွာေဖြၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟာ က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးထုအတြက္သာမက လူသားထုတရပ္လုံးအတြက္ စိန္ေခၚမႈ တရပ္ပဲလို႔ က်မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
က်မတို႔ေတြ ဒီထက္ပိုလို႔ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ေဆာင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ က်မတို႔အမ်ဳိးသမီးထုေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ ကမၻာ့လူသားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ က်မတို႔ေတြ ဒီထက္ပိုလို႔ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး အစြမ္းရွိသမွ် လုပ္ေဆာင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ဖဲႀကိဳးျဖဴေလးေတြတပ္ဆင္ၿပီး တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈေတြႏွင့္ ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေျဖရွင္းၾကပါစို႔။

၂၅ - ၁၁-၀၉ (ည - ၁၁း၄၅ မိနစ္)

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္

ပထမဆု အရယူမယ္ေဟ့ … (ကာတြန္း ေစာငို)

အငတ္စာ - ေမာင္လွဝင္း (ျမင္းျခံ)

တရပ္တည္းသားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးျဖဴမင္းကေတာ့ နည္းနည္းမွ အေစးမကပ္။ သူက အျဖဴဆုိ ကြၽန္ေတာ္က အမည္း။ ကြၽန္ေတာ္က အေရွ႕ဆုိ သူက အေနာက္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သာ မဟုတ္၊ သူက ဘယ္သူနဲ႔မွ သိပ္အေစးမကပ္ လွတဲ့ လူ႔ဂြ(ခြ)စာႀကီး။ သူမ်ားေတြက ‘ဝ’ လုံး ေရးထားလွ်င္ေတာင္မွ သူက လမင္းႀကီးနဲ႔ တူတယ္ဆုိၿပီး ‘လ’ လုိ႔ ဖတ္တတ္သည့္ သူ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက တရပ္တည္းေနလာၾကသူေတြမုိ႔ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အူမေခ်းခါးမက်န္ သိၾကသည္။ ရပ္ကြက္ေဘာလုံးသင္းမွာဆုိလွ်င္ သူက ‘လူညစ္’ ေတြနဲ႔သာ ေပါင္းသင္းတတ္သူ။

ေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ေတာ့ သူက ဒီအက္စ္အုိ။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းသား သမဂၢအဖြဲ႔ဝင္။ ကြၽန္ေတာ္က ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က်ေနခ်ိန္မွာသူက ဖဆပလ၏ သမဝါယမ အသင္းတြင္ စားေပါက္ေခ်ာင္ေသာ ေနရာတေနရာ ရထားၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ညီတေယာက္ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ကုိကုိးကြၽန္းေရာက္သြား ခ်ိန္တြင္ သူက မဆလေခတ္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။

သူ႔သမီးေတြက စစ္ဗုိလ္ေတြ၊ အစုိးရအရာရွိေတြနဲ႔သာ ယူၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔သားတေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွ ၾကံ႕ဖြံ႔အသင္းမွာ လူႀကီးတေနရာ ရထားေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္သားေတြ တူေတြကေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၿပီးကတည္းက ေထာင္နဲ႔အိမ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနရသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ကံဆုိးသည္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျမးတေယာက္က သူ႔ေျမးမ တေယာက္ကုိ ခုိးယူသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ သူတုိ႔လက္ခံေအာင္ ေျပာၿပီး သူ႔ေျမးမေလးကုိ ျပန္အပ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ဖ်စ္ညႇစ္ေငြထုတ္ၿပီး ကေလးမ်ား တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္ေအာင္ မဂၤလာေဆာင္ေပးရသည္။ ဒါ့ထက္ ပုိ စိတ္ညစ္မိတာကေတာ့ သူနဲ႔ မပတ္သက္လွ်င္ မျဖစ္ေသာကိစၥေတြ ေပၚလာတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေဟာ … အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ ရပ္ကြက္ဘုရားဖူးကားေပၚမွာ သူနဲ႔အတူ လုိက္ပါ ေနရျပန္ၿပီ။ ရပ္ကြက္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြစုၿပီး ဘုရားဖူးထြက္မည္ဆုိေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးေတြလည္းပါ ကုိယ့္အမ်ဳိးေတြလည္း ပါေပါ့။ ခရီးသည္တင္ ကားႏွစ္စီးႏွင့္ ဘုရားဖူးထြက္မည့္အခါ လူႀကီးသူမေတြ ပါေအာင္ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ေလးေလးစားစားဖိတ္ေခၚေတာ့ ျငင္းလုိ႔က မေကာင္း။

မိတၳီလာၿမဳိ႕ကုိ ျဖတ္ၿပီး ပုဂံေညာင္ဦးဘက္ထြက္လာေသာလမ္းတြင္ သူက ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥေလးေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတၳီလာၿမိဳ႕၏ တုိးတက္မႈေတြဆုိကာ ဟိမဝႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေန၏။ ကြၽန္ေတာ္က လမ္းတေလွ်ာက္ ယာခင္းမ်ားမွ ေခါင္းငုိက္က်ကာ ညႇိဳးေရာ္ေရာ္ျဖစ္ေနသည့္ ႏွမ္းပင္ေလးေတြကုိၾကည့္ကာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ပုဂံေညာင္ဦးဘက္မွ ေတာင္သူလယ္သမားဘဝေတြအေၾကာင္း ေတြးေတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိသည္။

တျပည္လုံး ဒုကၡဆင္းရဲေတြ ပင္လယ္ေဝေနခ်ိန္တြင္ သူက သူ႔သား ၾကံ႕ဖြံ႔ ေခါင္းေဆာင္၏ေလသံအတုိင္း ဟုိဟာ တုိးတက္တယ္ - ဒီဟာ တုိးတက္တယ္ ဆုိၿပီး ကားေပၚတြင္ ေလလုံးထြား ေျပာျပေနသည္။

ေညာင္ဦးၿမိဳ႕အဝင္တြင္ လမ္း ဘယ္လုိေကာင္းေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕အဝင္ပသာဒ ဘယ္လုိလွေၾကာင္း ‘ဘုံခန္း’ ဖြဲ႔သလုိ ဖြဲ႔ျပေနသည္ကုိ နားၾကားျပင္း ကတ္လာသျဖင့္ …

“မိတၳီလာက ထြက္လာခဲ့ကတည္းက ကားလမ္းေတြ တြန္႔လိန္ပဲ့ရြဲ႕ေနတာေတြ ေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့ဘူး ထင္တယ္၊ ကုိျဖဴမင္း” ဟု တခ်က္ေလာက္ ‘ပက္’ခနဲ ေျပာပစ္လုိက္သည္။

ပုဂံေရာက္ေတာ့ သူက ကားလမ္းေတြ၊ ဟုိတယ္သစ္ေတြ၊ ဘုရားပုထုိး အသစ္ မြမ္းမံျပဳျပင္တာေတြကုိ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေရွးေဟာင္း အႏုပညာလက္ရာေတြကုိ သူနဂုိလက္ရာပ်က္စီးသြားေအာင္ ျပဳျပင္တာေတြကုိ မႀကိဳက္၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသည္ဆုိလွ်င္ မူလအႏုပညာေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းတာကုိ လုိလားသည့္သူ၊ အ႐ုိးကုိ အရြက္ မဖုံးေစခ်င္သူ။

ေရွးပေဒသရာဇ္မင္းဆက္မွ ဘုရင္တပါးက ဘုရားကုိ အက်ဥ္းခ်ထားသလုိ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ တည္ထားတာကုိၾကည့္ၿပီး ရဟန္းသံဃာႏွင့္ ျပည္သူလူထုကုိ အက်ဥ္းခ်ထားေသာ စစ္အစုိးရအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနစဥ္ သူက ပုဂံျပတုိက္ကုိ အမႊမ္းတင္ေျပာဆုိေနျပန္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

ေဒၚစုတုိ႔သားအမိ ေရႊတိဂုံေစတီအား သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူရဲ႕ သားငယ္ ကင္မ္အဲရစ္စ္နဲ႔ ယေန႔ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ နံနက္ပုိင္းက ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္အား သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကတဲ့ ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ပါ။

(Photos : AP,Reuters)

အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရး … (ကာတြန္း ေစာငို)

ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ ခ်န္ထားခဲ့ၾကမွာလဲ (လူထုစိန္ဝင္း)

လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ လြယ္လြယ္ေျပာတတ္ၾကတဲ့ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ စကားတခ်ဳိ႕ကို သေဘာမက်ႏိုင္ေၾကာင္း မၾကာခဏဆိုသလို ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေတာင္ အမွီရွိမွပြင့္တယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးဟာ ‘အတၲာဟိ အတၱေနာနေတၳာ’ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာဆိုတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ရဲ႕ အဆံုးအမနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေန႐ံုမွ်မက ဘုရားသခင္ရဲ႕ သဗၺညဳတ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ကိုပါ ေသးသိမ္ေအာင္ျပဳသလို ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

သီလေၾကာင္ေတြက ခုတံုးလုပ္

အလားတူပဲ ‘အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္တယ္’ ဆိုတဲ့ စကားကို အက်င့္ပ်က္ သီလေၾကာင္ေတြက ခုတံုးလုပ္ၿပီး ထင္ရာစိုင္းတတ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေရးဖူးတယ္။ မၾကာခင္ေလးကေတာင္ ‘ေရကိုသားလို႔ အၾကားမထင္’ ဆိုတဲ့ တေသြးတည္း တသားတည္း စည္းလံုးညီညြတ္ေရး အညႊန္းစကားဟာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ ေလာကမွာ မျဖစ္ႏိုင္႐ံုသာမက ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သေဘာနဲ႔လည္း ဖီလာဆန္႔က်င္ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေရးျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။

စကားေနာက္ တရားပါ

အစိုးရဆိုတာ မိဘသဖြယ္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ရင္ဝယ္သားကဲ့သို႔ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ ပေဒသရာဇ္ မင္းရွင္ဘုရင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေပမယ့္ အစိုးရကို ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထုကသာ အႂကြင္းမဲ့ အာဏာပိုင္စိုးသူ အႀကီးအမွဴး နာယက မိဘေနရာက ထားရမွာျဖစ္ၿပီး အစိုးရနဲ႔ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားက (Public Servant) ျပည္သူ႔အေစခံမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ‘အစိုးရက မိဘလား၊ ျပည္သူက မိဘလား’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၁၁- ၁၁- ၂၀၁၀ ေန႔ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ေရးခဲ့တယ္။

တခ်ဳိ႕စကားေတြက ‘ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါ’ ဆိုသလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ စကားလံုးေၾကာင့္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးတခု ထမ္းထားရသလို ေလးလံဖိစီးေနေလ့ ရွိတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ‘ေရကိုသားလို႔ အၾကားမထင္’ တဲ့ ညီညြတ္ေရးဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးဆိုပါေတာ့ တေသြးတသားတည္း ေပါင္းစည္း ညီညြတ္ေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးႀကီး ေခါင္းစဥ္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနေလေတာ့ သေဘာထားမတူ ကြဲျပားျခားနားတာကို နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ မတူတာမွန္သမွ် ရန္ဘက္ပဋိပကၡလို႔ မွတ္ယူလိုက္ေတာ့တယ္။

ပညတ္ေနာက္ ဓာတ္လိုက္

လူတကိုယ္ စိတ္တမ်ဳိးဆိုတာ သဘာဝတရားက ဖန္တီးေပးလိုက္တာပဲ။ မိဘနဲ႔ သားသမီးေတာင္မွ စိတ္ဓာတ္ တထပ္တည္းက်တယ္လို႔ ရွိမွမရွိတာ။ ဒါကို လူတုိင္းသိေနၾကတယ္။ သိေပမယ့္ တေသြးတသားတည္း ေရကိုသားလို႔ အၾကားမထင္သလို ေပါင္းစည္းညီညြတ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ပညတ္ေနာက္ကို ဓာတ္ကလိုက္သြားတဲ့ သေဘာေၾကာင့္ မတူကြဲျပား ျခားနားမႈကို လက္မခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သည္းမခံႏိုင္ရာက တဆင့္တက္ေတာ့ ‘ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ’ ျဖစ္သြားၾကေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကမၻာႀကီးတခုလံုးမွာ ပဋိပကၡေတြ ႀကီးသထက္ ႀကီးထြားၿပီး စစ္မီးေတြ မၿငိမ္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတာ။

ျမန္မာမွန္းသိေအာင္

ေရွး႐ိုးစဥ္လာ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆိုတာမွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွး႐ိုးစဥ္လာေတြအတိုင္း အားလံုး လိုက္လုပ္ရမယ္၊ ေျပာဆိုရမယ္၊ က်င့္သံုးရမယ္လို႔ေတာ့ အဓိပၸာယ္ မေကာက္သင့္ဘူး။ ျပတိုက္ထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားသင့္တာတခ်ဳိ႕ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ က်မ္းစာအုပ္ေတြထဲမွာပဲ သိမ္းထားသင့္တယ္။ ၂၁ ရာစုေခတ္အထိ ေခတ္မီေနေသးတဲ့ ေရွး႐ိုးစဥ္လာေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုေတာ့ ျမန္မာပီသေအာင္၊ ျမန္မာမွန္းသိေအာင္ ဆက္လက္ သံုးစြဲၿပီး ရွင္သန္ေနေအာင္ လုပ္ၾကရမယ္။ ဒါမွ ကမၻာ့အလယ္မွာ ျမန္မာဆိုၿပီး တင့္တယ္ ဝင့္ႂကြားႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။

ဆင္ေျခမေပးနဲ႔

၂၁ ရာစုကို အမီလိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး တိုးတက္တဲ့ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြဆီက အရာမွန္သမွ်ကို စကားအသံုးအႏႈန္းကစ ယူသံုးေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေပၚေခတ္မီ နည္းပညာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားလံုး ေဝါဟာရေတြကို ဘာသာျပန္လို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ဳိးေပးၿပီး ဆင္ေဝွ႔ရန္ေရွာင္လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားပါနဲ႔။ ဒီ ဆင္ေျခမ်ဳိးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္က ေျပာခဲ့ၿပီးသားပါ။ အင္မတန္ ခက္ခဲနက္နဲလွတဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကိုေတာင္ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔ ေလာကီပညာရပ္ ေတြကို ဘာသာျပန္လို႔ မရဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႔ ဆရာႀကီးက ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဘာခ်န္ထားခဲ့မွာလဲ

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပ်င္းထူၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မျပဳၾကလို႔သာ ဘာသာမျပန္ႏိုင္ တာပါ။ ေရွးစကားေတြ၊ စကားပံုေတြဆိုတာ ေရွးေခတ္က ပညာရွိႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ၾက ေရးခဲ့ၾကတာေတြပါ။ ကာလၾကာေညာင္းေတာ့ ေနာက္လူေတြက စကားပံုေတြလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးလူႀကီးေတြ သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါမွာ သူတို႔ တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကသလို အခု ၂၁ ရာစု လူသားေတြလည္း ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ဆို႐ိုးစကားေတြ၊ စကားပံုေတြ ခ်န္ထားရစ္ၾက ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ ခ်န္ထားခဲ့ၾကမွာလဲ။

http://www.news-eleven.com/ မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။

၁၀ ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေနတဲ့ သားအမိႏွစ္ဦး ျပန္ေတြ႔ၾကၿပီ

ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ
၁၀ ႏွစ္ၾကာ ကဲြကြာေနတဲ့ သားငယ္ ကင္မ္အဲရစ္စ္ကို ယေန႔ ႏိုဝင္ဘာ ၂၃ ရက္၊ အဂၤါေန႔ နံနက္က ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္မွာ သြားေရာက္ ႀကိဳဆိုေနစဥ္။

(Photos : AP, Reuters)