ဦးျဖဴမင္းက လွမ္းေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဘက္သုိ႔ လွည့္လုိက္ရသည္။
“ေမ်ာက္စာထုပ္တဲ့ … ဘာေတြပါသလဲလုိ႔ က်ဳပ္ ေျဖၾကည့္လုိက္တာ … ၾကည့္စမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ေျပာင္းဖူးေစ့ ဆယ္ေစ့ေလာက္၊ ေျမပဲေစ့က ခုနစ္ေစ့ ရွစ္ေစ့ေလာက္နဲ႔ က်န္တာက အဖုိးမတန္တဲ့ ပဲကေလးေတြ ကေတာ့ထုိးၿပီး ထည့္ထားတာ … က်ဳပ္ ရွစ္ေထာင္ တေသာင္း ဖုိးဝယ္တာ ဘယ္ေလာက္မွလည္း မ်ားမ်ားမရဘူး … ေမ်ာက္စာတထုပ္မွာ ပါတဲ့ ပဲေစ့ ပဲဆန္ေတြကလည္း နည္းနည္းေလးပါတာ၊ က်ဳပ္နည္းနည္းမွ မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ … က်ဳပ္ပုိက္ဆံေတြ ေမ်ာက္စာအတြက္ ေပးလုိက္ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ လူစာအတြက္ ေပးလိုက္ရတာဗ် … သိလား … လူစာအတြက္”
ဦးျဖဴမင္းက အေတာ္အသုံးမက်တဲ့သူေတြ၊ တကုိယ္ေကာင္းသမားေတြ၊ လူလိမ္ေတြဆုိၿပီး ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲ ေရရြတ္ေနသည္။ ေရာ … ကုိျဖဴမင္းတေယာက္ ကုသုိလ္တပဲ ငရဲတပိႆာ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။
သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လုံး တကိုယ္ေကာင္းသမားလုပ္လာတာက် ကုိယ္ကုိယ္ကုိ ျပန္မျမင္ႏုိင္ပါလား။
“ေအးဗ်ာ … ေမ်ာက္စာထုပ္ေတြက သိပ္ေတာ့ မတန္လွဘူး ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိျဖဴမင္းရယ္ … သူတုိ႔မွာလည္း သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ ရွိၾကမွာေပါ့ဗ်ာ”
“ဘာအေၾကာင္းရွိရွိဗ်ာ … ေမ်ာက္စာအတြက္ဆုိၿပီး လူစာအတြက္ ဒီလုိလိမ္မယူသင့္ဘူးဗ် … က်ဳပ္ေတာ့ မေက်နပ္ဘူး … အလကား ေအာက္တန္းစားေတြ၊ ေအာက္တန္းစားပီပီ စိတ္ထား ညံ့တယ္”
ဒီစကားကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္လွပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ ေျဖသိမ့္ေပးရမယ့္အခ်ိန္မုိ႔ …
“ဘုရားဖူးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥကုိ ဒါေလာက္လည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ အျဖစ္မခံပါနဲ႔ ကုိျဖဴမင္းရာ … ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ဘဝင္မရွင္းရင္ ဒီေမ်ာက္စာေရာင္းတဲ့ကေလးမကုိ ေတာင္ေျခက် အက်ဳိးအေၾကာင္း က်ဳပ္ ေမးေပးပါ့မယ္”
ဦးျဖဴမင္း ခပ္ေတြေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ျပန္ဆင္းၾကစုိ႔ ဟုေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ကလပ္ထိပ္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းလာသည္။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေမာလည္းေမာ၊ ေညာင္းလည္း ေညာင္းေနသျဖင့္ ဦးျဖဴမင္း၏ ေဒါသစိတ္မ်ား အေတာ္အတန္ လြင့္ပါးသြားပုံရသည္။
ေတာင္ေျခတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေမ်ာက္စာေရာင္းလုိက္သည့္ ကေလးမကုိ အဆင့္သင့္ပင္ ေတြ႔ရပါသည္။
သူကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဂ႐ုျပဳမိဟန္ျဖင့္ “အဘတုိ႔ ေမာလာၾကၿပီထင္တယ္” ဟုဆုိကာ သူ႔ေဘးရွိ ေသာက္ေရအုိးငယ္ကေလးမွ ေရတခြက္ ခပ္ကာ ကမ္းေပးလာပါသည္။ “ေက်းဇူးပါပဲ သမီးရယ္” ဟု ဆုိကာ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ေစတနာ ေရတခြက္ကုိ လက္ခံလုိက္ၿပီး အုတ္ခုံေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ဦးျဖဴမင္းလည္း ေမာေမာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ဝင္ထုိင္သည္။
“သမီးကုိ အဘတုိ႔ မသိလုိ႔ေမးရဦးမယ္ … စိတ္မဆုိးနဲ႔ေနာ္… သမီးတုိ႔ ေမ်ာက္စာထုပ္ကေလးေတြက ေမ်ာက္စာပါတာ နည္းသလားလုိ႔ ထင္ေနမိတယ္”
မိန္းကေလးက အေတာ္ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာရွိၿပီး ရည္မြန္ အကင္းပါးပုံရပါသည္။
“အမွန္ပဲ နည္းပါတယ္ အဘရယ္”
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဟင္ခနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။
“ေနာက္ၿပီး ဒီက အဘကလည္း ေမ်ာက္စာထုပ္ရဲ႕တန္ဖုိးေငြဟာ ေမ်ာက္စာအတြက္ ေပး႐ုံတင္မက လူစာအတြက္ပါ ယူထားတယ္လုိ႔ ထင္ေနတယ္ကြဲ႔”
“ဒါလည္း အမွန္ပါပဲ အဘရယ္”
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာဆက္ေမးရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားၾကပါသည္။
“သမီးေျပာျပပါမယ္ … ေမ်ာက္ကေလးေတြ သိပ္ငတ္ေနၾကတာ အဘတုိ႔အျမင္ပဲ။ ေကြၽးတာကုိ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ အတင္းဝင္လုေနတာကုိပဲၾကည့္။ လူေတြကလည္း အရင္ကေလာက္ လွဴဒါန္းႏုိင္တဲ့သူေတြ သိပ္မမ်ားေတာ့ဘူး။ ေမ်ာက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ နည္းသြားတယ္လုိ႔ အဘတုိ႔ ထင္သလဲ”
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မေျဖႏုိင္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။
No comments:
Post a Comment