အငတ္စာ - ေမာင္လွဝင္း (ျမင္းျခံ)

တရပ္တည္းသားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးျဖဴမင္းကေတာ့ နည္းနည္းမွ အေစးမကပ္။ သူက အျဖဴဆုိ ကြၽန္ေတာ္က အမည္း။ ကြၽန္ေတာ္က အေရွ႕ဆုိ သူက အေနာက္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သာ မဟုတ္၊ သူက ဘယ္သူနဲ႔မွ သိပ္အေစးမကပ္ လွတဲ့ လူ႔ဂြ(ခြ)စာႀကီး။ သူမ်ားေတြက ‘ဝ’ လုံး ေရးထားလွ်င္ေတာင္မွ သူက လမင္းႀကီးနဲ႔ တူတယ္ဆုိၿပီး ‘လ’ လုိ႔ ဖတ္တတ္သည့္ သူ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက တရပ္တည္းေနလာၾကသူေတြမုိ႔ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အူမေခ်းခါးမက်န္ သိၾကသည္။ ရပ္ကြက္ေဘာလုံးသင္းမွာဆုိလွ်င္ သူက ‘လူညစ္’ ေတြနဲ႔သာ ေပါင္းသင္းတတ္သူ။

ေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ေတာ့ သူက ဒီအက္စ္အုိ။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းသား သမဂၢအဖြဲ႔ဝင္။ ကြၽန္ေတာ္က ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က်ေနခ်ိန္မွာသူက ဖဆပလ၏ သမဝါယမ အသင္းတြင္ စားေပါက္ေခ်ာင္ေသာ ေနရာတေနရာ ရထားၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ညီတေယာက္ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ကုိကုိးကြၽန္းေရာက္သြား ခ်ိန္တြင္ သူက မဆလေခတ္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။

သူ႔သမီးေတြက စစ္ဗုိလ္ေတြ၊ အစုိးရအရာရွိေတြနဲ႔သာ ယူၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔သားတေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွ ၾကံ႕ဖြံ႔အသင္းမွာ လူႀကီးတေနရာ ရထားေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္သားေတြ တူေတြကေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၿပီးကတည္းက ေထာင္နဲ႔အိမ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနရသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ကံဆုိးသည္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျမးတေယာက္က သူ႔ေျမးမ တေယာက္ကုိ ခုိးယူသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ သူတုိ႔လက္ခံေအာင္ ေျပာၿပီး သူ႔ေျမးမေလးကုိ ျပန္အပ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ဖ်စ္ညႇစ္ေငြထုတ္ၿပီး ကေလးမ်ား တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျဖစ္ေအာင္ မဂၤလာေဆာင္ေပးရသည္။ ဒါ့ထက္ ပုိ စိတ္ညစ္မိတာကေတာ့ သူနဲ႔ မပတ္သက္လွ်င္ မျဖစ္ေသာကိစၥေတြ ေပၚလာတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေဟာ … အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ ရပ္ကြက္ဘုရားဖူးကားေပၚမွာ သူနဲ႔အတူ လုိက္ပါ ေနရျပန္ၿပီ။ ရပ္ကြက္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြစုၿပီး ဘုရားဖူးထြက္မည္ဆုိေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးေတြလည္းပါ ကုိယ့္အမ်ဳိးေတြလည္း ပါေပါ့။ ခရီးသည္တင္ ကားႏွစ္စီးႏွင့္ ဘုရားဖူးထြက္မည့္အခါ လူႀကီးသူမေတြ ပါေအာင္ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ေလးေလးစားစားဖိတ္ေခၚေတာ့ ျငင္းလုိ႔က မေကာင္း။

မိတၳီလာၿမဳိ႕ကုိ ျဖတ္ၿပီး ပုဂံေညာင္ဦးဘက္ထြက္လာေသာလမ္းတြင္ သူက ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥေလးေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတၳီလာၿမိဳ႕၏ တုိးတက္မႈေတြဆုိကာ ဟိမဝႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေန၏။ ကြၽန္ေတာ္က လမ္းတေလွ်ာက္ ယာခင္းမ်ားမွ ေခါင္းငုိက္က်ကာ ညႇိဳးေရာ္ေရာ္ျဖစ္ေနသည့္ ႏွမ္းပင္ေလးေတြကုိၾကည့္ကာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ပုဂံေညာင္ဦးဘက္မွ ေတာင္သူလယ္သမားဘဝေတြအေၾကာင္း ေတြးေတာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိသည္။

တျပည္လုံး ဒုကၡဆင္းရဲေတြ ပင္လယ္ေဝေနခ်ိန္တြင္ သူက သူ႔သား ၾကံ႕ဖြံ႔ ေခါင္းေဆာင္၏ေလသံအတုိင္း ဟုိဟာ တုိးတက္တယ္ - ဒီဟာ တုိးတက္တယ္ ဆုိၿပီး ကားေပၚတြင္ ေလလုံးထြား ေျပာျပေနသည္။

ေညာင္ဦးၿမိဳ႕အဝင္တြင္ လမ္း ဘယ္လုိေကာင္းေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕အဝင္ပသာဒ ဘယ္လုိလွေၾကာင္း ‘ဘုံခန္း’ ဖြဲ႔သလုိ ဖြဲ႔ျပေနသည္ကုိ နားၾကားျပင္း ကတ္လာသျဖင့္ …

“မိတၳီလာက ထြက္လာခဲ့ကတည္းက ကားလမ္းေတြ တြန္႔လိန္ပဲ့ရြဲ႕ေနတာေတြ ေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့ဘူး ထင္တယ္၊ ကုိျဖဴမင္း” ဟု တခ်က္ေလာက္ ‘ပက္’ခနဲ ေျပာပစ္လုိက္သည္။

ပုဂံေရာက္ေတာ့ သူက ကားလမ္းေတြ၊ ဟုိတယ္သစ္ေတြ၊ ဘုရားပုထုိး အသစ္ မြမ္းမံျပဳျပင္တာေတြကုိ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေရွးေဟာင္း အႏုပညာလက္ရာေတြကုိ သူနဂုိလက္ရာပ်က္စီးသြားေအာင္ ျပဳျပင္တာေတြကုိ မႀကိဳက္၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသည္ဆုိလွ်င္ မူလအႏုပညာေတြ မပ်က္စီးေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းတာကုိ လုိလားသည့္သူ၊ အ႐ုိးကုိ အရြက္ မဖုံးေစခ်င္သူ။

ေရွးပေဒသရာဇ္မင္းဆက္မွ ဘုရင္တပါးက ဘုရားကုိ အက်ဥ္းခ်ထားသလုိ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ တည္ထားတာကုိၾကည့္ၿပီး ရဟန္းသံဃာႏွင့္ ျပည္သူလူထုကုိ အက်ဥ္းခ်ထားေသာ စစ္အစုိးရအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနစဥ္ သူက ပုဂံျပတုိက္ကုိ အမႊမ္းတင္ေျပာဆုိေနျပန္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။