(၁)ပါးစို႐ံု ရိွမွာေပါ့။
သပိတ္မသြတ္နဲ႔
လြတ္ၿပီးသား ကၽြတ္ၿပီးသား။
ထမင္းမထုပ္နဲ႔
သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။
အိုးမခြဲနဲ႔ အိုးမလို
ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။
အပြင့္အခက္ ယူမသြားနဲ႔
ျပန္လိုက္ရမယ့္အစား မဟုတ္ဘူး။
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္
ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔
သံသရာႀကီးမွာ လည္ခဲ့သူ။
(၂)
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔
ႀကိဳႀကိဳၿပီး ေသထားသူ။
‘ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္’ကို
ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔
မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါရေစ...
သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ
လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔
ေဟာဒီ ခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို
ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔
ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ။
လူသာဆံုးတာ က်န္တာ မ႐ံႈးဘူး
မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။
မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)
(၁၉၄၂-၂၀၁၀)
၁၃၇၂ ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ ဓမၼစၾကာေန႔မွာ ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ
(၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၀ ရက္ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃ အမွတ္ ၂၁ ေဖာ္ျပပါရိွခဲ့ပါတယ္)
(၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၀ ရက္ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃ အမွတ္ ၂၁ ေဖာ္ျပပါရိွခဲ့ပါတယ္)
2 comments:
ကုိေမာင္ဦး
ဦးမုိးဟိန္းႀကီး တကယ့္လူ႔ဂြစာလားမသိဘူးေနာ္...။ ကဗ်ာက ေတာ္ေတာ္လက္ေတြ႔ၾကတယ္ဗ်ာ..။ မိုက္တယ္...။ ဘယ္ကေန သြားၿပီးေတြ႔လာတာလဲ။
ဦးမိုးဟိန္းက အရမ္း သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ၿပီး ဘာသာတရားကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။ အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္ၿပီး လူတဖက္သားကိုလည္း ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတတ္သူပါ။ သူနဲ႔ ဆန္ဖရန္စၥကိုမွာ ပထမဆံုး စေတြ႔တုန္းက စကားေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္စဖြဲ႔တုန္းက အမ်ားႀကီး ကူညီခဲ့ဖူးတယ္လို႔ သူက ေျပာျပဖူးပါတယ္။
၈ ႏွစ္ ေက်ာ္ ၈ ပါး သီလကို ေစာင့္ထိန္းသူ၊ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သတ္သတ္လြတ္စားသူ၊ ေမၿမိဳ႕အနီးတြင္ (ဒဟတ္ပန္း) ပရဟိတေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္သူ၊ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ကေလာင္နဲ႔ ေသျခင္းႏွင့္ ကင္ဆာကို ရင္ဆိုင္သည့္ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ အေတြးအျမင္မ်ားကို ရဲရင့္တည္ၿငိမ္စြာ ေရးသားထုတ္ေဖာ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သူတဦးပါ။
လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ ေဝဒနာ၏ ဖိဆီးမႈကို ၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ၿပီး ေန႔စဥ္မပ်က္ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး ဝတၳရားမ်ားကိုမပ်က္ ေဆာင္ရြက္ရင္း ဘဝနိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့သူ လူတဦးပါ။
Post a Comment