ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၁၀)

လူငယ့္တပ္ဦးက လူေတြရွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ … က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒါ … ပထမဆုံး ဗကသ အလံကိုင္ၿပီး ဝင္လာတဲ့လူလုိ႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ တဖဲြဖဲြဝင္လာလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တုိ႔ ကိုကိုးကြၽန္းပို႔ခံရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ တုိက္ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားစုျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ထပ္ေျပာခ်င္တာက စစ္အစိုးရဟာ(ဗုိလ္ေနဝင္းတုိ႔ဟာ) ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေပၚ ဒီေလာက္စိတ္နာရသလဲဆုိတာ ျပန္ၿပီးေတာ့ (အခုအခ်ိန္ေပါ့) သုံးသပ္လို႔ရၿပီလို႔ ထင္တယ္ေလ။ ဘာေၾကာင့္ဆုိေတာ့ ဗုိလ္ေနဝင္း႐ုပ္လုံးလည္း အကုန္ေပၚသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။

ေနာက္ … သူနဲ႔အတူတူ စစ္အုပ္စုကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေနာက္ကေနၿပီးေတာ့ စစ္အုပ္စုကို ႐ုပ္လုံးေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြလည္း အေတာ္ေလး ပုံေပၚလာၿပီဆုိေတာ့ ေျပာလို႔ရၿပီလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗမာျပည္ စစ္အုပ္စုကို ပထမဆုံး ပႏၷက္႐ုိက္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဗုိလ္ေနဝင္း၊ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဗုိလ္တင္ေဖ၊ ဗုိလ္ေမာင္ေမာင္၊ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီနဲ႔မကင္းတဲ့ တျခား စစ္ဗုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္နာမည္ေတြ အျပည့္အစုံေျပာဖုိ႔ ဒီမွာ ရွည္ေနမွာစိုးလို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။

အဲဒီေတာ့ ဒီလူေတြရဲ႕သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ … သူတုိ႔ဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ ဖူးဘူး။ သူတို႔ထဲမွာ တကၠသိုလ္ေရာက္တာလည္း ရွိတယ္၊ မေရာက္တာလည္း ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းကဆုိရင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဟာ တကၠသိုလ္မွာမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာလည္း သမဂၢနဲ႔ ကင္းေဝးတယ္။ တကၠသုိလ္မွာလည္း ကင္းကင္းပဲ။

ဒါ … လက္ရွိ စစ္အုပ္စု ထိပ္သီးေတြအထိ ဗုိလ္သန္းေရႊ၊ ဗုိလ္ခင္ၫြန္႔ … အစရွိသျဖင့္ ဗုိလ္ေမာင္ေအး … သူတို႔မ်ဳိးဆက္အထိ အားလုံးဟာ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ အင္မတန္ ကင္းတဲ့လူေတြ။

သူတို႔ေခတ္တုန္းက (သူတုိ႔ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ေခတ္တုန္းက) ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက အင္မတန္ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့အခါ။ အင္မတန္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လႈပ္ရွားၿပီး၊ အင္မတန္ အသက္ဝင္ေနတဲ့အခါ။ သူတုိ႔ ဘာေကာင္လဲ။ ဘယ္သူမွာမွ အဲဒီသမုိင္းမရွိဘူး။ ရွိလိုက္ရင္ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ ဒါဟာ ခြၽင္းခ်က္ပဲ။ အဲဒီ လူ ၁ဝဝ ထဲမွာ တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔တေတြက ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ဘယ္သူမွမပတ္သက္ဘူး။

ေနာက္တခုက သူတုိ႔ထဲက တျခားလူေတြ၊ တခ်ဳိ႕လူေတြက်ေတာ့ သူတုိ႔မိဘမ်ား အဆက္အဆက္ေတြက (က်ေနာ္ နာမည္ မေျပာေတာ့ဘူး) အဂၤလိပ္ဗ်ဴ႐ုိကရက္ အဆက္ေတြ၊ အဂၤလိပ္အရာရွိအဆက္ေတြ။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔ သူတုိ႔က ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြကို ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက သူက အ႐ုိးထဲက မုန္းတာ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢထဲ သူတုိ႔ပါရင္ သူတုိ႔အေဖ အလုပ္ေတြ ထိခုိက္မယ္။ ေနာင္ သူတုိ႔ႀကီးလာရင္လည္း သူတုိ႔လည္း ဗ်ဴ႐ုိကရက္ယႏၱရားထဲမွာ ဝင္ပါၾကမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတဲ့လူေတြ။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔ေနာင္ေရးကို လည္း ထည့္တြက္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါမို႔ သူတုိ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မုန္းတာ။ ေသြးထဲ အသားထဲကမုန္းတာ။

အဲဒီေတာ့ သမဂၢႀကီးကိုၿဖိဳပစ္ဖုိ႔လည္း နည္းနည္းမွ ဝန္မေလးဘူး။ သူတုိ႔ ဘာ သံေယာဇဥ္မွမရွိဘူး။ သမဂၢဟာ သူတုိ႔ မ်က္စိထဲမွာ အပို အေဆာက္အဦႀကီးတခု၊ သက္သက္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီး တခု ဒီလိုပဲ ျမင္တာ။

အဲလိုအျမင္နဲ႔ တေလွ်ာက္လုံးေမြးခဲ့တဲ့အၿငိဳးဟာ ဒီေန႔အထိပဲ။ စစ္အုပ္စုမွာ မ်ဳိးဆက္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းခဲ့ တယ္။ တတိယမ်ဳိးဆက္ကိုေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲဒီမ်ဳိးဆက္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေပမယ့္၊ သူတုိ႔ခ်င္းက ပဋိပကၡေတြ ဘယ္လိုရွိေပမယ့္ သူတုိ႔အထဲမွာ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ အၿငိဳးေတြက်ေတာ့ မ်ဳိးဆက္တခုနဲ႔တခု လဲႊေပးပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါကို ေနာက္မ်ဳိးဆက္ကလည္း လက္ခံခဲ့တယ္။ ခုံခုံမင္မင္လက္ခံၿပီး အဲဒီအၿငိဳးေတြနဲ႔ပဲ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ရန္လုပ္ေနတာပဲ။

အဲ … အၿငိဳးေတြဆုိတဲ့အထဲမွာ နံပါတ္ ၁ ဗုိလ္ေနဝင္းရဲ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚအၿငိဳး၊ အဲဒီအၿငိဳးက အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထိ ဆက္တာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေပၚ အၿငိဳး၊ ဒါ … တေလွ်ာက္လုံးပဲ။ အဲ … ေက်ာင္းသားသမဂၢအေပၚ အၿငိဳး၊ ဒါလည္း ဒီေန႔အထိပဲ။ ဗုိလ္ေနဝင္းအၿငိဳးေတြကို အခုေနာက္ဆုံး စစ္အုပ္စုက၊ နအဖအုပ္စုက ဘာပဲေျပာေနေန ဘယ္လိုမွ မစြန္႔ပစ္ပါဘူး။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

က်ေနာ္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ပါ

တခါတုန္းက က်ေနာ္ဟာ မိသားစုေနထိုင္ရာၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ေပါင္း ၇ဝဝ ေလာက္ေဝးကြာတဲ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားတခုကို ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတာရယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ မေကာင္းတာရယ္တို႔ေၾကာင့္ အိမ္နဲ႔ စာအဆက္အသြယ္လုပ္တယ္ဆိုရင္ တလေလာက္ၾကာတဲ့ထိေအာင္ပါပဲ။

အနီးစပ္ဆံုး ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာင္ တပတ္မွ ၂ ရက္ေလာက္သာ ကားရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုၾကားထဲမွာ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ား အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ေဆးဝါး မျပည့္မစံု၊ သြားလာေရးခက္ခဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ဘဝကို အဲဒီေနရာမွာပဲ ဇာတ္သိမ္းရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အေတြးတခုဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေတြးပါ။ တကယ္ လို႔မ်ား က်ေနာ္ အဲဒီေနရာမွာပဲေသသြားခဲ့ရင္ က်ေနာ့္မိသားစုက က်ေနာ့္အသုဘကို မီမွာမဟုတ္သလို က်ေနာ္ ေသသြားၿပီ ဆိုတာကိုေတာင္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေနာက္က်မွ သိရလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးပါပဲ။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ပထမေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေတြ၊ ပူပင္ေသာကေရာက္တာေတြ ေရာ စံုလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သံုးသပ္ခ်က္စိတ္ကူးတခုရသြားပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘ငါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး’ ဆိုတဲ့ အေတြးပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တႀကိမ္ အဲဒီလိုမ်ဳိး ထပ္ၿပီးၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ကေတာ့ စစ္အစိုးရက က်ေနာ္တို႔ကို ပုဒ္မ မတပ္၊ တရား မစြဲ၊ ဘာမွအက်ဳိးအေၾကာင္းမျပဘဲ ရက္ရွည္ဖမ္းၿပီး စစ္တပ္အက်ဥ္းစခန္းတခုမွာ ဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ပါ။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကို ဘာပုဒ္မနဲ႔ ဘယ္လို စီရင္ခ်က္ခ်မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လႊတ္မယ္၊ ဘယ္လိုေတြဆက္ၿပီး ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုတာ ဘာမွမသိရသလို မိသားစုနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္ အျဖတ္ခံထားရပါတယ္။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေတြးၿပီးပူမိတာက မိသားစုစားဝတ္ေနေရးနဲ႔ မိခင္ရဲ႕က်န္းမာေရးပါ။ မိသားစုက ကိုယ့္အေပၚ တစံုတရာ မွီခိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဘာမွလုပ္ကိုင္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ပူစရာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ကိုယ့္ အတြက္ေတာင္ မေရရာလွတဲ့ အက်ဥ္းစံ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။

အကယ္၍ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အေမ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ပူပင္ေသာကေတြက သူ႔ကို အသက္ျပန္ရွင္ လာေအာင္ ကယ္တင္ႏိုင္ပါမည္လား။ အကယ္၍ က်ေနာ္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ငိုေႂကြးလိုက္ရင္ေရာ အားလံုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔သြားမည္လား။

ဒီေကာင္က ခံစားခ်က္မွမရွိတာ၊ သံေယာဇဥ္မွမရွိတာလို႔ တခ်ဳိ႕က ထင္ေကာင္းထင္ပါလိမ့္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ က်ေနာ္တို႔က ဘာတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဒါက က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေပၚမွာျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့ အေတြးတခုပါ။

က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ သိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ကတည္းက ပူပင္ေသာကေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိခဲ့ၾကတာပါပဲ။ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး စသျဖင့္ ျဖစ္ရပ္ေတြအမ်ားႀကီးေပၚမွာ အေျခခံၾကတဲ့ ပူပင္ေသာကေတြျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီ ပူပင္ေသာကေတြက ဘာေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါသလဲ။

အဆင္မေျပမႈေတြ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဆင္မေျပတဲ့အခါ အဆင္ေျပခ်င္တယ္၊ အဆင္မေျပတဲ့ အရာဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာသိေတာ့ အဲဒီလို မၾကံဳေတြ႔ခ်င္ဘူး စသျဖင့္ စိုးရိမ္ေသာကေတြ ေပၚေပါက္ၾကတာျဖစ္ပါ တယ္။

စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြ၊ ပူပင္ေသာကေတြျဖစ္ေပၚတာကို အျပစ္တင္လို႔မျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီလို ပူပင္ေန႐ံုနဲ႔ အခက္အခဲေတြ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္သြားတာကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မေတြ႔ဖူးပါ။ ေတြ႔ဖူးတဲ့လူလည္း မရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာဟာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတြကို မလိုအပ္ဘဲထားသင့္ပါသလား၊ ေမြးျမဴသင့္ပါသလားဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ပညာရွင္တေယာက္ကေတာ့ ခုလို ဆိုပါတယ္။

“စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ား၏ အမ်ားစုမွာ မျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာအရာမ်ား၊ မျဖစ္ေသးေသာအရာမ်ား၊ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအရာ မ်ားအတြက္ တင္ႀကိဳပူပန္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားကမူ ေလာကတြင္ တခါမွ်မျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အရာမ်ား၊ တခါမွ် မျဖစ္ေသးေသာအရာမ်ားအတြက္ ႀကိဳတင္ပူပန္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ ”

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပူပင္ေနၾကတဲ့အရာေတြကေရာ ဘယ္လိုအရာေတြပါလဲ။ သံုးသပ္ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပူပန္ျခင္းနဲ႔ လက္ေတြ႔ဘဝကို ယွဥ္တြဲစဥ္းစားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဥပမာဆိုပါစို႔ မိဘကို အရမ္းစိတ္ပူေနတဲ့သူတေယာက္က သူ႔မွာ အခြင့္အလမ္းလည္းရွိမယ္၊ ဆႏၵလည္း တကယ္ရွိမယ္ဆိုရင္ မိဘဆီေရာက္ေအာင္ျပန္လိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

အဲဒီလို အခြင့္အလမ္းမရွိဘူးဆိုရင္လည္း အခြင့္အလမ္းရွိေအာင္ဖန္တီးဖို႔ ႀကိဳးစားဖို႔သာလိုအပ္ပါတယ္။ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနမယ့္အစား အေကာင္းဆံုး အလုပ္တခုခုကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔သာလိုအပ္ပါတယ္။ ထိုင္ၿပီးပူေနလို႔၊ တခ်ိန္လံုး ငိုေနလို႔ ကိုယ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့သူေရွ႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ခ်က္ခ်င္းအထေျမာက္သြားတာ မေတြ႔ဖူးပါ။ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးလုပ္ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတခုကို တခါတရံမွာ ၾကံဳေတြ႔ေကာင္း ၾကံဳေတြ႔ ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါေတြမွာ ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ႏွလံုးပိုက္ရင္း လက္ရွိအေနအထားကို ပိုၿပီးေကာင္းမြန္ တဲ့ အေနအထားတခုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို တပိုင္းတစနဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြကို ၾကံဳေတြ႔ေကာင္း ၾကံဳေတြ႔ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အၾကံျပဳ လိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ့္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြအတိုင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ။

ထိန္လင္း

၁၊ ၆၊ ဝ၃

ေရစီးသံ ဂ်ာနယ္

အတြဲ ၇၊ အမွတ္ ၁

ေမလ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္

ကႏၱာရ ဥယ်ာဥ္

အေညႇာက္ေပါက္ခ်ိန္ မတန္သေရြ႕ေတာ့

မ်ဳိးေစ့ဆိုတာ

ေျမဆီလႊာေအာက္မွာ ေနရဦးမွာေပါ့ေလ …။

ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ ေမွာ္အတတ္ေတြ

မီးစုန္းကေဝလို ေဆာ့ကစားခဲ့ေလသမွ်

အရိပ္ေဝမယ့္ အခက္ကိုခ်ဳိး

မ်ဳိးေစ့ခ်မယ့္ အသီးကိုေႁခြ

ဒဏ္ရာရ ရာသီရွည္ထဲမွာမွ

စနစ္တက် စိုက္ပ်ဳိးမိခဲ့ၿပီ …။

ေတာအုပ္ျဖစ္ခ်င္သူ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္

တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးနဲ႔

အပင္ေလးတပင္အျဖစ္

အခက္၊ တရြက္၊ တပြင့္၊ တသီး၊

ေဖာက္ထြက္ႀကီးထြားႏိုင္ခြင့္ေလးသာ

ေျမဆီလႊာေတြ မအက္ကြဲခင္ကတည္းက

ရည္စူးဆုပန္ခဲ့သူပါ …။

မလိုတမာ ဓားခ်က္ျပင္းျပင္းနဲ႕

ျဖစ္တည္ျခင္းေတြ ခုတ္ျဖတ္ေနမွေတာ့

ကံတရားေတြ ဖ်က္ပိုးက် နာၿပီေပါ့ …။

ပညတ္ေတြေနာက္ မလိုက္ၾကပါနဲ႔ကြယ္

ေဟာ့ဒီရာစုသစ္ ဒီခရီးထဲမွာ

လူဆိုတာ ဘယ္အခန္းက ပါဝင္သလဲ

ဂရပ္(ဖ္)မ်ဥ္း တတန္းတည္းဆြဲၾကည့္ပါ

အဲဒီလူေတြ စိုက္ပ်ဳိးတဲ့အပင္ကိုလည္း

စြတ္စိုမွ်တတဲ့ ရာသီေကာင္းေကာင္းျဖင့္

ေတာအုပ္ျဖစ္ခြင့္မေပးခ်င္ေန

ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္သာ

ညီညီမွ်မွ်

ရြာက်ေစကြယ္ …။ ။

ဘမိုးျမင့္

အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေခတ္ မကုန္ပါဘူး

“ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ကြဲလို႔၊ ဖဆပလကြဲလို႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးရင့္က်က္မႈအားနည္းၿပီး ငါစြဲေတြ လြန္ကဲလို႔ျဖစ္ရတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရင့္က်က္ဖို႔အတြက္ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေက်ညက္ဖို႔ လိုတယ္ …”

ဒီေလးငါးလအတြင္း ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ရတာ အရင္ကလို ငါးရွဥ္႔နဲ႔ ဂဏန္းအေၾကာင္းေလာက္ မဟုတ္ေတာ့လို႔ ပ်င္းစရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ လူေတြအေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရးလာၾကလို႔ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ျဖစ္ၿပီး ဖတ္ေကာင္းလာတယ္။ ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ဆိုသလို ငယ္ဘဝကို ျပန္တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။

မေကာင္းလည္း ဖတ္ရတယ္

ဖတ္ေကာင္းတာ ကိစၥမရွိဘူး။ ပိုက္ဆံေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုန္တယ္။ ဘိန္းစြဲသလိုစြဲၿပီး မဖတ္ရမေနႏိုင္ေတာ့ အသစ္မပါ သေလာက္ျဖစ္ၿပီး အေဟာင္းေတြခ်ည္း ျပန္ထည့္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္မ်ဳိးလည္း ဝယ္ဖတ္ရတာကိုး။ သတင္းသမားဆိုတာ ႀကိဳက္လည္းဖတ္၊ မႀကိဳက္လည္း ဖတ္ရပါတယ္။ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္လည္း ဒီတပတ္ ဘယ္လိုမေကာင္းတာလည္း ဆိုတာ သိထားသင့္ပါတယ္။

ရန္/ငါ ျပတ္လို႔သာ

ကလိမ္ကက်စ္လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ပုတ္သင္ညိဳ ႏိုင္ငံေရးသမား မရွိမဟုတ္ပါဘူး။ ေရွးက ရွိသလို အခုလည္း ရွိေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြနဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတြကို မေစ့စပ္တမ္း ရန္/ငါမ်ဥ္းျပတ္ျပတ္နဲ႔ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသူေတြလည္း သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြပါ။ ဖဆပလ ဆိုတဲ့အဖြဲ႔ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲ သြားခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖဆပလ ဆိုတဲ့ ျပည္သူတရပ္လံုး ပူးေပါင္းပါဝင္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္ေပါင္းစုႀကီးေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြနဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတြကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ေမ့ေဖ်ာက္မပစ္သင့္ပါဘူး။

ပူးေပါင္းလုပ္နည္း ၂ နည္း

ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုထူေထာင္တယ္ဆိုတာ လာရာအရပ္မတူၾကတဲ့ အလႊာေပါင္းစံုကလူေတြ ပူးေပါင္းဖြဲ႔စည္းထားရတာ ျဖစ္တယ္။ လူေတြဟာ မူလဗီဇေနာက္ခံဘဝေတြ မတူၾကတာနဲ႔အမွ် အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ မတူႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီလိုမတူတဲ့သူေတြအခ်င္းခ်င္း အတူတကြပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ နည္းလမ္း ၂ မ်ဳိးသံုးၾကပါတယ္။ ပထမ နည္းက တူညီတဲ့ ဘံုရပ္တည္ခ်က္တခုရွာၿပီး ဘံုသေဘာတူညီခ်က္တခုနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တဦးခ်င္းအယူအဆေတြကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ ဘံုသေဘာတူတာကို လုပ္ၾကဖို႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တနည္းကေတာ့ အယူအဆတခု ‘အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ’ တခုကို သက္ဝင္ယံုၾကည္ၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစည္းလုပ္ကိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၊ ဒီမိုကေရစီပါတီ စတာမ်ဳိးေတြျဖစ္တယ္။

ပါတီမွန္ရင္ ဝါဒရွိရမယ္

ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုတာ ‘အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ’ တခုေတာ့ ရွိကိုရွိရပါတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အစိုးရအရင္းရွင္စနစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အစၥလာမ္မစ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရစ္ယာန္ ဒီမိုုကရက္ျဖစ္ျဖစ္ အယူဝါဒတခုအေပၚမွာ တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေပၚမွာ မတည္ေဆာက္ဘဲနဲ႔ ေနာက္ခံဘဝအမ်ဳိးမ်ဳိးက ယံုၾကည္မႈအသီးသီးနဲ႔လာတဲ့လူေတြဟာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အတူတကြပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကမွာ လဲ။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီမရွိရင္ မ်က္မျမင္ လွမ္းေလွ်ာက္သလိုျဖစ္မွာပါ။ ဟိုတိုး ဒီတိုးနဲ႔ လိုရာခရီး မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္ဆိုရင္ အုိက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ ရွိကိုရွိရပါတယ္။

တေစၦအေျခာက္ခံရသူေတြ

အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေခတ္ကုန္ဆံုးၿပီလို႔ ေဟာေနၾကသူေတြက ကြန္ျမဴနစ္တေစၦအေျခာက္ခံရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေဟာင္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္တခ်ဳိ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီပဲေခၚေခၚ၊ ဝါဒပဲေခၚေခၚ၊ သေဘာတရားပဲေခၚေခၚ ဘယ္လိုပဲ ေခၚေခၚ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီဆိုတာ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္သေဘာတရားေတြကိုသာ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဒမ္စမစ္ တို႔၊ ဂၽြန္ေမးနဒ္ကိန္းတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးအယူအဆေတြဟာလည္း အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီပါပဲ။ သမၼတ ေရဂန္တုိ႔၊ ၿဗိတိသွ်ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္ မာဂရက္သက္ခ်ာတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆေတြလည္း အိုင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရဂန္႔ အိုက္ဒီယာေတြကို ‘ေရဂန္ေနာမစ္’ (Reaganomic) လို႔ေတာင္ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။ မာဂရက္သက္ခ်ာရဲဲ႕ အိုက္ဒီယာေတြကို လည္း ‘သက္ခ်ာဝါဒ’ (Thatcherism) လို႔ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။

အိုက္ဒီယာ ခၽြတ္ျခံဳက်သူသာ ရွိတယ္

ဘယ္ေခတ္ ဘယ္စနစ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုတာရွိေနသေရြ႕ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ ရွိေနမွာသာျဖစ္တယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းရင္ အိုက္ဒီယာေတြလည္း လုိက္ေျပာင္းမွာပဲ။ ဒါ သဘာဝျဖစ္တယ္။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီက တခုမဟုတ္ တခုရွိေနမွာျဖစ္တယ္။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ မရွိတဲ့လူသာရွိတယ္။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ မရိွတဲ့ေခတ္ဆိုတာ လံုးဝ မရွိႏိုင္ ဘူး။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီက ခၽြတ္ျခံဳက်ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္ဆိုတာ လံုးဝမရွိဘူး။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ တာနဲ႔အမွ် လူသားေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြလည္း ေျပာင္းလဲတိုးတက္ၿပီး အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ အသစ္ အသစ္ေတြ ေပၚထြက္လာမွာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သိပၸံနည္းက် အယူအဆျဖစ္သလို သဘာဝတၳေဗဒအရလည္း သဘာဝက်တဲ့ အယူအဆျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္စနစ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရးကို အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီကသာ ဆက္ၿပီးဦးေဆာင္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မကြဲမွ ထူးဆန္းတာ

ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ အိုက္ဒီယာေတြကိုအေျခခံၿပီး လုပ္ၾကတာျဖစ္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အုိက္ဒီယာမတူလို႔ သေဘာကြဲၾကတယ္ဆိုတာ အဆန္းမဟုတ္ဘူး။ မကြဲဘဲနဲ႔ အားလံုး တေသြးတသံတည္းျဖစ္ေနတာကမွ ထူးဆန္းတာ။ အလႊာေပါင္းစံုကေရာက္လာတဲ့လူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းဖြဲ႔စည္းထားတာ၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အေတြးအေခၚေတြ တထပ္တည္းက် တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အေတြးခ်င္း၊ အျမင္ခ်င္း၊ သေဘာေပါက္ပံုခ်င္း၊ အဓိပၸာယ္ေကာက္ပံုခ်င္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ကြဲျပားျခားနားမႈ ရွိၾကမွာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ သေဘာထားခ်င္းမတူတာနဲ႔ ရန္သူျဖစ္သြားၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ အေျခခံ သေဘာတရားေတြ တူညီၾကတယ္၊ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္းခ်င္းတူၾကတယ္ဆိုရင္ အတူတြဲၿပီး ဆက္လုပ္လို႔ရပါတယ္။ အတၱအက်ဳိးစီးပြားကို အလြန္အမင္း ေရွ႕တန္းမတင္ၾကရင္ သေဘာမတူၾကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္ပါဘူး။ အတၱလြန္ကဲလို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာပါ။

ဂိုဏ္းေတြစုထားတဲ့ ပါတီ

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ေလာက္ အာဏာရယူထားႏိုင္ခဲ့တဲ့ LDP ပါတီႀကီးဆိုရင္ ဂိုဏ္းအုပ္စုေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္တယ္။ သူ႔ဂိုဏ္းငါ့ဂိုဏ္း အသာစီးရဖို႔ ေန႔တိုင္းယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွး႐ိုးစြဲ အယူအဆေတြ ကိုင္စြဲတာခ်င္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ အယူအဆခ်င္းတူေနၾကေတာ့ လက္တြဲပူးေပါင္းေနႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အေရးႀကီးတာက ‘ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ’ ဆိုတဲ့အစြဲႀကီး ခၽြတ္ႏိုင္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ အယူအဆမတူတာေတြကို သည္းခံတတ္မွ သေဘာထားကြဲတာေတြကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ခံႏိုင္မွ ရင့္က်က္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး ရင့္က်က္ဖို႔လို

ႏိုင္ငံေရးမွာ သေဘာထားကြဲမူဆိုတာ ရွိျမဲပဲ။ ေရွးကရွိသလို အခုလည္းရွိတာပဲ။ ကမၻာမွာရွိသလို ျမန္မာမွာလည္း ရွိတာပဲ။ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဝံသာႏုေခတ္က ကြဲခဲ့သလုိ ဂ်ီစီဘီေအလည္း ကြဲခဲ့တာပဲ။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးလည္း ကြဲတာပဲ။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္လည္း ကြဲတာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကြဲသလို ဆိုရွယ္လစ္ေတြလည္း ကြဲတာပဲ။ ဖဆပလလည္း ကြဲတာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ကြဲလို႔၊ ဖဆပလကြဲလို႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးရင့္က်က္မႈအားနည္းၿပီး ငါစြဲေတြ လြန္ကဲလို႔ျဖစ္ရတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရင့္က်က္ဖို႔အတြက္ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေက်ညက္ဖို႔ လိုတယ္။ ေက်ညက္ဖို႔ က်မ္းရင္း က်မ္းခိုင္ေတြ ဖတ္ရပါမယ္။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေခတ္ မကုန္ပါဘူး။ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီဆိုတာ ခၽြတ္ျခံဳက်ၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြား႐ိုးမွ မရွိတာ၊ အိုက္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီ ခၽြတ္ျခံဳက်တဲ့သူမ်ဳိးသာ ရွိပါတယ္။ ။

သစၥာ သတင္းဂ်ာနယ္

အတြဲ ၂၊ အမွတ္ ၁၀၊ ၂၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉၊ အဂၤါေန႔ထုတ္ မွ …

သ႐ုပ္ေဖာ္ - သစၥာ သတင္းဂ်ာနယ္

ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၉)

မႏၱေလးေထာင္

အဲလို ေထာက္လွမ္းေရးကေန မႏၱေလးေထာင္ထဲကို ေခၚသြားေရာ။ မႏၱေလးေထာင္ဆုိတာ အခုေထာင္ မဟုတ္ဘူး နန္းတြင္းထဲက ေထာင္။ အခုက ေထာင္ကေျပာင္းသြားၿပီ။

ေထာင္ထဲဗူးဝ စဝင္ကတည္းက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ မ်က္စိစိမ္းမေနဘူး။ အကုန္လုံး က်ေနာ္ မ်က္စိ ယဥ္ေနတဲ့၊ ေရာက္ဖူးေနတဲ့ေနရာေတြႀကီးပဲ။ စ ေခါင္းငုံ႔ဝင္ရတဲ့ ဗူးကေလးက စၿပီးေတာ့ အဲဒီ အထဲ ၾကက္တူေရြးခန္း၊ ေနာက္ … ၾကက္တူေရြးခန္းဟိုဘက္က ထမင္းဖိုႀကီး၊ အကုန္လုံး က်ေနာ္ မွတ္မိတယ္၊ သိေနေသးတယ္။ အဲဒီ ထမင္းဖုိႀကီး ကိုေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်ဝိုင္းထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း ညာဘက္မွာ တုိက္ပိတ္တဲ့ တုိက္ခန္းအရွည္တခုရွိတယ္။

အဲဒီတုိက္အေၾကာင္း က်ေနာ္ အရင္ကတည္းက က်ေနာ္ သူမ်ားေျပာျပထားလုိ႔ သိတာ။ က်ေနာ့္ အေဖတုိ႔ ဘာတုိ႔နဲ႔ ေထာင္ထဲသြားေတာ့ အဲဒီတုိက္ခန္းအရွည္ေလးက ထူးဆန္းလို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ “အဲဒါဘာလဲ” “ဟ … အဲဒီဟာ Leper တုိက္လို႔ ေခၚတယ္ကြ” တဲ့။ “အဲဒီ ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါရွိတဲ့လူေတြကို တျခားေထာင္သားေတြနဲ႔ ခဲြၿပီးထားတာ။ ဥပမာ Leprosy သမားေတြေပါ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ Leper တုိက္လို႔ေခၚတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္ အဲဒါေခါင္းထဲကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ဘူး။ အေဆာက္အဦေလးကလည္း အုတ္ကို အနီေတြသုတ္ထားေတာ့ နီက်င္က်င္နဲ႔။

အဲဒီ ဟိုဘက္မွာေတာ့ အေဆာင္ႀကီး။ က်ေနာ္ေလ အေဆာင္ႀကီးကိုပဲ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ဘယ္သူကိုေတြ႔ရမလဲ၊ ဦးေလးနဲ႔ ဘယ္မွာေတြ႔ရမလဲ၊ တျခား အသိမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ႔ရမလဲ၊ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲလိုေတြးေနတုန္းရွိေသး Leper တုိက္ေရွ႕တင္ပဲ ရပ္လိုက္ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားတဲ့ ဝါဒနဲ႔ ေနာက္တေယာက္က။ ေထာင္မႉးတေယာက္ပါတယ္။ ရပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ညာဘက္ခ်ဳိးၿပီး Leper တုိက္ ပထမဆုံး အခန္းထဲ ထည့္လိုက္တာ။

“ဟာ” ဆုိၿပီး ျဖစ္သြားတာ။ “ဟ … ဒါ အႏူေတြထားတဲ့ေနရာပဲ။ ငါ့ကို ဘာလို႔ ဒီထဲထည့္တာလဲ” သူတုိ႔ ဘာမွ မေျပာဘူး။ က်ေနာ့္ကို အတင္းထည့္ၿပီးေတာ့ အျပင္ကေန တံခါးပိတ္ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းဆုိၿပီး ပိတ္ၿပီး ထြက္သြားတာ။

က်ေနာ္က ဦးေလးေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေတြ႔ရမယ္၊ ေဘာ္လီေဘာ ကစားရမယ္၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရမယ္၊ တူရိယာ သင္လိုက္မယ္။ အဲလိုထင္ခဲ့တာ အခုေတာ့ လက္ပါးတုိက္ထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ အင္မတန္ကို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ သံတံခါးႀကီးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေလး ေသးေသးေလးကလည္း ဟိုး … အျမင့္ႀကီးမွာ။ အင္မတန္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာတခု က်ေနာ္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလက္ပါးတုိက္ကို (၂)တုိက္ လို႔ေခၚတယ္။ ဒါ ေနာင္မွ က်ေနာ္သိရတာ။

မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ အဲဒီတုန္းက တုိက္ ၄ တုိက္ရွိတယ္။ ၁ တုိက္၊ ၂ တုိက္၊ ၃ တုိက္၊ ၄ တုိက္။ အဲဒီထဲမွ ၁ တုိက္၊ ၂ တုိက္၊ ၄ တုိက္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ “ႏုိင္ငံေရး ထိန္းသိမ္းတယ္” လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီတုန္းကအက်ဥ္းသားလို႔ မေခၚဘူး။ “ထိန္းသိမ္းေတြ” လို႔ ေခၚတာ။ အဲဒါေတြကိုထားတယ္။

ေနာက္ ၃ တုိက္လို႔ ေခၚတဲ့ဟာကေတာ့ ေဆး႐ုံထဲမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီဟာကေတာ့ ေထာင္သားေတြကို ပိတ္တာ။ ေထာင္သားေတြအတြက္ထားတာ တခုတည္း။ က်န္တဲ့ဟာေတြ အားလုံးကေတာ့ ဒီ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိပဲ ထားတာေလ။ ၄ တုိက္ဆုိတာက ႀကိဳးတုိက္။ ႀကိဳးက်တဲ့လူေတြထားတာ၊ ႀကိဳးသမားေတြကို ထားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေတာ့ ႀကိဳးသမားဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ႀကိဳးတုိက္ထဲမွာလည္း အက်ဥ္းသားထားတာ လုံးလုံးမရွိေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြပဲ ထားတာ။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က ဒီ ၂ တုိက္ (Leper တုိက္) ထဲေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းေဘးမွာက ဦးဇင္းေလး ၂ ပါး။ မႏၱေလးမွာ သံဃာလႈပ္ရွားမႈျဖစ္ေတာ့ သံဃာေတြ အမ်ားႀကီးဖမ္းတဲ့ထဲမွာပါလာတဲ့ ဦးဇင္းေလး ၂ ပါး။ သူတုိ႔က က်ေနာ္ကို အမ်ားႀကီး အကူအညီေပးတယ္။ အကူအညီေပးတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအရ၊ ခြက္လုိသလား ဘာလိုသလား အဲဒါမ်ဳိးကလည္း ေပးတယ္။ ေနာက္ ေထာင္အသိပညာလည္း ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြလည္း လုပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့တုိက္ထဲမွာ ဘယ္သူရွိတယ္၊ က်ေနာ့္ဦးေလးက ဘယ္မွာရွိတယ္ … စတာေတြ သူတုိ႔က အကုန္လုံးေျပာျပတယ္။ အဆက္အသြယ္ လုပ္ေပးတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီ ဦးေလးဆီကတဆင့္သိရတာက က်ေနာ္ေနတဲ့တုိက္ထဲမွာ သံဃာေတြ ရွိတယ္။ လူငယ့္တပ္ဦးက ရဲနီေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်မွ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကလူေတြ တေျဖးေျဖးေရာက္လာတယ္။ အဲဒါေတြ အကုန္လုံး သိေနရတယ္။

အရင္ေျပာခဲ့သလိုပဲ ၆၃ ခုႏွစ္အကုန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပ်က္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာထဲကို ေမာင္းထုတ္လုိက္တာ။ အဓိကအားျဖင့္ ေတာထဲကိုေမာင္းထုတ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ထြက္ေျပးၾကတာ အားလုံးလုိလို လြတ္သြားၾကတယ္။

အဲဒီမတုိင္ခင္က ၆၂ အာဏာသိမ္းေတာ့ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြဆိုတဲ့ သူတို႔ ႐ုပ္ျပဟာတခု လုပ္ေတာ့မယ္က်ေတာ့ လႊတ္ေပးရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္က လြတ္လာၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသား (က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့အထိ) လုံးဝမရွိဘူးလို႔ ဆုိရမေလာက္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။

မြတ္သိပ္မႈ

ေနျခည္ရဲ႕အနမ္းကို

ေတာင့္တေနရွာတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ

ညႀကီးသန္းေခါင္ မိခင္နဲ႔ကြဲကြာသြားတဲ့

ငွက္ကေလးေတြ။

တမိုးႀကီးခ်ဳပ္လို႔ ႏြားတအုပ္နဲ႔

မ်က္စိလည္ေနၾကတဲ့

ႏြားေက်ာင္းသားေတြ။

“ဗီတာမင္ဒီ” နဲ႔

စကားစျမည္ေျပာဖို႔

ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အိပ္ရာဖ်ာေအာက္က

ကဗ်ာေတြ။

ေလညင္းနဲ႔အတူ အလည္လာမယ့္

ဧည့္သည္ရဲ႕ေျခသံကို

ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္ၿပီး

ညလံုးေပါက္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတဲ့

ျပတင္းတံခါးေပါက္ေတြ။

အ႐ုဏ္ကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားၿပီး

မေမြးဖြားတဲ့ညဆိုတာ

ဘယ္တုန္းကရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ။

ညဟာ စက္ဝိုင္းေပၚ

လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ေၾကာင္လိမ္ေလွကားေပၚ

တထစ္ခ်င္း လွမ္းလွမ္းတက္ေနတာ။

ေမာင္သင္းခိုင္

မေဟသီ၊ အမွတ္-၁၈ဝ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၉။