ေက်ာင္းသား ေထာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၉)

မႏၱေလးေထာင္

အဲလို ေထာက္လွမ္းေရးကေန မႏၱေလးေထာင္ထဲကို ေခၚသြားေရာ။ မႏၱေလးေထာင္ဆုိတာ အခုေထာင္ မဟုတ္ဘူး နန္းတြင္းထဲက ေထာင္။ အခုက ေထာင္ကေျပာင္းသြားၿပီ။

ေထာင္ထဲဗူးဝ စဝင္ကတည္းက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ မ်က္စိစိမ္းမေနဘူး။ အကုန္လုံး က်ေနာ္ မ်က္စိ ယဥ္ေနတဲ့၊ ေရာက္ဖူးေနတဲ့ေနရာေတြႀကီးပဲ။ စ ေခါင္းငုံ႔ဝင္ရတဲ့ ဗူးကေလးက စၿပီးေတာ့ အဲဒီ အထဲ ၾကက္တူေရြးခန္း၊ ေနာက္ … ၾကက္တူေရြးခန္းဟိုဘက္က ထမင္းဖိုႀကီး၊ အကုန္လုံး က်ေနာ္ မွတ္မိတယ္၊ သိေနေသးတယ္။ အဲဒီ ထမင္းဖုိႀကီး ကိုေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်ဝိုင္းထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း ညာဘက္မွာ တုိက္ပိတ္တဲ့ တုိက္ခန္းအရွည္တခုရွိတယ္။

အဲဒီတုိက္အေၾကာင္း က်ေနာ္ အရင္ကတည္းက က်ေနာ္ သူမ်ားေျပာျပထားလုိ႔ သိတာ။ က်ေနာ့္ အေဖတုိ႔ ဘာတုိ႔နဲ႔ ေထာင္ထဲသြားေတာ့ အဲဒီတုိက္ခန္းအရွည္ေလးက ထူးဆန္းလို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ “အဲဒါဘာလဲ” “ဟ … အဲဒီဟာ Leper တုိက္လို႔ ေခၚတယ္ကြ” တဲ့။ “အဲဒီ ေထာင္ထဲမွာ ကိုယ္ေရျပားေရာဂါရွိတဲ့လူေတြကို တျခားေထာင္သားေတြနဲ႔ ခဲြၿပီးထားတာ။ ဥပမာ Leprosy သမားေတြေပါ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ Leper တုိက္လို႔ေခၚတယ္” တဲ့။ က်ေနာ္ အဲဒါေခါင္းထဲကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္ဘူး။ အေဆာက္အဦေလးကလည္း အုတ္ကို အနီေတြသုတ္ထားေတာ့ နီက်င္က်င္နဲ႔။

အဲဒီ ဟိုဘက္မွာေတာ့ အေဆာင္ႀကီး။ က်ေနာ္ေလ အေဆာင္ႀကီးကိုပဲ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ဘယ္သူကိုေတြ႔ရမလဲ၊ ဦးေလးနဲ႔ ဘယ္မွာေတြ႔ရမလဲ၊ တျခား အသိမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ႔ရမလဲ၊ လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲလိုေတြးေနတုန္းရွိေသး Leper တုိက္ေရွ႕တင္ပဲ ရပ္လိုက္ေရာဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားတဲ့ ဝါဒနဲ႔ ေနာက္တေယာက္က။ ေထာင္မႉးတေယာက္ပါတယ္။ ရပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ညာဘက္ခ်ဳိးၿပီး Leper တုိက္ ပထမဆုံး အခန္းထဲ ထည့္လိုက္တာ။

“ဟာ” ဆုိၿပီး ျဖစ္သြားတာ။ “ဟ … ဒါ အႏူေတြထားတဲ့ေနရာပဲ။ ငါ့ကို ဘာလို႔ ဒီထဲထည့္တာလဲ” သူတုိ႔ ဘာမွ မေျပာဘူး။ က်ေနာ့္ကို အတင္းထည့္ၿပီးေတာ့ အျပင္ကေန တံခါးပိတ္ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းဆုိၿပီး ပိတ္ၿပီး ထြက္သြားတာ။

က်ေနာ္က ဦးေလးေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေတြ႔ရမယ္၊ ေဘာ္လီေဘာ ကစားရမယ္၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရမယ္၊ တူရိယာ သင္လိုက္မယ္။ အဲလိုထင္ခဲ့တာ အခုေတာ့ လက္ပါးတုိက္ထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ အင္မတန္ကို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ သံတံခါးႀကီးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေလး ေသးေသးေလးကလည္း ဟိုး … အျမင့္ႀကီးမွာ။ အင္မတန္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာတခု က်ေနာ္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလက္ပါးတုိက္ကို (၂)တုိက္ လို႔ေခၚတယ္။ ဒါ ေနာင္မွ က်ေနာ္သိရတာ။

မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ အဲဒီတုန္းက တုိက္ ၄ တုိက္ရွိတယ္။ ၁ တုိက္၊ ၂ တုိက္၊ ၃ တုိက္၊ ၄ တုိက္။ အဲဒီထဲမွ ၁ တုိက္၊ ၂ တုိက္၊ ၄ တုိက္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ “ႏုိင္ငံေရး ထိန္းသိမ္းတယ္” လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီတုန္းကအက်ဥ္းသားလို႔ မေခၚဘူး။ “ထိန္းသိမ္းေတြ” လို႔ ေခၚတာ။ အဲဒါေတြကိုထားတယ္။

ေနာက္ ၃ တုိက္လို႔ ေခၚတဲ့ဟာကေတာ့ ေဆး႐ုံထဲမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီဟာကေတာ့ ေထာင္သားေတြကို ပိတ္တာ။ ေထာင္သားေတြအတြက္ထားတာ တခုတည္း။ က်န္တဲ့ဟာေတြ အားလုံးကေတာ့ ဒီ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိပဲ ထားတာေလ။ ၄ တုိက္ဆုိတာက ႀကိဳးတုိက္။ ႀကိဳးက်တဲ့လူေတြထားတာ၊ ႀကိဳးသမားေတြကို ထားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေတာ့ ႀကိဳးသမားဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ႀကိဳးတုိက္ထဲမွာလည္း အက်ဥ္းသားထားတာ လုံးလုံးမရွိေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြပဲ ထားတာ။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က ဒီ ၂ တုိက္ (Leper တုိက္) ထဲေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းေဘးမွာက ဦးဇင္းေလး ၂ ပါး။ မႏၱေလးမွာ သံဃာလႈပ္ရွားမႈျဖစ္ေတာ့ သံဃာေတြ အမ်ားႀကီးဖမ္းတဲ့ထဲမွာပါလာတဲ့ ဦးဇင္းေလး ၂ ပါး။ သူတုိ႔က က်ေနာ္ကို အမ်ားႀကီး အကူအညီေပးတယ္။ အကူအညီေပးတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအရ၊ ခြက္လုိသလား ဘာလိုသလား အဲဒါမ်ဳိးကလည္း ေပးတယ္။ ေနာက္ ေထာင္အသိပညာလည္း ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြလည္း လုပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့တုိက္ထဲမွာ ဘယ္သူရွိတယ္၊ က်ေနာ့္ဦးေလးက ဘယ္မွာရွိတယ္ … စတာေတြ သူတုိ႔က အကုန္လုံးေျပာျပတယ္။ အဆက္အသြယ္ လုပ္ေပးတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီ ဦးေလးဆီကတဆင့္သိရတာက က်ေနာ္ေနတဲ့တုိက္ထဲမွာ သံဃာေတြ ရွိတယ္။ လူငယ့္တပ္ဦးက ရဲနီေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးက်မွ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကလူေတြ တေျဖးေျဖးေရာက္လာတယ္။ အဲဒါေတြ အကုန္လုံး သိေနရတယ္။

အရင္ေျပာခဲ့သလိုပဲ ၆၃ ခုႏွစ္အကုန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပ်က္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာထဲကို ေမာင္းထုတ္လုိက္တာ။ အဓိကအားျဖင့္ ေတာထဲကိုေမာင္းထုတ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ထြက္ေျပးၾကတာ အားလုံးလုိလို လြတ္သြားၾကတယ္။

အဲဒီမတုိင္ခင္က ၆၂ အာဏာသိမ္းေတာ့ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြဆိုတဲ့ သူတို႔ ႐ုပ္ျပဟာတခု လုပ္ေတာ့မယ္က်ေတာ့ လႊတ္ေပးရတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္က လြတ္လာၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသား (က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့အထိ) လုံးဝမရွိဘူးလို႔ ဆုိရမေလာက္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္။