ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြထဲက ၁၆၀ ေက်ာ္ဟာ လႊတ္ေတာ္ သက္တမ္း ၃ ႏွစ္အတြင္း ဘာေမးခြန္းမွ မေမးခဲ့ပါဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္းမွာလည္း အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေၾကာင့္ အေရးယူခံရတဲ့ ဝန္ႀကီး မရွိပါဘူး။ လက္ရွိ အာဏာရထားတဲ့ပါတီထဲက ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကို ခုခံဖို႔အတြက္ အရင္အစိုးရရဲ႕လက္ရာအတိုင္း ေျဗာင္က်က် လႈပ္ရွားေနဆဲပါပဲ။
ရာသီဥတုက ပူတယ္။ ျပည္သူေတြက ဆင္းရဲတယ္။ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္လမ္းေပၚမွာ စိတ္ထင္သလို ေမာင္းေနၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြကလည္း မေကာင္းဘူး။ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ စုရပ္ၿပီး စကားေတြပဲ ေျပာေနၾကတယ္။ ျပဇာတ္သာသာပဲ။ ဟာသကားေတြပဲမ်ားေနၿပီး အေတြးအေခၚေတြက ျမင့္မားမလာေတာ့ဘူး။
အရင္တုန္းက ႐ုပ္ရွင္သမားေတြ ေျပာေနက် စကားႀကီးႏွစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက စက္ပစၥည္းေတြ ေခတ္မမီေတာ့လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဆင္ဆာမူဝါဒ တင္းၾကပ္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး ျမန္မာဇာတ္ကားေတြ အရည္အေသြး က်ဆင္းတာကို ဆင္ေျခေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အခု ဆင္ဆာလည္း မၾကပ္ေတာ့ပါဘူး။ စက္ေတြလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ ရွိလာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ကားေတြကေတာ့ နာမည္ေတြကေရာ၊ အေတြးအေခၚေတြကေရာ၊ ေအာက္တန္းက်တုန္းပါပဲ။
ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးအသင္းကလည္း ပြဲတိုင္း ႐ံႈးေနတယ္။ လစာျဖတ္ေတာက္ျခင္းခံရတဲ့ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ႕ ေျခစြမ္းကလည္း ေကာင္းမလာေတာ့ဘူး။ ေဘာလံုး အကယ္ဒမီမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ကစားသမားေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြဟာ ၾကမ္းတမ္း႐ိုင္းစိုင္းတယ္လို႔ မီဒီယာေတြက မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာေနရွင္နယ္လိဂ္ကိုလည္း ပရိသတ္ေတြ လာမၾကည့္ေတာ့ဘူး။
ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔ေနတာ လမ္းေတြခ်ည္းကိုပဲ အျပစ္ေျပာလို႔မရ၊ ကား တင္သြင္းခြင့္ေပးတာခ်ည္းပဲ အျပစ္ေျပာလို႔မရ၊ လိုင္းႏွစ္လိုင္းကို ခြေမာင္းတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ညာဘက္ယာဥ္ေၾကာက ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာအထိ ေျပာင္းၿပီး ေမာင္းခ်င္တဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာေတြ ဘယ္သူ႔ကားကိုမွ အေလွ်ာ့မေပးလိုတဲ့ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ေတြက မီးပြိဳင့္မွာ တစ္ေနတယ္။
ျမန္မာ့ပညာေရးအဆင့္အတန္းက ႏွစ္ ၃၀ အတြင္း လံုးဝ ပ်က္စီးသြားၿပီး ကေလးေတြကလည္း ေလာကနီတိဆိုတာကို မသိေတာ့ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလိုစိတ္ေတြ နည္းပါးၿပီး အေခ်ာင္ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို မက္ေမာလာၾကတယ္။
သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက ဒီႏွစ္ ဧၿပီမတိုင္ခင္ သစ္အားလံုးကို ခုတ္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သစ္ေတာဧရိယာက စာရြက္ထဲမွာ ၁၉ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုေပမယ့္ သစ္ေတာေတြကို ကာကြယ္တားဆီးေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးေတြကို ျခံဳအုပ္ႀကီးေတြလို႔ ေျပာင္ၿပီး ေခၚေနၾကၿပီ။ တေလာက ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြဟာ ေျမဆီလႊာပ်က္သုဥ္းတယ္ဆိုၿပီး ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အစား စကၠဴအိတ္ေတြကို အစားထိုးဖို႔ ပလတ္စတစ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ေခၚေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းပါပဲ။ ဧရာဝတီျမစ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ကူးလို႔ရၿပီး ပန္းလိႈင္ျမစ္ကိုေတာ့ ေျမပံုထဲက ဖ်က္ပစ္လို႔ရပါၿပီ။
ရြာသူရြာသားေတြက လယ္ေျမေတြ အသိမ္းခံရလို႔ မေလးရွားကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ တံငါသည္ေတြက ငါးေတြကို ဘက္ထရီနဲ႔ ေရွာ့တိုက္ၿပီး ဖမ္းတယ္။ ပညာေရးဝန္ထမ္း ဆရာမေတြက အိမ္မွာ က်ဴရွင္သင္တယ္။ ေရွ႕ေနေတြက တရားသူႀကီးေတြအတြက္ အမႈပြဲစားလုပ္ေပးၿပီး တရားဥပေဒကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ ေဂါပကေတြက စီးပြားေရး ေလလံပစ္တတ္ၾကၿပီး ေက်ာင္းဆရာေတြက ခ်ဲဒိုင္လုပ္တတ္တယ္။ အထူးကုေတြက လူနာတစ္ေယာက္ကို ငါးမိနစ္ပဲၾကည့္တာ ဘယ္သူမွ မေျပာရဲဘူး။ ဆရာဝန္ႀကီးက ေဆြးေႏြးပညာေပးတယ္ဆိုတာ ျမန္မာ့အသံက ေရဒီယို ဇာတ္လမ္းထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ အထူးကု ေဆးခန္းေတြကလည္း ဆရာဝန္ႀကီးေတြကို အလိုလိုက္ေနရပံုပါပဲ။
သတင္းေထာက္ေတြက ဂ်ာနယ္ေရာင္းေကာင္းဖို႔အတြက္ စာနယ္ဇင္းက်င့္ဝတ္ေတြ ခ်ဳိးေဖာက္ေနၾကၿပီး ျပည္ထဲေရးကလည္း ကၽြံလာတဲ့ သတင္းသမားေတြကို သင္ခန္းစာေပးခ်င္ေနတယ္။ ယာဥ္တိုက္မႈေတြေၾကာင့္ မႏွစ္က လူေပါင္း ၃၅၀၀ ေသဆံုးခဲ့ေပမယ့္ ဆိုက္ကားသမားေတြက ဆိုင္ကယ္တကၠစီ ဆြဲေနၾကၿပီ။
တပ္မေတာ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္ကို လႊတ္ေတာ္က ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေပမယ့္ အရာရွိစစ္သည္ ၃၀၀၀ ကေတာ့ ႏွစ္စဥ္တိုးပြားေနပါတယ္။ ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္းရမယ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္က လူေတြရယ္စရာ ပ်က္လံုးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာ့ကင္ဆာအမ်ဳိးမ်ဳိး ကမၻာမွာ တိုးေစရမည္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ပိုၿပီးမွန္ကန္လာပါတယ္။ ကမၻာ့ကင္ဆာ အျဖစ္ဆံုးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာက အဆင့္ ၃ ခ်ိတ္သတဲ့။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ေရႊဆိုင္အေတာ္မ်ားမ်ား လုယက္ခံရၿပီး ရဲေတြက တရားခံတိုင္းကို မဖမ္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ျပည္သူေတြ မၾကည္ညိဳတဲ့ ခ႐ိုနီေတြက သူတို႔ရွင္သန္မႈအတြက္ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ လူမႈေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ေငြေတြလွဴေနေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရးေတြမရေတာ့လို႔ ဝမ္းနည္းေနပါတယ္။ အတြင္းသိေတြကေတာ့ ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရးေတြ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ဘယ္သူေျပာလဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ အာဏာရွင္ အစိုးရလက္ထက္က က႐ုဏာႀကီးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီး ပရဟိတအဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း အခုေတာ့ လူမႈေရးမလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ အႏုပညာသမားေတြကေတာ့ လူမႈ ဂုဏ္ထူးေဆာင္လက္မွတ္ရဖို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္းက လူေသေတြကို သၿဂႋဳဟ္ေပးေနေပမယ့္ အႏုပညာေလာကအတြင္း မူးယစ္ေဆးသံုးစြဲမႈကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲ။
လူငယ္ေတြၾကားထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ့သူနည္းလာၿပီး အရက္ေသာက္တဲ့သူမ်ားလာေပမယ့္ ဘယ္စတိုးဆိုင္ကမွ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ အရက္မဝယ္ရလို႔ ေၾကညာခ်က္မထုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္အရက္ေကာင္တာမွလည္း အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ ေရာင္းမယ္ဆိုတာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ အရက္ကုမၸဏီေတြ သိန္းေပါင္းေသာင္းခ်ီ ခ်မ္းသာလာေပမယ့္ အသည္းကင္ဆာနဲ႔ ေသတဲ့သူေတြကလည္း သိန္းေပါင္းေသာင္းခ်ီနဲ႔ အၿပိဳင္ခ်ီတက္လာပါၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအားလံုးဟာ ပင္လယ္၊ ေတာေတာင္၊ သစ္ပင္၊ ေက်းငွက္တိရစၦာန္ေတြကို ခ်စ္ပံုမရတဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္က အဆိုးဝါးဆံုး အေျခအေနကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈႏႈန္းက်လာသလို အိမ္ေထာင္ကြဲမႈႏႈန္းကလည္း ျမင့္တက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖခင္မဲ့ကေလး ဦးေရကလည္း ပိုၿပီးတိုးပြားလာပါတယ္။ ဆင္ဆာမဲ့ အျပာဗီြဒီယိုေခြေတြဟာ လမ္းဆံုလမ္းခြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေပၚေပၚတင္တင္ေရာင္းခ်ေနေပမယ့္ ဖမ္းဆီးမယ့္သူ မရွိေသးပါဘူး။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ဆိုတာ ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာသားတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျပာေခြေတြရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာေက်းလက္ေတြမွာ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို အဓမၼက်င့္ၾကံတဲ့ အမႈမ်ဳိးေတြ မၾကားစဖူး ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သူေဌးအားလံုးက အာဏာပိုင္ေတြကို လာဘ္ထိုးဖို႔လက္မေႏွးေပမယ့္ အခြန္ေရွာင္ဖို႔က်ေတာ့ ညီတူညာတူ ယိမ္းကေနၾကတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္က ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြက စာေပလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳၾကၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြက စီးပြားေရးလုပ္တယ္။ လယ္သမားေတြက ဆႏၵျပနည္း တတ္ေျမာက္သြားၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက မၾကာခဏ ခြင့္ယူတတ္တယ္။ တရားသူႀကီးေတြက ေငြတိုးေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကေတာ္ေတြက လံုးခ်င္းအိမ္ေတြ ငွားစားၾကတယ္။ စာေရးမေတြက ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးရဲ႕ အငယ္အေႏွာင္းျဖစ္သြားၿပီး ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ၿပီးျပန္ေပၚလာရင္ ဂ်ာနယ္လစ္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
လႊတ္ေတာ္က ဥပေဒေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဌာန္းေနေပမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက သူ႕မဲဆႏၵနယ္ေျမေတြဆီကိုလည္း မသြားၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသစ္ျဖစ္လာၿပီလို႔ သမၼတႀကီးကေျပာေပမယ့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကေတာ့ အေဟာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေသးေပမယ့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားပါမစ္ ရသြားပါၿပီ။ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ခ်မ္းသာပံုျခင္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။
အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမွာ ကေမၻာဒီးယား ျခင္းအဖြဲ႔ကို ေရႊတံဆိပ္ရေစရမယ္လို႔ ကတိေပးဖိတ္ေခၚခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမန္မာေတြက ကတိဖ်က္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးက မေအာင္ျမင္ဘဲ ျပည္သူေတြခမ်ာ ႏြားႏို႔ေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ပါဘူး။
အစိုးရဝန္ႀကီးေတြ သံုးႏွစ္အတြင္း ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းေတြက ျမန္မာျပည္သမိုင္းမွာ ထာဝရ တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္သူေတြ ထမင္းတစ္နပ္ ေလွ်ာ့စားပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ေနပါ။ တ႐ုတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးသစၥာကို ေစာင့္သိ႐ိုေသပါ။ လိုအပ္ရင္ ပါး အ႐ိုက္ခံပါ။
ကေလးေတြအတြက္ အားကစားကြင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး စည္ပင္သာယာနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီႀကီးေတြအတြက္ ေစ်းေတြျဖစ္လာတယ္။ ေက်းလက္မွာ ေယာက္်ားေတြ ျပည္ပသြား အလုပ္လုပ္ေနလို႔ မိန္းမေတြက လယ္ထြန္ေနၾကတယ္။ အမ်ဳိးသား အစြန္းေရာက္ေတြက လူေတြကို စည္း႐ံုးဖို႔ ဘာသာေရးကို ခုတံုးလုပ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကေပမယ့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ။
တိုင္းျပည္မွာေတာ့ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ေရနံေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္းသစ္ေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ဂုဏ္သိကၡာေတြရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ေျပာတာပဲ ... ... ...
ေဇာ္သက္ေထြး
Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္မွ ေဆာင္းပါး။
No comments:
Post a Comment