ကရင္နီတပ္မေတာ္ အင္အားစုတခ်ဳိ႕မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယုံစားမိကာ အမိအိမ္မ်ားသုိ႔ အျပံဳးကိုယ္စီျဖင့္ ခြင့္ျပန္သြားေသာေၾကာင့္ အင္အားျပန္လည္စုစည္းရန္ လက္လွမ္းမမီ ျဖစ္ေနရသည္။ ထုိအခ်က္ကို အစုိးရတပ္မွ ေကာင္းစြာအသုံးခ်ခဲ့သည္။ ျဖတ္ေလးျဖတ္ စီမံခ်က္ကိုလည္း ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထုိတုိက္ပြဲမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၃၀၃)၊ တပ္ရင္း (၆၀၁) တုိ႔ကလည္း အစိုးရတပ္မ်ားကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးခံစစ္ျဖစ္ေသာ ေနာင္လုံ စခန္းႀကီးကို အျပင္းအထန္ ေခ်မႈန္းၾကသည္။ (၁၂၀) မမ လက္နက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ပစ္ခတ္သည္။ နဝတ အစုိးရ တပ္မေတာ္ (ေလ) မွလည္း ေလယာဥ္မ်ားျဖင့္ ဗုံးၾကဲခ်သည္။ အေလးခ်ိန္ေပါင္ ၆၀ ရွိေသာ ဗုံးဒဏ္မ်ားကို မည္သူမွ် ၾကာရွည္မခံစားနုိင္ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မျဖစ္သာသည့္အဆုံး အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့လုိက္ၾကရသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ မုိးေရမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ၾကရသည့္ျမင္ကြင္းက ယေန႔တုိင္ ထင္ဟပ္ေနဆဲ။
နယ္စပ္ေတာင္ကုန္းမ်ားၾကား လက္နက္သံတုိ႔က အဆက္မျပတ္။ ခုခံစစ္ဝင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆရာ/မ မ်ားက ထမင္းထုပ္ႏွင့္ အားေပးစာမ်ား ပို႔ေပးရသည္။ တုိက္ပြဲမ်ားၾကား ဆရာ/မ တုိ႔မွာလည္း အားခ်ိန္မရွိ စာသင္တဖက္ တုိက္ပြဲဝင္တဖက္ က်ရာတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။
မုိးကား အဆက္မျပတ္၊ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေသာကာလ။ လက္နက္ႀကီး လက္နက္ငယ္အသံတို႔က တျဖည္းျဖည္း စာသင္ေက်ာင္းအေပၚသုိ႔ လႊမ္းျခံဳက်ေရာက္လာသည္။ ရြာအတြင္းရွိ သက္ႀကီးရြယ္အုိ မသန္မစြမ္းနွင့္ ကေလးမ်ား ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ယူနုိင္သမွ် ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ယူၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕က ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးေနၾကသည္။ ထုိျမင္ကြင္းမ်ားမွာ အ႐ူးမီးဝုိင္းသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္လာေသာ နဝတ တပ္မ်ားနွင့္ လြတ္ေျမာက္ရန္ အသက္လု ေျပးလႊားေနသည္ၾကား တခ်ဳိ႕က ဥစၥာပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ မေျပးနုိင္သူေတြလည္းရွိသည္။ စစ္ဦး ဘီလူးမ်ား လက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရြာသားတခ်ဳိ႕ ေသဆုံးၾကရသည္။ ထုိင္းနုိင္ငံအတြင္းပိုင္းသုိ႔ သုတ္ေျခတင္ကာ ေျပးၾကရသည္။
အစို္းရတပ္မ်ားမေရာက္မီ ရက္ပိုင္းအလုိ ထုိင္းသစ္တင္ကားမ်ားက ေန႔မအား ညမအား အေျပးအလႊား ရသမွ်သစ္ေတြ ၾကံဳးယူေနေသးသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြက သူတုိ႔နွင့္မဆုိင္သလုိ အက်ဳိးအျမတ္တခုတည္းကိုသာ ဦးစားေပးၾကသည္။ အတိဒုကၡ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ပင္ စိတ္ဒဏ္ရာရလွ်င္ နွစ္ရွည္လမ်ားခံစားေနရေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ ေဝဒနာကား ဆုိဖြယ္ရာပင္မရွိ။ ထုိေဝဒနာမ်ားကိုကုစားရန္ နွစ္ရွည္ကာလ အေတာ္ၾကာ အခ်ိန္ယူရေပဦးမည္။ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ နွလုံးအိမ္တြင္ ဗမာစစ္တပ္၊ ဗမာလူမ်ဳိးကို နာက်ည္းမုန္းတီးစိတ္က အျမစ္တြယ္သထက္ တြယ္ေနသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သည္လည္း တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေတာင္ထားေသာ တပ္မေတာ္ျဖစ္သည္ကုိ ေတြးမိပုံမရ။
မုိးတုိ႔က အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနသည္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္။ ေနေရးထုိင္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ရွိအေျခခ်မည့္ေနရာမွာ ထုိင္းႏိုုင္ငံ၊ မဲ့ေဟာင္ေဆာင္ၿမိဳ႕အနီးရွိ နန္းဆြယ္ ရြာနံေဘးတြင္ ျဖစ္သည္။ ခ်ဳံႏြယ္ေတြကို ရွင္းၾကရသည္။ စာနာေထာက္ထားမႈေၾကာင့္ရေသာ မုိးကာရြက္ဖ်င္မွာ ေျခာက္ေတာင္ပတ္လည္ မိသားစုတခုဖုိ႔ လုံျခံဳမႈ အျပည့္အဝ မေပးနုိင္။ လုံေလာက္ေသာ ေဆးဝါးမရွိ။ မုိးဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖ်ားနာလာၾကသည္။ ဆန္မ်ားကလည္း မုိးေရထိေသာေၾကာင့္ မႈိမ်ားတတ္ကာ ခ်ပ္္ခဲမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ထိုဆန္မ်ားကိုပင္ ထုေထာင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကရသည္။ ဝမ္းေရာဂါေတြကလည္း ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ ဘဝတစ္ပါးသို႔ ထပ္မံေျပာင္းသြားၾကရျပန္သည္။ ဝဲ၊ ယားနာတုိ႔ကလည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနွင့္ မလြတ္ကင္း။
တဦးကိုတဦး ကူညီနုိင္ျခင္းမရွိ။ အားလုံးက ကုိယ့္အပူနွင့္ကိုယ္ အဟပ္ခံေနရသည္။ အဓိပၸာယ္မည္သို႔ ဖြင့္ဆုိရမည္ မသိ။ ဒုကၡအပူကုိ ခ်ဳိၿမိန္စြာေသာက္သုံးရင္း ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ တုိက္ပြဲအရွိန္က တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ျမားဦးက KNU ဘက္သုိ႔ ဦးတည္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကရင္နီနယ္ေျမတြင္လည္း ခုခံစစ္အနည္းငယ္သာ က်န္ရွိေနေတာ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေနေသာ နန္းဆြယ္ စခန္းေလးမွာလည္း ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ႐ုပ္လုံးေပၚလာခဲ့သည္။ ေဆးခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုရားေက်ာင္း လုိအပ္ေသာ အေဆာက္အဦမ်ား တလုံးၿပီးတလုံးျမင္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးရျပန္သည္။ ရြာေလး သက္ဝင္လႈပ္ရွား၍မၾကာ၊ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္က်သြားေသာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ႏွင့္ နန္းဆြယ္တြင္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ရျပန္သည္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတြလည္း တြဲ႐ိုက္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုတြဲ႐ိုက္ထားေသာဓာတ္ပုံကို ယခု က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္လုိက္မိေသာအခါ ထုိဓာတ္ပုံမွာ ၁၇ နွစ္ပင္ရွိၿပီ။ ထိုဓာတ္ပုံထဲတြင္ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ ၿငိမ္းေဝ၊ ဝင္းနုိင္ဦး၊ ဆရာဘယ္ရီထြန္း (ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး)၊ ဆရာဟဲရယ္(ကရင္နီစာေပ ဆရာ)၊ ဆရာေစာကုကူး ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
အုပ္ႀကီးေဖ
၂- ၈- ၂၀၁၃
No comments:
Post a Comment