ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံု

၁၉၆၂၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအမည္ခံသည့္ အာဏာသိမ္းမႈကုိ မတ္လ ၄ ရက္တြင္ တကသ၊ ရကသ၊ ဗကသ တုိ႔မွ ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ပူးတြဲေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ ကုိခင္ေမာင္အုန္းက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးေခၚယူ၍ ဥကၠ႒ ကုိခင္ေမာင္အုန္းကုိ ထုတ္ပယ္ကာ ဒု-ဥကၠ႒ ကုိသက္ကုိ ဥကၠ႒ တင္ေျမာက္လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကုိ ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ၁၉၆၂၊ ေမလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ဒတ္ခ်္သံ႐ုံး ဆႏၵျပမႈေၾကာင့္ တပ္ဦးမွ ကုိျမသန္း၊ ကုိသက္၊ ကုိသာဘန္း၊ ကုိေဇာ္ဝင္း တို႔ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ထုိေန႔တြင္ပင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွ ဥပေဒအမွတ္ ၃ ႏွင့္ ၄ ကုိ ထုတ္ျပန္၍ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလး တကၠသုိလ္ အက္ဥပေဒကုိ ႐ုပ္သိမ္းခဲ့သည္။ 

ထုိဥပေဒ ၃ ႏွင့္ ၄ တြင္ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၲေလးမွလြဲ၍ အားလုံးအတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေမလ ၁၀ တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက တကၠသုိလ္ေကာင္စီဝင္မ်ားကုိ ဒဂုံရိပ္သာသုိ႔ေခၚ၍ (၁) ဆရာမ်ား အက်င့္ပ်က္သည္။ (၂) ေက်ာင္းသားမ်ားၾကား ႏိုင္ငံေရး ပေယာဂမ်ားဝင္သည္ဟု စြပ္စြဲကာ အစုိးရ ကုိယ္စားလွယ္၊ စီးပြားေရးအဖြဲ႔မ်ားမွ ကုိယ္စားလွယ္၊ တကၠသုိလ္ ဌာနအသီးသီးမွ ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ကုိယ္စားလွယ္ အခ်ဳိ႕ပါဝင္ေသာ တကၠသုိလ္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီကုိ ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။ 


ထုိလုပ္ရပ္အား တကၠသုိလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအား ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွ ထပ္မံအာဏာသိမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သမဂၢမွ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ခဲ့သည္။ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ တကၠသုိလ္ႏွင့္ ဥပစာေကာလိပ္မွ ဥပစာသိပၸံ (ခ) တန္းေအာင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားသည္ သက္ဆုိင္ရာဘာသာရပ္မ်ားတြင္ အနည္းဆုံးရမွတ္ ၅၀ ရွိ၍ ေျဖဆုိေသာ ဘာသာရပ္အားလုံး၏ ပ်မ္းမွ် အမွတ္သည္ ၅၀% ရမွသာ ေဆးသိပၸံ၊ စုိက္ပ်ဳိးေရးသိပၸံ၊ သစ္ေတာေရး မဟာဌာနတုိ႔၌ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ဥကၠ႒ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေၾကညာခဲ့သည္။

ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္ေသာအခါတြင္လည္း အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ားကုိခ်မွတ္ဖုိ႔ တကၠသုိလ္ေကာင္စီအား အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွက လက္မခံ၍ ေမလ ၁၁ မွာပင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာသာလွကုိ ႏုတ္ထြက္ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေအးေမာင္ အၿငိမ္းစားယူခဲ့သည္။ ဦးဝန္(မင္းသုဝဏ္)ဌာန ေျပာင္းခဲ့သည္။ ေမလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္လည္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ အေဆာင္မွဴးအခ်ဳိ႕ႏွင့္ လက္ေထာက္ အေဆာင္မွဴးအခ်ဳိ႕ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့သည္။ 

တကၠသုိလ္ေကာင္စီ 

၁၉၆၂၊ ေမလ ၁၄ ရက္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အမိန္႔အမွတ္ (၃၈)အားထုတ္ျပန္၍ တကၠသုိလ္ေကာင္စီကုိ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ထုိတကၠသုိလ္ေကာင္စီတြင္ အဓိပတိ အျဖစ္ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ သန္းေဖ၊ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ စန္းယု၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သိန္းစိန္ တုိ႔ ပါဝင္ပါသည္။ ၎တုိ႔အလုိက် တင္းၾကပ္ေသာ အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ားကုိ ထုတ္ျပန္ေပးမည့္ ၅၈ ခု အိမ္ေစာင့္အစုိးရေခတ္ ပညာေရးဝန္ႀကီးေဟာင္း ဦးကာကုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ေမလ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သန္းေဖ ႏွလုံးေရာဂါႏွင့္ကြယ္လြန္၍ ၎ေနရာအား ဗိုလ္လွဟန္ တက္လာသည္။ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔ ဒဂုံရိပ္သာတြင္ တကၠသုိလ္ေကာင္စီအစည္းအေဝးပြဲ က်င္းပခဲ့သည္။ 

ထုိ႔ေနာက္ ဇြန္လ ၁၈ ရက္တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ မတရားခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ စည္းကမ္း ၂၂ ခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထိုစည္းကမ္း ၂၂ ခ်က္တြင္ ပါဝင္ေသာ အခ်က္မ်ားမွာ- ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ႏွင့္ အေဆာင္ေနခြင့္ရေရးတုိ႔အတြက္ လုံျခံဳေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာ္မတီ၏ ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ရမည္။ မိဘအုပ္ထိန္းသူ၏ ဝန္ခံကတိေပးခ်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းအပ္ရမည္။ သက္သက္လြတ္စားသူမ်ားအား တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ မဟုတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးစားမွသာ ခြင့္ျပဳမည္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ မနက္စာကုိ မနက္ ၇ နာရီမွ ၁၀ နာရီသတ္မွတ္ထား၍ မနက္စာအား မျဖစ္မေန စားရမည္ဟု စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားသည္။ ထုိ႔ျပင္ ည ၈ နာရီထုိးလွ်င္ အေဆာင္အတြင္း၌ ရွိေနရန္၊ သုံးႀကိမ္ပ်က္ကြက္ပါက အေဆာင္မွထုတ္ရန္၊ အေဆာင္မွဴး (သုိ႔) လက္ေထာက္အေဆာင္မွဴး စစ္ေဆးခ်ိန္တြင္ မိမိအခန္းတြင္းရွိရန္၊ မရွိပါက အေရးယူရန္ စသည့္ ေက်ာင္းႏွင့္မအပ္စပ္ေသာစည္းကမ္းမ်ားကုိ ခ်မွတ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားထုမ်ားၾကား မေက်နပ္မႈမ်ား တစ္စစ တုိးပြားလာခဲ့သည္။ 

စတင္ျဖစ္ပြားပုံ 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဇူလုိင္လဆန္းမွစ၍ အေဆာင္အခ်ဳိ႕တြင္ သဟာယႏွင့္ စာဖတ္အသင္း အမႈေဆာင္သစ္ေရြးပြဲမ်ားႏွင့္တြဲကာ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ က်င္းပခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားထုအစည္းအေဝးတုိင္းတြင္လည္း ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားအား ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း တညီတညြတ္တည္း ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ 

၁၉၆၂ ခု၊ ဇူလုိင္လ ၃ ရက္တြင္ ရန္ကုန္ခ႐ုိင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ရကသ) ႀကီးမွဴးၿပီး သမဂၢခန္းမတြင္ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးတစ္ရပ္က်င္းပကာ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ဖ်က္သိမ္းေပးေရးႏွင့္ မတရား အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ားအား ႐ုပ္သိမ္းေပးရန္ ေတာင္းဆုိ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ထုိဆႏၵျပပြဲတြင္ ရကသ ဥကၠ႒ ကုိဖုိးထင္က သဘာပတိအျဖစ္ အဟန္႔အတားမ်ားၾကားမွ ဆႏၵျပပြဲက်င္းပရျခင္းအေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားသြားၿပီး၊ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ကုိသက္ ႏွင့္ တကသေခါင္းေဆာင္ ကုိဗေဆြေလး တုိ႔က ဆႏၵျပပြဲကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ 

ဇူလုိင္လ ၅ ရက္ေန႔တြင္ သမဂၢႀကီး ၃ ခုမွ ႀကီးမွဴး၍ ဒတ္ခ်္သံ႐ုံးေရွ႕ ဆႏၵျပပြဲက်င္းပေသာအခါ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ အေရးယူခဲ့သည္။ ထုိလုပ္ရပ္သည္ သမဂၢကုိ ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္သည္ဟု သမဂၢမွ ယူဆခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကန္႔ကြက္ၾကျပန္သည္။ ဇူလုိင္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္္ေရးေကာင္စီက တကၠသုိလ္ ဆီးနိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ေကာ္မတီကုိ သူတုိ႔စိတ္တုိင္းက် ျပင္ဆင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကျပန္သည္။ ဇူလုိင္လ ၆ ရက္ေန႔ ေရႊဘုုိေဆာင္ အစည္းအေဝးတြင္ ကန္႔ကြက္သည္ဟု ဆုံးျဖတ္႐ုံမကေတာ့ဘဲ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားေအာ္ဟစ္၍ အေဆာင္အျပင္ထြက္ လွည့္လည္ ဆႏၵျပပါေတာ့သည္။ 

ထုိအခါ အနီးအနားရွိ အေဆာင္မ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ ထြက္လာၾကၿပီး လာေရာက္ပူးေပါင္းၾကသျဖင့္ ဆႏၵျပလူအုပ္ႀကီးသည္ ႀကီးမားလာေလသည္။ ညအခ်ိန္တြင္ မေက်နပ္မႈမ်ားႏွင့္ တက္ႂကြေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးသည္ အေဆာင္မ်ားအား ကာရံထားေသာ အကာအရံႏွင့္ သံတံခါးမ်ားအား စတိ အျဖစ္ ႐ုိက္ခ်ဳိးလုိက္ၾကသည္။ ထုိလူအုပ္ႀကီးသည္ ျပည္၊ ပုဂံ၊ တေကာင္း အေဆာင္မ်ားအထိ လွည့္လည္ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ထုိညတြင္ မိန္းကေလးေဆာင္မ်ားမွလြဲ၍ က်န္အေဆာင္မ်ားအားလုံး ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ 

ထုိ႔ေနာက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားစုေပါင္း၍ တကၠသုိလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ဦးယုခင္အိမ္ႏွင့္ ပါေမာကၡ ဦးကာ အိမ္တုိ႔ကုိ ဝိုင္းကာဆႏၵျပ ဟစ္ေႂကြးခဲ့ၾကသည္။ ထုိဆႏၵျပပြဲသည္ ေနာက္တေန႔တြင္ တကသမွ က်င္းပမည့္ ေက်ာင္းသားထု ဆႏၵျပပြဲအတြက္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ 

အခင္းျဖစ္ပြားရသည့္ အဓိကေၾကာင္းအရင္း 

ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ တစ္နာရီတြင္ သမဂၢအစည္းအေဝးခန္း၌ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးက်င္းပသည္။ ကုိဗေဆြေလးက ဥကၠ႒ အျဖစ္ တာဝန္ယူသည္။ ထုိအစည္းအေဝးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ စည္းကမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း တခဲနက္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ တကၠသုိလ္ အက္ဥပေဒမ်ား ႐ုတ္သိမ္းခဲ့ျခင္းကုိလည္း ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကသည္။ 

ထုိ႔ေနာက္ အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ သမဂၢေရွ႕မွ စတင္၍ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း၌ပင္ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ေႂကြးေၾကာ္ကာ လွည့္လည္ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေရွ႕၌ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္ လူစုခြဲလုိက္ၾကသည္။ ထုိသို႔လူစုခြဲၿပီးေနာက္ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ရဲကား ၂ စီး တကသထဲသို႔ ဝင္လာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြက တကသ ဥကၠ႒ ကုိဗေဆြကေလး၊ ဗကသ ဥကၠ႒ ကုိသက္၊ ရကသ အတြင္းေရးမွဴး ကုိဉာဏ္ဝင္း အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးလိုက္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကရာမွ ရဲကားဆီသို႔ အတင္းေျပးလုိက္ၾကသည္။ 

သုိ႔ေသာ္ ရဲကားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ပါသြားသည္။ က်န္ရဲအခ်ဳိ႕သည္ တကသကုိ ဝင္စီးလုိက္ၿပီး တခ်ဳိ႕က တကသႏွင့္ကပ္ေနေသာ ဦးကာအိမ္သို႔ ေျပးဝင္ေနရာယူလုိက္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတုိ႔က ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း လူစုမိသြားသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အဓိပတိလမ္း တံခါးႀကီးကုိ ပိတ္ပစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႕က သထုံေဆာင္ ဂိတ္တံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ၿပီး ပိတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တကသဝင္းထဲဝင္ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဒုိင္းကုိယ္စီကုိင္ထားေသာ ရဲမ်ားက တန္းစီပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ နံပတ္တုတ္ႏွင့္ ႐ုိက္သူက ႐ုိက္၊ မ်က္ရည္ယိုဗုံးေသနတ္ကုိင္ေသာ ရဲမ်ားက မ်က္ရည္ယုိဗုံးမ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ 

ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႕၏ ရင္ဘတ္သို႔ ထိမွန္ခဲ့၍ လဲသူလဲ ကြဲသူကြဲျဖစ္ကုန္ေလသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက လဲက်သူတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ မခ်ီသြားၿပီး၊ က်န္ေက်ာင္းသားထုက ရဲမ်ားကုိ ဖိတုိက္ေလေတာ့သည္။ ခဲမ်ား၊ ပုလင္းမ်ား၊ တုတ္မ်ား စသည့္ ရရာလက္နက္မ်ားႏွင့္ ရဲမ်ားကုိ ပစ္ခတ္တုိက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားအင္အားထုမ်ားလာသျဖင့္ ရဲမ်ား၏ တုိက္ခုိက္မႈကုိမမႈေတာ့ဘဲ တုိး၍တုိး၍ တုိက္ခိုက္ၾကေလေတာ့သည္။ ရဲမ်ားလည္း အထိနာလာေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲျဖစ္လာေလသည္။ 

ပစ္ခတ္မႈမျဖစ္ခင္အခ်ိန္ 

ေတာင္ငူေဆာင္၊ ဒဂုံေဆာင္၊ မႏၲေလးေဆာင္၊ ေရႊဘုိေဆာင္ တုိ႔က ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေတာင္ငူေဆာင္ႏွင့္ ဒဂုံေဆာင္ လမ္းၾကားအတုိင္း ထြက္လာေသာအခါ ပါေမာကၡ ဦးကာ၏ အိမ္ေရွ႕မွ ရဲမ်ားကုိ ဒုတိယစစ္မ်က္ႏွာ ဖြင့္၍တုိက္သည့္သဖြယ္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ရဲမ်ား ပုိအေရးနိမ့္လာၿပီး တကသရွိ ရဲမ်ားဆီသုိ႔ သြားေပါင္းကာ ျပန္တုိက္ၾကသည္။ 

ဒဏ္ရာ အျပင္းအထန္ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အေဆာင္မ်ားဆီသို႔ ျပန္၍သယ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ၎တုိ႔ကုိျမင္ရေသာအခါ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ပုိမုိ လႈပ္ရွားခံျပင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားထုကလည္း မ်ားသထက္မ်ားလာေလသည္။ ရဲမ်ားက မ်က္ရည္ယုိဗုံးမ်ား ေပါေပါမ်ားမ်ားသုံးကာ ေက်ာင္းသားထုကုိ ၿဖိဳခြင္းပါေသာ္ျငားလည္း ဘဝတူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ေသြးကုိ ျမင္ၾကေသာအခါ မိမိ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမည္ကုိ မမႈေတာ့ေခ်။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္မရသည့္အဆုံးတြင္ ရဲမ်ားသည္ အဓိပတိ လမ္းဂိတ္ေဘး လူဝင္ လူထြက္တံခါးကုိဖြင့္၍ တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚရွိ တကသ အဝုိင္းေလးနားသုိ႔ ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ 

ထုိ႔ေနာက္ အသင့္လာႀကိဳေနေသာ ကားမ်ားႏွင့္ ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။ ထုိအခါတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေအာင္ပြဲခံကာ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္ ၄ နာရီခန္႔တြင္မူကား မည္သည့္ေနရာမွ ေစာင့္ဆုိင္းသည္မွန္းမသိရသည့္ တပ္ရင္း (၄) မွ စစ္သားအျပည့္တင္လာေသာ စစ္ကား ၂ စီး တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚေရာက္လာၿပီး ေဆး႐ုံေရွ႕မွစ၍ ဓမၼာ႐ုံထိတုိင္ေအာင္ တပ္ျဖန္႔ကာ တကၠသုိလ္ဝင္းက်င္ တခုလုံးကုိ ပိတ္ဆုိ႔ထားလုိက္ေလသည္။ ၎စစ္သားမ်ားသည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ မည္သည့္အခါကမွ် အသုံးမျပဳရေသးသည့္ ဂ်ီ သရီး(G-3) ေမာင္းျပန္ ႐ုိင္ဖယ္မ်ားကုိ ကုိင္ေဆာင္ထားသည္။ 

တပ္ရင္း (၄) သည္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ကုိယ္ရံေတာ္ အထူးတပ္ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လွျမင့္ႏွင့္ နာမည္ေက်ာ္ သားသတ္သမား ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္လြင္တို႔ပါ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဓမၼာ႐ုံတည့္တည့္ အမရေဆာင္ ေရွ႕မွတံခါးကုိ ပိတ္လုိက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ စစ္တပ္ၾကားတြင္ ေအာက္ေျခ ႏွစ္ေပခန္႔ အုတ္ျမစ္ေပၚတြင္ အုတ္တုိင္ႏွင့္ သံတုိင္စုိက္ ဝင္းထရံသာ ျခားေနေတာ့သည္။ 

ထုိအခ်ိန္တြင္ အေျခအေနမွာ ၿငိမ္သက္သြား၍ ေက်ာင္းသားမ်ားက တကၠသုိလ္ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ဝုိင္းဖြဲ႔ စကားေျပာသူက ေျပာ၊ ထုိင္သူက ထုိင္၊ ဝရန္တာေရွ႕ ထြက္ၾကည့္သူကၾကည့္ႏွင့္ ပုံသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တကသ အေဆာက္အဦေရွ႕တြင္ ေဟာေျပာပြဲမ်ား က်င္းပၾကပါေတာ့သည္။ စကားေျပာသူ ေျပာ၊ လွဲသူက လွဲေနၾကသည္။ စစ္သားမ်ားလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားသည္။ 

ထုိသုိ႔ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီဝင္ ဗုိလ္မွဴးႀကီး သိန္းစိန္ကား ေရာက္လာၿပီး တံခါးဝတြင္ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လွျမင့္၊ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး စိန္လြင္တုိ႔ႏွင့္ ရပ္စကားေျပာေနသည္ကုိ ျမင္ၾကရသည္။ ၁၀ မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သိန္းစိန္ ကားႏွင့္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ဗုိလ္မွဴးႀကီး သိန္းစိန္ထြက္ခြာသြားၿပီး မၾကာမီတြင္ပင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး မင္းသိန္း ဂ်စ္ကားႏွင့္ေရာက္လာေလကာ စိန္လြင္ လက္ထဲသုိ႔ စာရြက္တစ္ရြက္ထည့္ေပးကာ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ 

လွျမင့္ႏွင့္ စိန္လြင္သည္ ထုိေနရာရွိ တပ္မွဴးမ်ားအားေခၚ၍ ေခါင္းခ်င္း ႐ုိက္တိုင္ပင္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တပ္မွဴးမ်ားက လက္ကုိဝုိင္း၍ သုံးႀကိမ္ ေဝွ႔ရမ္းျပေသာအခါတြင္ကား အသင့္ေနရာယူထားေသာ စစ္သားမ်ားသည္ စစ္ေျမျပင္မွ ရန္သူကုိ ေခ်မႈန္းသည့္ပမာ ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္မ်ားႏွင့္ မႏၲေလးေဆာင္၊ ရာမညေဆာင္ႏွင့္ အဓိပတိ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေက်ာင္းသားထုထဲသုိ႔ တရစပ္ ပစ္ခတ္ၾကေလသည္။ 

ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုရဲ႕ သမိုင္းဝင္ ဓာတ္ပံုမ်ား

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ပစ္ခတ္မႈ 

ပစ္ခတ္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ မင္သက္လ်က္ ေနရာမွာပင္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရေလသည္။ အခ်ဳိ႕မွာလည္း ေျပးရင္းလႊားရင္း ထိမွန္ကုန္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ကလည္း နီးစပ္ရာ အေဆာင္မ်ားေပၚသုိ႔ တက္ေျပးၾကေလသည္။ ထုိသုိ႔တက္ေျပးသူမ်ားအား စစ္သားမ်ားက ဒူးေထာက္၍ မလြတ္တမ္း ပစ္ခတ္ေသာေၾကာင့္ မႏၱေလးေဆာင္ ေလွကားရင္းတြင္ အေလာင္းခ်င္းထပ္ခဲ့ရေပသည္။ 

ေဘးဘက္ရွိ စာၾကည့္တုိက္ဝင္းထဲမွ ရပ္ၾကည့္သူမ်ားကုိပါ ပစ္ခတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ စာၾကည့္တုိက္ဝင္းပင္တြင္ ေသဆုံး ဒဏ္ရာရသူ ၄၀ မွ်ရွိသည္။ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ၃-၄ မိနစ္ခန္႔ ပစ္ခတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕မွာ သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းထဲသုိ႔ ခုိဝင္ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားမ်ားကုိပါ သမဂၢအေဆာက္အဦအတြင္းသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၾကသည္။ တကသ ရင္ျပင္ေရွ႕ရွိ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ပစ္ခတ္ေျခမႈန္းၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေဆာင္အခန္းမ်ားကုိ တစ္ခန္းျခင္း ဝင္ေရာက္ ရွင္းၾကျပန္သည္။ 

သုိ႔ေသာ္ သမဂၢအေဆာက္အဦကုိမူကား ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားမ်ားကုိ သယ္ၿပီးလွ်င္ ျပတင္းေပါက္မ်ားအားလုံးကုိ အလုံပိတ္လုိက္တာေၾကာင့္ ဝင္မရွင္းႏုိင္ဘဲ ဝုိင္း႐ုံသာ ဝုိင္းထားလုိက္ၾကရသည္။ ထုိဆႏၵျပပြဲႀကီးကုိ ႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြဲရန္အတြက္ ‘လံုျခံဳေရး ေကာ္မတီ’ ကုိ ဗုိလ္ေနဝင္းက ဖြဲ႔ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေကာ္မတီကုိ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီး လွဟန္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီး သန္းစိန္ ႏွင့္ ဒု-ရဲခ်ဳပ္ ဘေအး တုိ႔ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ထုိေကာ္မတီအဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ အသံလႊင့္႐ုံတြင္ ႐ုံးထုိင္ၿပီး အနီးကပ္ ကြပ္ကဲခဲ့ၾကသည္။ ညပုိင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့ေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္ နန္ကင္းေဟာ္တယ္ က အစားအေသာက္မ်ား မွာယူ၍ ေအာင္ပြဲခံ စားပြဲေသာက္ပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထုိသုိ႔စားေသာက္အၿပီး၌ ဗိုလ္လွဟန္ ႏွင့္ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးတုိ႔သည္ ဗုိလ္ေနဝင္းထံ သတင္းပုိ႔ရန္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္း၌ အင္းယားကန္ေဟာ္တယ္အဝင္ဝရွိ ပါေမာကၡ ဦးကာအိမ္သို႔ဝင္၍ ဦးကာႏွင့္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပမႈ အေျခအေနမ်ားကုိ စုံစမ္း၊ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ စကားစျမည္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ 

ထုိအခါ ဗုိလ္လွဟန္က သမဂၢကိုေဖာက္ခြဲရန္ သူတုိ႔အမိန္႔ရထားေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးက “ဟာ… ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခြဲဖုိ႔ အမိန္႔မေပးလုိက္နဲ႔ဦး၊ က်ေနာ္ ဥကၠ႒ႀကီးကုိ ေျပာအုန္းမယ္” ဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုိလ္ေနဝင္းထံသုိ႔ ဆက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ဗုိလ္ေနဝင္းထံသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္လွဟန္က အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ အစီရင္ခံသည္။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။ အသံလႊင့္႐ုံေရာက္ေသာအခါ ဥကၠ႒ႀကီးက “OK” ဟု ေျပာလုိက္ေၾကာင္း ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးက ေျပာခဲ့သည္။ အမွန္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦထဲသုိ႔ ဝင္ခုိသြားေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ၿပီးသားျဖစ္သည္။ 

ထုိအခ်ိန္သည္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ လက္နက္မ်ားပုိ႔ေပးထားေၾကာင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ ေျမေပၚဌာနခ်ဳပ္သည္ သမဂၢအေဆာက္အဦျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ထြက္ေနခဲ့သည္။ ထုိအေျခအေနအား ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးက ၈- ၇- ၉၈ VOA ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္းတြင္ သမဂၢတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား လက္နက္ကိုင္သူရွိေၾကာင္း၊ လူနာမ်ားအထဲဆြဲသြင္းကာ တံခါးပိတ္သြားသည္ဆုိေသာေၾကာင့္ ညေနေစာင္း၍ အေပၚကပစ္ခတ္ပါက မိမိတုိ႔လူ ေသမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေသမခံဘဲ ရကၡိဳင္းလက္ ဂန္းႏွင့္ သမဂၢကုိ ဥကၠ႒ႀကီးက ပစ္ခိုင္းေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။ 

ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦအား မိုင္းေထာင္ေဖာက္ခြဲျခင္း 

ဤအေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ကုလားဖန္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ သမဂၢအေဆာက္အဦအား ရကၡိဳင္းႏွင့္ပစ္ရန္ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအား အမိန္႔ေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရကၡိဳင္းလက္ ဂန္းက်ည္ ရွာမရေသာေၾကာင့္ ဒုိင္းနမုိက္ႏွင့္ကပ္ခြဲရန္ ဒုိင္းနမုိက္ ရွာၾကျပန္သည္။ ညသန္းေခါင္းေက်ာ္တြင္ သမဂၢအားေဖာက္ခြဲမည့္ ဒုိင္းနမုိက္မ်ားအား ေထာက္ၾကံ႕ ပင္မခဲယမ္းသုိေလွာင္႐ုံမွ အေျမာက္အျမား ရရွိခဲ့သည္။ 

သမဂၢအေဆာက္အဦကုိ စိတ္ႀကိဳက္ ဒုိင္းနမုိက္တပ္ဆင္ ေဖာက္ခြဲခဲ့သူမွာ အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွ ထားဝယ္သား ဗိုလ္မွဴး ထြန္းရီ ျဖစ္သည္။ ေဖာက္ခြဲရာတြင္လည္း လုိအပ္ေသာ ပမာဏထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိ၍သုံးခဲ့သည္။ ဒုိင္းနမုိက္အား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကဲ့သုိ႔ေနရာမ်ဳိးတြင္ ေဖာက္ခြဲရန္ အနည္းဆုံး ဗုိလ္မွဴးႀကီးအဆင့္တစ္ဦး လက္မွတ္ထုိးထားသည့္ ေဖာက္ခြဲမႈ စာခၽြန္လႊာေပးမွသာ တရားဝင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ေနဝင္းမွ ဗိုလ္ေက်ာ္စုိးဆီသို႔ ေဖာက္ခြဲဖုိ႔ ႏႈတ္မိန္႔ေပးခဲ့သည္။ တဖန္ ဗုိလ္ေက်ာ္စုိးမွ ဗိုလ္ထြန္းရီကုိ ႏႈတ္မိန္႔ေပးျပန္သည္။ ထုိအခါ ဗိုလ္ထြန္းရီသည္ ဒုိင္းနမိုက္မ်ား တပ္ဆင္ၿပီးေသာ္လည္း တရားဝင္ အမိန္႔ေပးေသာ စာခၽြန္လႊာမရွိသည့္အတြက္ အခက္ေတြ႔လ်က္ရွိသည္။ 

ထုိအခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္ စစ္မင္းႀကီး ဘဦး(ခ)မင္းသိမ္း မွ (မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဗိုလ္ထြန္းရီက လက္မွတ္ထုိးေပးရန္ ေျပာသျဖင့္) ေဖာက္ခြဲမႈစာခၽြန္လႊာကုိ လက္မွတ္ဝင္ ထုိးေပးခဲ့သည္။ ထုိအခါမွ ဗိုလ္ထြန္းရီသည္ သမဂၢ အေဆာက္အဦတြင္ အသင့္တပ္ဆင္ထားေသာ ဒိုင္းနမိုက္မ်ားကုိ ဇူလုိင္ ၈ ရက္၊ မနက္ ၃ နာရီခြဲ ၄ နာရီခန္႔တြင္ ေဖာက္ခြဲလုိက္ေလသည္။ 

လြတ္ေျမာက္သူမ်ား 

သမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးတြင္ ဘႀကီးကံသိန္း၏ သမဂၢ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္ႏွင့္ စားေသာက္ဆုိင္ရွိပါသည္။ ဘႀကီးကံသိန္း ဆုိသူသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ သမဂၢေခတ္မ်ားမွတုိင္ ရွိေနသူျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သမဂၢ စားေသာက္ဆုိင္တင္ဒါရ၍ ဖြင့္ေနသူမွာ ပန္းခ်ီ ဦးနန္းေဝျဖစ္သည္။ ၎တုိ႔မိသားစုမ်ားပါ သမဂၢတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။ 

ထုိဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔၊ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ စစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္မ်ားက ဦးကံသိန္းႏွင့္ ဦးနန္းေဝတုိ႔၏ အမည္မ်ားကုိ လက္ကုိင္အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားႏွင့္ ေအာ္ေခၚၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သမဂၢအေဆာက္အဦမွ မိသားစုမ်ားႏွင့္အတူ ထြက္ေပးရန္ေျပာသည္။ ဦးကံသိန္း ႏွင့္ ဦးနန္းေဝတုိ႔မွ “ညႀကီးသန္းေခါင္ ကားရွာမရမည္စုိး၍ မနက္မွ ထြက္ပါရေစ” ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း လက္မခံဘဲ “ညတြင္းခ်င္း လူခ်ဥ္းသာ ထြက္ရမည္၊ မိသားစု ဟုတ္ မဟုတ္ပါ လူစာရင္းကုိလည္း စစ္ေဆးမည္” “ယူနီယံထဲတြင္ မသမာသူမ်ား ခုိေအာင္းေနႏုိင္၍ အျပတ္ရွင္းမည္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ 

ထုိအခါ ဦးကံသိန္းတုိ႔လည္း မိသားစုႏွင့္ ေျခလြတ္လက္လြတ္ ညတြင္းခ်င္းထြက္ခဲ့ရေလသည္။ မၾကာမီ ဇူလုိင္လ ၈ ရက္ေန႔ လင္းအားႀကီးတြင္ ေက်ာင္းသားထုပုိင္ဆုိင္ေသာ ယူနီယံႀကီးကုိ မုိင္းခြဲ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေလေတာ့သည္။ 

စိန္ေခၚမႈ 

ထုိေန႔ည ၇ နာရီအခ်ိန္ ျမန္မာ့အသံ ေရဒီယုိမွ အသံလႊင့္ေသာအခါ ဗိုလ္ေနဝင္းက “၎ တုိင္းျပည္ကုိ တာဝန္ယူသည့္အခ်ိန္တြင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဘဝကုိ ျပဳျပင္ရမည့္ တာဝန္ပါ က်ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္၏ အင္အားတစိတ္တေဒသကုိ သုံး၍ေျဖရွင္းလုိက္သည္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ 

ထို႔အျပင္ “ယခုျဖစ္ပ်က္ေသာကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားကိစၥတစ္ခုတည္းသာမက ႏုိင္ငံေရး အေမွာင့္ပေယာဂမ်ား ဖမ္းစားသည္ကုိ ရိပ္စားမိေၾကာင္း၊ ၎တုိ႔၏အလုပ္အား ပ်က္ကြက္ရန္ တမင္လုပ္ေနၾကလွ်င္ ၎အေနျဖင့္ ေနာက္ထပ္ မည္သည္ကုိမွ် ထပ္မေျပာလုိေၾကာင္း၊ ဓားကုိ ဓားျခင္း လွံကုိလွံျခင္း ဆုိင္ရန္သာရွိေတာ့ေၾကာင္း” ထပ္မံ စိန္ေခၚခဲ့ေလသည္။ ထုိျဖစ္ရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အစုိးရမွ သတင္းထုတ္ျပန္ရာတြင္လည္း ေက်ာင္းသား ၁၇ ဦးသာ ေသဆုံးေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့သည္။ အမွန္မွာ မႏၱေလးေဆာင္တစ္ခုထဲတြင္ပင္ စာရင္းအရ ၁၇ ႏွစ္ဦး ေသဆုံးခဲ့သည္။ 

မွတ္ခ်က္ 

၁၉၆၃ ဇူလုိင္လ ေက်ာင္းမ်ားျပန္အဖြင့္တြင္ သမဂၢအေဆာက္အဦေနရာ၌ ယာယီတဲျဖင့္ သမဂၢကုိ ျပန္လည္ တည္ေထာင္ၾကသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တုိင္ႏွင့္အတူ အလ်ား ၇၇ လက္မ၊ အနံ ၆၂ လက္မရွိ ေက်ာက္တုိင္တခုျပဳလုပ္၍ ၇- ၇- ၇၂ တြင္ က်ဆုံးခဲ့ေသာေက်ာင္းသား ရာေက်ာ္အတြက္ ရည္စူးကာ ‘ရာေက်ာ္ ေက်ာက္တုိင္’ ဟု အမည္တြင္ေစခဲ့သည္။ ထုိ ‘ရာေက်ာ္ ေက်ာက္တုိင္’ ဖြင့္ပြဲတြင္ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းမွ “ဒီအေဆာက္အဦကုိသာ ၿဖိဳလုိ႔ရမယ္၊ အေမာင္တုိ႔ရင္ထဲက သမဂၢစိတ္ဓာတ္ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွၿဖိဳလုိ႔ မရပါဘူး” ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ 

သုိ႔ေသာ္ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲမ်ားျဖစ္ေပၚ၍ ေက်ာင္းမ်ား ျပန္ပိတ္ေသာအခါ ရာေက်ာ္ေက်ာက္တုိင္ႏွင့္အတူ သမဂၢ ယာယီတဲ အေဆာက္အဦလည္း ထပ္မံ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသည္။ 

By... M.O.Encyclopedia