ထိပ္ထားလမ္းလား ေသနာလမ္းလား လမ္းေကာင္းေရြးမွ ျပည္ေရးလွမယ္ (ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္)

က်ဳပ္က အသက္ေတာ္ေတာ္ကို ႀကီးလာခဲ့ၿပီေလ။ ဒီေတာ့ လူလိမၼာပီပီ သံေဝဂေလး ရသေပါ့ဗ်ာ။ သံေဝဂဆိုတာ သံသရာမွ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းလို႔ ဆိုသဗ်။ ဘဝမွာ အလကားေန အေသေစာင့္ရင္း ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ဝတၳဳေတြကလည္း ရွိေပသကိုး။ 

ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ျဗဟၼာ့ဘံု၌ ခံရျခင္းဟာလည္း ဆင္းရဲပဲတဲ့။ အဲဒါ ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔စရာပဲတဲ့။ ျဗဟၼာ့ဘံုမွာ စံစားရျခင္းကိုေတာင္ ေၾကာက္စရာဆိုမွေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို တိရစာၦန္ဘံုမွာ ခံစားေနရသူေတြအဖို႔ ဘာမ်ားေျပာစရာ လိုေတာ့မွာလဲဗ်။ 

အားလံုးအၾကားပဲေလ။ ျဗဟၶာဘံုနဲ႔တူတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ဘံုမွာ စံစားေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကို ၾကည့္။ အိမ္က ထမင္းခ်က္၊ တံမ်က္လွဲကိုေတာင္ လခမေပးႏိုင္ရွာၾကေတာ့ဘူးနဲ႔တူရဲ႕။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေငြေတာင္းေနၾကတယ္ေလ။ က်ပ္သိန္း ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ဆိုလား ဘာလား မသိပါဘူး။ ေအာ္ ... .. .... ဆင္းရဲ ... ... ဆင္းရဲ။ 


ဒါနဲ႔က်ဳပ္စိတ္ထဲ လူ႔ငရဲေထာင္ဘဝကို ျပန္လည္တမ္းတ လြမ္းသမိသဗ်ာ။ ေကာင္းတာရယ္လို႔ ဘာမွမရွိေတာ့ မေကာင္းတာ၊ ဆင္းရဲတာ၊ ငတ္တာ၊ ျပတ္တာ၊ နာတာ၊ က်င္တာ၊ ေသငယ္ေဇာ ေမ်ာတာေတြကိုပဲ လြမ္းသ တမ္းတရေပသေပါ့ဗ်ာ။ 

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး ေရးဖြဲ႔ဆံုးမတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲကလို ငါတို႔ “အလကားေတာမွာ ဗ်ာေမာက်ယ္” ေနၾကတာပါကလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ “ခြင့္သာတုန္းမွာ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္၊ အ႐ႈံးနင့္ျပင္ရွိေသးေပလိမ့္လား” ဆိုတဲ့စကားကိုလည္း အမွတ္ရမိတယ္။ ႐ုန္းၾကရေတာ့မယ္ဗ်ဳိ႕။ 

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ကဗ်ာေတြကို အမွတ္ရမိရာကေန လက္ပံေတာင္းေၾကးနီစီမံကိန္းေဒသမွာ လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ႕ သာသနာ့ဗိမာန္ေတြကို တ႐ုတ္ဝမ္ေပါင္ဆိုလား ေပါင္ဝမ္ဆိုလားက အေျပာင္ႏွံပစ္ဖို႔လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားေနျပန္သဗ်ာ။ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ဗမာေမာင္ပိုင္ဆိုလား၊ ဦးပိုင္ဆိုလားနဲ႔ ေပါင္းၿဖိဳေနၾက ဆိုလားပဲ။ 

ေနပါအုန္း၊ အဲ့ဒီေမာင္ပိုင္က ဘယ္လိုလုပ္ တ႐ုတ္နဲ႔ေပါင္းမိ၊ ခ်ိတ္မိတာလဲ။ 

ဟာဗ်ာ ... ဇာတ္လမ္းက အရွည္ႀကီးဗ်။ ဗမာအစိုးရက တ႐ုတ္အစိုးရနဲ႔ ေၾကးနီလုပ္ငန္း သေဘာတူစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သတဲ့။ တ႐ုတ္အစိုးရ လက္သံုးေတာ ဝမ္ေပါင္ကုမၸဏီနဲ႔ ဗမာအစိုးရလက္စြဲေတာ္ ဦးပိုင္တုိ႔ ေပါင္းၿပီး ေျမလွန္ၾကတာတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ လယ္တီဗိမာန္ေတြပါ အပိုစြက္ၿပီး အၿဖိဳအဖ်က္ခံရတာလို႔ မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတယ္။ 

ေျမေတြလွန္၊ ယာေတြဖ်က္၊ ရြာေတြပ်က္၊ ေရေတြဆိုး၊ ေလေတြလဲ သိုးကုန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေဒသခံက ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၾကသတဲ့။ စီမံကိန္းႀကီးဖ်က္သိမ္းဖို႔ ေတာင္းဆိုသတဲ့။ ပတ္ဝန္းက်င္က ျပည္သူေတြေရာ တစ္ျပည္လံုးက လူေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ ဝိုင္းကူလာၾကသတဲ့။ သပိတ္စခန္းေတြ ဖြင့္ခဲ့ၾကသတဲ့။ အစိုးရက သပိတ္စခန္းကို မီးေလာင္ဗံုးဆိုလား၊ ေလာင္မီးဗံုးဆိုလားနဲ႔ပစ္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲသတဲ့။ 

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက လုပ္တာလား။ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး ဝန္ႀကီးတစ္ပါးကေတာ့ ေနျပည္ေတာ္က အမိန္႔အရ လုပ္တာလို႔ဆိုတာပဲ။ 

အင္းေလ ... စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဆိုကိုး။ 

ဒီေလာက္ေတာ့ စီးမွာ ကန္းမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေနပါအုန္း။ ဒီခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ပါေနဆို။ 

ပါတာေပါ့။ သူ မပါလုိ႔ျဖစ္မလားဗ်ာ။ တိုင္းျပည္ႀကီး အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္မီး ေလာင္ေတာ့မယ့္ကိစၥ။ သူက ႏိုင္ငံေရး မီးသတ္သမားပဲဟာ။ 

အစိုးရက သူ႔ကိုအသံုးခ်တာေပါ့။ ေဒၚစုစကားရွိတယ္ေလ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔ကိစၥမွာ သူ႔ကိုအသံုးခ်ရင္လည္း ခံမယ္တဲ့။ အဲ့ဒါပဲဗ်။ ထိပ္ထားလမ္းေၾကာင္းဆိုတာ။ ေျပာပါအုန္း။ ဒီလိုဗ်။ ၁၉၉၃-၉၄ ေလာက္မွာ က်ဳပ္အေမရိကန္သတင္းမဂၢဇင္း Time တစ္ေစာင္ဖတ္ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ။ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးက ေဒၚစုရဲ႕ပံု မ်က္ႏွာအျပည့္။ ေဒၚစုပံုေအာက္မွာ အဲဒီတုန္းက စစ္အာဏာရွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔(ေထာက္လွန္းေရးထိပ္သီး) ရဲ႕ပံု။ ေခါင္းစီးက The Lady and The General တဲ့။ က်ဳပ္က ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္၊ ပလပ္စတစ္ေပၚမွာ သံခၽြန္နဲ႔ေရး၊ ေထာင္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြဆီျဖန္႔။ ဘာသာျပန္ ေခါင္းစီးကို “ထိပ္ထားနဲ႔ ေသနာ” လို႔ တပ္လိုက္တယ္။ (ေသနာဆိုတာ ေသနာပတိႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ထိပ္ထားရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္။ ေသနာရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာ အာဏာရွင္စနစ္။ ထိပ္ထားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဟန္က ညႇိႏိႈင္း ေျဖရွင္းျခင္း။ ေသနာရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဟန္က အမိန္႔အာဏာ။ (စည္းကမ္းလို႔ တံဆိပ္ကပ္တယ္)။ 

ဒီေန႔ျဖစ္ေပၚၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြ၊ လိပ္ခဲတည္းလည္းေတြ၊ ေရွ႕တိုးထမ္းပိုး ေနာက္ဆုတ္လွည္းတုတ္ေတြ၊ ရန္-ငါေတြ၊ သူ မသာ ကိုယ္ ဈာပနေတြ။ ဒါေတြအားလံုးရဲ႕ဇစ္ျဖစ္က ဘာလဲ။ 

ခ်ဳပ္ေျပာရင္ ရွင္းတယ္ဗ်။ ဒီေန႔ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လမ္းလိုက္မလဲ။ ထိပ္ထားလမ္းလား။ ေသနာလမ္းလား။ တစ္လမ္းလွမ္းရင္ တစ္လမ္းခြာရမယ္ဗ်။ ဒီမိုကေရစီလမ္းလား။ အာဏာရွင္လမ္းလား။ အမိန္႔အာဏာလမ္းလား၊ ညိႇႏိႈင္း ေျဖရွင္းလမ္းလား။ ေရြးၾကေပေတာ့။ 

ဒီမိုကေရစီ ထိပ္ထားလမ္းသစ္လမ္းေကာင္း ေရွ႕မွာရွိတယ္။ အာဏာရွင္ ေသနာလမ္းေဟာင္း လမ္းဆိုးလည္း ေရွ႕မွာပဲရွိေသးတယ္။ 

ထိပ္ထားလမ္းေရြးၾကရင္ေတာ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အျခခံဥပေဒဆိုတာႀကီးကို ျပင္ရမယ္ဗ်။ ေျပာင္းရမယ္ဗ်။ ျဖဳတ္ရမယ္ဗ်။ ဖ်က္ရမယ္ဗ်။ ။ 

ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ 
ဒီလိႈင္းဂ်ာနယ္။ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၄၇)