သူတို႔ေခၚေတာ့ ဒုကၡသည္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား - ၁၇ (ကိုညိဳ)

“ေျပာက္က်ား အႏုပညာ” 

လေပါင္းမ်ားစြာ ဒီမ်က္ႏွာ၊ ဒီျမင္ကြင္း၊ ဒီထမင္း ဒီဟင္းနဲ႔ ဒီေလ့က်င္႔ခန္း၊ ဒီစခန္းထဲ အေနၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ၿငီးေငြ႔ေနၿပီ၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္လည္း ဟိုလူ႔ကို ၾကည့္မရ၊ ဒီလူက ဘာျဖစ္တယ္ ဒီေခါင္းေဆာင္က မ်က္ႏွာလိုက္တယ္၊ အုပ္စုေမြးေနတယ္ဆိုတာေတြနဲ႔ မတည့္အတူေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ျပႆနာျဖစ္ရင္လည္း အစည္းအေဝးနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္က မ်ားတယ္။ အစည္းအေဝးတခုၿပီးသြားရင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ရန္သူေတြလိုျဖစ္ကုန္တယ္။ 

ဝက္သား၊ အမဲသားခ်က္တဲ့ေန႔ဆို အတံုးမညီလို႔ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးၿပီး ကိုဘရမ္နဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတာဝန္က်သူေတြဟာ အသားေတြခုတ္ထစ္္ၿပီး အတံုးေတြမွ်တေအာင္ အႀကီးအေသးအလိုက္ အပ္ခ်ီေတြနဲ႔တဲြခ်ီၿပီး ေရာခ်က္တယ္။ ဟင္းေဝရင္ အသားတံုးေတြက အပ္ခ်ီတဲြေလးနဲ႔။ တပ္စုမွဴးနဲ႔ စခန္းတာဝန္ခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ကိုယ့္ထဲကလူေတြရဲ႕အေျခအေနကို အျမဲအကဲခတ္ေနရတယ္။ အစုအဖဲြ႔တခုထဲမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္မတည့္ရင္ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ညႇိႏိႈင္းၿပီး တပ္စု မတူေအာင္ခဲြထားရတာတို႔ ေျပလည္ေအာင္ ၾကားဝင္ညႇိေပးရတာတို႔ လုပ္ေပးရတယ္။ 


မညီညြတ္မႈေတြ၊ သေဘာထားတင္းမာမႈေတြၾကား အေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္တခုက ဂီတ အႏုပညာပဲျဖစ္တယ္။ အေစာပိုင္း က်ေနာ္တို႔စခန္းကိုေရာက္စက ဘာတူရိယာမွလည္း မရိွပါဘူး။ တေန႔ တမူးက ကိုဝင္းေနာင္ စခန္းအနီးတဝိုက္မွာ မဏိပူရစစ္သားေတြပစ္ထားတဲ့ အရက္ပုလင္းခံြေတြ လိုက္ေကာက္ၿပီး စုေနတာေတြ႔တယ္။ ကိုဝင္းေနာင္က သီခ်င္းအဆိုေကာင္းသလို အသံလည္းေကာင္းတယ္။ သီခ်င္းေလး ဘာေလးလည္း စပ္တယ္။ 

သူရဲ႕ မာစတာပိစ္ သီခ်င္းေလးကေတာ့ သန္းထြန္းေလးရဲ႕ “ေမြးဌာေန” အလိုက္နဲ႔ စပ္ထားတဲ့ “ေပြးဌာေန” သီခ်င္းေလးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ခါစ သမံတလင္းေပၚ ေကာက္႐ိုးခင္း အေပၚက ဂံုနီအိပ္နဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေကာက္႐ိုးေမႊ႔ရာေၾကာင့္ စခန္းတခုလံုး ဝဲေတြ စဲြတယ္။ လူတိုင္း ဘာစေကဘီ ယားနာေဆး လိမ္းေနရတယ္။ သူ႔သီခ်င္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လက္ေတြ႔ဘဝကို ထင္ဟတ္ေတာ့ အားလံုးက မေနာေခြ႔တယ္။ ကိုဝင္းေနာင္က ညအိပ္ရာခါနီး ဂီတဆည္းဆာခ်ိန္တိုင္း ဘီးတေခ်ာင္းမွာ စကၠဴကပ္ၿပီး ဘာဂ်ာလိုမႈတ္ရင္း ေပြးဌာေနသီခ်င္းဆိုေလ့ရိွတယ္။ 

“ယားပါသည္ ××× ေပါင္ၾကားဆီက ×××× ဘယ္လိုဘယ္နည္း ကုတ္ရမွန္းမသိ ××× (ယားလွပါသည္)၂ ေဆးဝါးမေလာက္လို႔ အဖုလံုးေလးေတြ ××××× တလိပ္လိပ္တက္ခါ ဖင္မွာေပါက္ေတာ့သည္ ×× ဘာစေကဘီ ×× မႏိုင္ေလၿပီ ... က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ×××× ေဘာယားေနပါသည္”...။ 

ကိုဝင္းေနာင္က ပစ္ထားတဲ့ ပုလင္းေဟာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရေတာ့ ပုလင္းလည္ပင္းကို ႀကီးစဥ္ ငယ္လိုက္ ႀကိဳးေလးေတြနဲ႔ ဆဲြလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပုလင္းတခ်ဳိ႕ကို ေရနည္းနည္းစီျဖည့္ၿပီး ဒို-ေရ- မီ-ဖာ-ဆို-လာ-တီ-ဒို သံစဥ္ ၇ ေပါက္နဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး အသံညႇိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒုကၡသည္ တူရိယာ ပုလင္းပတၱလားေလးျဖစ္လာတယ္။ အလံတိုင္အနီး အုတ္ကန္ေထာင့္မွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ ကိုဝင္းေနာင္ရဲ႕ ပုလင္းပတၱလားေလးဟာ စခန္းကလူ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ရဲ႕ တခၽႊင္ခၽႊင္တီးေခါက္ၿပီး အျပင္းေျပ စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာရာ တူရိယာေလးတခုေပါ့။ 

ေနာက္ပိုင္းမွာ စခန္းကို နာဂရြာထဲက ဂစ္တာအေဟာင္းေလးတလံုး ဘယ္သူ ငွားလာလဲမသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔တေတြရဲ႕ အပ်င္းေျပ ဂီတေလးျဖစ္လာတယ္။ ကိုဝင္းေနာင္ က်ေနာ္နဲ႔ စခန္းအတြက္ ဂစ္တာအိုးကဲြေလးက အဓိကက်တဲ့ အန္တာတိန္းမင့္ေလးျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီဂစ္တာအစုတ္ေလးက က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္း၊ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ေမြးဖြားေပးခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာထူး စခန္းမွာရိွေနတုန္းက သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကိုမွာလိုက္လို႔ သူ႔ရဲ႕ခင္သန္းႏုႀကီးလည္း ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို အသံုးေတာ္ခံခဲ့သးတယ္။ ဆရာ႔မယ္ဒလင္အိုးရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းကိုအစဲြျပဳၿပီး ခင္သန္းႏုလို႔ နာမည္ေပးထားတာပါ။ ခိုက္ခိုက္တံုေနတဲ့ ေဆာင္းဒဏ္ကိုအံတုဖို႔ အေပါက္ေတြေဖာက္ထားတဲ႔ ေလးေဒါင့္သံပံုးႀကီး (ဆီပံုးေဟာင္း)ထဲ ထင္း႐ွဴးသီးေျခာက္ေတြ ထင္း႐ွဴးဆီသားေတြထည့္ၿပီး ဝိုင္းဖဲြ႔မီးလႈံၾကတယ္။ ဆရာထူးက မဲဇာေတာင္ေျခသီခ်င္းေလး တီးဆိုျပရင္ က်ေနာ္တို႔အလြမ္းေတြက ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ...။ 

၁၉၈၉ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ မတိုင္မီ…။ 

စခန္းက ရဲေဘာ္အားလံုး အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ ပန္းခ်ီကိုေလး(မႏၱေလး) က ဂ်ပ္ျပားထူထူႀကီးမွာ အစိမ္းေရာင္ကဲတဲ့ ေရာင္စံုေဖာင္းႂကြ ကေဒါင္း႐ုပ္ႀကီး ဆဲြေနတယ္။ လက္ရာေျမာက္လြန္းတဲ့ အဲဒီပံုကို အေဆာင္ထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဇာတ္စင္ျမင့္ နဖူးစီးေနရာမွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတယ္။ ေအာက္က ေရႊေရာင္ ေဖာင္းႂကြစာတမ္းေလးက “ေဒါင္းအိုးေဝေဝ ... အၿငိမ့္” တဲ့။ 

ကိုဘရမ္နဲ႔ စစ္နိုင္ဦး၊ ကိုရဲတို႔က ဇာတ္ခံုေပၚမွာ လိုက္ကာေတြခ်ိတ္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္။ လိုက္ကာေတြဆိုတာက ၿပီးခဲ့တဲ့ ၃-၄ ရက္ကမွ မိုးေရးကုန္သည္ႀကီးမ်ားအဖဲြ႔က ပို႔လိုက္တဲ့ လံုျခည္အသစ္ေတြပါ။ မခ်ဳပ္ရေသးတဲ့ လံုျခည္ေတြမွာ ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕နာမည္ေတြ မွတ္သားေရးခိုင္းၿပီး အၿငိမ့္ကန္႔လန္႔ကာ လုပ္ေနတာပါ။ ဇာတ္စင္အတြက္ ခဲြစိတ္ၿပီးသား အေပၚယံထင္း႐ွဴးပကာသားေတြကို က်ေနာ္တို႔ဇာတ္အဖဲြ႔ေတြက ေတာင္ ၂ လံုးေလာက္ေက်ာ္ၿပီး ေတာထဲက လႊစင္အေဟာင္းေတြမွာ ရွာေဖြ ထမ္းလာၾကတာျဖစ္တယ္။ 

တန္ေဆာင္တိုင္ပဲြနီးလာတာနဲ႔ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္းေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူး၊ အပီအျပင္နားလိုက္တယ္။ မနက္ေရာ ညေနေရာ ... စခန္းေနာက္ေဖး ထင္း႐ွဴးေတာမွာ ဇာတ္တိုက္တယ္။ ျပဇာတ္တိုက္တယ္။ ဒါ႐ိုက္တာက ပန္းခ်ီထိန္လင္း။ စစ္ႏိုင္နဲ႔ က်ေနာ္က အတိုင္ပင္ခံ ဇာတ္ဆရာေတြ။ ပဲြနီးေတာ့ လူတိုင္း ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ကိုယ္ တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္ေနၾကတယ္။ 

စခန္းတာဝန္ခံ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးနဲ႔ ကိုဘရမ္တို႔က စစ္တပ္က မီးစက္ငွား၊ ျပင္ပဧည့္သည္ ဖိတ္ၾကားေရး။ ေမာ္ကၽြန္းနဲ႔ သံခဲ (ABSDF ဥကၠ႒) တို႔က ရြာထဲသြားၿပီး ျပဇာတ္ကဖို႔ အဝတ္အစားေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ သြားငွားၾကတယ္။ တန္ေဆာင္တိုင္ည အစားအေသာက္အတြက္ ကိုရဲသူရိန္(ကိုရဲျမင့္-မႏၱေလး) က တာဝန္ယူတယ္။ စင္ေဆာက္သူ၊ ထင္းႀကိဳရွာသူ၊ အားလံုး တာဝန္ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုထိန္လင္းက စခန္းနဲ႔  ၂ နာရီၾကာေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတဲ့ ကြန္မရာသာဗီ လို႔ေခၚတဲ့ နာဂရြာေလးကို ညႀကီးသြားၾကတယ္။ ရြာမွာ ျမန္မာျပည္ကေနေျပာင္းလာတဲ့ နာဂႀကီး ဦးခ်ဳိ (ကြယ္လြန္)ရဲ႕အိမ္သြားၿပီး သီခ်င္းေတြ သြားကူးတယ္။ အျပန္မွာ လသာသာနဲ႔ အေဝးေျပးကားလမ္းမေပၚ ကက္ဆက္ႀကီးဖြင့္ ဗမာသီခ်င္းေတြနားေထာင္ၿပီး လာခဲ့ၾကတဲ့ညကို အခုထိ လြမ္းေနမိေသးတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာခ်ည္း သြားလာေနရာက ေျမျပင္ညီ ကားလမ္းေပၚလမ္းစေလွ်ာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြက ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြနဲ႔ သြက္လက္ လြတ္လပ္ေနတဲ့အရသာကို အခုထိ မေမ့ဘူး။ 

အမွန္ေတာ့ အဲဒီမတိုင္ခင္ စခန္းမွာ သူ႔အုပ္စုကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ အစုအဖဲြ႔ေတြျဖစ္ေနတာ။ အဲလိုအေနအထားမ်ဳိးႀကီးကို က်ေနာ္တို႔္႔အားလံုးက သေဘာမက်ၾကဘူး၊ ဒါနဲ႔ တန္ေဆာင္တိုင္ပဲြေတာ္ကို ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြနဲ႔ ကျပၾကမယ္ဆိုၿပီး အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပၾကတာကို အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူခဲ့ၾကတာပါ။ 

ပဲြမစခင္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေတာင္ကုန္းႀကီးဟာ မီးေရာင္တထိန္ထိန္နဲ႔ လွလို႔ ပလို႔၊ မီးပံုးေလးေတြေတာင္ပါလိုက္ေသး။ တကယ့္ အရပ္ပဲြတခုလိုပဲ။ အရင္က ေရနံဆီမီးခြက္ေလးနဲ႔ေနခဲ့တာ အခုေတာ့ မီးစက္ႀကီးေမာင္းတဲ့အသံနဲ႔ စခန္းဟာ ဆူညံညံ အသက္ဝင္ေနတယ္။ ေဇာ္ဝင္းဆက္ရဲ႕ ၆ ေကာင္ဂ်င္ဝိုင္းမွာလည္း လူေတာ္ေတာ္စည္တယ္။ ဘီဒီေဆးလိပ္ေလးေတြ အေလာင္းအစားလုပ္တာပါ။ အမွတ္ ၈ ႐ိုင္ဖယ္တပ္ရင္းက ကသဲ အရာရိွေတြလည္း ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္အျဖစ္ လာၾကတယ္။ စခန္းအနီးတဝိုက္က နာဂနဲ႔ ကသဲ ရြာသူရြာသားေတြ တအုပ္ႀကီး ပဲြၾကည့္ဖို႔ တက္လာၾကတယ္။ ေလထန္ေတာင္ကုန္းေပၚက က်ေနာ္တို႔စခန္းကို ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဟိုေငး ဒီေငး။ 

ဧည့္သည္ေတြကို ပဲပလာတာ၊ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန္႔ေတြေကၽြး ဧည့္ခံတယ္။ ေတာထဲက ဒုကၡသည္စခန္း ေတာင္ကုန္းေလးဟာ ေက်းလက္ပဲြေတာ္ေလးတခုနဲ႔ ဆင္တူေနတယ္။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦးက အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာသလို ကသဲအရာရိွေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔တေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တာကို ဝမ္းသာတဲ့အေၾကာင္း လိုအပ္တာ ကူမယ့္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ 

ပဲြစေတာ့ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြ အရင္ဆိုတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြေရာ အခ်စ္သီခ်င္းေရာ။ ကိုဘရမ္က အခ်စ္သီခ်င္းဆိုရင္လည္း ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းဆိုေနသလိုမ်ဳိး ကသဲဧည့္သည္ေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထင္ရာျမင္ရာ ဘာသာျပန္ေပးတယ္။ စင္ေပၚမွာ မိုက္က႐ိုဖုန္းက မရိွဘူး၊ က်ေနာ္က အစီအစဥ္ ေၾကာ္ျငာသူ၊ ေရခြက္တခြက္ကို မိုက္က႐ိုဖုန္းပံုစံနဲ႔ ခပ္တည္တည္ ကိုင္ေျပာတယ္။ တေယာက္ေယာက္က ေနာက္ေျပာင္ခ်င္လို႔ မၾကာခဏ ခြက္ကိုဆဲြသြားရင္ မိုက္ေပ်ာက္တယ္ဆိုၿပီး လိုက္ေမးျမန္းရတာ အေမာ။ ဒီၾကားထဲ ကိုေအာင္ဆန္းလင္းနဲ႔ ေက်ာက္ခဲက ဘယ္ေနရာက ဘယ္လို အရက္ေတြေသာက္လာလည္း မသိဘူး၊ မူးမူးနဲ႔ ဇာတ္စင္ေပၚတက္လာၿပီး အပီအျပင္ ရိွတ္ဆဲြေနလို႔ လံုျခံဳေရးတာဝန္ယူထားတဲ့ ကာရာေတးဆရာ ကိုရဲျမင့္စိုးတို႔က စင္ေပၚက ဆဲြထုတ္ရတယ္။ တကယ့္ကို ရပ္ကြက္ထဲက တန္ေဆာင္တိုင္ပဲြစ႐ိုက္ေတြအတိုင္းပဲ။

က်ေနာ္တို႔ကတဲ့ ျပဇာတ္နာမည္က “ေႂကြမွပြင္သာ ပန္းတပြင့္” တဲ့။ ကိုထိန္လင္း ေရးတဲ့ဇာတ္။ ဇာတ္လမ္းက ၈ ေလးလံုး အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္က ခ်စ္သူ ၂ ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိႏိၵယနယ္စပ္ ေတာခိုလာတယ္။ အိႏိၵယမွာ စစ္ေရးေလ့က်င့္တယ္၊ လက္နက္ကိုင္ၿပီး စစ္အစိုးရကို ျပန္တိုက္တယ္၊ တိုက္ပဲြမွာ ဇာတ္လိုက္က်သြားတယ္။ ဇာတ္လိုက္က စစ္နိုင္ (သူက တကယ္လည္း နယ္စပ္မွာ တိမ္းပါးသြားတယ္) မင္းသမီးက ကိုသံခဲ (ABSDF ဥကၠ႒)။ ဒီဇာတ္ကို က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ “ေတာ္လွန္ပန္းခင္း” ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ရြတ္ၿပီး ဖြင့္တယ္။

“တပြင့္ေႂကြရင္ ... ႏွစ္ပြင့္ေဝမယ္၊
 ေႂကြတာကိုက ပြင့္ျခင္းပဲ။ 
ဟိုးတရက္က ... မင္းရဲ႕လက္နဲ႔ 
ပန္းခင္းဖ်က္ဖူး မေမ့ဘူး။ 
မေန႔ကလည္း ဖူးစပြင္႔စ ပန္းလွလွေတြ 
ေၾကမြျပန္႔ၾကဲ မင္းလက္ထဲမွာ။ 
အခုလည္းေလ ေျမထဲေႂကြဆဲ ရဲရဲပန္းေတြ 
ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေတြ႔ရတယ္။ 
ဒါေပမယ့္ေလ ... 
အဲဒီေျမမွာ 
အ႐ုဏ္ပ်ဳိးတိုင္း၊ နံနက္တိုင္းမွာ 
ပန္းမ်ဳိးစံုစြာ ေတြ႔ရတယ္၊ 
ပန္းေရာင္စံုျဖာ ဖူးပြင့္တယ္။ 
ေဟ့ ... တပြင့္ေႂကြရင္ နွစ္ပြင့္ေဝမယ္ 
ေႂကြတာကိုက ပြင့္ျခင္းပဲ။ 

ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္က ရြတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပဇာတ္အစ ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္တာနဲ႔ မင္းသမီး ကိုသံခဲနဲ႔ မင္းသမီးသူငယ္ခ်င္း ေမာ္ကၽြန္းတို႔ နႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီေတြ ဆံပင္တုေတြနဲ႔ ဘယ္က ဘယ္လိုငွားလို႔ရလာမွန္းမသိတဲ့ ကသဲထမီေတြ အက်ႌေတြ ဘရာဇီယာေတြဝတ္ၿပီး အေၾကာ့သားျပင္ဆင္ထားတာ အားလံုးကေတာင္ လူမွားေလာက္တယ္။ အမူးသမား ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ေအာင္ဆန္းလင္း စင္ေပၚတက္ၿပီး ကိုသံခဲ ပါး အတင္းနမ္းမယ္ တကဲကဲလုပ္လို႔ လံုျခံဳေရး ကိုရဲစင္ေပၚက အတင္းဆဲြခ်ေနရတယ္။

စစ္နိုင္နဲ႔ သံခဲတို႔အတဲြကလည္း အညဳအခရာေလးေတြနဲ႔ အမူအရာ ေတာ္ေတာ္ပိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းတြင္းဆႏၵျပတဲ့အခန္းေတြ ၈ ေလးလံုး သ႐ုပ္ျပကြက္ေတြလည္း ပါတယ္။ ကိုသံခဲ အကို ကိုသံဒုတ္က သူ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝက တကယ္တရားေဟာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းနဲ႔ ဟန္အတိုင္း တရားေဟာတယ္။ သံဒုတ္က အတိတ္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာတာ။ ကိုသံဒုတ္ တရားေဟာတဲ့ျပကြက္ထဲမွာ မ်က္နွာကို လက္ကိုင္ပုဝါအုပ္ေဟာေနရင္း လူအုပ္ထဲက တေယာက္က “လက္ကိုင္ပုဝါ ခၽြတ္ျပပါဗ်ဳိ႕” လို႔ေအာ္ေျပာေတာ့ ကိုသံဒုတ္က “ဟုတ္တယ္၊ အမွန္တရားအတြက္တိုက္တာ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ ဖံုးကြယ္စရာ မလိုဘူး” လို႔ေျပာရင္း လက္ကိုင္ပုဝါကို ဆဲြခြာလိုက္တာမ်ဳိးလည္း ပါတယ္။

အဲလို ပရိသတ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါခၽြတ္ခိုင္းရမယ့္သူက ကိုေလးပြ (ရဲမင္းသိန္း)ပါ၊ သူက လူေအး၊ စကားေျပာနည္းလြန္းလို႔ တဇာတ္လံုးမွာ အဲဒီတခြန္းပဲေျပာဖို႔ တာဝန္ေပးထားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုသံဒုတ္ တကယ္တက္လာေတာ့ မ်က္နွာကို လက္ကိုင္ပုဝါ စည္းခဲ့ဖို႔ ေမ့ေနတယ္၊ ကိုေလးပြကလည္း သူက ဒါေလးတခုပဲ ေျပာရမယ့္အခန္းဆိုေတာ့ အေျခအေနကို ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး၊ ဇာတ္တိုက္ထားတဲ့အတိုင္း သူ ေအာ္ရမယ့္အခန္းလည္းေရာက္ေရာ “လက္ကိုင္ပုဝါခၽြတ္ျပပါဗ်ဳိ႕” လို႔ို ေအာ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။ ကိုသံဒုတ္ကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ ဇာတ္တိုက္ထားတဲ့အတိုင္း လက္ကိုင္ပုဝါမရိွတဲ့ မ်က္နွာေပၚကေန လက္ကိုင္ပုဝါခၽြတ္ျပတဲ့ဟန္ေလး လုပ္ျဖစ္ေအာင္ကို လုပ္သြားေတာ့ ပရိသတ္က တဝါးဝါးနဲ႔။ ျပဇာတ္ထဲက အေရးႀကီးတဲ့ နိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲ ရက္စဲြေတြကို တေယာက္က က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေပးၿပီး က်န္တဲ႔လူေတြက ေဝးေဟးေဟးနဲ႔ လက္ခုပ္တီးေပးရတာလည္း ပါတယ္။

ဥပမာ ...”ဆႏၵျပပဲြမွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေတြ ပူးေပါင္းပါဝင္လာၿပီတဲ့ေဟ့ ဆိုရင္ ... အားလံုးက ေဝးေဟးနဲ႔ေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ 

လူသတ္သမားစိန္လြင္ ျပဳတ္က်သြားပါၿပီ ... ေဝးေဟးေဟး ... 
ပုဒ္မ ၁၄၄ ႐ုတ္သိမ္းသြားပါၿပီတဲ့ေဟ့… ေဝးေဟးေဟး ... 
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ရာထူးက နႈတ္ထြက္သြားၿပီေဟ့ ... ေဝးေဟးေဟး 
စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖဲြ႔ေတာ့မယ္တဲ့ေဟ့ ... ေဝးေဟးေဟး ... 

အဲဒီလို ေဝးေဟးေဟးနဲ႔ ညာသံလိုက္တာ အရိွန္ကရေနၾကၿပီ။ စက္တင္ဘာ ၁၈ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီတဲ့ေဟ့လို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ... ေဝးေဟးေဟး ... နဲ႔ လက္ခုပ္ဝိုင္းတီးလို႔ ကိုး႐ိုး႔ကားရားေတြျဖစ္ရေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္ ကိုး႐ိုးကားရားအျဖစ္ေတြက ေသနတ္ပစ္ၿပီး အာဏာသိမ္းတဲ့အခန္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ နိုင္နိုင္(တမူး) ေဖာက္ရတဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေတြကယမ္းေတြ အၿပီးမကဲြလို႔ ေသနတ္သံမျမည္ဘဲ အသားလြတ္ အားခနဲ အားခနဲ ေအာ္ျပီး လဲေသလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါ။ ေဗ်ာက္အိုးကလည္း သူမ်ားေသၿပီးမွ ထေပါက္ကဲြလို႔ ဒုကၡေရာက္ရေသးတယ္။ ေနာက္တခုက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ စစ္ေရးေလ့က်င့္ေနတဲ့အခ်ိန္ စင္ေအာက္ကေန ျမဴခိုးပံုစံ မီးခိုးမိႈင္းထုတ္တဲ့ ျပကြက္ပါ။ 

“BDGF ရဲ႕သားေကာင္းေတြ ×× အမိနိုင္ငံကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ ေလ့က်င္႔ေန ×× ေခၽြးေတြေျမခေန ×× မဏိပူရေျမ ××
ညီအကိုေပါင္းစုလို႔ရိွေန ×× ေရေျမျခားကြာ ×× တိုင္းတပါးမွာေန ×× သူရဲေကာင္းေတြေရ ×× 
ဘံုရန္သူကို အျမစ္ျဖတ္ တိုက္ခိုက္မေလ ×× 

ကိုခင္ေမာင္ရီ (အာရကန္) ေရးတဲ့ BDGF ေပ်ာက္က်ားတပ္ဦး စစ္ခ်ီေတးကို ဝိုင္းဆိုၿပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္ေနတဲ့အခ်ိန္ စင္ေအာက္က မီးခိုးေတြက ျမဴခိုးေတြလို မွ်င္းမွ်င္းေလး မထြက္လာဘဲ သစ္ရြက္စိုေတြမ်ားသြားလို႔ မီးခိုးလံုးေတြ တလိပ္လိပ္ အေပၚတက္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး စင္တခုလံုး မီးခိုးေတြမႊန္ထူၿပီး သူရဲေကာင္းေတြ မ်က္ေစ့ေတြစပ္လို႔ ဆင္းေျပးရပါေတာ့တယ္။ 

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ က်ေနာ္တို႔ျပဇာတ္က ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အေတာ္ေလးရယ္ရသလို လြမ္းစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္္ အမ်ဳိးသမီးသ႐ုပ္ေဆာင္ ေမာ္ကၽြန္းနဲ႔ သံခဲတို႔ဟာ သူတို႔ငွားလာတဲ့ အဝတ္အစားေတြ တခန္းၿပီးတခန္း မ႐ိုးရေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဝတ္၊ ဆိုက္ေတြ ဂိုက္ေတြျပ ႐ိႈးထုတ္သြားၾကတာကို ပရိတ္သတ္က သေဘာက်လို႔ မဆံုးဘူး။ ေဇာ္ဝင္းဆက္နဲ႔ ကိုေဇာ္ႀကီးကလည္း မ်က္လွည့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကရာေတးစြမ္းရည္ ျပၾကေသးတယ္။ 

ပဲြၿပီးေတာ့လည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကေသာင္းကနင္း ရယ္စရာေတြကို ျပန္ေျပာၿပီး တဝါးဝါးနဲ႔ မအိပ္ႏိုင္ၾက။ စခန္းထဲကလူအားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီတန္ေဆာင္တိုင္ညေလးဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ ညီညြတ္ေရးကို ျပန္ရခဲ့တဲ့ည၊ နားလည္မႈ ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈေတြ ခံစားရတဲ့ည၊ စုေပါင္းၿပီး ကိုယ့္အခန္းက႑နဲ႔ကိုယ္ တာဝန္ယူၾကလို႔ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

အရင္က ၾကည့္မရသူေတြ မတည့္သူေတြလည္း ျပန္လည္ရင္းႏွီး သင့္ျမတ္သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘံုအလုပ္တခုကိုလုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရခဲ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လူငယ္ဘဝနဲ႔ လြတ္လပ္မႈေတြ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ကာလတခုအထိ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပါတယ္။ မြန္းၾကပ္ၿပီး ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အနုပညာနဲ႔ ဂီတေလးေတြက စိတ္ရႊင္ျမဴးၿပီး လူပီပီသသ ခံစားလို႔ရတဲ့ အခြင့္အေရးကို ေပးခဲ့တာပဲေလ။ အေမွာင္က်ေနခဲ့တဲ့ဘဝေလးထဲက ေဒါင္းအိုးေဝေဝ ညေလးကို က်ေနာ္တို႔႔ သတိတရ လြမ္းမိေနတုန္းပါ။ 

ကိုညိဳ
၁၀ ေမလ ၂၀၁၃