ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ သုိ႔မဟုတ္ ရွားရွားပါးပါး သံမဏိ ႏုိင္ငံေရးသမား (ဝင္းထြဋ္ေဇာ္)

ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး လီယုိနာဒုိ ဒါဗင္ခ်ီက သူ႔ရဲ႕အႏုပညာ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ ‘မုိနာလီဇာ အျပံဳး’ လုိ႔ လူေတြေခၚၾကတဲ့ ပန္းခ်ီကားကုိ ေဖာ္ျပႏုိင္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ ႐ုရွားစာေရးဆရာႀကီး လီယုိေတာ္လ္စတြိဳင္း က သူေရးသားခဲ့တဲ့ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳႀကီးကုိ လက္ညႇဳိးထုိးျပၿပီး “ေဟာဒါက ငါ့ရဲ႕အႏုပညာ ေအာင္ျမင္မႈကြ” လုိ႔ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိခဲ့တယ္။

သိပၸံပညာေက်ာ္ အုိင္းစတုိင္းက ရီေလတီဗီတီ သီအုိရီ စာအုပ္ႀကီးကုိ ေထာင္ျပၿပီး “ေဟာဒါကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈပဲကြ” လုိ႔ လက္မေထာင္ၿပီး ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

သုိ႔ေပမဲ့ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ကုိ ယံုၾကည္ခ်က္ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား တစ္ေယာက္အဖုိ႔ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတစ္ခု ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ “ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္တာကြ” လုိ႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတစ္ရပ္ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ ထုိႏုိင္ငံရွိ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ႔သာ မိမိ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး က်႐ႈံးသြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထုိေတာ္လွန္ေရးသမားအတြက္ ျပစရာေအာင္ျမင္မႈဆုိလုိ႔ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဘဝမွာ ထင္က်န္ခဲ့တဲ့ ေသရာပါ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြသာ ျဖစ္မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ထုိသူမ်ဳိးေတြထဲက တစ္ဦးကေတာ့ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီရဲ႕ ဥကၠ႒ျဖစ္ခဲ့သူ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ပါပဲ။


ကၽြန္ေတာ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ပထမဆံုး အနီးကပ္ ေတြ႔ဆံုဖူးခဲ့တာကေတာ့ ဆူးေလဘုရားလမ္းေထာင့္နဲ႔ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္မွာရွိခဲ့တဲ့ (ထုိအေဆာက္အဦကုိ မၾကာမီက ဖ်က္ပစ္ခဲ့ၿပီး အေဆာက္အဦသစ္ ျပန္ေဆာက္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနပါတယ္) အေဆာက္အဦမွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာပါ။

 ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖဲြ႔အစည္းေပါင္း တစ္ဆယ့္ေလးဖဲြ႔ေလာက္ထဲက ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဆုိတာကေတာ့ ပမညတ တပ္ေပါင္းစုဝင္ လူငယ္ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ပါ။

ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးေရွ႕ ဟုိက္စကူးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနခဲ့တာပါ။ ပထမ ခုႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသား၊ ေနာက္ ရွစ္တန္း၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္႐ံုးကုိ တစ္ရက္ျခား တစ္ခါ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ တစ္ခါတစ္ေလမွာလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္ေလတုိင္းမွာ ကုိသန္း (အင္းစိန္)၊ ကုိခ်န္ထြန္း၊ ကုိတင္ေအး (တကသ ဥကၠ႒ေဟာင္း ကြယ္လြန္)၊ ကုိေအးေမာင္၊ ကုိရဲျမင့္၊ ကုိသန္းျမင့္ (ေနာင္ ဗုိလ္တေထာင္သတင္းစာ အယ္ဒီတာေဟာင္း) တုိ႔နဲ႔ မၾကာခဏ ဆံုျဖစ္ခဲ့ စကားဝုိင္းဖဲြ႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံမွာလည္း ကုိေအာင္ဗန္း (ထုိအခ်ိန္က ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒)၊ ကုိသိန္းလြင္ ( စာေရးဆရာ ေမာင္သာရ) နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေထြး (ခင္ေမာင္ေထြး၊ ပ်ဥ္းမနား) တုိ႔ကုိ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထုိလူႀကီးေတြဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ထက္ မ်ားစြာႀကီးသူေတြပါ။ သုိ႔ေပမဲ့ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔နာမည္ေတြ ေရွ႕မွာ ‘ကုိ’ တပ္ၿပီး ေခၚေဝၚ ဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။

ကုိေအာင္ဗန္း၊ ကုိတင္ေအး၊ ကုိသန္းျမင့္ စသည္ျဖင့္ တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္။ ထုိစဥ္က ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကုိပင္ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လုိ႔ တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္။ ထုိလူႀကီးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္ေတြကုိ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ တုံ႔ျပန္ဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။

ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့ 

တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္႐ံုးမွာ စုေဝးေရာက္ရွိေနခ်ိန္မွာ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကုိသန္းျမင့္နဲ႔ သူနဲ႔ရြယ္တူ လူတစ္ေယာက္ ႐ံုးခန္းထဲကုိ ဝင္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ပခံုးဖက္ၿပီး ဝင္လာၾကတာပါ။

ထုိသူဟာ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္နဲ႔ ကုိယ္လံုးကုိယ္ဟန္ ခပ္ပိန္ပိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့အနားမွာထုိင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက “သူ ဘယ္သူလဲကြ” လုိ႔ ခပ္တုိးတုိး ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အမည္ကုိ ခပ္တုိးတုိးပဲ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

“ကုိခင္ေမာင္ျမင့္ဆုိတာ သူေပါ့ကြ၊ ပီက်ဴ႕(P3) ကေလ” ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကုိ ဒီအရင္ကတည္းက တစ္ခါႏွစ္ခါ ေတြ႔ျမင္ဖူးေနခဲ့တာပါ။

ထုိေန႔က ကုိသန္းျမင့္က သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္ေတြနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထုိအခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔ကုိ တစ္ခါတစ္ရံမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခပ္ေဝးေဝးက ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ဆရာႀကီးမႈိင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး လူထု ဆႏၵျပပဲြေတြမွာ အစည္းအေဝးအခ်ဳိ႕မွာ သူ႔ကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ တစ္ခါကလည္း (ကန္ေတာ္မင္ ပန္းျခံမွာ ထင္ပါတယ္) လူထု အစည္းအေဝးတစ္ခုနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚမွာ စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

သံမဏိႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ 

တကယ္ေတာ့ ဦးေမာင္ျမင့္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဘဝတာတစ္ခုလံုးကို သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သံမဏိ နိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္မွာ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ အဘဦးေရႊလင္း ၊ အမိေဒၚစာဥတို႔မွ ေမြးဖြားခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ သူဟာ သားသမီးငါးေယာက္ထဲက စတုတၳသားျဖစ္ၿပီး သူ႔ေအာက္ကညီျဖစ္သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က တမ္းတမ္းတတျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ‘ၾကင္နာျခင္းတစ္ဝက္ ႐ႈပ္ေထြးျခင္းတစ္ဝက္’ ‘တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ’ စတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ႀကီး ကိုသန္းလိႈင္ (ကြယ္လြန္) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ မိဘေတြဟာ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕ သဲကုန္းေလး ေက်းရြာက ခ်မ္းသာတဲ့လယ္သမားေတြ ျဖစ္တယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕မိဘေတြဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို မက္သဒစ္ အမ်ဳိးသမီးေက်ာင္းမွာ စတင္ ပညာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာ စိန္ဂၽြန္းေက်ာင္းကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ေက်ာင္းအမည္ဟာ ‘ေဂ်ာ့ေရႊလင္း’ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ ဒသမတန္းေအာင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ သေႏၶတည္လာခဲ့တယ္။

သူဟာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ရကသ) အမႈေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မွ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္အထိ အသစ္ျပန္ဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသမ်ား၊ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ရဲ႕ အမႈေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၂-၅၃ ခုနွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (တကသ)ရဲ႕ အမႈေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရး ဆက္သားကေလး 

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလကတည္းက စတင္ခဲ့သေႏၶတည္ခဲ့ခဲ့လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက ေဒးဒရဲ၊ သဲကုန္းေလးေက်းရြာမွာရွိတ့ဲ ဦးေရႊလင္း ေဒၚစာဥတို႔ရဲ႕ေနအိမ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး တိုင္း ၂ ရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္း၂ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမွဴးက သခင္စိုးျဖစ္ၿပီး စစ္ေရး တာဝန္ခံကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေနဝင္းပါ။

ထိုအခ်ိန္တုန္းက အသက္ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္သာရွိေသးတဲ့ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ သခင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးေနဝင္းနဲ႔ အျခားေခါင္းေဆာင္အၾကားမွာ ဆက္သားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသူပါ။

ထိုစဥ္က တေယာထိုးဝါသနာႀကီးၿပီး ကၽြမ္းက်င္မႈလည္းရွိတဲ့ သခင္စိုး တေယာထိုးခ်င္တဲ့ဆႏၵျပင္းျပလာအခါမ်ဳိးမွာ (ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက သခင္စိုးရွိမွန္း မရိပ္မိေအာင္) ထိုနယ္မွာရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ တေယာဆရာႀကီး ဦးလစ္ ဆိုသူကို အိ္မ္သို႔ဖိတ္ေခၚ ထမင္းေကၽြးၿပီး အိပ္ခိုင္းကာ သခင္စိုးက ဦးလစ္တေယာထိုးတဲ့ပုံစံနဲ႔ တေယာထုိးေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္က ဦးလစ္ကို သြားေခၚေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဘီအက္စီ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္တဲ့ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာ ဦးထြန္းေဖ၊ ေဒၚက်င္ရီတို႔ရဲ႕သမီး ေဒၚတင္တင္န႔ဲ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းက ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။

ပီသံုးလံုးပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ 

အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္အထိ ပဲခူးအစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္အျပည့္အထိ ပဲခူးၿမိဳ႕မွာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သခ်ၤာဘာသာကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပဲခူးခ႐ိုင္ ပ.မ.ည.တ ရဲ႕ သဘာပတိအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနာက္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ငါးခ႐ိုင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲကို ရန္ကုန္မွာက်င္းပရာမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပဲခူးၿမိဳ႕ စစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရတယ္။

ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္အတြင္း ျပည္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ သခင္သင္၊ သခင္ဗေမာင္တို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီပါတီမွာ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ယင္းပါတီရဲ႕ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပ.မ.ည.တ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ႕ သဘာပတိအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ထိုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီပါတီ ဦးေအာင္သန္း(ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကို) က ဥကၠ႒အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ၿပီး ဦးေအာင္ျမင့္ ေခၚ ကိုကိုႀကီး (ဖ်ာပံု) က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ အမ်ဳိးသားတိုးတက္ေရးပါတီနဲ႔ ကိုခင္ဦး (၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းတစ္လပိတ္ေရး အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွ ရာသက္ပန္ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရသူ) နဲ႔ ကိုဘုန္းလိႈင္တို႔ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေပါင္းစံု ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔တို႔ ပူးေပါင္းၿပီး ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ (People’s Progressive Party) ကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ပီက်ဴလို႔ အတိုေကာက္ေခၚေဝၚတဲ့ ပီသံုးလံုးပါတီမွာ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

၁၉၇၈ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဗကပ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေနာက္ထပ္ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရၿပီး ၁၉၈၀ ျပည္ႏွစ္မွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခ့ဲတယ္။

ဒီေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ရက္မွာ ရွစ္ေလးလံုးလူထုအံုႂကြမႈႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ရယူကာ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္မွာ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလအတြင္းမွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ တစ္ခ်ိန္ကရွိခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီကို ၎ရဲ႕ရဲေဘာ္တစ္စုနဲ႔ ျပည္လည္တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အသစ္ျပန္လည္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ၿပီး ဦးလွေရႊ (ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း) အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းကို အပို႔ခံခဲ့ရ 

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဘဝကို သူ႔ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ စေတးခဲ့တဲ့ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္၊ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္းစီနဲ႔ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြအၾကားမွာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္စဥ္မွာ ငါးခ႐ိုင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ရန္ကုန္မွာက်င္းပခဲ့တဲ့ အဆိုပါ ငါးခ႐ိုင္ဆႏၵျပပြဲမွာ ပဲခူးစစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ပ်က္ျပားခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အဆိုပါဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့တဲ့ လက္ဝဲလက္ယာ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားအျပား ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ၾကရတယ္။

ယင္းသို႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ၾကရသူေတြထဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္လည္း ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ထိုအႀကိမ္က ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပထမပိုင္းမွာ အင္းစိန္ေထာင္မွာေနခဲ့ရေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဒုတိယအႀကိမ္ ကိုကိုးကၽြန္းကို ပို႔ခဲ့ရာမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ပါ အပို႔ခံခဲ့ရပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဝိဉာဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးစတင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္မ်ားအဖြဲ႔ (ဒမဖ) ရဲ႕ နာယကအဖြဲ႔မွာ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ဦးသာလွေအာင္တို႔နဲ႔အတူ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၅ ရက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႔တကြ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီအားလံုး အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါတယ္။

ထိုအႀကိမ္ ဖမ္းဆီးခံရစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္၂၀ က်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၆ ရက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုႏွစ္အတြင္းမွာပဲ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုညိဳဝင္း (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ညီညြတ္ေရးတပ္ဦး ဥကၠ႒ေဟာင္း)၊ ကိုစိန္ဝင္း(သံုးခြ)၊ ကိုတင္ေမာင္ဝင္း (ခရမ္း) နဲ႔ ဦးစိုးဝင္းတို႔ဟာလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ မိမိရဲ႕ကဘဝတစ္ခုလံုးကို မိမိယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ အမွန္တရားအေပၚမွာသာ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

သူဟာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသကိုေရာက္ေရာက္ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူပါ။ ကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္ေနစဥ္မွာပင္ ငါးပိပုပ္တိုက္ပြဲ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဦးေဆာင္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းကိုေရာက္စဥ္မွာ အက်ဥ္းသားေတြ အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ေနစဥ္မွာ ရန္ကုန္မွ အဆင့္ျမင့္အရာရွိႀကီး တစ္ဦး ကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထိုအရာရွိႀကီးက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကိုေတြ႔ခ်ိန္မွာ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္းေတြေမးကာ ပ႗ိသႏၶာစကားေတြ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ထိုအခါမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က “ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕အၾကားမွာ လူမႈေရးအရ ဆက္ဆံစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြေပးမလား မေပးဘူးလားဆိုတာသာ ေျပာ၊ မေပးႏိုင္ရင္ ျပန္ေတာ့” လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာခဲ့သူပါ။

၁၉၇၈ ခုႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းျပည္ရဲ႕နံပတ္တစ္ျဖစ္သူ သမၼတႀကီး ဦးေနဝင္းဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ကာလတုန္းက တိုင္း၂ ေဒသျဖစ္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတြကို ခရီးလွည့္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးေနဝင္းဟာ ထိုစဥ္က တိုင္း၂ ဌာနခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေနအိမ္က မိသားစုဝင္ေတြကို ေခၚေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေနဝင္းဟာ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕အစ္မကို ေခၚေတြ႔ၿပီး ေနေရး ထိုင္ေရး အေျခအေနေတြကို ေမးခဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေတာ္လွန္ေရးကာလက သူတို႔အတြက္ ဆက္သားလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကို္ခင္ေမာင္ျမင့္ကိုလည္း သတိတရနဲ႔ “ကုလားေရာ၊ ကုလား ဘယ္ေရာက္ေနလဲ” လို႔ ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဦးေနဝင္းက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕အစ္မေတြကို “လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြေတာင္းဖို႔ ရန္ကုန္လာၿပီး မိမိနဲ႔ လာေတြ႔ဖို႔” မွာခဲ့ပါတယ္။

ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အစ္မျဖစ္သူေတြက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ထံလာေရာက္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။

ထိုအခါမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က “သူနဲ႔သြားေတြ႔ဖို႔ မေတြ႔ဖို႔ကေတာ့ အစ္မတို႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို သြားေတြ႔ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ကို တစ္သက္လံုး လာမေတြ႔နဲ႔ေတာ့ ငါေသလည္း မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

သံမဏိသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ဳိးေတြကို ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွာေတြ႔ဦးမွာပါလဲ။

(ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတဲြ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၁၆ မွ)