က်ေနာ္သည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္၍ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ႀကိဳးတိုက္ထဲသို႔ ေရာက္၍ေနသည္ကို
ေတြ႔ရေလသည္’
(ကာနယ္ ခ်စ္ေကာင္း)
မိုးသီး
ေျပာၿပီးသား စကားပဲ
ျပန္ေျပာရေတာ့မယ္။
အိမ္လြမ္းစိတ္ဆိုတာလည္း
ဓားလွံ လက္နက္လိုပဲ
အျမဲ ထက္ေနေအာင္ ေသြးေနရတယ္။
မင္းဓား ထက္တာလည္း
အစ္ကို သိတယ္။
အစ္ကို႔ဓား မတုံးဘူးဆိုတာလည္း
မင္းသိတယ္။
ဒါေပမဲ့
အခုေတာ့ တို႔ဓားေတြ
တံေတြးဆြတ္ ခံလိုက္ရၿပီ။
မိုးသီးေရ
မင္းျပန္ခဲ့ေတာ့။
မင္းရဲ ့အိမ္ျပန္လမ္းကို
ဝမ္းပန္းတသာ မႀကိဳႏိုင္ၾကမွေတာ့
မင္း ျပန္ခဲ့ေတာ့။
၂၄ ႏွစ္ၾကာ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
အေဝးေရာက္ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕
အိမ္ျပန္လမ္းဟာ
အျပံဳးပန္းေတြ ေဝခဲ့သင့္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့
အမုန္းပန္းေတြနဲ႔
ငရဲလမ္းကို ျပန္ရသလိုပါလားကြာ။
ရန္ကုန္မွာ
ယုံၾကည္ရာ မဲ့ေနရင္ေတာ့လည္း
ျပန္ခဲ့ေတာ့ ညီေရ။
မင္းအိမ္ျပန္လာတာ
ဒူးေထာက္ အညံ့ခံဖို႔
ျပန္လာတာမွ မဟုတ္တာ။
မင္းအိမ္ျပန္လာတာ
ေတာႀကီး မီး႐ိႈ႕ဖို႔
ျပန္လာတာမွ မဟုတ္တာ။
ခုေတာ့
ရန္မကုန္ေသးတဲ့ ရန္ကုန္က
ေအးတိ ေအးစက္နဲ႔ပါလား။
ဒီမွာ မိုးသီး
ရီးပဲ
မင္း အခုလို အေဆာတလ်င္ျပန္ခ်င္တာ
မင္းရဲ ့မဟာအမွား။
မင္း စဥ္းစားရမယ္
မင္းဟာ
ေတာ႐ိုင္းႏွင္းဆီ ေတာ္လွန္ေရးသမား။
ေတာ္လွန္ေရးမွန္ရင္
ရန္/ငါ ျပတ္ရမယ္
မိတ္/ရန္ စည္းျခားရမယ္။
ငါတို႔ကိုယ္ေတြ႔
ရန္/ငါ မျပတ္လို႔
သံဃာ အသတ္ခံရတာ။
မင္း ျပန္စဥ္းစား
ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ
မိတ္ေဆြလား၊ ရန္သူလား
ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္လား။
အခုေတာ့ …
ရီးပဲ မိုးသီး။
ဒီကေန႔
မင္း အေစာ္ကားခံရတယ္။
မနက္ျဖန္
ငါတို႔ကို ထပ္ေစာ္ကားၾကေတာ့မယ္။
ညီေလးေရ
ျပန္ခဲ့ေတာ့။
ကိုယ့္ဒဏ္ရာကို
ကိုယ္ လွ်ာနဲ႔လ်က္ၿပီး ျပန္ခဲ့ေတာ့။
ျခေသၤ့ဟာ
အေစာ္ကားခံခဲ့ရ။
သူရဲေကာင္းဟာ
အေစာ္ကား ခံခဲ့ရ။
အေမ့သားဟာ
အေစာ္ကား ခံခဲ့ရ။
ငါတို႔ေတြ
တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခြာခဲ့တာ
တိုင္းျပည္ကို ျပန္လာဖို႔ပါ။
အခုေတာ့
ေနပူထဲက လာတဲ့သူကို
ေရေႏြးပူနဲ ့လွမ္းပက္ခဲ့ၾကၿပီ။
အခုေတာ့
‘ရွစ္ဆယ့္ရွစ္’ ဆီ ျပန္တဲ့သူကို
အက္စစ္နဲ႔ လွမ္းပက္ခဲ့ၾကၿပီ။
ညီေလးေရ
ျပန္ခဲ့ေတာ့။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
ႏိုင္ငံေရးဘဝင္ေၾကာင္ေတြရဲ႕
သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တာ
ခံဖို႔ မဟုတ္။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
သတင္းေရာင္းစားတဲ့
သတင္းေထာက္မ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမးခြန္းကို
ေျဖဖို႔မဟုတ္။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
အတုအေယာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
ခုတုံး အလုပ္ခံဖို႔ မဟုတ္။
မင္း ရန္ကုန္သြားတာဟာ
ရန္ကုန္သက္သက္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေလ။
မင္းသြားတာ
အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆီကိုပဲ။
မင္းသြားတာ
ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆီကိုပဲ။
မင္းသြားတာ
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီကိုပဲ။
မင္းသြားတာ
စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စုဆီကိုပဲ။
အခုေတာ့
လူကို ေခြးသတ္ေလျခင္း။
ေတာမီးမႏိုင္
ေတာင္ မီးနဲ႔ ႐ိႈ႕ေလျခင္း။
ျပည္ေတာ္ဝင္ သီခ်င္းခမ်ာ
မီးခိုးေညႇာ္နံ႔ စြဲခဲ့ၿပီ။
ညီေလးေရ
မင္း ျပန္ခဲ့ေတာ့
မင္းကို သူတို ့
ႀကိဳးစင္ တင္ၾကေတာ့မယ္။
တို႔ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကလည္း
ေခြးေဟာင္လွခ်ည္လား။
ညီမေလးက
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ေၾကာက္သတဲ့လား။
ညီမေလးက
ျပည္ေျပးေတြကို ရြံသတဲ့လား။
ခက္တာပဲ မိုးသီးရာ
မင္းကလည္း ေထာင္မက်ဘူး
(ငါကလည္း လက္နက္မကိုင္ဘူး)
ဒီေတာ့ကြာ
မင္းကလည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမျဖစ္ခဲ့
(ငါကလည္း လက္နက္ကိုင္ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့)
မင္းလို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္သူရဲေကာင္း
မင္းလို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဥကၠ႒ေဟာင္း
ေဒါင္းတစ္ေကာင္ကိုေတာင္
ေစာ္ကားရဲမွေတာ့ ...။
ေဟ့ေကာင္ မိုးသီး
တကယ္လို႔ ငါျပန္သြားရင္
ငါလို ထိပ္တန္းကဗ်ာဆရာ (၅၀) စာရင္းမဝင္တဲ့
ပါမႊားေကာင္ဆို
ဖိနပ္နဲ႔ေတာင္ ခၽြတ္ၿပီးေပါက္ၾကေတာ့မယ္။
ငါ မျပန္ေတာ့ဘူး
မိုးသီးေရ။
အ႐ူးေတြရဲ႕ ရန္ကုန္မွာ
ငါ မခိုလႈံခ်င္ေတာ့ဘူး။
အ႐ူးေတြနဲ႔
ရန္ကုန္မွာ
ငါ မဆုံခ်င္ေတာ့ဘူး။
မင္းရဲ႕အိမ္ျပန္လမ္းမွာ
မုဒိတာပန္းမပြင့္တာ
ငါ ရင္နာတယ္။
ျပန္ခဲ့ေတာ့
ညီေလးေရ။
ရန္ကုန္ပစၥႏၱရစ္ကို
ထားခဲ့ေတာ့။
တို႔ရဲ႕ အမိရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးနဲ႔
အစဥ္အလာေတြကိုေတာ့
မင္း ႐ို႐ိုေသေသ
အေလးျပဳခဲ့။
မင္းရဲ႕စ႐ိုက္အတိုင္း
တိုက္ခိုက္စရာရွိရင္လည္း
တိုက္ခိုက္ေပါ့ကြာ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔
အဘဦးတင္ဦးတို႔
ဆရာဦးဝင္းတင္တို႔ကေတာ့
နတ္ေနကိုင္းေတြေနာ္ ညီေလး
ေယာင္လို႔ေတာင္ သြားမခ်ဳိင္ေလနဲ႔။
မင္းရဲ႕တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြလို
ေညာင္အိုးကြဲေတြကိုေတာ့
အိမ္ေခါင္းရင္း ျခံတိုင္မွာ စြပ္ခဲ့ေပေတာ့။
‘ငါ လာတယ္၊ ငါ ျမင္တယ္၊ ငါ ေအာင္ပြဲခံတယ္’
ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ ကေတာ့
ေျပာတာပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူပဲ
ေနာက္ေက်ာ ဓားနဲ႔ အထိုးခံခဲ့ရတာပဲ။
ၾသ - ဘ႐ုတပ္စ္
မင္းလည္းပါသကိုး။
ၾသ - မိုးဟိန္း
မင္းလည္းပါသကိုး။
ဟိုတုန္းက
တိုက္ပြဲဟာ အျပင္မွာမရွိဘူး
အထဲမွာပဲရွိတယ္လို႔
ငါတို႔ ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ့ ငါ့အျမင္
(ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေဝးအျမင္)
ဗမာ့ရာဇဝင္ဟာ ေျပာင္းလဲသြား။
တိုက္ပြဲဟာ
တကယ္ပဲ အထဲမွာမရွိေတာ့။
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေျခခံျပႆနာဟာ
အာဏာျပႆနာပဲ။
ဒီမိုကေရစီျပႆနာ မဟုတ္ဘူး
လူ႔အခြင့္အေရးျပႆနာ မဟုတ္ဘူး
အာဏာျပႆနာပဲ။
ဒီကေန႔
ဒီမိုကေရစီေလာက္
လူ႔အခြင့္အေရးေလာက္
ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ရင္ပဲ
ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတဲ့
ရန္ကုန္ႏိုင္ငံေရး။
အာဏာႏိုင္ငံေရးကို
ေဘးဖယ္ထားမွေတာ့
ငါတို႔ဓားေတြလည္း
ဘာ အသုံးက်ေတာ့မွာလဲ ညီေလး။
ညီေလး
အိမ္လြမ္းစိတ္ထက္
သူရဲေကာင္းစိတ္က
အဖိတ္အစင္ နည္းပါတယ္ကြာ။
အေခ်ာင္သမားေတြ လူရာဝင္ေနတဲ့
ဒီေန႔ေခတ္မွာ
မိုးသီးေရ
ကိုယ့္ျမစ္ကိုပဲ
ကိုယ္ ဆက္စီးၾက႐ံု။
ကိုယ့္ စစ္ကိုပဲ
ကိုယ္ ဆက္တိုက္ၾက႐ံု။
ျပန္ခဲ့ေတာ့
ညီေလးေရ။
မင္းကို လက္မခံခ်င္တဲ့
အရပ္က
ျပန္ခဲ့ေတာ့ ညီေလးေရ။
မိုးသီးဇြန္
ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မွာ
ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာ
အခုလို ရန္ကုန္မွာ ေစာ္ကားခံဖို႔လား။
မိုးသီးဇြန္
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ
စစ္အစိုးရကိုတိုက္ခဲ့တာ
အခုလို ရန္ကုန္မွာ ေလွာင္ေျပာင္ခံရဖို႔လား။
မိုးသီးဇြန္
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ
ႏိုင္ဝင္းေဆြတို႔၊ ဖဒိုမန္းရွာတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမတို႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တာ
အခုလို ရန္ကုန္မွာ ႏွပ္ပစ္ခံရဖို႔လား။
ညီေလးေရ
မင္းစြန္႔လႊတ္ခဲ့သမွ်ဟာ
ရန္ကုန္က ေခြးအေတြ အူဖို႔ မဟုတ္ဘူး။
ညီေလးေရ
မင္း အိမ္နဲ႔ ေဝးခဲ့သမွ်ဟာ
ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚက ငေၾကာင္ေတြ
ဖြဖို႔ မဟုတ္ဘူး။
ညီေလးေရ
မင္း ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ခံခဲ့သမွ်ဟာလည္း
ဂ်ာနယ္ထဲ လုပ္ၾကံခံရဖို႔ မဟုတ္။
ျပန္ခဲ့ေတာ့
ညီေလးေရ။
ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ေအာက္ေမ့ဖြယ္
ႏွစ္ငါးဆယ္အခမ္းအနား မလုပ္ရလည္း
ဘာျဖစ္လဲ
ကုန္က်မယ့္ေငြေတြ
တျခားတစ္ေနရာ လွဴလိုက္ပါလား - တဲ့။
အဲဒီလို မိန္းမမ်ဳိးက
ဂ်ာနယ္လစ္အမည္ခံေနမွေတာ့
တို႔ဗမာ့မီဒီယာေလာကႀကီးလည္း
ဘာ ေသာက္သုံးက်ေတာ့မွာလဲ ညီေလးရာ။
ဂ်ာနယ္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္
တခ်ဳိ႕နားလည္တဲ့ဂ်ာနယ္ေတြ
မင္းရဲ႕အိမ္ျပန္လမ္းကို
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ႀကိဳၾကရွာပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္တယ္
ရဲေဘာ္တို႔။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
မိတ္ေဆြတို႔။
ခြပ္ေဒါင္းမွန္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္အလံ ကိုယ္ျပန္မနင္းဘူး။
လူထုဘက္သားမွန္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ ညီညြတ္ေရးကို မၿဖိဳခြဲဘူး။
ဆရာ ဒဂုန္တာရာကိုေတာ့
အားနာတယ္။
ရန္ကုန္က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ
ရန္သူကို ရန္သူျဖစ္ေအာင္
မိတ္ေဆြကို ရန္သူျဖစ္ေအာင္
လုပ္ေနသလိုပဲ။
ဝမ္းမနည္းနဲ႔
ညီေလး။
အရမ္းလည္း
သြားမဆဲနဲ႔ ညီေလး။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားက
တစ္ျခမ္းပဲ ရွိရဲ႕။
ညီမေလးက
အေဝးေရာက္အင္အားစုေတြကို မုန္းသတဲ့လား။
ညီမေလးက
ျပည္ပက လႈပ္ရွားမႈေတြကို မလိုဘူးတဲ့လား။
တိုက္ပြဲကေကာ
အထဲမွာရွိေသးတာ ဟုတ္ရဲ႕လား။
မိုးသီးေရ
ရီးပဲ
မင္းေၾကာင့္ အခုလို ေစာ္ကားခံရတာ။
အဲဒါ မင္းရဲ႕
ငမ္းငမ္းတက္ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ။
ခဏတစ္ျဖဳတ္ေတာ့
ေစာင့္ပါဦးလားကြာ
အခုေတာ့ မင္းရဲ ့သမိုင္းကို
ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ၾကၿပီ။
ညီေလးေရ
ျပန္ခဲ့ေတာ့။
ရန္ကုန္ကို
တလိုင္းတို႔ လက္ထဲမွာ
ေခြးေသ ဝက္ေသ ထားခဲ့ေတာ့။
ငါတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕
မင္ဟတ္တန္ျမစ္ထဲက
ဦးသန္႔ နာမည္နဲ႔ ကၽြန္းကေလးေပၚမွာပဲ
တစ္သက္လုံး အတူေနသြားၾကတာေပါ့ကြာ။
မင္းေသေတာ့လည္း
ေဒါင္းအလံအုပ္ၿပီး
ငါ ႐ို႐ိုေသေသ သၿဂႋဳဟ္ေပးမွာေပါ့။
ငါေသရင္လည္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရြတ္ၿပီး
မင္း သၿဂႋဳဟ္ေပးေပါ့။
တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔
ဆာေလာင္လာရင္
အဲဒီ ဦးသန္႔ ကၽြန္းေလးေပၚမွာ
‘ဆ႒မ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္’ ဆိုၿပီး
ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ေနၾကမယ္ေလ။
မိုးသီးေရ
ညီေလးေရ
အျမန္ဆုံးျပန္ခဲ့ေတာ့ မင္းကို မလိုသူတို႔ ႀကိဳးစင္တင္ၾကေတာ့မယ္။
မင္ဟတ္တန္ေရ
တိုင္းျပည္မဲ့သြားတဲ့
သားေကာင္းတစ္ေယာက္ကို
ေကာင္းမြန္စြာ ႀကိဳဆိုပါေတာ့။ ။
ေအာင္ေဝး
(စက္တင္ဘာ ၆ - ၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment