“ငါ မင္းကို စတာပါကြာ၊ ဒီေန႔ကစၿပီး အသားမစားေတာ့ဘူး၊ သက္သတ္လြတ္ အသီးအႏွံစားၿပီး ဥပုသ္ရက္ရွည္ေစာင့္ အဓိဌာန္ဝင္မလို႔ကြ” တဲ့။
က်ားပါးစပ္ထဲက ထြက္လာတဲ့သမင္ဟာ ဝမ္းသာအားရေျပးလာၿပီး တစ္ေတာလံုးကို ဒီအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မယံုပါဘူး။ သမင္က က်ိန္တြယ္ေျပာေတာ့ ပညာရွိယုန္က စဥ္းစားတယ္။
“ခဏေနၾကအုန္း၊ ငါကိုယ္တိုင္ စမ္းမယ္”
ဆိုၿပီး က်ားဆီကို ထြက္သြားတယ္။
က်ားဆီေရာက္ေတာ့ …
“သမင္ေျပာတာ ဟုတ္လား၊ က်ဳပ္ မယံုဘူး၊ ျမက္စားျပမွ ယံုမယ္” လို႔ေျပာတယ္။
က်ားပဲ … ဒါမ်ဳိးစမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ျမက္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္စားျပတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ပညာရွိယုန္အတည္ျပဳလိုက္ၿပီး တစ္ေတာလံုး ယံုသြားၾကၿပီေပ့ါ။
ေန႔တိုင္း က်ားရဲ႕ဂူမွာ အသီးအႏွံလာပို႔သူေတြနဲ႔ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာတစ္ခုက တိရိစၦာန္ေတြထဲက အားအရွိဆုံး၊ အသားအမ်ားဆံုး သတၱဝါေတြဟာ က်ားဂူသြားရင္း ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။
ဒီလိုျဖစ္ေပမယ့္ က်ားကိုေတာ့ မယံုသကၤာ မျဖစ္ၾကပါဘူး။ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လို႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ က်ားရဲ႕ပံုစံကလည္း မထင္ရက္စရာ၊ မ်က္ႏွာေလးက အျမဲခ်ဳိၿပီး စကားသံေလးက ခပ္ေအးေအး၊ အျမဲတမ္း အိေႁႏၵအျပည့္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာက္သူမ်ားလာေတာ့ မေနသာၾကေတာ့ဘူး။ ပညာရွိယုန္ကိုပဲ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာဆိုၿပီး စုံစမ္းခိုင္းၾကတယ္။ အကူအညီေတာင္းၾကတယ္။
ယုန္လည္း စံုစမ္းဖို႔ က်ားဆီထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ားဟာ ယုန္လာတာကိုျမင္တာနဲ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ႀကိဳဆိုတယ္။ လိုေလေသးမရွိ ဧည့္ခံတယ္။ ယုန္လည္းလာရင္း ကိစၥေမ့သြားတယ္။
အနံံ႔တစ္ခုရေတာ့မွ သတိျပန္ရတယ္။ ေသခ်ာတယ္ … က်ားရဲ႕ပါးစပ္က နံတာ။ ပညာရွိယုန္ပဲ သိၿပီေပါ့။
က်ားကလည္း သိပ္လ်င္ေတာ့ ယုန္အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားတယ္။ က်ားပဲ … ဘယ္ရမလဲ။
“ငါ့အေၾကာင္းကို မင္း သိၿပီမဟုတ္လား၊ သူမ်ားေတြကို မင္းေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ ေျပာရင္ မင္းကို ငါ သတ္စားမယ္၊ မေျပာရင္ လူအမ်ားေရွ႕မွာ မင္းကို ဆရာေခၚမယ္” လို႔ ညႇိတယ္။
ဘာေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အသက္ေတာ့ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတာပဲ မဟုတ္လား၊ ေျပလည္သြားတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြသာၾကာသြားတယ္။ ဒီကိစၥ စံုစမ္းမရေတာ့ဘူး၊ က်ားဂူမွာ စည္ကားဆဲ၊ က်ားကလည္း သက္သတ္လြတ္စား ဥပုသ္ေစာင့္ျမဲ၊ တိရိစၦာန္ေတြကလည္း ေပ်ာက္ျမဲေပါ့ေလ ...
ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေတာ့ က်ားရဲ႕ဆရာ ျဖစ္ သြား ၿပီ ေလ … …
ေသာ္ဇင္အုန္း
ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း (ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၉၂)
No comments:
Post a Comment