ဒုကၡကို ပ်ားရည္ဆမ္း၍ - ၁၀ ( ေမာင္လြမ္းဏီ)

အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ား ခင္ဗ်ား
ေကာက္နံ႔လႈိင္ေနတဲ့ ႐ိုးျပတ္ခင္းေတြရဲ႕ ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့ ကြင္းေျပာင္ႀကီးေတြထဲမွာ ေကာက္႐ိုးပံုႀကီးေတြက ဟီးထမို႔ေမာက္ေနတာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ႐ိုးျပတ္လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚ မ်က္ေစ့တဆံုး၊ ဟို႔အေဝးမွာက ေဆာင္းျမဴလႊမ္းျခံဳေနတဲ့ ေတာင္တန္းမႈိင္းမႈိင္း။ ေျပာက္တိေျပာက္က်ား ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ လူေနတိုက္တာ ျဖဴျဖဴျမင့္ျမင့္ေတြနဲ႔ အုတ္မိုးနီညိဳေရာင္ေတြက ႐ိုးျပတ္ကြင္းေတြရဲ႕ မနီးမေဝးေတြမွာ ထီးထီးမားမား။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေရးသားဖဲြ႔သီခဲ့ဖူးတဲ့ စက္႐ံုေက်းလက္ကဗ်ာ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ျပန္ေျပာင္းခံစားရမိသလိုပါပဲ။

ေျခာက္ေသြ႔တင္းမာေနတဲ့ လယ္ကန္သင္း႐ိုးေဘးက ယာယီကားလမ္းေလးကေတာ့ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ေကြ႔နဲ႔ေပါ့။ ကားလမ္းဆိုေပမယ့္ ခါေတာ္မီ ေထာ္လာဂ်ီလမ္းေလးလို႔ေျပာရင္ ရပါလိမ့္မယ္။ ေႁခြထားတဲ့ စပါးပံုေတြကို အမိုးအကာေအာက္ေရာက္ေအာင္ ေထာ္လာဂ်ီကားေလးေတြက သယ္ေဆာင္ေမာင္းႏွင္တဲ့ လမ္းကေလးမဟုတ္လား။


အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူငယ္ ၅ ေယာက္နဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ ၁၂ အရြယ္ ကေလး ၅ ေယာက္အသိုက္နဲ႔ ဒီကားလမ္းေလးအတိုင္း သူတို႔ေခၚရာ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လာခဲ့တာပါ။ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႔သြားမယ့္ေနရာက တမိုင္ေက်ာ္ ၂ မိုင္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ ငယ္သူတို႔ေခါင္းေပၚမွာက ဆန္အိတ္ခြံကိုယ္စီ ေခါင္းေစာင္းထားၾကပါတယ္။ လူငယ္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ ေဘာ္လံုးတံဆိပ္ပါ ဦးထုပ္နဲ႔ ဟစ္ေဟာ့အဆိုေတာ္လူငယ္္ေတြ ေစာင္းတဲ့ ဦးထုပ္မ်ဳိးကို ေခါင္းမွာ ဆင္ယင္ထားၾကပါတယ္။

ပူေလာင္ေနေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ နဖူးက ေခြ်းကေလးေတြကို လက္ေမာင္းေလးနဲ႔ တို႔သုတ္လိုက္၊ စကားေလးေတြ ေျပာလိုက္။ သူတို႔ေျပာျပတဲ့ စကားေလးေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္လက္ဖဝါးေတြေပၚကို ေတးမွတ္ ေရးျခစ္ေနရတာေပါ့။

တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျပာေနတဲ့ ေရာက္ေတာ့မွာပါဆိုတဲ့ စကားက လူေစ့ေလာက္ပါၿပီ။ ပန္းတိုင္က ေရွ႕တေခၚ ေအာ္တိုင္းေဝးလို႔ ဆိုရေလမလား။ သူတို႔အသိုက္က ၁၀ ေယာက္။ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနၾကပံုက တေယာက္ကိုတေယာက္ ေကာ္ပီကူးထားသလား မွတ္ရတယ္။
“ဒီႏွစ္ စပါး တအားထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အေဖတို႔ အေမတို႔နဲ႔ စပါးရိတ္လိုက္ၾကတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းေနၾကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ပဲ လိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေန႔တိုင္း လိုက္သြားၾကတယ္”။

သူတို႔ေလးေတြက ျမန္မာျပည္က လာေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့သူေတြလို ေန႔စား စပါးလိုက္ရိတ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္က တံတားပိတ္တာ၊ ဂိတ္ပိတ္တာေတြအျပင္ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနလို႔ လာလုပ္ကိုင္သူေတြ နည္းတယ္ေလ။ မဲေဆာက္ပတ္ဝန္းက်င္က က်ဘမ္း ပ်ံက်မိသားစုေတြ အမ်ားစုပဲ တနင့္တပိုး လုပ္ကိုင္ၾကတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီႏွစ္က စပါးအငွားရိတ္လိုက္သူေတြနည္းေတာ့ ေန႔စားခ ပိုေပးၿပီး လယ္ရွင္သူေဌးေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ေခၚၾကတဲ့ႏွစ္ေပါ့။ တခ်ဳိ႕လယ္ရွင္ေတြက ၁၅၀ ဘတ္ အထိေပးၿပီး တခ်ဳိ႕လယ္ရွင္ေတြကေတာ့ ၁၇၀ ထိေပးၾကတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ မဲေဆာက္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ တတ္ခ္ခ႐ိုင္အတြင္း ေနရာခ်င္း ေဒသခ်င္း လယ္ရွင္ သူေဌးခ်င္း ေပးၾကရၾကတဲ့ ေစ်းႏႈန္းက မတူၾကပါဘူး။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြက တဧကကို ပုတ္ျပတ္ရိတ္ရင္ ၁၅၀၀ ေပးတာ ကေန ဒီႏွစ္ေတာ့ ၂၀၀၀ အထိ ေစ်းျမင့္ေပးၾကတယ္။ တံဇဥ္ငွားခကေတာ့ မတက္ပါဘူး။

ခါတိုင္းႏွစ္ေတြလိုပဲ တလက္ ၅ ဘတ္ပဲေလ။ လယ္ရွင္ေတြက အခါမဲ့မိုးေဘးဒဏ္ကိုလည္း စိုးရိမ္ၾကေတာ့ ျမန္ျမန္ရိတ္သိမ္းၿပီး၊ ျမန္ျမန္ဂိုေထာင္ထဲသြင္း၊ ျမန္ျမန္ စပါးႀကိတ္ခဲြႏိုင္မွ ဆန္ေစ်းကြက္မွာ ျမန္ျမန္ေငြေပၚမွာ မဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဆန္အရည္အေသြးနဲ႔ ဆန္တင္ပို႔မႈက ကမၻာ့တန္းဝင္ႏိုင္ငံျဖစ္ေနတာရယ္၊ ဆန္ကိုလည္း အဓိက စိုက္ပ်ဳိးသီးႏွံအျဖစ္ သတ္မွတ္စိုက္ပ်ဳိးၾကတာကိုး။

စပါးရိတ္သိမ္းတဲ့လုပ္ငန္းက ၿပီးစီးတာ သီတင္း ၂ ပတ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔အသိုက္မွာ လူငယ္ေတြက စပါးထမ္းသြားၾကမယ့္သူေတြျဖစ္ၿပီး၊ ကေလးငယ္ေတြက စပါး ေကာက္သင္းေကာက္ လိုက္လာၾကတာပါ။ အပိုအရံလုပ္ၾကမွာကေတာ့ မေန႔က ေထာင္ထားတဲ့ ႂကြက္ေထာင္ေျခာက္ေတြကို ႂကြက္မိ မမိ လိုက္ေဖာ္ၾကမွာပါ။ ႂကြက္ေစ်းကြက္မရွိေပမယ့္ အိမ္ဟင္းစားအျဖစ္ ႂကြက္ေထာင္ၾကတာ ဆိုပါေတာ့။

စပါးအိတ္ထမ္းတဲ့အလုပ္က ေန႔စားအလုပ္ပါပဲ။ စပါးရိတ္ခလိုေတာ့ မရပါဘူး။ ၁၃၀ ပဲ ရတာေလ။ ေခၽြထားတဲ့ စပါးပံုႀကီးေတြက စပါးေတြကို အိတ္ေတြမွာထည့္ၿပီး ေထာ္လာဂ်ီေပၚ ထမ္းတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ပါ။ တခ်ဳိ႕လယ္ရွင္ေတြေတာ့ ပစ္ကပ္ကားေတြ၊ ဒိုင္နာကားေတြ သံုးတဲ့လူလည္း သံုးတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီအလုပ္က သစ္မေရာက္ခင္ ဝါးကူဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ အလုပ္တခု ရွာမရခင္ ရတဲ့အလုပ္ကို ရွာလုပ္ရတဲ့ သေဘာလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ အလုပ္ကလည္း လူအင္အားမ်ားရင္ မ်ားသေလာက္ ျမန္ျမန္ၿပီးစီးတဲ့အလုပ္ မဟုတ္လား။ တင္း ၅၀၀၊ ၆၀၀ စပါးပံုဟာ တခါတေလ မြန္းမလဲြခင္ ေျပာင္တလင္းခါသြားတတ္ပါတယ္။

“သားတို႔က စပါးပံုႀကီး ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ သယ္သြားတာကို ႀကဳိက္တယ္။ စပါးပံုႀကီး မကုန္မခ်င္း ႐ိုးျပတ္ခင္းထဲမွာ စပါးေစ့ေကာက္ရတာ တအားခက္တယ္၊ တေစ့ခ်င္း တခက္ခ်င္း ေကာက္ရတာ၊ ကုန္ဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ စပါးပံုႀကီးနားမွာ ေကာက္ရတာက စပါးေတြ အမ်ားႀကီး လြယ္လြယ္ေကာက္လို႔ ရတယ္ေလ” လို႔ေျပာျပေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေကာက္သင္းေကာက္ေတးသံက လယ္ကြင္း႐ိုးျပတ္ေတာမွာ လြင့္ေမ်ာ ေဝစီေနသလို လူငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာျပင္ထက္က ဒုကၡေခၽြးစီးေတြထဲမွာ ပီတိပ်ားရည္စက္ေတြ တစက္ခ်င္း တပြင့္ခ်င္း စီးဆင္းျဖန္းပက္ေနတာ ျမင္ေယာင္မိရင္ေတာ့ နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့စကားကိုပဲ ေျပာရမွာပဲမဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။


ေမာင္လြမ္းဏီ
၈-၁၂-၂၀၁၀

မူရင္း - လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese

သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေမာင္ေမာင္တင္