“တခ်ဳိ႕က လက္ဝဲသမား ေယာင္ေယာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေယာင္ေယာင္နဲ႔ ေတာခိုတမ္း ကစားရာကေနၿပီး ေနာက္ေတာ့ ‘ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ကမၻာ’ အေကာင္းဆံုးလို႔ ေအာ္ၿပီး ဖဆပလ အစိုးရက ဆုခ်တဲ့ ရာထူးေလးတခုနဲ႔ ၿငိမ့္ေနတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ဆိုတာ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ဗုဒၶအလိုက် အညမညဟာ အမွန္ဆံုးပဲလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ရာထူးတခု ရျပန္တယ္။ ဒီလူေတြပဲ ခုက်ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ဂု႐ုႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕က် အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိခဲ့ဘူး။ မရွိ႐ံုသာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူမိုက္ေတြရဲ႕အလုပ္လို႔ေတာင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကေသးတာ ...”
ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတာကို လာေမးရင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္သမား လူငယ္တေယာက္က ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ လူေတြအေၾကာင္း သိခ်င္တာေလးေတြကို ေနေကာင္းတဲ့အခါ လာေမးခြင့္ျပဳပါလုိ႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဘယ္သူေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းက ဘယ္လိုမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို တင္ေပးရမွန္း မသိလို႔ပါလို႔ အေၾကာင္းျပတယ္။
ပြဲစားေတြလား
စကားေျပာတာ ျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းဝါးတာ ျဖစ္ျဖစ္ အင္နာဂ်ီ သံုးရတယ္။ လူေကာင္းေတြလို ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္ အလ်ံပယ္ ရွိေနတာ မဟုတ္ေတာ့ အင္နာဂ်ီသံုးၿပီး တခုခု လုပ္လိုက္တာနဲ႔ ေအာက္စီဂ်င္ ကုန္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ေဟာဟဲ ေဟာဟဲ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မလႈပ္ရွားမိေအာင္ သတိထားေနရတယ္။
ေရာက္ကတည္းက သူေျပာတာကိုသာ နားေထာင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ေျပာလိုက္တဲ့ ဘယ္သူ႔ကို တင္ေပးရမွန္း မသိလို႔ ဆိုတဲ့ သူ႔စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ တင္ေပးရေအာင္ ဂ်ာနယ္သမားေတြက ပြဲစားေတြလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။
ဆက္ဆံေရးဗ်ဴဟာ ဒီေခတ္ စာနယ္ဇင္းေတြထဲမႇာ ‘တင္ေပးတယ္’ ဆိုတဲ့ စကား သိပ္အသံုးမ်ားတယ္။
“သမီးတို႔ ဒီလို ျဖစ္လာတာ စာနယ္ဇင္းေတြက တင္ေပးလို႔ပါ”
“စာနယ္ဇင္းဆိုတာ အႏုပညာသမားေတြအတြက္ ေပါင္းကူးတံတားပါ”
“စာနယ္ဇင္းေတြက ေျမႇာက္စားလို႔ ဒီေနရာ ေရာက္လာတာပါ”
႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး၊ မင္းသား၊ အဆိုေတာ္၊ ေမာ္ဒယ္လ္ စတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္က လူေတြက လူထုဆက္ဆံေရး ဗ်ဴဟာအေနနဲ႔ ေျပာတဲ့စကားေတြကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး မီဒီယာသမားေတြ ကိုယ္တိုင္က ဂုဏ္ယူေနၾကတယ္။ ငါ တင္ေပးလိုက္တာေပါ့ ဆိုၿပီး လူထူထူရႇိရင္ ႂကြားတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီစကားတခြန္းက သတင္းမီဒီယာသမားကို ပီအာသမား လိုလို၊ ေၾကာ္ျငာသမား လိုလို၊ ေအးဂ်င့္ လိုလို အဆင့္မ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်ပစ္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မသိရွာၾကဘူး။
ၾကားပြဲစား မဟုတ္
ဖ်န္ေျဖေရးသမား၊ ေစ့စပ္ေရးသမားျဖစ္ဖို႔က အထူးကြၽမ္းက်င္မႈ လိုအပ္တဲ့အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ တတ္သိနားလည္ဖို႔ လိုအပ္သလို၊ သံခင္းတမန္ခင္း (Diplomacy) ကိုလည္း ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ရွိဖို႔လိုတယ္။ လူတိုင္း လုပ္လို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
တတ္ေယာင္ကားေတြရဲ႕အႏၲရာယ္
အလုပ္ဆိုတာ ကြၽမ္းက်င္ရာလိမၼာ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာကို လုပ္မွ ျဖစ္ေျမာက္တယ္။ ငါတို႔လည္း စာဖတ္တတ္တာပဲ။ စာဖတ္ၿပီးလုပ္ရင္ ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ရမွာလဲလို႔ သေဘာထားလို႔ မရဘူး။ ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး စနစ္တက် ေဆးပညာ မသင္ယူဘဲ ေဆးစာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး ဆရာဝန္ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဇြတ္လုပ္ရင္ ဆရာဝန္ မျဖစ္ဘဲ လူသတ္သမားပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒီေခတ္က အင္တာနက္ေခတ္ ဆိုေတာ့ ဘာမဆို အလြယ္တကူ ရွာလို႔ရတာေၾကာင့္ အထူး ဆင္ျခင္သတိထားဖို႔ လိုတယ္။ တတ္ေယာင္ကားသမားေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ဒီမိုကေရစီတို႔ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္တို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို က်ယ္က်ယ္ မေျပာဝံ့တဲ့ အေျခအေနက ေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ အထိုက္အေလ်ာက္ ေျပာလို႔ရတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာေတာ့ ေခတ္ေပၚ ဒီမိုကေရစီ ဂု႐ုေတြ ေနရာေပါင္းစံုက ေပၚထြက္လာၿပီး ဒီမိုကေရစီတရားေတြ ေဟာၾကားေနၾကတာ ခုတေလာ ေနရာတကာမွာ ေတြ႔ေနရတယ္။
သားေကာင္း၊ လင္ေကာင္း၊ ဖခင္ေကာင္း
ဒီလူေတြပဲ ခုက်ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ဂု႐ုႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕က် အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိခဲ့ဘူး။ မရွိ႐ံုသာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူမိုက္ေတြရဲ႕အလုပ္လို႔ေတာင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကေသးတာ။ ငယ္စဥ္ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး သားလိမၼာေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၿပီး အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း လင္ေကာင္း၊ သားေကာင္း၊ ဖခင္ေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ စီးပြားေရးပဲ ကုန္း႐ုန္းၿပီး လုပ္ခဲ့တယ္။
စီးပြားေရး ဂု႐ုႀကီးေတြ
စီးပြားေရး လုပ္ရာမွာလည္း သူတို႔က အင္မတန္ လိမၼာၾကတယ္။ လူတိုင္းနဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး လိုခ်င္တာ ရေအာင္ ယူတတ္တယ္။ လိုင္စင္ေခတ္မွာ လိုင္စင္ရေအာင္ ယူႏုိင္စြမ္း ရွိသလို၊ ပါမစ္ေခတ္မွာလည္း ပါမစ္မ်ဳိးစံုရေအာင္ ယူႏိုင္တယ္။ အခု ေခတ္ေရာက္ေတာ့ ‘တို႔ေခတ္ေရာက္ၿပီေဟ့’ လို႔ လက္ခေမာင္းခတ္ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ‘စီးပြားေရးဂု႐ု’ ႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကေတာ့တယ္။
စီးပြားေရးသမားက စီးပြားေရးလုပ္တာ သဘာဝက်တယ္။ ဘာမွေျပာစရာ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးကို ႐ိုး႐ိုးသားသား မလုပ္ဘဲ ‘ဂု႐ု’ ႀကီးလုပ္ၿပီး ‘ဖရီးမားကတ္’ တို႔ ‘လစ္ဘရယ္လိုက္ေဇးရွင္း’ တို႔ ‘ဒီမိုကရက္တိုက္ေဇးရွင္း’ တို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကေတာ့ နားၾကားျပင္းကပ္လွတယ္။
ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္
စီးပြားေရးသမားက စီးပြားေရး လုပ္ပါ။ ဒါဟာ တုိင္းျပည္ ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေၾကာင္း တဖက္တလမ္းက ပါဝင္ လုပ္ေဆာင္တာပဲ။ ေက်ာင္းဆရာက စာသင္ပါ။ ဆရာဝန္က ေဆးကုပါ။ ကားဆရာက ကားေမာင္းပါ။ ဆံသဆရာက ဆံပင္ညႇပ္ပါ။ ကြၽမ္းက်င္ရာ လိမၼာၾကတာပဲ။ အားလံုး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ေနၾကရင္ ၿပီးေရာေပါ့။ ဆုိက္ကား နင္းတတ္တာနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကား တက္ေမာင္းလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။
အလားတူပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားေတြလည္း သတင္း အလုပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္၊ တိတိက်က် လုပ္ဖို႔လိုတယ္ ဆိုတာ သတိထားသင့္ၾကတယ္။ သတင္းသမားရဲ႕ အလုပ္က သတင္းေရးဖို႔နဲ႔ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြကို ရွင္းသထက္ရွင္းေအာင္ ပိုင္းျခားစိတ္ျဖာ လုပ္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။
အားေတာ့မရွိလွဘူး
သတင္းအလုပ္ကို ‘လူထုဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္း’ တို႔၊ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းတို႔၊ ေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းတို႔ ကုမၸဏီႀကီးေတြနဲ႔ ပါတီ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးအရာရွိ လုပ္ငန္းတို႔နဲ႔ ေရာေထြး မပစ္သင့္ဘူး။ ေျပာသာေျပာရတာ။ အားေတာ့ မရွိလွဘူး။
ႏိုင္ငံတကာက သတင္းစာ ပညာသင္ၾကားတဲ့ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သတင္းစာပညာ ဘာသာရပ္ဟာ ‘လူထုဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္း’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကပဲ သင္ၾကားေနၾကေတာ့တယ္လို႔ သတင္းစာပညာ သင္ၾကားတဲ့ ဆရာေတြ ကိုယ္တိုင္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴသံေတြ တေန႔တျခား ပိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရလို႔ ျဖစ္တယ္။
စပြန္ဆာဆိုတာ လာဘ္ေပးတာ
ဒီေခတ္စကားနဲ႔ လိုတိုရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ ‘စပြန္ဆာ’ မလုပ္ရသလို သူမ်ားက ကိုယ့္ကို ‘စပြန္ဆာ’ လုပ္တာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံရဘူး။ သတင္းသမားအဖို႔ ‘စပြန္ဆာ’ လက္ခံတယ္ ဆိုတာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ လုပ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ သတင္းသမားဟာ ‘စပြန္ဆာ’ ကို ‘ပါဏုေပတံ’ အသက္ထက္ဆံုး ‘ေဝရာမဏိ’ ေရွာင္ၾကဥ္ရတယ္။
ရွက္လည္း ရွက္တယ္
ဒီအေၾကာင္းေရးတာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းအလုပ္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာေနတာမ်ဳိးေတြက ေလ်ာ့သြားတယ္ မရွိဘူး။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ပိုေတာင္ ဆိုးလာတယ္။
လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနားကပ္ၿပီး ‘အနားျပာ’ လုပ္ရင္းနဲ႔ ရသမွ်အခြင့္အေရး 'ပိုက္စိပ္တိုက္' ရေအာင္ယူသူနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမား လက္သစ္ေတြကို တင္ေပးသလိုလို ေျမႇာက္စားသလုိလိုလုပ္ၿပီး အသံုးခ်ဖို႔ႀကိဳးစားသူနဲ႔ သံ႐ံုးတကာ ဝင္ထြက္သြားလာၿပီး “ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ပါ” လို႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ေျပာတဲ့သူနဲ႔၊ စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ ခဏခဏ ေၾကာ္ျငာေရးေပးၿပီး ေၾကာ္ျငာခနဲ႔တန္ေအာင္ စပြန္ဆာေၾကး ေကာင္းေကာင္း ျပန္ယူသူနဲ႔ မၾကားခ်င္အဆံုး၊ မျမင္ခ်င္အဆံုး ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေရးေနရတာ ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္ ပရိသတ္ကို အားလည္းနာတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းေနရလို႔။
ေစာင့္ေမွ်ာ္ေပးပါ
ခုခ်ိန္မွာ အိုစမာဘင္လာဒင္ ကိစၥ၊ လစ္ဗ်ား၊ ဆီးရီးယားနဲ႔ ယီမင္ ကိစၥ၊ အေမရိကန္နဲ႔ ပါကစၥတန္ ဆက္ဆံေရး ကိစၥ၊ အာဖဂန္နစၥတန္ႏိုင္ငံကို အိႏၵိယသမၼတ သြားေရာက္တဲ့ ကိစၥ၊ အစၥေရးႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ စစ္ပြဲမတိုင္မီက နယ္နိမိတ္အထိ ျပန္ဆုတ္ေပးဖို႔ အိုဘားမားကေျပာလိုက္တဲ့ ကိစၥ စတဲ့ ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ ကမၻာ့ထိပ္တန္းသတင္းႀကီးမ်ားအျဖစ္ လူတိုင္း စိတ္ဝင္စားေနၾကခ်ိန္မွာ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာျပရမယ့္အစား ေရးၿပီးသားအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ထပ္ၿပီးေရးမိတဲ့အတြက္ စာဖတ္သူမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား စိတ္ဝင္စားတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ႀကိဳးစားေရးသားသြားဖို႔ စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရွိပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေပးၾကပါ။
http://www.news-eleven.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment